The Confidence Trick 3d5z3y

The Confidence Trick

Ayra Borjal

Ukiyoto Publishing

All global publishing rights are held by

Ukiyoto Publishing Published in 2021

Content Copyright © Ayra Borjal

ISBN 9789814989800

All rights reserved. No part of this publication may be reproduced, transmitted, or stored in a retrieval system, in any form by any means, electronic, mechanical, photocopying, recording or otherwise, without the prior permission of the publisher.

The moral rights of the author have been asserted.

This is a work of fiction. Names, characters, businesses, places, events, locales, and incidents are either the products of the author’s imagination or used in a fictitious manner. Any resemblance to actual persons, living or dead, or actual

events is purely coincidental.

This book is sold subject to the condition that it shall not by way of trade or otherwise, be lent, resold, hired out or otherwise circulated, without the publisher’s prior consent, in any form of binding or cover other than that in which it is published.

www.ukiyoto.com

This is for the people who believed me and knew my story. See? I proved those fuckers wrong.

Prologue

"...Si Montealto pala ang nanalong presidente," ani ng isa sa mga preso na may hawak na diyaryo na ipinahiram sa kanya ng isa sa mga pulis, "Hindi nanalo 'yung manok ko... Talo na naman ako sa pustahan..."

Ngumisi lamang ang isa pang preso na nakaupo sa sahig at nakasandal ang likod sa pader. Wala itong suot na pang-itaas, at abala sa pag-ahit ng buhok niya sa kili-kili gamit ang isang maliit na labaha. "Sus... Kahit sino naman ang manalo diyan, hindi naman uunlad ang mga buhay natin. Yayaman lang lalo ang mga mayaman, at maghihirap lang lalo ang mga mahihirap na katulad natin. Hindi ba, Lucas?"

Tumango si Lucas habang inaayos ang sintas ng sapatos niya. Bagong-ligo ito at nakasuot ng isang asul na polo na kupas na ang kulay sa ibabaw ng isang manipis at lumang t-shirt. Inayos niya rin ang pagkakakuskos ng maong na pantalon niya na medyo masikip na dahil hapit na ito sa binti niya.

"Ganun ang buhay eh..." tugon ni Lucas, "Kaya nga ako nakulong eh. Dahil mahirap lang ako. Kayo rin naman, hindi ba? Hindi patas ang hustisya sa mga taong walang pera."

"Tama." Patango-tango pa ang pinakamatandang preso sa selda nila. "Totoo 'yang sinabi mo."

"Pero Lucas..." ani ng matabang preso na naupo sa tabi niya, "Bakit ka nga ba

nakulong?"

"Nakalimutan mo na ba?" ani ng presong nag-aahit ng buhok niya sa kili-kili. Mula sa kaliwa ay nakalipat na siya sa kanan, "Nakulong dito si Lucas dahil ginamit siya ng mga kasamahan niya sa pagnanakaw. Nabalita nga 'yun nung nasa labas pa ako eh. Grabe 'yun..."

"Ah, parang narinig ko rin 'yun eh. Kayo ba 'yung sumubok magnakaw sa bahay nung pulitiko?"

"Hindi sila 'yun, bobo... Iba naman 'yun. Bangko ang pinunterya nina Lucas."

Manghang-mangha ang preso dahil sa napagtanto. "Grabe pala 'yun... Ibang klase. Ang astig mo pala!"

"Astig ka diyan. Ano ba ang astig dun eh nakulong nga ako." Ngumiti na lamang si Lucas habang umiiling-iling. "Pero alam mo, hindi ko pinagsisisihan na ginawa ko 'yun. Nanggaling naman sa masama ang ninakaw namin eh. Kapag ganun, hindi ka masyadong makokonsensya. Mas masayang nakawin ang maruming pera dahil hindi ka basta pwedeng isumbong nung pinagnakawan mo na magnanakaw rin katulad mo."

"Eh bakit ikaw lang ang nakulong?" tanong sa kanya ng matabang preso.

"Minalas lang talaga ako... Kahit naman magaling at matalino ka, kapag malas ka... Malas ka talaga. Mahirap kontrahin 'yun."

Napanguso na lamang ang isa sa mga presong kasama niya habang tumatangotango. "Ang mahalaga naman, lalaya ka na ngayon. Pero 'yung totoo nga, Lucas... Bakit ba ang talino mo? Kapag kasama ka namin, nagmumukha kaming mga walang utak. Lahat ng lumalabas sa utak mo... sobrang astig."

Napangiti lamang si Lucas, at pasimpleng nagkamot ng batok. "Mahilig lang talaga akong magbasa. Nakakatulong 'yun."

Napangiwi ang pinakamatandang presong kasama nila. "Nakakatamad naman kasing magbasa. Buti sana kung komiks 'yan kagaya nung sa panahon ko. Hindi nakakabagot."

Pinagtawanan siya ng isa pang preso na kakaupo pa lamang sa tabi ni Lucas. Punong-puno ito ng tattoo sa katawan. "Kaya naman pala mapurol ang utak mo..."

Nasa kalagitnaan sila ng pagtatawanan at pag-uusap nang biglang buksan ng isang pulis ang kulungan kung saan sila naroon. Kasama nito si Chief Inspector Oscar Ramirez, na agad itinuon ang tingin kay Lucas.

"Lucas Rivera, tumayo ka na diyan," ani ng chief inspector, "Laya ka na..."

Tumayo si Lucas mula sa papag na kinauupuan, kinuha ang backpack at isinukbit ito sa likod, bago tinapik ang mga balikat ng mga kaibigan niyang preso at kinawayan ang iba pang mga nakasama niya sa loob ng seldang iyon sa loob ng limang taon. Nagpaalaman muna sila ng mga kasama na naging kasundo

niya sa loob niya roon, bago tuluyang lumabas at hinarap ang chief inspector.

"Ang sweet mo naman, Inspector. Talagang andito ka sa araw ng paglaya ko." Bakas ang pang-aasar sa tinig ni Lucas.

Nanatiling seryoso ang mukha ng pulis. "Gusto lang kitang makausap bago ka tuluyang makalabas dito."

Tumango-tango na lamang si Lucas, bago nila magkasabay na dinaanan ang iba pang mga selda. Maya't mayang kinakamayan at hina-high five ni Lucas ang iba pang mga preso doon na nakasundo niya, habang kasama niyang naglalakad si Chief Inspector Ramirez.

"Magsabi ka ng totoo, Lucas..." seryosong saad ng pulis, "Kasama mo sina Ortega sa planong 'yun, tama?"

"Bakit sa akin mo tinatanong 'yan, Ramirez? Trabaho ninyong alamin ang lahat tungkol sa kasong 'yun..." Lucas sounded like he was provoking him.

"Hindi naman namin sila pwedeng habulin at ipakulong dahil hindi mo naman kinukumpirma na kasamahan ka nila. Wala kaming sapat na ebidensya para idiin sila... Ikaw lang," tugon sa kanya ni Oscar. There was an evident sincerity in his voice.

"Huwag na nating ungkatin ang nangyari, Ramirez..." kalmadong tugon ni Lucas, "Tapos na ang lahat. Nangyari na ang nangyari. At isa pa, napakulong

niyo na ako. Limang taon na ang lumipas, at matagal nang nilimot ng lahat ang kaso. Ikaw na lang ata ang hindi nakaka-move on."

"Hahayaan mo na ganun-ganun na lang? Nakulong ka nang dahil sa kanila, Rivera. Alam natin pareho na ikaw lang ang ginamit nilang fall guy para makalusot sila. Nakulong ka ng limang taon dahil sa kanila..."

Umiling-iling na lamang si Lucas habang nakangisi. "Kahit pa sabihin ko sa'yo na kasamahan nila ako at ginamit lang nila ako, ikukulong niyo pa rin naman ako, hindi ba?"

The chief inspector was taken aback. "S-syempre ikukulong ka pa rin namin... Pero kung isinuplong mo sila, eh 'di sana hindi ka mag-isang nakakulong dito. At kahit papano, nabawasan ang sintensya mo."

"Ayoko silang makita. Kung makukulong din sila, posibleng magsama-sama kami sa isang selda. Baka mapatay ko silang lahat," Lucas' expression darkened, but the sly smirk remained, "Kapag nagkataon, wala na akong pag-asang lumaya nun, hindi ba? I just chose the lesser evil, Chief Inspector Ramirez."

"Pero nagsayang ka ng limang taon dito sa kulungan..."

Lucas smiled at him. "Hindi naman. Marami din naman akong natutunan sa loob ng limang taon na 'yun. Nakapag-isip din ako. Medyo hindi okay 'yung pagkain at tulugan, pero okay ang mga kasama ko. They're good people."

Umiling-iling na lamang ang chief inspector. "Hindi ka dapat sumali sa kalokohan nina Ortega, Lucas. Matalino ka. Malayo sana ang narating mo kung ginamit mo ang talino mo sa mabuti."

Lucas chuckled, before a smirk emerged on his thin, pinkish lips. "You know, I always believe that life is a game. But the game is rigged, and it definitely does not reward people who play by the rules."

"And you think you can justify your crimes by believing in that?"

"No," Lucas said in a high-pitched tone, just like a kid, while shaking his head, "But it will make me feel less bad about the crimes I did."

Umiling-iling na lamang ang pulis habang naglalakad sila papunta sa front desk kung saan pipirma si Lucas ng ilang mga papeles bago siya tuluyang makalabas.

"Kapag gumawa ka ulit ng kalokohan, sisiguraduhin ko talagang hindi ka na basta makakalabas ng kulungan, Rivera."

Isang maaliwalas na ngiti ang gumuhit sa mukha ni Lucas habang pinipirmahan ang mga papeles na iniabot sa kanya ng isa sa mga pulis. Ibinigay sa kanya ang isang kopya, at ibinalik niya naman ang ballpen na ginamit sa desk. Pagkatapos ay muli niyang ibinaling ang tingin kay Ramirez.

"At sa tingin mo, magpapahuli pa ako?"

Hindi agad nakatugon si Chief Inspector Ramirez, na tila nag-isip muna ng isasagot kay Lucas. Hindi nagtagal ay sumilay ang isang ngisi sa mukha nito.

"Sira ulo ka talaga, Rivera."

Isang masiglang tawa lamang ang isinagot ni Lucas sa pulis, bago ito tuluyang lumabas ng gate ng city jail dala ang iilang gamit na nakapaloob sa isang backpack.

Sinundan na lamang siya ng tingin ng chief inspector, at pumasok lamang muli sa loob nang hindi niya na makita ang likuran ng bagong-layang binata.

Chapter One

Diamonds Are Forever

"Hindi ka na ba babalik dito next week, Teacher?"

Tinugunan ni Alessa ng isang ngiti ang pitong taong gulang na half-Chinese na batang lalaki na katabi niyang nakaupo sa sofa. Pinagmamasdan siya ng bata habang inaayos niya ang mga aklat at ang laptop na pag-aari sa loob ng bag.

"Hindi na eh. Sabi ko kasi sa Mommy mo, sobrang galing mo na..." ani Alessa habang pinipisil ang pisngi ng bata bago tinali ang buhok na abot hanggang balikat gamit ang scrunchie na suot niya sa kamay, "Kapag magaling ka na sa lessons, hindi mo na kailangan si Teacher."

Malungkot ang ekspresyon sa mukha ng bata habang nakatingin ito sa matataba nitong mga daliri. "Pero hindi pa ako magaling... Gusto pa kitang makita ulit, Teacher."

"Huwag kang mag-alala, Timothy... Pwede pa naman tayong magkita eh. Pwede naman kitang bisitahin sa school mo, o kaya dito sa bahay ninyo..." Habang nagsasalita si Alessa ay isang malakas na busina ang narinig nila mula sa labas ng bahay, "Mukhang andito na ang parents mo..."

Masiglang nagtatakbo ang bata palabas ng bahay, habang nakasunod naman si Alessa habang dala ang bag niya. Napansin niyang nagtatalo ang mag-asawa na papalabas pa lamang sa kotse nila.

"Sisantehin mo 'yang bagong katulong na hinire mo, Jerome..." ani ng babae, "Sigurado talaga ako na 'yan ang kumukuha ng mga alahas ko eh."

Napakamot na lamang ang lalaki habang kinukuha ang ilang mga groceries mula sa trunk ng kotse. "Ano ba naman 'yan, Suzette... Hindi ba nga chineck mo na sa mga gamit niya? Wala naman doon ang mga alahas mo. For sure, na-misplace mo lang 'yun. Tsaka bagong-salta pa lang 'yun sa 'tin... Walang kaalam-alam 'yun kung nasaan ang mga alahas mo..."

"Ah, basta..." ani ng babae habang padabog na naglalakad palapit sa bahay nila, "Sa susunod nga, magpalagay ka na ng CCTV sa loob ng bahay natin... Para naman makasigurado tayo..."

Natigil lang ang mag-asawa sa pagtatalo nang makita ng mga ito si Alessa at ang anak nila na naghihintay sa kanila sa may pintuan ng bahay.

Agad na gumuhit ang isang ngiti sa mukha ng babae na tuwang-tuwa nang makita ang dalaga at ang anak. "Hi baby... How's your day?" tanong nito sa anak habang pinapaliguan ng mga maliliit na halik ang bilugan nitong mukha. Tapos ay nginitian nito si Alessa. "Naku, pasensya na kung natagalan kami ha?"

"Wala po 'yun, Ms. Suzette," aniya sa babae, "Isa pa, sinamantala ko na rin 'yung pagkakataon na makasama 'tong si Timothy. Mamimiss ko po ang anak ninyo, pati na kayo."

Bakas ang lungkot sa mukha ng babae bago nito hinawakan ang kamay ni Alessa. "Salamat ha? Natulungan mo talaga ang anak ko na tumaas ang grades niya..." Kumuha ito ng isang envelope mula sa mamahalin niyang bag at inilagay ito sa palad ng dalaga. "Ito na 'yung bayad ko sa'yo. Meron ding pasobra 'yan. Take it as a token of my appreciation para sa nagawa mo sa baby ko."

"Naku, salamat po dito," nakangiting tugon niya sa babae. "Salamat rin po sa pagkuha ninyo sa akin bilang private tutor ni Timothy. Mabait po siyang bata, kaya nakakaaliw po siyang turuan."

"Naku, natutuwa rin 'yang anak ko sa'yo. Mabuti na lang talaga, nirekomenda ka sa amin ni Jackson..." biglang singit ng lalaki na karga na si Timothy, "Laging ikinukwento sa amin ng batang 'to ang mga ginagawa ninyo. Hindi daw siya nabobore kapag tinuturuan mo siya... By the way, gusto mo bang dito na lang mag-dinner? Magpapahanda kami."

"Huwag na po, Sir," magalang na tumanggi si Alessa, "May lakad po kasi kami ngayon ng nanay ko eh. Thank you po sa pag-imbita sa akin na mag-dinner kasama kayo pero nakapangako na po kasi ako... Pasensya na po."

Tumango ang babae. "Ganun ba? Naku, unahin mo na 'yang nanay mo. Family first, ika nga. Pero basta ha, bibisita ka dito."

"Opo, Ms. Suzette. Basta po hindi ako busy, bibisita ako dito sa inyo..."

Pagkatapos magpaalam sa pamilya ng batang tinuturuan niya, kalmadong

lumabas ng bahay na iyon si Alessa. Naglakad na lamang siya palabas ng subdivision, bago kumuha ng isang taxi at doon na sumakay para makauwi na.

Habang nasa loob ng sasakyan, tinanggal niya ang suot na wig, pati na ang net na nagtatago sa mahaba at malago niyang buhok. Agad niya ring pinunasan ng wet wipes ang make-up sa mukha niya, at tinanggal ang lenses na nasa mga mata niya. Agad niya iyong isiniksik sa isang bukas na zipper sa likod ng hand bag na dala niya.

Sunod niyang binuksan ang pinakamalaking zipper ng hand bag. Kinuha niya ang isang makapal libro at binuksan ito. A rectangular space is carved on the thick pages of the book, turning it into a makeshift container. Laman ng malalim na espasyong iyon ang ilang mga singsing, hikaw, gintong kwintas at pulseras na ninakaw niya mula sa bahay na pinanggalingan.

Napangisi na lamang siya habang umiiling-iling bago sinara ang libro at ibinalik ito sa loob ng bag niya. Pagkatapos ay komportable siyang naupo sa loob ng taxi habang nakatanaw sa labas ng bintana.

"That was easy..." she murmured to herself.

***

Pagdating ni Alessa sa nirerentahang apartment, napansin niyang nabuksan na ang padlock ng pinto, at nakalikot na ang door knob nito. Maliban kasi sa lock ng door knob, nilagyan niya rin ng padlock ang pinto sa bandang taas ng pinto ng tinitirhan niya.

Realizing that somebody broke in, she immediately became alert. Inilabas niya ang Swiss knife mula sa dala niyang bag at inihanda ito kung sakali mang kailanganin niya.

Nang buksan niya ang pinto ng apartment, napansin niya ang madilim na pigura ng isang lalaki na nakatayo sa may bintana. Malayo ang switch ng ilaw sa pintuan, kaya balak niya na sanang sugurin ang lalaki. Pero nang gagawin niya na iyon ay natigilan siya nang mapansing tila pamilyar sa kanya ang taong pumasok sa tinitirhan niya nang walang paalam.

"Lucas... Ikaw ba 'yan?" Alessa walked towards the switch and turned the lights on, and finally smirked and crossed her arms when she finally confirmed Lucas is the one who broke inside her apartment.

"Long time no see... I wasn't expecting your visit, old friend," kalmadong bati ni Alessa sa binata.

Inilapat ni Lucas ang mga kamay sa dibdib niya at umarteng parang na-touch siya sa sinabi ng dalaga. "Aw, makikilala mo pa rin pala ako pagkatapos ng limang taon?"

"How can I forget your face, you fucking spawn of evil?" Alessa's smirk was a mix of annoyance and amusement.

"Wow... Harsh. That's nice. You're still feisty. I like that."

"Thank you," Alessa replied as she removed her high heels and slipped her tired feet into some slippers. "So, kumusta naman ang experience mo sa kulungan? Life-changing ba?"

"Okay naman. Hindi maayos ang pagkain pero okay ang mga kasama kahit medyo masikip ang selda. Dapat na talagang pagtuunan ng gobyerno ang mga kulungan natin eh. Hindi naman porke mga kriminal ang nandun, hindi na sila mga tao. Pero all in all, it was a good experience. Para nga akong nag-sabbatical eh."

The woman hissed. "Putanginang sabbatical 'yan..."

"Huwag ka ngang magmumura."

Tinaasan siya ng kilay ni Alessa. "Bawal bang magmura ang mga babae?"

"Hindi naman. Kaya lang masyado kang maganda para magmura." Hinubad ni Lucas ang suot na jacket at halos mahiga na ito sa malambot na sofa sa apartment ng dalaga. "Ikaw ha, nakakatampo ka... Bakit hindi mo man lang ako binisita dun?"

"At bakit kita bibisitahin?" Pagak na tumawa si Alessa, "You betrayed me, motherfucker. Sa kagustuhan mong kumita ng mas malaki, iniwan mo kami ni Jackson sa ere at sumama ka kina Ortega."

Alessa knew he hated it so much when he is being hit by his own faults and errors.

Lucas rolled his eyes in response. "Oo nga. Pero nakulong na ako... Karma ko na 'yun."

Isang sarkastikong ngiti ang nasa mukha ni Alessa habang tumatango-tango ito. "Good for you, then."

Napabuntong-hininga na lamang si Lucas habang pinagmamasdan ang dalaga. "Five years already ed and you haven't changed a bit... Ang tigas mo pa rin."

Napailing na lamang si Alessa bago itinapon ang dala niyang bag sa sofa. "Ano ba talaga ang kailangan mo, Lucas?"

"Ikaw... Kailangan kita, Alessa..." he said with dreamy-looking eyes. It was obvious that he was acting, and Alessa is definitely not buying any of it.

Binigyan lamang siya ng malamig na tingin ng dalaga, bago ito napangisi. "Diretsuhin mo na ako."

Napangiti si Lucas, bago tuluyang nahiga sa sofa. "It's a job."

"Hindi ko na ginagawa 'yun, Lucas. Kaya kung pwede lang, umalis ka na."

"Oh, hindi na ba?" He then takes out a piece of jewelry from his pocket and plays with it, twirling the necklace on his fingers. "Nakita ko 'to sa loob ng kwarto mo. Nice piece. Saan mo 'to nakuha?"

Nag-iba ang ekpresyon ng mukha ni Alessa, at tuluyang nabura ang ngisi sa mukha ng dalaga. "Bitawan mo 'yan -"

"You definitely didn't buy this... Hindi ka naman mahilig magsuot ng alahas eh," Lucas then sat up and sighed as he smiled slyly. "Private tutor ka sa mga mayayamang pamilya, hindi ba? So tell me, kaninong bahay mo ba 'to nakuha?"

Alessa finally sighed in defeat, grabbed a chair, and sat adjacent to Lucas. "Why do you need my help?"

Lucas chuckled, before getting a phone from his backpocket. Hinanap niya ang isang larawan sa gallery, bago ito ipinakita kay Alessa.

"It's the Luna y Estrella Tiara, made for an infanta from the Spanish royal family during the late 18th century. It was stolen in the 1900s, at tuluyang nawala sa kamay ng royal family ng Spain. It resurfaced rarely in the following decades, hanggang sa mapunta ito sa kamay ng isang mayamang pamilya mula sa . Currently, this family owns the tiara illegally, and is planning to sell it through a private auction that will be held three months from now."

"What's so special about this tiara at gustong-gusto mo 'tong makuha?" ani ng dalaga bago ibinalik ang phone kay Lucas.

"Aside from the finest cascade of diamonds all over it, as well as being embedded on gold, it includes something even more special - the 76-carat Archduke Joseph diamond."

The mere mention of 'diamond' seemed to pique Alessa's interest. "What about it?"

"Just the diamond itself costs 21 million... U.S. dollars, of course. Pero kung 'yung buong tiara na ang pag-uusapan, aabot ang presyo nito hanggang 50-60 million dollars. Gusto mo bang i-convert ko pa 'yun sa Philippine peso?" Lucas asked as he wiggled his eyebrows playfully.

Saglit na nag-isip si Alessa, bago tumayo mula sa kinauupuan at dumiretso sa refrigerator para kumuha ng isang baso ng malamig na tubig.

"Ayoko. Hindi ako tutulong sa'yo," mariing saad ng dalaga habang binibigyan ng isang seryosong tingin ang lalaking nakaupo sa sofa niya.

"So anong gusto mo? Habambuhay ka na lang na mangungupit sa mga bahay kung saan ka nagtatrabaho?"

"Iba 'yun, Lucas. Mas malaking trabaho 'tong hinihingi mo. At sa tingin mo, ganoon kadaling magnakaw ng isang tiara sa isang private auction?"

"Alam ko. Kaya nga kinukuha ko ang serbisyo mo, hindi ba? More heads are

better than one, Alessa. Malaking pera ang naghihintay sa'yo kapag nakuha natin 'to," Lucas coaxed her calmly.

"Kahit na," she sounded really firm, "Ayoko pa rin."

Tumango-tango si Lucas, at inayos ang pag-upo. "Hindi lang pera ang makukuha mo dito, Alessa."

"What's in it for me then?" she asked nonchalantly before sipping some more water from her glass.

Tumayo si Lucas mula sa pagkakaupo at naglakad palapit sa dalaga hanggang sa tuluyan na silang magkaharap. He then moved his face closer to her ears, and whispered something that made Alessa's expression change.

Nang lumayo na si Lucas mula kay Alessa, kitang-kita niya sa mga mata ng dalaga ang galit. He smirked, before taking some stray strands of her hair and placing it behind her ear.

"Alam kong hindi mo kakagatin ang offer ko kung pera lang ang makukuha mo," bulong ni Lucas, "So I thought that I should give you something you really want..."

Humigpit ang hawak ni Alessa sa baso, bago nagtama ang mga mata nila ni Lucas. "Paano natin nanakawin ang tiara na 'yun?"

Lucas smiled, before slipping his hands into his pockets and rocked his body back and forth like a kid.

"I have a plan," he replied, before winking teasingly.

***

Sinindihan ni Alessa ang dalawang puting kandila na inilagay niya sa tapat ng isang puntod at inayos ang bulaklak na dala bago tuluyang naupo sa damuhan. Binuksan niya ang isang pack ng mamon at inilagay ang isa sa ibabaw ng puntod, bago sinimulang kainin ang isa pang piraso na hawak niya.

"Humihingi ng tulong sa akin si Lucas, Alex... It's a big job, you know," she grinned, before her eyes drifted on the peaceful view of the cemetery. "Alam kong magagalit ka kapag nalaman mong gagawa na naman ako ng ganito kabigat na trabaho... Pero, gusto kong gawin eh. This job isn't just about money, Alex..."

Alessa traced the letters on the ivory placed on the grave. Nakalibing sa puntod na iyon ang nakababatang kapatid ni Alessa na si Alexander, na namatay apat na taon na ang nakakaraan matapos maaksidente ang bus na sinasakyan nito habang papunta sa isang field trip kasama ang mga kaklase niya. Labimpitong taong gulang lamang noon si Alex, na kabilang sa apatnapu't limang estudyanteng namatay noong araw na iyon.

Maagang namulat si Alessa sa mundo ng pagnanakaw dahil na rin sa pagiging ulila nila. Matapos mamatay ang mga magulang nila, dinala sila ng mga malalayong kamag-anak sa isang ampunan. Sa takot na baka mapaghiwalay silang dalawa ng kapatid, tumakas sila at namuhay sa lansangan. Doon na natuto

si Alessa na magnakaw para lang may makain silang magkapatid.

Alessa's skills were immediately noticed by some well-known con-artists, so they immediately took her under their wing, helped her and her brother, as well as involving her in a variety of con jobs. Doon niya na rin nakilala si Lucas, na naging kasama niya rin sa ibang mga pagkakataon.

Sa ganoong paraan sila nabuhay na magkapatid, pero iniwas niya na masali si Alex sa ganoong trabaho para hindi ito mapahamak.

But in the end, fate still took her only family away from her.

Napahinga na lamang nang malalim si Alessa, bago muling ibinaling ang tingin sa puntod ng nakababatang kapatid.

"Palagi mong sinasabi sa 'kin noon... Hindi pera o materyal na bagay ang makakapagpasaya sa tao... But if money can't buy happiness, how does one live?"

Her question was met with the sound of the gentle breeze and the noises of leaves swaying and hitting each other.

Chapter Two

Beauty Has A Price

"Maliban sa Archduke Joseph diamond, the other diamonds surrounding it are really amazing. May matryoshka diamonds din pala 'to... It's really pricey, but is still a really beautiful piece nonetheless..." ani Alessa habang pinagmamasdan sa laptop ang larawan ng Luna y Estrella tiara habang kumakain ng pizza. Komportable siyang nakaupo sa sofa habang abala naman sa pagsusulat sa isang white board si Lucas.

"A lot of beautiful things come with a price... Even those that came from dirty money," he replied with a smirk as he scribbled some more.

"So nanakawin natin 'to sa isang auction? Saan ba 'yun gaganapin?" tanong ng dalaga.

Umikot si Lucas sa kinauupuang metal stool para harapin si Alessa na nakapwesto sa likuran niya. "Wala pang ina-announce na lugar, pero darating din tayo sa specifics para mas mapaghandaan natin 'to. And don't get so worked up, okay? We'll succeed. I'm very certain."

"We're going to succeed because I'm helping you. Pero para makuha talaga natin 'yan, we will need a team. We need to find more people to help us –"

"Alam ko, alam ko..." saad ni Lucas, "I already have some people in mind. In no time, we will be able to build the team we need..."

"Hindi mo na naman ako pinatapos sa pagsasalita. Hindi lang naman isang team ang kailangan mo, Lucas. Kailangan rin natin ng pera. Wala tayong pera na gagamitin panggastos para sa mga plano mo. At sa tingin mo, meron akong ibibigay sa'yo?"

Kalmadong umiling-iling si Lucas. "Hindi naman ikaw ang gagastos eh, kaya mag-relax ka lang."

"At sino ang gagastos, aber? Ikaw? Ayos ha. Meron bang ginto dun sa pinagkulungan sa'yo at parang sobrang confident ka ata?"

Bahagyang tumawa si Lucas, bago tumayo sa metal stool na kinauupuan niya. "Tumayo ka diyan at magbihis ka. May pupuntahan tayo."

Tinaasan siya ng kilay ni Alessa. "Saan naman tayo pupunta?"

Lucas faced her with a smirk on his face. "Hindi naman maglalakad ang pera papunta sa atin, kaya tayo ang lalapit sa kanya."

***

"Anong sinabi mo? Naunahan kayo ng mga tauhan ni Esteves sa buyer na 'yun?" Halata ang magkahalong galit at gigil sa tinig ni Victoria habang kausap sa phone na hawak niya ang isa sa mga tauhan niya. Napailing na lamang siya habang hinihilot ng mga daliri ang sentido dahil sa sobrang inis. "Pinapainit talaga ng gagong lalaking 'yan ang ulo ko... Ilang beses pa ba niyang aagawin ang mga buyer natin? At kayo, kung pwede lang, gawin ninyo nang maayos ang trabaho ninyo para hindi kayo nauunahan nang ganito. Kapag nangyari pa 'to ulit at si Esteves na naman ang dahilan, meron na talaga kayong kalalagyan sa akin..."

Victoria had a pissed look on her face as she listened to the person speaking on the other line, before finally screaming at him and hanging up. Pagkatapos noon ay huminga muna siya nang malalim, bago kinuha ang isa pang phone na hawak ng katulong na naghihintay sa tabi niya. Ngumiti muna siya, bago tuluyang kinausap ang isa pang ka-transaksyon sa isa pang tawag na kanina pa naghihintay sa kanya. Her whole mood made a complete shift in just a matter of seconds.

"I'm really sorry to keep you waiting, Mr. Broussard. It's really good to hear from you again... I'm glad you liked the jewelry set. I was afraid you might not buy them – Your wife liked them? Wow, that's good..." Then she chuckled, "Of course, of course. Everything to keep the wife happy... Oh yes, I already received the money – Of course it's a good deal, Monsieur. You have always been one of my most loyal customers, so I even lowered the price for you..." Napangiti si Victoria habang pinapakinggan ang sinasabi ng kausap. "C'est mon plaisir, mon ami... The shipment will arrive tomorrow, and I can assure you that the jewels will definitely be to your liking."

Habang nakikipag-usap si Victoria sa phone, napansin niya ang naghihintay niyang tauhan sa may entrance ng lanai kung saan siya naroon. Tinanguan niya ito para lumapit sa kanya, and asked him what the matter is once she was done with the phone call.

"Meron pong naghahanap sa inyo, Ms. Victoria," ani ng tauhan niya.

"Sino daw?" she asked as she sipped from her cup of tea.

"Lucas Rivera po ang pangalan niya. May kasama siyang babae, Alessa Marquez ang pangalan. Itinawag po kaagad sa amin ng guardhouse kasi kayo daw po mismo ang gusto nilang makausap."

Natawa na lamang si Victoria habang umiiling-iling. "Let them in. I'll talk to them."

Hindi makapaniwala ang lalaki sa naging tugon ng amo niya. "Sigurado po kayo?"

"Yuri, you know very well that I hate repeating myself, right?" An uninviting smile was pasted on the woman's face.

Bahagyang nanlaki ang mga mata ng lalaki, at agad na kinuha ang radyo mula sa bulsa niya para sabihan ang mga guard sa may gate na papasukin na ang dalawa.

"Pinapasok na po namin sila, Ms. Victoria."

"Very good," tugon ng babae habang tumatango-tango, "Sabihan mo rin si Eschel na magpahanda ng pagkain at mga inumin. We should show some hospitality to our very special guests, right?"

"Opo, Ms. Victoria," ani ng tauhan, bago nito tuluyang iniwan ang among babae sa lanai para gawin ang mga iniuutos nito.

"I wonder what he's up to again..." Victoria smirked, before sipping some more from her cup.

***

"Victoria Gonzaga?" manghang saad ni Alessa habang naglalakad sila sa mahabang pathway papunta sa entrance ng mansyon na nalilinyahan ng mga rose bushes. "Siya yung tinatawag na Black Widow, hindi ba?"

"She is," tugon ni Lucas habang patuloy silang naglalakad.

"Sa kanya tayo hihingi ng tulong?"

"We are."

Pinaningkitan siya ni Alessa. "Huwag mo akong binibwisit ng dalawang salita mong mga sagot sa 'kin ha. Iiwan kita dito."

Nginisian lamang siya ni Lucas. "You can't."

Alessa just rolled her eyes and hissed. "Para kang ewan..." She murmured, "Pero sabihin mo nga, totoo bang pinatay niya 'yung mga dati niyang asawa? 'Yun kasi ang tsismis eh."

Natawa si Lucas sa sinabi ng kasama. "Importante pa ba 'yun? Whether she killed them or not, she already earned her reputation. All her husbands died, making her the Black Widow."

Napahinga nang malalim si Alessa at bigla itong tumigil sa paglalakad. "Magkalinawan nga tayo, Lucas."

Lucas rolled his eyes as he stopped walking and looked back at her. "What?"

"Ipangako mo sa 'kin na hindi tayo mananakit ng tao. Wala tayong sasaktan o papatayin. I'm only a thief, not a murderer."

Pinagtawanan siya ng binata. "What's the difference? Murderer or a thief... you're still a criminal."

Naging seryoso ang ekspresyon ng mukha ni Alessa dahil sa isinagot ng binata. "I am not going to kill for money, Lucas. Hindi ako ganun kadesperada."

Napangiti na lamang si Lucas at inakbayan siya. "Mag-relax ka nga. Binibiro lang naman kita. Syempre hindi naman ako papatay ng tao, 'no. Hindi 'yun kaya ng konsensya ko."

Tinanggal ni Alessa ang kamay ng binata sa balikat niya. "Nililinaw ko lang, Lucas. Kapag nanakit ka ng tao, iiwan kita sa ere... Gaya ng ginawa mo sa akin noon. Pero ang pinagkaiba natin, hindi ako makukulong. Not like you."

Napabuga ng hangin sa Lucas habang nakangisi. "Mas mainit ka pa sa init ng araw sa tanghaling tapat, Alessa. Harsh."

Alessa just rolled her eyes as she proceeded walking towards the enormous mansion while Lucas followed along. Nang makarating sila sa maikli ngunit malawak na staircase papunta sa entrance ng mansyon na iyon, sinalubong sila ng ilang mga katulong na iginiya silang dalawa papunta sa napakalaking receiving area ng bahay.

Magmula sa kisame hanggang sa sahig ay punong-puno ng mamahaling gamit ang bahay na iyon. Pero maliban sa mga muwebles, ang totoong nakaagaw ng atensyon nila ay ang napakalaking portrait ni Victoria na nakasabit sa pader. It was so big it is impossible not to notice it. Hindi maikakailang maganda si Victoria, lalo na't isa itong beauty queen bago napunta sa kung nasaan man siya ngayon. Anyone will definitely be drawn and smitten by her charisma and dangerously good looks.

"Somebody seems to love herself so much..." natatawang saad ni Lucas habang pinagmamasdan ang portrait ng babaeng may-ari ng mansyon.

"Kung ganyan ako kaganda, bakit hindi, 'di ba?" ani Alessa nang makuha rin ng portrait ang atensyon niya. "Kaya nga siya naging beauty queen eh, dahil ibang klase ang ganda niya... Buti pa siya."

Napatingin sa kanya ang kasamang binata na tinaasan siya ng kilay. "Maganda ka naman ah."

Alessa shrugged. "Not as pretty as her though."

"You're prettier than her," Lucas insisted, as he inspected a jade ornament placed on the wooden table in front of them.

Magsasalita na sanang muli si Alessa nang biglang pumasok si Victoria na nanggaling pa lang sa lanai ng mansyon na iyon. Ibinalik ni Lucas ang jade ornament sa orihinal nitong pwesto bago sinalubong ng isang sinserong ngiti ang may-ari ng malaking mansyon na pinuntahan nila.

"Lucas... Long time no see... So tama pala talaga ang narinig kong tsismis na nakalaya ka na. Congratulations..." ani Victoria habang tinatapik ang balikat ng binata. Then she transferred her gaze on the lady, "And you must be Alessa..."

Lucas grinned. "Look, Victoria... Hindi na kami magpapaligoy-ligoy pa –"

"Nagbago na pala ang laro mo, Lucas. Straight to the point ka na ngayon. Gusto ko pa namang marinig ang mga pambobola mo," Victoria said in a sarcastic tone.

Natawa na lamang si Lucas sa sinabi ng babae, "Iyon ba ang gusto mong marinig?"

Tumango ito. "Oo. I prepared some food and drinks for the both of you. Come with me..."

Agad namang sumunod sina Lucas at Alessa kay Victoria, na dinala sila sa garden kung saan nakapwesto ang isang round table na napapalibutan ng tatlong upuan. Sa mesang iyon nakalagay ang ilang cakes, sweets, at mga inumin.

The three of them sat around the table, positioning Victoria in the middle of Lucas and Alessa's seats. Sinamantala ni Lucas ang magaang atmosphere para ipasok ang totoo niyang pakay.

"Kailangan ko ng tulong mo, Victoria..." ani Lucas matapos humigop ng kape mula sa tasa niya.

"Para saan?"

"For a big job," tugon ni Lucas, "And you're going to get a really good cut from this one."

Nilanghap muna ni Victoria ang mabangong amoy ng mainit na tsaa sa tasang hawak niya. "I don't think I can help you, Lucas... I'm really sorry."

Nagsalubong ang mga kilay ng binata habang nakangisi. "Dahil ba sa nangyari sa akin kaya ganyan ang desisyon mo? Why don't you hear me out first? Don't you trust me anymore, Victoria?"

"Do not be mistaken, Lucas..." she replied as she chuckled. "I absolutely trust you. Alam kong mapagkakatiwalaan ka. Alam ko rin na matalino ka. I mean, everybody knows that. But your record has been tarnished, my dear. You've been in jail for five years. Are you sure you will succeed this time?"

Lucas let out a soft but forced chuckle. "Gaya nga ng sinabi mo, nasadlak ako sa kulungan ng limang taon. It was my fault. Do you think I'd want to go back there again?"

Sasagot na sana si Victoria, but she was cut off when they heard a chuckle. It was from Alessa who was feasting on a decadent piece of chocolate cake on her plate.

"It's really refreshing to listen to you itting that ing Ortega's team was a mistake," Alessa said with a smug look on her face, "Pero tandang-tanda ko pa nung nagyayabang ka sa akin na sobrang laki ng makukuha mo kapag nagtagumpay kayo sa plano ninyo..."

Kinagat ni Lucas ang pang-ibabang labi niya, na para bang nagpipigil siya ng inis dahil sa sinabi ng dalaga. Pakiramdam niya ay pinagtutulungan na siyang asarin ng dalawang babae.

Lucas gave Alessa a serious look. "You know why mistakes exist? For us to learn from them... At iyon ang nangyari sa 'kin. Ang punto ko, Victoria..." ani ng binata nang ituon niya ang tingin sa kaibigang negosyante, "I made a mistake and I paid for it with five years of my life... And now, I am not here to play. This time, no mistakes will happen, at mangyayari ang lahat ng naaayon sa plano."

Humigop si Victoria mula sa tasa. "What's the loot?"

Kinuha ni Alessa ang tablet at ipinakita ang larawan sa babae. "The Luna y Estrella tiara owned by Infanta Isabella from the Spanish royal family during the 18th century... It's a great piece, kaya ako nakumbinsi."

Tumango-tango si Victoria habang pinagmamasdan ang larawan ng tiara sa tablet. "Mataas ang carat nito..." she said, pertaining to the biggest diamond on the center of the head piece.

"76 carats of the Archduke Joseph diamond..." tugon ng dalaga sa kanya, "...worth 21 million dollars."

A sly smile appeared on Victoria's face. "You're drawing me in. But, what's in it for me?" Ibinaling niya ang tingin kay Lucas matapos ibalik kay Alessa ang gadget. "Kilala mo ako, Lucas. I already have money, so why would I need to be a part of this? You need to give me some more motivation to actually help you."

"Well, if you help me... you can have more money," tugon ni Lucas habang nakangiti, "Too much is never enough, right?"

"Pero kailangan niyo lang ako para sa pera ko. Sa standpoint ko, parang lugi naman ata ako."

"No... You're not just about the money, Victoria. I'll need you for the team itself.

Marami kang koneksyon, marami kang kakilala. The tiara will be sold at a private auction, which will require a private invite for someone to participate. And for someone as relevant, powerful, and wealthy like you, getting an invite for this certain event is as easy as ABC."

Umiling-iling si Victoria habang tumatawa. "You're using me, Lucas. It's obvious."

"We can use each other. You can use me for something else too –"

"Quit stalling, Lucas," she finally cut him off, "If you want to seal this deal with me, diretsuhin mo na ako kung ano ba talaga ang makukuha ko."

Lucas' cheery disposition changed, and an ominous smirk slowly appeared on his face. "Competition is good for business, but not all the time, especially if they're messing with your turf. If you help me on this big job... We might be able to take down some competition of yours."

Victoria sighed comfortably, then leaned her back on the cushioned seat and smiled at the two of them.

A sly smile slowly formed on Victoria's face. "Now we're talking..."

Chapter Three

The Killer Fist

"Mabuti na lang at pumayag si Victoria na tulungan tayo..." ani Alessa habang pinagmamasdan ang interior ng kotseng gamit nila ni Lucas, "Pinagamit pa sa 'tin ang isa sa mga kotse niya. Ibang klase..."

Napangisi na lamang si Lucas habang nagmamaneho. "Ganyan talaga si Victoria... Kapag alam niyang may makukuha siya, all-out din ang pagtulong niya."

Habang patuloy sila sa pagbyahe, napansin ni Alessa na tila hindi sa apartment niya ang direksyon na tinatahak ni Lucas na siyang nagmamaneho ng kotse. "Hoy... Saan na naman tayo pupunta? 'Di ba ihahatid mo muna ako bago ka umuwi?"

"Kakain tayo."

Napangisi si Alessa dahil sa sinabi ng kasama. "Wow... Ngayon ko lang narinig 'yan sa'yo," she chuckled, "Libre mo?"

Tumango ang binata habang tumatawa. "Oo naman."

"As in?"

"Ayaw mo?"

"Syempre gusto."

Isang mahinang tawa ang itinugon ni Lucas, bago sila tuluyang dumiretso sa isang Italian restaurant. Agad silang kumuha ng table para sa dalawang tao, at umorder ng mga pagkain. Habang naghihintay, muli nilang pinag-usapan ang planong pagnanakaw sa Luna y Estrella tiara.

"Posibleng sa isang hotel gawin ang private auction kung saan ilalabas ang tiara..." ani Lucas na sapat lamang ang lakas ng boses para marinig ng kausap.

Tumango-tango si Alessa habang umiinom ng tubig. "Kung ganun pala, kakailanganin natin ng isang hacker na pwedeng mag-hack sa security system at magkaroon ng access sa camera matrix ng hotel na gagamiting venue."

"Do you know any hackers?"

"May kakilala ako. She's pretty young, but she badly wants to be a part of these kinds of shit..." tugon ni Alessa. "Pwede natin siyang puntahan bukas."

Lucas smiled, "That's excellent."

Hindi nagtagal ay dumating na rin ang mga inorder nilang pagkain. As they started to enjoy their meal, nakarinig sila ng tunog ng nabasag na plato mula sa loob ng kusina ng restaurant. Maya-maya ay umalingawngaw na mula roon ang boses ng isang lalaki na tila galit at nanenermon.

Dahil katapat ng kusina ang pwesto nina Lucas at Alessa, panay ang tanaw ng dalawa sa mga nangyayari sa loob. Doon nakita nila ang isang babae na pinapagalitan ng head chef.

"Nakabasag siguro ng plato..." ani Alessa bago isinubo ang pasta na nasa tinidor niya.

Pero hindi sa babaeng pinapagalitan nakatuon ang pansin ni Lucas, kundi sa malaking lalaki na tinatanggal ang mga pira-pirasong bahagi ng plato na nasa sahig. Napansin ni Alessa na tila nakapako ang tingin ni Lucas sa cook na iyon, kaya agad niya itong sinita.

"Bakla ka ba?"

"Hindi ah," agad na sagot ni Lucas na magkasalubong na ang mga kilay, "Bakit mo nasabi?"

"Ang lagkit kasi ng tingin mo dun sa lalaking cook eh. Ganyan ba ang mga type mo?" Bakas sa tono ni Alessa ang pang-aasar.

"I'm not gay. Just give me one night and I can prove you wrong," Lucas replied as he smirked. "Tsaka papakasalan pa kita, kaya bakit ako magkakagusto sa lalaking 'yan?"

Umiling-iling na lamang ang dalaga. "Gago... Eh bakit ba kasi panay ang tingin mo sa kanya?"

"Dito kasi nagtatrabaho 'yung anak ng isa sa mga nakasama ko sa kulungan eh, at ang cook na 'yan ang anak na tinutukoy ko... Baron Soliman ang pangalan niya," tugon ni Lucas habang itinuturo ng mga mata niya ang lalaking nagtatapon ng mga nabasag na plato sa basurahan. "Nalaman ko kasi na namatay na pala 'yung tatay niya dalawang taon na ang nakakaraan. Isang taon ko lang nakasama sa kulungan ang tatay ni Baron kasi nung pumasok ako, malapit na siyang makalabas. Mabuting tao ang tatay niya, at malaki ang respeto ko sa kanya."

Pagkatapos nilang kumain at kunin ang bill ay tuluyan na silang lumabas ng restaurant na iyon. Pero sa halip na dumiretso sa kotse ay biglang nag-iba ng direksyon si Lucas at naglakad sa maliit na eskinita sa gilid ng restaurant. Agad namang sumunod sa kanya si Alessa na hindi maintindihan kung bakit doon ang tinatahak na daan ng kasama.

Pero hindi nagtagal ay napagtanto rin ni Alessa ang pakay ng binatang kasama niya. Dinala kasi sila ng eskinita na iyon sa likod ng restaurant, kung saan naabutan nila si Baron na nasa likod at nagtatapon ng mga itim na trash bags sa isang malaking recycle bin na gawa sa bakal.

Nasa 6'0 o higit pa ang height ni Baron. Kitang-kita ang tikas at lakas ng

katawan nito kahit nakatayo lamang ang binata. Nakakatakot tingnan ang mga muscles nito, lalo na ang mga braso na lalong nabibigyang-pansin dahil may kasikipan ang puting uniporme na suot niya. Pero kahit pa maskulado ito ay hindi intimidating ang itsura ng mukha nito. Lucas was a little taken aback because of the man's mild facial features. Chinito ito at may pagkamoreno, at parang hindi makabasag-pinggan kapag gumagalaw. Kung hindi lang talaga malaki ang katawan nito ay walang masisindak sa presensiya niya.

"Ikaw si Baron Soliman, hindi ba?" tanong sa kanya ni Lucas.

"Ako nga... Sino kayo?" tanong nito habang nagpapalipat-lipat ang tingin sa kanya at kay Alessa.

"Ako nga pala si Lucas Rivera. Nakasama ko noon sa kulungan ang tatay mo, pero nauna siyang nakalabas sa akin. Kakalaya ko lang nitong nakaraan kaya ngayon ko lang nalaman na namatay na pala siya... " ani Lucas sa mas malaking lalaki.

"Na-stroke si Tatay kaya siya namatay. Nasobrahan kasi sa inom eh," tugon ni Baron habang patuloy ang paglalagay niya ng mga trash bags.

"Baron, hindi na ako magpapaligoy-ligoy pa. I know that your family is struggling financially. Nakwento na iyon sa akin ng tatay mo noong magkasama pa kami sa kulungan. Kailangan mo ng tulong, at kailangan rin namin ang tulong mo..." Unti-unting lumapit si Lucas sa mas malaking lalaki, "You know what I mean, right? We can be of help to each other, Baron. It's a big job, and if we succeed, it's going to be a win-win situation."

Natigilan si Baron sa pagtatapon ng basura. "Pasensya na, pero hindi ko ginagawa ang mga bagay na ginagawa ng tatay ko," tugon nito nang hindi man lang tinitingnan ang kausap.

Bahagyang tumango si Lucas habang nakangiti, as he completely understood Baron's point. Naikwento kasi sa kanya ng namayapang ama nito na hindi gusto ni Baron ang pagsali ng ama sa mga ilegal na gawain.

"I'm sorry about that, and I completely understand you. Pero... Kung sakaling magbago ang isip mo," inilabas ni Lucas mula sa wallet niya ang isang calling card at iniabot ito sa mas malaking lalaki. Hindi ito kinuha ni Baron, kaya ipinasok na lang ito ni Lucas sa loob ng bulsa ng pantalon ng cook. "That's my calling card. Alam kong ayaw mong maging katulad ng tatay mo... Kriminal siya, oo... Pero sana maintindihan mo rin na hindi naman siya masamang tao. Kinailangan niyang gawin ang mga bagay na 'yun para mabuhay kayo. At lahat ng kasalanan niya... Pinagbayaran niya 'yun sa kulungan sa loob ng maraming taon. Hindi ko naman sinasabing hindi masama at ilegal ang mga ginagawa namin... Pero minsan, wala talaga tayong choice." Lucas then heaved a deep breath, before tapping Baron's shoulder.

Pagtalikod nina Lucas at Alessa, itinigil ni Baron ang ginagawa niya at sinundan sila nito ng tingin hanggang sa tuluyan na silang makaalis doon.

***

Mula sa restaurant, tumambay muna sina Alessa at Lucas sa isang park dala ang ilang lata ng beer at packs ng chips. Pumwesto sila sa isang bench, at doon ininom ang mga binili nilang alak.

"Saan mo ba gagamitin si Baron?"Alessa asked out of curiosity.

"Did you see his build, Alessa? He's massive and is definitely strong. Isang suntok niya lang, tutumba ang kahit sino." Napaupo nang maayos si Lucas habang binubuksan ang isang bagong lata ng beer, "Hindi mo ba alam na boksingero siya dati?"

"Si Baron? Boksingero?"

Tumango si Lucas. "Oo. He was rising star in that sport, pero tumigil siya nung nagkaroon ng kumplikasyon at tuluyang namatay 'yung huling nakalaban niya. Nabalita nga 'yun eh."

"Ahh..." ani Alessa nang tuluyan nang maalala ang tinutukoy ng binata, "Natatandaan ko na. Siya 'yung tinawag na Killer Fist, hindi ba?"

"Yes..." Lucas replied as he smiled. "The nickname fits him, right? His punches can kill... Literally."

"Pero Lucas, nangako ka sa 'kin na hindi tayo papatay ng tao. Kung 'yun ang purpose mo ng pagkuha sa kanya, iiwan kita."

"Tumutupad naman ako sa pangako ko eh. Hindi naman tayo papatay ng tao, but we can always use him on other tasks... Like, lifting things, or somebody who can act as a bodyguard. We need somebody who's physically strong, Alessa. At siya ang pinakamaiging kunin natin."

Tumango-tango ang dalaga, na naiintindihan na ang gustong ipahiwatig ni Lucas. "Pero malinaw naman ang naging usapan ninyo kanina. Ayaw niyang sumama sa atin."

"Ayaw rin naman ng tatay niya na gumawa ng mga ganitong bagay. Napilitan lang siya dahil wala siyang choice. Kailangan niya noon ng pera para ipagamot ang isa sa mga kapatid ni Baron na nagkaroon ng leukemia at nangangailangan ng chemotherapy." Lucas drank some more from his beer can, "Papayag si Baron na sumama sa 'tin dahil kailangan niyang buhayin ang pamilya niya. Nag-aaral ang lahat ng mga kapatid niya, baon na baon sila sa utang, at meron ring sakit ang nanay niya na nangangailangan ng maintenance na gamot at operasyon. He needs money way badly than we do."

Alessa rolls her eyes as she throws an empty can towards Lucas. "You are an asshole, Lucas."

"Bakit na naman?"

"His family is his soft spot... And with what you said, you seem to be using his weakness against him. That's mean."

Napahinga nang malalim si Lucas bago tumanaw sa malayo habang umiinom ng beer. "Alam ko 'yun, Alessa. Alam kong ginagamit ko ang pamilya niya para mapilitan siyang gumawa ng mali... But this world will never favor the poor and the weak. I'd rather be the one to use his weakness against him... than to let the world turn him into a monster."

Hindi na nakasagot pa si Alessa, at binigyan na lamang ng malalim na tingin si Lucas bago napakibit-balikat. Itinuon niya na lamang ang atensyon sa pag-ubos sa laman ng lata ng beer na hawak niya, habang pinapanood ang mga dumadaang sasakyan sa kalsada.

***

Pagdating ni Baron sa maliit nilang bahay, agad siyang sinalubong ng tatlo sa lima niyang mga nakababatang kapatid. Dala niya noon ang pasalubong na pagkain at ilang mga groceries na binili niya gamit ang sweldo.

"Kuya, 'yung pasalubong ko?" tanong ng bunso nila na labing-isang taong gulang at nasa elementarya pa lamang.

Napangiti na lamang si Baron habang inilalapag sa mesa ang binili niyang fried chicken at donuts para sa mga nakababata niyang kapatid. "O 'yan, binili ko para sa inyo... Huwag kayong mag-aagawan, ha? Tsaka tirhan niyo rin si Nanay. Mga matatakaw pa naman kayo..."

Agad na naglabas ng isang malaking plato ang isa sa mga kapatid ni Baron, at pinagtulong-tulungan naman ng dalawa niya pang mas batang kapatid ang paghahati-hati sa mga pagkain. Napangiti na lamang siya, at naupo sa sofa para hubarin ang sapatos niya. Sakto namang dumating ang dalawa niyang pang nakababatang kapatid na pareho nang nasa kolehiyo.

"Ginabi ata kayo..." ani Baron sa kapatid na babae na graduating na sa Nursing, at sa kapatid niyang lalaki na second year na sa kursong Civil Engineering.

"Malapit na ang exams, Kuya... Kaya tinatapos namin 'yung ibang dapat ipasa, tsaka nagrereview na rin kami," tugon ng kapatid niyang lalaki.

"Kuya, kailangan na pala naming magbayad ng tuition kasi malapit na ang exams eh," ani ng kapatid niyang babae.

Tumango na lamang si Baron, na biglang nag-iba ang timpla ng mukha nang maalala ang tuition ng mga kapatid. "Sige, gagawan ko 'yan ng paraan. Basta ha, gagalingan ninyong dalawa... Hindi ako nakatapos, kaya gusto ko na kayo ang tumupad ng pangarap na 'yun para sa akin. Kaya nga gagawin ko ang lahat para maka-graduate kayo."

Agad siyang niyakap ng nakababatang kapatid na babae. "Kuya naman... Ang drama mo. Malapit na akong grumaduate. Running for magna cum laude nga ako eh... Konti na lang at may makakatulong ka na."

Pinagtawanan niya na lamang ang kapatid, at pinaupo na ito para sabayang kumain ang iba pa nilang mga kapatid. Hindi nagtagal ay dumating na rin ang nanay nila na kakauwi pa lamang galing sa trabaho nito sa isang karinderya.

Agad na nilapitan ni Baron ang ina at tinulungan ito sa mga dala nitong gamit. Bakas ang pagod sa mukha ng butihin niyang nanay na maya't maya ang pagubo at paghilot sa sentido niya.

"Andito ka na pala, Baron..." Napaupo ang ina sa sofa at napahinga nang malalim. "Nakakapagod kanina sa karinderya. Andaming customer... Lahat kasi

ng mga nagtatrabaho doon sa bagong-tayong pabrika, sa amin na kumakain."

Kumuha si Baron ng isang basong tubig at ibinigay ito sa ina. "Nay, huwag niyo namang masyadong pinapagod ang sarili ninyo. Umiinom ba kayo ng gamot ninyo? Dapat hindi kayo magmintis dun sa maintenance ninyo sa high blood. Sabihin mo kaagad sa akin kapag naubos na, para makabili ako."

Hinawakan ng ina ang kamay niya. "Anak, huwag ka nang masyadong magalala..."

"Paanong hindi ako mag-aalala eh matigas ang ulo ninyo..." Pagkatapos ay kinuha ni Baron ang isang nakatuping envelope mula sa backpocket niya. "Sahod ko po pala, 'Nay. Diyan niyo na kunin 'yung pambayad sa kuryente at tubig. Ako na rin ang bahala sa tuition nina Red at Bea."

"Pero anak –"

"Huwag kayong mag-alala. Hiniwalay ko na diyan 'yung ipon ko tsaka 'yung panggastos ko sa araw-araw. Itago niyo na 'yan," nakangiting tugon ni Baron sa ina.

Napabuntong-hininga na lamang ang babae, na bakas ang lungkot sa maputlang mukha nito. "Pasensya ka na anak, ha? Hindi namin kayo nabigyan ng magandang buhay... Dahil sa sitwasyon natin kaya tuloy hindi ka nakapagtapos ng kolehiyo... Ni hindi ka nga makabuo ng sarili mong pamilya dahil kami ang inuuna mo."

"Bakit ko kailangang bumuo ng sariling pamilya, eh andyan naman kayo?" natatawang tugon ni Baron sa ina.

"Gusto ko rin na maging masaya ka, Baron..."

Hinawakan ng binata ang kamay ng ina. "Huwag kayong mag-alala, 'Nay. Gagraduate na si Bea, magkakaroon na kayo ng nurse. Ilang taon na lang, magiging engineer na rin si Red. Kapag tumutulong na sila dito, pwede na akong magpahinga, 'di ba? Hindi naman ata pwedeng habambuhay akong ganito..." pagbibiro ni Baron habang pinaparinggan ang dalawang kapatid na nasa kolehiyo na.

Agad naman na umangal ang dalawa niyang kapatid, kaya nagtawanan na lamang silang lahat. Pagkatapos noon ay pinaupo niya na rin ang ina para sabayang kumain ang mga kapatid niya.

Napabuntong-hininga na lamang si Baron habang pinagmamasdan ang pamilya na masayang pinagsasaluhan ang dala niyang pasalubong. Masaya at payapa ang pamilya nila, pero hindi pa rin maiiwasan ang mga problema, lalo na sa pinansiyal na aspeto.

Hindi madali para kay Baron na buhayin nang mag-isa ang pamilya lalo na't namayapa na ang kanyang ama. Mas naging mahirap pa ngayon dahil dalawa na ang kapatid niyang nasa kolehiyo, at sa susunod na taon ay papasok na rin sa unibersidad ang ikaapat niyang kapatid. Gusto niya ring ipagamot ang ina na nangangailangan ng operasyon sa baga nito. Kailangan niya ring bayaran ang mga utang nila na bunga ng pagpapa-ospital at pagpapalibing sa tatay niya, pati na ang patung-patong na interes na kakabit nito.

Saglit na lumabas ng bahay si Baron, at kinuha ang calling card na inilagay ni Lucas sa loob ng bulsa niya. Napahinga siya nang malalim at nag-isip, bago tuluyang kinuha ang phone mula sa backpocket ng pantalon at tinawagan ang numerong nakasulat sa piraso ng papel na iyon.

Chapter Four

Black Sheep

Nakangisi si Christelle habang nakaharap sa laptop niya at naglilikot ang mga daliri niya sa keyboard. Nasa screen na kaharap niya ang isang camera matrix na nagawa niyang i-hack, kaya maganda na naman ang mood niya. Chineck niya ang mga lugar na sakop ng mga camera habang iginagalaw niya ang ulo kasabay ng tugtog na naririnig niya mula sa suot na headphones.

Nasa kalagitnaan siya ng ginagawa niyang iyon nang bigla na lamang pumasok sa kwarto niya ang ina. Mabuti na lamang at nakaharap siya sa pintuan habang nakaupo sa kama kaya agad niyang sinara ang laptop na nakapatong sa mga hita niya at tinanggal ang headphones na suot sa ulo.

Her mom released a disappointed sigh. "Christelle, bakit hindi ka pa nakabihis? It's your grandmother's birthday party tonight. Tumayo ka na diyan at mag-ayos ka na. Then, go to my room so I can put make up on you and fix your hair."

Palabas na sana ang ina nang biglang sumagot ang dalaga. "I'm not going."

Natigilan ang babae at agad na hinarap ang labing-siyam na taong gulang niyang anak. Napabuntong-hininga siya, bago naupo sa kama. "Anak naman... We have to go. You have to go. Dapat kumpleto tayo dun. Birthday ng lola mo."

Binuksan muli ni Christelle ang laptop niya na nakapatong sa unan sa ibabaw ng mga hita niya. "Hindi niyo naman ikakamatay kung hindi ninyo ako kasama eh. I'm practically invisible most of the time, so nobody will notice if I'm not there."

Nagsalubong ang mga kilay ng ina. "Christelle, ano ba 'yang mga pinagsasasabi mo?" Umiling-iling na lamang ito, bago tumayo sa kama. "Just please get dressed, bago pa tayo maabutan ng daddy mo na ganito. Kanina pa niya tinatanong kung nakabihis ka na –"

"What's happening?" ani ng tinig na nagmula sa ama.

Nang pumasok ng kwarto niya ang lalaki, alam ni Christelle na masisira na naman ang gabi niya. She rolled her eyes, closed her laptop, and crossed her arms as she waited for her father to spit fire and reprimand her for being 'different'.

Nang mapansin ng ama na hindi pa siya nakabihis, nagsalubong ang mga kilay nito. "Bakit hindi ka pa nakabihis?"

"I told Mom already. I'm not going," Christelle replied nonchalantly.

"Get dressed, young lady."

"I told you already. I am not going," the young lady replied, emphasizing each word on her last sentence.

"Whether you like or not, you're going with us at the party. At kung pwede lang naman Christelle, iwasan mong ipahiya kami ng mommy mo... Please behave like a lady, and act like you're a worthy member of this family. Bakit ba kasi hindi mo kayang tumulad sa mga kapatid mo?"

Christelle hated it when she is compared to her older siblings, pero nasanay na siyang marinig iyon kaya parang wala na lang sa kanya ang lahat. Naiinis pa rin siya, pero palagi nang kalmado at malamig ang mga tugon niya. She just stopped caring about it, to be honest.

"Baka siguro ampon niyo lang ako kaya ganun," she replied sarcastically as her fingers tapped on her keyboard. She did not give a damn even if her parents are talking to her.

Nagtaas ng boses dahil sa inis ang padre de pamilya ng tahanan nila. "Christelle!"

Agad na pumagitna sa mag-ama ang ina ng dalaga, at agad nitong kinalma ang asawa. "Robert, ako na ang makikipag-usap sa kanya... Please. Just leave us."

"Pagsabihan mo 'yang anak mo, Carmina..." gigil na saad ng lalaki, "Hindi ko gusto ang tabas ng dila ng batang 'yan..."

Pagkatapos noon ay tuluyan nang umalis ang tatay niya, kaya muling naiwan sa kwarto si Christelle at ang ina. Naramdaman ng dalaga ang matalim na titig na ibinibigay sa kanya ng ina, pero wala na siyang pakialam doon at ipinagpatuloy

na lamang ang ginagawa niya sa laptop.

"Umayos ka nga, Christelle... Gaya ng sinabi ng daddy mo, huwag mo naman kaming ipahiya mamaya."

Napakibit-balikat si Christelle at bahagyang napangisi habang nakapako pa rin ang mga mata sa laptop. "Eh 'di huwag niyo na lang akong isama. Andami niyo namang issues, eh simple lang naman ang solusyon. Ako lang naman ang ikinakahiya niyo, hindi ba? Eh 'di dito na lang ako sa bahay."

Her mother rolled her eyes in frustration. "Kung hindi ka namin isasama, mas lalong mag-iisip ng masama ang ibang kamag-anak natin tungkol sa amin at sa pamilya natin, Christelle. Marami nang usap-usapan tungkol sa'yo at sa pagiging sutil mo. Issue rin sa pamilya natin na hindi ka pa rin nag-aaral ng medicine kagaya ng mga kapatid mo. And you know your father's reputation as a doctor, right? Everything you do affects him and our family's name because you're his child."

Christelle felt a jab in her heart when she heard that, but since she's so used to it, she recovered right immediately. "Ang malas niya naman pala talaga dahil naging anak niya ako. Tsaka problema ko pa pala ang reputasyon niya? Issue niyo 'yun 'no, hindi naman sa 'kin."

Napahinga na lamang nang malalim ang nanay niya, who seemed to have given up on the debate going on between the two of them. "Ah basta... Sasama ka sa amin. Now get dressed because you're still going with us... whether you like it or not."

Nang tuluyang makaalis sa kwarto niya ang ina, napahiga na lamang si Christelle sa kama at napatitig sa kisame ng silid niya. As a part of the Domingo clan – a surname that is prominent in the medical field – nagkaroon siya ng isang moral obligation na dapat niyang sundan ang yapak ng mga magulang at kapatid bilang mga doktor at bilang mga pretentious na tao.

Hindi niya iyon gusto dahil una, wala naman siyang interes na mag-aral ng medisina; at pangalawa, hindi naman siya mapagpanggap gaya ng mga magulang, mga kapatid, at mga kamag-anak niya.

Christelle Domingo is considered as the black sheep of their wealthy and conservative clan that owns one of the biggest hospitals in the country, as well as a successful pharmaceutical company. While her siblings are either licensed doctors or currently studying medicine, nasa bahay lang siya palagi at nakaharap sa laptop niya.

Her parents think of her as useless and lazy just because she's just always in front of her laptop. Little did they know that the youngest Domingo is an excellent hacker whose services are always in-demand. Mukha lang siyang walang ginagawa, pero mas malaki pa ang kinikita niya sa mga kapatid na doktor.

Pero dahil close-minded ang pamilya niya, alam niyang hindi ico-consider ng ama na isang career ang trabaho niya bilang hacker. Hindi nito kailanman mapapansin ang totoo niyang galing sa teknolohiya, at bagkus ay palagi lamang nitong pupunahin ang pagiging sutil niya.

Napapikit na lamang siya, at nilingon ang asul na damit na isusuot niya para sa party mamaya. She hissed in annoyance, before sitting up.

"Damn it..." she finally uttered, before getting off her bed and taking the dress in her hands.

***

"Okay lang po ba kayo, ma'am?" tanong sa kanya ng isa sa mga babaeng servers sa party na iyon para sa lola niya. Kumukuha kasi siya ng pagkain noong mga sandaling iyon, pero natulala siya sa kalagitnaan ng ginagawa niya dahil sa stress na nararamdaman niya. Pakiramdam niya kasi ay masusuffocate siya habang tumatagal siya sa lugar na iyon.

Isang ngiti ang itinugon ng dalaga sa server na may katangkaran at may magandang mukha. "Okay lang ako..." tugon niya bago bumalik sa upuan niya habang dala ang pagkain na kinuha niya.

Gaya ng inasahan ni Christelle, invisible na naman siyang muli sa party na iyon. Wala naman siyang pwedeng kausapin na kamag-anak dahil maliban sa hindi niya naman ka-close ang mga ito, hindi niya rin ito gustong makita at lapitan. Puro lang kasi kaplastikan ang mga sasabihin nito, at kunwaring kukumustahin siya pero ang totoo ay nangangalap lang ng mga bagay na pwedeng i-chismis sa iba pa nilang mga kamag-anak. Siya kasi ang paboritong topic ng mga ito, lalo na ng mga tiyahin, dahil na rin sa pag-uugali niya.

But she shrugged it off, and just focused on her food while her siblings mingled with her cousins, and her parents chatted with her aunts, uncles, and grandparents.

"Drinks, ma'am?" tanong ng isang lalaking waiter na lumapit sa kanya. He was tall, has really sharp features, and is quite good-looking. May hawak itong tray na may mga baso ng champagne.

Isang matamlay na ngiti ang itinugon ni Christelle bago umiling, kaya iniwan din siya ng waiter na iyon pagkatapos. Sinundan niya ng tingin ang direksyon na tinahak nito, kaya sumalubong sa mga mata niya ang ama na kausap ang mga tiyuhin niyang doktor at nagtatrabaho sa ospital na pag-aari ng angkan nila.

Napabuntong-hininga na lamang siya sa inis. She's a part of the family and is present at the party, but her presence is not felt and she knows that she doesn't belong there.

Tiningnan niya ang phone na hawak niya. Alas otso pa lang ng gabi. Hindi pa naman ganoon ka-late pero inaantok na siya. Tinatamad na siyang pagmasdan ang pakikipag-plastikan ng mga kamag-anak niya.

I need to leave this place... aniya sa sarili habang pinaglalaruan ng tinidor ang pagkain sa plato niya.

Maya-maya ay naramdaman niya ang kamay ng ina sa braso niya, at pilit siya nitong pinatayo mula sa kinauupuan.

"What again, Mom?" naiinis na tugon ni Christelle sa ina.

"Tumayo ka diyan at hinahanap ka ng Daddy mo. Halika rito..."

Wala nang nagawa pa si Christelle nang hilahin siya ng ina palapit sa tatay niya na kausap ang mga tiyuhin at pinsan niya. Nang makarating sila doon ng ina, agad siyang hinigit ng ama palapit at iniharap sa mga kamag-anak nila.

"...Christelle is definitely going to medical school. I am just letting her do what she wants for a few years, you know... I mean, ganun naman dapat, hindi ba? We let our kids do what they want, kasi hindi magtatagal magsasawa rin naman sila. You let them enjoy it to the fullest, and when the excitement dies down, they can focus on a new goal. Itong bunso ko, she's going to start medical school next year. Mapapasa niya naman ang entrance exam, definitely. This child is smart... Kahit pa medyo pasaway, she will always uphold the family tradition, and become a doctor just like her parents and siblings... Hindi ba, Christelle?" tanong sa kanya ng ama na nakangiti habang binibigyan siya ng isang nagbabantang tingin.

Tinaasan lamang ni Christelle ng isang kilay ang ama. "I am not going to medical school next year, because I don't want to be a doctor." She sighed in frustration. "Dad, hindi pa ba kayo nauumay? Lahat na lang sa pamilya natin, doktor. Nag-anak ba kayo para gumawa ng pamilya o para maging factory ng mga doktor na magtatrabaho sa ospital ng angkan natin?"

Nagsalubong ang mga kilay ng ama na agad siyang binulyawan. "Christelle! What the heck are you saying? Ano na naman ba ang tumatakbo sa isip mo..."

Hindi na pinakinggan pa ni Christelle ang mga sinasabi ng ama na alam niyang galit na galit sa kanya, at nagtuloy-tuloy lang siya sa paglalakad palabas ng venue ng party. She took off her high heels, freed her hair from the tight bun her mother did, wiped the make up on her face with the back of her hand, and walked barefoot towards the elevator.

Pinindot niya ang button para sa ground floor, pero bago pa man magsara ang mga sliding doors, biglang pumasok ang isang babae at isang lalaki na nakasuot ng uniporme ng waiters. Nagtaka siya dahil nakita niya na ang dalawang iyon sa party. Ang babae ay ang server na pumuna sa pagkatulala niya habang kumukuha ng pagkain, habang ang lalaki naman ay ang nag-offer sa kanya ng inumin. Dahil sa realization na iyon, ramdam ni Christelle na may kakaiba sa mga kasama niya kaya bigla siyang kinabahan.

"Codename Black Sheep, right?" tanong ng babae na nakatayo sa kanan niya habang nakasandal sa glass ng elevator.

Biglang kinabahan si Christelle nang marinig mula sa babae ang codename na ginagamit niya bilang hacker. "A-ano ba 'yang sinasabi mo?"

"Nakuha ko ang information mo kay Jackson. Naging kliyente mo siya, hindi ba?" tanong ng magandang babae sa kanya.

Tumango ang dalaga, na nakahinga na nang maluwag nang marinig ang pangalan ng isa sa mga naging kliyente niya. "Ano bang kailangan ninyo?"

Nginitian siya ng lalaking nakatayo sa bandang kaliwa niya. "We're going to steal something, and we need an excellent hacker for that. We thought you would be a good addition to the team. Maganda ang mga sa'yo ng mga naging kliyente mo, so we thought we could try your services too and experience your awesomeness firsthand."

Napangisi si Christelle habang nakatingin sa bandang taas ng elevator. Nasa ikalawang floor na sila ng building. "Magkano ba ang parte ko?"

Binigyan siya ng makahulugang tingin ng lalaki. "More than enough... so you can live away from your shitty family."

Pagkatapos sabihin iyon ng lalaki, sakto namang bumukas ang elevator. Napangisi si Christelle, bago binigyan ng tingin ang dalawang estrangherong kasama niya.

Nagpalitan sila ng mga makahulugang ngisi, bago sabay-sabay na lumabas ng hotel na iyon. Sinuot muli ni Christelle ang heels na bitbit niya, bago sila pumwesto sa parking lot ng hotel para makapag-usap nang maayos.

"I would love to be a part of your team," she responded as she walked with them, "Count me in."

"Good, really good..." ani ng lalaki na pinagmamasdan siya. "And by the way, sorry for calling your family 'shitty'..."

Napakibit-balikat na lamang si Christelle. "It's fine. They're shitty after all, so no need to say sorry..." Nginitian niya ang mga ito, "Hindi ko na ata kailangang ipakilala ang sarili ko sa inyo. From the looks of it, you already know who I am. Kayo ang dapat magpakilala sa 'kin."

Malapad ang ngiti sa mukha ng lalaki nang makipagkamay siya sa dalaga. "I'm

Lucas, and this beautiful woman with me is Alessa..."

"Girlfriend?" she asked bluntly.

"Of course not!" agad na tanggi ng babae na ipinakilala bilang Alessa, bago binigyan ng matalim na titig ang lalaking kasama. Pagkatapos ay ibinaling nito ang tingin sa kanya, at binigyan siya nito ng isang card kung saan may nakasulat na isang address. "Let's meet each other there next week, para mapag-usapan na natin ang plano. Diyan mo na rin makikilala ang iba pang mga kasama natin sa trabahong 'to."

Tumango-tango si Christelle habang binabasa ang nakasulat sa card. "Okay. No problem. I'll be there."

Pinagmasdan siya ni Lucas mula ulo hanggang paa, "Um, gusto mo bang ihatid ka namin sa inyo? You're wearing a dress and you look totally uncomfortable with it. Traffic pa naman. Awkward naman kung magcocommute ka na ganyan ang itsura mo."

"Okay lang ba?" tanong niya sa lalaki.

Nginitian siya ni Alessa. "Oo naman... You're a part of the team now, ?" Magkakasabay silang naglakad palapit sa isang kotse na naroon sa parking area. "Tara na?"

Christelle nodded like an excited little girl when she saw the car. "Sige ba... Ay,

sandali lang –"

Natigilan si Lucas sa pagbukas ng pinto ng driver's seat. "Bakit?"

Inilabas ni Christelle ang phone mula sa clutch bag na hawak niya, bago tiningnan ang palapag ng hotel kung saan naroon ang function hall na venue ng party ng lola niya.

"I just need to turn off the lights before I leave..." nakangising tugon ng dalaga, bago nito pinindot ang kung ano sa phone niya.

Nanlaki ang mga mata ng dalawang kasama niya nang biglang dumilim ang buong palapag na iyon. Dinig nila mula sa baba ng hotel ang sigawan ng mga tao sa party dahil bigla na lamang nawalan ng kuryente sa function hall ng hotel.

Lucas chuckled as he gave her an iring look, "You really are something, young lady..."

Umiling-iling na lamang si Alessa habang nakangisi, "Tama nga si Jackson... You're pretty mischievous."

Christelle heaved a sigh of contentment as she chuckled while looking at the pitch dark hotel floor where the function hall is located.

"A black sheep shall live up to its reputation, right?"

Chapter Five

A Dirty Trade

Pagkauwi galing sa shooting ng isang tv series kung saan siya kinuha bilang extra, ibinagsak ni Eros ang pagod na katawan sa sofa. Alas singko na siya ng umaga nakauwi ng bahay matapos siyang ihatid ng manager niya. Sa labas pa kasi ng Maynila ang location ng shooting kaya inabot rin ng ilang oras ang biyahe.

Ipinikit niya ang mga mata para sana umidlip, nang bigla niyang maramdaman na may biglang naupo sa tabi niya at yumakap sa katawan niya. Nang idilat niya ang mga mata, nasa tabi niya na ang nakababatang kapatid na si Apollo na sampung taong gulang pa lamang at ipinanganak na may autism.

"Good morning, Pol..." mahinang bati niya dito habang pinagmamasdan ang kapatid na mukhang inaantok pa.

Humikab lamang si Pol bago siya nginitian, pero hindi ito bumitaw sa pagkakayakap sa kanya. Napangiti na lamang siya at hinaplos ang ulo ng kapatid para tuluyan itong makatulog sa ibabaw ng mga hita niya niya. Ilang minuto lamang ang inabot bago muling naging mahimbing ang pagtulog ng bata.

Makakatulog na rin sana siya ulit kagaya ng kapatid, nang bigla namang may bumabang lalaki mula sa ikalawang palapag ng bahay nila. Natigilan ang lalaking foreigner na walang suot na pang-itaas at bitbit ang sariling sapatos

nang magkatinginan sila ni Eros.

Napataas ang isang kilay ni Eros, at kinuha ang nakitang bote ng beer na walang laman sa paanan ng maliit na mesa sa harap niya. Itinutok niya ito sa foreigner, na para bang ibabato niya ito sa direksyon ng gulat na gulat na lalaki.

"Who the hell are you?" tanong sa kanya ng lalaking Caucasian.

Eros smirked. "I live in this house. Now who the fuck are you?"

Napatingin ang Caucasian sa family picture na nakasabit sa pader kung saan nakasandal ang sofa na inuupuan ni Eros. Doon napagtanto ng foreigner na ang binatang lalaki sa larawan ang nakaupo sa harap niya at nagbabantang babatuhin siya ng bote ng beer.

"B-boyfriend..." agad nitong sagot, the man's blue eyes wavering, "I'm... I'm Stella's boyfriend."

Eros laughs and rolls his eyes in annoyance. "Ibang klase talaga ang kalandian ng nanay ko. Ayaw na ata sa kargada ng Pinoy... Nice." Binigyan niya ang foreigner ng isang matalim na titig, "How old are you?"

Tila nag-isip muna ang banyagang lalaki, marahil ay dahil sa patuloy na pagtatanong sa kanya ni Eros kahit pa gusto siya nitong saktan.

"I'm... 25. Look, your mom brought me here -"

"I don't give a fuck about whoever brought you here," Eros sighed and shook his head disapprovingly. "Putangina talaga..." bulong niya sa sarili, "Ang landi talaga ng nanay ko. Papatol na lang, dun pa sa lalaking parang anak niya na... At talagang dinala pa dito sa bahay..." Ibinaling niyang muli ang tingin sa foreigner na tila nangangatog na habang bitbit pa rin ang ilang kasuotan at sapatos. Halos magkasinlaki lang kasi silang dalawa ni Eros. Kaya siya nitong saktan at labanan kung sakali, "Look... If I ever see you again, I'm going to scoop your eyes out of its sockets with a spoon, turn them into a nice stick of kebab, and feed it to your family. I'll be draining all your blood and splash it on the walls of your bedroom, and send your body parts to your friends after I'm done chopping you up."

Halatang hindi naniniwala ang foreigner sa kanya, "Y-you won't do that... You can't do that..."

"Then come closer..." Eros dared him, "You can try hurting me now. You can try to murder me now. But you have to make sure that you can kill me. 'Cause if you don't, I'll hunt for you for the rest of your life."

"I'll leave... D-don't worry..."

"You're the one to worry, not me. Just be sure that I won't see you again, because if I do... That would be the last time you're going to see anybody... And before you die after I slit your throat, I'm certain that the last thing you'll see would be my face, as I smile at you while you slowly make your way to hell..." Ibinaba ni Eros ang bote ng beer sa ibabaw ng mesa, "We have an accord, right?"

Hindi na nakasagot pa ang lalaking banyaga, at tuluyan nang nagtatakbo palabas ng bahay kahit hindi pa nito naisusuot ang mga huling piraso ng kasuotan niya.

Napabuntong-hininga na lamang si Eros at ipinatong ang ulo sa sofa, bago muling ipinikit ang mga mata para pilitin ang katawan na matulog na.

Nagtatrabaho sa isang bar sa Cebu ang nanay ni Eros bilang isang babaeng nagbibigay ng panandaliang-aliw sa iba't ibang mga lalaki hanggang sa maging kabit siya ng isang pulitiko doon. Dahil sa relasyon nila kaya nabuo si Eros sa sinapupunan ng nanay niya. Pero dahil may iniingatang pangalan ang ama, pinalipat sa Maynila ng tatay ang ina na apat na buwan pa lamang na buntis noong mga panahong iyon. Ayaw kasi ng pulitikong ama na madiskubre ng legal niyang pamilya ang tungkol sa existence niya. Ang asawa kasi nito ay parte ng isang makapangyarihang political clan na sumua sa ama sa career nito sa pulitika. Kapag nalaman ng mga ito ang anak niya sa labas, paniguradong magiging issue iyon dahil balak nang pumasok ng tatay ni Eros sa senado sa susunod na eleksyon.

Buwan-buwan man na nagbibigay ng malaking pera bilang sustento ang ama, hindi ginagastos ni Eros ang pera na nakalaan para sa kanya, kahit pa dumidiretso na ito sa mismong bank niya. Galit siya sa mga magulang niya, at sa sitwasyong kinasadlakan niya na hindi niya naman ginusto. Dahil doon kaya magmula noong tumuntong siya ng kolehiyo ay siya na ang naghanap-buhay para sa sarili niya. Siya ang gumagastos para sa sarili niyang tuition, at kahit kailan ay hindi niya ginalaw ang perang inilalagay ng ama sa bank niya. Wala na rin siyang pakialam sa nanay niya na puro paggastos, pagbibisyo, at panlalalaki lang naman ang inaatupag. Ang tanging focus niya na lamang ay ang sarili niya at ang kapatid niyang si Apollo na kapatid niya mula sa ibang lalaki na naging karelasyon ng nanay niya.

To himself, he used his good looks and charm in order to get by. He did modelling, became an extra at some tv shows, and if lucky, did some minor roles

in mainstream and indie movies. Pero maliban sa pangangarap na maging artista, meron siyang isang sideline na talagang naeenjoy niya. Isa rin kasi siyang masahista na nag-o-offer ng extra service sa mga nagiging customers niya. He likes sex and he likes money, and with that job, it's like hitting two birds with one stone.

Namimili naman siya ng customers na talagang tipo niya, para mas ma-enjoy niya ang ginagawang pakikipagtalik, at para naman masulit ang bayad ng mga nagha-hire sa kanya. It doesn't matter kung lalaki or babae ang customer. He swings both ways, so he doesn't really care.

Hindi na nagawang makatulog pa ni Eros nang makitang medyo maliwanag na sa labas. Nang tingnan niya ang orasan, malapit na palang mag-alas sais. Sakto naman na noong mga sandaling iyon ay bumaba na ang nanay niya na nakasuot ng robe.

"Nakita mo ba si Steven?" tanong nito sa kanya.

Binigyan niya ng matalim na tingin ang ina. "Alin? 'Yung Amerikanong andito kanina? Pinaalis ko na siya..."

Pumunta sa kusina ang inang si Stella at nagtimpla ng kape, "Hindi naman Amerikano si Steven. British siya..." mataray nitong tugon sa kanya.

Napahinga na lamang nang malalim si Eros, kinarga ang kapatid at dinala ito sa loob ng kwarto nito. Pagkatapos ay bumalik siya para muling kausapin ang ina na payapang umiinom ng kape habang nanonood ng tv sa sala.

Umagang-umaga ay kumukulo na ang dugo ni Eros sa inaasta sa kanya ng sariling ina, "Alam mo, wala akong pakialam kung galing pa sa ibang planeta ang lalaking papatulan mo, okay? Ang issue ko lang, bakit mo hinahayaang makita ni Apollo ang paglalandi mo?"

Agad siyang sininghalan ni Stella. "Alam mo ikaw, ang bastos ng bunganga mo. Tsaka hindi naman maiintindihan ng batang 'yan ang mga ginagawa ko eh. Alam mo namang kulang-kulang 'yan -"

"Sa bahay na 'to, ikaw ang totoong kulang-kulang," galit na putol sa kanya ni Eros, "At kung sa tingin mo eh may sayad kaming dalawa ni Apollo, dapat hindi ka na magulat dahil pareho kaming nanggaling sa'yo." Ang pinakaayaw niya sa lahat ay iniinsulto o pinagtitripan ang kapatid niya dahil lang meron itong autism. "Kalapati ka na ngang mababa ang lipad, mababa pa ang pagkatao mo..."

Isang sampal ang tumama sa mukha ni Eros, pero ininda niya lamang ang hapding nararamdaman sa pisngi niya. Isang nang-aasar na ngisi ang gumuhit sa mukha niya habang pinagmamasdan ang ina na nanggigigil na sa galit.

"Dahan-dahan ka sa pagsasalita mo, Eros..." ani Stella sa kanya, "Nanay mo pa rin ako. Wala kang respeto... Pasalamat ka nga at binuhay pa kita eh!"

Pinagtawanan lamang ni Eros ang mga narinig. "Wala ka namang choice eh. Kung pinalaglag mo ako, hindi ka naman makakakuha ng sustento galing sa tatay ko. Magpasalamat ka nga sa 'kin dahil hindi pa kita nilalayasan. Pero huwag kang mag-alala, kasi malapit ko nang gawin 'yun. Isasama ko na rin si Apollo, tapos sasabihin ko sa magaling kong tatay na umalis na ako sa poder ng nanay naming mukhang pera para hindi ka na niya padalhan ng sustento buwan-

buwan. Nanay nga kita... Pero hindi ko naman minana ang katangahan mo."

Hindi na pinakinggan ni Eros ang paglilitanya ng ina, at nagtuloy-tuloy na lamang siya sa loob ng kwarto niya. Hinubad niya ang lahat ng saplot sa katawan at iniwan ito sa labas ng banyo bago pumasok para maligo. Habang patuloy ang pagbuhos ng tubig galing sa shower simula sa ulo pababa sa hubad niyang katawan, pilit niyang kinalma ang sarili.

Pagkatapos niyang maligo, kinuha niya ang tuwalya at ipinantakip ito sa ibabang bahagi ng katawan niya. Humarap siya sa salamin na nakapwesto sa ibabaw ng lababo, at pinagmasdan ang sariling repleksyon.

May lahing Spanish ang tatay niya kaya nakuha niya rito ang maputi at mamulamulang balat, pati na ang perfect balance ng gentle at sharp facial features. His eyes are light brown and definitely dreamy and he has pinkish lips, but his perfect nose and sharp jawline leaves a strong and masculine impression to anybody who sees it. Kung sa pangangatawan naman ay hindi siya papahuli, dahil may maipagmamalaki naman siyang six-packs abs na nakuha niya dahil sa regular na pagpunta sa gym. Hindi man siya bato-bato at maskulado ang katawan, defined ang lahat ng muscles niya at maganda ang tikas niya dahil sa taas niyang 6 flat.

As he ired himself in the mirror, he slowly smirked and combed his wet hair backwards with his long fingers.

"Look at you..." He chuckled menacingly, "What a good-looking bastard you are..."

***

Pagdating ng hapon, umalis muli ng bahay si Eros para puntahan ang isang bagong customer na kinontact siya para magpamasahe ng katawan. Napagusapan nila na sa hotel na lang magkita, kaya ibinigay na lamang ng kliyente ang room number na dapat puntahan ni Eros. Nasa instructions din nito na pumasok na lang ang binata pagdating niya dahil hindi naman ilalock ng customer ang pinto.

Tiningnan ni Eros ang nakalagay sa mensahe sa phone niya, bago inilipat ang mga mata sa room number na nakalagay sa pinto. "Room 189... Ito na nga 'yun."

Pagbukas niya ng pinto, nagulat siya nang makitang hindi isa, kundi tatlo ang nasa loob ng kwarto. Ang babae ay nakatayo at nakasandal ang katawan sa malaking bintana na gawa sa salamin. Ang isang lalaki ay nakaupo naman sa couch at hawak ang phone niya. Habang ang malaking lalaki na unang nakaagaw ng atensyon niya ay tahimik na nakaupo sa kama.

Nasa gitna ng ngisi at pagtawa ang namutawi mula kay Eros. "Whoa... Akala ko isa lang ang seserbisyuhan ko. I mean, I can do all three of you... But that would mean you would have to pay more."

Napangiti si Lucas matapos tingnan ang mukha ng binata. "Hindi ka namin kinontact para magpa-massage."

"Okay... So I guess you guys are just here for the sex? That's new, but it's fine..." Ibinaba na nito sa sahig ang bag na dala, at nagsimula nang tanggalin ang belt ng pantalon niya.

Napabuntong-hininga na lamang si Alessa habang pilit na iniiwas ang tingin sa binata. "N-no, no... Goodness..." Napatingin lamang ang babae nang makitang tumigil na si Eros sa ginagawa niya, "We ed you because we need to talk with you about something really important."

"Oh. About what?" Eros asked casually.

"Before we explain everything, let me introduce myself..." ani ng lalaking nakaupo sa couch. "Ako nga pala si Lucas, and this woman right here is Alessa. And this guy -"

Bago pa man matapos si Lucas, tumayo na si Baron mula sa pagkakaupo sa kama. "Sa kotse na lang ako maghihintay. Hindi ako komportable dito..." Naglakad ang malaking lalaki papunta sa pintuan, pero nakaharang sa dadaanan niya si Eros na malagkit ang tingin sa kanya, "Excuse me..."

Isang makahulugang ngiti ang gumuhit sa mukha ni Eros bago hinawakan ang braso ni Baron at bahagya itong pinisil-pisil, "Bakit ka naman aalis? Dito ka lang kasi mag-uusap-usap pa tayong apat, hindi ba? And you seem to be a little tense... I think you need a good massage. Maybe a little rough and hard so we can ease the tension on your muscles... I would gladly do it for you..."

Alessa rolled at her eyes as she immediately saw right through Eros' intentions, "Pabayaan mo siya, bago pa kita masaktan," Pagkatapos ay ibinaling ng dalaga ang tingin kay Baron, "Sige na. Hintayin mo na lang kami sa kotse."

Hindi inalis ni Eros ang tingin kay Baron hangga't hindi ito nakakalabas ng kwarto. Nang sila na lamang tatlo ang naiwan, nakangising naupo ang binata sa kama, at pinagmasdan si Lucas na nakaupo sa couch at si Alessa na nakasandal pa rin ang katawan sa malaking bintana na gawa sa salamin.

"Nakita na kita dati... Kasama ka ni Jackson sa shop niya, hindi ba?" ani Eros habang pinagmamasdan si Alessa, "Bakit pala ninyo ako gustong makausap?"

"We want to offer you a job," diretsong tugon ni Lucas.

"Anong klaseng trabaho ba 'yan?"

"We're planning to steal something... And we need somebody like you in the team."

Eros smirked. "You mean, somebody as good-looking as me?" he said as he wiggled his eyebrows playfully.

Lucas chuckled at the younger man's adoration for his own looks. "Parang ganun na nga..."

Alessa grinned as she looked at the view of the city from the window, "We need somebody who's good-looking, a good actor, flirtatious, convincing, and intelligent. You've got it all. Plus... I heard you're good in bed."

Napangisi si Eros sa sinabi ng babae, "Hmm... Gusto mong maexperience para mapatunayan mo?"

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas na agad siyang binigyan ng isang matalim na titig, "No, thank you. She doesn't have to experience that. But you know, we might use that skill of yours in this job."

Tumango-tango si Eros habang bahagyang tumatawa, "Oo naman... Good sex can get you almost everything you want. Flirting is a trade, and sex is only dirty when it's done the right way." He winked as he crossed his arms, and smiled as he expressed his interest in the pair's offer, "Pero ano ba ang makukuha ko kapag sumama ako sa inyo?"

"Money, obviously..." Alessa responded, "Lots of it."

"Yun lang? Wala na bang iba?"

Lucas shook his head as he smiled in amusement. "You'll be able to start a new life with your younger brother. I already know your story."

"Oh... Nag-research ka. I like that. That's ion... And ion turns me on," nakangiting untag ni Eros, bago napakibit-balikat, "It's a good deal, though. Pera naman talaga ang kailangan ko eh, para naman magawa ko ang mga bagay na gusto ko."

"Of course..." Lucas nodded in agreement, "Money can do everything. That's

basically why we're doing all sorts of stuff to earn it... To get and do everything we want..."

Alessa takes out a card from her wallet and hands it to Eros. "Pumunta ka sa address na 'yan sa petsa at oras na nakasulat sa baba. Dapat kumpleto tayo para makapagplano tayo nang maayos, so we will be expecting you there."

"Teka lang... 'Yung malaking lalaki ba na kasama ninyo kanina..."

Binigyan siya ni Alessa ng nagtatakang tingin, "Si Baron?"

"Ah," napangisi si Eros, "Baron pala ang pangalan niya... Kasama rin ba siya?"

"Of course," tugon sa kanya ni Lucas, "He's a part of the team as well."

Tumango-tango na lamang si Eros habang pinagmamasdan ang card na hawak. "Okay..."

Alessa gave him a cold look when she realized what the younger man is thinking. "Oh no... Please don't."

Isang makahulugang ngiti na lamang ang itinugon sa kanya ni Eros, bago ibinagsak ang katawan sa malambot na kama.

Chapter Six

The Troika

Pangiti-ngiti si Lucas habang pinagmamasdan ang safe house na pinagamit sa kanila ni Victoria. Sa buong duration kasi ng pagpaplano at execution nila ay kailangan ng team ng isang lugar kung saan pwede silang magsama-sama na malayo sa ingay ng siyudad at hindi basta mahahanap ng kahit sino.

Nasa labas man sila ng Maynila ay hindi naman sila ganoon kalayo para abutin ng ilang oras sa pagbiyahe. May mga kwarto rin ang safe house na iyon na gagamitin ng iba pang mga miyembro ng team kapag dumating na sila. Hindi man iyon kasinglaki ng mansion ni Victoria, magara pa ring maituturing ang bahay dahil sa mamahaling muwebles na ginamit para punuin iyon. Napapalibutan ng mga puno ang paligid, kaya sariwa ang hangin na malalanghap kapag lumabas ka ng bahay.

Nakapwesto sina Lucas at Alessa sa pavilion sa bandang likod ng malaking bahay kung saan nakalatag sa isang mesa ang laptop, mga larawan ng hotel na gagamiting venue ng private auction, mga pangalan ng ilang pupunta sa event na iyon, at mga printed images ng Luna y Estrella tiara na siyang pinagmamasdan ni Alessa noong mga sandaling iyon.

Tahimik na tinitigan ng dalaga ang mga larawan ng tiara, bago ito idinikit sa isang cork board. "May eksakto ka na bang plano kung papano natin 'to kukunin?"

Nginisian lamang siya ni Lucas. "Maybe?"

Pinaningkitan siya ng dalaga. "Ah, wala ka pang plano, 'no? Gago 'to..." Napabuntong-hininga si Alessa, "Sabihin na nating meron ka nang medyo concrete na plano para makapasok sa auction at makuha ang tiara, pero naisip mo na ba kung paano natin mailalabas 'yan? Hindi 'yan isang kwintas o maliit na piraso ng alahas na madali nating ipupuslit, Lucas. Mareremedyuhan natin ang security cameras dahil kasama natin si Christelle, pero mahigpit ang magiging security detail na ipupwesto sa auction. I'm pretty sure they're going to hire a private security team for the event. Meron ding mga pulitiko at mga importanteng tao na pupunta sa auction na 'yun, and we both know that a lot of their bodyguards are basically assassins. I don't want to die, Lucas."

Napakibit-balikat lamang ang binata habang pinagmamasdan ang mga puno at halaman na hinaharangan ang sikat ng araw. "We need to steal it quietly then..."

Binato ni Alessa ng nilukot na papel ang lalaking kausap. "Quietly? Bangag ka ba? Kapag biglang nawala ang tiara na 'yun sa auction, paniguradong magiging alerto ang lahat. There's going to be an investigation, and if they see you there, they might blame you for it. I mean, you're an ex-convict, Lucas. They know that you're a conman. They're going to go through every person with a fine-tooth comb, and we might get traced because of you," Alessa sighed in despair, "Look... Kaya ko namang nakawin ang tiara kahit pa ganoon kastressful ang sitwasyon, pero kung pwede naman nating iwasan... bakit hindi, 'di ba?"

"Alam ko..." napangiti si Lucas bago nilapitan si Alessa at minasahe ang mga balikat ng dalaga, "That's why we have to steal it and not let anybody know that it's stolen..."

"You mean... We're going to replace it with an imitation, right?"

"Exactly. Kailangan natin ng isang bagong tiara para ipalit doon. Your hands are exceptionally fast, so it wouldn't be a problem, right?"

"Of course," agad na tugon ni Alessa, "The only problem is... Saan tayo kukuha ng pekeng tiara?"

"I'm still thinking about that –"

"Matutulungan tayo ni Jackson..." biglang putol ni Alessa sa binata, "Meron siyang jewelry store. Actually marami siyang ilegal na raket. Ginagamit niya lang talagang front 'yang jewelry shop kuno niya."

Saglit na natigilan si Lucas, at binigyan ang dalaga ng isang nag-aalangang tingin. "Si Jackson? Ayoko siyang kasama..."

"Bakit?" Napangisi si Alessa, "Nag-aalala ka na baka sumbatan ka rin niya? Palibhasa kasi hindi lang ako ang iniwan mo sa ere..."

Lucas rolled his eyes as he moved and on the metal stool right next to Alessa's seat. "Hindi naman 'yun ang dahilan ko. At kung sumbatan niya man ako, manhid na ako dun. Sa'yo pa lang kasi, bugbog na bugbog na ako sa panunumbat..."

"Eh bakit ayaw mo siyang kasama? Malaki ang maitutulong niya sa 'tin..." Alessa smiled, "He's good at smuggling stuff... He can get us a fence in just a snap. You we're good friends. Na-a-out of place nga ako sa inyo palagi noon, nung magkakasama pa tayo sa Troika –"

"Baka kasi ayaw niya lang na sumama sa 'tin. Baka... Ayaw niya rin akong kasama," pag-amin ni Lucas, "Ayokong ipahiya ang sarili ko, Alessa. Mas pikon ka pero mas madali kang suyuin. Hindi hamak na mas matigas ang bungo ni Jackson."

Natawa na lamang ang dalaga, "Alam ko. Kaya nga mas close kayo, hindi ba? Pareho kayong matigas ang ulo. Pero alam mo, dapat mo pa rin siyang kausapin. Kung hindi man siya pumayag na sumali sa raket natin, at least, nagpakita ka sa kanya."

Napahinga na lamang nang malalim si Lucas, bago inilayo ang tingin kay Alessa at itinuon na lamang ang atensyon sa larawan ng Luna y Estrella tiara na nakadikit sa cork board.

***

"Sa kanya 'tong jewelry shop na 'to?" ani Lucas habang pinagmamasdan ang establishment kung saan tumigil ang kotse nila. "Ayos din pala ang ungas na 'yun. Asensado na..."

"Gaya ng sabi ko sa'yo, front lang 'yan. Nasa smuggling business pa rin siya. A lot of conmen run their stuff through this store."

Umiling-iling si Lucas habang tumatawa. "Hindi pa rin talaga nagbabago si Jackson. Still good with his fences."

Pumasok na sina Alessa at Lucas sa loob, at tumambad sa kanila ang ilang mga customers na namimili ng mga alahas at kausap ang mga tauhan sa jewelry shop na iyon. Nilapitan sila ng isang petite na babae na mukhang nasa early 20s pa lamang nito.

"Nasa loob si Kuya Jackson, Ate..." ani ng dalaga kay Alessa, bago tiningnan si Lucas, "Kumusta po, Kuya Lucas?"

Nagsalubong ang mga kilay ng binata habang pilit na inaalala kung sino ang dalagang kumausap sa kanya, "Teka... Ikaw na ba si Jeina? 'Yung kapatid ni Jackson?"

Magiliw itong tumango. "Opo. Tumutulong ako sa kanya dito."

Napangisi si Lucas habang tinatapik ang braso ng dalaga, "Family business na pala 'to. Ibang klase talaga..."

"Sasamahan ko na po kayo sa opisina ni Kuya..."

Tahimik na sumunod ang dalawa sa nakababatang kapatid ni Jackson, hanggang sa makarating sila sa ikalawang palapag kung saan naroon ang opisina ni Jackson. Iginiya sila nito sa isang hallway, at naglakad sila papunta sa dulo kung

saan naroon ang isang malaking pinto. Pagbukas ni Jeina, tumambad sa dalawa ang isang lalaki na nakaupo sa isang office chair. Nakapatong ang paa niya sa mesa habang abala sa paggupit ng mga kuko sa mga daliri niya sa paa gamit ang isang maliit na nailcutter.

Mas maliit si Jackson nang bahagya kay Lucas, pero mas malaki ang katawan nito. May pagka-mestiso rin ang binata, may kaaya-ayang mukha, at tila laging nang-aasar ang ngiti.

"Uh, Kuya... Andito na 'yung mga bisita mo..." Halatang naiilang si Jeina dahil sa naabutan nilang ginagawa ng kapatid.

"Teka lang, teka lang... Isang daliri na lang..." tugon nito na hindi man lang sila tiningnan at pinagpatuloy ang paggupit sa kuko ng hinlalaki ng kaliwa niyang paa.

Nawalan ng pasensya si Jeina, at kinuha nito ang isang nakakalat na sapatos sa sahig at ibinato ito sa kapatid. "Kadiri ka talaga, Kuya."

Napaungol sa sakit si Jackson dahil tumama nang direkta sa ulo niya ang swelas ng sapatos na ibinato sa kanya. "Tingnan mo 'tong batang 'to –" Natigilan ang lalaki nang iangat niya ang ulo dahil sumalubong na sa paningin niya ang imahe nina Lucas at Alessa na nakatayo sa tabi ng kapatid niya. "Oh, hi... Long time no see, Lucas. Kumusta ang kulungan?"

Lucas rolled his eyes. "Ayun, kulungan pa rin."

"Iiwan ko na po muna kayo," nakangiting tugon ni Jeina sa dalawa, bago muling binigyan ng masamang tingin ang nakatatandang kapatid, "Umayos ka nga, Kuya. Ang dugyot mo."

Natawa na lamang si Alessa habang sinusundan ng tingin ang paalis nang si Jeina. "Nakakatakot ang kapatid mo. Direkta kung mambato. Tumama talaga sa ulo mo 'yung sapatos..."

Natawa na lamang si Jackson habang tinatanggal ang mga pinaggupitan niya sa ibabaw ng mesa at inayos ang pagkakaupo sa harap nina Alessa at Lucas. "Nagaalala nga ako eh... Habang tumatagal nagiging mamaw na... So, anong business natin?"

"We need your help on something," tugon ni Lucas, pero kapansin-pansin ang paglibot ng paningin nito sa opisina at ni hindi dinadaanan ang mukha ni Jackson.

Agad na napagtanto ni Jackson ang balak ng mga bisita. "What's the loot?"

Inilapag ni Alessa ang phone na hawak para ipakita sa lalaki ang nanakawin nila. "Infanta Isabella's Luna y Estrella tiara..."

Naging hugis 'O' ang mga labi ni Jackson dahil may ideya siya sa presyo ng tiara na iyon bilang isang jewelry shop ang pinapatakbo niya. "How much is my cut?"

"At least 500 million pesos... Pero pwedeng tumaas 'yan depende kung magkano

natin maipagbibili ang tiara," tugon ng dalaga.

Napangiti si Jackson habang tumatango-tango. "Hmmm... I like the sound of that."

"So..." Lucas smirked, "You're in?"

Itinuon ni Jackson ang tingin sa lalaki, bago gumuhit ang isang nang-aasar na ngiti sa mukha nito. "Nope."

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas dahil sa narinig. "What?"

"Syempre magpapakipot muna ako, 'no... Dalagang Pilipina lang," Jackson said in a menacing voice, "Matapos mo kaming iwan noon, sa tingin mo, bibigay ako sa'yo nang ganoon na lang kadali?"

Lucas rolled his eyes and sighed in defeat, "Ano ba ang gusto mong gawin ko?"

Jackson chuckled and stood up from his seat, bago tumayo sa harap ni Lucas at naupo sa ibabaw ng mesa niya. "Sabihin mo munang kailangan mo ako... 'Yung parang sa mga teleserye. Dapat 'yung kikiligin ako ah..."

Lucas gritted his teeth. "Andami mo namang arte."

"Ganun talaga. Kabayaran 'to sa pag-iwan mo sa amin ni Alessa. Saan ka ba nakakita ng isang troika na dalawa lang ang miyembro?" patuloy na pang-aasar ni Jackson, "Gawin mo na kasi. Naghihintay ako..."

Itinuon ni Lucas ang tingin kay Alessa para humingi ng tulong, pero nakangisi lamang ito sa kanya habang nakaupo sa couch at pinagdidiskitahan ang mga tsokolate na para sa mga bisita ni Jackson sa opisina niya.

Lucas hissed and sighed in frustration, before looking directly into Jackson's eyes. "Kailangan kita..." He sounded cold and lazy.

Jackson wrinkled his nose and shook his head in disapproval. "Ay, malabnaw. Hindi ko gusto ang acting mo. Dagdagan mo naman ng emosyon. 'Yung pangFAMAS naman, kingina neto..."

Lucas stomped his feet in annoyance and combed his fingers on his thick hair, "Ah, ayoko na –"

"Eh 'di hindi na rin ako tutulong –"

"Ugh, fine!" Huminga nang malalim si Lucas at muling tiningnan nang direkta sa mga mata si Jackson, before he softened his facial features and acted with dreamy eyes, "Kailangan kita, Jackson..."

Jackson made a fart sound with his pressed lips as he suppressed his laughter, before cupping Lucas' face with his hands. "Aw, kinilig ako dun... Feeling ko nga

tinayuan din ako sa'yo eh. Mas pogi ka pala lalo kapag malapitan..."

Tinulak siya agad ni Lucas palayo at binigyan ng isang matalim na titig. "Sira ulo ka talaga..."

Jackson laughed heartily as he walked back to his cushioned seat. He then sat down and flashed a sincere smile to his dear friend.

"Welcome back, Lucas..."

***

Matapos magpaalam ni Alessa na lalabas para bumili ng pizza, naiwan sina Lucas at Jackson sa loob ng jewelry store. Tahimik lamang ang dalawa, na parehong alam na sinadya talaga ng dalaga na maiwan sila doon para may tsansa silang mag-usap nang walang ibang iniintindi.

Dahil doon kaya sinamantala na rin ni Lucas ang pagkakataon na kausapin ang kaibigan. "Sorry ha?"

Natigilan sa pag-inom ng beer mula sa boteng hawak si Jackson. "Bakit ka naman nagsosorry?"

"Iniwan ko kayo nang basta ni Alessa noon... Pasensya na," he sounded a little embarrassed because as much as possible, he doesn't want to it and

apologize for his mistakes.

Bahagyang tumawa si Jackson, "Huwag kang mag-sorry. Hindi naman ako galit sa'yo eh. Si Alessa ang talagang sumama ang loob. Ilang buwan ding nagngitngit 'yan dahil sa ginawa mo. Crush ka ata nung gaga eh... Tsaka, nakulong ka na rin naman. Kinarma ka na, kaya bakit pa ako magagalit sa'yo?" Umiling-iling na lamang ito bago uminom mula sa boteng hawak niya, "Siyanga pala, kumpleto na ba ang mga tao mo? Hindi naman pwedeng tayo lang na tatlo ang tatrabaho nito. Hindi 'to small-time lang gaya ng ginagawa natin noon..."

"Kumpleto na," tugon ni Lucas habang binubuksan ang isang malamig na bote ng beer, "Ikaw ang kumumpleto sa ating pito."

"Aw, ang sweet mo naman. Save the best for last ba 'to? I feel honored." There was a hint of playful sarcasm in Jackson's tone.

Lucas hissed. "Nagfifeeling ka na namang ungas ka..."

Bahagyang tumawa si Jackson, bago itinuon ang tingin sa kaibigan. "Sabihin mo nga, Lucas... Bakit mo ba ginagawa 'to?"

"Ang alin?"

"Lahat ng 'to... Nakulong ka na, 'di ba? Gusto mo pa bang bumalik dun?"

Lucas shook his head as he chuckled. "If you think about it, I didn't fail last time... I was just unlucky because I was the new meat. Choosing the fall guy was a part of the plan. I was just too arrogant not to realize that those assholes chose me for that role. Minalas lang ako dahil ako ang naging scapegoat nila. This time, hindi na ako makukulong. After all, I have the best people with me, right?"

"Stop with the flattery, Lucas. You know I'm not going to buy that," nakangising tugon ni Jackson, "Pero bakit mo ba kailangang nakawin ang tiara na 'yun?"

"Para saan pa ba? Eh 'di para sa pera. Ang mahal kaya 'nun," Lucas responded as he gulped some more from his cold beer.

Binigyan siya ni Jackson ng isang nagdududang tingin, "Wala nang ibang dahilan?"

Lucas smirked. "Kung meron mang ibang dahilan, sa akin na lang 'yun."

"Ano ba 'yan... Andami mong issue sa buhay..." Umiling-iling si Jackson habang tumatawa, "So... Ito na ba ang huli?"

"Hmm... Depende."

Nanlaki ang mga mata ni Jackson, at binato si Lucas ng tansan mula sa beer na binuksan niya, "Depende? Gago ka talaga... So may balak ka pang magnakaw ng kung ano pagkatapos nito? Mag-lie low ka nga. Kakalaya mo lang... Alam mo Lucas, hindi nabibili ng pera ang lahat ng saya sa mundo."

"Wow... Coming from you? Mas mayabang lang ako sa'yo pero mas ganid ka kaysa sa 'kin, tarantado 'to..." Lucas hissed before chuckling, "Tsaka alam ko naman 'yan eh... But I'd rather be a crook bathing in money than to live with principles and die a poor man. Principles can't feed you, but a lot of money could."

Saglit na natigilan si Jackson at pinagmasdan ang kaibigan, bago ito bumuntonghininga. "I really hate it when you actually have a point..."

They suddenly fell quiet and looked at each other, before bursting into laughter.

Chapter Seven

Mastermind

Madilim pa ang langit nang magising si Lucas noong umagang iyon. Pagtingin niya sa orasan, labindalawang minuto pa lamang ang lumipas pagkatapos ng alas singko ng umaga. Bumangon siya mula sa higaan, at dumiretso sa kusina para uminom ng mainit na kape.

Habang nagtitimpla, naagaw ang atensyon niya ng isang malaking container ng powdered milk. Talaga kasing kinumpleto ni Victoria ang supplies na gagamitin at kakailanganin nila sa bahay na iyon, kung kaya't sagana rin sila sa pagkain at kagamitan, pati na mabilis na internet connection.

Pinagmasdan niya ang lalagyan, hanggang sa unti-unting nabakas ang lungkot sa mga mata niya. Tandang-tanda niya pa iyong isang beses na namili sila ng tatay niya sa isang grocery maraming taon na ang nakakaraan. May nakita siyang malaking pack ng powdered milk na may isang tumbler bilang freebie.

Hinawakan niya ang laylayan ng kupas na t-shirt ng ama para kunin ang atensyon nito. "Papa, ito na lang na mas malaking pack ang bilhin mo... Para mas matagal bago maubos. Tsaka tingnan mo... Meron pang kasamang tumbler."

Tiningnan muna ng ama ang itinuturo ng batang si Lucas, bago ibinaba ang katawan para magtama ang mga mata nila. Isang maliit na ngiti ang nasa

mukha ng padre de pamilya, na ginamit niya para itago ang nararamdamang hiya at lungkot sa batang lalaki. "Naku anak, wala tayong sapat na pera eh. Bibili pa tayo ng gamot ng mama mo... Sa susunod na lang 'yan. Alam mo namang nagbabayad pa tayo ng renta dun sa nilipatan nating apartment, hindi ba? Tsaka hindi pa ako sumasahod dun sa bago kong trabaho. Pero kapag meron na akong pera, bibili tayo niyan. 'Yung mas malaki pa diyan kung gusto mo..."

Napabuntong-hininga ang sampung taong gulang na si Lucas, bago napayuko at napatingin na lamang sa sahig. "Papa, hanggang kailan ba tayo ganito? Hindi ba tayo pwedeng tumira sa isang lugar lang? Bakit palipat-lipat tayo ng bahay? Dati naman, lagi mong nabibili lahat eh... Bakit ganito tayo ngayon?"

Hinawakan ng ama ang pisngi niya at marahan itong hinaplos at tinapik-tapik, "Pasensya ka na, Lucas... Pero, kailangan kasing gawin 'to ni Papa eh. Gusto kong mabuhay bilang isang mabuti at disenteng tao... Kaya lang kasi, 'yung mga dating kaibigan ko, ayaw nilang gawin ko 'yun. Kaya kailangan nating lumayo para manatili kayong ligtas ng mama mo... Dahil doon kaya tuloy hindi na tayo pwedeng bumalik sa bahay natin, kasi hahanapin na naman nila ako at pipilitin na sumama sa kanila."

"Hindi ba pwedeng sumama ka na lang sa kanila?" tanong ng inosenteng bata, "Para marami ulit tayong pera... Para mapagamot na rin natin si Mama. Tsaka para makauwi na tayo sa bahay natin... Gusto ko nang bumalik dun. Ayoko dito..."

"Kapag ginawa ko 'yun..." Hinawakan ng lalaki ang kamay ng anak, at tumitig nang direkta sa mga mata nito, "Darating ang panahon na hindi na kita kayang harapin dahil sa hiya at pagsisisi. Gusto kong magkaroon ng disenteng buhay para sa'yo, dahil ayokong ikahiya mo ako pagdating ng araw. Ayokong magalit ka sa 'kin dahil galing sa masama ang mga ibinibigay ko sa'yo..." Napabuntonghininga ang lalaki at nakangiting ginulo ang buhok ng anak niya, "Malalaman

mo rin ang ibig kong sabihin paglaki mo, Lucas. Balang araw, maiintindihan mo rin ang lahat ng mga sinasabi ko."

Napabuntong-hininga na lamang si Lucas habang tinitingnan ang lalagyan ng gatas, bago napangisi habang umiling-iling. Pagkatapos noon ay tinapos niya na ang pagtitimpla ng kape, at tuluyang nilisan ang kusina dala ang umuusok niyang tasa.

***

Tumigil ang kotseng minamaneho ni Lucas sa harap ng isang sementeryo. Paglabas niya ng sasakyan ay kinuha niya ang isang basket ng mga bulaklak at dalawang malaking kandila sa enger's seat bago tuluyang pumasok sa loob.

Kahit limang taon na ang nakakaraan ay tandang-tanda pa rin ng binata ang puntod ng mga mahal niya sa buhay. Napabuntong hininga na lamang siya nang makitang natatakpan na ng mga damo ang lapida ng mga magulang, kaya panay ang mura niya sa inis habang tinatanggal ang mga kung anong sumakop sa lapidang iyon.

Pagkatapos niyang ipagpag ang mga kamay ay napaupo na lamang siya sa damuhan at ipinuwesto ang mga bulaklak sa ibabaw ng puntod. Sunod niyang itinayo ang dalawang malaking kandila at sinindihan ang mga ito, bago nag-alay ng maikling dasal para sa kaluluwa ng namayapa niyang mga magulang.

Nang matapos siya ay napatingin na lamang siya sa mga pangalan sa puntod na iyon. Huminga siya nang malalim, bago iginala ang tingin sa paligid ng sementeryo.

"Para kay Mama lang ang mga bulaklak na 'to..." saad ni Lucas habang binubunot ang ilan pang mga ligaw na damo na tinatakpan ang lapida. "Pasensya na kung matagal akong hindi nakadalaw, Mama... Pero okay naman ako. Okay rin nga 'yung mga kasama ko sa kulungan eh. Promise ko, kapag hindi na ako masyadong busy, ihihiwalay kita ng puntod kay Papa. Para hindi kayo magkasama diyan."

Napayuko si Lucas, bago saglit na pinasadahan ng tingin ang pangalan ng ama sa lapida. Bahagyang naningkit ang mga mata niya, at bakas ang sama ng loob sa mukha at maging sa tono ng pananalita niya.

"Nakita mo na ang ginawa mo, 'Pa? Kasalanan mo 'to lahat eh. Namatay si Mama dahil sa mga prinsipyo mo... Ano ba kasi ang naitutulong sa'yo ng putanginang 'yan? Kung kailan kailangan natin ng pera noon, saka ka naman nagmalinis, kaya tuloy hindi mo maipagamot nang maayos si Mama. Naghirap tayo dahil sa mga paniniwala mo... Nagkaganito tayo dahil sa mga maling desisyon mo sa buhay...

"Akala ko ba matalino ka? Kung ginagamit mo ang utak mo, dapat alam mo na hindi yumayaman ang mga mabubuting tao. Walang taong nagkakaroon ng maraming pera at nagiging makapangyarihan nang hindi gumagawa nang masama. Alam man nila o hindi, sinadya man nila o hindi... Nakasakit sila ng tao para makuha nila ang mga gusto nila. Bakit? Dahil ganoon ang takbo ng mundo. At alam mo 'yung ikinagagalit ko? Hindi ko natutunan 'yun sa'yo... Natutunan ko 'yun dahil naghirap ako. Magmula nung mamatay ka at si Mama noong bata pa ako, hindi ko alam kung saan ako pupunta... Pinagpasa-pasahan ako ng mga kamag-anak natin, hanggang sa lumayas na lang ako dahil alam kong wala naman silang pakialam sa mangyayari sa buhay ko...

"Nabuhay ako sa lansangan, 'Pa. Iisa lang ang problema ko nun – kung papaano

ako kakain kahit isang beses lang sa isang araw. Natulog ako sa tabi ng kalsada... Walang pamilya, walang makain, walang pera, walang mapuntahan... At alam mo kung sino ang kumupkop sa 'kin? 'Yung mga taong iniiwasan mo. Pinilit mo na maging mabuti at disenteng tao... Pinili mong hindi maging kriminal... Pero mga kriminal ang bumuhay sa akin. Sila ang nagpalaki, nagpakain, at nagpa-aral sa 'kin... Ibang tao ang nagturo sa akin ng mga bagay na dapat ay natutunan ko sa'yo. Dahil sa mga tinatawag mong masasamang tao na kumupkop at nagpalaki sa 'kin, natuto ako kung papaano mabuhay, at nalaman ko ang katotohanan na hindi patas ang mundo."

Napahinga nang malalim si Lucas habang pinipigilan ang pag-agos ng luha mula sa mga mata niya. Kahit alam niyang wala namang makakakita, ayaw niyang umiyak sa harapan ng puntod ng mga magulang, lalo na kung ang mga luhang iyon ay dahil sa tatay niya. "Nung nakita ko na hinayaan mong tapak-tapakan ka ng iba, na dayain ka ng mga dati mong kasama... para akong napahiya dahil hinangaan kita. Hinayaan mong matalo ka ng konsensya at takot mo... Pinili mong maging mabuti at disenteng tao, pero pinahirapan ka ng mundo. Puro ka prinsipyo, pero wala ka namang pera para buhayin kami ni Mama." Lucas blinked fast to stop his tears, before nodding as he smiled bitterly, "I know I'm going to hell for doing all of these, but I'd rather live as a criminal and taste a little bit of the good life before I die. At kung nasira man ang buhay ko... Hindi ko ginawa 'yun nang mag-isa, dahil kasalanan mo rin kung bakit pinili ko ang buhay na 'to... Dahil pinili mo ang prinsipyo mo, bago kaming pamilya mo..."

Tumayo na mula sa pagkakaupo sa damuhan si Lucas, at pinagpag ang suot na pantalon para tanggalin ang lupa at ilang mga dahon na dumikit sa tela. Bago siya umalis, muli niyang pinagmasdan ang lapida ng mga magulang, at itinuon ang tingin sa pangalan ng ama na nakaukit doon.

"Alam mo 'Pa... Bilib na bilib ako sa'yo noon eh. Pangarap kong maging katulad mo..." Lucas eyes showed disappointment as he clenched his fists, "Pero ngayon, natuto na ako... Hindi kita gagayahin. Hindi ko tutularan 'yang prinsipyo mo. Hindi ako magiging mabuting tao. Magnanakaw ako hangga't gusto ko... Hindi

ko gagawin ang pagkakamali mo, 'Pa. Hindi ako magiging katulad mo."

Saglit na natahimik si Lucas pagkatapos niyang sabihin iyon, bago tuluyang umalis sa harap ng puntod ng mga magulang at naglakad pabalik sa kotse dala ang sama ng loob at isang pangako sa sarili.

***

Nang makabalik si Lucas sa safe house, hinihintay siya ni Alessa sa labas ng bahay. The lady was crossing her arms as she watched him drive the car into the driveway. Paglabas ni Lucas ng kotse ay sinalubong siya ng dalaga ng isang malamig na titig.

"Gago ka rin talaga, ano... Bakit bigla ka na lang umaalis nang walang paalam?"

Napangiti si Lucas at inilagay sa likod ng tenga ni Alessa ang ilang hibla ng buhok nito na nasa mukha nito. "Aw... Namiss mo ba ako? Natakot ka bang hindi na ako babalik?"

Umiling-iling na lamang ang dalaga habang nakangisi. "Ibang klase talaga ang pagiging feelingero mo... Saan ka ba kasi nanggaling?" tanong ni Alessa sa kanya.

"Diyan lang... May dinaanan lang ako," tugon ni Lucas sa babae, "Ang init na naman ng ulo mo, umagang-umaga. Ano ba ang problema mo?"

"Problema ko? Sira ulo ka pala eh... Nagpatawag ka ng meeting tapos ikaw ang wala. Grand entrance ba ang habol mo?"

Natawa si Lucas nang mapagtanto ang ibig sabihin ni Alessa. Ngayong araw kasi ang unang beses magkikita-kita ang buong team nila para pag-usapan ang planong pagnanakaw sa Luna y Estrella tiara.

"Sorry na... Masyado ka namang iritable. Kung magiging ganyan ka pa rin kahit mag-asawa na tayo, mukhang magiging under ako sa'yo," may halong pangaasar ang tinig ni Lucas, "Andiyan na ba si Jackson?"

"Hindi lang si Jackson. Andiyan na silang lahat."

Napangisi si Lucas habang nakasunod kay Alessa papasok ng safe house. Dumiretso sila sa isang kwarto kung saan nakalagay ang isang malaking white screen at powerpoint. May mga couches at isang malaking sofa sa loob at isang mababang mesa na punong-puno ng mga softdrinks, pizza, burgers and fries, at junk food.

Iginala ni Lucas ang mga mata sa silid at isa-isang tingnan ang mga miyembro ng team niya.

Nakaupo sa isang velvet couch si Victoria habang umiinom ng softdrinks mula sa basong hawak nito. Nang makita siya ng babae ay tinanguan siya nito, tinugunan niya ito ng isang ngiti.

Nakapwesto naman sa sahig si Baron at maganang kumakain ng pizza, pero maya't mayang nababakas ang pagkailang sa mukha nito dahil panay ang tingin sa kanya ni Eros. Nang makita siya ng matikas na binata ay napangiti ito at itinuro ang kahon ng pizza para yayain siyang kumain na rin.

Nasa sahig din nakaupo ang pinakabata nilang miyembro na si Christelle na inaadjust ang focus at linaw ng imaheng inilalabas ng projector sa white screen. May isang maliit na piraso ng pizza na nakaipit sa mga ngipin nito, at tinanguan siya ng dalaga nang magtama ang mga mata nila.

Si Eros naman ay halos nakahiga na sa sofa at nakatagilid para nakaharap siya kay Baron na halos mahirapan na sa paglunok ng kinakain. Nang makita siya ng binata ay naupo ito nang maayos, at tinugunan siya ng isang mahinang 'hello'.

Nasa harap naman ng lahat si Jackson na panay ang daldal ng kung anu-ano. Base sa itsura ng mukha nito ay mukhang nagkukwento ito ng mga naging raket nila noong tatlo pa lamang sila. Palagi kasing energetic at excited si Jackson kapag napapag-usapan ang tungkol sa mga naging raket nilang tatlo nina Alessa. Mukhang entertained din naman ang iba dahil panay ang tugon nito at pagbibigay ng reaksyon sa mga kwento ng madaldal na lalaki.

Natigilan lamang si Jackson nang magtama na ang mga mata nila. Tinaasan siya ng kilay ng kaibigan, bago ito napangisi.

"Saan ka ba nanggaling na tarantado ka?" Umiling-iling na lamang ito bago naupo sa isa pang velvet couch na nakapwesto sa tapat ni Victoria, kaya nasa magkabilang gilid sila ng silid na iyon. "Kanina pa ako kwento nang kwento dito para hindi sila mainip. Ang tagal mo kasi..."

"Dapat pala hindi muna ako nagpakita para nakapagkwento ka pa... Hindi ka naman nauubusan, tsaka mukhang nag-eenjoy ka..." pang-aasar ni Lucas sa kaibigan na natawa na lamang habang kinukuha ang isang burger na iniabot sa kanya ni Baron.

Isang ngisi ang nasa mukha ni Alessa habang naglalakad ito palapit sa sofa. Naupo siya sa kabilang dulo ng mahabang upuan dahil nasa kabila naman nakapwesto si Eros na sa wakas ay inilipat na ang tingin sa harap ng silid at sa white screen.

Huminga muna nang malalim si Lucas, bago naglakad papunta sa harap at pumwesto sa tabi ng white screen. Medyo madilim ang kwarto na iyon, at ang liwanag lamang mula sa projector ang nagsilbing ilaw nila doon. Pero kahit ganoon ay kitang-kita pa rin ng binata ang ekspresyon sa mukha ng mga kasama niya. Alam niyang naghihintay ang mga ito na marinig ang plano niya.

Deep inside, Lucas felt a certain kind of excitement he hasn't felt in years. Ramdam niya ang mabilis na pagtakbo ng mainit na dugo sa mga ugat niya, and he felt so alive in that dark room at that very moment.

Once again, he glanced at the six other people who is going to him in executing one of the biggest jewelry heists in the country. A sly smile slowly formed on his lips, before uttering his first ever words to the team.

"Alright, everyone... Let's get ready to steal some shit."

Chapter Eight

Da Capo

"In the following weeks," pagsisimula ni Lucas, "Paghahandaan natin ang pagnakaw sa target ng trabaho na 'to – ang Luna y Estrella tiara na dating pagaari ni Infanta Isabella. The tiara was made during the late 18th century, but was stolen during the 1900s from the Spanish Royal Family..." Tinanguan niya si Christelle para ipakita sa screen ang larawan ng tiara, "It rarely resurfaced in the following decades, pero ngayon, nasa pag-aari ito ng isang mayamang pamilya mula sa . Now this certain family owns the tiara illegally and want it disposed, so they are planning to sell it through a private auction that will be held on February 15, 2020."

Pinagmasdang maigi ni Jackson ang diamond na centrepiece ng tiara. "Wow... Is this the Archduke Joseph Diamond?"

Tumango si Lucas habang nakangisi. "Good eye, my friend... The biggest piece of diamond on the tiara – which is the Archduke Joseph diamond – costs 21 million U.S. dollars. Pero kung ang presyo na ng mismong tiara ang paguusapan natin, it's at least 50-60 million dollars..." The next slide then appears on the white screen next to Lucas. "Darating ang German family na nagmamay-ari sa tiara sa umaga ng mismong araw ng auction, at kasabay nilang darating dito sa bansa ang tiara na ibebenta nila."

"Bakit hindi na lang natin nakawin mismo sa airport pagdating nila?" tanong ni Baron.

"Hindi pwede 'yun, Baron. Una, paniguradong naka-private jet sila, at hindi natin malalaman kung saan lalapag ang sinakyan nilang eroplano. Kapag sinubukan nating alamin ang tungkol sa flight nila, o dumikit ng basta sa mismong nagorganize ng auction para alamin kung saan mananatili ang pamilyang 'yun, malaki ang risk na makapag-iwan tayo ng trace. Magiging problema 'yun kapag nagkaalaman na, dahil paniguradong dadalhin sila ng mga naiwan nating trace pabalik sa 'ting lahat."

Tumango-tango si Alessa, "Tama si Lucas... Kaya napag-usapan namin na sa mismong dinner auction natin nanakawin ang tiara na 'yun. It's going to be held at the Senwell Hotel and Casino, which is known to have one of the strongest and sophisticated security systems in the country. Pero sa tulong ni Christelle, magkakaroon tayo ng access sa security system nila. Ang magiging problema lang natin ay ang security detail nila sa event na 'yun. Siguradong magha-hire sila ng isang private security team dahil hindi magiging sapat kung 'yung mga tao lang sa hotel ang maninigurado ng seguridad ng lugar. Aside from hacking the security system, we will need to infiltrate the security detail for the event. That way, mababawasan ang issue natin sa paglabas-pasok sa mismong lugar na gagawing auction hall."

Victoria drank from her glass before nodding. "I think I can help with that. Kilala ko ang may-ari ng security agency na kinuha ng Senwell para sa hotel nila... Also, with regards to the invite on the said auction, I can secure that as well. I know certain people who can help me get that..."

Napangisi si Lucas. "Your connections are always impressive, as usual..."

"Aren't I included in this team because of it?" Victoria joked as she chuckled. "By the way, if you don't mind me asking... What's our cut?"

Tumango-tango si Eros. "Oo nga. Ang sinabi mo lang, maraming pera ang makukuha namin... Pero wala kang sinabi na specific amount. Magkano ba talaga ang makukuha namin dito?"

Nagpalitan ng tingin sina Alessa at Lucas, bago muling nagsalita ang lalaki. "If we manage to steal the Luna y Estrella tiara, we can sell it at a higher price through Jackson... In the end, each of you will get at least... 530 million pesos –"

Nanlaki ang mga mata ni Baron sa narinig. "K-kalahating bilyon? Seryoso ka?"

Natawa na lamang si Alessa sa naging reaksyon ng lalaki. "Andito na tayo sa puntong 'to... Ngayon pa ba kami magjojoke?"

Jackson smiled as he leaned on his seat comfortably. "Well... It's a nice tiara, after all."

Lucas nodded in agreement. "It really is..."

Napangisi na lamang si Christelle habang kinakamot ang palad niya. "Nangangati na ang kamay ko," she said as she chuckled like a child, "I can't wait to steal this freaking tiara..."

Huminga nang malalim si Lucas bago pinasadahan ng tingin ang mga kasamahan sa silid na iyon. "Starting today, we are going to work as a team and begin planning one of the biggest jewelry heists this country will ever see..."

***

Pagkatapos ng meeting na iyon ay tinapos nila ang gabi sa isang inuman para naman makapagkwentuhan silang lahat at kahit papaano ay makilala ang bawat isa nang mas maigi. Nang mapansin ni Baron na kakaunti na lamang ang pagkain sa pavilion kung saan nakatambay ang lahat ay pumunta muna siya sa kusina para kumuha pa ng nachos at chips.

Habang naroon siya ay bigla namang pumunta doon si Christelle na kumuha ng isang malaking bote ng orange soda. Nahihirapan siyang buksan ito kaya tinulungan siya agad ng mas matandang si Baron.

Kumuha ang dalaga ng baso at nagsalin ng inumin doon, bago tahimik na uminom habang namimili ng chips na kakainin mula sa malaking basket na nakapatong sa refrigerator.

Nakangiti si Baron habang pinagmamasdan ang dalaga, bago ito bahagyang natawa. "Alam mo, naaalala ko sa'yo 'yung kapatid kong babae..."

Napataas ang isang kilay ni Christelle. "Matigas din ba ang ulo niya?"

Natawa na lamang si Baron sa naging tugon sa kanya ng bunso ng grupo. "Hindi... Pero matalino rin siya kagaya mo. Kaya nga ginagawa ko lahat para lang maahan ang pag-aaral niya eh."

Napanguso na lamang si Christelle habang tumatango-tango. "Buti pa siya... May ive na kapatid. Palagi akong sinusungitan ng mga kuya ko eh."

Habang nag-uusap ang dalawa, bigla namang lumitaw sa kusina si Eros na dala ang isang bote ng beer na wala nang laman. His face is a little flushed after drinking some liquor, but he isn't drunk or tipsy. Talagang namumula lamang ang balat ng binata.

"Bakit andito kayo?" tanong nito kay Baron at Christelle, "Nagtatago ba kayo? Everyone's outside..."

"Kumuha lang ako ng juice, pero babalik din ako sa labas," tugon ng batang hacker, "Hindi kasi ako binibigyan ng beer ni Alessa eh."

Eros nodded in approval as he crossed his arms after placing the empty beer bottle on the beer case near the door way. "Tama 'yun. Bunso ka namin, 'di ba? Baby ka pa. Huwag ka munang iinom."

Nakatikim si Eros ng isang malamig na tingin mula kay Christelle. "19 na ako."

"At 22 ako. Magiging 23 na sa February sa susunod na taon. Mas matanda pa rin ako sa'yo, kaya makinig ka na lang, okay?"

"May rule bang ganun?" bulong na lamang ni Christelle sa sarili bago napakibitbalikat at pinagdiskitahan ang mga chips sa ibabaw ng refrigerator.

Ibinaling naman ni Eros ang tingin kay Baron na kinakagatan ang mansanas na hawak nito. "Ikaw, bakit ka andito? Samahan mo kaming uminom sa labas."

Baron's eyes quivered, as he tried his best not to avoid Eros' stare. "L-lalabas din ako..."

Lumapit si Eros kay Baron at naupo sa counter para nakapwesto siya sa tabi ng binata. "Natatakot ka ba sa 'kin?"

Baron seemed to be tempted to take a step backwards, pero alam niyang wala ring maitutulong iyon. "Hindi... Hindi lang kasi ako sanay sa'yo... s-sa inyong lahat. H-hindi pa naman tayo close eh. Pasensya na... Ganito lang talaga ako..."

"Hmm... Mahiyain ka pala?" Ngumiti na lamang si Eros at lalo pang lumapit sa mas malaking lalaki, "Let's get closer then."

"H-ha?" Tuluyan nang napaatras si Baron, "Bakit?"

"Wala lang. I just thought –"

"Eros."

Napatingin ang dalawang lalaki pati na si Christelle sa pinanggalingan ng tinig. On the doorway stands Alessa with an unimpressed smile on her face and her arms crossed against her chest.

"Oh..." Eros chuckled as he realized the situation, "Hi there, Alessa..."

"Don't scare him, please?"

Napangisi na lamang si Eros at tinapik ang braso ni Baron, bago tuluyang bumaba sa counter at nilapitan si Alessa. "God, you're so tense... Chill ka lang."

"I'm not tensed. I just need you to stop flirting with literally everyone."

"Oh no, 'everyone' is the wrong word. Ikaw sana, pero nakabakuran si Lucas sa'yo. Ang sama ng tingin sa 'kin nun kapag nilalapitan kita. Feeling ko papatayin niya ako anytime... Christelle is the team's baby, and I have younger sibling so I see her that way. Victoria reminds me a little of my mom, which is something I find weird because she's way nicer than the bitch at home. Jackson isn't my type, so the only one I can flirt with is this big guy. So no, I'm not flirting with everyone. Just with him."

Napabuntong-hininga na lamang si Alessa bago umiling-iling. "Fine, whatever... Just control that stick, please?" She looked at the gap between Eros' thighs.

Natawa na lamang si Eros sa ginawa ng dalaga. "Okay... Magagawa ko naman 'yan... However, I can't make promises when it comes to my backdoor," tugon ng lalaki bago kinindatan ang kaharap, bago tuluyang lumabas ng kusina.

Nagsalubong ang dulo ng mga kilay ni Alessa habang sinusundan ng tingin ang

papalayong si Eros. Pagkatapos ay ibinaling niya ang atensyon sa dalawang taong natira sa kusina.

"He's crazy..." usal ni Christelle habang namimili ng chips na kukunin niya mula sa ibabaw ng refrigerator. "Posasan mo na lang kaya ang baliw na 'yun?" The youngest was chuckling as she talked.

"Uh-uh. Wrong idea," agad na tugon ni Alessa habang kumukuha ng yelo mula sa refrigerator, "Baka mas lalo lang siyang ma-excite."

Natigilan si Christelle, bago naintindihan ang ibig ipakahulugan ng babae. "Ah, oo nga 'no..."

Biglang sumingit si Baron sa pag-uusap ng dalawa, "Uh, ano bang pinaguusapan ninyo?"

Natigilan si Alessa sa pagkuha ng ice cubes at maang na napatingin sa malaking lalaki, "Wala kang na-gets?"

"N-naintindihan ko naman 'yung sinabi niyang ako ang gusto niyang i-flirt, pero 'yung mga sinabi ninyo pagkatapos nun, hindi ko na masabayan," bahagyang natigilan si Baron, bago muling nagsalita, "Ano 'yung backdoor?"

Christelle choked on her drink, while Alessa suppressed her laughter. Isang nagtatakang tingin na lamang ang itinugon ni Baron, na hindi maintindihan kung bakit ganoon na lamang ang naging reaksyon ng dalawang babae.

"Huwag mo nang alamin, Baron..." Alessa replied as she chuckled, before finally leaving the kitchen.

***

Habang nasa kusina ang iba, pinag-uusapan naman nina Victoria, Jackson, at Lucas ang tungkol sa pekeng tiara na ipapalit sa nanakawin nilang Luna y Estrella tiara sa araw ng auction.

"Huwag kayong mag-alala. Magaling 'to si Pietro..." ani Jackson na ang tinutukoy ay ang tauhan niya sa jewelry shop na pag-aari, "Bigyan mo lang siya ng dimensions nung tiara, pati na ng mga pictures at paniguradong magagaya niya 'yan. Pulido siyang gumawa."

Victoria poured some red wine on her glass as she gave Jackson a concerned look. "Mapagkakatiwalaan ba 'yan? Baka isumbong tayo niyan."

"Oo naman," agad na tugon ni Jackson, "Hindi niya tayo maisusumbong. Imposible 'yun."

"Hindi tayo basta pwedeng magtiwala. We can't put our safety and freedom at risk."

Pinagtawanan na lamang ni Jackson ang nagdududang si Victoria, "Huwag kang mag-alala. Hindi magsasalita 'yun kasi pinutol ang dila niya ng sindikatong

kinabibilangan niya noon. Russian kasi ang bossing nun dati. Matabil kasi, kaya ayun, napagdiskitahan 'yung dila."

Hindi alam ni Lucas kung tama ang naging reaksyon niya pero hindi niya napigilan ang sarili na tumawa. "What the fuck?"

"Totoo 'yun... Pero magmula nung tinulungan ko siya, sa akin na napunta ang loyalty niya. Sabagay dapat lang na sa akin lang ang loyalty niya... Kinginang 'yun, kinupkop namin siya eh. Hirap kaming intindihin siya dahil hindi siya makapagsalita. Hindi rin siya ganoon kagaling mag-English noon kaya hindi namin agad maintindihan ang mga gusto niyang sabihin na isinusulat niya sa isang maliit na whiteboard. Mabuti nga ngayon at marunong nang mag-Tagalog 'yun eh..." kwento ni Jackson, "Pero maaasahan 'yun. Wala kayong magiging problema sa tiara na gagamitin nating pamalit... Bigyan niyo lang siya ng ilang linggo at matatapos niya rin 'yun bago ang mismong auction."

Tumango-tango si Lucas, who seemed to be pleased with what he heard, "That's good. At least nabawasan na tayo ng major issue sa plano natin. We can check that off the list."

"Why do you have to do this, Lucas?" biglang tanong sa kanya ni Victoria na kanina pa pala siya pinagmamasdan nang maigi.

Jackson chuckled at the question as he shook his head. "Tinanong ko na siya niyan. Nagpa-mysterious lang ang gago... Sa kanya na lang daw 'yun."

Victoria sighed after sipping some wine, before bringing her gaze back at Lucas' face. "Everyone knows you're good at this. You're good-looking, intelligent,

cunning... You're perfect for the job and you made everyone aware of that fact a long time ago... You have nothing to prove kahit pa nakulong ka..." Victoria then placed her wine glass down on the table, "Now tell us... What do you really want to achieve with this?"

Lucas smirked before downing the remaining contents on the beer bottle he is holding. "I'm not going to die as a good person, so might as well die a rich man, right?"

Umiling-iling na lamang si Jackson. "Am I hearing bullshit? Huwag ka ngang umasta na parang bida ka sa isang pelikula, Lucas. Para kang timang."

"But I meant everything I said... I want to die a rich man. At ano ba ang gusto mong sabihin ko, Jackson?" Napahinga nang malalim si Lucas bago muling nagsalita, "Kinailangan kong magnakaw para kumain at mabuhay... I only had three items on my to-do list: to survive, to try to survive, and to die trying to survive. Marami akong alam na paraan para makuha ang gusto ko, pero pinili ko pa rin ang pagnanakaw dahil maliban sa doon ako magaling, iyon din ang pinakamabilis na paraan para makuha ko ang gusto ko. Kilala mo naman ako... I don't like waiting."

Biglang naupo si Alessa sa tabi ni Victoria at naglapag ng isang bote ng wine. "Ah, kaya pala kinaya mong maghintay ng limang taon sa loob ng kulungan. Nice," may sarkasmo ang tinig ng dalaga.

"What I mean with 'waiting' is getting stuck in the same place or situation without doing anything, Alessa..." tugon sa kanya ni Lucas, "Hindi ako naghintay sa loob ng kulungan, at hindi nasayang ang oras ko dun. I was planning all these while inside, so no time is wasted."

Alessa just snorted before taking a piece of nachos inside her mouth. "Sige na nga. Kakagatin na namin 'yang palusot mo..."

Bahagyang tumawa si Lucas, bago itinuon ang tingin sa larawan ng Luna y Estrella tiara na nasa cork board. "The tiara will be ours soon... I'll make sure of that."

Chapter Nine

An Armor of Words

Iginala ni Baron ang tingin sa lobby kung saan sila naroon ni Victoria. May couches sa unang palapag ng building na iyon para sa mga kliyente at bisita, kaya doon muna sila pumwesto ng kasama.

"Madali kong makukumbinsi si Alfred na ipasok ka sa security team na ipapadala para sa auction na 'yun. Magdadagdag sila ng security detail pagdating ng event, kaya kukuha siya ng iba pang mga tao para dumoble ang seguridad sa area," saad ni Victoria habang nginingitian siya nito, "Kayang-kaya mo 'to, Baron. Just don't blow up your cover."

Tumango si Baron at pilit na ngumiti. "Huwag kang mag-alala. Nag-iingat rin naman ako."

"You look weird... Kinakabahan ka ba?" tanong ng babae sa kanya.

Baron knew that Victoria already saw right through him, so he has no choice but to it it. "Medyo lang naman... Unang beses ko kasi 'to..."

"Unang beses mong gumawa ng krimen?" Victoria replied as she smirked, then

she chuckled when the burly man looked taken aback. "Mag-relax ka lang. Magnanakaw lang tayo, hindi papatay ng tao. Ang isipin mo na lang, para 'to sa pamilya mo. Kapag nakokonsensya ka na, isipin mo lang ang kalagayan nila, lalo na ng nanay mo."

Napabuntong-hininga na lamang si Baron bago marahang tumango. "Kaya nga ako pumatol sa ganito dahil rin sa kanila... Hindi na ako basta aatras."

Victoria's smile was sincere, "That's good to hear. Just so you know, you're a brave man and a good child..." Natigilan siya nang makarinig ng mga yabag mula sa staircase, at biglang nagbago ang ekspresyon sa mukha niya nang makita ang may-ari ng security agency. "Stay focused, Baron. Andito na si Alfred. Whatever happens, make yourself look intimidating."

Tumango si Baron, at agad na sinunod ang instruction ni Victoria sa kanya. Hindi naman mahirap para sa kanya ang gawing intimidating ang sarili dahil boksingero siya dati. Hindi pa man nagsisimula ang laban sa ring ay nagsisimula na ang giyera kahit sa weigh-in pa lamang. In a way, boxing is a psychological warfare. It's either you intimidate or you get intimidated.

"What a pleasant surprise, Victoria..." bungad ni Alfred Montelibano - ang mayari ng security agency na pinuntahan nila - na kasalukuyang bumababa sa hagdan kasama ang sekretarya nitong babae at isang lalaki na mukhang bodyguard nito, "Antagal nating hindi nagkita... Wala kang pinagbago. You still look gorgeous, as always..."

Victoria rolled her eyes as she chuckled. "Stop flattering me, Alfred. Let's just get down to business, shall we?"

"Of course, of course..." tugon nito bago inilipat ang tingin sa nakatayong si Baron, "Ito ba 'yung kinukwento mo sa 'kin?"

"Yes. He's Baron Soliman..." saad ng babae bago pinalapit ang binata sa may-ari ng security agency, "Narinig ko sa isa sa mga colleagues mo - who happens to be somebody I know - na kailangan mo daw ng mga bagong tao para sa binubuo mong private security team. And since you're a good friend of mine and you did a lot of help for me before, I just thought I would help you find you men just to bring back the favor."

Alfred nodded in approval as he looked at Baron from head to toe. "This guy's going to be a good addition... Alam mo naman, magkakaroon ng isang private auction weeks from now. Nagdedemand ang Senwell ng dagdag na tao. I can't blame them though, kasi maraming importanteng tao ang pupunta dun..." Nang pagmasdan niya ang mukha ni Baron, tila natigilan ang lalaki. "Wait... You look familiar."

Natawa na lamang nang bahagya si Victoria. "I'm surprised that you didn't recognize him immediately when I mentioned his name."

Tumaas ang kilay ni Alfred at pilit na inalala kung saan niya nakita ang binata. "Baron Soliman, right? Soliman... Soliman... Ah - ikaw 'yung boksingero, 'di ba? The Killer Fist? Lagi kong inaabangan ang mga laban mo noon... Grabe 'yung nangyari dati, maya't maya kang nasa tv... Alam mo hindi ka dapat nag-quit sa pagboboksing. That sport is dangerous, at kayong mga atleta... lagi nang nasa hukay ang mga paa ninyo kaya in a way, that death was expected. Hindi ko naman sinasabing okay lang na namatay siya, but well - it happens, right? Dapat hindi ka nag-quit... You're a really good one. Grabe ang potential mo. For sure, you could have made it big, kahit sa international pa."

Napalunok si Baron nang banggitin iyon ng lalaking kaharap at nakaramdam siya ng hiya dahil sa pagpapaalala sa kanya nito ng nakaraan na pilit niyang tinatakasan.

Bakas ang pagkamangha sa mukha ni Alfred habang punong-puno ng interes at excitement ang mga mata nito habang pinagmamasdan si Baron. "Wow... This is unbelievable... Hindi ko akalaing makakaharap kita dito. You are more than qualified to be a part of my team. I need dangerous men for this private security team I'm setting up for the auction, and you're undoubtedly a perfect selection!"

"S-salamat po..." Kitang-kita sa mukha ni Baron ang pagkailang dahil sa reaskyon ng lalaki sa nalaman nito tungkol sa kanya.

"So... Is he in?" tanong ni Victoria, lalo na nang mapansin niya ang discomfort sa mukha ng lalaking kasama niya.

"Of course! I'd definitely need this killer fist in my team... Sigurado akong marami ang matatakot sa kanya..." tugon sa kanya ni Alfred, bago itinuon ang tingin kay Baron, "Tara sa office ko, para mapag-usapan natin ang ng trabaho..."

Isang alanganing ngiti ang gumuhit sa mukha ni Baron, bago tuluyang sumunod sa may-ari ng security agency.

***

Pagbalik nina Victoria at Baron sa safe house, naabutan nila sina Lucas at Alessa sa pavilion kung saan nila masusing inoobserbahan ang isang 3D model ng Senwell Hotel and Casino. Pinag-aaralan ng dalawa ang mga pasikot-sikot nito at pinag-uusapan ang mga pwede nilang lusutang mga pinto at daan.

Victoria smiled as she sat on a seat right next to the table where the 3D model is placed. "Okay na... Baron is going to be a part of the security team pagdating ng auction."

Napangisi si Lucas sa narinig. "That's good news. Umuusad na talaga ang mga plano natin..." Tapos ay napansin nito si Baron na nakaupo sa isang mataas na metal stool at stressed ang itsura habang kumakain ng chips mula sa nakabukas ng pack na nakalagay sa mesa. "May problema ba, Baron?"

Baron seemed a little startled when Lucas called his name. "W-wala..."

"Eh bakit para kang aso na hindi makatae diyan?"

"Wala 'to..." tugon niya rito, "Huwag mo na akong pansinin -"

"Hindi ka ba komportable na napapag-usapan ang tungkol sa pagiging boksingero mo?" Biglang tanong ni Lucas, "Binigyan ko ng instruction si Victoria na gamitin iyon para kunin ka ng security agency nina Alfred. I did some research on him, at isa siya sa mga fans mo noong aktibo ka pa. That credential of yours was your selling point so might as well use it, right?"

Napabuntong-hininga na lamang si Baron. "Alam ko naman 'yun. H-hindi lang talaga ako sanay na nababanggit 'yun. Matagal na rin kasi eh..."

"Nagiguilty ka ba dahil namatay 'yung kalaban mo dati nang dahil sa'yo? Antagal na nun ah..."

Natigilan si Alessa sa pag-obserba sa 3D model sa harap niya at pinandilatan ang binata. "Lucas? What the heck? Do you really have to bring that up right now?"

Napakibit-balikat na lamang si Lucas sa pagsita sa kanya ng dalaga. "Sinasabi ko lang ang naiisip ko, Alessa. I'm entitled to my own opinions."

Nagkuyom ang mga kamay ni Baron, at bahagyang nag-iba ang tono ng pananalita niya. Mas naging malalim at buo ang tinig ng lalaki. "Hindi ko naman sinasadya 'yun. Hindi ako mamamatay-tao."

"Hindi nga. Wala rin kaming sinasabing ganoon..." Napabuntong-hininga na lamang si Lucas habang nilalapitan siya, "Alam mo Baron, kung patuloy mong iiwasan ang tungkol sa nakaraan mo, mas lalo kang guguluhin niyan. Hindi mo naman pwedeng itago 'yun, dahil isang search lang ng mga tao sa internet at malalaman na nila ang tungkol sa'yo, pati na ang pangyayaring 'yun."

"Ano ba ang gusto mong marinig, Lucas?" Halatang umiinit na rin ang ulo ni Baron sa takbo ng pag-uusap nila ng lalaking kaharap, "Na ipangalandakan ko na nakapatay ako ng tao noon?"

Isang nanghahamon na titig ang ibinigay sa kanya ni Lucas. "Kaya mo?"

Natahimik si Baron, kaya tila nagpigil ng hininga ang dalawang babaeng naroon rin sa pavilion na tahimik na naghihintay ng sagot niya.

Napabuntong-hininga na lamang si Alessa bago nilapitan si Baron at ipinatong ang kamay niya sa balikat nito. Pagkatapos ay itinuon niya ang matalim niyang titig kay Lucas. "Please, tama na..."

Napangisi na lamang si Lucas. "Hindi mo kaya, Baron... Alam mo kung bakit? Dahil natatakot ka sa sasabihin ng iba kahit pa alam mong hindi mo naman kasalanan 'yun. Hindi ka naman convicted murderer pero ganoon ang trato mo sa sarili mo. Hindi ka naman mamamatay-tao, at hindi mo rin kasalanan kung nakamamatay ang mga suntok mo. Just so you know, the whole country knows how you managed to kill a person with that fist and you'll die with that memory under your name. If you can't avoid it, then try to accept it and live with that fact so those words will never be used against you. Their words may be cruel, but it doesn't make it true."

Pagkatapos noon ay umiling-iling na lamang si Lucas bago tuluyang nilisan ang pavilion, leaving the two women dumbfounded and Baron fuming in anger.

***

"...Ayos lang po ako dito, 'Nay. Huwag po kayong mag-alala," ani Baron sa nanay niya na nasa kabilang linya ng tawag na iyon. "Kayo po ang inaalala ko... Baka hindi niyo iniinom 'yung maintenance ninyo. Nakakalimutan niyo pa naman 'yan." Saglit na tumigil si Baron para pakinggan ang sinasabi ng ina, bago

ito napabuntong-hininga, "N-nagsisimula pa lang naman pong itayo 'yung bahay eh. Ilang buwan lang naman 'tong trabaho na 'to tapos babalik na rin ako. Uh, sige po 'Nay... Mamaya na lang po ulit. Baka po mahuli ako ng foreman namin dito eh."

Pagkatapos ng tawag ay ibinalik na ni Baron ang phone sa bulsa niya, at napabuntong hininga na lamang habang nakaupo sa isang bench na nakapwesto sa likod ng safe house. Nakaharap ang upuan na iyon na gawa sa kahoy sa malawak na lupain sa likod ng bahay kung saan sila nananatili ngayon.

Nakaramdam ng guilt si Baron sa sistema niya dahil labag sa loob niya ang pagsisinungaling niya sa sariling ina. Hindi niya sinabi rito ang totoong dahilan ng pag-alis niya, lalo na't ayaw nito na magaya siya sa namayapang ama. Ang palusot niya, magtatrabaho siya bilang isang construction worker sa isang bayan sa labas ng Maynila. Kunwari ay nakakontrata siya at babalik lamang kapag natapos na ang ginagawang 'bahay'.

Hindi mapigilan ni Baron ang pagkabagabag ng konsensya niya, at namimiss niya na rin ang ina at mga kapatid. Ngayon lang kasi siya nahiwalay sa mga ito nang ganoon katagal, at nag-aalala rin siya sa mga ito lalo na't siya ang tumatayong padre de pamilya sa tirahan nila.

Habang nakatulala sa pwesto niya, nakaramdam siya ng kung anong malamig na lumapat sa pisngi niya. Nang mapatingin si Baron sa pinanggalingan nang malamig na pakiramdam na iyon, nasa tabi niya na si Eros na naglapat ng isang lata ng orange soda sa balat niya.

"Gusto mo?" tanong nito sa kanya.

Agad na iniwas ni Baron ang tingin at umiling. "Ayoko. Okay lang ako."

"Ayaw mo bang tanggapin 'to dahil naiilang ka sa 'kin o dahil ayaw mo lang talaga? Kasi kung 'yung unang dahilan ang totoong nasa isip mo, masasaktan na talaga ako."

Muling napatingin si Baron sa lalaki, bago inilipat ang atensyon sa inumin na inooffer nito sa kanya. Tila nag-isip muna ang mas malaking lalaki bago kinuha ang lata ng orange soda mula kay Eros.

"Salamat..." Baron murmured as he opened the can with the brute force from his hands.

"Boksingero ka pala dati?" tanong ni Eros habang nauupo sa tabi ni Baron. "Kaya pala ang laki ng katawan mo... Akala ko kagaya ka nung ibang mga nakikita ko sa gym na malaki lang ang katawan pero puro porma lang... Hindi na kita masyadong aasarin at baka pitpitin mo ako."

Napangiti si Baron sa sinabi ng katabi. Kahit papaano ay nawawala na ang nararamdaman niyang pagkailang kay Eros dahil na rin hindi siya nito nilalandi at iniintimidate noong mga sandaling iyon.

"Hindi naman kita sasaktan, 'no. Hindi ako 'yung tipo ng tao na gumagamit ng dahas kapag nagagalit na..."

"Pero boksingero ka. It's just weird that you actually don't believe in settling shit

with violence."

Uminom muna si Baron mula sa lata ng inumin. "Kinailangan kong gawin 'yun para kumita ako ng pera. Nakulong kasi 'yung tatay ko noon, kaya ako ang bumuhay sa pamilya ko. Kaya lang, ayun nga... May nangyari, kaya kinailangan kong mag-quit. Ilang taon na akong nagtatrabaho sa isang restaurant... Okay naman ang kita kahit papano. Pero kapos talaga eh. Namatay na si tatay kaya mahirap na, lalo nasa college na 'yung dalawang kapatid ko na sumunod sa 'kin."

Napangiti si Eros habang pinagmamasdan siya. "Parang ikaw lang ata sa ating pito ang may malinis na motibo para gawin 'to."

"Kahit naman malinis ang motibo ko, krimen pa rin 'tong gagawin natin eh..." tugon ni Baron habang malayo pa rin ang tingin.

Saglit na natigilan si Eros, bago nito tinapik ang balikat niya. "Yung napatay mo 'yung kalaban mo noon, hindi mo kasalanan 'yun. Hindi mo kasalanan na malakas ka, okay? At kahit pa krimen 'tong ginagawa natin, at hindi sapat ang malinis na motibo para i-justify 'yun, hindi pa rin mawawala ang bilib ko sa'yo. In fact, parang mas bumilib nga ako nung malaman ko ang tungkol sa'yo eh... You know what, Baron? Whatever happens and whatever you do, you're still a good man nonetheless."

Biglang gumuhit ang hiya sa mukha ni Baron, na agad niyang tinakpan gamit ang isang awkward na ngiti. "Ang weird mong pakinggan kapag ganyan ka..."

"Bakit? Mas gusto mo na bang inaasar at nilalandi kita?" Eros chuckled as he finished his drink. "Pero alam mo, yung sinabi ni Lucas... Tama siya dun.

Maraming mga offensive na salita ang bibitawan ng iba, pero hindi lahat iyon totoo. However, you just have to accept it. Tingnan mo ako... Puta ako, Baron. Ginagamit ko ang katawan ko para makuha ang mga gusto ko. But no one can use that as an insult against me. You know why? Because I accepted it. I owned up to those flaws, and it made me who I am. Even if they call me a whore, I wouldn't mind... because I know that I am a whore. When you wrap yourself with the foul language thrown at you, it will never be used against you." He then grinned as he looked into Baron's eyes. "I'm just saying, though. Hindi mo naman kailangang gayahin ang mindset ko."

Napahinga na lamang nang malalim si Baron, at pinagmasdan ang mga kamay na nagsilbing kasangkapan niya para mabuhay. Ang mga kamaong iyon ang bumuo ng pagkatao niya, bumuhay sa pamilya niya. Iyon rin ang sumira sa career niya, at naging dahilan para matakot siya sa sariling kakayahan.

Kinuyom niya ang mga kamay, bago muling itinuon ang mga mata sa malawak na lupain sa harapan nila, at inubos ang inumin mula sa hawak niyang lata.

Chapter Ten

The Problem Child

Pumwesto si Christelle sa isang café na nasa harap ng Senwell Hotel and Casino. Naupo siya sa isang mesa na pang-isang tao lang at lumayo sa mga customers na nasa loob noong hapon na iyon. Umorder siya ng pagkain at inumin bago niya binuksan ang laptop at nagsimulang gawin ang trabaho niya para sa araw na iyon.

Una niyang hinack ang wifi ng Senwell Hotel and Casino at doon ikinonekta ang laptop na ginagamit niya. Ididispose niya rin kasi ang laptop na iyon pagkatapos, at kung ititrace man ang I.P. address na pinanggalingan ng hacker ay paniguradong babalik sa mismong hotel ang paghahanap kung sakali.

Pagkatapos noon ay binuksan niya ang website ng Senwell, at tiningnan ang FAQ section ng site na matatagpuan sa ibabang bahagi ng webpage na iyon. Habang binubuksan niya iyon, pumasok ang isang pamilya sa loob ng café para kumain. May dalawang bata na mukhang nasa junior high pa lamang at kasama nito ang mga magulang nila. Naupo ang pamilya sa isang mesa na para sa grupo at umorder.

Wala naman sanang pakialam si Christelle sa kanila, pero napansin niya ang isa sa dalawang batang lalaki na panay lang ang laro sa hawak nitong phone, habang ang kapatid naman niya ay may nakasuot na medalya sa leeg at may hawak na isang sertipiko.

Naunang dinala ng waiter sa kanila ang nachos na inorder nila, pero habang kumakain na ang iba, ni hindi gumalaw ang batang lalaking naglalaro sa phone niya kaya agad itong siniko ng ina.

"Kumain ka na, Mikko... Nag-iinarte ka na namang bata ka," ani ng babae sa anak na naglalaro ng mobile games.

Napabuntong-hininga na lamang ang bata, at kumain ng kakaunti mula sa nachos platter na iyon. The young boy then rolled his eyes, as he endured the annoyance while listening to his own father blabber about the achievements of his other brother.

Natawa nang bahagya si Christelle nang maalala ang sarili sa batang naglalaro ng mobile games. Ganoon kasi ang palagi niyang reaksyon kapag panay ang talak ng mga magulang niya tungkol sa mga achievements ng mga kapatid niya.

Tandang-tanda niya pa noong nakapasok ang ikalawang kapatid niya sa medical school at pumunta sila sa isang restaurant para i-celebrate iyon. Kahit ayaw niyang sumama noon ay wala naman siyang magagawa. Paniguradong papagalitan lang kasi siya ng tatay niya kapag nakauwi na sila sa bahay, sumama man siya sa family dinner na iyon o hindi. Lagi naman kasing may dahilan ang mga magulang niya para sitahin at pagalitan siya.

Wala naman talagang pakialam si Christelle kung mas pinapaburan ng mga magulang niya ang mga nakatatanda niyang kapatid. Ang hindi lang niya ikinatutuwa ay kapag pinupuna na ng mga ito ang mga gusto niyang gawin sa buhay. Naiinis siya kapag kinukumpara siya ng mga magulang sa mga kapatid, at palagi nitong pinagtatapat ang mga grades, achievements, at extra-curricular

activities nila. Dahil nga achievers ang mga nakatatandang kapatid ay malaki ang expectations sa kanya ng pamilya, lalo na ng tatay niya.

Pero likas na sutil si Christelle, at kapag mas pinipressure siya ng ama ay mas lalo siyang bumabaluktot at nagiging pasaway. Kahit naman kasi gawin niya ang lahat ay hindi pa rin siya magaling sa paningin ng mga magulang. Hindi niya pa rin matatapatan ang nagawa ng mga nakatatanda niyang kapatid. Kahit pa meron siyang maabot ay hindi niya pa rin mapapantayan ang mga ito.

She was trying before, but soon enough she got tired of making an effort to impress her parents, and just went on doing what she loved the most – to face the computer the whole day. She is actually a genius, but never studied well in school. She missed exams on purpose, and made herself look dumb at class to fail all the time. Ayaw niyang magkaroon ng mataas na grades at bigyan ng satisfaction ang mga magulang niya, o kahit man lang ipatikim sa mga ito ang kahit katiting na pag-asa na mas aangat pa ang standing niya academically.

Patapos na siya ng junior high school nang madiskubre niya ang hilig sa lahat ng bagay na tungkol sa computer. Hindi nagtagal ay natuto siya mag-hack, at habang tumatagal ay mas tumatalas siya sa skill na iyon hanggang sa maging kilala na siya bilang Black Sheep. Magmula nang maging bantog ang pangalan niya ay sinimulan niya nang pagkakitaan ang kakayahan, kaya walang kaso sa kanya kung grounded man siya at kumpiskahin ng mga magulang niya ang credit card na ginagamit niya.

Kaya nga wala siyang pakialam kahit pa ikumpara siya ng tatay sa mga kapatid dahil alam niyang kahit wala siyang lisensya bilang doktor o pumapasok sa medical school ay hindi hamak na mas kumikita na siya kaysa sa mga ito. Sa dami ng kliyente niya na nanggaling pa sa ibang bansa, halos araw-araw ay may pumapasok na pera sa bulsa niya.

"Christian, magkakasama na kayo ni Charles sa medical school..." ani ng ina sa mga kuya niya, "Bantayan mo itong kapatid mo, ha?"

Napangiti na lamang si Charles sa sinabi ng ina. "Mommy naman... Hindi mo na ako kailangang pabantayan kay kuya..."

"Maganda na rin 'yun, Charles. Matutulungan ka pa ng kuya mo sa mga lessons kapag nahihirapan ka..." saad naman ng tatay niya bago ibinaling ang tingin sa ate niya, "Charlotte, ikaw na ang susunod sa med school pagkatapos mong grumaduate in a few years, and I am really looking forward to it."

Christelle rolled her eyes as she snickered while looking at her family. Napansin ito agad ng tatay niya na agad siyang sinita at binigyan ng isang matalim na titig.

"At ikaw Christelle, kung pwede lang, magtino ka na...Bakit hindi mo gayahin ang mga kapatid mo?" diretsong untag nito sa kanya, "Hindi ka pa ba napapagod sa pagbubulakbol mo? Kababae mong tao pero parang wala kang direksyon. You are just so different from your older sister..."

Hindi umimik ang mga kapatid niya, na sanay na sa ganoong eksena. Wala ring tutulong sa kanya sa sitwasyon na iyon dahil kahit ang mismong mga kapatid ay iba ang tingin sa kanya. They find her weird just because she doesn't share the same mindset and interests with them.

While her siblings kept their silence, her mother started talking against her too. Umiling-iling na lamang si Christelle dahil mukhang pagtutulungan na naman siya ng mga magulang.

"Tama ang Daddy mo, anak..." ani ng nanay niya, "Your grades are failing and you're not performing well at school..."

"Pinatawag nga 'yan sa guidance counsellor's office eh," biglang singit ni Charlotte bago isinubo ang dumpling na nakaipit sa chopsticks niya.

Pinandilatan niya man ang ate para sitahin ito ay wala na siyang nagawa. Hanggang makauwi sila sa bahay ay patuloy ang pagputak ng mga magulang niya na noong gabing iyon lang nalaman ang pagpapatawag sa kanya sa opisina ng guidance counsellor pagkatapos niyang i-hack ang network na ginagamit ng mga teachers sa mga computers ng faculty office.

Pakiramdam ni Christelle ay masisira ang ulo niya sa mga insultong naririnig niya mula sa ama at ina, pati na ang panggagatong ng mga kapatid. Hindi na lamang siya umimik, at mabilis na umakyat sa kwarto pagkapasok nila ng bahay. Agad niyang sinara at ni-lock ang pinto, bago pumwesto sa harap ng computer at binuksan ito. Nanginginig ang kamay niya na hawak ang mouse, bago tuluyang umagos ang luha mula sa mga mata niya.

Pinagmasdan niya nang maigi ang bata na tila naririndi na rin sa mga papuri ng mga magulang para sa kapatid niyang nakasuot ng medalya at halatang takam na takam sa atensyon.

Christelle smirked. "The makings of a monster begin at childhood..." She then shook her head and went back to face her laptop.

Pagkatapos niyang buksan ang website ng Senwell ay kinuha niya ang impormasyon mula sa personnel directory. Doon niya nahanap ang pangalan ni Robin Mercado, ang representative galing sa security agency na konektado sa hotel na may access sa security system at camera matrix ng buong building.

Napangisi si Christelle nang makitang mahilig maglaro ng games ang lalaki base na rin sa Facebook profile nito, kaya agad niyang kinuha ang email nito at gumawa ng isang dummy email para magpadala ng mensahe sa lalaki na nasa mid-30s pa lamang at wala pang asawa.

Inassess pa ni Christelle ang timeline ng lalaki, at napansin na mapagpatol rin ito sa fake news at panay ang share ng kung anu-anong mga balita at article mula sa mga mala-kabuteng website na nagsulputan sa social media.

Napangisi na lamang ang hacker habang umiiling-iling, "Idiot spotted..." she murmured before doing the magic with her fingers.

Nakuha niya ang gaming I.D. ng lalaki sa profile nito, kaya gumawa siya ng isang random gaming profile sa mobile game na nilalaro nito para magpadala ng isang link via private message na kunwari ay makakakuha siya ng bonuses o free items sa game na kinahuhumalingan nito.

Para masigurong kakagat ang binata sa patibong niya ay nagpadala rin siya ng isang mensahe sa email address nito na may naka-attach na link, para kapag nagbukas ang binata ay wala itong choice kundi ang i-click ang link na iyon.

Mukhang nasa trabaho pa ang staff ng Senwell na target ni Christelle, kaya ang unang nabuksan ay ang email na pinadala niya. Christelle made sure that the

email is not going to be traced back to her through some softwares installed in her laptop, kaya kampante siya sa ginawa niya. Related sa gaming ang email na pinadala niya kay Robin, kaya agad nitong na-click ang link na nakapaloob doon.

Bahagyang natawa si Christelle nang lumitaw na sa isang maliit na window sa laptop screen niya ang feed mula sa webcam ng computer ni Robin. Dahil meron na siyang access sa PC ng nabiktima, kaya niya na ring buksan ang camera, o gamitin ang kahit anumang installed device na nakakabit sa computer na gamit nito. Kitang-kita niya ang itsura nito, pati ang loob ng opisina nito.

The man looked a little older for his age, and looked so pathetic since his hair was totally unkempt. May katabaan rin ito at naglalangis ang mukha at noo kahit pa mukhang airconditioned naman ang opisinang kinalalagyan nito. Tinaasan na lamang ni Christelle ng kilay ang lalaking nakikita niya sa maliit na window.

"Pathetic..." Christelle murmured, before smirking as she looked at the massive hotel in front of the café.

She then chuckled mischievously, before sipping on her milkshake.

***

Malapad ang ngiti sa mukha ni Lucas habang pinagmamasdan ang camera matrix na naka-flash sa white screen sa loob ng function room matapos ikonekta ni Christelle ang laptop niya sa projector. Dahil sa mga efforts ng hacker ng team ay meron na silang access sa security system ng Senwell Hotel and Casino, at mas madali na rin silang makakagawa ng course of action sa pagnakaw ng tiara

at sa pagpuslit nito palabas ng venue.

"And you did all these in less than a week... Impressive," ani Lucas habang manghang pinagmamasdan ang mga live feed sa harap niya.

Napangisi si Christelle na tila mas nabuhayan sa papuri ng mas matandang lalaki. "Madali lang naman eh. Medyo parang ewan 'yung staff ng hotel na may access dito. Sobrang dali rin ng para sa camera matrix. Kahit ata baguhang hacker makukuha 'yun agad. These people are surely lax when it comes to security, which is ironic knowing that they're part of the security of the whole hotel. Also, pwede ko rin palang i-adjust ang mga camera kung gusto ninyo. Magsabi lang kayo sa 'kin..."

Alessa chuckled as she moved her eyes on the young lady. "Hmm... I smell arrogance. I like that."

Habang nagtatawanan silang tatlo ay biglang sumilip mula sa bukas na pinto si Baron. Nakasuot ito ng apron na nagmukhang maliit lamang na piraso ng tela dahil sa malaki at batak nitong katawan.

"Nakapagluto na ako. Kakain na tayo ng dinner," saad nito sa kanila.

Agad tumayo si Lucas mula sa sahig kung saan siya nakaupo at inayos ang pagkakasuot ng jogging pants niya. "Ayos...Kumakalam na sikmura ko eh. Mukhang mapapakain nang marami dahil si Baron ang nagluto."

Tumayo na rin si Alessa at kinalabit si Christelle na nakapwesto pa rin sa harap ng laptop niya. "Tara na. Kakain na tayo."

"Mamaya na ako kakain," agad na tugon ng dalaga na nakatutok pa rin ang tingin sa screen. "Mauna na kayo."

Napangiti na lamang si Baron at umiling-iling. "Tumayo ka na diyan at sumabay ka na sa 'min. Paniguradong mauubos ang ulam natin dahil apat kaming lalaki dito. Laging para sa tatlong tao ang kain namin... Sige ka."

Nagpalipat-lipat ang tingin ni Christelle sa tatlong naghihintay sa kanya. Nakaramdam siya ng paninibago, dahil nasanay siyang walang pakialam ang pamilya niya kung sasabay siyang kumain o hindi. Palagi lang siyang nagkukulong sa kwarto at nakaharap sa screen ng computer niya, habang kumakain ng hapunang inaakyat sa kanya ng kasambahay nila.

The feeling of eating with a lot of people was foreign to her, but she still chose to get up from the carpeted floor and followed the three older of the team towards the dining area. Nang makarating sila roon. Inaayos na ni Victoria ang hapag-kainan, at katulong niya sa paglalagay ng mga plato at kubyertos si Eros. Si Jackson naman ang naglalagay ng mga niluto ni Baron sa malalaking mangkok at lalagyan bago ito ilipat sa mesa.

Christelle felt a bit of warmth in her heart as she looked at the table. Seven plates. And among those seven pieces of ceramic is hers.

It was a round table, and everyone immediately took their seats. Napapagitnaan nina Jackson at Alessa si Lucas. Magkatabi naman sina Baron at Eros sa tabi ni

Victoria na nakaupo naman sa tabi ni Alessa. Ang natitirang bakanteng upuan ay ang pwesto sa pagitan nina Jackson at Eros – ang magiging pwesto niya.

Isang nagtatakang tingin ang ibinigay sa kanya ni Lucas. "O, Christelle... Bakit hindi ka pa nauupo? Maupo ka na para makakain na tayo dahil baka uminit ang ulo ni Baron kapag napabayaang gutom," pamimilosopo nito dahilan para matawa rin ang naging paksa ng biro na si Baron, "Sige na... Maupo ka na."

Isang ngiti ang itinugon sa kanya ng mas matandang si Eros na hinila ang upuan para sa kanya. "The seat for the youngest..."

Pagkatapos nilang makaupo sa kani-kanilang pwesto, nag-alay muna ng maikling dasal ang lahat bago nagsimulang kumain.

Habang abala sa pagkuha ang lahat, iginala ni Christelle ang mga mata sa mga kasama niya. She is going to eat with a group of people after a long time, and she found it weird because instead of her family, she is with six strangers on a massive dining table.

Christelle cannot sort out the feelings bubbling up inside her, but she is sure of one thing – she is feeling amazed. She may be a little matured for her age, but she's still the youngest and everyone in the team is treating her that way. Panay ang pag-abot sa kanya nina Alessa at Victoria ng pagkain, habang paulit-ulit na ang pagtatanong sa kanya ni Baron kung nagustuhan ba niya ang luto nito. Pinagdidiskitahan naman ni Eros ang nilutong kare-kare na nasa harap niya, habang si Jackson naman ay halos maubos na ang unang serving ng pagkain niya sa plato. Si Lucas naman ay tahimik lang na kumakain, hanggang sa napatingin ito sa kanya at nagtama ang mga mata nila.

Natigilan ang mga kamay ni Lucas na mukhang nagtaka dahil sa inaasal niya noong mga oras na iyon. There was an obvious concern in the older man's eyes. "Okay ka lang, Christelle?"

A small and shy smile crept on the youngest one's lips. "N-naninibago lang ako... Ngayon na lang kasi ako ulit kumain nang may kasabay."

Natigilan ang lahat sa sinabi ni Christelle, bago itinuon ang mga mata sa direksyon niya. After a few seconds of silence, smiles appeared on the other ' faces.

Huminga nang malalim si Lucas, bago naglagay ng isang malaking piraso ng karne mula sa bowl ng adobo papunta sa plato ni Christelle.

"Magmula ngayon, sabay-sabay na tayong kakain palagi."

Christelle felt a warm feeling around her heart. Her smile slowly widened, before she started digging on her food.

Chapter Eleven

A Beautiful Curse

Hawak ni Alessa ang isang tasa ng mainit na kape habang nanonood siya ng pang-umagang balita sa 75-inch MicroLED television na nakapwesto sa sala. Kasama niya si Christelle na nakasuot pa ng pajamas nito at may hawak na isang malaking bowl na puno ng cereal.

Maya-maya ay lumabas si Baron mula sa kwarto nito na bagong-ligo at nakabihis. May sukbit itong backpack sa likod niya.

"Saan ka pupunta?" tanong dito ni Alessa.

"Pupunta kami ngayon nung ibang kasama sa private security team sa Senwell para i-check 'yung lugar. Tapos magka-conduct na rin daw ng maikling briefing para sa darating na dinner auction," tugon ni Baron na inaayos ang buhok sa harap ng salamin.

Tumango-tango si Alessa, bago sinamahan si Baron palabas ng safe house. Habang paalis si Baron, dumating naman ang isang limousine kung saan lumabas si Victoria. Magtatanong sana si Alessa kung saan ang lakad nito, pero nang makita niya si Jackson na palabas na ng bahay ay napagtanto niyang may importanteng pupuntahan ang dalawa. Naalala niya kasing napag-usapan nila kagabi ang tungkol sa pagkuha nila ng invite para sa dinner auction na

gaganapin ilang linggo mula sa araw na iyon.

Pagkatapos isara ang gate, bumalik na si Alessa sa loob ng bahay. Pagpasok niya ay nasa sala na rin ang bagong-gising na si Eros na katabi ang kumakain pa rin si Christelle, habang nasa dining area naman ang nakabihis na ring si Lucas at kumakain ng almusal na inihanda ni Baron bago ito umalis.

"Naihanda mo na ba 'yung dimensions ng tiara na ibibigay natin sa tao ni Jackson? Dapat masimulan na ang paggawa sa peke na gagamitin nating pamalit pagdating ng auction..." ani Alessa na lumapit sa dining table at naupo sa tapat ng lalaki.

Imbes na sumagot ay nginitian lamang siya ni Lucas na napatigil sa paghiwa ng pancake sa plato niya. "Do you know how you look like right now?"

Tinaasan siya ng kilay ni Alessa. "What?"

"Mukha kang asawa ko. Tapos sina Baron ang mga anak natin," he chuckled as he chewed on the food inside his mouth, "Pakiramdam ko parang nireremind mo ako ng electric bill at pang-grocery nung sinasabi mo sa 'kin 'yung tungkol sa pictures at dimensions ng tiara na ibibigay natin kay Pietro."

Binigyan siya ni Alessa ng isang matalim na titig. "Hindi ka nakakaaliw, Lucas."

The man just chuckled. "Mag-relax ka lang kasi. Kami na ang bahala ni Jackson na kumausap kay Pietro. Huwag mo nang isipin 'yun. Alam natin pareho na ikaw

ang may pinakamatinding trabaho pagdating ng auction kaya ayaw ka naming istress. Mag-almusal ka na lang diyan."

Pinaningkitan na lamang siya ni Alessa, bago nagsimula ang dalaga sa paglalagay ng pagkain sa sarili niyang plato. Narinig niya ang mahinang pagtawa ng lalaki na alam niyang pinagmamasdan siya, pero ipinagkibit-balikat niya na lamang iyon.

Magkasabay silang kumakain ng almusal, nang bigla na lamang tumunog ang phone ni Lucas. Nakuha rin ng tunog na iyon ang atensyon ni Alessa kaya napatingin din siya sa lalaki.

Gumuhit ang isang ngisi sa mukha ni Lucas nang makita ang mensahe sa phone nito bago inubos ang juice sa baso niya at tumayo mula sa kinauupuan.

"Saan ka naman pupunta?" tanong ni Alessa sa kanya.

"May kakausapin lang akong kaibigan. Babalik din ako kaagad, honey..." nangaasar ang tono nito, kaya mabilis itong naglakad palabas ng bahay bago pa siya mahabol ni Alessa na nakaangat na ang kamay na may hawak na tinidor.

Napabuntong-hininga na lamang si Alessa, bago umiling-iling at itinuloy ang pagkain ng almusal niya.

***

"...Bawal gumamit ng phones at gadgets habang nasa trabaho," ani ng head ng private security team na kinabibilangan ni Baron, "Hindi rin kayo basta pwedeng makipag-usap sa mga bisita sa gala at auction unless tungkol sa seguridad nila ang issue..."

Habang patuloy ang pagsasalita ng team leader nila, iginala ni Baron ang mga mata sa lobby ng hotel na iyon. Hindi niya mapigilang mamangha dahil sa gara ng itsura nito, at kung gaano kamamahalin ang mga gamit doon. Doon niya naintindihan kung bakit kailangan pang magdagdag ng security detail sa hotel. Sa laki ng lugar at sa dami ng mga high-profile personalities na pupunta sa event, hindi sapat ang usual na dami ng security personnel na naroon.

Habang nagsasalita ang security team head nila, biglang lumapit sa kanila ang may-ari ng Senwell Hotel and Casino. Nasa mid-40s na ang lalaki, at may maaliwalas na mukha. Matangkad ito, hindi naman kalakihan ang katawan pero halatang inaalagaan ang sarili dahil na rin sa lean nitong build.

Habang kausap ng head ng security team ang may-ari ng Senwell Hotel na bumaba mula sa opisina nito para makita sila, napansin ni Baron na tila masama ang tingin sa kanya ng mga lalaking kasama niya sa linya. Tahimik lamang siya, habang pilit na pinakikinggan ang pag-uusap ng mga ito na sigurado siyang patungkol lamang sa kanya.

Nakaramdam ng inis si Baron nang mapagtantong ang tungkol sa pagiging boksingero niya noon ang pinag-uusapan ng mga katabi. Nasa limampu silang kinuha para sa private security team na ilalagay sa dinner auction, at nakalinya sila lahat sa lobby ng hotel. Nahati sila sa sampung hanay, at lima silang magkakasama sa pinakalikurang linya.

"Siya 'yung boksingero, 'di ba? 'Yung champion sa heavyweight division..."

"Oo... Nag-quit 'yan kasi napatay niya 'yung kalaban niya. Matapos niyang maknockout, natigok dahil sa kumplikasyon..."

"Kaya siguro nag-quit kasi nandaya. Malakas lang 'yan kasi paniguradong nakadroga..."

Doon na nagpanting ang tenga ni Baron. Aminado siyang nagiguilty siyang namatay ang kalaban niya noon, at pinagsisisihan niya iyon hanggang ngayon. Pero hindi niya gustong marinig ang mga akusasyon na gumamit siya ng droga dahilan para maging ganoon kalakas ang mga suntok niya. Naging issue rin kasi iyon matapos mamatay ang kalaban niya.

Nagsalubong ang mga kilay niya at huminga siya nang malalim. Biglang pumasok sa isipan niya ang mga sinabi nina Lucas at Eros sa kanya. Doon niya napagtanto na tama ang punto ng dalawa. Pinaparusahan niya ang sarili sa isang pangyayaring hindi niya naman kasalanan, at ang kahinaan niyang iyon ang ginagamit ng iba laban sa kanya.

Baron cleared his throat before speaking. "Hindi ako nagdodroga. Kahit kailan, hindi ako gumamit ng kahit ano para maging ganito ako kalakas," pagdepensa ni Baron sa sarili. Kumukulo na ang dugo niya dahil sa panggigigil, kaya nagulat siya na nagawa niyang sagutin ang mga kasama sa kalmadong paraan.

Bakas ang gulat sa mukha ng mga kasama niya sa linya, na halatang naalarma dahil pinatulan ni Baron ang pag-uusap nila.

"N-nakakamatay pala talaga ang mga suntok mo?" ani ng katabi niya sa linya na halatang kinakabahan pero hindi pa rin basta bumitaw sa pagkalkal ng tungkol sa nakaraan niya, "Ibang klase... Buti na lang hindi ka nakulong, ano?"

Isang matipid na ngiti ang gumuhit sa mukha ni Baron, "Oo nga eh. Hindi ako nakulong kaya pwede pa akong umulit. Kaya lang, hindi ko sigurado kung makakapatay pa 'tong kamao ko..." Tiningnan ni Baron ang kamao niya, bago inilipat ang blangkong tingin sa katabi. "Pwede ko bang subukan sa'yo?"

Natigilan ang mga kasama niya sa linya, na agad na inilayo ang tingin sa kanya at itinuon na lamang ang atensyon sa nagsasalitang head ng security team sa harap.

Napangisi na lamang si Baron, at nagulat siya sa magaang pakiramdam sa loob ng dibdib niya. Hindi iyon nawala nang basta habang naglalakad sila papunta sa function hall kung saan gaganapin ang nalalapit na dinner auction.

Habang nagbibigay ng briefing ang ilang staff ng hotel sa kanila, napansin ni Baron ang head ng private security team at ang general manager ng Senwell Hotel and Casino na binubuksan ang isang maliit na kwarto sa bandang gilid ng stage gamit ang isang key card.

Sinundan niya ng tingin ang key card na napunta sa bulsa ng babaeng general manager, bago muling itinuon ang tingin sa harap ng linya.

***

"Victoria, okay ka lang ba?"

Bahagyang nagulat si Victoria sa tanong na iyon ni Jackson habang naghihintay sila sa loob ng conference room ng Oldenburg Auction Firm na siyang responsable sa magiging auction kung saan nila nanakawin ang Luna y Estrella tiara.

"Oo naman..." pagsisinungaling niya, "Okay lang ako. Napuyat lang talaga ako kagabi."

Mukhang kinagat naman ni Jackson ang palusot niya na tumango bilang tugon.

Tapos ay bigla itong tumayo mula sa kinauupuan niya. "Teka lang ha... Magbabanyo lang ako."

"Ngayon pa talaga..." Nagsalubong ang mga kilay ni Victoria habang sinusundan ng tingin ang palabas nang si Jackson. "Bumalik ka kaagad ha?"

Nang tuluyang makaalis ang kasama, naiwan na lamang na mag-isa si Victoria sa loob ng conference room na iyon kaya inaliw niya na lamang ang sarili sa pagsisearch sa internet sa phone niya.

Pero bigla siyang natigilan nang biglang bumukas ang pinto ng conference room at pumasok sa loob ang isang pamilyar na mukha. Bahagyang natigilan ang lalaki, bago napuno ng mangha ang mukha nito habang papalapit sa kanya.

"Ms. Victoria..."

"...Gonzaga. I'm married. A widow, actually." Ramdam ni Victoria ang malakas na pagkabog sa puso niya habang napupuno ng inis ang sistema niya.

Naupo ang lalaki sa upuan sa harap niya na hindi pa rin inaalis ang tingin sa mukha niya. "Ikaw pala ang nag-set ng appointment sa amin..."

Tumango si Victoria. "Yes, Mr. Tresvalles. Actually it was my secretary who called you about setting an appointment with you here at your firm." She then crossed her legs and smiled, "It's about the auction that's why I'm here... Some of my friends told me that they're going to be a part of it, kaya naging interesado din ako. I heard it's for a good cause, so I thought I'd share some pieces I had and sell them. I have a few paintings that I want to give up for auction," Victoria sounded confident and calm, as she tried to hide the tension she is feeling.

"It really is for a good cause, you know... Isang non-profit organization ang nagspearhead nito. A lot of people are going to participate, and the proceeds will go to a foundation ing children with disabilities. I'm really glad that you want to take part in this wonderful event..."

She smiled as she nodded slightly, "It's just a way of giving back. Kapag binibigyan ka ng sobra, dapat lang naman na mag-share ka sa iba, hindi ba? It's just –"

"Kumusta ka na, Victoria?"

Natigilan siya nang biglang naging malumanay at malambing ang tono ng lalaki. Napalunok si Victoria, at nakaramdam siya ng gigil nang maalala niya ang mga nangyari sa pagitan nila ng kaharap na si Damien.

"I am not here to talk with you as somebody you knew before, Damien..." She sounded firm, "I'm here to discuss something related to the auction, and I hope that the conversation stays on that route."

Napabuntong-hininga na lamang ang lalaki, bago inabot ang isang dokumento sa kanya. "Y-you can just sign there... I'll send the invites for the auction soon. My staff will then you about the other details... You can take a plus one, if you want to. Kung meron kang sariling bodyguards, you need to inform us about that as well."

A confident aura surrounded her as she signed the piece of paper before returning it to him. "I'll send you the paintings I'm going to sell at the auction within the month." Tumayo ito mula sa upuan at pinagmasdan ang family picture sa mesa nito. Hinawakan niya ang picture frame na nakaharap sa kanya, at iniharap ito sa nakaupong si Damien. "You have a beautiful family..."

She flashed a sly smile towards the man who looked baffled and dumbfounded, before finally leaving the lobby. Habang naglalakad siya palabas ng auction firm, biglang lumitaw mula sa isang makitid na hallway si Jackson.

"Saan ka ba nanggaling at bigla ka na lang nawala?" May halong inis ang tono ni Victoria nang makasabay niya na ang kasama.

"Diyan lang sa tabi-tabi... May tiningnan lang ako..." the man replied as he

chuckled, "Mainitin pala ang ulo mo? Chill ka lang, madam..."

Victoria rolled her eyes. "Paanong hindi iinit ang ulo ko eh iniwan mo ako nang basta dun?"

"Akala ko kasi kaya mo na 'yun nang mag-isa. Pareho tayong may mga koneksyon kung saan-saan pero high-class ang level ng sa'yo at pang-masa naman ang akin..." tugon ni Jackson habang naglalakad sila palabas ng building. "Bakit, nagkaroon ba ng problema?"

"Wala naman. Magpapadala na sila ng invites para sa dinner auction soon, kaya wala na tayong problema... At sa susunod, huwag mo akong basta iiwan. Pumunta tayo nang magkasama tapos hinayaan mo lang akong mag-isa doon. You're so annoying..." Umiling-iling na lamang siya bago dumiretso sa limousine na naghihintay sa kanila sa harap ng building.

***

Nang matapos ang pagbisita nila sa auction firm, agad ring bumalik sina Victoria at Jackson sa sasakyan para bumyahe pabalik sa safe house. Habang nasa loob ng limousine na pag-aari ng babae, hindi mapakali si Jackson sa kinauupuan niya, at panay ang tingin sa negosyante.

Pigilan man ni Jackson ang sarili na mang-usisa ay hindi niya basta makontrol ang bunganga sa pagbuka.

"Victoria, can I ask something?" tanong ni Jackson na parang nakahinga na nang maluwag nang magawa niya na ang nais gawin.

"Sure," Victoria nodded as she grinned, "What is it?"

"Did you really kill them? Your husbands, I mean..."

Victoria paused for a moment, before laughing heartily at the question. Kinalma niya muna ang sarili bago tuluyang nakasagot sa tanong ng kasama.

"Of course not... Hindi 'yun kaya ng konsenya ko," Victoria replied with a wide smile on her face.

"Pero alam mong tinatawag kang Black Widow, hindi ba? Kung hindi mo sila pinatay, eh 'di chismis lang pala lahat 'yun..." saad ni Jackson, "Pero bakit pumayag kang kumalat ang ganung chismis?"

"Explaining my side of the story would be totally useless, Jackson..." Victoria replied nonchalantly as she smirked, "What can I do? Becoming the object of gossip is one of the penalties of being pretty."

Isang mahinang tawa ang namutawi mula sa mga labi ni Jackson habang pinagmamasdan ang tinatahak nilang daan mula sa bintana ng sinasakyan nilang limousine.

"So ano ba talaga ang kwento?" tanong ng binata sa former beauty queen na isa nang negosyante, "Bakit naka-tatlong asawa ka?"

Huminga muna nang malalim si Victoria bago nagsimulang magkwento, "The first marriage was out of anger. the owner of the auction firm we visited a while ago?"

"Of course. I may not have seen him, but I know who he is..."

She nodded, "He was my ex. Bago pa ako manalo sa pageant, meron na kaming relasyon. I was just 22 back then... young, in love, and stupid. Umasa ako noon na magpapakasal kami, pero pinakasalan niya 'yung asawa niya ngayon dahil mas may pera 'yun kaysa sa 'kin. So because of my hatred against him, I married Gil... who happens to be his bestfriend and business partner. Ginawa ko 'yun para ipakita sa kanya na kahit anong gawin niya, hindi niya ako pwedeng alisin sa buhay niya. Now that I'm older, I just realized how stupid and childish that was..." Victoria chuckled, "But after a few years, Gil died because of a car accident. It was sad, you know. Gil was a really nice guy. I don't know if I learned to love him during the span of our marriage, but I managed to feel like he was a real family of mine.

"My second marriage with Janus was merely out of pity. He was one of my closest friends, and he is a homosexual. Hindi niya kayang mag-out sa mga magulang niya, which I understood. Isipin mo na lang kung ano ang gagawin sa kanya ng tatay niyang colonel kung nalaman nun na bakla siya, 'di ba? He needed to get married para makaalis na siya sa bahay nila at makalaya na siya sa pagiging terror ng mga magulang niya. Noong panahon na iyon, basta na lang akong tinapon ng pamilya ni Gil pagkatapos niyang mamatay. Hindi kasi nila ako gusto dahil gold-digger daw ako. Middle-class lang kasi ang pamilya ko at nanay ko lang ang nagpalaki sa 'kin, kaya syempre mababa ang tingin sa 'kin ng matapobreng pamilyang 'yun.

"I had nothing when Janus offered me marriage, so I agreed to the deal. He gets a wife he can present to his parents, and I can go back to living the good and fancy life. That time, Janus was already diagnosed with AIDS, and he was honest with me about it so obviously, we never consummated our marriage. Sa totoo lang, kapag nasa bahay kami. Para kaming magkapatid na babae kaysa mag-asawa. With that marriage, I gained not just a bestfriend, but also a family.

"Two years after our marriage, my in-laws died because of old age. Pagkatapos noon, si Janus naman ang namatay dahil sa AIDS niya. And since I am his wife, all his properties went under my name. He was an only child, kaya ang lahat ng yaman ng mga magulang niya ay napunta sa kanya. At dahil wala na siya, sa akin na napunta 'yun. That was the first time I realized that money and power come hand in hand, so I wanted more.

"Now the third marriage with Hernando Gonzaga, a widower with no children and who's way older than me, was basically for profit. Matandang mayamang madaling mamatay, kaya magandang target. After he died, everything that is his, including his business na ako na ang nagpapatakbo, is finally mine," Victoria grinned as she leaned comfortably on her seat.

Bakas sa mukha ni Jackson ang pagkamangha sa kwento ng kasama. "Base sa mga sinabi mo, I think you really just got lucky with the men you chose. Hindi mo naman kasalanan na oras na nila eh. Nagkataon lang siguro na ikaw ang malas nila, at sila ang swerte mo."

Tumango si Victoria, "You're right... Kaya kahit pa isipin ng lahat na pinatay ko sila, wala na akong pakialam dun. I've gone through worse, Jackson. Those names won't hurt me anymore. At isa pa, alam ko naman kung ano ang totoo, at iyon ang mas importante."

Saglit pa siyang pinagmasdan ni Jackson, bago ito ngumiti at tumango-tango at komportableng naupo sa pwesto niya habang pinagmamasdan ang kalsada at ang mga sasakyang kasabay nila sa daan.

Chapter Twelve

Madness and Mettle

Nang marating ni Lucas ang rooftop ng building kung saan siya pinapunta ng nagpadala ng mensahe ay isang ngisi ang gumuhit sa mukha niya.

Bahagyang tumatawa pa ang lalaki habang nilalapitan ang kausap na kanina pa siya hinihintay doon.

"Chief Inspector Oscar Ramirez..." ani Lucas bago inakbayan ang lalaki, "Namiss mo siguro ako, 'no?"

Agad na inalis ng pulis ang kamay niya. "Tigilan mo nga ako, Lucas."

He chuckled at the policeman and shook his head. "Masama bang iparamdam ko sa'yo na namiss kita?"

Pinaningkitan lamang siya ng chief inspector. "Alam kong may pinaplano ka, Lucas."

Lucas immediately feigned innocence, and then tried to suppress his laughter.

"Plano? Ano bang pinagsasasabi mo?"

"Hindi ko alam kung ano ang balak mo at dahilan para gawin 'to, pero alam kong may pinaplano ka," tugon sa kanya ni Oscar na bakas sa mukha ang pagiging sigurado sa sariling hinala.

"Ikaw ha..." pinaningkitan ni Lucas ang lalaking kaharap, "Creepy ka. Sinusundan mo ba ako?"

Oscar gave him a sharp stare, before shifting his eyes on the view of the city beneath them.

Umiling-iling na lamang si Lucas habang bahagyang tumatawa. "Kung ano man ang gagawin ko, wala ka na dun. Hindi naman tayo close."

"Kung ilegal 'yan, paniguradong makukulong ka ulit," Oscar said as he crossed his arms and smirked.

"Hindi naman ako basta magpapahuli sa'yo, 'no," Lucas wrinkled his nose like a child, "At kung mahuli mo man ako, wala kang makukuhang ebidensya."

Napabuntong-hininga na lamang si Oscar. "Hindi ko alam kung sadyang sira ulo ka o talagang matapang lang."

"I'd go for being brave. A brave man is not he who does not feel afraid, but he

who conquers fear. Kaya kong makipagtitigan sa demonyo at sabihin sa kanya na demonyo rin ako."

Umiling-iling na lamang si Oscar bago sinindihan ang isang sigarilyo na kinuha niya sa kaha na nakasuksok sa backpocket ng pantalon niya. "Bahala ka na nga sa buhay mo. Galingan mo na lang ang pag-iwas dahil oras na mahuli kita, may kalalagyan ka sa 'kin."

"Ah, a lover of justice... You make me cringe..." Lucas snorted, "Pero huwag kang mag-alala. Hindi ako magpapahuli. Ayoko nang pasakitin ang ulo mo."

Hindi na lamang sumagot si Oscar, na binigyan na lamang ng isang malamig na titig si Lucas bago ito tuluyang umalis.

***

Dala ang isang metal cart na puno ng mga malalaking kahon ng padala at suot ang uniporme ng isang delivery boy, pinapasok ng mga guwardiya si Eros sa loob ng Oldenburg Auction Firm. Isang ngiti ang nasa mukha ng binata habang naglalakad palapit sa dalawang babae sa reception desk ng building na iyon.

"Good morning po," masigla niyang bati sa dalawang babae na tinugunan rin siya ng mga ngiti, "May package po dito para kay Mr. Damien Tresvalles."

"Ah, para pala kay Sir..." Tila kinikilig ang isa sa mga receptionist na agad na inilapag ang logbook sa harap ni Eros, "Pakisulat na lang dito ang pangalan mo

tapos iwan mo na lang 'yung package para kay Sir Damien."

Isang alangan na ngiti ang lumitaw sa mukha ni Eros, at napakamot na lamang siya ng batok.

"Sabihin mo hindi pwede, kasi dapat na pumirma 'yung boss nila na natanggap na 'yung package. Kapag ayaw pumayag, patagalin mo na lang ang pag-uusap ninyo. Bahala ka na sa script mo," ani Christelle mula sa nano wireless earpiece na nasa tenga niya.

Eros was tempted to curse at the younger girl, but immediately calmed himself and just flashed his pearly white teeth to the two women on the reception desk, almost making them swoon. "Naku, hindi pwede eh. Nasa regulation kasi ng company namin na 'yung mismong recipient ng package ang dapat pumirma kung andito siya. Tsaka, nasa directions kasi nung nagpadala na mismong si Mr. Tresvalles ang dapat unang makahawak sa package..."

Habang abala si Eros sa pakikipag-usap sa dalawang receptionists, sumilip si Alessa mula sa malaking kahon na kinalalagyan niya. Nang masigurado niyang wala masyadong tao sa lobby at nasa kalsada ang tingin ng mga gwardiya, huminga siya nang malalim at inihanda ang sarili.

"Christelle, okay na ba?" bulong niya habang dinidiinan ang wireless earpiece na suot niya.

"Okay na. Na-freeze ko na ang lahat ng mga camera diyan sa lobby. Makinig ka lang sa 'kin, at igaguide kita papunta sa opisina ni Damien Tresvalles," tugon sa kanya ni Christelle na chinicheck na ang mga daanan papunta sa opisina ng CEO

ng auction firm at inilalatag ang mga feed nito sa four-screen set up niya. Nasa loob siya ng isang van na naka-park hindi kalayuan sa tapat ng building.

Tumango si Alessa, bago gumapang palabas ng kahon na pinaglagyan sa kanya at agad na nagtago sa likod ng isang malapad na poste sa lobby para hindi siya makita ng dalawang receptionist at ng mga guwardiya sa labas. Pagkatapos ay inayos niya ang buhok at inilabas ang isang pekeng identification card mula sa bulsa at isinuot ito para makapagpanggap bilang isang empleyado sa auction firm na iyon.

Dumiretso si Alessa sa loob ng elevator at pinindot ang button na magdadala sa kanya sa 8th floor kung saan naroon ang opisina ng CEO na si Damien Tresvalles.

Habang paakyat na ang dalaga, agad na kinontact ni Christelle si Victoria mula sa mikropono kung saan nakakonekta ang lahat ng nano wireless earpieces na gamit ng lahat.

"Pwede ka nang pumasok," the hacker said to Victoria as she unfroze the cameras on the lobby so it can go back to normal. Hindi naman naging problema ang pag-freeze niya sa mga ito dahil nakita niyang natutulog ang head ng security na nakabantay sa mga CCTV cameras sa upuan nito.

As Victoria received the cue, she finally told the driver of the limousine she is in to move and stop in front of the building. Lumabas siya mula sa sasakyan, at kasunod namang tumigil sa likod ang isang van na puno ng mga tauhan niya.

Nang makita ni Eros na naroon na si Victoria, he finally stopped stalling. Muli

niyang nginitian ang mga kaharap na receptionists na nag-aalala kung papayagan ba siyang umakyat sa opisina ni Damien.

"O sige na nga... Parang nasestress na kayo sa 'kin eh," naglabas siya ng ballpen mula sa bulsa, nagsulat ng pekeng pangalan at pinirmahan ang logbook. Pagkatapos ay inilagay niya ang ginamit na panulat sa lalagyan ng mga ballpen sa reception desk at ibinigay ang parcel sa isa sa mga receptionists, "Pakiingatan na lang 'tong parcel para kay Mr. Tresvalles, ha?" Tapos ay kinindatan niya ang mga ito bago siya tuluyang lumabas dala ang metal cart na puno ng mga kahon na wala namang laman.

Pagkalabas ni Eros ay tuluyan nang pumasok si Victoria kasama ang sekretarya niyang si Yuri. Naupo si Victoria sa isang couch sa lobby, habang nasa labas naman ang mga tauhan niyang binabantayan ang malaking van.

Si Yuri ang lumapit sa mga receptionists at agad na nagpakilala. "May appointment ang boss ko kay Mr. Tresvalles. Consignor kasi si Miss Victoria para sa darating na dinner auction sa Senwell Hotel and Casino."

Both the receptionists sat straight and one of them immediately phoned Damien's office. "Sir Damien, andito na po si Miss Gonzaga para sa appointment ninyo," she paused to listen to the man on the other line, "Opo. Sasabihin ko po sa kanila..." Pagkatapos ay inilipat ng babae ang tingin kay Yuri, "Sir, ang sabi po ni Sir Damien, mag-uusap daw po sila ni Miss Victoria sa Conference Room 5 sa second floor. 'Yung mga dala po ninyo, pwede na pong idiretso ng mga tauhan ninyo sa exhibition room."

Tumango si Yuri at nilapitan si Victoria na tahimik lamang na naghihintay. Tumayo ang receptionist na agad silang iginiya sa elevator para dumiretso sa 2nd floor ng building.

Doon na tumayo si Christelle mula sa pwesto niya sa loob ng van, at ibinigay ang maliit na mikropono kay Eros, "Sabihan mo lang kami ni Alessa kung merong obstruction para maiwasan agad namin. Kapag lumabas na si Damien Tresvalles sa opisina niya, pindutin mo lang 'yang space bar para mag-freeze ang mga camera. Talasan mo ang mata mo, okay?"

Tumango si Eros bago pumwesto sa iniwang upuan ni Christelle. "No problem, baby sis."

Agad na lumabas ng van si Christelle at inayos ang suot na formal suit na nagbigay ng emphasis sa mahahaba niyang biyas. Itinali niya ang buhok at nagsuot ng salamin bago lumapit sa mga tauhan ni Victoria para umarte bilang isa pang sekretarya ni Victoria.

Sinalubong siya ng naiwang receptionist doon. "Good morning po, Miss -"

"Chua. Miss Chua. Isa ako sa mga sekretarya ni Miss Victoria. Kailangan kong sumama sa paglalagay nitong mga paintings sa loob ng exhibition room ninyo. Gusto lang naming makasigurado na magiging maingat kayo sa pieces na 'to."

Tumango ang receptionist na iginaya siya papasok sa loob, "Wala pong problema, Miss Chua."

Kasunod na pumasok ni Christelle ang mga tauhan ni Victoria na dala ang apat na mamahaling paintings na balak ibenta ni Victoria sa darating na auction.

Sa kabilang dako, dumiretso naman si Alessa sa hallway kung saan naroon ang opisina ni Damien pagkatapos siyang dalhin ng elevator sa 8th floor. Agad siyang pumunta sa banyo na nasa dulo ng hallway na iyon at hinintay ang pagbibigay ni Eros ng cue sa kanya.

Tahimik lamang siyang naghintay doon, hanggang sa narinig niya na ang titig ng lalaki mula sa wireless earpiece niya.

"Lumabas na si Damien sa opisina niya. Naka-freeze na rin ang mga camera diyan sa hallway. Tulog pa rin 'yung nakabantay sa CCTV kaya safe ka pa rin. Sayang ang sahod sa ungas kung nalulusutan siya nang ganito..." ani Eros sa kanya na halatang tumatawa mula sa kabilang linya.

Tumango si Alessa, at kalmadong dumiretso sa opisina ni Damien. Naiwang bukas ang computer nito kung saan naka-display sa screen ang tentative na contents ng catalogue para sa auction. Kinuha niya ang flash drive na nakadisguise bilang isang brooch sa suot niyang pantali sa buhok at kinopya iyon doon. Pagkatapos ay naglagay siya ng maliit na bug sa ilalim ng mesa ng CEO ng Oldenburg Auction Firm, at mabilis na dumiretso sa elevator para bumaba sa second floor at naghintay sa isa sa mga cubicles ng banyo. Naghintay na lamang siya doon at nakinig sa pag-uusap nina Damien at Victoria tungkol sa darating na auction.

Si Christelle naman ay naghihintay sa labas ng exhibition room. Tinapik ng dalaga ang isang maliit na pindutan sa suot niyang salamin at nirecord ang pagpindot ng receptionist sa code ng door lock para mabuksan ito.

Nang tuluyang bumukas ang dalawang malapad na metal s, tumambad na

kay Christelle ang itsura ng exhibition room. Iba't ibang mga art pieces ang naroon - contemporary art, vintage jewelry, ancient Chinese ceramics, paintings at iba pang private collections. Ang mga pinakaimportanteng pieces ay nakaenclose sa mga glass cases na pwede lang tanggalin gamit ang mga code sa mga lock nito.

Pasimpleng pumwesto si Christelle sa may pintuan matapos itong maisara. Habang nakatuon ang pansin ng staff ng auction firm sa pagbibigay ng instructions sa mga tauhan na may hawak ng paintings, tahimik na ikinabit ng dalaga ang isang maliit na camera sa likod ng door lock. Nagmukhang bahagi ng machine ang maliit na camera kaya hindi ito mapapansin.

Habang maingat na inilalagay ng mga tauhan ang mga paintings na ibebenta ni Victoria, iginala ni Christelle ang tingin sa buong lugar pati na sa mga pieces na naroon para ma-record ito ng suot na salamin. Pagkatapos ay naagaw ang atensyon niya ng dalawang glass cases na wala pang laman.

"Hindi pa kumpleto ang mga ilalabas sa auction?" tanong niya sa receptionist.

Tumango ang staff ng Oldenburg Auction Firm habang nakangiti. "May hinihintay pa kasi kami. Ibebenta kasi sa auction 'yung nawawalang tiara galing sa Spanish royal family... 'Yung isa, hindi ko pa po alam kung ano."

Christelle nodded, and acted as if she was just slightly interested. "Narinig ko nga 'yung tsismis tungkol sa tiara... So turns out that it's actually true. Interesting..."

Pagkatapos ayusin ang pagkakalagay sa mga paintings ay tuluyang nang

lumabas ng exhibition room ang mga tauhan ni Victoria at ang nagbabalatkayong hacker. Nang makalabas sila ng automatic sliding doors ng building ay pasimpleng dumiretso si Christelle sa van kung saan naroon si Eros. Pumwesto siya dating kinauupuan at hinintay na lamang na makalabas sina Victoria at Alessa.

Sa Conference Room 5 naman, tinatapos na nina Victoria at Damien ang pirmahan ng mga dokumento na related sa pagiging consignor ng babaeng negosyante sa darating na dinner auction.

"Thank you for participating, Victoria... Maraming bata ang matutulungan ng proceeds ng auction na 'to..." ani Damien habang kinokolekta at inaayos sa isang asul na folder ang mga papeles na pinirmahan ni Victoria.

The woman smiled and nodded, "Sobra-sobra na ang nakukuha ko, so I thought it would be good if I can help other people with the blessings I receive." Tumayo na si Victoria sa kinauupuan at lalabas na sana, nang bigla siyang may maalala. "Ay, siyanga pala... Meron pala akong regalo sa'yo at sa asawa mo."

Bakas ang pagkailang sa ngiti ni Damien, "Hindi ka na dapat nag-abala -"

"Damien, antagal na nung sa 'tin. Let's start anew as people within the business circle. After all, we don't bear ill feelings towards each other, right?" The curve of Victoria's red lips as she smiled definitely looked immaculate on her beautiful face.

Napabuntong-hininga na lamang si Damien at pinaunlakan na lamang ang nais ng babaeng kaharap. "Alright, alright... I'll take your gift then."

Tumango si Victoria, at tinawag ang mga tauhan niya para dalhin ang regalo sa loob ng opisina ni Damien.

Hindi nagtagal ay pumasok na sa loob ng building ang dalawang tauhan ni Victoria dala ang isang malaking kahon na nakalagay sa isang cart. Dahil nga may permiso ni Damien ay dumiretso ang mga tauhan sa elevator at dinala ang malaking kahon sa conference room. Inilabas ng mga lalaki mula doon ang isa pang kahon na naglalaman ng regalo ni Victoria.

"It's a vase made of bronze. Narinig ko kasing mahilig sa ganyan ang asawa mo. I hope she likes it..." tugon ni Victoria, bago siya tuluyang nagpaalam sa CEO ng Oldenburg Auction Firm.

Hinatid siya ng lalaki papuntang elevator, at mula doon ay magkasama nang bumaba sina Victoria at Yuri. Pagkatapos ay dumiretso na ito sa limousine at umalis na doon.

Naiwan naman ang mga tauhan ni Victoria na inilagay muna ang kahon ng bronze vase sa loob ng opisina ni Damien dahil na rin humingi ito ng tulong na bitbitin at ilipat iyon. Pagkatapos ay lumabas na ang tatlo at dumiretso sa elevator. Pero sa halip na ang unang palapag ang destinasyon, tumigil sila sa second floor.

Naka-freeze na ang mga camera doon, kaya kalmadong dumiretso ang tatlong tauhan sa banyo para kunin si Alessa at itago ang babae sa loob ng kahon na dala nila. Pagkatapos noon ay dumiretso na silang muli sa elevator at pinindot ang button para sa ground floor.

Nang tuluyang ipasok ng tatlong tauhan ang kahon kung saan nagtatago si Alessa sa loob ng van ay lumitaw ang isang ngisi sa mukha ni Christelle, at tinapunan ang katabing si Eros na malapad ang ngiti sa mukha dahil sa naging resulta ng mga ginawa nila.

Kinuha ni Christelle ang phone mula sa bulsa, at tinawagan si Lucas na agad namang sumagot. "Gumana 'yung plano mo... Mission accomplished."

Chapter Thirteen

A Crack on the Surface

Pagbalik ni Lucas sa safe house kinagabihan, nakasabay niya si Baron sa may gate. Agad niya itong binati at inakbayan habang naglalakad sila papasok.

"Mukhang madami kayong ginagawa ah," ani Lucas sa kasama.

"Yung bossing kasi eh, mukhang paborito ako. Sinasama ako kung saan-saan. Pero okay na rin kasi nakukuha ko na ang tiwala niya," tugon ni Baron.

"Very good. Ituloy mo lang 'yan... Importanteng makuha mo ang tiwala niya at mabilib siya sa'yo nang husto. Magiging advantage mo 'yan."

Pagpasok nila sa bahay, agad na sinalubong ni Christelle si Lucas. "Meron na akong impormasyon tungkol sa tiara..."

"Talaga?" tanong ni Lucas habang hinuhubad ang sapatos niya, "What about it?"

"Narinig kong may kausap si Damien Tresvalles tungkol doon. The tiara is going to arrive in the country earlier than expected. Darating kasabay nun 'yung buong

pamilya na nagmamay-ari nun ngayon para mag-participate sa auction as consignors."

"Mabuti na lang talaga at nakapaglagay tayo ng wiretap sa loob ng opisina niya. Mas madali tayong nagkakaroon ng access sa information," Lucas said as he rested his bare feet on top of the small glass table.

"Hindi ba pwedeng nakawin na lang natin 'yung tiara bago pa 'yun makarating sa auction firm? Kaya naman natin 'yun ah," tanong ni Baron na sincere ang intensyon na makatulong sa mga plano.

"Kapag ginawa natin 'yun, magkakaroon ng malaking issue. Magiging maingay ang sitwasyon, at paniguradong pagpipiyestahan ng media ang mangyayari. If that happens, mahihirapan tayong gumalaw, at malalagay tayo sa isang kumplikadong sitwasyon. It's like going in between the devil and the deep blue sea. Kapag nagkamali tayo, masisira ang buong plano. Mawawala ang tiara, at pare-pareho tayong mabubulok sa kulungan. We need to steal the tiara without anybody knowing that it's stolen. Kaya nga papalitan natin ng peke 'yung nanakawin natin para walang makaalam na wala na 'yung totoong tiara."

Maya-maya ay pumasok na sa loob ng bahay sina Eros, Victoria, at Alessa na mukhang nanggaling sa pavilion. Agad silang dumiretso sa sala para puntahan ang mga kasama.

Tinaasan ni Alessa ng kilay si Lucas. "Saan ka ba nagpupupunta? Parang palagi kang wala ah."

"May nilalakad lang ako," tugon ng binata, "Bakit, namimiss mo ako?"

Alessa just rolled her eyes. "Feeling mo naman... Siya nga pala, hinahanap ka kanina ni Jackson. May sasabihin ata sa'yo, kaya lang wala ka."

Bago pa man makasagot si Lucas ay sakto namang pumasok si Jackson sa loob ng bahay. Bakas sa mukha nito ang stress at pag-aalala.

"Andito na pala eh..." ani Alessa, "Hoy Jackson, sabihin mo na dito kay Lucas 'yung problema mo..."

Napatingin si Victoria kay Jackson. "Meron tayong problema?"

Napabuntong-hininga si Jackson bago tumango bilang tugon, "Pinuntahan ko kanina si Pietro sa shop ko para sana ipagawa na sa kanya 'yung tiara. Binigay ko sa kanya 'yung dimensions at 'yung mga pictures na meron tayo. Kaya niyang gawin 'yung tiara, pero hindi niya masisiguradong magiging eksaktong kapareho yun nung totoong tiara. If we need an exact replica of it, he will need recent images."

Napahinga na lamang nang malalim si Lucas habang hinihilot ang sentido niya. "Then we will need to scan the tiara..." Ibinaling niya ang tingin sa hacker na abala sa laptop nito, "Christelle, kailan eksaktong darating ang tiara dito sa bansa?"

"Sa December 19 'yun darating dito base sa narinig ko sa pag-uusap nina Damien at nung niya. Pagkalapag sa airport, ililipat na 'yun agad sa Oldenburg," tugon ng dalaga.

Tumango-tango na lamang si Lucas bago tumayo sa kinauupuan. "A few weeks from now, all the lots that will be up for auction will be completed. Kapag nangyari 'yun, magsisimula na ang mga on-staff connoisseurs para i-assess ang value at i-contextualize ang mga art pieces." Inilipat niya ang tingin kay Jackson, "Kailangan mong makapasok bilang staff nila, either bilang valuer consultant, or connoisseur. Ang mahalaga, maging parte ka ng pag-assess nila para magkaroon ka ng access sa tiara at ma-scan mo 'yun."

Napangisi ang lalaki at tumango. "Oo naman... Pero mangangailangan ako ng kaunting tulong."

***

"Chineck ko 'yung website ng Oldenburg Auction Firm," ani Eros na hawak ang phone habang komportableng nakahiga sa sofa, "Sa ngayon, wala silang bakanteng position na pwede mong lusutan, Jackson."

Napabuntong-hininga na lamang si Alessa habang tinitingnan ang mga staff ng Oldenburg. "Karamihan sa kanila, matatanda na rin. Hindi ka pwedeng magdisguise."

Kinagatan ni Jackson ang apple na hawak niya habang nakaupo siya sa sa sahig. "Kailangan ko lang talaga ng tulong para makapasok. Pagkatapos, ako na ang bahala."

"Guys, may ipapakita ako sa inyo," ani Christelle na nakaharap sa laptop niya.

Agad namang nagsilapit ang iba pa, "Nakalagay dito sa staff list sa website na meron silang guest jewelry consultant. Nung sinearch ko 'yung pangalan, nakita ko na namatay na pala two months ago yung may-ari ng position na 'yan..."

Napangisi si Alessa habang tinitingnan ang webpage sa screen ng laptop, "Ibig sabihin, kukuha sila ng bagong guest jewelry consultant. Pero paano natin malalaman 'yun?"

Christelle chuckled, "Uh, actually... Nung pumunta tayo dun last time para maglagay ng mga bugs, nagawa ko nang i-hack ang security system nila. Nakapasok na rin ako sa local area network nila para maging konektado sa mga computers nila at makakuha ng data." Mabilis na gumalaw ang mga daliri ng hacker, bago lumitaw ang isang document sa screen. "Mukhang kumuha sila ng isang guest jewelry consultant galing sa Spain. Sandro Villela ang pangalan niya, 37 years old."

Mabagal na pumalakpak si Jackson habang pinagmamasdan ang dalaga. "Ibang klase kang bata ka... All the information is under your fingertips. Hindi talaga ako nagkamali sa'yo noong una kong kinuha ang serbisyo mo bilang hacker. You never fail to impress me."

Napakibit-balikat na lamang habang nakangisi si Christelle. "Well, it's what I do..."

Tinapik-tapik ni Lucas ang balikat ng pinakabatang miyembro ng team. "Very good, Christelle... Ngayon, kailangan na lang nating alamin kung kailan siya bibiyahe dito sa bansa. We need to stop him from coming here, and make sure that the staff from Oldenburg doesn't know about it. Hindi dapat makarating dito ang Sandro Villela na 'yan, para si Jackson na ang makapasok bilang guest jewelry consultant."

"Ako nang bahala dun," agad na tugon ni Christelle habang nag-iinat ng katawan, "Gagawa ako ng email na kunwari galing sa Oldenburg para hindi na papuntahin dito sa bansa si Mr. Villela. Tapos, haharangin ko 'yung pagdiretso ng reply email niya sa Oldenburg, para wala silang kaalam-alam na hindi na si Mr. Villela ang pupunta bilang guest consultant nila."

Tumango-tango si Lucas, bago inubos ang whiskey na nasa baso niya. Ibinaling niya ang tingin kay Jackson, "Ihanda mo na ang sarili mo."

Isang malaking kagat ang ginawa ni Jackson sa mansanas na malapit nang maubos. "I'm always ready..."

***

Kinabukasan, isinama ng may-ari ng security agency na si Alfred Montelibano si Baron at si Neo - ang isa pang miyembro ng private security team - sa Senwell Hotel and Casino. Doon ay nakipag-usap ang boss nila sa general manager ng hotel tungkol sa mga paghahanda sa parating na auction at pati na sa mga adjustments na gagawin ng mga security detail pagdating ng event.

Pagkatapos ay ipinakilala sila ng amo sa head of security ng mismong hotel at binigyan ng impormasyon tungkol sa lugar at sa mga darating na mga pulitiko, negosyante, at iba pang mga V.I.P.

"Pagdating ng auction," ani Alfred sa dalawa, "Kayo ang assigned na pumwesto doon sa mas maliit na function room sa loob ng main function hall kung saan

gaganapin ang event. Iyon ang gagawing waiting area ng lots at magsisilbing exhibition room para sa guests at buyers umaga bago ang mismong dinner auction. Aasahan ko na gagawin ninyo nang maayos ang trabaho ninyo."

Tumango si Neo na halatang overwhelmed sa ibinagay na tiwala sa kanila ng boss. "Opo, Sir. Huwag po kayong mag-alala. Mapagkakatiwalaan niyo kami ni Baron."

Agad namang tumango si Baron bilang pagsang-ayon sa sinabi ng kasama. Habang patuloy ang pagbibigay ng instructions at paalala ni Alfred sa kanila, napansin ng binata ang isang pamilyar na pigura na nakatayo sa may reception desk. Nakapwesto sila sa labas ng main function hall kaya malayo sila sa kinatatayuan ng pamilyar na lalaki.

Nang muling gumalaw ang lalaking kausap ang mga receptionist ay doon na nakita nang maayos ni Baron ang mukha ng pamilyar na pigura.

Nagsalubong ang mga kilay niya at napuno ng pagtataka ang isipan niya. Si Jackson? Anong ginagawa niya dito?

Sinundan niya ng tingin ang lalaki na panay ang tingin sa paligid na para bang nag-iingat ito na hindi makilala. Pagkatapos ay napatigil ito sa paglalakad at kinuha ang phone mula sa bulsa niya. Tila may sinagot itong tawag, at muling nagmasid sa paligid habang nakikipag-usap. Pagkatapos sagutin ang tawag na iyon ay dumiretso na siya sa elevator at tuluyan nang nawala sa paningin ni Baron.

Buong araw na binagabag si Baron ng nakita niya, kaya bahagya siyang

nahirapan na mag-concentrate sa trabaho. Pagkatapos ng pagcheck nila sa security system ng hotel at pagsama sa security detail doon ay nagyaya ang boss nila na uminom sa isang bar, pero tumanggi si Baron at nagpaalam sa mga kasama para makauwi na

Pagtuntong niya sa labas ng hotel, bumungad sa kanya sina Christelle at Eros na naghihintay sa labas.

Hindi maitago ang gulat sa mukha ni Baron. "B-bakit kayo andito?"

"Boring sa safe house eh," tugon ni Eros, "Tsaka walang matinong pagkain dun kasi andito ka pa. Ikaw ang nagluluto eh."

Tumango ang pinakabatang si Christelle. "Tama siya. Tsaka may nilakad silang lahat kaya kami lang ni Eros ang natira. Naisip namin na puntahan ka na lang para sabay-sabay tayong kumain sa labas."

Isang ngiti ang gumuhit sa mukha ni Baron, bago tumango at agad na nilapitan ang dalawa. Pagkatapos ay sumakay na sila sa kotseng si Eros ang nagmamaneho.

Pumunta sila sa isang noodle house na hindi kalayuan sa safe house nila, at doon piniling kumain ng dinner. Agad silang umorder ng kani-kanilang pagkain, at nang dumating ang mga bowl ng noodles ay agad na nagsimulang lumamon si Baron. Christelle was obviously fascinated, as she watched the older man eat with gusto.

The youngest was in awe. "Bakit ambilis mong kumain?"

Bahagyang nahiya si Baron habang tumatawa nang mahina. Nilunok muna nito ang kinakain bago muling nagsalita. "Baka kasi maagawan ako eh. Sorry ha, nasanay na kasi ako. Marami kasi akong kapatid eh... Kompetisyon lagi kapag oras na ng kainan." Napansin naman ni Baron ang pagtanggal ni Christelle ng gulay sa pagkain niya, "Ikaw, bakit hindi ka kumakain ng gulay?"

"Hindi ko gusto eh," nakasimangot nitong sagot, "Hindi ako kumakain ng damo."

Baron laughed as he shook his head. "Kaya payatot ka eh. Hindi kasi healthy ang kinakain mo..." Nalipat ang atensyon ni Baron sa plato ni Eros. "Eh ikaw, bakit konti lang ang kinakain mo?"

Nginitian siya ni Eros. "I'm on a diet... Medyo napaparami ang kain ko sa safe house dahil sa'yo. Masarap ka kasi - I mean, masarap kang magluto."

"Hindi ka naman mataba ah. Tsaka dapat, ineenjoy ang pagkain. Hindi 'yung parang pinagdadamutan mo ang sarili mo. Tsaka mas okay kung madagdagan ka ng laman. Hindi ka naman sobrang payat, pero mas magandang tingnan kung maging medyo bulky ka."

Napangisi si Eros habang kinakagat ang chopsticks sa kamay niya at binibigyan ng malagkit na tingin si Baron. "Bakit, gusto mo ba na may napipisil ka sa katawan ko? Ikaw ha... Hindi mo naman sinabi agad."

Napahinga na lamang nang malalim si Christelle matapos magpalipat-lipat ang tingin sa dalawang lalaki na napapagitnaan siya. "Heto na naman tayo... Gusto niyo bang lumipat ako ng mesa para masolo niyo ang isa't isa? Okay lang sa 'kin..."

Natawa na lamang si Eros sa sinabi ng bunso nila. "Ito naman... Dito ka lang. Nagbibiro lang naman ako. Hindi pa ba kayo nasasanay sa 'kin?"

Napangiti na lamang si Baron habang umiiling-iling, nang biglang sumagi sa isipan niya ang tungkol kay Jackson.

"May tanong ako sa inyo..." ani Baron, "Ano ba ang tingin niyo kay Jackson?"

Saglit na nag-isip si Eros bago muling nagsalita. "Hmm... He's kinda cute, but not my type. Too playful and loud. Ayoko nang ganun. Mas gusto ko 'yung -" Natigilan siya nang biglang paluin ni Christelle ang balikat niya. "Aray! Ano bang problema mo?"

"Ano bang pinagsasasabi mo?" inis na tanong sa kanya ng dalaga.

"Bingi ka ba? Nagtanong 'yung tao kung ano ang tingin ko kay Jackson. Syempre sumagot lang ako..."

Christelle rolled her eyes. "Hindi ganoong sagot ang gusto niyang marinig, gago. Puro ka kaharutan." Tapos ay ibinaling ni Christelle ang tingin kay Baron, "Okay naman siya. Mas okay nga siya minsan kaysa kay Lucas eh. Bakit mo

natanong?"

"Ewan ko kung praning lang ako o ano..." tugon ng malaking lalaki, "Pero nagdududa kasi ako sa kanya eh. Nakita ko kasi siya kanina sa hotel habang naroon ako. Parang meron siyang balak puntahan doon."

"Baka may katagpo..." tugon ni Eros, "Alam mo na... Hotel pa rin 'yun, Baron. Pabayaan mo na siya sa sex life niya. Kung hindi man 'yun ang dahilan, baka may ipinagawa sa kanya si Lucas kaya kinailangan niyang pumunta doon."

Tumango si Christelle bilang pagsang-ayon. "Oo nga naman... At tsaka mas kilala siya nina Lucas at Alessa kaya kung meron silang tiwala kay Jackson, hindi tayo dapat mag-alala." Napangiti na lamang ang bunso ng team at umilingiling, "Alam mo, napapraning ka lang. Stressed ka, halata sa mukha mo."

"Baka nga..." tugon ni Baron habang isang maliit na ngiti ang lumitaw sa mukha niya, "Tsaka nakaka-stress talaga sa trabaho. Kailangan kong mag-ingat para hindi ako mabuking. Minsan kasi nagtataka na 'yung bossing ko kung bakit palagi akong nagvovolunteer na sumama sa mga lakad niya. Wala siyang kaalam-alam na nangangalap ako ng ebidensya sa maya't-mayang pagsama ko."

A smirk appeared on Eros' face, before rubbing his palms together. "Gusto mo ba ng masahe?"

Natigilan si Baron sa pagnguya ng pagkain niya, and moved his shock-filled eyes towards Eros' direction before vigorously shaking his head. Nilunok niya ang noodles na nasa loob ng bibig niya, bago pinahid ang sauce sa mukha niya gamit ang likod ng kaliwang kamay.

"Huwag na Eros..." agad niyang tugon sa lalaking kanina pa malagkit ang titig sa kanya, "Okay lang ako."

Umiling-iling na lamang si Christelle habang pinagmamasdan ang dalawa. "Para kayong mga ewan... Nakakastress."

Nginitian ni Baron si Christelle bago itinuloy ang pag-ubos sa pagkain niya. Pero kahit pa narinig niya na ang sentimiyento ng mga kasama ay hindi pa rin maalis sa kanya ang pagdududa at pag-aalala.

Hindi niya alam kung bakit, pero iba talaga ang kutob niya kay Jackson.

Chapter Fourteen

Fortune Favors the Brave

Nakatambay si Eros sa isang restaurant at pinagmamasdan ang café na nakapwesto sa tapat habang umiinom ng iced tea mula sa hawak niyang baso. Isang babae na nasa katapat na establisimiyento ang sinusundan niya ng tingin, at nang tuluyan na itong tumayo mula sa kinauupuan sa loob ay tumayo na rin si Eros mula sa pwesto niya.

Mabilis siyang lumabas ng restaurant at tumawid ng kalsada para pumasok sa katapat na café. Nang makita niya na ang babaeng target ay nagkunwari siyang nakatingin sa phone habang naglalakad. Diretso lang ang direksyon niya hanggang sa bumangga siya nang tuluyan sa babaeng kanina niya pa pinagmamasdan. Natapon ang dala nitong mainit na kape sa suot niyang puting wifebeater na nakailalim sa isang blue hooded jacket.

Nagsisimula na sanang magmura ang babae, pero natigilan ito nang pagtamain ni Eros ang mga titig nila. The woman froze on her position as he gave her a soulful gaze, and he smiled as if he is hiding a secret. Napansin niyang napalunok ang babae, kaya pinigilan ng binata ang mahinang pagtawa.

"Sorry..." the lady said in panic as she tried to wipe the mess on Eros' shirt with her handkerchief. "Hindi ko sinasadya..."

"Nah, it's also my fault... No need to worry –" He flashed a charming smile as he locked eyes with the lady, before looking at the I.D. she is wearing, " – Ms. Julia Torres. Pwede naman akong magpalit ng damit kapag nakauwi na ako. Malapit lang naman ang unit ko dito. Shit just happens once in a while, really." Then he reached out his hand to the blushing lady, "I'm Caleb, by the way."

A sweet smile appeared on Julia's face before shaking hands with Eros who called himself 'Caleb' as his character for that day.

"B-but what can I do to compensate? I mean, I caused a mess on your part," the lady insisted, "Gusto mo bang ipa-dry clean natin 'tong suot mo?"

Umiling-iling si Eros habang nakatingin pa rin sa mukha ng dalaga, "No, it's alright. Pabalik na rin naman ako sa tinitirhan ko eh. Can I just... get your number instead? I mean – if it's okay. We can talk about how you can compensate for the mess you caused me and maybe... have some coffee together afterwards." Binigyan niya ng makahulugang tingin at ngiti ang dalaga.

The lady smiled meaningfully before handing her hand out to get Eros' phone and giggled as she entered her phone number.

Pagkatapos magpalitan ng numbers ang dalawa ay isang tapik sa balikat ang iniwan ni Julia kay Eros, bago ito tuluyang lumabas ng café na iyon.

"Poor little lady..." bulong ni Eros sa sarili habang nakatingin sa number na naka-save sa phone niya, bago napangisi at umiling-iling.

***

Habang abala ang lahat sa field para gampanan ang mga trabahong in-assign sa kanila ni Lucas, nasa safe house naman si Christelle at abala sa pag-check ng mga recorded at live feeds na nakukuha niya.

Una niyang chineck ang camera na nilagay niya sa mismong metal doors ng exhibition room sa Oldenburg Auction Firm. Malawak ang scope ng camera na iyon, kaya kitang-kita niya ang mga pieces sa loob at pati na ang mga taong labas-pasok doon. Sa ngayon, napansin niyang wala pa ang tiara kaya agad siyang lumipat sa sunod na camera feed.

Ang ikalawang camera na chineck niya ay nakapwesto sa reception desk ng auction firm. Noong nagpanggap kasi bilang isang delivery boy si Eros, ang iniwan niyang ballpen sa lalagyan doon ay isang camera na kayang mag-record ng audio at video. Dahil doon kaya nakakakuha rin ng impormasyon si Christelle sa mga personalidad na nagpupunta sa mismong firm.

Huli niyang tiningnan ang mga recorded audio na nakuha niya sa opisina ng may-ari ng auction firm na si Damien gamit ang bug na nilagay niya doon. Kinopya niya muna ang audio files at inilagay ito sa ibang folder sa desktop niya para ma-sort out kapag nagkaroon na siya ng libreng oras.

Habang abala siya sa harap ng computer, sakto namang pumasok si Lucas sa loob ng function room ng safe house kung saan nila pinaplano ang lahat at kung saan nakalagay ang mga naka-set up niyang computers.

"Mukhang abala ka ha..." ani Lucas na kumuha ng isang metal stool at

pumwesto sa tabi niya.

"Chinicheck ko lang 'tong mga live at recorded videos na nakukuha ko," tugon ng pinakabata sa team, "Nagawa na pala ni Eros na makalapit dun sa isa sa mga handlers sa auction. Give him a little more than a week and that handler can be replaced. Kapag nangyari na 'yun, pwede niyo nang ipasok si Alessa bilang handler pagdating ng dinner auction."

Tumango-tango si Lucas habang pinagmamasdan ang mga camera feed sa fourcomputer set up ni Christelle. "Eh 'yung kay Mr. Villela? Kumusta 'yun?"

"Okay na rin 'yun. Nakapagpadala na ako ng email sa kanya under a fake Oldenburg email. Kapag nag-reply na siya, haharangan ko na rin 'yun para hindi makarating sa staff ng Oldenburg. That way, makakalusot na rin si Jackson sa pagpapanggap niya bilang jewelry connoisseur. Wala nang magiging kumplikasyon kung sakali."

Tumayo si Lucas sa harap ng larawan ng tiara na nakadikit sa isang cork board. "Meron na bang final guest list para sa dinner auction?"

"Wala pa naman. Pero malapit nang makumpleto 'yun. The invites and the catalogues will be released soon. If you want, I can make a fake invite for you and place you in the final guest list as well," natigilan saglit si Christelle at napaisip habang pinagmamasdan ang lalaki, "Pero... Sigurado ka bang magpapakita ka doon? Baka may makakita sa'yo. May mga nakita akong pangalan na sigurado akong pamilyar sa'yo..."

Narinig niya ang mahinang pagtawa ni Lucas kaya nagtaka ang dalaga. "Don't

worry, Christelle. Alessa's good with giving us disguises. Marunong naman akong umarte eh. I'll just keep myself out of the sight of those specific people."

Umiling-iling na lamang si Christelle habang pinagpapatuloy ang pag-sort out ng audio recordings. "You are such a daredevil. Is that why you're so good at this? You always have schemes that seem impossible to pull off, but you still do because of your strategies. Yung totoo... Genius ka ba?"

Napabuntong-hininga si Lucas bago muling lumapit sa dalaga at tumayo sa likuran nito. "Let me ask you a question, Christelle... What do you think is the most powerful thing in the world?"

Kahit nagtataka sa tanong ng lalaki ay sumagot na lamang ang pinakabatang miyembro ng team, "I don't know... Love?"

The man smirked as he shook his head. "Nope."

Saglit na nag-isip ang dalaga, bago muling nagpaulan ng mga sagot. "Change? Anger? Vengeance?"

Lucas, who seems to be amused, chuckled. "It's confidence, my dear. Confidence is the most powerful thing in the world. You want money? You need to get a job. How do you get a job? You need to ace your job interview. Through what? Confidence. You want to have the love of your life. How do you get the person you like to pay attention to you? Confidence. You want to be successful. How do you become the best? By believing in yourself. Once again, confidence. Fortune favors the brave, always that."

Natigilan si Christelle, at unti-unting napatango nang mapagtanto ang punto ng kausap. Kahit pa parang weird, hindi niya mapigilang sumang-ayon sa lalaki kaya hindi na siya nakaimik pa.

Tinapik ni Lucas ang balikat niya. "The 'con' from 'con man' means confidence. Sa trabahong 'to, iyon ang puhunan natin. Fake it 'til you make it, ika nga. Lying is the name of the game, and confidence is power."

Napangisi si Christelle sa paalala ng lalaki. "Naiintindihan ko. It really makes sense right now..."

Tumango-tango si Lucas at akma na sanang aalis, pero natigilan ito at bumalik sa pwesto ni Christelle. Kinuha niya ang isang maliit na piraso ng papel mula sa bulsa niya at iniabot ito sa hacker.

"By the way, can you look this person up for me? I need all the information you can get on him, okay?"

Tumaas ang isang kilay ni Christelle habang pinagmamasdan ang pangalan na nakasulat sa piraso ng papel. "Sino ba 'to?"

"Just somebody..." tugon nito sa hacker. "Basta i-search mo na lang."

"Is he a friend... or a foe?" the youngest just can't help her curiosity from searing through her mouth.

Napakibit-balikat na lamang si Lucas. "It depends on the perspective..."

Sasagot na sana si Christelle, nang biglang may mapansin ito sa isa sa mga feed sa computer niya. Isang ngisi ang lumitaw sa mukha niya, bago niya kinalabit si Lucas.

"Bakit?" tanong ng lalaki sa kanya na nakitingin na rin sa computer screen.

Itinuro ni Christelle ang isang live feed kung saan makikita ang tatlong foreigners kasama ang mga bodyguard nito. May dala itong isang malaking kahon habang nasa harap ng reception desk.

"I think the tiara is already here..."

***

Nakangising pinagmasdan ni Jackson ang sarili sa salamin na hawak ni Alessa matapos siya nitong lagyan ng make-up at prosthetics sa loob ng sasakyan.

Pigil ang pagtawa ni Alessa habang pinagmamasdan siya. "Grabe... Kung hindi ka lang dugyot, pogi ka rin pala."

Jackson snorted, "Sus... Mas pogi pa rin naman sa paningin mo si Lucas. Binola

mo pa ako."

"Andami mong satsat," naiinis na tugon sa kanya ng dalaga, "Kinakabahan ka siguro, ano?"

"Ako? Kinakabahan?" napangisi si Jackson habang inilalagay ang nano earpiece sa tenga niya, "Ano 'yun?"

Natawa na lamang si Christelle habang umiiling-iling. "Ang yabang talaga. Lumabas ka na nga." She then handed him a pair of eyeglasses, "Use that to scan the tiara, and you're all done."

Huminga nang malalim si Jackson bago isinuot ang salamin sa ulo niya. "Don't worry... I rarely fail on these kinds of things."

"Oo na, oo na..."tugon ni Christelle bago binuksan ang pinto ng gamit nilang kotse. "Labas na. Hinihintay na nila si Mr. Sandro Villela."

Napangiti si Jackson, bago tuluyang lumabas ng sasakyan. His hair was pushed back and is lathered with wax, and he even shaved his face to give emphasis to sharp jawline. He wore hazel-colored lenses, and the make-up and prosthetics Alessa did for him changed his look completely.

Jackson slouches all the time, but he changed his posture since he is pretending as the Spanish jewelry consultant and connoisseur Sandro Villela. His clothes are on point, and he looked formal, sophisticated, and dashing. Malayong-malayo

siya sa porma niya bilang Jackson na simple lang manamit.

He entered the Oldenburg Auction Firm with a smile as he greeted the two female receptionists at the desk. He even gave a quick glance on the pen Eros left dahil alam niyang nakabantay rin sa ginagawa niya si Christelle.

Isang malapad na ngiti ang itinugon sa kanya ng isa sa mga receptionists. "Good morning, Mister –"

"Villela... Sandro Villela..." Jackson then cleared his throat before speaking English in a very thick Spanish accent. "I'm here for the art valuation."

Nanlaki ang mga mata ng parehong babae sa reception desk at agad siyang inasikaso ng mga ito.

"I'm really sorry if we didn't recognize you, Sir..." agad na pagdadahilan ng isa sa mga babae.

"Está bién..." tugon niya habang sinasamahan siya ng isa sa mga receptionists sa isang sa mga conference rooms.

Habang naglalakad sila sa hallway ay nadaanan nila ang dalawang malaking metal s na sa pagkakaalala niya ay ang pinto papunta sa exhibition room.

"Am I a little early?" tanong niya sa receptionist nang papasukin siya nito sa

isang bakanteng room.

Tumango ang babae habang inaadjust ang lamig ng air conditioner sa loob ng silid. "Yes, Sir. I think you were misinformed regarding the time of today's art valuation."

Pumasok ang isa pang receptionist para dalhan siya ng mainit na kape.

"Graciás," nakangiti niyang saad sa receptionist bago ito lumabas.

"So how is your stay in the Philippines so far, Mr. Villela?" tanong ng receptionist na nagdala sa kanya doon.

Tumango-tango na lamang si Jackson. "Bién..." He then sipped from his coffee before clearing his throat, "Excuse me... ¿Dónde está el baño?"

Halatang intimidated na ang babae sa pagsasalita niya ng Español. "S-sir?"

"The bathroom..." Jackson said, acting frustrated, "I need to go there."

"Oh, it's on the end of this hallway, Mr. Villela."

Maya-maya ay pumasok ang ikalawang receptionist na tila nag-aalala. Mahina

lamang ang tinig nito, pero naririnig pa rin siya ni Jackson.

"Angela, dun ka muna sa labas oh."

Tinaasan siya ng kilay ng kasamahan sa trabaho. "Ano ba 'yan, Gina. Kita mo nang may tao na eh. Bakit ba?"

"Nakatanggap kasi ako ng tawag dun sa bangko na pinagdedepositan ko ng pera. Meron daw problema sa ko. Bigla na lang daw may mga nawiwithdraw na pera kaya kailangan kong puntahan. Nawala pa naman 'yung credit card ko."

"Eh 'di ba na-inform mo na 'yung bangko mo tungkol dun? Hindi ka na pwedeng manakawan dun," tugon ni Angela.

"Oo nga eh, kaya kailangan kong puntahan para macheck. Dun ka muna sa labas para may tumao dun. Mauna na ako ha?"

"Uy Gina, teka lang –" Hindi na natapos pa ni Angela ang pagsasalita dahil lumabas na ang kapwa receptionist. Napabuntong-hininga na lamang ang babae bago muling hinarap si Jackson na tahimik na nakikinig sa dalawa. "I'm sorry you had to hear that, Mr. Villela. My workmate just had an emergency so she had to leave. I need to go to the reception desk right now. Will you be okay if I leave you for a little while, Sir?"

Ikinumpas ni Jackson ang mga kamay para hayaan ang babae na umalis. "I'm okay. I can manage."

Nakahinga nang maluwag ang receptionist. "Thank you, Sir."

Nang makaalis ang babae, diniinan ni Jackson ang nano earpiece niya at ngumisi, "Galing mo talaga, Christelle..."

Agad na tumayo si Jackson sa kinauupuan at pasimpleng lumabas ng conference room. Mabilis siyang dumiretso sa pinto ng exhibition room, at naghintay sa instructions ni Christelle.

"548896," ani Christelle sa kanya, "Yun ang code papasok sa exhibition room."

Pagkatapos bumukas ng pinto ay nakangising pumasok si Jackson sa loob. Punong-puno ng mangha ang mga mata niya nang makita ang lahat ng mga art pieces sa loob ng malaking kwartong iyon. Pasimple niyang pinasadahan ng mga daliri ang ilang paintings, at chineck ang ilang mga antique sa loob.

"Jackson, focus... May ilang minuto ka lang para gawin 'to. Darating na 'yung ibang mga connoisseurs, consultants, at valuers diyan," saway sa kanya ni Alessa na pinapanood ang ginagawa niya gamit ang isang phone na ikinonekta ni Christelle sa cameras.

"Sorry, sorry..." agad itong naglakad papunta sa mga art pieces na nakalagay sa mga glass cases. When he finally reached the tiara, he exclaimed as he wore a pair of gloves. "This is screaming millions of dollars..."

"Just fucking scan it, Jackson..." muling pagsita sa kanya ni Alessa.

"Okay, sorry na ulit..." He then punches the code on the glass cases so he can lift it open, before taking the tiara in his hands and feeling it while scanning the whole piece with the glasses he is wearing.

Habang nasa kalagitnaan ng pag-scan sa tiara si Jackson, dumating na ang ilan sa mga valuers, consultants, at connoisseurs para sa art valuation sa araw na iyon.

"Shit... Jackson, bilis na," ani Christelle, "Dumating na 'yung ilan pang mga kasama sa art valuation... Kailangan mong makalabas diyan bago pa sila makapasok sa conference room dahil paniguradong mapapansin ka nung receptionist."

"71 percent na ako, teka lang... Huwag mo akong i-pressure..." magkasalubong na ang mga kilay ni Jackson habang tinatapos ang pag-scan sa tiara.

Maya-maya ay tumayo na ang receptionist mula sa upuan nito para samahan ang iba pang mga bagong-dating papunta sa conference room.

"Jackson, na-unlock ko na ang pinto ng exhibition room. Lumabas ka in 45 seconds, dahil kung hindi, madadaanan ka nila diyan. Merong indicator ang pinto na 'yan na merong tao sa loob, kaya gumalaw ka na," muling paalala sa kanya ni Christelle.

"90... 91... Putangina, bilis na..." gigil na saad ni Jackson habang tinatapos ang pag-scan sa tiara na hawak. Ilang segundo pa ang lumipas at nakumpleto na ang ginagawa niya, kaya maingat niya itong ibinalik sa lalagyan nito at inilagay muli ang glass case.

"Fuck, Jackson..." kinakabahang saad ni Alessa, "Thirteen seconds na lang. Tumakbo ka na, please."

Halos lumipad si Jackson palabas ng exhibition room, at nang makalabas siya mula sa metal s ay nanlaki ang mga mata niya nang makitang papalapit na ang iba pang mga kasama sa art valuation para sa araw na iyon.

Mabilis na nagplano si Jackson ng paraan para makalusot sa sitwasyon, pero wala na siyang ibang maisip kaya ginawa niya na lang ang unang ideya na pumasok sa utak niya.

Bigla na lamang siyang bumagsak sa sahig at nagkunwaring nawalan ng malay habang naglalakad. Nang makita siya ng receptionist at ng iba pa ay mabilis itong nagtatakbo palapit sa kanya para tulungan siya. Halata ang panic sa mga ito habang pilit siyang ginigising.

Narinig na lamang ni Jackson mula sa nano earpiece niya ang malakas na tawanan nina Christelle at Alessa, so he gritted his teeth in annoyance as he pretended to be unconscious while everyone squabbled in helping him.

Chapter Fifteen

A Foundation Built From Trust

Nagising nang maaga si Baron kaya tumambay muna siya sa sala para manood ng telebisyon habang humihigop ng mainit na kape. Mas nagiging abala sila ngayon sa trabaho dahil maliban sa palapit na ang dinner auction ay panay rin ang bitbit sa kanya ng among si Alfred sa kung saan-saan. Siya, kasama si Neo, ang paborito nitong isama sa mga appointments, kaya marami-rami na rin siyang nalalaman sa mga businesses at transactions nito. Medyo may problema lang talaga siya kay Neo dahil may kayabangan ito at masyadong madaldal. Pero tinitiis niya na lang dahil matatapos rin naman ang pagtatrabaho niya sa security agency kapag nakuha na nila ang tiara.

Habang abala siya sa panonood ng telebisyon ay biglang lumabas si Jackson mula sa kwarto nito. Bagong-ligo ito at pinapatuyo ang buhok sa harapan ng salamin. Tinapunan ni Baron ng tingin ang lalaki, na para bang pilit niyang inaalam kung ano ang balak nito at kung ano ang tumatakbo sa loob ng isipan nito. Kagaya kasi ni Lucas, mahirap rin hulaan ang mga nasa isip ng lalaki. Kahit na hindi hamak na mas maingay ito kaysa sa kaibigan niya, mahirap pa ring tantiyahin ang susunod na hakbang o sasabihin ni Jackson.

Maya-maya ay naupo sa sofa na kinauupuan niya si Jackson dala ang sapatos nito. Tahimik itong nagsusuot ng medyas, bago inayos ang mga sintas ng matapos suotin ang mga pansapin sa paa.

Pinagmasdan ni Baron ang katabi na abala sa ginagawa nito, nang maalala niya

iyong isang pagkakataon na nakita niya ito sa Senwell Hotel and Casino. Kahit alam niyang baka mali siya ng iniisip sa kasamahan, hindi mapigilan ni Baron na pagdudahan ang lalaki.

Alam niyang meron itong pakay sa hotel. Hindi niya man alam kung sino o ano, pero sigurado si Baron na posibleng makaapekto ito sa plano nilang pagnanakaw ng tiara pagdating ng petsa ng dinner auction.

"Kanina ka pa nakatitig sa 'kin..." biglang saad ni Jackson na tinatapos ang pagsisintas ng sapatos niya. Napansin na nito ang ginagawa niyang pagtitig kaya bahagyang nagulantang si Baron at saglit na hindi makapag-isip nang maayos para magdahilan sa lalaki. "Crush mo ba ako?"

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron sa sinabi ng lalaki at agad na umiling-iling. "Sira ulo ka ba? Hindi 'no."

Nang matapos si Jackson sa ginagawa niya ay komportable na itong naupo sa sofa habang nakikinood ng telebisyon. "Iyon naman pala eh. Kung hindi mo ako crush, eh 'di iba ang rason kung bakit mo ako tinititigan." Bahagyang natawa si Jackson habang umiiling-iling. Tapos ay napahinga ito nang malalim at biglang sumeryoso ang mukha kaya nakaramdam ng kaba ang mas malaking lalaki, "May problema ka ba sa 'kin, Baron?"

Saglit na natigilan ang binata, na nagdadalawang-isip kung sasabihin ba niya kay Jackson ang problema. Pero dahil patuloy lamang siyang mababagabag kapag kinimkim niya iyon ay napilitan na siyang magsalita. Gusto niya ring kumprontahin ang lalaki tungkol doon dahil para rin naman sa kapakanan ng grupo nila ang gagawin niya.

"Nakita kita sa Senwell." Baron's voice was stern, almost angry, "Parang may kakatagpuin ka doon... Tumambay ka pa nga sa may reception desk eh."

Natigilan si Jackson at tila nag-isip, bago tuluyang natawa. "O tapos?"

Kahit nagtataka at nagdududa sa ipinapakitang reaksyon ni Jackson ay patuloy lamang siya sa pakikipag-usap dito. "Ano ba ang ginagawa mo dun?"

Jackson released a deep sigh with a smile on his face, before fixing his view on the massive television screen and enjoying the morning variety show. "Sa 'kin na lang 'yun... Hindi ko naman obligasyon na ipaalam sa'yo ang dahilan kung bakit ko ginagawa ang mga ginagawa ko..." Pinihit ni Jackson ang ulo sa direksyon niya magtama ang tingin nilang dalawa. "Pinagdududahan mo ba ako, Baron?"

Baron felt something ominous from the blank stare Jackson is giving him, kaya nakaramdam siya ng pagkailang at pagkapahiya. "H-hindi naman sa ganun, pero"

"Mag-focus ka na lang sa kung ano ang ipinapagawa sa'yo ni Lucas, okay?" Jackson cut him off as he smirked, before fixing the collar of Baron's polo shirt and pretending to dust it off, "Just mind your own business, and I'll mind mine."

Pagkatapos noon ay tuluyan nang tumayo si Jackson mula sa sofa at lumabas na ng safe house. Naiwan si Baron sa kinauupuan niya na malalim pa rin ang iniisip. Medyo nakokonsensya siya sa nararamdamang pagdududa kay Jackson, pero nag-aalala rin siya na baka masira ang plano nilang pagnanakaw sa tiara kung sakali mang magiging negatibo ang epekto sa kanila ng kung anumang pinaggagagawa ni Jackson.

Napabuntong-hininga na lamang si Baron bago ibinagsak ang katawan sa malambot na sofang kinauupuan niya. Hindi niya alam kung ano ang dapat niyang gawin. Ayaw niya namang basta magsumbong lang dahil wala naman siyang ebidensiya, at ayaw niya ring maging magulo ang plano nila dahil lang sa naging issue niya kay Jackson.

As much as possible, Baron does not want to misjudge anybody, particularly Jackson who is especially close to Lucas.

Inubos na lamang ni Baron ang lahat ng laman ng tasa niya, bago ibinagsak ang lalagyan sa mesa. Sinara niya ang telebisyon, at ipinikit na lamang ang mga mata habang nag-iisip ng maaari niyang gawin.

***

Nang buksan ni Christelle ang website ng Oldenburg Auction Firm, may mga updates na doon, kabilang na ang mga impormasyon tungkol sa nalalapit na auction kung saan nila nanakawin ang Luna y Estrella tiara. Agad niyang tinawag ang mga kasama habang ikinakabit ang projector sa laptop niya para makita ng lahat ang webpage.

"Ni-release na ng Oldenburg ang online catalogue para sa parating na auction..." ani Christelle habang ipinapakita ang webpage sa mga kasama na nagtipon sa loob ng function room nila. "Nakalagay na dito ang lot order ng pieces pagdating ng auction."

"Nasaan 'yung tiara?" tanong ni Lucas na nakatayo sa likuran ng sofa at may hawak na isang tasa ng mainit na kape. Alas sais pa lang ng umaga noon, pero gising na silang lahat dahil na rin sa mga gagawin nila para sa nalalapit na auction.

Agad na binuksan ni Christelle ang isang window para ipakita ang webpage para sa Luna y Estrella tiara. Ang estimate nito ay nasa pagitan ng 40 million at 60 millions US dollars.

"Naging 40 million ang reserve dahil nag-aalala silang walang kukuha sa tiara. Hindi ata nila ma-gets na mas mag-aagawan ang mga bidders sa tiara na 'yan dahil na rin sa mga diyamanteng nakalagay..." umiiling-iling na saad ni Jackson, "Ganun kasi ang naging usapan nila nung evaluation."

Victoria tilted her head as she gazed on the cover lot for the auction na nakalagay sa mismong homepage ng auction firm website. "Bakit hindi na lang 'yang jewelry collection ang nakawin natin? Mas mahal eh."

Lucas shook his head. "Pwede rin... Kung gusto mong mahuli tayo. Mas madaling hulihin ang magnanakaw ng jewelry collection na 'yan dahil maliban sa 'yan ang pinakamahal at pinakasikat, mas magkakagulo ang mga tao kapag ang cover lot ang biglang nawala. The goal is to steal the tiara without people noticing, ?" He then sat down on the floor beside Christelle. "Besides, the tiara is illegally owned, so obviously, it's dirty money. If the unlucky buyer of the tiara realizes that what they bought is fake and makes a fuss about it, they're basically digging their own grave."

Alessa smirked as she looked at the image of the tiara placed on the webpage. "Well, what can we do? Money is dirty... but still shines." Napahinga siya nang malalim at komportableng lumiyad sa malambot na sofa kung saan siya

nakaupo. "I can't wait to steal this fucking tiara and be half-a-billion richer..."

Baron sighed as he looked at the images on the white screen, and looked a little bothered. "Hindi kaya tayo mahuli nito? Alam kong kaya nating manakaw ang tiara, pero kapag napunta na 'yun sa 'tin, problema na ulit 'yun. Ibebenta pa natin... Papano kung dun na tayo ma-trace? Hindi biro ang mga pupunta sa dinner auction na 'yun. 'Yung iba dun may mga private armies pa. Baka ipapatay tayo."

"Wow ha... Kung kailan malapit na saka ka natakot." Christelle chuckled and shook her head as she teased the big guy. "Masyado atang late 'yang ganyan mong reaksyon. Late ng ilang months."

"You don't have to worry, Baron..." tugon sa kanya ni Lucas, "Selling it wouldn't be a problem since the tiara isn't as popular as the cover lot. Do you know why paintings are hard to sell? Kasi kapag ibebenta na 'yun, lilitaw na ulit 'yung painting sa black market. Matitrace na ulit 'yung nagbebenta gamit 'yung potential buyer. But with jewels... You can never go wrong with them. They're easier to hide and easier to dispose."

Alessa nodded in agreement. "That's true. If we can't sell the tiara as a whole, we can destroy it and turn it into different pieces of jewelry. So how can they trace us... if the tiara is already divided into different parts?"

Habang nag-uusap silang anim, biglang pumasok si Eros sa function room, at agad naupo sa sofa kung saan nakapwesto si Alessa. Ipinatong niya ang ulo sa mga hita nito, bago huminga nang malalim.

Umiling-iling na lamang ang dalaga. "Alam mo, kung nabubuhay lang ang kapatid ko, feeling ko magkakasundo kayo. Pareho kayong maluwag ang turnilyo eh."

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas, at hinila si Eros para makaupo ito sa sofa. "Bakit ngayon ka lang umuwi?"

Napangisi na lamang si Eros. "Busy eh. Alam mo na, tinatrabaho ko yung isa sa mga handler sa dinner auction." He then paused, and then chuckled mischievously. "Pun intended."

Agad na tinakpan ni Christelle ang mga tenga niya, while giving the older man a horrified look. "Ang creepy mo..."

Binato na lamang ni Eros ng isang maliit na unan ang bunso ng team nila, bago muling itinuon ang tingin kay Lucas. "By the way, pwede ba akong umuwi muna? Kahit ngayong holidays lang... Babalik rin ako kaagad pagkatapos ng New Year."

Baron's eyes lit up, and immediately followed suit. "Ako rin sana... Gusto ko lang makasama ang pamilya ko ngayong holidays. Okay lang ba?"

Agad na tumango si Lucas habang humihigop ng kape mula sa tasa niya. "Oo naman, walang problema. Basta babalik lang kayo agad. Huwag ninyong kalilimutan na may nanakawin pa tayo."

Naging malapad ang ngiti ng dalawang lalaki, na parang mga bata na lumabas ng function room para ayusin ang ilang mga gamit nila bago umuwi.

Napabuntong-hininga si Lucas, bago pinagmasdan ang dalawang malaking white board kung saan nakalagay ang schedule ng mga gagawin nila para sa balak nilang pagnanakaw sa tiara. Magmula December 23 hanggang sa Bagong Taon ay wala halos nakalagay na activities para sa mga araw na iyon.

Bahagyang natulala si Lucas, kaya hindi niya halos napansin na kanina pa nakatitig sa kanya si Christelle.

"Do thieves celebrate Christmas?" biglang tanong sa kanya ng pinakabata sa kanilang lahat.

Napangisi si Jackson sa tanong ng bata, habang mahihinang tawanan naman ang namutawi mula sa mga labi nina Victoria at Alessa.

Lucas was taken aback by the question, but ended up smiling at the youngest one's dilemma.

Pinagmasdan niya muna si Christelle na matiyagang naghihintay ng sagot mula sa kanya, bago tuluyang tumawa.

"Bakit naman tayo hindi magdidiwang ng Pasko? There are some thieves - those with greater power, bigger names, but smaller brains - that are way worse than us, and they get to celebrate it nonetheless. If those devils could, why can't we?"

Unti-unting sumilay ang isang ngiti sa mukha ni Christelle na tila napahiya, bago inayos ang buhok niya na ginulo ni Lucas.

***

Malalim ang iniisip ni Lucas habang nakatayo siya sa pavilion at pinagmamasdan ang maliwanag na buwan sa kalangitan. Hawak niya ang isang maliit na baso na may lamang whiskey, at tahimik na umiinom habang pinakikinggan ang huni ng mga kuliglig sa paligid.

Maya-maya pa ay nakarinig siya ng mga yabag, at nang ibaling niya ang tingin sa entrance ng pavilion ay nakatayo doon si Jackson na may sukbit na bag sa likod.

"Anong ginagawa mo diyan?" tanong sa kanya ni Lucas bago inilapag ang hawak na baso sa mesa.

"Wala... Tinitingnan lang kita. Ang gwapo mo palang tingnan kapag seryoso, ano? Tapos may hawak ka pang alak... Maliwanag ang buwan. Para kang artista. Kinilig ako sa'yo ng slight," Jackson said as he chuckled.

Bahagyang natawa si Lucas, bago tinaasan ng kilay ang kaibigan. "Saan ang punta mo?"

"Magpapaalam lang ako. Uuwi rin sana ako sa amin para makasama ko 'yung

pamilya ko. Alam mo naman... Kailangang kumpleto kami lagi kapag may okasyon. Kahit baldado na 'yun si Papa, baka biglang tumayo 'yun sa wheelchair para lang pauwiin ako."

Tumango si Lucas at ikinumpas ang kamay. "Sige na, umuwi ka na. Baka mamaya puntahan tayo ni Jeina, batuhin ka ulit ng sapatos."

Natawa na lamang si Jackson nang maalala ang ginawa ng kapatid. "Sira ulo rin ang babaeng 'yun eh... Habang tumatanda lalong nagiging halimaw." Paalis na sana siya nang may bigla siyang maalala, "Ah, 'nga pala... Sinimulan na ni Pietro ang paggawa dun sa tiara gamit ang scanned image na nakuha ko. Ilang linggo lang, matatapos niya na 'yun. Kung gusto mo, pumunta ka sa shop para makita mo 'yung progress sa paggawa ng pekeng tiara. Magaling 'yun si Pietro, at mabusisi talaga."

"Sige, sige... Bibisita ako dun sa mga susunod na araw..."

Jackson nodded with a smile, "Sige. Aalis na ako. Babalik rin naman ako pagkatapos ng holidays eh. Huwag mo ako masyadong mamimiss, okay?"

As his friend started to walk away, Lucas' eyes are glued on the man's back, as if he is following his every move. A certain discomfort is torturing Lucas, at pakiramdam niya ay hindi siya mapapanatag kapag hindi niya ito hinarap.

"Jackson..." biglang tawag niya sa kaibigan.

Natigilan ang lalaki na agad lumingon sa direksyon niya. "Bakit?"

Akmang may sasabihin sana si Lucas, pero nagbago ang isip niya. He hesitated, shook his head, then smiled. "W-wala... Nakalimutan ko na 'yung sasabihin ko eh. Sige na... Merry Christmas sa'yo at sa pamilya mo."

Napangiti na lamang si Jackson habang umiiling-iling, bago tumugon sa kanya. "Merry Christmas din."

Tumango si Lucas, at sinundan ng tingin ang kaibigan hanggang sa mawala na ito sa paningin niya. Nang maiwan na siya sa pavilion, kinuha niya ang phone mula sa bulsa at tiningnan ang screenshots ng CCTV clips ng Senwell Hotel and Casino na nakuha niya sa tulong ni Christelle. Nasa mga larawan na iyon si Jackson na kausap ang receptionist sa ground floor, nasa hallway ng ikaanim na palapag ng building, at nasa tapat ng elevator kasama ang isang hindi-kilalang lalaki na nakasuot ng asul na cap at itim na jacket.

Matapos magsumbong sa kanya si Baron tungkol sa nakita nitong pagbisita ni Jackson sa hotel ay agad na siyang gumawa ng aksyon at inalam kung totoo ba ang mga iyon. Ngayong nakumpirma niya nang nanggaling nga sa hotel si Jackson, pilit na iniisip ni Lucas kung ano ang binabalak ng kaibigan, at kung magiging masama ba ang epekto nito sa plano nila.

Kinuha ni Lucas ang baso ng iniinom niyang alak mula sa mesa, at ibinalik sa bulsa niya ang phone.

"What the fuck are you up to, Jackson?"

Chapter Sixteen

Christmas Eve

Nagtatalo ang inis at lungkot sa puso ni Christelle habang nasa tapat siya ng bahay nila. Suot ang isang itim na hoodie, jeans at sneakers, nakakubli sa dilim ang dalaga habang pinagmamasdan ang pamilya na nagdidiwang ng bisperas ng Pasko kahit wala siya.

Nagkuyom ang mga kamay niya sa galit, habang nakikita ang ngiti sa mukha ng mga magulang at mga kapatid, pati na ng ilan pa nilang mga kamag-anak na naroon. Nang tumakas ang isang butil ng luha mula sa mga mata niya ay agad niya itong pinunasan gamit ang likod ng kaliwang kamay, bago huminga nang malalim at tahimik na pinagmasdan ang pamilya sa loob ng bahay nila.

"I guess they'll be fine without me..." bulong ni Christelle sa sarili habang pilit na pinipigilan ang pag-agos ng luha mula sa mga mata.

Noong mga sandaling iyon, tinanggap na nang tuluyan ng dalaga na hindi na talaga siya hahanapin ng sariling pamilya dahil tila hindi naman siya kailangan ng mga ito. In just a few minutes, she came to with the reality that it doesn't matter if she's there or if she left, because she was never visible in their eyes nevertheless.

She knew she was a burden because she was a troublemaker and she chose a

different path. She was the black sheep not just because it was her choice to be different, but because her family chose to cast her away.

Nanatili pa siya ng ilang minuto sa pwesto niya, bago tuluyang naglakad palayo mula sa bahay kung saan siya lumaki. Habang palabas ng subdivision na iyon, nakatanggap siya ng isang text message mula kay Lucas na inuutusan siyang bumili ng softdrinks. Sila lang kasing tatlo ang magkakasamang magdidiwang ng Pasko, at nakatoka na ang dalawang mas matanda sa kanya para bumili ng mga pagkain.

Pagkatapos niyang mag-reply sa mensahe ng lalaki ay pumunta siya sa isang grocery store para bumili ng mga inumin at ng ilang chips na paborito niyang kainin. Hindi naman siya nagtagal doon, at tuluyan na ring bumalik sa safe house pagkatapos.

Nang makarating siya sa pansamantala nilang tirahan, nagtaka siya nang makita ang sasakyan ni Victoria sa tapat ng gate. She tilted her head and wondered, but just shrugged her thoughts off and went inside.

Pagpasok niya sa loob, laking gulat niya nang makita ang bahay na napapalamutian na ng Christmas decors, at puno na rin ng pagkain ang mesa sa dining area. Nanlaki ang mga mata ni Christelle habang iginagala ang mga mata sa loob ng bahay.

"Ikaw ang gumawa nito?" tanong ni Christelle sa babae na kalmadong umiinom ng wine habang nanonood ng telebisyon.

Lumingon si Victoria sa kanya na agad napangiti nang makita siya. Tumayo ito

mula sa kinauupuang sofa at inilapag ang baso ng wine sa mesa. Lumapit ang babae sa kanya, at niyakap siya nang mahigpit.

"Merry Christmas, Christelle," nakangiting bati ni Victoria sa kanya.

Isang alanganing ngiti ang sumilay sa mukha ng dalaga na nagtataka pa rin sa presensya ng babae. "Bakit andito ka? Akala ko kami lang tatlo nina Lucas at Alessa ang magkakasamang magcecelebrate."

"Pinauwi ko muna kasi 'yung mga tauhan ko para naman makasama nila ang mga pamilya nila ngayong Pasko. 'Yung family ko naman, nasa Amerika na silang lahat nakatira. Ako lang tuloy mag-isa kasi ako na lang ang naiwan dito sa Pilipinas..." She chuckled and took a seat at the dining area, "Since kayo-kayo lang nina Lucas at Alessa ang magkakasama ngayong Christmas Eve, dito na lang ako makiki- sa inyo. Tinawagan ko na sina Alessa at Lucas na umuwi na dito para hindi na sila mamili pa ng food."

Though still puzzled, Christelle sat on a seat adjacent to Victoria's and gazed at the food on the table. Punong-puno ng pagkain ang mesa, at bahagya siyang nagalala dahil apat lamang silang kakain kapag nagkataon.

"Bakit hindi ka umuwi sa inyo?" tanong ng mas matandang babae sa kanya.

Christelle wrinkled her nose as she opened a bottle of orange soda and poured herself a drink. "Galing na ako dun. Okay naman ang celebration nila kahit wala ako..."

"At nalulungkot ka dahil dun?"

"Hindi ah," the youngest replied as she shook her head vigorously.

"Ilang taon ka na nga?"

"Nineteen years old."

"Ahh..." Victoria smiled as she nodded with her realization in mind, "Oo nga naman. Hindi ka malungkot. Sabi ko nga..."

"Lagi naman silang ganun eh. Kahit naman andun ako, hindi pa rin nila ako makikita kasi hindi ako achiever kagaya ng mga kapatid ko."

"Well it's their fault that they can't see how much of a genius you are. The whole plan to steal the tiara became fool-proof because of your tech skills."

Napabuntong-hininga na lamang si Victoria habang umiiling-iling. "Kaya nakakairita minsan 'yang mga katulad sa pamilya ninyo na puro matatalino eh. They become so full of themselves they keep on thinking that the careers they chose are the best careers just because they excel in them. Mayabang siguro sila, ano?"

Bahagyang natawa si Christelle, bago tumango-tango. "Sobra. Mga feeling perfect din 'yun eh."

"See?" Muling umiling-iling ang babae. "People are like sparkly things. The brighter somebody gets, the more people complain about the brightness hurting their eyes. They complain about it, yet they can't stare at it directly. Lagi silang aangal, kokontra, at magrereklamo na merong naiiba o mas magaling sa kanila dahil ayaw nilang na-a-outshine sila. Pero ang nakakatawa, hindi ka naman nila matingnan nang diretso sa mukha kapag nililibak ka nila. Ganun 'yun."

Napabuntong-hininga na lamang si Christelle, na kahit nakangiti ay bakas pa rin ang lungkot at disappointment sa mukha.

Muli siyang pinagmasdan ni Victoria, bago sumilay ang isang malungkot na ngiti sa mukha ng babae. "Alam mo, nung kami pa ni Damien, nagbuntis din ako. Kaya lang, nakunan ako nun. Bata pa kasi ako eh, tsaka stressed ako lagi dahil ako ang breadwinner sa pamilya namin. Wala kasing asawa ang nanay ko, tapos meron pa akong tatlong nakababatang kapatid na nasa elementary at high school nun. Nakunan ako bago pa man ako makasali sa mga pageants para kumita ng mas malaking pera... Kung nabubuhay lang 'yung anak ko ngayon, halos magkasing-edad lang kayo..."

"Maswerte 'yung anak mo, kasi cool ang nanay niya."

Tumango si Victoria. "Oo naman. At malas 'yung parents mo, kasi hindi nila alam kung gaano ka kagaling. They just can't come into with the fact that their child is way smarter than them. You may be mischievous, but you're a good girl."

Napakamot na lamang si Christelle sa papuri ng mas matandang babae. Isang malapad na ngiti ang sumilay sa mukha ni Victoria, as she doted on the youngest

member of their team.

***

Hindi makagalaw si Eros sa kinauupuan niya habang pinagmamasdan ang kapatid niyang si Pol na nakikipaglaro sa mga nakababatang kapatid ni Baron. Iginala ng binata ang mga mata sa paligid ng maliit na bahay, bago itinuon ang pansin kay Baron, sa dalawa nitong kapatid na sumunod sa kanya, at sa nanay nila na abala sa paghahanda at paglalagay ng mga pagkain sa mesa.

Bahagyang naconscious si Eros dahil nakaupo lamang siya sa sofa na gawa sa kahoy habang abala ang buong pamilya ni Baron para sa noche buena. Dahil hindi na mapakali, tumayo siya at agad na lumapit sa mag-anak para tulungan ang mga ito pero agad siyang pinigilan ng mismong nanay ni Baron.

"Tulungan ko na po kayo, Tita -"

"Maupo ka na lang, anak..." ani ng butihing ina ng tahanan sa kanya, "Bisita ka ng anak ko, kaya pumirmi ka lang doon sa kinauupuan mo. Hindi masyadong nagdadala ng mga kaibigan 'yan dito, kaya natutuwa talaga kami na andito ka."

Nang tingnan ni Eros si Baron, isang maliit na ngiti ang sumilay sa mukha nito bago tumango, na tila ba ipinapahiwatig na hayaan na lamang nito ang nanay niya. Ikinumpas din ni Baron ang kamay niya para igiya si Eros na maupo muli sa sala ng maliit na bahay na iyon.

Hindi na umangal pa si Eros, at sa halip ay bumalik na lamang sa pwesto para aliwin ang mga batang naglalaro. Gustong-gusto naman siya ng mga nakababatang kapatid ni Baron, at maging ang kapatid niyang si Pol ay natutuwa din na meron siyang mga kalaro noong gabing iyon.

Pagkatapos maghanda ng pamilya ay naupo na sila sa palibot ng mesa. Maramirami rin ang handa nila para sa okasyon dahil napag-usapan nina Baron at Eros na maghahati sila sa gastos para sa noche buena.

Nang makauwi kasi si Eros sa bahay nila ay tanging ang babysitter lamang ni Pol ang nagbabantay sa bata. Nagpunta na naman sa kung saan ang nanay niya kasama ang bago nitong lalaki, kaya tanging silang magkapatid lang ang magkasama sa bisperas ng Pasko.

Hindi niya alam kung ano ang gagawin kaya tinawagan niya na lamang si Baron, na agad naman siyang inimbita sa bahay nito para doon na magdiwang ng importanteng okasyon. Agad na pumayag si Eros sa suhestyon ng binata, kaya mabilis silang naghanda at namili ng mga pagkain kasama ang nakababatang kapatid bago tuluyang nagpunta sa bahay ng pamilya ni Baron.

Matapos mag-alay ng isang maikling dasal ang pangalawang kapatid ni Baron ay nagsimula na silang kumain ng mga handa na nasa mesa.

Hindi alam ni Eros kung bakit, pero hindi niya mapigilang mapangiti habang pinagmamasdan ang kakulitan at kaguluhan ng mga kapatid ni Baron sa pagkuha ng pagkain. Ang bunsong kapatid naman ng kaibigan ang naglagay ng pagkain sa plato ng kapatid niyang si Pol na may isang ngiti ng pagkamangha sa mukha. Iyon kasi ang unang beses na makakasabay ng bunso niyang kapatid sa pagkain ang mga taong hindi naman niya kaanu-ano o kakilala.

Habang pinagmamasdan ni Eros ang pamilya ni Baron, pati na kung paano ang pakikitungo ng mga ito sa isa't-isa, nakaramdam siya ng kaunting kirot sa puso niya. Naririnig niya pa ang pagsaway ni Baron sa mga kapatid pati na ang pagaaway ng dalawang kapatid nito sa isang piraso ng drumstick, pero mas namayani sa loob ng isipan niya ang paninigaw ng nanay niya. Biglang sumabay sa ingay na naririnig niya sa bahay nina Baron noong mga sandaling iyon ang mga tunog ng pag-aaway nila ng sariling ina, pati na ang pananakit nito sa kanya noong bata pa siya.

Biglang pumasok sa isip niya kung paano siya pagalitan nito kahit nasa harap sila ng hapag-kainan, pati na ang paulit-ulit nitong pagmumura at pagtawag sa kanya ng walang kwenta.

It was an empty space inside his heart that ached even more as the void realized what he was missing. Eros' heart hankered as he realized that what he doesn't have is what made Baron strong - a family.

Nakaramdam siya ng galit, sama ng loob, at lungkot habang kinukwestiyon niya kung bakit hindi na lamang siya binigyan ng isang pamilya na katulad ng kay Baron. Halos hindi niya malunok ang sinusubong pagkain dahil gusto niyang umiyak. Pero pinipigilan niya lang dahil ayaw niyang mapahiya sa harap ng pamilya ng kaibigan at ayaw niyang isipin ng mga ito na meron siyang problema. Sa halip ay nagpanggap na lamang siyang may sasagutin na tawag sa phone bago tuluyang lumabas ng bahay.

Agad naman siyang sinundan ni Baron na bakas ang pag-aalala sa mukha. "Eros, okay ka lang ba?"

Hindi nakasagot agad si Eros, na huminga lamang nang malalim habang pilit na pinapaurong ang mga luhang nagbabadya nang mahulog mula sa mga mata niya.

"Uy, naiinis ka ba?" muling saad ni Baron, "Sorry kung inimbita pa kita dito sa amin -"

"Ito. Regalo ko sa'yo..." biglang putol sa kanya ni Eros na inabutan siya ng isang maliit na parihabang kahon na kinuha niya mula sa back pocket ng pantalon niya.

Natigilan si Baron at pinagmasdan ang regalong ibinigay sa kanya ng lalaki. Bahagya siyang nag-alinlangan sa pagtanggap ng kahon, pero kinuha niya rin ito habang nagkakamot ng ulo.

"Pero Eros... Wala akong regalo para sa'yo. Paano 'yan -"

"Okay lang. Sapat nang regalo sa 'kin 'tong isang gabi..." Eros choked on his words, his voice already cracking, "Isang gabi lang na naramdaman namin ng kapatid ko na meron kami ng isang matino at masayang pamilya. Kahit ngayong gabi lang..." He barely managed to finish his sentence as he looked away and just focused his gaze on the star-filled sky.

Napabuntong-hininga si Baron bago inakbayan si Eros. Pinisil-pisil niya ang braso nito bago ipinatong ang malaking kamay sa ulo ng nakayukong kaibigan na hindi na napigilan pa ang pagluha.

***

"Nakauwi na daw si Christelle sa safe house," ani Alessa habang hawak ang phone at binabasa ang mensahe galing kay Victoria.

Tumango-tango si Lucas habang nagmamaneho. "Mabuti na lang talaga at tinawagan tayo ni Victoria... Nasaktuhan niya talagang hindi pa tayo nakakapasok sa mall para mamili ng mga pagkain at supplies."

Pagkatapos matanggap ang tawag ni Victoria ay agad na bumalik ang dalawa sa sasakyan para bumalik sa safe house. Hindi naman ganoon kalayo ang magiging byahe nila at alam nilang may kasama naman si Christelle kaya hindi nagmadali si Lucas sa pagmamaneho.

Napansin ng binata na hindi na tumugon si Alessa sa sinabi niya, kaya agad niya itong tinapik.

"Alessa, okay ka lang?"

Naupo nang maayos ang dalaga at tumango. "Okay lang ako... May iniisip lang."

Napangisi si Lucas at bahagyang tumawa, "Ano ba naman 'yan... Kasama mo naman ako eh. Hindi mo na ako kailangang isipin."

"Gago, hindi 'yun ganun," masungit na tugon sa kanya ni Alessa. "I'm just

thinking... What's going to happen to us after we steal the tiara? After we get the money and achieve what we want, what are we going to do?"

"Hmm... Maybe we can get married." Lucas replied in a casual manner.

"Gago. 'Yung seryoso nga."

"Seryoso 'yun," agad na tugon ni Lucas, "Pakasalan mo ako. Gusto mo naman ako, 'di ba? Sabi sa akin ni Jackson crush mo daw ako."

"Tarantado ka talaga, ano? Tinatanong ka nang maayos -"

"Gusto rin kita. Hindi pa ba sapat 'yun para magpakasal tayo?"

Natigilan si Alessa bago tuluyang napabuntong-hininga. "At ano ang ibibigay nating buhay sa mga anak natin kapag nagkataon, aber?"

"Wow. Bilis mo naman. Anak agad?" Lucas replied as he chuckled, "So willing ka ngang magpakasal sa 'kin?"

Pinalo siya ni Alessa ng dala nitong wallet. "Umayos ka nga. Kinakausap ka nang matino eh..."

"Oo na, sorry na..." tugon ni Lucas habang tumatawa, "Ano ba kasi ang pinupunto mo?"

"Hindi ko bubuhayin ang magiging pamilya ko gamit ang mga nakukuha ko sa pagnanakaw, Lucas."

Napalunok ang binata, dahil tila naririnig niya ang tinig ng ama mula sa babaeng kasama. "Bakit naman?"

"Baliw ka rin. Kahit naman bali-baliktarin mo ang mundo, mali 'tong ginagawa natin."

"Pero para naman sa pamilya mo ang pagnanakaw na gagawin mo, hindi ba? You just want to give them a good life."

"Hindi 'yun magandang justification sa krimen na ginagawa natin. Isa pa, meron naman tayong choice para magkaroon ng disenteng pinagkakakitaan, 'di ba? Nagnanakaw lang ako ngayon dahil syempre, easy money... Gusto ko rin 'yung thrill. Pero hindi ko 'to gagawin habambuhay, Lucas. Ayokong dumating 'yung araw na mahihiya ako sa harap ng anak ko kapag tinanong niya sa 'kin kung bakit marami kaming pera." Ibinaling ni Alessa ang tingin kay Lucas. "I want to live a decent life before I die, Lucas. I don't want my children to be embarrassed of me."

Napahinga nang malalim si Lucas, bago nagsalubong ang mga kilay niya dahil sa pagkailang at kaunting inis na nararamdaman.

"Kainis ka rin, alam mo 'yun?" ani Lucas sa dalagang kasama.

Alessa was confused. "Bakit naman?"

"Parang naririnig ko sa'yo si Papa. Pareho kayong madrama..."

Alessa fell silent, and gradually noticed the hint of anger and sadness in Lucas' voice. A small smile slowly crept on her face before patting Lucas' shoulder.

Nagtatakang binalingan siya ng tingin ng binata. "What?"

"You are your father's son, Lucas. Always that."

Hindi na sumagot pa si Lucas, at itinuon na lamang ang buong atensyon sa pagmamaneho.

***

"Jeina naman, kumalma ka nga..." Napabuntong-hininga na lamang si Jackson habang pinakikinggan ang pagdaldal ng nakababatang kapatid na kausap niya sa phone noong mga sandaling iyon, "Uuwi rin ako agad. May kailangan lang akong puntahan. Sabihin mo na lang kay Mama na bumili lang ako ng pagkain. Basta gawan mo na lang ng palusot." Napakamot ang binata, "Sige na, sige na... Tatawag na lang ako ulit kapag pauwi na ako."

Pagkatapos niyang kausapin ang kapatid ay agad niyang pinatay ang phone at inilagay ito sa bulsa niya. Huminga siya nang malalim at tiningnan ang sarili sa rear view mirror ng sasakyan. Paglabas niya ng kotse ay pinagmasdan niya ang bahay na sinadya niya noong gabing iyon.

Dumiretso siya sa gate ng bahay na tila haunted house na ang itsura dahil wala man lang ng nakabukas na ilaw. Ito lang ang naiibang tirahan sa lugar, dahil habang ang mga kapitbahay nito ay masayang nagdidiwang ng Pasko, ang mayari ng bahay na iyon ay tila wala namang pakialam sa kung anuman ang okasyon sa araw na iyon.

Pinindot ni Jackson ang doorbell, at naghintay ng ilang minuto sa labas bago bumukas ang pinto ng bahay. Mula sa pwesto niya sa labas ng gate ay tinanaw ni Jackson ang may-ari ng tirahan na iyon na lumabas na ng pintuan.

Isang malapad pero makahulugang ngiti ang sumilay sa mukha ni Jackson bago kinawayan ang lalaking binisita niya.

Agad na lumapit ang tila nakainom na may-ari ng bahay sa gate, pero hindi nito agad pinagbuksan si Jackson.

"Ano na naman ba ang kailangan mo?" tanong nito sa kanya.

"Ano ba 'yan... Pasko na mamaya pero magkasalubong ang kilay mo..." Jackson teased the man as he chuckled, "Hindi mo ba muna ako papapasukin sa loob, Chief Inspector Ramirez?"

Pinagmasdan ng pulis ang binata na naghihintay sa harap ng gate ng bahay niya, at saglit na nag-isip. Pagkatapos ng ilang sandali ay bumuntong-hininga ito na tanda ng pagsuko, at tuluyan nang pinagbuksan ang bisita niya para sa gabing iyon.

Chapter Seventeen

The Black Book

Papunta sana sa kusina si Baron para kumuha ng pagkain, nang bigla siyang makarinig ng tinig ng isang lalaking tumatawag sa kanya. Napatigil siya sa paglalakad, at napatingin sa direksyon ng pavilion kung saan naroon sina Victoria at Lucas na pinagmamasdan siya.

"Tinatawag niyo ba ako?"

Tumango si Victoria. "Ikaw lang naman ang Baron dito sa bahay."

Napakamot na lamang si Baron habang naglalakad palapit sa dalawa. "May kailangan ba kayo?"

Lucas sat down on a metal stool, his eyes fixed on Baron's face. "Alam mo kung saan nakatira si Alfred, hindi ba?"

"Oo naman... Tsaka dinala niya na ako dun, pero hindi naman talaga ako nakapasok. Doon lang ako sa labas ng bahay kasi may naiwan siya noon sa kanila," tugon ni Baron, "Bakit mo naitanong?"

"I want you to secure a copy of his black book..." Ibinigay ni Lucas sa kanya ang isang special glasses na sa tingin niya ay galing na naman kay Christelle. "Once you find it, scan the pages with this special glasses that has a built-in scanner. Si Victoria na ang bahalang mag-install ng bug sa phone niya."

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron habang unti-unting napapagtanto ang ibig ipagawa sa kanya ni Lucas. "Teka - Gusto mo akong magnakaw sa bahay ni Alfred?" Isang alanganing ngiti ang lumitaw sa mukha ni Baron, "Hindi sa tumatanggi ako, pero hindi naman ako magaling sa ganyan eh. Bakit hindi na lang si Alessa ang utusan mong gumawa nito? Kung sa akin niyo 'yan ipapagawa, baka mahuli lang ako. Sa laki kong 'to, madali akong makikita ng mga bantay doon. Andami-dami pa naman nun... Si Alessa na lang, please?"

"Hindi pwede," tugon ni Victoria habang umiiling-iling, "Medyo iba din 'yan mag-isip si Alfred eh. May-ari siya ng isang security agency na nagsespecialize sa sophisticated at complex security systems pero ayaw niyang gumamit ng gadgets sa sarili niyang bahay. Wala ngang CCTV 'yan eh. He's a little old school, at 'yung mga personal at private information niya, like s and names or such, laging nakasulat sa isang black book."

"At 'yun ang kukunin mo," dugtong ni Lucas sa sinabi ng babae, "Hindi kakayanin ni Alessa ang pagnakawan siya because it would require a lot of physical effort. Kahit pa magaling si Alessa, hindi hamak na mas malakas ang katawan mo sa kanya, Baron. Alfred believes that humans are more efficient than machines. Alessa can beat the machines, but only you, Baron, can beat those men."

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron, at gumuhit ang pag-aalinlangan sa mukha niya. "Ibig mong sabihin... Kailangan kong manakit ng tao?" Nang hindi tumugon si Lucas sa tanong niya ay agad siyang umiling-iling. "Ayoko. Hindi ko gagawin 'yun. Bakit kasi kailangang ako pa?"

"Because you're strong," agad na tugon ni Lucas, "I know you might not like this, but you will have to fight your way into that house."

Napabuntong-hininga na lamang si Baron, knowing that he has no choice but to do what Lucas tells him to do.

"Paano naman ako makakapasok doon?"

Nagpalitan na lamang ng makahulugang mga tingin sina Victoria at Lucas, bago muling ibinaling ang atensyon sa nag-aalinlangan pa ring si Baron.

***

"Sigurado ka ba dito, Victoria?" tanong ni Baron habang nakasakay sa isang getaway vehicle na minamaneho ng isa sa mga tauhan ng babaeng kausap sa nano earpiece na suot niya.

"Sigurado ako dito..." tugon ni Victoria na nasa sarili nitong sasakyan at bumabyahe papunta sa bahay ng pakay nila, "Alfred is an interesting person, you know. Women are the source of his greatest fear and his ultimate weakness."

Bahagyang natigilan si Baron sa sinabi ng kausap at napaisip. "Alin ka dun sa dalawa?"

"Well..." Baron heard a faint chuckle, "His greatest fear is always the wife, but I got him wrapped around my finger."

Napailing-iling na lamang si Baron habang pinakikinggan ang pagtawa ng babae mula sa kabilang linya ng earpiece na suot nila.

Hindi nagtagal ay narinig na ng binata ang tinig ng mga guards sa bahay ni Alfred na pinapapasok ang babae sa loob ng bahay.

The moment Victoria enters the target's house is his cue to finally start his plan of stealing the black book. Baron then heaved a deep breath as he positioned himself in a dark area a few meters away from Alfred's home after hopping off his getaway vehicle.

Habang nakabukas pa ang gate ng bahay, agad na hinipan ni Baron ang suot niyang dog whistle para gawing frantic ang mga guard dogs na nakapwesto sa palibot ng bahay ni Alfred. With just one blow, the dogs went loose and struggled for freedom. Dahil doon kaya ilan sa mga guwardiya ang kinailangang iwan ang mga pwesto nila para sundan ang mga asong nakawala bago pa ito makapanakit ng mga taong dumadaan.

Sa dalawampu't walong guwardiya ng bahay, dalawampu ang naiwan, at ang ilan sa mga ito ay ang mga nakaposisyon sa mismong gate.

Huminga nang malalim si Baron, at pinakiramdaman ang puso niya. Ngayon na lang ulit niya magagamit ang kamao sa ganoong bagay. Maraming taon na rin ang nagdaan magmula noong huli siyang nakasuntok ng tao. Hindi niya alam kung bakit, pero nahahaluan ng excitement ang kabang nararamdaman niya.

He loved to fight before, not just because of the money but also because of the thrill every time he wins against his opponent.

Malakas ang tibok ng puso at dumadaloy ang mainit na dugo sa mga ugat ni Baron. He did a little stretching, before finally wearing the black bonnet on his head. He calmly approached the four guards on the gate, who went defensive the moment he emerged from his hiding place.

Nang unti-unti nang bumubunot ng baril ang isa kanila, wala nang inaksayang panahon pa si Baron. Sumugod siya sa unang guard at pinatamaan nang malakas ang batok nito, hitting a nerve that sent the poor guard into slumber. Sinikmuraan niya ang kasunod na lalaki, at siniko ang isa pang guard na akma sana siyang sasaktan mula sa likod. Nang mapaatras ang dalawa ay sinugod niya ang ikaapat na guard at ginamit ang parehong paraan ng pagpapatulog na ginawa niya sa unang guard. Pagkatapos ay muli niyang hinarap ang dalawang natitira. Sinuntok niya ang mukha ng isa at binalibag sa malayo, habang ang huli naman ay binigyan niya ng isang malakas na head butt kaya tuluyan nang nawalan ng malay.

Nangyari ang lahat ng iyon sa loob lamang ng ilang minuto, at natapos niya iyon na wala siyang nalikhang malakas na ingay. Pinagmasdan niya muna ang apat na nakabulagta sa harap ng gate, bago kalmadong pumasok sa loob ng bahay. Doon na siya nakita ng walong guards na nakapwesto sa harap ng bahay, dahil ang natitirang walo naman ay nakapwesto sa likuran at walang kaalam-alam sa mga nangyayari.

Muling huminga nang malalim si Baron, at kumuha ng maliliit na pins mula sa isang compartment sa suot niyang belt. Nakaramdam siya ng kakaibang thrill habang nagsisimula nang lumapit sa kanya ang mga guards ng bahay, kaya inihanda niya rin ang sarili.

Nang makalapit sa kanya ang unang guard, agad na siyang gumalaw at ginamit ang bilis para patulugin ang mga guwardiya doon. Kahit malaki ang pangangatawan, mabilis pa rin gumalaw si Baron dahil na rin sa tagal niya sa boxing. Malinis ang footwork ng binata, na parang naglalaro lang habang sinasampal sa batok ng mga guwardiya ang mga maliliit na pins na may malakas na klase ng tranquilizer.

Nang malagyan niya na ang walong lalaki, tumigil na siya sa paggalaw at tumayo na lamang sa kinauupuan, bago pinagmasdan ang mga guwardiyang isaisa nang bumubulagta sa damuhan.

"S-sino ka..." tanong ng natitirang guwardiya na pilit pang naglalakad palapit sa kanya.

Baron just shrugged in reply, before pushing the guard gently with his own hand, and watched him fall beside the others.

Napabuntong-hininga na lamang si Baron. "Sorry talaga... Kailangan lang."

Tahimik na naglakad si Baron papunta sa pinto ng bahay, at maingat na pinihit ang door knob. Nang makapasok na siya sa siwang na ginawa niya, nakita niya si Victoria na kasama si Alfred sa living room ng bahay na nakapwesto sa bandang ilalim ng malaking staircase. Ang babae lang ang nakakita sa kanya, na agad siyang tinanguan habang abala ito sa paghimas sa ulo ng natutulog na si Alfred na nilasing gamit ang isang kemikal na inilagay sa inumin nito.

Wala ang asawa at mga anak ni Alfred pati na ang mga kasambahay noong gabing iyon, kaya malayang masusuyod ni Baron ang mga kwarto sa loob. Hindi rin kasi sigurado ni Victoria kung saan itinatago ni Alfred ang black book na kailangan nila, pero alam niyang hindi iyon inilalayo ni Alfred sa katawan niya kaya posibleng nasa kwarto lang ito o sa study room ng lalaki.

Mabilis ngunit tahimik na umakyat si Baron sa ikalawang palapag ng bahay kung saan naroon ang silid ng mag-asawa pati na ang mga kwartong madalas gamitin ng lalaki. Habang mabusising tinitingnan ang bawat kwarto, naalala niya na laging may dalang maliit na bag si Alfred kapag may mga pribadong lakad ito. Maliban sa check book at wallet, nakalagay din doon ang isang maliit na notebook na tila gawa sa leather ang pabalat.

Doon niya napagtanto na iyon ang kailangan niyang makuha dahil doon nakatago ang kailangan niyang nakawin.

Pumunta siya sa kwarto ng mag-asawa, pero wala siyang nakitang maliit na itim na bag. Tiningnan niya ang iba pang mga kwarto, pero wala talaga doon ang hinahanap niya.

Isa na lamang ang natitirang silid na hindi niya pa napapasok - ang study room. Iyon ang pinasok niya, at chineck ang mga lalagyan sa loob ng kwarto. Nang mapadako siya sa mesa, binuksan niya ang lahat ng drawers, pero wala pa rin doon ang hinahanap niyang bag.

Iginala ni Baron ang tingin niya sa paligid nang mapansin niya ang isang maliit na salamin na nasa pader sa tabi ng malaking bookshelf. Tila may kakaiba dito dahil na rin sa dami ng mga bakas ng fingerprints, na para bang palaging may humahawak doon.

Tinapik-tapik ni Baron iyon, pero wala pa ring nangyari. But when he looked at it carefully, he noticed marks on the mirror that looked like someone swiped it.

Dahil nakasuot naman siya ng gloves, agad niyang ginamit ang mga daliri para mag-swipe sa salamin. Bahagya siyang nagulantang nang bigla itong umilaw na parang screen ng phone at lumabas ang isang lock icon.

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron. "Aba... Akala ko old school siya. Meron din pala siyang ganito."

Diniinan ni Baron ang lock icon sa screen, at nangangailangan iyon ng code. Napangisi si Baron, dahil alam niyang pare-pareho lang ang code na ginagamit ni Alfred sa mga gamit niya. Medyo malabo na kasi ang mata ni Alfred, kaya mabagal itong maglagay ng code kahit sa sariling phone. Dahil sa pagmamasid niya kaya namemorya ni Baron ang apat na digits na ginagamit ni Alfred sa lahat ng gadgets niya. 3769.

Iyon din ang code na inilagay ni Baron sa screen, kaya tuluyan nang bumukas ang compartment na iyon. Maliban sa pera at mga alahas, naroon din ang black book sa loob kaya agad niya iyong kinuha.

Inilabas niya ang special glasses para ma-scan ang contents ng maliit na notebook na iyon. Inisa-isa ni Baron ang lahat ng mga pahina, at siniguradong wala siyang malalampasang impormasyon dahil alam niyang importante ang mga laman noon.

Nang mangalahati na siya, narinig niya ang tinig ni Victoria sa earpiece niya.

"Baron, hindi ka pa ba tapos? Bilisan mo na, please... Parang pabalik na 'yung ibang mga guwardiya na humabol sa mga aso."

Nakaramdam ng kaunting panic si Baron, pero hindi niya inalis ang focus niya at nagpatuloy sa pag-scan ng black book na hawak habang kausap si Victoria.

"Huwag kang mag-alala... Matatapos na ako. Lampas kalahati na ako dito. Basta kung kaya mo, huwag mo silang hayaang makaabot agad dito sa taas."

Hindi na nakasagot pa si Victoria, dahil pumasok na ang mga guwardiya sa loob ng bahay. Dinig na dinig ni Baron ang pagsasalita ng mga ito, na sinasabing pinasok na ang bahay nang hindi nila napapansin at wala pa ring malay ang ibang mga guwardiya.

Doon na nagsimulang gumawa ng paraan si Victoria para pigilan ang mga ito na makaakyat agad. "What? Pinasok tayo dito? Ano bang ginagawa ninyo at nangyari 'yun... My God... Paano na lang kung andito pa 'yung magnanakaw? Baka saktan kami nun! Hindi niyo kasi ginagawa ang trabaho ninyo -"

"Pasensya na po, Miss Victoria. Pero aakyat na po kami para makuha siya -"

"Aakyat kayong lahat tapos iiwan niyo kami dito ni Alfred? Mga sira ulo ba kayo? Wala kaming kaalam-alam na nakapasok na pala siya, tapos hahayaan niyo kaming dalawa dito sa baba? Nasaan ba 'yang ibang mga kasama ninyo, ha?

Goodness... Para akong aatakihin sa puso dahil sa takot..."

Because of Victoria's stalling, Baron managed to buy some time and finished scanning all the contents of the black book and returned it to its original place. Nang matapos siya ay itinago niya ang salamin sa compartment ng belt niya, bago muling isinuot ang bonnet at umakyat sa rooftop ng bahay. Hindi siya pwedeng lumabas sa pinto ng bahay sa baba, kaya kailangan niyang maghanap ng ibang paraan para tuluyang makaalis doon.

Pagkatapos maabot ang rooftop ay tumalon siya mula roon papunta sa veranda ng third floor. Doon ay sinadya niyang ihulog ang isang flower pot na lumikha ng malakas na tunog nang bumagsak iyon sa lupa. Doon na siya nakita ng walo pang guards sa likod ng bahay na agad nang nagtatakbo papasok para umakyat at hulihin siya.

Nang makapasok na ang lahat sa loob ng bahay para habulin siya, nagpasabitsabit siya sa railings sa terrace ng third floor bago bumaba sa ikalawang palapag ng bahay. Mula doon ay tumalon na siya pababa sa lupa. Tila wala siyang naramdamang sakit nang bumagsak siya, at nagawa pa niyang lingunin ang mga guwardiya na nasa terrace na ng ikatlong palapag. Napamura na lamang ang mga ito nang makita siya sa ibaba at kalmadong naglalakad palabas ng gate.

Nang tuluyang makalabas ng gate na iyon ay diniinan niya ang isang maliit na pindutan sa belt niya para tawagin ang driver ng kotseng ginagamit niya bilang getaway vehicle. Hindi pa man nakakalabas sa pinto ng bahay ang mga guwardiya ay dumating na ang ginagamit na sasakyan ni Baron. Mabilis na sumakay ang binata sa loob ng van at tuluyan nang natakasan ang mga bantay sa bahay ng amo niyang si Alfred Montelibano.

Habang nasa loob ng sasakyan, hinubad niya ang bonnet at napabuntong-

hininga. Hindi maintindihan ni Baron kung bakit tila satisfied siya sa ginawa niya noong gabing iyon. Hindi siya makapaniwala na nakasuntok ulit ang kamao niya, at pakiramdam niya nabuhayan ang buong sistema niya.

Umiling-iling na lamang siya habang nakangiti, at kinuha ang phone sa bulsa para tawagan si Lucas.

"Okay na, Lucas... Nakakuha na ako ng kopya ng black book ni Alfred," ani ng binata habang pinagmamasdan ang hawak na scanning glasses na ipinagamit sa kanya.

***

Tahimik na pinagmamasdan ni Lucas ang 3D model ng Senwell Hotel and Casino nang biglang pumasok si Christelle sa pavilion ng bahay dala ang isang micro SD card. Nilapitan siya ng dalaga, at iniabot sa kanya ang maliit na storage device.

"Nandiyan na sa loob 'yung mga scanned images na nakuha ni Baron..." ani ng dalaga sa kanya, "Para saan ba 'yun?"

Lucas just smiled. "Wala lang..."

"Wala lang daw... I can sense something else."

Napatingin si Lucas sa pinakabata nilang miyembro. "Mabilis ang pick-up mo ha... Impressive."

"Para saan nga kasi 'yan?" pagpupumilit ng curious na si Christelle.

Pinagmasdan ni Lucas ang micro SD card sa kamay niya at napangisi. "Malalaman mo rin..."

Kahit naguguluhan sa sinabi ng kausap, napatango na lamang si Christelle at itinuon ang tingin sa 3D model na kanina pa pinagmamasdan ng lalaki.

Chapter Eighteen

A Job Within the Job

Halos hindi malasahan ni Lucas ang kinakain niya dahil hindi niya mapigilang mapaisip. Panay ang sulyap niya kay Jackson na maya't maya ang tingin sa phone nito habang tinatapos ang pagkain sa sariling plato.

"Mukhang may lakad ka ata, Jackson..." ani Lucas sa kaibigan bago uminom mula sa tasa ng kape na hawak niya.

"Ah, si Jeina lang 'to. Meron kasing problema sa jewelry shop kaya kailangan kong pumunta doon," tugon sa kanya ni Jackson, "Gusto mo bang sumama sa 'kin? Para naman makita mo 'yung tiara na ginagawa ni Pietro."

Tumango si Lucas habang hindi pa rin inaalis ang tingin sa pinagdududahang kaibigan, "Sige. Sasama ako sa'yo mamaya..."

Habang nag-uusap ang dalawa, bigla namang lumitaw si Eros na maaliwalas ang mukha at may isang makahulugang ngiti ang nakaguhit sa labi.

"O, Eros...'' bungad ni Lucas sa bagong-dating na lalaki, "Inumaga ka na naman..."

Eros smirked and took a seat right beside Alessa's chair. "Syempre busy ako... Alam mo na, may tinatrabaho -"

"Alam na namin 'yun," agad na putol ng nakasimangot na si Christelle sa kanya. "So kumusta naman 'yang trabaho na 'yan?"

Eros chuckled, and moved his eyes towards Alessa's direction. "I think Oldenburg is going to need a new handler for the auction..."

Isang ngisi ang lumitaw sa mukha ni Alessa, bago niya ginulo ang buhok ng mas batang lalaki. "And once again, you fucked your way to success. Good job, Eros."

***

Pagpasok nina Lucas at Jackson sa loob ng workshop ng jewelry shop, bumungad sa kanila si Pietro na tahimik na tinatapos ang tiara. Nagkalat sa mesa nito ang mga kagamitan at mga piraso ng makikinang na bato na ilalagay sa tiara.

Lumapit si Lucas sa mesa at kinuha ang isang piraso ng makinang na bato. Pinagmasdan niya ito nang maiigi, na para bang inaalam kung totoo ito o hindi.

"Is this real?"

"Nope. That's zirconium. This fake tiara is going to be made of zirconium, glass, and white gold," saad ni Jackson bago pumwesto sa likuran ni Pietro, "Not as precious and expensive as the real thing, but can still fool anyone."

Tumango-tango si Lucas bago ibinalik sa mesa ni Pietro ang kinuha niyang piraso ng zirconium. "It looks real to me."

"That's the goal, right? Kailangang maging eksaktong kopya ng totoong tiara ang gagawin natin, para maipalit natin kapag ninakaw na natin ang Luna y Estrella tiara sa auction." Jackson then walked towards him, before wounding an arm on his shoulder. "A few more days and Pietro is going to be done with this. Magtiwala ka lang..."

Napangisi si Lucas nang marinig niya ang salitang 'tiwala', bago niya nilingon si Jackson na nakatuon ang tingin kay Pietro. Magsasalita na sana siya para punahin ang kaibigan, nang biglang tumunog ang phone nito.

Agad na bumitaw sa kanya si Jackson para sagutin ang tawag. "Teka lang ha? Sasagutin ko lang 'to..."

Hinayaan na lamang ni Lucas ang kaibigan na lumayo saglit para masagot nito ang natanggap na tawag, habang itinuon naman niya ang pansin kay Pietro na abala pa rin sa paggawa ng tiara na gagamitin nila sa nalalapit na dinner auction.

Hindi nagtagal ay bumalik rin si Jackson, pero kita ang pagmamadali sa mukha nito. "Lucas, maiwan na muna na kita ha? May emergency kasi akong kailangan

puntahan eh. Kung may kailangan ka, magsabi ka na lang kay Jeina..."

Sasagot na sana si Lucas, pero tuluyan nang nakaalis si Jackson, leaving him inside the workshop.

Bahagyang naningkit ang mga mata ni Lucas habang pinagmamasdan ang pintuan kung saan lumabas si Jackson, bago inilabas ang phone at tinawagan si Christelle.

"I-send mo sa akin ang location kung saan pupunta si Jackson..." ani Lucas sa hacker, bago pinatay ang tawag at tuluyang lumabas mula sa workshop.

***

Nang makarating si Jackson sa restaurant kung saan sila magkikita ng kausap, iginala niya ang tingin saa paligid para makita kung saan ito nakapwesto. Nang magtama ang mga mata nila ng isang lalaking nakaupo sa bandang likuran ng restaurant, gumuhit ang isang ngiti sa mukha ni Jackson bago siya naglakad papalapit dito.

Nang makarating siya sa pwesto ng kausap ay agad siyang naupo sa bakanteng upuan sa harap ng lalaki na kanina pa siya binibigyan ng malamig na tingin.

"Tandaan mo, Jackson... Pinapatulan ko lang ang mga sinasabi mo dahil nangako ka sa 'kin na tutulungan mo rin ako."

"Oo na, oo na..." tugon ni Jackson dito, "Mag-relax ka nga, Ramirez. Masyadong mainit ang ulo mo eh."

Walang ekspresyon ang mukha ng kausap niya na walang iba kundi si Chief Inspector Oscar Ramirez. Hindi inaalis ng pulis ang matalim nitong titig sa kanya, na halatang ayaw siyang pagkatiwalaan.

"Paanong hindi iinit ang ulo ko eh parang pinagtitripan mo ako. Kung meron lang talaga akong ebidensiya, kanina pa kita hinuli..." banta ng lalaki sa kanya.

Napangisi na lamang si Jackson bago umiling-iling. "Kumalma ka nga. Mahalaga 'tong pag-uusapan natin, kaya mag-relax ka lang diyan. Pareho nating kailangan ang tulong ng bawat isa, kaya alam kong hindi ka makakatanggi."

"Kung ganun pala, bakit hindi mo pa sabihin kung ano talaga ang kailangan mo? Napepeste na ako sa'yo eh. Huwag mong sayangin ang oras ko."

"Waiter..." pagtawag ni Jackson habang ikinukumpas ang kamay bago itinuon ang tingin kay Oscar. "Kaya ka siguro iniwan ng asawa at mga anak mo... Kasi maliban sa mainitin na ang ulo mo, mahilig ka pang magreklamo."

Nagkuyom ang mga kamay ni Oscar at binigyan ng matalim na titig ang kaharap. "Huwag mong dinadamay dito ang pamilya ko..."

"Hindi ko naman dinadamay ang pamilya mo. Masyado lang talagang matabil ang dila ko..."

Sasagot na sana ulit si Oscar, pero isang kamay ang naglapag ng menu sa mesa nilang dalawa kaya hindi na ito nakaimik. Nanatiling magkatapat ang mga mata nilang dalawa, habang kinukuha nila ang mga menu na ibinigay sa kanila.

Napangisi na lamang si Jackson, bago itinuon ang tingin sa menu na hawak niya. "Isang clubhouse sandwich -"

"Ito ba ang emergency na tinutukoy mo?"

Natigilan si Jackson, at naibaba sa mesa ang hawak na menu. Unti-unti niyang inangat ang tingin, at doon niya na nakita si Lucas na nakatayo sa tabi ng mesa nila. Isang makahulugang ngisi ang nasa mukha nito, at alam ni Jackson na masama ang pinapahiwatig nito.

Kumuha ng isang upuan mula sa ibang mesa si Lucas, bago pumwesto sa pagitan ng dalawang lalaking gulat na gulat pa rin at tila hindi alam ang gagawin.

Isang kakaibang ngiti ang nasa mukha ni Lucas bago nito nilipat-lipat ang tingin sa dalawang kasama sa mesa.

"Pwede ba akong sumali sa pag-uusap ninyong dalawa?"

***

Pasigaw na nagtatalo sina Lucas at Jackson nang makabalik sila sa safe house noong gabing iyon. Dahil sa ingay na nililikha nila, nagsilabasan ang lahat maliban kay Alessa - papunta sa sala para alamin kung ano ang nangyayari.

Pero kung ang iba ay hindi alam ang gagawin, si Victoria naman ay agad na lumapit sa dalawa at pinaghiwalay ang mga ito.

"Ano bang nangyayari sa inyong dalawa?" inis na saad ng babae sa dalawang lalaki, "Bakit ba kayo nagtatalo?"

"Ito kasing gagong 'to eh..." tugon ni Lucas, "Gusto tayong ilaglag. Nahuli ko siyang kausap si Chief Inspector Ramirez kanina..." Napailing-iling na lamang siya bago ibinaon ang mga daliri sa buhok niya.

"Wala akong balak na ilaglag tayo!" giit ni Jackson, "Kaya ko siya kinausap kasi kailangan natin ang tulong niya. Mag-isip ka nga, Lucas. Malaki ang maitutulong niya sa 'tin. Palibhasa kasi naunahan ka ng pagdududa kaya hindi mo makuha ang punto ko." Pagkatapos ay itinuon ni Jackson ang tingin kay Baron na tahimik lamang na pinagmamasdan sila, "Atribida ka kasi masyado eh. Nakita mo lang ako na nandun sa hotel, nagsumbong ka na ng kung anu-ano."

Napahinga nang malalim si Baron na halatang kinakalma ang sarili. "Kung anuman ang sinabi ko kay Lucas, totoo 'yun lahat. Hindi ba totoo namang nandun ka sa Senwell? Merong ebidensya na makakapagpatunay nun... At isa pa, sinabi ko lang 'yun kay Lucas dahil nag-aalala akong makaapekto ang ginagawa mo sa plano natin."

Napangisi na lamang si Jackson bago pagak na tumawa. "Nakapasok ka lang sa

grupo namin akala mo naman kung sino ka nang magaling. May background ka lang sa pagpatay pero wala kang alam sa pagnanakaw kaya huwag kang nagmamagaling diyan."

Dahil sa sinabing iyon ni Jackson kaya hindi na nakapagpigil pa si Baron na akma nang susugod sa lalaki. Kung hindi pa pumagitna sa kanila si Eros ay tuluyan nang masasapok ng mas malaking lalaki si Jackson.

Umiling-iling na lamang si Lucas bago hinatak palayo si Jackson kay Baron na pilit kinakalma ni Eros. Pagkatapos ay itinulak niya ang kaibigan hanggang sa mapasandal ito sa pader.

"Bakit mo ba isinisisi kay Baron na nahuli ko kayo?" sarkastikong tanong ni Lucas sa kaibigan, "Wala ka na bang makalkal na dahilan para maipagtanggol ang sarili mo kaya sa iba mo binubunton ang sisi? May problema ka ba sa 'kin o sa plano natin? Gusto mo bang makulong katulad ko? Gusto mo bang mabulilyaso ang lahat ng plano natin? Ano ba ang tumatakbo diyan sa loob ng kokote mo at naisipan mong lumapit sa lalaking 'yun?"

"Simple lang, Lucas. Dahil alam kong kakailanganin natin ang tulong niya," Jackson firmly insisted.

"Kailangan natin ang tulong niya?" Pagak na tumawa si Lucas, "Ako 'yung nakulong ng limang taon pero bakit parang ikaw 'yung nasisiraan ngayon? Hindi natin kailangan ang tulong niya, Jackson -"

"Alam ko kung ano talaga ang plano mo, Lucas," biglang saad ni Jackson, dahilan para matigilan siya. "Ginawa ko lang ang isang bagay na hindi mo

magawa. Magpasalamat ka nga at ako na ang kumausap kay Ramirez eh. Masyado ka kasing mayabang kaya pakiramdam mo kaya mo lahat..."

"At talagang gusto mong magpasalamat ako sa'yo dahil nilalaglag mo ako? Tayong lahat? Hindi ako baliw, Jackson. Tarantado ka ba? Ano ba talaga ang gusto mong -"

"Tumigil na kayo!"

Nanigas ang dalawang lalaki nang marinig ang malakas na pagsigaw ni Alessa na binibigyan silang dalawa ng matalim na titig. Mukhang kakalabas lang nito mula sa sariling kwarto at halatang nabulabog ang pagtulog dahil sa ingay ng pagtatalo nila. Napahinga nang malalim ang babae bago pumunta sa kusina, at nang bumalik ito ay may dala na itong dalawang kutsilyo. Lumapit ito sa kanila at binigyan sila ng tig-isang kutsilyo.

"Gamitin niyo 'yang mga kutsilyo. Mag-away kayo... Magpatayan kayong dalawa kung gusto niyo! Kung hindi niyo aayusin 'to sa maayos na paraan, walang aalis dito hangga't walang dumadanak na dugo galing sa inyong dalawa. Naiintindihan ninyo?"

Natigilan hindi lamang sina Lucas at Jackson, pero pati na ang lahat ng taong naroon sa living room noong mga sandaling iyon. Magkahalong takot at gulat ang mababakas sa mga mukha ng lahat habang nakatuon ang mga tingin nila kay Alessa na halatang gigil na gigil pa rin.

Napangisi si Alessa, at nagpalipat-lipat ang tingin kay Lucas at Jackson na hindi pa rin makaimik at makagalaw sa kinatatayuan nila.

"Walang gagalaw?" May kakaibang lamig at galit sa tinig ng dalaga, at inagaw ang dalawang kutsilyo na ibinigay niya sa dalawang lalaki. Pagkatapos ay ibinato niya ang mga kutsilyo sa direksyon ng isang vase, dahilan para mabasag ito bago pa man mahulog sa kinalalagyang mesa. "Kung magtatalo kayo ulit at mambubulabog kayo ng tulog ng iba, siguraduhin niyo munang kaya niyong magpatayan para sa kung anumang dahilan ng pag-aaway ninyo."

Napabuntong-hininga si Lucas at akma sanang hahawakan si Alessa, pero agad na pinalo ng babae ang kamay niya at itinuro ang pintuan.

"Lumabas kayong dalawa."

Nanlaki ang mga mata ni Jackson habang pinagmamasdan ang babae. "H-ha?"

"Bingi ka ba? Ang sabi ko, lumabas kayong dalawa. Ayaw niyong magsakitan, 'di ba? Eh 'di sa labas kayo. Sigurado akong magtatalo lang kayo ulit mamaya. Baka maistorbo niyo na naman ang tulog ko, kaya kung magtatalo rin lang kayo mamaya, at least nandiyan kayo sa labas." Alessa then crossed her arms and gave the two men a cold, piercing gaze. "Kapag hindi kayo lumabas ng bahay sa loob ng sampung segundo, pag-uuntugin ko kayong dalawa -"

"Lalabas na kami," agad na tugon ni Lucas, na mabilis na hinawakan ang kwelyo ng suot ni Jackson at halos kaladkarin na ito palabas.

Nang tuluyang makalabas ang dalawang lalaki, napunta kay Alessa ang tingin ng lahat. Tahimik at manghang-mangha na lamang ang mga ito habang sinusundan

ng tingin ang dalaga na pabalik na sa kwarto nito.

***

Tanging ang huni ng mga kuliglig at ang paghampas ng mga dahon ang maririnig sa labas ng safe house habang magkasama ang dalawang lalaki na nakaupo sa isang bench sa likod ng safe house. Mag-iisang oras na ring pinapapak ng mga lamok at nilalamig dahil sa ihip ng hangin ang dalawa na tila tinatantiya pa ang isa't-isa.

Pero hindi nagtagal ay sumuko na rin si Jackson, at pasimpleng kinalabit ang katabi na tahimik pa rin at tila malalim ang iniisip.

Napahinga nang malalim si Jackson bago pinagmasdan ang madilim na langit na punong-puno ng mga bituin.

"Ginawa ko lang naman 'yun kasi nag-aalala ako sa'yo -"

"Hindi mo kailangang mag-alala sa 'kin," pagputol sa kanya ni Lucas na kalmado ngunit seryoso kung pakikinggan, "Hindi naman ako bata para magalala ka pa."

Napangisi na lamang si Jackson bago umiling-iling. "Kilala kita, Lucas... Nababasa ko ang lahat ng mga ginagawa mo. Alam ko kung para saan 'to lahat. I know what your real goal is. This thing doesn't just end with us stealing the tiara. I know that you want something else... At kung gusto mong mangyari ang mga

gusto mo, kakailanganin mo ang tulong ni Ramirez. Ang problema kasi sa'yo, masyado kang mayabang. Kung umasta ka, parang akala mo kaya mo na lahat."

Isang mahina ngunti pagak na tawa ang namutawi mula kay Lucas. "Ang problema rin sa'yo, masyado kang padalos-dalos. Ni hindi mo sinasabi sa amin ang mga pinaplano mo. Gusto mo lagi gumawa ng mga bagay nang hindi pinapaalam sa 'min. Masyado ka kasing bida-bida."

Natigilan sina Lucas at Jackson nang magtama ang mga mata nila. Ilang sandali ang lumipas, at bigla na lamang nagtawanan ang dalawang lalaki. Nang humupa ang pagtawa nila, pilit na kinalma ni Jackson ang sarili at huminga siya nang malalim.

"Pero seryoso ako, Lucas..." saad ng lalaki, "Kakailanganin natin ang tulong ng pulis na 'yun. Kakilala mo na rin naman siya kaya hindi na masyadong awkward kapag nagkataon. Mas magiging madali ang lahat ng plano natin - ang mga plano mo - kung hihingin natin ang tulong niya. Simple lang naman ang hinihingi niyang kapalit eh."

"Mahirap na, Jackson. Sabihin na nating makakatulong siya sa 'tin... Pero hindi natin sigurado kung kanino ang loyalty niya. Nasa trabaho at sa batas ang loyalty ng lalaking 'yun. Nasa pera naman ang sa atin. Our interests will not match. Masyadong risky ang larong gusto mong gawin."

"No game is dangerous if you play your cards well," nakangising tugon ni Jackson, "If we can't defeat the opponent, might as well lure him to be one of us."

Napatingin si Lucas sa kaibigan, bago ibinalik ang tingin sa madilim na kalangitan habang pinag-iisipan ang sinabi nito.

Chapter Nineteen

An Old Friend

"...You are certainly qualified for the job. It's amazing that you applied just in time when we needed a replacement. Nagkasakit kasi iyong isang handler namin para sa darating na auction. It's really an amazing coincidence," ani Damien na panay ang sulyap kay Alessa na nakaupo sa harapan niya noong mga sandaling iyon.

Alessa chuckled as a gracious smile appeared on her radiant face, "Thank you for the compliment, but I think you're being exaggerated, Sir."

"I'm not being exaggerated, Miss Arguelles. You are overqualified, as a matter of fact. Maganda ang credentials mo, and you –" Natigilan ito nang makita ang isang pangalan sa references na nakalagay sa resume niya, "Wait... So you are –"

"I'm Victoria's cousin," komportableng tugon ni Alessa sa lalaki, habang isang makahulugang ngiti ang nasa mukha niya.

"Oh..." Bakas ang pagkamangha sa tinig ni Damien habang pinagmamasdan ang dalaga sa harap niya. Halatang nagdadalawang-isip ito at pilit siyang kinikilala, "I don't you –"

"Second cousin niya ako. That's probably why you don't know me. I don't visit her a lot, but we each other frequently. Hindi niya lang siguro ako naikwento sa'yo. But it's okay if you want to ask her just to confirm. I don't really mind," Alessa confidently replied.

Tumango-tango si Damien na tila kumbinsido na sa sinabi ni Alessa. "So – Camille, right?" Isang maliit na ngiti ang pilit na kumakawala sa mukha ng binata habang pinagmamasdan ang mukha ng babae, "Nasa dugo niyo talaga ang ganda, ano? Your family's genes are just unbelievable."

Isang ngiti ang lumitaw sa mukha ni Alessa, na ginamit niya para ikubli ang ngising nais kumawala sa kanya. Gusto niyang matawa sa pambobolang ginagawa ng lalaki sa kanya. Tama nga si Victoria. Madaling kunin ang loob ng lalaki basta may itsura ka.

"Mas maganda pa rin naman si Ate Tori kaysa sa 'kin," she replied. She even mentioned Victoria's pet name that only her family and close friends use.

Damien's facial expression lit up even more after hearing Victoria's nickname. Noong sandaling iyon, sigurado na si Alessa na kumbinsido na ang CEO ng auction firm na pinsan nga siya ni Victoria.

"Don't say that. You're really pretty, just like your cousin..." tugon nito bago binasa ang iba pang mga nakasulat sa ibinigay niyang resume. "Maybe you can start next week, kasi nagsisimula na rin kami ng preparations para sa darating na dinner auction. Ikaw ang papalit kay Julia, 'yung dating handler namin na nagkasakit. Next week darating 'yung auctioneer, kaya dapat andito ka na para ma-brief ka na rin niya para sa darating na auction. Is that okay with you, Camille?"

Tumango si Alessa habang hindi pa rin inilalayo ang tingin sa mukha ni Damien, "Of course, Sir. You're the boss, after all."

A chuckle escaped from Damien as his eyes feasted on Alessa's beautiful face and wonderful body that is enveloped and emphasized in a skin-tight dress.

"I'm looking forward to working with you, Miss Arguelles."

Isang makahulugang ngiti ang lumitaw sa mukha ni Alessa, bago napakinggan ang tinig ni Victoria mula sa nano earpiece na suot niya.

"See what I told you? Fooling that man wouldn't be that hard," Victoria whispered to the microphone, as she and Christelle watched Alessa converse with Damien in the latter's office through the CCTV feed they have.

"Uto-uto naman pala ang lalaking 'yan. Bakit mo pinatulan?" tanong sa kanya ng bunso nila sa grupo.

"Wala eh. Nagpabola naman kasi ako," Victoria replied as she chuckled, "Pero okay na rin naman ako. At least, siya ang naloloko ngayon. You know the good thing about women? Everyone thinks we're the weaker sex just because we seem frail and sensitive, but little did they know that we have weapons that can destroy any man. Our beauty, our mouth, our tears... and that sweet little thing between our legs. It's very lethal."

Nagkatinginan na lamang ang dalawang babae na nasa safe house, bago tuluyang pinagtawanan ang lalaking madaling naloko ni Alessa.

***

"All-star cast tayo ngayon ah..." pagpuna ni Eros nang mapagtantong kumpleto silang pito sa sala ng safe house noong gabing iyon.

Nakaupo siya sa sofa katabi si Alessa, habang nakatayo naman sa likuran ng kinauupuan nila si Baron na umiinom ng softdrinks mula sa lata at may hawak na isang malaking bag ng potato chips. Nakaupo naman si Victoria sa isang mas maliit na couch, habang nakaupo naman sa paanan niya sa carpeted floor si Christelle. Nakatayo naman si Lucas sa gitna nilang lahat at nakaharap sa bukas na pintuan.

"Ano bang meron, Lucas?" tanong ni Victoria sa lalaking nakangisi lamang at tila may hinihintay.

"The star of the show has arrived," makahulugang tugon nito.

Pagkatapos niyang sabihin iyon, biglang tumigil ang isang sasakyan sa tapat ng gate ng safe house. Mula sa sasakyan ay natanaw nila ang paglabas ni Jackson, ng kapatid nitong si Jeina, at ng isang matangkad na lalaki na may dala-dalang isang kahon.

Isang malapad na ngiti ang nasa mukha ni Jackson nang ilapag ng kasama

niyang lalaki ang kahon na dala nito sa maliit na mesa na gawa sa salamin.

Tinaasan ni Alessa ng kilay ang dalawang lalaki. "Oh? Okay na kayo ulit?"

"Oo naman," tugon ni Jackson, "Baka kasi ikaw lang ang pumatay sa amin, eh 'di pipiliin na lang namin na magkabati. Gusto ko pang mabuhay nang matagal, Alessa."

Napangisi na lamang si Alessa at umiling-iling, "Mabuti naman kung ganun."

Pinaningkitan ni Christelle ang kahon na nasa mesa, bago unti-unting lumitaw ang isang ngisi sa mukha niya. "Iyan na ba 'yun pekeng tiara na gagamitin natin?"

"Good guess, Christelle," saad ni Jackson habang tumatango bago inakbayan ang mas matangkad na lalaking kasama niya, "Ito pala si Pietro, ang gumawa ng pekeng tiara na 'yan."

"Pwede ba naming makita?" agad na tanong ni Baron na halatang interesado sa itsura ng nanakawin nila.

"Ayoko nga," agad na tugon ni Jackson na biglang naging seryoso ang mukha.

Natigilan si Baron, at biglang naalangan, kaya hindi na napigilan ni Jackson ang pagtawa. "Joke lang. Mag-relax ka lang ha... Bati na tayo, 'di ba? Binibiro lang

kita, Baron. Syempre pwede ninyong makita 'yung tiara." Pagkatapos ay tinanguan niya si Pietro na lumapit sa mesa at tuluyang tinanggal ang takip ng kahon.

Doon na tumambad sa kanila ang pekeng Luna y Estrella tiara na gawa sa white gold, zirconium, at glass. Bakas ang pagkamangha sa mga mata nilang lahat habang pinagmamasdan ang pekeng bagay na iyon.

Napangisi na lamang si Alessa habang nakatitig sa tiara. ""This is not even the real thing but I'm still fucking amazed. The details on this tiara are seriously the same with the real one. Even if you look at it closely, you won't be able to tell the difference."

Tumango si Eros. "Kung ganyan na 'yan kaganda kahit peke, ano pa kaya 'yung tunay?"

Victoria nodded. "Well, people will not know the difference because this one is an exact copy," Tapos ay itinuon niya ang tingin sa lalaking nasa tabi ni Jackson, "Ang galing mo naman, Pietro."

Tumango lamang ang lalaki na walang kakayahang magsalita, pero bakas sa mukha nito ang tuwa lalo na't namangha ang lahat sa ginawa niyang pekeng tiara.

"Oh, and by the way..." ani Jackson, bago nila pinagtulungan nina Jeina at Pietro na ipasok ang dalawang malaking kahon na gawa sa kahoy at may gulong sa ilalim, "On this box on the left, you will find the clothes and other stuff you will need to wear during the auction. At dito naman sa kanan ko ang mga parts at

mga gamit na ni-request mo, Christelle."

Habang abala sa pagkuha ng mga gamit nila mula sa mga kahon ang lahat, nagtama ang mga mata nila ni Lucas bago sila sabay na napangisi sa isa't-isa. Jackson heaved a deep breath, before taking out a small brown envelope from his back pocket. Lumapit siya sa kaibigan at ibinigay ito sa kanya.

"We're almost done," ani Jackson sa kaibigan.

Sinilip ni Lucas ang laman ng brown envelope na ibinigay sa kanya bago ito tuluyang napangisi. "Not quite yet, Jackson... Not quite yet."

"Tutulong kaya siya sa 'tin?"

"Well... You either die a hero or live long enough to become the villain," Lucas replied as he kept the envelope inside his pocket. "Malalaman din natin kung ano ang pipiliin niya."

***

Napabuntong-hininga na lamang si Oscar habang pinagmamasdan ang larawan ng asawa at mga anak na nasa mesa niya. Magtatatlong taon niya na ring hindi nakikita ang mga ito. Masyado kasi siyang subsob sa trabaho kaya hindi niya mabigyang-pansin ang pamilya niya. He may be an renowned chief inspector, but he comes home feeling empty because his family already left him.

Alam ni Oscar na kasalanan niya ang lahat, pero hindi niya lang talaga mapigilan ang sarili na ibigay ang lahat kapag may nahahawakan siyang kaso. Dahil doon kaya marami siyang nakaligtaan sa buhay niya. Habang tumataas ang posisyon at lumalalim ang respeto sa kanya ng mga tao, unti-unti ring lumayo ang pamilya niya sa kanya.

He concealed his sadness and wrapped it in hot temper and arrogance, para hindi makita ng mga tao ang sitwasyon niya at ang tanging mapagmasdan ng mga ito ay ang kanyang magandang reputasyon bilang isang pulis.

Pero hindi pa siya kuntento. Isang grupo ang nais niyang maipakulong para tuluyang tumaas pa ang pwesto, pero hanggang ngayon ay hindi siya nagtatagumpay na matalo ang mga ito dahil sa lakas ng kapit nito sa mga makapangyarihang tao at pati na sa ilang pulitiko na nasa matataas na pwesto. Matagal niya nang hinahabol ang grupo nina Ortega na maliban sa pagnanakaw ay sangkot din sa mga ilegal na gawain.

Isa lamang ang natiklo niya noon – ang bagong miyembro nila na si Lucas Rivera – na alam niyang ginamit lang na scapegoat nina Ortega para hindi sila mahuli at makulong. Ngayong nakalaya na ito ay tila may pinaplano itong bagong kalokohan kasama ang sarili nitong grupo, kaya inihahanda niya rin ang sarili. Wala man siyang matibay na ebidensya, ay nalaman niya na mula kay Jackson na may pinaplano itong bago, at kailangan ng mga ito ang tulong niya – isang bagay na hindi niya maintindihan kung bakit at para saan.

Habang mag-isa sa opisina at malalim ang iniisip, biglang kumatok ang isa sa mga tauhan niya na agad niya namang pinapasok.

Sumaludo muna ito sa kanya, bago niya tinanguan. "Espinosa, anong problema?"

"May naghahanap po sa inyo sa labas, Chief."

"Bakit hindi mo na lang 'yan ipakausap sa iba? Marami naman kayo diyan sa labas ah," naiinis na tugon ni Oscar sa pulis na pumasok sa opisina niya.

"Sinabi na rin namin iyon sa kanya, pero ayaw niya po eh. Kayo daw po talaga ang kailangan niyang makausap, Chief."

"Sino ba 'yang naghahanap sa 'kin?"

Saglit na natigilan ang pulis at pilit inalala ang narinig niyang pangalan nito. "Lucas... Lucas Rivera daw po. Ano po bang gagawin namin –"

"Papasukin mo na," biglang putol ni Oscar sa kaharap, na tila nagulat rin sa biglang pagbabago ng tinig niya.

Napaupo nang maayos ang chief inspector sa kinauupuan, habang hinihintay ang pagpasok ng bisita niya sa loob ng opisina.

Pagkalipas ng ilang minuto ay pumasok na rin si Lucas sa loob, at nang makita niya ito ay hindi niya mapigilang pagsalubungin ang mga dulo ng kilay niya.

Napangisi si Oscar habang pinagmamasdan ang bisita niyang nakangiti lamang,

"Lucas Rivera. Kumusta?"

"Hello there, old friend," ani Lucas habang pinagmamasdan ang malaki at malamig na opisina, "Hindi mo man lang ba ako pauupuin?"

"Ano ba ang kailangan mo?"

"Ooh, how straightforward. I like that." Napabuntong-hininga ang lalaki bago pinagmasdan ang mga larawan sa pader ng opisina. "Binibisita lang kita. Close tayo, 'di ba? Lagi mo nga akong kinakausap noong nakakulong pa ako. Hindi ba kita pwedeng bisitahin, Oscar?" Lucas almost chuckled as he called the chief inspector on a first-name basis.

"Huwag mo akong pinaglalaruan. Ilang beses nang nakipagkita sa akin si Jackson. Ang sabi niya, kailangan mo daw ang tulong ko, pero hindi niya naman sinasabi sa akin kung para saan. Tapos ngayon naman, ikaw na ang andito." Napaliyad na lamang si Oscar sa kinauupuan bago binigyan ng matalim na tingin ang bisita, "Ano ba talaga ang kailangan mo?"

Naupo si Lucas sa isang upuan sa harapan ng mesa ng lalaki at pinagmasdan ang family picture na naka-display doon. Kinuha niya iyon at pinagmasdan, pero agad namang inagaw iyon sa kanya ni Oscar.

"Huwag mo 'tong hahawakan," saway sa kanya ng pulis na agad itinago ang picture frame sa loob ng drawer niya. "Huwag ka na kasing magpaligoy-ligoy pa at sabihin mo na sa akin kung ano ang kailangan mo..."

Isang mahina ngunit mapang-asar na tawa ang kumawala mula kay Lucas, bago itinuon ang tingin sa pulis na kanina pa masama ang tingin sa kanya.

"Hindi ako ang may kailangan sa'yo, Ramirez. Ikaw ang may kailangan sa akin."

Natawa na lamang ang pulis habang pinagmamasdan si Lucas. "Pinagtitripan niyo talaga ako eh. Iyon nga lang hindi naman 'yun krimen kaya hindi ko kayo pwedeng ikulong. Ano ba kasi ang gusto mo?"

"Gaya ng sinabi sa'yo ni Jackson, kailangan ko ng tulong mo. At kapag tinulungan mo ako, matutulungan din kita sa mga gusto mong mangyari."

Oscar shook his head disapprovingly. "Kung krimen 'yan, huwag mo na akong isali."

"Alam kong pulis ka, at hindi ka basta gagawa ng krimen... Nag-uumapaw ang pagiging self-righteous mo, at hindi naman ako ganoon katarantado para magpagawa ng kahit anong ilegal sa'yo. Ibang tulong ang hihingin ko, at kapag naibigay mo na 'yun, ibibigay ko na rin ang tulong na ipinangako ko."

Napangisi na lamang si Oscar habang pinagmamasdan ang kaharap. "At bakit naman ako papayag na makipagkasundo sa isang ex-convict na katulad mo?"

Napangisi si Lucas, bago iniabot ang brown envelope sa pulis na kausap. Hinintay niya munang buksan ito ni Oscar, at nang makita niya ang reaksyon sa mukha nito, tuluyan na siyang napangiti.

"If you hear me out..." kalmadong saad ni Lucas bago gumuhit ang isang makahulugang ngisi sa maaliwalas niyang mukha, "Maybe we can arrive at an accord."

Chapter Twenty

D-1

"Sigurado ka bang pwede nating gamitin 'to?" tanong ni Baron pagkatapos lumabas sa isang ambulansiya na kinuha nila mula sa ospital na pagmamay-ari ng pamilya ni Christelle. Agad nila itong dinala sa safe house, at ipinarada sa loob ng garahe na nasa tabi lang ng bahay.

Lumabas na mula sa isa pang sasakyan na ginagamit nila sina Jackson at Christelle, at pinagmasdan ang nakuha nilang ambulansiya.

"Okay lang 'yan," ani Christelle, "Luma na rin naman 'yan kaya hindi na ginagamit ng ospital. Wala namang maghahanap diyan eh. Sayang kasi. Malaki naman ang espasyo sa loob kaya pwede kong paglagyan ng mga gagamitin kong computers pagdating ng dinner auction."

Tumango-tango si Jackson at pinagmasdan ang nakuha nilang sasakyan. "Sabagay... Tama ka rin diyan. Malaki ang espasyo sa loob kaya pwede talagang paglagyan ng mga gamit mo," Pagkatapos ay nilapitan ito ng lalaki at sinubukang buksan ang pinto. "Kahit medyo luma na, mukhang maaasahan pa rin."

Nagsalubong ang mga kilay ni Jackson dahil nahihirapan siyang buksan ang pinto ng ambulansiya. Pilit niya itong hinila, pero hindi niya talaga magawa.

Sinipa niya na lamang ito dahil sa inis.

"Anong problema nito?" tanong niya kay Christelle.

"Siguro medyo may kalawang na 'yung pinto. O kaya stuck talaga 'yan kaya hindi na siguro ginagamit," tugon ng dalaga, "Pero pwede naman natin 'yang ipaayos para mas madaling buksan."

"Hindi ba bumubukas?" tanong ni Baron na agad lumapit kay Jackson at hinawakan ang handle ng pintuan. "Ako na ang bahala..."

Sa isang iglap ay nabuksan ng malaking lalaki ang pinto ng ambulansiya, at halos matanggal niya ito mula sa pagkakakabit sa sasakyan. Nanlaki ang mga mata nina Christelle at Jackson nang halos sirain na ni Baron ang pinto na iyon, lalo na nang mapansin parang wala lang sa binata ang ginawa niya. Para lang itong nag bukas ng pinto ng refrigerator.

"Hindi naman mahirap ah," saad ni Baron kay Jackson na parang walang nangyari, "Hindi mo kasi nilakasan kaya hindi mo nabuksan agad. Sira na nga 'yung pinto eh. Dapat na talaga 'tong ipaayos para walang maging problema. Kukuha lang ako ng gamit sa loob, parang kaya ko naman 'tong ayusin."

Kita ang gulat at interes sa mukha ni Jackson nang pagmasdan niya ang mas malaking lalaki. "Kaya mo?"

Tumango si Baron bago kinuha ang isang face towel mula sa bulsa at isinukbit

ito sa balikat niya. "Oo naman... Natuto kasi ako sa tiyuhin ko tapos tumulong din ako sa vulcanizing shop niya noong high school ako. Ako na ang bahala diyan. Mag-chill na lang kayo diyan, at ihanda niyo na 'yung mga gamit ni Christelle na ikakabit dito. Kaya na natin 'tong tatlo."

Hindi na nakasagot pa sina Christelle at Jackson at sinundan na lamang ng tingin si Baron na papasok na sa safe house para kumuha ng mga kagamitan. Puno ng pagkamangha ang ibinibigay nilang tingin sa binata, na palagi na lamang silang sinusurpresa sa kung ano ang mga kaya nitong gawin.

"Parang narerealize ko na kung bakit trip na trip siya ni Eros..." ani Jackson na nakapako pa rin kay Baron ang tingin habang naglalakad palapit sa pinakabata nilang miyembro.

Unti-unting napatingin sa kanya si Christelle, who gave him a frustrated look before heaving a sigh of defeat. "Jackson... Please don't."

***

Pagkatapos maligo, lumabas si Eros mula sa banyo at pinagmasdan ang nakahubad na lalaki na nakahiga pa sa kama. Mahimbing ang tulog nito matapos ang nangyari sa kanila kagabi. Napangisi na lamang ang binata, at agad na dumiretso sa mga gamit nilang dalawa.

Ang lalaking nakahiga sa kama ay isa sa mga servers na magtatrabaho sa parating na auction. Mula sa listahan ng mga servers na nakuha ni Christelle, pinili ni Eros ang magiging target niya. Sinundan niya ito at inalam ang lahat ng tungkol dito, pati na ang mga pinupuntahan nito.

Nahanap niya ito sa isang bar, kung saan nagawa niya itong akitin. Kahit pa nagclaim ang lalaki na straight ito, hindi pa rin ito nakaligtas sa galing at kakayahan ni Eros.

Eros slightly chuckled as he whispered, "Sabi mo kagabi straight ka... Pero parang hindi ka naman straight sa mga ginawa mo sa 'kin kagabi..."

Napakibit-balikat na lamang ang binata, at dumiretso sa couch kung saan naroon ang mga bag at damit nila. Pero sa halip na kunin ang damit na isusuot niya, pasimple niyang pinakialaman ang gamit ng lalaking nakaniig niya kagabi. Binuksan niya ang bag nito, at kinuha ang isang I.D., bago ito isinuksok sa bulsa niya.

Isinuot niya na ang sariling damit na nagkalat sa ibabaw ng isang couch at sa sahig, bago inayos ang sarili sa harap ng salamin. Muli niyang pinagmasdan ang lalaki na nakahiga sa kama, bago napabuntong-hininga at umiling-iling.

"Sorry ha?" bulong niya habang pinagmamasdan ang natutulog na lalaki sa kamang iniwan niya, "Trabaho lang... At least nasarapan ka naman, kaya quits na tayo."

Inayos niya muna ang kumot na nakapatong sa katawan ng lalaki, bago siya tuluyang lumabas ng kwarto. Agad siyang bumaba sa ground floor ng motel na iyon, at nginitian ang babaeng nakapwesto sa reception desk noong umagang iyon.

"Ano Eros," bungad sa kanya ng babae, "Kantot-kalimot na naman ba 'to?"

"Ano ba 'yan... Umagang-umaga tapos sesermunan mo na naman ako..." Eros said as he chuckled while shaking his head. He then took some money from his pocket, and handed it to the young lady, "Pandagdag 'yan sa allowance mo. Magaral kang mabuti para hindi ka habambuhay na magtrabaho dito. Basta ha, kapag nagtanong 'yun kung ano ang pangalan ko, huwag mong sasabihin, okay?"

Nakangiting kinuha ng dalaga ang pera mula kay Eros bago tumango, "Oo naman. Dating gawi?"

Eros nods as he smirked and winked at her. "Yup... Dating gawi."

***

Dahil papalapit na ang dinner auction, palagi nang kasama nina Alfred sina Baron at Neo kahit saan, lalo na kapag pumupunta ito sa Senwell. Habang kausap ni Alfred ang may-ari ng hotel sa loob ng opisina nito, biglang nagpaalam si Neo na magbabanyo muna.

"Dito ka muna ha? May pupuntahan lang ako," maangas na sabi ni Neo sa kanya, "Kapag nagsumbong ka, sasaktan talaga kita."

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron dahil sa sinabi ng kasamahan. Habang tumatagal kasi, unti-unti nang lumalabas ang totoo nitong kulay. Kung noong una ay parang palakaibigan ito at marunong makisama, tuluyan nang lumalabas

ang masama nitong ugali at angas nito sa ibang tao na pakiramdam niya ay kaya niyang tapak-tapakan o saktan.

Pero hindi naman natatakot sa kanya si Baron. Talagang naiinis lang siya sa ugali nito. "Bakit naman kita isusumbong? Malay ko ba kung saan ka pupunta. Basta bilisan mo lang. Kapag nahuli ni boss na wala ka dito, hindi ko na problema 'yun."

Nginisian lamang siya ni Neo at pinagmasdan siya mula ulo hanggang paa. "Aba... Maangas ka rin pala. Porke paborito ka ng bossing, ganyan ka na. Bakit, ha?" Neo provoked him, "Kaya mo ba akong saktan? Eh parang hindi mo nga kayang manuntok eh. Takot ka bang makapatay ulit ng tao?"

Nainsulto si Baron sa sinabi ng kaharap, pero tinugunan niya na lamang ito. "Medyo. Natatakot lang ako na baka mapatay kita."

Halatang nagulat si Neo sa pagsagot niya, kaya tinitigan na lamang siya nito nang masama, bago tuluyang naglakad palayo. Nang tuluyang makaalis ang kasama, pasimpleng kinuha ni Baron ang phone niya na nakakonekta sa computer ni Christelle. Gamit iyon ay hiningi niya kay Christelle ang feed kung saan dumiretso si Neo pagkatapos umalis sa pwesto niya.

Doon ay nakita niyang tila may kausap ang kasama na isang lalaki. Kitang-kita sa video feed ang isang pamilyar na mukha na kausap ni Neo, pero hindi niya matukoy kung sino ito. Baron immediately made a mental note to inform Lucas about what he saw at the hotel.

Pagkalipas ng mahigit sampung minuto, bumalik na si Neo sa pwesto niya. Kahit

gustong kausapin ni Baron ang kasama at usisain ito ay hindi na lamang siya umimik. Iyon nga lang, hindi niya mapigilan ang maya't mayang pagpasada ng tingin kay Neo.

Napangisi na lamang si Neo, bago bahagyang tumawa. "Ano bang problema mo, ha? Bakit panay ang tingin mo sa 'kin?"

Umiling-iling si Baron, bago ngumisi. "Paano mo naman nalamang nakatingin ako sa'yo? Eh 'di ibig sabihin, nakatingin ka rin sa 'kin..."

Nagsalubong ang mga kilay ni Neo dahil sa inis at akma sana siyang kukwelyuhan. "Aba, gago 'to ah –"

Natigilan si Neo nang biglang bumukas ang pintuan at naabutan siya ng boss nilang si Alfred. Nanlaki ang mga mata ni Neo, bago pasimpleng tinapik ang mga balikat ni Baron habang nakangiti.

"Ano ba ang problema ninyong dalawa?" tanong sa kanya ni Alfred.

"W-wala po, Boss," agad na tugon ni Neo, "Kausap ko lang 'to si Baron. Tinatapik-tapik ko lang 'yung balikat. Nakakabilib kasi 'yung kwento niya eh. Ibang klase pala siya noong boksingero pa siya..."

Napatingin si Alfred kay Baron, na tumango naman habang nakangiti. "Totoo po 'yun. Nag-uusap lang po kami, Boss."

Hindi na nagsalita pa si Alfred pagkatapos ng insidenteng iyon, at nanatiling matiwasay ang buong araw ni Baron habang nasa trabaho. Patuloy pa rin ang pamemeste sa kanya ni Neo, pero hinayaan niya na lamang ito dahil ayaw niya namang makipagtalo sa kasama.

Pagkatapos ng trabaho, agad siyang dumiretso sa safe house kung saan naabutan niya si Lucas sa loob ng function room na pinagmamasdan ang tiara na nakalagay sa isang glass case.

"O Baron, andito ka na pala..." ani Lucas sa kanya nang makita siya nito. "Kumusta si Alfred?"

"Mukhang wala namang naging issue si Alfred matapos ang nangyari. Wala naman daw kasing nawala sa mga gamit niya, kaya inisip niya na baka may nananakot lang sa kanya," ani Baron kay Lucas, "Pero dinoble niya na ang security detail sa bahay niya, kaya mas mahirap nang pasukin iyon ngayon."

"Okay lang 'yun... We already got what we need, so he can add as many bodyguards as he wants," Lucas replied as he smiled slyly.

"Meron pa pala akong sasabihin... Si Neo kasi –"

"Yung katrabaho mo?"

Tumango si Baron. "Nakita ko kasi siya kanina na may kausap na lalaki. Medyo pamilyar sa 'kin 'yung mukha, pero hindi ko sigurado kung sino."

"Ah, 'yun siguro yung tinutukoy ni Christelle sa akin kanina," saad ni Lucas, "Ako na ang bahala dun sa nakita mong kausap ni Neo. Huwag mo nang isipin 'yun. Paghandaan mo na lang 'yung parating na auction dahil iyon ang mas importante."

Paalis na sana si Baron ng function room, pero biglang bumalik sa loob at muling nilapitan si Lucas. "Si Neo pala... Anong gagawin ko sa kanya?"

"May problema ka ba sa kanya?"

"Nagdududa kasi ako sa kanya eh. Medyo nakakainis din kasi sobrang yabang nung gago."

"Hmm... Eh 'di patulugin mo." Lucas then punches in the air, pretending to be a boxer, "Kaya mo naman 'yun, 'di ba? Nagawa mo nga 'yun nung nakuha mo 'yung black book ni Alfred, tapos hindi mo kayang gawin sa Neo na 'yun?"

"Ginawa ko lang naman 'yun dahil wala akong choice."

"Pero masarap sa pakiramdam, 'di ba?"

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron dahil sa sinabi ng kausap. "Ang manakit?"

"No. Asserting dominance on other people. That's what you are before... A proud, confident, and strong fighter on the ring. Too bad that happened," Lucas told him, still observing the tiara inside its glass case.

"Matagal na 'yun... Tinanggap ko na rin naman 'yung nangyari."

"Alam mo... Pagkatapos nating manakaw ang tiara, tataas ulit ang tingin mo sa sarili mo."

"Dahil lang marami na akong pera?" Baron chuckled as he shook his head, "Hindi rin... Kahit naman kasi bali-baliktarin mo ang mundo, krimen pa rin 'tong ginagawa natin. Wala lang naman akong choice kasi kailangan kong buhayin ang pamilya ko."

Inalis ni Lucas ang tingin sa tiara at inilipat kay Baron, "Alam mo, kung ganyan ka lagi, mamamatay ka kaagad."

"Bakit naman?" Baron was confused.

"You're too kind, and that will kill you. If you're too nice, you become an easy target for the stronger ones. You're an easy prey for the meanest predators, and you'll die if you don't fight for your life. Being kind is a weakness, Baron. Ipinanganak tayong mga makasalanan, kaya walang masama kung gagawa ka ng mali paminsan-minsan, hindi ba?"

"Ayokong mabuhay sa isang mundo kung saan ang pagiging mabuti ay isang

kahinaan," matigas ang pagkakasabi noon ni Baron.

Napangisi si Lucas, bago umiling-iling. "Hindi ang mundo ang problema, Baron. Tayong mga tao ang totoong problema. Tao ang nagsasabi kung sino ang mahina at kung sino ang malakas; kung ano ang tama at kung ano ang mali. At kung sinasabi ng mga tao na mahihina ang mga mabubuti, wala ka nang magagawa dun... Maliban na lang kung pipiliin ng mga tao na baguhin kung ano ang nakasanayan." Napabuntong-hininga na lamang si Lucas, bago tinapik-tapik ang balikat ni Baron, "Tapusin na muna natin ang trabaho, and let's see what happens, okay?"

Baron is puzzled with what Lucas told him, but just went along with it and nodded in agreement.

***

Victoria was checking herself while wearing the gown she will use during the dinner auction, while Alessa checks out the gadgets and the clothes she will wear as a handler during the event.

Inilipat ni Victoria ang tingin kay Alessa na pinagmamasdan ang I.D. at puting gloves na gagamitin pagdating ng auction.

"Do you want to wear a gown, Alessa?" tanong ni Victoria sa kasama.

Napatingin sa kanya si Alessa na napangiti habang umiling-iling. "Nah... I'm fine

with just this. Hindi naman ako mahilig sa mga ganyan eh. Not my style."

"But you would definitely look good in this. You have a pretty face, a gorgeous body... I swear, Lucas will go crazy if he sees you in a dress," tugon sa kanya ni Victoria matapos maupo sa tabi niya.

"Ano ba 'yan... Si Lucas na naman..." Alessa wrinkled her nose, and wore the white gloves on her hands. "Tsaka hindi ako makakagalaw at makakapagnakaw nang maayos kung 'yan ang suot ko. Tama na 'tong ganito... Tsaka parang uniform mo naman 'yang gown. You have to wear that to look convincing. We have our own roles to play, and specific clothes to wear, right?"

A smile crept on Victoria's face, before nodding at the realization she had from what Alessa told her. "You're right, actually..."

Habang pinagmamasdan nila ang mga nano earpieces na gagamitin nila, biglang lumabas si Lucas mula sa silid nito at nagmamadaling umalis.

"Ano ba ang problema, Lucas?" ani Alessa bago pa man makalabas ang lalaki mula sa pinto.

"Wala naman."

"Eh bakit parang nagmamadali ka?" tanong naman sa kanya ni Victoria, "Saan ang punta mo?"

Lucas grinned slyly. "Somewhere."

Pinaningkitan lamang siya ni Alessa. "Somewhere mo 'yang mukha mo. Saan nga?"

Lucas just smirked. "Basta. Malalaman niyo rin..."

Chapter Twenty One

Confidence Does the Trick

Pinagmasdan ni Lucas ang repleksyon sa salamin matapos niyang maisuot ang kulay maroon na suit na gagamitin niya para sa gabing iyon ng dinner auction. Nakailalim sa suot niyang iyon ang isang puting long sleeves, at isang itim na tie na may disenyong maliliit na fleur-de-lys na kulay ginto.

Huminga siya nang malalim at tinitigan nang direkta ang repleksyon ng sariling mga mata. Iyon na ang araw na pinakahihintay niya – ang araw na matagal niyang pinagplanuhan kasama ang anim niya pang mga kasama.

Ilang oras mula sa sandaling iyon, mapapasakamay na nila ang Luna y Estrella tiara – ang bagay na babago sa buhay nilang lahat.

He dyed his hair light brown for that day, and he brushed it back to emphasize his chiselled handsome face. He then fixed his suit once again, while looking at the mirror. He then wore his glasses, and expertly placed the earpiece in his ear. A small smirked crept its way on his lips, as he ired his own reflection.

Nang makalabas siya ng kwarto, pinagmasdan niya ang bawat bahagi ng safe house na nadadaanan niya. Ang mga kwarto ng mga kasamahan sa grupo, ang function room kung saan sila nag-uusap-usap at nagpaplano, ang pavilion, at ang kusina.

Nang maabot niya ang sala, nilingon niyang muli ang buong bahay, bago gumuhit ang isang ngiti sa mukha niya.

For the first time, he realized that the strangers he was living with turned into a family. Hindi niya inakala na iniisip niyang hahanap-hanapin niya ang presensya ng mga ito kapag natapos na ang pagnanakaw na gagawin nila. For a splitsecond, he wondered what will happen after the heist is over. He pondered if they are still going to meet and be a part of each other's lives.

Pero isinantabi na muna iyon ni Lucas. Iisipin niya na lamang iyon kapag nangyari na ang balak nila ngayong gabi. He gave the dark and empty safe house one last glance, before finally going out.

Paglabas niya ng bahay, sinalubong siya ng sekretarya ni Victoria na si Yuri. Nakangiti ito at mukhang kanina pa siya hinihintay doon.

"O, ikaw pala..." ani Lucas habang tinatapik ang balikat ng mas matangkad na lalaki. "Akala ko si Victoria ang ihahatid mo."

"Si Theon na ang naghatid sa kanya. Ako ang magdadala sa'yo sa Senwell, Lucas," ani ni Yuri habang nakangiti.

Tumango-tango si Lucas, bago sila sabay na naglakad palabas ng gate, kung saan naghihintay ang kotseng gagamitin niya papunta sa venue ng dinner auction – ang Senwell Hotel and Casino.

Sabay na pumasok sa loob ng kotse ang dalawang lalaki, at nang makaupo na sila nang maayos ay nilingon ni Yuri si Lucas.

"Good luck pala sa inyo..." ani Yuri sa kanya, "Parang sobrang thrilling ng ginagawa ninyo nina Miss Victoria. Sa akin lang niya kasi kinukwento kung ano ang totoong plano ninyo. 'Yung ibang tauhan kasi, basta lang sumusunod sa kanya."

Lucas chuckled as he felt the car start to move. "Sobrang thrilling talaga. Bakit, interesado ka bang sumali?"

"Hmm... Gusto ko sana, pero parang delikado," tugon ng sekretarya na natawa sa sarili niyang sagot.

Lucas shook his head as he smiled. "Hindi naman delikado kung pinagpaplanuhan... And you know what they say... High risk equals high return. The more expensive it is, the more dangerous it becomes; and the more dangerous it is, the more exciting it comes to be."

Nagtawanan na lamang sila ng sekretarya ni Victoria sa loob ng sasakyan, at patuloy pang nag-usap hanggang sa makarating na sila sa Senwell Hotel and Casino. Agad na lumabas si Yuri sa pwesto nito at pinagbuksan ng pinto si Lucas nang tumigil ang sasakyan sa harap ng entrance ng hotel.

Iginala ni Lucas ang mga mata sa buong palapag ng hotel na iyon, at halos mahipnotismo siya sa liwanag ng buong paligid at sa eleganteng centrepiece ng

hotel na isang malaking astrolabe. Kasabay niya sa pagpasok ang ilang mga mayayaman at kilalang personalidad, pero hindi siya basta nanliit. He remained calm, and he felt no intimidation inside his system.

He confidently walked his way inside the function hall where the dinner auction will be held, when one of the usherettes positioned on the entrance smiled at him.

"I'm sorry, Sir. Your name?"

Ngumiti si Lucas, bago inayos ang salamin. He was giving off a dominant and gentlemanly aura, and the woman in front of him almost swooned.

"Cedric Garcia..." tugon niya sa babae habang nakangiti. He kept his eyes locked with the woman's, and he was certain he made her heart skip a beat.

Tumango ang babae nang makita ang pangalang binanggit ni Lucas sa listahan, at tila mas lumapad ang ngiti nito nang magtamang muli ang mga mata nila.

"Your name is here... I'm really sorry, Sir," nahihiya nitong saad.

"It's okay... Dumadami na ang mga bisita, so you're probably getting backed up," he said in a deep yet calm voice.

Binigyan ni Lucas ang babae ng isang kindat bago tuluyang dumiretso papasok

ng venue. Hindi pa nagsisimula ang dinner, kaya abala sa pakikipag-usap sa ibang mga naroon ang mga bisita. Iginala ni Lucas ang tingin sa lugar, bago niya nakita si Victoria na kausap ang ilang mga negosyante. Nagtama ang mga mata nila, kaya binigyan siya ng babae ng isang makahulugang ngiti.

Nang ilipat niya ang tingin sa bandang gilid ng stage, si Baron naman ang tinitigan niya. Ilang segundo ang lumipas at tila naramdaman ng binata na may nakatingin sa kanya, kaya tuluyan nang nagkatapat ang mga tingin nila ni Lucas. Isang maliit na tango ang ibinigay sa kanya ng lalaki, bago ito nagpatuloy sa pagtingin sa paligid habang binabantayan ang pinto papasok sa exhibition room.

Naglakad siya papunta sa bar kung saan nagbibigay ng drinks para sa mga bisita. Habang naghihintay siya sa isang baso ng champagne na hiningi niya, pasimple niyang tiningnan ang catalogue na hawak habang pinagmamasdan ang mukha ng mga tao na nasa paligid.

Hindi kalayuan sa pwesto niya ay nakatayo si Damien Tresvalles – ang may-ari ng Oldenburg Auction Firm – na kasama ang asawa nito. Kausap nila ang pamilya ni Hans Schumacher – ang consignor ng Luna y Estrella tiara – at ang asawa nitong si Lena, pati na ang tatlo nitong anak na lalaki na sina Otto, 25; Ernst, 20 at Klaus, 18.

Pagdako ng tingin niya sa bandang kanan ng napakalaking function hall ay nakatayo naman si Alfred Montelibano, ang may-ari ng security agency na kinuha ng Senwell para sa auction na iyon. Kasama nito ang asawang si Yvette at ang panganay na anak na si Eliza. Kausap nito ang ilang mga organizers ng dinner auction, at ang isang mukha na hindi basta makakalimutan ni Lucas.

Pinagmasdan ng binata ang mukha ni Anthony Ortega habang kalmado niyang iniinom ang champagne na nasa baso niya. Ang lalaki ang may kasalanan kung

bakit siya nakulong dahil ginamit siya nito bilang scapegoat noong nagdispalko sila ng milyun-milyong piso mula sa isang bangko.

Ipinangako sa kanya ng mga ito na malaki ang makukuha niya, kaya nahulog siya sa bitag. Sa huli, sa halip na may makuha, sa kanya pa naipasa ang kasalanan na hindi lang naman siya ang mag-isang gumawa.

Napagbayaran niya na ang kasalanan sa kulungan, pero kulang pa iyon dahil siya lamang ang nakatikim ng selda sa kanilang lahat.

Pero hindi sina Ortega ang iintindihin niya para sa gabing iyon, kundi ang tiara na kailangan nilang nakawin.

Inubos niya muna ang laman ng baso, bago pumwesto sa harap para pakinggan ang sasabihin ng auctioneer para sa gabing iyon na si Wilhelm Saavedra, na isa ring connoisseur sa Oldenburg Auction Firm. Nakatayo siya sa likod ng auction block, at nakapatong ang kamay sa hammer – na tila pinaghalong pamukpok ng isang judge sa korte at baton ng isang music conductor.

Nakatayo sa likod ni Wilhelm ang dalawang handlers para sa gabing iyon kung saan kabilang si Alessa. Pinagmasdan ni Lucas ang babae mula sa pwesto niya, hanggang sa magtama ang mga tingin nilang dalawa. Walang lumabas na ekspresyon sa mukha ng babae, na nanatili lamang sa pag-arte bilang isang handler para sa dinner auction na iyon.

Muling pinagmasdan ni Lucas ang mga tao sa paligid niya. Maliban sa mga mayayamang art collectors at art speculators, mayroon ring mga mayayamang negosyante mapa-banyaga man o Pilipino, mga pulitiko, envoys at diplomats, at

ilan pang kilalang tao na invited sa dinner auction na iyon. Sa tingin ng binata, ang ilan sa mga naroon ay involved din sa ilegal na mga negosyo, lalo't karamihan sa mga naroon ay kilala ni Victoria.

Nang matapos ang pagsasalita ng auctioneer, sakto namang dumating ang bagong-upong presidente na si Henry Montealto na kasama rin ang asawa nito. Agad namang inacknowledge ng auctioneer ang presensya niya, na tila nastarstruck din sa pagdating nito doon.

Pagkatapos noon ay bumalik na si Lucas sa kinatatayuan niya malapit sa designated table niya pagdating ng dinner kung saan magiging katabi niya si Victoria.

"Wow... Star-studded," Lucas whispered to himself as he held his glass that is almost empty.

Habang tahimik siyang umiinom doon, bigla na lamang lumitaw sa harapan niya si Eros na nakasuot ng uniporme ng isang server para sa auction. May hawak itong isang bote ng champagne na inilalagay nila sa mga baso ng guests na nakaupo na at naghihintay sa pagsisimula ng dinner.

"Drinks, Sir?" tanong nito sa kanya habang nakangisi.

Lucas was a little taken aback with his sudden presence, and managed to control his laughter before nodding. Isang makahulugang ngiti ang nasa mukha ni Eros habang nilalagyan ng laman ang baso ni Lucas, bago ito tuluyang umalis at pumunta sa ibang mga guests.

Pagkalipas ng ilang minuto, muling nagsalita ang auctioneer sa harap, signalling the opening of the exhibition room para makita ng mga bidders ang mga lots na pwede nilang bilhin kapag nagsimula na ang mismong auction.

Isang ngisi ang lumitaw sa mukha ni Lucas nang binuksan na nina Baron at Neo ang dalawang malalaking metal doors papasok ng exhibition room.

Diniinan niya ang nano earpiece para ayusin ang pagkakasuot nito bago siya nagsalita, "Christelle?"

"Ano 'yun, bossing?" tanong sa kanya ng dalaga na nakatago sa ambulansiyang kinuha nila. Ang kalahati ng malaking espasyo ng sasakyan ay puno ng mga computers at screens para makita niya ang video feed sa CCTV ng hotel na iyon.

"Time to play..." he said as he walked into the massive entrance of the exhibition room.

***

Pagpasok ni Lucas sa loob, hindi niya mapigilang mamangha sa mga art pieces na nasa loob ng exhibition room. Nakaayos iyon base sa lot order ng mga ito, o ang pagkakasunod-sunod ng pag-bid sa mga mamahaling gamit na naroon.

Agad siyang dumiretso sa may tiara na pinalilibutan ng ilang mga negosyante at art collectors. Naroon din si Victoria na pasimple niyang nilapitan.

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas nang mapagtantong nasa unahan ang tiara, tanda na isa ito sa mga unang ilalabas. Hindi niya iyon inaasahan, dahil ang pagkakaalam niya ay isa ito sa mga lot na kasali sa huling round ng bidding.

Nang ilabas na ang cover lot sa bandang gitna ng exhibition room, tuluyan nang umalis ang ilang negosyante sa tabi ng tiara. Ang naiwan na lamang doon ay ilang art collectors na abala sa pag-uusap, kaya nagkaroon ng pagkakataon si Lucas na kausapin ang katabing si Victoria.

"Andito na 'yung tiara..." bulong ni Lucas sa mga kasama na alam niyang naririnig siya gamit ang earpiece na suot nila, "Akala ko ba kasali 'yan sa last round ng bidding?"

Umasta si Victoria na kunwari ay nag-uusap sila ni Lucas tungkol sa ibang bagay, kaya isang pilit na ngiti ang nasa mukha niya habang nagsasalita.

"Mukhang nagbago na 'yung lot order..."

Lucas sighed in frustration. "Alessa, ano 'to? Bakit nagbago 'yung lot order? Akala ko ba mahuhuli 'tong tiara?"

"Last minute changes 'yan. Kanina ko lang nga rin nalaman kaya nagulat ako... Ngayon ko lang nakita 'tong bagong kopya ng lot order. Mula sa anim na pinakamahal na pieces, tatlo ang uunahing ilabas, at kasali dun ang tiara," tugon sa kanila ni Alessa.

Uminom si Lucas mula sa basong hawak niya. "Pang-ilan 'yung target natin?"

"Pangalawa."

"Anong oras ba magsisimula ang auction pagkatapos ng dinner?"

"Alas otso y media ng gabi."

Tiningnan ni Lucas ang suot niyang wristwatch. He then looked at Victoria, "We have approximately an hour to steal the tiara. Dapat makuha na natin 'yun bago mailabas sa auction block..." He then stared at the tiara as his face looked serious, "Kakayanin ba natin, Alessa? Reduced na ang oras natin."

Nakarinig ng mahinang tawa si Lucas mula kay Alessa na nasa kabilang linya ng earpiece.

"Ako pa ba?"

Lucas just chuckled and looked around, before nodding slightly at Victoria. Hindi nagtagal ay iniwan niya ito at nilibot ang buong exhibition room at pinagmasdan ang mga naka-display na lots for bidding doon.

Pagkalipas ng ilang minuto, narinig na muli ni Lucas ang tinig ni Christelle mula

sa earpiece niya.

"Guys, 30 seconds to go, and the game is on."

Chapter Twenty Two

The Moon and Stars

"...3, 2, 1." Narinig ni Alessa ang pagnguya ni Christelle ng chips pagkatapos nitong magbilang, "Guys, it's 7:30. Time to move."

Napatingin si Alessa sa suot na wristwatch. Eksaktong 7:30 na, kaya tumayo na ang auctioneer sa auction block para i-anunsyo ang pagsisimula ng dinner para sa gabing iyon.

Agad na gumalaw ang mga bisita at pumwesto sa mga designated tables nila, habang siya naman ay sumunod sa auctioneer na si Wilhelm palabas ng function hall. Dumiretso sila sa isang espesyal na kwarto kung saan ay kasama nila ang ilang mga connoisseurs, consultants, at valuers na pawang nanggaling lahat sa Oldenburg.

Habang abala ang mga ito sa pag-uusap-usap, doon na sinimulan ni Alessa ang pag-arte. Kinalabit niya ang isa pang handler, at nagkunwaring masakit ang tiyan.

"Camille..." ani ng babae sa kanya na tinawag siya sa pekeng pangalan na ibinigay niya, "Okay ka lang ba?"

"Medyo hindi eh," tugon niya dito, "Masakit ang tiyan ko... Diyahe nga eh, kasi nangyari pa 'to kung kelan may event."

Napangiti na lamang ang kapwa niya handler. "Magbanyo ka muna. May isang oras pa naman bago magsimula ang auction kasi nagdidinner pa 'yung mga bisita. Basta bumalik ka lang bago magsimula, okay?"

Tumango si Alessa habang nagpapasalamat sa kasama, bago tuluyang lumabas ng silid na iyon habang nakahawak sa kunwari ay masakit na tiyan. Nang tuluyan siyang makalabas ng pinto, tumayo siya nang matuwid at huminga nang malalim, bago niya kinuha ang isang pantali sa buhok na nakasuot sa kamay niya. She tied her hair into a ponytail, before starting to move towards the backdoor of the exhibition room. Maliban kasi sa pinto na makikita mula sa loob ng function hall, may pinto rin sa likod ang malaking silid na nagsilbing exhibition room na extension ng venue para sa auction noong gabing iyon.

Inayos niya ang pagkakasuot ng earpiece, bago bumulong habang naglalakad. "Christelle, is the coast clear?"

Nakarinig siya ng pagbuntong-hininga, bago nagsalita ang pinakabata ng grupo. "Medyo hindi eh. Andaming guards sa hallway na dadaanan mo."

Nang malapit na si Alessa sa hallway kung saan naroon ang backdoor ng exhibition room, napaatras siya nang makita ang dalawang guards na nakapwesto sa magkabilang dako ng entry point nito.

"Ilang guards ang nakapwesto dito?" tanong ni Alessa.

Agad na finocus ni Christelle ang tingin sa isang video feed at binilang ang mga lalaking naroon. "Apat silang nasa hallway. 'Yung huling dalawa, nasa may pinto na mismo ng backdoor. Sina Baron ang nakapwesto dun pati 'yung kasama niya."

"Ako na ang bahala diyan," ani Eros na bigla na lamang sumingit sa usapan nila mula sa earpiece na suot nila. "Gagawa na lang ako ng eksena para magkagulo sila... Pero kailangan ko rin ang tulong ni Victoria."

Nakarinig sila ng mahinang 'hmm' mula kay Victoria tanda ng pagpayag nito, kaya naghintay na lamang si Alessa at nagtago sa loob ng isang bakanteng kwarto na pinakamalapit sa pwesto niya.

Hindi nagtagal ay narinig niya mula sa earpiece ang tunog na tila nagmula kay Baron. Iyon nga lang, hindi iyon boses ni Baron kundi ng kasama nitong si Neo. May kalakasan kasi ang tinig ng lalaki, kaya nasasagap pa rin ng earpiece ni Baron.

"Ano? Merong nagrereklamo na nawalan siya ng alahas? Lintik naman oh... Suarez, Ferrer, pumunta kayo dun sa nagrereklamo at itanong ninyo kung ano ang nawala sa kanya."

Dahil doon kaya umalis ang dalawa sa mga guwardiyang nakapwesto sa hallway, na agad namang ibinalita ni Christelle sa kasamahan.

"Alessa, apat na lang ang andun. Dalawa na lang ang problema para makadaan

ka. Aabutin pa ng siyam na minuto bago makarating 'yung mga papalit sa pwesto nilang dalawa."

Maya-maya ay nakarinig si Alessa ng sipol sa earpiece niya, at mahinang pagtawa na sigurado siyang mula kay Eros. Tila naglalakad ito at parang naghihintay lang.

"Eros?" ani Christelle sa kasama, "Mukhang aware na ang grupo nina Baron na ninakaw kunwari ang kuwintas ni Victoria. Pwede ka nang lumabas."

Doon na narinig ni Alessa na tila mas bumilis ang galaw ni Eros. Ilang minuto ang lumipas, at nakarinig na siya ng malalakas na sigaw mula sa ibang mga lalaki. Doon na nagsimulang maging maingay ang feed ni Eros, kaya hininaan ito ni Christelle.

"Christelle," tawag ni Alessa sa hacker nila, "Anong nangyari?"

"Syempre gumawa ng eksena 'yung best actor at best actress natin. Nagpanggap si Victoria na nanakaw ang kwintas niya, kaya ipinadala 'yung dalawang guard na nakapwesto sa hallway kasi sila ang pinakamalapit sa dinner area. Si Eros naman, biglang nagpakita dun sa ibang guard na may dala-dalang kwintas na suot naman talaga ni Victoria, kaya ayun... Natupad na ang pangarap nung gago. Hinahabol siya ng mga lalaki,"

Christelle told her while chuckling, "Okay na, Alessa. Konti na lang at clear na ang dadaanan mo. Sa ngayon, si Baron naman ang kailangang magtrabaho..."

Napangisi na lamang si Alessa, bago tumingin sa suot niyang wristwatch, "Malapit nang umepekto 'yung binigay mo sa kanya, Baron," aniya sa binata, "Basta galing sa pharmaceutical company nina Christelle, effective 'yan."

Christelle nodded as she smirked, "10 seconds before the final barrier falls..."

***

Pinagmasdan ni Baron si Neo na panay ang pag-iling habang bakas ang inis sa mukha.

"Mabuti na lang may replacements na darating para pumalit sa pwesto nina Ferrer," ngitngit ni Neo, "Bwisit talaga... Bakit ba kasi nagha-hire ang catering services na 'yan ng magnanakaw? Putangina talaga..."

Pilit na pinigilan ni Baron ang pagngiti matapos mawala ang apat na guwardiyang nakabantay sa may hallway. Aabutin pa ng ilang minuto bago dumating ang mga kapalit nila, kaya tanging si Neo na lamang ang balakid para tuluyang makadiretso si Alessa backdoor ng exhibition room.

Napahinga nang malalim si Neo, at diniinan ang sentido niya gamit ang ilang mga daliri. "Tangina... Kung kailan busy, saka naman ako mahihilo... Dahil siguro 'to sa ininom kong gamot." Tapos ay tiningnan nito nang masama si Baron, "Ikaw ang nagbigay nung gamot sa sakit ng ulo, 'di ba? Nilason mo ba ako?"

Nagsalubong ang mga kilay ni Baron at umarte sa harap ni Neo. "Gago ka ba? Hindi 'no. Pareho lang tayo ng ininom na gamot kasi humingi ka sa 'kin. Kung nahihilo ka tapos ako hindi, ikaw lang talaga ang may problema."

Hindi na lamang nakasagot si Neo dahil napagtanto niyang tama naman ang sinabi ni Baron. Pinilit ng binata na pigilan ang pagtawa habang nakikita niyang nahihirapan nang tumayo ang kasama. Kagabi kasi ay inaya silang mag-inuman ng ilang mga kasamahan nila sa trabaho, at sinadya niyang lagyan ng espesyal na gamot ang inumin ni Neo para magkaroon ito ng matinding sakit ng ulo kinabukasan. Nang magreklamo naman si Neo sa sakit ng ulo kaninang umaga dahil sa 'hangover', agad naman na nag-offer si Baron ng gamot sa kanya.

Pero walang nangyari kay Baron kahit pa uminom din siya ng kaparehong gamot, dahil ang pampatulog ay inilagay nila sa bote ng tubig na ininom ni Neo bilang panulak sa tabletang kinuha niya. Naubos ni Neo ang laman ng bote ng tubig, kaya medyo matindi ang naging epekto nito sa kanya.

Napahinga na lamang nang malalim si Neo dahil sa inis at sakit ng ulo. "Tangina talaga... Dito ka lang ha? Iihi lang ako."

Hindi sumagot si Baron, at sa halip ay tumango lang habang sinusundan ng tingin ang naglalakad palayo na si Neo. Nang tuluyan na itong makapasok sa kalapit na banyo, tuluyan nang napangisi si Baron.

"Christelle," ani ng binata, "Ikaw na ang bahala sa video feed diyan."

"No problem," tugon ng hacker sa kanya, "Naka-loop na 'to para ipakitang nakatayo ka lang diyan sa tapat ng backdoor ng exhibition room nang mag-isa.

Pwede ka nang gumalaw."

Mabilis na dumiretso si Baron sa banyo, at doon niya inabutang nakabulagta na si Neo sa sahig at natutulog. Napangisi na lamang siya, dahil mukhang hindi na nito nagawa pang ibaba ang zipper at napaihi na ito sa sariling pantalon bago mawalan nang malay.

Pilit na pinigilan ni Baron ang pagtawa habang nilalock niya ang banyo mula sa loob. Pagkatapos ay kinuha niya ang isang signboard mula sa banyo ng mga babae at inilagay ito sa harap ng pinto kung saan natutulog si Neo. Nakasulat doon ang mga katagang 'out of order', kaya paniguradong wala nang papasok doon para istorbohin ang saglit na pagtulog ni Neo.

Pagkatapos ay bumalik na si Baron sa pwesto kung saan siya nakatayo, bago huminga nang malalim at ngumisi. "Alessa, pwede ka nang dumaan."

***

Lumabas na si Alessa mula sa silid kung saan siya nagtatago, at komportableng dumaan sa hallway habang wala pa ang mga kapalit na guards na pupwesto doon.

"Alessa, meron ka na lang limang minuto para makuha ang tiara. Na-manipulate ko na ang cameras diyan sa hallway at sa loob mismo ng exhibition room. You have to move faster," babala sa kanya ni Christelle.

Napangisi na lamang si Alessa nang makalapit na siya kay Baron na nginingitian siya. Inilagay ni Baron ang code sa door lock ng backdoor, at binuksan ito para makapasok na si Alessa.

Alessa stretched her body before a smirk crept on her lips. "Don't worry. I'll be done before you know it."

Tuluyan nang pumasok si Alessa sa loob ng exhibition room, at mabilis na naglakad papunta sa maliit na podium kung saan nakapatong ang tiara na natatakpan ng isang glass case. Dahil may access na si Christelle sa locks ng glass cases ay binuksan niya na ito para kay Alessa.

Pero bago pa man matanggal ni Alessa ang glass case, nakita ni Christelle sa isang video feed sa screen niya na hawak na ng auctioneer ang hawakan ng front door papunta sa exhibition room.

"Alessa, magtago ka muna!" agad niyang babala sa kasamahan, "Bubuksan nung auctioneer ang pinto. Papasok siya diyan sa loob!"

Nanlaki ang mga mata ni Alessa, at nagtago sa likod ng podium ng isang Buddha statue nang biglang bumukas ang pinto ng exhibition room mula sa harap. Medyo malapad ang podium na pinwestuhan niya, kaya naitago ang maliit na katawan ng babae.

Malakas ang tibok ng puso ni Alessa, at halos pigilan niya ang paghinga habang hinihintay niya ang pag-alis ng auctioneer sa loob.

"Fuck, Alessa... Papalapit siya diyan sa pwesto mo... Shit, shit, shit..." Maging si Christelle ay tira masisiraan na rin ng bait dahil sa panic na nararamdaman.

Ipinikit ni Alessa ang mga mata, at pilit na hininaan ang paghinga sa takot na pati iyon ay marinig rin ng auctioneer. Lumipas ang ilang segundo, at narinig na lamang ni Alessa na naglalakad na palayo ang lalaking pumasok sa exhibition room. Hinintay muna niyang maisara nito ang pinto bago tuluyang tumayo mula sa pwestong pinagtataguan niya.

"Putangina ha..." ani Alessa habang naghahabol ng hininga, "Muntik na 'yun."

Umiling-iling na lamang siya at ngumisi bago itinuloy ang nabiting gawain. Maingat niyang tinanggal ang glass case ng tiara, bago inangat ang maluwag na slacks na suot niya. Kinuha niya mula sa binti niya ang pekeng tiara na ipapalit nila sa tunay na nakalagay pa sa maliit nitong lalagyan.

"Hello there, precious..." ani Alessa habang kinukuha ang tunay na Luna y Estrella tiara bago inilagay ang peke sa pwesto nito.

"You only have three minutes..." ani Christelle sa kanya.

Hindi umimik si Alessa, na manipulado ang bawat galaw. Kalmado niyang isinuot ang tunay na tiara sa binti niya, bago ito muling ikinubli gamit ang suot niyang slacks.

Pagkatapos noon ay ibinalik na niya ang glass case para protektahan ang pekeng

tiara, bago ibinalik ni Christelle ang lock noon.

A contented smirk appeared on Alessa's face as she walked out of the opened backdoor where Baron is waiting for him. Nang makalabas siya, tinapik-tapik niya na lamang ang balikat ni Baron na sinundan na lamang siya ng tingin habang nakangiti, knowing that she already managed to steal the tiara.

Habang naglalakad si Alessa, inayos niya ang pagkakasuot ng earpiece niya. Tinanggal niya ang tali sa buhok, at inayos ang itsura niya na para bang walang nangyari.

"Victoria, it's your turn..."

***

Nang marinig ni Victoria mula sa earpiece ang sinabi ni Alessa, agad itong nagpaalam sa mga kasama sa mesa para pumunta sa banyo. Binigyan niya ng isang makahulugang tingin si Lucas, bago siya tuluyang dumiretso sa banyo ng mga babae.

Pagpasok ni Victoria sa banyo, naabutan niyang naghuhugas ng kamay si Alessa. Nagkatinginan sila nito, bago tuluyang pumasok ang huli sa isang cubicle. Saglit na humarap si Victoria sa salamin para tingnan ang sarili, bago ito pumasok sa loob ng cubicle na katabi ng pinasukan ni Alessa.

Naghintay si Victoria sa pwesto niya, hanggang sa bigla na lamang lumitaw sa

ilalim ng pader ng cubicle ang kamay ni Alessa na hawak ang tunay na tiara. Agad itong kinuha ni Victoria, bago ito isinuot sa sarili niyang binti. Nang maayos niya na ang pagkakasuot nito, kinatok niya ang cubicle kung saan naroon si Alessa.

Makalipas ang ilang segundo ay tuluyan nang lumabas si Alessa sa cubicle kung saan siya naroroon matapos ang tunog ng pag-flush. Narinig ni Victoria mula sa pwesto niya ang lagaslas ng tubig at tinig ng ilang mga babae na pumasok sa loob ng banyo.

Naghintay si Victoria sa pinagtataguan niya, bago nag-flush at lumabas ng cubicle. Naghugas siya ng kamay, at muling chineck ang make-up sa harap ng salamin habang nginingitian ang ibang mga babaeng kakilala niya na pumasok sa banyo.

Pagkatapos makuha ang tiara, komportableng bumalik si Victoria sa upuan niya at muling nakipag-usap sa mga tao doon na parang walang nangyari.

Nagkatinginan sila ni Lucas, na para bang ipinapaalam niya sa lalaki na naisuot niya na ang tiara sa binti niya. Hindi umimik si Lucas, at sa halip ay tinapik ang mesa gamit ang mga daliri niya habang umiinom ng wine mula sa basong hawak nito.

Maya-maya ay lumapit kay Victoria ang isang middle-aged na babae na nakasuot ng uniporme ng isang chef.

"Ma'am, gusto lang po sana naming humingi ng tawad sa inyo dahil sa pagnanakaw ng tauhan namin ng kwintas ninyo..." Agad nitong iniabot sa kanya

ang kwintas na sinadya niyang ihulog kanina para makuha ni Eros na gumawa ng eksena para itaboy ang mga guwardiya sa hallway, "Sisisantehin na po namin ang lalaking 'yun. I would like to apologize on my team's behalf for the inconvenience he caused you. We encourage you to file a case -"

"No, no..." ani Victoria habang isinusuot ang kwintas sa leeg niya, "It's fine. Naibalik naman sa akin ang kwintas eh. But it's good that you fired him. Do not ever hire a person like that next time, para hindi kayo nagkakaaberya gaya nito."

"Yes, Ma'am... We're really sorry about everything," pagkatapos ay kinuha ng chef ang isang dessert mula sa kasama niyang server, "And please accept this special fruit mousse that I made as a token of apology."

Tumango si Victoria habang isang alanganing ngiti ang nasa mukha niya nang ilapag harap niya ang pagkain, bago kumuha ng kaunti mula sa fruit mousse at isinubo ito. She nodded and hummed as she exclaimed her appreciation for the special dessert she received as she continued digging in the magnificent dish.

Nang paalis na ang chef na nagbalik ng kwintas, biglang nabitawan ni Victoria ang dessert spoon na hawak niya at napahawak sa dibdib. Nailuwa niya ang pagkain na nasa loob ng bibig, at nagsimulang magsuka. Bakas sa mukha nito ang hirap sa paghinga, kaya napatayo si Lucas sa kinauupuan at inalalayan ang babae.

"Hey..." agad niyang bulong dito, "Anong nangyayari sa'yo?"

"H-hindi ako - Hindi ako makahinga..." sagot ng babae kahit hirap na ito sa pagsasalita.

Agad na tiningnan ni Lucas ang kinakaing fruit mousse ni Victoria, at doon niya nakita ang mga piraso ng kiwi sa loob. Nanlaki ang mga mata niya, at agad na minura ang chef na nagdala ng pagkain na naninigas na sa kinatatayuan nito.

"Allergic siya sa kiwi..." bulong ni Lucas sa sarili, at tinitigan nang masama ang isa sa mga guards na lumapit sa kanila. Ni hindi ito makagalaw sa kinatatayuan habang pinagmamasdan ang naghihirap na si Victoria habang inaalalayan ito ng mga kasama sa mesa.

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas at binigyan ng isang malamig na tingin ang lalaking kaharap. "Anong tinitingin-tingin mo diyan?"

"Po? S-sir -"

"Tumawag kayo ng tulong, dali!" pasigaw na pagputol ni Lucas sa pagsasalita ng kaharap ng guard.

Agad namang napabalikwas sa kinatatayuan ang nasigawang guard na dumiretso sa labas para humingi ng tulong sa mga guards na nakapwesto sa entrance ng venue.

Hirap na hirap si Victoria dahil sa pangangating nararamdaman at hirap sa paghinga, at panay rin ang pagsusuka nito habang inaalalayan ito nina Lucas at ng iba pang nakapaligid sa kanila. Ang mga guards naman ay nagpapanic na, at ang ibang naroon sa event at pilit nang nakikiusisa sa nangyayari.

Hindi nagtagal ay dumating na rin ang ambulansyang tinawag ng guwardiya dahil na rin sa utos sa kanya ni Lucas. Pumasok sa loob ng venue ang dalawang lalaking medics na may bitbit na stretcher, at isang babae na may dalang medical kit. Agad na kumuha ang babae ng isang injection mula sa kit na dala niya, at agad itong itinarak kay Victoria. Agad namang nag-subside ang allergy attack nito, at tuluyan nang nakatulog dahil sa panghihina.

Agad siyang kinarga ng dalawang lalaking medics at inihiga sa stretcher, bago dinala palabas ng venue ng dinner auction na 'yun. Sumunod naman sa mga medic ang mga bodyguard ni Victoria hanggang sa makarating ito sa labas ng hotel.

Mabilis na ipinasok ng mga medics si Victoria sa loob ng isang ambulansiya habang dumiretso naman ang mga bodyguards nito sa sasakyang gamit nila.

Nang marinig ng babae na naisara na ang pinto, unti-unti niyang iminulat ang mga mata at pinagmasdan ang mga kasama sa sasakyan. Nakaupo sa tabi niya si Christelle na hinuhubad na ang uniporme habang nakapwesto sa harap ng computers niya.

Nang tinanaw niya ang nakaupo sa driver's seat sa harap ng sasakyan, nakilala niya ang likod ng ulo ng lalaking nagmamaneho na walang iba kundi ang sekretarya niyang si Yuri.

"Did you get it?"

Napatingin si Victoria sa nagsalitang lalaki na nakaupo sa tabi niya, bago itinaas ang suot na gown at tinanggal ang pagkakasuot ng tiara sa binti niya.

"How dare you doubt me and my acting skills, Jackson," nakangising tugon ni Victoria sa huling medic na walang iba kundi si Jackson.

Nang maibigay na ni Victoria ang tiara kay Jackson, kinuha ng lalaki ang isang monocular mula sa bulsa niya. Gamit iyon, pinagmasdan niya ang mga mamahaling batong nakalagay sa tiara na hawak niya. Nang dumako ang tingin niya sa Archduke Joseph diamond gamit ang monocular na gamit, tuluyan na siyang napangisi.

Diniinan niya ng suot na earpiece at mahinang tumawa bago nagsalita.

"It's done, guys. The Luna y Estrella tiara is now in our hands..."

***

Nang marinig ni Baron ang tinig ni Jackson mula sa earpiece niya, tuluyan siyang napangiti habang naglalakad papunta sa banyo para tanggalin ang 'out of order' sign na inilagay niya sa tapat. Habang bitbit niya iyon, sakto namang lumitaw sa maliit na siwang ng pinto ang ulo ni Neo.

Nagulat si Baron, at agad na itinago ang signboard sa likuran niya. "N-neo... Okay ka na ba?"

"Nakatulog ba ako?" tanong nito sa kanya.

"Oo eh... Nag-panic na ako kasi nahihirapan akong gisingin ka nung naabutan kita diyan sa banyo. Kaya ang ginawa ko, naglagay na lang ako ng 'out of order' sign sa tapat ng banyo para wala nang pumasok. Baka kasi mahuli ka eh," paliwanag ni Baron sa kasama.

"W-wala bang naghanap sa akin?" muli nitong tanong habang nagtatago pa rin sa likod ng pintuan ng banyo, "Si Boss, alam niya bang umalis ako sa post ko?"

"Hindi naman. At tsaka wala naman akong pinagsabihan eh. Ilihim na lang natin 'to para hindi ka na mapagalitan," paninigurado sa kanya ni Baron, "Hindi naman ako magsusumbong eh."

Halatang napahiya si Neo sa sinabi ni Baron, kaya napakamot na lamang ito. "Salamat ha..." Tapos ay napabuntong-hininga ito, "Pero... Meron ka bang extrang pantalon diyan? Kailangan ko lang kasi. Ipakuha mo na lang sa iba. May - May konting problema lang kasi 'yung suot ko."

"Ah, sige..." sagot niya sa kinaiinisang kasama, "Uutusan ko na lang sina Herrera. Diyan ka lang muna. Babalik muna ako sa post ko tapos tawagan ko na lang sila sa radyo ko."

Isang mahinang tango ang isinagot ni Neo, bago niya ito tuluyang tinalikuran.

Habang naglalakad pabalik sa pwesto niya, isang ngisi ang gumuhit sa mukha ni

Baron bago siya tuluyang natawa.

***

"...Makita ko lang talaga ulit 'yang pagmumukha mo at talagang ipapapulis kita! Pasalamat ka at hindi ka ipapakulong ng may-ari ng kwintas na ninakaw mo..." sigaw ng isang lalaki kay Eros na napayuko na lamang habang pinapakinggan ang mga sermon na nakukuha niya.

"Hindi ko naman po kasi ninakaw 'yun. Napulot ko lang po 'yun, Sir... Maniwala po kayo sa 'kin," pag-arte ni Eros habang dinidepensahan niya ang sarili niya.

Umiling-iling na lamang ang superior niya, at itinulak siya palabas ng kusina ng hotel. "Umalis ka na bago pa kita masaktan. Ayoko nang makita ang pagmumukha mo!"

"Pero Sir -" Nang maitulak na siya palabas ng amo ay pinagsarhan na siya nito ng pinto. Agad na kinalampag ni Eros ang pinto at nagmakaawa, "Sir, kailangan ko talaga ang trabahong 'to... Please naman po... Hindi ko po talaga ninakaw 'yun! Sir, makinig naman po kayo sa akin..."

Nang wala nang marinig na tugon mula sa loob si Eros ay agad nawala ang malungkot na ekspresyon sa mukha niya, at pinunasan niya ang mga luhang umagos mula sa mga mata niya.

He removed the necktie he is wearing and threw it away, before undoing the

buttons on his wrist and chest. Pagkatapos ay isinuklay niya ang buhok gamit ang mga daliri, bago napahinga nang malalim.

Isang ngisi ang lumitaw sa mukha niya, bago niya tinapik-tapik ang sariling balikat.

"Ang galing mo talaga, Eros..."

***

After the incident involving Victoria, everyone seemed a little startled so the auctioneer took the responsibility to liven up the evening once again. Nagtagumpay naman ito, kaya nagpatuloy ang naudlot na dinner na para bang walang nangyari.

Pagsapit ng alas otso y media ay nagsimula na ang auction proper, kaya pumwesto na si Lucas sa bandang likod para panoorin ang bidders na magagawan sa mga lots na ilalabas sa gabing iyon.

Patuloy ang pag-inom niya ng red wine mula sa baso habang pinapanood si Alessa bilang handler para sa gabing iyon. Hindi niya mapigilang mapangiti habang nakatitig sa babae na nakapwesto sa tabi ng auction block habang patuloy ang bidding.

Umalingawngaw ang tunog ng pagpalo ng hammer ng auctioneer, tanda na naibenta na ang isang art piece para sa gabing iyon.

Isang malapad na ngiti ang nasa mukha ni Wilhelm, bago lumipat ang spotlight sa isang glass case na pinagtutulungang dalhin ng mga auction handlers.

"Now up for bids, the Luna y Estrella tiara..."

Napadako ang tingin ni Lucas kay Alessa at sa kasama nito. Nang maipatong na ang ngayon ay pekeng tiara sa auction block, nagtama ang mga tingin nina Alessa at Lucas.

As the people started to bid for the fake piece on stage, a sly smirk slowly crept on Lucas' face, before sipping some more from the glass of wine he is holding.

Chapter Twenty Three

Aftermath

"It's worth the wait, right?" nakangising saad ni Alessa kay Lucas habang pinagmamasdan nilang lahat ang Luna y Estrella tiara na nakalagay sa isang glass case sa loob ng function room.

Nakapalibot silang pito sa malaking lalagyan habang pinapaulanan ng titig at papuri ang tiara na gawa sa ginto at tadtad ng mga diyamante. Agaw-pansin ang pinakamalaking piraso ng bato sa gitna – ang Archduke Joseph Diamond na siyang pinagmamalaking bahagi ng piece na iyon.

"Kaya naman pala gusto niyong nakawin 'to..." ani Baron na bakas ang pagkamangha sa mga mata, "Sino ba naman ang hindi matetempt, 'di ba?"

Tumango-tango si Victoria habang nakapatong ang kamay sa balikat ng malaking lalaki. "I'm not into diamonds, but this one is really, really beautiful..."

"So, paano niyo 'to maibebenta?" tanong ni Eros kay Lucas na nakatayo sa tabi niya. "Nagawa na nating nakawin, 'di ba? Oras na siguro para magkaroon tayo ng paghahati-hatian."

"Madali na lang nating maibebenta 'to. For years, this tiara has been illegally owned at pinagpasa-pasahan na rin ng mga collectors at mayayamang buyers, kaya hindi magiging problema kapag nilapag natin 'to sa black market," tugon sa kanya ni Jackson, "Maraming collectors din ang magkakandarapa para makuha 'to. Or, kung gusto niyo, pwede rin nating sirain ang mismong tiara para gawing magkakaibang alahas. We would have to cut the Archduke Joseph diamond for that, though. Either way, everyone is going to get their cut."

"Guys..." biglang singit ni Christelle habang papalapit ito sa kanila na may dalang laptop, "Meron tayong problema."

"Ano 'yun?" tanong ni Alessa habang palapit sa kanya. Nang makita niya ang webpage sa screen ng bunso nilang miyembro ay napailing-iling na lamang siya. "They discovered it way too early... Damn it."

"Bakit? Anong nangyari?" tanong sa kanila ni Lucas.

"Yung Japanese businessman na nakabili nung tiara, naghuramentado na sa media... Peke daw 'yung nakuha niya mula sa auction," tugon sa kanya ni Alessa.

Gumuhit ang pag-aalala sa mukha ni Victoria, "Oh my goodness... Are we going to get busted now?"

Lucas shook his head, "No, we are not... Inaasahan ko namang madidiskubre din ng buyer na peke ang tiara. Hindi ko lang inaasahan na malalaman niya iyon nang ganito kabilis. Akala ko lilipas muna ang isang linggo bago niya mapansin. He must have a really good eye with jewels, o talagang praning lang siya kaya ipinacheck niya agad kung tunay o hindi 'yung tiara."

Napatingin ang nag-aalalang si Baron sa kanya, "Kung alam na nilang peke ang tiara, paniguradong magkakaroon ng imbestigasyon para alamin ang totoong nangyari. Baka mamaya matunton nila tayo."

Agad na umiling si Christelle na bahagyang nagpapanic, "Imposible 'yun. Lahat ng digital footprint natin binura ko na. Hindi naman kayo pumalpak sa mga ginawa ninyo kaya imposibleng ma-trace nila kayo. Safe tayong lahat, kaya hindi tayo dapat matunton ng mga pulis."

Habang magulong nag-uusap ang lahat, tahimik lamang sina Lucas at Jackson na nakatuon pa rin ang tingin sa tiara sa harap nila. Hindi nagtagal ay natigilan ang lahat nang makarinig sila ng malalakas na katok mula sa labas.

"S-sino 'yung nasa labas?" tanong ni Eros na halatang kinakabahan.

"Rivera!" Narinig nilang lahat ang sigaw na iyon. "Lumabas ka diyan! Alam kong nagtatago ka diyan sa loob!"

Napahinga nang malalim si Lucas bago pinasadahan ng tingin ang mga kasama. "Dito lang kayo. Ako na ang magbubukas ng pinto. Kahit anong mangyari, huwag kayong lalabas."

Palabas na sana ang binata nang biglang hawakan ni Alessa ang kamay niya. "Ano bang ginagawa mo?"

Isang maliit na ngiti ang sumilay sa mukha ni Lucas, bago bahagyang pinisil ang kamay ni Alessa. "Dito ka lang. I'll be back before you know it."

Hindi na siya napigilan pa ni Alessa at hindi na sumagot pa ang iba, kaya nagtuloy na palabas ng safe house si Lucas. Nang buksan niya ang pinto, sinalubong siya ni Chief Inspector Oscar Ramirez na may kasamang ilang pulis.

"Kailangan mong sumama sa 'kin..." saad ng pulis sa kanya.

Tumango-tango si Lucas bago gumuhit ang isang kalmadong ngiti sa mukha niya. "I was really expecting you, my dear friend..."

***

Matalim ang titig na natatanggap ni Lucas mula sa pulis na kaharap kaya tinugunan niya ito ng isang makahulugang tingin. Tila ba sinusuyo niya si Oscar habang nagtatantiyahan sila sa loob ng opisina ng chief inspector noong hapon na iyon.

Napabuntong-hininga na lamang si Oscar at inilapag sa mesa na nasa pagitan nilang dalawa ang ilang mga larawang kuha noong dinner auction.

"Nakakamangha lang na hindi napansin ng ibang mga nakakakilala sa'yo ang presensya mo noong auction... Hindi ko alam kung nakaiwas ka lang sa kanila o talagang naloko mo sila ng disguise mong hindi naman kapani-paniwala..." Inilapit ni Oscar ang mukha sa kanya para mas makapagtitigan sila nang maigi,

"Pero ako? Hindi mo ako basta maloloko."

"So ano, ikukulong mo ako? Wala ka namang warrant of arrest, kaya kapag sinubukan mo akong ikulong... ikaw ang ipapakulong ko."

Isang ngisi ang lumitaw sa mukha ni Oscar habang nakikipagtagisan siya sa pakikipagtitigan sa kaharap. "Ah... Ganyan na pala ang laro mo, Lucas. Sige, kakagatin ko 'yang trip mo."

Walang ekspresyon ang mukha ni Lucas habang nakatingin sa kaharap na pulis. "What do you want?"

"Kung pwede lang, magsabi ka ng totoo, Rivera..." Umiling-iling ito habang nakangisi, pero bakas ang inis at frustration sa mga mata nito, "Hindi ako tanga. Kitang-kita ang mukha mo sa CCTV nung auction. Alam kong may kinalaman ka kung bakit napalitan ng peke ang tiara na ipinagbili doon."

"So dahil lang nakita mo ako sa CCTV, ako na agad ang may kasalanan? Napaka-judgemental mo naman.," Lucas calmly replied, "At isa pa, paano ko naman makukuha 'yung tiara na sinasabi mo eh kitang-kita mo ako sa CCTV, 'di ba?"

"Kahit pa anong sabihin mo –"

"I have a solid alibi," biglang putol sa kanya ni Lucas gamit ang malalim ngunit nakakaanyaya nitong tinig, "Mahirap bang tanggapin 'yun?"

Oscar hissed as he slightly gritted his teeth, "Alam kong meron ka pang mga kasamahan maliban doon sa kaibigan mong si Jackson."

Umarteng parang nagulat si Lucas para lalo pang inisin ang kaharap. "Nakita mo ba sa CCTV si Jackson? Hindi naman, 'di ba? I mean, how can a video feed lie? Ikaw ha... Mapagbintang ka. Nakakatampo. Akala ko pa naman close tayo."

"Umamin ka na kasi, Lucas. Alam kong may kinalaman ka sa pagkakaroon ng pekeng tiara."

"May ebidensiya ka bang ako ang nagnakaw nun?" Lucas said as he crossed his arms and grinned, "Porke nakulong na ako dati, meron ka nang karapatan na pagbintangan ako? Bakit hindi ninyo i-check 'yung nakabili? Baka mamaya baliw lang 'yun, nagpapapansin kaya nagkiclaim na peke ang nabili niya. Ako lang ba ang may kakayahang magnakaw ng tiara na 'yun? At kung ako nga ang nagnakaw, sa tingin mo ba, magpapahuli ako sa'yo?"

"Malay ko ba kung kinakalawang ka na?" Oscar provoked him.

"Oooh... Feisty. I like that," Lucas replied as he chuckled, "Pero sinasabi ko sa'yo, hindi mo ako dapat pinagbibintangan ng ganyan kung wala ka namang ebidensiya."

Pinaningkitan ni Oscar ang kaharap. "Kung hindi ikaw, sigurado akong may kinalaman si Jackson sa nangyari. Konektado kayo sa isa't isa, kaya meron ka pa ring partisipasyon sa pagnanakaw."

Isang mahinang tawa ang tumakas mula sa mga labi ni Lucas bago umiling-iling. "Ano ba talaga ang gusto mong mangyari, Oscar? Ang makulong ako ulit? You can try but... If you think that you're going to find enough evidence to pin me down, I highly doubt it. And why are you getting so worked up? Ikaw na ba ang humahawak ng kasong 'to?"

Pero halatang walang pakialam ang pulis na kaharap sa mga sinabi niya, "Kung talagang wala kang balak na iba sa auction na 'yun, bakit mo pa kailangang gumamit ng pekeng pangalan para makapasok sa auction?"

Isang malakas ngunit sarkastikong tawa ang namutawi mula kay Lucas na halos paluin na ang mesa ng pulis na kaharap. Pero agad niyang kinalma ang sarili, at pilit na nagsalita nang maayos.

"At sa tingin mo, papapasukin ako doon kapag ginamit ko ang pangalan ko? I am a nobody, Oscar. I need to lie in order to get in. I needed to go to that auction to see some... old friends. I'm sure you know them too."

Tumango si Oscar habang pinaniningkitan ng mga mata ang kausap. "Ah... Si Ortega." Saglit na napaisip ang pulis, bago binigyan ng makahulugang tingin si Lucas, "Ano ba talaga ang gusto mo?"

"It's not about what I want. It's about you now..." Kalmadong napabuntonghininga si Lucas, bago inilabas ang isang barya mula sa bulsa niya at inilagay ito sa ibabaw ng mesa sa mismong harap ng pulis. "The real question is, what do you really want, Oscar?"

Hindi nakasagot ang chief inspector na nagtatakang nakatitig sa baryang inilagay ni Lucas sa ibabaw ng mesa. Nang ibaling niya ang tingin sa lalaki, naglalakad na ito palabas ng opisina niya. Hindi niya na ito napigilan, at sa halip ay kinuha na lamang ang baryang ibinigay sa kanya.

Pinagmasdan ni Oscar ang baryang hawak niya nang mapansin niyang may kakaiba rito. In the middle of the coin is a slit and when he used his fingernail to dig into it, biglang nahati sa gitna ang barya at nasa loob noon ang isang micro sd card.

***

Napatingin si Alessa sa wall clock. Alas otso na ng gabi pero hindi pa rin nakakabalik sa safe house si Lucas. Hindi naman siya nauuhaw, pero panay ang inom niya ng tubig dahil sa pag-aalala. Alam niyang kaya ni Lucas ang sarili niya, pero hindi niya pa rin mapigilan ang sarili na isipin ang kalagayan ng lalaki. Nakatanaw lang siya sa bintana ng safe house at nakatingin sa gate, nagbabaka-sakaling dumating na ang hinihintay niyang si Lucas.

Maya-maya ay nakaramdam siya ng isang kamay na nakapatong sa balikat niya. Nang lingunin niya ang may-ari nito, binibigyan siya ni Jackson ng isang concerned na tingin.

"Alam nating dalawa kung ano ang kakayahan ni Lucas..." kalmadong saad nito sa kanya, "Hindi ka dapat mag-alala."

"Pero ibang klase din 'yun si Ramirez. Magkasingtigas ang ulo nila. Paniguradong hindi siya basta papakawalan nun," tugon ni Alessa. "Nung huling

nakuha siya ng pulis na 'yun, limang taon siyang na-stuck sa preso."

"Magtiwala ka na lang, okay? Babalik din 'yun si Lucas mamaya. Baka nga kanina pa 'yun nakaalis sa opisina ni Ramirez eh. Malay mo, may dinaanan lang..." Napabuntong-hininga si Jackson at bahagyang pinisil ang braso ng kaibigan, "Uuwi rin 'yung mahal mo."

"Sira ulo ka talaga..." naiinis na tugon ni Alessa. "Naiinis ako sa inyong dalawa."

"Hala... Bakit?"

"Andami niyo kasing pakulo eh. Alam kong meron kayong ibang ginagawa na hindi niyo ipinapaalam sa akin," tugon ng dalaga na halatang sigurado sa mga sinasabi, "Akala ko ba team tayo? Bakit meron kayong mga ginagawa na hindi niyo kami sinasali? Ni hindi niyo man lang maipaalam sa amin..."

Napatingin na rin si Jackson sa bintana kasama ng babae, at hinintay ang pagdating ng namumuno sa kanila. "Team tayo... Kaya nga inuuna ni Lucas ang interes at kaligtasan ninyo, kasi inaalala niya kayo. Ayoko nang magsabi ng kung anu-ano... Maiintindihan mo rin sa mga susunod na araw, okay?"

Alessa just rolled her eyes and finished the remaining contents of the glass of water she is holding. "Ewan ko sa inyo. Mga gago..."

Maya-maya pa ay biglang lumabas ng kwarto niya si Baron habang dala ang mga gamit. Nagsalubong ang mga mata ni Jackson at Alessa nang makita ito.

"O Baron, saan ang punta mo?"

Parang bata na nakanguso si Baron nang maabutan niya ang dalawa sa living room. "Magtatago kung saan. Sa malayo siguro, dun sa probinsiya namin. Baka mamaya bumalik 'yung mga pulis. Madamay tayong lahat... Ayokong makulong 'no."

Nakasimangot na nakasunod sa kanya si Christelle na nakayakap sa isang malaking bag ng chips at nakasuot ng dilaw na pajamas. "Sira ulo ka talaga. Sinabi nang hindi tayo makukulong eh..." Tumingin ang bunso ng grupo sa direksyon nina Jackson, "Hindi naman tayo makukulong, 'di ba?"

Nakangising umiiling-iling si Victoria habang dala ang isang baso ng wine, "Hindi naman nila tayo nakita dahil si Lucas lang ang humarap sa kanila, kaya alam kong hindi nila tayo mahahanap. They don't know us, so how would they find us?"

"Pwede nila tayong mahanap..." biglang singit ni Eros na mukhang kakatapos pa lang maligo dahil sa basa nitong buhok, "Kung sasabihin ni Lucas ang mga pangalan natin sa kanila. Something that I highly doubt. Pero ewan. Depende. Parang gusto ko na rin tuloy mag-empake. Pwede ba akong sumama sa'yo, Baron?"

Napahinga nang malalim si Jackson at itinaas ang boses para makuha ang atensyon ng lahat. "Pwede ba kumalma muna kayo? Andami ninyong sinasabi eh. Magtiwala lang tayo kay Lucas. Alam niya na kung ano ang gagawin."

"Ano ba ang ibig mong sabihin, Jackson?" tanong ni Baron na ibinaba na sa sahig ang dalang malaking bag, "Magsabi ka nga ng totoo... Meron ba kayong tinatrabahong iba? May nililihim ba kayo sa 'min."

"Alam mo, wala akong dapat sabihin o ipaliwanag sa'yo. Kung meron mang gagawa nun, si Lucas lang dapat 'yun."

Napangisi si Eros at napaupo sa sofa kung saan nakapwesto si Baron, "So meron nga? Meron pa kayong ibang ginagawa? Ano ba 'yang pinagkakaabalahan ninyo ni Lucas at kailangan nating malagay sa alanganin nang ganito –"

"What's the noise about?"

Napalingon silang lahat sa direksyon ng bukas na pinto ng safe house, at doon sumalubong sa kanila si Lucas na may dalang isang malaking paper bag ng pagkain mula sa isang fastfood chain. Magkasalubong ang mga kilay nito dahil sa pagtataka habang pinagmamasdan silang lahat sa sala na parang merong stage play na ginaganap doon.

"B-bakit andito ka?" tanong sa kanya ni Victoria na hindi makapaniwala sa nakikita ng dalawang mata niya.

"Kasi andito ako," pamimilosopo sa kanya ni Lucas, "What the fuck is that question, Victoria? Masyado na yatang marami ang nainom mong wine."

"Kinuha ka na ng mga pulis kanina, 'di ba?" tanong sa kanya ni Christelle.

"Hmm," tugon ni Lucas habang tumatango at naglalakad papunta sa malaking mesa sa dining area at inilapag ang dalang pagkain, "Pero hindi naman nila ako inaresto. Inimbita lang nila ako sa presinto para magbigay ng statement. Syempre ang ex-convict ang unang paghihinalaan, hindi ba?"

"Akala ko talaga ikukulong ka na nila," ani Alessa na halatang nakahinga na nang maluwag dahil sa pagbabalik niya sa safe house.

Isang mahinang tawa ang tumakas mula sa mga labi ni Lucas habang umiilingiling. "Ganun lang talaga ang itsura ni Oscar... Parang laging pinagsakluban ng langit at lupa."

"Kilala mo 'yung pulis na 'yun?" tanong sa kanya ni Baron na tinutulungan siyang maglabas ng mga pagkain mula sa paper bag.

"Oo naman. Siya kaya ang nagpakulong sa 'kin noon kasi siya 'yung humawak ng kaso ko. Super close kami nun. Namiss ata ako ng gago kaya binitbit ako."

Lumapit si Alessa sa kanya at binigyan siya ng isang makahulugang tingin. "So how the fuck did you fix everything?"

Binigyan ni Lucas ng isang makahulugang tingin si Jackson, bago napangisi at iniangat ang isang kamay habang ipinapakita ang lima niyang mga daliri.

"Limang piso lang..."

Tinaasan siya ng kilay ni Alessa. "Limang piso?"

Isang tango ang itinugon niya sa dalaga, bago lumitaw ang isang makahulugang ngiti sa mukha niya.

Chapter Twenty Four

Lesser Evil

Nakatingin si Baron sa balanse ng bank niya sa phone na hawak niya noong mga sandaling iyon. Hindi pa rin siya makapaniwala na halos kalahating bilyon na ang laman noon, at parang sasabog ang ulo niya habang iniisip kung paano gagamitin ang sobra-sobrang pera na meron siya.

Pagkalipas kasi ng halos dalawang linggo, nagawa nang maibenta nina Lucas at Jackson ang tiara. Bago pa man kasi nila makuha ang Luna y Estrella tiara ay abala na ang dalawa – lalo na si Jackson – sa paghahanap ng buyers. Napagdesisyunan nilang pagpira-pirasuhin ang tiara at gawin itong iba't-ibang alahas para mas madali nilang maibenta. Madali na iyong na-dispose sa black market at sa jewelry shop na pag-aari ni Jackson.

Dahil doon kaya nakuha na nilang pito ang kani-kanilang mga parte sa ninakaw nilang Luna y Estrella tiara. Umabot iyon ng kalahating bilyong piso matapos nilang i-convert ang milyon-milyong dolyar na nakuha nila.

Pero kahit pa tapos na ang trabaho ay patuloy pa rin silang nagsasama-sama sa loob ng safe house, dahil na rin sa bilin sa kanila ni Lucas. Paulit-ulit kasi nitong sinasabi na hindi pa tapos ang trabaho nila kaya hindi na lamang sila umalis.

Noong umagang iyon, kasama ni Baron sa living room si Alessa at Christelle

habang nanonood ng telebisyon, habang si Lucas, Victoria, at Eros naman ay nasa hapag-kainan at kinakain ang niluto niyang almusal para sa grupo. Wala noon si Jackson dahil nasa jewelry shop ito at may inaasikaso sa bahay nila.

Habang tahimik at payapa ang umaga ng lahat, biglang naagaw ng telebisyon ang atensyon ni Baron at ng mga katabi niya sa sofa nang lumitaw sa balita ang tungkol sa auction at sa nawawalang Luna y Estrella tiara. Nasa telebisyon at nagbibigay ng panayam sa ilang reporters si Chief Inspector Oscar Ramirez, ang taong kumuha kay Lucas noong nakaraan. Pakiramdam ni Baron ay bahagyang tumalon ang puso niya dahil gulat nang makita ang lalaki sa balita.

"Sa ngayon, wala pa kaming ideya kung nasaan ang totoong Luna y Estrella tiara..." ani Oscar sa isang reporter na nakatayo sa bandang kanan niya. Nakapwesto naman sa likod niya ang ilang mga pulis na kasamahan, "Pero kahit ganoon ang sitwasyon, hindi pa rin mapipigilan ang pagsisimula ng imbestigasyon sa dinner auction na iyon, lalo na sa mga organizers nito. May natanggap kasi kaming tip na posibleng ang mga mismong nag-organisa ng dinner auction na iyon ang may kagagawan ng pagkakaroon ng pekeng tiara para sila mismo ang manginabang..."

Napamura si Alessa na nakaupo sa tabi niya na sinasalamin ang gulat na nasa mukha niya. Napatingin ang dalaga kay Lucas na abala sa pag-inom ng kape, at naghihintay ng paliwanag mula rito.

"Lucas... Seryoso ba 'to?" Hindi makapaniwalang tanong ni Alessa. Nasa pagitan ng gulat at pagkamangha ang tinig ng babae.

Pinasadahan ni Lucas ng tingin ang mga kasama sa hapag-kainan na maang na nakatingin sa kanya. He suppressed his laughter before nodding. "Oo naman... Nasa balita na, kaya talagang seryoso na 'yan. Sabi sa'yo eh... Limang piso lang

ang katapat niyan."

Ibinaba ni Victoria ang hawak na mga kubyertos at binigyan ng slow clap si Lucas. "Who needs hell when you have the devil right here? Ibang klase ka talaga, Lucas... What you did is so amazing."

"Grabe ka naman sa pagtawag sa 'kin ng 'devil'... I mean, hindi ko naman tinatanggi pero ang bigat nun ah. What an honor," sarkastikong tugon ng binata sa babaeng katabi sa mesa.

Victoria chuckled as she shook her head. "Oh no, don't get me wrong. We are all evil here. We still committed a crime, after all. But we are the lesser evil, and people always prefer that. It's like choosing between getting into a very fatal car accident or dying in your sleep. You both die in the end, but you choose the less painful option."

Napangiti na lamang si Alessa sa sinabi ng babae, but she can't help but agree with her. Tumango na lamang ito bago napaliyad sa kinauupuan. "Sabagay... Tama ka naman talaga diyan. Pero kailangan ba talagang tungkol sa kamatayan ang gagamitin mong analogy?"

"Gaya nga ng sinabi ko, hindi basta matatapos ang lahat ng 'to dahil lang na sa atin na ang tiara," saad ni Lucas, "To some of you, I promised money... But to others, I vowed to give something more specific as compensation for their help in this heist."

He then finished his coffee, wiped his face and lips with a table napkin, and stood up from his seat after finishing his meal. Naglakad siya papunta sa sala at

tinapik ang balikat ni Baron.

"Tumayo ka diyan. Sasama ka sa 'kin. May pupuntahan tayong dalawa."

"Saan naman?"

"Huwag mo nang itanong. Basta tumayo ka na at aalis tayo."

Hindi na nakasagot pa si Baron, at dumiretso na lamang sa may pintuan para isuot ang sapatos niya. Habang naghihintay na matapos ang lalaki, tinawag ni Lucas ang attention ni Victoria na hindi pa rin tapos kumain ng almusal kasama si Eros.

"By the way... Victoria?"

Napatingin sa kanya ang babae na hawak ang isang tinidor na may nakatusok na piraso ng tocino. "Bakit?"

"Dito ka muna sa sala... Saglit lang 'to. Meron lang akong ipapakita."

Dala ang tasa ng umuusok na kape, dumiretso ang ngumunguya pa ng pagkain na si Victoria sa sala at naupo sa tabi ni Alessa. Kinuha ni Lucas ang remote control ng telebisyon mula kay Christelle at inilipat ito sa ibang channel. Naabutan nila doon ang isang balita tungkol sa isang businessman na iniimbestigahan at pinaghahanap na ng mga otoridad. Maliban kasi sa

koneksyon nito sa maanumalyang dinner auction, marami rin itong illegal businesses at posibleng involved pa sa human trafficking na nagdadala ng mga batang babae sa Indonesia.

Nanlaki ang mga mata ni Victoria habang pinapanood ang balita, at halos hindi na ito pumilok dahil sa mga nakikita at naririnig. Nailapag niya sa mesa ang tasa ng kape na hawak niya, and just crossed her arms as she watched the news with a sly smile on her face.

Tinapik ni Lucas ang balikat niya. "I told you I was going to eliminate the competition for you..."

Hindi na hinintay pa ni Lucas ang sagot ng babae. Pinisil na lamang niya ang mga balikat nito, bago sila tuluyang lumabas ng safe house ni Baron.

***

Itinigil ni Lucas ang kotseng sinasakyan nilang dalawa ni Baron sa tapat ng isang napakalaking ospital. Sa bandang itaas ng building, nakasulat ang pangalang St. Nicholas General Hospital. Nakapwesto sa kabilang dako ng kalsada ang dalawang lalaki habang pinagmamasdan ang mga pulis at media na nagkalat sa palibot ng establisimiyento.

"Bakit tayo andito?" tanong ni Baron sa kasama na kalmadong nakaliyad ang katawan sa sasakyang gamit nila.

Inabot ng sandali bago tuluyang sinagot ni Lucas ang tanong niya. "Ang ospital na 'yan ang ginamit ng mga organizers ng auction para kunyaring paglalagyan nila ng pera na kikitain sa auction. According to their plan, a part of the proceeds of the auction will go to St. Nicholas General Hospital. They told people that the money is going to be for the construction of a facility for children with special needs, but actually, 80% of the money is being wired into a slush fund in Switzerland. Ginamit nila ang auction at ang mga kawawang bata sa ospital na 'yan para makapagnakaw ng pera."

Napasimangot si Baron sa narinig. Hindi niya kayang paniwalaan na gagamitin pala ng mga masasamang tao ang dinner auction na iyon para sa mga pansarili nilang kagustuhan. "Mga gago pala 'yang mga 'yan eh... At talagang gagamitin pa nila 'yung mga bata para sa mga kagaguhan nila. Parang 'di ko na tuloy pinagsisisihan 'yung pagnanakaw na ginawa natin."

Isang makahulugang ngiti ang nasa mukha ni Lucas. "There are true evil in this world, and most of the time... they aren't in jail, but in high seats and big mansions. It's the people who use the weak and the poor for their own advantage. These crooks are just thieves like us, but the sin becomes dreadful if you use the poor, the weak, the elderly, and the children. Hindi ko naman sinasabing mas mabuti tayong mga tao, pero hindi naman tayo kasing tarantado nila."

Tumango-tango si Baron bilang pagsang-ayon sa sinabi ng kasama. "Pero bakit mo pala ako dinala dito? Gusto mo lang bang panoorin kung paano hulihin ang mga opisyal ng ospital na 'to? Anong meron dito?"

"The peace of mind that you deserve."

Nagsalubong ang mga kilay niya dahil sa pagtataka sa sagot nito sa kanya. "Hindi kita maintindihan."

Bigla siyang nilingon ni Lucas. The man gave him a lingering look, before heaving a deep breath. "Ito ang ospital kung saan dinala si Leo Ochoa, 'yung nakalaban mo dati na namatay ilang taon na ang nakakaraan. This hospital lied about the real cause of his death. Ang sabi nila, trauma dahil sa mga natamong tama mula sa laban ninyo ang dahilan ng pagkamatay niya, but it was actually due to medical malpractice during an operation. Nagkaroon sila ng mga pagkakamali kaya nagkaroon ng kumplikasyon at tuluyan siyang namatay. Pero dahil ayaw nilang masira ang pangalan nila at ng ospital, pinalabas nila na namatay siya dahil sa mga suntok na natanggap niya mula sa'yo noong laban ninyo. Your punches are strong and are more than enough to kill a person. But those hands..." Lucas then looked at Baron's clenched fists, "...killed no one."

Natahimik na lamang si Baron sa kinatatayuan. He seemed to be in deep thought, at hindi mahulaan ni Lucas kung ano ang iniisip nito. Makalipas ang ilang segundo, napabuntong-hininga na lamang ang binata at muling tiningnan ang malaking ospital na napapalibutan ng mga pulis at media, bago tuluyang bumalik sa loob ng sasakyan.

Sinundan na lamang siya ng tingin ni Lucas, na napahinga na lamang nang malalim habang pinapanood ang paghuli sa mga executives at ilang mga doktor ng ospital.

***

"Saan mo ba dinala si Baron? Bigla na lang kayong naglaho sa bahay habang nag-aalmusal kami," ani Eros kay Lucas habang magkasama sila sa loob ng sasakyan na minamaneho ng huli. "Kayo ang magkasama kanina, hindi ba?"

"Oo. Hinatid ko muna siya sa bahay nila. Gusto niya daw muna kasing umuwi sa kanila para makasama ang nanay at mga kapatid niya. Hayaan muna natin siya dahil sigurado akong namimiss niya na ang pamilya niya," tugon sa kanya ni Lucas habang nakatuon ang mga mata nito sa daan.

Napakibit-balikat na lamang si Eros at inilabas ang phone mula sa bulsa niya. He was checking some news articles about the lost tiara and the dinner auction, when he spotted something interesting.

Isa iyong artikulo tungkol sa may-ari ng Senwell Hotel and Casino na si Miguel Sandoval. Maliban kasi sa koneksyon nito sa dinner auction na ginanap, nakalkal din ang issue tungkol sa pagiging involved ng hotel sa prostitusyon. Matagal na kasing kumakalat ang chismis na may mga mayayamang negosyante at pulitiko ang kumukuha ng mga bayarang babae at dinadala ito sa mismong hotel. Maliban doon, may involvement din sa droga ang lugar dahil maraming transaksyon ang ginaganap sa mismong establisimiyento.

Dahil sa pagkakaungkat ng mga isyung iyon, mas lalong bibigat ang imbestigasyon sa kanila at mas mahihirapang makalusot ang may-ari ng hotel sa patung-patong na mga kaso. Napailing na lamang si Eros habang nakangisi. Pakiramdam niya ay may kung anong bomba ang sumabog dahil lang sa pagkawala ng Luna y Estrella tiara.

"Grabe pala... Parang high-class na bugaw pala 'tong Senwell... Ibang klase rin."

Hindi agad sumagot si Lucas na tila nag-isip kung paano sasabihin ang naiisip niya sa kasama. Saglit itong nag-alinlangan, bago nawalan ng choice at tuluyan nang binanggit kay Eros ang nais niyang sabihin.

"Yung tatay mo... Si Tobias Villafranca," There was a hint of concern in Lucas' voice. "Posible siyang makasali sa mga iimbestigahan kapag nagkataon."

Natigilan si Eros at napatingin kay Lucas. Halatang hindi alam ng mas batang lalaki ang sasabihin, at bakas sa gwapong mukha nito ang conflicting emotions na nagtatalo sa loob ng sistema niya.

Saglit na nakaramdam ng guilt ang nagmamanehong lalaki nang maramdaman ang mga mata ng mas batang kasama na nakapako sa kanya. "I'm sorry if you have to find out –"

"Hindi mo naman kasalanan ang nangyari. Bakit ka nagsosorry?" tanong sa kanya nito.

"W-wala naman... Well – Technically kasalanan ko rin, kasi kung hindi natin ninakaw ang tiara, hindi 'to mangyayari," paliwanag ni Lucas, "Naisip ko lang na baka hindi okay sa pakiramdam na marinig mo mula sa 'kin ang balitang 'yun. After all, tatay mo pa rin siya. Bali-baliktarin man natin ang mundo, nananalaytay sa mga ugat mo ang dugo niya."

Eros rolled his eyes and grunted in annoyance. "Ugh. Nakakainis kayang naging tatay ko pa siya. Pasalamat na lang ako na namana ko ang itsura niya. Pangit kasi 'yung nanay ko kapag walang make-up sa totoo lang..."

Hindi napigilan ni Lucas ang tumawa sa sinabi ng binatang kasama. "Sira ulo ka talaga... So okay lang sa'yo 'tong nangyari?"

Napahinga nang malalim si Eros habang tumatango. "Tama na rin siguro 'yun, para hindi na dumami pa ang mga kapatid ko. Hindi lang naman ako ang anak niyan eh, kaya nga kawawa naman 'yung asawa tsaka mga anak niya. Balita ko nga, halos kaedad ko lang 'yung ibang mga babae niya. Sobrang creepy. Hindi naman kami close at wala rin akong balak na kilalanin pa siya kaya wala na rin akong pakialam. Parte lang siya ng buhay ko, pero hindi niya kailangang manatili doon. Tama na 'yung ganito. "

Lucas chuckled as he shook his head, "Baliw ka talaga..."

Nagtawanan at nag-usap na lamang sila habang nagpatuloy sa biyahe para hindi sila mabagot. Hindi nagtagal ay tumigil ang sasakyan nila sa tapat ng isang bahay. Hindi ito ganoon kalakihan bilang isa lamang itong bungalow, pero maganda ang itsura nito at malawak ang lawn sa harap. May mga ilang bahay sa paligid, pero hindi ganoon ka-crowded ang lugar.

"Ayos 'to ah," ani Eros habang pinagmamasdan ang bahay sa harapan nila, "Bibilhin mo ba ang property na 'to?"

Umiling si Lucas, "Hindi. Property ko 'to. Minana ko sa mga magulang ko pagkatapos nilang mamatay. Dito ako lumaki sa bahay na 'to bago kami napilitang tumira sa probinsiya."

"Oh... Nice house."

"Dito na kayo tumira ng kapatid mong si Apollo. May malapit na ospital, tapos may center din para sa mga batang may special needs. May malapit rin na mall, kaya may access ka sa lahat ng mga lugar kung saan makukuha mo ang mga

kailangan mo. Gusto mo nang makalayo sa nanay mo, 'di ba? Kung gusto mong ituloy ang pag-aaral mo, may maisusuggest akong tao na pwedeng mag-babysit sa kapatid mo para may magbabantay sa kanya habang nasa school ka. Mapagkakatiwalaan 'yun."

Natigilan si Eros at manghang napatingin sa kanya, bago sumilay ang isang ngiti sa mukha niya. The younger man gave him a playful nudge.

"For free?" There was excitement and playfulness in Eros' voice, so Lucas was more than relieved.

Tinaasan ni Lucas ng isang kilay ang binata. "For free ka diyan. Gago. Syempre hindi. Nakuha mo na 'yung parte mo, hindi ba? Malaki kaya 'yun. Dapat bayaran mo ako. Pero... discounted na para sa'yo. Malakas ka sa 'kin eh."

Eros hissed as he shook his head. "Basta talaga tungkol sa pera, nagbabago ka. Business is business pa rin. Kainis."

Ipinatong ni Lucas ang kamay niya sa balikat ni Eros at tinapik-tapik ito. "Huwag ka nang pumapatol sa kung sinu-sino. Mag-invest ka nang maayos para tumagal 'yang pera mo, at huwag kang masyadong magastos. Tapusin mo ang pag-aaral mo, Eros. Bata ka pa... Gusto kong magkaroon ka ng maayos na buhay."

Natigilan si Eros, bago sumilay ang isang maliit na ngiti sa mukha niya. Pinagmasdan niyang muli ang bahay na pag-aari ni Lucas bago tumango-tango.

As Lucas looked at his side profile, he knew that the younger man was determined.

Huminga nang malalim si Eros, his eyes shining in excitement and resolve. "Huwag kang mag-alala... 'Yun naman talaga ang balak ko."

Chapter Twenty Five

Domino Effect

"Jeina, bakit hindi ninyo ako tinirhan ng tocino?" reklamo ni Jackson sa kapatid na babae na inaayos ang buhok sa harap ng salamin. Naghahanda na ito para pumasok sa jewelry shop na pag-aari nila.

Inirapan lamang siya ng kapatid. "Hindi ko naman kasalanan kung late ka nagising eh. Alam mo namang malakas kumain si Jeron, 'di ba?"

"Hindi talaga kayo nakakatulong sa buhay ng tao... Ano ba 'yan si Jeron," ang tinutukoy niya ay ang bunsong kapatid, "May bulate ba 'yan? Matagal bago mabusog..."

Umiling-iling na lamang si Jackson habang kinakamot ang ulo matapos maupo sa harap ng hapag-kainan. Humikab muna siya, bago nagsimulang maglagay ng pagkain sa plato niya.

Isusubo niya na sana niya ang kanin at maliit na piraso ng hotdog sa kutsara niya nang biglang bumagsak sa tabi ng plato niya ang isang diyaryo.

Nakanganga pa rin siya habang pinipihit ang ulo papunta sa taong naglagay ng

diyaryong iyon, just to see Lucas looking at him.

Naibaba ni Jackson ang kutsara sa plato niya at tinitigan nang masama ang kaibigan. "Tarantado ka talaga ano... Ang aga pa, Lucas. Sana hinintay mo na lang akong pumunta sa safe house. Kita mo nang kumakain 'yung tao eh."

Napangisi si Lucas bago naupo sa isang upuan sa tabi ng kaibigan, "I'm sorry to disturb your breakfast, my friend... But the good news can't wait."

"Good news?" tanong ni Jackson matapos bahagyang mapaso ng iniinom niyang kape, "Ano ba 'yan?"

"Tingnan mo sa diyaryo..."

Binigyan niya si Lucas ng isang nagdududang tingin bago tiningnan ang laman ng headline ng diyaryong hawak. Binasa muna ni Jackson ang unang tatlong bahagi ng artikulo bago sumilay ang isang ngisi sa mukha niya.

"Iimbestigahan na rin ang Oldenburg Auction Firm?" Natawa siya bago kinagat ang hotdog na nakatusok sa tinidor niya, "Ayos ah... Mabuti nga sa kanila."

Tumango si Lucas. "Maliban sa koneksyon nila sa maanumalyang dinner auction na nangyari, nadiskubre rin ang sandamakmak na kasong meron sila, including cases of insurance fraud. Kapag lumaki pa ang problema at na-convict si Damien sa mga kaso, paniguradong babagsak ang auction firm nila."

A contented smile is visible on Jackson's face as he sipped from his cup of coffee. "Hindi na ako makapaghintay na mangyari 'yun..."

Hindi agad nakasagot si Lucas, pero hindi nagtagal ay sumilay ang isang malungkot na ngiti sa mukha niya. "Nakaganti ka na..."

Ibinaba ni Jackson ang mga hawak na kubyertos at lumiyad sa upuan niya. "Maraming taon na rin ang nagdaan pagkatapos bumagsak ang insurance company ni Papa dahil sa kanila... Ewan ko ba..." Umiling-iling siya habang nagkakamot, "Hindi ko maintindihan kung bakit hinayaan lang lagi niyang tatay ko na mabiktima siya ng auction firm ng mga Tresvalles."

"Huwag ka ngang ganyan. Baka marinig ka ng tatay mo."

"Hindi 'yan. Hindi na nga makatayo eh..." Ramdam ni Jackson ang namumuong bigat sa loob ng puso niya habang inaalala ang nakaraan. "Dahil sa Oldenburg kaya tuluyang nawala ang insurance company ni Papa at nagkabaon-baon kami sa utang. It was an honest business, you know. Gusto niya lang kaming mabigyan ng magandang buhay. Pero sinira lahat 'yun ng mga Tresvalles. Naging alcoholic si Papa, at napabayaan niya kaming pamilya niya. Kaya nga napilitan akong gumawa ng mga ganito, 'di ba?" Saglit na natigilan si Jackson at napatitig sa repleksyon ng mukha niya sa kape na nasa tasa. "Pero 'yung nagbigti siya – 'yun talaga ang pinakamadilim na parte ng buhay namin. Kung hindi ko siguro siya naabutan nun, patay na 'yang bugnutin na 'yan..."

Nilingon ni Lucas ang ama ni Jackson na nasa sala at nakaupo sa wheelchair nito. Kumakain ito ng almusal na isinusubo sa kanya ng asawa habang walang ekspresyon ang mukha nitong nanonood ng telebisyon.

"Sasabihin mo ba sa kanila 'tong nangyari?"

Umiling si Jackson. "Hindi muna siguro... Ang mga kapatid ko pa lang ang nakakaalam tungkol sa nangyari sa Oldenburg. Alam mo namang gigil na gigil si Mama sa kanila, 'di ba? Baka tumaas ang presyon niyan kapag nalaman niya. Tsaka baka pati si Papa, biglang ma-high blood sa tuwa. Baka biglang bumangon at maglakad. Eh 'di kasalanan ko pa kapag na-stroke 'yang dalawang 'yan?"

Natawa na lamang si Lucas habang tinatapik-tapik ang balikat ng kaibigan. "Grabe ka naman sa mga magulang mo. Ang talim talaga ng dila –"

"Salamat ha?"

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas habang nakatingin sa kanya. "Para saan?"

"Alam kong ginawan mo ng paraan na mangyari ang lahat ng 'to. Alam kong ibinase mo ang lahat ng plano mo sa mga resultang gusto mong makuha."

Kumuha si Lucas ng isang piraso ng tinapay at kinagatan ito. "Ganyan tayo dapat, 'di ba? Laging nagmumulti-task? Dapat laging nag-iisip. Tsaka... Gusto kong makabawi sa'yo kasi nga bigla ko na lang kayong iniwan ni Alessa noon. Isa pa –"

"Gusto mo ring gantihan sina Ortega... Tama?" Nang hindi makasagot si Lucas ay tuluyan nang natawa si Jackson, "Nung sinabi mo sa 'kin ang plano mo, inalam ko kung sino ang mga matatamaan nating tao kapag nagtagumpay tayo.

Alam ko kung paano ka maglaro. Nakita kong pailalim mong titirahin ang mga taong nagpakulong sa'yo noon." Umiling-iling na lamang siya bago muling humigop mula sa tasa ng kape niya, "Ayaw mo talagang magpatalo, ano?"

"I don't like winning either. I just love winning the wars that are worth winning. For me, that's what makes a true winner."

Napahinga si Jackson ng malalim bago umiling-iling. "Dinaan mo na naman ako sa English mo. Oo na lang..."

Napangiti na lamang si Lucas, bago kumuha ng tinidor at kinuha ang piraso ng hotdog sa plato ni Jackson.

***

Hindi mapigilan ni Alessa ang maya't mayang pagtingin sa katabing si Lucas na sinamahan siya sa sementeryo kung saan nakalibing ang nakababata niyang kapatid na si Alex. Pagkatapos maglagay ng mga bulaklak at mga kandila sa puntod nito ay nag-alay sila ng kaunting katahimikan para sa kaluluwa ng namayapang binata.

Makalipas ang ilang minuto, isang grupo ng mga tao ang dumating kasama ang isang karosa ng patay. Mukhang may ililibing noong araw na iyon, kaya napatingin silang dalawa sa direksyon ng mga nagdadalamhati. Doon na sinamantala ni Alessa ang pagkakataon na kausapin ang kasama.

"Yung mga ginawa ninyo ni Jackson para sa iba nating mga kasama... Iyon ba 'yung pinagkakaabalahan ninyo?" Napahinga nang malalim si Alessa habang pinapanood ang mga nakikipaglibing na hindi kalayuan sa pwesto nila, "Mga bwisit kayo... Bakit naman hindi ninyo sinabi sa 'kin? Hindi ba nagtutulungan tayo lagi? Hindi niyo man lang ako sinali..."

Sa wakas ay tiningnan din siya ng katabi na may isang maliit na ngiti sa mukha. "Aw, nagtatampo ka ba? Huwag kang mag-alala. Hindi kita ipagpapalit kay Jackson. Ikaw lang ang gusto ko, okay?"

"Gago talaga 'to... Seryoso ako. Ano ba talaga ang gusto mong mangyari, ang makuha ang tiara o ang matulungan silang lahat?"

Napakibit-balikat si Lucas na nakatingin din sa direksyon ng mga nakikipaglibing. "Pareho, syempre. Tsaka hindi kita sinali sa mga ginagawa namin para hindi ka na madamay. Hindi ka kilala ni Oscar, at mas mabuti nang ganun ang sitwasyon para hindi ka mapahamak."

"Nagdahilan pa 'to..." she said after hissing, "Ganito na lang... Ginamit mo ba ang pagnanakaw ng tiara para matulungan silang lahat, o ginamit mo 'yung katotohanan na meron silang issues para makuha mo 'yung tiara?"

Huminga nang malalim si Lucas bago ipinasok ang mga kamay sa loob ng bulsa niya. "Gusto ko lang talagang makapagnakaw ulit... Nakakamiss 'yung thrill eh."

"Paligoy-ligoy ka..." Napangisi na lamang si Alessa habang umiiling-iling. "Parang alam ko na 'yung sagot... Sige, hindi ko na itatanong. Malalaman ko rin naman 'yan eh. Pwede naman kitang lasingin para mas madali kitang mapasagot

ng mga tanong ko."

"Yun lang ba ang gagawin mo kapag nilasing mo ako?"

Pinaningkitan niya ang binata. "Bakit ang kapal ng mukha mo?"

Natawa si Lucas sa sinabi niya. "Hindi makapal ang mukha ko. Alam ko lang talaga na gusto mo ako. Hindi mo naman kailangang mahiya kasi alam mo naman na gusto rin kita, 'di ba?"

Hindi na lang sumagot pa ang naiinis nang si Alessa, at sa halip ay itinuon na lamang ang pansin sa mga nakikipaglibing.

Makalipas ng ilang sandali, biglang tumunog ang phone ni Lucas. Kinuha ito ng binata mula sa bulsa niya at tiningnan ang natanggap na mensahe.

"Sino 'yan?" tanong ni Alessa sa kanya.

"Si Jackson. Meron siyang sinend na link sa akin."

Agad na binuksan ni Lucas ang link na iyon, at unti-unting lumitaw sa screen ang isang artikulo tungkol sa pagkakakulong ng isa sa mga organizers ng event at head ng security agency na si Alfred Montelibano. Inimbestigahan din kasi ito nina Oscar, at nahanap nila ang mga patung-patong nitong kaso. Malaki rin ang involvement nito sa mga illegal na negosyo, at nagpoprovide ito ng mga private

armies para sa ilang mga pulitiko.

"See?" pagyayabang ni Lucas sa kanya, "We finished this without blood in our hands. Parang domino effect ang nangyari. Isa-isang natumba ang lahat ng dapat matumba dahil ninakaw natin ang tiara. It's like a Pandora's Box full of unseen crimes, and only a key made out of another crime can open it." He chuckled proudly, "Sinabi ko na sa'yo, hindi ba? Dapat magtiwala ka lang sa 'kin."

Alessa wrinkled her nose to hide the fact that she was impressed. Ayaw niya nang gatungan pa ang kayabangan ng kasama. "Oo na lang... Eh 'di ikaw na. Ang galing mo eh."

"Sinabihan ko na pala si Oscar..." biglang saad ni Lucas.

"Anong sinabi mo sa kanya?"

"Nakisuyo ako na gawan ng paraan na mabuksan 'yung kaso ng kapatid mo at nung iba pang mga biktima ng aksidente. Isa 'yun sa mga hiningi kong pabor kapalit ng pagtulong ko sa kanya na ilabas ang pinakamalaking gulo ng taon. Para naman... mabigyan ng hustisya ang pagkamatay ni Alex. Iyon ang pinangako ko sa'yo, hindi ba?"

Natigilan si Alessa sa narinig, na tila ba inaabsorb nito ang sinabi ng lalaking katabi. Makalipas ang ilang sandali ay isang mahinang tawa ang namutawi mula sa kanya, dahilan para magtaka ang kasama.

"Bakit ka tumatawa?" tanong ni Lucas sa kanya.

"Wala lang..." sagot niya habang bahagyang umiiling, "Nakakatawa kasi eh. Meron din palang hustisya para sa mga magnanakaw na katulad natin..."

Napangisi si Lucas bago muling ipinasok ang phone sa bulsa. "Kung hindi nila 'yun ibibigay sa 'tin, pwersahan nating kukunin 'yun mula sa kanila."

Muling napatingin si Alessa sa katabi. Napangiti siya, bago muling itinuon ang mga mata sa mga nakikipaglibing sa hindi kalayuan.

***

Kinagabihan, mag-isang umiinom ng alak si Lucas sa pavilion ng safe house. The crescent moon was luminous, and it looked magnificent for it was surrounded by thick clouds that covered the stars. Tanging ang buwan lang ang makikita sa kalangitan, kaya hindi mapigilan ni Lucas na mamangha sa nakikita.

Habang umiinom ng scotch mula sa basong hawak niya, nakarinig siya ng mga maliliit na yabag sa likuran niya. Nang tumigil ito sa may pinto ay hindi niya napigilang mapangiti.

"May kailangan ka ba, Christelle?"

Nang nilingon niya ang dalaga ay bakas sa mukha nito ang magkahalong gulat at

pagkamangha. "Paano mo nalamang ako 'to?"

"Madali lang talagang makilala ang mga yabag ng paa mo. Iba ang tunog kapag ang mga lalaki dito sa bahay ang naglalakad. Magaan at mabilis ang tunog ng paglalakad ni Alessa, tapos 'yung kay Victoria, sobrang madaling tantiyahin kasi mabigat at maingay masyado. 'Yung sa'yo kasi, parang batang naglalakad."

Napasimangot ang bunso ng grupo na naglalakad palapit sa kanya. "Hindi na ako bata. 19 na ako."

"Hindi ka ba uuwi sa inyo?" tanong niya rito.

Christelle wrinkled her nose and stood next to him. "Saka na... Kapag hinanap na nila ako. Hindi pa naman nila ako hinahanap kaya dito muna ako."

Napangisi si Lucas habang umiiling-iling. "Pasaway ka talaga, ano... Kung ako sa'yo, dapat umuwi ka –"

"I know what you did."

Nagsalubong ang mga kilay ni Lucas. "Ha?"

"Alam ko na kung paano mo nagawa 'to lahat, at kung bakit."

Napangiti si Lucas at naupo sa isang metal stool. Uminom siya mula sa basong hawak bago ikinumpas ang kamay. "Sige nga... Sabihin mo nga sa akin kung ano ang nalaman mo. Bring it on, genius."

Napangiti si Christelle, bago ipinasok ang mga kamay sa loob ng mga bulsa ng hoodie na suot niya. "Five years ago, sumama ka sa grupo ng isang lalaking nagngangalang Anthony Ortega. Kasama sila, sinubukan ninyong i-infiltrate ang isang bangko. Nagnakaw kayo ng milyun-milyong piso mula doon, pero dahil sa naiwan ninyong digital footprint, nahanap pa rin kayo ng mga pulis. Pero sa halip na makulong kayong lahat, sa'yo nila idinikit ang lahat ng ebidensiya para ikaw lang ang makulong. Nagtatampisaw sila sa pera habang nasa loob ka ng selda sa loob ng limang taon...

"Nang makalabas ka, doon ka na nagsimula ng plano mo. Hindi naman talaga ang tiara ang target mo, kundi ang grupo nina Ortega. Kahit nasa loob ka ng kulungan, may paraan ka para makakuha ng impormasyon dahil matalino ka. You read and you listen. Doon mo nalaman ang mga private auction na ginagawa nina Ortega. You gathered information through different mediums, and you managed to connect the dots. Nalaman mo na konektado ang mga dati mong kasamahan sa ganoong gawain.

"Then came that dinner auction. Sina Ortega, si Tresvalles, si Montelibano, yung may-ari ng Senwell na si Sandoval, at 'yung kalaban ni Victoria sa negosyo – ang mga dati mong kasamahan na naging dahilan para makulong ka – ay kasama sa mga nag-spearhead ng auction. The goal wasn't to steal the tiara for profit, it was destroy those people for your revenge.

"Pero habang nagriresearch ka, doon mo nakita na hindi lang ikaw ang nagawan ng atraso ng mga taong 'yun, kaya pinili mo sila para sumali sa grupo mo. You used them to make everything happen. You took advantage of that."

"No, no... I'm not that evil, Christelle... " Nakangising umiling si Lucas, "Tama ka, pinili kong isama ang ilan sa inyo dahil alam kong may mga atraso sa kanila ang mga taong nabanggit mo... Pero hindi ko sila ginamit. In fact, hindi naman nila alam na iyon ang huling goal ay ang makabawi sila sa mga taong nagbigay ng mga problema sa buhay nila. Well, maliban kay Victoria. The woman knows what she wants, so I gave it to her. You know, people become scarier when they do things out of anger than when they are driven by money.

"At isa pa," pagpapatuloy ng binata, "Hindi ko kayo pinili. Alam kong corny pakinggan pero... Ang mundo ang nagdala sa 'tin sa kung nasaan tayo ngayon. Whether you it it or not, we are all monsters. Monsters that are made by the society, that's why we are all together. Misery loves company, ika nga."

Napangiti si Christelle dahil sa pagkamangha. "Ibang klase ka talaga. Hindi ko alam kung masestress ako sa'yo o mabibilib eh."

"Mabilib ka na lang. After all, nakabuti naman para sa lahat ang nangyari. After we stole the tiara, the buyer made a ruckus about it being fake... just the way I wanted it. That issue triggered everything. the black book Baron stole? Laman nun ang lahat ng s at schedule ng mga transaksyon ni Alfred. That's a very decisive evidence. Ang black book na 'yun ang magiging susi para mas makapasok ang mga otoridad sa madilim na mundong ginagalawan ng mga gagong 'yun, kasali na ang mga ginagawa nilang pagnanakaw nina Ortega.

"Ang balak kasi nila, otsenta porsyento ng kita sa dinner auction ay ilalagay nila sa isang slush fund. Ginamit nila ang ospital para magkaroon sila ng magandang rason para makakulimbat ng pera sa kung sinu-sinong mga tao. Those crooks are involved in different illegal businesses including gambling, prostitution, human trafficking... Name it and they have it. Alam ko ang mga impormasyon na 'yan dahil nakasama ko sila noon. Wala lang talaga akong ebidensiya para mapatunayan 'yun."

"Kinumbinsi ko si Chief Inspector Ramirez na makipagtulungan. Kapalit ng kalayaan natin at ng ilang mga pabor, ibibigay ko sa kanya ang matagal niya nang gusto. Ang mapatumba ang grupo nina Ortega. I already served my sentence. I paid for my crimes with five years of my life. It's time they pay for theirs. Malaking bagay 'to kay Chief Inspector Ramirez at para sa career at promotion niya. That man is blinded by ambition, and I needed to protect us, so we had a deal.

"Dahil sa tulong niya, unti-unting sumabog ang lahat ng bombang itinanim ko sa mga buhay ng grupo ni Ortega na binuo ko habang inaasikaso natin ang planong pagnanakaw sa Luna y Estrella tiara... Happy ending, 'di ba? We all get what we want in the end.

"So masasabi mo bang sulit ang pananatili mo sa kulungan sa loob ng limang taon?"

"Partly. Kailangan kong magpalamig eh. Kailangan ko ring pagdusahan 'yung nagawa ko. I rarely it my mistakes, but that was one blunder I have to disclose and pay for." Kinuha muli ni Lucas ang baso ng scotch at inubos ang laman noon, "Tsaka okay din dun... At least nakapag-isip ako. Hindi ko rin alam... I just felt like it would be interesting to stay there for five years..."

"Ang lakas talaga ng trip mo."

Napangisi si Lucas habang ipinapatong ang hawak na baso sa mesa. "Alam mo ba kung bakit kinuha kita bilang hacker ng team na 'to?"

"Hmmm..." saglit na nag-isip ang dalaga, "Dahil magaling ako?"

Umiling si Lucas. "No. It's because you're young, and you have nothing to lose. Your youth is your greatest asset. Ikaw lang sa aming lahat ang walang background sa krimen."

"Wala rin namang background sa krimen si Baron ah."

"Pero katulad ko ang tatay niya. Kahit hindi siya nakikisali noon, alam niya ang pasikot-sikot sa trabahong 'to. Pero ikaw... You can be aggressive – but you're smart, so you think before you act. You're intelligent and destructive, Christelle. You can do a lot more with that."

Christelle made a fart sound with her lips and made a smug face. "Binibilog mo lang ang ulo ko eh... But you know, I think you're a kind man."

"Nahahawa ka na rin ba sa saltik ng mga kasama natin?"

"You're not a good person, of course. Hindi ka naman kasi disente dahil magnanakaw ka. But you're nice. Ibig sabihin, may pakialam ka sa ibang tao. You sympathize with them. Being good and being kind are two different things. You may not be a good man, but I think you're kind."

Napabuntong-hininga si Lucas habang isang mapait na ngisi ang nasa mukha nito, "I'm a criminal, Christelle."

A small grin appeared on the young lady's face. "Well... The end justifies the means sometimes, right?"

Hindi na nakasagot pa si Lucas, at tuluyang napangiti sa sinabi ng dalaga.

Epilogue

Isang maaliwalas na ekspresyon ang makikita sa mukha ni Lucas habang pinapanood sa lumang telebisyon ang balita tungkol sa pagkakadawit ni Anthony Ortega sa nangyaring pagkawala ng Luna y Estrella tiara. Nakalkal na rin ang kaso na nangyari limang taon na ang nakakalipas, kaya paniguradong magkakaroon ulit ng imbestigasyon tungkol sa bank heist na nangyari noon.

Habang nakaupo sa lumang sofa ng bahay nila, biglang tumunog ang phone niya. Nakatanggap siya ng isang mensahe mula kay Oscar, at hindi niya mapigilang mapangisi sa nabasa.

"Sa susunod na may gawin ka pa, huhulihin na talaga kita. Pero sa ngayon, quits na tayo."

Umiling-iling na lamang si Lucas habang tumatawa, bago napaliyad sa medyo maalikabok na sofa. Dahil sa pagkakaupo niya kaya tumama ang mga mata niya sa family picture na naka-frame at nakasabit sa pader ng sala ng luma nilang bahay. Bumalik siya doon para simulang alisin ang mga natirang gamit ng pamilya niya upang makalipat na si Eros at ang kapatid nitong si Apollo sa susunod na linggo.

Napahinga na lamang siya nang malalim habang pinagmamasdan ang larawan nilang pamilya. Hindi niya alam kung sadyang pagod lang siya sa paglilinis at pagbubuhat ng mga gamit o talagang iba lang ang nararamdaman niya habang pinagmamasdan niya ang larawan na iyon.

A lot of emotions stirred inside him as he looked at his father's face. Hindi niya alam kung matatawa o maiinis siya dahil kamukhang-kamukha niya ang ama. Habang tumatanda siya, pakiramdam niya ay mas nagiging kahawig niya pa ito. Magkaiba man ang mga paniniwala nila sa buhay at nagalit man siya rito, hindi niya pa rin maitatanggi na ang dugo nito ang nananalaytay sa mga ugat niya.

"I'm still your son after all, I guess."

Naputol lang ang pagkatulala niya nang makarinig siya ng malakas na busina mula sa labas ng bahay. Agad siyang napatayo sa kinauupuan at binuksan ang pinto. Doon tumambad sa kanya sina Alessa, Jackson, Victoria, Baron, Eros, at Christelle na pumasok na sa loob ng front yard. Naiwan niya kasing bukas ang gate kaya marahil ay sinamantala iyon ng anim niyang bisita.

"Anong ginagawa ninyo dito?" tanong niya sa mga ito.

Eros was the one who answered him. "Sabi mo kasi aalisin mo na 'yung mga gamit mo, kaya naisip ko na baka mas okay kung tumulong ako kasi ako naman ang lilipat dito, 'di ba?"

Tumango si Lucas. "Alam ko 'yun – Pero bakit kasama pati sila?"

"Gusto naming tumulong..." tugon sa kanya ni Alessa, "Bakit ba?"

Napangisi na lamang si Lucas at napakamot habang pinagmamasdan silang lahat. Napabuntong-hininga na lamang ito at sumuko lalo na't halatang walang

balak umalis ang mga kasama. "Sige na nga... Basta kapag may nakita kayong baby pictures ko, huwag kayong magtatawanan."

Jackson chuckled. "Ah, hanapin ko nga 'yung baby picture mo kung saan nakasuot ka ng dress... May sunflower prints pa 'yun eh."

"Hoy, tumigil ka –" Lucas heaved a sigh of defeat when Jackson immediately rummaged through the photo albums in the living room. "Tarantado ka talaga..."

Hindi na nag-aksaya pa ng oras ang iba, at nagsimula na silang maglinis ng loob ng bahay na iyon. Iilang gamit na lang naman ang kailangang alisin ni Lucas, dahil ang mga muwebles ay gagamitin pa rin nina Eros at ng kapatid niya para hindi na nito kailanganin pang bumili.

Ang totoong nagpatagal sa trabaho nila ay ang paglilinis ng lugar, lalo na't matagal din itong hindi natirhan. Punong-puno ito ng mga alikabok at agiw na talagang hindi nila tinantanan hangga't hindi nalilinis.

Pagkatapos ng ilang oras ay nagpahinga na muna ang mga kasama niya sa labas at pumwesto sa ilalim ng isang punong mangga para magpahangin at kumain. Habang nagpapahinga ang iba, napansin naman ni Lucas na mag-isang naglilinis si Alessa sa kusina. Abala ito sa paglilinis ng lababo, kaya nilapitan niya ito at pinunasan ang namuong mga butil ng pawis sa noo nito.

"Doon ka muna sa labas..." masuyo niyang saad sa babae, "Magpahinga ka muna."

"Huwag kang istorbo at busy ako dito... Matatapos na rin naman 'to eh," tugon ng dalaga sa kanya, "Kung wala ka nang ginagawa, sundan mo 'yung mga bumili ng merienda. Baka mamaya mag-isang nilalantakan ni Baron 'yung pagkain. Alam mo naman 'yun –"

"Alessa..."

"Hmm?"

"Yung sa ating dalawa –"

"Nag-usap na tayo ng tungkol diyan, hindi ba?" malumanay na sagot sa kanya ng babae na napatigil sa ginagawa nito, "If you're ready to let go of the job, then you can put a ring on my finger."

Hindi nakasagot si Lucas na napahinga nang malalim. "Grabe naman kasi 'yang demands mo..."

"I don't want us to live a life full of regret, Lucas."

Napabuntong-hininga ang binata. "Paano kung hindi pa ako handa na gawin ang gusto mo?"

Alessa grinned, "Eh 'di maghihintay ako."

"Kahit gaano katagal?" he asked, his eyes full of anticipation.

A mischievous smile appeared on her face as she shook her head. "Syempre hindi. Kapag malapit na akong mag-menopause at hindi mo pa rin nagawa ang gusto ko, papalitan na kita."

"Grabe naman talaga..."

"Ganun talaga 'yun. Gusto ko magkaanak, 'no. Sayang ang lahi ko..." sagot nito sa kanya habang tumatawa, "Umalis ka na nga diyan. Dalhan mo ng malamig na tubig 'yung iba sa labas at paniguradong nauuhaw na 'yung mga 'yun."

Wala nang nagawa pa si Lucas at sinunod na lamang ang iniutos sa kanya ni Alessa. Dala ang isang malaking pitsel na puno ng malamig na tubig, agad siyang gumalaw para dalhin ito sa mga kasama na nasa labas ng bahay.

Habang palabas siya mula sa kusina, napatigil siya sa harap ng family picture na tinitingnan niya kanina. Mula sa labas ay dinig niya ang tawanan ng mga kasama, isang tunog na matagal na ring hindi naririnig sa bahay na iyon. Doon niya na unti-unting naintindihan ang nararamdaman niya habang pinagmamasdan ang family picture.

To be alone is now just an option, not a harsh reality he had to accept.

Ang tunog ng mga tawanan at pag-uusap sa labas ng bahay ang unti-unting

pumuno sa sistema ni Lucas, at hindi niya mapigilang mapatingin sa direksyon kung saan ito nanggagaling.

Deep inside, he was laughing at himself. His goal was to build a team to steal a certain tiara and accomplish his other intentions. However, he got something more than what he planned to achieve. Something he did not expect. Something he did not ask for.

Muli niyang ibinalik ang tingin sa family picture, at pinagmasdan ang mukha ng ina bago niya ito inilipat sa mukha ng ama.

Napahinga siya ng malalim, bago unti-unting sumilay sa mukha niya ang isang ngiti.

About the Author

Ayra Borjal is a writer from Catanduanes, a lovely island in Bicol Region. She is the author of the heist-thriller, The Confidence Trick. She is into mysteries, thrillers, science fiction and fantasy, and prefers to write with those genres as well. Writing helps her express her individuality and style, and she believes she is still a work in progress.