Rainbow Rowell - Fangirl-- Po Polsku 233c6l

Dla Jennifer, która zawsze miała zapasowy miecz świetlny

SEMESTR ZIMOWY 2011

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

Simon Snow – seria Z En cy k lo wik i, o twartej en cy k lo p ed ii

Ten artykuł dotyczy serii książek dla dzieci. Zobacz też: Simon Snow (ujednoznacznienie).

Simon Snow to s eria s ied miu p o wieś ci fan tas y au to rs twa b ry ty js k iej p is ark i Gemmy T. Les lie. Sag a o p o wiad a h is to rię Simo n a Sn o wa, jed en as to letn ieg o s iero ty z Lan cas h ire, k tó ry ro zp o czy n a ed u k ację w s zk o le mag ii Watfo rd , g d zie ma s ię u czy ć, jak zo s tać czaro d ziejem. Z czas em Simo n d o łącza d o M ag ó w, g ru p y czaro d ziejó w, k tó ra walczy z Po d s tęp n y m Szaro b u rem – złą is to tą, u s iłu jącą wy trzeb ić ze ś wiata mag ię. Od p remiery p ierws zeg o to mu , Simon Snow i spadkobierca Maga, wy d an eg o w 2 0 0 1 ro k u s eria zo s tała p rzeło żo n a n a 5 3 języ k i, a w s ierp n iu 2 0 1 1 ro k u całk o wita s p rzed aż s ięg n ęła 3 8 0 milio n ó w eg zemp larzy . Les lie s p o tk ała s ię z k ry ty k ą za o p is y wan ie p rzemo cy , a tak że za s two rzen ie b o h atera, k tó ry b y wa s amo lu b n y i p o ry wczy . Scen a eg zo rcy z​m ó w w czwarty m to mie – Simon Snow i cztery selkie – w 2 0 0 8 ro k u wy wo łała b o jk o t ze s tro n y amery k ań s k ich o rg an izacji ch rześ cijań s k ich . Ks iążk i trak to wan e s ą ju ż jed n ak jak o elemen t ws p ó łczes n eg o k an o n u , a w 2 0 1 0 ro k u mag azy n „Time” u zn ał Simo n a za „n ajlep s zą p o s tać wy s tęp u jącą w literatu rze d ziecięcej o d czas ó w Hu ck elb erry ’eg o Fin n a”. Ós my to m, zamy k ający s erię, ma s ię u k azać 1 maja 2 0 1 2 ro k u . Lista powieści Simon Snow i spadkobierca Maga, 2 0 0 1 Simon Snow i drugi wąż, 2 0 0 3 Simon Snow i trzecie wrota, 2 0 0 4 Simon Snow i cztery selkie, 2 0 0 7 Simon Snow i pięć mieczy, 2 0 0 8

Simon Snow i sześć białych zajęcy, 2 0 0 9 Simon Snow i siódmy dąb, 2 0 1 0 Simon Snow i ósmy taniec – p lan o wan a p u b lik acja 1 maja 2 0 1 2 ro k u

1

W jej p o k o ju b y ł ch ło p ak . Cath s p o jrzała n a n u mer n amalo wan y n a d rzwiach i n a k artę p rzy d ziału d o p o k o ju : „Po u n d Hall, 2 1 3 ”. Po k ó j z p ewn o ś cią miał n u mer 2 1 3 , ale mo że p o my liła s k rzy d ​ł a b u d y n k u – ws zy s tk ie ak ad emik i wy g ląd ają p o d o b n ie, jak p ań s two we d o my s tarcó w. M o że Cath p o win n a zn aleźć tatę, zan im zn ies ie tu res ztę jej rzeczy . – Ty p ewn ie jes teś Cath er. – Ch ło p ak u ś miech n ął s ię s zero k o i wy ciąg n ął d o n iej d ło ń n a p o witan ie. – Cath – p o p rawiła i p o czu ła n erwo wy s k u rcz w b rzu ch u . Zig n o ro wała jeg o ręk ę. (Zres ztą i tak trzy mała p u d ło , więc czeg o o n o czek iwał?) To jak aś p o my łk a, to mu s i b y ć jak aś p o my łk a. Wied ziała co p rawd a, że Po u n d to ak ad emik k o ed u k acy jn y … „Czy jes t w o g ó le co ś tak ieg o jak k o ed u k acy jn e p o k o je?” Ch ło p ak wziął o d n iej p u d ło i p o s tawił je n a p u s ty m łó żk u . To d ru g ie, s to jące n ap rzeciwk o , zarzu co n e ju ż b y ło u b ran iami i p ak u n k ami. – Zo s tały ci n a d o le jes zcze jak ieś rzeczy ? – zap y tał. – M y właś n ie s k o ń czy liś my i ch y b a p ó jd ziemy teraz n a b u rg era. M as z o ch o tę n a b u rg era? By łaś ju ż Po d Gru s zk ą? Dają tam b u rg ery wielk o ś ci p ięś ci. – Un ió s ł jej ręk ę. Przełk n ęła n erwo wo ś lin ę. – Zaciś n ij p ięś ć – n ak azał. Tak zro b iła. – Są więk s ze n iż two ja p ięś ć – o rzek ł ch ło p ak , p u s zczając jej d ło ń , i s ch y lił s ię p o p lecak leżący p o d d rzwiami. – M as z jes zcze więcej p u d eł? Na p ewn o mas z. J es teś g ło d n a? By ł wy s o k i, s zczu p ły i o p alo n y . Wy g ląd ał, jak b y d o p iero co zd jął czap k ę, b o jeg o ciemn o b lo n d wło s y o p ad ały w n ieład zie. Cath p o n o wn ie s p rawd ziła k artę p rzy d ziału . Czy to b y ł Reag an ? – Reag an ! – p o wied ział rad o ś n ie ch ło p ak . – Sp ó jrz, two ja ws p ó łlo k ato rk a ju ż tu jes t. Dziewczy n a wy min ęła Cath w d rzwiach i p rzy p atrzy ła s ię jej ch ło d n o . M iała g ład k ie k as ztan o we wło s y , a w zęb ach trzy mała n iezap alo n eg o p ap iero s a. Ch ło p ak

ch wy cił g o i wło ży ł s o b ie d o u s t. – Reag an , Cath er. Cath er, Reag an . – Cath – p o p rawiła g o Cath . Reag an s k in ęła g ło wą i zaczęła s zu k ać w to reb ce p aczk i p ap iero s ó w. – Zajęłam tę s tro n ę – p o wied ziała, ws k azu jąc n a s tertę p u d eł p o p rawej. – Ale mi n ie zależy . J eś li mas z jazd ę n a feng shui, mo żes z p rzen ieś ć mo je b ety . – Od wró ciła s ię d o ch ło p ak a. – Go to wy ? On zaś zwró cił s ię d o Cath : – Id zies z? Po trząs n ęła g ło wą. Kied y d rzwi s ię za n imi zamk n ęły , u s iad ła n a g o ły m materacu , k tó ry n ajwy raźn iej n ależał ju ż d o n iej – feng shui b y ło ak tu aln ie jej n ajmn iejs zy m p ro b lemem – i o p arła g ło wę o ceg lan ą ś cian ę. M u s iała s ię ty lk o tro ch ę u s p o k o ić. M u s iała ten lęk , k tó ry zak łó cał k laro wn e wid zen ie, o raz s erce, k tó re p o d es zło d o g ard ła, wep ch n ąć z p o wro tem d o b rzu ch a, g d zie ich miejs ce – tam mo g ła je p rzy n ajmn iej zawiązać n a mo cn y s u p eł i trzy mać p o d k o n tro lą. Tata i Wren mieli tu b y ć lad a ch wila, a Cath n ie ch ciała, b y zo b aczy li ją n a s k raju załaman ia. Bo jeś li Cath s ię ro zk lei, jej tata też s ię ro zk lei. A jeś li k tó rek o lwiek z n ich s ię ro zk lei, Wren b ęd zie u ważała, że ro b ią to celo wo , żeb y zep s u ć jej id ealn y p ierws zy d zień n a k amp u s ie. J ej ws p an iale ro zp o czy n ającą s ię p rzy g o d ę. „J es zcze mi za to p o d zięk u jes z”, p o wtarzała Wren . Pierws zy raz p o wied ziała to w czerwcu . Cath właś n ie wy s łała p o d an ie o ak ad emik i o czy wiś cie – b ez wah an ia – wp is ała Wren jak o s wo ją p refero wan ą ws p ó łlo k ato rk ę. Dzieliły ze s o b ą p o k ó j o d o s iemn as tu lat, więc czemu teraz miało b y ć in aczej? – Dzielimy ze s o b ą p o k ó j o d o s iemn as tu lat – zap ro tes to wała Wren . Sied ziała n a łó żk u Cath , p rzy b raws zy min ę o zn aczającą „ty lk o ja tu jes tem d o jrzała”. – I ś wietn ie n am razem – p o wied ziała Cath , ws k azu jąc ręk ą n a s to s y k s iążek , p lak aty z Simo n em Sn o wem, n a s zafę, d o k tó rej wcis k ały ws zy s tk ie u b ran ia, n ie zas tan awiając s ię, k tó re s ą czy je. Cath s ied ziała n a d ru g im k o ń cu łó żk a i s tarała s ię n ie wy g ląd ać jak „ta żało s n a, k tó ra ciąg le p łacze”. – To co lleg e – n acis k ała Wren . – Tam ch o d zi o to , żeb y p o zn awać n o wy ch lu d zi. – A w p o s iad an iu s io s try b liźn iaczk i ch o d zi o to , żeb y s o b ie tak imi rzeczami n ie trzeb a b y ło zawracać g ło wy . J ak imiś d ziwn y mi o b cy mi lu d źmi, k tó rzy p o d k rad ają ci

tamp o n y , p ach n ą s o s em s ałatk o wy m, a g d y ś p is z, ro b ią ci zd jęcia k o mó rk ą… Wren wes tch n ęła. – O czy m ty w o g ó le mó wis z? Dlaczeg o k to ś miałb y p ach n ieć s o s em s ałatk o wy m? – No n a p rzy k ład o ctem – wy jaś n iła Cath . – Pamiętas z, jak p o jech ały ś my n a d n i o twarte i jed n a d ziewczy n a p ach n iała win eg retem? – Nie. – Có ż, to b y ło o h y d n e. – To jes t co lleg e – p o wtó rzy ła Wren z iry tacją, ch o wając twarz w d ło n iach . – To ma b y ć p rzy g o d a. – Dla mn ie jes t ju ż aż za b ard zo p rzy g o d o wo . – Cath p rzes iad ​ł a s ię b liżej s io s try i ch wy ciła ją za d ło n ie, o d s łan iając jej twarz. – To ws zy s tk o mn ie p rzeraża. – M u s imy p o zn awać n o wy ch lu d zi – ciąg n ęła Wren . – Nie p o trzeb u ję n o wy ch lu d zi. – To właś n ie d o wo d zi, jak b ard zo ich p o trzeb u jes z… – Wren ś cis n ęła ręce s io s try . – Cath , p o my ś l o ty m. J eś li zamies zk amy razem, lu d zie b ęd ą n as trak to wać jak tę s amą o s o b ę. M in ą cztery lata, zan im k to k o lwiek n au czy s ię n as ro zró żn iać. – Wy s tarczy ty lk o , żeb y zwracali b aczn ą u wag ę. – Cath d o tk n ęła b lizn y n a p o d b ró d k u Wren , tu ż p o d d o ln ą warg ą. (Wy p ad ek n a s an k ach . M iały p o d ziewięć lat. Wren s ied ziała z p rzo d u , g d y wjech ały s an k ami w d rzewo . Cath u p ad ła d o ty łu w zas p ę). – Wies z, że mam rację – p o wied ziała Wren . – Nie wiem. – Cath p o trząs n ęła g ło wą. – Cath … – Pro s zę cię, n ie k aż mi p rzech o d zić p rzez to s amej. – Nig d y n ie jes teś s ama – o d p arła Wren i zn ó w wes tch n ęła. – Po to s ię, d o ch o lery , ma s io s trę b liźn iaczk ę.

– Przy jemn ie tu – o cen ił tata, g d y o b ejrzał p o k ó j. Na łó żk u p o ło ży ł k o s z n a b ielizn ę p ełen b u tó w i k s iążek . – Wcale n ie, tato – p o wied ziała Cath , s to jąc s zty wn o p rzy wejś ciu . – J es t jak w s zp italu , ty lk o s ala mn iejs za. I b ez telewizo ra. – M as z ws p an iały wid o k n a k amp u s – zau waży ł. Wren p o d es zła d o o k n a. – M ó j p o k ó j wy ch o d zi n a p ark in g .

– Sk ąd wies z? – zap y tała Cath . – Go o g le Earth . Wren wp ro s t n ie mo g ła s ię d o czek ać, b y ro zp o cząć s tu d en ck ie ży cie. On a i jej ws p ó łlo k ato rk a Co u rtn ey o d ty g o d n i o ty m ro zmawiały . Co u rtn ey też p o ch o d ziła z Omah a. Sp o tk ały s ię ju ż n awet i p o s zły razem k u p ić p arę rzeczy d o ws p ó ln eg o p o k o ju . Cath wlo k ła s ię za n imi i u s iło wała n ie ro b ić min , g d y wy b ierały p lak aty i p as u jące d o s ieb ie lamp k i n a b iu rk o . Tata o d wró cił s ię o d o k n a i p rzy tu lił ją. – Będ zie d o b rze – p o wied ział. Przy tak n ęła. – Wiem. – Ok ej, n as tęp n y p rzy s tan ek : Sch ramm Hall. Ko lejn y : p izza w s to łó wce, a o s tatn i: mo je s mu tn e p u s te g n iazd o . – Przy k ro mi, tato , ale n ie b ęd zie p izzy – p o wied ziała Wren . – Co u rtn ey i ja id ziemy n a g rilla d la p ierws zeg o ro k u . – Strzeliła o czami w k ieru n k u Cath . – On a też p o win n a. – Pizza? Bard zo ch ętn ie – zb u n to wała s ię Cath . Tata s ię u ś miech n ął. – Two ja s io s tra ma rację, Cath . Po win n aś p ó jś ć i p o zn ać in n y ch lu d zi. – Przez n ajb liżs ze d ziewięć mies ięcy wciąż b ęd ę p o zn awać in n y ch lu d zi. Dzis iaj więc wy b ieram p izzę. Wren wy wró ciła o czami. – W p o rząd k u – zg o d ził s ię tata, p o k lep u jąc Cath p o ramien iu . – Zatem Sch ramm Hall. Dro g ie p an ie? – Otwo rzy ł im d rzwi. Cath s ię n ie p o ru s zy ła. – Wp ad n ij p o mn ie, jak ją u lo k u jes z – p o wied ziała, p atrząc n a s io s trę. – Ch cę s ię ju ż zacząć ro zp ak o wy wać. Wren n ie p o lemizo wała, p o p ro s tu wy s zła n a k o ry tarz. – Po g ad amy ju tro – o d ezwała s ię, n ie o d wracając s ię d o Cath . – J as n e. Ro zp ak o wy wan ie s ię s p rawiało jej p rzy jemn o ś ć. Ob lek an ie p o ś cieli, u s tawian ie n o wy ch , ab s u rd aln ie d ro g ich p o d ręczn ik ó w n a p ó łk ach n ad n o wy m b iu rk iem. Kied y tata wró cił, p o s zli s p acerem d o Valen tin o . Po d ro d ze mijali wy łączn ie o s o b y w wiek u Cath . By ło to n ieco d ziwn e.

– Dlaczeg o ws zy s cy mają b lo n d wło s y ? – zap y tała Cath . – I d laczeg o ws zy s cy s ą b iali? Tata s ię ro ześ miał. – Po p ro s tu p rzy wy k łaś d o mies zk an ia w n ajmn iej b iałej częś ci Neb ras k i. Ich d o m n a p o łu d n iu Omah a zn ajd o wał s ię w d zieln icy mek s y k ań s k iej. By li jed y n ą b iałą ro d zin ą w o k o licy . – O Bo że, my ś lis z, że mają tu b u d k ę z taco ? – zap y tała. – Ch y b a g d zieś wid ziałem Ch ip o tle… J ęk n ęła. – Daj s p o k ó j, p rzecież lu b is z Ch ip o tle. – Nie o to ch o d zi. W Valen tin o p an o wał tło k , ro iło s ię tam o d s tu d en tó w. Kilk o ro , jak Cath , p rzy s zło z ro d zicami, ale n iewielu . – Tu jes t jak w jak imś o p o wiad an iu s cien ce fictio n – p o wied ziała. – Nie ma mały ch d zieci an i n ik o g o p o trzy d zies tce. Gd zie s ię p o d ziali s tarzy lu d zie? Tata p o d n ió s ł s wó j k awałek p izzy . – Zielo n a p o ży wk a. Cath s ię ro ześ miała. – J a n ie jes tem s tary , wies z? – Stu k ał w s tó ł d wo ma p alcami lewej ręk i. – Czterd zieś ci jed en lat. Niek tó ry m faceto m w mo im wiek u d o p iero ro d zą s ię d zieci. – Do b rze to ro związałeś – p o wied ziała Cath . – Po zb y ć s ię n as wcześ n ie z d o mu , żeb y mó c s p ro wad zać s o b ie las k i. Nie ma zag ro żen ia. – J ed y n e las k i… – zaczął, s p o g ląd ając n a s wó j talerz. – Wy jes teś cie jed y n y mi las k ami, n a jak ich mi zależy . – Fu j, tato , jes teś d ziwn y . – Wies z, co mam n a my ś li. Co s ię d zieje międ zy to b ą i two ją s io s trą? Nig d y p rzed tem s ię n ie k łó ciły ś cie… – Teraz też s ię n ie k łó cimy – p o wied ziała Cath i u g ry zła k awałek p izzy z s erem i b o czk iem. – Oż ch o lera! – Wy p lu ła k ęs . – Co ś n ie tak ? Trafiłaś n a k awałek czy jeg o ś p alca? – Nie. Na k o rn is zo n a. Ws zy s tk o g ra, p o p ro s tu s ię g o n ie s p o d ziewałam. – Wy d aje s ię, jak b y ś cie b y ły s k łó co n e. Cath wzru s zy ła ramio n ami. Prawie n ie ro zmawiała z Wren , więc jak s ię miały k łó cić?

– Wren p o p ro s tu ch ce więcej… s wo b o d y . – Brzmi ro zs ąd n ie – s twierd ził tata. „No o czy wiś cie – p o my ś lała Cath – w k o ń cu to s p ecjaln o ś ć Wren ”. Ale n ie o d ezwała s ię. Nie ch ciała, żeb y tata s ię teraz ty m martwił. Nerwo wo s tu k ał w s tó ł, więc wied ziała, że zaraz p ęk n ie. Os tatn io s p ęd ził zd ecy d o wan ie za d u żo czas u w ro li n o rmaln eg o o jca. – Zmęczo n y ? – s p y tała. Uś miech n ął s ię d o n iej p rzep ras zająco i p o ło ży ł d ło n ie n a k o lan ach . – Wielk i d zień . Wielk i i tru d n y d zień . To zn aczy wied ziałem, że tak b ęd zie. – Un ió s ł b rew. – Wy o b ie. Teg o s ameg o d n ia. Fru u u ! Nad al n ie mo g ę u wierzy ć, że n ie wracacie ze mn ą d o d o mu … – Nie p rzy zwy czajaj s ię. Nie wiem, czy wy trzy mam tu cały s emes tr. – Zażarto wała, ale ty lk o tro ch ę, i o n o ty m wied ział. – Das z s o b ie rad ę, Cath . – Po ło ży ł d ło ń , tę mn iej d rżącą, n a jej d ło n i i lek k o ś cis n ął. – I ja tak że, wies z? Cath p o zwo liła s o b ie n a mo men t s p o jrzeć mu p ro s to w o czy . Wy g ląd ał n a zmęczo n eg o i ro zed rg an eg o , ale jak o ś s ię trzy mał. – Nad al u ważam, że p o win ien eś mieć p s a – p o wied ziała. – Zap o min ałb y m g o k armić. – M o że wy tres o wały b y ś my g o tak , żeb y o n k armił cieb ie. Kied y Cath wró ciła d o s wo jeg o p o k o ju , jej ws p ó łlo k ato rk i – Reag an – n ad al n ie b y ło . A mo że zn ó w g d zieś wy s zła? J ej k lamo ty leżały n ietk n ięte. Cath d o k o ń czy ła u k ład an ie u b rań , a p o tem zab rała s ię d o ro zp ak o wy wan ia p u d ełk a z rzeczami o s o b is ty mi. Wy jęła zd jęcie, n a k tó ry m b y ła razem z Wren , i p rzy p ięła je d o k o rk o wej tab licy n ad b iu rk iem. Zro b io n o je w d n iu ro zd an ia d y p lo mó w. Ob ie miały n a s o b ie czerwo n e to g i i s zero k o s ię u ś miech ały . J es zcze zan im Wren o b cięła wło s y … Nie zd rad ziła s ię, że ma tak i zamiar. Któ reg o ś d n ia p o d k o n iec lata p o p ro s tu wró ciła z p racy z n o wą k ró tk ą fry zu rą. Wy g ląd ała ws p an iale, co o zn aczało , że n ajp rawd o p o d o b n iej Cath też b y b y ło d o b rze w tak im u czes an iu . Cath jed n ak n ie mo g ła teraz ró wn ież o b ciąć wło s ó w, n awet jeś li w o g ó le zd o b y łab y s ię n a o d wag ę, b y s k ró cić je o czterd zieś ci cen ty metró w. Nie mo g ła p rzecież k o n k u ro wać z włas n ą s io s trą. Nas tęp n ie wy jęła o p rawio n ą fo to g rafię taty . Tę, k tó ra zaws ze s tała u n ich w d o mu n a k o mo d zie. Wy g ląd ał n a ty m zd jęciu wy jątk o wo k o rzy s tn ie, a zro b io n o je w d n iu

ś lu b u . Tata b y ł mło d y , u ś miech n ięty i w k lap ę miał wp ięty mały s ło n eczn ik . Cath u s tawiła ramk ę n a p ó łce tu ż n ad b iu rk iem. Po tem wy jęła zd jęcie ze s tu d n ió wk i, n a k tó rej b y ła z Ab lem. M iała wted y n a s o b ie p o ły s k u jącą zielo n ą s u k ien k ę, a Ab el p as u jący d o n iej p as . Wy g ląd ała ład n ie, mimo że b ez o k u laró w jej twarz wy d awała s ię p łas k a i n ag a. Ab el też d o b rze wy s zed ł, ch o ć s p rawiał wrażen ie zn u d zo n eg o . Zaws ze wy g ląd ał, jak b y s ię n u d ził. Cath p o win n a ch y b a n ap is ać d o n ieg o es emes a, żeb y mu p o wied zieć, że d o tarła n a miejs ce. Wo lała jed n ak p o czek ać n a p rzy p ły w wen y i n o n s zalan cji. W k o ń cu n ie d a s ię wy mazać raz wy s łan y ch wiad o mo ś ci. J eś li p o zwo lis z s o b ie w es emes ie n a h u mo ry i melan ch o lię, zo s tan ie to w two im telefo n ie i b ęd zie p rzy p o min ać, jak a z cieb ie męk o ła. Na d n ie p u d ła leżały p lak aty z Simo n em i Bazem. Os tro żn ie ro zło ży ła je n a łó żk u – k ilk a z n ich b y ło o ry g in aln y mi d ziełami, ry s o wan y mi s p ecjaln ie d la Cath . M u s iała wy b rać jed y n ie te u lu b io n e, b o n a tab licy k o rk o wej n ie b y ło miejs ca n a ws zy s tk ie, a Cath p o d jęła d ecy zję, że n ie b ęd zie o b wies zać n imi ś cian . Nie ch ciała, b y ws zy s cy zwracali n a n ie u wag ę. Wy b rała więc ty lk o trzy : Simo n trzy mający w g ó rze M iecz M ag ó w, Baz n a czarn y m k o lczas ty m tro n ie o raz o n i o b aj wś ró d wiru jący ch zło ty ch liś ci, z p o wiewający mi n a wietrze s zalik ami. W p u d le zo s tało jes zcze p arę rzeczy – s u s zo n y k wiatek , ws tążk a z n ap is em KLUB PUSTEGO TALERZA – J EM DO KOŃCA, k tó rą d o s tała o d Wren , p amiątk o we p o p iers ia Simo n a i Baza, k tó re zamó wiła ze s tro n y No b le Co llectio n … Ws zy s tk iemu zn alazła miejs ce, a p o tem u s iad ła n a p o o b ijan y m d rewn ian y m k rześ le. Sied ząc tak , p lecami d o n ag ich ś cian Reag an i jej p u d eł, czu ła s ię p rawie jak w d o mu .

*** W p o k o ju Simo n a b y ł jak iś ch ło p ak . Ch ło p ak o g ład k o zaczes an y ch czarn y ch wło s ach i zimn y ch s zary ch o czach . Kręcił s ię d o k o ła, trzy mając wy s o k o w g ó rze k o ta, a d ziewczy n a p o d s k ak iwała i p ró b o wała g o złap ać. – Od d awaj g o ! – zawo łała. – Zro b is z mu k rzy wd ę. Ch ło p ak ro ześ miał s ię i u n ió s ł k o ta jes zcze wy żej. Nag le, d o s trzeg łs zy Simo n a s to jąceg o w d rzwiach , zatrzy mał s ię, a twarz mu s tężała. – Cześ ć – p o wied ział i p o zwo lił k o tu s k o czy ć n a p o d ło g ę. Ko t wy ląd o wał n a czterech łap ach i n aty ch mias t u ciek ł z p o k o ju . Dziewczy n a p o b ieg ła za n im. Ch ło p ak n ie zwracał ju ż n a n ich u wag i. Staran n ie p o p rawił s zk o ln ą mary n ark ę i u ś miech n ął s ię d elik atn ie, u n o s ząc lewy k ącik u s t. – Zn am cię. Ty jes teś Simo n Sn o w… s p ad k o b ierca M ag a. – Zad o wo lo n y z s ieb ie wy ciąg n ął d o n ieg o d ło ń . – Nazy wam s ię Ty ran n u s Bas ilto n M ro k . Ale mo żes z mi mó wić Baz. Będ ziemy ws p ó łlo k ato rami. Simo n s k rzy wił s ię i zig n o ro wał b lad ą d ło ń ch ło p ak a. – Co ty wy p rawiałeś z jej k o tem? Frag men t ro zd ziału 3 p o wieś ci Simon Snow i spadkobierca Maga, co p y rig h t © 2 0 0 1 b y Gemma T. Les lie

2

W k s iążk ach , k ied y k to ś s ię b u d zi w o b cy m miejs cu , zd ezo rien to wan y n ig d y n ie wie, g d zie s ię zn ajd u je. Co ś tak ieg o n ig d y n ie p rzy d arzy ło s ię Cath . Zaws ze p amiętała o k o liczn o ś ci zas y p ian ia. Ch o ć i tak d ziwn ie b y ło u s ły s zeć s tary , s wo js k i s y g n ał b u d zik a w całk o wicie n o wy m miejs cu . Światło w ty m p o k o ju tak że b y ło d ziwn e, zb y t żó łte jak n a p o ran ek . Po wietrze zaś wy p ełn iał zap ach d eterg en tu i Cath wątp iła, czy b ęd zie s ię w s tan ie d o n ieg o p rzy zwy czaić. Po d n io s ła telefo n i wy łączy ła b u d zik . Przy p o mn iała s o b ie, że n ad al n ie o d ezwała s ię d o Ab la. Nie s p rawd ziła tak że wczo raj p o czty an i k o n ta n a Fan Fix x ie. p ierws zy d zien – n ap is ała teraz w es emes ie – o res zcie p o zn iej. x o , itd . Łó żk o p o d ru g iej s tro n ie p o k o ju wciąż b y ło p u s te. Cath mo g łab y ch y b a fu n k cjo n o wać w tak ich waru n k ach . M o że ta Reag an s p ęd zała całe d n ie w p o k o ju s wo jeg o ch ło p ak a? Alb o w jeg o mies zk an iu ? Wy g ląd ał n a s tars zeg o , więc p ewn ie mies zk ał z d wu d zies tk ą in n y ch facetó w p o za k amp u s em, w jak iejś ru d erze, p rzed k tó rą wy s tawili s o fę. Ub ierając s ię, Cath n ie czu ła s ię b ezp ieczn ie, ch o ć miała p o k ó j ty lk o d la s ieb ie. W k o ń cu w k ażd ej ch wili mo g ła tu wejś ć Reag an alb o jej ch ło p ak … I k to wie, czy o b o je n ie s ą zb o czeń cami n ag ry wający mi ws zy s tk o n a k o mó rk i. Cath wzięła więc u b ran ia d o łazien k i i p rzeb rała s ię w k ab in ie. Przy u my walk ach s p o tk ała d ziewczy n ę, k tó ra u s iln ie s tarała s ię n awiązać p rzy jaciels k i k o n tak t wzro k o wy . Cath u d awała, że teg o n ie d o s trzeg a. Gd y s k o ń czy ła, d o ś n iad an ia zo s tało jes zcze d u żo czas u , ale n ie miała o ch o ty o d razu iś ć d o s to łó wk i. Nad al n ie wied ziała, g d zie o n a s ię zn ajd u je an i jak s ię tam zach o wy wać… W k ażd ej n o wej s y tu acji wy ch o d zi n a jaw, że n ik t czło wiek o wi n ie wy jaś n ia ak u rat ty ch n ajb ard ziej p o d ch wy tliwy ch zas ad (a z reg u ły d o ty czą o n e czeg o ś , czeg o n ie d a s ię wy g u g lać). Na p rzy k ład : g d zie jes t p o czątek k o lejk i? Co mo żn a zjeś ć? Gd zie n ależy s tać, a g d zie s ied zieć? Do k ąd n ależy p ó jś ć p o s k o ń czen iu p o s iłk u i d laczeg o ws zy s cy tak n a cieb ie p atrzą? „Ku rczę, n o ”.

Otwo rzy ła o p ak o wan ie b ato n ó w p ro tein o wy ch . Cztery in n e o p ak o wan ia o raz trzy g ig an ty czn e s ło ik i mas ła o rzech o weg o tk wiły p o d łó żk iem. Gd y b y o s zczęd n ie je zjad ała, mo g łab y u n ik n ąć k o n fro n tacji ze s to łó wk ą aż d o p aźd ziern ik a. Włączy ła lap to p a i p rzeżu wając o ws ian y b ato n ik z k aro b em, p rzeg ląd ała Fan Fix x . Na jej s tro n ie czek ało k ilk a n o wy ch k o men tarzy , ws zy s cy ro zp aczali, że Cath p o p rzed n ieg o d n ia n ie zamieś ciła n o weg o ro zd ziału Rób swoje. Cześ ć ws zy s tk im – n ap is ała. – Przep ras zam za wczo raj. Pierws zy d zień s zk o ły , ro d zin a itd . Dziś mo że n ie b y ć lep iej. Ale o b iecu ję, że wró cę we wto rek i zas k o czę was czy mś wy jątk o wo n ik czemn y m. Na razie! M ag icath .

W d ro d ze n a zajęcia Cath n ie mo g ła s ię p o zb y ć wrażen ia, że g ra ro lę s tu d en tk i w filmie o d o ras tan iu . Scen eria b y ła id ealn a: zielo n e trawn ik i, ceg lan e b u d y n k i, d o k o ła mło d zież z p lecak ami. Cath p rzes u n ęła s wo ją to rb ę n a p lecy . „Ty lk o p o p atrzcie – jes tem s to ck o wy m zd jęciem s tu d en tk i z co lleg e’u ”. Na wy k ład z h is to rii Amery k i d o tarła d zies ięć min u t p rzed jeg o ro zp o częciem, ale i tak za p ó źn o , b y zająć k tó reś z k rzes eł z ty łu s ali. Ws zy s cy wy d awali s ię s k ręp o wan i i p o d en erwo wan i, jak b y zd ecy d o wan ie zb y t wiele czas u p o ś więcili n a wy b ran ie o d p o wied n ieg o s tro ju . („Ub ierz s ię tak , jak b ęd zies z s ię u b ierać k ażd eg o in n eg o d n ia”, p o my ś lała Cath , g d y p o p rzed n ieg o wieczo ru wy b ierała ciu ch y . J ean s y , T-s h irt z Simo n em, zielo n y ro zp in an y s weter). Ch ło p ak s ied zący o b o k miał w u s zach s łu ch awk i i n iep ewn ie k iwał g ło wą. Dziewczy n a z d ru g iej s tro n y wciąż zaczes y wała p alcami wło s y , z p rawa n a lewo i z p o wro tem. Cath zamk n ęła o czy . Sły s zała s k rzy p ien ie ławek . Wd y ch ała zap ach d ezo d o ran tó w. Świad o mo ś ć o b ecn o ś ci in n y ch o s ó b s p rawiała, że czu ła s ię p rzy p arta d o mu ru i zag ro żo n a. Gd y b y ty lk o b y ła n ieco mn iej d u mn a, p o s złab y n a zajęcia z s io s trą – o b ie z Wren p o trzeb o wały p u n k tó w z h is to rii. M o że n awet p o win n a ch o d zić z n ią n a zajęcia, p ó k i w o g ó le co ś jes zcze je łączy ło – in teres o wały je k o mp letn ie in n e p rzed mio ty . Wren ch ciała s tu d io wać mark etin g , a p o tem p o s tarać s ię o p racę w rek lamie, jak tata. Cath za to n ie p o trafiła s o b ie wy o b razić żad n ej p racy an i k ariery . Stu d io wała filo lo g ię an g iels k ą, mając n ad zieję, że p rzez n as tęp n e cztery lata p o zwo li jej to wy łączn ie czy tać i p is ać. A mo że i jes zcze p rzez k o lejn e cztery .

Zaliczy ła ju ż o b o wiązk o we zajęcia z p o d s taw p is an ia, a p o d czas wio s en n eg o s p o tk an ia z d o rad cą p rzek o n ała g o , że p o rad zi s o b ie z wp ro wad zen iem d o p is an ia p o wieś ci, k u rs em d la s tars zy ch ro czn ik ó w. Ty ch właś n ie zajęć – ch y b a zres ztą jed y n y ch w ciąg u cały ch s tu d ió w – n ie mo g ła s ię d o czek ać. Pro wad ziła je p rawd ziwa p is ark a. Latem Cath p rzeczy tała ws zy s tk ie trzy k s iążk i jej au to rs twa (o u p ad k u i s amo tn o ś ci n a amery k ań s k iej ws i). – Dlaczeg o to czy tas z? – zap y tała Wren . – Co ? – Co ś , co n ie ma n a o k ład ce s mo k a an i elfa. – Po s zerzam h o ry zo n ty . – Ćś ś … – Wren zak ry ła u s zy p lak ato wi n ad jej łó żk iem. – Baz cię u s ły s zy . – Baz mo że b y ć p ewn y s iły n as zeg o związk u – p o wied ziała Cath , mimo wo ln ie s ię u ś miech ając. Na my ś l o Wren s ięg n ęła d o p lecak a p o telefo n . J ej s io s tra p ewn ie wczo raj g d zieś wy s zła. Wy d awało s ię, że cały k amp u s imp rezo wał. W s wo im p u s ty m p o k o ju Cath czu ła s ię o b lężo n a. Wrzas k i, ś miech y , mu zy k a. Zews ząd . Wren n ie b y łab y w s tan ie o p rzeć s ię temu zg iełk o wi. Cath wy g rzeb ała k o mó rk ę z p lecak a i p o s łała jej es emes a: ws talas ju z? Parę s ek u n d p ó źn iej telefo n zap ik ał: czy to n ie mo ja k wes tia? n ie o d ezwalam s ię wczo raj, b o p ad lam – n ap is ała Cath – p o lo zy lam s ie o 1 0 . Pik an ie. ju z zan ied b u jes z fan o w… Uś miech n ęła s ię. wieczn ie zazd ro s n a o fan o w… miłeg o d n ia. n awzajem. Do s ali wy k ład o wej ws zed ł Hin d u s w ś red n im wiek u w s wo js k iej tweed o wej mary n arce. Cath wy łączy ła telefo n i ws u n ęła g o d o to rb y .

Wró ciła d o ak ad emik a p o two rn ie g ło d n a. Przy tak im p rzero b ie b ato n ik ó w n ie wy s tarczy jej n awet n a ty d zień … Przed d rzwiami d o p o k o ju s ied ział ch ło p ak . Ten s am. Czy to ch ło p ak Reag an ? A mo że jej k u mp el o d p ap iero s ó w? – Cath er! – p o wied ział z u ś miech em. Zaczął ws tawać z p o d ło g i, g d y ty lk o ją zo b aczy ł, ale zajmo wało mu to więcej czas u , n iż p o win n o , b o jeg o n o g i i ręce b y ły

n iep ro p o rcjo n aln ie d łu g ie w s to s u n k u d o res zty ciała. – M ó w mi Cath – p o p rawiła g o . – J es teś p ewn a? – Przeczes ał p alcami wło s y , jak b y s p rawd zając, czy wciąż s ą ro zczo ch ran e. – Bo mn ie s ię n ap rawd ę p o d o b a Cath er. – Ows zem, jes tem p ewn a – o d p arła s tan o wczo . – M iałam d u żo czas u , żeb y to s o b ie p rzemy ś leć. Stał, czek ając, aż o two rzy d rzwi. – J es t z to b ą Reag an ? – zap y tała. – Gd y b y tu b y ła – u ś miech n ął s ię – ju ż b y m s ied ział w ś ro d k u . Cath ch wy ciła za k lu cz, ale n ie o two rzy ła d rzwi. Nie p is ała s ię n a co ś tak ieg o . I tak ju ż d ziś p rzed awk o wała „n o we” o raz „in n y ch ”. Teraz ch ciała ty lk o zwin ąć s ię w k łęb ek n a s wo im o b cy m, s k rzy p iący m łó żk u i p o ch ło n ąć trzy b ato n ik i p ro tein o we. Sp o jrzała mu p rzez ramię. – A k ied y p rzy jd zie? Wzru s zy ł ramio n ami. Ścis n ął s ię jej żo łąd ek . – So rry , ale n ie mo g ę cię tak p o p ro s tu wp u ś cić – rzu ciła. – Dlaczeg o ? – Nawet cię n ie zn am. – Żartu jes z? – Ro ześ miał s ię. – Po zn aliś my s ię wczo raj. By łem w p o k o ju , g d y p rzy s złaś . – Tak , ale cię n ie zn am. Nie zn am n awet Reag an . – Więc jej też k ażes z czek ać p o d d rzwiami? – Po s łu ch aj… – zaczęła Cath . – Nie mo g ę o t tak wp u s zczać d o mo jeg o p o k o ju o b cy ch facetó w. Nie wiem n awet, jak mas z n a imię. Cała ta s y tu acja jes t zd ecy d o wan ie zb y t g wałto g en n a. – Gwałto g en n a? – No wies z, o co mi ch o d zi, p rawd a? Un ió s ł b rwi i p o trząs n ął g ło wą, wciąż s ię u ś miech ając. – Nie b ard zo , ale teraz ju ż wcale n ie ch cę wejś ć z to b ą d o p o k o ju . Sło wo „g wałto g en n a” s p rawiło , że p o czu łem s ię n ies wo jo . – J a tak że – p o wied ziała z wd zięczn o ś cią. Op arł s ię o ś cian ę i o s u n ął z p o wro tem n a p o d ło g ę. Po p atrzy ł n a n ią z d o łu i wy ciąg n ął ręk ę:

– Tak w o g ó le, to mam n a imię Lev i. Cath zmars zczy ła czo ło i lek k o u ś cis n ęła mu d ło ń , ciąg le trzy mając k lu cze. – W p o rząd k u – s twierd ziła, a p o tem wes zła i n ajs zy b ciej, jak s ię d ało , zamk n ęła za s o b ą d rzwi. Wzięła lap to p a, wy jęła b ato n ik i, p o czy m u s ad o wiła s ię n a łó żk u .

Starała s ię ch o d zić p o s wo jej p o ło wie p o k o ju , ale n ie b y ło tu wy s tarczająco d u żo miejs ca. Czu ła s ię jak w więzien iu , zwłas zcza teraz, g d y ch ło p ak Reag an , ten cały Lev i, s tał n a s traży p rzy d rzwiach – alb o raczej s ied ział, w s u mie b ez zn aczen ia. Po czu łab y s ię lep iej, g d y b y mo g ła z k imś p o g ad ać. Zas tan awiała s ię, czy b y ł to d o b ry mo men t, b y zad zwo n ić d o Wren … W efek cie jed n ak zad zwo n iła d o taty . I n ag rała s ię n a s ek retarce. Wy s łała es emes a Ab lo wi: h ej, jed en z g lo wy . co tam? Otwo rzy ła p o d ręczn ik d o s o cjo lo g ii. Włączy ła lap to p a. Po tem ws tała, b y u ch y lić o k n o . Na zewn ątrz b y ło ciep ło . Stu d en ci z b ractwa p o d ru g iej s tro n ie u licy g an iali s ię z p is to letami n a k u lk i p ian k o we. Pi Kap p a Dziwn e O. Cath wy jęła telefo n i wy s tu k ała n u mer. – Hej – o d ezwała s ię Wren – jak tam p ierws zy d zień ? – Sp o k o , a twó j? – Do b rze – p o wied ziała Wren . Zaws ze p o trafiła b rzmieć n o n s zalan ck o . – To zn aczy b y ło tro ch ę s tres u jąco , b o p o my liłam b u d y n k i i n ie trafiłam n a zajęcia ze s taty s ty k i. – O k u rczę. Otwarły s ię d rzwi i d o p o k o ju wes zła Reag an w to warzy s twie Lev ieg o . Po p atrzy ła b ad awczo n a Cath , za to Lev i p o p ro s tu s ię u ś miech n ął. – No tak – k o n ty n u o wała Wren – s p ó źn iłam s ię wp rawd zie ty lk o k ilk a min u t, ale i tak p o czu łam s ię s tras zn ie g łu p io . Tak w o g ó le to z Co u rtn ey id ziemy właś n ie n a o b iad , mo g ę d o cieb ie p o tem o d d zwo n ić? A mo że ch ces z z n ami zjeś ć ju tro lu n ch ? Ch y b a b ęd ziemy s ię w p o łu d n ie s p o ty k ać w Selleck Hall. Wies z, g d zie to jes t? – J ak o ś zn ajd ę. – OK, n o to d o b ra. Do zo b aczen ia. – Fajn ie – p o wied ziała Cath , wcis n ęła czerwo n ą s łu ch awk ę i wło ży ła telefo n d o k ies zen i. Lev i ro zwalił s ię n a łó żk u Reag an . – Przy d aj s ię d o czeg o ś – p o wied ziała Reag an , rzu cając mu p o g n iecio n ą

p o ś ciel. – Cześ ć – zwró ciła s ię d o Cath . – Cześ ć. – Cath s tała p rzez ch wilę, czek ając n a d als zy ciąg k o n wers acji, ale Reag an n ie wy d awała s ię ty m zain teres o wan a. Grzeb ała w s wo ich p u d łach , jak b y czeg o ś s zu k ała. – J ak ci min ął p ierws zy d zień ? – zap y tał Lev i. Przez mo men t n ie d o cierało d o Cath , że mó wi d o n iej. – W p o rząd k u – o d p arła. – J es teś n a p ierws zy m ro k u , p rawd a? – Ścielił łó żk o Reag an . Cath zas tan awiała s ię, czy zamierza tu zo s tać n a n o c. To b y ło b y ju ż p rzeg ięcie. Nad al p atrzy ł n a n ią z u ś miech em, więc s k in ęła g ło wą. – Trafiłaś n a ws zy s tk ie zajęcia? – Tak … – Po zn ałaś k o g o ś ? „Tak – p o my ś lała – n a p rzy k ład was ”. – Nie z włas n ej wo li. Reag an p ars k n ęła ś miech em. – Gd zie s ą p o s zewk i n a p o d u s zk i? – rzu cił Lev i z s zafy . – W p u d ełk ach – p o wied ziała Reag an . Zaczął wy p ak o wy wać p u d ło , u s tawiając rzeczy Reag an n a b iu rk u , i wy d awał s ię d o k ład n ie wied zieć, g d zie mają s tać. Gło wa zwis ała mu p rzy ty m, jak b y b y ła lu źn o p rzy czep io n a d o s zy i i ramio n . Przy p o min ał k u k iełk ę, k tó rej k o ń czy n y p rzy trzy my wan e s ą o d ś ro d k a ro zciąg n iętą ju ż g u mk ą. Wy g ląd ał n ieco d zik o . Zres ztą Reag an tak że. „Lu d zie s ię zwy k le d o b ierają w ten s p o s ó b – p o my ś lała Cath – n a zas ad zie p o d o b ień s twa”. – A co ty w o g ó le s tu d iu jes z? – zap y tał. – An g lis ty k ę – p o wied ziała i d o p iero p o ch wili s ama zap y tała: – A ty ? To p y tan ie n ajwy raźn iej s p rawiło mu d u żą p rzy jemn o ś ć. W o g ó le lu b ił b y ć p y tan y . – Zarząd zan ie g o s p o d ars twem. Cath n ie wied ziała, co to jes t, ale n ie ch ciała d o p y ty wać. – Pro s zę cię, n ie zaczy n aj ro zmo wy o zarząd zan iu g o s p o d ars twem – jęk n ęła Reag an . – Us talmy p ewn ą zas ad ę: d o k o ń ca ro k u n ie mó wimy w mo im p o k o ju o zarząd zan iu g o s p o d ars twem. – To tak że p o k ó j Cath er – zau waży ł Lev i.

– Cath – p o p rawiła g o Reag an . – A co jeś li cieb ie tu n ie b ęd zie? Czy mo żemy s o b ie p o ro zmawiać o zarząd zan iu g o s p o d ars twem p o d two ją n ieo b ecn o ś ć? – J eś li mn ie tu n ie b ęd zie… – zaczęła Reag an . – M y ś lę, że b ęd zies z n a mn ie czek ał n a k o ry tarzu . Cath u ś miech n ęła s ię, ale p o tem zo rien to wała s ię, że Lev i n a n ią p atrzy , więc n aty ch mias t s p o ważn iała.

Ws zy s cy n a zajęciach wy g ląd ali tak , jak b y ty lk o n a n ie czek ali. J ak b y to b y ł jak iś k o n cert, k tó reg o p o czątk u n ie mo żn a s ię d o czek ać, alb o ważn a p remiera. Kied y p ro fes o r Pip er wres zcie p rzy s zła, k ilk a min u t s p ó źn io n a, Cath p o my ś lała, że wy d aje s ię mn iejs za n iż n a zd jęciach z o k ład ek jej k s iążek . By ć mo że to g łu p ie, w k o ń cu n a o k ład k i d awan o jed y n ie p o rtrety , ale p ro fes o r Pip er te małe k ad ry s zczeln ie s o b ą wy p ełn iała: miała wy razis te k o ś ci p o liczk o we, d u że b łęk itn e o czy i in ten s y wn ie b rązo we wło s y . Na ży wo jej wło s y o ws zem, tak że b y ły in ten s y wn ie b rązo we, lecz p rzep latały je g d zien ieg d zie s iwe p as ma, p o za ty m wy d awały s ię n ieco b ard ziej n as tro s zo n e n iż n a fo to g rafiach . Pro fes o r b y ła tak d ro b n a, że mu s iała lek k o p o d s k o czy ć, b y u s iąś ć n a s wo im b iu rk u . – A zatem – p o wied ziała zamias t „d zień d o b ry ”. – Witam n a zajęciach z p is an ia p o wieś ci. Kilk o ro z was ro zp o zn aję… – Z u ś miech em ro zejrzała s ię d o k o ła. Patrzy ła n a in n y ch , n ie n a Cath . By ło jas n e, że Cath jes t tu jed y n y m p ierws zo ro czn iak iem. Zas tan awiała s ię właś n ie, p o czy m mo żn a ro zp o zn ać s tu d en ta p ierws zeg o ro k u . Po k łu jący m n o wo ś cią w o czy p lecak u , p o mak ijażu (u d ziewczy n ), p o T-s h ircie z zab awn y mi n ap is ami (u ch ło p ak ó w)? U Cath p o ws zy s tk im, p o cząws zy o d czerwo n y ch v an s ó w p o fio leto we o k u lary , k tó re k u p iła s o b ie w h ip ermark ecie. Stu d en ci s tars zy ch ro czn ik ó w n o s ili g ru b e czarn e ray -b an y . Pro fes o ro wie tak że. Gd y b y miała tak ie czarn e o p rawk i, p ewn ie mo g łab y zamó wić w b arze g in z to n ik iem i n ik t n ie p o p ro s iłb y jej o d o wó d . – Cies zę s ię, że was tu wid zę – p o wied ziała p ro fes o r Pip er. J ej g ło s b y ł ciep ły i s p o k o jn ie mo żn a b y ło p o wied zieć, że p rzy p o min a mru czen ie k o ta. M ó wiła n a ty le cich o , że ch cąc ją u s ły s zeć, trzeb a b y ło s ię s k u p ić. – W ty m s emes trze czek a n as d u żo p racy – k o n ty n u o wała – więc n ie marn u jmy ju ż czas u . Sk o czmy o d razu n a g łęb o k ą wo d ę. – Po ch y liła s ię n ad b iu rk iem, o p ierając

s ię o jeg o b rzeg . – J es teś cie g o to wi? Zan u rk u jecie ze mn ą? Więk s zo ś ć o s ó b p rzy tak n ęła. Cath o p u ś ciła g ło wę. – Do b rze. Zaczn ijmy więc o d p y tan ia, n a k tó re n ie d a s ię o d p o wied zieć… Po co p is zemy ? J ed en ze s tars zy ch s tu d en tó w p o s tan o wił o d ezwać s ię p ierws zy : – Żeb y s ię jak o ś mó c wy razić. – J as n e – p o wied ziała n au czy cielk a. – Czy ty p is zes z z teg o p o wo d u ? Ch ło p ak k iwn ął g ło wą. – Do b rze, d laczeg o jes zcze? – Bo lu b imy d źwięk włas n eg o g ło s u – p o wied ziała jak aś d ziewczy n a. M iała fry zu rę p o d o b n ą d o Wren , ch o ć mo że n awet fajn iejs zą. Wy g ląd ała jak M ia Farro w w Dziecku Rosemary (ty lk o że w ray -b an ach ). – O tak ! – ro ześ miała s ię p ro fes o r Pip er. Cath p o my ś lała, że jej ś miech jes t czaru jący . – J a z p ewn o ś cią p is zę właś n ie d lateg o . Co więcej, d lateg o u czę! – Cała s ala zaczęła s ię ś miać. – Dlaczeg o jes zcze? „Dlaczeg o p is zę?” – Cath u s iło wała wy my ś lić jak ąś g łęb o k ą o d p o wied ź, ch o ć wied ziała, że n awet jeś li n a co ś wp ad n ie, i tak n ie p o wie teg o n a g ło s . – Żeb y b ad ać n o we ś wiaty . – Żeb y b ad ać s tare. Pro fes o r Pip er ty lk o p o tak iwała. „Żeb y zn aleźć s ię g d zie in d ziej”, p o my ś lała Cath . – A mo że… – zamru czała p ro fes o r – żeb y o d n aleźć s en s s amy ch s ieb ie? – Żeb y s ię wy zwo lić – rzu ciła k o lejn a d ziewczy n a. „Żeb y s ię wy zwo lić o d s ieb ie s amy ch ”. – Żeb y p o k azać in n y m, co n am s ied zi w g ło wie – p o wied ział ch ło p ak w o b cis ły ch czerwo n y ch jean s ach . – Zak ład ając, że k to ś ch ce wied zieć – d o d ała p ro fes o r. Ws zy s cy s ię ro ześ miali. – Żeb y ro zś mies zać lu d zi. – Żeb y zwró cić n a s ieb ie u wag ę. – Bo ty lk o to p o trafimy . – M ó w za s ieb ie – p o wied ziała p ro fes o r – ja p o trafię jes zcze g rać n a fo rtep ian ie. Ale p ro s zę, k o n ty n u u jcie, s tras zn ie mi s ię to p o d o b a. Cu d o wn ie! – Żeb y p rzes tać s ły s zeć n atarczy wy g ło s w g ło wie – p o wied ział ch ło p ak s ied zący p rzed Cath .

„Żeb y p rzes tać – p o my ś lała Cath . – Żeb y p rzes tać i n ie b y ć ju ż n ik im an i n ig d zie”. – Żeb y zo s tawić ś lad – p o wied ziała M ia Farro w. – Żeb y s two rzy ć co ś , co p o n as zo s tan ie. Ch ło p ak s ied zący p rzed Cath zn ó w zab rał g ło s : – Ro zmn ażan ie b ezp łcio we. Cath wy o b raziła s o b ie s ieb ie p rzy k o mp u terze. Pró b o wała zn aleźć s ło wa, b y o p is ać, co wted y czu je, jak to jes t, g d y jej d o b rze id zie, g d y p is an ie s ię u d aje, g d y s ło wa wy latu ją z n iej s amo is tn ie, jes zcze zan im je p o my ś li, jak n ajp ierw k ip ią w jej p iers i, jak ry my , jak rap . „J ak s k o k n a s k ak an ce – p o my ś lała – k ied y p o d s k ak u jes z, zan im jes zcze s k ak an k a u d erzy cię p o k o s tk ach ”. – Żeb y s ię p o d zielić czy mś au ten ty czn y m – p o wied ziała in n a d ziewczy n a. Też w ray -b an ach . Cath p o trząs n ęła g ło wą. – Po co p is zemy ? – p o wtó rzy ła p ro fes o r Pip er. Cath s p o jrzała n a s wó j n o tatn ik . „Żeb y zn ik n ąć”.

*** By ł tak s k o n cen tro wan y – i s fru s tro wan y – że n ie d o s trzeg ał n awet ru d o wło s ej d ziewczy n y s ied zącej p rzy jeg o s to le. M iała k u cy k i i o k u lary o s taro mo d n y m k o cim k s ztałcie, tak ie, jak ie mo żn a b y zało ży ć, g d y b y s ię s zło n a b al k o s tiu mo wy w p rzeb ran iu czaro wn icy . – Wy k o ń czy s z s ię – p o wied ziała. – Staram s ię zro b ić to właś ciwie – mru k n ął Simo n , p o raz k o lejn y s tu k ając ró żd żk ą w d wu p en s o wą mo n etę i mars zcząc b o leś n ie czo ło . Nic s ię n ie d ziało . – Po p atrz – p o wied ziała, mach ając d ło n ią p o n ad mo n etą. Nie miała ró żd żk i, n o s iła za to d u ży p u rp u ro wy p ierś cień . Ob wiązan y b y ł n icią, b y n ie s p ad ł jej z p alca. – Leć, wracaj d o d o mu . M o n eta zad rżała, wy ro s ło jej s ześ ć o d n ó ży i tu łó w i o d razu ch ciała u ciek ać. Dziewczy n a d elik atn ie zmio tła ją z b latu wp ro s t d o s ło ik a. – J ak to zro b iłaś ? – zap y tał Simo n . Przecież d ziewczy n a b y ła w p ierws zej k las ie, tak jak o n . M o żn a to b y ło p o zn ać p o zielo n ej tarczy n as zy tej z p rzo d u s zk o ln eg o s wetra. – M ag ii s ię n ie ro b i – o d p arła d ziewczy n a, u s iłu jąc s ię s k ro mn ie u ś miech n ąć, co zres ztą d o ś ć d o b rze s ię jej u d awało . – M ag ią s ię jes t. Simo n wp atry wał s ię w d wu p en s o wą b ied ro n k ę. – Nazy wam s ię Pen elo p e Bu n ce – p o wied ziała n iezn ajo ma, p o d ając mu ręk ę. – A ja Simo n Sn o w – o d rzek ł, ś cis k ając jej d ło ń . – Wiem – u ś miech n ęła s ię. Frag men t ro zd ziału 8 p o wieś ci Simon Snow i spadkobierca Maga, co p y rig h t © 2 0 0 1 b y Gemma T. Les lie

3

Nie d ało s ię p is ać w tak ich waru n k ach . Po p ierws ze p o k ó j b y ł zd ecy d o wan ie zb y t cias n y . M aleń k i p ro s to k ąt, s zero k i led wie n a ty le, b y zmieś cić łó żk a p o o b u s tro n ach o d wejś cia – g d y d rzwi s ię o twierały , u d erzały w b rzeg materaca Cath – i d łu g i n a ty le, b y wcis n ąć b iu rk o międ zy łó żk iem a o k n em. Gd y b y k tó raś z n ich p rzy wio zła k an ap ę, zajęłab y całą wo ln ą p rzes trzeń n a ś ro d k u p o k o ju . Żad n a jed n ak n ie p rzy wio zła k an ap y . An i telewizo ra. An i u ro czej lamp y z Targ etu . Wy d awało s ię, że Reag an w o g ó le n ie p rzy wio zła n ic o s o b is teg o , p o za u b ran iami i n ieleg aln y m to s terem. No i p o za Lev im, k tó ry leżał n a jej łó żk u i z s łu ch awk ami w u s zach s łu ch ał mu zy k i, p o d czas g d y Reag an waliła w k lawiatu rę. (M iała d ziad o ws k ieg o p eceta, jak Cath ). Cath p rzy wy k ła d o mies zk an ia z in n ą o s o b ą, b o zaws ze mies zk ała z Wren . Ale p o k ó j w ich d o mu b y ł n iemal trzy razy więk s zy ! Po za ty m Wren n ie zajmo wała s o b ą ty le p rzes trzen i co Reag an . To zn aczy w s en s ie metafo ry czn y m. Przes trzen i u my s ło wej. W o b ecn o ś ci Wren n ie czu ło s ię, że s ię ma to warzy s two . Cath n ad al n ie b y ła p ewn a, co my ś leć o Reag an … Z jed n ej s tro n y wcale n ie wy d awała s ię zain teres o wan a imp rezo wan iem p rzez całą n o c, zap latan iem s o b ie n awzajem wark o czy i zd o b y wan iem p rzy jació łk i o d s erca. Z d ru g iej s tro n y jed n ak w o g ó le n ie wy d awała s ię zain teres o wan a o s o b ą Cath . To n awet lep iej, b o Reag an b y ła n ieco p rzerażająca. Ws zy s tk o ro b iła en erg iczn ie: jak o twierała d rzwi, to n a o ś cież, jak je zamy k ała, to z h u k iem. By ła więk s za n iż Cath – ciu t wy żs za, za to d u żo b ard ziej d o ro d n a (tak , to jes t to s ło wo ). Po p ro s tu ro b iła wrażen ie więk s zej. Ró wn ież jeś li ch o d zi o o s o b o wo ś ć. Cath s tarała s ię n ie wch o d zić jej w d ro g ę an i n ie n awiązy wać k o n tak tu wzro k o weg o . Reag an u d awała, że n ie d o s trzeg a Cath , Cath zaś u d awała, że jej n ie ma. I zwy k le o b ie b y ły z tak ieg o ro związan ia zad o wo lo n e. Nies tety w ty m mo men cie u d awan ie n ieo b ecn ej źle wp ły wało n a p is an ie.

Praco wała właś n ie n ad tru d n ą s cen ą, w k tó rej Simo n i Baz k łó cą s ię, czy wamp iry mo g ą b y ć d o b re, a tak że czy p o win n i ze s o b ą p ó jś ć n a b al k o ń co wo ro czn y . M iało to b y ć zab awn e, ro man ty czn e i g łęb o k ie – czy li jak zwy k le u Cath . (Nieźle wy ch o d ziły jej też zd rad y . I g ad ające s mo k i). Utk n ęła n a: „Simo n o d g arn ął z czo ła wło s y k o lo ru mio d o weg o b rązu i wes tch n ął”. Nie p o trafiła n awet włączy ć Baza d o ak cji. Nie b y ła w s tan ie p rzes tać my ś leć o Reag an i Lev im, s ied zący m za n ią. J ej mó zg zaciął s ię w try b ie „UWAGA, INTRUZ!”. W d o d atk u u mierała z g ło d u . M iała zamiar p o żreć cały s ło ik mas ła o rzech o weg o , k ied y ty lk o Reag an i Lev i wy jd ą n a o b iad . To zn aczy : jeś li wy jd ą. Na razie Reag an wciąż tłu k ła w k lawiatu rę, jak b y ch ciała ro zwalić b iu rk o , a Lev i wciąż n ie wy ch o d ził. Zaczęło jej b u rczeć w b rzu ch u . Wzięła b ato n ik p ro tein o wy i wy s zła z p o k o ju , licząc n a to , że k ró tk a p rzech ad zk a p o ak ad emik u u p o rząd k u je jej my ś li. J ed n ak n a k o ry tarzu trwało jed n o wielk ie s p o tk an ie zap o zn awcze. Drzwi d o ws zy s tk ich p o k o jó w (p o za jej) b y ły o twarte. Dziewczy n y wałęs ały s ię b ez celu , ro zmawiały ze s o b ą i ś miały s ię. Całe p iętro czu ć b y ło p o p co rn em p rzy p alo n y m w mik ro fali. Cath wś lizg n ęła s ię d o łazien k i i s k ry ła w jed n ej z k ab in . Od p ak o wała b ato n ik , a z n erwó w łzy p o ciek ły jej p o p o liczk ach . „Bo że – p o my ś lała. – M ó j Bo że. No d o b ra, n ie jes t tak źle. W zas ad zie n ie d zieje s ię n ic złeg o . Co ś n ie tak , Cath ? Nie, s k ąd ”. Czu ła s ię o g ro mn ie s p ięta, czu ła, że traci n ad s o b ą k o n tro lę. I s k ręcało ją z g ło d u . Wy jęła telefo n , zas tan awiając s ię, co p o rab ia Wren . Prawd o p o d o b n ie o d twarza ch o reo g rafię z teled y s k ó w Lad y Gag i. Alb o p rzy mierza s wetry s wo jej ws p ó łlo k ato rk i. Prawd o p o d o b n ie n ie s ied zi n a k lo p ie, zajad ając b ato n a z mig d ałami i s iemien iem ln ian y m. W zas ad zie Cath mo g łab y zad zwo n ić d o Ab la… ale wied ziała, że n as tęp n eg o d n ia ran o miał wy jech ać n a s tu d ia n a M is s o u ri Tech . J eg o ro d zin a u rząd zała mu wielk ie p o żeg n aln e p rzy jęcie z tamales i k o k o s o wy mi cias teczk ami jeg o b ab ci. Te cias teczk a b y ły tak wy jątk o we, że n ie s p rzed awali ich n awet w s wo jej ro d zin n ej p iek arn i. Ab el p raco wał w p an ad eríi i mies zk ał z ro d zin ą n ad s k lep em. J eg o wło s y zaws ze p ach n iały cy n amo n em, d ro żd żami i… J ezu , Cath b y ła s tras zn ie g ło d n a. Przed p o wro tem d o p o k o ju wy rzu ciła p ap ierek p o b ato n ie d o k o s za n a p o d p as k i i p rzemy ła twarz. Na s zczęś cie Reag an i Lev i właś n ie wy ch o d zili. Wres zcie!

– Nara – p o wied ziała Reag an . – Trzy m s ię – u ś miech n ął s ię Lev i. Kied y d rzwi s ię za n imi zamk n ęły , Cath p o my ś lała, że zaraz zemd leje. Wzięła k o lejn y b ato n ik , o p ad ła n a s tare d rewn ian e k ap itań s k ie k rzes ło (zaczy n ała je ju ż lu b ić) i wy s u n ęła s zu flad ę, żeb y mó c o p rzeć o n ią n o g i. Simo n o d g arn ął z czo ła wło s y k o lo ru mio d o weg o b rązu i wes tch n ął. – To , że n ie p o trafię s o b ie p rzy p o mn ieć żad n eg o wamp ira-b o h atera, n ie o zn acza, że tacy n ie is tn ieją. Baz p rzerwał p ró b y zawies zen ia s zy b k o waru w p o wietrzu i b ły s n ął n a Simo n a k łem. – Do b rzy b o h atero wie n o s zą s ię n a b iało – zau waży ł. – Pró b o wałeś k ied y ś wy wab ić k rew z b iałej p elery n y ?

Ak ad emik Selleck Hall zn ajd o wał s ię w s ercu k amp u s u . M o żn a tam b y ło jeś ć, n awet mies zk ając g d zie in d ziej. Cath zazwy czaj czek ała n a Wren i Co u rtn ey w k o ry tarzu , b o n ie ch ciała s ama wch o d zić d o k afeterii. – J ak a jes t two ja ws p ó łlo k ato rk a? – zap y tała Co u rtn ey , g d y p rzes u wały s ię p o wo li w k o lejce p o s ałatk ę. Zap y tała to n em s tarej p rzy jació łk i, jak b y Cath p o trafiła p o wied zieć o Co u rtn ey co ś więcej p o n ad to , że lu b i twaró g z b rzo s k win iami. Bar s ałatk o wy b y ł tu b ezn ad ziejn y . Twaró g z b rzo s k win iami i p u s zk o wan e g ru s zk i z tarty m ch ed d arem. – O co ch o d zi? – zap y tała Cath , u n o s ząc wid elec z o d ro b in ą s ałatk i fas o lo wej. – M o że to k o lejn y o b y czaj z zach o d n iej Neb ras k i – zas u g ero wała Wren . – W n as zy m ak ad emik u mies zk ają ch ło p cy , k tó rzy n a o k rąg ło n o s zą k o wb o js k ie k ap elu s ze, n ap rawd ę, cały czas , n awet w b u d y n k u . – Pó jd ę zająć s to lik – p o wied ziała Co u rtn ey . – Ej – zaczęła Cath , wp atru jąc s ię w ro s n ącą n a talerzu Wren s tertę warzy w – czy my ab y n ie n ap is ały ś my k ied y ś k awałk a, w k tó ry m Simo n i Baz tań czą? – Nie p rzy p o min am s o b ie – o d p arła Wren . – A co ? Pracu jes z n ad s cen ą tań ca? – Walca. Na mu rach o b ro n n y ch . – Ro man ty czn ie. Wren ro zejrzała s ię w p o s zu k iwan iu Co u rtn ey . – M artwię s ię, że mo że Simo n jes t zb y t zn iewieś ciały . – Ale p rzecież o n ma tak i b y ć.

– Wo lałab y m, żeb y ś czy tała to , co p is zę – p o wied ziała Cath , id ąc za s io s trą d o s to lik a. – Nie wy s tarczy ci, że czy ta to k ażd y p iętn as to latek w Amery ce Pó łn o cn ej? Wren u s iad ła o b o k Co u rtn ey . – I w J ap o n ii – d o d ała Cath , ró wn ież s iad ając. – Nie wied zieć czemu , jes tem tam s ławn a. Co u rtn ey p o ch y liła s ię w jej s tro n ę, jak b y miała zd rad zić jak iś wielk i s ek ret. – Cath , Wren mi p o wied ziała, że p is zes z o p o wiad an ia o Simo n ie Sn o w. Su p ero wo , b o ja jes tem wielk ą fan k ą Simo n a Sn o wa. Kied y b y łam d zieck iem, p rzeczy tałam ws zy s tk ie k s iążk i z tej s erii. Cath z n ieu fn o ś cią o d p ak o wy wała k an ap k ę. – To jes zcze n ie k o n iec – p o wied ziała. Co u rtn ey zjad ła tro ch ę twaro g u , n ie ro zu miejąc, co Cath ma n a my ś li. – To zn aczy s eria s ię jes zcze n ie s k o ń czy ła. Ós my to m wy jd zie d o p iero w p rzy s zły m ro k u … – Op o wied z n am o s wo jej ws p ó łlo k ato rce – zap ro p o n o wała Wren , u ś miech ając s ię s ztu czn ie. – Nie ma o czy m mó wić. – No to co ś wy my ś l. Wren s ię zezło ś ciła. Co z k o lei zezło ś ciło Cath . Nag le jed n ak u ś wiad o miła s o b ie, że cies zy s ię, że mo że jeś ć co ś , co wy mag a s ztu ćcó w, i ro zmawiać z k imś , k o g o zn a. Po s tan o wiła więc wy k azać s ię d o b rą wo lą wo b ec n o wej k o leżan k i Wren . – M a n a imię Reag an , ma k as ztan o we wło s y i p ali. Co u rtn ey zmars zczy ła n o s . – Ale w p o k o ju ? – Nie, p rawie s ię tam n ie p o k azu je. Wren s p o jrzała n a n ią p o d ejrzliwie. – Nie ro zmawiały ś cie? – Nie n o , witamy s ię ze s o b ą – k o n ty n u o wała Cath – i ro zmawiałam z jej ch ło p ak iem. – J ak i o n jes t? – d o p y ty wała Wren . – Sama n ie wiem. Wy s o k i. – Có ż, min ęło d o p iero p arę d n i, n a p ewn o wk ró tce p o zn acie s ię b liżej – p o wied ziała Wren i p rzes zła d o o mawian ia jak iejś imp rezy , n a k tó rej b y ła

z Co u rtn ey . M ies zk ały ze s o b ą o d d wó ch ty g o d n i, a ju ż miały p ełn o włas n y ch żarcik ó w, zro zu miały ch ty lk o d la n ich o b u . Cath d o k o ń czy ła k an ap k ę z in d y k iem i p o d wó jn ą p o rcję fry tek . Gd y Wren n ie p atrzy ła, s ch o wała d o to rb y d ru g ą k an ap k ę.

Reag an wres zcie s p ęd ziła n o c we włas n y m p o k o ju . (Na s zczęś ​c ie b ez Lev ieg o ). Po ło ży ła s ię, g d y Cath n ad al jes zcze p is ała n a k o mp u terze. – Przes zk ad za ci ś wiatło ? – zap y tała Cath , ws k azu jąc n a lamp k ę wb u d o wan ą w jej b iu rk o . – M o g ę wy łączy ć. – Nie ma s p rawy . Cath zało ży ła s łu ch awk i, żeb y n ie s ły s zeć o d g ło s ó w Reag an : jej o d d ech u , s zeles tu p o ś cieli, s k rzy p ien ia łó żk a. „J ak o n a mo że tak p o p ro s tu zas n ąć, g d y w ty m s amy m p o mies zczen iu jes t k to ś o b cy ?”, zas tan awiała s ię. Kied y wres zcie s ama wp ak o wała s ię d o łó żk a, n ie wy jęła s łu ch awek z u s zu i d o d atk o wo n ak ry ła s ię cała k o łd rą, razem z g ło wą.

– Nad al z n ią n ie ro zmawiałaś ? – zap y tała Wren ty d zień p ó źn iej p o d czas lu n ch u . – Ależ my ro zmawiamy ! – p o wied ziała Cath . – On a mó wi n a p rzy k ład : „Czy mo g łab y ś zamk n ąć o k n o ?”, a ja n a to o d p o wiad am: „Oczy wiś cie”, alb o mó wimy s o b ie „cześ ć”, i to co d zien n ie. Czas em n awet d wa razy d zien n ie. – To zaczy n a b y ć ju ż d ziwn e – s twierd ziła Wren . Cath d łu b ała w p u rée ziemn iaczan y m. – Przy zwy czajam s ię. – Nie zmien ia to fak tu , że to d ziwn e. – Nap rawd ę? – zap y tała Cath . – Nap rawd ę ch ces z p o ro zmawiać o ty m, że trafiła mi s ię d ziwn a ws p ó łlo k ato rk a? Wren wes tch n ęła. – A co z ty m jej ch ło p ak iem? – Nie wid ziałam g o o d k ilk u d n i. – J ak ie mas z p lan y n a week en d ? – Po u czę s ię ch y b a. No i n ap is zę Simo n a. – Id ziemy d ziś z Co u rtn ey n a imp rezę. – Do k ąd ?

– Do Tró jk ątn eg o Do mu ! – p o wied ziała Wren . Cies zy ła s ię tak , jak cies zy łb y s ię k ażd y d u p ek n a d źwięk n azwy „p o s iad ło ś ć » Play b o y a« ”. – Co to jes t? – To d o m b ractwa s tu d en tó w in ży n ierii. – I co o n i ro b ią, u p ijają s ię i b u d u ją mo s ty ? – Up ijają s ię i p ro jek tu ją mo s ty . Ch ces z iś ć z n ami? – Nie. – Cath zjad ła tro ch ę wo ło win y z ziemn iak ami. Ty p o wy n ied zieln y o b iad w s to łó wce. – Pijan e n erd y to n ie mó j k limat. – Przecież lu b is z n erd ó w. – Nie tak ich , k tó rzy n ależą d o b ractw – p o wied ziała Cath . – To cała p o d g ru p a n erd ó w, k tó rzy ak u rat mn ie n ie in teres u ją. – Zmu s iłaś Ab la d o ś lu b o wan ia trzeźwo ś ci, zan im wy jech ał d o M is s o u ri? – Czy Ab el to twó j facet? – włączy ła s ię Co u rtn ey . – J es t p rzy s to jn y ? Cath p u ś ciła to mimo u s zu . – Ab el n ig d y n ie zo s tan ie p ijak iem, o n led wie zn o s i k o fein ę. – Błęd n ie ro zu mu jes z. – Do b rze wies z, że n ie p rzep ad am za imp rezami, Wren . – A ty d o b rze wies z, co mó wi tata: n ależy czeg o ś s p ró b o wać, zan im s ię s twierd zi, że s ię teg o n ie lu b i. – Serio ? Wy s łu g u jes z s ię tatą, żeb y mn ie zaciąg n ąć n a imp rezę s tu d en ck ą? By wałam ju ż n a imp rezach . Pamiętas z, b y łam n a tej u J es s eg o , tej z teq u ilą… – Pró b o wałaś teq u ili? – J a n ie, ale ty p ró b o wałaś , a ja s p rzątałam p o ty m, jak p u ś ciłaś p awia. Wren u ś miech n ęła s ię w zad u mie, p rzy g ład zając wło s y n ad czo łem. – Picie teq u ili jes t jak p o d ró ż: ważn a jes t d ro g a, n ie cel. – Zad zwo n is z d o mn ie? – u p ewn iła s ię Cath . – J eś li p u s zczę p awia? – J eś li b ęd zies z p o trzeb o wać p o mo cy . – Nie b ęd ę. – Ale zad zwo n is z? – Bo ziu , Cath , wy lu zu j, d o b ra?

*** – Ależ, s ir – n aleg ał Simo n – czy n ap rawd ę mu s zę z n im mies zk ać k ażd eg o ro k u aż d o u k o ń czen ia Watfo rd ? M ag u ś miech n ął s ię p o b łażliwie i zmierzwił k armelo wo b rązo we wło s y Simo n a. – Do b ieran ie ws p ó łlo k ato ró w to n ien aru s zaln a trad y cja s zk o ły Watfo rd . – J eg o g ło s b rzmiał łag o d n ie, lecz s tan o wczo . – Ty g iel wy b rał was o b u . M acie s ię o s ieb ie tro s zczy ć i p o zn awać jak b racia. – Tak , s ir, ale… – zaczął Simo n , wiercąc s ię n a k rześ le – Ty g iel mu s iał s ię p o my lić. M ó j ws p ó łlo k ato r to n ieg o d ziwiec, mo że n awet jes t zły . W zes zły m ty g o d n iu k to ś rzu cił n a mó j lap to p zak lęcie i wiem, że to jeg o s p rawk a. Nawet n ie u k ry wał, że g o to b awi. M ag w zad u mie k ilk ak ro tn ie p o g ład ził b ro d ę. Nie b y ła d łu g a – p rzy cięta w s zp ic zak ry wała ty lk o p o d b ró d ek . – Ty g iel was p o łączy ł, Simo n ie. A więc mu s is z s ię n im o p iek o wać. Frag men t ro zd ziału 3 p o wieś ci Simon Snow i drugi wąż co p y rig h t © 2 0 0 3 b y Gemma T. Les lie

4

Wiewió rk i n a k amp u s ie b y ły b ard ziej n iż u d o mo wio n e – b y ły n iemal n ap as tliwe. J eś li ty lk o co ś s ię jad ło , p o d ch o d ziły i p o p is ​k iwały wy mo wn ie. – Weź to s o b ie – p o wied ziała Cath , rzu cając g ru b ej ru d ej wiewió rce k awałek b ato n ik a s o jo wo -tru s k awk o weg o . Zro b iła jej zd jęcie i wy s łała Ab lo wi z p o d p is em „wiewó ra terro ry s tk a”. Ab el wy s łał jej wcześ n iej zd jęcia s wo jeg o p o k o ju – czy raczej s tu d ia – z ak ad emik a p o litech n ik i, a tak że s ieb ie s to jąceg o z p iątk ą n erd o p o d o b n y ch k o leg ó w, jak z Teorii wielkiego podrywu. Cath s p ró b o wała s o b ie wy o b razić, że p ro s i Reag an o zap o zo wan ie d o p o d o b n eg o zd jęcia, i n a s amą my ś l p ars k n ęła ś miech em. Wiewió rk a zamarła, ale n ie u ciek ła. W ś ro d y i p iątk i Cath miała czterd zies to p ięcio min u to we o k ien k o międ zy b io lo g ią a zajęciami z p is an ia. Os tatn io zab ijała czas właś n ie tu , s ied ząc n a o cien io n y m trawn ik u o b o k b u d y n k u , w k tó ry m o d b y wały s ię zajęcia. Nik o g o tu n ie b y ło . Nik o g o p ró cz wiewió rek . Ch o ć telefo n n ie p ik ał, s p rawd ziła, czy n ie p rzy s zed ł jak iś es emes . Od k ied y trzy ty g o d n ie temu wy jech ała d o co lleg e’u , tak n ap rawd ę n ie ro zmawiała z Ab lem, mimo że p rzy s y łał jej es emes y . A n awet, co jak iś czas , e-maile. Pis ał w n ich , że ws zy s tk o u n ieg o w p o rząd k u , a n a u czeln i ma s p o rą k o n k u ren cję. Kazd y jed en s tu d en t b y l n ajzd o ln iejs zy m u czn iem w s wo im ro czn ik u . Cath led wo s ię p o ws trzy mała, b y n ie n ap is ać: Op ro cz cieb ie. Ab el mo że i o trzy mał n ajwięcej p u n k tó w n a matu rze z matematy k i, ale n ie b y ł wcale n ajzd o ln iejs zy m u czn iem n a ro k u . Z h is to rii amery k ań s k iej b y ł b ezn ad ziejn y , k iep s k i b y ł też z h is zp ań s k ieg o . Z h is zp ań s k ieg o ! Na lito ś ć b o s k ą! Zap o wied ział Cath , że n ie zamierza wracać d o Omah a p rzed Dzięk czy n ien ia, a o n a n ie zamierzała g o p rzek o n y wać, b y zmien ił zd an ie.

Świętem

Szczerze mó wiąc, wcale za n im n ie tęs k n iła. Wren b y p o wied ziała, że to d lateg o , że Ab el n ie jes t tak d o k o ń ca ch ło p ak iem Cath . Co jak iś czas n a n o wo o d b y wały tę s amą ro zmo wę. – To id ealn y ch ło p ak – mó wiła Cath .

– J es t jak n o cn y s to lik – k wito wała Wren . – Zaws ze p rzy mn ie s to i. – … żeb y ś mo g ła o d ło ży ć n a n ieg o g azetę. – Wo lałab y ś , żeb y m u mawiała s ię z k imś w ro d zaju J es s eg o ? Żeb y ś my o b ie mo g ły s ię s o b ie wy p łak iwać co week en d ? – Wo lałab y m p o p ro s tu , żeb y ś u mawiała s ię z k imś , z k im lu b is z s ię cało wać. – Cało wałam s ię z Ab lem. – Pro s zę, p rzes tań , b o rzy g n ę. – Ch o d zimy ze s o b ą o d trzech lat. J es t mo im ch ło p ak iem. – Go ręts ze u czu cia ży wis z wo b ec Simo n a i Baza. – Pff, p rzecież to Simo n i Baz, n ie p o ró wn u j ich . Lu b ię Ab la. J es t tak i s tab iln y . – Właś n ie o p is u jes z n o cn y s to lik … Wren zaczęła s ię u mawiać n a ran d k i w ó s mej k las ie (n a d wa lata, zan im Cath w o g ó le o czy mś tak im p o my ś lała). Przed p o zn an iem J es s eg o San d o za jej związk i trwały n ajwy żej k ilk a mies ięcy . Z J es s em u d awało s ię to d łu żej, b o n ig d y n ie b y ła d o k o ń ca p ewn a, czy o n ją lu b i – p rzy n ajmn iej tak to wid ziała Cath . Wren zwy k le traciła zain teres o wan ie d an y m ch ło p ak iem, g d y ty lk o u d awało jej s ię g o zd o b y ć. Ulu b io n y m mo men tem b y ła p rzemian a. – Ta ch wila – o p o wiad ała s io s trze – k ied y zd ajes z s o b ie s p rawę, że facet p atrzy n a cieb ie in aczej, że zab ieras z mu co raz więcej u wag i. Aż w k o ń cu ju ż wies z, że n iczeg o p o za to b ą n ie wid zi. Cath tak b ard zo p o d o b ało s ię to zd an ie, że k ilk a ty g o d n i p ó źn iej wło ży ła je w u s ta Bazo wi. Wren s ię zezło ś ciła, g d y to p rzeczy tała. Wracając d o tematu , J es s e n ig d y n ie d o czek ał tej ch wili. Nig d y n ie b y ło tak , że „wid zi ty lk o Wren ”, n awet p o ty m, jak zes złej jes ien i p o s zli d o łó żk a. J ej g ra zo s tała zd emas k o wan a. Cath p o czu ła u lg ę n a wieś ć, że J es s e d o s tał s tan o we s ty p en d iu m w Io wa. J ej s io s tra i tak n ie p o trafiłb y ży ć w związk u n a o d leg ło ś ć, p o za ty m n a u n iwers y tecie w Neb ras ce b y ło p rzy n ajmn iej d zies ięć ty s ięcy n o wy ch facetó w d la Wren . Rzu ciła wiewió rce k o lejn y k awałek b ato n ik a, ale k to ś w n ieb ies k ich o k s fo rd ach p o d s zed ł zb y t b lis k o i s p ło s zy ł zwierzak a, k tó ry u ciek ł o ciężale. „Gru b aś n e k amp u s o we wiewió ry – p o my ś lała Cath . – On e człap ią”. Nieb ies k ie o k s fo rd y zb liży ły s ię o k ro k . Cath s p o jrzała w g ó rę. Przed n ią s tał jak iś facet. Z jej p u n k tu wid zen ia, a s tał p o d s ło ń ce, wy d awało s ię, że ma z d wa i p ó ł

metra wzro s tu . Zmru ży ła o czy , ale g o n ie p o zn ała. – Ty jes teś Cath , p rawd a? Do p iero teraz s k o jarzy ła. To ten ch ło p ak , k tó ry s ied ział p rzed n ią n a zajęciach z p is an ia – Nick . – Zg ad za s ię. – Od ro b iłaś zad an ie? Pro fes o r Pip er k azała im w s tu s ło wach o d d ać n ieo ży wio n eg o . Cath s k in ęła g ło wą, wciąż mru żąc o czy .

p ers p ek ty wę

o b iek tu

– Ach tak , p rzep ras zam – p o wied ział Nick , s ch o d ząc ze s ło ń ca i s iad ając o b o k n a trawie. Swo ją to rb ę p o ło ży ł międ zy k o lan ami. – No to o czy m n ap is ałaś ? – O zamk u d o d rzwi. A ty ? – O d łu g o p is ie – s k rzy wił s ię. – Ob awiam s ię, że ws zy s cy o ty m n ap is zą. – Przes tań . Dłu g o p is czy p ió ro to b ezn ad ziejn y p o my s ł. Nick s ię ro ześ miał, a Cath s p u ś ciła wzro k . – J ak my ś lis z – zap y tał – k aże n am je czy tać n a g ło s ? Cath g wałto wn ie p o d n io s ła g ło wę. – Nie. Dlaczeg o miałab y zro b ić co ś tak ieg o ? – Bo tak s ię ro b i – p o wied ział, jak b y to b y ło co ś , o czy m Cath p o win n a ju ż wied zieć. Nie zwy k ła p atrzeć n a Nick a o d p rzo d u . M iał ch ło p ięcą twarz, b łęk itn e o czy z o p ad ający mi p o wiek ami i g ru b e czarn e b rwi, k tó re n iemalże zras tały s ię p o ś ro d k u . Wy g ląd ał jak k to ś , k to n a Titan icu p ły n ąłb y n a n ajn iżs zy m p o k ład zie. J ak k to ś , k to s tałb y w d łu g iej k o lejce n a Ellis Is lan d . W jeg o ży łach p ły n ęła s tara n iero zcień czo n a k rew. W d o d atk u b y ł całk iem ład n y . – Ale p rzecież n ie s tarczy czas u , b y k ażd y p rzeczy tał s wó j tek s t – zau waży ła. – Pewn ie n ajp ierw p o d zieli n as n a p o d g ru p y . – Zn ó w mó wił tak , jak b y p o win n a to wied zieć. – Ah a… tro ch ę s ię n ie o rien tu ję. – J es teś n a p ierws zy m ro k u ? Sk in ęła g ło wą i wy wró ciła o czami. – J ak im cu d em p ierws zo ro czn iak d o s tał s ię n a zajęcia p ro fes o r Pip er? – Po p ro s iłam. Nick u n ió s ł k rzaczas te b rwi i wy d ął warg i. By ł p o d wrażen iem. – Nap rawd ę u ważas z, że d łu g o p is to zły p o my s ł?

– Nie wiem, jak iej o d p o wied zi o czek u jes z – p o wied ziała Cath .

– Czy ty cierp is z n a jak ieś zab u rzen ia o d ży wian ia? – zap y tała Reag an . Cath s ied ziała n a łó żk u i s ię u czy ła. Reag an trzy mała s ię d rzwi s zafy i p o d s k ak iwała, p ró b u jąc wło ży ć czarn e b u ty n a o b cas ie. Prawd o p o d o b n ie s zła d o p racy – Reag an zaws ze d o k ąd ś s zła. Ich p o k ó j trak to wała jak p rzy s tan ek , miejs ce, w k tó ry m zatrzy my wała s ię międ zy zajęciami a wy jś ciem d o b ib lio tek i alb o międ zy p racą w s to warzy s zen iu s tu d en ck im a p racą w Oliwn y m Og ro d zie. M iejs ce, g d zie mo żn a zmien ić u b ran ie, zo s tawić k s iążk i, wp aś ć p o Lev ieg o . Czas em p o jawiali s ię tu też in n i ch ło p cy . Ty lk o w zes zły m mies iącu b y li Nath an i Ky le, jed n ak żad en z n ich n ie wy d awał s ię s tały m elemen tem u k ład u p lan etarn eg o Reag an . M o żn a to b y ło p o wied zieć ty lk o o Lev im. Przez to au to maty czn ie s tał s ię elemen tem u k ład u p lan etarn eg o Cath . Kied y s p o tk ali s ię d ziś n a k amp u s ie, o d p ro wad ził ją aż d o Old fath er Hall i o p o wiad ał o jak ich ś jed n o p alczas ty ch ręk awiczk ach , k tó re n ied awn o k u p ił. – Ręczn i ro b io n e. W Ek wad o rze. Wid ziałaś k ied y ś alp ak ę, Cath er? To tak ie małe lamy , n ajś liczn iejs ze n a ś wiecie. No wy o b raź s o b ie n ajs ło d s zą lamę. A ich wełn a – to n ie wełn a, to d elik atn e włó k n o , w d o d atk u h ip o alerg iczn e… Teraz Reag an wp atry wała s ię w Cath ze zmars zczo n y m czo łem. M iała n a s o b ie o b cis łe czarn e jean s y i czarn y to p . Ch y b a wy ch o d ziła n iek o n ieczn ie d o p racy . – Twó j k o s z n a ś mieci p ełen jes t o p ak o wań p o b ato n ach p ro tein o wy ch – zau waży ła. – Grzeb ies z w mo im k o s zu ? – Cath p o czu ła falę g n iewu . – Lev i ch ciał wy p lu ć g u mę d o żu cia… Tak więc? M as z jak ieś zab u rzen ia? – Nie – o d p o wied ziała Cath , p rzek o n an a, że właś n ie tak o d p o wied ziałab y o s o b a, k tó ra ma zab u rzen ia o d ży wian ia. – To d laczeg o n ie jad as z n o rmaln eg o jed zen ia? – J ad am. – Cath zacis n ęła p ięś ci. Sk ó rę miała n ap iętą i s zo rs tk ą. – Ty lk o n ie tu taj. – J es teś jed n ą z ty ch , co to mają jak ieś jazd y z żarciem? – Nie. J a… – Cath p o p atrzy ła n a s u fit i zd ecy d o wała, że właś n ie n ad es zła ch wila, k ied y p o wied zen ie p rawd y b ęd zie p ro s ts ze o d b rn ięcia w k łams twa. – J a p o p ro s tu n ie wiem, g d zie jes t s to łó wk a. – M ies zk as z tu o d p o n ad mies iąca!

– No tak . – I d o tej p o ry n ie zn alazłaś s to łó wk i!? – Tak właś ciwie to jej n ie s zu k ałam. – Dlaczeg o k o g o ś n ie zap y tałaś ? M o g łaś zap y tać mn ie! Cath wy wró ciła o czami i p o p atrzy ła n a Reag an . – Nap rawd ę ch ciałab y ś , żeb y m zamęczała cię tak g łu p imi s p rawami? – J eś li d o ty czą p o k armu , wo d y , p o wietrza i s ch ro n ien ia, to tak , o ws zem, ch ciałab y m. J ezu , Cath , jes tem two ją ws p ó łlo k ato rk ą. – Do b ra, zap amiętam. – No to jak , ch ces z, żeb y m ci p o k azała, g d zie jes t s to łó wk a? – Nie, n ie trzeb a. – Nie mo żes z s ię wieczn ie ży wić b ato n ami en erg ety czn y mi. Ko ń czą ci s ię. – Wcale n ie… Reag an wes tch n ęła. – Lev i ch y b a ci k ilk a p o d jad ł… – Po zwalas z s wo jemu ch ło p ak o wi k raś ć mo je b ato n y ? – Cath s ch y liła s ię p o d łó żk o , b y s p rawd zić zap as y . Ws zy s tk ie p u d ełk a zo s tały o twarte. – Po wied ział, że wy ś wiad cza ci p rzy s łu g ę – d o d ała Reag an . – A s k o ro ju ż p rzy ty m jes teś my : Nie n azwałab y m Lev ieg o s wo im ch ło p ak iem. – To jes t wtarg n ięcie – p o wied ziała ze zło ś cią Cath , zap o min ając n a ch wilę, że Reag an jes t p rawd o p o d o b n ie n ajb ard ziej o n ieś mielającą o s o b ą, jak ą w ży ciu p o zn ała. – Wk ład aj b u ty – zarząd ziła Reag an . – Zamierzam ci p o k azać s to łó wk ę. – Nie. – Cath czu ła, jak lęk ro zd ziera jej żo łąd ek n a maleń k ie zn erwico wan e k awalątk i. – To n ie tak , że… Po p ro s tu n ie lu b ię n o wy ch miejs c, n o wy ch s y tu acji. Tam b ęd ą ci ws zy s cy lu d zie… n o i n ie b ęd ę wied ziała, g d zie u s iąś ć. Nie ch cę tam iś ć. Reag an p rzy cu p n ęła n a s k raju łó żk a i zało ży ła ręce n a p iers iach . – Ch o d zis z n a zajęcia? – Oczy wiś cie. – J ak to ro b is z? – Wy k ład y to co in n eg o – o d p arła Cath . – M am s ię tam n a czy m s k o n cen tro wać. Nie jes t fajn ie, ale d a s ię zn ieś ć. – Bierzes z jak ieś lek i? – Nie.

– M o że p o win n aś … Cath wcis n ęła p ięś ci w materac. – Nie two ja s p rawa. Nawet mn ie n ie zn as z. – O właś n ie. Do k ład n ie z teg o p o wo d u n ie ch ciałam p ierws zo ro czn iak a n a ws p ó łlo k ato ra. – Czemu s ię czep ias z? Przes zk ad zam ci? – Id ziemy n a s to łó wk ę. Naty ch mias t. – Nie, n ie id ziemy . – Bierz leg ity mację s tu d en ck ą. – Nie id ę z to b ą n a żad en o b iad . Nawet mn ie n ie lu b is z. – Lu b ię cię w wy s tarczający m s to p n iu . – To ab s u rd aln e. – J ezu s M aria, n ie jes teś g ło d n a!? Cath tak mo cn o zacis k ała p ięś ci, że zb ielały jej k n y k cie. Po my ś lała o p an iero wan y m k u rczak u , zap iek an ce ziemn iaczan ej i cieś cie tru s k awk o wo -rab arb aro wy m. I zaczęła s ię zas tan awiać, czy n a s to łó wce w Po u n d jes t mas zy n a d o lo d ó w, tak jak n a s to łó wce w Selleck . I p o my ś lała też o zwy cięs twie. O ty m, że p o zwalała zwy cięży ć temu czemu ś – tej s zalo n ej s tro n ie jej o s o b o wo ś ci. Cath – zero , Szaleń s two – milio n . Po ch y liła s ię d o p rzo d u , b y zg n ieś ć g u lę w żo łąd k u . A p o tem ws tała z res ztk ą g o d n o ś ci, n a jak ą mo g ła s ię zd o b y ć, i zało ży ła v an s y . – J ad łam ju ż n o rmaln e rzeczy – wy mamro tała. – Ch o d zę czas em d o Selleck a n a lu n ch z mo ją s io s trą. Reag an o two rzy ła d rzwi. – To d laczeg o n ie jad as z tu taj? – Bo zb y t d łu g o z ty m czek ałam i n aro s ła mi tak a b lo k ad a. Tru d n o to wy jaś n ić… – Nap rawd ę, czemu n ie b ierzes z lek ó w? Cath min ęła ją, wy ch o d ząc z p o k o ju . – J es teś d y p lo mo wan y m p s y ch iatrą czy ty lk o u czy s z s ię o d ty ch z telewizji? – Sama jes tem n a lek ach – o d p arła Reag an . – To ws p an iała rzecz.

Na s to łó wce n ie wy d arzy ło s ię n ic n iep rzy jemn eg o . Nie b y ło s tan ia w d rzwiach z p ełn ą tacą p rzy jed n o czes n y m n erwo wy m s zu k an iu n ajb ard ziej u s tro n n eg o miejs ca

an i n iczeg o tak ieg o . Reag an u s iad ła p rzy p ierws zy m w p o ło wie wo ln y m s to lik u , jak i s ię n awin ął. Nawet n ie s k in ęła g ło wą d o o s ó b , k tó re ju ż p rzy n im s ied ziały . – Nie s p ó źn is z s ię d o p racy ? – zap y tała Cath . – Nie, n ajp ierw i tak ch ciałam zjeś ć o b iad . Płacimy za te p o s iłk i, więc ró wn ie d o b rze mo żemy je jeś ć. Na tacy Cath leżał talerz zap iek an k i mak aro n o wej i d wie mis eczk i b ru k s elk i. By ła g ło d n a jak wilk . Reag an jad ła s ałatk ę mak aro n o wą. J ej d łu g ie wło s y o p ad ły d o p rzo d u . By ły w k ilk u o d cien iach ru d o ś ci i zło ta, z k tó ry ch żad en n ie wy d awał s ię n atu raln y . – Nap rawd ę my ś lis z, że cię n ie lu b ię? – zap y tała z p ełn y mi u s tami. Cath p rzełk n ęła. Nig d y wcześ n iej n ie ro zmawiała z Reag an n awet o b łah y ch s p rawach , a co d o p iero n a p o ważn ie. – Hmm… Od n o s zę wrażen ie, że wo lałab y ś n ie mieć ws p ó łlo k ato rk i. – Bo tak jes t. – Reag an zmars zczy ła b rwi. M ars zczy ła je ró wn ie częs to jak Lev i s ię u ś miech ał. – Ale to n ie ma z to b ą n ic ws p ó ln eg o . – Po co wo b ec teg o mies zk as z w ak ad emik u ? Nie jes teś n a p ierws zy m ro k u , p rawd a? Nie wied ziałam, że ci z wy żs zy ch lat też mies zk ają n a k amp u s ie. – Nie mam wy jś cia – p o wied ziała Reag an . – To waru n ek mo jeg o s ty p en d iu m. M iałam w ty m ro k u d o s tać włas n y p o k ó j, b y łam n awet n a liś cie, ale ak ad emik i s ą p rzelu d n io n e. – Przy k ro mi. – To n ie two ja win a. – J a też n ie ch ciałam ws p ó łlo k ato rk i – p rzy zn ała Cath . – To zn aczy … liczy łam, że b ęd ę mies zk ać z s io s trą. – M as z tu s io s trę? – Bliźn iaczk ę. – Łee, d ziwn ie. – Dlaczeg o d ziwn ie? – Dlateg o . To tro ch ę s tras zn e. J ak p o s iad an ie s o b o wtó ra. J es teś cie tak ie s ame? – Fo rmaln ie rzecz b io rąc. – Łee – Reag an wzd ry g n ęła s ię melo d ramaty czn ie. – Czemu więc z n ią n ie mies zk as z? – Ch ciała p o zn awać in n y ch lu d zi.

– M ó wis z to tak , jak b y z to b ą zerwała. Cath n ab iła n a wid elec k o lejn ą b ru k s elk ę. – M ies zk a w Sch ramm Hall – p o wied ziała, p o ch y lając s ię n ad tack ą. Gd y u n io s ła g ło wę, Reag an p atrzy ła n a n ią z n iezad o wo len iem. – Zn ó w ch ces z, żeb y m s ię n ad to b ą lito wała. Cath wy mierzy ła w n ią wid elec. – Nie żału j mn ie. Nie ch cę, żeb y ś mi ws p ó łczu ła. – Nie p o trafię, jes teś n ap rawd ę żało s n a. – Wcale n ie. – Ależ tak . Nie mas z żad n y ch p rzy jació ł, włas n a s io s tra cię rzu ciła, mas z jak ąś jazd ę z jed zen iem… i s zajb ę n a p u n k cie Simo n a Sn o wa. – Nie zg ad zam s ię z an i jed n ą rzeczą, k tó rą wy mien iłaś . Reag an p rzeżu wała i mars zczy ła b rwi. Us ta miała p o malo wan e n a ciemn ą czerwień . – M am mn ó s two p rzy jació ł – p o wied ziała Cath . – J ak o ś n ig d y ich n ie wid ziałam. – Do p iero co p rzy jech ałam! Więk s zo ś ć zn ajo my ch p o s zła d o in n y ch s zk ó ł. M am też wirtu aln y ch p rzy jació ł. – In tern eto wi zn ajo mi s ię n ie liczą. – Dlaczeg o ? Reag an wzru s zy ła ramio n ami z p o g ard ą. – I n ie mam s zajb y n a p u n k cie Simo n a Sn o wa – s p ro s to wała Cath . – Po p ro s tu d ziałam ak ty wn ie w fan d o mie. – Co to , k u rd e, jes t fan d o m? – Nie zro zu mies z teg o – wes tch n ęła Cath , żału jąc, że u ży ła teg o s ło wa, i mając ś wiad o mo ś ć, że jeś li zaczn ie s ię tłu maczy ć, ty lk o p o g o rs zy s p rawę. Reag an n ie u wierzy an i n ie zro zu mie, że Cath n ie jes t tak ą s o b ie zwy k łą fan k ą Simo n a. By ła jed n ą z ty ch p rawd ziwy ch . By ła fan k ą, k tó ra ma włas n y ch fan ó w. Gd y b y p o wied ziała Reag an , że jej fan fik i za k ażd y m razem mają p o d wad zieś cia ty s ięcy o d s ło n , ty lk o b y ją wy ś miała. Do d atk o wo mó wien ie o ty m g ło ś n o s p rawiło b y , że Cath p o czu łab y s ię jak o s tatn ia id io tk a. – Na s wo im b iu rk u mas z g ło wy Simo n a Sn o wa – zau waży ła Reag an . – To ty lk o p amiątk o we p o p iers ia.

– Żal mi cieb ie, więc zo s tan ę two ją p rzy jació łk ą. – Nie ch cę s ię z to b ą p rzy jaźn ić – p o wied ziała Cath tak d o b itn ie, jak p o trafiła. – Po d o b a mi s ię to , że s ię n ie p rzy jaźn imy . – M n ie też. Dlateg o s zk o d a, że to zep s u łaś s wo ją żało s n o ś cią.

*** Witaj n a Fan Fix x .n et, g d zie o p o wieś ci n ig d y s ię n ie k o ń czą. J es teś my fo ru m o raz arch iwu m p ro wad zo n y m p rzez wo lo n tariu s zy . Ak cep tu jemy wy s o k iej jak o ś ci literatu rę związan ą z n ajró żn iejs zy mi fan d o mami. Ws p o mó ż n as p racą lu b d o tacją tu taj. Us taw s wó j p ro fil au to rs k i n a Fan Fix x .n et tu taj. M u s is z mieć co n ajmn iej 1 3 lat, b y mó c p u b lik o wać treś ci lu b k o men to wać n a Fan Fix x .n et. Wiad o mo ś ć p o witaln a n a s tro n ie s tarto wej Fan Fix x .n et, wers ja z 1 lip ca 2 0 1 1 ro k u

5

– Pro s zę, n ie k aż mi s ied zieć n a k o ry tarzu – p o wied ział Lev i. Cath zro b iła k ro k n ad jeg o n o g ami, b y d o s tać s ię d o d rzwi. – M u s zę s ię p o u czy ć. – Reag an s ię s p ó źn ia, a ja i tak s ied zę tu ju ż o d p ó ł g o d zin y . – Ścis zy ł g ło s . – Two ja s ąs iad k a, ta w ró żo wy ch u g g s ach , wy ch o d zi i mn ie zag ad u je. M iej lito ś ć! Cath zmars zczy ła b rwi. – Nie b ęd ę ci p rzes zk ad zał – o b iecał. – Cich u tk o s o b ie p o czek am n a Reag an . Cath wy wró ciła o czami i wes zła d o p o k o ju , ale zo s tawiła o twarte d rzwi. – J u ż ro zu miem, d laczeg o zap rzy jaźn iły ś cie s ię z Reag an . – Ws tał i p o d ąży ł za n ią. – Ob ie p o traficie czas em b y ć s tras zn ie o b ces o we. – Nie zap rzy jaźn iły ś my s ię. – Sły s załem co in n eg o … À propos, s k o ro ju ż ch o d zis z n a s to łó wk ę, mo g ę zjeś ć two je b ato n y ? – J u ż s ię n imi częs to wałeś – zau waży ła Cath z o b u rzen iem. Us iad ła p rzy b iu rk u i o two rzy ła lap to p a. – M iałem wy rzu ty s u mien ia, że ro b ię to b ez two jej wied zy . – I d o b rze. – Ale czy teraz n ie jes teś s zczęś liws za? – Przy s iad ł n a s k raju jej łó żk a, o p arł s ię o ś cian ę i wy ciąg n ął s wo je d łu g ie n o g i, k rzy żu jąc je w k o s tk ach . – J u ż wy g ląd as z n a lep iej o d ży wio n ą. – Yy y , d zięk u ję? – A zatem? – Co ? Wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u . – M o g ę zjeś ć two je b ato n y ? – J es teś n iemo żliwy . Lev i s ch y lił s ię i s ięg n ął p o d łó żk o . – J ag o d o wa Ro zk o s z to mó j u lu b io n y s mak .

Cath rzeczy wiś cie b y ła teraz s zczęś liws za. (Ch o ć w żad n y m razie n ie zamierzała s ię p rzed Lev im d o teg o p rzy zn awać). J ak d o tąd b y cie o b iek tem lito ś ci Reag an n ie wy mag ało wiele wy s iłk u – ty lk o ch o d zen ia z n ią n a s to łó wk ę i o b ś miewan ia k ażd eg o , k to p rzech o d ził o b o k ich s to lik a. Reag an lu b iła s iad ać tu ż p rzy d rzwiach d o k u ch n i, g d zie b u fet łączy ł s ię z jad aln ią. Nazy wała to „wy b ieg iem” i n ie o s zczęd zała n ik o g o . – Sp ó jrz – p o wied ziała wczo raj – k u tern o g a. J ak my ś lis z, w jak i s p o s ó b s ię u s zk o d ził? Cath rzu ciła o k iem n a g o ś cia, k tó ry wy g ląd ał n ieb ezp ieczn ie mo d n ie: miał p o targ an e wło s y i d u że o k u lary . – Pewn ie s ię p o tk n ął o s wo ją b ro d ę. – Ha! J eg o d ziewczy n a n ies ie mu tack ę. Ty lk o p o p atrz, wy g ląd a jak p o ły s k u jący jed n o ro żec. M y ś lis z, że p o zn ali s ię, ro b iąc rek lamę American Ap p arel? – J es tem p rawie p ewn a, że p o zn ali s ię w No wy m J o rk u , ale trzeb a im b y ło p ięciu lat, b y tu d o trzeć. – O, Wilczy ca n a trzeciej – p o d ek s cy to wała s ię Reag an . – Czy ma s wó j d o p in an y o g o n ? – Nie wid zę, czek aj… Ku rczę, n ie ma. – Nawet g o lu b ię. – Cath u ś miech n ęła s ię miło d o p u lch n ej d ziewczy n y z u farb o wan y mi n a czarn o wło s ami. – J eś li Bó g p o s tawił mn ie n a two jej d ro d ze, żeb y m p o ws trzy mała cię o d n o s zen ia o g o n a – p o wied ziała Reag an – to wy p ełn ię jeg o wo lę. Wed łu g n iej d ziwaczn o ś ć Cath ju ż teraz b y ła p ro b lemem. – Wy s tarczająco n iep o k o jące jes t to , że mas z ręczn ie wy k o n an e p lak aty z Simo n em Sn o wem – p o wied ziała p o p rzed n ieg o d n ia, zan im p o ło ży ła s ię d o łó żk a. – Więc czy mu s zą w d o d atk u b y ć g ejo ws k ie? Cath p o p atrzy ła n a ry s u n ek , k tó ry p rzed s tawiał Simo n a i Baza trzy mający ch s ię za ręce. – Daj im s p o k ó j. On i s ię k o ch ają. – J es tem n iemal p ewn a, że n ie p amiętam teg o wątk u z żad n ej z k s iążek . – Kied y ja o n ich p is zę, s ą w s o b ie zak o ch an i – o d p arła Cath . – Co p rzez to ro zu mies z? – Reag an p rzerwała wk ład an ie T-s h irtu p rzez g ło wę. – Alb o wies z co ? Nieważn e, jed n ak n ie ch cę wied zieć. J u ż i tak mi tru d n o p atrzeć ci w o czy .

Lev i miał rację: ch y b a s ię zap rzy jaźn iały , b o g d y Reag an mó wiła tak ie rzeczy , Cath ch ciało s ię ś miać. J eś li Reag an n ie mo g ła iś ć n a o b iad , Cath s zła s ama i s iad ała p rzy ich s to lik u , a p o tem, p o p o wro cie Reag an – jeś li o czy wiś cie w o g ó le wracała d o p o k o ju – o p o wiad ała jej, co ją o min ęło . – Fu tb o lo we San d ały wres zcie o d ezwały s ię d o Wen ezu els k iej Lin d s ay Lo h an – mó wiła. – Dzięk i Bo g u ! – o d p o wiad ała Reag an , o p ad ając n a łó żk o . – To n ap ięcie s ek s u aln e mn ie d o b ijało ! Cath n ie d o k o ń ca wied ziała, d o k ąd ch o d zi Reag an , g d y n ie wraca n a n o c d o p o k o ju . M o że d o Lev ieg o ? Sp o jrzała n a Lev ieg o … Wciąż s ied ział n a jej łó żk u i jad ł p rawd o p o d o b n ie d ru g ą J ag o d o wą Ro zk o s z. M iał n a s o b ie czarn e jean s y i czarn y T-s h irt. M o że Lev i też p raco wał w Oliwn y m Og ro d zie? – J es teś k eln erem? – zap y tała. – Ob ecn ie? Nie. – Sp rzed ajes z k o s mety k i w Sep h o rze? – Co ? – ro ześ miał s ię. – Ko mb in u ję, d laczeg o czas em u b ieras z s ię całk o wicie n a czarn o . – By ć mo że jes tem mro czn y m g o tem – u ś miech n ął s ię – ale ty lk o w n iek tó re d n i. Cath n ie p o trafiła s o b ie wy o b razić Lev ieg o jak o mro czn eg o g o ta – miał p rzecież n ajb ard ziej u ś miech n iętą twarz, jak ą k ied y k o lwiek wid ziała. Śmiał s ię cały , p o cząws zy o d b ro d y p o wło s y rzed n ące n ad czo łem. Bły s zczały mu s ię o czy i wciąż p o ru s zał mięś n iami twarzy . Nawet u s zy b y ły ak ty wn e – s trzy g ł n imi jak p ies . – A mo że p racu ję w Starb u ck s ie? – zas u g ero wał. – Nap rawd ę? – p ars k n ęła Cath . – Nap rawd ę – o d p arł z u ś miech em. – Przy ch o d zi czas , że czło wiek p o trzeb u je mieć u b ezp ieczen ie zd ro wo tn e i p rzes taje u ważać p racę w Starb u ck s ie za ś mies zn ą. Lev i i Reag an ciąg le jej to ro b ili – p rzy p o min ali, jak a jes t mło d a i n aiwn a. A p rzecież Reag an b y ła ty lk o d wa lata s tars za. Nad al n ie mo g ła s ama k u p ić alk o h o lu . Przy n ajmn iej n ie w leg aln y s p o s ó b . (Oczy wiś cie n a k amp u s ie n ie miało to k o mp letn ie żad n eg o zn aczen ia. Alk o h o l lał s ię s tru mien iami. Wren miała n awet fałs zy wy d o wó d . „M o żes z o d k o g o ś p o ży czy ć – d o rad ziła Cath . – A p o tem twierd zić, że n a zd jęciu to ty , ty lk o właś n ie p rzed łu ży łaś s o b ie wło s y ”). Cath zas tan awiała s ię, ile lat ma Lev i. Wy g ląd ał wy s tarczająco d o ro ś le, b y mó c

zamó wić s o b ie d rin k a, ale mo że to p rzez tę fry zu rę… Nie ch o d zi o to , że b y ł ły s y . Alb o że ch o ćb y zaczy n ał ły s ieć (jes zcze n ie). J eg o lin ia wło s ó w o s iąg ała s zczy t n a czo le, a p o tem co fała s ię, d o ś ć wy raziś cie, p o wy żej s k ro n i. Zamias t s czes y wać wło s y k u d o ło wi, żeb y to u k ry ć, alb o n o s ić je n a k ró tk o i s tawiać d o g ó ry – jak więk s zo ś ć facetó w – Lev i zaczes y wał je d o ty łu w n ied b ałą b lo n d falę. I ciąg le je mierzwił, tak że jeg o wy s o k ie czo ło jes zcze b ard ziej p rzy k u wało u wag ę. Teraz też tak ro b ił. – Co ro b is z? – zap y tał, p rzeczes u jąc wło s y p alcami i mas u jąc s o b ie ty ł g ło wy . – Uczę s ię w cis zy – u cięła.

W ty m ty g o d n iu Cath zamieś ciła ty lk o jed en ro zd ział Rób swoje, Simonie, a i tak b y ł o n p o ło wę k ró ts zy n iż zwy k le. Z reg u ły n a s wo jej s tro n ie n a Fan Fix x ie p is ała co ś k ażd eg o d n ia – jeś li n ie p ełen ro zd ział, to p rzy n ajmn iej jak iś p o s t. Przez cały zes zły ty d zień n a s tro n ie p o jawiały s ię ciep łe k o men tarze: „J ak s ię mas z?”, „J a ty lk o s p rawd zam”, „Nie mo g ę s ię d o czek ać n o weg o wp is u !”, „Bo że! Nie mo g ę ży ć b ez co d zien n ej d awk i Baza!”. Lecz Cath trak to wała je jak żąd an ia. Dawn iej czy tała i o d p is y wała n a k ażd y k o men tarz d o ty czący jej tek s tó w – k o men tarze b y ły jak zło ta g wiazd k a jak o ś ci, jak walen ty n k o wa k artk a o d n iezn ajo meg o – jed n ak o d k ąd w zes zły m ro k u zaczęła p is ać Rób swoje, s p rawa ją p rzero s ła. Od s ło n y k ażd eg o ro zd ziału s k o czy ły z p ięciu s et n a p ięć ty s ięcy . A p o tem k to ś ważn y n a jed n ej z więk s zy ch s tro n fan o ws k ich , Fic-s acji, n ap is ał, że Rób swoje to jes t „p rawd ziwy ó s my to m”, i n ag le p ro fil Cath n a Fan Fix x ie zy s k ał trzy d zieś ci p ięć ty s ięcy o d s ło n w ciąg u jed n eg o d n ia. Wciąż s tarała s ię w miarę mo żliwo ś ci o d p o wiad ać n a k o men tarze i p y tan ia. Ale to ju ż n ie b y ło to s amo . J u ż n ie p is ała d la Wren i k ilk u zn ajo my ch z fo ru m Sn o wflak es . To ju ż n ie b y ła p aczk a d ziewczy n wy mien iający ch s ię o p o wiad an iami fan fik o wy mi n a u ro d zin y alb o n a p o ciech ę, alb o żeb y s ię p o ś miać. Cath miała teraz p rawd ziwą p u b liczn o ś ć. Ci ws zy s cy lu d zie, k tó ry ch n ie zn ała, czeg o ś o d n iej o czek iwali, k wes tio n o wali jej d ecy zje. Czas em n awet zwracali s ię p rzeciw n iej. Na in n y ch p o rtalach fan o ws k ich mies zali ją z b ło tem, mó wili, że k ied y ś b y ła d o b ra, ale s traciła ju ż „to co ś ”, że jej Baz jes t zb y t k an o n iczn y alb o n ie d o ś ć k an o n iczn y , że jej Simo n jes t ś więto s zk iem, że p rzes ad ziła z Pen elo p e…

– Niczeg o im n ie jes teś win n a – mawiała Wren , wczo łg u jąc s ię n a łó żk o Cath o trzeciej n ad ran em i zab ierając jej lap to p a. – Id ź s p ać. – Pó jd ę, mu s zę ty lk o … Ch cę ty lk o d o k o ń czy ć tę s cen ę. M y ś lę, że Baz wres zcie p o wie Simo n o wi, że g o k o ch a. – J u tro n ad al b ęd zie g o k o ch ał. – To ważn y ro zd ział. – Wed łu g cieb ie k ażd y jes t ważn y . – Ty m razem to co in n eg o . – Cath p o wtarzała to p rzez o s tatn i ro k . – To ju ż k o n iec. Wren miała rację: Cath n ap rawd ę n ap is ała ju ż tę h is to rię – o miło ś ci Baza i Simo n a – p rzy n ajmn iej k ilk an aś cie razy . Pis ała tę s cen ę, tę k wes tię – „Simo n … k o ch am cię” – n a p ięćd zies iąt s p o s o b ó w. J ed n ak Rób swoje b y ło czy mś in n y m. To n ajd łu żs zy fan fik , jak i d o tąd s two rzy ła. J u ż teraz b y ł d łu żs zy n iż jak ak o lwiek z k s iążek Gemmy T. Les lie, a p rzecież Cath n ap is ała d o p iero d wie trzecie. Pis ała Rób swoje, jak b y miał to b y ć ó s my to m s erii o Simo n ie Sn o w, jak b y ro lą Cath b y ło p o ch wy cen ie ws zy s tk ich wis zący ch wątk ó w, d o p iln o wan ie, żeb y Simo n zo s tał M ag iem, o calił Baza (n a co G.T.L. n ig d y b y n ie p o zwo liła), b y o b aj ch ło p cy zap o mn ieli o Ag acie… J ak b y jej ro lą b y ło o p is an ie ws zy s tk ich s cen p o żeg n ań , k o ń ca ro k u s zk o ln eg o , o s tatn ich o d k ry ć… I zap lan o wan ie o s tateczn ej walk i Simo n a z Po d s tęp n y m Szaro b u rem. Teraz cały fan d o m p is ał fan fik i o ó s my m ro k u . Każd y ch ciał s p ró b o wać wy my ś lić wielk ie zak o ń czen ie p rzed u k azan iem s ię o s tatn iej k s iążk i o Simo n ie Sn o w w maju . Dla ty s ięcy czy teln ik ó w to właś n ie Rób swoje b y ło o s tatn im to mem. Niek tó rzy mó wili Cath , że p o lek tu rze jej wers ji n ie s ą w s tan ie tak s amo p atrzeć n a k an o n . („Nie ro zu miem, d laczeg o Gemma n ien awid zi Baza”). Kto ś n awet wy p u ś cił n a Ets y T-s h irty z n ap is em ZACHOWAJ SPOKÓJ I RÓB SWOJ E o raz wizeru n k iem Simo n a i Baza p atrzący ch n a s ieb ie. Wren k u p iła jej tak i n a o s iemn as te u ro d zin y . Cath s tarała s ię za b ard zo ty m ws zy s tk im n ie p rzejmo wać. „Ws zy s tk ie p o s tacie s ą włas n o ś cią Gemmy T. Les lie”, p is ała n a p o czątk u k ażd eg o n o weg o ro zd ziału . – Ty n ależy s z d o Gemmy – mó wiła Bazo wi z p lak atu wis ząceg o w jej d o mu , n ad łó żk iem. – J a cię ty lk o p o ży czam. – Nie p o ży czas z g o – p o p rawiała ją Wren . – Po rwałaś g o i wy ch o wałaś jak

s wo jeg o . J eś li Cath p is ała d o zb y t p ó źn a, zary wała zb y t wiele n o cy z rzęd u , jeś li p o p ad ała w o b s es ję p o d wp ły wem k o men tarzy i k ry ty k i, Wren wch o d ziła jej d o łó żk a i k rad ła lap to p a, a p o tem zas y p iała, tu ląc g o n iczy m mis ia. Cath mo g ła wó wczas zaws ze zejś ć n a d ó ł i d alej p is ać – n a k o mp u terze taty – jeś li n ap rawd ę ch ciała. Ale n ie lu b iła zło ś cić Wren . Słu ch ały s ię n awzajem, n awet g d y n ie s łu ch ały n ik o g o in n eg o . Hej – wp is ała Cath w s wo im fan fix x o wy m d zien n ik u . Żało wała, że n ie ma z n ią Wren , k tó ra p rzeczy tałab y ws zy s tk o p rzed p u b lik acją. – Najwy żs za p o ra s ię p rzy zn ać, że co lleg e to n ie p rzelewk i! A p rzy n ajmn iej p o żera mn ó s two czas u ! I że n ajp rawd o p o d o b n iej n ie d am rad y p is ać Rób swoje tak częs to jak d awn iej an i tak częs to , jak b y m ch ciała… Ale n ie zn ik n ę, o b iecu ję. I n ie zrezy g n u ję. Do b rze wiem, jak ws zy s tk o ma s ię s k o ń czy ć, i n ie s p o czn ę, p ó k i teg o n ie s p is zę.

Zaraz p o zak o ń czen iu zajęć Nick o d wró cił s ię d o n iej. – Będ zies z ze mn ą w p arze, p rawd a? – Prawd a – o d p arła Cath , wid ząc, jak d ziewczy n a w rzęd zie o b o k zerk a n a n ich ro zczaro wan a. Pewn ie s ama ch ciała b y ć z Nick iem w p arze. Zad an ie p o leg ało n a zn alezien iu p artn era i ws p ó ln y m n ap is an iu o p o wiad an ia – jed n a o s o b a p is ze ak ap it i d aje d ru g iej, ta d o p is u je s wó j ak ap it i o d d aje p ierws zej, i tak n a zmian ę. Pro fes o r Pip er p o wied ziała, że celem teg o ćwiczen ia jes t wy czu len ie s ię n a fab u łę i g ło s o raz p u s zczen ie włas n eg o u my s łu ś cieżk ami, k tó ry ch n a włas n ą ręk ę b y s ię n ie o d n alazło . Nick ch ciał s ię u mó wić n a k amp u s ie w b ib lio tece Lo v e’a. (To p rawd ziwa n azwa. Dzięk u jemy za d aro wizn ę, p an ie b u rmis trzu Do n ie Lath ro p ie Lo v e). Praco wał tam k ilk a razy w ty g o d n iu , u k ład ając k s iążk i n a p ó łk ach . Reag an zro b iła s ię p o d ejrzliwa, g d y p o k o lacji Cath zap ak o wała lap to p a d o p lecak a. – Wy ch o d zis z p o zmro k u ? Czy żb y ś miała ran d k ę? – s p y tała, jak b y to miał b y ć d o wcip . J ak b y d o wcip em miała b y ć s ama id ea Cath n a ran d ce. – Sp o ty k am s ię z k imś , żeb y s ię u czy ć. – Nie wracaj s ama d o ak ad emik a, jeś li zro b i s ię p ó źn o – p o wied ział Lev i. Ich

n o tatk i p o k ry wały całą p o ło wę p o k o ju n ależącą d o Reag an . – J a ciąg le wracam s ama d o d o mu – rzu ciła Reag an w jeg o s tro n ę. – To co in n eg o – u ś miech n ął s ię ciep ło Lev i. – Ty n ie mas z w s o b ie n ic z Czerwo n eg o Kap tu rk a. J es teś tro ch ę p rzerażająca. Reag an wy s zczerzy ła s ię jak zły wilk . – Nie s ąd zę, żeb y g wałciciele b rali p o d u wag ę p o zio m p ewn o ś ci s ieb ie – zau waży ła Cath . – Nap rawd ę? – s zczerze zd ziwił s ię Lev i. – J a my ś lę, że wy b ierają łatwiejs zą zd o b y cz. M ło d ą i s łab ą. Reag an p ars k n ęła ś miech em. Cath zawiązała s zalik i wy mamro tała: – Nie jes tem s łab a. Lev i d źwig n ął s ię z łó żk a i wło ży ł g ru b ą ciemn o zielo n ą mary n ark ę. – No ch o d ź. – J ak to ? – Od p ro wad zam cię d o b ib lio tek i. – Ale wcale n ie trzeb a – s p rzeciwiła s ię Cath . – Od d wó ch g o d zin s ię n ie ru s załem. Nie ma s p rawy . – Nie, p o ważn ie… – Cath , n ie zd ziwiaj! – p o wied ziała Reag an . – Zajmie mu to p ięć min u t, a jeś li b y cię d ziś zg wałcili, mielib y ś my cię n a s u mien iu . Nie mam czas u n a p ó źn iejs ze żale. – Id zies z? – Lev i zwró cił s ię d o Reag an . – W ży ciu ! Za zimn o . Zro b iło s ię n ap rawd ę zimn o . Cath s zła n ajs zy b ciej, jak p o trafiła, za to Lev i, mimo s wo ich d łu g ich n ó g , n ie zamierzał s ię s p ies zy ć. Us iło wał ro zmawiać z Cath o b awo łach . Najwy raźn iej ch o d ził n a zajęcia p o ś więco n e wy łączn ie b awo ło m. Sp rawiał wrażen ie, że g d y b y to b y ło mo żliwe, zro b iłb y mag is terk ę z b awo łó w. M o że n awet to właś n ie p lan o wał… Ten co lleg e cały czas p rzy p o min ał Cath , że Neb ras k a to w g ru n cie rzeczy wieś . Do ras tając w Omah a, jed y n y m p rawd ziwy m mieś cie w cały m s tan ie, n ie p o ś więcała temu zb y t wiele u wag i. Kilk a razy jech ała p rzez całą Neb ras k ę w d ro d ze d o Ko lo rad o – wid ziała p as twis k a i p o la k u k u ry d zy – ale n ie zas tan awiała s ię n ad ty m wid o k iem. Nig d y n ie p o my ś lała o lu d ziach , k tó rzy tam mies zk ają. Lev i i Reag an p o ch o d zili z mias teczk a o n azwie Arn o ld , k tó re – wed łu g Reag an – wy g ląd ało i p ach n iało jak o b o rn ik .

– Kraj Bo g a – mó wił Lev i. – A raczej ws zy s tk ich b o g ó w. Brah mie i Od y n o wi b ard zo b y s ię tu p o d o b ało . Lev i wciąż n awijał o b awo łach , mimo że d o s zli ju ż d o b ib lio tek i. Cath s tan ęła n a k amien n y m s to p n iu i p o d s k ak iwała, b y s ię ro zg rzać. Gd y tak s tała n a s ch o d ach , ich g ło wy b y ły p rak ty czn ie n a jed n ej wy s o k o ś ci. – Ro zu mies z, o czy m mó wię? – zap y tał. Sk in ęła g ło wą. – Kro wy złe, b awo ły d o b re. – Kro wy d o b re – p o wied ział. – Bawo ły lep s ze. – A n as tęp n ie u ś miech n ął s ię d o n iej len iwie. – Wies z, to ws zy s tk o jes t s tras zn ie ważn e. Dlateg o ci o ty m o p o wiad am. – Niezb ęd n e – o d rzek ła. – Ek o s y s temy , p o zio my wó d g ru n to wy ch , wy mieran ie ry jó wek . – Zad zwo ń , jak s k o ń czy s z, Czerwo n y Kap tu rk u . „O n ie – p o my ś lała Cath – n awet n ie zn am two jeg o n u meru ”. Lev i ju ż s ię o d d alał. – Będ ę w two im p o k o ju – rzu cił p rzez ramię. – Tam mn ie złap ies z.

Bib lio tek a miała s ześ ć p ięter i d wa p o zio my p o d ziemn e. Te p o zio my , wraz z s o rto wn ią k s iążek , miały d ziwn y k s ztałt i mo żn a b y ło d o n ich zejś ć ty lk o o k reś lo n y mi k latk ami s ch o d o wy mi. Od n o s iło s ię wrażen ie, jak b y s o rto wn ia zo s tała wciś n ięta p o d in n e b u d y n k i k amp u s u . Nick p raco wał w p ó łn o cn ej częś ci, w d łu g iej b iałej s ali – b y ł to p rak ty czn ie s ilo s rak ieto wy , ty le że z reg ałami n a k s iążk i. Niezależn ie o d miejs ca, w k tó ry m s ię s tało , w p o mies zczen iu p an o wał wieczn y s zu m. I ch o ć Cath n ie d o s trzeg ła żad n y ch wen ty lato ró w, w n iek tó ry ch częś ciach s ali czu ła co ś w ro d zaju p rzeciąg u . Gd y ju ż u s ied li p rzy s to le, Nick mu s iał p o ło ży ć p ió ro n a o twarty m n o tes ie, żeb y p o d mu ch y p o wietrza n ie p rzewracały s tro n . Pis ał ręczn ie. Cath p ró b o wała g o p rzek o n ać, żeb y n a zmian ę u ży wali lap to p a. – Ale wted y n ie b ęd ziemy wid zieć zmian y au to ra – p o wied ział. – Nie b ęd zie wid ać d wó ch ró żn y ch ch arak teró w p is ma. – Nie p o trafię my ś leć n a p ap ierze – p rzy zn ała Cath . – Świetn ie. Przecież w ty m ćwiczen iu ch o d zi o p o k o n y wan ie włas n y ch o g ran iczeń .

– OK – wes tch n ęła. Nie b y ło s en s u s ię d łu żej k łó cić. I tak ju ż o d s u n ął jej k o mp u ter. – Do b ra. – Nick wziął p ió ro i zęb ami zd jął s k u wk ę. – J a zaczy n am. – Czek aj! Najp ierw p o g ad ajmy , co właś ciwie b ęd ziemy p is ać. – Zo b aczy s z. – Ej, to n ie fair. – Po ch y liła s ię i p atrzy ła n a czy s ty ark u s z p ap ieru . – Nie ch cę p is ać o … n a p rzy k ład o zwło k ach alb o … o n ag ich ciałach . – Ro zu miem, n ie o ciałach . Zaczął b azg ro lić co ś p o ch y ły m p is mem. By ł lewo ręczn y , więc ro zmazy wał n a p ap ierze n ieb ies k i atramen t. „Przy d ałb y ci s ię flamas ter”, p o my ś lała Cath , p ró b u jąc o d czy tać jeg o zap is k i. Kied y wręczy ł jej n o tes , n ad al n ie p o trafiła o d s zy fro wać s łó w, n awet p atrząc ju ż z d o b rej s tro n y . – Co to za s ło wo ? – zap y tała, ws k azu jąc p alcem. – Siatk ó wk ę. Sto i n a p ark in g u . Po d latarn ią. J ej wło s y s ą tak jas n e, że cię o ś lep iają. Wy p alają ci ch o lern ą s iatk ó wk ę, recep to r p o recep to rze. Nach y la s ię i ch wy ta cię za k o s zu lk ę. Sto i teraz n a p alcach . Sięg a k u to b ie. Pach n ie czarn ą h erb atą i p ap iero s ami, a g d y jej u s ta d o s ięg ają two jeg o u ch a, zas tan awias z s ię, czy p amięta, jak mas z n a imię. – Ach … – p o wied ziała Cath – więc p is zemy w czas ie teraźn iejs zy m. – W d ru g iej o s o b ie – d o d ał Nick . Cath zmars zczy ła czo ło . – Co ś n ie tak ? – zap y tał. – Nie lu b is z h is to rii miło s n y ch ? Cath p o czu ła, że s ię ru mien i, i u s iło wała to s tłu mić. „Sp o k o jn ie, Kap tu rk u ”. Sch y liła s ię, b y wy jąć z p lecak a p ió ro . Tru d n o jej b y ło p is ać n ie n a k lawiatu rze, s zczeg ó ln ie p rzy Nick u , k tó ry wy g ląd ał, jak b y właś n ie p o d rzu cił jej k u k u łcze jajo . – Pro s zę, n ie mó w n ic mamie – ch ich o cze. – Co p o win ien em p o min ąć? – p y tas z ją. – Fry zu rę? A mo że te g łu p ie h ip s ters k ie p ap iero s y ? Ciąg n ie cię zło ś liwie za k o s zu lk ę, a ty ją o d p y ch as z, jak b y miała d wan aś cie lat. Właś ciwie ty le ma, jes t jes zcze tak a mło d a. A ty jes teś tak zmęczo n y . Po za ty m co p o my ś li Dav e, jeś li b ęd zies z mu s iał s k o ń czy ć p ierws zą ran d k ę, b y zao p iek o wać s ię s wo ją mło d s zą g łu p ią s io s trą

z id io ty czn ie ro zjaś n io n y mi wło s ami? – J es teś b ezn ad ziejn y , Nick – mó wi. I ch wieje s ię. Zatacza s ię w ś wietle latarn i. Przy p o min ało to n iemalże p is an ie z Wren – d awn iej, g d y s iad ały razem p rzed k o mp u terem, p rzek azy wały s o b ie k lawiatu rę i czy tały n a g ło s , co p is ze ta d ru g a. Cath p rzeważn ie p is ała d ialo g i. Wren b y ła lep s za w fab u le i b u d o wan iu atmo s fery . Czas em Cath p is ała ws zy s tk ie ro zmo wy , a Wren s tała za n ią i d ecy d o wała, g d zie zn ajd ą s ię Baz i Simo n alb o d o k ąd zmierza ak cja. Kied y ś Cath wy my ś liła co ś , co wed łu g n iej b y ło s cen ą miło s n ą, a Wren p rzero b iła to n a p o jed y n ek n a miecze. Nawet g d y ju ż p rzes tały p is ać w d u ecie, Cath n ad al łaziła za Wren i b łag ała o p o mo c za k ażd y m razem, g d y n ie miała p o my s łu n a ro zwó j wy p ad k ó w. Nick n ie b y ł jej s io s trą. Bard ziej s ię rząd ził i p o p is y wał. No i, rzecz o czy wis ta, b y ł ch ło p ak iem. Z b lis k a jeg o o czy miały jes zcze b ard ziej n ieb ies k i o d cień , a b rwi zd awały s ię ży ć o d ręb n y m ży ciem. Gd y p is ał, o b lizy wał warg i i s tu k ał języ k iem w p rzed n ie zęb y . Trzeb a g o jed n ak p o ch walić, że n aty ch mias t p rzes zed ł d o p o rząd k u d zien n eg o n ad g ejo ws k im k o n tek s tem. Nawet k ied y Cath d ała wy my ś lo n emu Nick o wi-g ejo wi g ru b e czarn e b rwi i n ieb ies k ie o k s fo rd y . Prawd ziwy Nick miał p ro b lemy z czek an iem n a s wo ją k o lej. Wy ry wał n o tes z rąk Cath , zan im jes zcze s k o ń czy ła p is ać, tak że n a całej s tro n ie zo s tawała k res k a o d jej zielo n eg o p ió ra. – Po czek aj! – Nie, mam p o my s ł, a ty g o zaraz zep s u jes z. Bard zo s ię s tarała p is ać p o d o b n ie d o Nick a, ale jej włas n y s ty l ciąg le p rześ wity wał. Z s aty s fak cją zo rien to wała s ię, że o n tak że ją n aś lad u je. Po k ilk u g o d zin ach Cath ziewała, a ich o p o wiad an ie b y ło d wa razy d łu żs ze, n iż p o czątk o wo zak ład ali. – Przep is y wan ie n a k o mp u terze zajmie wiek i – p o wied ziała. – No to n ie p rzep is u j. Od d amy tak , jak jes t. Cath p o p atrzy ła n a zielo n o -n ieb ies k ie p o p lamio n e s tro n y . – Ale to n as z jed y n y eg zemp larz. – Do p iln u j więc, żeb y ci g o p ies n ie zżarł. – Zap iął s zarą b lu zę n a s u wak i s ięg n ął p o k u rtk ę jean s o wą. – J u ż p ó łn o c, mu s zę s k o ń czy ć p racę. Wó zek s to jący o b o k n ich wciąż zawalo n y b y ł s to s ami k s iążek .

– A co z ty m? – zap y tała Cath . – Z ty m s o b ie b ęd zie mu s iała p o rad zić d ziewczy n a z p o ran n ej zmian y . Po czu je, że ży je. Cath d elik atn ie wy d arła o p o wiad an ie z n o tatn ik a i wło ży ła je d o p lecak a, n as tęp n ie p o s zła za Nick iem w s tro n ę k ręty ch s ch o d ó w. Nik o g o p o d ro d ze n ie s p o tk ali. Przeb y wan ie w jeg o to warzy s twie b y ło teraz in n e. In n e n awet n iż k ilk a g o d zin temu . By ło zab awn e. J u ż n ie czu ła, że jej p rawd ziwe ja u k ry te jes t p o d o ś mio ma wars twami s trach u i p ato lo g iczn eg o lęk u . Nick s zed ł o b o k n iej i ro zmawiali tak , jak b y n ad al d o p is y wali ak ap ity w n o tes ie. Wy s zli n a zewn ątrz i zatrzy mali s ię n a ch o d n ik u . Cath p o czu ła, jak zn o wu o g arn ia ją n erwo wo ś ć. Zaczęła s ię b awić g u zik ami p łas zcza. – No d o b ra – p o wied ział Nick , wk ład ając p lecak . – Do zo b aczen ia n a zajęciach ? – J as n e. Po s taram s ię n ie zg u b ić n as zeg o o p o wiad an ia. – Nas zeg o p ierws zeg o o p o wiad an ia – p o p rawił, id ąc ju ż d ro g ą, k tó ra p ro wad ziła za k amp u s . – Do b ran o c. – Do b ran o c. – Patrzy ła, jak o d ch o d zi. Czarn e i n ieb ies k ie p lamy ro zmy te w ś wietle k s ięży ca… Zo s tała s ama. Ty lk o o n a i mn iej więcej s to d rzew, k tó ry ch za d n ia jak o ś n ig d y n ie zau waży ła. Światła b ib lio tek i zg as ły . J ej cień zn ik n ął. Wes tch n ęła i wy ciąg n ęła telefo n . Czek ały n a n ią d wa es emes y o d Ab la, ale je zig n o ro wała. Wy b rała n u mer d o s wo jeg o p o k o ju , licząc, że jej ws p ó łlo k ato rk a jes zcze n ie ś p i. – Halo ? – Reag an o d eb rała p o trzecim d zwo n k u . W tle s ły ch ać b y ło mu zy k ę. – Tu Cath . – Cześ ć, Cath , jak tam two ja ran d k a? – To n ie b y ła… Nieważn e. Wy b ieram s ię ju ż d o d o mu . Będ ę za ch wilk ę, b o ju ż id ę. – Lev i wy s zed ł p o cieb ie, g d y ty lk o zad zwo n iłaś . M o żes z więc ró wn ie d o b rze n a n ieg o p o czek ać. – Ale o n n ie mu s i… – Zro b i s ię więk s ze zamies zan ie, jeś li cię n ie zn ajd zie. – Do b rze – p o d d ała s ię Cath . – W tak im razie d zięk u ję…

Reag an s ię ro złączy ła. Cath s tała p rzy latarn i, żeb y łatwiej b y ło ją d o s trzec. Starała s ię wy g ląd ać jak ło wca, a n ie jak mała d ziewczy n k a z k o s zy czk iem. Lev i p o jawił s ię d u żo s zy b ciej, n iż s ię teg o s p o d ziewała, b o p rzy b ieg ł. Nawet b ieg n ąc, wy d awał s ię zrelak s o wan y . Ru s zy ła k u n iemu , b y zao s zczęd zić mu k ilk u o s tatn ich metró w. – Cath erin e – p o wied ział, zatrzy mu jąc s ię p rzy n iej. – W jed n y m k awałk u , jak wid ać. – J a s ię n awet tak n ie n azy wam. – Po p ro s tu Cath er, co ? – Po p ro s tu Cath . – Zg u b iłaś s ię w b ib lio tece? – Nie. – J a s ię tam zaws ze g u b ię. Za k ażd y m razem. M y ś lę n awet, że im częś ciej ch o d zę d o b ib lio tek i, ty m częś ciej s ię tam g u b ię. J ak b y b u d y n ek mn ie ro zp o zn awał i o twierał p rzed e mn ą n o we p rzejś cia i k o ry tarze. – Du żo czas u s p ęd zas z w b ib lio tece? – Ows zem. – J ak to mo żliwe, s k o ro ciąg le p rzes iad u jes z w mo im p o k o ju ? – A jak ci s ię wy d aje, g d zie s y p iam? – zap y tał. A k ied y n a n ieg o p o p atrzy ła, u ś miech ał s ię s zero k o .

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

*** Simo n zwin ął s ię n a łó żk u w k łęb ek jak zran io n e źreb ię jed n o ro żca, tu ląc d o mo k rej o d łez twarzy k awałek zielo n eg o ak s amitu . – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – zap y tał Bas il. By ło jas n e, że n ie ma o ch o ty p o zn ać o d p o wied zi. By ło jas n e, że ro zmo wa z o d wieczn y m wro g iem jes t mu ws trętn a. – Daj mi s p o k ó j – rzu cił Simo n , k rztu s ząc s ię łzami i n ien awid ząc Bas ila jes zcze mo cn iej n iż zwy k le. – On a b y ła mo ją matk ą. Bas il zmars zczy ł czo ło . Zmru ży ł ciemn o s zare o czy i zap ló tł ręce, jak b y zmu s zał s ię d o p o zo s tan ia n a miejs cu . J ak b y tak n ap rawd ę ch ciał rzu cić n a Simo n a k o lejn e zak lęcie k ich an ia. – Wiem o ty m – p o wied ział ze zło ś cią. – Wiem, p rzez co p rzech o d zis z, b o też s traciłem matk ę. Simo n wy tarł n o s w ręk aw mary n ark i i p o wo li p o d n ió s ł s ię d o p io n u . J eg o o czy b y ły in ten s y wn ie n ieb ies k ie, jak Ós me M o rze. „Czy Bas il k łamie? To d o teg o p alan ta p o d o b n e”. Frag men t p o s tu Przyjaciel na całe życie – oraz życie po życiu, o p u b lik o wan eg o w s ierp n iu 2 0 0 6 ro k u p rzez au to rk i Fan Fix x .n et M ag icath i Wren eg ad e

6

– Tato ? Zad zwo ń d o mn ie. – Tu zn o wu Cath . Zad zwo ń d o mn ie. – Tato , p rzes tań o lewać mo je wiad o mo ś ci. Od s łu ch u jes z w o g ó le p o cztę g ło s o wą? Wies z, jak to s ię ro b i? Nawet jeś li n ie o d s łu ch u jes z, wid zis z p rzecież mó j n u mer w p o łączen iach n ieo d eb ran y ch . Od d zwo ń d o mn ie, d o b rze? – Tato , zad zwo ń d o mn ie. Alb o d o Wren . Nie, lep iej d o mn ie. M artwię s ię o cieb ie. Nie lu b ię s ię o cieb ie martwić. – Nie zmu s zaj mn ie, żeb y m zad zwo n iła d o s ąs iad ó w. Przy jd ą s p rawd zić, co u cieb ie, a ty n ie mó wis z p o h is zp ań s k u i b ęd zie ci g łu p io . – Tato ? – Cześ ć, Cath . – Tato ! Czemu d o mn ie n ie zad zwo n iłeś ? Zo s tawiłam ci milio n wiad o mo ś ci. – Zo s tawiłaś zb y t wiele wiad o mo ś ci. Nie p o win n aś d o mn ie d zwo n ić an i w o g ó le o mn ie my ś leć. J es teś teraz w co lleg e’u . Ży j s wo im ży ciem. – To ty lk o s zk o ła, tato . To n ie tak , że międ zy n ami p o jawiły s ię ró żn ice n ie d o p rzezwy ciężen ia. – Ko ch an ie, o g ląd ałem Beverly Hills 90210. J ak ty lk o Bren d a i Bran d o n p o s zli d o co lleg e’u , ich ro d zice w o g ó le p rzes tali s ię p o jawiać w s erialu . To jes t czas d la cieb ie, mas z ch o d zić n a imp rezy d o ws zelak ich b ractw i zad awać s ię z Dy lan em. – Czemu ws zy s cy ch cą, żeb y m ch o d ziła n a imp rezy d o b ractw? – A k to jes zcze ch ce? J a ty lk o żarto wałem. Nie zad awaj s ię ze ch ło p ak ami z b ractw, s ą o k ro p n i. Ty lk o s ię u p ijają i o g ląd ają Beverly Hills 90210. – Tato , co u cieb ie? – Ws zy s tk o w p o rząd k u , k o ch an ie.

– Czu jes z s ię s amo tn y ? – Tak . – J es z reg u larn ie? – Tak . – Co jes z? – Po ży wn e p o trawy . – Co k o n k retn ie d ziś zjad łeś ? Ty lk o n ie k łam. – Co ś n iezwy k le p o my s ło weg o , co o d k ry łem właś n ie w Qu ik Trip . To tak a k iełb as k a zawin ięta w n aleś n ik i p o d p ieczo n a n a ro llerze d o h o t d o g ó w. – Tato … – No co , Cath , ch ciałaś p rawd y . – Czy mó g łb y ś s ię wy b rać n a n o rmaln e zak u p y ? – Wies z, jak n ie cierp ię s k lep ó w s p o ży wczy ch . – W Qu ik Trip s p rzed ają też o wo ce. – Nap rawd ę? – Pewn ie, zap y taj k o g o ś . – Wies z, jak n ie cierp ię p y tać lu d zi o co k o lwiek . – Zaczy n am s ię o cieb ie martwić. – Nie martw s ię, Cath . Po s zu k am ty ch o wo có w. – Żało s n y arg u men t. – No d o b rze, p ó jd ę d o s p o ży wczeg o . – Bez o s zu k iwan ia, o b iecu jes z? – Ob iecu ję. – Ko ch am cię. – J a cieb ie też. Przek aż s io s trze, że ją tak że.

– Cath , tu tata. Wiem, że ju ż p ó źn o i p ewn ie ś p is z. M am n ad zieję, że ś p is z! Ale wp ad ł mi d o g ło wy p ewien p o my s ł. Gen ialn y p o my s ł. Zad zwo ń d o mn ie. – Cath ? Tu zn o wu tata. Nad al jes t p ó źn o , ale n ie mo g ę z ty m czek ać. Pamiętas z, jak zaws ze ch ciały ś cie mieć łazien k ę n a p iętrze? Was z p o k ó j jes t d o k ład n ie n ad łazien k ą. M o g lib y ś my zro b ić w p o d ło d ze k lap ę i zamo n to wać d rab in ę. M iały b y ś cie s ek retn y s k ró t d o łazien k i. Czy to n ie ws p an iały p o my s ł? Zad zwo ń d o mn ie. Tu tata.

– Cath ! Nie d rab in ę, ty lk o tak ą ru rę, jak mają s trażacy ! Co p rawd a mu s iały b y ś cie wracać d o p o k o ju p o s ch o d ach , ale… Cath , ru ra s trażack a! M y ś lę, że s am d am s o b ie z ty m rad ę. To zn aczy b ęd ę ty lk o mu s iał zn aleźć o d p o wied n ią ru rę… – Tato ? Zad zwo ń d o mn ie! – Zad zwo ń d o mn ie, d o b rze? – Tato , tu Cath . Zad zwo ń .

By ł p iątk o wy wieczó r i Cath miała cały p o k ó j ty lk o d la s ieb ie. Us iło wała p raco wać n ad Rób swoje, Simonie, ale n ie mo g ła s ię s k u p ić. Dziś n a zajęciach p ro fes o r Pip er o d d ała im zad an ie, k tó re p is ali z Nick iem. Na marg in es ie n ap is ała k ilk a o cen A i w ro g u d o ry s o wała małą k ary k atu rę s ieb ie, k rzy czącą: „AAAAAAAA!”. Kazała k ilk u zes p o ło m – ty m, k tó re wy p ad ły n ajlep iej – o d czy tać s wo je p race n a g ło s . Cath i Nick wy s tąp ili n a k o ń cu , p rezen tu jąc n a zmian ę ak ap it p artn era. Ud ało s ię im ws zy s tk ich ro zb awić. Prawd o p o d o b n ie d lateg o , że Nick zach o wy wał s ię, jak b y czy tali Szek s p ira. Po liczk i i s zy ja Cath p ło n ęły , n awet g d y ju ż u s iad ła n a miejs cu . Po zajęciach Nick u n ió s ł mały p alec. Gd y s p o jrzała, n ie ro zu miejąc, p o wied ział: – No , zło ży my p rzy s ięg ę. Op lo tła s wó j mały p alec wo k ó ł jeg o , a o n lek k o g o ś cis n ął. – Partn ers two , au to maty czn ie, zaws ze, g d y zajd zie p o trzeb a. Zg o d a? – M iał g łęb o k o o s ad zo n e o czy , co d o d awało p o wag i ws zy s tk iemu , co mó wił. – Zg o d a – o d p arła Cath , p atrząc w d ru g ą s tro n ę. – A n iech to – p o wied ział, co fając ręk ę – jes teś my ch o lern ie d o b rzy . – Ob awiam s ię, że p o n as zej p racy n ie zo s tało jej ju ż żad n y ch A – s twierd ziła Cath , wy ch o d ząc za n im z s ali. – Przez n ajb liżs ze o s iem lat ws zy s cy b ęd ą p rzez n as d o s tawać n ajwy żej B p lu s . – Po win n iś my to p o wtó rzy ć. – Od wró cił s ię n ag le w d rzwiach . Cath n ie wy h amo wała i wp ad ła n a n ieg o b io d rem. – Przecież zło ży liś my ju ż p rzy s ięg ę. – Co fn ęła s ię. – Nie o to mi ch o d zi. Nie ch o d zi o zad an ie d o mo we. Po win n iś my to p o wtó rzy ć, b o ś wietn ie n am id zie, ro zu mies z?

Rzeczy wiś cie p o s zło ś wietn ie. Cath n ie b awiła s ię tak d o b rze o d czas u … h m, o d k ąd tu p rzy jech ała. – J as n e, w p o rząd k u . – We wto rk i i czwartk i w n o cy p racu ję – p o wied ział Nick . – Ch ces z p rzy jś ć we wto rek ? O tej s amej p o rze? – Pewn ie. Od czas u ich ws p ó ln ej p racy n ie p rzes tała o ty m my ś leć. Zas tan awiała s ię, o czy m ty m razem n ap is zą. Ch ciała o ws zy s tk im o p o wied zieć s io s trze. Nawet p ró b o wała s ię wcześ n iej d o n iej d o d zwo n ić, ale Wren n ie o d b ierała. Do ch o d ziła jed en as ta… Cath ch wy ciła telefo n i zn ó w wy b rała n u mer Wren . – Co tam, s io s tro -s is ter? – Cześ ć, mo żes z ro zmawiać? – Tak , s io s tro -s is ter – p o wied ziała Wren , ch ich o cząc. – J es teś w d o mu ? – J es tem n a d zies iąty m p iętrze Sch ramm Hall. To tu s ię p rzy ch o d zi, g d y s ię zwied za Sch ramm Hall. Na taras wid o k o wy . „Po p atrz n a ś wiat z p o k o ju Ty lera”, to n ap is z p o cztó wk i. J ej g ło s b y ł mięk k i i k ry s taliczn y . Tata zaws ze p o wtarzał, że o b ie jeg o có rk i mają tak i s am g ło s , ale Wren b rzmiała jak o d twarzan a z p ręd k o ś cią trzy d zies tu trzech o b ro tó w n a min u tę, a Cath czterd zies tu p ięciu . Ich g ło s y ró żn iły s ię. – J es teś p ijan a? – By łam. Teraz, jak mi s ię wy d aje, n ie jes tem. – J es teś s ama? Gd zie jes t Co u rtn ey ? – Ze mn ą. Nawet ch y b a s ied zę n a jej n o d ze. – Wren , czy ws zy s tk o w p o rząd k u ? – Tak , tak , tak , s io s tro -s is ter. Przecież p o to o d eb rałam telefo n . Żeb y ci p o wied zieć, że u mn ie ws zy s tk o w p o rząd eczk u . Więc teraz mo żes z n a jak iś czas d ać mi s p o k ó j. Do b ra? Cath p o czu ła, jak twarz jej tężeje. Te s ło wa b ard ziej ją zran iły , n iż zmartwiły . – Dzwo n ię p o p ro s tu , żeb y p o g ad ać z to b ą o tacie. – Cath b ard zo ch ciała n ie u ży wać tak częs to wy rażen ia „p o p ro s tu ”. Zd rad zało o n o jej b iern o -ag res y wn ą p o s tawę, jak wted y g d y k o mu ś d rg a o k o , k ied y zaczy n a k łamać. – I o in n y ch s p rawach , n a p rzy k ład … ch ło p ak ach . Wren zach ich o tała.

– O ch ło p ak ach ? Czy Simo n zn o wu ro b i co min g o u t p rzed Ag ath ą? Czy p rzez Baza s tał s ię wamp irem? Zn o wu ? Czy b ezrad n ie wo d zą n awzajem p alcami p o s wy ch wło s ach ? Do s złaś ju ż d o mo men tu , k ied y Baz p o raz p ierws zy mó wi d o Simo n a p o imien iu ? Bo to zaws ze b y ło tru d n e… Uwag a, u wag a, alarm! Cath o d s u n ęła telefo n , b y n ie o d ty k ał jej u ch a. – Pierd o l s ię – s zep n ęła. – Ch ciałam s ię p o p ro s tu u p ewn ić, że u cieb ie ws zy s tk o g ra. – Gra i b u czy – o d p o wied ziała Wren ś p iewn ie. I ro złączy ła s ię. Cath p o ło ży ła k o mó rk ę n a b iu rk u i co fn ęła s ię, jak b y s ię b ała, że ta ją u g ry zie. „Wren n ajwy raźn iej jes t p ijan a, alb o n aćp an a”. „Wren n ig d y … n ig d y b y … ” „Nig d y n ie d o k u czała mi w związk u z Simo n em i Bazem. Simo n i Baz b y li… ” Ws tała, b y wy łączy ć ś wiatło . M iała zimn e p alce. Ko p n ięciem p o zb y ła s ię jean s ó w i wes zła d o łó żk a. Ws tała raz jes zcze, żeb y s p rawd zić, czy d rzwi s ą zamk n ięte, i s p o jrzała p rzez wizjer n a p u s ty k o ry tarz. Z p o wro tem u s iad ła n a łó żk u . Zn ó w ws tała. Otwarła lap to p a, u ru ch o miła s y s tem, zamk n ęła. „Wren mu s i b y ć n a h aju . On a b y n ig d y … ” „Wied ziała, k im s ą Simo n i Baz. Ile zn aczą. Simo n i Baz b y li… ” Cath p o ło ży ła s ię d o łó żk a i s trzep n ęła k ilk a razy d ło ń mi, żeb y ro zlu źn ić n ad g ars tk i. Nas tęp n ie n awijała s o b ie n a p alce wło s y , p ó k i n ie p o czu ła ciąg n ięcia p rzy s k ó rze. „Simo n i Baz b y li n iety k aln i”.

– Dzis iaj wcale n ie jes t zab awn ie – p o wied ziała Reag an , wp atru jąc s ię w wejś cie d o s to łó wk i. W week en d o we p o ran k i zaws ze b y ła w zły m h u mo rze (jeś li w o g ó le s ię p o jawiała). Ty m razem za d u żo wy p iła i zb y t k ró tk o s p ała. Nie zmy ła jes zcze wczo rajs zeg o mak ijażu i n ad al czu ć ją b y ło p o tem i p ap iero s ami. „Wczo rajs za Reag an ”, p o my ś lała Cath . Nie martwiła s ię jed n ak o n ią, a p rzy n ajmn iej n ie tak , jak martwiła s ię o s wo ją s io s trę. M o że d lateg o , że Reag an wy g ląd ała jak zły wilk , a Wren d o k ład n ie tak jak Cath , ty lk o z lep s zą fry zu rą.

Do jad aln i wes zła d ziewczy n a w b lu zie z n ap is em HUSKER FOOTBALL i o b cis ły ch jean s ach . Reag an wes tch n ęła. – Co s ię d zieje? – s p y tała Cath . – Po d czas ro zg ry wek o n i ws zy s cy wy g ląd ają id en ty czn ie – p o wied ziała Reag an . – M as k u ją s wo je b rzy d k ie, zd efo rmo wan e p rawd ziwe ja… – Od wró ciła s ię d o Cath . – A ty co b ęd zies z d ziś p o rab iać? – Będ ę s ię u k ry wać w n as zy m p o k o ju . – Przy d ało b y ci s ię tro ch ę ś wieżeg o p o wietrza. – M n ie? – Cath zak rztu s iła s ię k awałk iem k an ap k i z d u s zo n y m mięs em. – To b ie za to p rzy d ało b y s ię ś wieże DNA. – Wy g ląd am, jak wy g ląd am, b o ży ję – o d p arła Reag an . – Bo zb ieram d o ś wiad czen ia. Ro zu mies z? Cath s p o jrzała n a n ią i n ie mo g ła p o ws trzy mać u ś miech u . Reag an malo wała k res k i wo k ó ł o czu , jak rad y k aln a wers ja Kate M id d leto n . I n awet mimo że b y ła więk s za o d p rzeciętn ej d ziewczy n y – miała s zero k ie b io d ra i ramio n a, d u że p iers i – n o s iła s ię, jak b y b y ła d o k ład n ie teg o ro zmiaru , co n ależy . I ws zy s cy jak o ś n a to s zli – włączn ie z Lev im i p o zo s tały mi facetami, k tó rzy p rzes iad y wali w ich p o k o ju , czek ając, aż Reag an p rzy g o tu je s ię d o wy jś cia. – Tak ieg o wy g ląd u – p o wied ziała Reag an , ws k azu jąc n a s wo ją s zarą, wczo rajs zą twarz – n ie wy p racu jes z, s ied ząc cały mi d n iami w p o k o ju . – Zap is zę to s o b ie. – Zró b my co ś razem. – Dziś jes t mecz. J ed y n ą s en s o wn ą o p cją jes t zab ary k ad o wan ie s ię w p o k o ju . – M as z co ś czerwo n eg o ? – zap y tała Reag an . – J eś li wło ży my co ś czerwo n eg o , mo żemy d o s tać n a k amp u s ie d armo we d rin y . Zad zwo n ił telefo n Cath . Sp o jrzała n a wy ś wietlacz. Wren . Włączy ła „wy cis z”. – M u s zę d ziś p is ać – p o wied ziała. Po p o wro cie d o p o k o ju Reag an wzięła p ry s zn ic, a p o tem, s ied ząc p rzy b iu rk u , malo wała s ię p rzed mały m lu s terk iem. Wy s zła, a g d y wró ciła p arę g o d zin p ó źn iej, miała ze s o b ą s iatk i ze s k lep u i ch ło p ak a o imien iu Eric. Po tem zn ó w zn ik n ęła, ty m razem aż d o n as tęp n eg o d n ia, d o zach o d u s ło ń ca. Po jawiła s ię s ama. Cath wciąż s ied ziała p rzy b iu rk u . – Do ś ć teg o ! – Reag an n iemal k rzy k n ęła.

– J ezu s ie – p o wied ziała Cath , o d wracając s ię k u n iej. J ej o czy p o trzeb o wały k ilk a s ek u n d , żeb y s ię d o s tro ić d o czeg o ś , co n ie b y ło ek ran em k o mp u tera. – Ub ieraj s ię! – zarząd ziła Reag an . – I n ie p y s k u j. Nie zamierzam w to z to b ą g rać. – W co ? – W to , że jes teś małą s mu tn ą p u s teln iczk ą. Przerażas z mn ie. Ub ieraj s ię, id ziemy n a k ręg le. – Na k ręg le? – ro ześ miała s ię Cath . – No tak , b o k ręg le s ą n ib y b ard ziej żało s n e n iż to , co ty wy p rawias z, tak ? Cath o d s u n ęła s ię o d b iu rk a. No g i miała n a wp ó ł zd rętwiałe. Po ru s zy ła n imi. – Nig d y n ie b y łam n a k ręg lach . Co p o win n am wło ży ć? – Nig d y n ie b y łaś n a k ręg lach !? – n ied o wierzała Reag an . – W Omah a n ie ma k ręg li? Cath wzru s zy ła ramio n ami. – M o że s ą jak ieś d la s tary ch lu d zi? – Włó ż o b o jętn ie co . Najlep iej co ś , co n ie ma wizeru n k u Simo n a Sn o wa, żeb y in n i n ie p o my ś leli, że zatrzy małaś s ię w ro zwo ju w wiek u s ied miu lat. Cath p rzeb rała s ię w czerwo n y T-s h irt z n ap is em RÓB SWOJ E i jean s y o raz p o p rawiła k u cy k a. Reag an p rzy jrzała s ię jej p o d ejrzliwie. – M u s is z s ię tak czes ać? To jak iś mo rmo ń s k i zwy czaj? – Nie jes tem mo rmo n k ą. – Co in n eg o miałam n a my ś li. Ro zleg ło s ię p u k an ie d o d rzwi, więc Reag an o two rzy ła. W p ro g u s tał Lev i, n iemal s p ręży n u jąc. M iał n a s o b ie b iałą k o s zu lk ę, n a k tó rej p is ak iem wo d o o d p o rn y m d o ry s o wał k o łn ierzy k , g u zik i i k ies zo n k ę n a p iers i. Nad k ies zo n k ą o zd o b n y mi literami n ap is ał: „Kró l Trafień ”. – Id ziemy ? – zap y tał.

Reag an i Lev i ś wietn ie g rali w k ręg le. Ok azało s ię, że w Arn o ld mieli k ręg ieln ię, ch o ć, jak twierd zili, n awet w p o ło wie n ie tak fajn ą jak ta. J ak o jed y n i s p o ś ró d g raczy b y li p o n iżej czterd zies tk i, co n ie p rzes zk ad zało Lev iemu zag ad y wać k ażd eg o w lo k alu . Ro zmawiał z facetem s p reju jący m o b u wie, z emery tami z s ąs ied n ieg o to ru , całą g ru p k ą mamu s iek z jak iejś lo k aln ej lig i, o d k tó ry ch wró cił z p o targ an y mi wło s ami i d zb an k iem p iwa.

Reag an zach o wy wała s ię, jak b y teg o ws zy s tk ieg o n ie wid ziała. – Wy d aje mi s ię, że zap o mn iałeś jes zcze u cało wać teg o b o b as a w k ącie – p o wied ziała Cath . – Któ reg o ? – o ży wił s ię. – Nie, ja p o p ro s tu … – Zn o wu „p o p ro s tu ”. Lev i o d ło ży ł d zb an ek . W d ru g iej ręce trzy mał trzy s zk lan k i i zręczn ie p o s tawił je n a s to le. – Po co to ro b is z? – Co ? – Nalał p iwa i p o d ał jej s zk lan k ę. Bez zas tan o wien ia ją p rzy jęła, a p o tem o d ło ży ła z n ies mak iem. – Wy ch o d zis z d o lu d zi i jes teś d la n ich miły . Uś miech n ął s ię. Ch o ć w s u mie u ś miech ał s ię ju ż p rzed tem, więc teraz u ś miech n ął s ię jes zcze s zerzej. – Uważas z, że p o win ien em s ię zach o wy wać jak ty ? – zap y tał, a p o tem s p o jrzał n a Reag an , k tó ra o b s erwo wała s p o d e łb a (a mimo to p o żąd liwie) p o d ajn ik k u l. – Alb o o n a? Cath wy wró ciła o czami. – M u s i b y ć g d zieś zło ty ś ro d ek . – Ze mn ie jes t zło ty ch ło p ak – p o wied ział – więc ch y b a o co ś tak ieg o ch o d zi. Cath k u p iła s o b ie w b arze wiś n io wą co lę i zo s tawiła p iwo . Reag an zao p atrzy ła ich w d wa p ó łmis k i o ciek ający ch s erem n ach o s ó w. Lev i zaś p rzy n ió s ł trzy k o rn is zo n y z k o p erk iem, k tó re b y ły tak k waś n e, że p o leciały im łzy . Pierws zą ru n d ę wy g rała Reag an , d ru g ą Lev i. Po d czas trzeciej Lev i n amó wił faceta zza k o n tu aru , żeb y s p ecjaln ie d la Cath włączy ł s amo ch o d zik i d la d zieci, b o jak d o tąd n ie miała an i jed n eg o trafien ia. I zn ó w wy g rał. Cath miała p rzy s o b ie ak u rat d o ś ć p ien ięd zy , b y k u p ić s o b ie, Reag an i Lev iemu lo d y z au to matu . – Nap rawd ę jes tem Kró lem Trafień – p o wied ział Lev i. – Za k ażd y m razem to , co n ap is zę s o b ie n a k o s zu lce, s ię s p ełn ia. – Dziś wieczo rem n a p ewn o s ię s p ełn i u M u g g s y ’eg o – p o wied ziała Reag an . Lev i s ię ro ześ miał i rzu cił w n ią zmięty m p ap ierk iem p o lo d ach . Sp o s ó b , w jak i s ię d o s ieb ie u ś miech ali, s p rawiał, że Cath u ciek ała wzro k iem. By li w s wo im to warzy s twie tacy s wo b o d n i. J ak b y zn ali s ię n a wy lo t. Reag an b y ła d la Lev ieg o d u żo s ło d s za, ale też zo łzo wata, n iż k ied y k o lwiek b y ła d la Cath .

Kto ś p o ciąg n ął ją za k u cy k , aż jej g ło wa p o d s k o czy ła. – Id zies z tam z n ami, p rawd a? – s p y tał Lev i. – Do k ąd ? – No , d o M u g g s y ’eg o . No c jes zcze mło d a. – I ja ró wn ież – o d p arła Cath . – Nie mo g ę ch o d zić p o k n ajp ach . – Będ zies z p o d n as zą o p iek ą. Nik t cię n ie b ęd zie s p rawd zał. – On ma rację – d o d ała Reag an – M u g g s y to miejs ce d la wy rzu tk ó w i b ezn ad ziejn y ch alk o h o lik ó w. Pierws zo ro czn iacy n ig d y tam n ie ch o d zą. Ws ad ziła p ap iero s a międ zy zęb y , ale g o n ie zap aliła. Lev i wziął g o i ws u n ął s o b ie d o u s t. Cath ju ż p rawie s ię zg o d ziła. M imo to p o k ręciła g ło wą. Gd y wró ciła d o p o k o ju , p o my ś lała, że zad zwo n i d o Wren . J ed n ak zad zwo n iła d o taty . Brzmiał, jak b y b y ł b ard zo zmęczo n y , ale p rzy n ajmn iej n ie ch ciał p rzeb u d o wy wać s ch o d ó w n a zjeżd żaln ię wo d n ą, co u zn ała za p o s tęp . I n awet zjad ł n a o b iad d wa o p ak o wan ia mro żo n ek Health y Ch o ice. – To zd ro wy wy b ó r! – p o wied ziała Cath , p ró b u jąc zab rzmieć p rzek o n u jąco jak w rek lamie. Po tem tro ch ę p o czy tała, p rzy g o to wu jąc s ię n a zajęcia. Nas tęp n ie p raco wała n ad Rób swoje, p ó k i o czy n ie zaczęły jej s zczy p ać, a wted y wied ziała ju ż, że zaś n ie, g d y ty lk o d o tk n ie g ło wą p o d u s zk i.

*** – Sło wa mają wielk ą mo c – p o wied ziała p an n a Po s s ib elf, k ro cząc lek k o międ zy rzęd ami ławek . – Ty m więk s zą, im częś ciej s ię je wy p o wiad a… – Im częś ciej s ię ich u ży wa, o d czy tu je czy s p is u je w k o n k retn y ch , s p ecy ficzn y ch k o mb in acjach . – Zatrzy mała s ię p rzy ławce Simo n a i p o s tu k ała w n ią k ró tk ą, zd o b io n ą k lejn o tami ró żd żk ą. – W g ó rę, w g ó rę leć – p o wied ziała wy raźn ie. Simo n p o czu ł, jak p o d ło g a u s u wa mu s ię s p o d s tó p . Po ch wy cił k rawęd ź ławk i, p rzewracając s tertę k s iążek i ro zs y p u jąc p ap iery . W d ru g im k ącie s ali ro zleg ł s ię ś miech Bas ilto n a. Pan n a Po s s ib elf trąciła b u t Simo n a s wo ją ró żd żk ą. – Ws trzy maj s ię! – I jeg o ławk a zawis n ęła w p o wietrzu metr n ad p o d ło g ą. – Klu czem d o właś ciweg o rzu can ia zak lęcia – k o n ty n u o wała – jes t wy d o b y cie jeg o mo cy . To n ie ty lk o wy mó wien ie n a g ło s s łó w, to d o tarcie d o ich g łęb o k ieg o zn aczen ia… – Teraz o twó rzcie p o d ręczn ik Magiczne Słowa n a s tro n ie czwartej. A ty , Simo n ie, p ro s zę, ląd u j. Frag men t ro zd ziału 5 p o wieś ci Simon Snow i spadkobierca Maga, co p y rig h t © 2 0 0 1 b y Gemma T. Les lie

7

Kied y Cath zo b aczy ła n a wy ś wietlaczu imię Ab la, p o my ś lała, że to ty lk o p rzy s zed ł es emes , ch o ć k o mó rk a ewid en tn ie d zwo n iła. Ab el n ig d y d o n iej n ie telefo n o wał. Pis ali d o s ieb ie e-maile. Pis ali es emes y – tak jak wczo raj wieczo rem. J ed n ak właś ciwie n ig d y n ie ro zmawiali, ch y b a że o s o b iś cie. – Halo ? – o d eb rała. Czek ała w u mó wio n y m miejs cu p rzed b u d y n k iem, w k tó ry m miała an g iels k i. By ło zd ecy d o wan ie zb y t zimn o , b y s tać n a d wo rze, ale czas em p rzed zajęciami Nick p rzy ch o d ził wcześ n iej. Wted y p rzeg ląd ali wzajemn ie s wo je zad an ia alb o o mawiali tek s t, n ad k tó ry m ws p ó ln ie p raco wali. (Zn ó w wy ch o d ziła im z teg o h is to ria miło s n a – z win y Nick a). – Cath ? – Gło s Ab la b rzmiał ch ro p o wato i s wo js k o . – Cześ ć – p o wied ziała, czu jąc, jak o b lewa ją ciep ło . Nies p o d ziewan ie. M o że n ap rawd ę tęs k n iła za Ab lem? Nad al u n ik ała s io s try . Od k ąd Wren p rzy g ad ała jej p o p ijan emu , Cath n ie ch o d ziła n awet n a lu n ch d o Selleck Hall. A mo że p o p ro s tu tęs k n iła za d o mem? – J ak s ię mas z? – Do b rze. Przecież d o p iero co ci p is ałem, że d o b rze. – No tak , wiem, ale p rzez telefo n to co ś in n eg o . Wy d awał s ię ty m zas k o czo n y . – To s amo p o wied ziała Katie. – Kim jes t Katie? – Katie to p o wó d , d la k tó reg o d o cieb ie d zwo n ię. W zas ad zie jed y n y p o wó d . – Co ? – Cath zes zty wn iała. – Cath , p o zn ałem k o g o ś – p o wied ział. Ot tak . J ak b y to b y ła jak aś telen o wela. – Katie? – Tak . I d zięk i n iej zro zu miałem, że… to , co jes t międ zy n ami, n ie jes t p rawd ziwe. – Co ch ces z p rzez to p o wied zieć? – Ch o d zi mi o n as z związek , Cath … o n n ie fu n k cjo n u je. – Czemu wciąż p o wtarzał jej imię?

– Ależ o czy wiś cie, że fu n k cjo n u je, Ab el. J es teś my ze s o b ą o d trzech lat. – W p ewn y m s en s ie. – Nie w p ewn y m s en s ie. – Có ż… w k ażd y m razie – jeg o g ło s b rzmiał s tan o wczo – p o zn ałem k o g o ś in n eg o . Cath o d wró ciła s ię w s tro n ę ś cian y i o p arła czo ło o ceg lan y mu r. – Katie. – I to fu n k cjo n u je lep iej – p o wied ział. – J es t n am ze s o b ą… d o b rze, ro zu mies z? M o żemy o ws zy s tk im p o ro zmawiać. On a też p ro g ramu je. A tes t d o co lleg e’u n ap is ała n a 9 5 p ro cen t. Cath miała ty lk o 8 9 . – Zry was z ze mn ą, b o n ie jes tem d o ś ć mąd ra? – To n ie jes t zerwan ie. Przecież tak n ap rawd ę w o g ó le ze s o b ą n ie jes teś my . – To właś n ie p o wied ziałeś Katie? – Po wied ziałem jej, że n as ze d ro g i s ię ro zes zły . – Ows zem – rzu ciła Cath – b o d zwo n is z d o mn ie ty lk o wted y , g d y ch ces z zerwać. Ko p n ęła w mu rek i o d razu teg o p o żało wała. – J as n e, za to ty d o mn ie d zwo n iłaś n o n s to p . – Dzwo n iłab y m, g d y b y ś ty lk o ch ciał. – Czy żb y ? Cath zn o wu k o p n ęła w mu rek . – M o że. Ab el wes tch n ął. Brzmiał, jak b y p rzed e ws zy s tk im b y ł b ard zo p o iry to wan y – n ie s mu tn y , n ie p rzy b ity , ale właś n ie p o iry to wan y . – Nie b y liś my p arą ju ż w o s tatn iej k las ie liceu m. Cath ch ciała zap ro tes to wać, ale n ie b y ła w s tan ie wy my ś lić żad n eg o p rzek o n u jąceg o arg u men tu . „Ale p rzecież zab rałeś mn ie n a b al wo js k o wy – p o my ś lała. – Ale p rzecież to ty n au czy łeś mn ie jeźd zić au tem”. – Ale two ja b ab cia zaws ze ro b i mi n a u ro d zin y to rt mleczn y . – Ro b i je tak czy in aczej, n a s p rzed aż. – Ro zu miem. – Cath o p arła s ię p lecami o ś cian ę. Żało wała, że n ie p o trafi s ię ro zp łak ać. Ch o ćb y ty lk o p o to , żeb y mu p o k azać. – Od n o to wałam. Ws zy s tk o o d n o to wałam. Czy li n ie zry wamy , ale k o n iec z n ami. – Nie k o n iec. Nad al mo żemy s ię p rzy jaźn ić. Dalej b ęd ę czy tał twó j fan fik , Katie

też g o czy ta. To zn aczy , o n a g o czy ta ju ż o d d awn a. Czy to n ie zb ieg o k o liczn o ś ci? Cath z n ied o wierzan iem p o trząs n ęła g ło wą. Nag le zza ro g u wy ło n ił s ię Nick i p rzy witał ją jak zwy k le, czy li złap ał jej s p o jrzen ie i en erg iczn ie s k in ął. Cath o d p o wied ziała tak im s amy m g es tem. – Tak , rzeczy wiś cie – p o wied ziała d o s łu ch awk i. Nick p o ło ży ł s wó j p lecak n a k amien n ej d o n icy i s zu k ał w n im czeg o ś międ zy k s iążk ami i zes zy tami. M iał ro zp iętą k u rtk ę, a g d y s ię tak n ach y lał, Cath mo g ła p rawie zajrzeć mu za k o s zu lę. W p ewn y m s en s ie. Wid ziała ty lk o b lad ą s k ó rę i rzad k ie czarn e wło s y . – M u s zę k o ń czy ć – p o wied ziała. – Ah a, n o d o b rze – o d p arł Ab el. – Nad al ch ces z s ię zo b aczy ć p o Święcie Dzięk czy n ien ia? – M u s zę k o ń czy ć – p o wtó rzy ła i wcis n ęła czerwo n ą s łu ch awk ę. Po wo li wzięła g łęb o k i o d d ech . Czu ła s ię o s zo ło mio n a i wy czerp an a, jak b y co ś p ęczn iało jej w k latce p iers io wej. Do cis n ęła ramio n a d o mu ru i s p o jrzała n a Nick a. Po d n ió s ł g ło wę i u ś miech n ął s ię k rzy wo , trzy mając w ręce k ilk a k artek . – Przeczy tałab y ś to ? Wy d aje mi s ię, że jes t d o n iczeg o . Alb o mo że jes t ś wietn e. Ch y b a n awet raczej to d ru g ie. Po wied z, że tak , d o b rze? No , ch y b a że jes t d o n iczeg o .

Tu ż p rzed ro zp o częciem zajęć z p is an ia Cath , ch o wając telefo n za b arczy s ty m Nick iem, wy s łała es emes a d o Wren : ab el ze mn a zerwal o b o ze, p rzy k ro mi. ch ces z zeb y m wp ad la d o cieb ie? tak . o 5 ? d o b ra. d ajes z rad e? ch y b a tak . k o n iec n o cn eg o s to lik a.

– Płak ałaś ? Sied ziały n a łó żk u Cath i zjad ały o s tatn ie b ato n ik i p ro tein o we. – Nie – p o wied ziała Cath – i raczej n ie zamierzam. Wren u g ry zła s ię w warg ę. Do s ło wn ie. – Po wied z to . – Nie wy d aje mi s ię, żeb y m mu s iała. Nig d y n iep o wied zen ie teg o i tak b ęd zie s aty s fak cjo n u jące.

n ie

p rzy p u s zczałam, że

– Po wied z to ! – On n awet n ie b y ł two im p rawd ziwy m ch ło p ak iem! Nawet g o w ten s p o s ó b n ie lu b iłaś ! – Wren p o p ch n ęła s io s trę tak mo cn o , że ta s ię p rzewró ciła. Cath ro ześ miała s ię i zn ó w u s iad ła p ro s to , o b ejmu jąc ramio n ami p o d k u rczo n e n o g i. – Ale n ap rawd ę tak mi s ię wy d awało . – J ak im cu d em? – Wren też s ię zaś miewała. Cath wzru s zy ła ramio n ami. By ł czwartk o wy wieczó r i Wren p lan o wała wy jś cie. Nało ży ła zielo n k awy cień , d zięk i k tó remu jej o czy wy g ląd ały n a b ard ziej zielo n e n iż n ieb ies k ie, a u s ta p o malo wała p o ły s k u jącą czerwien ią. Zro b iła s o b ie p rzed ziałek z b o k u , eleg an ck o zaczes u jąc k ró tk ie wło s y n a czo ło . – No p o ważn ie – p o wied ziała – p rzecież wies z, jak to jes t k o ch ać. Czy tałam, g d y o ty m p is ałaś n a ty s iąc ró żn y ch s p o s o b ó w. Cath s ię s k rzy wiła. – To co in n eg o , to fan tazja, to : „Simo n wy ciąg n ął ręk ę d o Baza, a jeg o imię zab rzmiało w u s tach Simo n a n iczy m zak lęcie”. – Nie ws zy s tk o … – s twierd ziła Wren . Cath p o my ś lała o ty m, jak Lev i p atrzy n a Reag an , k ied y ta s ię z n im d ro czy . Po my ś lała też o Nick u s tu k ający m k o n iu s zk iem języ k a w ró wn e b iałe zęb y . – Nie mo g ę u wierzy ć, że Ab el p o d ał mi jej wy n ik z tes tu – p o wied ziała. – Co mam teraz z ty m zro b ić? Zafu n d o wać jej s ty p en d iu m? – Czy ch o ć tro ch ę cię to s mu ci? – Wren s ięg n ęła p o d łó żk o i p o trząs n ęła p u s ty m p u d łem p o b ato n ik ach . – Tak … ws ty d mi, że tak d łu g o to ciąg n ęłam. Że n ap rawd ę wierzy łam, że tak s ię d a. I s mu tn o mi, b o d o p iero teraz p o czu łam, że s k o ń czy ło s ię liceu m. Co n ajmn iej jak b y Ab el b y ł tak ą p amiątk ą ze s zczęś liwy ch czas ó w, k tó rą ch ciałam s o b ie zatrzy mać. – Pamiętas z, jak ci k u p ił n a u ro d zin y zas ilacz d o k o mp a? – To b y ł d o b ry p rezen t – p o wied ziała Cath , celu jąc we Wren p alcem. Ta g o p o ciąg n ęła. – M y ś lałaś o n im za k ażd y m razem, g d y ład o wałaś lap to p a? – Po trzeb o wałam wted y n o weg o zas ilacza. – Cath s ied ziała o p arta p lecami o ś cian ę, p atrząc n a s io s trę. – Tamteg o d n ia p o cało wał mn ie p o raz p ierws zy , w n as ze

s ied emn as te u ro d zin y . Alb o to ja g o p o cało wałam? – Czy b y ł to p o cału n ek n aład o wan y n amiętn o ś cią? Cath zach ich o tała. – Nie. Ale p o my ś lałam wted y , że d zięk i Ab lo wi czu ję s ię b ezp ieczn a. – Po tarła ty łem g ło wy o ś cian ę. – Pamiętam, jak p o my ś lałam, że n ig d y n ie s tan iemy s ię tacy jak mama i tata, b o g d y b y Ab el miał mn ie d o ś ć, n ie załamało b y mn ie to . Wren wciąż trzy mała d ło ń s io s try . Ścis n ęła ją teraz. A p o tem tak s amo o p arła g ło wę o ś cian ę. Cath p łak ała. – Có ż, u d ało s ię, n ie załamałaś s ię. Cath s ię ro ześ miała i n ie zd ejmu jąc o k u laró w, o tarła p alcami łzy . Wren ch wy ciła ją za d ru g ą d ło ń . – Zn as z mo je zd an ie. – Ch o ćb y s ię waliło i p aliło – wy s zep tała Cath . Czu ła, jak p alce Wren zacis k ają s ię n a jej n ad g ars tk ach . – J es teś my n iep o k o n an e. Cath p o p atrzy ła n a g ład k ie b rązo we wło s y s io s try , n a s talo wy reflek s jej zielo n y ch tęczó wek z s zarą o b wó d k ą. „M o że ty ”, p o my ś lała. – Czy to o zn acza, że n ie b ęd zie ju ż więcej to rtu mleczn eg o n a u ro d zin y ? – s p y tała Wren . – M u s zę p o wied zieć ci co ś jes zcze – rzek ła Cath b ez zas tan o wien ia. – J es t… to zn aczy wy d aje mi s ię, że jes t… p ewien ch ło p ak . Wren u n io s ła b rwi. Zan im jed n ak Cath zd ąży ła co k o lwiek d o d ać, u s ły s zały g ło s y i zg rzy t k lu cza w zamk u . Gd y d rzwi s ię o twarły , Wren p u ś ciła ręce s io s try . Do ś ro d k a wp ad ła Reag an i cis n ęła n a p o d ło g ę s wo ją wo rk o watą to rb ę. Wy b ieg ła s zy b k o , zan im Lev i w o g ó le ws zed ł d o p o k o ju . – Hej, Cath – rzu cił z u ś miech em – czy ty … – Sp o jrzał n a łó żk o i p rzerwał. – Lev i, to mo ja s io s tra, Wren . Wren wy ciąg n ęła ręk ę d o p o witan ia. Cath n ig d y wcześ n iej n ie wid ziała, żeb y Lev i tak s zero k o o twierał o czy . Wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u i u ś cis n ął p o d an ą mu d ło ń . – Wren – p o wtó rzy ł. – Bard zo ciek awe imio n a macie w was zej ro d zin ie. – M ama n ie wied ziała, że b ęd ą b liźn ięta – wy jaś n iła Wren . – A p o tem n ie ch ciało jej s ię s zu k ać jes zcze jed n eg o imien ia.

– Cath er, Wren … – Lev i wy g ląd ał, jak b y właś n ie o d k ry ł Amery k ę. – Cath erin e! Cath p rzewró ciła o czami. Wren s ię u ś miech n ęła. – Sp ry tn e, co ? – Cath – wy mó wił jes zcze raz Lev i, p ró b u jąc wcis n ąć s ię o b o k Wren , mimo że n ie b y ło ju ż miejs ca. Ta ro ześ miała s ię i p rzes u n ęła s ię k u s io s trze. Cath też s ię p rzes u n ęła. Niech ętn ie. „J eś li d ać Lev iemu p alec… ” – Nie wied ziałem, że mas z matk ę – p o wied ział. – An i s io s trę. Co jes zcze u k ry was z? – Pięcio ro k u zy n ó w – o d p arła Wren . – I k ilk a n ies zczęs n y ch ch o mik ó w, z k tó ry ch ws zy s tk ie n azy wają s ię Simo n . Lev i u ś miech n ął s ię s zero k o . – Och , p rzes tań – p o wied ziała Cath zd eg u s to wan a. – Nie czaru j mo jej s io s try ! Co jeś li teg o s ię n ie d a zmy ć? Wró ciła Reag an i s p o jrzała p o n ad Cath . Do s trzeg ła Wren i wzd ry g n ęła s ię. – To jes t ta two ja b liźn iaczk a? – Ej, wied ziałaś o b liźn iaczce? – s p y tał ją Lev i. – Wren , to Reag an – p rzed s tawiła ws p ó łlo k ato rk ę Cath . – Cześ ć – p o wied ziała Reag an , mars zcząc b rwi. – Nie b ierz teg o d o s ieb ie – wy jaś n iła Cath s io s trze. – On i s ię tak zach o wu ją wo b ec k ażd eg o . – I tak ju ż mu s zę iś ć. – Wren ro zb awio n a zes k o czy ła z łó żk a. M iała n a s o b ie ró żo wą s u k ien k ę, b rązo we rajs to p y i b rązo we b o tk i n a o b cas ie, zap in an e n a małe zielo n e g u ziczk i. Tak n ap rawd ę b u ty n ależały d o Cath , ale n ig d y n ie mo g ła s ię zd o b y ć n a o d wag ę, b y je zało ży ć. – M iło b y ło was p o zn ać – p o wied ziała, u ś miech ając s ię d o Reag an i Lev ieg o . – Do zo b aczen ia ju tro n a lu n ch u – d o d ała, p atrząc n a Cath . Reag an ją zig n o ro wała, za to Lev i p o mach ał n a p o żeg n an ie. Gd y ty lk o d rzwi s ię za n ią zamk n ęły , wy b ału s zy ł s wo je n ieb ies k ie o czy . – To b y ła two ja s io s tra b liźn iaczk a? – J ed n o jajo wa – p o wied ziała Reag an z g ry mas em, jak b y miała w u s tach k łąb wło s ó w. Cath p rzy tak n ęła i u s iad ła p rzy b iu rk u . – Nieźle – Lev i p rzes u n ął s ię n a b rzeg łó żk a i s ied ział teraz n ap rzeciwk o n iej. – Nie wiem, d o czeg o zmierzas z, ale wy czu wam, że jes t to d la mn ie o b raźliwe.

– A n ib y d laczeg o to , że two ja s io s tra b liźn iaczk a jes t s u p er las k ą, ma b y ć d la cieb ie o b raźliwe? – Po n ieważ – zaczęła Cath , zb y t n ak ręco n a p rzez Wren , a tak że, o d ziwo , p rzez Ab la, a n awet mo że p rzez Nick a – s p rawias z, że czu ję s ię jak b rzy d k a s io s tra. – Nie jes teś b rzy d k a – wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u . – J es teś p o p ro s tu jak Clark Ken t. Cath zajęła s ię s p rawd zan iem e-maili. – Ej, Cath – p o wied ział Lev i i k o p n ął w jej k rzes ło . Sły s zała w jeg o to n ie, że s ię d ro czy . – Os trzeżes z mn ie, jak b ęd zies z ch ciała zd jąć o k u lary ?

*** Ag ath a Wellb elo v e b y ła n ajb ard ziej u ro czą wied źmą w cały m Watfo rd . Ws zy s cy to wied zieli: k ażd y ch ło p ak , k ażd a d ziewczy n a, ws zy s cy n au czy ciele… Nieto p erze w d zwo n n icy , węże w p iwn icach … Sama też o ty m wied ziała. M o żn a b y p o my ś leć, że to u mn iejs zy jej wd zięk i u ro d ę, ale cztern as to letn ia Ag ath a n ig d y n ie wy k o rzy s ty wała tej wied zy , b y k o mu ś zas zk o d zić. Zd awała s o b ie s p rawę, że jes t ś liczn a – jej u ro d a b y ła d arem, k tó ry m ch ętn ie s ię d zieliła. Każd y jej u ś miech b y ł jak p o b u d k a w p ięk n y s ło n eczn y p o ran ek . Ag ath a d o b rze o ty m wied ziała. Więc u ś miech ała s ię d o k ażd eg o , k o g o n ap o tk ała, jak b y to b y ła n ajlep s za rzecz, jak ą mo że d ać in n y m. Frag men t ro zd ziału 1 5 p o wieś ci Simon Snow i cztery selkie, co p y rig h t © 2 0 0 7 Gemma T. Les lie

8

– Zaczęłaś ju ż s wo ją s cen ę? Sied zieli w p o d ziemiach b ib lio tek i, a w zas ad zie jes zcze p o zio m n iżej, i b y ło im zimn iej n iż zwy k le. Wiatr s p rawiał, że g rzy wk a Nick a p o wiewała mu n ad czo łem. „Czy to u facetó w też n azy wa s ię g rzy wk ą?”, zas tan awiała s ię Cath . – Czemu tu tak wieje? – zap y tała. – A czemu w o g ó le wieje? – o d p arł Nick . To ją ro zb awiło . – Nie wiem, p rzy p ły wy ? – Od d y ch an ie jas k iń ? – A mo że to n ie wiatr – p o wied ziała Cath – ty lk o tak właś n ie s ię d zieje, g d y czas n ag le p rzy s p ies za? Nick s ię d o n iej u ś miech n ął. M iał wąs k ie ciemn e warg i, teg o s ameg o k o lo ru co wn ętrze jeg o u s t. – Hu man iś ci s ą d o n iczeg o – s twierd ził, mars zcząc b rwi. Trącił ją ło k ciem. – No ale wracając d o tematu , zaczęłaś ju ż? J ak cię zn am, to ju ż p ewn ie s k o ń czy łaś . J es teś w p y tę s zy b k a. – Du żo ćwiczę. – Ćwiczy s z p is an ie? – Tak . – Przez s ek u n d ę b rała p o d u wag ę, żeb y wy zn ać mu p rawd ę. O Simo n ie i Bazie. O p is an iu ro zd ziału d zien n ie i trzy d zies tu p ięciu ty s iącach o d s ło n . – Pis u ję wp rawk i. Co d zien n ie ran o , żeb y zach o wać fo rmę. A ty zacząłeś ju ż s wo ją s cen k ę? – Tak – o d p arł. Bazg rał n a marg in es ie n o tatn ik a. – Trzy razy . Nie jes tem p rzek o n an y d o teg o zad an ia… Pro fes o r Pip er k azała im s two rzy ć s cen ę z n iewiary g o d n y m n arrato rem. Cath n ap is ała s wó j tek s t z p ers p ek ty wy Baza. Od jak ieg o ś czas u ch o d ziło jej to p o g ło wie, p o za ty m p ewn eg o d n ia mo g łab y to wy k o rzy s tać w d łu żs zy m fan fik u . Pewn eg o d n ia, g d y s k o ń czy ju ż p is ać Rób swoje. – To p o win n a b y ć d la cieb ie p es tk a – p o wied ziała, o d d ając mu k u k s ań ca – ws zy s cy two i n arrato rzy s ą n ies o lid n i.

Nick d ał jej d o p rzeczy tan ia k ilk a s wo ich o p o wiad ań o raz p ierws ze ro zd ziały p o wieś ci, k tó rą zaczął p is ać jes zcze n a p o czątk u s tu d ió w. J eg o tek s ty b y ły mro czn e – b ard ziej mro czn e i p o n u re, n iż Cath k ied y k o lwiek b y łab y w s tan ie wy my ś lić – lecz jed n o cześ n ie zab awn e. I w jak imś s to p n iu k rzep iące. Nick n ap rawd ę d o b rze p is ał. Lu b iła s ied zieć p rzy n im i o b s erwo wać, jak talen t s p ły wa mu z ręk i. Patrzeć, jak p o ws tają jeg o d o wcip y , jak s ło wa s ię d o s ieb ie d o p as o wu ją. – No właś n ie… – p o wied ział, o b lizu jąc g ó rn ą warg ę. Prak ty czn ie n ie miał g ó rn ej warg i, zaled wie k res k ę czerwien i. – Dlateg o czu ję, że ty m razem p o win ien em zro b ić co ś wy jątk o weg o . – Daj ju ż. – Cath p o ciąg n ęła za n o tatn ik . – M o ja k o lej. Od eb ran ie mu n o tatn ik a zaws ze b y ło tru d n e. Za p ierws zy m razem, g d y mieli p raco wać n ad zad an y m tek s tem, Nick p rzy s zed ł z n ap is an y mi wcześ n iej trzema s tro n ami. – Os zu k u jes z – p o wied ziała mu wted y . – To ty lk o ro zg rzewk a, żeb y łatwiej n am b y ło zacząć. Zab rała mu n o tes i zaczęła p is ać n a jeg o tek ś cie, międ zy wers ami, u p y ch ając n o we d ialo g i n a marg in es ie o raz wy k reś lając te mo men ty , w k tó ry ch Nick wed łu g n iej p o s u n ął s ię za d alek o . (M iał ten d en cję d o p rzed o b rzan ia). Nas tęp n ie d o d ała k ilk a ak ap itó w o d s ieb ie. Pis an ie n a p ap ierze n ie s p rawiało jej ju ż tru d u , ch o ć n ad al wo lała włas n ą k lawiatu rę. – M u s zę p o p rzes tawiać frag men ty – p o wied ziała. – Nas tęp n y m razem p rzy n io s ę n o ży czk i. Teraz, g d y p raco wali, s iad ali o b o k s ieb ie. Tak b y ło wy g o d n iej czy tać i p is ać. Cath zajmo wała miejs ce p o p rawej s tro n ie Nick a, żeb y n ie s ztu rch ali s ię p rzy p ad k o wo ręk ami, k tó ry mi p is ali. Wy o b rażała s o b ie, że jes t częś cią d wu g ło weg o p o two ra alb o b ierze u d ział w wy ś cig u p ar ze związan y mi n o g ami. Czu ła s ię s wo b o d n ie, jak w d o mu . Nie wied ziała jed n ak , co czu je Nick . Do ś ć d u żo ze s o b ą ro zmawiali, p rzed zajęciami i w trak cie. Nick całk iem s ię wted y o d wracał ze s wy m k rzes łem. Czas em, ju ż p o wy k ład ach , Cath u d awała, że mu s i p ó jś ć w s tro n ę Bes s ey Hall, czy li tam, g d zie Nick miał n as tęp n e zajęcia, n awet mimo teg o , że za Bes s ey Hall b y ł ju ż ty lk o s tad io n fu tb o lo wy . Dzięk i Bo g u Nick n ig d y n ie

zap y tał, d o k ąd id zie. Nig d y też o to n ie p y tał, g d y n o cą k o ń czy li p raco wać w b ib lio tece. Stawali n a ch wilę n a s ch o d ach , Nick zak ład ał p lecak i wiązał n ieb ies k i wzo rzy s ty s zalik , n as tęp n ie mó wił: „Do zo b aczen ia n a zajęciach ” i ju ż g o n ie b y ło . J eś li Cath wied ziała, że Lev i jes t u n iej w p o k o ju , d zwo n iła p o n ieg o . Ale p rzeważn ie wy b ierała w telefo n ie n u mer 9 1 1 i b ieg ​ł a d o s wo jeg o ak ad emik a, trzy mając p alec w g o to wo ś ci n ad p rzy cis k iem „p o łącz”.

Wren b y ła n a jak iejś d ziwn ej d iecie. – To d ieta „Ch u d a Zo łza” – p o wied ziała Co u rtn ey . – Weg ań s k a – d o p recy zo wała Wren . Teg o d n ia w Selleck Hall b y ł Piątek z Fajitą. Na talerzu Wren p iętrzy ły s ię g rillo wan a zielo n a p ap ry k a, ceb u la i d wie p o marań cze. J ad ła w ten s p o s ó b ju ż o d k ilk u ty g o d n i. Cath p rzy jrzała s ię jej u ważn ie. No s iły tak ie s ame u b ran ia, więc d o b rze wied ziała, jak p o win n y leżeć n a s y lwetce. Sweter Wren n ad al o p in ał s ię n a b iu ś cie, a jean s y n ad al zjeżd żały n is k o n a ty łk u . Ob ie miały p rzy ciężk i d ó ł – Cath wo b ec teg o lu b iła zak ład ać k o s zu le i s wetry , k tó ry mi zas łan iała b io d ra, Wren zaś wy b ierała ciu ch y p o d k reś lające talię. – Wy g ląd as z jak zaws ze – p o wied ziała Cath . – Wy g ląd as z tak jak ja, a p o p atrz, czy m s ię ży wię. – J ad ła wo ło wą fajitę z k waś n ą ś mietan ą i trzema ro d zajami s era. – Tak , ale ty n ie p ijes z alk o h o lu . – To też elemen t d iety „Ch u d a Zo łza”? – Ch u d y mi zo łzami jes teś my w d n i p o ws zed n ie, a w week en d y jes teś my p ijan y mi zo łzami – p o wied ziała Co u rtn ey . Cath p ró b o wała złap ać s p o jrzen ie Wren . – Nie wiem, czy w o g ó le ch cę b y ć jak ąk o lwiek zo łzą. – Za p ó źn o – s twierd ziła Wren s ło d k o . – Czy wczo raj też wid ziałaś s ię z Nick iem? – Tak – o d p arła Cath i s ię u ś miech n ęła. Naty ch mias t s p ró b o wała p rzero b ić ten u ś miech n a iro n iczn y u ś mies zek , co s p rawiło , że wy g ląd ała jak k ró lik ru s zający n o s em. – O, Cath ! – zawo łała Co u rtn ey . – Po my ś lały ś my , że k tó reg o ś wieczo ru mo żemy „p rzy p ad k o wo ” wp aś ć d o b ib lio tek i, żeb y g o zo b aczy ć. Wto rk i i czwartk i, tak ? – Nie, n ie ma tak iej o p cji, n ie, n ie, n ie. – Cath s p o jrzała s io s trze w o czy . – Nie.

Ro zu miemy s ię? Po wied z, że s ię ro zu miemy . – Ro zu miemy s ię. – Wren d źg n ęła wid elcem ceb u lę. – O co ci ch o d zi? – O n ic. Ale g d y b y ś cie p rzy s zły , to zro b iłab y s ię z teg o więk s za s p rawa. A to zn is zczy ło b y mo ją s trateg ię: „Cześ ć, co tam? Ch ces z d ziś co ś ws p ó ln ie zro b ić? To s p o k o ”. – M as z s trateg ię? Czy o n a zak ład a cało wan ie? Wren n ie o d p u s zczała tematu cało wan ia. Od k ied y Ab el rzu cił Cath , ws iad ła n a n ią i n amawiała d o p o d ążan ia za n amiętn o ś cią i u wo ln ien ia wewn ętrzn ej b es tii. – A co my ś lis z o ty m? – p y tała, s to jąc w k o lejce p o lu n ch i ws k azu jąc atrak cy jn eg o ch ło p ak a. – Ch ces z s ię z n im cało wać? – Nie ch cę s ię cało wać z o b cy m czło wiek iem – o d p o wiad ała wted y Cath . – Nie in teres u ją mn ie u s ta wy jęte z k o n tek s tu . Co ty lk o częś cio wo b y ło p rawd ą. Od k ied y Ab el z n ią zerwał… o d k ied y Nick s iad ał o b o k n iej… Cath zaczęła d o s trzeg ać p ewn e rzeczy . Ch ło p ak ó w. Facetó w. Ws zęd zie. Nap rawd ę, ws zęd zie. Na zajęciach , p o zajęciach , w ak ad emik u , n a wy żs zy ch p iętrach , n a n iżs zy ch p iętrach . M o g łab y p rzy s iąc, że w n iczy m n ie p rzy p o min ają o n i ch ło p có w ze s zk o ły ś red n iej. „J ak to mo żliwe, że tak a zmian a zas zła w ciąg u jed n eg o ro k u ?” Łap ała s ię n a ty m, że p atrzy n a ich s zy je i d ło n ie. Do s trzeg ała k an cias to ś ć s zczęk i, s p o s ó b , w jak i k latk a p iers io wa łączy s ię z s iln y mi ramio n ami, ich wło s y … Brwi Nick a p o wtarzały k s ztałt lin ii wło s ó w, a b ak i s ch o d ziły mu n a p o liczk i. Gd y za n im s ied ziała w s ali wy k ład o wej, wid ziała mięś n ie lewej ręk i zazn aczające s ię p o d k o s zu lą. Nawet Lev i ją ro zp ras zał. Niemal cały czas . J eg o d łu g a o p alo n a s zy ja, g rd y k a d rg ająca, g d y s ię ś miał. Cath czu ła s ię in aczej. Czu ła s ię n as tro jo n a n a ch ło p ak ó w. Czu ła, że zaczy n a mieć b zik a n a ich p u n k cie – mimo że żad en z ty ch facetó w n ie wy g ląd ał jak ch ło p iec. Po raz p ierws zy też Wren b y ła o s tatn ią o s o b ą, z k tó rą ch ciała o ty m p o ro zmawiać. W o g ó le k ażd y b y ł o s tatn ią o s o b ą. – M o ja s trateg ia p o leg a n a ty m – tłu maczy ła s io s trze – żeb y n ie p o zn ał mo jej ład n iejs zej i s zczu p lejs zej b liźn iaczk i.

– Nie s ąd zę, żeb y to miało zn aczen ie – p o wied ziała Wren . Cath o d n o to wała w my ś lach , że n ie p o lemizo wała ze s ło wami „ład n iejs za i s zczu p lejs za”. – Wy g ląd a n a to , że o n leci n a twó j u my s ł. J a n ie mam tak iej mó zg o wn icy . To p rawd a. Cath k o mp letn ie teg o n ie ro zu miała. M iały p rzecież tak ie s amo DNA. Tak ie s ame g en y , tak ie s amo wy ch o wan ie. Nie wiad o mo , s k ąd b rały s ię ró żn ice międ zy n imi. – Po jed ź ze mn ą d o d o mu w ten week en d – p o wied ziała n ag le. Zn alazła tran s p o rt d o Omah a, ch o ć Wren ju ż wcześ n iej mó wiła, że n ie ch ce jech ać. – Wies z, że tata za n ami tęs k n i – d o d ała. – No d aj s ię n amó wić. Wren o p u ś ciła wzro k n a tack ę. – M ó wiłam ci, że mu s zę s ię u czy ć. – W ten week en d jes t mecz – p rzy p o mn iała Co u rtn ey . – Będ ziemy mo g ły b y ć n ietrzeźwe aż d o p o n ied ziałk u , d o g o d zin y jed en as tej. – Dzwo n iłaś ch o ciaż d o taty ? – zap y tała Cath . – Pis zemy d o s ieb ie e-maile. Wy d aje s ię, że ws zy s tk o u n ieg o g ra. – Tęs k n i za n ami. – No i tak ma b y ć, w k o ń cu to n as z tata. – To p rawd a – p o wied ziała cich o Cath – ale jes t jak iś in n y . Wren u n io s ła wzro k i p atrząc n a s io s trę, lek k o p o trząs ała g ło wą. Cath o d s u n ęła s ię o d s to lik a. – Lep iej ju ż p ó jd ę. Przed zajęciami mu s zę jes zcze zajrzeć d o mo jeg o p o k o ju .

Kied y teg o p o p o łu d n ia p ro fes o r Pip er zb ierała tek s ty z n iewiary g o d n y mi n arrato rami, Nick wy rwał Cath z ręk i jej p racę. Od eb rała mu ją. Un ió s ł b rew. Cath p u ś ciła d o n ieg o o k o i s ię u ś miech n ęła. Do p iero p ó źn iej zd ała s o b ie s p rawę, że b y ł to u ś miech z rep ertu aru jej s io s try . Żarliwie en tu zjas ty czn y u ś miech . Zan im Nick s ię o d wró cił, p rzez ch wilk ę p rzy g ląd ał s ię jej w zad u mie. Pro fes o r Pip er wzięła o d n iej k artk i. – Dzięk u ję, Cath . – Uś miech n ęła s ię ciep ło i lek k o ś cis n ęła ramię d ziewczy n y . – J u ż s ię n ie mo g ę d o czek ać. Na te s ło wa Nick s ię o b ejrzał. – Lizu s – p o wied ział b ezg ło ś n ie. Cath ch ciała s ięg n ąć i p rzy czes ać mu wło s y , g ład ząc je aż d o s zy i.

*** M in ęły d wie g o d zin y , o d k ąd wciąg n ięto mo s t zwo d zo n y . Dwie g o d zin y p rzerzu can ia s ię win ą. Baz wy d ął u s ta i p o wied ział: – Zd ąży lib y ś my p rzez zamk n ięciem b ram, g d y b y ś mi n ie wlazł w d ro g ę. – Nie mu s iałb y m wch o d zić ci w d ro g ę, g d y b y ś s ię tak n ik czemn ie n ie zach o wy wał – o d wark n ął Simo n . Ale p rzecież wied ział, że tak mo cn o wciąg n ęli s ię w k łó tn ię, że s tracili p o czu cie czas u i teraz b ęd ą mu s ieli s p ęd zić n o c n a zewn ątrz. Nie d ało s ię o b ejś ć g o d zin y cis zy n o cn ej. Niezależn ie o d teg o , ile razy Baz p ró b o wał s tu k ać o b cas ami, wy p o wiad ając s ło wa zak lęcia: „Ws zęd zie d o b rze, ale w d o mu n ajlep iej”. (Teg o zak lęcia u czy li s ię d o p iero w s ió d mej k las ie. Nie b y ło s zan s y , żeb y Bazo wi s ię u d ało ). Simo n wes tch n ął i o p ad ł n a trawę. Baz n ad al co ś mamro tał i g ap ił s ię n a twierd zę, jak b y miał jak imś cu d em zo b aczy ć n ieo czek iwan e wejś cie. – Ej – p o wied ział Simo n , u d erzając Baza w k o lan o . – Ała, co ? – M am b ato n czek o lad o wy , ch ces z p ó ł? Baz s p o jrzał w d ó ł. J eg o p o ciąg ła twarz b y ła w p ó łmro k u ró wn ie s zara jak o czy . Od rzu cił d o ty łu czarn e wło s y , s k rzy wił s ię i u s iad ł n a wzg ó rzu , o b o k Simo n a. – J ak i ro d zaj? – M ięto wy – o d p o wied ział Simo n i wy ciąg n ął b ato n z k ies zen i p elery n y . – M ó j u lu b io n y – p rzy zn ał Baz n iech ętn ie. Simo n u ś miech n ął s ię d o n ieg o s zero k o . – M ó j też. Frag men t p o s tu Sekrety, gwiazdy i czekoladowe batony, o p u b lik o wan eg o w s ty czn iu 2 0 0 9 ro k u p rzez au to rk i Fan Fix x .n et M ag icath i Wren eg ad e

9

Cath miała jes zcze g o d zin ę d o wy jazd u d o Omah a i n ie ch ciało jej s ię s ied zieć w p o k o ju . By ł n ap rawd ę fajn y lis to p ad o wy d zień . Ch ło d n y , rześ k i, n ie d o k o ń ca mro źn y , n ie d o k o ń ca lo d o waty . Na ty le jed n ak zimn y , b y d ać d o b ry p o wó d d o n o s zen ia u lu b io n y ch rzeczy – k ard ig an ó w, rajs to p i o ciep laczy n a n o g i. Najp ierw p o my ś lała, że p ó jd zie s ię g d zieś p o u czy ć, ale zamias t teg o wy b rała s ię n a s p acer p o cen tru m Lin co ln . Prawie n ig d y n ie wy ch o d ziła p o za k amp u s , b o n ie miała p o co . Op u s zczan ie k amp u s u b y ło d la n iej jak p rzek raczan ie g ran icy . Co b y zro b iła, g d y b y zg u b iła p o rtfel alb o g d y b y zab łąd ziła? M u s iałab y zad zwo n ić d o amb as ad y … Lin co ln

s p rawiało

wrażen ie małej mieś cin y , d u żo

mn iejs zej n iż Omah a.

W cen tru m zn ajd o wały s ię s tare k in a i małe s k lep ik i. Cath p rzes zła o b o k tajs k iej res tau racji i s ły n n eg o Ch ip o tle. Zatrzy mała s ię, b y wejś ć d o s k lep u z p amiątk ami i p o wąch ać o lejk i. Po d ru g iej s tro n ie zo b aczy ła Starb u ck s a. By ła ciek awa, czy to właś n ie tu p racu je Lev i – p o ch wili ju ż tam s zła. Wn ętrze n ie ró żn iło s ię o d in n y ch Starb u ck s ó w, jak ie Cath wid ziała d o tej p o ry . M o że ty lk o p rzeb y wało tu więcej p ro fes o ro p o d o b n y ch o s ó b . No i Lev i: żwawo p o ru s zał s ię p rzy ek s p res ie d o k awy , u ś miech ając s ię w reak cji n a co ś , co u s ły s zał w s łu ch awk ach . M iał n a s o b ie b iały T-s h irt i czarn y s weter. Wy g ląd ał, jak b y właś n ie wró cił o d fry zjera – jeg o wło s y b y ły n ieco k ró ts ze, ale wciąż p o targ an e i o p ad ające n a o czy . Wy k rzy k n ął czy jeś imię i wręczy ł k u b ek k awy mężczy źn ie, k tó ry wy g ląd ał jak emery to wan y n au czy ciel g ry n a s k rzy p cach . Lev i p rzy s tan ął n a ch wilę, b y z n im p o ro zmawiać. Bo tak i właś n ie b y ł Lev i, a ro zmawian ie b y ło d la n ieg o b io lo g iczn ą k o n ieczn o ś cią. – Sto is z w k o lejce? – jak aś k o b ieta zap y tała Cath . – Nie, n ie, p ro s zę. Po ch wili jed n ak Cath s twierd ziła, że w g ru n cie rzeczy u s tawi s ię w k o lejce. W k o ń cu n ie p rzy s zła tu , b y o b s erwo wać Lev ieg o w n atu raln y m ś ro d o wis k u . Nie d o k o ń ca wied ziała n awet, p o co tu p rzy s zła.

– Czy m mo g ę s łu ży ć? – zap y tał ch ło p ak p rzy k as ie. – Ty n iczy m – wtrącił s ię Lev i, o d s u wając g o . – J a s ię zajmę tą p an ią. – Uś miech n ął s ię s zero k o . – Cath er. – Hej – p o wied ziała, wy wracając o czami. Nie s ąd ziła, że ją zo b aczy ł. – No p ro s zę, cała jes teś w s wetrach . A to co , s wetry n o żn e? – To o ciep lacze n a n o g i. – M as z n a s o b ie co n ajmn iej cztery ró żn e ty p y s wetró w. – To jes t s zalik . – Wy g ląd as z, jak b y cię k to ś o b wiązał s wetrami. – Do b rze, ju ż d o tarło . – Przy s złaś s ię p rzy witać? – Nie – o d p arła. Zmars zczy ł czo ło . Cath zn ó w wy wró ciła o czami. – Przy s złam p o k awę. – J ak ą? – Zwy k łą. Du żą. – Zimn o jes t. Zro b ię ci co ś wy jątk o weg o . Wzru s zy ła ramio n ami. Lev i ch wy cił k u b ek i zaczął p o mp o wać d o n ieg o s y ro p . Czek ała p o d ru g iej s tro n ie ek s p res u . – J ak ie mas z p lan y n a wieczó r? – s p y tał. – M o że wp ad n ies z? Ch y b a b ęd ziemy p alić o g n is k o . Reag an też p rzy jd zie. – J ad ę d o d o mu , d o Omah a. – Serio ? – u ś miech n ął s ię d o n iej. Z mas zy n y wy d o b y ł s ię ś wis zczący d źwięk . – Two i ro d zice n a p ewn o s ię cies zą. Cath p o n o wn ie wzru s zy ła ramio n ami. Lev i n ało ży ł d o k u b k a b itej ś mietan y . M iał tak ie d u że d ło n ie – mo cn iejs zej b u d o wy n iż res zta ciała – i k iełb as k o wate p alce z k ró tk imi k wad rato wy mi p azn o k ciami. – Ży czę miłeg o week en d u – p o wied ział, p o d ając jej k awę. – J es zcze n ie zap łaciłam. Lev i u n ió s ł ręce. – Pro s zę cię, ch y b a ch ces z mn ie o b razić. – Co to jes t? – Po ch y liła s ię n ad k u b k iem i wciąg n ęła p o wietrze. – M o ja włas n a recep tu ra – Dy n io wa M o ch a Brev e ze s łab ą mo k k ą. Nie p ró b u j zamawiać teg o n ig d zie in d ziej, b o n ik t ci tak iej n ie zro b i. – Dzięk i – p o wied ziała Cath . Uś miech n ął s ię o d u ch a d o u ch a. Wy co fała s ię

w s tro n ę reg ału zas tawio n eg o k u b k ami. – Pa! Lev i o b s łu g iwał ju ż k o lejn eg o k lien ta, s zczerząc s ię jak zaws ze.

Cath jech ała razem z d ziewczy n ą o imien iu Erin , k tó ra we ws p ó ln ej łazien ce wy wies iła o g ło s zen ie in fo rmu jące, że mo że zab rać p as ażera, jeś li ten d o rzu ci s ię d o b en zy n y . Całą d ro g ę g ad ała o s wo im ch ło p ak u z Omah a, k tó ry n ajp rawd o p o d o b n iej ją zd rad zał. Cath n ie mo g ła s ię d o czek ać, k ied y d o jad ą n a miejs ce. Gd y wb ieg ała p o d s ch o d k ach d o d o mu , p o czu ła p rzy p ły w o p ty mizmu . Kto ś zg rab ił liś cie, a p rzecież o s o b a, k tó ra n ie ś p i p o n o cach , b o lep i g ó ry z tłu czo n y ch ziemn iak ó w, raczej n ie wp ad a n a teg o ty p u p o my s ły . Nie żeb y jej tata tak s ię zach o wy wał. Tłu czo n e ziemn iak i zu p ełn ie n ie b y ły w jeg o s ty lu . Ru ra s trażack a n a p o d d as zu , s p o n tan iczn e wy cieczk i, n ies y p ian ie p rzez trzy d o b ry , b o właś n ie o d k ry ł n a Netflix ie Battle​star Galactica – ju ż p ręd zej. – Tato ? Do m b y ł ciemn y . Tata p o win ien tu b y ć o tej p o rze – mó wił, że wraca d ziś wcześ n ie. – Cath ! – k rzy k n ął z k u ch n i. Po b ieg ła, b y g o u ś cis n ąć. Przy tu lił ją mo cn o , jak b y też teg o p o trzeb o wał. Gd y p o lu zo wał o b jęcia, u ś miech n ął s ię d o n iej. By ł n ap rawd ę u rad o wan y . – Ciemn o tu – zau waży ła. Tata ro zejrzał s ię d o k o ła, jak b y d o p iero wró cił. – M as z rację. Przes zed ł p o cały m p arterze i włączał lamp y , a Cath s zła za n im i je wy łączała. – Właś n ie n ad czy mś p raco wałem… – p o wied ział. – Słu żb o wo ? – Tak – p rzy zn ał, b ezwied n ie zap alając lamp ę, k tó rą Cath właś n ie wy łączy ła. – Co s ąd zis z o Grav io li? – Ch ętn ie. Czy to właś n ie zjemy n a k o lację? – Nie, to k lien t, d la k tó reg o p racu ję. – Po zy s k aliś cie Grav io li? – J es zcze n ie. Na razie trwa p rzetarg . Co o ty m s ąd zis z? – O Grav io li? – Tak … – Stu k ał p alcami lewej d ło n i w jej ś ro d ek .

– Hmm, lu b ię g rę n a s k rzy p cach i rav io li? – I czu jes z s ię d zięk i n im… – Pełn a. – Och , Cath , to o k ro p n e. – No to mo że… s zczęś liwa? Nas y co n a? Po k rzep io n a? Po d wó jn ie n awet, b o mam p o k arm d la d u s zy i d la ciała. – By ć mo że… – Dzięk i n im zas tan awiam s ię, co mo że jes zcze lep iej s mak o wać, jeś li s ię p rzy jed zen iu b ęd zie s łu ch ać g ry n a s k rzy p cach . – Ha! Lep iej! Po s zed ł, a Cath wied ziała, że mu s iał zn aleźć s wó j n o tatn ik . – Ale co b ęd ziemy jeś ć n a k o lację? – zap y tała. – Co ty lk o ch ces z – o d p arł. Zatrzy mał s ię n ag le i o d wró cił d o có rk i, jak b y właś n ie s o b ie o czy mś p rzy p o mn iał. – Nie. Co ś mek s y k ań s k ieg o . Taco s ? – Świetn ie. J a p ro wad zę. Nie jeźd ziłam o d mies ięcy . Do k tó rej k n ajp k i jed ziemy ? M o że zaliczmy ws zy s tk ie! – W p ro mien iu d wó ch mil jes t p rzy n ajmn iej s ied em miejs c, g d zie s p rzed ają taco s . – Dajes z! – p o wied ziała. – Od teraz d o n ied zieli ran o zamierzam jeś ć wy łączn ie b u rrito . Zjed li więc b u rrito i o g ląd ali telewizję. Tata co ś n o to wał, a Cath wy jęła lap to p a. Wren też tu teraz p o win n a b y ć ze s wo im lap to p em. M o g ły b y s o b ie wy s y łać wiad o mo ś ci n a czacie, zamias t ro zmawiać. Cath p o s tan o wiła wy s łać jej e-maila: Szk o d a, że cię tu n ie ma. Tata wy g ląd a d o b rze. Wy d aje mi s ię, że o d k ąd wy jech ały ś my , n ie zmy wał n aczy ń . An i też n ie u ży wał jak ich k o lwiek n aczy ń o p ró cz s zk lan ek . Ale p racu je. I ws zy s tk o s to i, jak s tało . I o czy ma n a właś ciwy m miejs cu , wies z? No d o b ra, d o zo b aczen ia w p o n ied ziałek . Trzy maj s ię i u ważaj, żeb y ci n ik t n ie d o d ał tab letk i g wałtu d o d rin k a. Po ło ży ła s ię o p ierws zej. O trzeciej zaś zes zła n a d ó ł, u p ewn ić s ię, że fro n to we d rzwi s ą zamk n ięte. Czas em tak ro b iła, g d y n ie mo g ła s p ać, b o co ś ją d ręczy ło . Tata n iemal wy tap eto wał s alo n s lo g an ami i s zk icami. Ch o d ził teraz międ zy n imi, jak b y czeg o ś s zu k ał.

– Łó żk o ? – zas u g ero wała. Kilk a s ek u n d trwało , zan im jeg o o czy ją zn alazły . – Łó żk o – zg o d ził s ię z łag o d n y m u ś miech em. Gd y zes zła n a d ó ł o p iątej, b y ł w s wo im p o k o ju . Sły s zała, jak ch rap ie.

Kied y jes zcze p ó źn iej teg o ran k a zjawiła s ię n a d o le, o k azało s ię, że tata ju ż wy s zed ł. Cath p o s tan o wiła o s zaco wać s traty . Pap iery w s alo n ie p o s o rto wan e b y ły n a s ek cje. M ó wił n a n ie h ałd y . Przy k leił je d o ś cian i o k ien . Niek tó re k artk i miały d o o k o ła d o k lejo n e d o d atk o we n o tatk i, jak b y p ierwo tn e p o my s ły ek s p lo d o wały . Cath p rzy g ląd ała s ię im i zazn aczała n a zielo n o te, k tó re s ię jej n ajb ard ziej p o d o b ały . (Zaws ze zazn aczała n a zielo n o , a Wren n a czerwo n o ). Na s am ten wid o k – ch ao s , lecz jak o ś o k iełzn an y – zro b iło jej s ię lep iej. Nied u ża man ia b y ła w p o rząd k u . W n ied u żej man ii p łaci s ię rach u n k i i ws taje ran o z łó żk a, n ied u ża man ia, g d y trzeb a, d o d aje mo cy . – M iałem d ziś tę mo c – mawiał p o d u żej p rezen tacji i wted y o b ie wied ziały , że n a k o lację wy jd ą d o Red Lo b s ter i k ażd a d o s tan ie s wo jeg o h o mara i włas n ą mis eczk ę z mas łem k laro wan y m. Ten d o m fu n k cjo n o wał d zięk i n ied u żej man ii. Cath s p rawd ziła k u ch n ię. Lo d ó wk a b y ła p u s ta. Zamrażark a zaś p ełn a d ań z Health y Ch o ice i zap iek an ek z mięs em i warzy wami z M arie Callen d er. Załad o wała zmy wark ę mn ó s twem b ru d n y ch s zk lan ek , ły żek i filiżan ek p o k awie. Łazien k a wy g ląd ała w p o rząd k u . Cath zajrzała też d o s y p ialn i taty , g d zie zn alazła jes zcze więcej s zk lan ek . Ws zęd zie walały s ię p ap iery , ro zrzu co n e, n iep o s eg reg o wan e n awet z g ru b s za. Sto s y k o res p o n d en cji, g łó wn ie n iep rzeczy tan ej. Zas tan awiała s ię, czy ab y p rzed jej p rzy jazd em n ie wrzu cił ws zy s tk ieg o d o s wo jeg o p o k o ju . Nie ru s zy ła n iczeg o o p ró cz n aczy ń . Nas tęp n ie wło ży ła d o mik ro faló wk i mro żo n k ę, zjad ła ją, s to jąc n ad zlewem, i p o s tan o wiła wró cić d o łó żk a. Do mo we łó żk o b y ło o n ieb o mięk s ze, ale n ig d y teg o n ie d o cen iała. J ej p o d u s zk i tak ład n ie p ach n iały . Po za ty m Cath tęs k n iła za s wo imi p lak atami z Simo n em i Bazem. M iała p o s tać Baza n atu raln ej wielk o ś ci wy ciętą z tek tu ry . Od s łan iał k ły i u ś miech ał s ię iro n iczn ie, zwis ając z b ald ach imu n ad łó żk iem. Zaczęła s ię zas tan awiać, czy Reag an zaak cep to wałab y co ś tak ieg o w ich ws p ó ln y m p o k o ju .

A mo że d ałab y rad ę u p ch n ąć g o w s zafie?

Przez week en d Cath i tata ws zy s tk ie p o s iłk i k u p o wali w b u d k ach z mek s y k ań s k im jed zen iem – k ażd y w in n ej. Cath jad ła carn itas i b arb aco a, a n awet len g u a, ws zy s tk o o b ficie p o lewając s o s em z zielo n y ch p o mid o ró w. Tata p raco wał, Cath p raco wała więc razem z n im, d o p is u jąc d o Rób swoje, Simonie więcej n iż p rzez o s tatn ie ty g o d n ie. W s o b o tę o p ierws zej w n o cy n ad al n ie ch ciało jej s ię s p ać, ale o s ten tacy jn ie p o s zła d o łó żk a p o to , żeb y s k ło n ić d o teg o tatę. A p o tem s ied ziała jes zcze g o d zin ę alb o d wie i p is ała. Do b rze s ię jej p is ało we włas n y m p o k o ju , we włas n y m łó żk u . Z p rzy jemn o ś cią zatracała s ię w ś wiecie M ag ó w. Do b rze b y ło n ie s ły s zeć w g ło wie żad n y ch g ło s ó w p o za g ło s ami Simo n a Baza – n awet włas n eg o . Właś n ie z teg o p o wo d u zajęła s ię two rzen iem fan fik ó w. Dla ty ch g o d zin , k ied y ich ś wiat wk raczał n a miejs ce ś wiata p rawd ziweg o . Kied y mo g ła s ię u n o s ić n a ich u czu ciach jak n a fali alb o jak n a k o lejce g ó rs k iej. Do n ied zieln eg o wieczo ru cały d o m zo s tał p o k ry ty k artk ami cien k ieg o p ap ieru i fo lią p o b u rrito . Cath zeb rała k o lejn ą p artię s zk lan ek i s mak o wicie p ach n ące ś mieci. Z d ziewczy n ą, z k tó rą wracała, miała s ię s p o tk ać w zach o d n iej częś ci Omah a. Tata ju ż czek ał p rzy d rzwiach g o to wy ją tam zawieźć i d zwo n ił k lu czami, u d erzając n imi o udo. Cath p ró b o wała zap amiętać g o właś n ie tak im, żeb y mieć s ię czy m p ó źn iej u s p o k ajać. Tata miał jas n o b rązo we wło s y – d o k ład n ie ten s am o d cień co wło s y Wren i Cath . W d o ty k u też tak ie s ame – g ru b e d ru ty . Ok rąg ły n o s , n ieco ty lk o s zers zy i d łu żs zy n iż ich n o s y . Nijak i k o lo r o czu , id en ty czn y . Wy d awało s ię, jak b y s am je s p ło d ził i u ro d ził. J ak b y ich tró jk a p o p ro s tu ró wn o p o d zieliła s ię g en ami. Po rtret b y łb y zd ecy d o wan ie b ard ziej u s p o k ajający , g d y b y tata n ie wy d awał s ię tak s tras zn ie s mu tn y . Ud erzał s ię k lu czami zd ecy d o wan ie zb y t mo cn o . – J es tem g o to wa – p o wied ziała. – Cath … – zaczął, a jeg o to n s p rawił, że s erce jej s tan ęło . – Us iąd ź, d o b rze? M u s zę ci s zy b k o co ś p o wied zieć. – Po co mam s iad ać? Nie ch cę s iad ać. – Bo … – p o wied ział i ru s zy ł w k ieru n k u s to łu w jad aln i – b o cię o to p ro s zę. Cath u s iad ła p rzy s to le, s tarając s ię n ie zerk ać w jeg o n o tatk i an i n ie zwiać ich

mo cn iejs zy m o d d ech em. – Nie ch ciałem teg o zo s tawiać… – Po wied z wres zcie, zaczy n am s ię d en erwo wać. – Go rzej. Żo łąd ek p o d s zed ł jej aż p o d tch awicę. – Ro zmawiałem z mamą. – Co tak ieg o !? – M n iej b y s ię zd ziwiła, g d y b y ją p o in fo rmo wał, że ro zmawiał z d u ch em. Alb o z y eti. – Dlaczeg o ? Co !? – Nie we włas n ej s p rawie – d o d ał s zy b k o , jak b y wied ział, że p ers p ek ty wa p o n o wn eg o zejś cia s ię b y ła zb y t p rzerażająca. – O was . – O mn ie? – O to b ie i o Wren . – Przes tań . Nie ro zmawiaj z n ią o n as . – Cath … to two ja matk a. – Nie ma żad n y ch d o wo d ó w n a p o p arcie tej tezy . – Po s łu ch aj, k o ch an ie, n ie wies z n awet, co zamierzam p o wied zieć. Cath s ię ro zp łak ała. – Nie d b am o to . Tata p o s tan o wił ciąg n ąć temat. – Ch ciałab y s ię z wami zo b aczy ć. Ch ciałab y was lep iej p o zn ać. – Nie. – Ko ch an ie, o n a wiele p rzes zła. – Nie – p o wtó rzy ła Cath . – Przez n ic n ie p rzes zła. – By ła to p rawd a. Czeg o b y n ie wy mien ić, mamy Cath n ig d y wted y n ie b y ło . – Po co w o g ó le o n iej ro zmawiamy ? Cath s ły s zała, jak tata zn ó w u d erza k lu czami o u d o , b o s tu k ały w s tó ł o d s p o d u . J ak b ard zo teraz p o trzeb o wali tu Wren . Wren n ie d o s tawała tik ó w n erwo wy ch an i n ie p łak ała. Wren n ie p o zwo liłab y mu o ty m mó wić. – To was za matk a i s ąd zę, że p o win n y ś cie d ać jej s zan s ę. – J u ż d ały ś my . Gd y s ię u ro d ziły ś my . Nie ch cę o ty m mó wić. – Cath zerwała s ię o d s to łu zb y t en erg iczn ie i p lik k artek ro zs y p ał s ię p o p o d ło d ze. – M o że p o ro zmawiamy o ty m p o d czas Święta Dzięk czy n ien ia? – zap ro p o n o wał tata. – M o że jed n ak n ie b ęd ziemy o ty m ro zmawiać, żeb y s o b ie n ie zep s u ć teg o ś więta. Zamierzas z p o wied zieć Wren ? – J u ż to zro b iłem. Wy s łałem jej e-mail.

– I co o d p is ała? – Niewiele. Że mu s i to p rzemy ś leć. – Có ż, ja n ie zamierzam o ty m my ś leć. Nawet n ie p o trafię o ty m my ś leć. Ws tała o d s to łu i zaczęła zab ierać s wo je rzeczy . Po trzeb o wała s ię czy mś zająć. Nie p o win ien o czy mś tak im ro zmawiać z k ażd ą z n ich z o s o b n a. W o g ó le n ie p o win ien z n imi o czy mś tak im ro zmawiać.

Po d ró ż z tatą d o zach o d n iej częś ci Omah a b y ła s tras zn ie p rzy k ra, ale p o wró t b ez n ieg o d o Lin co ln b y ł jes zcze g o rs zy .

*** Nic n ie u k ład ało s ię, jak n ależy . Najp ierw zo s tali zaatak o wan i p rzez g rzeb ien ias tą leś n ą s trzy g ę. Po tem u k ry wali s ię w jas k in i wś ró d p ająk ó w i czeg o ś , co u g ry zło ten is ó wk ę Simo n a – p rawd o p o d o b n ie b y ł to s zczu r. I wted y Baz ch wy cił Simo n a za ręk ę. A mo że to Simo n ch wy cił Baza… Tak czy in aczej b y ło to zu p ełn ie u zas ad n io n e, z p o wo d u s trzy g , p ająk ó w i s zczu ró w. Czas ami s zu k a s ię d o ty k u d ru g ieg o czło wiek a, b y d o wieś ć, że s ię wciąż ży je, b o ty lk o ta d ru g a o s o b a mo że to p o ś wiad czy ć. Do twierd zy wró cili, trzy mając s ię za ręce. A p rzecież b y ło b y całk o wicie w p o rząd k u – n o , mo że n ie całk o wicie – g d y b y k tó ry ś z n ich p u ś cił d ło ń d ru g ieg o . Gd y b y n ie s tali n a s k raju Wielk iej Po lan y , ś cis k ając s ię za ręce, jes zcze d łu g o p o ty m, jak min ęło zag ro żen ie. Frag men t p o s tu Zły pomysł, o p u b lik o wan eg o w s ty czn iu 2 0 1 0 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

10

Pro fes o r Pip er n ie zd ąży ła jes zcze o cen ić ws zy s tk ich s cen z n iewiary g o d n y m n arrato rem (p rzez co Nick s tał s ię maru d n y i p o d ejrzliwy ), ale ch ciała, żeb y ws zy s cy ju ż zajęli s ię p ro jek tem zaliczen io wy m – o p o wiad an iem n a d zies ięć ty s ięcy s łó w. – Nie o d k ład ajcie teg o n a o s tatn ią ch wilę – p o wied ziała, s iad ając n a b iu rk u i mach ając n o g ami. – Do my ś lę s ię, jeś li n ap is zecie to w o s tatn im mo żliwy m mo men cie. Nie in teres u je mn ie n iczy j s tru mień ś wiad o mo ś ci. Cath n ie wied ziała, jak ma s o b ie p o rad zić z ty lo ma rzeczami. Op o wiad an ie n a zaliczen ie, co ty g o d n io we tek s ty n a zad an ie, n o i res zta p racy d o mo wej z k ażd y ch in n y ch zajęć. Ty le czy tan ia, ty le p is an ia. Es eje, ro zp rawk i, rap o rty . W d o d atk u jes zcze wto rk o wa, a czas em i czwartk o wa p raca z Nick iem. Plu s Rób swoje. Plu s e-maile, n o tk i i k o men tarze… M iała wrażen ie, że p ły wa w b as en ie p ełn y m s łó w. A n iek ied y w n im to n ie. – Czy n ie wy d aje ci s ię czas em, że jes teś czarn ą d ziu rą, ty lk o n a o d wró t? – zap y tała Nick a p ewn eg o wto rk o weg o wieczo ru . – Czy li czy mś , co wy d mu ch u je zamias t zas y s ać? – Czy mś , co zas y s a n a zewn ątrz – p ró b o wała mu wy jaś n ić. Sied ziała p rzy ich s to lik u w b ib lio tece i o p ierała g ło wę o p lecak . Na s zy i czu ła p o wiew wiatru . – Od wró co n ą czarn ą d ziu rą p ełn ą s łó w. – A więc ś wiat o d s y s a cię ze s łó w d o s ameg o s p o d u . – Nie, n ie d o k o ń ca. J es zcze n ie d o s p o d u . Ale s ło wa wy latu ją ze mn ie z tak ą p ręd k o ś cią, że n ie wiem w o g ó le, s k ąd s ię we mn ie b io rą. – M o że wy k o rzy s tałaś ju ż wars twę p o wierzch n io wą – p o wied ział g ro b o wy m g ło s em – i teraz p o ch o d zą z two ich k o ś ci i k rwi. – Raczej z o d d ech u . Nick s p o jrzał n a n ią, ś ciąg ając b rwi w jed en g ru b y p as ek . M iał o czy w k o lo rze, jak ieg o b rak u je w tęczy – in d y g o . – Nie, n ig d y mi s ię tak n ie wy d aje. Ro ześ miała s ię i p o trząs n ęła g ło wą. – Sło wa wy latu ją ze mn ie jak s ieć ze Sp id er-M an a. – Nick wy ciąg n ął ręce p rzed

s ieb ie i u ło ży ł d ło n ie. – Patrz! Cath s p ró b o wała s ię zn ó w ro ześ miać, ale ty lk o ziewn ęła. – Ch o d ź, ju ż p ó łn o c – p o wied ział. Zg arn ęła s wo je k s iążk i. Nick zaws ze zab ierał n o tatn ik . W k o ń cu n ależał d o n ieg o , p o za ty m p raco wał n ad tek s tem międ zy ich ran d k ami w b ib lio tece. (Alb o s p o tk an iami, jak zwał, tak zwał). Po wy jś ciu z b u d y n k u o k azało s ię, że n a zewn ątrz jes t zimn iej, n iż Cath s ię s p o d ziewała. – Do ju tra – rzu cił Nick n a o d ch o d n y m. – M o że Pip er s p rawd zi ju ż n as ze p race. Cath k iwn ęła g ło wą i s ięg n ęła p o telefo n , żeb y zad zwo n ić d o s wo jeg o p o k o ju . – Hej – p o wied ział mięk k o k to ś s to jący tu ż o b o k . Od s k o czy ła. To b y ł Lev i – o p ierał s ię o latarn ię w ty p o wej p o zy cji „mężczy zn y o p ierająceg o s ię o latarn ię”. – Zaws ze k o ń czy s z o p ó łn o cy – u ś miech n ął s ię. – Po my ś lałem więc, że cię u b ieg n ę. Dziś jes t zd ecy d o wan ie zb y t zimn o , żeb y czek ać n a zewn ątrz. – Dzięk u ję – p o wied ziała, id ąc z n im w k ieru n k u ak ad emik ó w. Lev i b y ł n iezwy k le cich y . – A więc to jes t ten twó j k o leg a, z k tó ry m s ię u czy s z? – zap y tał, g d y p rzes zli mn iej więcej p o ło wę d ro g i. – Tak – mru k n ęła Cath w s zalik . Po czu ła s wó j o d d ech n a wełn ie, mo k ry i zimn y . – Zn as z g o ? – Z wid zen ia. Cath tak że b y ła cich a. M ró z n ie s k łan iał d o ro zmó w, p o za ty m p ad ała ze zmęczen ia b ard ziej n iż zwy k le. – Czy o n ci k ied y ś zap ro p o n o wał, że cię o d p ro wad zi? – Nig d y g o o to n ie p ro s iłam – o d p arła s zy b k o Cath . – Cieb ie tak że n ie p ro s iłam. – To p rawd a. Cis za. M ró z. Zimn e p o wietrze u k łu ło Cath w g ard ło , g d y zn ó w s ię o d ezwała: – No to mo że n ie p o win ien eś teg o ro b ić. – Nie wy g łu p iaj s ię – p o wied ział Lev i. – Nie o to mi ch o d ziło .

Kied y Cath s p o tk ała Wren p o raz p ierws zy w ty m ty g o d n iu – n a lu n ch u

z Co u rtn ey – p o my ś lała: „A więc tak wy g ląd as z, g d y u k ry was z p rzed e mn ą co ś ważn eg o . Do k ład n ie tak s amo jak zwy k le”. Zas tan awiała s ię, czy Wren w o g ó le k ied y k o lwiek zamierzała jej p o wied zieć o … ty m, o czy m ws p o min ał tata. Zas tan awiała s ię, o ilu jes zcze ważn y ch rzeczach s io s tra jej n ie mó wiła. Oraz k ied y to s ię zaczęło . Kied y Wren zaczęła s elek cjo n o wać to , co zamierza p o wied zieć Cath . „Też tak mo g ę – p o my ś lała – też mo g ę mieć tajemn ice”. J ed n ak n ie miała żad n y ch s ek retó w, an i też n ie ch ciała ich mieć wo b ec Wren . Zb y t cen iła s o b ie ś wiad o mo ś ć, że w o b ecn o ś ci s io s try n ie mu s i s ię k o n tro lo wać. Czek ała ty lk o , b y mó c z n ią p o ro zmawiać n a o s o b n o ś ci, n ies tety Co u rtn ey ciąg le s ię p rzy n ich k ręciła. (I ciąg le n awijała o n ajb ard ziej id io ty czn y ch rzeczach , jak b y jej ży cie b y ło jed n y m wielk im cas tin g iem d o telewizy jn eg o reality show). Wres zcie, p o k ilk u d n iach Cath p o s tan o wiła o d p ro wad zić Wren p o lu n ch u n a zajęcia, ry zy k u jąc włas n y m s p ó źn ien iem. – Co tam? – s p y tała Wren , g d y ty lk o Co u rtn ey p o s zła n a wy k ład z ek o n o mii. Zaczął p ad ać ś n ieg , właś ciwie ś n ieg z d es zczem. – Wies z, że w zes zły week en d b y łam w d o mu – p o wied ziała Cath . – Tak , co u taty ? – W p o rząd k u … w zas ad zie to d o ś ć d o b rze. Po zy s k ał Grav io li. – Grav io li? Nieźle! – Prawd a? Bard zo s ię w to wk ręcił. A p o za ty m p o s taremu , to zn aczy w p o rząd k u . – M ó wiłam ci, że n as n ie p o trzeb u je. Cath p ars k n ęła. – Oczy wiś cie, że n as p o trzeb u je. Brak u je mu ty lk o k o ta i b ęd zie p rawie jak w Szarych ogrodach. M y ś lę, że ży wi s ię n a s tacjach b en zy n o wy ch i s y p ia n a k an ap ie. – Wy d awało mi s ię, że p o wied ziałaś , że u n ieg o ws zy s tk o g ra. – Có ż, wed łu g taty tak . Nas tęp n y m razem p o win n aś ze mn ą p o jech ać. – Nas tęp n y m razem b ęd zie ak u rat Święto Dzięk czy n ien ia, więc p ewn ie s ię tam p o jawię. Cath p rzy s tan ęła. J u ż p rawie d o s zły n a miejs ce, a o n a n awet n ie zb liży ła s ię d o tru d n eg o tematu . – Tata p o wied ział mi… że ju ż ci ws p o min ał… Wren wes tch n ęła, jak b y d o b rze wied ziała, co n as tąp i. – Tak . – I mó wił, że s ię n ad ty m zas tan awias z.

– Tak . – Dlaczeg o ? – Cath b ard zo s tarała s ię, żeb y n ie zab rzmiało to jak maru d zen ie. – Bo tak . – Wren ch wy ciła s wó j p lecak . – Bo to n as za mama. Dlateg o s ię zas tan awiam. – Ale… – Nie ch o d ziło o to , że Cath n ie b y ła w s tan ie wy my ś lić żad n eg o arg u men tu . Wręcz p rzeciwn ie, arg u men ty w jej g ło wie k o tło wały s ię n iczy m tłu m lu d zi u ciek ający ch z p ło n ąceg o b u d y n k u p rzez wąs k ie d rzwi. – Ale o n a zn ó w ws zy s tk o s p iep rzy . – J u ż to zro b iła – p o wied ziała Wren . – Przecież n ie mo że n as zn o wu p o rzu cić. – Ows zem, mo że. Wren p o trząs n ęła g ło wą. – J a s ię ty lk o zas tan awiam. – Po wies z mi, jak p o d ejmies z d ecy zję? Wren zmars zczy ła czo ło . – J eś li ma cię to wy p ro wad zić z ró wn o wag i tak jak teraz, to n ie. – M o g ę d ać s ię wy p ro wad zić z ró wn o wag i, g d y mo wa o tak ich s p rawach . – Po p ro s tu teg o n ie lu b ię – p o wied ziała Wren , n ie p atrząc n a s io s trę, lecz n a d rzwi. – J es tem ju ż s p ó źn io n a. Cath ró wn ież b y ła s p ó źn io n a.

*** – J es teś my ws p ó łlo k ato rami – u p ierał s ię Baz. – Nie p o win ien em d o d atk o wo b y ć z n im w p arze p o d czas ćwiczeń w lab o rato riu m. Pro s i mn ie p an , b y m zn o s ił co ś , co wy k racza p o za mo ją to leran cję n a ru mian o liceg o b o h atera. Każd a d ziewczy n a w ich k las ie s ied ziała n a s k raju k rzes ła, g o to wa n aty ch mias t zająć miejs ce Baza. – Sk o ń cz ju ż o mo ich p o liczk ach , d o b rze? – wy mamro tał p o d n o s em Simo n , h ero iczn ie s ię ru mien iąc. – Nap rawd ę, p an ie p ro fes o rze – p o wied ział Baz, wy mach u jąc w s tro n ę Simo n a ró żd żk ą w g eś cie o zn aczający m: „No p ro s zę n a n ieg o s p o jrzeć”. Simo n p o ch wy cił k o ń có wk ę ró żd żk i i s k iero wał ją k u p o d ło d ze. Nie zro b iło to żad n eg o wrażen ia n a p ro fes o rze Ch ilb lain s ie. – Pro s zę u s iąś ć, p an ie M ro k . M arn u je p an cen n y czas . Baz rzu cił s wo je k s iążk i n a s tan o wis k o o b o k Simo n a. Simo n wło ży ł o k u lary o ch ro n n e i d o p as o wał je. Nie p rzy ćmiły o n e b łęk itu jeg o o czu an i n ie s tęp iły ich b las k u . – I żeb y ś wied ział – mru k n ął – ja tak że n ie ch cę s p ęd zać z to b ą więcej czas u . „Głu p i… – Baz wes tch n ął, p atrząc n a n ap ięte ramio n a Simo n a, g n iewn y ru mien iec n a s zy i i g ru b e b rązo we wło s y , częś cio wo u jęte g u mk ą o d o k u laró w. – A co ty wies z o ch cen iu ?” Frag men t p o s tu Pięć razy, gdy Baz poszedł na chemię, oraz raz, gdy tego nie zrobił, o p u b lik o wan eg o w s ierp n iu 2 0 0 9 ro k u p rzez au to rk i Fan Fix x .n et M ag icath i Wren eg ad e

11

Na k o ry tarzu p an o wała id ealn a cis za. Ws zy s cy z ak ad emik a Po u n d Hall b y li ch y b a g d zie in d ziej i d o b rze s ię b awili. Cath wg ap iała s ię w ek ran k o mp u tera, a w g ło wie wciąż s ły s zała g ło s p ro fes o r Pip er. Zmu s zała s ię d o zap amiętan ia całej ich ro zmo wy , o d twarzając ją n a n o wo i jes zcze raz, o d p o czątk u d o k o ń ca, jak b y p ro wo k o wała men taln e wy mio ty . Dziś n a p o czątk u zajęć p ro fes o r Pip er o d d ała im wres zcie o cen io n e tek s ty . Ws zy s tk im o p ró cz Cath . – Po ro zmawiamy p o zajęciach , d o b rze? – zap ro p o n o wała, u ś miech ając s ię ty m s wo im łag o d n y m, d o b ry m u ś miech em. Cath p o my ś lała, że mu s i to o zn aczać co ś d o b reg o , że jej h is to ria mu s iała s ię n ap rawd ę s p o d o b ać. Pro fes o r Pip er lu b iła Cath i o k azy wała to . Ob d arzała ją u ś miech ami d u żo częś ciej n iż p o zo s tały ch , a ju ż n a p ewn o zd ecy d o wan ie częś ciej n iż Nick a. Po za ty m ten tek s t to b y ła n ajlep s za rzecz, jak ą Cath s two rzy ła w ty m s emes trze. M o że więc p ro fes o r ch ciała z n ią p o ro zmawiać o s zczeg ó łach alb o ch ciała zap ro p o n o wać Cath p rzejś cie w n as tęp n y m s emes trze d o g ru p y zaawan s o wan ej? (Żeb y s ię zap is ać, trzeb a b y ło mieć s p ecjaln e p o zwo len ie). A mo że p o p ro s tu … co ś d o b reg o . Co ś . – Cath – zaczęła p ro fes o r, g d y ws zy s cy ju ż p o s zli, a Cath p o d es zła d o k ated ry . – Us iąd ź. Uś miech p an i p ro fes o r b y ł łag o d n iejs zy n iż zwy k le, ale co ś tu n ie p as o wało . W jej o czach wid ać b y ło s mu tek i żal, a g d y zwró ciła Cath wy d ru k , n a k artce, w ro g u , wid n iało małe czerwo n e F. Cath aż p o d s k o czy ła. – Cath … Nie wiem, co mam z ty m zro b ić. Nap rawd ę, n ie wiem, co s o b ie my ś lałaś . – Ale… – wy jąk ała Cath – jes t aż tak źle? – Czy jej tek s t mó g ł b y ć o ty le g o rs zy o d tek s tó w in n y ch o s ó b ? – Do b ry czy zły , to teraz b ez zn aczen ia. – Pro fes o r p o trząs ​n ęła g ło wą, a jej d łu g ie n ies fo rn e wło s y zafalo wały z jed n ej s tro n y n a d ru g ą. – To p lag iat.

– Nie, s ama to n ap is ałam. – Sama to n ap is ałaś ? Czy więc jes teś au to rk ą k s iążk i Simon Snow i spadkobierca Maga? – Oczy wiś cie, że n ie. Dlaczeg o w o g ó le p ro fes o r o ty m ws p o mn iała? – Te p o s tacie, cały ten ś wiat n ależy d o k o g o ś in n eg o . – Ale h is to ria jes t mo ja. – To p o s tacie o raz ś wiat p rzed s tawio n y two rzą h is to rię – zau waży ła p ro fes o r, jak b y ap elo wała d o Cath o zro zu mien ie. – Niek o n ieczn ie… – Cath czu ła, że jes t s tras zn ie czerwo n a. Gło s s ię jej trząs ł. – Ows zem, k o n ieczn ie. J eś li p o p ro s zo n o cię o n ap is an ie o ry g in aln eg o tek s tu , n ie mo żes z p o p ro s tu u k raś ć czy jejś h is to rii i p o man ip u lo wać jej b o h aterami. – To n ie jes t k rad zież. – A jak to n azy was z? – Po ży czan ie – o d p arła Cath . Nien awid ziła teg o , że k łó ci s ię z p ro fes o r Pip er. Nie ch ciała, żeb y z jej p o wo d u twarz n au czy cielk i p rzy b rała tak i zimn y i n iep rzy s tęp n y wy raz, ale n ie b y ła w s tan ie p rzes tać. – Po n o wn e wy k o rzy s tan ie, remik s o wan ie, s amp lo wan ie. – Krad zież. – To n ie jes t n ieleg aln e. – Cath z łatwo ś cią o d n ajd y wała k o lejn e arg u men ty ; w k o ń cu tak ie zarzu ty k iero wan o wo b ec fik cji fan o ws k iej o d zaws ze. – Po s tacie n ie s ą mo je, ale też n imi n ie h an d lu ję. Pro fes o r Pip er wciąż p o trząs ała g ło wą, wy d awała s ię co raz b ard ziej ro zczaro wan a. Przes u n ęła d ło ń mi p o jean s ach . M iała d ro b n e p alce i n o s iła d u ży tu rk u s o wy p ierś cio n ek , k tó ry o d s tawał p o n ad k n y k ieć. – Nieważn e, leg aln e czy n ie. Pro s iłam cię o s two rzen ie o ry g in aln eg o tek s tu , a w ty m n ie ma n ic o ry g in aln eg o . – Nie wy d aje mi s ię, żeb y p an i ro zu miała – p o wied ziała Cath . Zab rzmiało to jak s zlo ch . Zaws ty d zo n a o p u ś ciła wzro k i zn ó w zo b aczy ła czerwo n e F. – A ja my ś lę, że to ty n ie ro zu mies z, Cath – o d p arła p ro fes o r o s ch ły m to n em. – A b ard zo b y m ch ciała, żeb y ś to p o jęła. J es teś my w co lleg e’u , p racu jemy n a p o ważn ie. Po zwo liłam ci d o łączy ć d o zajęć d la ś red n io zaawan s o wan y ch i jak d o tąd teg o n ie żało wałam. Lecz ty m razem to jak iś n ied o jrzały wy s k o k , b łąd , z k tó reg o p o win n aś wy ciąg n ąć n au czk ę.

Cath zacis n ęła s zczęk i. Nad al ch ciała s ię s p ierać. Tak ciężk o p raco wała n ad ty m tek s tem. Pro fes o r Pip er zaws ze p o wtarzała im, żeb y p is ali o czy mś , co jes t b lis k ie ich s ercu , a p rzecież s ercu Cath n ie b y ło n ic b liżs zeg o p o za Bazem i Simo n em… Sied ziała jed n ak i p rzy tak iwała. Wy d u s iła n awet p o tu ln e „d zięk u ję”, g d y wy ch o d ziła z s ali. Na s amą my ś l n awet teraz s ię czerwien iła. Wp atry wała s ię w ry s u n ek węg lem p rzed s tawiający Baza, p rzy p ięty p in ezk ą n ad lap to p em. Sied ział n a rzeźb io n y m czarn y m tro n ie z jed n ą n o g ą p rzerzu co n ą p rzez p o ręcz, p ro wo k acy jn ie p o ch y lając g ło wę d o p rzo d u . Arty s ta wy k alig rafo wał p o d o b razk iem s ło wa: „Kim b y ś b y ł b eze mn ie, Simo n ie? Błęk itn o o k im p rawiczk iem, k tó ry n ig d y s ię n ie b ił”. A jes zcze n iżej: „Niezró wn an a M ag icath ”. Cath zn ó w ch wy ciła za telefo n . Od k ied y wy s zła z zajęć, p ró b o wała s ię d o d zwo n ić d o Wren ju ż z s ześ ć razy . I zaws ze p rzek iero wy wało ją o d razu n a p o cztę g ło s o wą. I zaws ze Cath s ię ro złączała. Po czu łab y s ię d u żo lep iej, g d y b y p o p ro s tu mo g ła z n ią p o ro zmawiać. Wren b y zro zu miała – ch y b a. Wp rawd zie p arę ty g o d n i temu wy g ad y wała te ws zy s tk ie p o d łe rzeczy o Bazie i Simo n ie, ale b y ła wted y p ijan a. Gd y b y zo b aczy ła, jak b ard zo Cath jes t teraz p o ru s zo n a, n a p ewn o n ie zach o wałab y s ię tak jęd zo wato . Zro zu miałab y . Od ep ch n ęłab y Cath zn ad k rawęd zi. Wren b y ła w ty m n ap rawd ę d o b ra. Gd y b y ty lk o tu b y ła… Cath s ię ro ześ miała. Zab rzmiało jak s zlo ch . („O co , d o ch o lery , ch o d zi? Czemu ciąg le s zlo ch am?”, p o my ś lała). Gd y b y Wren tu b y ła, zwo łałab y Imp rezę Ratu n k o wą z Kan y e. Najp ierw s tan ęłab y n a łó żk u . Tak ą miały p ro ced u rę, jes zcze w d o mu . Kied y ży cie ro b iło s ię p rzy tłaczające – g d y Wren d o wied ziała s ię, że J es s e San d o z ją zd rad za, g d y Cath zo s tała zwo ln io n a z p racy w k s ięg arn i, b o zb y t rzad k o u ś miech ała s ię d o k lien tó w, g d y tata zach o wy wał s ię jak zo mb ie – jed n a z n ich s tawała n a łó żk u i u d awała, że p rzes tawia n iewid zialn ą d źwig ​n ię, g ig an ty czn y p rzełączn ik , i wo łała: „Imp reza Ratu n k o wa z Kan y e!”. Wted y ro lą tej d ru g iej b y ło d o b ieg n ięcie d o k o mp u tera i p u s zczen ie Ratu n k o wej Play lis ty Kan y e. A p o tem o b ie s k ak ały , tań czy ły i wy wrzas k iwały tek s ty p io s en ek Kan y e Wes ta, p ó k i n ie p o czu ły s ię lep iej. Czas ami tro ch ę to trwało … „M am u p rawn ien ia d o zwo łan ia Imp rezy Ratu n k o wej z Kan y e – p o my ś lała Cath , ś miejąc s ię d o s ieb ie. (Ty m razem n ap rawd ę p rzy p o min ało to n ieco ś miech ). – Przecież n ie p o trzeb u ję d o teg o k wo ru m”. Sięg n ęła d o lap to p a i u s tawiła p lay lis tę. W k tó rejś s zu flad zie miała g ło ś n ik i –

wy ciąg n ęła je i p o d łączy ła. Nas tęp n ie p o g ło ś n iła, ile s ię d ało . W p iątek wieczo rem n ie b y ło w b u d y n k u , a mo że i n a cały m k amp u s ie, n ik o g o , k o mu mo g łab y p rzes zk ad zać. Imp reza Ratu n k o wa z Kan y e. Cath s tan ęła n a łó żk u , b y o g ło s ić jej p o czątek , ale o d razu zes zła n a p o d ło g ę. To b y ło g łu p ie. I żało s n e. (Czy is tn ieje co ś b ard ziej żało s n eg o o d jed n o o s o b o wej p o tań có wk i?) Stała z zamk n ięty mi o czami n ap rzeciw g ło ś n ik ó w. Nie tań czy ła, lecz k iwała s ię ty lk o d o ry tmu i s zep tała s ło wa p io s en k i. Po p ierws zy m wers ie ju ż tań czy ła n a całeg o . Kan y e o d razu p rzen ik n ął d o jej wn ętrza. By ł k ap italn y m an tid o tu m n a k ażd ą p o ważn ą tro s k ę. Ak u rat wy s tarczająco zag n iewan y , wy s tarczająco wzb u rzo n y , wy s tarczająco p rzek o n an y , że „ś wiat-n ig d y -n ie-p o zn a-s ię-n a-mo im-g en iu s zu ”, wy s tarczająco p o ety ck i. Gd y zamk n ęła o czy , mo g ła s o b ie wy o b rażać, że Wren tań czy o b o k n iej, u d ając, że rep lik a ró żd żk i Simo n a jes t mik ro fo n em. Po k ilk u k awałk ach n awet ju ż n ie mu s iała s o b ie wy o b rażać. J eś li d o k o ła b y li jacy ś s ąs ied zi, z p ewn o ś cią s ły s zeli, jak wy k rzy k u je tek s ty p io s en ek . Tań czy ła, rap o wała, i zn ó w tań czy ła. Aż w k o ń cu u s ły s zała p u k an ie d o d rzwi. „Ch o lera, mo że jed n ak k o mu ś p rzes zk ad zam”. Otwo rzy ła, n ie s p rawd zając, k to id zie, g o to wa d o p rzep ro s in , ch o ć n ie ś cis zy ła g ło ś n ik ó w (ro zu mo wan ie n ad s zarp n ięte mu zy k ą Kan y e). Ok azało s ię, że to ty lk o Lev i. – Nie ma Reag an ! – k rzy k n ęła Cath . Lev i co ś p o wied ział, ale n ie d o ś ć g ło ś n o . – Co !? – wrzas n ęła. – No to k to tu jes t!? – k rzy k n ął z u ś miech em. Zaws ze s ię u ś miech ał. M iał n a s o b ie k racias tą flan elo wą k o s zu lę z ro zp ięty mi man k ietami. Nawet z u b ieran iem s ameg o s ieb ie ś red n io s o b ie rad ził. – Kto tu taj jes t i s łu ch a rap u ? – J a – o d p arła Cath . Dy s zała. Starała s ię teg o n ie ro b ić. Nach y lił s ię w jej s tro n ę, b y n ie trzeb a b y ło k rzy czeć. – To n ie s ą k limaty Cath er. M iałem cię za amato rk ę d o łu jącej mu zy k i in d ie. Dro czy ł s ię z n ią, a Imp rezę Ratu n k o wą z Kan y e mo żn a b y ło p rzery wać ty lk o w wy jątk o wy ch o k o liczn o ś ciach . – Id ź s o b ie. – Cath ch ciała zamk n ąć d rzwi.

Lev i p rzy trzy mał je d ło n ią. – Co ty ro b is z? – zap y tał ze ś miech em i ws u n ął g ło wę d o ś ro d k a p rzy „ro b is z”. Po trząs n ęła g ło wą, b o n ie b y ła w s tan ie wy my ś lić żad n ej ro zs ąd n ej o d p o wied zi. A tak że p o n ieważ i tak n ie miało to żad n eg o zn aczen ia – Lev i b y ł całk o wicie n iero zs ąd n y . – Imp rezę Ratu n k o wą. Id ź s o b ie. – O, n ie – p o wied ział, o two rzy ł s o b ie d rzwi i wś lizg n ął s ię d o p o k o ju . By ł s tras zn ie ch u d y . I wy s o k i. Cath zamk n ęła za n im. Nie miała p ro ced u r n a wy p ad ek teg o ty p u in cy d en tó w. Gd y b y b y ła jak ak o lwiek s zan s a, że Wren o d b ierze telefo n , n aty ch mias t b y d o n iej zad zwo n iła, żeb y s ię s k o n s u lto wać. Lev i s tał n ap rzeciwk o Cath i p o raz p ierws zy miał p o ważn ą min ę (n ap rawd ę, p o raz p ierws zy ). Ry tmiczn ie k iwał g ło wą. – A więc to imp reza ratu n k o wa – p o wied ział g ło ś n o . Cath p rzy tak n ęła. I d ru g i raz, i k o lejn y . Lev i ró wn ież p rzy tak n ął. A p o tem Cath s ię ro ześ miała, p rzewró ciła o czami i zaczęła lek k o k o ły s ać b io d rami. Tak p rawie n iewid o czn ie. Do d ała ru ch ramio n . W k o ń cu zn o wu cała tań czy ła. Bard ziej p o wś ciąg liwie n iż p o p rzed n io , k o lan a i ło k cie trzy mając p rzy s o b ie, ale tań czy ła. Gd y s p o jrzała n a Lev ieg o , o k azało s ię, że i o n tań czy . Do k ład n ie w tak i s p o s ó b , jak i mo g łab y s o b ie wy o b razić, g d y b y k ied y k o lwiek s ię n ad ty m zas tan awiała. Za d łu g ie k o ń czy n y , zb y t lu źn e ru ch y , a d o teg o n o to ry czn e p rzeczes y wan ie wło s ó w p alcami. (Ko leg o , d o tarło . Niewiary g o d n y wd o wi s zp ic). Oczy b ły s zczały mu z rad o ś ci, p rzy ćmiewały ś wiatło lamp k i. Cath n ie mo g ła s ię p rzes tać ś miać. Lev i złap ał jej s p o jrzen ie i też s ię ro ześ miał. I n ag le zaczął tań czy ć z n ią. Nie b lis k o n iej an i n ic tak ieg o . Nie zb liży ł s ię, ale p atrzy ł jej w twarz i ru s zał s ię wraz z n ią. I n ag le o n a zaczęła tań czy ć z n im. Lep iej n iż o n , co jed n ak b y ło p rzy jemn e. Zd ała s o b ie s p rawę, że p rzy g ry za d o ln ą warg ę, więc n aty ch mias t p rzes tała. Zamias t teg o zaczęła rap o wać. Po trafiłab y zaś p iewać te p io s en k i o d ty łu . Lev i u n ió s ł b rwi ze zd ziwien ia i wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u . Zn ał refren , więc ś p iewał

razem z n ią. Przetań czy li p io s en k ę d o k o ń ca, p o tem n as tęp n ą i jes zcze jed n ą. Lev i zb liży ł s ię d o n iej, b y ć mo że n awet p rzez p rzy p ad ek , a Cath wy wró ciła s ię n a łó żk o . Ro ześ miał s ię i ws k o czy ł n a łó żk o Reag an , n iemal waląc g ło wą w s u fit. Po tem zn ó w tań czy li, n aś lad o wali s wo je n ajg łu p s ze ru ch y , s p ręży n o wali n a łó żk ach … By ło p rawie jak z Wren . (Ch o ć o czy wiś cie n ie tak s amo . Zd ecy d o wan ie in aczej). I wted y n ag le d rzwi o twarły s ię n a o ś cież. Cath o d s k o czy ła o d n ich i u p ad ła p ro s to n a s wó j materac, z k tó reg o s ię o d b iła i s to czy ła n a p o d ło g ę. Lev i ś miał s ię tak mo cn o , że o b u rącz p rzy trzy my wał s ię ś cian y . Reag an wes zła i co ś p o wied ziała, ale Cath teg o n ie d o s ły s zała. Po d n io s ła s ię d o b iu rk a i zamk n ęła lap to p a, wy łączając mu zy k ę. Śmiech Lev ieg o ro zb rzmiał w n ieo czek iwan ej cis zy . Cath n ie mo g ła złap ać tch u , p o za ty m ch y b a u s zk o d ziła s o b ie k o lan o . – Co . Tu . Się. Ku rwa. Wy p rawia? – s p y tała Reag an , b ard ziej zas zo k o wan a n iż zła. A p rzy n ajmn iej Cath n ie zau waży ła w n iej zło ś ci. – Imp reza Ratu n k o wa – wy jaś n ił Lev i, zes k ak u jąc z łó żk a, b y p o mó c Cath s ię p o d n ieś ć. Ta ws tała, p rzy trzy maws zy s ię b iu rk a. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – zap y tał. Uś miech n ęła s ię i s k in ęła g ło wą. – Reag an , p o zn aj Cath er – p o wied ział Lev i, a jeg o twarz n ad al wy rażała rad o s n e zd u mien ie. – Któ ra p lu je ży wy m o g n iem. – Cały d zień p rzy trafiają mi s ię d o k ład n ie tak ie rzeczy – o zn ajmiła Reag an , k ład ąc to rb ę n a p o d ło d ze i zrzu cając b u ty . – Gd zie s ię n ie o b ejrzę, tam s ame p o p iep rzo n e h is to rie. Wy ch o d zę. Id zies z? – Pewn ie. A ty id zies z? – Lev i zwró cił s ię d o Cath . Reag an s p o jrzała n a Cath i zmars zczy ła czo ło . Cath n a n o wo p o czu ła, że w żo łąd k u n a n o wo n aras ta jej co ś tward eg o . Ch y b a wracało d o n iej ws p o mn ien ie ro zmo wy z p ro fes o r Pip er. A mo że raczej ch o d ziło o to , że n ie p o win n a b y ła tań czy ć z ch ło p ak iem ws p ó łlo k ato rk i. – Ch o d ź z n ami – p o wied ziała Reag an . Zab rzmiało to s zczerze. Cath p o ciąg n ęła b rzeg T-s h irtu . – Raczej n ie. J es t ju ż p ó źn o . J es zcze s o b ie p o p is zę…

Od ru ch o wo zerk n ęła n a k o mó rk ę, b y s p rawd zić czy k to ś d zwo n ił. Nie u s ły s zała es emes a o d Wren . jes tem w mu g g s y . PRZYJ DZ SZYBKO, 9 1 1 . Cath s p o jrzała n a zeg arek . Wren n ap is ała d o n iej d wad zieś cia min u t temu , g d y o n a tań czy ła z Lev im. Od ło ży ła telefo n n a b iu rk o i zaczęła wk ład ać k o zak i n a s p o d n ie o d p iżamy . – Co ś s ię s tało ? – zap y tał Lev i. – Nie wiem… – Cath p o trząs n ęła g ło wą. Zn ó w czu ła s ię zaws ty d zo n a. Bała s ię. J ej żo łąd ek za to ch y b a s ię u cies zy ł, że ma n o wy p o wó d d o b o les n y ch s k u rczó w. – Co to jes t M u g g s y ? – To tak i b ar. W p o b liżu Kamp u s u Ws ch o d n ieg o . – Co to jes t Kamp u s Ws ch o d n i? Lev i s ięg n ął p o jej telefo n . Zmars zczy ł b rwi n a wid o k es emes a. – Zawio zę cię tam. M am s amo ch ó d . – Do k ąd ją zab ieras z? – zap y tała Reag an . Lev i p o k azał jej wiad o mo ś ć o d Wren i wło ży ł p łas zcz. – J es tem p ewn a, że n ic jej n ie g ro zi – p o wied ziała Reag an , p atrząc n a wy ś wietlacz. – Prawd o p o d o b n ie p o p ro s tu za d u żo wy p iła. To o b lig ato ry jn e zach o wan ie p ierws zo ro czn iak ó w. – I tak mu s zę to s p rawd zić – s twierd ziła Cath , o d b ierając s wó j telefo n z rąk ws p ó łlo k ato rk i. – Oczy wiś cie, że mu s is z – zg o d ził s ię Lev i. – 9 1 1 to 9 1 1 . – Sp o jrzał n a Reag an . – Id zies z? – J eś li n ie jes tem n iezb ęd n a, to wo lałab y m n ie. M amy s ię s p o tk ać z An n ą i M attem… – Do g o n ię was – u ciął. Cath s tała ju ż p rzy d rzwiach . – Two jej s io s trze n ic s ię n ie d zieje, Cath – p o wied ziała Reag an n iemal łag o d n ie (ch o ć n ie d o k o ń ca). – Po p ro s tu jes t n o rmaln a.

Samo ch ó d Lev ieg o o k azał s ię fu rg o n etk ą. Du żą. „Sk ąd b ierze p ien iąd ze n a p aliwo ?” Nie ch ciała p o mo cy p rzy ws iad an iu , ale b rak o wało s ch o d k a – z b lis k a wid ać b y ło , że to n ap rawd ę d ziad o ws k ie au to – więc g d y b y jej n ie p o d s ad ził za ło k ieć,

mu s iałab y wd rap y wać s ię n a czwo rak ach . W k ab in ie czu ć b y ło b en zy n ą i p alo n y mi ziarn ami k awy . Ch o ć p as p rzy fo telu p as ażera s ię zaciął, jak o ś u d ało s ię jej g o zap iąć. Lev i zwin n ie u s iad ł za k iero wn icą i u ś miech n ął s ię. Cath d o s zła d o wn io s k u , że s tara s ię b y ć d o b rej my ś li. – Co to jes t Kamp u s Ws ch o d n i? – Py tas z p o ważn ie? – Dlaczeg o miałab y m w tej s y tu acji żarto wać? – To d ru g a częś ć k amp u s u . Tam, g d zie zn ajd u je s ię wy d ział ro ln ictwa, k o jarzy s z? Cath wzru s zy ła ramio n ami i wy jrzała p rzez o k n o . Od p o p o łu d n ia p ad ał ś n ieg z d es zczem. Latarn ie wy g ląd ały jak mo k re s mu g i. Na s zczęś cie Lev i p ro wad ził o s tro żn ie. – J es t tam też wy d ział p rawa i p o zo s tałe ak ad emik i, i ś wietn ie p rzy g o to wan y to r d o k ręg li. I mleczarn ia. Nap rawd ę o żad n ej z ty ch rzeczy n ie s ły s załaś ? Cath o p arła g ło wę o s zy b ę. Wen ty lato r n ad al d mu ch ał lo d o waty m p o wietrzem. Od o trzy man ia wiad o mo ś ci min ęło ju ż p ó ł g o d zin y . Pó ł g o d zin y o d wezwan ia p o mo cy . – Dalek o jes zcze? – Kilk a mil. Będ zie z d zies ięć min u t, mo że d łu żej, b io rąc p o d u wag ę p o g o d ę. Na Kamp u s ie Ws ch o d n im mam p rawie ws zy s tk ie zajęcia… Cath zas tan awiała s ię, czy Wren jes t s ama. I g d zie wo b ec teg o jes t Co u rtn ey ? Czy o n e n ie p o win n y teraz g d zieś ws p ó ln ie zach o wy wać s ię jak zo łzy ? – M ają tam mu zeu m trak to ró w – k o n ty n u o wał Lev i. – I międ zy n aro d o we cen tru m p ik o wan y ch k o łd er. A jed zen ie w ak ad emik ach jes t wy b o rn e… Nie tak miało b y ć. M ieć s io s trę b liźn iaczk ę to w k o ń cu tak , jak b y mieć o s o b is teg o s tró ża. Włas n eg o s trażn ik a. ZINTEGROWANY NAJ LEPSZY PRZYJ ACIEL – n a trzy n as te u ro d zin y tata k u p ił im k o s zu lk i z tak im n ap is em. No s iły je jes zcze czas em (ch o ć n ig d y o b ie jed n o cześ n ie), żeb y p o k azać p o czu cie h u mo ru i iro n ię. „Po co mieć b liźn iaczk ę, jeś li n ie p o zwala s ię jej o s ieb ie d b ać? J eś li n ie p o zwala s ię jej walczy ć u s weg o b o k u ?” – Kamp u s Ws ch o d n i jes t d u żo fajn iejs zy n iż Kamp u s M iejs k i. A ty n awet n ie wied ziałaś , że is tn ieje. Światło zmien iło s ię n a czerwo n e, a Cath czu ła, jak k o ła p o d n ią s ię o b racają. Lev i

zred u k o wał b ieg i d elik atn ie zatrzy mał fu rg o n etk ę.

M u s ieli zap ark o wać d alek o o d b aru . Zres ztą n a tej u licy b aró w b y ło p ełn o , b arami b y ło wy p ełn io n y ch k ilk a p rzeczn ic. – Nie wp u s zczą mn ie – p o wied ziała Cath , n iecierp liwiąc s ię, że Lev i id zie n ie d o ś ć s zy b k o . – J es tem n ieletn ia. – W M u g g s y m n ig d y n ie s p rawd zają. – Nig d y wcześ n iej n ie b y łam w b arze. Z b ramy p rzed n imi wy p ad ło k ilk an aś cie d ziewcząt. Lev i ch wy cił Cath za ręk aw i p o ciąg n ął, b y zes zła im z d ro g i. – J a za to b y łem. Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze. – Wcale n ie – p o wied ziała b ard ziej d o s ieb ie n iż d o Lev ieg o . – Gd y b y b y ło d o b rze, n ie p o trzeb o wałab y mn ie. Lev i zn ó w p o ciąg n ął ją za ręk aw i wp ro wad ził p rzez ciężk ie czarn e d rzwi. Cath s p o jrzała d o g ó ry n a n eo n . Świeciły s ię ty lk o litery UGGSY i cztero lis tn a k o n iczy n a. W ś ro d k u n a s to łk u s ied ział mas y wn y g o ś ć i czy tał „Dzien n ik Neb ras k i”, p rzy ś wiecając s o b ie latark ą. Sk iero wał ją n a Lev ieg o i u ś miech n ął s ię. – Hej, Lev i. – Hej, Yack le – p rzy witał s ię z u ś miech em Lev i. Yack le jed n ą ręk ą o two rzy ł p rzed n imi wewn ętrzn e d rzwi, n awet n ie p atrząc n a Cath . Gd y wch o d zili d o ś ro d k a, Lev i p o k lep ał g o p o ramien iu . W b arze b y ło ciemn o i p o two rn ie tło czn o . Lu d zie s tali ś ciś ​n ięci jak s ard y n k i. Na s cen ie ro zmiaru s o fy g rała jak aś k ap ela. Cath s ię ro zejrzała, ale w tak im tło k u n ie b y ła w s tan ie n iczeg o zo b aczy ć. Zas tan awiała s ię, g d zie jes t Wren . Gd zie b y ła czterd zieś ci p ięć min u t temu ? Uk ry wała s ię w łazien ce? Ku liła s ię p rzy ś cian ie? Czy co ś jej d o leg ało ? Czy zemd lała? Bo czas ami md lała… Czy b y ł tu k to ś , k to jej p o mó g ł? Kto ch ciał ją s k rzy wd zić? Cath p o czu ła ręk ę Lev ieg o ch wy tającą ją p o d ramię. – Ch o d ź – p o wied ział. Przecis k ali s ię o b o k wy s o k ieg o s to lik a, p rzy k tó ry m mn ó s two lu d zi p iło wó d k ę. J ed en z facetó w zato czy ł s ię n a Cath , ale Lev i o d razu p rzy wró cił g o d o p io n u . – Przy ch o d zis z tu ? – s p y tała Cath , g d y min ęli ten s to lik .

– Tu s ię ro b i tak wieś n iack o ty lk o p o d czas k o n certu . Przes zli o d s cen y d o b aru . Pewien g es t p rzy k u ł u wag ę Cath – s p o s ó b , w jak i k to ś o d rzu ca wło s y d o ty łu . – Wren ! – p o wied ziała, ru s zając d o p rzo d u . Lev i trzy mał ją za ramię, ale s zed ł p ierws zy , to ru jąc d ro g ę. – Wren ! – k rzy k n ęła, zan im jes zcze zb liży ła s ię n a ty le, b y s io s tra ją u s ły s zała. Serce waliło jej jak mło tem. Nap ręd ce p ró b o wała ro zg ry źć, co s ię teraz d zieje. J ak iś wy s o k i facet s tał p rzed Wren i o p ierając s ię ręk ami o ś cian ę, s p rawiał, że b y ła u n ieru ch o mio n a n iczy m w k latce. – Wren ! – Cath o d ep ch n ęła ręk ę teg o g o ś cia, a o n o d s u n ął s ię s k o n s tern o wan y . – Nic ci n ie jes t? – Cath ? – Wren zamarła z b u telk ą ciemn eg o p iwa p rzy u s tach , jak b y s ię jej ręk a zacięła. – A co ty tu taj ro b is z? – Kazałaś mi p rzy jś ć. Wren s ię o b ru s zy ła. By ła zaru mien io n a, a p o wiek i lek k o jej o p ad ały , tak p o p ijack u . – Niczeg o ci n ie k azałam. – Wy s łałaś mi es emes a – p o wied ziała Cath , g n iewn ie p atrząc n a d u żeg o faceta, p ó k i n ie o d s u n ął s ię o k ro k . – Przy jd ź d o M u g g s y , 9 1 1 . – O ch o lera. – Wren wy ciąg n ęła telefo n z k ies zen i jean s ó w i s p rawd ziła w „wy s łan y ch ”. Przez ch wilę u s iło wała złap ać o s tro ś ć wid zen ia. – To b y ło d o Co u rtn ey , p o my liłam C. – Po my liłaś C? – Cath s tężała, n as tęp n ie u n io s ła ramio n a. – Czy ty s o b ie jaja ro b is z!? – Cześ ć – p o wied ział k to ś o b o k . Ob ie s ię o d wró ciły . Tu ż p rzy n ich s tan ął jak iś k o leś , n ajwy raźn iej z b ractwa, i k iwał d o n ich g ło wą. Wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u . – Bliźn iaczk i. – Sp ierd alaj – p o wied ziała Wren i o d wró ciła s ię z p o wro tem d o s io s try . – Po s łu ch aj, p rzy k ro mi… – Czy co ś ci g ro zi? – s p y tała Cath . – Nie – o d p arła Wren . – Nie, n ie, n ie… – Niezła d u p a – o d ezwał s ię tamten k o leś . – To p o co to 9 1 1 ? – d o ciek ała Cath . – Bo ch ciałam, żeb y Co u rtn ey zjawiła s ię tu jak n ajs zy b ciej. – Wren mach n ęła

b u telk ą p iwa w k ieru n k u s cen y . – J es t tu taj ch ło p ak , k tó ry s ię jej p o d o b a. – Ch ło p ie, p o p atrz. Sek s o wn e b liźn iaczk i. – 9 1 1 to n u mer alarmo wy !!! – k rzy k n ęła Cath . W b arze b y ło tak g ło ś n o , że ws zy s cy mu s ieli k rzy czeć, ale wted y łatwiej b y ło d ać s ię p o n ieś ć emo cjo m. – Nap rawd ę u ważas z, że to właś ciwe zach o wan ie? – Cath u s ły s zała s ło wa Lev ieg o wy p o wiad an e „miły m g ło s em p rzezn aczo n y m d la n iezn ajo my ch ”. – O k u rwa, to b liźn iaczk i, s tary . J ak z fan tazji ero ty czn ej, n ie? – Us p o k ó j s ię, Cath – p o wied ziała Wren , p o cierając o czy wierzch em d ło n i. – Przecież tak n ap rawd ę n ie zad zwo n iłam p o d ten n u mer. – Zd ajes z s o b ie s p rawę, że to s io s try , p rawd a? – to zn o wu Lev i, k tó remu to n ju ż s ię zmien iał. – M ó wis z o k aziro d ztwie. Tamten ch ło p ak s ię ro ześ miał. – Nie, mó wię ty lk o o ty m, że p o s tawię im d rin k i i b ęd ę czek ał, aż zaczn ą s ię d o s ieb ie d o b ierać. – Czy tak właś n ie ro b is z ze s wo ją s io s trą? – Lev i o d s u n ął s ię o d Cath i p o d s zed ł d o k o les ia i jeg o k u mp la. – Kto cię wy ch o wy wał, d eb ilu ? – Lev i, p rzes tań – Cath p o ciąg n ęła g o za k u rtk ę. – To s ię n am ciąg le p rzy trafia. – Co ś tak ieg o s ię wam ciąg le p rzy trafia!? – By ł tak zd u mio n y , że jeg o b rwi zas ty g ły g d zieś w p o ło wie czo ła. Od wró cił s ię d o k o les ia. – On e o b ie mają ro d zicó w. M ają o jca. I o n n ig d y n ie p o win ien s ię martwić o to , że p ewn eg o d n ia u p o k o rzy je w b arze tak i zb o k jak ty , k tó ry ciąg le wali k o n ia d o p o rn o li. Nad czy mś tak im żad en o jciec n ie p o win ien s ię w o g ó le zas tan awiać. Zb o k n ie zwracał n a n ieg o u wag i. Pijack o zag ląd ał Lev iemu p rzez ramię, p atrząc n a Cath i Wren . Wren p o k azała mu fak a, a o n o s ten tacy jn ie wy d ął warg i. Lev i p o d s zed ł d o jeg o s to lik a. – Nie b ęd zies z tak n a n ie p atrzy ł ty lk o d lateg o , że s ą d o s ieb ie p o d o b n e, p iep rzo n y zb o czeń cu . Nag le p o jawił s ię k o lejn y g o ś ć z b ractwa, n io s ąc trzy p iwa. Na wid o k Cath i Wren ro zd ziawił g ęb ę i z u ś miech em p o wied ział: – Bliźn iaczk i. – Ku rwa, jak z fan tazji ero ty czn ej – d o d ał ten p ierws zy . I n ag le, g d y n ik t s ię teg o n ie s p o d ziewał, facet s to jący p rzy Wren – ten wielk i, k tó ry b lo k o wał ją ramio n ami – wy s zed ł zza Lev ieg o i rąb n ął p ijan eg o zb o k a p ro s to w s zczęk ę. Lev i s p o jrzał n a n ieg o , u ś miech n ął s ię z ap ro b atą i p o k lep ał p o ro zu miewawczo

p o ramien iu . Wren ch wy ciła g o za ręk ę. – J an d ro ! – k rzy k n ęła. Ty mczas em k o led zy p o mag ali p ijak o wi p o d n ieś ć s ię z p o d ło g i. Lev i ch wy cił Cath za ręk aw i zaczął p ch ać J an d ro w tłu m. J an d ro p o ciąg n ął za s o b ą Wren . – Wy ch o d zimy , s zy b k o , s zy b k o . Cath s ły s zała jes zcze, jak tamten zb o k wy k rzy k u je za n imi p rzek leń s twa. – Och , p ierd o l s ię, amato rze k aziro d ztwa! – o d k rzy k n ął Lev i. Prak ty czn ie wy p ad li p rzez fro n to we d rzwi. Och ro n iarz ws tał i zap y tał: – Lev i, w p o rząd k u ? – Pijacy – o d p arł Lev i, p o b łażliwie k ręcąc g ło wą. Yack le ru s zy ł d o b aru . Wren s tała n a ch o d n ik u i wrzes zczała n a wielk ieg o g o ś cia. Czy li n a J an d ro . Cath zas tan awiała s ię, czy to jej ch ło p ak , czy p o p ro s tu k to ś , k to p rzy p ad k o wo s ię za n ią ws tawił. – Nie mo g ę u wierzy ć, że to zro b iłeś – p o wied ziała Wren . – Za to mo żn a zo s tać ares zto wan y m. – Ud erzy ła g o w ramię, a o n s ię n ie b ro n ił. Lev i s ztu rch n ął J an d ro w d ru g ie ramię w g eś cie u zn an ia. By li n iemal teg o s ameg o wzro s tu , J an d ro jed n ak b y ł zn aczn ie mas y wn iejs zy i miał ciemn e wło s y . Prawd o p o d o b n ie p o ch o d ził z M ek s y k u . – Ko g o ares ztu ją? – zap y tał k to ś . Cath o d wró ciła s ię. To b y ła Co u rtn ey . Ku ś ty k ała w ich s tro n ę w d wu n as to cen ty metro wy ch ró żo wy ch s zp ilk ach . – Czemu ws zy s cy s to icie n a zewn ątrz, s k o ro tak ie g ó wn o leci z n ieb a? – M y ju ż id ziemy – p o wied ziała Cath . – Ale ja d o p iero co p rzy s złam… – jęk n ęła Co u rtn ey . Po p atrzy ła n a Wren . – Czy No ah jes t w ś ro d k u ? – Id ziemy s tąd – o d ezwała s ię Cath d o s io s try – jes teś p ijan a. – Ows zem – Wren p o d n io s ła p iwo – wres zcie. – Nie tak s zy b k o – p o ws trzy mał ją Lev i i wy rzu cił b u telk ę d o k o s za n a ś mieci. – Prawo teg o zab ran ia. – To b y ło mo je p iwo ! – Krzy k n ij jes zcze g ło ś n iej, b o wy d aje mi s ię, że n ie k ażd y g lin a w o k o licy cię u s ły s zał – p o wied ział z u ś miech em. Cath n ie b y ło d o ś miech u . – J es teś p ijan a. Wracamy d o d o mu .

– Nie, Cath . Nie wracam. J es tem p ijan a i tu zo s taję. Na ty m to właś n ie, k u rwa, p o leg a, że s ię wted y n ie s ied zi w d o mu . – Zach wiała s ię, a Co u rtn ey , ch ich o cząc, o b jęła ją ramien iem. Wren p o p atrzy ła n a n ią i też zaczęła s ię p o d ś miech iwać. – Wed łu g cieb ie ws zy s tk o „n a ty m właś n ie, k u rwa, p o leg a” – p o wied ziała cich o Cath . Śn ieg z d es zczem zacin ał w p o liczk i, jak b y k to ś s y p ał żwirem. Wren miała we wło s ach d ro b in k i lo d u . – Nie zo s tawię cię s amej w tak im s tan ie. – Nie jes tem s ama – o d p arła Wren . – W p o rząd k u , Cath . – M in a Co u rtn ey n ie mo g ła b y ć b ard ziej p ro tek cjo n aln a. A jej u s ta p o k ry te g ru b ą wars twą ró żo wej s zmin k i. – J a tu jes tem, Han So lo tu jes t – u ś miech n ęła s ię zalo tn ie d o J an d ro – a n o c jes zcze mło d a. – No c jes zcze mło d a! – wy ś p iewała Wren i o p arła g ło wę n a ramien iu Co u rtn ey . – Nie mo g ę cię… – zaczęła Cath . – Ku rwa, zaraz zamarzn iemy – Co u rtn ey p rzy tu liła Wren . – Id ziemy . – Ale n ie d o M u g g s y ’eg o – p o wied ział J an d ro i ru s zy ł w p rzeciwn y m k ieru n k u . Od wró cił s ię d o Cath i p rzez u łamek s ek u n d y wy d awało s ię, że ma jej co ś d o p o wied zen ia, ale n ie, p o s zed ł s o b ie d alej. Gd y Wren i Co u rtn ey p o s p ies zy ły za n im, Cath s ię s k u liła. Wren s ię n awet n ie o b ejrzała. Patrzy ła jes zcze, jak id ą wzd łu ż u licy i zn ik ają g d zieś p o d k o lejn y m częś cio wo p rzep alo n y m n eo n em. Wy tarła ló d z p o liczk ó w. – Hej – u s ły s zała p o zimn ej i wilg o tn ej min u cie. Lev i. Cały czas s tał za n ią. – Ch o d źmy – p o wied ziała, p atrząc w ch o d n ik . Po mijając n awet to ws zy s tk o , co p rzed ch wilą zas zło , mu s iał mieć ją za s tras zn ą id io tk ę. Sp o d n ie o d p iżamy całk o wicie jej p rzemo k ły , a wiatr p rzewiewał je n a wy lo t. Zad rżała. Lev i p rzes zed ł o b o k n iej, zatrzy mu jąc s ię ty lk o , b y zało ży ć jej k ap tu r n a g ło wę. Po człap ała za n im d o s amo ch o d u . Do p iero teraz zd ała s o b ie s p rawę, jak jes t zimn o . Zaczęła s zczęk ać zęb ami. – Po rad zę s o b ie – p o wied ziała, g d y Lev i ch ciał p o mó c jej ws iąś ć. Po czek ała, aż s ię o d s u n ie, i s ama wd rap ała s ię n a s ied zen ie. Lev i wś lizg n ął s ię za k iero wn icę i o d p alił s iln ik . Po d k ręcił o g rzewan ie, włączy ł wy cieraczk i i p rzy ło ży ł d ło n ie d o n awiewu . – Pas y – p o wied ział p o min u cie. – Ach , p rzep ras zam. – Cath s ch y liła s ię p o p as . Zap ięła. Au to n ad al s tało w miejs cu . – Po s tąp iłaś właś ciwie, wies z?

– Nie. Nie wiem. – M u s iałaś s p rawd zić, co z n ią. 9 1 1 to w k o ń cu 9 1 1 . – Ale zo s tawiłam ją, całk o wicie zalan ą, z k imś o b cy m i z id io tk ą. – Ten g o ś ć n ie wy d awał s ię o b cy . Cath n iemal s ię ro ześ miała. Bo n ie p o lemizo wał z o k reś len iem „id io tk a”. – J es tem jej s io s trą. M o im o b o wiązk iem jes t o n ią d b ać. – Nie wb rew jej wo li. – A co , jeś li s ię jej film u rwie? – Czy to s ię jej częs to p rzy d arza? Cath s p o jrzała n a n ieg o . M iał mo k re wło s y i wid ać b y ło , w k tó ry m miejs cu p rzeczes ał je p alcami. – Nie ch cę ju ż o ty m mó wić – s twierd ziła. – Do b rze… J es teś g ło d n a? – Nie. – Op u ś ciła wzro k n a k o lan a. Nad al n ie ru s zy li w d ro g ę. – Bo ja jes tem. – A n ie mas z s ię czas em s p o tk ać z Reag an ? – Tak , ale p ó źn iej. Cath p o tarła twarz. Ló d w jej wło s ach s ię to p ił i wo d a s p ły wała jej d o o czu . – M am n a s o b ie p iżamę. Lev i wrzu cił ws teczn y . – Zn am o d p o wied n ie miejs ce.

Sp o d n ie o d p iżamy rzeczy wiś cie n ie b y ły p ro b lemem. Lev i zab rał ją d o cało d o b o weg o p u n k tu d la k iero wcó w ciężaró wek tu ż p rzy g ran icy mias ta. (W zas ad zie k ażd e miejs ce w Lin co ln zn ajd o wało s ię tu ż p rzy g ran icy mias ta). Od n o s iło s ię wrażen ie, jak b y w ty m lo k alu n ig d y n ie zmien io n o wy s tro ju , jak b y s ześ ćd zies iąt lat temu zb u d o wan o g o z materiałó w ju ż zn is zczo n y ch i p o p s u ty ch . Keln erk a n alała im k awę, n ie p y tając n awet, czy mają n a n ią o ch o tę. – Cu d o wn ie – p o wied ział Lev i, p o s y łając k eln erce u ś miech i zd ejmu jąc p łas zcz. Po s tawiła n a s to le ś mietan k ę i z s y mp atią p o g łas k ała g o p o ramien iu . – Częs to tu p rzy ch o d zis z? – s p y tała Cath , g d y k eln erk a s o b ie p o s zła. – Ch y b a częś ciej n iż g d zie in d ziej… J eś li weźmies z p o trawk ę z p ek lo wan ej

wo ło win y , n ie b ęd zies z mu s iała jeś ć p rzez k ilk a d n i. Śmietan k i? Cath zwy k le n ie p ijała k awy , ale o d ru ch o wo s k in ęła g ło wą, więc Lev i d o p ełn ił jej k u b ek . Od s u n ęła s p o d ek i o p u ś ciła wzro k . Us ły s zała wes tch n ien ie Lev ieg o . – Wiem, jak s ię teraz czu jes z – o zn ajmił. – M am d wie mło d s ze s io s try . – Nie wies z, jak s ię czu ję. – Cath ws y p ała d o k awy zawarto ś ć trzech s as zetek cu k ru . – On a jes t d la mn ie n ie ty lk o s io s trą. – Nap rawd ę częs to s ły s zy cie tak ie rzeczy ? – J ak ie? – Cath s p o jrzała n a n ieg o , a o n o d wró cił wzro k . – No … te tek s ty o b liźn iaczk ach … – Ach , to . – Zamies zała k awę, tro ch ę zb y t mo cn o s tu k ając ły żeczk ą o b rzeg k u b k a. – Nie p rzez cały czas . Ty lk o k ied y zn ajd ziemy s ię w to warzy s twie p o d p ity ch lu d zi, alb o n a p rzy k ład g d y id ziemy s o b ie u licą… Wy k rzy wił twarz. – Lu d zie s ą n ien o rmaln i. Keln erk a wró ciła, a n a jej wid o k Lev i tro ch ę s ię ro zch mu rzy ł. J ak b y ło d o p rzewid zen ia, zamó wił p ek lo wan ą wo ło win ę. Cath p o zo s tała p rzy k awie. – Wy ro ś n ie z teg o – p o wied ział, g d y k eln erk a zn ik n ęła. – Reag an ma rację, tak s ię zach o wu ją p ierws zo ro czn iacy . – J a też jes tem n a p ierws zy m ro k u . I n ie u p ijam s ię Bó g wie g d zie. Lev i s ię ro ześ miał. – No tak . Bo jes teś zb y t zajęta u rząd zan iem imp rez ratu n k o wy ch . A tak w o g ó le z jak ieg o p o wo d u miał b y ć ten ratu n ek ? Cath p atrzy ła n a n ieg o i czu ła, jak n a wy s o k o ś ci żo łąd k a o twiera s ię w n iej czarn a d ziu ra. „Z p o wo d u p ro fes o r Pip er, Simo n a, Baza i ró wn ej czerwo n ej litery F”. – Przewid y wałaś , że k o g o ś trzeb a b ęd zie rato wać? A mo że raczej zak lin ałaś tak ą p o trzeb ę, co ? Tak jak p rzy zy wa s ię d es zcz. – Nie mu s is z teg o ro b ić. – Czeg o ? – Po cies zać mn ie. – Czu ła, że łzy n ap ły wają jej d o o czu i g ło s jej d rżał. – Nie jes tem two ją mło d s zą s io s trą. Lev i n ag le p rzes tał s ię u ś miech ać. – Przep ras zam – p o wied ział p o ważn y m

to n em, b ez ś lad u

p o p rzed n ieg o

p rzek o marzan ia. – Po my ś lałem, że… mo że ch ciałab y ś o ty m p o ro zmawiać. Cath wp atry wała s ię w s wo ją k awę. Po trząs n ęła k ilk a razy g ło wą, jak b y

jed n o cześ n ie ch ciała zap rzeczy ć o raz p o zb y ć s ię p ieczen ia w o czach . Przy s zło jeg o zamó wien ie. Całe mn ó s two jed zen ia. Lev i o d s tawił jej k u b ek , a n a s p o d ek n ało ży ł o d ro b in ę mięs a. Cath zjad ła – łatwiej b y ło jeś ć, n iż s ię s p ierać. Sp ierała s ię d ziś cały d zień i jak d o tąd n ik t jej n ie p o s łu ch ał. Po za ty m to d an ie b y ło n ap rawd ę p y s zn e, p rzy rząd zo n e ze ś wieżo p ek lo wan eg o mięs a, a n a wierzch p o ło żo n o d o d atk o wo d wa jajk a s ad zo n e. Lev i d o ło ży ł jej jes zcze tro ch ę. – Na zajęciach co ś s ię wy d arzy ło – p o wied ziała. Nie p atrzy ła n a n ieg o . M o że i p rzy d ałb y s ię jej teraz s tars zy b rat, s k o ro b rak o wało jej s io s try b liźn iaczk i. „Każd a p o mo c jes t d o b ra… ” – Na k tó ry ch zajęciach ? – Z p is an ia. – Ch o d zis z n a zajęcia z p is an ia? Nap rawd ę s ą tak ie zajęcia? – Nap rawd ę zad ajes z to p y tan ie? – Czy to ma co ś ws p ó ln eg o z two ją jazd ą n a p u n k cie Simo n a Sn o wa? Cath s p o jrzała n a n ieg o i o b lała s ię ru mień cem. – Kto ci o ty m p o wied ział? – Nik t mi n ie mu s iał mó wić. M as z p ełn o g ad żetó w z Simo n em Sn o wem. J es teś g o rs za n iż mo ja d zies ięcio letn ia k u zy n k a – wy s zczerzy ł s ię. Wy d awało s ię, że o d czu wa u lg ę, mo g ąc s ię zn ó w u ś miech ać. – Reag an ws p o min ała, że p is zes z o n im jak ieś o p o wiad an ia. – Ach , więc to Reag an ci p o wied ziała. – To n ad ty m zaws ze p racu jes z, p rawd a? Cały czas wy my ś las z h is to rie o Simo n ie Sn o w! Cath n ie wied ziała, co o d p o wied zieć. W u s tach Lev ieg o to ws zy s tk o b rzmiało ab s u rd aln ie. – To n ie s ą zwy k łe o p o wiad an ia… Wp ak o wał d o u s t wielk i k ęs . Nad al miał mo k re wło s y i wp ad ały mu o n e, tak ie mo k re i tak ie b lo n d , d o o czu . Od g arn ął je d o ty łu . – Nie? Zap rzeczy ła ru ch em g ło wy . To zn aczy to b y ły zwy k łe o p o wiad an ia, ale n ie d o ty czy ły czeg o ś zwy k łeg o . Simo n n ie b y ł czy mś zwy k ły m. – Co ty wies z o Simo n ie Sn o w? – zap y tała. – To co ws zy s cy – wzru s zy ł ramio n ami.

– Czy tałeś k s iążk i z s erii? – Wid ziałem filmy . Cath tak mo cn o wy wró ciła o czami, że aż ją zab o lało . (M o że d lateg o , że wciąż b y ła n a s k raju p łaczu . Czy też o g ó ln ie n a s k raju ). – A zatem n ie czy tałeś . – Nie p rzep ad am zb y tn io za k s iążk ami. – To ch y b a n ajb ard ziej id io ty czn a rzecz, jak ą k ied y k o lwiek o d cieb ie u s ły s załam. – Nie zmien iaj tematu – u p o mn iał ją z u ś miech em. – Więc p is u jes z o Simo n ie Sn o w… – A to b ie s ię wy d aje, że to jes t s tras zn ie zab awn e. – Ows zem – p rzy tak n ął. – Ale też b ard zo s p o k o . Op o wied z mi o ty m. Cath wb iła wid elec w p o d k ład k ę p o d n ak ry cie. – Ch o d zi o to , że ja… u ży wam is tn iejący ch p o s taci, ale wk ład am je w n o we s y tu acje. – Co ś jak s cen y u s u n ięte? – Czas ami. Bard ziej jak „co b y b y ło , g d y b y ”. Na p rzy k ład co b y b y ło , g d y b y Baz n ie b y ł zły ? Co b y b y ło , g d y b y Simo n n ig d y n ie o d n alazł p ięciu mieczy ? Co , g d y b y Ag ath a zn alazła je p ierws za? Co , g d y b y to o n a b y ła zła? – Ag ath a n ie mo g łab y b y ć zła – s twierd ził Lev i, p o ch y lając s ię i celu jąc wid elcem w Cath . – On a jes t d o b rem wcielo n y m, lwicą, jak As lan . Cath zmru ży ła o czy . – Dlaczeg o tak u ważas z? – M ó wiłem, że wid ziałem filmy . – Wid zis z, w mo im ś wiecie, jeś li ch cę, mo g ę z Ag ath y zro b ić czarn y ch arak ter. Alb o mo g ę s p rawić, że b ęd zie wamp irem. Alb o p rawd ziwą lwicą. – Simo n o wi b y s ię to n ie s p o d o b ało . – Simo n o wi to wis i. On k o ch a Baza. Lev i ry k n ął ś miech em. („Nieczęs to u ży wa s ię teg o o k reś len ia – p o my ś lała Cath – ale tu ak u rat b ard zo p as o wało ”). – Simo n n ie jes t g ejem. – W mo im ś wiecie jes t. – Ale p rzecież Baz jes t jeg o wro g iem. – Nie mu s zę s ię trzy mać żad n y ch zas ad . Ory g in aln e wers je ju ż is tn ieją, p rzep is y wan ie ich n ie jes t mo ją ro lą.

– A czy jes t n ią ro b ien ie g eja z Simo n a? – Za b ard zo s ię s k u p ias z n a wątk u g ejo ws k im – s twierd ziła Cath . Też p o ch y lała s ię d o p rzo d u . – Bo to d o ś ć n iek o n wen cjo n aln e – zach ich o tał. (Czy faceci „ch ich o czą”, czy raczej „p ars k ają ś miech em”? Cath n ie zn o s iła s ło wa „p ars k ać”). – W p is an iu fan fik ó w ch o d zi o to , że b awis z s ię w cu d zy m u n iwers u m. Zmien ias z zas ad y , n ag in as z je. Op o wieś ć n ie mu s i s ię wcale s k o ń czy ć wted y , g d y Gemma Les lie s ię n ią zn u ży . M o żes z p o zo s tać w ty m p ełn y m miło ś ci ś wiecie, jak d łu g o b ęd zies z ch ciał – d o p ó k i b ęd zies z wy my ś lać n o we p rzy g o d y . – Fan fik , p o wiad as z. – Tak . – Cath tro ch ę s ię ws ty d ziła, że jej s ło wa zab rzmiały tak żarliwie, że ilek ro ć zaczy n ała o ty m mó wić, wp ad ała w ek s cy tację. Przy wy k ła trzy mać to w s ek recie. Przy wy k ła zak ład ać, że lu d zie wezmą ją za wariatk ę, n erd a alb o d ewian ta… By ć mo że Lev i też s o b ie tak p o my ś lał. Ty lk o że ak u rat jemu wariaci i d ewian ci wy d awali s ię zab awn i. – A co z tą imp rezą ratu n k o wą? – s p y tał. – No tak . – Od ch y liła s ię d o ty łu . – Pro wad ząca zajęcia p o p ro s iła o n ap is an ie s cen k i z n iewiary g o d n y m n arrato rem. Nap is ałam k awałek o Simo n ie i Bazie… a o n a teg o n ie zro zu miała. Stwierd ziła, że to p lag iat. – Cath zmu s iła s ię d o u ży cia teg o s ło wa, ch o ć p o czu ła, jak s k ręca jej s ię żo łąd ek . – Ale to b y ła two ja h is to ria, tak ? – Tak . – Czy li to n ie całk iem jes t p lag iat. – Uś miech n ął s ię d o n iej. Po win n a wy my ś lić więcej o k reś leń n a u ś miech an ie s ię, b o Lev i cały czas s ię u ś miech ał. Na p rzy k ład g d y p y tał ją teraz: – To b y ły two je włas n e s ło wa, p rawd a? – Tak . – Wid zis z, w p ewn y m s en s ie ro zu miem, d laczeg o two ja p ro fes o r n ie ch ce, żeb y ś p is ała o Simo n ie Sn o w – w k o ń cu to n ie s ą zajęcia z p is an ia fik cji fan o ws k iej – ale jed n o cześ n ie n ie n azwałb y m teg o p lag iatem. Czy to w o g ó le leg aln e? – Tak , jeś li n ie u s iłu jes z n a ty m zarab iać. G.T.L. twierd zi, że u wielb ia fan fik i, a raczej ich id eę, b o p rzecież ich n ie czy ta. – Czy two ja p ro fes o rk a cię zg ło s i? – Co mas z n a my ś li? – Czy zg ło s i cię d o k o mis ji d y s cy p lin arn ej?

– Nic o ty m n ie ws p o min ała. – Gd y b y miała tak i zamiar, n a p ewn o b y ws p o mn iała. Więc o k ej. – M ach n ął wid elcem w p o wietrzu , trzy mając g o jak o łó wek . – Nic s ię n ie s tało , p o p ro s tu n ie o d d awaj jej ju ż żad n y ch fan fik ó w. Dla Cath jed n ak s tało s ię b ard zo wiele. Nad al b o lał ją b rzu ch . – On a… s p rawiła, że p o czu łam s ię g łu p io … jak k to ś n ien o rmaln y . Lev i s ię ro ześ miał. – Nap rawd ę o czek iwałaś , że s tars za p an i p ro fes o r o d an g iels k ieg o p ó jd zie n a fan fik o Simo n ie g eju ? – W o g ó le n ie p o ru s zała tematu g ejo s twa. – M u s i b y ć n ien o rmaln a. – Un ió s ł b rew. J eg o b rwi b y ły zn aczn ie ciemn iejs ze n iż wło s y . Zb y t ciemn e. I łu k o wate. J ak b y je s o b ie malo wał. Cath p ró b o wała zach o wać p o wag ę, ale ro ześ miała s ię. Po trząs ​n ęła g ło wą, a p o tem s p o jrzała n a talerz i zjad ła tro ch ę wo ło win y . Lev i d o ło ży ł jej jes zcze ze s wo jej p o rcji.

*** Wy my k ał s ię z zamk u , zn ik ał n a całe n o ce, wracał n ad ran em z liś ćmi we wło s ach … Baz co ś k n u ł, Simo n b y ł teg o p ewien . Po trzeb o wał jed n ak d o wo d u . Pen elo p e i Ag ath a n ie b rały jeg o p o d ejrzeń n a p o ważn ie. – On co ś k o mb in u je – p o wtarzał. – Zaws ze co ś k o mb in u je – o d p o wiad ała Pen elo p e. – Nad ciąg a n iczy m czarn a ch mu ra – twierd ził Simo n . – Sp rawia tak ie wrażen ie, b o jes t d o ś ć wy s o k i – wy jaś n iała Ag ath a. – Nie wy żs zy o d e mn ie. – M h m… a jed n ak . Nie ch o d ziło ty lk o o in try g i. Co ś wis iało w p o wietrzu . Co ś , co wy k raczało p o za jeg o zwy k łą b u fo n ad ę. J eg o p erło wo s zare o czy n ab ieg łe b y ły k rwią i p o d k rążo n e, a czarn e wło s y s traciły s wó j b las k . Baz, zazwy czaj zimn y i o n ieś mielający , o s tatn io zach o wy wał s ię jak zap ęd zo n y w k o zi ró g . Po p rzed n iej n o cy Simo n p o s zed ł za n im d o k atak u mb , ale ch o ć ś led ził g o p rzez trzy g o d zin y , n ie d o wied ział s ię, co jes t p o wo d em tej zmian y . Frag men t ro zd ziału 3 p o wieś ci Simon Snow i pięć mieczy, co p y rig h t © b y Gemma T. Les lie

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

12

By ło zd ecy d o wan ie zb y t zimn o , żeb y czek ać n a zewn ątrz, więc p rzed zajęciami z p is an ia Cath zn alazła s o b ie ławk ę w k o ry tarzu An d rew Hall i p o d k u rczy ws zy n o g ę, u s iad ła n a n iej, o p ierając s ię o p o malo wan ą n a k remo wo ś cian ę. Wy jęła telefo n i o twarła fan fik , k tó ry właś n ie czy tała. (Za b ard zo s ię d en erwo wała, b y s ię u czy ć). Nie czy ty wała ju ż fan fik ó w in n y ch au to ró w, b o n ie ch ciała s ię n ieś wiad o mie zain s p iro wać i p o d k raś ć czy ich ś p o my s łó w. J eś li więc zag ląd ała d o tek s tó w in n y ch fan ó w, s zu k ała raczej o p o wieś ci o Pen elo p e. Czas em o Pen elo p e i Ag acie. Czas em o Pen elo p e i M icah (amery k ań s k im u czn iu z wy mian y , k tó ry p o jawił s ię ty lk o w trzecim to mie). Przeważn ie jed n ak p o p ro s tu o s amej Pen elo p e i jej p rzy g o d ach . Czy tan ie fan fik ó w teraz, p rzed zajęciami, b y ło n iczy m o twarty b u n t. M iała s ię zo b aczy ć z p ro fes o r Pip er p o raz p ierws zy o d ich o s tatn iej ro zmo wy . Ro zważała rezy g n ację z d zis iejs zy ch zajęć, ale d o s zła d o wn io s k u , że n a n as tęp n y ch b y ło b y jej jes zcze tru d n iej. Przecież n ie mo żn a u n ik ać zajęć d o k o ń ca s emes tru – lep iej więc n ajg o rs ze mieć za s o b ą. Sp o tk ała s ię wcześ n iej z Wren i n ie b y ło n awet w p o ło wie tak źle, jak s ię s p o d ziewała. J u ż d wa razy w ty m ty g o d n iu p o s zły razem n a lu n ch i żad n a z n ich n ie wracała d o teg o , co wy d arzy ło s ię w b arze. By ć mo że Wren b y ła zb y t p ijan a i n iczeg o n ie p amiętała? Do Co u rtn ey n ie d o k o ń ca d o cierało , że s io s try u n ik ają tematu . Zres ztą w tej d ziewczy n ie b y ło ty le s u b teln o ś ci co w jarmarczn ej p rzek u p ie. – Hej, Cath – zap y tała p rzy lu n ch u – co to b y ł za ś liczn y b lo n d as , z k tó ry m p rzy s złaś w p iątek wieczo rem? Czy to ten twó j s ek s o wn y b ib lio tek arz? – Nie – o d p arła Cath . – To ty lk o Lev i. – Ch ło p ak jej ws p ó łlo k ato rk i – wy jaś n iła Wren , mies zając zu p ę jarzy n o wą.

Wy d awała s ię d ziwn ie zmęczo n a. Nie u ży ła tu s zu , więc jej rzęs y b y ły b lad e i k ró tk ie. – Aaa – Co u rtn ey wy d ęła warg i. – Szk o d a, b o jes t n ap rawd ę s ło d k i. Tak i ch ło p ak ze ws i. – Sk ąd wies z, że jes t ze ws i? – Carh artt – o d p o wied ziały jed n o cześ n ie Co u rtn ey i Wren . – Co ? – M iał k u rtk ę tej mark i – wy jaś n iła Wren – a ch ło p ak i ze ws i zaws ze n o s zą Carh arrt. – M o żes z jej wierzy ć – zach ich o tała Co u rtn ey . – Zn a s ię n a ch ło p cach ze ws i. – W k ażd y m razie n ie jes t to mó j s ek s o wn y b ib lio tek arz – o zn ajmiła Cath . „Nie mam żad n eg o s ek s o wn eg o b ib lio tek arza – p o my ś lała, o d ry wając s ię o d fan fik u i g u b iąc wątek . – W o g ó le n ie mam n ik o g o ”. Po za ty m Cath n ad al n ie wied ziała, czy Nick jes t n ap rawd ę s ek s o wn y , czy mo że ty lk o s ię jej tak wy d aje. Kto ś u s iad ł o b o k n iej i o d erwał Cath o d wy ś wietlacza telefo n u . To b y ł Nick . Sk in ął g ło wą n a p o witan ie. – O wilk u mo wa… – p o wied ziała i o d razu teg o p o żało wała. – O, czy żb y ś o mn ie ro zmy ś lała? – M y ś lałam o … wilk u – wy jaś n iła g łu p io . – Patrz, jak to n ie wiad o mo , w k tó rą s tro n ę my ś li o d p ły n ą… – s twierd ził Nick z u ś miech em. M iał n a s o b ie g ru b y g ran ato wy g o lf, w k tó ry m wy g ląd ał jak mary n arz n a rad zieck im o k ręcie wo jen n y m. Nawet b ard ziej n iż zwy k le. – O czy m Pip er ch ciała z to b ą p o ro zmawiać w zes zły m ty g o d n iu ? – O n iczy m. – M iała k o mp letn y ro ztró j żo łąd k a, więc n awet ju ż n ie czu ła, czy co ś w ś ro d k u ją s k ręca. Nick o d p ak o wał g u mę d o żu cia i wło ży ł ją s o b ie d o u s t. – Czy ch o d ziło o to , żeb y ś ch o d ziła d o n iej n a zajęcia d la zaawan s o wan y ch ? – Nie. – M u s is z s ię z n ią u mó wić, żeb y o ty m p o ro zmawiać – p o wied ział, żu jąc. – To tro ch ę jak wy wiad o p racę. J a s ię z n ią wid zę w p rzy s zły m ty g o d n iu i mam n ad zieję, że d a mi as y s ten tu rę. – Nap rawd ę? – Cath s ię wy p ro s to wała. – By ło b y ś wietn ie! Do s k o n ale s o b ie p o rad zis z. Nick p o s łał jej g łu p awy u ś miech .

– No có ż, żału ję, że n ie p o ro zmawiałem z n ią o ty m p rzed o s tatn im zad an iem. Do s tałem za n ie n ajg o rs zą o cen ę w ty m s emes trze. – Serio ? – Tru d n o jej b y ło p atrzeć mu w o czy . Niemal całk iem o cien iały je b rwi, p rzez k tó re trzeb a s ię b y ło p rzed rzeć, żeb y je d o s trzec. – J a też. – Po wied ziała, że p is zę zb y t g ład k o i p o wierzch o wn ie – wes tch n ął. – O mo im tek ś cie p o wied ziała d u żo g o rs zy ch rzeczy . – Zd aje s ię, że p rzy wy k łem d o p is an ia w tan d emie – p o wied ział, zn ó w s ię d o n iej u ś miech ając. Zn ó w jak g łu p i. – J es teś ws p ó łu zależn io n y . Nick s trzelił g u mą w u s tach . – Pis zemy d zis iaj? Cath s k in ęła g ło wą i wró ciła d o czy tan ia. – Nie ma Reag an – p o wied ziała Cath , zamy k ając d rzwi. Lev i ws u n ął ramię w s zczelin ę. – M y ś lę, że ten etap mamy ju ż za s o b ą – zau waży ł i ws zed ł d o p o k o ju . Cath wzru s zy ła ramio n ami i wró ciła d o b iu rk a. Lev i k lap n ął n a jej łó żk o . Cały u b ran y b y ł n a czarn o – p ewn ie p rzy s zed ł tu p ro s to z p racy . Zmars zczy ła czo ło . – Wciąż n ie mo g ę u wierzy ć, że p racu jes z w Starb u ck s ie. – Co jes t n ie tak ze Starb u ck s em? – To , że jes t wielk ą b ezo s o b o wą k o rp o racją. Un ió s ł b rew. – J ak d o tąd p o zwalali mi zach o wać włas n ą o s o b o wo ś ć. Cath o d wró ciła s ię d o k o mp u tera. – Lu b ię mo ją p racę. Każd eg o d n ia s p o ty k am ty ch s amy ch lu d zi. Zap amiętu ję, co p iją, a o n i to b ard zo lu b ią. Us zczęś liwiam ich , a p o tem s o b ie id ą. To tro ch ę jak b y cie b arman em, ty lk o że n ie trzeb a s ię u żerać z p ijak ami. À propos, co u two jej s io s try ? Cath p rzerwała p is an ie i s p o jrzała n a Lev ieg o . – W p o rząd k u . Ws zy s tk o ch y b a wró ciło d o n o rmy . Tak w o g ó le to d zięk i, że mn ie p o d wio złeś . I za ws zy s tk o . – Po d zięk o wała mu ju ż w p iątek , ale czu ła, że p o win n a zro b ić to p o n o wn ie. – Nie ma s p rawy . Ro zmawiały ś cie o ty m? – Zwy k le n ie ro zmawiamy n a ważn e tematy . J es teś my b liźn iaczk ami, s to s u jemy telep atię – p o wied ziała, p rzy k ład ając d wa p alce d o s k ro n i.

– Nap rawd ę? – ro ześ miał s ię. – Nie! – Cath też s ię ro ześ miała. – Nawet tro s zk ę? – Nawet. – Zn ó w zajęła s ię p is an iem. – Nad czy m p racu jes z? – Pis zę es ej n a b io lo g ię. – A n ie tajn ą i s p ro ś n ą fik cję fan o ws k ą? Cath zn ó w p rzerwała. – M o je fan fik i n ie s ą an i tajn e, co o czy wis te, an i ty m b ard ziej s p ro ś n e. Przeczes ał wło s y p alcami, p rzez co n a ś ro d k u u n io s ły s ię jak p ias k o wo b lo n d p ió ro p u s z. Bezws ty d n y . – Czeg o u ży was z d o wło s ó w, że tak ci s ię u k ład ają? – s p y tała. Ro ześ miał s ię ty lk o i p rzeczes ał je jes zcze raz. – Niczeg o . – Niczeg o ? – To ch y b a d lateg o , że ich n ie my ję. – Ale n ig d y ? – s k rzy wiła s ię. – No , mo że raz n a mies iąc. Cath zmars zczy ła n o s i p o trząs n ęła g ło wą. – To o b rzy d liwe. – Niep rawd a, w międ zy czas ie je p rzep łu k u ję. – Nad al o b rzy d liwe. – Ale s ą id ealn ie czy s te. – Po ch y lił s ię k u n iej tak , że wło s ami d o tk n ął jej ramien ia. Ten p o k ó j b y ł zd ecy d o wan ie zb y t mały . – Po wąch aj. Od s u n ęła s ię. – Nie zamierzam. – No to ja s o b ie p o wąch am. – Ch wy cił p as mo wło s ó w i p rzy ło ży ł d o n o s a. – Pach n ie jak ś wieżo s k o s zo n a k o n iczy n a. – Nie s ąd zę, żeb y k o n iczy n ę s ię k o s iło . – Ale wy o b rażas z s o b ie, jak s ło d k i ro zch o d ziłb y s ię wted y zap ach ? – Lev i u s iad ł z p o wro tem n a łó żk u , k u jej u ld ze, lecz n ies tety zaraz wziął jej p o d u s zk ę i zaczął n ią s o b ie p o cierać g ło wę. – Bo że, n aty ch mias t p rzes tań , to n aru s zen ie ws zelk ich zas ad !

Lev i ro ześ miał s ię g ło ś n o , g d y p ró b o wała o d eb rać mu p o d u s zk ę. Trzy mał ją o b u rącz p rzy s wej p iers i. – Cath er… – Nie mó w tak d o mn ie. – Przeczy taj mi s wo je tajn e s p ro ś n e o p o wieś ci fan o ws k ie. – Nie s ą s p ro ś n e. – Tru d n o , i tak mi p rzeczy taj. Dała s o b ie s p o k ó j z p o d u s zk ą. Pewn ie d o tej p o ry zd ąży ła s ię ju ż p o b ru d zić i b y ła n ie d o u rato wan ia. – Dlaczeg o ? – Bo mn ie to ciek awi. I lu b ię o p o wieś ci. – Ch ces z s ię p o p ro s tu ze mn ie p o n ab ijać. – Niep rawd a – p o wied ział. – Przy rzek am. – Pewn ie właś n ie to ro b icie z Reag an p o d mo ją n ieo b ecn o ś ć, co ? Nab ijacie s ię ze mn ie. Bawicie s ię mo im p amiątk o wy m p o p iers iem. Nad aliś cie mi jak ąś g łu p ią k s y wk ę? Oczy mu ro zb ły s ły . – Cath er… – Celem mo jeg o ży cia n ie jes t zab awian ie cię, wies z? – Po p ierws ze, jes teś p ewn a? Bo ś wietn ie ci to wy ch o d zi. Po d ru g ie, n ie ś miejemy s ię z cieb ie. A w k ażd y m razie n ie jak o ś b ard zo , p rzy n ajmn iej o s tatn io . A p o trzecie… Liczy ł n a p alcach , a p o liczk i mu d rg ały , co ro zb awiło Cath . – Po trzecie, ju ż n ig d y n ie b ęd ę s ię z cieb ie ś miał p rzy n ik im in n y m, ty lk o p rzy to b ie, jeś li ty lk o jed en raz, teraz, p rzeczy tas z mi jak ieś s wo je o p o wiad an ie. Cath p o s łała mu ch ło d n e s p o jrzen ie. To zn aczy p rawie ch ło d n e, b o w ś ro d k u wciąż o d ro b in ę ch ich o tała. I in ten s y wn ie mru g ała. I co jak iś czas s p o g ląd ała w s u fit. – A więc p o p ro s tu jes teś ciek awy . Przy tak n ął. Wy wró ciła o czami i o d wró ciła s ię w s tro n ę lap to p a. Czemu n ie. Nie miała n ic d o s tracen ia. „No tak , ale n ie w ty m rzecz – jak aś jej częś ć n ad al s ię temu s p rzeciwiała. – Co mas z d o zy s k an ia?” Przecież Lev i n ie zach wy ci s ię fan fik iem. Ub awi s ię, ale n ie zro b i to n a n im więk s zeg o wrażen ia. I tak ju ż miał ją za d ziwaczk ę, więc czy tan ie ty lk o p o g o rs zy s p rawę. Czy k o b ieta z b ro d ą cies zy ła s ię, g d y n a jej p o k azy

p rzy ch o d zili p rzy s to jn i faceci? Cath n ie p o trzeb o wała teg o ro d zaju u wag i. A Lev i n ie b y ł tak i zn ó w p rzy s to jn y . M iał zmars zczk i n a czo le, n awet g d y n ie ro b ił min . To p ewn ie o d n ad miaru s ło ń ca. – No d o b rze – zg o d ziła s ię. Ucies zy ł s ię i ju ż ch ciał co ś p o wied zieć. – Cich o – u n io s ła lewą d ło ń . – J eś li n ie ch ces z, żeb y m zmien iła zd an ie. Po p ro s tu … d aj mi ch wilę, b o mu s zę co ś zn aleźć… Otwarła n a p u lp icie fo ld er o n azwie „Baz/Simo n ” i zaczęła p rzeg ląd ać zawarto ś ć, s zu k ając czeg o ś ad ek watn eg o . Nie n azb y t ro man ty czn eg o . An i s p ro ś n eg o . „A mo że… Tak , to s ię n ad a”. – Go to wy ? Pewn ie wies z, że w s zó s ty m to mie… – Któ ry to b y ł? – Simon Snow i sześć białych zajęcy. – Ach tak , p amiętam film. – Do b rze, n o więc Simo n zo s taje w s zk o le n a czas ferii b o żo n aro d zen io wy ch , b o p ró b u je zn aleźć p iąteg o zająca. – Oraz d lateg o , że p o two ry w s tras zn y ch p rzeb ran iach p o rwały jeg o tatę, więc w d o mu ro d zin n y m n ie czek a g o ś wiąteczn a s ielan k a. – Nazy wają s ię Og ry Kró lo wej – p o wied ziała Cath – a Simo n n ad al n ie wie, że M ag jes t jeg o p rawd ziwy m o jcem. – J ak mo że teg o n ie wied zieć? – włączy ł s ię Lev i. J eg o o b u rzen ie wy d ało s ię Cath au ten ty czn e. – Przecież to o czy wis te! Nib y d laczeg o M ag p o jawia s ię za k ażd y m razem, g d y p rzy trafia mu s ię co ś is to tn eg o , ro ztk liwia s ię i wy g ad u je, że „zn ał k ied y ś k o b ietę o o czach Simo n a… ”. – Wiem – p o wied ziała Cath . – To żen ad a, ale my ś lę, że Simo n tak s tras zn ie ch ce, żeb y M ag o k azał s ię jeg o o jcem, że n ie jes t w s tan ie zaak cep to wać p rzy tłaczający ch d o wo d ó w. Bo g d y b y s ię my lił, zab iło b y g o to . – Bas il wie – zau waży ł Lev i. – Tak , Baz wie n a p ewn o . M y ś lę, że Pen elo p e tak że. – Pen elo p e Bu n ce – u ś miech n ął s ię Lev i. – Na miejs cu Simo n a cały czas b y m s ię za n ią u g an iał. – E tam, o n a jes t d la n ieg o jak s io s tra. – Na p ewn o n ie p rzy p o min a żad n ej z mo ich s ió s tr. – Wracając d o tematu – p o d jęła Cath . – His to ria ma miejs ce w czas ie p rzerwy

ś wiąteczn ej. – Ok ej, ro zu miem. – Zamk n ął o czy i o p arł s ię o ś cian ę, ś cis ​k ając p o d u s zk ę Cath . – J es tem g o to wy . Cath p o p atrzy ła w k o mp u ter i o d ch rząk n ęła (n as tęp n ie p o czu ła s ię g łu p io , że to zro b iła). J es zcze raz rzu ciła o k iem n a Lev ieg o . Nie mo g ła u wierzy ć, że s ię n a to zg o d ziła… Czy to s ię d ziało n ap rawd ę? – J eś li d alej zamierzas z tak d rep tać, to rzu cę zak lęcie i two je s to p y p rzy ro s n ą d o p o d ło g i – o ś wiad czy ł Baz. Simo n u d awał, że n ie s ły s zy . Ro zmy ś lał o ws k azó wk ach , n a k tó re d o ty ch czas trafił, p ró b u jąc d o s trzec w n ich jak iś s en s : k amień w k s ztałcie zająca w wieży ceremo n ialn ej, witrażo wy zając w k ated rze, mag iczn y zn ak n a zwo d zo n y m mo ś cie… – Sn o w! – k rzy k n ął Baz. Przed n o s em Simo n a p rzeleciała k s ięg a zak lęć. – Co ty s o b ie wy o b rażas z? – zap y tał Simo n , s zczerze zas k o czo n y . Cis k ać k s ięg ami czy rzu cać czary mo żn a b y ło n a k o ry tarzu , w s alach lek cy jn y ch i, có ż, właś ciwie n iemal ws zęd zie. J eś li jed n ak Baz u s iło wał s k rzy wd zić g o w ich ws p ó ln y m p o k o ju … – Po tęp ien ie Ws p ó łlo k ato ra – p o wied ział Simo n . – Wy rzu cą cię ze s zk o ły . – Właś n ie d lateg o w cieb ie n ie trafiłem. Przecież zn am reg u lamin – wy mamro tał Baz i p o tarł o czy . – Wied ziałeś , Sn o w, że jeś li twó j ws p ó łlo k ato r u mrze w trak cie ro k u s zk o ln eg o , jak o wy raz ws p ó łczu cia d o s tan ies z n ajwy żs ze o cen y ? – To b u jd a. – M as z s zczęś cie, że ja i b ez teg o d o s taję n ajlep s ze o cen y . Simo n zatrzy mał s ię i s p o jrzał n a Baza. Zwy k le u d awał, że w o g ó le g o n ie ma. Bo Baz n ap rawd ę rzad k o p rzeb y wał w ich ws p ó ln y m p o k o ju . No , ch y b a że co ś k n u ł alb o s zp ieg o wał. Baz n ien awid ził tu s ied zieć. M ó wił, że w ich p o k o ju za b ard zo czu ć d o b ry mi in ten cjami. – Bo o n jes t wamp irem, Simo n ! – p rzerwał Lev i. – Na ty m etap ie o p o wieś ci Simo n jes zcze teg o n ie wie. – To wamp ir! – Lev i k rzy k n ął d o lap to p a. – I p o lu je n a cieb ie. Cały mi n o cami p atrzy , jak ś p is z, zas tan awiając s ię, czy zeżreć cię całeg o , czy p o k awałk u .

– Simo n cię n ie s ły s zy – zau waży ła Cath . Lev i o d s u n ął s ię, zn ó w tu ląc p o d u s zk ę. – Są tro ch ę g ejo waci, n ie? Całe to o b s erwo wan ie s ię n awzajem p o d czas s n u i… o lewan ie Pen elo p e. – M ają p o p ro s tu o b s es ję n a s wo im p u n k cie – s twierd ziła Cath , tak jak b y to b y ło co ś o czy wis teg o . – Całą p iątą częś ć Simo n ś led zi Baza i o p is u je jeg o o czy . Przy p o min a to n iemal en cy k lo p ed y czn e o p raco wan ie h as ła „s zary ”. – No n ie wiem – p o wied ział Lev i. – Tru d n o mi s ię d o teg o p rzek o n ać. To tak , jak b y ś s ię d o wied ziała, że Harry Po tter b y ł g ejem. Alb o En cy clo p ed ia Bro wn . Cath g ło ś n o s ię ro ześ miała. – J es teś fan em En cy clo p ed ii Bro wn a? – Nie k p ij! Tata mi to zaws ze czy tał. – Zamk n ął o czy . – Do b rze, d alej. – Czy … ws zy s tk o w p o rząd k u ? – zap y tał Simo n i o d razu p o żało wał, że to zro b ił. Ch o ć p rzecież ch ciał p o zn ać o d p o wied ź. Gd y b y jed n ak Baz zap rzeczy ł, Simo n z p ewn o ś cią rzu ciłb y : „I b ard zo d o b rze!”. M imo to b rak zain teres o wan ia wy d ał mu s ię o k ru tn y . Baz mo że i b y ł n ajb ard ziej o d p y ch ającą p o s tacią, jak ą Simo n k ied y k o lwiek p o zn ał, ale b y ł p rzecież… czło wiek iem. – To n ie ja d rep czę p o p o k o ju jak n ad ak ty wn y man iak – wy mamro tał Baz, s ied ząc p rzy b iu rk u z g ło wą ws p artą n a d ło n iach . – Wy d ajes z s ię… p rzy g n ęb io n y alb o co ś . – Ows zem, jes tem p rzy g n ęb io n y . M am d o ła, Sn o w. – Baz u n ió s ł g ło wę i o d ep ch n ął s ię n a k rześ le w s tro n ę Simo n a. Nap rawd ę wy g ląd ał s tras zn ie. M iał zap ad n ięte o czy n ab ieg łe k rwią. – Przez o s tatn ie s ześ ć lat mies zk ałem z n ajb ard ziej eg o cen try czn y m, n iezn o ś n y m d u p k iem, trzy mał ró żd żk ę. A teraz, zamias t ś więto wać wig ilię ro d zin ą, p ić g rzan y cy d r i jeś ć zap iek an y s er, zamias t d o mo weg o o g n is k a… g ram ro lę cierp iąceg o s taty s ty Simona Snowa.

jak i k ied y k o lwiek z mo ją u k o ch an ą g rzać s ię w ciep le w ch o lern y m Show

Simo n g ap ił s ię n a n ieg o z n ied o wierzan iem. – Dziś jes t wig ilia? – Tak ! – zawy ł Baz. Simo n p o wo li o b s zed ł s wo je łó żk o . Nie zd awał s o b ie s p rawy , że to d ziś ! Liczy ł, że Ag ath a d o n ieg o zad zwo n i. Alb o Pen elo p e…

Lev i wes tch n ął: – Pen elo p e. Cath k o n ty n u o wała. A mo że jeg o p rzy jaciele czek ali, b y to o n d o n ich zad zwo n ił. Nawet n ie k u p ił im p rezen tó w. Os tatn imi czas y n ic n ie b y ło ważn iejs ze o d p o s zu k iwań b iały ch zajęcy . Simo n zacis n ął s zczęk i. Nic in n eg o s ię n ie liczy ło ; cała s zk o ła b y ła w n ieb ezp ieczeń s twie. M u s i is tn ieć jak iś wzó r, k tó reg o o n n ie d o s trzeg a. Przy s p ies zy ł k ro k u . Kamień n a wieży , witraż, zn ak , k s ięg a M ag a… – Po d d aję s ię – jęk n ął Baz. – Id ę s ię u to p ić w fo s ie. Po wied z mo jej matce, że zaws ze wied ziałem, że jes tem jej u lu b ień cem. Simo n zatrzy mał s ię p rzy b iu rk u Baza. – Wies z, jak s ię d o s tać d o fo s y ? – Tak n ap rawd ę n ie zamierzałem s ię zab ijać, Sn o w. Przy k ro mi, że cię ro zczaro wałem. – – – –

Nie o to ch o d zi… czas em p rzep rawias z s ię ło d zią, p rawd a? J ak k ażd y . Op ró cz mn ie. Nie p o trafię p ły wać – p o wied ział Simo n . No p ro s zę… – s y k n ął Baz z d awn y m wig o rem. – Có ż, i tak n ie

ch ciałb y ś p ły wać w tej fo s ie. Wo d o łak i o d razu b y cię załatwiły . – Dlaczeg o więc n ie rzu cają s ię n a ło d zie? – Bo te p o d b ite s ą s reb rem. – Przewiezies z mn ie tak ą ło d zią? – Warto b y ło s p ró b o wać. Fo s a b y ła o s tatn im miejs cem n a teren ie s zk o ły , k tó reg o Simo n jes zcze n ie p rzes zu k ał. – Ch ces z ze mn ą p o p ły wać ł o d z i ą? – zap y tał Baz. – Tak – o d p arł Simo n , u n o s ząc g ło wę. – Zg o d zis z s ię? – Ale d laczeg o ? – Ch ciałb y m… zo b aczy ć, jak to jes t. Nig d y wcześ n iej teg o n ie ro b iłem. Zres ztą, czy to ważn e? J es t wig ilia, a ty n ie mas z n ic lep s zeg o d o ro b o ty . Najwy raźn iej n awet two i ro d zice n ie mo g ą zn ieś ć two jej o b ecn o ś ci. Baz zerwał s ię g wałto wn ie. J eg o s zare o czy p o ły s k iwały g ro źn ie. – Nic n ie wies z o mo ich ro d zicach . Simo n co fn ął s ię o k ro k . Baz b y ł wy żs zy o p arę cen ty metró w (n a razie) i g d y b y ty lk o ch ciał, mó g łb y s tan o wić zag ro żen ie. – Przep ras zam – p o wied ział Simo n . – Zg ó d ź s ię!

– No d o b rze – o d p arł Baz. Emo cje n ajwy raźn iej ju ż o p ad ły . – Weź p elery n ę. Cath s p o jrzała n a Lev ieg o . Nad al s ied ział z zamk n ięty mi o czami. Po s ek u n d zie jed n o o two rzy ł. – To ju ż k o n iec? – Nie – p o wied ziała. – Nie wied ziałam ty lk o , czy mam d alej czy tać. J u ż ch y b a złap ałeś , n a czy m to p o leg a. Lev i p o n o wn ie zamk n ął o czy i p o trząs n ął g ło wą. – Nie wy g łu p iaj s ię, czy taj d alej. Cath p rzy p atry wała mu s ię jes zcze p rzez ch wilę. J eg o zmars zczk o m n a czo le, ciemn o b lo n d zaro s to wi n a lin ii żu ch wy . M ały m, lecz ład n ie wy k ro jo n y m u s to m. J ak u lalk i. Zas tan awiała s ię, czy p o trafi je o two rzy ć n a ty le s zero k o , żeb y u g ry źć jab łk o . – Two je s zaleń s two mu s i b y ć zaraźliwe – p o wied ział z p rzek ąs em Baz, o d wiązu jąc lin ę. Ło d zie n a czas zimy u ło żo n e zo s tały jed n a n a d ru g iej i zab ezp ieczo n e lin ami. Simo n n ie wziął p o d u wag ę mro zu … – Daj s p o k ó j, b ęd zie fajn ie – p o wied ział. – To mn ie właś n ie d ziwi, Sn o w. Od k ied y n ib y d o b rze s ię razem b awimy ? Nie wiem n awet, co d la cieb ie jes t ro zry wk ą. Do my ś lam s ię, że wy b ielan ie zęb ó w. Alb o b ezs en s o wn e zab ijan ie s mo k ó w… – Kied y ś p o trafiliś my s ię d o b rze b awić – zap ro tes to wał Simo n . Tro ch ę d lateg o , że n i e u m i a ł s ię z Bazem n ie k łó cić, ale też d lateg o , że Baz zd ecy d o wan ie s ię my lił. Przez s ześ ć lat zn ajo mo ś ci mu s ieli ch o ć raz p rzeży ć co ś fajn eg o . – Pamiętas z, jak w trzeciej k las ie ws p ó ln ie walczy liś my z ch imerą? – Us iło wałem cię d o n iej zwab ić – s twierd ził Baz. – Ch ciałem zwiać, zan im mn ie zau waży . – Ale i tak b y ło fajn ie. – Us iło wałem cię zab ić, Sn o w. Czy b io rąc to p o d u wag ę, n a p ewn o ch ces z ze mn ą wy p ły n ąć? Sam n a s am ze mn ą, w łó d ce? Co jeś li cię z n iej wy p ch n ę? Wo d o łak i ro związały b y ws zy s tk ie mo je p ro b lemy … – Nie wy d aje mi s ię – Simo n ś ciąg n ął u s ta. – A d laczeg ó ż to ? – Baz o d wiązy wał o s tatn ią z lin . – Gd y b y ś n ap rawd ę ch ciał s ię mn ie p o zb y ć, ju ż b y ś to zro b ił –

p o wied ział Simo n w zamy ś len iu . – Nik t in n y n ie miał ty lu o k azji co ty . Nie s ąd zę więc, że b y łb y ś zd o ln y mn ie s k rzy wd zić, ch y b a że miałb y ś jak iś ważn iejs zy p o wó d . – M o że teraz mam „ważn iejs zy p o wó d ”? – s tęk n ął Baz, s p y ch ając łó d ź. – Nie, to mó j p o wó d . – Po mo żes z mi czy b ęd zies z s ię ty lk o p rzy g ląd ał? Zan ieś li łó d ź n ad wo d ę. Baz mach ał d łu g im wio s łem. Simo n d o p iero teraz zau waży ł, że jed en jeg o k o n iec o p rawio n y jes t w s reb ro . – Bitwy n a ś n ieżk i – p o wied ział, g d y wo d o wali łó d ź. – Co ? – Wiele razy u rząd zaliś my b itwy n a ś n ieżk i. To b y ła d o b ra zab awa. I rzu can ie jed zen iem. Na p rzy k ład wted y , g d y zak lęciem n ap ch ałem ci s o s u d o n o s a. – Alb o jak wło ży łem two ją ró żd żk ę d o mik ro faló wk i. – Zd emo lo wałeś całą k u ch n ię – ro ześ miał s ię Simo n . – Liczy łem, że wy ro ś n ie jak b is zk o p t. – Nie wiem, s k ąd ci to p rzy s zło d o g ło wy … Baz wzru s zy ł ramio n ami. – Zas ad a p ierws za: n ie wk ład aj mag iczn ej ró żd żk i d o mik ro faló wk i. No , ch y b a że to ró żd żk a Sn o wa. I jeg o mik ro faló wk a. Simo n s tał n a p o mo ś cie i trząs ł s ię z zimn a. Nap rawd ę n ie s ąd ził, że b ęd zie aż tak lo d o wato . Nie s ąd ził też, że b ęd zie mu s iał n ap rawd ę ws iąś ć d o ło d zi. Sp o jrzał w czarn ą zimn ą to ń fo s y i wy d awało mu s ię, że p o d p o wierzch n ią wo d y d o s trzeg ł co ś ciemn eg o i mas y wn eg o . – Ch o d ź – p o n ag lił g o Baz i s ztu rch n ął w ramię wio s łem. – M as z s wó j n iezwy k le ważn y p o wó d , p amiętas z? Simo n zacis n ął zęb y i ws zed ł d o ło d zi. Ta zak o ły s ała s ię p o d jeg o ciężarem i Simo n n iemal s ię p rzewró cił. Baz s ię zaś miał. – M o że rzeczy wiś cie b ęd ę s ię d o b rze b awił – p o wied ział, o d p y ch ając s ię wio s łem o d b rzeg u . Do s k o n ale tu p as o wał – s mu k ła ciemn a s y lwetk a trzy mająca d łu g ie wio s ło – eleg an ck i i p ełen g racji jak zaws ze. Zwró cił s ię w s tro n ę k s ięży ca i Simo n zo b aczy ł, jak p o wo li b ierze g łęb o k i o d d ech . Wy d awał s ię b ard ziej p ełn y ży cia n iż p rzez o s tatn ie ty g o d n ie.

J ed n ak n ie p rzy p ły n ęli tu , b y Simo n mó g ł p o d ziwiać Baza. Do teg o miał p rzecież Bó g wie ile in n y ch o k azji. Simo n ro zg ląd ał s ię d o k o ła, p atrzy ł n a rzeźb ien ia n a k amien n y m mu rze i o rn amen ty p rzy k amien n y m b rzeg u . – Po win ien em b y ł zab rać lamp io n . – Szk o d a, że n ie jes teś czaro d ziejem – o d p arł iro n iczn ie Baz. Wy czaro wał k u lę b łęk itn eg o o g n ia i rzu cił ją Simo n o wi. Ten u s k o czy ł i złap ał ją. Baz zaws ze b y ł o d n ieg o lep s zy w mag ii o g n ia. „Szp an er”. Kamien n e p ły tk i p o ły s k iwały w ś wietle k u li. – M o żemy p o d p ły n ąć b liżej mu ru ? – p o p ro s ił Simo n . Baz g ład k o s k iero wał tam łó d ź. Z b lis k a b y ło wid ać, że ś cian ę p o k ry wa mo zaik a, s ch o d ząca aż p o d p o wierzch n ię wo d y . Bitwy czarn o k s iężn ik ó w, jed n o ro żce, s y mb o le i h iero g lify . Kto wie, jak g łęb o k o s ięg ały ? Baz p ro wad ził łó d ź p o wo li, wzd łu ż mu ru , a Simo n trzy mał ś wiatło w g ó rze, wy ch y lając s ię p rzez b u rtę, b y s ię lep iej p rzy jrzeć. Zap o mn iał o o b ecn o ś ci Baza, ch o ć n o rmaln ie, p o za ich ws p ó ln y m p o k o jem, g d zie miał g waran to wan ą o ch ro n ę, n ig d y b y s o b ie n a to n ie p o zwo lił. Nie zau waży ł n awet, k ied y łó d ź s ię zatrzy mała. Gd y s ię o d wró cił, zo b aczy ł, że Baz zmierza k u n iemu . Zawis ł n ad n im, s k ąp an y w b łęk itn ej p o ś wiacie mag iczn eg o o g n ia. Ob n aży ł k ły , a jeg o twarz p rzy b rała wy raz d etermin acji i o b rzy d zen ia… Drzwi o twarły s ię n a o ś cież. Reag an zaws ze o twierała je n ajp ierw k lu czem, a p o tem k o p n iak iem. Od zewn ętrzn ej s tro n y całe p o k ry te b y ły ś lad ami p o d es zw. Wes zła i rzu ciła to rb ę n a p o d ło g ę. – Cześ ć – p o wied ziała, p atrząc n a Cath i Lev ieg o . – Cich o – wy s zep tał Lev i. – Cath czy ta mi fan fik cję. – Nap rawd ę? – Reag an s p o jrzała n a n ich z więk s zy m zain teres o wan iem. – Niezu p ełn ie – p o wied ziała Cath i zamk n ęła lap to p a. – Właś n ie s k o ń czy łam. – Nie! – Lev i p o ch y lił s ię i g o o two rzy ł. – Nie mo żes z p rzerwać w ś ro d k u atak u wamp ira! – Wamp iry , co ? Brzmi s tras zn ie ciek awie – rzu ciła Reag an . – M u s zę d o k o ń czy ć es ej n a b io lo g ię. – No d o b ra – zwró ciła s ię d o Lev ieg o . – Fizjo lo g a ro ś lin . Uczy my s ię?

– Tak , u czy my s ię – wy mamro tał, g ramo ląc s ię z łó żk a Cath . – M o g ę p o ży czy ć telefo n ? Cath p o d ała mu ap arat, a o n wcis n ął jak iś n u mer. Z jeg o ty ln ej k ies zen i ro zleg ła s ię p io s en k a Led Zep p elin . – Ciąg d als zy n as tąp i – p o wied ział, o d d ając telefo n . – Umo wa s to i? – Pewn ie – zg o d ziła s ię Cath . – Id ziemy d o b ib lio tek i? – s p y tała Reag an . – Nie, d o b aru p rzy d ro d ze. – Lev i zab rał s wó j p lecak i o two rzy ł d rzwi. – Fan fik i zao s trzają mi ap ety t n a p ek lo wan ą wo ło win ę. – Do zo ! – p o wied ziała Reag an d o Cath . – Do zo ! W o s tatn iej ch wili Lev i co fn ął s ię, b y p o s łać jej s wó j s zero k i u ś miech .

*** J eś li w 1 9 8 3 ro k u ch ciało s ię s p o tk ać in n y ch fan ó w Star Treka, trzeb a b y ło d ro g ą lis to wą zap is ać s ię d o fan k lu b u alb o p o zn ać in n y ch Trek k ies n a k o n wen tach . Kied y w 2 0 0 1 ro k u czy teln icy p o k o ch ali Simo n a, s p o łeczn o ś ć fan o ws k a zn ajd o wała s ię w o d leg ło ś ci jed n eg o k lik n ięcia. Fan d o m Simo n a Sn o wa wręcz ek s p lo d o wał w in tern ecie – i ro ś n ie n ad al. Is tn ieje więcej s tro n czy b lo g ó w p o ś więco n y ch Simo n o wi n iż Beatles o m i Lad y Gag a razem wzięty m. M o żn a p o czy tać o p o wiad an ia two rzo n e p rzez fan ó w, o b ejrzeć ich g rafik i, filmy o raz ś led zić n iezliczo n e d y s k u s je i d o my s ły . M iło ś ci d o Simo n a n ie wy raża s ię w s amo tn o ś ci alb o n a d o ro czn y m k o n wen cie – d la ty s ięcy fan ó w n iezależn ie o d wiek u u wielb ien ie to jes t p o p ro s tu s ty lem ży cia. J en n ifer M ag n u s o n , Simonowe plemię, „News week ”, 2 8 p aźd ziern ik a 2 0 0 9 ro k u

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

13

Cath n ie s tarała s ię zn aleźć n o wy ch p rzy jació ł. W n iek tó ry ch s y tu acjach wręcz p iln o wała, żeb y b ro ń Bo że n ik o g o n o weg o n ie p o zn ać. Nie b y wała p rzy ty m n ieg rzeczn a. (Sk ry ta, s p ięta, p rawie mizan tro p ijn a? Ows zem. Nieg rzeczn a? Nig d y ). Ws zy s cy p o zo s tali – k ażd y s tu d en t n a zajęciach czy w ak ad emik u – b ard zo ch cieli s ię zap rzy jaźn iać i czas em p o p ro s tu mu s iała b y wać n iemiła, n ie ch cąc s ię n a co ś tak ieg o g o d zić. Ży cie n a k amp u s ie b y ło n iezwy k le p rzewid y waln e – jed n a wielk a ru ty n a. Ty ch s amy ch lu d zi wid y wało s ię co ran o p o d czas my cia zęb ó w, a in n y zes taw ty ch s amy ch lu d zi – p o d czas zajęć. Te s ame o s o b y mijały cię co d zien n ie n a k o ry tarzach . Nie trzeb a b y ło wiele czas u , b y zacząć k iwać d o s ieb ie g ło wą n a p o witan ie. A p o tem p rzech o d ziło s ię n a „cześ ć”. W k o ń cu k to ś zag ajał ro zmo wę, a czło wiek n ie miał s ię jak z teg o wy win ąć. Co Cath mo g ła zro b ić? Po wied zieć: „Nie o d zy waj s ię d o mn ie”? Przecież n ie b y ła Reag an . W tak i właś n ie s p o s ó b n a wy k ład ach z h is to rii zazn ajo miła s ię z TJ i J u lian em, a n a p o lito lo g ii – z Katie, n iety p o wą s tu d en tk ą, matk ą d wo jg a d zieci. Na zajęciach z p is an ia zaś b y ła tak a jed n a fajn a d ziewczy n a, Ken d ra. Ob ie z Cath we wto rk i i czwartk i ran o miały zwy czaj u czen ia s ię p rzez g o d zin ę w czy teln i, więc jak o ś tak wy s zło , że s iad ały p rzy jed n y m s to lik u . Żad n a z ty ch zn ajo mo ś ci n ie p rzen ik n ęła d o ży cia p ry watn eg o Cath . TJ i J u lian n ie zap ras zali jej n a ws p ó ln e p alen ie zio ła an i żeb y p o g rała z n imi w Batmana: Arkham City n a Play Statio n 3 . Nik t też n ie zap ras zał Cath n a ran d k i an i n a imp rezy (n ie licząc Reag an i Lev ieg o , k tó rzy zach o wy wali s ię b ard ziej jak o p iek u n o wie, n ie p rzy jaciele). Nie ro b ił teg o n awet Nick , z k tó ry m p rzecież s p o ty k ała s ię n a p is an ie d wa razy w ty g o d n iu .

Ty mczas em k alen d arz Wren p ęk ał w s zwach . Cath o d n o s iła wrażen ie, że zawraca s io s trze g ło wę n awet n ieczęs ty mi telefo n ami. Liczy ła, że b ar-as tro fa o d es zła w n iep amięć, ale Wren jes zcze łatwiej p o p ad ała w iry tację i wy d awała s ię jes zcze b ard ziej o b ca n iż n a p o czątk u ro k u ak ad emick ieg o . Za k ażd y m razem, g d y Cath d zwo n iła d o s io s try , ta właś n ie d o k ąd ś wy ch o d ziła, ale n ie zd rad zała d o k ąd . – Nie mam o ch o ty , żeb y ś s ię tam zjawiła z p o mp k ą d o p łu k an ia żo łąd k a. W p ewn y m s en s ie zaws ze tak b y ło . Wren b y ła Tą To warzy s k ą, Tą Przy jaciels k ą. Tą, k tó rą zap ras zan o n a quinceañeras i n a u ro d zin y . Przed tem jed n ak – jes zcze w g imn azju m i liceu m – ws zy s cy wied zieli, że jeś li zap ras za s ię Wren , d o s taje s ię też Cath . Stan o wiły p ak iet n awet n a p o tań có wk ach . Przez trzy lata n a k ażd y m s zk o ln y m b alu ro b io n o zd jęcia, n a k tó ry ch Wren i Cath s to ją ze s wo imi p artn erami p o d łu k iem z b alo n ó w n a tle b ro k ato wej zas ło n k i. Wy s tęp o wały w p ak iecie i k ro p k a. Od zaws ze. Nawet n a terap ię p o s zły razem, p o ty m jak ich mama o d es zła. Teraz wy d awało s ię to Cath d ziwn e. Zwłas zcza b io rąc p o d u wag ę, jak całk o wicie o d mien n ie to p rzy jęły : Wren o d reag o wy wała n a zewn ątrz, a Cath tłu miła w s o b ie. (Gwałto wn ie, d es p erack o . To b y ła jej wewn ętrzn a Podróż do wnętrza Ziemi). Wy ch o wawczy n i z trzeciej k las y – zaws ze ch o d ziły d o tej s amej k las y , p rzez całą p o d s tawó wk ę – my ś lała, że mu s zą s ię b ać terro ry s tó w… Bo ich mama o d es zła jed en as teg o wrześ n ia. TEGO jed en as teg o wrześ n ia. (Cath n ad al u ważała, że to o k ro p n ie żen u jące. Ich mama b y ła tak s k u p io n a n a s o b ie, że mu s iała zb ezcześ cić n aro d o wą trag ed ię włas n y m p o p iep rzen iem). Tamteg o d n ia Cath i Wren wy s zły ze s zk o ły wcześ n iej, a g d y d o tarły d o d o mu , ich ro d zice ju ż s ię k łó cili. Tata b y ł zd en erwo wan y , a mama p łak ała… W p ierws zy m o d ru ch u Cath p o my ś lała, że to z p o wo d u Wo rld Trad e Cen ter. Wy ch o wawczy n i p o wied ziała im o s amo lo tach . Ale n ie ch o d ziło o to , n ie d o k o ń ca… M ama wciąż p o wtarzała: – M am teg o d o ś ć, Art, p o p ro s tu mam teg o d o ś ć. Ży ję n iewłaś ciwy m ży ciem. Cath wy s zła za d o m i u s iad ła n a s ch o d k ach . Wren p rzy cu p n ęła p rzy n iej i wzięła ją za ręk ę. Kłó tn ia trwała w n ies k o ń czo n o ś ć. A k ied y p rezy d en ck i s amo lo t p rzeleciał n ad ich g ło wami w d ro d ze d o b azy s ił lo tn iczy ch , Cath p o my ś lała, że b y ć mo że trwa

właś n ie k o n iec ś wiata. M ama o d es zła n a d o b re ty d zień p ó źn iej. Tu liła o b ie d ziewczy n k i n a g an k u i n a o k rąg ło cało wała je w p o liczk i, o b iecu jąc, że wk ró tce s ię zo b aczą, że p o trzeb u je ty lk o tro ch ę czas u , b y lep iej s ię p o czu ć, żeb y s o b ie p rzy p o mn ieć, k im tak n ap rawd ę jes t. Dla Cath i Wren k o mp letn ie n ie miało to s en s u . „J es teś n as zą mamą”. Cath n ie p amiętała d o k ład n ie, co s ię p o tem wy d arzy ło . Pamiętała, że w s zk o le b ard zo p łak ała. Że n a p rzerwach u k ry wała s ię z Wren w łazien ce. A w au to b u s ie trzy mały s ię za ręce. Oraz że Wren p o d rap ała jak ieg o ś ch ło p ak a, k tó ry p o wied ział, że ch y b a s ą les b ijk ami. Wren n ie p łak ała. Krad ła ró żn e rzeczy i ch o wała je p o d p o d u s zk ą. Kied y tata wres zcie zmien iał im p o ś ciel – jak o ś p o Walen ty n k ach – zn alazł o łó wk i z Simo n em Sn o wem, p o mad k i o ch ro n n e d o u s t i p ły tę Britn ey Sp ears . Po tem, w ciąg u jed n eg o ty g o d n ia, Wren p o cięła jak iejś d ziewczy n ce s u k ien k ę n o ży czk ami, a Cath p o s ik ała s ię w s p o d n ie n a lek cji wied zy o s p o łeczeń s twie, b o za b ard zo s ię b ała p o d n ieś ć ręk ę i p o p ro s ić o p o zwo len ie n a wy jś cie d o to alety . Wy ch o wawczy n i wezwała wted y ich tatę i d ała mu wizy tó wk ę p s y ch o lo g a d ziecięceg o . Tata n ie p o wied ział mu , że mama o d es zła. Bab ci też p o wied ział d o p iero w wak acje. By ł p rzek o n an y , że o n a w k o ń cu wró ci… I b y ł całk o wicie ro zb ity . Ws zy s cy tro je b y li ro zb ici. Całe lata zajęło im p o zb ieran ie s ię d o k u p y . Nieważn e, że n iek tó re frag men ty n ie trafiły n a właś ciwe miejs ce, g ru n t, że jak o ś s ię trzy mali. Przeważn ie. Cath zamk n ęła k s iążk ę d o b io lo g ii i s ięg n ęła p o lap to p a. Czy tan ie b y ło zb y t mo n o to n n e – p o trzeb o wała p is an ia. Dzwo n ek telefo n u zas k o czy ł ją. Przez ch wilę g ap iła s ię n a ap arat, zan im o d eb rała. Pró b o wała ro zp o zn ać n u mer. – Halo ? – Hej, tu Lev i. – Hej? – Dziś wieczo rem jes t u mn ie imp reza. – U cieb ie zaws ze jes t imp reza. – Czy li jak , p rzy jd zies z? Reag an p rzy ch o d zi. – A co n ib y miałab y m ro b ić n a two jej imp rezie, Lev i?

– M iło s p ęd zać czas – o d p arł i Cath n iemal s ły s zała, że s ię u ś miech n ął. Sama za to s tarała s ię zach o wać p o wag ę. Zas ad a „zero alk o h o lu , zero fajek , zero h aju ”. – M o g łab y ś p o g ad ać z in n y mi lu d źmi. – Nie lu b ię ro zmawiać z p ijan y mi. – To , że b ęd ą p ić alk o h o l, n ie o zn acza, że s ię u p iją. J a n a p rzy k ład b ęd ę trzeźwy . – Nie mu s zę iś ć n a imp rezę, żeb y p o ro zmawiać z to b ą. Reag an k azała ci mn ie zap ro s ić? – Nie. Nie d o k o ń ca. To n ie b y ło tak . – Baw s ię d o b rze, Lev i. – Zaczek aj! Cath … – Co ? – p o wied ziała to zn iecierp liwio n y m to n em, ch o ciaż wcale n ie b y ła zn iecierp liwio n a. – Co ro b is z? – Us iłu ję p is ać. A ty co ro b is z? – Nic. Właś n ie s k o ń czy łem p racę. M o że mo g łab y ś d o k o ń czy ć czy tan ie tamtej h is to rii… – Któ rej? – s p y tała, ch o ć d o b rze wied ziała k tó rej. – Tej o Simo n ie Sn o w. Wamp ir Baz właś n ie ma g o zaatak o wać. – Ch ces z, żeb y m czy tała ci p rzez telefo n ? – Czemu n ie? – Nie zamierzam teg o ro b ić. Us ły s zała p u k an ie d o d rzwi. Sp o jrzała n a n ie p o d ejrzliwie. Pu k an ie s ię p o wtó rzy ło . – Wiem, że to ty – p o wied ziała d o telefo n u . Lev i s ię ro ześ miał. Ws tała i mu o two rzy ła, ro złączając s ię. – J es teś n iemo żliwy . – Przy n io s łem ci k awę – o d p arł. Cały b y ł w czern i – czarn e jean s y , czarn y s weter, czarn e ro b o cze trep y – i trzy mał d wa czerwo n e ś wiąteczn e k u b k i. – Tak n ap rawd ę to n ie p ijam k awy . Nie licząc k ilk u p ró b . – Nie s zk o d zi. Te i tak s mak u ją raczej jak ro zto p io n e b ato n ik i. Któ rą wo lis z,

p iern ik o wą latte czy ajerk o n iak ? – Ajerk o n iak k o jarzy mi s ię ze ś lu zem – p o wied ziała. – M n ie też, ale to p o zy ty wn e s k o jarzen ie. – Wy ciąg n ął ręk ę. – Zatem p iern ik . Cath p rzy jęła k u b ek i u ś miech n ęła s ię z rezy g n acją. – Nie ma za co – p o wied ział Lev i. Ro zs iad ł s ię n a jej łó żk u i p o p atrzy ł wy czek u jąco . – Ty tak n a p o ważn ie? – Us iad ła p rzy b iu rk u . – Cath , n o d aj s p o k ó j, czy n ie p is zes z ty ch rzeczy p o to , żeb y in n i mieli z n ich p o ży tek ? – Pis zę je, b y in n i je czy tali. Wy ś lę ci lin k . – Daru j s o b ie. Nie za b ard zo lu b ię in tern et. Cath wy trzes zczy ła o czy . J u ż miała n ap ić s ię k awy , ale zmien iła zd an ie. – J ak to n ie lu b is z in tern etu ? To tak , jak b y ś p o wied ział: „Nie lu b ię wy g o d n y ch rzeczy . An i łatwy ch . Nie lu b ię mieć n aty ch mias to weg o d o s tęp u d o ws zy s tk ich o s iąg n ięć lu d zk o ś ci. Nie lu b ię ś wiatła. An i wied zy ”. – Lu b ię wied zę. – M ó wiłeś , że n ie p rzep ad as z za czy tan iem, teraz twierd zis z, że za in tern etem też n ie. Co ci zo s taje? Lev i s ię ro ześ miał. – Ży cie, p raca, n au k a. Ws p an iałe p len ery . In n i lu d zie. – In n i lu d zie – p o wtó rzy ła Cath z n ied o wierzan iem, p o p ijając k awę. – W in tern ecie jes t mn ó s two in n y ch lu d zi. To n iewiary g o d n e. Do s tajes z z „in n y ch lu d zi” to co n ajlep s ze, b ez s mro d u i k o n tak tu wzro k o weg o . Lev i k o p n ął jej k rzes ło . Do s ięg ał je b ez s p ecjaln eg o wy s iłk u . – Cath , p o czy taj mi s wo je o p o wiad an ie. Ch cę s ię d o wied zieć, co s ię d alej wy d arzy ło . Po wo li o twierała k o mp u ter, jak b y wciąż n ie p o d jęła d ecy zji. J ak b y wciąż zas tan awiała s ię, czy n ie o d mó wić. Lev i ch ciał s ię d o wied zieć, co s ię d alej wy d arzy ło . Ta k wes tia b y ła p iętą ach illes o wą Cath . Od s zu k ała o p o wiad an ie, k tó re mu czy tała. Nap is ała je n a zes zło ro czn y Zimo wy Fes tiwal fan fik ó w (Wśród nocnej ciszy Baz i Simon). Wy g rała d wie n ag ro d y : „Pach n ie tu k an o n em” i „Bes t Sn o w”. – Na czy m s k o ń czy liś my ? – p o wied ziała d o s ieb ie. – Baz o b n aży ł k ły , a jeg o twarz p rzy b rała wy raz d etermin acji i o b rzy d zen ia.

Cath o d n alazła właś ciwy frag men t. – Ojacie, ale mas z d o b rą p amięć. Lev i s ię u ś miech n ął. I p o n o wn ie k o p n ął w jej k rzes ło . – Do b rze. A więc s ą w ło d zi, Simo n s ię wy ch y la, żeb y o b ejrzeć k amien n e p ły tk i n a mu rze fo s y … Lev i p rzy mk n ął o czy . Cath o d ch rząk n ęła. Gd y s ię o d wró cił, zo b aczy ł, że Baz zmierza k u n iemu . Zawis ł n ad n im, s k ąp an y w b łęk itn ej p o ś wiacie mag iczn eg o o g n ia. Ob n aży ł k ły , a jeg o twarz p rzy b rała wy raz d etermin acji i o b rzy d zen ia… Trzy mał d łu g ie wio s ło tu ż n ad twarzą Simo n a, lecz n im ten zd ąży ł s ięg n ąć p o s wą ró żd żk ę alb o wy s zep tać zak lęcie, Baz wb ił d rąg tu ż za jeg o ramien iem. Łó d ź s ię zak o ły s ała, a z wo d y d o s zed ł ich g u lg o czący s k o wy t i s zaleń czy ch lu p o t. Baz z wy rach o wan iem i o k ru cień s twem malu jący mi s ię n a twarzy wy jął wio s ło i wb ił je p o n o wn ie. Simo n n ig d y g o tak im n ie wid ział. J eg o k s ztałtn e u s ta b ły s zczały , a o n s am n iemal warczał. Simo n w b ezru ch u czek ał, aż łó d ź s ię u s p o k o i. Kied y Baz s ię o d s u n ął, Simo n z wo ln a s ię wy p ro s to wał. – Zab iłeś to co ś ? – zap y tał cich o . – Nie – o d p arł Baz. – Ch o ć mo g łem. Po win ien wied zieć, że n ie zaczep ia s ię ło d zi. Ty za to p o win ien eś wied zieć, że n ie mo żn a s ię tak wy ch y lać n ad wo d ą. – Dlaczeg o w o g ó le w fo s ie p ły wają wo d o łak i? – Simo n s ię zaczerwien ił. – Przecież to s zk o ła! – Tak , p ro wad zo n a p rzez s zaleń ca. Us iłu ję ci to wb ić d o g ło wy o d s ześ ciu lat. – Nie mó wi tak o M ag u . – Gd zie n ib y teraz jes t ten twó j M ag , co , Simo n ie? – s p y tał mięk k o Baz, p atrząc n a s tarą twierd zę. Zn o wu wy g ląd ał n a zmęczo n eg o , a ś wietle k s ięży ca jeg o twarz n ab rała s reb rn o n ieb ies k ieg o o d cien ia, o czy zaś b y ły p rak ty czn ie o b wied zio n e czern ią. – I czeg o ty w o g ó le s zu k as z? – d o d ał u s zczy p liwie, p o cierając p o wiek i. – By ć mo że g d y b y ś mi p o wied ział, mó g łb y m ci p o mó c to o d n aleźć i n ie mu s ielib y ś my s ię n arażać n a ś mierć p o p rzez u to n ięcie, zamarzn ięcie lu b ro zs zarp an ie. – To co ś … – Simo n ro zważał ry zy k o .

Zwy k le g d y b y ł tak b lis k o ro związan ia zag ad k i, Baz ju ż wied ział, jak i jes t jeg o cel, i s zy k o wał zas ad zk ę, b y p o k rzy żo wać mu p lan y . Ty m razem jed n ak Simo n n ik o mu n ie zd rad zał s wy ch p lan ó w. Nawet Ag acie. Nawet Pen elo p e. Z an o n imo weg o lis tu d o wied ział s ię, że p o win ien p o s zu k ać ws p arcia – w liś cie p is an o , że mis ja ta jes t zb y t n ieb ezp ieczn a, b y p ro wad zić ją w p o jed y n k ę. Właś n ie d lateg o Simo n n ie ch ciał an g ażo wać w n ią s wo ich p rzy jació ł. Narażan ie Baza zaś … có ż, n ie wy d awało mu s ię tak ie zn ó w n iep rzy jemn e. – To co ś b ard zo n ieb ezp ieczn eg o – p o wied ział Simo n tward o . – Och , z p ewn o ś cią, p rzecież n ieb ezp ieczeń s two to two je trzecie imię: Simo n Oliv er Nieb ezp ieczeń s two Sn o w. – Sk ąd zn as z mo je trzecie imię? – o s tro żn ie zap y tał Simo n . – Nie wy trzy mam! Przes p ałeś o s tatn ie s ześ ć lat? Wiem, w jak iej k o lejn o ś ci zak ład as z b u ty , wiem, że twó j s zamp o n p ach n ie jab łk ami. Cały u my s ł zaś mieco n y mam b ezs en s o wn y mi in fo rmacjami n a twó j temat. Nie zn as z mo jeg o ? – Czeg o two jeg o ? – M o jeg o d ru g ieg o imien ia. „Na M o rg ian ę, ależ o n jes t zawzięty !” – To p rzecież… Bas ilto n , p rawd a? – Całk iem d o b rze, ty b ezn ad ziejn y id io to . – Py tan ie b y ło p o d ch wy tliwe. – Simo n o d wró cił s ię w s tro n ę mo zaik i. – Czeg o s zu k as z? – n acis k ał Baz, warcząc n iczy m zwierzę. Teg o właś n ie Simo n zd ąży ł s ię d o wied zieć o Bazie p rzez o s tatn ie s ześ ć lat – że b y ł w s tan ie w mg n ien iu o k a p rzejś ć o d lek k ieg o ro zd rażn ien ia d o b y cia n ieb ezp ieczn y m. Nad al s ię jed n ak n ie n au czy ł, żeb y s ię n ie d awać p o d p u s zczać. – Zajęcy ! – wy p alił. – Szu k am zajęcy . – Zajęcy ? – Baz wy d awał s ię zb ity z tro p u . – A k o n k retn ie s ześ ciu b iały ch zajęcy . – Po co ? – Nie wiem! – k rzy k n ął Simo n . – Po p ro s tu s zu k am. Do s tałem lis t. Na teren ie s zk o ły u k ry ty ch jes t s ześ ć b iały ch zajęcy , k tó re d o czeg o ś p ro wad zą…

– Do czeg o ? – Nie mam p o jęcia. Do czeg o ś n ieb ezp ieczn eg o . – Nie p o d ejrzewam – p o wied ział Baz, o p ierając s ię czo łem o wio s ło – żeb y ś wied ział, k to jes t n ad awcą lis tu . – No n ie wiem. – To mo że b y ć p u łap k a. – J es t ty lk o jed en s p o s ó b , żeb y s ię o ty m p rzek o n ać. – Simo n żało wał, że n ie mo że b ez ry zy k a wy wró cen ia ło d zi ws tać i s p o jrzeć Bazo wi p ro s to w twarz. Nie p o d o b ało mu s ię, że ws p ó łlo k ato r mó wi d o n ieg o z g ó ry . – Ty n a s erio w to wierzy s z, co ? – zad rwił Baz. – Że o ty m, czy co ś jes t n ieb ezp ieczn e, mo żn a s ię p rzek o n ać ty lk o n a włas ​n ej s k ó rze. – M as z in n e p ro p o zy cje? – Po p ierws ze, mó g łb y ś zap y tać s wo jeg o u k o ch an eg o M ag a. Alb o p o rad zić s ię tej two jej p rzy jació łk i k u jo n k i. J ej mó zg jes t tak wielk i, że n acis k a n a u s zy , k tó re o d s tają jak u małp y . Pewn ie p o trafiłab y rzu cić n a s p rawę tro ch ę ś wiatła. Simo n p o ciąg n ął Baza za p łas zcz, p rzez co ten s tracił ró wn o wag ę. – Nie mó w tak o Pen elo p e. Łó d ź s ię zach wiała, ale Baz wró cił d o p io n u . – Ro zmawiałeś z n ią? W o g ó le z k imk o lwiek ? – Nie. – M a b y ć s ześ ć zajęcy , tak ? – – – –

Tak . Ile d o tąd zn alazłeś ? Cztery . Czy li mas z teg o w k ated rze, teg o n a mo ś cie zwo d zo n y m…

– Wied ziałeś o zającu n a mo ś cie zwo d zo n y m? – Simo n s ię zd u miał. – A mn ie to zajęło trzy ty g o d n ie. – Wcale mn ie to n ie d ziwi – s twierd ził Baz. – Nie jes teś zb y t s p o s trzeg awczy . Zn as z mo je p ierws ze imię? – s p y tał i p u ś cił łó d ź w ru ch . Simo n liczy ł, że p ły n ą w k ieru n k u d o k u . – Tak … Zaczy n a s ię n a T. – Ty ran n u s – p o wied ział Baz z p rzek ąs em. – No n ap rawd ę… Czy li mas z zająca z k ated ry , z mo s tu , ze żło b k a… Simo n ws tał, p o d trzy mu jąc s ię p łas zcza Baza. Łó d ź p o d s k o czy ła.

– Ze żło b k a!? Baz zmars zczy ł b rew. – Oczy wiś cie. Z tak b lis k a Simo n wid ział fio leto we s iń ce p o d o czami Baza i s iatk ę ciemn y ch ży łek n a jeg o p o wiek ach . – Po k aż mi. Baz wzru s zy ł ramio n ami i wy s k o czy ł n a b rzeg . Simo n rzu cił s ię d o p rzo d u i ch wy cił wio s ło , b y łó d ź n ie o d d aliła s ię o d d o k u . – Ch o d ź – p o wied ział Baz. Cath u ś wiad o miła s o b ie, że czy ta, u d ając g ło s y Baza i Simo n a, a p rzy n ajmn iej p ró b u je imito wać to , jak je s o b ie wy o b raża. Zerk n ęła n a Lev ieg o , b y s p rawd zić, czy to zau waży ł. Na p iers i trzy mał o b u rącz k u b ek k awy i o p ierał n a n im b ro d ę, jak b y s ię ch ciał zag rzać. Oczy miał o twarte, ale zamg lo n e – jak d zieciak , k tó ry o g ląd a telewizję. Cath o d wró ciła s ię d o k o mp u tera, zan im s ię zo rien to wał, że n a n ieg o p atrzy . Od s tawien ie ło d zi n a miejs ce zajęło im więcej czas u n iż wy jęcie jej, więc g d y ju ż ją p o rząd n ie zamo co wali, ręce Simo n a b y ły p rzemarzn ięte. Szy b k im k ro k iem ru s zy li d o twierd zy , ramię w ramię, wcis ​k ając p ięś ci d o k ies zen i. Ch o ć Baz b y ł wy żs zy , s zli ró wn y m k ro k iem. Simo n zas tan awiał s ię, czy mieli ju ż k ied y ś o k azję iś ć w ten s p o s ó b . Czy w ciąg u s ześ ciu lat – s ześ ciu lat, w czas ie k tó ry ch zaws ze ch o d zili w ty m s amy m k ieru n k u – mieli o k azję zró wn ać k ro k ? – To tu taj. – Baz ch wy cił Simo n a za ramię, g d y d o s zli d o jak ich ś d rzwi. Simo n mu s iał tęd y p rzech o d zić z ty s iąc razy – d rzwi zn ajd o wały s ię w g łó wn y m k o ry tarzu , tu ż p rzy g ab in etach p ro fes o ró w. Baz n acis n ął k lamk ę. By ły zamk n ięte. Wy ciąg n ął z k ies zen i ró żd żk ę i zaczął mamro tać p o d n o s em. Nag le d rzwi s ię o two rzy ły , jak b y k lamk a s ama ch ciała d o tk n ąć b lad ej d ło n i Baza. – J ak to zro b iłeś ? – s p y tał Simo n . Baz ty lk o u ś miech n ął s ię s zy d erczo i ws zed ł d o ś ro d k a. Simo n p o d ąży ł za n im. M imo p an u jącej ciemn o ś ci d o s trzeg ł, że to p o mies zczen ie d la d zieci. Pełn o tu b y ło zab awek i p o d u ch , a to ry d o k o lejk i wiły s ię w k ażd ą s tro n ę. – Co to za miejs ce? – To żło b ek – o d p o wied ział Baz p o cich u , jak b y zn ajd o wały s ię tu ś p iące

d zieci. – Po co k o mu żło b ek w Watfo rd ? – Po n ic – o d p arł Baz. – Teraz ju ż p o n ic. Zro b iło s ię zb y t n ieb ezp ieczn ie. Kied y ś jed n ak wy k ład o wcy zo s tawiali w żło b k u s wo je d zieci n a czas p racy . In n e d zieci z mag iczn y mi zd o ln o ś ciami też mo g ły tu ch o d zić, jeś li ich ro d zice ch cieli im zap ewn ić d o b ry s tart. – Cieb ie też tu p rzy n o s ili? – Tak , o d k ąd s ię u ro d ziłem. – Two i ro d zice mu s ieli my ś leć, że o d p o czątk u trzeb a n ad to b ą d u żo p raco wać. – M o ja matk a b y ła d y rek to rk ą s zk o ły , id io to . Simo n p o p atrzy ł n a Baza, ale p o ciemk u n ie mó g ł d o s trzec wy razu jeg o twarzy . – Nie wied ziałem. M ó g łb y p rzy s iąc, że Baz wy wró cił o czami. – Szo k u jące! – Ale p o zn ałem two ją matk ę. – M o ją maco ch ę – p o p rawił Baz. Stał w b ezru ch u . Simo n tak że an i d rg n ął. – Os tatn ia d y rek to rk a – p o wied ział, o b s erwu jąc p ro fil Baza – zan im n as tał M ag . Ta, k tó rą zab iły wamp iry . Gło wa Baza o p ad ła d o p rzo d u , jak b y o b ciążo n a b y ła k amien iami. – Ch o d ź, tęd y s ię id zie d o zająca. Nas tęp n a k o mn ata b y ła p rzes tro n n a i o k rąg ła. Po d ś cian ami s tały k o ły s k i, n a ś ro d k u zaś w k ręg u leżały materace. W g łęb i zn ajd o wał s ię wielk i k o min ek , s ięg ający n iemal d o p o ło wy wy s o k o ś ci ś cian p o d łu k o wo s k lep io n y m s u fitem. Baz wy s zep tał co ś d o s wej d ło n i i p o s łał w p alen is k o k u lę o g n ia. Zn ó w co ś wy s zep tał i jed n o cześ n ie wy k ręcił d ło ń w p o wietrzu , a b łęk itn e p ło mien ie zmien iły s ię w p o marań czo we. W ich ś wietle p o mies zczen ie n ab rało ży cia. Baz p o d s zed ł d o k o min k a i wy ciąg n ął ręce d o źró d ła ciep ła. Simo n tak że. – Tu jes t – p o wied ział Baz. – Gd zie? – Simo n wp atry wał s ię w o g ień . – U g ó ry . Simo n p o d n ió s ł wzro k , a p o tem zn ó w ro zejrzał s ię p o k o mn acie. Po n ad

n im, n a s u ficie, n amalo wan o o zd o b n y fres k p rzed s tawiający n o cn e n ieb o . Ciemn o n ieb ies k i firmamen t ro zś wietlo n y p o ś wiatą k s ięży ca – mająceg o p o s tać b iałeg o zająca zwin ięteg o w k u lk ę. M iał zaciś n ięte o czy , b y ł g ru b y , p u s zy s ty i g łęb o k o s p ał. Simo n wy s zed ł n a ś ro d ek k o mn aty z wy s o k o u n ies io n ą g ło wą. – Piąty zając – wy s zep tał. – Ks ięży co wy Zając. – Co teraz? – s p y tał Baz, k tó ry n ag le zn alazł s ię tu ż za n im. – – – –

Co mas z n a my ś li? M am n a my ś li „co teraz”. Nie wiem. No d o b rze, co więc ro b iłeś , g d y zn alazłeś p o p rzed n ie?

– Nic. Po p ro s tu je zn alazłem. W liś cie b y ła mo wa ty lk o o ty m, b y m je zn alazł. Baz zak ry ł twarz d ło ń mi i wark n ął, p o czy m ciężk o o s u n ął s ię n a p o d ło g ę. – Czy w ten s p o s ó b zwy k le d ziałas z ze s wo ją n iezwy ciężo n ą d ru ży n ą? Nic d ziwn eg o , że tak łatwo wejś ć wam w d ro g ę. – Ale n ie tak łatwo n as p o ws trzy mać, jak zau waży łem. – Och , zamk n ij s ię ju ż – wes tch n ął Baz, ch o wając twarz międ zy k o lan ami. – Po p ro s tu n ic ju ż n ie mó w. Nie ch cę s ły s zeć two jeg o łzaweg o to n u , jeś li n ie mas z d o p o wied zen ia czeg o ś n ap rawd ę is to tn eg o . Ten d źwięk wwierca mi s ię w czas zk ę. Simo n u s iad ł n a p o d ło d ze o b o k Baza, n ied alek o k o min k a, i p rzy g ląd ał s ię ś p iącemu zająco wi. Kied y zaś zaczęła g o b o leć s zy ja, p o ło ży ł s ię n a p lecach . – Sy p iałem k ied y ś w p o d o b n y m miejs cu – p o wied ział. – W s iero ciń cu . Nawet w p o ło wie n ie b y ło tam tak p rzy jemn ie. Nie b y ło k o min k a an i Ks ięży co weg o Zająca. Ale tak jak tu ws zy s cy s p aliś my razem w jed n ej s ali. – Na Cro wley a, Sn o w, czy to wted y d o łączy łeś d o o b s ad y mu s icalu Annie? – Tak ie miejs ca jak tamto n ad al is tn ieją. Siero ciń ce. Co ty mo żes z wied zieć… – Właś n ie – o d p arł Baz. – M o ja matk a n ie zo s tawiła mn ie z p remed y tacją. – J eś li two ja ro d zin a jes t tak a ws p an iała, to d laczeg o Bo że Naro d zen ie ś więtu jes z ze mn ą? – Nie n azwałb y m teg o ś więto wan iem.

Simo n zn ó w wp atry wał s ię w zająca. M o że u k ry to w n im jak iś s zczeg ó ł? M o że p o win ien zmru ży ć o czy alb o o b ejrzeć lu s trzan e o d b icie? Ag ath a miała mag iczn e lu s terk o , k tó re mó wiło , jeś li co ś b y ło n ie tak . Na p rzy k ład jeś li s ię miało res ztk ę s zp in ak u międ zy zęb ami alb o co ś zwis ało ci z n o s a. Kied y s p o g ląd ał w n ie Simo n , zaws ze g o p y tało , czy s o b ie żartu je. „On o jes t p o p ro s tu zazd ro s n e – twierd ziła Ag ath a. – Uważa, że p o ś więcam ci zb y t wiele u wag i”. – Tak p o s tan o wiłem – o d ezwał s ię Baz, p rzery wając cis zę. – Nie ch ciałem jech ać d o d o mu n a ś więta. Po ło ży ł s ię n a p lecach , n a wy ciąg n ięcie ręk i o d Simo n a. Gd y Simo n n a n ieg o s p o jrzał, ten wp atry wał s ię w n amalo wan e n a s u ficie g wiazd y . – By łeś tu wted y ? – zap y tał Simo n , p rzy g ląd ając s ię, jak o g ień n a k o min k u o ś wietla o s tre ry s y Baza. M iał co ś n ie tak z n o s em, Simo n zaws ze tak u ważał. J eg o n o s zaczy n ał s ię zb y t wy s o k o , d elik atn y m g arb em międ zy b rwiami. J eś li wp atry wał s ię w Baza zb y t d łu g o , zaws ze miał o ch o tę o b s u n ąć mu ten n o s w d ó ł. Nie żeb y to w czy mś p o mo g ło , p o p ro s tu miał tak i o d ru ch . – Kied y ? – d o p y tał Baz. – Gd y o n e zaatak o wały two ją matk ę. – Zaatak o wały żło b ek – p o wied ział Baz, jak b y wy jaś n iał to k s ięży co wi. – Wid zis z, wamp iry n ie mo g ą mieć włas n y ch d zieci, mu s zą s o b ie rad zić in aczej. M y ś lały , że jeś li zmien ią w wamp iry d zieci czaro d ziejó w, s tan ą s ię d wa razy b ard ziej n ieb ezp ieczn e. „I tak b y b y ło ”, p o my ś lał Simo n , czu jąc, jak s trach ś cis k a mu żo łąd ek . Wamp iry ju ż teraz b y ły n iemal n ie d o p o k o n an ia, a wamp ir, k tó ry miałb y mag iczn e zd o ln o ś ci… – M o ja mama p rzy b ieg ła n as o b ro n ić. – Ob ro n ić cieb ie – p o wied ział Simo n . – Cis n ęła o g n iem w wamp iry . Paliły s ię jak p ap ier. – J ak zg in ęła? – By ło ich p o p ro s tu zb y t wiele. – Nad al mó wił jak b y d o n ieb a, ale miał zamk n ięte o czy . – Czy wamp iro m u d ało s ię zmien ić jak ieś d zieci? – Tak . – Zab rzmiało to , jak b y z jeg o u s t u s zed ł d ech . Simo n n ie wied ział, co p o wied zieć. M y ś lał, że w p ewn y m s en s ie g o rzej b y ło mieć matk ę p o tężn ą i k o ch ającą, a p o tem ją s tracić, n iż d o ras tać tak jak

o n . Nie mając n ik o g o . Zn ał ju ż d als zy ciąg h is to rii Baza. Po ty m jak d y rek to rk a, matk a Baza, zo s tała zab ita, s zk o łę p rzejął M ag . Ws zy s tk o s ię zmien iło ; mu s iało s ię zmien ić. Od tąd n ie b y li ju ż ty lk o u czn iami. By li wo jo wn ik ami. Żło b ek , rzecz jas n a, zamk n ięto . Przy jś cie d o Watfo rd o zn aczało k o n iec d zieciń s twa. Simo n o wi to n ie p rzes zk ad zało . Nie miał n ic d o s tracen ia. Ale d la Baza… „Stracił matk ę – p o my ś lał Simo n – a w zamian d o s tał mn ie”. W o d ru ch u czu ło ś ci, a mo że lito ś ci, Simo n ch wy cił d ło ń Baza. Nie zd ziwiłb y s ię, g d y b y ten wy rwał mu za to ręk ę razem z ramien iem. Dło ń Baza b y ła jed n ak zimn a i wio tk a. Kied y Simo n p rzy jrzał s ię z b lis k a, o k azało s ię, że jeg o k o leg a ś p i. Drzwi o twarły s ię z imp etem, a Cath p o my ś lała, że ch o ć raz Reag an p rzy s zła w s amą p o rę. Zamk n ęła lap to p a, d ając Lev iemu d o zro zu mien ia, że s k o ń czy ła czy tać. – Hej – p o wied ziała Reag an . – O, k awa! Przy n io s łeś mi p iern ik o wą latte? Cath z p o czu ciem win y s p o jrzała n a s wó j k u b ek . – Przy n io s łem ci ajerk o n iak o wą – p o wied ział Lev i. – A żeb y n ie o s ty g ła, trzy małem ją w u s tach . – Ajerk o n iak . – Reag an p o k ręciła n o s em, ale wzięła res ztk ę k awy . – Co tu ro b is z tak wcześ n ie? – Po my ś lałem, że mo że s ię jes zcze p rzed imp rezą p o u czy my . – Jacob Have I Loved? Sk in ął g ło wą. – Przerab iacie Jacob Have I Loved? – s p y tała Cath z n ied o wierzan iem. – To k s iążk a d la d zieci! – Dla mło d zieży – s p ro s to wał. – Po za ty m to ś wietn e zajęcia. Reag an u p y ch ała u b ran ia d o to rb y . – Wezmę u cieb ie p ry s zn ic – p o wied ziała. – Rzy g am ju ż p u b liczn y mi łazien k ami. Lev i zeb rał s ię s zy b k o z łó żk a Cath i o p arł ło k ieć n a jej b iu rk u . – Czy li w ten s p o s ó b Baz zo s tał wamp irem? Gd y zaatak o wan o żło b ek ? Cath wo lałab y , żeb y n ie o mawiał teg o w o b ecn o ś ci Reag an . – Py tas z, jak b y ło n ap rawd ę? – Py tam, jak b y ło w k s iążk ach . – W k s iążk ach n ie b y ło żad n eg o żło b k a. – Ale w two jej wers ji jes t.

– Ty lk o w tej h is to rii. Każd a h is to ria jes t n ieco in n a. – In n i lu d zie też p is zą s wo je wers je? – O, tak . J es t całe mn ó s two fan ó w i k ażd y p is ze w in n y s p o s ó b . – Ale ty lk o ty p is zes z o ty m, że Baz i Simo n s ię w s o b ie zak o ch ali? Cath s ię ro ześ miała. – Ależ n ie! Cały in tern et p ełen jes t o p o wieś ci o Bazie i Simo n ie. J eś li wp is zes z w Go o g le „Baz i Simo n ”, p ierws zą p o d p o wied zią jes t „Baz i Simo n zak o ch an i”. – Ilu lu d zi s ię ty m zajmu je? – Pis ze o Bazie i Simo n ie czy p is ze fan fik i o Simo n ie Sn o w? – Fan fik i. – Bo ziu , n ie wiem. Kilk a ty s ięcy ? – Czy li jeś li n ie ch ces z, żeb y s eria s ię s k o ń czy ła, mo żes z s o b ie w n ecie n ad al czy tać o p o wieś ci o Simo n ie Sn o w, w zas ad zie w n ies k o ń czo n o ś ć… – Właś n ie tak – p rzy zn ała Cath s zczerze. M y ś lała, że Lev i ją o cen ia, ale ch y b a p o p ro s tu s tarał s ię załap ać, o co w ty m ws zy s tk im ch o d zi. – J eś li zak o ch as z s ię w Świecie M ag ó w, mo żes z s o b ie n ad al w n im ży ć. – Nie n azwałab y m teg o ży ciem – wtrąciła Reag an . – To b y ła metafo ra – p o wied ział Lev i łag o d n ie. – J es tem g o to wa. Cath , id zies z? Cath lek k o s ię u ś miech n ęła i p o trząs n ęła g ło wą. – J es teś p ewn a? – s p y tał Lev i, p o d n o s ząc s ię z łó żk a. – M o g lib y ś my wp aś ć p o cieb ie p ó źn iej. – Nie, s p o k o . Do ju tra. Gd y wy s zli, zes zła n a d ó ł s amo tn ie zjeś ć k o lację.

*** – M o że ja n ie p o win ien em mieć ró żd żk i? M o że p o win ien em mieć p ierś cień , jak ty ? Alb o tak ie co ś n a n ad g ars tek , jak k u d łata Els p eth ? – Och , Simo n ! – Pen elo p e zmars zczy ła b rwi. – Nie p o win ien eś tak n a n ią mó wić. Nic n ie p o rad zi n a s wo je fu tro , jej o jciec b y ł p rzecież Czarn o k s iężn ik iem Wilk ó w. – Wiem, ja ty lk o … – Nam jes t łatwiej – p o wied ziała n a p o ciech ę. – Przed mio ty mag iczn e zo s tają w ro d zin ie. Przek azy wan e s ą z p o k o len ia n a p o k o len ie. – Racja. Tak s amo jak mag ia. To p o p ro s tu n ie ma s en s u , Pen elo p e. M o i ro d zice mu s ieli b y ć czaro d ziejami. Pró b o wał ju ż k ied y ś z n ią o ty m p o ro zmawiać i wted y ró wn ież b ard zo s ię zas mu ciła. – Simo n ie… n ie, n ie mo g li n imi b y ć. Czaro d zieje n ig d y n ie p o rzu cilib y włas n eg o d zieck a. Nig d y . M ag ia jes t zb y t cen n a. Simo n o d wró cił s ię w d ru g ą s tro n ę i p o n o wn ie mach n ął ró żd żk ą. Czu ł s ię, jak b y trzy mał w d ło n i co ś martweg o . – Uważam, że fu tro Els p eth jes t ś liczn e – d o d ała Pen elo p e. – Wy g ląd a n a tak ie mięk k ie. Sch o wał ró żd żk ę d o k ies zen i i ws tał. – Po p ro s tu ch ces z mieć p ies k a. Frag men t ro zd ziału 2 1 p o wieś ci Simon Snow i trzecie wrota, co p y rig h t © 2 0 0 4 b y Gemma T. Les lie

14

Dzień p rzed Świętem Dzięk czy n ien ia p rzy jech ał p o n ie tata. Zatrzy mał s ię p o d ak ad emik iem Po u n d Hall, a Wren i Co u rtn ey u s iad ły n a ty ln y m s ied zen iu . Zwy k le s io s try s iad ały z ty łu razem. Tata wted y n arzek ał, że czu je s ię jak tak s ó wk arz, a o n e mó wiły : „Nie, raczej jak s zo fer. Do d o mu , J ames ie”. – No p ro s zę, p ro s zę – p o wied ział, g d y Cath u s iad ła n a miejs cu o b o k k iero wcy . – M am to warzy s two . Pró b o wała s ię u ś miech n ąć. Co u rtn ey i Wren g ad ały o czy mś , ale Cath n ie s ły s zała o czy m, b o rad io g rało d o ś ć g ło ś n o . Gd y wy jech ali n a au to s trad ę, n ach y liła s ię d o taty . – J ak tam s p rawy z Grav io li? – s p y tała. – Co ? – Ścis zy ł mu zy k ę. – Tato ! – o d ezwała s ię Wren . – To n as za u lu b io n a p io s en k a! – Przep ras zam – p o wied ział i p o g ło ś n ił. – O co p y tałaś ? – zwró cił s ię d o Cath . – O Grav io li. – Ach , to – s k rzy wił s ię. – Do d iab ła z Grav io li. Wied ziałaś , że tak n ap rawd ę to p u s zk o wan e rav io li n amo czo n e w o h y d n y m b rązo wy m s o s ie? – Brzmi o b rzy d liwie. – Bo tak ie jes t. To p s ie żarcie d la lu d zi. M o że n a ty m właś n ie p o win n iś my b u d o wać k amp an ię rek lamo wą… „Czy ch ciałb y ś s p ró b o wać p s ieg o jed zen ia? Czy n a jeg o zap ach ciek n ie ci ś lin k a?” Cath d o łączy ła, mo d u lu jąc g ło s jak zawo d o wa s p ik erk a: – „Czy p rzed p s im jed zen iem p o ws trzy mu je cię jed y n ie o b awa, że s ąs ied zi zo b aczą p u s zk i i zo rien tu ją s ię, o co ch o d zi, b o p rzecież n ie mas z p s a?” – „Grav io li – p o wied ział tata, ced ząc k ażd ą g ło s k ę – Ps ie jed zen ie. Dla lu d zi”. – Czy li n ie d o s taliś cie teg o zlecen ia. Przy k ro mi. Kręcił g ło wą p rzecząco , o d ro b in ę zb y t d łu g o . – Ows zem, d o s taliś my . Ale czas em p o zy s k an ie k lien ta jes t n ies k o ń czen ie g o rs ze n iż jeg o u trata. To b y ła rzeź. Po leg ło s ześ ć ag en cji. Wy b rali n as , a n as tęp n ie o d walili k ażd y n as z d o b ry p o my s ł. I wted y , w ak cie d es p eracji, n a s p o tk an iu z k lien tem Kelly

p o wied ział: „A mo że zró b my tak , że jes t n ied źwied ź, k tó ry wy b u d za s ię ze s n u zimo weg o i jes t s tras zn ie g ło d n y , i cały czas ro b i ty lk o : » Grrrrr« . A p o tem ten n ied źwied ź d o s taje wielk ą mich ę p y s zn y ch g rrrrav io li i zamien ia s ię w czło wiek a”… Klien to wi tak s ię to s p o d o b ało , że p rawie s ię p o s rał w g acie i zaczął wrzes zczeć: „To jes t to !”. Cath o b ejrzała s ię, b y s p rawd zić, czy Co u rtn ey s łu ch a. Tata p rzek lin ał wy łączn ie wted y , g d y mó wił o p racy . (Alb o g d y miał ep izo d man iak aln y ). Po wtarzał, że ag en cje rek lamo we s ą g o rs ze n iż o k ręty p o d wo d n e: s ame p rzek leń s twa i k lau s tro fo b ia. – Tak więc teraz ro b imy an imo wan e n ied źwied zie i Grrrav io li. – Ok ro p n o ś ć. – To rtu ra! Ro b imy cztery s p o ty d o telewizji. Cztery ró żn e n ied źwied zie zamien iają s ię w cztery ró żn e o s o b y – cztery , ro zu mies z, żeb y b y ły ws zy s tk ie ras y . I wted y p iep rzo n y Kelly p y ta, czy d la Azjaty n ie p o win n o b y ć p an d y . W d o d atk u p y ta n a s erio . I n ie ch o d zi mi ju ż o to , jak ie to ras is to ws k ie, ale o to , że p an d y n ie zap ad ają w s en zimo wy . Cath zach ich o tała. – To właś n ie mu s iałem p o wied zieć s zefo wi. „Ciek awy p o my s ł, Kelly , ale p an d y n ie zap ad ają w s en zimo wy ”. I wies z, co o d p o wied ział? Cath s ię ro ześ miała. – Nie. Op o wiad aj. – „Nie b ąd ź tak i d o s ło wn y , Artu rze”. – Nie! – Tak ! – tata ś miał s ię g ło ś n o , zn ó w k ręcąc g ło wą. Zb y t s zy b k o i zb y t d łu g o . – Praca n ad ty m p ro jek tem jes t jak zmu s zan ie mo jeg o mó zg u , b y wy k o p ał s o b ie włas n y g ró b . – Włas n y g rrrró b – p o p rawiła Cath . Zn ó w s ię ro ześ miał. – J es t d o b rze – p o wied ział, p o k lep u jąc k iero wn icę. – Ch o d zi o p ien iąd ze. J es t z teg o k as a. Do b rze wied ziała, że to n iep rawd a. W jeg o p rzy p ad k u n ig d y n ie ch o d ziło o p ien iąd ze. Ch o d ziło o wp ad an ie n a g en ialn e p o my s ły , n a n ajb ard ziej eleg an ck ie ro związan ia. Nie miało zn aczen ia, co s p rzed aje – tamp o n y , trak to ry czy p s ie jed zen ie d la lu d zi. Ch ciał jed y n ie wp aś ć n a id ealn y p o my s ł, k tó ry b ęd zie p ięk n y i p ro s ty . Za k ażd y m razem jed n ak , jeś li mu s ię w k o ń cu to u d awało , u walan o mu ten

p o my s ł. Nie p o d o b ał s ię alb o k lien to wi, alb o s zefo wi. Alb o jak o ś g o zmien iali. Ró wn ie d o b rze mo g lib y o two rzy ć tacie k latk ę p iers io wą i wy cis n ąć s erce jak mo k rą s zmatę. Gd y wy s ad zili Co u rtn ey , Wren p o p ro s iła, b y ś cis zy ć mu zy k ę, i p o ch y liła s ię d o p rzo d u . – Zap n ij p as ! – p o wied ział tata. Us iad ła n a miejs cu i p o s łu s zn ie zap ięła p as . – Bab cia ju tro p rzy jd zie? – Nie – p o wied ział. – Po jech ała d o Ch icag o , d o cio tk i Ly n n , n a mies iąc. Ch ce s p ęd zić ś więta z d ziećmi. – M y też jes teś my d ziećmi – zau waży ła Wren . – J u ż n ie. Teraz jes teś cie wy rafin o wan y mi mło d y mi k o b ietami. Nik t n ie ch ce o g ląd ać, jak ro zp ak o wu jecie p rezen ty . Ej, a o k tó rej mama p o cieb ie p rzy jeżd ża? Cath g wałto wn ie o d wró ciła s ię d o s io s try . Wren ju ż n a n ią p atrzy ła. – W p o łu d n ie – p o wied ziała o s tro żn ie. – J ed zą lu n ch o p ierws zej. – Czy li co , n as za k o lacja o s zó s tej? Sió d mej? Zo s tawis z s o b ie tro ch ę miejs ca w b rzu ch u ? – Przy jeżd ża p o cieb ie? – zap y tała Cath . – On a p rzy jeżd ża d o n as zeg o d o mu !? Tata s p o jrzał d ziwn ie n a Cath , a p o tem – w lu s terk u – n a Wren . – M y ś lałem, że o ty m ro zmawiały ś cie. Wren wy wró ciła o czami i wy jrzała p rzez o k n o . – Wied ziałam, że wp ad n ie w s zał. – Nie wp ad am w s zał – p o wied ziała Cath i p o czu ła, że zaczy n ają ją s zczy p ać o czy . – A n awet jeś li wp ad am, to ty lk o d lateg o , że mi o n iczy m n ie mó wis z. – To n ic wielk ieg o – zap ewn iła ją Wren . – Parę razy ro zmawiałam z mamą p rzez telefo n , a ju tro s p ęd zę z n ią k ilk a g o d zin . – Ro zmawias z z n ią p o raz p ierws zy o d d zies ięciu lat i wed łu g cieb ie to n ic wielk ieg o !? I n azy was z ją „mamą”? – A jak p o win n am ją n azy wać? – Nie p o win n aś jej n azy wać – zaczęła Cath , o d wró ciws zy s ię tak b ard zo , jak ty lk o p o zwalał jej p as . – W o g ó le n ie p o win n aś o n iej mó wić. Po czu ła d ło ń taty n a s wo im k o lan ie. – Cath …

– Nie – u cięła. – Ty też p rzes tań . Nie p o ty m ws zy s tk im. – On a jes t was zą matk ą. – Ty lk o z tech n iczn eg o p u n k tu wid zen ia – o d p arła Cath . – Po co w o g ó le n as n iep o k o i? – Ch ce n as b liżej p o zn ać – o d p o wied ziała Wren . – No , zais te, b ard zo wy g o d n ie z jej s tro n y . Zwłas zcza teraz, g d y jej ju ż n ie p o trzeb u jemy . – „Zais te”? Co to , Cath , zaczy n as z ju ż mó wić języ k iem Simo n a? – zau waży ła Wren . Cath p o czu ła, jak łzy s p ły wają jej p o p o liczk ach . – Czemu mi to ro b is z? – Co ? – Pu s zczas z zło ś liwe u wag i o Simo n ie i Bazie. – Niep rawd a. – Prawd a. Tak ro b is z. – Niech ci b ęd zie. – On a n as zo s tawiła. On a n as n ie k o ch ała. – To n ie tak ie p ro s te – s twierd ziła Wren , o b s erwu jąc mijan e zab u d o wan ia. – Wed łu g mn ie o ws zem. – Cath u s iad ła p ro s to i zap lo tła ramio n a. Tata b y ł cały czerwo n y n a twarzy i p o s tu k iwał w k iero wn icę.

Gd y d o tarli d o d o mu , Cath n ie miała o ch o ty iś ć d o s ieb ie n a g ó rę. Wied ziała, że jeś li to zro b i, p o czu je s ię żało ś n ie, jak w p o trzas k u , jak b y b y ła wariatk ą. J ak małe d zieck o , k tó re zo s tało o d es łan e za k arę d o s wo jeg o p o k o ju . Po s zła więc d o k u ch n i. Stała p rzy b lacie i wy g ląd ała p rzez o k n o n a p o d wó rk o . Tata wciąż n ie ś ciąg n ął ich h u ś tawk i. Żało wała, że teg o n ie zro b ił. Teraz b y ła to ś mierteln a p u łap k a, a d zieci z s ąs ied ztwa lu b iły s ię p o d k rad ać n a ich p o d wó rze, żeb y s ię p o h u ś tać. – M y ś lałem, że ro zmawiacie ze s o b ą n a ten temat. – Tata s tan ął za n ią. Cath wzru s zy ła ramio n ami. Po ło ży ł d ło ń n a jej ramien iu , ale n ie o d wró ciła s ię. – Wren ma rację. To n ie jes t tak ie p ro s te – p o wied ział. – Przes tań . Po p ro s tu p rzes tań , d o b rze? Nie wierzę, że b ierzes z jej s tro n ę.

– J es tem p o s tro n ie was o b u . – Nie ch o d ziło mi o s tro n ę Wren . – Cath g wałto wn ie s p o jrzała n a n ieg o . Po czu ła p rzy p ły w n o wej fali łez. – J ej. J ej s tro n ę. On a cię zo s tawiła. – Nie p as o waliś my d o s ieb ie, Cath . – Czy to d lateg o tak że n as o p u ś ciła? Bo n ie p as o wały ś my d o s ieb ie? – Po trzeb o wała tro ch ę czas u . Nie rad ziła s o b ie w ro li ro d zica. – A ty n ib y s o b ie rad ziłeś ? – Cath d o s trzeg ła, że g o zran iła, więc p o trząs n ęła g ło wą. – Nie o to mi ch o d ziło , tato . Wziął g łęb o k i o d d ech . – Po s łu ch aj. M am b y ć s zczery ? Też n iezb y t mi s ię to p o d o b a. By ło b y mi d u żo łatwiej, g d y b y m ju ż n ig d y n ie mu s iał p o my ś leć o Lau rze… ale to was za matk a. – M u s icie p rzes tać to p o wtarzać. – Cath p atrzy ła za o k n o . – Nie s tajes z s ię matk ą, jeś li p o jawias z s ię, g d y d zieci s ą ju ż d o ro s ​ł e. On a jes t jak p as ik o n ik , k tó ry p rzy ch o d zi n a g o to we i wy żera jed zen ie zeb ran e p rzez p raco wite mró wk i. Dziwn y m trafem d awn iej, k ied y jej b ard zo p o trzeb o wały ś my , n awet d o n as n ie d zwo n iła. Kied y d o s tały ś my mies iączk ę, mu s iały ś my ws zy s tk o s p rawd zać w in tern ecie. Za to teraz, g d y ju ż p rzes tały ś my tęs k n ić, g d y ju ż p rzes tały ś my p o n iej p łak ać, g d y ju ż s o b ie jak o ś n as ze s p rawy p o u k ład ały ś my , właś n ie teraz ch ce n as p o zn ać? Teraz to ja ju ż n ie p o trzeb u ję matk i, d zięk u ję b ard zo . Dam s o b ie rad ę. Tata s ię ro ześ miał. Ob ejrzała s ię p rzez ramię. – Co cię tak ś mies zy ? – Nie wiem, ch y b a ten p as ik o n ik . Nap rawd ę g u g lały ś cie mies iączk ę? Trzeb a b y ło mn ie zap y tać – zn am s ię n a ty m. Cath wes tch n ęła. – Sp o k o , wted y ws zy s tk o g u g lały ś my . – Nie mu s is z z n ią ro zmawiać – p o wied ział mięk k o . – Nik t n ie b ęd zie cię zmu s zał. – Tak , ale Wren ju ż to zro b iła. J u ż o p u ś ciła mo s t zwo d zo n y . – On a wid o czn ie ma jes zcze jak ieś s wo je s p rawy d o ro związan ia. Cath zacis n ęła p ięś ci i p o tarła n imi o czy . – Po p ro s tu o k ro p n ie mi s ię to n ie p o d o b a. Nie lu b ię o n iej my ś leć, n ie ch cę jej wid zieć. Nie ch cę, żeb y p rzy ch o d ziła d o teg o d o mu i my ś lała, że to k ied y ś b y ł jej d o m, że my tak że k ied y ś b y ły ś my jej… W o g ó le n ie ch cę, żeb y my ś lała n a n as z temat.

Tata p rzy tu lił Cath . – Wiem. – M am wrażen ie, że ws zy s tk o wy wró ciło s ię d o g ó ry n o g ami. – J a też – wes tch n ął ciężk o . – Ru s zy ło cię, g d y p o raz p ierws zy zad zwo n iła? – Płak ałem p rzez trzy g o d zin y . – Och , tatk u … – Was za b ab cia d ała jej n u mer mo jej k o mó rk i. – Wid ziałeś s ię z n ią? – Nie. Cath zad rżała, a tata mo cn iej ją p rzy tu lił. – Na s amą my ś l, że o n a tu p rzy jd zie, p rzy p o min a mi s ię s cen a z Drużyny Pierścienia, ta, w k tó rej h o b b ity k ry ją s ię p rzed Nazg û lem. – Two ja matk a n ie jes t u p io rem, Cath . – Có ż p o rad zić, że tak to o d b ieram. – J a też – d o d ał p o p aru s ek u n d ach .

Wren n ie wró ciła n a ś wiąteczn ą k o lację n a czas . W efek cie zo s tała tam n a n o c. – Wy d aje mi s ię, że jeś li n ak ry jemy d o s to łu i b ęd ziemy u d awać, że ws zy s tk o jes t p o s taremu , b ęd zie jes zcze g o rzej – p o wied ziała Cath . – Zg ad zam s ię. Zjed li więc w s alo n ie – b y ł in d y k i tłu czo n e ziemn iak i – i o g ląd ali k an ał h is to ry czn y . Zap iek an k a z zielo n eg o g ro s zk u leżała n a b lacie w k u ch n i i całk iem wy s ty g ła, b o z całej ich tró jk i jad ła ją ty lk o Wren .

*** Baz: – Ro b iłeś to ju ż k ied y ś ? Simo n : – Tak . Nie. – No to tak czy n ie? – Tak , ale n ie w ten s p o s ó b . Baz: – Nie z ch ło p ak iem? Simo n : – Nie wted y , g d y teg o n ap rawd ę ch ciałem. Frag men t p o s tu Czy możemy?, o p u b lik o wan eg o w k wietn iu 2 0 1 0 ro k u p rzez au to rk ę Fan fix x .n et M ag icath

15

Gd y Cath zo b aczy ła, że to Lev i, tak s ię u cies zy ła n a jeg o wid o k , że o d razu g o wp u ś ciła. Nawet mu n ie p o wied ziała, że n ie ma Reag an . – J es t Reag an ? – zap y tał n aty ch mias t. Nie wy g ląd ał d ziś p rzy jaźn ie. M o cn o mars zczy ł czo ło i zacis k ał i tak ju ż wąs k ie u s ta. – Nie, wy s zła k ilk a g o d zin temu – o d p arła Cath . Nie d o d ała, że w to warzy s twie o g ro mn eg o g o ś cia o imien iu Ch an ce, k tó ry g ra w fo o tb all i wy g ląd a tak , że mó g łb y zag rać M ich aela J o rd an a w filmie o n im s amy m. – Niech to s zlag ! – p o wied ział Lev i, o p ierając s ię o d rzwi. Nawet w g n iewie mu s iał s ię o co ś o p ierać. – Co s ię s tało ? – zap y tała. Czy w k o ń cu zro b ił s ię zazd ro s n y ? Czy n ie wied ział wcześ n iej o in n y ch ch ło p ak ach ? Zaws ze s ię jej wy d awało , że Lev i i Reag an mają tak i „u k ład ”. – M iała s ię ze mn ą p o u czy ć. – Ah a – p o wied ziała Cath , n ic n ie ro zu miejąc. – J ak ch ces z, to mo żes z tu zo s tać, żeb y s ię p o u czy ć. – Nie. Po trzeb u ję jej p o mo cy – o d p arł g n iewn ie. – M ieliś my s ię p o u czy ć wczo raj wieczo rem, ale p rzeło ży ła, a ju tro mam tes t. – Cis n ął k s iążk ę n a łó żk o Reag an , p o czy m u s iad ł n a b rzeg u łó żk a Cath , o d wracając o d n iej twarz. – Ob iecała, że s ię p o u czy my . Cath p o d es zła i p o d n io s ła k s iążk ę. – O, Outsiderzy. – Tak – s p o jrzał n a n ią – czy tałaś ? – Nie, a ty ? – Nie. – No to p rzeczy taj. J u tro mas z tes t, tak ? Czy li s p o k o jn ie zd ąży s z. Nie wy g ląd a n a b ard zo d łu g ą. Lev i p o trząs n ął g ło wą i zn ó w o p u ś cił wzro k . – Nic n ie ro zu mies z. M u s zę zaliczy ć ten eg zamin . – Więc p rzeczy taj k s iążk ę. Liczy łeś , że Reag an ci ją p rzeczy ta, czy co ?

J es zcze raz p o trząs n ął g ło wą, ale n ie w o d p o wied zi, lecz raczej jak b y w reak cji n a s am p o my s ł s amo d zieln eg o czy tan ia. – M ó wiłem ci, n ie p rzep ad am za k s iążk ami. Zaws ze to p o wtarzał: „Nie p rzep ad am za k s iążk ami”. J ak b y k s iążk i b y ły jak jak iś d es er alb o jak h o rro ry . – Ro zu miem, ale jes teś n a u czeln i. Po zwo liłb y ś , żeb y Reag an p o d es zła d o tes tu za cieb ie? – By ć mo że, g d y b y s ię d ało – p o wied ział ro zd rażn io n y . Rzu ciła mu k s iążk ę i u s iad ła p rzy b iu rk u . – Ró wn ie d o b rze mo żes z o b ejrzeć film – s twierd ziła z n ies mak iem. – Nig d zie g o n ie ma. Cath ciężk o wes tch n ęła. – Nic n ie ro zu mies z – p o wtó rzy ł Lev i. – J eś li n ie d o s tan ę C z teg o p rzed mio tu , wy walą mn ie z p ro g ramu . – No to p rzeczy taj k s iążk ę. – To n ie tak ie p ro s te. – Przewciwn ie: to właś n ie jes t p ro s te – p o wied ziała. – J u tro mas z tes t, n ie ma tu two jej d ziewczy n y , k tó ra o d waliłab y za cieb ie ro b o tę. Weź i p rzeczy taj ty ch Outsiderów. – Nic n ie ro zu mies z… k o mp letn ie n ic. Lev i ws tał i ru s zy ł d o wy jś cia, ale Cath n awet s ię n ie o d wró ciła. M iała d o ś ć k łó tn i. A ta k łó tn ia n awet jej n ie d o ty czy ła. – Do b rze – zg o d ziła s ię. – Nic n ie ro zu miem. J ak s o b ie ch ces z. Reag an tu n ie ma, a ja mam k u p ę lek tu r i n ik o g o , k to p rzeczy ta je za mn ie, więc… Us ły s zała, jak s zarp ie za k lamk ę. – Pró b o wałem to p rzeczy tać – p o wied ział s zo rs tk o . – Przez o s tatn ie d wie g o d zin y n ie ro b iłem n ic in n eg o . Ty lk o że… marn y ze mn ie czy teln ik . Ch y b a n ig d y n ie s k o ń czy łem żad n ej k s iążk i. Cath o d wró ciła s ię wres zcie z żo łąd k iem ś ciś n ięty m z n ag łeg o p o czu cia win y . – Czy ty mi u s iłu jes z p o wied zieć, że n ie p o trafis z czy tać? Lev i g wałto wn ie zaczes ał wło s y d o ty łu . – Oczy wiś cie, że p o trafię! Ran y b o s k ie… – No to co mi d ajes z d o zro zu mien ia? Że n ie ch ces z? – Nie, ja… – Zamk n ął o czy i wziął g łęb o k i wd ech n o s em. – Nie wiem, p o co

w o g ó le p ró b u ję ci s ię tłu maczy ć. Po trafię czy tać. Ty lk o że n ie k s iążk i. – Ud awaj więc, że to wy jątk o wo d łu g i s zy ld n a u licy , i jak o ś s o b ie p o rad zis z. – J ezu – p o wied ział zas k o czo n y i zran io n y . – Co ja ci zro b iłem, że jes teś d la mn ie tak a p o d ła? – Nie jes tem p o d ła – zap rzeczy ła Cath , ch o ć zd awała s o b ie s p rawę, że ch y b a tro ch ę jes t. – Nie wiem p o p ro s tu , czeg o o d e mn ie o czek u jes z. Że to p o ch walę? To , co ro b is z z Reag an , to n ie mo ja s p rawa. – M as z mn ie za len ia. – Wb ił wzro k w p o d ło g ę. – Ale n im n ie jes tem. – W p o rząd k u . – Ch o d zi o to , że n ie u miem s ię s k u p ić – p o wied ział, u n ik ając jej s p o jrzen ia. – Czy tam w k ó łk o ten s am ak ap it i n ad al n ie ro zu miem, co czy tam. J ak b y s ło wa p rzelaty wały p rzeze mn ie i n ie zo s tawiały żad n eg o ś lad u w g ło wie. – W p o rząd k u . Od wró cił s ię i s p o jrzał n a Cath . Kied y s ię n ie u ś miech ał, jeg o o czy wy d awały s ię zb y t d u że. – Nie jes tem o s zu s tem – p o wied ział. Wy s zed ł, a d rzwi s ame s ię za n im zamk n ęły . Cath wy p u ś ciła p o wietrze, a p o tem wzięła g łęb o k i wd ech . J ej k latk a p iers io wa b y ła tak s p ięta, że o d d y ch an ie ją b o lało . Nie p o win n a s ię tak czu ć z p o wo d u Lev ieg o – b o o n n ie p o win ien w o g ó le mieć żad n eg o d o s tęp u d o jej k latk i p iers io wej. Lev i n ie b y ł jej ch ło p ak iem. Nie b y ł czło n k iem ro d zin y . Nie wy b rała g o . By ła n a n ieg o s k azan a, tak jak s k azan a b y ła n a Reag an . Zo s tał k imś n a k s ztałt ws p ó łlo k ato ra p rzez g rzeczn o ś ć. Outsiderzy n ad al leżeli n a jej łó żk u . Złap ała k s iążk ę i wy b ieg ła z p o k o ju . – Lev i! – Bieg ła k o ry tarzem. – Lev i! Stał p rzy win d zie z ręk ami w k ies zen iach p łas zcza. Zwo ln iła, g d y g o zo b aczy ła. Po p atrzy ł n a n ią. J eg o o czy n ad al wy d awały s ię zb y t d u że. – Zap o mn iałeś . – Dzięk i. Trzy mała k s iążk ę w g ó rze, ale n ie o d d awała mu jej. – Słu ch aj, wró ćmy razem d o p o k o ju . Reag an p ewn ie zaraz p rzy jd zie.

– Przep ras zam, że n a cieb ie n ak rzy czałem. – Nak rzy czałeś ? – Po d n io s łem g ło s . Wy wró ciła o czami i co fn ęła s ię o k ro k . – No ch o d ź. – Od czek ała ch wilę, aż d o n iej d o łączy . – Przep ras zam – p o wied ziała cich o . – Nie zd awałam s o b ie s p rawy , że p ro wad zimy tak p o ważn ą d y s k u s ję, aż d o ch wili, g d y ju ż b y ło za p ó źn o . – J a s ię p o p ro s tu o k ro p n ie d en erwu ję ty m zaliczen iem. Zatrzy mali s ię p o d d rzwiami. Cath n ag le ch wy ciła s ię za g ło wę. – Ch o lera jas n a! Ch o lera, ch o lera, ch o lera. Zatrzas n ęłam d rzwi, a n ie mam k lu czy . – Nie s zk o d zi. – Lev i wy s zczerzy ł s ię jak zwy k le i wy ciąg n ął s wó j k lu cz. Cath o p ad ła s zczęk a. – M as z k lu cz d o n as zeg o p o k o ju ? – Reag an d ała mi s wó j zap as o wy , w razie wy żs zej k o n ieczn o ś ci. – Otwo rzy ł d rzwi i p rzy trzy mał je, b y wes zła. – Dlaczeg o więc ciąg le s ied zis z n a k o ry tarzu ? – Bo jes zcze n ie b y ło wy żs zej k o n ieczn o ś ci. Cath wes zła p ierws za. Lev i za n ią. Zn ó w s ię u ś miech ał, ale wid ać b y ło , że to mn iej więcej trzy d zieś ci p ro cen t jeg o mo żliwo ś ci. M o że i p rzes tali s ię ju ż k łó cić, ale n ad al miał w p ers p ek ty wie o b lan ie tes tu . – Nie u d ało ci s ię zn aleźć filmu ? – zap y tała. – Nawet o n lin e? – Nie. Po za ty m film i tak b y s ię n ie p rzy d ał. Nau czy ciele zaws ze p o trafią p o zn ać, czy s ię czy tało k s iążk ę, czy ty lk o o g ląd ało ek ran izację. – Op ad ł n a jej łó żk o . – Dlateg o zwy k le s łu ch am au d io b o o k ó w. – To s ię liczy jak o czy tan ie – p o wied ziała, s iad ając p rzy b iu rk u . – Nap rawd ę? – Oczy wiś cie. Zaczep n ie k o p n ął n o g ę k rzes ła, n a k tó ry m s ied ziała, a n as tęp n ie wy ciąg n ął n o g i n a p o ręczy . – Hmmm, wy g ląd a więc n a to , że „p rzeczy tałem” mn ó s two k s iążek … Ta jed n ak n ie b y ła d o s tęp n a. – Ro zp iął k u rtk ę. M iał p o d n ią k o s zu lę w żó łto -zielo n ą k ratę. – Czy li co , Reag an o b iecała p rzeczy tać ci to n a g ło s ? – Zwy k le o mawiamy ty lk o n ajważn iejs ze p u n k ty . J ej tak że to p o mag a, b o s o b ie p o rząd k u je fak ty .

Cath s p o jrzała n a eg zemp larz w mięk k iej o p rawie. – Nie mo g ę ci p o mó c. O Outsiderach wiem ty lk o , że p ad a tam zd an ie: „Ku cy k u , zo s tań zło ty , zo s tań zło ty ”* . Lev i wes tch n ął i o d g arn ął wło s y . Cath s zy b k o p rzek artk o wała k s iążk ę. Nap rawd ę n ie b y ła d łu g a. I miała d u żo d ialo g ó w. Sp o jrzała n a Lev ieg o . Sło ń ce ju ż zach o d ziło , więc o b lan y b y ł p o marań czo wą p o ś wiatą. Ob ró ciła k rzes ło w s tro n ę łó żk a, b ez o s trzeżen ia s trącając jeg o n o g i z p o ręczy . Nas tęp n ie s ama wy p ro s to wała n o g i n a łó żk u , zd jęła o k u lary i wło ży ła je we wło s y . „Kied y z ciemn ej s ali k in o wej wy s zed łem p ro s to w s ło ń ce”… – Cath … – wy s zep tał Lev i. – Po czu ła, że jej k rzes ło s ię k iwa. Wied ziała, że Lev i w n ie k o p ie. – Nie mu s is z teg o ro b ić. – Wiem – o d p arła. – „Kied y z ciemn ej s ali k in o wej wy s zed ​ł em p ro s to w s ło ń ce”… – Cath er. Od ch rząk n ęła, s k o n cen tro wan a n a lek tu rze. – Bąd ź cich o . M am wo b ec cieb ie d łu g wd zięczn o ś ci. Przy n ajmn iej jed en . Po za ty m n ie p rzes zk ad zaj, b o u s iłu ję czy tać… „Kied y z ciemn ej s ali k in o wej wy s zed łem p ro s to w s ło ń ce, zajmo wały mn ie ty lk o d wie s p rawy … ” Gd y międ zy ak ap itami zerk n ęła w jeg o s tro n ę, zo b aczy ła, że s zczerzy s ię w u ś miech u . Po ch y lił s ię d o p rzo d u , b y zd jąć k u rtk ę, a p o tem n a n o wo p o ło ży ł n o g i n a jej k rześ le, o p arł s ię o ś cian ę i zamk n ął o czy .

Nig d y p rzed tem n ie czy tała tak d łu g o n a g ło s . Na s zczęś cie to b y ła d o b ra literatu ra, więc s zy b k o zap o mn iała, że to ro b i i że Lev i s łu ch a, zap o mn iała tak że o o k o liczn o ś ciach tej s y tu acji. Do p iero p o g o d zin ie lu b d wó ch o d ło ży ła k s iążk ę n a k o lan a. Sło ń ce d awn o ju ż zas zło , a jed y n y m źró d łem ś wiatła w p o k o ju b y ła mała b iu rk o wa lamp k a. – M o żes z p rzes tać, k ied y zech ces z – p o wied ział Lev i. – Nie ch cę. – Sp o jrzała n a n ieg o . – Ty lk o że – zaczerwien iła s ię, ch o ć n ie wied ziała czemu – s tras zn ie ch ce mi s ię p ić. Lev i ro ześ miał s ię i u s iad ł p ro s to . – Ojej, n o tak . Przy n io s ę ci co ś . Wo d ę, co lę? Za d zies ięć min u t mó g łb y m tu b y ć z p iern ik o wą latte.

Po czątk o wo miała mu p o wied zieć, żeb y s o b ie n ie zad awał tru d u , ale p o tem p rzy p o mn iała s o b ie, jak a p y s zn a jes t p iern ik o wa latte. – Nap rawd ę? – Wracam za d zies ięć min u t – p o wied ział, wk ład ając k u rtk ę. Zatrzy mał s ię jes zcze w d rzwiach i Cath , n a s amo ws p o mn ien ie jeg o s mu tk u , g d y p o p rzed n io s tał w ty m miejs cu , p o czu ła u k łu cie w s ercu . Uś miech n ął s ię. Cath n ie wied ziała, co ma zro b ić, więc tak jak b y s k in ęła g ło wą i p o k azała n ajb ard ziej id io ty czn y g es t n a ś wiecie – d wa u n ies io n e k ciu k i. Po wy jś ciu Lev ieg o ws tała i s ię p rzeciąg n ęła. Bo lały ją p lecy i ramio n a. Po s zła d o łazien k i. Wró ciła. Zn ó w s ię p rzeciąg n ęła. Sp rawd ziła, czy k to ś n ie d zwo n ił. Wres zcie p o ło ży ła s ię n a łó żk u . Pach n iało Lev im. Ziarn ami k awy i czy mś ciep ły m i k o rzen n y m, ch y b a jeg o p erfu mami. Alb o my d łem. Alb o d ezo d o ran tem. Tak częs to s iad y wał n a jej łó żk u , że zn ała ws zy s tk ie te zap ach y . Czas ami p ach n iał też d y mem p ap iero s o wy m alb o p iwem, ale n ie ty m razem. Nie zamy k ała d rzwi n a k lu cz, więc g d y zap u k ał, p o p ro s tu zawo łała, żeb y ws zed ł. Zamierzała ws tać i z p o wro tem u s iąś ć p rzy b iu rk u , lecz Lev i wręczy ł jej k u b k i z k awą i ju ż zd ejmo wał k u rtk ę. M iał ru mień ce o d mro zu , a g d y jeg o k u rtk a ją mu s n ęła, o k azała s ię tak zimn a, że Cath aż p o d s k o czy ła. – M in u s p ięć – p o wied ział, zd ejmu jąc czap k ę i mierzwiąc wło s y , p ó k i zn o wu n ie s terczały w n ieład zie. – Po s u ń s ię. Cath p rzes u n ęła s ię lek k o w s tro n ę p o d u ch y i o p arła o ś cian ę, a o n wziął s wo ją k awę i u ś miech n ął s ię. Od s tawiła p o jemn ik p o k awach n a b iu rk o . Lev i p rzy n ió s ł jej też d u żą s zk lan k ę wo d y . – M o g ę cię o co ś s p y tać? – p o wied ziała, p atrząc n a s wó j k u b ek . – J as n e. – Dlaczeg o zap is ałeś s ię n a zajęcia z literatu ry , jeś li n ie jes teś w s tan ie p rzeczy tać k s iążk i d o k o ń ca? Od wró cił s ię w jej s tro n ę. Sied zieli ramię w ramię. – Po trzeb u ję zaled wie s ześ ciu g o d zin z literatu ry , żeb y s k o ń czy ć s tu d ia. To ty lk o d wo je zajęć. Pró b o wałem je zaliczy ć n a p ierws zy m ro k u , ale o b lałem. W o g ó le d u żo wted y o b lewałem. – J ak s o b ie rad zis z n a p o zo s tały ch zajęciach ? – Cath d o s tawała mn ó s two lek tu r

d o czy tan ia, zajmo wało jej to co d zien n ie k ilk a g o d zin . – Wy p raco wałem p ewn e s trateg ie. – Czy li? – Nag ry wam wy k ład y i p o tem je o d s łu ch u ję – n a wy k ład ach p ro fes o ro wie zwy k le o mawiają więk s zo ś ć zag ad n ień p o trzeb n y ch d o eg zamin u . Alb o s zu k am g ru p n au k o wy ch . – I mas z jes zcze Reag an … – Nie ty lk o ją. – Uś miech n ął s ię s zero k o . – J es tem ś wietn y w n amierzan iu n ajmąd rzejs zy ch d ziewczy n z k ażd eg o p rzed mio tu . Cath s ię s k rzy wiła. – Bo że, Lev i, ty je wy k o rzy s tu jes z. – Nib y jak ? Przecież n ie n ak azu ję im ch o d zen ia w min ió wk ach , n ie mó wię d o n ich per „k o tk u ”. Po d ch o d zę i zag ajam: „Cześ ć, mąd ra d ziewczy n o , czy zech ciałab y ś p o ro zmawiać ze mn ą o Wielkich nadziejach?”. – On e p ewn ie my ś lą, że ci s ię p o d o b ają. – Bo mi s ię p o d o b ają. – Gd y b y to n ie b y ło wy k o rzy s ty wan ie, to n ag ab y wałb y ś tak że mąd ry ch ch ło p ak ó w. – W razie p o trzeb y też to ro b ię. Czu jes z s ię wy k o rzy s tan a, Cath er? – Uś miech ał s ię zn ad s wo jeg o k u b k a. – Nie – o d p arła. – Bo wiem, że ci s ię n ie p o d o b am. – Co ty tam wies z. – Czy li mas z tak i zwy czaj, że zn ajd u jes z s o b ie d ziewczy n ę, k tó ra czy ta ci k s iążk ę. Po trząs n ął g ło wą p rzecząco . – Nie, ty jes teś p ierws za. – No teraz to p o czu łam s ię wy k o rzy s tan a – s twierd ziła, o d k ład ając k awę i s ięg ając p o k s iążk ę. – Dzięk u ję – p o wied ział. – Ro zd ział d wu n as ty … – M ó wię p o ważn ie – p rzy trzy mał k s iążk ę n a mo men t i p o p atrzy ł Cath w o czy . – Dzięk u ję. Wy trzy mała jeg o s p o jrzen ie p rzez p arę s ek u n d . Po tem s k in ęła g ło wą i wró ciła d o czy tan ia.

Po k o lejn y ch p ięćd zies ięciu s tro n ach Cath zro b iła s ię s en n a. W p ewn y m mo men cie Lev i o p arł s ię o n ią, a n as tęp n ie o n a tak że o n ieg o , ale tru d n o jej b y ło my ś leć o wrażen iach d o ty k o wy ch , b o zajęta b y ła czy tan iem… M imo to n iemal p rzez cały ro zd ział jej o czy i u s ta p o ru s zały s ię p o lin ijk ach tek s tu , ale mó zg n ie o d n o to wy wał n iczeg o p o za ty m, jak i Lev i jes t ciep ły . J ak i ciep ły jes t ch ło p ak jej ws p ó łlo k ato rk i. J ed en z ch ło p ak ó w jej ws p ó łlo k ato rk i. Zres ztą czy to miało zn aczen ie? Czy g d y b y Reag an miała trzech ch ło p ak ó w, s y tu acja ta b y łab y n iewłaś ciwa ty lk o w jed n ej trzeciej? Samo p ó łleżen ie p rzy Lev im p ewn ie jes zcze n ie b y ło n iczy m zły m. Lecz p ó łleżen ie p rzy n im d lateg o , że b y ł tak i ciep ły i tward y … O, to b y ło b y złe! Cath zach ry p iała, a Lev i p o d n ió s ł s ię i zap y tał: – Ch ces z o d p o cząć p rzez ch wilę? Sk in ęła g ło wą, wd zięczn a ty lk o częś cio wo . Lev i ws tał i s ię p rzeciąg n ął. Flan elo wa k o s zu la n ie o d s ło n iła p rawie n ic p o wy żej p as k a jean s ó w. Cath tak że ws tała i p o tarła o czy . – J es teś zmęczo n a. Sk o ń czmy n a ty m. – Teraz n ie p rzerwiemy , ju ż p rawie s k o ń czy liś my . – Zo s tało jes zcze b lis k o s to s tro n . – Nu d zis z s ię? – Nie. Uważam ty lk o , że ro b is z d la mn ie zb y t wiele. To ju ż g ran iczy w wy k o rzy s ty wan iem i wy zy s k iem. – E tam. Zaraz wracam. Wted y d o czy tam res ztę. J es teś my w p o ło wie i n ap rawd ę ch cę s ię d o wied zieć, jak s ię s k o ń czy . Nik t jes zcze n ie p o wied ział: „Ku cy k u , zo s tań zło ty ”. Kied y wró ciła, Lev i s tał n a k o ry tarzu p rzy ś cian ie. Pewn ie b y ł p iętro wy żej, żeb y s k o rzy s tać z męs k iej to alety . – Od k ąd wiem, że mas z k lu cz, two je zach o wan ie wy d aje mi s ię d o ś ć d ziwn e. Wp u ś ciła g o d o ś ro d k a. Lev i p o n o wn ie p o ło ży ł s ię n a jej łó żk u i p o s łał jej u ś miech . Cath rzu ciła o k iem n a k rzes ło p rzy b iu rk u , ale p o czu ła, że o n ciąg n ie ją za ręk aw. Us iad ła więc p rzy n im i n a k ró tk ą ch wilę ich s p o jrzen ia s ię s p o tk ały . Cath s zy b k o o d wró ciła g ło wę, jak b y n ic s ię n ie s tało . – Sp ó jrz, co s p rzed ajemy w Starb u ck s ie – p o wied ział, p o d ając jej b ato n ik p ro tein o wy .

Cath g o wzięła. – J ag o d o wa Ro zk o s z, o jacie! To jak s en ty men taln a p o d ró ż d o czas ó w s p rzed d wó ch mies ięcy . – W co lleg e’u mies iące s ą d łu żs ze – s twierd ził Lev i. – Zwłas zcza jak s ię jes t n a p ierws zy m ro k u . Zb y t wiele s ię d zieje. M ies iąc p ierws zo ro czn iak a ró wn a s ię s ześ ciu zwy k ły m mies iąco m. Ps i p rzeliczn ik . Od win ęła b ato n ik z p ap ierk a i zap ro p o n o wała mu p o ło wę. Wziął ją i s tu k n ął s wo ją p o łó wk ą w jej, jak p rzy to aś cie: – Na zd ro wie!

Zro b iło s ię ju ż n ap rawd ę p ó źn o . W p o k o ju b y ło zd ecy d o wan ie zb y t ciemn o , b y czy tać. Gło s Cath o ch ry p ł – s k rzy p iała jak n ien ao liwio n e d rzwi, jak b y p o p rzezięb ien iu alb o d łu g o trwały m p łaczu . W p ewn y m mo men cie Lev i o b jął ją ramien iem i p rzy ciąg n ął, b y o p arła s ię o jeg o p ierś . Wierciła s ię i p o p rawiała, s ied ząc p rzy ś cian ie, więc p o p ro s tu wy g o d n ie ją n a s o b ie u s ad o wił. A p o tem jeg o d ło ń o p ad ła n a materac i tam ju ż p o zo s tała. Ch y b a że s ię p rzeciąg ał alb o ru s zał. Bo g d y s ię ru s zał, p o d trzy my wał ramię Cath , p ó k i s ię n ie p o p rawił. Czu ła ru ch jeg o k latk i p iers io wej, g d y o d d y ch ał. M o men tami n awet czu ła jeg o o d d ech we wło s ach . Gd y p rzes u n ął p o d b ró d ek , s ztu rch n ął ją w ty ł g ło wy . Od d łu g ieg o n ap ięcia zaczęły ją b o leć mięś n ie ramio n , p lecó w i s zy i. Na ch wilę p rzerwała czy tan ie, b o zg u b iła wątek . Lev i zn ó w s tu k n ął b ro d ą w jej g ło wę. – Zró b my p rzerwę – p o wied ział d elik atn y m jak s zep t g ło s em. Przy s tała n a to . Trzy mał ją za lewy ło k ieć, a p rawą ręk ą s ięg ​n ął p o n ad n ią p o wo d ę. Przez ch wilę jeg o ciało zawis ło n ad n ią, a p o tem zn ó w u s iad ł, o p ierając s ię o ś cian ę. Nie p u ś cił jej ło k cia. Cath n ap iła s ię i o d s tawiła s zk lan k ę. Pró b o wała s ię n ie wiercić, ale p lecy jej zes zty wn iały , więc wy g ięła s ię w łu k . – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – zap y tał. Zn ó w s k in ęła g ło wą. A p o tem p o czu ła, jak Lev i p o wo li s ię p rzes u wa. – Pro s zę… Lev i zs u n ął s ię całk iem n a łó żk o i leżąc n a b o k u , ś ciąg n ął ją k u s o b ie. Cath leżała teraz p rzed n im n a p lecach . Po d g ło wę p o d ło ży ł jej, n iczy m p o d u s zk ę, włas n e ramię.

Ro zlu źn iła s ię. Na k ark u czu ła d o ty k ciep łej flan eli. – Lep iej? – zap y tał. Patrzy ł n a jej twarz. Dawał jej mo żliwo ś ć wy rażen ia s p rzeciwu , b ez k o n ieczn o ś ci wy p o wiad an ia s łó w n a g ło s . Nic n ie p o wied ziała. An i n ie p o k azała. Nie u d zieliła żad n ej o d p o wied zi. Za to s p o jrzała w d ó ł i o b ró ciła s ię lek k o k u n iemu , o p ierając mu k s iążk ę n a p iers i. Gd y zaczęła czy tać, p o czu ła że Lev i ciaś n iej o b ejmu je ją ramien iem. By li tak b lis k o s ieb ie, że mo g ła czy tać p o cich u . To d o b rze, b o g ło s jej p rawie wy s iad ł. Bo ziu , Lev i b y ł tak i ciep ły , b y ł tak b lis k o , tak b ard zo p ach n iał s o b ą, że aż ją s k ręcało . Oczy b o lały ją ze zmęczen ia. By ła wy k o ń czo n a. Kied y J o h n n y , jed en z g łó wn y ch b o h ateró w, zo s tał ran n y , Lev i g łęb o k o wes tch n ął. Wted y ju ż Cath leżała g ło wą n a jeg o p iers i, więc czu ła k ażd y ru ch jeg o żeb er. Ró wn ież g łęb o k o wes tch n ęła, g ło s jej n ieco zad rżał, a Lev i o b jął ją jes zcze mo cn iej. Zas tan awiała s ię, czy n ie zatamo wała mu k rążen ia w ramien iu . Zas tan awiała s ię, co b ęd zie, g d y s k o ń czy czy tać. Czy tała d alej. W

tej

k s iążce

b y ło

zb y t

wielu

ch ło p có w. Zb y t

wiele

ramio n

i

nóg,

i zaru mien io n y ch twarzy . Sąd ziła, że s ię ro ześ mieje, g d y wres zcie d o jd zie d o k wes tii: „Ku cy k u , zo s tań zło ty ”, ale teg o n ie zro b iła, b o zd an ie to o zn aczało , że J o h n n y właś n ie u marł, i p o my ś lała, że Lev i mo że p łak ać. Sama u ro n iła k ilk a łez, b y ć mo że d lateg o , że p iek ły ją o czy . By ła n ap rawd ę wy k o ń czo n a.

„Kied y z ciemn ej s ali k in o wej wy s zed łem p ro s to w s ło ń ce, zajmo wały mn ie ty lk o d wie s p rawy : filmo we lo s y Pau la Newman a i mó j p o wró t d o d o mu ”… Cath zamk n ęła k s iążk ę i p o zwo liła, b y o p ad ła o n a Lev iemu n a p ierś . By ła n a g ran icy jawy i s n u , n iep ewn a, co teraz. W tej ch wili Lev i p rzy ciąg n ął Cath k u s o b ie. Na s ieb ie. Ob iema ręk ami. J ej tu łó w p rzy warł d o n ieg o , a k s iążk a zo s tała zmiażd żo n a ich ciałami. Cath miała p rzy mk n ięte o czy , tak jak Lev i. Zd ała s o b ie s p rawę, że jeg o u s ta ty lk o z d alek a wy d ają s ię małe, ze wzg lęd u n a wy k ró j. Teraz, g d y s ię im mo g ła d o b rze p rzy jrzeć, o k azały s ię d o s k o n ałej wielk o ś ci. W o g ó le d o s k o n ałe. Po tarł n o s em jej n o s , a ich u s ta s en n ie s ię s p o tk ały , o d razu mięk k ie i wp ó ło twarte.

Kied y Cath zamk n ęła o czy , jej p o wiek i jak b y s ię zacięły . Ch ciała je o two rzy ć. Ch ciała s ię lep iej p rzy jrzeć zb y t ciemn y m b rwio m Lev ieg o , ch ciała mó c p o d ziwiać jeg o s zalo n e wamp iry czn e zak o la – miała p rzeczu cie, że tak a s zan s a ju ż n ig d y s ię n ie p o wtó rzy i że mo że teg o żało wać p rzez res ztę ży cia. Więc b ard zo ch ciała o two rzy ć o czy , n ao czn ie s ię p rzek o n ać. By ła jed n ak tak a zmęczo n a. A jeg o u s ta b y ły tak ie mięk k ie. I n ik t n ig d y wcześ n iej n ie cało wał Cath w tak i s p o s ó b . Cało wał ją p rzecież ty lk o Ab el, a jeg o p o cału n k i p o leg ały n a d rewn ian y m n acis k an iu n a u s ta. Za to p o cału n k i Lev ieg o b y ły zawłas zczające. J ak b y co ś z n iej wy jmo wał za p o mo cą d elik atn y ch ru ch ó w żu ch wą. Ws u n ęła p alce w jeg o wło s y i n ie b y ła w s tan ie o two rzy ć o czu . W k o ń cu n ie b y ła w s tan ie n ie zas n ąć.

* Cy to wan e frag men ty w p rzek ład zie J ęd rzeja Po lak a (Outsiderzy, E.S. Hin to n , Zy s k i S-k a, 1 9 9 8 ) – p rzy p . tłu m.

*** – Przep ras zam cię, Pen elo p e. – Nie marn u j mo jeg o czas u n a p rzep ro s in y , Simo n ie. J eś li n ie p rzes tan iemy s ię p rzep ras zać za k ażd y m razem, g d y k tó reś z n as n as tąp i d ru g iemu n a o d cis k , n ie s tarczy n am czas u n a b y cie p rzy jació łmi. Frag men t ro zd ziału 4 p o wieś ci Simon Snow i drugi wąż, co p y rig h t © 2 0 0 3 b y Gemma T. Les lie

16

Hałas o twieran y ch n ag le d rzwi n ie o b u d ził Cath . Po d s k o czy ła za to n a d źwięk ich zatrzas k iwan ia. Wted y , g d y Lev i s ię p o d n ią p rzeciąg n ął, g d y jeg o ciep ły p o d b ró d ek d o tk n ął jej czo ła. Wted y właś n ie s ię o b u d ziła. Przy łó żk u s tała Reag an i p atrzy ła n a n ich w milczen iu . M iała n a s o b ie wczo rajs ze s p o d n ie, a s reb rn o b łęk itn y cień d o p o wiek zjech ał jej n a p o liczk i. Cath u s iad ła. Lev i tak że. Os zo ło mio n y . A Cath n aty ch mias t p o czu ła, jak żo łąd ek p o d ch o d zi jej d o g ard ła. Lev i s ięg n ął p o telefo n Cath i s p rawd ził g o d zin ę. – Ch o lera – p o wied ział. – Od d wó ch g o d zin p o win ien em b y ć w p racy . – Ws tał i wło ży ł k u rtk ę. – Zas n ęliś my , czy tając k s iążk ę – d o d ał tro ch ę d o Reag an , tro ch ę w p o d ło g ę. – Ach , czy tając – p o wtó rzy ła Reag an , s p o g ląd ając n a Cath . – Na razie – rzu cił Lev i, zd ecy d o wan ie b ard ziej w p o d ło g ę n iż d o k tó rejk o lwiek z n ich . I ju ż g o n ie b y ło . A Reag an n ad al s tała p rzy łó żk u Cath . Oczy Cath b y ły p o d rażn io n e i s ame s ię zamy k ały , a teraz n ag le jes zcze wy p ełn iły s ię łzami. – Tak mi p rzy k ro – p o wied ziała s zczerze. Czu ła żal w żo łąd k u i w k ażd y m o b o lały m mięś n iu ramio n . – M ó j Bo że. – Przes tań – o d p arła Reag an . By ło jas n e, że jes t wś ciek ła. – J a… Po p ro s tu s tras zn ie mi p rzy k ro . – Przes tań . Nie p rzep ras zaj. Cath u s iad ła p o tu reck u i s k u liła s ię, u k ry wając twarz. – Ale ja wied ziałam p rzecież, że to twó j ch ło p ak . – p łak ała. M imo że p rawd o p o d o b n ie jes zcze b ard ziej wk u rzała ty m Reag an . – Nie jes t mo im ch ło p ak iem – p o wied ziała Reag an p o d n ies io n y m g ło s em, n iemal k rzy cząc. – J u ż n ie… Tak n ap rawd ę ju ż o d d awn a n ie. Więc p rzes tań . – Reag an

g ło ś n o n ab rała p o wietrza, a n as tęp n ie ró wn ie g ło ś n o je wy p u ś ciła. – Po p ro s tu n ie s p o d ziewałam s ię, że d o czeg o ś tak ieg o d o jd zie – wy jaś n iła. – A p o za ty m, n awet g d y b y d o s zło , n ie o czek iwałam, że mn ie to d o tk n ie. Po p ro s tu … to jes t Lev i. A Lev i zaws ze n ajb ard ziej lu b ił mn ie. „Nie jes t two im ch ło p ak iem?” – Nad al n ajb ard ziej cię lu b i – zap ewn iła ją Cath , p ró b u jąc n ie łk ać. – Nie b ąd ź id io tk ą, Cath – p o wied ziała o s tro Reag an . – Nib y wiem, że n ią jes teś . Zwłas zcza w ty ch s p rawach . Ale s p ró b u j p rzez mo men t n ie rżn ąć g łu p iej. – Przep ras zam… – p o wied ziała Cath , b ez s u k ces u u s iłu jąc s p o jrzeć n a Reag an . – Nie wiem, d laczeg o to zro b iłam. Nie jes tem p rzecież tak ą d ziewczy n ą. Reag an s ię w k o ń cu o d wró ciła. Up u ś ciła to rb ę n a p o d ło g ę i ch wy ciła ręczn ik . – Tak ą, czy li jak ą, Cath ? Co mas z n a my ś li? Id ę p o d p ry s zn ic. J ak wró cę, zap o min amy o s p rawie.

I rzeczy wiś cie p rzes zło jej. Cath zwin ęła s ię n a łó żk u i wy p łak iwała ws zy s tk o , co w n iej s ied ziało o d Święta Dzięk czy n ien ia. Zn alazła Outsiderów w s zczelin ie za łó żk iem i cis n ęła k s iążk ę n a p o d ło g ę. Gd y Reag an wró ciła d o p o k o ju , o d razu rzu ciła s ię jej w o czy . Przeb rała s ię w s p o d n ie d o jo g i i o b cis łą s zarą b lu zę z k ap tu rem, a zamias t s zk ieł k o n tak to wy ch zało ży ła k wad rato we b rązo we o k u lary . – O ch o lera – p o wied ziała, s ch y lając s ię p o k s iążk ę. – M iałam mu p o mó c w n au ce. – Rzu ciła o k iem n a Cath . – Wy ś cie n ap rawd ę ty lk o czy tali? – Nie ty lk o – p rzy zn ała Cath , wciąż n ieco s zlo ch ając. – Przes tań ry czeć. M ó wię s erio . Cath zamk n ęła o czy i s k u liła s ię p rzy ś cian ie. Reag an u s iad ła n a k rawęd zi łó żk a. – Nie jes t mo im ch ło p ak iem – p o wied ziała p o ważn y m to n em. – Wied ziałam, że s ię mu p o d o b as z, b o cały czas tu p rzes iad y wał. Nie wied ziałam ty lk o , że o n ci s ię też p o d o b a. – M y ś lałam, że o n tu cały czas p rzes iad u je, b o jes t two im ch ło p ak iem – p o wied ziała Cath . – Nie ch ciałam, żeb y mi s ię s p o d o b ał. Pró b o wałam b y ć d la n ieg o n iemiła. – A ja my ś lałam, że p o p ro s tu jes teś zo łzą. Za to cię p o lu b iłam.

Cath s ię ro ześ miała i p o tarła o czy p o raz ch y b a p ięćs etn y w ciąg u o s tatn ich d wu n as tu g o d zin . Pewn ie d o s tała zap alen ia s p o jó wek . – Przes zło mi ju ż – o zn ajmiła Reag an . – Po p ro s tu mn ie zas k o czy liś cie. – Nie mo że ci tak p o p ro s tu p rzejś ć – s twierd ziła Cath , p o d n o s ząc s ię i o p ierając o ś cian ę. – Bo n awet jeś li cało wałam n ie two jeg o ch ło p ak a, to b y łam p rzek o n an a, że cału ję two jeg o ch ło p ak a. Tak właś n ie ci o d p łaciłam za te ws zy s tk ie miłe rzeczy , k tó re d la mn ie zro b iłaś . – Ojacie – p o wied ziała Reag an – g d y tak s tawias z s p rawę, to rzeczy wiś cie ws zy s tk o zd aje s ię n ieźle p o p iep rzo n e. Cath p rzy tak n ęła z rezy g n acją. – No ale w ty m u k ład zie czemu to zro b iłaś ? Cath p o my ś lała o ty m, jak ciep ły b y ł wczo raj Lev i, i o ty s iącu jeg o u ś miech ó w, i o jeg o czterd zies to ak ro wy m czo le. Zamk n ęła o czy , a p o tem mo cn o n acis n ęła je d ło ń mi. – Po p ro s tu b ard zo , b ard zo teg o ch ciałam. Reag an wes tch n ęła. – No d o b rze. Po d s u mo wu jąc: jes tem g ło d n a i mu s zę d o k o ń czy ć Outsiderów, Lev i cię lu b i, a ty lu b is z jeg o – n ie mam z ty m p ro b lemu . J eś li zaczn ies z s ię u mawiać z mo im ch ło p ak iem z liceu m, mo że s ię zro b ić n ieco d ziwn ie, ale teraz n ie ma ju ż o d wro tu . Cath milczała, a Reag an d o d ała jes zcze: – Gd y b y wciąż b y ł mo im facetem, mu s iały b y ś my s ię p o b ić. Ale n im n ie jes t. Więc p o p ro s tu ch o d źmy ju ż co ś zjeś ć, d o b ra? Cath p o d n io s ła n a n ią wzro k i s k in ęła g ło wą.

Op u ś ciła ju ż d ziś p o ran n e zajęcia, w ty m te z p is an ia. Po my ś lała o Nick u i b y ło to tak , jak b y p o my ś lała o k imś całk o wicie o b o jętn y m. Reag an wcin ała p łatk i ś n iad an io we. – No d o b rze – p o wied ziała, d źg ając Cath ły żk ą – co teraz? – Co : „co teraz”? – Co teraz z Lev im? Cath p rzełk n ęła. – Nic. Nie wiem. M u s zę wied zieć? – Ch ces z, żeb y m ci p o mo g ła w tej k wes tii?

Cath s p o jrzała n a n ią. Nawet b ez mak ijażu i fry zu ry ta d ziewczy n a b y ła p rzerażająca. Nie b y ło w n iej an i o d ro b in y lęk u . Żad n eg o wah an ia. Ro zmo wa z Reag an b y ła jak s tan ie n a to rach n ap rzeciw n ad jeżd żająceg o p o ciąg u . – Nie wiem, co to jes t „ta k wes tia” – o d p arła Cath . Dło n ie zaciś n ięte w p ięś ci trzy mała n a k o lan ach i zmu s zała s ię d o mó wien ia. – M am wrażen ie… jak b y to , co s ię s tało , b y ło o d s tęp s twem o d n o rmy . J ak b y to s ię wy d arzy ło ty lk o d lateg o , że b y ł ś ro d ek n o cy i o b o je p ad aliś my ze zmęczen ia. Bo w ś wietle d n ia d o s trzeg lib y ś my n ies to s o wn o ś ć… – M ó wiłam ci ju ż – wtrąciła Reag an – że o n n ie jes t mo im facetem. – Nie ch o d zi ty lk o o to . – Cath p atrzy ła za o k n o , a p o tem z p o wag ą s p o jrzała n a Reag an . – J ed n a rzecz to d u rzy ć s ię w k imś , k to jes t n ieo s iąg aln y . Dru g a rzecz: n ie s ąd zę, żeb y m n ap rawd ę mo g ła b y ć z k imś tak im jak Lev i. To jak u mawian ie s ię z p rzed s tawicielem in n eg o g atu n k u . Reag an u p u ś ciła ły żk ę. – A co jes t n ie tak z Lev im? – Nic. On p o p ro s tu n ie jes t… tak i jak ja. – Ch o d zi ci o to , że n ie jes t tak i mąd ry ? – Nie, Lev i jes t mąd ry – o d p arła o b ro n n ie Cath . – Wiem o ty m – p o wied ziała Reag an ró wn ie o b ro n n ie. – Po p ro s tu jes t in n y . J es t s tars zy . Pali. Pije. Prawd o p o d o b n ie u p rawiał ju ż s ek s . Wy g ląd a mi n a tak ieg o . Reag an u n io s ła b rwi ze zd u mien ia, jak b y Cath g ad ała o d rzeczy . I wted y Cath p o my ś lała – n ie p o raz p ierws zy , ale p o raz p ierws zy o d zes złej n o cy – że Lev i n ajp rawd o p o d o b n iej u p rawiał s ek s z Reag an … – I lu b i to warzy s two – d o d ała, żeb y ju ż zmien ić temat. – I lu b i zwierzęta. Nie mamy n ic ws p ó ln eg o . – Ro b is z z n ieg o jak ieg o ś n ieo k rzes an eg o ch ło p a, k tó ry p o p ala fajk i i g rzmo ci d ziwk i. Cath mimo ws zy s tk o s ię ro ześ miała. – J ak jak iś n ieb ezp ieczn y trap er, ło wca s k ó r. – To zwy k ły facet – p o wied ziała Reag an . – Oczy wiś cie, że jes t in n y n iż ty . Nig d y n ie p o zn as z ch ło p ak a, k tó ry jes t d o k ład n ie tak i s am, b o p o p ierws ze, tak i ch ło p ak n ig d y n ie wy ch o d zi ze s wo jeg o p o k o ju … – Faceci w ty p ie Lev ieg o n ie u mawiają s ię z tak imi d ziewczy n ami jak ja.

– Po wtó rzę jes zcze raz: tak imi czy li jak imi? – Faceci w ty p ie Lev ieg o u mawiają s ię z d ziewczy n ami p o d o b n y mi d o cieb ie. – A co to n ib y ma zn aczy ć? – zap y tała Reag an , o d rzu cając g ło wę d o ty łu . – No rmaln y mi. Ład n y mi. Reag an wy wró ciła o czami. – Nie, ale p o ważn ie – p o wied ziała Cath . – Sp ó jrz n a s ieb ie. Og arn ias z ś wiat, n iczeg o s ię n ie b o is z. J a za to b o ję s ię ws zy s tk ieg o . I jes tem s zu rn ięta. M o że n awet my ś lis z, że jes tem s zu rn ięta ty lk o o d ro b in ę, ale to d lateg o , że p o k azu ję lu d zio m zaled wie wierzch o łek g ó ry lo d o wej mo jeg o s zu rn ięcia. Po d p o wierzch n ią lek k ieg o s zu rn ięcia i n ied o s to s o wan ia s p o łeczn eg o jes tem całk o witą p o rażk ą. Reag an jes zcze raz wy wró ciła o czami. Cath w my ś lach p o s tan o wiła ju ż n ig d y p rzy lu d ziach teg o n ie ro b ić. – Co b y ś my razem ro b ili? On ch ciałb y ch o d zić p o k n ajp ach , a ja wo lałab y m zo s tawać w d o mu i p is ać fan fik i. – Słu ch aj, n ie zamierzam cię n amawiać, zwłas zcza jeś li b ęd zies z s ię zach o wy wać jak g łu p ia. Ale p o wiem ci jed n o : zach o wu jes z s ię jak g łu p ia. On ju ż cię lu b i. Lu b i n awet te two je d ziwaczn e fan fik i i n ie p rzes taje o n ich g ad ać. Lev i to p o p ro s tu zwy k ły facet. Nap rawd ę b ard zo d o b ry facet, mo że n awet n ajlep s zy . Ale n ik t cię n ie b ęd zie zmu s zał, żeb y ś za n ieg o wy s zła. Więc mo że p rzes tań ws zy s tk o tak u tru d n iać, Cath . Cało wałaś s ię z n im, tak ? Zatem jed y n ą is to tn ą k wes tią jes t to , czy ch ciałab y ś to p o wtó rzy ć. Cath mo cn o zacis n ęła p ięś ci, tak że p azn o k cie wb iły s ię jej w d ło n ie. Reag an zaczęła zb ierać p u s te n aczy n ia n a s wo ją tacę. – Czemu zerwaliś cie? – wy p aliła Cath . – Ciąg le g o zd rad załam – o d p arła Reag an b ez wy razu . – J es tem d o b rą p rzy jació łk ą, ale g ó wn ian a ze mn ie d ziewczy n a. Cath wzięła s wo ją tacę i p o s zła za Reag an w s tro n ę k o s za.

Nie wid ziała s ię z Lev im teg o wieczo ru . W ś ro d y p raco wał. Właś n ie zd ała s o b ie s p rawę, że zn a jeg o g rafik . Przy s łał jej jed n ak es emes a w s p rawie czwartk o wej imp rezy u n ieg o w d o mu . imp reza? czwartek ? u mn ie? Nie o d p is ała mu , ch o ć p ró b o wała. Zaczy n ała k ilk a razy , ale k as o wała wiad o mo ś ć. Prawie o d es łała mu ty lk o u ś miech n ięty emo tik o n .

Teg o d n ia Reag an wró ciła z p racy b ard zo p ó źn o i o d razu p o ło ży ła s ię d o łó żk a. Cath s ied ziała p rzy b iu rk u i p is ała. – Lev i rząd ził n a teś cie z Outsiderów – p o wied ziała Reag an , tłu miąc ziewn ięcie. Cath u ś miech n ęła s ię w ek ran . – Ro zmawialiś cie o mn ie? – Nie. Po my ś lałam, że p ewn ie teg o n ie ch ces z. M ó wiłam ci, że p o trafię b y ć d o b rą p rzy jació łk ą. – Tak , ale jes teś b ard ziej p rzy jació łk ą Lev ieg o n iż mo ją. – Uzn aj to za s o lid arn o ś ć jajn ik ó w. Nas tęp n eg o d n ia p rzed wy jś ciem zap y tała Cath , czy wy b iera s ię n a imp rezę d o Lev ieg o . – Nie s ąd zę. M am zajęcia w p iątek o ó s mej trzy d zieś ci ran o . – Kto s ię zap is u je n a zajęcia o ó s mej trzy d zieś ci!? Cath wzru s zy ła ramio n ami. Nie ch ciała iś ć d o Lev ieg o . M o że i g o lu b iła, ale n ie lu b iła imp rez. I n ie ch ciała, żeb y ich p ierws ze s p o tk an ie p o ty m, co s ię wy d arzy ło , o d b y ło s ię n a imp rezie. Wś ró d imp rezo wiczó w. W o g ó le wś ró d lu d zi.

By ła p rzek o n an a, że teg o wieczo ru zo s tała s ama w Po u n d Hall. Pró b o wała s o b ie wmó wić, że s u p er jes t mieć cały d wu n as to p iętro wy b u d y n ek ty lk o d la s ieb ie. Że to tak , jak b y k to ś ją p rzy p ad k o wo zamk n ął n a n o c w b ib lio tece. „Właś n ie d lateg o n ie mo g ę b y ć z Lev im. Bo jes tem d ziewczy n ą, k tó ra fan tazju je o b y ciu p rzy p ad k o wo zamk n iętą n a n o c w b ib lio tece – a Lev i n awet n ie u mie czy tać”. Naty ch mias t p o czu ła s ię win n a. Lev i p rzecież p o trafił czy tać. Tak jak b y . Zaws ze my ś lała, że alb o s ię to p o trafi, alb o n ie. Nie b rała p o d u wag ę teg o , co miał Lev i – że jeg o mó zg b y ł w s tan ie wy łap ać s ło wa, ale n ie b y ł s tan ie ich p rzech o wy wać. Czy tan ie b y ło d la n ieg o tak tru d n e jak d la n iej g ra w k ręg le. Lev i z całą p ewn o ś cią n ie b y ł g łu p i. Ws zy s tk o p amiętał. M ó g ł cy to wać o b s zern e frag men ty filmó w o Simo n ie Sn o w, wied ział też ws zy s tk o , co mo żn a b y ło wied zieć o b awo łach i s ieweczk ach b lad y ch … Ty lk o p o co s ama s ieb ie o ty m p rzek o n y wała? Przecież n ie p rześ le Ab lo wi wy n ik ó w matu raln y ch Lev ieg o . Po win n a b y ła mu o d p is ać (Lev iemu , n ie Ab lo wi). Ale to b y o zn aczało wejś cie w g rę, an g ażo wan ie s ię. J ak wy k o n an ie ru ch u

w s zach ach . Alb o o d ep ch n ięcie s ię o d ziemi n a h u ś tawce. Lep iej k azać mu p o czek ać d zień lu b d wa w n iep ewn o ś ci, n iż wy ląd o wać n a jeg o imp rezie s ama jak p alec… M y ś lała o tej s y tu acji, czy m b y o n a n ie b y ła, w k ateg o riach wy p o s ażen ia p lacu zab aw – to ch y b a d o wó d , że n ie jes t n a to g o to wa. Na n ieg o . Lev i b y ł d o ro s ły . M iał s amo ch ó d . I zaro s t. I s p ał z Reag an – p rzecież n iemal s ię p rzy zn ała. Cath n ie ch ciałab y , p atrząc n a faceta, wy o b rażać s o b ie, z k im mó g ł s p ać… Co p rzy Ab lu n ig d y n ie b y ło p ro b lemem. Nic n ig d y n ie b y ło p ro b lemem p rzy Ab lu . „Po n ieważ – n iemal s ły s zała w my ś lach k rzy k Wren – n ie lu b iłaś g o w ten s p o s ó b !” Za to Lev ieg o lu b iła. Bard zo . Lu b iła n a n ieg o p atrzeć. Lu b iła g o s łu ch ać. Ch o ć czas em n ie zn o s iła s łu ch ać, jak ro zmawia z in n y mi o s o b ami. Nie zn o s iła teg o , z jak ą łatwo ś cią ro zd aje u ś miech y k ażd emu n ap o tk an emu p o d ro d ze czło wiek o wi, jak b y n ic g o to n ie k o s zto wało , jak b y n ie mo g ły mu s ię wy czerp ać. Sp rawiał, że ws zy s tk o wy d awało s ię tak ie łatwe… Nawet s tan ie. Czło wiek n ie zd awał s o b ie s p rawy , ile wy s iłk u k ażd y wk ład a w u trzy man ie p io n o wej p o s tawy , p ó k i s ię n ie zo b aczy ło Lev ieg o o p ierająceg o s ię o ś cian ę. Wy g ląd ał, jak b y s ię o co ś o p ierał, n awet g d y teg o n ie ro b ił. W jeg o wy k o n an iu s tan ie b y ło b ard ziej jak p io n o we leżen ie. Ro zmy ś lan ie o jeg o b io d rach i ro zlu źn io n y ch p rzy wo łało ws p o mn ien ia p o p rzed n iej n o cy .

ramio n ach

n aty ch mias t

Całą n o c s p ęd ziła z ch ło p ak iem. Sp ała z n im. Nieważn e, że n ic więcej s ię n ie wy d arzy ło , b o d la n iej i tak to b y ła wielk a s p rawa. M arzy ła, żeb y mó c o ty m p o ro zmawiać z Wren … Piep rzy ć Wren . Nie… Ch rzan ić ją. Srał ją p ies . Os tatn io p o trafiła ty lk o k o mp lik o wać ży cie Cath . Cath s p ała z ch ło p ak iem. Z facetem. I b y ło cu d o wn ie. Ciep ło i b lis k o . Co b y b y ło , g d y b y o b u d zili s ię w in n y ch o k o liczn o ś ciach ? Gd y b y Reag an n ie wp ak o wała im s ię d o ś ro d k a? Czy Lev i zn ó w b y ją p o cało wał? Czy mo że tak s amo wy p ad łb y z p o k o ju , rzu cając ty lk o : „Na razie!”? Na razie… Cath wg ap iała s ię w lap to p a. Od d wó ch g o d zin p is ała ten s am ak ap it. By ła to s cen a miło s n a (d elik atn a) i ciąg le s ię jej my liło , g d zie p o win n y s ię zn ajd o wać ręce Baza, a g d zie Simo n a. M ies zało s ię jej z n ad miaru „jemu ” i „jeg o ”, p o za ty m tak

d łu g o n ad tą s cen ą p raco wała, że zaczęła o d n o s ić wrażen ie, jak b y n ap is ała ju ż k ied y ś tak ie s ame zd an ia. A mo że rzeczy wiś cie n ap is ała? Zamk n ęła k o mp u ter i ws tała. Do ch o d ziła d zies iąta. O k tó rej k o ń czą s ię imp rezy ? (I o k tó rej s ię zaczy n ają?). Nie żeb y to teraz miało jak iek o lwiek zn aczen ie. Cath i tak n ie miała jak s ię d o s tać d o d o mu Lev ieg o . Po d es zła d o d u żeg o lu s tra p rzy mo co wan eg o d o d rzwi. Wy g ląd ała n a d o k ład n ie tak ą d ziewczy n ę, jak ą b y ła – o s iemn as to letn ią k u jo n k ę, k tó ra g ó wn o wie o ch ło p ak ach i imp rezach . Wąs k ie jean s y , n iewąs k ie b io d ra. Wy b lak ły ró żo wy T-s h irt z n ap is em M AGICZNE SŁOWO TO „PROSZĘ”, k ard ig an w ró żo wo -b rązo we ro mb y . Wło s y n ied b ale związan e n a czu b k u g ło wy . Zd jęła g u mk ę z wło s ó w i o k u lary . M u s iała p o d ejś ć b liżej d o lu s tra, żeb y s ię wy raźn ie wid zieć. Un io s ła p o d b ró d ek i s p ró b o wała ro zlu źn ić czo ło . – J es tem ró wn iach ą – p o wied ziała d o s ieb ie. – Niech mi k to ś d a teq u ilę, b o b ęd ę teraz p iła. I n ie licz, że p o tem d o s tan ę atak u p an ik i w łazien ce two ich ro d zicó w. Kto s ię ch ce cało wać p o fran cu s k u ? Właś n ie d lateg o n ie mo że b y ć z Lev im. Bo o n a wciąż n a to mó wi „p o cału n ek fran cu s k i”, a o n p o p ro s tu wk ład a języ k d o u s t p rzy g o d n ie n ap o tk an y m o s o b o m. Cath n ie wy g ląd ała jak ró wn iach a. Nie wy g ląd ała jak Wren . Ściąg n ęła ramio n a d o ty łu i wy p ięła p ierś . J ej b iu s t b y ł w p o rząd k u (p rzy n ajmn iej tak s ąd ziła). Na ty le d u ży , b y n ik t n ie n azwał ją Des k ą-Teres k ą. Ch ciała n awet, żeb y b y ł ciu t więk s zy , b ard ziej p ro p o rcjo n aln y d o b io d er. Wted y w p o rad n ik ach Jak się ubrać przy twojej sylwetce n ie mu s iałab y s p rawd zać frag men tu o „ty p ie g ru s zk a”. Po rad n ik i p rzek o n u ją, że n ib y k ażd y ty p s y lwetk i jes t d o b ry , lecz jeś li ak u rat u o s ab ias z s ło wo „p o rażk a”, tru d n o w to u wierzy ć. Cath zaczęła u d awać, że jes t s wo ją s io s trą. Ud awała, że jej n ie zależy . Ściąg n ęła ramio n a, p o d n io s ła g ło wę i o czami s tarała s ię o d d ać: „Po zn ajmy s ię. J es tem tą ład n iejs zą s io s trą”. Nag le d rzwi s ię o twarły i d o s tała k lamk ą w żeb ra. – Ch o lera – s y k n ęła, p ad ając tro ch ę n a łó żk o , tro ch ę n a p o d ło g ę. Ręce miała n ad g ło wą, więc zd o łała zas ło n ić twarz. – Ch o lera! – zawo łała Reag an . Stan ęła n ad Cath . – Nic ci n ie jes t? Cath p o d p arła s ię ręk ą i zs u n ęła s ię całk iem n a p o d ło g ę.

– J ezu … – jęk n ęła. – Cath ? Ch o lera! Cath p o wo li u s iad ła. Ch y b a n iczeg o s o b ie n ie złamała. – Dlaczeg o s tałaś tak b lis k o d rzwi? – n erwo wo zap y tała Reag an . – M o że właś n ie wy ch o d ziłam? Bo że. Czemu ty zaws ze mu s is z o twierać d rzwi z b u ta? – Bo zaws ze mam zajęte ręce. – Reag an p o s tawiła p lecak i to rb ę i p o d ała Cath ręk ę. Cath n ie s k o rzy s tała i p o d n io s ła s ię s ama, p o d p ierając s ię n a łó żk u . – Sk o ro wies z, że zaws ze o twieram k o p n iak iem, to p o co tu s tałaś ? – M y ś lałam, że jes teś n a imp rezie… – Cath z p o wro tem zało ży ła o k u lary . – Czy tak mn ie p rzep ras zas z? – Przep ras zam – p o wied ziała Reag an , jak b y k o s zto wało ją to ws zy s tk ie zaro b io n e n ap iwk i. – M u s iałam p raco wać, d o p iero teraz id ę d o Lev ieg o . – Ah a. Reag an k o p n ęła b u ta d o s zafy . – Id zies z ze mn ą? Nie s p o jrzała n a Cath . Gd y b y to zro b iła, Cath b y ć mo że o d p o wied ziałab y zu p ełn ie in aczej n iż: – Pewn ie. Reag an zamarła w trak cie d ru g ieg o k o p n ięcia i zerk n ęła n a n ią. – O, s erio ? Do b rze. To ja ty lk o zmien ię ciu ch y . – OK – p o wied ziała Cath . – W p o rząd k u … – Reag an złap ała s zczo teczk ę d o zęb ó w, k o s mety czk ę i u ś miech n ęła s ię z ap ro b atą. Cath p o p atrzy ła w s u fit. – Ty lk o s ię p rzeb io rę. Od razu p o wy jś ciu Reag an p o d s k o czy ła i zwijając s ię, b o co ś ją b o lało w b o k u , o twarła s wo ją s zafę. Z wewn ętrzn ej s tro n y d rzwi p o p atrzy ł n a n ią Baz. – Nie s tó j tak – wy mamro tała d o tek tu ro wej p o s taci. – Po mó ż mi. Kied y d zieliły s ię z Wren u b ran iami, Wren wzięła ws zy s tk o , co mó wiło : „Imp reza u ch ło p ak a” o raz „Wy ch o d zę z d o mu ”. Za to Cath zab rała ws zy s tk o , co mó wiło : „Będ ę p is ać p rzez całą n o c” alb o „Nie wid ać n a ty m p lam z h erb aty ”. Przez p o my łk ę w Święto Dzięk czy n ien ia s p ak o wała p arę jean s ó w n ależący ch d o s io s try , więc teraz je wło ży ła. Zn alazła też b iałą g ład k ą k o s zu lk ę b ez żad n eg o n ap is u o Simo n ie. By ła co

p rawd a lek k o p o p lamio n a, ale Cath p o s tan o wiła zak ry ć to s wetrem. Wy b rała n ajmn iej id io ty czn y , czarn y k ard ig an . Gd zieś tu miała k o s mety k i d o mak ijażu … ch y b a w k tó rejś s zu flad zie. Zn alazła tu s z d o rzęs , k red k ę d o o czu o raz b u teleczk ę n a wp ó ł zas ch n ięteg o p o d k ład u i p o s zła s ię p o malo wać p rzed lu s terk iem Reag an . Gd y Reag an wró ciła – o two rzy ła d elik atn ie d rzwi – wy g ląd ała ś wieżo , a jej ru d e wło s y zaczes an e b y ły n a g ład k o . Przy p o min ała tro ch ę Ad ele, to zn aczy g d y b y Ad ele miała o s trzejs zą, b ard ziej k an cias tą s io s trę alb o s o b o wtó ra. – No p ro s zę – p o wied ziała. – Wy g ląd as z… o d ro b in ę ład n iej n iż zwy k le. Cath jęk n ęła ty lk o , zb y t b ezrad n a, żeb y s ię o d ciąć. Reag an s ię ro ześ miała. – Wy g ląd as z d o b rze. Two je wło s y wy g ląd ają d o b rze. Tro ch ę jak Kris ten Stewart, g d y b y s o b ie je p rzed łu ży ła. Nap u s z je b ard ziej. Cath zaczęła lek k o p o trząs ać g ło wą, jak b y s ię z czy mś n ie zg ad zała. Reag an ty lk o wes tch n ęła i ch wy ciła ją za ramio n a. Po ch y liła jej g ło wę i en erg iczn ie s p u lch n iła fry zu rę u n as ad y wło s ó w, aż Cath s p ad ły o k u lary . – J eś li n ie zamierzas z u k ład ać ich n a s zczo tce, mo żes z ró wn ie d o b rze wy g ląd ać, jak b y ś s ię właś n ie p iep rzy ła. – J ezu – p o wied ziała Cath , p o d n o s ząc g ło wę. – Nie b ąd ź wu lg arn a. – Sch y liła s ię p o o k u lary . – M u s is z je n o s ić? – Ows zem, mu s zę. – Cath zało ży ła o k u lary n a n o s . – J eś li n ie ch cę b y ć jak ta d ziewczy n a z filmu Cała ona. – W s u mie to b ez zn aczen ia. I tak mu s ię p o d o b as z. On ch y b a leci n a tak i ty p u czen n icy -k u jo n k i. M ó wi o to b ie, jak b y ś b y ła ek s p o n atem, n a k tó ry n atk n ął s ię w mu zeu m h is to rii n atu raln ej. To p o twierd ziło o b awy Cath , że Lev i n ajch ętn iej n ab y łb y b ilety n a p o k az d ziwo ląg ó w z n ią w ro li g łó wn ej. – To ch y b a n ied o b rze – s twierd ziła. – J eś li ch o d zi to Lev ieg o , to d o b rze. On u wielb ia tak ie rzeczy . J ak łap ie d o ła, s p aceru je s o b ie d o k o ła M o rril Hall. Czy li wo k ó ł k amp u s o weg o mu zeu m. Zn ajd o wały s ię w n im d io ramy d zik iej p rzy ro d y i n ajwięk s ze n a ś wiecie s k amien iałe s zczątk i mamu ta. – Nap rawd ę? – „J eju , ale s ło d k o ”.

Reag an wy wró ciła o czami. – No ch o d ź ju ż.

Gd y d o tarły d o d o mu Lev ieg o , zb liżała s ię d wu d zies ta trzecia. Śn ieg jed n ak s p rawiał, że wcale n ie b y ło całk iem ciemn o . – M y ś lis z, że jes zcze k to ś tam b ęd zie? – zap y tała Cath , g d y wy s iad ały z au ta. – Gru n t, że Lev i b ęd zie. Bo tu mies zk a. Do m wy g ląd ał d o k ład n ie tak , jak wy o b rażała g o s o b ie Cath . Stał w s tarej d zieln icy p ełn ej b iały ch wik to riań s k ich p o s iad ło ś ci. Każd a z n ich miała o g ro mn ą weran d ę, a p rzy d rzwiach zd ecy d o wan ie zb y t wiele s k rzy n ek n a lis ty . Park in g b y ł b ezn ad ziejn y – trzeb a b y ło zo s tawić s amo ch ó d cztery p rzeczn ice d alej, więc Cath cies zy ła s ię, że n ie ma n a s o b ie s zp iczas ty ch b o tk ó w n a o b cas ie, jak Reag an . Zan im d o s zły d o d rzwi, żo łąd ek Cath zo rien to wał s ię wres zcie, co jes t g ran e. Sk u rczy ł s ię b o leś n ie. Po czu ła też, że p rzy s p ies zy ł s ię jej o d d ech . Nied o wierzała, że to ro b i. Ch ło p ak . Imp reza. Ob cy lu d zie. Piwo . Ob cy lu d zie. Imp reza. Ch ło p ak . Ko n tak t wzro k o wy . Reag an zmierzy ła ją wzro k iem. – Nie wy d ziwiaj – p o wied ziała s ro g o . Cath k iwn ęła g ło wą i wb iła s p o jrzen ie w zu ży tą wy cieraczk ę. – Przecież cię tam n ie p o rzu cę – d o d ała. – Nawet g d y b y m ch ciała. Cath zn ó w p o k iwała g ło wą, a Reag an o twarła d rzwi. Wewn ątrz b y ło zd ecy d o wan ie jaś n iej i ciep lej, i całk o wicie in aczej o d teg o , co wy o b rażała s o b ie Cath . Bo wy o b rażała s o b ie s u ro we ś cian y i meb le, k tó re n ajp ierw leżały z ty d zień k o ło ś mietn ik a, zan im k to ś u zn ał, że mu s ię p rzy d ad zą. Do m Lev ieg o b y ł całk iem p rzy jemn y . Pro s ty , ale p rzy jemn y . Na ś cian ach wis iało k ilk a o b razó w, ws zęd zie p ełn o b y ło ro ś lin d o n iczk o wy ch : p ap ro ci, zielis tek , a tak że d rzewk o s zczęś cia – tak d u że, że wy g ląd ało jak p rawd ziwe d rzewo . Grała mu zy k a – leciało co ś s en n eg o i elek tro n iczn eg o , n iezb y t g ło ś n o . Pach n iały k ad zid ełk a. By ło mn ó s two lu d zi – ws zy s cy s tars i o d Cath , co n ajmn iej w wiek u Lev ieg o – k tó rzy p rzeważn ie ro zmawiali. Dwó ch facetó w p rzy zes tawie s tereo tro ch ę tań czy ło , a tro ch ę s ię wy g łu p iało , n ie p rzejmu jąc s ię, że ro b ią to jak o jed y n i. Cath trzy mała s ię tak b lis k o Reag an , jak mo g ła, i p ró b o wała d y s k retn ie ro zg ląd ać

s ię w p o s zu k iwan iu Lev ieg o . (Czu ła s ię, jak b y o s ten tacy jn ie s tała n a p alcach i o cien iając d ło n ią o czy , s k an o wała h o ry zo n t). Ws zy s cy zn ali Reag an . Kto ś p o d ał im o b u p o p iwie. Cath wzięła jed n o , ale n ie o two rzy ła b u telk i. To b y ł ws p ó łlo k ato r Lev ieg o . J ed en z n ich . Niemal k ażd y facet, k tó reg o Cath tu n ap o t​k ała, b y ł ws p ó łlo k ato rem Lev ieg o . By li d la n iej p rzezro czy ś ci. M o że Lev i p o s zed ł d o łazien k i? A mo że ju ż p o ło ży ł s ię s p ać? M o że Cath wk rad n ie s ię d o jeg o łó żk a, a g d y Lev i s ię o b u d zi, p o wie mu ty lk o „n a razie” i u ciek n ie? J ak Ko p ciu s zek . Reag an zd ąży ła wy p ić ju ż p ó ł b u telk i p iwa, n im zap y tała k o g o ś : – Gd zie jes t Lev i? Ten k to ś , b ro d aty facet w ray -b an ach z czarn y mi o p rawk ami, ro zejrzał s ię p o p o k o ju . – W k u ch n i? Reag an k iwn ęła g ło wą, jak b y jej n ie zależało . „Bo tak n ap rawd ę jej n ie zależy ”, p o my ś lała Cath . – Ch o d ź – rzu ciła d o Cath . – Po s zu k ajmy g o tam. – A p o tem, n a o s o b n o ś ci, d o d ała: – Zach o wu j s ię s p o k o jn ie. Do m s k ład ał s ię z trzech fro n to wy ch , p o łączo n y ch ze s o b ą p o mies zczeń : s alo n u , jad aln i i o s zk lo n ej o ran żerii. Ku ch n ia zn ajd o wała s ię n a ty łach , p ro wad ził d o n iej wąs k i k o ry tarz. Cath s zła z ty łu , więc to Reag an p ierws za d o s trzeg ła Lev ieg o , zan im jes zcze Cath s tan ęła w d rzwiach . – O ch o lera. – Cath u s ły s zała jej s zep t. Wes zła d o k u ch n i. Lev i s tał, o p ierając s ię o zlew. (J ak to Lev i, zaws ze s ię o co ś o p ierał). W jed n ej ręce trzy mał b u telk ę p iwa. Tą s amą ręk ą p rzy cis k ał d o s ieb ie jak ąś d ziewczy n ę. Wy g ląd ała n a s tars zą o d Cath . Nawet z zamk n ięty mi o czami. Dru g a ręk a Lev ieg o zap lątan a b y ła w jej d łu g ie b lo n d wło s y . Cało wał ją z u ś miech em, o twierając u s ta. W jeg o wy k o n an iu wy g ląd ało to tak s wo b o d n ie. Cath n aty ch mias t s p u ś ciła wzro k i wy s zła z k u ch n i, p o czy m s k iero wała s ię p ro s to d o d rzwi. Wied ziała, że Reag an id zie za n ią, b o s ły s zała mamro tan e p rzez n ią s ło wa: – Ku źwa, k u źwa, k u źwa…

*** – Nie ro zu miem – wy jąk ał Simo n . – Co to jes t Po d s tęp n y Szaro b u r? Czy to czło wiek ? – By ć mo że. – M ag o tarł p y ł z o czu i mach n ął ró żd żk ą. – Ab rak u s d ab rak u s s im – wy s zep tał. Simo n zamarł, ale n ic s ię n ie wy d arzy ło . – By ć mo że jes t czło wiek iem – ciąg n ął M ag , u ś miech ając s ię k waś n o . – A mo że czy mś in n y m. Is to tą n ie całk iem lu d zk ą, jak s ąd zę. – Czy jes t czaro d ziejem, jak my ? – Nie – p o wied ział M ag s tan o wczo . – Teg o mo żemy b y ć p ewn i. On … jeś li to w o g ó le „o n ”, jes t wro g iem mag ii. Nis zczy mag ię; n iek tó rzy twierd zą, że s ię n ią ży wi. Wy jad a ze ś wiata całą mag ię, g d zie s ię ty lk o p o jawi… J es teś zb y t mło d y , b y o ty m s łu ch ać, Simo n ie. J ed en aś cie lat to zd ecy d o wan ie zb y t p ach o lęcy wiek . J ed n ak b y ło b y n ies p rawied liwo ś cią u k ry wać to p rzed to b ą. Po d s tęp n y Szaro b u r to n ajwięk s ze zag ro żen ie, z jak im mu s i s ię zmierzy ć Świat M ag ó w. J es t mo cn y , ws zech o b ecn y . Walk a z n im jes t jak walk a ze s n em, g d y jes t s ię ju ż n a s k raju wy czerp an ia. Lecz mu s imy z n im walczy ć. Zo s tałeś p rzy jęty d o Watfo rd , g d y ż u ważamy , że z jak ieg o ś p o wo d u Szaro b u r s ię to b ą in teres u je. Ch cemy cię o ch ro n ić; p rzy s ięg ałem n a s we ży cie, że to zro b ię. Ale mu s is z, Simo n ie, jak n ajs zy b ciej n au czy ć s ię s amo d zieln ie b ro n ić. Frag men t ro zd ziału 2 3 p o wieś ci Simon Snow i spadkobierca Maga, co p y rig h t © 2 0 0 1 b y Gemma T. Les lie

17

W s amo ch o d zie milczały . Cath n ie p łak ała. By ła za to ws zy s tk o wd zięczn a. I czu ła s ię jak id io tk a… Któ rą p rzecież b y ła. Co o n a s o b ie wy o b rażała? Że Lev i n ap rawd ę ją lu b i? J ak mo g ła w to u wierzy ć, zwłas zcza p o ty m, jak p rzez o s tatn ie d wa d n i s ama s o b ie u d o wad n iała, że to n iemo żliwe. M o że w to u wierzy ła, b o Reag an w to wierzy ła? A Reag an p rzecież n ie d ało s ię wy k iwać… Po d ak ad emik iem ch ciała ju ż wy s iąś ć, ale ws p ó łlo k ato rk a ją p o ws trzy mała. – Po czek aj. Cath u s iad ła n a miejs cu , n ie zamy k ając d rzwi. – Przy k ro mi. Nap rawd ę n ie s ąd ziłam, że co ś tak ieg o s ię s tan ie. – Ch cę u d awać, że to n ie miało miejs ca – o d p arła Cath . Po czu ła, jak łzy n ap ły wają jej d o o czu . – Nie ch cę o ty m ro zmawiać. Wiem, że to twó j n ajlep s zy p rzy jaciel, ale p ro s zę, żeb y ś n ie p o ru s zała z n im teg o tematu . W o g ó le p ro s zę, żeb y ś z n im o mn ie n ie ro zmawiała. J u ż i tak czu ję s ię jak frajerk a. – J as n e. Co ty lk o zech ces z. – Ch cę u d awać, że to s ię n ie wy d arzy ło . – Do b rze.

Reag an b y ła ś wietn a w n iep o ru s zan iu temató w. Nie ws p o min ała o Lev im d o k o ń ca week en d u . Zad zwo n ił d o Cath w s o b o tę ran o , ale n ie o d eb rała. Kilk a s ek u n d p ó źn iej o d ezwał s ię telefo n Reag an . – Nie ig n o ru j g o ze wzg lęd u n a mn ie – zwró ciła s ię d o n iej Cath . – Przecież n ic s ię n ie wy d arzy ło . – Hej… – p o wied ziała Reag an d o telefo n u . – Tak … Do b rze… Daj mi zn ać, jak b ęd zies z n a d o le, to zejd ę, b o Cath u s iłu je s ię u czy ć. Po p ó ł g o d zin ie telefo n Reag an zn ó w s ię o d ezwał, a o n a zeb rała s ię d o wy jś cia.

– To cześ ć! – Na razie – rzu ciła Cath . Lev i p ró b o wał jes zcze d zwo n ić d o Cath . Dwa razy w ciąg u teg o week en d u . Przy s łał jej es emes a: wiec zn alezli 5 zajaca i co teraz? za te in fo rmacje o feru je p iern ik o wa latte i ciah o . Sk rzy wiła s ię n a wid o k b łęd u w s ło wie „ciach o ”. Gd y b y n ie p o s zła n a tamtą imp rezę, g d y b y n ie zo b aczy ła Lev ieg o w ak cji, p o my ś lałab y , że ta wiad o mo ś ć jes t p ró b ą zap ro s zen ia jej n a ran d k ę. Wied ziała, że mu s i s ię z n im k ied y ś s p o tk ać. Nad al p rzecież b y ł n ajlep s zy m p rzy jacielem Reag an i n ad al razem z n ią s tu d io wał… Prawd o p o d o b n ie Reag an , g d y b y ty lk o zech ciała, trzy małab y g o z d alek a, ale wo lała, żeb y Lev i n ie zaczął zad awać p y tań . Więc Cath p o s tan o wiła s ama trzy mać s ię z d alek a. Po o b ied zie zaczęła ch o d zić d o b ib lio tek i i s p ęd zać czas w d ziale Nick a. Nick a tam co p rawd a n ie b y ło , zres ztą n ik o g o in n eg o też n ie. Przy n o s iła lap to p a i p ró b o wała p raco wać n ad p ro jek tem zaliczen io wy m, o p o wiad an iem n a d zies ięć ty s ięcy s łó w n a zajęcia z p is an ia. Zaczęła ju ż n awet – zaczy n ała k ilk a razy – ale wciąż n ie miała n ic, co ch ciałab y d o k o ń czy ć. W efek cie zwy k le p is ała Rób swoje, Simonie. Wp ad ała w tran s , n iemal co d zien n ie p u b lik o wała n o we d łu g ie ro zd ziały . Pis an ie k o lejn y ch o d s ło n h is to rii Baza i Simo n a p rzy n o s iło u lg ę. Niemal d o s ło wn ie czu ła, jak ro zlu źn iają s ię jej mięś n ie p rzed ramio n . Zaczy n ała s zy b ciej u d erzać w k lawiatu rę, łatwiej s ię jej o d d y ch ało . Łap ała s ię n a k iwan iu g ło wą w ry tm p is an ia, jak b y wy b ijała tak t s ło wo m, k tó re z n iej wy laty wały . Kied y zamy k an o b ib lio tek ę, wy b ierała w telefo n ie 9 1 1 i n ajs zy b ciej, jak p o trafiła, b ieg ła d o d o mu , trzy mając p alec n ad p rzy cis k iem „p o łącz”. Do p iero p o p o n ad ty g o d n iu n atk n ęła s ię n a Lev ieg o . Wró ciła d o ak ad emik a z p o p o łu d n io wy ch zajęć, Reag an p is ała n a k o mp u terze, a o n s ied ział n a jej łó żk u . – Cath er – p o wied ział z s zero k im u ś miech em, wy ciąg ając s łu ch awk i z u s zu . Słu ch ał wy k ład u , teraz to wied ziała. Reag an mó wiła, że ciąg le ich s łu ch a i że u lu b io n y ch n ie k as u je. – Cześ ć – p o wied ział. – Wis zę ci n ap ó j. Wy b ieraj: g o rący lu b fermen to wan y . By łem zajeb is ty n a teś cie z Outsiderów, Reag an ci n ie mó wiła? Do s tałem A. – To ś wietn ie – o d p arła Cath , s tarając s ię n ie p o k azać, jak b ard zo ch ciałab y g o p o cało wać, a n as tęp n ie zab ić. By ła p rzek o n an a, że Reag an jes t w p racy . Ty lk o d lateg o wró ciła d o ak ad emik a.

Nie mu s iała tu jed n ak zo s tawać. I tak miała s ię p ó źn iej s p o tk ać z Nick iem w b ib lio tece. Zaczęła u d awać, że s zu k a czeg o ś w s zu flad zie. Paczk i g u m. – No d o b rze, to ja lecę. – Ale d o p iero p rzy s złaś – zau waży ł Lev i. – Nie wo lałab y ś zo s tać i p o ro zmawiać o s y mb o lice relacji J o h n n y ’eg o i Ku cy k a? Alb o o p o ty czk ach Oran żad y i Darry ’eg o ? M y ś lis z, że is tn ieją fan fik i d o Outsiderów? – M u s zę iś ć – p o wied ziała Cath , raczej d o Reag an . – M am s p o tk an ie. – Z k im s ię s p o ty k as z? – zap y tał Lev i. – Z Nick iem, mo im p artn erem d o p is an ia. – Ach , tak . Ch ces z, żeb y m p o tem p o cieb ie p rzy s zed ł? – Nick mn ie p ewn ie o d p ro wad zi. – Ah a. – Lev i zmars zczy ł czo ło , ale n ad al s ię u ś miech ał. – Sp o k o . To d o zo b aczen ia. Nie d ało s ię s zy b ciej o d n ieg o u ciec. Gd y d o tarła d o b ib lio tek i, jes zcze p rzed p rzy jś ciem Nick a, zd ąży ła n ap is ać k awałek n a ty s iąc s łó w d o Rób swoje, Simonie.

– Weź to wy łącz – p o wied ział Nick . – Zak łó cas z mo je czak ry twó rczo ś ci en erg ią s taty czn ą. – Po wied ział, co wied ział – o d p arła Cath , zamy k ając k o mp u ter. Nick n ajwy raźn iej n ie załap ał. – Tak ty lk o żarto wałam. – Ah a. – Zd jął p lecak i wy jął ich ws p ó ln y n o tes . – Pis zes z ju ż p racę s emes traln ą? – Nieb ezp o ś red n io . – Co to zn aczy ? – Sły s załeś k ied y ś o ty m, że rzeźb iarz tak n ap rawd ę n ie rzeźb i fig u ry , ty lk o o d rzu ca z b lo k u k amien ia ws zy s tk o , co tą fig u rą n ie jes t? – Nie. – Us iad ł o b o k . – Có ż, ja właś n ie p is zę ws zy s tk o , co n ie jes t mo ją p racą s emes traln ą, żeb y – g d y ju ż b ęd ę g o to wa ją n ap is ać – zo s tały mi w g ło wie ty lk o właś ciwe s ło wa. – Sp ry tn ie – p o wied ział, p o d s u wając jej o twarty n o tes . Przek artk o wała g o . Od o s tatn ieg o s p o tk an ia Nick d o p is ał p ięć s tro n tek s tu . – A ty ?

– Sam n ie wiem. By ć mo że o d d am tek s t, n ad k tó ry m p raco wałem zes złeg o lata. – To n ie b ęd zie o s zu s twem? – Nie s ąd zę. To raczej wy p rzed zan ie p ro g ramu . Cały czas my ś lę ty lk o o ty m. Ch ciałb y m, żeb y ś rzu ciła o k iem n a to , co n ap is ałem. Ta h is to ria. Ich h is to ria. Nick ciąg le n azy wał ją „h is to rią an ty miło s n ą”. – Przecież to n ie jes t an ty miło s n e – s p rzeciwiała s ię Cath . – J es t zap rzeczen iem ws zy s tk ieg o , co zwy k le zn ajd u jes z w o p o wieś ciach o miło ś ci: maś lan y ch o czu i zd ań ty p u : „Bez cieb ie n ie is tn ieję”. – „Bez cieb ie n ie is tn ieję” to ś wietn e zd an ie. Po p ro s tu s zk o d a ci, że n ie ty je wy my ś liłeś . Cath n ie p rzy zn ała s ię Nick o wi, że s ama p is u je h is to rie miło s ​n e – a w zas ad zie jed n ą, k tó rą p rzep is u je wciąż n a n o wo – k ażd eg o d n ia, p rzez o s tatn ich p ięć lat. Że p is y wała h is to rie p rzes ło d zo n e o raz g o rzk ie, o miło ś ci o d p ierws zeg o wejrzen ia o raz o miło ś ci jes zcze s p rzed p ierws zeg o wejrzen ia, a tak że h is to rie, w k tó ry ch miło ś ć p rzerad za s ię w n ien awiś ć. Nie p rzy zn ała s ię mu , że p is an ie h is to rii miło s n y ch to jej k o n ik . J ed y n a rzecz, n a k tó rej s ię zn a. An i że jeg o h is to rię an ty miło s n ą czy ta s ię jak czy jś d eb iu tan ck i fan fik – M ary Su e d o d zies iątej p o tęg i. Że jeg o g łó wn y b o h ater to w zb y t o czy wis ty s p o s ó b s am Nick , a d ziewczy n a to p o łączen ie Win o n y Ry d er z Natalie Po rtman i Selen ą Go mez. Zamias t teg o p o p rawiała mu tek s t. Przep is y wała d ialo g i, wy cin ała d ziwactwa. – Czemu to wy k reś liłaś ? – zap y tał ty m razem Nick , zag ląd ając jej p rzez ramię. Ład n ie p ach n iał. (Z o s tatn iej ch wili: ch ło p cy ład n ie p ach n ą!). – Po d o b ał mi s ię ten k awałek . – Nas za b o h aterk a zatrzy mu je s ię n a p ark in g u , b y p o wró ży ć z ru mian k u . – To b ard zo o ry g in aln e. I ro man ty czn e. Cath p o trząs n ęła g ło wą. J ej k u cy k mu s n ął s zy ję Nick a. – Nie, zach o wu je s ię jak k rety n k a. – M as z co ś p rzeciwk o ru mian k o m? – M am co ś p rzeciwk o d wu d zies to d wu letn im k o b ieto m wy ry wający m p łatk i ru mian k u . Zatrzy mu jący m s amo ch ó d s p ecjaln ie w ty m celu . Po za ty m, s k o ro mo wa o s amo ch o d zie, ab s o lu tn ie n ie mo że to b y ć s tare v o lv o . – Ale to ch arak tery s ty k a p o s taci! – To k lis za. Na Bo g a, w filmach i k s iążk ach ch y b a k ażd e v o lv o wy p ro d u k o wan e

międ zy 1 9 7 0 a 1 9 8 5 ro k iem p ro wad zo n e jes t p rzez jak ąś d ziwaczk ę! Nick s ię n ad ąs ał. – Ws zy s tk o mi wy k reś las z. – Nie ws zy s tk o . – A co zo s tawias z? – Nach y lił s ię jes zcze b ard ziej i p rzy g ląd ał s ię, jak p is ze. – Ry tm – o d p arła Cath . – Ry tm jes t d o b ry . – Tak ? – u ś miech n ął s ię. – Tak , czy ta s ię to , jak b y ś tań czy ł walca. – Zazd ro s n a? – zn ó w s ię u ś miech n ął. M iał k rzy we s iek acze, ale n ie aż tak , żeb y zało ży ć ap arat. – O tak , b ard zo – p o wied ziała. – Nie p o trafiłab y m p is ać walcem. Czas em, g d y p rzek o marzali s ię w ten s p o s ó b , b y ła p ewn a, że flirtu ją. Lecz g d y n o tes s ię zamy k ał, b las k u latn iał s ię z jeg o o czu . O p ó łn o cy s p ies zy ł s ię tam d o k ąd zaws ze, p rawd o p o d o b n ie, b y ch wy cić jak ąś b lo n d y n ę w p as ie. By cało wać ją, o d s łan iając te s wo je lek k o k rzy we zęb y . Cath p raco wała n ad s cen ą i n a marg in es ie p o ws tała całk o wicie n o wa k o n wers acja. Gd y p o d n io s ła wzro k , Nick ciąg le s ię d o n iej u ś miech ał. – Co ? – Nic – o d p arł, ś miejąc s ię. – No co ? – Nic. Po p ro s tu … Nies ły ch an e, jak to s ię d zieje. Ty i ja. To , że my n ap rawd ę mo żemy razem p is ać. To jak … razem my ś leć. – Tak , jes t fajn ie – p o wied ziała Cath i n ap rawd ę tak u ważała. – Pis an ie to s amo tn o ś ć. – Pewn ie n ik t b y n ie wp ad ł, że n ad ajemy n a tej s amej fali, co n ie? Tak b ard zo s ię ró żn imy . – Nie aż tak b ard zo . – Całk o wicie! No s p ó jrz n a n as ! – Ob o je ro b imy licen cjat z filo lo g ii an g iels k iej. Ob o je jes teś my b iali. M ies zk amy w Neb ras ce. Słu ch amy tak iej s amej mu zy k i, o g ląd amy tak ie s ame p ro g ramy w telewizji, a n awet mamy tak ie s ame co n v ers y … – Tak . Ale to tak jak b y J o h n Len n o n p is ał z… Tay lo r Swift, a n ie z Pau lem M cCartn ey em. – Nie s ch leb iaj s o b ie! – p o wied ziała Cath . – Nie jes teś n awet w p o ło wie tak ład n y

jak Tay lo r Swift! – Wies z, co mam n a my ś li. – Nick d źg n ął ją w ramię k o ń có wk ą d łu g o p is u . – J es t fajn ie – p o wtó rzy ła, p atrząc n a n ieg o , n ad al n iep ewn a, czy to flirt, p ewn a za to , że n ie ch ce z n im flirto wać. – Pis an ie to s amo tn o ś ć. Nie s tarczy ło ju ż czas u , b y Cath n ap is ała w n o tes ie s wo ją p artię tek s tu . Res ztę wieczo ru s p ęd zili z Nick iem, p o rząd k u jąc jeg o d ziałk ę. Vo lv o s tało s ię zard zewiały m ch ry s lerem, a ru mian ek zo s tał całk o wicie wy k o s zo n y . O d wu d zies tej trzeciej czterd zieś ci p ięć zaczęli s ię p ak o wać. By li ju ż n a s ch o d ach p rzed b ib lio tek ą, k ied y Nick s p rawd ził co ś w s wo im telefo n ie. – Ej – zaczep iła g o Cath – n ie mas z o ch o ty s ię p rzejś ć o b o k Po u n d Hall? M o g lib y ś my p ó jś ć razem. Nawet n ie o d erwał wzro k u o d wy ś wietlacza. – Lep iej n ie. M u s zę jech ać d o d o mu . Do zo b aczen ia n a zajęciach . – Taa, d o zo – p o wied ziała Cath . Wy jęła k o mó rk ę i zan im Nick ro zp ły n ął s ię w mro k u , wy b rała n u mer 9 1 1 . – Tato ? Tu Cath . Dzwo n ię ty lk o , żeb y s ię p rzy witać. M y ś lałam, żeb y p rzy jech ać d o d o mu w ten week en d . Od d zwo ń . – Tato , d zwo n ię d o cieb ie d o p racy . J es t czwartek , ju tro ch y b a p rzy jad ę d o d o mu . Zad zwo ń d o mn ie, d o b rze? Alb o n ap is z ​e -maila? Ko ch am cię.

– Cześ ć, s ło n k o , tu tata. Nie p rzy jeżd żaj n a week en d . Cały czas b ęd ę w p racy n a p lan ie rek lamy Grav io li. W Tu ls ie. To zn aczy jak ch ces z, to p rzy jed ź d o d o mu . Urząd ź wielk ą imp rezę. J ak To m Cru is e w… Bo że, jak to s ię n azy wało ? Nie Top Gun… Ryzykowny interes! Zró b h u czn ą imp rezę. Zap ro ś zn ajo my ch n a o g ląd an ie Ryzykownego interesu. Nie mam żad n eg o alk o h o lu , ale n a p ewn o zo s tało tro ch ę zap iek an k i z zielo n eg o g ro s zk u . Ko ch am cię, Cath . Dalej s ię k łó cis z z s io s trą? To p rzes tań .

W week en d w b ib lio tece Lo v e’a b y ło b ard ziej tło czn o n iż zwy k le. Do s es ji zo s tał ty lk o ty d zień i n ajwy raźn iej ws zy s cy zak u wali. Żeb y zn aleźć wo ln e miejs ce d o n au k i, Cath mu s iała s zu k ać w co raz to b ard ziej o d leg ły ch zak ątk ach . Przy p o mn iał s ię jej Lev i i jeg o teo ria, w my ś l k tó rej z k ażd ą n o wą wizy tą w b ib lio tece p rzy b y wa w n iej n o we p o mies zczen ie. Dziś p rzes zła o b o k mały ch d rzwi n a k latce s ch o d o wej. Wis iał n ad n imi zn ak SKRZYDŁO POŁUDNIOWE i Cath g o to wa b y ła p rzy s iąc, że

n ig d y wcześ n iej g o n ie wid ziała. Zes zła d o k o ry tarza o n o rmaln y ch wy miarach . W efek cie trafiła d o k o lejn ej s ali p rzy p o min ającej s ilo s , lu s trzan eg o o d b icia tej, w k tó rej p raco wał Nick . Nawet wiatr wiał w p rzeciwn ą s tro n ę. Od s zu k ała p u s ty s to lik , o d ło ży ła to rb ę i zd jęła p łas zcz. Przy g ląd ała s ię jej d ziewczy n a s ied ząca p o d ru g iej s tro n ie s zareg o p rzep ierzen ia. Wy p ro s to wała s ię, więc Cath mo g ła zo b aczy ć, że s ię d o n iej u ś miech a. Dziewczy n a u k rad k iem s ię ro zejrzała i p o ch y liła d o p rzo d u , p rzy trzy mu jąc s ię p rzeg ro d y . – Przep ras zam, że zaczep iam, ale mas z fajn ą k o s zu lk ę. Cath s p o jrzała n a s ieb ie. M iała k o s zu lk ę k u p io n ą w s ieci z n ap is em ZACHOWAJ SPOKÓJ I RÓB SWOJ E, tę z wizeru n k iem Simo n a i Baza. – O, d zięk u ję – p o wied ziała. – Zaws ze to fajn ie s p o tk ać n a ży wo k o g o ś , to czy ta fan fik i… Cath mu s iała wy g ląd ać n a zas k o czo n ą. – Bo ziu , p ewn ie n awet n ie wies z, o czy m mó wię – zo rien to wała s ię d ziewczy n a. – Nie, n ie. Wiem. To zn aczy , ch y b a wiem. Ch o d zi ci o Rób swoje, Simonie? – Tak ! – Dziewczy n a zaś miała s ię cich o i zn ó w ro zejrzała s ię p o s ali. – Czas em to k ręp u jące. Bo wies z, to tak , jak b y p ro wad zić p o d wó jn e ży cie. Lu d zie u ważają, że to d ziwaczn e… to zn aczy fan fik i. Kry ty k u ją. Sama wies z. Cath p rzy tak n ęła. – Czy tas z d u żo fan fik ó w? – Teraz ju ż n ie, ale w liceu m b y łam o d n ich u zależn io n a. – M iała jas n e wło s y s p ięte w k u cy k i b lu zę z n ap is em VERDIGRE FOOTBALL – DO BOJ U, SOKOŁY! Nie wy g ląd ała n a d ziwn ą an i zamk n iętą w s o b ie. – A ty ? – J a n ad al d u żo czy tam – p rzy zn ała Cath . – Najb ard ziej u wielb iam M ag icath – wtrąciła d ziewczy n a, jak b y n ie mo g ła s ię ju ż d łu żej p o ws trzy my wać. – M am o b s es ję n a p u n k cie Rób swoje. Czy tas z n a b ieżąco ? – O, tak . – Stras zn ie d u żo o s tatn io p u b lik u je. Za k ażd y m razem, g d y wrzu ca n o wy ro zd ział, zo s tawiam ws zy s tk o i zab ieram s ię d o czy tan ia. A p o tem czy tam jes zcze raz. M o ja ws p ó łlo k ato rk a u waża mn ie za wariatk ę. – M o ja mn ie też.

– Ale to jes t p o p ro s tu tak ie ś wietn e! Nik t n ie p is ze o Bazie i Simo n ie tak jak o n a. Ko ch am jej Baza. Po ważn ie, p rawd ziwą miło ś cią. I p o my ś leć, że k ied y ś k ib ico wałam Simo n o wi i Ag acie. Cath zmars zczy ła n o s . – Nieee. – Wiem. Błęd y mło d o ś ci. – Gd y b y Ag acie n a n ich n a s erio zależało , wy b rałab y k tó reg o ś – s twierd ziła Cath . – Właś n ie, p rawd a? Więc k ied y w Rób swoje Simo n z n ią zerwał… ach , jak a to b y ła k ap italn a s cen a! – Nie u ważas z, że b y ła zb y t d łu g a? – Nie! A ty ? – Nie b y łam p ewn a. – Nig d y n ie u ważam, że ro zd ziały s ą zb y t d łu g ie. Ch cę czy tać więcej i więcej! – Dziewczy n a zamach ała ręk ami, jak b y b y ła Cias teczk o wy m Po two rem p o żerający m cias tk a. – M ó wię ci, mam o b s es ję n a ty m p u n k cie. I czu ję, że tam s ię wn et wy d arzy co ś wielk ieg o . – J a też – p o wied ziała Cath . – M y ś lę, że M ag zwró ci s ię p rzeciwk o Simo n o wi. – Nie! Nap rawd ę? – M am tak ie p rzeczu cie. – Do b ijało mn ie, że ty le czas u zajęło Bazo wi i Simo n o wi, b y s tać s ię p arą, a teraz mn ie d o b ija czek an ie n a ich s cen ę miło s n ą. To w zas ad zie jed y n y min u s Rób swoje – za mało ak cji międ zy Bazem a Simo n em. – Tak , o n a p rawie n ie p is ze s cen miło s n y ch – p o wied ziała Cath , czu jąc, że s ię ru mien i. – Ale g d y ju ż to ro b i, s ą n ap rawd ę n iezłe. – Tak u ważas z? – M h m – d ziewczy n a s ię ro ześ miała. – O, tak . – To d lateg o in n i mają n as za s zalo n y ch zb o czeń có w – p o wied ziała Cath . Dziewczy n a d alej ch ich o tała. – Wiem. Czas ami zap o min am, że ma wy jś ć p rawd ziwa k s iążk a. Tru d n o mi s o b ie wy o b razić, że ta h is to ria b ęd zie miała in n e zak o ń czen ie n iż to , k tó re wy my ś li M ag icath . – Czas ami – zwierzy ła s ię Cath – g d y czy tam k an o n , zap o min am, że Simo n i Baz n ie s ą w s o b ie zak o ch an i.

– Prawd a? Ko ch am Gemmę T. Les lie, zaws ze b ęd ę ją k o ch ać, u k s ztałto wała mo je d zieciń s two i wiem, że b ez n iej n ie b y ło b y M ag icath . Ale b ard ziej k o ch am M ag icath . M o g ę ch y b a p o wied zieć, że jes t mo ją u lu b io n ą p is ark ą. Ch o ć n ie n ap is ała an i jed n ej k s iążk i… Cath lek k o o p ad ła s zczęk a. Po trząs n ęła g ło wą. – To s zalo n e, co mó wis z. – Wiem. Ale tak a jes t p rawd a. Bo że, p rzep ras zam! Tak cię zag ad u ję. To d lateg o , że rzad k o n ad arza s ię o k azja, b y p o g ad ać o ty ch s p rawach n a ży wo . M ó wię o ty m ty lk o mo jemu ch ło p ak o wi, ale o n wie, że mam h o p la. – Nie p rzep ras zaj, fajn ie b y ło p o g ad ać. Dziewczy n a u s iad ła n a s wo im miejs cu , Cath tak że. Otwo rzy ła lap to p i p rzez ch wilę my ś lała o p ro fes o r Pip er. Nas tęp n ie o two rzy ła o s tatn i ro zd ział Rób swoje. Wk ró tce miało s ię p rzecież wy d arzy ć co ś wielk ieg o .

– Tato , tu Cath . Wró ciłeś ju ż z Tu ls y ? Ty lk o s p rawd zam. Zad zwo ń . – Tato ? Tu Cath . Zad zwo ń .

– Cześ ć, Cath , tu tata. Wró ciłem. Ws zy s tk o w p o rząd k u . Nie martw s ię o mn ie. M artw s ię o s zk o łę. Alb o n ie, wy k as u j to , w o g ó le s ię n ie martw. Sp ró b u j s ię n ie martwić, Cath , to fan tas ty czn e u czu cie. J ak latan ie. Ko ch am cię, s k arb ie, p o zd ró w s io s trę. – Tato ? Wiem, że s ię mam n ie martwić. Ale mn iej b y m s ię martwiła, g d y b y ś jed n ak o d d zwo n ił. I to n ie o trzeciej n ad ran em.

– Zo s tało d zies ięć d n i… – p o wied ziała p ro fes o r Pip er. Zamias t jak zwy k le s ied zieć n a b iu rk u , s tała p rzy o k n ie. Sy p ał ś n ieg – ty le ju ż n ap ad ało w ty m ro k u , a b y ł d o p iero g ru d zień – i jej s y lwetk a wy raziś cie o d cin ała s ię n a tle zmro żo n ej s zy b y . – Ch cę wierzy ć, że ws zy s cy ju ż s k o ń czy liś cie s wo je o p o wiad an ia – ciąg n ęła, wo d ząc p o n ich n ieb ies k imi o czami. – Że teraz ty lk o u lep s zacie, s zlifu jecie, d o p in acie n a o s tatn i g u zik . Po d es zła d o ławek i u ś miech n ęła s ię d o k ilk o rg a s tu d en tó w p o k o lei. Cath zad rżała, g d y ich s p o jrzen ia s ię s p o tk ały .

– Ale ja też jes tem p is ark ą i wiem, co to b rak k o n cen tracji. Po s zu k iwan ie p rzes zk ó d . Zajmo wan ie s ię ws zy s tk imi in n y mi rzeczami, żeb y ty lk o n ie k o n fro n to wać s ię z p u s tą k artk ą. – Po s łała u ś miech jed n emu z ch ło p ak ó w. – Z p u s ty m ek ran em… – Więc jeś li jes zcze n ie s k o ń czy liś cie, alb o n awet n ie zaczęliś cie, ro zu miem to , n ap rawd ę. Ale b łag am… zaczn ijcie ju ż. Od etn ijcie s ię o d ś wiata, wy łączcie in tern et, zab ary k ad u jcie d rzwi. I p is zcie, jak b y o d teg o zależało was ze ży cie. J ak b y o d teg o zależała was za p rzy s zło ś ć. Bo co d o jed n eg o mo g ę was zap ewn ić. – Sp o jrzała n a k o lejn ą o s o b ę i d o n iej tak że s ię u ś miech n ęła. – J eżeli p lan u jecie ch o d zić d o mn ie w p rzy s zły m s emes trze n a zajęcia d la zaawan s o wan y ch , mu s icie z ty ch zajęć d o s tać co n ajmn iej B. A o cen a o p o wiad an ia b ęd zie s tan o wić p o ło wę o cen y o s tateczn ej. To s ą zajęcia d la p is arzy . Dla ty ch , k tó rzy p o trafią o d ło ży ć n a b o k s wo je lęk i i zwalczy ć p o k u s y . Bard zo was ws zy s tk ich lu b ię, n ap rawd ę, ale jeś li zamierzacie marn o wać s wó j czas , ja n ie b ęd ę marn o wać s wo jeg o . – Zatrzy mała s ię p rzy Nick u i u ś miech n ęła s ię d o n ieg o . – OK? – zwró ciła s ię ty lk o d o n ieg o . Nick p rzy tak n ął. Cath zwies iła g ło wę. Ch o ć n ie p rała p o ś cieli, ta n ie p ach n iała ju ż Lev im. Przy tu liła p o d u s zk ę d o twarzy n ajb ard ziej n o n s zalan ck o , jak s ię d ało , mimo że w p o k o ju n ie b y ło n ik o g o , k to mó g łb y ją o s ąd zać. Bru d n a p o s zewk a p ach n iała p o p ro s tu b ru d n ą p o s zewk ą. I mo że jes zcze o d ro b in ę ch ip s ami. Cath p rzy mk n ęła o czy i wy o b raziła s o b ie, że o b o k n iej leży Lev i, a jeg o n o g i s p latają s ię z jej n o g ami. Pamiętała, jak tamtej n o cy b o lało ją g ard ło o d czy tan ia, i że o b jął ją ramien iem, jak b y ch ciał ją p o d trzy mać, ws zy s tk o jej u łatwić. Pamiętała jeg o flan elo wą k o s zu lę. I łap czy we ró żo we u s ta. I to , że zb y t k ró tk o d o ty k ała jeg o wło s ó w. A p o tem ju ż ty lk o p łak ała i ciek ło jej z n o s a. Wy tarła twarz w p o d u s zk ę, b o w s u mie co za ró żn ica?

*** Simo n b ieg ł n ajs zy b ciej, jak p o trafił. A n awet s zy b ciej. Rzu cał zak lęcia n a s wo je n o g i, a tak że n a g ałęzie i k amien ie n a s wej d ro d ze. By ć mo że b y ło ju ż za p ó źn o – tak właś n ie p o my ś lał, g d y u jrzał Ag ath ę leżącą b ezwład n ie n a ziemi… Zad rżała. A więc mo że i b y ła p rzerażo n a, ale ży ła! Baz k lęczał n ad n ią i d rżał ró wn ie mo cn o . Ciemn e wło s y o p ad ały mu n a twarz, n a co zwy k le n ie p o zwalał, a jeg o b lad a s k ó ra lś n iła w p o ś wiacie k s ięży ca n iczy m wn ętrze mu s zli. Przez ch wilę Simo n zas tan awiał s ię, d laczeg o Ag ath a n ie p ró b u je u ciek ać. Po my ś lał, że mu s i b y ć zamro czo n a. Wamp iry to p o trafią, czy ż n ie? – Od ejd ź – wy s y czał Baz. – Baz… – zaczął Simo n , wy ciąg ając d ło ń . – Nie p atrz n a mn ie. Simo n co p rawd a u n ik ał s p o jrzen ia Baza, ale n ie o d wró cił wzro k u . – Nie b o ję s ię cieb ie – p o wied ział. – A p o win ien eś . M ó g łb y m zab ić was o b o je. Najp ierw ją, a p o tem cieb ie, zan im zd ąży lib y ś cie s ię zo rien to wać, co s ię d zieje. J es tem tak i s zy b k i, Simo n ie… – g ło s mu s ię załamał p rzy o s tatn ich s ło wach . – Wiem… – I tak i s iln y … – Wiem. – I tak i s p rag n io n y . – Wiem – Simo n p rawie wy s zep tał. Sp azm s zarp n ął ramio n ami Baza. Ag ath a p ró b o wała u s iąś ć – d o ch o d ziła d o s ieb ie. Simo n s p o jrzał n a n ią p o ważn ie i p o trząs n ął g ło wą. Zb liży ł s ię d o n ich o k ro k . Teraz zn ajd o wał s ię ju ż całk iem b lis k o . W zas ięg u Baza. – Nie b o ję s ię cieb ie, Baz – p o wtó rzy ł. – Dlaczeg o ? – zawy ł Baz. J ak ran n e zwierzę. – Bo cię zn am. I wiem, że mn ie n ie s k rzy wd zis z. – Simo n wy ciąg n ął ręk ę i d elik atn ie o d s u n ął mu z czo ła k o s my k czarn y ch wło s ó w. Po d ty m d o ty k iem Baz u n ió s ł g ło wę i wid ać b y ło jeg o p o ły s k u jące k ły . – J es teś tak i s iln y . Wted y Baz g wałto wn ie ch wy cił Simo n a w p as ie i p rzy cis n ął twarz d o

jeg o b rzu ch a. Ag ath a wy ś lizn ęła s ię s p o międ zy n ich i p o b ieg ła w s tro n ę twierd zy . Simo n czu le trzy mał Baza za k ark i p o ch y lał s ię n ad n im. – Wiem – p o wied ział. – Wiem o ws zy s tk im. Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w lu ty m 2 0 1 1 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

18

– Tu teraz p rzes iad u jes z? – Nick p o d jech ał b ib lio teczn y m wó zk iem p o d s to lik , p rzy k tó ry m s ied ziała Cath . – Us iłu ję p is ać – o d p o wied ziała i s zy b k o zamk n ęła k o mp u ter, zan im zd ąży ł co k o lwiek p o d ejrzeć. – Pracu jes z n ad o p o wiad an iem n a zaliczen ie? – Zajął miejs ce n a k rześ le o b o k i ch ciał o two rzy ć lap to p a. – M as z ju ż jak ąś k o n cep cję? – Tak . Bard zo wiele. Na ch wilę zmars zczy ł b rwi. – Nie martwię s ię o cieb ie. Po trafis z p rzecież n ap is ać d zies ięć ty s ięcy s łó w n awet p rzez s en . W zas ad zie tak b y ło . Po p rzed n iej n o cy n ap is ała d zies ięć ty s ięcy s łó w d o Rób swoje. Nad g ars tk i b ard zo ją teraz b o lały . – A ty ? – zap y tała. – Sk o ń czy łeś ? – Prawie. Hmm… mam p ewien p o my s ł. – Uś miech n ął s ię d o n iej. Gd y s ię tak u ś miech ał, zas tan awiała s ię, czy z n ią flirtu je. „Uś miech y b y wają my lące – p o my ś lała. – Właś n ie d lateg o ja s ię n ie u ś miech am”. – Ch y b a o d d am mo ją h is to rię an ty miło s n ą. – Un ió s ł b rwi jak u mu p p eta i wy s zczerzy ł s ię w s ztu czn y m u ś miech u . Cath p o czu ła, że o twiera s ię jej b u zia, więc ją zamk n ęła. – Tę h is to rię? To zn aczy … tę h is to rię, n ad k tó rą ws p ó ln ie p raco waliś my ? – Tak – o d p arł z ek s cy tacją, zn ó w u n o s ząc b rwi. – Wies z, n ajp ierw p o my ś lałem, że mo że jes t zb y t n iep o ważn a. W k o ń cu o p o wiad an ie p o win n o mieć temat. Ale to tak , jak zaws ze p o wtarzas z: to o p o wieś ć o miło ś ci d wo jg a lu d zi, co mo że b y ć ważn iejs zeg o ? Po za ty m d o ś ć d o b rze ją o p raco waliś my , więc s ąd zę, że jes t g o to wa. – Trącił ją ło k ciem i p o s tu k ał k o n iu s zk iem języ k a w p rzed n ie zęb y . Patrzy ł n a n ią u ważn ie. – No więc co o ty m my ś lis z? To d o b ry p o my s ł, p rawd a? Cath zn ó w zamk n ęła u s ta. – Ty lk o że… p o p ro s tu … – Sp o jrzała n a s tó ł, g d zie zwy k le leżał ich n o tes . – Razem n ad ty m p raco waliś my .

– Cath … – zaczął. J ak b y b y ł n ią b ard zo ro zczaro wan y . – Co p rzez to p ró b u jes z p o wied zieć? – Ty lk o ty le, że twierd zis z, że to two ja h is to ria. – Ty tak zaws ze twierd ziłaś – p rzerwał jej. – Zaws ze p o wtarzałaś , że czu jes z s ię b ard ziej red ak to rk ą n iż ws p ó łau to rk ą teg o tek s tu . – Ty lk o s ię d ro czy łam. – A teraz też s ię d ro czy s z? Bo n ie o d ró żn iam. Sp o jrzała mu w twarz. Wy g ląd ał n a p o iry to wan eg o . I zawied zio n eg o . J ak b y to Cath właś n ie g o zawio d ła. – M o g ę mó wić s zczerze? – s p y tał. Nie czek ał n a jej o d p o wied ź. – Cała h is to ria jes t mo im p o my s łem. J a to wy my ś liłem. Ty lk o ja p racu ję n ad tek s tem p o za n as zy mi s p o tk an iami w b ib lio tece. Do cen iam two ją p o mo c, jes teś g en ialn ą red ak to rk ą i mas z o g ro mn y p o ten cjał, ale n ap rawd ę s ąd zis z, że to tak że two ja h is to ria? – Nie, o czy wiś cie, że n ie. – Czu ła, że jej g ło s zmien ił s ię w cich e s k o mlen ie. – Ale p is aliś my ją razem. J ak Len n o n i M cCartn ey … – Len n o n i M cCartn ey wielo k ro tn ie p rzy zn awali, że s wo je p io s en k i p is ali o s o b n o , a p o tem s o b ie p o k azy wali efek ty . Nap rawd ę u ważas z, że J o h n Len n o n n ap is ał p o ło wę Yesterday? Alb o że Pau l M cCartn ey n ap is ał Revolution? Nie b ąd ź n aiwn a. Cath zacis n ęła p ięś ci. – Po s łu ch aj – p o wied ział i zmu s ił s ię d o u ś miech u . – J es tem ci n ap rawd ę wd zięczn y za ws zy s tk o , co zro b iłaś . Ro zu mies z mn ie jak o arty s tę jak n ik t in n y . J es teś mo ją n ajlep s zą recen zen tk ą. Ch ciałb y m, żeb y ś my n ad al p o k azy wali s o b ie s wo je tek s ty . I n ie ch cę, żeb y ś my s o b ie wzajemn ie wy p o min ali au to rs two , jeś li ci n a p rzy k ład p o d s u n ę jak ieś ro związan ie. Po trząs n ęła g ło wą. – Nie o to mi… – Nie wied ziała jed n ak , co p o wied zieć, więc ch wy ciła lap to p a i zaczęła o wijać g o k ab lem zas ilacza. Teg o , k tó ry d o s tała o d Ab la. (Nap rawd ę d o b ry p rezen t). – Cath … p rzes tań . Nie p rzerażaj mn ie. Nap rawd ę s ię o to wś ciek as z? Na s erio u ważas z, że ci co ś u k rad łem? Zn ó w p o trząs n ęła g ło wą i s ch o wała k o mp u ter d o to rb y . – J es teś zła? – zap y tał. – Nie – s zep n ęła. W k o ń cu b y li w b ib lio tece. – J es tem p o p ro s tu … – „Po p ro s tu ”. – M y ś lałem, że s ię u cies zy s z. Ty lk o ty wies z, ile wło ży łem wy s iłk u w n ap is an ie

teg o tek s tu . Ty jed y n a wies z, że wło ży łem w n ieg o całeg o s ieb ie. – Wiem. – To ak u rat b y ło p rawd ą. Nick o wi zależało n a ty m o p o wiad an iu , a Cath n iek o n ieczn ie. J ej zależało n a p is an iu . Na tej mag iczn ej atmo s ferze, k tó ra p o ws tawała międ zy n imi, g d y ws p ó ln ie p raco wali. M o g łab y s ię z Nick iem s p o ty k ać, b y p is ać ch o ćb y … n ek ro lo g i. Alb o ety k iety n a s zamp o n . – J a p o p ro s tu … M u s zę p o p raco wać n ad włas n y m o p o wiad an iem. J u ż p rawie s es ja. – Nie mo żes z tu p is ać? – Nie ch cę ci p rzes zk ad zać s tu k an iem w k lawis ze – wy mamro tała. – Ch ces z s ię s p o tk ać p rzed o d d an iem p rac, żeb y ś my je s o b ie jes zcze p rzeczy tali? – Pewn ie – p o wied ziała, ch o ć wcale n ie ch ciała. Gd y zn alazła s ię n a s ch o d ach , zaczęła b iec. Bieg ła całą d ro g ę, s ama, p o ciemk u , wś ró d d rzew.

W ś ro d ę p o p o łu d n iu , p o eg zamin ie z b io lo g ii, Cath u s iad ła p rzy k o mp u terze. Po s tan o wiła n ie wy ch o d zić z p o k o ju an i n ie zag ląd ać d o n etu , d o p ó k i n ie n ap is ze o p o wiad an ia zaliczen io weg o . Ob iecała s o b ie n ie k o ń czy ć p is an ia, p ó k i n ie s two rzy wers ji ro b o czej. Nawet jeś li o zn aczało b y to wy s tu k iwan ie zd ań ty p u : „Sama n ie wiem, co za p ierd o ły tu wy p is u ję, p le, p le, p le”. Nad al n ie o b my ś liła fab u ły an i p o s taci… Sp ęd ziła g o d zin ę, p is ząc ro zmo wę męża z żo n ą. A p o tem zd ała s o b ie s p rawę, że b rak u je temu ak cji; małżo n k o wie s p ierali s ię jed y n ie o b ru k s elk ę, a b ru k s elk a n ie b y ła b y n ajmn iej metafo rą. Wzięła s ię więc d o h is to rii o ro zs tan iu p ewn ej p ary wid zian y m z p ers p ek ty wy ich p s a. A p o tem d o h is to rii, w k tó rej p ies celo wo n is zczy małżeń s two . A p o tem p rzerwała, b o p rzecież wcale n ie in teres o wały jej p s y . An i małżeń s twa. Przy s zło jej d o g ło wy , żeb y s p is ać ws zy s tk o , co zap amiętała z h is to rii an ty miło s n ej Nick a. Zwró ciłab y ty m p rzy n ajmn iej u wag ę p ro fes o r Pip er. Po my ś lała ró wn ież, żeb y u ży ć k tó rejś z h is to rii o Bazie i Simo n ie, ty lk o p o zmien iać im imio n a. (Prawd o p o d o b n ie co ś tak ieg o b y u p ro fes o r Pip er p rzes zło ). M o g łab y też p rzero b ić h is to rię Simo n a i Baza, man ip u lu jąc realiami. Simo n jes t p rawn ik iem, a Baz s zp ieg iem. Simo n jes t g lin iarzem, a Baz właś cicielem p iek arn i. Simo n lu b i b ru k s elk ę, a Baz jes t p s em.

Ro zp aczliwie ch ciała zajrzeć d o in tern etu . Żeb y s p rawd zić p o cztę alb o co ś . Ale n ie p o zwo liła s o b ie o two rzy ć p rzeg ląd ark i, n awet p o to , b y s ię u p ewn ić, czy „b ru k s elk a” n ie p is ze s ię ab y d u żą literą. Zamias t teg o o d s u n ęła s ię o d b iu rk a i p o s zła d o łazien k i. Sn u ła s ię k o ry tarzem, s zu k ając wy mó wek , b y n ie p is ać, lecz ty m razem n ik o g o n ie s p o tk ała, n ik t n ie zag ad y wał jej p rzy jaźn ie. Wró ciła więc d o p o k o ju i p o ło ży ła s ię n a łó żk u . Po p rzed n iej n o cy u czy ła s ię d o p ó źn a n a eg zamin z b io lo g ii, więc o czy s ię jej k leiły . Do b rze b y ło d la o d mian y p o zło ś cić s ię n a Nick a, n ie n a Lev ieg o . Czy o n a g o w o g ó le lu b iła? (To zn aczy Nick a, b o Lev ieg o lu b iła n a p ewn o ). A mo że p o d o b ało jej s ię ty lk o to , co s o b ą rep rezen to wał? In telig en cja, talen t, u ro d a. Przy s to jn iak w s ty lu retro . Ro zmy ś lan ie o Nick u s p rawiło , że s ię zaws ty d ziła. Zo s tała o czaro wan a i o s zu k an a. Czy o d p o czątk u p lan o wał u k raś ć efek ty ich p racy ? A mo że ty lk o b y ł zd es p ero wan y ? Tak jak Cath . Nick i jeg o g łu p ie o p o wiad an ie. To n ap rawd ę b y ła jeg o h is to ria. Cath n ig d y b y czeg o ś tak ieg o n ie n ap is ała. Głu p awa, d ziwaczn a b o h aterk a. Głu p i, p reten s jo n aln y b o h ater. Żad n y ch s mo k ó w. To b y ła h is to ria Nick a. Po d s tęp n ie wk ręcił Cath d o jej n ap is an ia. By ł n iewiary g o d n y m n arrato rem, jeś li mo żn a tak p o wied zieć. Teraz Cath ch ciała p o p raco wać n ad włas n y m tek s tem. Nie zad an y m n a zajęciach , lecz n ad Rób swoje. To b y ła jej o p o wieś ć. Czy tan a p rzez ty s iące lu d zi, marzący ch , b y n ap is ała zak o ń czen ie. Czy tę o p o wieś ć p o win n a p is ać w ramach zajęć? Ty lk o jed n ej o s o b ie zależało , b y je zaliczy ła. I tą o s o b ą n awet n ie b y ła Cath .

Zas n ęła w b u tach , leżąc n a b rzu ch u . Kied y s ię p rzeb u d ziła, b y ło ciemn o . Nie s p o d o b ało s ię jej to . Zas y p ian ie za d n ia i b u d zen ie s ię p o ciemk u d ezo rien to wało ją. Bo lała ją g ło wa. Na p o d u s zce o d zn aczała s ię mo k ra p lama ś lin y . To s ię zd arzało wy łączn ie, g d y zas y p iała w ciąg u d n ia. Us iad ła, wy męczo n a, i d o tarło d o n iej, że d zwo n i telefo n . Niezn an y n u mer. – Halo ? – Cath er? – Us ły s zała łag o d n y męs k i g ło s .

– Tak , k to mó wi? – Cześ ć, Cath er, tu Kelly . Ko leg a two jeg o taty z p racy . Kelly b y ł d y rek to rem k reaty wn y m w ag en cji, w k tó rej p raco wał tata. Ty m o d p an d y . Tata mó wił n a n ieg o „p iep rzo n y Kelly ”, n a p rzy k ład : „Piep rzo n y Kelly k aże n am zaczy n ać o d n o wa k amp an ię d la Kilp atrick a” alb o : „I wted y p iep rzo n y Kelly wp ad a n a p o my s ł, że ro b o t p o win ien tań czy ć”. Ty lk o d zięk i Kelly ’emu tata wciąż jes zcze miał p racę. Zaws ze g d y Kelly zmien iał ag en cję, n amawiał tatę d o p ó jś cia za n im. Każd e s k rajn e zach o wan ie taty p rzy p is y wał jeg o „k reaty wn emu u my s ło wi”. Na k tó ry mś ś wiąteczn y m p rzy jęciu p o wied ział d o Cath i Wren : – Was z tata to g en iu s z. J eg o mó zg zo s tał zap ro jek to wan y s p ecjaln ie d o two rzen ia rek lam. J es t p recy zy jn y jak s k alp el. Kelly miał mięk k i, p rzy p o ch leb n y g ło s , jak b y za k ażd y m razem, g d y o twierał u s ta, ch ciał d o czeg o ś n ak ło n ić alb o co ś s p rzed ać. „Pró b o wały ś cie, d ziewczy n y , tu tejs zy ch k rewetek ? Są n iewiary g o d n e!”. Na d źwięk teg o miłeg o n iep rzy jemn y d res zcz.

g ło s u

ak wizy to ra

Cath

p rzes zed ł

po

p lecach

– Do b ry wieczó r – p o wied ziała. – Cześ ć, Cath er. Przep ras zam, że d zwo n ię n a u czeln ię. Pewn ie mas z s es ję, co ? M ó j Co n n o r mó wi, że ju ż zaczy n a s ię s es ja. – Tak . – Po s łu ch aj, n u mer d o cieb ie wziąłem z k o mó rk i two jeg o taty . Ch ciałem ci p o wied zieć, że z n im ws zy s tk o w p o rząd k u , n ic mu n ie b ęd zie. Ale d zis iejs zą n o c i mo że jes zcze d zień lu b d wa s p ęd zi w s zp italu . U Święteg o Rich ard a. – Co s ię s tało ? – Nic s ię n ie s tało , ws zy s tk o w p o rząd k u . Nap rawd ę. Po p ro s tu mu s i o d zy s k ać ró wn o wag ę. – Dlaczeg o ? Co mu s ię s tało ? Dlaczeg o g o tam zab rałeś ? To ty g o zawio złeś d o s zp itala? – Tak , ja. Os o b iś cie. Nie s tało s ię n ic s zczeg ó ln eg o . Po p ro s tu zb y t zaan g ażo wał s ię w p racę, tak jak i my ws zy s cy . Czas em ch o d zi o b ard zo cien k ą g ran icę… a twó j tata o d mawiał wy jś cia z b iu ra. M in ęło k ilk a d n i, zan im o p u ś cił s wó j g ab in et… „Ile d n i?”, zas tan awiała s ię. Czy co ś jad ł? Czy ch o d ził d o łazien k i? Czy zab ary k ad o wał s ię o d ś ro d k a? Czy wy rzu cał s terty s p is an y ch p o my s łó w p rzez o k n o

n a s ió d my m p iętrze? Czy s tawał w k o ry tarzu , wrzes zcząc: „Wy zd rad liwe, mięk k ie ch u jk i! Tak , wy ! A s zczeg ó ln ie ty , Kelly , ty p iep rzo n y b ezmó zg i p is mak u !”. Czy mu s ieli wy p ro wad zać g o s iłą? Czy wy d arzy ło s ię to p o d czas d n ia p racy ? Czy ws zy s cy to wid zieli? – J es t w s zp italu Święteg o Rich ard a? – zap y tała. – Tak , b ad ają g o . Po mag ają mu s ię wy s p ać. M y ś lę, że to b ard zo mu p o mo że. – Przy jad ę. Pro s zę mu p o wied zieć, że p rzy jad ę. Czy zro b ił s o b ie jak ąś k rzy wd ę? – Nie, Cath er, n ic mu s ię n ie s tało . Po p ro s tu o d s y p ia. M y ś lę, że s zy b k o p rzy jd zie d o s ieb ie. Po p ro s tu o s tatn ie mies iące b y ło b ard zo tru d n e. „M ies iące… ” – Przy jad ę, d o b rze? – J as n e – o d p arł Kelly . – J a s ię p ewn ie teraz wy b io rę d o d o mu . Ale mas z mó j n u mer. Zad zwo ń , jeś li b ęd zies z czeg o ś p o trzeb o wać. – Dzięk u ję. – M ó wię p o ważn ie. Czeg o k o lwiek . Wies z d o b rze, k im d la mn ie jes t twó j o jciec. To mó j amu let. Ws zy s tk o zro b ię d la teg o g o ś cia. – Dzięk u ję. Pierws za zak o ń czy ła ro zmo wę. Nie mo g ła ju ż więcej zn ieś ć. Naty ch mias t zad zwo n iła d o Wren . J ej s io s tra wy d awała s ię zas k o czo n a. Cath o d razu p rzes zła d o rzeczy : – Tata jes t u Święteg o Rich ard a. – Co ? Czemu ? – Od b iło mu w p racy . – J ak s ię ma? – Nie wiem. Kelly mó wił, że n ie ch ciał wy jś ć z b iu ra. Wren wes tch n ęła. – Piep rzo n y Kelly ? – Tak . – Tata b ęd zie ty m b ard zo zażen o wan y . – Wiem – p o wied ziała Cath . – J ad ę tam, jak ty lk o s k o mb in u ję d o jazd . – Kelly mó wił, żeb y ś p rzy jech ała? – Co mas z n a my ś li? – To , że jes t s es ja, a tata i tak p rawd o p o d o b n ie jes t n as zp ik o wan y lek ami u s p o k ajający mi. Po win n y ś my zad zwo n ić d o s zp itala ju tro ran o i d o wied zieć s ię, jak

s ię czu je. – Wren , o n jes t w s zp italu . – Święty Rich ard to n ie d o k o ń ca zwy k ły s zp ital. – Nie s ąd zis z, że p o win n y ś my d o n ieg o p o jech ać? – Sąd zę, że p o win n y ś my zd ać eg zamin y – o d p arła Wren . – Ak u rat jak s k o ń czy my s es ję, o n zd ąży d o jś ć d o s ieb ie, a wted y b ęd ziemy p rzy n im. – J a jad ę – o zn ajmiła Cath . – Do wiem s ię, czy b ab cia b y p o mn ie n ie p rzy jech ała. – Bab cia jes t w Ch icag o . – Ach , n o tak . – J eś li n ap rawd ę ch ces z tam p o jech ać, to jes tem p rzek o n an a, że mama b y cię p o d wio zła. J eś li to d la cieb ie tak ie is to tn e. – W ży ciu ! Ch y b a żartu jes z! – J ak ch ces z. Zad zwo n is z d o mn ie, jak b ęd zies z w s zp italu ? Cath ch ciała o d p o wied zieć jak o ś u s zczy p liwie, n a p rzy k ład : „Nie ch ciałab y m ci p rzes zk ad zać w n au ce d o eg zamin ó w”, lecz zamias t teg o o d p arła p o p ro s tu : – Tak . W n as tęp n ej k o lejn o ś ci zad zwo n iła d o Reag an . Reag an miała s amo ch ó d . Reag an b y zro zu miała… Ty lk o że n ie o d b ierała. Cath s k u liła s ię n a łó żk u i p rzez k ilk a min u t p łak ała. Z żalu n ad tatą. Nad jeg o u p o k o rzen iem i jeg o s łab o ś cią. I n ad s o b ą – że n ie b y ło jej n a miejs cu i n ie zap o b ieg ła wy d arzen io m. Że n awet tak ie p o s ran e ak cje n ie mo g ą p o g o d zić jej z Wren . Dlaczeg o jej to w o g ó le n ie ru s za? Ows zem, d la n ich to n ie p ierws zy zn a, ale n ie ma g waran cji, że ty m razem n ic mu n ie b ęd zie. Nie o zn acza to , że tata ich n ie p o trzeb u je. Po tem p łak ała, że n ie zap rzy jaźn iła s ię z więk s zą liczb ą o s ó b p o s iad ający ch s amo ch o d y … A p o tem zad zwo n iła d o Lev ieg o . Od razu o d eb rał. – Cath ? – Cześ ć, Lev i. Yy y , co tam u cieb ie? – W p o rząd k u . Właś n ie jes tem w p racy . – Zaws ze o d b ieras z telefo n w p racy ? – Nie.

– Ah a. Słu ch aj, a czy jak s k o ń czy s z zmian ę, to b y łab y s zan s a, że zawiezies z mn ie d o Omah a? Wiem, że to d u ży k ło p o t, i zwró ciłab y m ci za b en zy n ę, ale to tak i jak b y ro d zin n y n ag ły wy p ad ek . – Wp ad n ę p o cieb ie. Daj mi p iętn aś cie min u t. – Nie, Lev i, to mo że p o czek ać, jeś li p racu jes z. – M ó wiłaś , że to ro d zin n y n ag ły wy p ad ek , tak ? – Tak – p rzy zn ała cich o . – Wid zimy s ię za k wad ran s .

*** Nie ma s zan s , że Sn o w g o d o s trzeże tu , n a b alk o n ie. J es t teraz zb y t zajęty n au k ą k ro k ó w n a n ad ch o d zący b al. Zb y t zajęty d ep tan iem Ag acie p o jed wab n y ch p an to flach . Wy g ląd ała d ziś cu d o wn ie – tak a b iało zło ta i k remo wo ró żo wa. „Ta d ziewczy n a jes t jak mlek o , jak b iałe s zk ło ”, p o my ś lał Baz. Simo n p o my lił k ro k i Ag ath a s traciła ró wn o wag ę. Złap ał ją s iln y m ramien iem w p as ie. „Czy ż o n i razem n ie lś n ią? Czy ż n ie b ły s zczą ws p ó ln ie k ażd y m o d cien iem b ieli i zło ta?” – Nig d y jej n ie p o rzu ci, wies z? Baz ch ciał s ię o d wró cić w s tro n ę, z k tó rej d o b ieg ł g ło s , ale teg o n ie zro b ił. Nie ru s zy ł n awet g ło wą. – Witaj, Pen elo p e. – Tracis z czas – p o wied ziała. Brzmiała, jak b y b y ła wy jątk o wo zmęczo n a. – On wierzy , że o n a jes t mu p rzezn aczo n a. I n ic n a to n ie p o rad zi. – Wiem – o zn ajmił Baz w s tro n ę ciemn o ś ci. – J a tak że. Frag men t p o s tu Tyrannus Basilton, syn mroku, o p u b lik o wan eg o w g ru d n iu 2 0 0 9 ro k u p rzez au to rk i Fan Fix x .n et M ag icath i Wren eg ad e

19

Lev i o n ic n ie p y tał, a Cath n ie miała o ch o ty n iczeg o wy jaś ​n iać. Po wied ziała ty lk o , że tata trafił d o s zp itala, ale n ie ws p o mn iała, z jak ieg o p o wo d u . Bard zo mu p o d zięk o wała i n awet wep ch n ęła d wu d zies to d o laro wy b an k n o t d o p o p ieln iczk i, zap ewn iając, że g d y ty lk o b ęd zie miała g o tó wk ę, d a mu więcej. Starała s ię n a n ieg o n ie p atrzeć, b o wted y p rzy p o min ała s o b ie, że s ię z n im cało wała o raz że o n cało wał in n ą. Ob a ws p o mn ien ia b y ły ró wn ie b o les n e. Oczek iwała, że Lev i zach o wa s ię tak jak zwy k le, że zas y p ie ją p y tan iami i włas n y mi p rzemy ś len iami, ty m razem jed n ak d ał jej s p o k ó j. Po jak ich ś p iętn as tu min u tach s p y tał ty lk o , czy n ie b ęd zie jej p rzes zk ad zać, jeś li p o s łu ch a wy k ład u – n as tęp n eg o d n ia miał ważn y eg zamin . – Śmiało ! – o d p arła Cath . Lev i p o ło ży ł d y k tafo n n a d es ce ro zd zielczej. Przez k o lejn e czterd zieś ci min u t s łu ch ali, jak jak iś p ro fes o r g łęb o k im g ło s em o p o wiad a o p rak ty ce zró wn o ważo n eg o ro zwo ju w g o s p o d ars twie. Kied y wjech ali d o mias ta, Cath p ilo to wała Lev ieg o , b o w Omah a b y ł wcześ n iej ty lk o p arę razy . M iała p ewn o ś ć, że wjeżd żając n a p rzy s zp italn y p ark in g , d o s trzeg ł zn ak CENTRUM ZDROWIA PSYCHICZNEGO I BEHAWIORALNEGO im. ŚW. RICHARDA. – M o żes z mn ie tu wy s ad zić – p o wied ziała. – J es tem ci b ard zo jes tem wd zięczn a. Lev i wy łączy ł wy k ład . – Po czu łb y m s ię d u żo s p o k o jn iej, g d y b y m mó g ł wejś ć z to b ą d o ś ro d k a. Cath n ie p ro tes to wała. Wes zła p ierws za i s k iero wała s ię p ro s to d o recep cji. Kątem o k a zarejes tro wała, że Lev i s ad o wi s ię n a k rześ le w p o czek aln i. Recep cjo n is ta – wielk i u mięś n io n y facet, wy g ląd ający raczej jak o ch ro n iarz – n ie b y ł zb y t p o mo cn y . – Av ery … – p o wied ział. – Av ery … Arth u r. – M las n ął języ k iem. – Nie ma p o zwo len ia n a o d wied zin y . Czy wo b ec teg o Cath mo g łab y p o ro zmawiać z lek arzem alb o p ielęg n iark ą? Nie b y ł p ewien . Czy jej tata jes t p rzy to mn y ? Nie mó g ł jej p o wied zieć, b o o ch ro n a

d an y ch o s o b o wy ch , tajemn ica lek ars k a i tak ie tam. – No d o b rze, to ja s o b ie tu p o czek am – o ś wiad czy ła w k o ń cu . – Pro s zę k o mu ś p o wied zieć, że tu jes tem i że ch ciałab y m s ię zo b aczy ć z tatą. Recep cjo n is ta o d p arł, że s iad ać s o b ie mo że, g d zie d u s za zap rag n ie. Zas tan awiała s ię, czy ten g o ś ć tu b y ł, g d y p rzy wo żo n o jej tatę. Czy mu s ieli tatę związać? Czy k rzy czał? Czy p lu ł n a o ś lep ? Ch ciała, żeb y ws zy s cy w ty m s zp italu , p o cząws zy o d recep cjo n is ty , wied zieli, że jej tata to n o rmaln y czło wiek , a n ie jak iś wariat. Że ma b lis k ich , k tó rzy o n ieg o d b ają i k tó rzy zau ważą, jeś li b ęd zie źle trak to wan y alb o p o d a s ię mu zły lek . Cath o p ad ła n a k rzes ło w zas ięg u wzro k u recep cjo n is ty . Po d zies ięciu min u tach milczen ia Lev i s p y tał: – Dalej n ic? – J ak zaws ze. – Sp o jrzała n a n ieg o , ale n ie n a jeg o twarz. – Słu ch aj, ja tu p ewn ie d łu żej zab awię. Po win ien eś wracać d o d o mu . Lev i n ach y lił s ię k u n iej i d rap ał s ię p o k ark u , jak b y o czy mś my ś lał. – Nie zamierzam zo s tawiać cię s amej w s zp italn ej p o czek aln i – p o wied ział wres zcie. – Ale jed y n e, co mo g ę teraz zro b ić, to czek ać. Więc n ajlep iej, jeś li b ęd ę czek ać tu taj. Wzru s zy ł ramio n ami i co fn ął s ię n a s wo je miejs ce, n ad al p o cierając k ark . – Ró wn ie d o b rze mo g ę z to b ą zo s tać. Pó źn iej mo żes z p o trzeb o wać, żeb y m cię p o d wió zł. – Ok ej – p o wied ziała Cath i zmu s iła s ię, b y wy d u s ić jes zcze: – d zięk u ję. Wies z, to s ię ju ż n ie b ęd zie p o wtarzać. Nas tęp n y m razem, g d y k tó reś z mo ich k rewn y ch u p ije s ię lu b o s zaleje, o b iecu ję d o cieb ie n ie d zwo n ić. Lev i zd jął zielo n ą k u rtk ę i p o ło ży ł ją n a k rześ le o b o k . M iał n a s o b ie czarn y s weter i czarn e jean s y , a w ręce trzy mał d y k tafo n . Wcis n ął g o d o k ies zen i. – Ciek awe, czy d ają tu k awę. Święty Rich ard to n ie b y ł zwy czajn y s zp ital. Ob cy mieli ws tęp wy łączn ie d o p o czek aln i, k tó ra wy g ląd ała raczej jak k o ry tarz p ełen k rzes eł. Nie b y ło zawies zo n eg o w ro g u telewizo ra n as tawio n eg o n a Fo x News . Lev i ws tał i p o d s zed ł len iwie d o o k ien k a recep cjo n is ty . Op arł s ię o k o n tu ar i zaczął z n im ro zmawiać. Na ten wid o k Cath p o czu ła zło ś ć, więc wy jęła telefo n , b y n ap is ać d o s io s try : w s zp italu czek am n a wid zen ie z tata. Po my ś lała też o zad zwo n ien iu d o b ab ci, ale

s twierd ziła, że p o czek a z ty m, aż s ię d o wie czeg o ś k o n k retn eg o . Gd y p o d n io s ła g ło wę zn ad wy ś wietlacza, zo b aczy ła, jak Lev i wy ch o d zi g łó wn y mi d rzwiami. Ob ejrzał s ię jes zcze, zan im s ię zamk n ęły , i p o s łał jej u ś miech . Od tak d awn a ju ż s ię d o n iej n ie u ś miech ał. Serce Cath p o d s k o czy ło i mo men taln ie zwilży ły s ię jej o czy . Nie b y ło g o d łu żs zą ch wilę. „M o że p o s zed ł n a rek o n es an s – p o my ś lała. – Pewn ie wró ci z d zb an k iem p iwa, s zmin k ą ro zmazan ą n a całej twarzy i b iletami n a mis trzo s twa fo o tb allu ”. Cath n ie miała s ię czy m zająć, a telefo n p rawie s ię ju ż ro zład o wał, więc wrzu ciła g o d o to rb y i s tarała s ię o n im zap o mn ieć. W k o ń cu u s ły s zała b rzęczen ie zwaln ian eg o zamk a i Lev i ws zed ł d o p o czek aln i z d wo ma k u b k ami k awy w d ło n iach i d wo ma k an ap k ami n a p rzed ramio n ach . – In d y k czy s zy n k a? – Dlaczeg o zaws ze mn ie k armis z? – Hmm, p racu ję w b ran ży s p o ży wczej, a d y p lo m ro b ię w zas ad zie z wy p as an ia… – In d y k – p o wied ziała z wd zięczn o ś cią, ch o ć wciąż n ie b y ła w s tan ie s p o jrzeć Lev iemu w o czy . (I tak wied ziała, jak ie s ą: ciep łe i b łęk itn e. Patrząc w n ie, czło wiek wierzy ł, że Lev i lu b i g o b ard ziej n iż in n y ch ). Wzięła k u b ek k awy . – J ak ci s ię to u d ało ? – Po p ro s tu p o p ro s iłem o k awę. Cath o d p ak o wała k an ap k ę i zaczęła u ry wać d ło n ią p o jed y n cze k ęs y . Sp łas zczała je p rzed wło żen iem d o u s t. M ama zaws ze jej p o wtarzała, żeb y s ię n ie zn ęcała n ad jed zen iem. Tata n ig d y n ie miał u wag , b o jeg o włas n e man iery p rzy s to le b y ły d u żo g o rs ze. – J ak b y co , to mo żes z – rzek ł Lev i, zab ierając s ię d o s wo jej k an ap k i. – Co mo g ę? – Zad zwo n ić p o mn ie, g d y n as tęp n y m razem k to ś zwariu je alb o zo s tan ie ares zto wan y … Ucies zy łem s ię, g d y d ziś zad zwo n iłaś . Bałem s ię, że jes teś n a mn ie o b rażo n a. Cath ro zg n io tła k o lejn y k awałek b u łk i. M u s ztard a p o ciek ła jej p o p alcach . – J es teś czło wiek iem, d o k tó reg o ws zy s cy d zwo n ią p o p o mo c? – Py tas z, czy jes tem Su p erman em? – u ś miech n ął s ię. – Wies z, o co mi ch o d zi. Czy to d o cieb ie wy d zwan iają ws zy s cy zn ajo mi, g d y co ś s ię d zieje? Bo wied zą, że n ie o d mó wis z?

– Czy ja wiem… Na p ewn o d zwo n ią d o mn ie ws zy s cy , k tó rzy p o trzeb u ją p o mo cy p rzy p rzep ro wad zce. Ch y b a ch o d zi im o mo ją fu rg o n etk ę. – Kied y d ziś d o cieb ie d zwo n iłam – zaczęła Cath , wb iws zy wzro k w p o d ło g ę – wied ziałam, że mn ie p o d wiezies z. J eś li ty lk o b ęd zies z mó g ł. – Bard zo d o b rze, miałaś rację. – To ch y b a wy k o rzy s ty wan ie. Ro ześ miał s ię. – Nie mo żes z mn ie wy k o rzy s tać wb rew mo jej wo li… Up iła ły k k awy . W n iczy m n ie p rzy p o min ała p iern ik o wej latte. – M artwis z s ię o tatę? – Tak i n ie. Bo wid zis z… to n ie p ierws zy raz. To s ię p o wtarza… Z reg u ły n ie jes t tak źle. Zwy k le jed n ak p rzy n im b y ły ś my . Lev i trzy mał k an ap k ę z jed n ej s tro n y i u g ry zł ją z d ru g ieg o k o ń ca. – Czy tak b ard zo martwis z s ię tatą, że n ie ch ces z ze mn ą p o ro zmawiać o ty m, d laczeg o s ię n a mn ie g n iewas z? – zap y tał z p ełn y mi u s tami. – Nieważn e – wy mamro tała. – Dla mn ie ważn e. – Przełk n ął. – Wy ch o d zis z z p o k o ju za k ażd y m razem, g d y s ię p o jawiam. Cath milczała, więc Lev i ciąg n ął: – Czy to z p o wo d u teg o , co s ię wy d arzy ło ? Nie wied ziała, jak n a to o d p o wied zieć. Nie ch ciała. Po wio d ła o czami p o ś cian ie, tam g d zie zn ajd o wałb y s ię telewizo r, g d y b y to miejs ce n ie b y ło tak o k ro p n y m więzien iem. Po czu ła, jak Lev i s ię n ach y la w jej s tro n ę. – Bo jeś li tak , to b ard zo mi p rzy k ro . Nie ch ciałem, żeb y ś czu ła s ię n iezręczn ie. Cath u s zczy p n ęła s ię w czu b ek n o s a, żału jąc, że n ie wie, k tó ręd y b ieg n ą k an alik i łzo we, i że n ie p o trafi ich zab lo k o wać. – Przy k ro ci? – Przy k ro mi, że s ię p rzeze mn ie d en erwu jes z. By ć mo że źle o d czy ty wałem two je s y g n ały , więc b ard zo cię za to p rzep ras zam. Cath u s iło wała wy my ś lić jak ąś zło ś liwą o d zy wk ę n a temat jeg o u miejętn o ś ci czy tan ia. – Nie o d czy ty wałeś źle mo ich s y g n ałó w – p o wied ziała jed n ak , p o trząs ając g ło wą. Przez s ek u n d ę czu ła n awet, że jej g n iew jes t s iln iejs zy n iż s mu tek . – Przy s złam n a

two ją imp rezę. – J ak ą imp rezę? Od wró ciła s ię i s p o jrzała mu w twarz. M imo że zaczęła p łak ać, że zap aro wały jej o d teg o o k u lary i że n ie czes ała s ię o d wczo rajs zeg o ran k a. – Imp rezę w two im d o mu . W czwartek . Przy s złam razem z Reag an . – Dlaczeg o cię tam n ie wid ziałem? – By łeś w k u ch n i… b ard zo zajęty . M in a mu zrzed ła i p o wo li u s iad ł z p o wro tem n a s wo im miejs cu . Cath o d ło ży ła k an ap k ę n a k rzes ło o b o k i zacis n ęła d ło n ie w p ięś ci. – Och , Cath … Tak mi p rzy k ro . – Nie p rzep ras zaj. Ob o je wy d awaliś cie s ię całk iem zad o wo len i. – Nie mó wiłaś mi, że p rzy jd zies z. – A więc g d y b y ś wied ział, że p rzy jd ę, n ie mig d aliłb y ś s ię z k imś in n y m w k u ch n i? Ch y b a p o raz p ierws zy Lev i n ie miał g o to wej o d p o wied zi. Tak że o d ło ży ł k an ap k ę i o b iema ręk ami p rzeczes ał s wo je cien k ie jas n e wło s y . By ły d u żo d elik atn iejs ze n iż wło s y Cath . J ak jed wab . J ak p u ch . J ak d mu ch awiec. – Cath … tak s tras zn ie mi p rzy k ro . Nie d o k o ń ca wied ziała, za co ją p rzep ras za. Po p atrzy ł n a n ią i wy d awało s ię, że n ap rawd ę żału je teg o , co zro b ił, o raz że żal mu Cath . – To b y ł ty lk o zwy k ły p o cału n ek – d o d ał, mars zcząc czo ło . – Któ ry k o n k retn ie? – s p y tała. Lev i p rzes u n ął d ło n ie n a k ark , więc k ilk a k o s my k ó w o p ad ło mu lu źn o n a twarz. – Ob y d wa. Cath o d etch n ęła g łęb o k o i wy p u ś ciła p o wietrze n o s em. – Do b rze. Hmmm… d o b rze wied zieć. – Nie s ąd ziłem… – Lev i! – p rzerwała mu i s p o jrzała p ro s to w o czy , p ró b u jąc, mimo łez, wy g ląd ać n a s tan o wczą. – Nie wiem, jak ci d zięk o wać za to , że mn ie tu p rzy wio złeś . Ale mó wię p o ważn ie: ch ciałab y m, żeb y ś s o b ie ju ż p o s zed ł. J a n ie cału ję, o t tak , in n y ch lu d zi. Po cału n k i d la mn ie n ie s ą „zwy k łe”. Dlateg o właś n ie cię u n ik ałam. I d lateg o też teraz ch ciałab y m, żeb y ś p o s zed ł. Do b rze? – Cath … Zab zy czał zamek w d rzwiach i p o jawiła s ię w n ich p ielęg n iark a u b ran a

w k wiecis ty u n ifo rm. Uś miech n ęła s ię d o Lev ieg o . – Ch cecie teraz wejś ć? Cath ws tała i ch wy ciła s wo ją to rb ę. Po p atrzy ła n a Lev ieg o . – Pro s zę cię – p o wied ziała i p o s zła za p ielęg n iark ą.

Kied y wró ciła, Lev ieg o n ie b y ło ju ż w p o czek aln i. Po jech ała tak s ó wk ą d o b iu ra taty p o jeg o au to . Całe b y ło zawalo n e o p ak o wan iami p o fas t fo o d ach i zmięty mi k artk ami, n a k tó ry ch zap is y wał p o my s ły . Po p o wro cie d o d o mu u my ła n aczy n ia i n ap is ała d o Wren . Nie miała o ch o ty z n ią ro zmawiać. Nie miała o ch o ty jej p o wied zieć: „Hej, miałaś rację. Tata jes t n aćp an y lek ami i min ie p ewn ie k ilk a d n i, zan im d o jd zie d o s ieb ie. Więc n ie ma tak n ap rawd ę p o wo d u , żeb y ś tu p rzy jeżd żała, n o , ch y b a że n ie jes teś w s tan ie zn ieś ć my ś li, że tata mu s i p rzech o d zić p rzez to całk iem s am. Ch o ć p rzecież n ie b ęd zie s am, b o ja p rzy n im b ęd ę”. Od jak ieg o ś czas u tata n ie ro b ił p ran ia. Na s ch o d ach wio d ący ch d o p iwn icy walała s ię s terta b ru d n y ch u b rań , jak b y rzu cał je tam p rzez k ilk a o s tatn ich ty g o d n i. Po zb ierała ciu ch y i włączy ła p ralk ę. Po zb ierała p u d ełk a p o p izzy , n iek tó re z zas u s zo n y mi res ztk ami. Na łazien k o wy m lu s trze tata p as tą d o zęb ó w n ap is ał wiers z – a mo że b y ł to p rzy p ad k o wy zb ió r s łó w? – tak ład n y , że Cath , zan im wy czy ś ciła lu s tro , zro b iła zd jęcie telefo n em. Gd y b y b y ły w d o mu , k ażd a z ty ch rzeczy wzb u d ziłab y ich czu jn o ś ć. Tro s zczy ły s ię o n ieg o . Zn alazły b y g o , g d y b y w ś ro d k u n o cy w s amo ch o d zie o b łąk ań czo zap ełn iał k artk i b ezs en s o wn y mi p o my s łami, i zap ro wad ziły z p o wro tem d o d o mu . Wid ziały b y , że n ie zjad ł o b iad u , p o liczy ły b y k u b k i p o k awie. Us ły s zały b y ch o ry en tu zjazm w jeg o g ło s ie. I p ró b o wały b y g o jak o ś p o ws trzy mać. Zwy k le s ię u d awało . Przerażał g o s trach w ich o czach . Kład ł s ię więc d o łó żk a i s p ał p rzez p iętn aś cie g o d zin . Umawiał s ię n a wizy tę u lek arza. Zaczy n ał zaży wać lek ars twa, ch o ć ws zy s cy tro je wied zieli, że wk ró tce zn ó w je o d s tawi. – Nie p o trafię my ś leć, g d y jes tem n a lek ach – wy zn ał Cath p ewn ej n o cy . M iała wted y s zes n aś cie lat. Zes zła wó wczas n a d ó ł, żeb y s p rawd zić d rzwi wejś cio we, a g d y o k azało s ię, że s ą o twarte, zamk n ęła je, n iech cący o d cin ając tacie d ro g ę p o wro tu .

Sied ział n a s ch o d ach p rzed d o mem i n ieźle ją wy s tras zy ł, g d y zad zwo n ił d zwo n k iem. – On e s p o waln iają mó zg – mó wił, ś cis k ając p o marań czo wy p o jemn ik z p ig u łk ami. – Wy g ład zają b ru zd y … M o że tam i zach o d zą jak ieś złe p ro ces y , ale te d o b re tak że… Tres u ją ci mó zg , tak jak tres u je s ię k o n ia, żeb y s łu ch ał k o men d . A ja p o trzeb u ję d zik ieg o mó zg u , k tó ry p o trafi wierzg ać, wies z? Po trzeb u ję mó c my ś leć. Kim b y m b y ł b ez my ś len ia? Kied y s ię wy s y p iał, n ie b y ło tak źle. I k ied y jad ł ś n iad an ia, k tó re mu p rzy g o to wy wały . I k ied y n ie p raco wał w k ażd y week en d . Nied u ża man ia b y ła w p o rząd k u . W n ied u żej man ii s tawał s ię wes o ły , p o my s ło wy i ch ary zmaty czn y . Klien ci jed li mu wted y z ręk i. Cath i Wren b y ły ś wietn e w o b s erwo wan iu g o . Zau ważały , g d y n ied u ża man ia p ły n n ie p rzech o d ziła w wielk ą man ię. Gd y ch ary zma zamien iała s ię w s zaleń s two , g d y b ły s k w o k u zamien iał s ię w ży wy o g ień . Cath s p rzątała cały b ałag an taty d o trzeciej n ad ran em. Gd y b y b y ły z Wren n a miejs cu , zo rien to wały b y s ię, co s ię s zy k u je. I mo g ​ł y b y to p o ws trzy mać.

Nas tęp n eg o d n ia Cath zab rała ze s o b ą d o s zp itala lap to p a. M iała trzy d zieś ci jed en g o d zin n a n ap is an ie o p o wiad an ia. M o g ​ł ab y je p o tem wy s łać d o p ro fes o r Pip er e-mailem – to n ie b y ł p ro b lem. Wren w k o ń cu o d p is ała: wro cilas ? ju tro eg zamin z p s y ch o . p rawd a? Na zajęcia z p s y ch o lo g ii ch o d ziły d o d wó ch ró żn y ch g ru p . b ed e mu s iala o p u s cic, n ap is ała Cath . NIE M OZESZ, o d p o wied ziała Wren . NIE ZOSTAWIE TATY SAM EGO, n ap is ała zn ó w Cath . wy ś lij mejla d o p ro fes o ra, mo ze ci p o zwo li p rzelo zy c. ok. ty lk o n a p ewn o wy s lij. ja z n im p o g ad am. Tata o ck n ął s ię k o ło p o łu d n ia i zjad ł tłu czo n e ziemn iak i z żó łty m s o s em. Wid ziała, że jes t zły . Zły , że jes t w s zp italu , i zły , że jes t zb y t s łab y , b y co ś z ty m zro b ić. W jeg o p o k o ju b y ł telewizo r i o k azało s ię, że p u s zczają p o wtó rk ę Kochanych kłopotów. Tata zaws ze to z n imi o g ląd ał; k o ch ał s ię w So o k ie. Ko mp u ter Cath ciąg le s ię wy g as zał, więc g o w k o ń cu wy łączy ła i u s iad ła n a łó żk u o b o k taty , b y o b ejrzeć

z n im s erial. – Gd zie jes t Wren ? – zap y tał w trak cie p rzerwy n a rek lamy . – W s zk o le. – Ty też p o win n aś tam b y ć. – J u tro s ię zaczy n a p rzerwa ś wiąteczn a. Kiwn ął g ło wą. J eg o s p o jrzen ie b y ło p u s te i o b ce. Z k ażd y m mru g n ięciem p o wiek wy d awało s ię, że ty m razem mo że n ie p o rad zić s o b ie z ich p o d n ies ien iem. O d ru g iej p rzy s zła p ielęg n iark a z lek ars twami. A p o tem lek arz, k tó ry k azał Cath p o czek ać n a k o ry tarzu . Gd y wy ch o d ził z p o k o ju , u ś miech n ął s ię d o n iej. – Ws zy s tk o b ęd zie d o b rze – zap ewn ił wes o ło . – M u s ieliś my g o d o ś ć g wałto wn ie s p ro wad zić n a ziemię. Cath zn ó w u s iad ła p rzy tacie i razem o g ląd ali telewizję, d o p ó k i n ie s k o ń czy ły s ię g o d zin y o d wied zin .

Nie b y ło ju ż n ic d o p o s p rzątan ia i Cath czu ła s ię w d o mu n ies wo jo . Pró b o wała s p ać n a k an ap ie, ale miała wrażen ie, że jes t zb y t b lis k o wy jś cia i zb y t b lis k o p u s tej s y p ialn i taty , więc wró ciła n a g ó rę i wczo łg ała s ię d o s wo jeg o łó żk a. Gd y n awet to n ie p o mo g ło , p rzen io s ła s ię d o łó żk a Wren . I wzięła ze s o b ą k o mp u ter. Tata b y ł ju ż w Święty m Rich ard zie trzy razy . Po raz p ierws zy latem, p o ty m jak o d es zła mama. Gd y n ie ws tawał z łó żk a, zad zwo n iły p o b ab cię, k tó ra n a jak iś czas z n imi zamies zk ała. W k o ń cu , zap ełn iws zy zamrażark ę mro żo n ą lazan ią, wy p ro wad ziła s ię. Dru g i raz trafił tam, g d y b y ły w s zó s tej k las ie. Stał n ad zlewem, ś miał s ię d o ro zp u k u i p o wtarzał im, że ju ż w o g ó le n ie mu s zą ch o d zić d o s zk o ły . Po wied ział, że ży cie s amo w s o b ie jes t ed u k acją. Zaciął s ię p rzy g o len iu i n a b ro d zie p o p rzy lep ian e miał k awałeczk i p ap ieru to aleto weg o . Na ten czas Cath i Wren wy jech ały d o cio tk i Ly n n d o Ch icag o . Za trzecim razem, g d y mu s ię to p rzy d arzy ło , b y ły w liceu m. M iały p o s zes n aś cie lat. Bab cia p rzy jech ała d o n ich d o p iero n a d ru g i d zień . Pierws zą n o c s p ęd ziły więc w jed n y m łó żk u . Wren ś cis k ała Cath za n ad g ars tk i, a Cath p łak ała. – J es tem tak a jak o n – wy s zep tała. – Nie jes teś – zap ewn iła ją Wren . – J es tem. J es tem wariatk ą, jak o n . – M iewała ju ż n ap ad y p an ik i. Na imp rezach zaws ze ch o wała s ię p o k ątach . W s ió d mej k las ie p rzez p ierws ze d wa ty g o d n ie

s p ó źn iała s ię n a lek cje, b o n ie d ała rad y wy trzy mać n a k o ry tarzu z ws zy s tk imi in n y mi u czn iami. – Za k ilk a lat b ęd zie jes zcze g o rzej. To s ię zwy k le wted y zaczy n a. – Nie jes teś – p o wtó rzy ła Wren . – A co jeś li jes tem? – Us talmy , że jed n ak n ie. – To tak n ie d ziała – s twierd ziła Cath . – Nik t d o k o ń ca n ie wie, jak to d ziała. – A co jeś li w o g ó le s ię n ie zo rien tu ję, że zaczy n am wario wać? – J a s ię w p o rę zo rien tu ję. Cath p ró b o wała p o ws trzy mać łzy , ale p łak ała ju ż tak d łu g o , że p łacz ją zd o min o wał i zmien ił jej o d d ech w s erię rwan y ch s zlo ch ó w i s p azmó w. – Nie p o zwo lę, żeb y mi to cieb ie o d eb rało . Kilk a mies ięcy p ó źn iej Cath wło ży ła to zd an ie w u s ta Simo n o wi w s cen ie, w k tó rej Baz zd rad za żąd zę k rwi. Wted y jes zcze Wren ciąg le p is y wała z s io s trą, więc g d y zo b aczy ła tę lin ijk ę, p ry ch n ęła. – Będ ę p rzy to b ie, jeś li d o s tan ies z man ii, ale jeś li zo s tan ies z wamp irem, rad ź s o b ie s ama. – Do n iczeg o s ię n ie p rzy d ajes z – p o wied ziała Cath . Tata ju ż wró cił ze s zp itala i b y ł w lep s zy m s tan ie. Na jak iś czas Cath p rzes tała więc mieć wrażen ie, że jej włas n e DNA jes t p u łap k ą. – Ch y b a s ię jed n ak p rzy d aję – zau waży ła Wren . – Cały czas p o d k rad as z mi n ajlep s ze tek s ty !

W p iątek w n o cy , p rzed zaś n ięciem, Cath p o my ś lała, żeb y n ap is ać d o Wren es emes a, ale n ie wied ziała, co b y jej miała p o wied zieć.

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

*** Szaro b u r n ie b y ł d o ro s ły m an i p o two rem. By ł ch ło p cem. Simo n zb liży ł s ię, b y ć mo że n iemąd rze, ch cąc zo b aczy ć jeg o twarz… Czu ł mo c Szaro b u ra o miatającą g o n iczy m s u ch e p o wietrze, n iczy m g o rący p iach , b o les n e zmęczen ie p rzen ik ające d o s zp ik u k o ś ci. Szaro b u r – ch ło p iec – miał n a s o b ie s p ran e jean s y i zn is zczo n y T-s h irt. Zd ecy d o wan ie zb y t d łu g o trwało , zan im Simo n zo rien to wał s ię, że to o n s am. On s p rzed lat. – Przes tań ! – k rzy k n ął Simo n . – Po k aż s ię, ty tch ó rzu ! Po k aż s ieb ie! Ch ło p iec s ię ty lk o ro ześ miał. Frag men t ro zd ziału 2 3 p o wieś ci Simon Snow i siódmy dąb, co p y rig h t © 2 0 1 0 b y Gemma T. Les lie

20

Tata i Wren p o jawili s ię w d o mu teg o s ameg o d n ia. W s o b o tę. Tata o d razu zaczął mó wić o p o wro cie d o p racy , mimo że n ie b rał jes zcze s wo ich lek ó w i n ad al zach o wy wał s ię n a zmian ę jak p ijan y alb o jak lu n aty k . Cath zas tan awiała s ię, czy b ęd zie p rzy jmo wał lek ars twa w week en d . M o że to i lep iej, że je o d s tawił. W k o ń cu teraz b y ły tu o b ie i mo g ły o n ieg o zad b ać. Po ty m ws zy s tk im, co zas zło , Cath n ie d o k o ń ca wied ziała, czy o d zy wają s ię z Wren d o s ieb ie, czy mo że jed n ak n ie. Zd ecy d o wała, że tak , żeb y s o b ie u łatwić ży cie. Na p ewn o jed n ak n ie o mawiały s wo ich s p raw. Nad al n ie p o wied ziała s io s trze o Lev im. Zres ztą o Nick u też n ie. Nie ch ciała ró wn ież, żeb y Wren zaczęła jej o p o wiad ać o s wo ich p rzy g o d ach z mamą. By ła p ewn a, że mają jak ieś włas n e matczy n o -có rczan e p lan y n a ś więta. Na p o czątk u Wren ch ciała ro zmawiać jed y n ie o s zk o le. M iała d o b re p rzeczu cia co d o eg zamin ó w, b y ła ciek awa, czy Cath tak że. Ku p iła też ju ż p o d ręczn ik i n a n o wy s emes tr. Na jak ie zajęcia b ęd zie ch o d zić Cath ? Czy mają jak ieś ws p ó ln e wy k ład y ? Cath p rzeważn ie s łu ch ała w milczen iu . – M y ś lis z, że p o win n y ś my zad zwo n ić d o b ab ci? – s p y tała Wren . – Po co ? – Żeb y jej p o wied zieć o tacie. – Po czek ajmy i p rzek o n ajmy s ię, jak s ię b ęd zie czu ł. Ws zy s cy ich zn ajo mi z liceu m zjech ali d o d o mó w n a ś więta. Wren u s iln ie n amawiała Cath , żeb y wy s zły s ię s p o tk ać z lu d źmi. – Id ź s ama. Zo s tan ę z tatą. – Nie mo g ę iś ć b ez cieb ie. Dziwn ie b y to wy g ląd ało . Sp o tk an ie z s amą Wren , b ez Cath , mu s iało b y b y ć d la ich ws p ó ln y ch zn ajo my ch z liceu m n ap rawd ę zas tan awiające. Za to ich zn ajo mi z co lleg e’u u zn alib y za d ziwn e, g d y b y p o jawiły s ię razem. – Kto ś p o win ien zo s tać z tatą – s twierd ziła Cath . – Id ź, k o ch an ie – p o wied ział tata p o k ilk u d n iach p o wtarzan ia tej ro zmo wy . – Nie

o d b ije mi p rzecież p o d czas o g ląd an ia p ro g ramu k u lin arn eg o . Czas em Cath wy ch o d ziła. Czas em zo s tawała w d o mu i czek ała n a s io s trę. Czas em Wren w o g ó le n ie wracała n a n o c. – Nie ch cę, żeb y ś mn ie wid ziała, jak jes tem n awalo n a – wy jaś n iła, g d y p o jawiła s ię p ewn eg o p o ran k a. – Przez cieb ie czu ję s ię n iezręczn ie. – Ach tak , ty s ię czu jes z n iezręczn ie p rzeze mn ie! – p o wied ziała Cath . – Nies ły ch an e! Tata wró cił d o p racy p o ty g o d n iu . Nas tęp n ie zaczął p rzed p racą u p rawiać jo g g in g . Stąd Cath wied ziała, że n ie zaży wa lek ó w – ćwiczen ia fizy czn e b y ły d la n ieg o n ajs k u teczn iejs zą fo rmą s amo leczen ia, w ten s p o s ó b p ró b o wał o d zy s k ać k o n tro lę. Każd eg o d n ia ran o Cath s ch o d ziła n a d ó ł, g d y ty lk o s ły s zała p ik an ie ek s p res u d o k awy – żeb y s ię zo b aczy ć z tatą i s p rawd zić g o , zan im wy jd zie. – J es t zd ecy d o wan ie zb y t zimn o n a b ieg an ie – p ró b o wała zap ro tes to wać k tó reg o ś ran k a. Tata wręczy ł jej s wo ją k awę – b ezk o fein o wą – i zawiązał s zn u ró wk i. – Ale to b ard zo p rzy jemn e. Ch o d ź p o b ieg ać ze mn ą. Zo rien to wał s ię, że Cath p ró b u je mu s p o jrzeć w o czy , b y o cen ić p o zio m s zaleń s twa, więc ch wy cił ją p o d b ro d ę i p o wied ział łag o d n ie: – Nic mi n ie jes t. Wró ciłem d o g ry . – Co jes t tą g rą? – wes tch n ęła, p rzy g ląd ając s ię, jak zap in a b lu zę z k ap tu rem. – Bieg an ie? Nad miar p racy ? – Ży cie – o d p arł, mo że n ieco zb y t g ło ś n o . – Ży cie jes t mo ją g rą. Po d jeg o n ieo b ecn o ś ć Cath ro b iła mu ś n iad an ie. Zjad ał je p o tem i s zed ł d o b iu ra, a o n a k ład ła s ię n a k an ap ie i wracała d o s p an ia. Po k ilk u d n iach zaczęło to ju ż b y ć ich zwy czajem. Dla taty reg u larn o ś ć b y ła k o rzy s tn a, ale p o trzeb o wał p o mo cy , b y jej p rzes trzeg ać. Zwy k le Cath b u d ziła s ię p o raz d ru g i, g d y Wren s ch o d ziła n a d ó ł lu b g d y wracała d o d o mu . Teg o ran k a Wren p o p o wro cie n aty ch mias t s k iero wała s ię d o k u ch n i, p o czy m p rzy s zła d o s alo n u z k u b k iem wy s ty g łej k awy , o b lizu jąc wid elec. – Ro b iłaś o mlety ? Cath p rzetarła o czy i s k in ęła g ło wą. – Zo s tały n am res ztk i z Lo s Po rtales , więc je wrzu ciłam. – Us iad ła. – To

b ezk o fein o wa. – Tata p ije b ezk o fein o wą? To ch y b a d o b rze, p rawd a? – Tak … – Cath , zró b mi o mlet. Wies z, że mn ie n ig d y n ie wy ch o d zi. – A co mi d as z? – zap y tała Cath . Wren s ię ro ześ miała. Dawn iej zaws ze tak d o s ieb ie mó wiły . „A co mi d as z?” – A co b y ś ch ciała? – s p y tała s io s tra. – Po trzeb u jes z, żeb y ci p o p rawić n o we ro zd ziały ? Teraz Cath p o win n a p o wied zieć co ś b ły s k o tliweg o , ale n ic n ie p rzy ch o d ziło jej d o g ło wy . Bo ch o ć wied ziała, że Wren n ie mó wi teg o n a s erio , teg o o p o p rawian iu , ro zp aczliwie ch ciała, żeb y to zro b iła. Co b y s ię s tało , g d y b y res ztę p rzerwy ś wiąteczn ej s p ęd ziły w tak i s p o s ó b ? Po ch y lo n e n ad lap to p em, p is ząc p o czątek zak o ń czen ia Rób swoje, Simonie. – Nieee – o d rzek ła w k o ń cu . – J ed n a d o k to ran tk a z Rh o d e Is lan d ro b i mi red ak cję. M a d o teg o g ło wę. – Ws tała i p o s zła d o k u ch n i. – Przy g o tu ję ci o mlet. Ch y b a mam tu g d zieś jes zcze p u s zk ę ch ili. Wren p o s zła za n ią. Ws k o czy ła n a b lat p rzy k u ch en ce i p rzy g ląd ała s ię, jak s io s tra wy jmu je z lo d ó wk i jaja i mlek o . Po trafiła wb ić jajk o jed n ą ręk ą. Zn ała s ię n a d an iach z jaj, w o g ó le n a ś n iad an iach . Omlety n au czy ła s ię ro b ić ju ż w g imn azju m, z filmik ó w n a Yo u Tu b ie. Po trafiła też ro b ić jajk a w k o s zu lk ach i s ad zo n e. No i o czy wiś cie jajeczn icę. Wren za to b y ła lep s za w d an iach o b iad o wy ch . W g imn azju m miała tak ą fazę, że ws zy s tk o , co p rzy g o to wy wała n a o b iad , zawierało mik s d o fran cu s k iej zu p y ceb u lo wej. Klo p s ik i, g u las z, b u rg ery ceb u lo we. – Po trzeb u jemy ty lk o mik s u d o zu p y – mawiała. – Res ztę p rzy p raw mo żemy wy walić. – Dziewczy n k i, wiecie, że n ie mu s icie g o to wać – p o wtarzał im tata. Ale d o wy b o ru b y ło alb o g o to wan ie, alb o liczen ie n a to , że ty m razem tata p o d ro d ze z p racy n ie zap o mn i ws tąp ić d o M cDo n ald a. (Na s try ch u wciąż leżało p u d ło p ełn e p las tik o wy ch zab awek d o d awan y ch d o Hap p y M eal). Po za ty m jeś li Cath ro b iła ś n iad an ie, a Wren o b iad , to ju ż o te d wa p o s iłk i mn iej tata k u p o wał n a s tacji b en zy n o wej. – Qu ik Trip n ie jes t s tacją b en zy n o wą – p o wtarzał. – Zn ajd ziecie tam ws zy s tk o , czeg o wam trzeb a. A ich łazien k i s ą n ies k aziteln e.

Wren p o ch y liła s ię n ad p ateln ią, p atrząc, jak jajk a zaczy n ają s ię p o d s mażać. Cath o d s u n ęła ją o d o g n ia. – Ten etap zaws ze s ch rzan iam – zau waży ła Wren . – Alb o mi s ię p rzy p ala, alb o zo s taje s u ro we w ś ro d k u . – Bo jes teś zb y t n iecierp liwa – o d rzek ła Cath . – Nie, b o jes tem zb y t g ło d n a. – Wren b awiła s ię o twieraczem d o p u s zek . – M y ś lis z, że p o win n y ś my zad zwo n ić d o b ab ci? – J u tro Wig ilia, więc tak , raczej p o win n y ś my . – Wies z p rzecież, o czy m mó wię… – Wy d aje s ię, że ju ż z n im d o b rze. – Taa… – Wren o twarła p u s zk ę ch ili i p o d ała ją s io s trze. – Ale n ad al jes t tak i k ru ch y . By le d ro b iazg mo że g o wy p ro wad zić z ró wn o wag i. Co s ię s tan ie p o n as zy m p o wro cie d o s zk o ły ? Kied y cię tu n ie b ęd zie, żeb y mu zro b ić ś n iad an ie? M u s i mieć k o g o ś , k to b y s ię n im zajął. Cath p atrzy ła n a jajk a. Czek ała n a o d p o wied n i mo men t. – M u s imy iś ć n a ś wiąteczn e zak u p y . Ch ces z in d y k a? A mo że zro b imy lazan ię – k u czci b ab ci? A mo że lazan ia n a ju tro , a in d y k n a ś więta? – Nie b ęd zie mn ie tu ju tro . – Wren o d ch rząk n ęła. – J u tro … ś więtu je ro d zin a Lau ry . Cath k iwn ęła g ło wą i zło ży ła o mlet n a p ó ł. – Też mo g łab y ś tam p ó jś ć – zap ro p o n o wała Wren . Cath p ars k n ęła. Kied y p o d n io s ła wzro k , Wren wy g ląd ała za zas mu co n ą. – No co ? – p o wied ziała Cath . – Przecież s ię z to b ą n ie k łó cę. Do my ś lałam s ię, że macie jak ieś ws p ó ln e p lan y n a ten ty d zień . Wren tak mo cn o zacis n ęła s zczęk i, że zap u ls o wały jej s k ro n ie. – Nie mo g ę u wierzy ć, że k ażes z mi s amej p rzez to p rzech o d zić. Cath u n io s ła s zp atu łk ę. – Każę ci? Do n iczeg o cię n ie zmu s zam. J a za to n ie mo g ę u wierzy ć, że to ro b is z, mimo że wies z, jak b ard zo mi s ię to n ie p o d o b a. Wren zes k o czy ła z b latu , p o trząs ając g ło wą. – Och , to b ie n ic s ię n ie p o d o b a. Po p ro s tu n ie zn o s is z zmian . Gd y b y m cię z s o b ą n ie ciąg ała, n ig d y b y ś n ig d zie n ie wy s zła. – No có ż, ju tro n ie b ęd zies z mn ie mu s iała n ig d zie ciąg ać – s twierd ziła Cath , o d wracając s ię o d k u ch en k i. – I n ie ty lk o ju tro . Nin iejs zy m czu j s ię d o ży wo tn io

zwo ln io n a z o b o wiązk u ciąg an ia mn ie g d ziek o lwiek . Wren zap lo tła ramio n a i p o k ręciła g ło wą. Hip o k ry tk a. – Nie o to mi ch o d ziło , Cath . Uważam, że… p o win n y ś my to ro b ić razem. – Dlaczeg o ak u rat to ? To ty ciąg le mi p o wtarzas z, że jes teś my d wiema o s o b n y mi jed n o s tk ami, że n ie mu s imy cały czas ro b ić ty ch s amy ch rzeczy . Więc d o b rze. Ty s o b ie id ź d o ro d zica, k tó ry n as p o rzu cił, a ja tu zo s tan ę i zajmę s ię ty m ro d zicem, k tó ry u ło ży ł n am ży cie n a n o wo . – J ezu s M aria! – Wren u n io s ła ręce. – Czy melo d ramaty czn a? Ch o ciaż n a p ięć min u t, d o b rze?

mo żes z p rzes tać b y ć tak

– Nie. – Cath p rzecięła p o wietrze s zp atu łk ą. – To n ie melo d ramat. To n ajp rawd ziws zy d ramat. On a n as zo s tawiła. W n ajb ard ziej d ramaty czn y s p o s ó b , jak i mo żn a s o b ie wy o b razić. J ed en as teg o wrześ n ia. – Po jed en as ty m wrześ n ia. – Czep ias z s ię. Zo s tawiła n as . Złamała tacie s erce, a mo że i p s y ch ik ę, i zo s tawiła n as . – I czu je s ię s tras zn ie z teg o p o wo d u – p o wied ziała Wren cis zej. – I d o b rze! – k rzy k n ęła Cath . – J a tak że! – Zb liży ła s ię d o s io s try . – Przez n ią p rawd o p o d o b n ie b ęd ę wariatk ą d o k o ń ca ży cia. Pewn ie b ęd ę p o d ejmo wać p o jeb an e d ecy zje i ro b ić n ien o rmaln e rzeczy , n ie zd ając s o b ie n awet s p rawy , że s ą n ien o rmaln e. Lu d zie b ęd ą s ię n ad e mn ą lito wać, a ja s o b ie n ig d y n ik o g o n o rmaln eg o n ie zn ajd ę. I tak b ęd zie zaws ze, b o n ie miałam matk i. Zaws ze. Zo s tałam u s zk o d zo n a. Ty ch zn is zczeń n ie d a s ię n ap rawić. Więc mam n ad zieję, że źle s ię z ty m czu je. M am n ad zieję, że n ig d y s o b ie n ie wy b aczy . – Nie mó w tak . – Wren b y ła czerwo n a n a twarzy , a p o jej p o liczk ach leciały łzy . – J a n ie jes tem u s zk o d zo n a. Oczy Cath p o zo s tały s u ch e. – Uważaj, b o ci s ię p o d k ład zmy je. Wren wzru s zy ła ramio n ami. – Piep rzę to . – Nie s ąd zis z, że to ja p rzy jęłam n a s ieb ie całą s iłę u d erzen io wą? Że k ied y mama o d es zła, waln ęło o d mo jej s tro n y ? Lep iej to p iep rz, Wren . Bo cieb ie też zo s tawiła. – Ale mn ie to n ie zn is zczy ło . Nic n ie mo że mn ie zn is zczy ć wb rew mo jej wo li. – A co , my ś lis z, że tata miał tak ą wo lę!? M y ś lis z, że p o jej o d ejś ciu s am p o s tan o wił s ię załamać!?

– Tak ! – Wren też ju ż k rzy czała. – Co więcej, my ś lę, że n ad al trwa p rzy tej d ecy zji. M y ś lę, że o b o je to ro b icie. Wo lis z b y ć załaman a, n iż p ó jś ć d alej. Przes ad ziła. Teraz o b ie p łak ały i p rzek rzy k iwały s ię. „Nik t n ie wy g ra, d o p ó k i n ie wy g ra n ik t”, p o my ś lała Cath . Od wró ciła s ię d o k u ch en k i; o mlet zaczy n ał s ię p rzy p alać. – Tata jes t ch o ry , Wren – p o wied ziała n ajs p o k o jn iej, jak p o trafiła. Zes k ro b ała o mlet z p ateln i i wrzu ciła n a talerz. – A twó j o mlet s ię s p alił. A ja wo lę b y ć załaman a n iż zalan a w tru p a. – Po s tawiła talerz n a b lacie. – M o żes z p rzek azać Lau rze, żeb y s p ierd alała. Na k o n iec ś wiata i jes zcze d alej. Ze mn ą n ig d y jej s ię n ie u d a. Nig d y . Wy s zła z k u ch n i, zo s tawiając tam Wren . Po b ieg ła n a g ó rę, b y p o p raco wać n ad Rób swoje.

W Wig ilię trad y cy jn ie p u s zczan o w telewizji marato n filmó w o Simo n ie Sn o w. Cath i Wren zaws ze o g ląd ały je razem, a tata p rzy g o to wy wał im p o p co rn . Dzień wcześ n iej p o jech ali d o J aco b o i p o p o p co rn , i p o in n e rzeczy n a ś więta. – J eś li czeg o ś n ie ma w supermercado – s twierd ził tata rad o ś ​n ie – to zn aczy , że teg o n ie p o trzeb u jes z. Właś n ie d lateg o lazan ię zro b ili z mak aro n u s p ag h etti, a zamias t in d y k a mieli tamales . Filmy s p rawiały , że łatwo b y ło n ie ro zmawiać o n iczy m ważn y m, za to tru d n o b y ło n ie o d n o s ić s ię d o s amej ak cji. – Wło s y Baza s ą n iemo żliwe – o rzek ła Wren , g d y o g ląd ali Simona Snowa i cztery selkie. Ws zy s cy ak to rzy w tej częś ci mieli d łu żs ze fry zu ry , ale czarn e wło s y Baza u czes an e b y ły w g ład k i p o mp ad o u r zaczy n ający s ię d o k ład n ie n ad czo łem. – No właś n ie – p o twierd ziła Cath . – Simo n u s iln ie s tara s ię g o u d erzy ć ty lk o p o to , b y ich d o tk n ąć. – Prawd a? Os tatn io , g d y s ię n a n ieg o zamierzy ł, wy g ląd ało , jak b y ch ciał mu zd jąć rzęs ę z p o liczk a. – Po my ś l ży czen ie – p o wied ziała Cath , n aś lad u jąc g ło s Simo n a – ty p rzy s to jn y b y d lak u . Tata, z n o tes em n a k o lan ach , o g ląd ał z n imi tak że Simona Snowa i piąty miecz. – Za d łu g o mam z wami d o czy n ien ia – o zn ajmił, s zk icu jąc mis k ę p ełn ą g rav io li. – Bo jak p o s zed łem z Kelly m d o k in a n a n o wy ch X-Menów, cały czas b y łem p rzek o n an y , że Pro fes o r X i M ag n eto s ię k o ch ają.

– To o czy wis te – o ś wiad czy ła Wren . – Czas em my ś lę, że mas z o b s es ję n a p u n k cie Bas ilto n a – p o wied ziała Ag ath a z ek ran u , p atrząc s zero k o o twarty mi i p ełn y mi tro s k i o czami. – On co ś k n u je – rzek ł Simo n . – Czu ję to . – Ta d ziewczy n a jes t g o rs za n iż Liza M in elli – p o d s u mo wał tata. M n iej więcej p o g o d zin ie o d ro zp o częcia filmu , tu ż p rzed ty m, jak Simo n p rzy łap ał Baza n a ran d ce z Ag ath ą w Uk ry ty m Les ie, Wren d o s tała es emes a i ws tała z k an ap y . Cath p o s tan o wiła p ó jś ć d o łazien k i, n a wy p ad ek g d y b y miał s ię ro zlec d zwo n ek d o d rzwi. Lau ra b y teg o n ie zro b iła, p rawd a? Nie p rzy s złab y tu . Cath s tała p rzy d rzwiach i s ły s zała, jak tata mó wi d o Wren , żeb y s ię d o b rze b awiła. – Przek ażę mamie, że ją p o zd rawias z – zwró ciła s ię d o n ieg o Wren . – To raczej n ie b ęd zie k o n ieczn e – o d p arł d o ś ć wes o ło . „Brawo , tato ”, p o my ś lała Cath . Po wy jś ciu Wren żad n e z n ich o n iej n ie ws p o mn iało . Ob ejrzeli jes zcze jed en film o Simo n ie, zjed li p o o g ro mn ej s p ag h etto lazan ii i wted y tata n ag le zd ał s o b ie s p rawę, że n ie mają ch o in k i.

p o rcji

– J ak to s ię s tało , że o ty m zap o mn ieliś my ? – zd ziwił s ię, s p o g ląd ając n a miejs ce p rzy o k n ie, g d zie zwy k le ją s tawiali. – Du żo s ię d ziało . – Dlaczeg o Święty M ik o łaj n ie mo że ws tać z łó żk a w p ierws zy d zień ś wiąt? – zap y tał, właś n ie wy my ś lając d o wcip . – Nie wiem, d laczeg o ? – Bo ma zab u rzen ia d wu b ieg u n o we. – Nie, b o n ied źwied zie b ip o larn e b ard zo g o d o łu ją. – Bo – ś miał s ię tata – miał d o s y ć g ó r i d o lin ? Ro zu mies z, n a s an k ach . – Ok ro p n e! – ro ześ miała s ię Cath . Oczy taty b ły s zczały , ale n ie za b ard zo . Zan im p o s zła n a g ó rę, p o czek ała, aż o n p o ło ży s ię d o łó żk a. Wren jes zcze n ie wró ciła. Cath u s iło wała p is ać, ale p o k wad ran s ie g ap ien ia s ię w p u s ty ek ran wy łączy ła k o mp u ter. Wes zła p o d k o łd rę i s tarała s ię n ie my ś leć o s io s trze, n ie wy o b rażać jej s o b ie w n o wy m d o mu Lau ry , z n o wą ro d zin ą Lau ry . Starała s ię n ie my ś leć o n iczy m. Gd y p o u p o rząd k o wan iu ro zg ard ias zu o czy ś ciła u my s ł, zas k o czo n a n atk n ęła s ię

tam n a Lev ieg o . Lev ieg o

w k raju

b o g ó w. Przeży wająceg o

p rawd o p o d o b n ie

n ajwes els ze ś więta z n ich ws zy s tk ich . Tak i b y ł Lev i p rzez trzy s ta s ześ ćd zies iąt p ięć d n i w ro k u . (A w latach p rzes tęp n y ch p rzez trzy s ta s ześ ćd zies iąt s ześ ć. Lev i p rawd o p o d o b n ie u wielb iał lata p rzes tęp n e. Do d atk o wy d zień , d o d atk o wa s zan s a n a p o cało wan ie jak iejś d ziewczy n y !). Wied ząc ju ż, że n ig d y g o tak n ap rawd ę n ie miała o raz że p rawd o p o d o b n ie n ig d y g o ju ż n ie zo b aczy , łatwiej jej b y ło o n im my ś leć. Zas n ęła więc, ro zmy ś lając o jeg o ciemn o b lo n d wło s ach , wy s o k im czo le i ws zy s tk im ty m, o czy m n ie b y ła jes zcze g o to wa zap o mn ieć.

– Sk o ro n ie mamy ch o in k i – zaczął tata – wło ży łem was ze p rezen ty p o d zd jęcie p rzed s tawiające n as p rzy ch o in ce w 2 0 0 5 ro k u . Wiecie, że w ty m d o mu n ie ma żad n ej ro ś lin y d o n iczk o wej? Op ró cz n as n ie ma tu n ic ży weg o . Cath s p o jrzała n a n iewielk i s to s ik p rezen tó w i ro ześ miała s ię. Pili ajerk o n iak i jed li p rzed wczo rajs ze p an d u lce, s ło d k i ch leb ek z ró żo wy m lu k rem. Ku p io n y zo s tał w p iek arn i ro d zin y Ab la, d o k tó rej ws tąp ili p o zak u p ach w supermercado. Cath n ie wy s iad ła z s amo ch o d u , b o d o s zła d o wn io s k u , że n ie warto s ię n arażać n a n iezręczn ą s y tu ację. M in ęły mies iące, o d k ied y p rzes tała o d p o wiad ać n a k u rtu azy jn e es emes y o d Ab la, i o d k ied y s ama p rzes tała je wy s y łać. – Bab ci Ab la n ie p o d o b a s ię mo ja fry zu ra – p o wied ziała Wren , g d y wró ciła d o au ta. – ¡Qué pena! ¡Qué lástima! ¡Niño! – Ku p iłaś cias to mleczn e tres lech es ? – s p y tała Cath . – Nie b y ło ju ż. – Qué lastima. Zwy k le Cath zn ajd y wała p o d ch o in k ą p rezen t o d Ab la o raz d ru g i, o d jeg o ro d zin y . W ty m ro k u jed n ak s to s ik b y ł wy jątk o wo marn y . Przeważały k o p erty . Cath p o d aro wała s io s trze p arę ek wad o rs k ich miten ek , k tó re k u p iła n a k amp u s ie. – To z alp ak i – wy jaś n iła. – Ciep lejs ze n iż z wełn y . I h ip o alerg iczn e. – Dzięk i – o d p arła Wren , g ład ząc je. – Więc o d d aj mi mo je ręk awiczk i. Wren d ała Cath d wa T-s h irty k u p io n e w in tern ecie. By ły ś liczn e i n a p ewn o ład n ie leżały , ale p o raz p ierws zy o d lat n ie b y ł to p rezen t związan y z Simo n em Sn o wem. Sp rawił, że Cath zach ciało s ię p łak ać i zareag o wała o b ro n n ie. – Dzięk i – p o wied ziała, s k ład ając je w k o s tk ę – s ą n ap rawd ę fajn e.

Karty p o d aru n k o we d o iTu n es d o s tały o d taty . Karty p o d aru n k o we d o k s ięg arn i o d b ab ci. Cio cia Ly n n p rzes łała b ielizn ę i s k arp ety , tak d la żartu . Kied y tata o two rzy ł ju ż s wo je p rezen ty (o d ws zy s tk ich d o s tał u b ran ia), p o d zd jęciem ch o in k i zo s tało jes zcze małe s reb rn e p u d ełeczk o . Cath s ięg n ęła p o n ie. Na fan tazy jn y m b ilecik u p rzy wiązan y m ws tążk ą k o lo ru czerwo n eg o win a n ap is an e b y ło „Cath er” – czarn y mi o zd o b n y mi literami. Przez ch wilę Cath my ś lała, że to o d Lev ieg o . (Cath er – u s ły s zała w my ś lach jeg o wes o ły g ło s ). Od wiązała ws tążk ę i o two rzy ła p u d ełeczk o . W ś ro d k u b y ł wis io rek . Ze s zmarag d em, jej k amien iem u ro d zen ia. Sp o jrzała n a Wren i n a jej s zy i d o s trzeg ła tak i s am wis io rek . Up u ś ciła p u d ełk o , g wałto wn ie ws tała, p o czy m s zy b k o i n iezd arn ie p o b ieg ła k u s ch o d o m. – Cath ! – zawo łała za n ią Wren . – Daj mi wy jaś n ić… Cath p o trząs n ęła ty lk o g ło wą i p o g n ała d o s wo jeg o p o k o ju .

Pró b o wała s o b ie wy o b razić mamę. Os o b ę, k tó ra p o d aro wała jej ten wis io rek . Wren o p o wiad ała, że ma teraz in n eg o męża i mies zk a w d u ży m d o mu n a p rzed mieś ciach . M a ró wn ież p as ierb ó w. J u ż d o ro s ły ch . W wy o b rażen iach Cath Lau ra n ad al b y ła mło d a. „Zb y t mło d a – p o wtarzali ws zy s cy – jak n a tak ie d u że có rk i”. M ama zaws ze s ię wted y u ś miech ała. Kied y Cath i Wren b y ły małe i ro d zice s ię k łó cili, martwiły s ię, że s ię ro zwio d ą i p o d zielą je międ zy s ieb ie jak w filmie Nie wierzcie bliźniaczkom. – J a zo s tan ę z tatą – d ek laro wała Wren . – On b ard ziej p o trzeb u je p o mo cy . Cath wy o b rażała s o b ie ży cie z tatą, s zalo n y m i o d erwan y m o d rzeczy wis to ś ci, alb o z mamą, ch ło d n ą i n iecierp liwą. – Nie – mó wiła wted y . – J a zo s tan ę z tatą, b o lu b i mn ie b ard ziej n iż mama. – Ob ie n as lu b i b ard ziej n iż mama – s twierd zała Wren . „Niemo żliwe, że to two je – p o wtarzali lu d zie – jes teś zb y t mło d a, żeb y mieć tak d u że d zieci!” „Czu ję s ię zb y t mło d a”, o d p o wiad ała mama. – Wo b ec teg o o b ie zo s tan iemy z tatą – mó wiła Cath . – Przy ro zwo d zie to tak n ie d ziała, g łu p ia. Kied y więc mama o d es zła, n ie zab ierając żad n ej z n ich , w p ewn y m s en s ie p o czu ły

u lg ę. Bo g d y b y Cath mu s iała wy b ierać, z k im ch ce zo s tać, wy b rałab y Wren .

Drzwi d o s y p ialn i n ie miały zamk a, więc Cath s ied ziała o p arta o n ie p lecami. Nik t jed n ak za n ią n ie p rzy s zed ł. Wło ży ła d ło n ie p o d p u p ę i ro zp łak ała s ię jak małe d zieck o . „Za d u żo p łaczu – p o my ś lała. – Za d u żo o d mian p łaczu ”. M ęczy ło ją ju ż b y cie b ek s ą.

*** – J es teś n ajp o tężn iejs zy m czaro d ziejem o d s etek lat. – Twarz Szaro b u ra, jeg o włas n a, Simo n a, ch ło p ięca twarz, b y ła p o s ęp n a i zmęczo n a. Nie d ało s ię d o s trzec b ły s k u w jeg o b łęk itn y ch o czach . – Czy my ś lis z, że tak a mo c b ierze s ię zn ik ąd ? M y ś lis z, że s tałb y ś s ię ty m, k im jes teś , b ez p o ś więcen ia? Bez p o rzu cen ia mn ie? Frag men t ro zd ziału 2 3 p o wieś ci Simon Snow i siódmy dąb, co p y rig h t © b y Gemma T. Les lie

21

Tata b ieg ał k ażd eg o ran k a. Cath b u d ziła s ię n a d źwięk ek s p res u d o k awy . Ws tawała, b y zro b ić mu ś n iad an ie, a p o tem d o s y p iała n a s o fie, p ó k i n ie o b u d ziła s ię Wren . M ijały s ię n a s ch o d ach b ez s ło wa. Wren czas em g d zieś wy ch o d ziła. Cath n ig d y z n ią n ie s zła. Czas em Wren n ie wracała d o d o mu n a n o c. Cath n a n ią n ie czek ała. Wiele wieczo ró w s p ęd zała s am n a s am z tatą, ale o d k ład ała ro zmo wę z n im, tę p o ważn ą ro zmo wę. Nie ch ciała g o wy p ro wad zić z ró wn o wag i. Czas u ciek ał… Za trzy d n i tata miał je o b ie o d wieźć d o s zk o ły . Wren ch ciała n awet wracać d zień wcześ n iej, w s o b o tę, żeb y s ię miały czas „zad o mo wić” (czy li zd ąży ć p ó jś ć n a k ilk a imp rez w b ractwach ). W czwartek wieczo rem Cath p rzy g o to wała h u ev o s ran ch ero s , a tata my ł n aczy n ia p o k o lacji. Op o wiad ał jej o n o wy m k lien cie. Z Grav io li p o s zło tak d o b rze, że jeg o ag en cja s tarto wała w p rzetarg u u s io s trzan ej mark i – Fran k en b ean s . Cath s ied ziała n a s to łk u i s łu ch ała. – Po my ś lałem wted y , że mo że ty m razem n ajp ierw p o zwo lę Kelly ’emu p rzed s tawić jeg o o k ro p n e p o my s ły . Ry s u n k o we fas o lk i z wło s ami à la Fran k en s tein . „Po two rn ie s maczn e” czy jak o ś tak . Bo k lien t zaws ze o d rzu ca p ierws ze p ro jek ty … – Tato , mu s zę z to b ą o czy mś p o ro zmawiać. Sp o jrzał n a n ią p rzez ramię. – Wy d awało mi s ię, że ju ż wy g u g lałaś ws zy s tk o o mies iączk ach , k wiatk ach i p s zczó łk ach … – Tato … Od wró cił s ię zatro s k an y . – J es teś w ciąży ? J es teś les b ijk ą? Wo lałb y m, żeb y ś b y ła les b ijk ą n iż w ciąży . No , ch y b a że jes teś w ciąży . Wted y jak o ś s o b ie p o rad zimy . Co k o lwiek b y s ię n ie s tało , d amy s o b ie rad ę. Ale jes teś w ciąży ? – Nie – p o wied ziała Cath . – Do b rze… – Op arł s ię o zlew i zaczął s tu k ać p alcami o b lat. – Nie jes tem tak że les b ijk ą.

– Czy li co n am zo s taje? – Hmm, ch y b a s zk o ła. – M as z jak ieś p ro b lemy w s zk o le? Nie wierzę. J es teś p ewn a, że n ie jes teś w ciąży ? – Nie mam żad n y ch s p ecjaln y ch p ro b lemó w – zap ewn iła. – Po p ro s tu p o d jęłam d ecy zję, że tam n ie wró cę. Tata p atrzy ł n a n ią wy czek u jąco , jak b y s p o d ziewał s ię in n ej, p rawd ziwej o d p o wied zi. – Nie wracam n a u czeln ię n a d ru g i s emes tr. – Gd y ż? – Gd y ż teg o n ie ch cę. Nie p o d o b a mi s ię tam. Wy tarł d ło n ie o jean s y . – Nie p o d o b a ci s ię? – J a tam n ie p as u ję. Wzru s zy ł ramio n ami. – Có ż, n ie mu s is z zo s tawać w s zk o le n a zaws ze. – Nie. Ch o d zi o to , że u n iwers y tet w Lin co ln to n ie jes t miejs ce d la mn ie. Nie wy b rałam tej u czeln i, zro b iła to Wren . I d la n iej to ś wietn y wy b ó r, b ard zo jej tam d o b rze, ale mn ie n ie. Po p ro s tu … ciąg le czu ję s ię tam jak p o d czas p ierws zeg o d n ia. – Ale mas z p rzecież Wren … Cath zap rzeczy ła ru ch em g ło wy . – On a mn ie n ie p o trzeb u je. – „A p rzy n ajmn iej n ie tak b ard zo jak ty ”, p o my ś lała, ale u g ry zła s ię w języ k . – Co zamierzas z? – Będ ę mies zk ać z to b ą. I tu taj ch o d zić d o s zk o ły . – W Omah a? – Tak . – Zap is ałaś s ię? Cath n ie p rzemy ś lała jes zcze tej s p rawy . – Zro b ię to n ieb awem… – Po win n aś d o k o ń czy ć tam ro k – s twierd ził. – Stracis z s ty p en d iu m. – Nie. M am to w n o s ie. – Ale ja n ie mam. – Nie o to mi ch o d ziło . M o g ę wziąć p o ży czk ę. Zn ajd ę też p racę.

– A s amo ch ó d ? – Pewn ie s o b ie k u p ię… Tata zd jął o k u lary i zaczął je czy ś cić k awałk iem k o s zu li. – Po win n aś d o k o ń czy ć ro k tam, a n a wio s n ę wró cimy d o s p rawy . – Nie – p o wied ziała d o b itn ie. – Po p ro s tu … – Po tarła k o s zu lk ą o mo s tek . – Nie mo g ę tam wró cić. Nien awid zę teg o miejs ca. To b ez s en s u . Du żo b ard ziej p rzy d am s ię tu taj. Tata wes tch n ął. – Zas tan awiałem s ię, co za ty m s to i. – Zało ży ł z p o wro tem o k u lary . – Cath , n ie wo ln o ci wró cić d o d o mu , żeb y s ię mn ą zajmo wać. – To n ie g łó wn y p o wó d , ale ak u rat n ie b y ło b y to tak im zn o wu zły m wy jś ciem. Lep iej s o b ie rad zis z, g d y n ie jes teś s am. – Z ty m ak u rat s ię zg ad zam. Dlateg o ju ż ro zmawiałem z was zą b ab cią. Kied y s ię n ag le o b ie n araz wy p ro wad ziły ś cie, p rzero s ło mn ie to . Bab cia ma d o mn ie zag ląd ać k ilk a razy w ty g o d n iu . Będ ziemy razem jad ać k o lacje. By ć mo że n awet zamies zk am u n iej n a jak iś czas , jeś li s p rawy p rzy b io rą n iek o rzy s tn y o b ró t. – Ah a, czy li ty mo żes z wró cić d o ro d zin n eg o d o mu , a ja n ie? J a mam zaled wie o s iemn aś cie lat. – Otó ż to . M as z o s iemn aś cie lat. Nie p o zwo lę ci zmarn o wać ży cia n a o p iek ę n ad e mn ą. – Nie marn u ję ży cia. – „Nie d o s ło wn ie”, p o my ś lała. – Po raz p ierws zy p ró b u ję my ś leć s amo d zieln ie. Do Lin co ln p o s złam za Wren , a o n a mn ie tam n awet n ie ch ce. Nik t mn ie tam n ie ch ce. – Op o wied z mi o ty m. Po wied z, d laczeg o jes teś n ies zczęś liwa. – Po p ro s tu … ws zy s tk o jes t n ie tak . Za d u żo tam lu d zi. Nie p as u ję d o n ich . Nie wiem, jak mam tam zais tn ieć. Nic, w czy m jes tem d o b ra, n ie ma tam zn aczen ia. Nie liczy s ię in telig en cja an i s p rawn e p o s łu g iwan ie s ię s ło wami. A jeś li s ię liczą, to ty lk o wted y , g d y k to ś czeg o ś o d e mn ie ch ce. I wcale n ie d lateg o , że ch ce mn ie. Na twarzy taty o d malo wało s ię b o les n e ws p ó łczu cie. – Nie wy g ląd a to n a d ecy zję, Cath . To raczej k ap itu lacja. – No to co ? To zn aczy … – Ręce o p ad ły jej n a k o lan a. – No to co z teg o ? Przecież n ie o trzy mam med alu za to , że wy trwam d o k o ń ca. To ty lk o s zk o ła. Co za ró żn ica, g d zie s ię u czę? – Wy d aje ci s ię, że b ęd zie ci tu łatwiej?

– Ows zem. – To g łu p ie, żeb y p o d ejmo wać d ecy zję z tak ieg o p o wo d u . – Kto tak twierd zi? Win s to n Ch u rch ill? – M as z co ś d o Win s to n a Ch u rch illa? – zap y tał tata i zab rzmiało to , jak b y wres zcie s ię wk u rzy ł. Do b rze, że n ie ws p o mn iała o Fran k lin ie Ro o s ev elcie. Tata miał b zik a n a p u n k cie alian tó w. – Nie, n ic. Ko mp letn ie n ic. Po p ro s tu … czy ju ż n ie mo żn a s o b ie czas em o d p u ś cić? Czy ju ż n ie mo że s o b ie czło wiek p o wied zieć: „Stras zn ie mi tru d n o , więc p rzes tan ę s ię s tarać”? – To u s tan awia n ieb ezp ieczn y p reced en s . – W u n ik an iu cierp ien ia? – W u n ik an iu ży cia. Cath wy wró ciła o czami. – Ach , zn ó w ta two ja g ra. – Ach , to was ze z Wren wy wracan ie o czami… Zaws ze mi s ię wy d awało , że z teg o wy ro ś n iecie. Ch wy cił Cath za ręk ę. Zaczęła s ię wy ry wać, ale trzy mał mo cn o . – Cath , s p ó jrz mi w o czy . – Zro b iła to n iech ętn ie. Wło s y mu o d s tawały . Ok rąg łe o k u lary w d ru cian ej o p rawce zag ięte b y ły n a n o s ie. – J es t wiele rzeczy , k tó ry ch żału ję, i wiele rzeczy , k tó re mn ie p rzerażają… Us ły s zeli o twieran ie d rzwi wejś cio wy ch . Cath o d czek ała ch wilk ę, p o czy m wy rwała s ię z u ś cis k u taty i u ciek ła n a g ó rę.

– Tata mi p o wied ział – wy s zep tała Wren n o cą, ze s wo jeg o łó żk a. Cath wzięła s wo ją p o d u s zk ę i wy s zła z p o k o ju . Sp ała n a d o le n a k an ap ie. Ch o ć tak n ap rawd ę n ie zmru ży ła o k a, b o d rzwi wejś cio we b y ły tak b lis k o , że ciąg le wy o b rażała s o b ie, że k to ś s ię włamu je.

Tata p ró b o wał ją jes zcze zag ad n ąć n as tęp n eg o ran k a. Gd y s ię o b u d ziła, s ied ział n a k an ap ie w d res ie d o b ieg an ia. Cath n ie b y ła p rzy zwy czajo n a d o p ro wad zen ia z n im s p o ru . Do s p ieran ia s ię z żad n y m z n ich o b o jg a, o co k o lwiek . Nawet w g imn azju m, k ied y z Wren k ład ły s ię b ard zo p ó źn o s p ać, b o p rzes iad y wały n a fan o ws k ich fo rach Simo n a Sn o wa, tata mó wił co n ajwy żej: „Nie b ęd ziecie ab y ju tro w s zk o le zb y t zmęczo n e?”. A o d k ąd p rzy jech ały n a ś więta, n awet s ię n ie zająk n ął n a temat teg o , że Wren całe

n o ce s p ęd za p o za d o mem. – Nie ch cę ju ż o ty m mó wić – zazn aczy ła Cath , g d y p o p rzeb u d zen iu zo b aczy ła tatę. Od s u n ęła s ię o d n ieg o i wtu liła w p o d u s zk ę. – Do b rze. Nic n ie mó w, ty lk o s łu ch aj. M y ś lałem o ty m, że mas z zo s tać w d o mu n a n as tęp n y s emes tr… – Tak ? – Od wró ciła s ię w jeg o s tro n ę. – Tak . – Po d k o łd rą wy czu ł jej k o lan o i ś cis n ął je. – Wiem, że ch ces z wró cić d o d o mu ró wn ież p rzeze mn ie. Wiem, że s ię o mn ie martwis z i że d aję ci k u temu mn ó s two p o wo d ó w… Ch ciała o d wró cić wzro k , ale jeg o s p o jrzen ia, tak jak i czas ami s p o jrzen ia Wren , n ie d ało s ię zig n o ro wać. – Cath , jeżeli n ap rawd ę s ię o mn ie martwis z, b łag am cię, wró ć d o s zk o ły . Bo jeś li p rzeze mn ie zrezy g n u jes z, jeś li s tracis z s ty p en d iu m, jeś li s ię wy co fas z – p rzeze mn ie – n ig d y s o b ie teg o n ie wy b aczę. Op u ś ciła g ło wę. Po k ilk u min u tach ro zleg ło s ię p ik an ie ek s p res u d o k awy i Cath p o czu ła, że tata ws tał z k an ap y . Gd y zaś u s ły s zała zamy k an ie d rzwi wejś cio wy ch , ws tała, b y zro b ić mu ś n iad an ie.

Cath b y ła n a g ó rze, p is ała, k ied y Wren p rzy s zła s ię s p ak o wać. Sama n ie miała wiele d o s p ak o wan ia. Tak n ap rawd ę p rzy wio z​​ł a ze s o b ą ty lk o k o mp u ter. Przez k ilk a o s tatn ich ty g o d n i n o s iła u b ran ia, k tó re n ie p o d o b ały s ię an i jej, an i Wren n a ty le, b y zab rać je d o co lleg e’u . – Wy g ląd as z id io ty czn ie – s twierd ziła Wren . – No co ? – Ta b lu zk a. Cath miała n a s o b ie k o s zu lk ę z Hello Kitty , ch y b a jes zcze z ó s mej k las y . Hello Kitty p rzeb ran a b y ła za s u p erb o h aterk ę. Nap is n a p lecach g ło s ił SUPER CAT, a Wren farb k ą d o tk an in d o malo wała n a k o ń cu literę H. Ko s zu lk a b y ła za k ró tk a i ju ż n a Cath n ie p as o wała. Zd jęła ją z zażen o wan iem. – Cath ! – zawo łał z d o łu tato . – Telefo n d o cieb ie! Zerk n ęła n a s wo ją k o mó rk ę. – Ch y b a mu ch o d zi o s tacjo n arn y – p o wied ziała Wren . – Kto jes zcze u ży wa telefo n ó w s tacjo n arn y ch ?

– By ć mo że ro k 2 0 0 5 . Dzwo n i, żeb y ś mu o d d ała k o s zu lk ę. – Ha, h a, ale zab awn e – wy mamro tała Cath , s ch o d ząc p o s ch o d ach . Tata wręczy ł jej s łu ch awk ę, u n o s ząc ramio n a ze zd ziwien ia. – Halo ? – Ch cemy k an ap ę? – zap y tał czy jś g ło s . – Kto mó wi? – Reag an . A n ib y k to ? Któ ż in n y p o trzeb o wałb y two jej zg o d y n a p rzy wiezien ie k an ap y ? – Sk ąd mas z ten n u mer? – J es t w two jej d o k u men tacji zak watero wan ia. Nie wiem, czemu n ie mam n u meru two jej k o mó rk i. Ch y b a d lateg o , że zwy k le n ie mu s zę cię d alek o s zu k ać. – J es teś p ierws zą o s o b ą o d lat, k tó ra zad zwo n iła n a ten telefo n . Nie p amiętałam n awet, g d zie g o mamy . – Fas cy n u jące. Ch cemy k an ap ę? – Po co n am k an ap a? – Nie wiem. M o ja mama twierd zi, że jes t n am n iezb ęd n a. – Kto miałb y n a n iej s ied zieć? – Otó ż to . M o g łab y s ię p rzy d ać w zes zły m s emes trze, żeb y Lev i n ie u walał s ię n a n as zy ch łó żk ach , ale teraz to ju ż p o p tak ach . Po za ty m jeś li ws tawimy k an ap ę, b ęd ziemy mu s iały d o s ło wn ie p o n iej ch o d zić, żeb y s ię d o s tać d o d rzwi… On a mó wi, że n ie, mamo . – Dlaczeg o z Lev im ju ż p o p tak ach ? – Bo p o p ierws ze to twó j p o k ó j. Głu p io , że s ię mu s is z k ry ć p o b ib lio tek ach . Po d ru g ie w p rzy s zły m s emes trze i tak mamy z Lev im ty lk o jed n e ws p ó ln e zajęcia. – To n ie ma zn aczen ia – zap ewn iła ją Cath . – Nie b ąd ź g łu p ia – u cięła Reag an . – Ows zem, ma. Czu ję s ię p o d le p o ty m, co s ię s tało . To zn aczy to n ie mo ja win a, że s ię z n im cało wałaś an i że o n s ię cało wał z tamtą b lo n d y n ą, ale n ie p o win n am b y ła cię zach ęcać. To s ię ju ż więcej n ie p o wtó rzy , p rzy żad n y m ch ło p ak u . Ch o lera jas n a, s k o ń czy łam z zach ęcan iem. – J u ż w p o rząd k u . – Wiem, że ju ż jes t w p o rząd k u . M ó wię ty lk o , jak o d teraz b ęd zie. Więc w s p rawie k an ap y jes teś n a n ie, p rawd a? M ama tu o b o k s to i i n ie ch y b a s o b ie n ie p ó jd zie, p ó k i teg o o d cieb ie n ie u s ły s zy . – Nie – p o wied ziała Cath . A p o tem p o wtó rzy ła n ieco g ło ś ​n iej: – Kan ap ie

mó wimy n ie. – Ku rwa, Cath , mo je u ch o ! M amo , p rzez cieb ie k ln ę z p o wo d u g łu p ieg o meb la. No d o b rze, to wid zimy s ię ju tro . Prawd o p o d o b n ie p rzy wio zę b rzy d k ą lamp ę i b y ć mo że d y wan ik . On a jes t p s y ch iczn ie ch o ra. Tata s tał w k u ch n i i o b s erwo wał Cath . J ej tata, k tó ry n ap rawd ę b y ł p s y ch iczn ie ch o ry . – Z k im ro zmawiałaś ? – Z ws p ó łlo k ato rk ą. – Brzmi jak Kath leen Tu rn er. – Tak . I ma ch arak terek . – Cath o b ciąg n ęła b lu zk ę i o b ró ciła s ię n a p ięcie. – Ch ces z taco n a o b iad ? – zap y tał tata. – Pewn ie. – Przeb ierz s ię, to p o jed ziemy p o n ie razem. – Pewn ie.

SEMESTR LETNI 2012

*** Smażo n e p o mid o ry n a ś n iad an ie. Każd a n ieró wn o ś ć n a materacu w jeg o łó żk u . Czaro wan ie b ez o b aw, czy k to ś to wid zi. Ag ath a, rzecz jas n a. I Pen elo p e. Wid y wan ie M ag a – n ie częs to , ale jed n ak . Szk o ln y mu n d u rek . Krawat. Bo is k o , n awet g d y b ło tn is te. Szermierk a. Co n ied zieln e b u łeczk i z ro d zy n k ami n ad ziewan e b u d y n iem… Za czy m w Watfo rd Simo n n ie tęs k n ił… ? Frag men t ro zd ziału 1 p o wieś ci Simon Snow i cztery selkie, co p y rig h t © 2 0 0 7 b y Gemma T. Les lie

22

– Są tu ju ż cztery źró d ła ś wiatła – zau waży ła Reag an . – Co mamy zro b ić z d o d atk o wą lamp ą? Lamp a b y ła czarn a i miała k s ztałt wieży Eiffla. – Zo s taw ją n a k o ry tarzu – d o rad ziła Cath . – M o że k to ś s o b ie weźmie. – Nie, b o n as tęp n y m razem, g d y mama mn ie o d wied zi, n a p ewn o o n ią zap y ta. To wariatk a. – Reag an wcis n ęła lamp ę n a d n o s zafy i d o p ch n ęła n o g ą. – A jak i ty p wariactwa p rezen tu je two ja mama? Cath p o czu ła u ś cis k w g ard le. – Nie wiem. Od es zła o d n as , g d y miałam o s iem lat. – O k u rwa, to d o p iero wariactwo – p o wied ziała Reag an . – J es teś g ło d n a? – Tak . – Na d o le o rg an izu ją h awajs k ie p rzy jęcie z o k azji p o wro tu d o s zk o ły . Piek ą p ro s iak a n a ro żn ie. Ob rzy d liwo ś ć. Cath zab rała s wo ją leg ity mację i p o s zła za Reag an d o s to łó wk i. Zd ecy d o wała s ię n ie wracać n a u czeln ię. Dlateg o wzięła ze s o b ą jed y n ie k o mp u ter. Nas tęp n ie p o s tan o wiła p o jech ać z tatą i Wren d o Lin co ln . Po ty m jak p o d rzu cili Wren p o d Sch ramm Hall, tata s p y tał, czy Cath ma o ch o tę p ó jś ć d o s wo jeg o ak ad emik a. M iała o ch o tę. Nawet jeś li ty lk o p o to , żeb y zab rać s wo je rzeczy . A p o tem s ied zieli w s amo ch o d zie zap ark o wan y m w n ied o zwo lo n y m miejs cu i Cath czu ła, jak zalewają ją k o lejn e fale lęk u . Gd y b y tu zo s tała, mu s iałab y zn ó w zo b aczy ć s ię z Lev im. M u s iałab y jak o ś zaliczy ć eg zamin z p s y ch o lo g ii, k tó ry o p u ś ciła. M u s iałab y zap is ać s ię n a zajęcia, a p rzecież n ie wiad o mo , czy w o g ó le s ą jes zcze wo ln e miejs ca. I mu s iałab y zn ó w zo b aczy ć s ię z Lev im. Wted y ws zy s tk o miłe, co b y s ię z ty m wiązało – wid o k jeg o u ś miech n iętej twarzy , jeg o p o ciąg łe ry s y – b y ło b y jed n o cześ n ie jak k o p n ięcie w b rzu ch . Cath tak n ap rawd ę n ie p o d jęła d ecy zji o wy jś ciu z s amo ch o d u . Po

p ro s tu

s p o jrzała n a tatę, k tó ry

d wo ma ś ro d k o wy mi p alcami

b ęb n ił

w k iero wn icę, i zro zu miała, że ró wn ie mo cn o , jak b o i s ię g o zo s tawić, b o i s ię s p rawić mu zawó d . – J es zcze ty lk o n a jed en s emes tr – p o wied ziała. Płak ała, b o ty le ją k o s zto wało wy p o wied zen ie teg o n a g ło s . Po d n ió s ł lek k o g ło wę. – Tak ? – Po s taram s ię. – J a też s ię p o s taram. – Ob iecu jes z? – Tak , Cath , o b iecu ję. Ch ces z, żeb y m o d p ro wad ził cię d o p o k o ju ? – Nie, to ty lk o p o g o rs zy s p rawę. Ro ześ miał s ię. – No co ? – Nic. Przy p o mn iał mi s ię was z p ierws zy d zień w p rzed s zk o lu . Płak ałaś . I two ja mama p łak ała. To b y ło tak , jak b y ś my ju ż n ig d y mieli was n ie zo b aczy ć. – Gd zie b y ła Wren ? – Bo ziu , n ie wiem. Pewn ie wy b ierała s o b ie p ierws zeg o n arzeczo n eg o . – M ama p łak ała? Tata zas mu cił s ię i żało ś n ie u ś miech n ął. – Tak … – Szczerze jej n ien awid zę – wy zn ała Cath , k ręcąc g ło wą i p ró b u jąc s o b ie wy o b razić, co to za matk a, k tó ra p łacze w p ierws zy d zień p rzed s zk o la, a p o tem o p u s zcza s wo je d zieci, g d y s ą w p o ło wie trzeciej k las y . Tata p o k iwał g ło wą. – Tak … – M as z o d b ierać telefo n – zazn aczy ła. – Będ ę!

– Kto ś jes zcze d o s tał u g g s y p o d ch o in k ę – p o wied ziała Reag an , o b s erwu jąc k o lejk ę d o b u fetu . – Gd y b y ś my miały wh is k y , to teraz p o win n y ś my s ię n ap ić. – M n ie u g g s y d o d ają o tu ch y – s twierd ziła Cath . – Dlaczeg o ? Bo s ą tak ie ciep łe? – Nie. Bo p rzy p o min ają mi, że mies zk amy w miejs cu , g d zie mo żn a ch o d zić

w u g g s ach i s ię z teg o cies zy ć. Tam, g d zie liczy s ię mo d a, trzeb a u d awać, że ju ż ich n ie lu b is z, alb o wręcz, że n ig d y ci s ię n ie p o d o b ały . Za to w Neb ras ce n ad al mo żes z s ię cies zy ć n o wą p arą. To fajn e. Niewin n o ś ć jes zcze s ię tu n ie s k o ń czy ła. – Ale z cieb ie d ziwaczk a… – wes tch n ęła Reag an . – Tro ch ę mi cieb ie b rak o wało .

*** – Po p ro s tu n ie ch cę – p o wied ział Simo n . – Czeg o n ie ch ces z? – s p y tał Baz. Sied ział n a s wo im b iu rk u i jad ł jab łk o . Trzy mając je zęb ami, zaczął wiązać s zk o ln y zielo n o -fio leto wy k rawat. Simo n , żeb y to zro b ić, n ad al p o trzeb o wał lu s tra. Nawet p o s ied miu latach . – Teg o ws zy s tk ieg o – o d p o wied ział Simo n , wcis k ając g ło wę w p o d u s zk ę. – Nie ch cę n iczeg o ro b ić. Nie ch cę n awet ro zp o czy n ać teg o d n ia, b o b ęd zie to o zn aczało , że mu s zę g o tak że s k o ń czy ć. Baz zawiązał p ó ł-win d s o ra i o d g ry zł k awałek jab łk a. – No , n o , Sn o w. Nie b rzmis z jak „n ajp o tężn iejs zy czaro d ziej o d s etek lat”. – Bzd u ry – o d ciął s ię Simo n . – Kto to w o g ó le ro zg ad u je? – Ch y b a s am M ag . Ciąg le o to b ie g ad a. „Ten , k tó reg o p rzep o wied ziały p ro ro ctwa”, „b o h ater, n a k tó reg o czek aliś my ”, i tak d alej. – Nie ch cę b y ć b o h aterem. – Kłamczu ch . – Oczy Baza b y ły ch ło d n e i s zare, a s p o jrzen ie p o ważn e. – Dzis iaj – d o d ał s k arco n y Simo n . – Nie ch cę b y ś b o h aterem d zis iaj. Baz s p o jrzał n a o g ry zek i rzu cił n im n a b iu rk o Simo n a. – Pró b u jes z mn ie n amó wić, żeb y ś my zwiali z lek cji? – Ows zem. – No to ci s ię u d ało . A teraz ws tawaj. Simo n wy s zczerzy ł zęb y w u ś miech u i wy s k o czy ł z łó żk a. Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w s ty czn iu 2 0 1 2 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

23

– Co o zn acza „n k p l”? – s p y tała Cath . Reag an s p o jrzała n a n ią ze s weg o łó żk a. Ro b iła fis zk i (u wielb iała je), a z u s t zwis ał jej n iezap alo n y p ap iero s . Us iło wała rzu cić p alen ie. – Zad aj to p y tan ie jes zcze raz, ale tak , żeb y m zro zu miała, co mó wis z. – N-k -p -l. Do s tałam ark u s z z mo imi o cen ami, ale zamias t A lu b B mam n ap is an e „n k p l”. – Niek o mp letn e – p o wied ziała Reag an . – To zn aczy , że ws trzy mali o s tateczn ą o cen ę. – Kto ? – Nie wiem, twó j p ro fes o r. – Czemu ? – Nie wiem. Zwy k le tak s ię ro b i w wy jątk o wy ch p rzy p ad k ach , n a p rzy k ład g d y mas z zd awać w d ru g im termin ie. Cath p atrzy ła n a s wó j ark u s z. Ps y ch o lo g ię n ad ro b iła zaraz p o p o wro cie, więc s p o d ziewała s ię d o s tać A. (M iała tak wy s o k ą ś red n ią z całeg o s emes tru , że n ie mu s iałab y n awet p o d ch o d zić d o eg zamin u , b y d o s tać d o b rą o cen ę k o ń co wą). Zajęcia z p is an ia to zu p ełn ie in n a h is to ria. Cath n ie o d d ała p racy zaliczen io wej, więc s p o d ziewała s ię n ajwy żej C, ch o ć b ard ziej p rawd o p o d o b n e b y ło n awet D. Nie miała z ty m p ro b lemu , D jej n ie p rzes zk ad zało . Po s tan o wiła zap łacić tak ą cen ę za o s tatn i s emes tr. Za Nick a. Za Lev ieg o . Za p lag iat. By ła to cen a za d o wied zen ie s ię, że n ie ch ce b y ć au to rk ą k s iążek o u p ad k u i s amo tn o ś ci n a amery k ań s k iej ws i an i o n iczy m in n y m. Cath g o to wa b y ła p rzy jąć to D i iś ć d alej. Nk p l. – Co ja mam teraz zro b ić? – zap y tała. – Ku rd e, Cath , n ie mam p o jęcia. M o że p o g ad aj z p ro fes o rem? Przez cieb ie d o s tan ę rak a p łu c.

W An d rews Hall b y ła p o raz trzeci, o d k ied y o d eb rała ark u s z o cen . Za p ierws zy m i d ru g im razem p o p ro s tu wes zła d o ś ro d k a, p rzemas zero wała p rzez cały b u d y n ek i wy s zła d rzwiami n a d ru g im k o ń cu . Ty m razem jed n ak b y ło lep iej. Ty m razem s k o rzy s tała jes zcze z to alety . Wes zła d o b u d y n k u , g d y k o ń czy ły s ię zajęcia z g o d zin y s zes n as tej. Ko ry tarze zalewała fala d ziewcząt o mo d n y ch fry zu rach i ch ło p có w wy g ląd ający ch jak Nick . Cath d ała n u ra d o to alety i s ied ziała w d rewn ian ej k ab in ie, czek ając, aż fala o p ad n ie. Kto ś zad ał s o b ie tru d , b y wy ry ć n a d rzwiach n iemal cały tek s t Stairway to Heaven – n ap rawd ę s ię n amęczy ł. „Ech , ci filo lo d zy an g iels cy ”. W ty m s emes trze Cath n ie miała żad n y ch wy k ład ó w z an g iels k ieg o i zas tan awiała s ię n awet, czy n ie zmien ić tematu p racy licen cjack iej. Alb o mo że n ad al zo s tan ie p rzy an g lis ty ce, ale zmien i p is an ie k reaty wn e n a literatu rę ren es an s o wą? To b y s ię mo g ło p rzy d ać w p rawd ziwy m ży ciu – wy p ełn ić g ło wę s o n etami i wy o b rażen iami J ezu s a. „Czy s tu d io wan ie czeg o ś , co n ik o g o in n eg o n ie in teres u je, o zn acza że ws zy s cy in n i d ad zą ci s p o k ó j?” Po wo li o twarła d rzwi k ab in y , d la zach o wan ia p o zo ró w s p u ś ciła wo d ę, a p o tem p rzemy ła twarz n ad u my walk ą. Da rad ę. Wy s tarczy ty lk o o d n aleźć s ek retariat i zap y tać, g d zie zn ajd u je s ię g ab in et p ro fes o r Pip er. Zres ztą p ewn ie n awet jej tam n ie b ęd zie. Ko ry tarz ju ż n iemal całk o wicie o p u s to s zał. Cath o d n alazła s ch o d y i k ieru jąc s ię zn ak ami, p o s zła d o s ek retariatu . Do k o ń ca k o ry tarza, za ro g iem. Gd y b y u d ało s ię jej ty lk o p rzejś ć o b o k s ek retariatu , b y łb y to s p o ry p o s tęp . Szła więc p o wo li, d o ty k ając k ażd y ch d rewn ian y ch d rzwi. – Cath ? M imo że b y ł to g ło s k o b iecy , Cath n ajp ierw s p an ik o wała, s ąd ząc, że to Nick . – Cath ! Od wró ciła s ię i w g ab in ecie n ap rzeciwk o zo b aczy ła p ro fes o r Pip er, s to jącą p rzy b iu rk u . Ges tem p rzy wo łała ją d o s ieb ie. Cath p o d es zła. – Zas tan awiałam s ię, co u cieb ie s ły ch ać – p o wied ziała, u ś miech ając s ię ciep ło . – Tak n ag le zn ik n ęłaś . Ch o d ź, p o ro zmawiajmy . Ws k azała jej k rzes ło , więc Cath u s iad ła. (Najwy raźn iej p an i p ro fes o r p o trafiła s tero wać n ią za p o mo cą p ro s ty ch ru ch ó w d ło n ią. J ak jak iś zak lin acz p s ó w). Wy k ład o wczy n i wy s zła zza b iu rk a i u s iad ła n a b lacie. J ak to o n a. – Co s ię s tało ? Do k ąd cię p o n io s ło ?

– J a… n ig d zie n ie o d es złam – o d rzek ła Cath . Za to teraz in ten s y wn ie o ty m my ś lała. Ws zy s tk o d ziało s ię zb y t s zy b k o , n ie b y ła p rzy g o to wan a n a tak ą ewen tu aln o ś ć, czy li n a zrealizo wan ie teg o , p o co tu p rzy s zła. – Ale n ie o d d ałaś p racy zaliczen io wej. Czy co ś s ię s tało ? Cath wzięła g łęb o k i o d d ech i s tarała s ię zab rzmieć s p o k o jn ie. – Tak jak b y . M ó j tata trafił d o s zp itala. Ale n ie b y ł to g łó wn y p o wó d . J u ż wcześ n iej p o d jęłam d ecy zję, że jej n ie n ap is zę. Pro fes o r Pip er wy d awała s ię zas k o czo n a. Trzy mając s ię k rawęd zi b latu , p o ch y liła s ię w s tro n ę Cath . – Ale d laczeg o ? Z n iecierp liwo ś cią czek ałam n a efek ty two jej p racy . – Po p ro s tu … – zaczęła Cath . – Zd ałam s o b ie s p rawę, że ja s ię n ie n ad aję d o p is an ia p o wieś ci. Pro fes o r zamru g ała i o d rzu ciła g ło wę d o ty łu . – O czy m ty mó wis z? Kap italn ie s ię d o teg o n ad ajes z. J es teś d o teg o s two rzo n a! Cath , to jes t ci p rzezn aczo n e. Teraz Cath zamru g ała. – Nie. J a… s tarałam s ię. Zacząć o p o wiad an ie. J a… p an i p ro fes o r, ja zn am p an i zd an ie o fik cji fan o ws k iej, a właś n ie to ch cę p is ać. To jes t mo ja p as ja. I jes tem w ty m n ap rawd ę d o b ra. – Nie mam wątp liwo ś ci – o d rzek ła k o b ieta. – Sn u cie h is to rii mas z we k rwi. Lecz to n ie tłu maczy , d laczeg o n ie o d d ałaś p racy zaliczen io wej. – Kied y zd ałam s o b ie s p rawę, że to n ie d la mn ie, n ie mo g łam s ię ju ż zmo b ilizo wać. Ch ciałam p o p ro s tu ro b ić ju ż co ś in n eg o . Pro fes o r p rzy p atrzy ła s ię Cath u ważn ie, b ęb n iąc p alcami o b lat b iu rk a. „A więc tak to wy g ląd a, k ied y o s o b a zd ro wa p s y ch iczn ie b ęb n i o co ś p alcami”. – Dlaczeg o p o wtarzas z, że s ię n ie n ad ajes z? – zap y tała. – Two je p race p rzez cały s emes tr b y ły b ard zo d o b re. Ws zy s tk o z n imi b y ło w p o rząd k u . J es teś jed n ą z mo ich n ajb ard ziej o b iecu jący ch s tu d en tek . – Ale ja n ie ch cę p is ać włas n ej p ro zy – p o wied ziała Cath z emfazą. – Nie ch cę p is ać o mo ich włas n y ch p o s taciach an i o p is y wać mo ich włas n y ch ś wiató w. Nie d b am o n ie. – Trzy mając d ło n ie n a u d ach , zacis n ęła p ięś ci. – Zależy mi n a Simo n ie Sn o w. Wiem, że jak o p o s tać n ie n ależy d o mn ie, ale to n ie ma d la mn ie zn aczen ia. Pręd zej d am s ię p o ch ło n ąć rzeczy wis to ś ci, k tó rą k o ch am i ro zu miem, n iż zaczn ę s ama two rzy ć co ś o d zera.

Pro fes o r p o ch y liła s ię. – Ale p rzecież n ie ma n ic b ard ziej is to tn eg o o d two rzen ia czeg o ś o d zera. – Na jej ład n ej twarzy p o jawił s ię g ry mas zawzięto ś ci. – Po my ś l, Cath . Two rząc, jes teś jak b ó g , alb o jak matk a. Nie ma n ic b ard ziej u p ajająceg o n ad two rzen ie czeg o ś o d zera. Two rzen ie z s amej s ieb ie. Cath n ie o czek iwała, że p ro fes o r Pip er p o p rze jej d ecy zję, ale czeg o ś tak ieg o ró wn ież s ię n ie s p o d ziewała. Nie s ąd ziła, że p ro fes o r b ęd zie o p o n o wać. – Dla mn ie to b ez zn aczen ia – o d p arła. – Czy li wo lis z wziąć, czy też p o ży czy ć, co ś , co s two rzy ł k to in n y ? – Zn am Simo n a i Baza. Zn am s p o s ó b ich my ś len ia, wiem, co czu ją. Kied y o n ich p is zę, całk o wicie s ię zatracam i jes tem wted y s zczęś liwa. Za to p is an ie czeg o ś s wo jeg o jes t jak p ły wan ie p o d p rąd . Alb o jak … s p ad an ie w p rzep aś ć i ch wy tan ie s ię w n ap ręd ce wy o b rażo n y ch g ałęzi. – Ows zem – p rzy tak n ęła p ro fes o r, mach ając ręk ą p rzed n o s em Cath , jak b y ch ciała złap ać mu ch ę. – Tak właś n ie mas z s ię czu ć. Cath p o k ręciła g ło wą. W o czach miała łzy . – No to ja teg o n ien awid zę. – Nap rawd ę n ien awid zis z? A mo że p o p ro s tu s ię teg o b o is z? Cath wes tch n ęła i p o s tan o wiła wy trzeć o czy ręk awem s wetra. In n y d o ro s ły ju ż b y jej p o d ał p u d ełk o ch u s teczek , ale p ro fes o r Pip er d alej n acis k ała. – Do s tałaś s ię n a mo je zajęcia w try b ie wy jątk o wy m. M u s iałaś b ard zo ch cieć p is ać. Two je p race b y ły ws p an iałe. Nie s p rawiało ci to żad n ej p rzy jemn o ś ci? – W p o ró wn an iu d o p is an ia o Simo n ie n ie. – Na lito ś ć b o s k ą, Cath , czy ty s ię n ap rawd ę p o ró wn u jes z d o n ajb ard ziej p o p u larn ej ws p ó łczes n ej au to rk i? – Tak – p o wied ziała Cath . – Po n ieważ g d y p is zę, u ży wając p o s taci s two rzo n y ch p rzez Gemmę T. Les lie, czas em, w n iek tó ry ch as p ek tach , jes tem o d n iej lep s za. Wiem, że to b rzmi jak wariactwo , ale wiem też, że to p rawd a. Nie jes tem b o g iem. Nie p o trafiłab y m n ig d y s two rzy ć Świata M ag ó w, ale jes tem n ap rawd ę b ard zo d o b ra w man ip u lo wan iu ty m ś wiatem. Z jej p o s taciami p o trafię zro b ić d u żo więcej, n iż p o trafiłab y m ze s wo imi. M o je p o s taci s ą… p łas k ie w p o ró wn an iu d o teg o , co o n a wy my ś la. – Ale z fik cją fan o ws k ą n ie mo żes z n ic zro b ić. To jak martwy p o ró d . – M o g ę u d o s tęp n ić ją d o czy tan ia. M n ó s two lu d zi mn ie czy ta.

– Nie d as z rad y s ię z teg o u trzy mać. Nie mo żes z n a ty m o p ierać k ariery . – A tak w o g ó le ile o s ó b u trzy mu je s ię z p is an ia? – wy p aliła Cath . Czu ła, jak b y w ś ro d k u ws zy s tk o jej p ęk ało . Trzas k ały jej n erwy , traciła p an o wan ie n ad s o b ą, ś cis k ał s ię jej p rzeły k . – Pis zę, b o to k o ch am. Tak jak in n i ro b ią n a d ru tach alb o zb ierają zn aczk i. A p ien iąd ze b ęd ę zarab iać w jak iś in n y s p o s ó b . Pro fes o r Pip er wy p ro s to wała s ię i s p lo tła ramio n a n a p iers i. – Nie mam zamiaru d łu żej d y s k u to wać z to b ą o fan fik cji. – To d o b rze. – Ale jes zcze n ie s k o ń czy łam. Cath zn ó w g łęb o k o o d etch n ęła. – Ob awiam s ię – p o wied ziała p ro fes o r – że n ig d y n ie o d k ry jes z, d o czeg o jes teś zd o ln a. Że n ig d y n ie zo b aczy s z, i że ja tak że n ie zo b aczę, ws zy s tk ich ty ch cu d ó w, k tó re w to b ie d rzemią. M as z rację, n ic, co o d d ałaś w trak cie s emes tru , n ie mo g ło s ię ró wn ać z Simonem Snowem i spadkobiercą Maga, ale b y ł w ty m o g ro mn y p o ten cjał! Two je p o s tacie wierzg ają, jak b y s ię ch ciały wy rwać ze s tro n k s iążk i. Cath wy wró ciła o czami i wy tarła n o s w ramię. – M o g ę ci zad ać p y tan ie? – J es tem p rzek o n an a, że tak czy in aczej je p an i zad a. Ko b ieta u ś miech n ęła s ię. – Czy p o mag ałaś Nick o wi M an tero wi p rzy p is an iu jeg o p racy ? Cath s p o jrzała w s u fit i n erwo wo zwilży ła d o ln ą warg ę. Po czu ła, że n ap ły wa n o wa fala łez. Ch o lera. A ju ż p rawie mies iąc n ie p łak ała. Sk in ęła g ło wą. – Tak my ś lałam – p o wied ziała mięk k o p ro fes o r Pip er. – Niemal s ły s załam twó j g ło s . Szczeg ó ln ie w ty ch n ajlep s zy ch frag men tach . Cath zamarła. – Nick jes t mo im as y s ten tem, właś n ie u mn ie p rzed ch wilą b y ł, i ch o d zi n a mo je zajęcia d la zaawan s o wan y ch . J eg o s ty l… d o ś ć mo cn o s ię zmien ił. Cath s p o jrzała n a d rzwi. – Cath … – Słu ch am? – Nie p o trafiła n a n ią s p o jrzeć. – A mo że zawrzemy p ewien u k ład ? Cath milczała. – Nie wp is ałam jes zcze two jej o cen y , b o miałam n ad zieję, że d o mn ie p rzy jd zies z.

Nie mu s zę jej wp is y wać. M o g łab y m ci d ać res ztę s emes tru n a n ap is an ie zaleg łeg o o p o wiad an ia. M iałaś s zan s ę n a s o lid n e A, a mo że n awet n a A z p lu s em. Cath p o my ś lała o s wo jej ś red n iej. I o s ty p en d iu m. I o ty m, że b y je u trzy mać, b ęd zie mu s iała mieć n ajlep s ze o cen y . Nie mo g ła s o b ie p o zwo lić n a b łęd y . – M o że p an i to zro b ić? – M o g ę ro b ić, co mi s ię p o d o b a, jeś li ch o d zi o mo ich s tu d en tó w. J es tem b o g in ią rzeczy mały ch . Cath p o czu ła, jak p azn o k cie wb ijają s ię jej w d ło n ie. – Czy mo g ę to p rzemy ś leć? – Oczy wiś cie. – J ej to n b y ł b eztro s k i. – J eś li s ię zd ecy d u jes z, b ęd ę s ię ch ciała z to b ą reg u larn ie s p o ty k ać, p rzez cały s emes tr, i ro zmawiać o p o s tęp ach p racy . To tak jak b y ś miała in d y wid u aln y to k . – Do b rze, p rzemy ś lę to . J a… y y y , d zięk u ję p an i. Po d n io s ła to rb ę i ws tała. Zn alazła s ię zd ecy d o wan ie zb y t b lis k o wy k ład o wczy n i, więc o p u ś ciła o czy i s zy b k o p rzes u n ęła s ię k u d rzwio m. Nie p o d n io s ła wzro k u , p ó k i n ie d o tarła d o s wo jeg o ak ad emik a i n ie wy s iad ła z win d y .

– M ó wi Art. – Czy tak teraz o d b ieras z telefo n ? – Cześ ć, Cath . – Żad n eg o „h alo ”? – Nie p o d o b a mi s ię „h alo ”. M ó wiąc „h alo ?”, b rzmię, jak b y m ju ż miał d emen cję. J ak b y m n ig d y wcześ n iej n ie s ły s zał d zwo n ien ia telefo n u i n ie b y ł p ewien , co mam z ty m zro b ić. „Halo ?” – Tato , jak s ię czu jes z? – Do b rze. – J ak d o b rze? – Co d zien n ie k o ń czę p racę o p iątej. Ko lacje jem z b ab cią. A d ziś ran o Kelly p o wied ział mi, że wy d aję s ię „n iezwy k le s tab iln y ”. – To rzeczy wiś cie n iezwy k łe. – Po wied ział mi też, że n ie mo żemy u ży ć Fran k en s tein a w n as zej rek lamie Fran k en b ean s , b o ten ju ż n ik o g o n ie o b ch o d zi. Dzieciak i ch cą zo mb ie. – Ale p rzecież n ie n azy wa s ię to Zo mb ieb ean s . – Ale b ęd zie tak , jak s ię Kelly u p rze. Ko mb in u jemy więc z „co ś n a ząb i”.

– Rety , jak ci s ię wo b ec teg o u d ało p o zo s tać s tab iln y m? – Fan tazjo wałem o ty m, że zjad am jeg o mó zg . – I tak jes tem p o d wrażen iem, tato . A tak w o g ó le to ch y b a p rzy jad ę n a p rzy s zły week en d . – J eś li ch ces z… Nie ch cę, żeb y ś s ię o mn ie martwiła, Cath . Lep iej s ię czu ję, g d y wiem, że jes teś s zczęś liwa. – Có ż, jes tem s zczęś liwa, g d y s ię o cieb ie n ie martwię. Ży jemy w s y mb io zie! – A s k o ro o s y mb io zie… co tam u two jej s io s try ?

Tata s ię my lił. Cath lu b iła s ię martwić. Czu ła s ię d zięk i temu tak a p ro ak ty wn a, n awet jeś li b y ła całk o wicie b ezrad n a. J ak w s p rawie z Lev im. Nie mo g ła p rzewid zieć teg o , czy s p o tk a g o n a k amp u s ie. Ale mo g ła s ię zamartwiać, b o martwien iem s ię n iejak o zap o b ieg ała temu s p o tk an iu . J ak b y zamartwian ie s ię b y ło s zczep io n k ą. J ak wted y , g d y o b s erwu je s ię czajn ik , żeb y d o p iln o wać, że wo d a n ig d y s ię n ie zag o tu je. Wy p raco wała s o b ie k o jące n awy k i u my s ło we, martwiąc s ię, że n atk n ie s ię n a Lev ieg o , a p o tem p rzek o n u jąc s amą s ieb ie, że d o teg o n ie d o jd zie. Po p ierws ze d lateg o , że Reag an o b iecała trzy mać g o z d alek a. A p o d ru g ie, b o Lev i n ie miał żad n eg o in teres u , b y p o jawiać s ię w tej częś ci k amp u s u . Cath p o wtarzała s o b ie, że cały s wó j czas s p ęd za n a Kamp u s ie Ws ch o d n im, u cząc s ię o wo łach alb o p racu jąc w Starb u ck s ie, ewen tu aln ie w s wo jej k u ch n i, g d zie cału je s ię z ład n y mi d ziewczy n ami. Nie b y ło p o wo d ó w, b y ich ś cieżk i s ię p rzecięły . A jed n ak … zamierała za k ażd y m razem, g d y wid ziała b lo n d wło s y i zielo n ą k u rtk ę – czy też za k ażd y m razem, g d y p rag n ęła je zo b aczy ć. Tak jak teraz. Ale ty m razem o n b y ł tu , g d zie n ie p o win ien . Sied ział p rzed jej d rzwiami. Ży wy d o wó d , że n ie d o ś ć mo cn o s ię zamartwiała. Lev i też ją d o s trzeg ł i zerwał s ię z p o d ło g i. Nie u ś miech ał s ię. (Dzięk i Bo g u . Nie miała n as tro ju n a jeg o u ś miech y ). Zro b iła o s tro żn y k ro k d o p rzo d u . – Reag an jes t n a zajęciach – o zn ajmiła, g d y zn ajd o wała s ię jes zcze d o ś ć d alek o . – Wiem, d lateg o tu jes tem. Cath p o k ręciła g ło wą. M o g ło to o zn aczać „n ie” alb o „n ie ro zu miem” – o b ie

wers je b y ły b ard zo p rawd o p o d o b n e. Zatrzy mała s ię. Brzu ch tak b ard zo ją b o lał, że miała o ch o tę zg iąć s ię wp ó ł. – Ch ciałem ci ty lk o co ś p o wied zieć – zaczął s zy b k o Lev i. – Nap rawd ę n ie ch cę, żeb y ś wch o d ził. – Nie ma s p rawy , p o wiem ci tu taj. Cath ch wy ciła s ię za b rzu ch i s k in ęła g ło wą. Lev i tak że. Wcis n ął ręce w k ies zen ie k u rtk i. – M y liłem s ię – p o wied ział. Zn ó w s k in ęła g ło wą. Ph i, to jas n e. Po za ty m n ad al n ie wied ziała, czeg o o n o d n iej ch ce. Wcis n ął ręce jes zcze g łęb iej. – Cath – rzek ł p o ważn ie. – To n ie b y ł zwy k ły p o cału n ek . – W p o rząd k u . – Cath s p o jrzała mu p rzez ramię n a d rzwi. Po d es zła o k ro k b liżej, trzy mając k lu cze w g ó rze, jak b y n a zn ak , że ju ż s k o ń czy li. Lev i zs zed ł jej z d ro g i. Zmies zan y , ale wciąż g rzeczn y . Cath wło ży ła k lu cz d o zamk a, n as tęp n ie n acis n ęła k lamk ę i zwies iła g ło wę. Sły s zała jeg o o d d ech i to , że p rzes tęp u je z n o g i n a n o g ę. Cały Lev i. – Któ ry ? – zap y tała. – Co k tó ry ? – Któ ry p o cału n ek ? – J ej g ło s b y ł s łab y i d elik atn y . J ak mo k ry p ap ier. – Ten p ierws zy – o d p arł Lev i p o k ilk u s ek u n d ach . – A d ru g i ju ż b y ł, tak ? Dru g i b y ł zwy k ły ? Lev i zb liży ł s ię. – Nie ch cę ro zmawiać o d ru g im. – Szk o d a. – Wo b ec teg o tak , d ru g i b y ł zwy k ły , n ic n ie zn aczy ł. – A trzeci? – Czy to p o d ch wy tliwe p y tan ie? Cath wzru s zy ła ramio n ami. – Cath … p ró b u ję ci co ś wy jaś n ić. Od wró ciła s ię d o n ieg o i o d razu teg o p o żało wała. M iał tak ie zmierzwio n e wło s y . Częś ć zaczes an a b y ła d o ty łu , ale res zta o p ad ała mu n a czo ło . I n ie u ś miech ał s ię, więc b łęk itn e o czy całk o wicie zd o min o wały jeg o p o ciąg łą twarz.

– Co mi p ró b u jes z wy jaś n ić? – Że to n ie b y ł p o p ro s tu p o cału n ek , Cath er. Nie ma żad n eg o „p o p ro s tu ”. – Nie ma? – Nie. – No i? – J ej g ło s zab rzmiał d u żo s p o k o jn iej, n iż s ię czu ła. M iała wrażen ie, że jej o rg an y wewn ętrzn e s k ręcają s ię w n erwo wą p u lp ę. J ej wn ętrzn o ś ci p rak ty czn ie p rzes tały is tn ieć. Nas tęp o wała d ezin teg racja n erek , żo łąd ek wy wracał s ię n a lewą s tro n ę, s zarp iąc tch awicę. – No i… ech – wes tch n ął Lev i z fru s tracją, p rzeczes u jąc wło s y o b iema d ło ń mi. – No i p rzy k ro mi. Nie wiem, czemu tak p o wied ziałem, wted y , w s zp italu . To zn aczy wiem, d laczeg o to p o wied ziałem, ale n ie miałem racji. Bard zo s ię my liłem. I żału ję, że n ie mo g ę co fn ąć s ię w czas ie d o p o ran k a, g d y s ię tu o b u d ziłem, i s zczerze z s o b ą s amy m p o ro zmawiać, żeb y zap o b iec temu ws zy s tk iemu , co s ię p o tem wy d arzy ło . – Zas tan awiam s ię… – zaczęła – czy g d y b y is tn iały weh ik u ły czas u , lu d zie p o d ró żo walib y w p rzy s zło ś ć. – Cath er… – Co ? – Co o ty m my ś lis z? Co o ty m my ś lała? W o g ó le n ie my ś lała. Zas tan awiała s ię, czy d ało b y s ię ży ć b ez n erek . Led wie trzy mała s ię n a n o g ach . – Wciąż n ie wiem, co to ws zy s tk o zn aczy – o d p arła. – To zn aczy , że… n ap rawd ę b ard zo cię lu b ię. – J eg o ręk a zn ó w p o węd ro wała we wło s y . Ty lk o jed n a. Zaczes ał je d o ty łu . – Wies z, n ap rawd ę b ard zo . I ch ciałb y m, żeb y ten p o cału n ek b y ł p o czątk iem czeg o ś , a n ie k o ń cem. Cath s p o jrzała Lev iemu w twarz. Ściąg ał b rwi, p rzez co n ad n o s em zro b iła mu s ię zmars zczk a. J eg o p o liczk i, ch y b a p o raz p ierws zy , b y ły całk o wicie g ład k ie. Us ta zaś b ard ziej n iż k ied y k o lwiek miały wy k ró j jak u lalk i i n ie b y ło n a n ich an i cien ia u ś miech u . – Czu łem, jak b y to b y ł p o czątek czeg o ś – p o wied ział. Wło ży ł ręce d o k ies zen i i zach wiał s ię lek k o d o p rzo d u . J ak b y ch ciał n a n ią wp aś ć. Cath co fn ęła s ię i p rzy lg n ęła p lecami d o d rzwi. Kiwn ęła g ło wą. – Ok ej. – Ok ej?

– Tak . – Od wró ciła s ię i p rzek ręciła k lu cz. – M o żes z wejś ć. Ale co d o res zty , to jes zcze n ie jes tem p ewn a. – Do b rze – o d p arł Lev i. W jeg o g ło s ie d ało s ię ju ż u s ły s zeć zaczątek u ś miech u i p rzy p rawiło ją to n iemal o zawał.

*** – Nie u fam ci – p o wied ział Simo n , k u rczo wo trzy mając Baza za ramię. – J a to b ie tak że – s p lu n ął n a n ieg o Baz. Do s ło wn ie s p lu n ął, d ro b in k i ś lin y wy ląd o wały n a p o liczk ach Simo n a. – Nib y czemu mas z mi u fać? – zap y tał Simo n . – To w k o ń cu ja wis zę n ad p rzep aś cią! Bas il s p o jrzał n a n ieg o z n ies mak iem, jeg o ramię d rżało z wy s iłk u . Po d ał Simo n o wi d ru g ą ręk ę, za k tó rą ten mo cn o ch wy cił. – Na Do u g las a J . Hen n in g a – p rzek lął Bas il b ez tch u , co raz b ard ziej p o ch y lając s ię d o p rzo d u . – Zn ając cię, o b u n as zrzu cis z w p rzep aś ć, żeb y ty lk o zro b ić mi n a zło ś ć. Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w lis to p ad zie 2 0 1 0 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

24

Lev i u s iad ł n a jej łó żk u . Cath , zd ejmu jąc k u rtk ę i wy p lątu jąc s zalik s p o d wło s ó w, u d awała, że n ie wie, że n a n ią p atrzy . Głu p io s ię czu ła, zd ejmu jąc b u ty , więc w efek cie w n ich zo s tała. Us iad ła n a k rześ le. – J ak zaliczy łeś zajęcia z literatu ry ? – s p y tała. Lev i p rzy p atry wał s ię jej p rzez k ilk a s ek u n d . – Do s tałem B min u s . – To ch y b a d o b rze, co ? – Ws p an iale. Kiwn ęła g ło wą. – J ak s ię czu je twó j tata? – zap y tał. – Lep iej – o d p arła. – To d o ś ć s k o mp lik o wan e. – A co u s io s try ? – Nie wiem. Właś ciwie ze s o b ą n ie ro zmawiamy . Kiwn ął g ło wą. – Nie jes tem w ty m n ajlep s za – p o wied ziała Cath , o p u s zczając wzro k . – W czy m? – No w ty m, co właś n ie ro b imy . W s p rawach d ams k o -męs k ich . Lev i lek k o s ię ro ześ miał. – No co ? – Bo d u żo lep iej ci id zie w męs k o -męs k ich , tak ? – Hmm. Zap ad ła cis za, k tó rą w k o ń cu p rzerwał Lev i. Cath wied ziała, że mo żn a n a n ieg o liczy ć w tej k wes tii. – Cath ? – Tak ? – Czy to … ? Czy ty mi d ajes z d ru g ą s zan s ę? – Nie wiem – p o wied ziała, p atrząc, jak zacis k ają jej s ię i ro zlu źn iają p ięś ci.

– A ch ces z? – Co mas z n a my ś li? – Po zwo liła s o b ie s p o jrzeć mu w o czy . By ł b lad y i p rzy g ry zał d o ln ą warg ę. – Ch o d zi mi o to , czy … b ęd zies z mi k ib ico wać? Cath p o k ręciła g ło wą i ty m razem miało to wy rażać zmies zan ie. – Co to zn aczy ? – To zn aczy … – Lev i p o ch y lił s ię, wciąż wcis k ając ręce w k ies zen ie. – To zn aczy , że o s tatn ie cztery mies iące u s iło wałem cię p o cało wać, a o s tatn ie s ześ ć ty g o d n i u s iło wałem wy k o mb in o wać, jak im cu d em u d ało mi s ię ws zy s tk o s p iep rzy ć. Teraz ch cę ty lk o to n ap rawić, p o k azać ci, jak b ard zo mi p rzy k ro , i p rzek o n ać, b y ś d ała mi d ru g ą s zan s ę. I ch ciałb y m wied zieć, czy b ęd zies z mi k ib ico wać. Czy wierzy s z, że mi s ię to u d a? Patrzy ła mu p ro s to w o czy , n iep ewn ie, jak b y p rzy k ażd y m jeg o ru ch u ta łączn o ś ć mo g ła zo s tać zerwan a. Sk in ęła g ło wą. Prawa s tro n a jeg o u s t u n io s ła s ię. – Będ ę ci k ib ico wać – wy s zep tała. Nie wied ziała n awet, czy w o g ó le ją u s ły s zał. Uś miech , n ajp ierw n ieś miały , s zy b k o zd o min o wał całą twarz Lev ieg o . Wk ró tce tak że i jej twarz, więc mu s iała s p o jrzeć w in n ą s tro n ę. Od tej ch wili to warzy s zy ł jej s tu wato wy Lev i. Sied ział n a jej łó żk u i s zczerzy ł s ię, jak b y teraz ws zy s tk o miało s ię ju ż u ło ży ć. Po czu ła o ch o tę, b y p o wied zieć mu , żeb y zwo ln ił, że jes zcze n ie jes t d o b rze. Wciąż mu n ie wy b aczy ła i ch o ć n awet miała zamiar to zro b ić, n ad al mu n ie u fała. Nik o mu n ie u fała, w ty m p ro b lem. To b y ł zas ad n iczy p ro b lem. – Po win ien eś zd jąć k u rtk ę – p o wied ziała za to . Lev i ro zp iął s u wak i wy ciąg n ął ręce z ręk awó w, tak że k u rtk a o s u n ęła s ię za n im n a łó żk o . M iał n a s o b ie s weter, k tó reg o wcześ ​n iej n ie wid ziała. Oliwk o wy k ard ig an z k ies zen iami i s k ó rzan y mi g u zik ami. Zas tan awiała s ię, czy d o s tał g o n a ś więta. – Ch o d ź n o – p o wied ział. Cath p o k ręciła g ło wą. – Nie jes tem jes zcze g o to wa n a „ch o d ź n o ”. Lev i wy ciąg n ął ręk ę, Cath zes zty wn iała, ale o k azało s ię, że s ięg a ty lk o w s tro n ę b iu rk a p o jej lap to p a. Po d n ió s ł g o . – Nic ci n ie zro b ię – o b iecał. – No ch o d ź tu .

– To jes t twó j n ajlep s zy tek s t, tak ? „Nic ci n ie zro b ię”? – Wiem, że zab rzmiało g łu p io , ale d en erwu ję s ię p rzy to b ie. Pro s zę cię. – Os tateczn e mag iczn e s ło wo . Cath b y ła ju ż g o to wa. Ko p n ięciem zd jęła b u ty i u s iad ła trzy d zieś ci cen ty metró w o d n ieg o . J eś li o n a s tres o wała jeg o , to o n s p rawiał, że wp ad ała w k atato n ię. Po ło ży ł k o mp u ter n a jej k o lan ach . Kied y n a n ieg o s p o jrzała, u ś miech ał s ię. Nerwo wo . – Cath er – zaczął – p o czy taj mi tro ch ę two ich rzeczy . – Co ? Czemu ? – Bo n ie wiem, jak in aczej to ro zp o cząć. Bo to ws zy s tk o u łatwia. Bo s p rawia, że… ty jes teś łatwiejs za. – Cath u n io s ła b rwi, a o n p o trząs n ął g wałto wn ie g ło wą, czo ch rając wło s y ręk ą. – To też g łu p io zab rzmiało , wiem. Cath o two rzy ła lap to p a i włączy ła g o . To s zalo n e. Po win n i teraz ro zmawiać. Po win n a mu zad awać p y tan ia, a o n p o win ien s ię k ajać. On a tak że p o win n a p rzep ras zać i mó wić mu , jak im g łu p im p o my s łem jes t ta ro zmo wa. – Nie p amiętam, n a czy m s k o ń czy liś my – p o wied ziała. – Simo n d o tk n ął d ło n i Baza i o k azało s ię, że jes t zimn a. – J ak to mo żliwe, że to p amiętas z? – Ko mó rk i mó zg u o d p o wied zialn e za czy tan ie p rzen io s ły s ię u mn ie d o o b s zaru o d p o wiad ająceg o za p amięć. Cath o two rzy ła d o k u men t i o d s zu k ała frag men t. – „Dło ń Baza b y ła jed n ak zimn a i wio tk a – p rzeczy tała n a g ło s . – Kied y Simo n p rzy jrzał s ię z b lis k a, o k azało s ię, że jeg o k o leg a ś p i”. – Po d n io s ła wzro k i s p y tała: – Nie wy d aje ci s ię to d ziwn e? Lev i o b ró cił s ię p rzo d em d o n iej. Sp ló tł ręce n a p iers i i ramien iem o p arł s ię o ś cian ę. Uś miech n ął s ię i wzru s zy ł ramio n ami. Cath zn o wu p o trząs n ęła g ło wą, ty m razem n ie wied ząc, co ch ce ty m g es tem wy razić, p o czy m s p o jrzała n a ek ran i zaczęła czy tać. Simo n tak że b y ł zmęczo n y . Zas tan awiał s ię, czy żło b ek n ie jes t ab y o b ło żo n y zak lęciem u s y p iający m. M y ś lał o ws zy s tk ich ty ch maleń k ich d zieciach , o n iemo wlak ach – o Bazie – k tó re o b u d ziły s ię w p o k o ju p ełn y m wamp iró w. Wres zcie u s n ął. Gd y s ię o b u d ził, Baz s ied ział o p arty p lecami o k o min ek i p atrzy ł n a zająca.

– Po s tan o wiłem n ie zab ijać cię we ś n ie – p o wied ział, n ie o p u s zczając g ło wy . – Wes o ły ch ś wiąt. Simo n p o tarł o czy i u s iad ł. – – – –

Dzięk i? Pró b o wałeś jak ich ś zak lęć? Na co ? Na zające.

– W liś cie n ie b y ło n ic o rzu can iu n a n ie zak lęć. Nap is an o ty lk o , żeb y je zn aleźć. – Tak – p rzerwał Baz n iecierp liwie. Nie mo g li s p ać d łu g o , n ad al wy g ląd ał n a wy k o ń czo n eg o . – Ale n ad awca p rawd o p o d o b n ie wie, że jes teś czaro d ziejem, i zak ład a, że mo żes z raz n a jak iś czas u ży ć mag ii. – O jak ie zak lęcia ci ch o d zi? – s p y tał Simo n , zerk ając n a ś p iąceg o zająca. – Nie wiem. – Baz zamach ał w p o wietrzu s wo ją ró żd żk ą z b iałą k o ń có wk ą. – Presto mutatio. – Zak lęcie p rzemian y ? Co ty ch ces z zro b ić? – Ek s p ery men tu ję. – Czy to n ie ty twierd ziłeś , że zan im wk o p ię s ię w co ś n ieb ezp ieczn eg o , p o win ien em zg ro mad zić więcej d an y ch ? – Ale to b y ło zan im zmarn o wałem p ó ł n o cy n a wp atry wan ie s ię w teg o ch o lern eg o zająca. – Baz mach n ął ró żd żk ą i wy p o wied ział zak lęcie: – Przed tem i p o tem. – Przed tem i p o tem d ziała ty lk o n a is to ty ży we – zau waży ł Simo n . – M ó wię p rzecież, że ek s p ery men tu ję. Ku k u ry k u . Nic s ię n ie s tało . – Dlaczeg o n ie s p ałeś d łu żej? – zap y tał Simo n . – Wy g ląd as z, jak b y ś n ie s p ał o d p ierws zej k las y . J es teś b lad y jak d u ch . – Du ch y n ie s ą b lad e, ty lk o p rzezro czy s te. I wy b acz, że n ie mam o ch o ty zwin ąć s ię w k łęb ek i zas n ąć w p o mies zczen iu , w k tó ry m zamo rd o wan o mo ją matk ę. Simo n s ię zmies zał i o p u ś cił wzro k . – Przep ras zam, n ie p o my ś lałem o ty m. – A to n o wo ś ć – p o wied ział Baz i p o n o wn ie mach n ął ró żd żk ą. – Pro s zę. Gło ś n o p rzełk n ął ś lin ę. Simo n p o my ś lał, że mo że p łacze, i o d wró cił s ię, b y d ać mu n ieco p ry watn o ś ci.

– Sn o w… czy jes teś ab s o lu tn ie p ewien , że w ty m liś cie n ie b y ło n ic więcej? Simo n u s ły s zał za p lecami d ziwn y s zeles t. Po d n ió s ł g ło wę i u jrzał, jak g ig an ty czn e ś wiecące zwierzę wierci s ię p rzez s en . Baz ws tał. Simo n ró wn ież. Zro b ił k ro k d o ty łu i ch wy cił Baza za ramię. – Uważaj! – s y k n ął Baz, wy ry wając s ię mu i czmy ch ając z d ala o d p alen is k a. – Wamp iry – o zn ajmił Lev i z zad o wo len iem – s ą łatwo p aln e. – M iał zamk n ięte o czy i o p ierał s ię g ło wą o ś cian ę. Cath p rzy g ląd ała s ię mu p rzez ch wilę. Otwo rzy ł o k o i s ztu rch n ął k o lan em jej n o g ę. Nie s ąd ziła, że s ied zą tak b lis k o s ieb ie. Nad n imi zając wy d awał s ię p rzy b ierać realn e k s ztałty . Ro zp ro s to wał ty ln e n o g i i p o ru s zał n o s em. Zas trzy g ł u s zami. – M amy g o złap ać? – zap y tał Baz. – Po ro zmawiać z n im? Zaś p iewać jak ąś ład n ą czaro d ziejs k ą p io s en k ę? – Nie wiem – p o wied ział Simo n . – Liczy łem n a d als ze in s tru k cje. Zając o twarł ró żo we o k o wielk o ś ci k amy k a. – – – –

Dam ci in s tru k cję. M as z p rzy s o b ie miecz? Tak . Wy jmij g o z p o ch wy . Ale to Ks ięży co wy Zając – zap ro tes to wał Simo n . – Ten s ły n n y .

Zając o d wró cił g ło wę (p o d o k ład n iejs zy ch o g lęd zin ach jeg o o czy o k azały s ię b ard ziej czerwo n e n iż ró żo we) i o two rzy ł p y s zczek – Simo n miał n ad zieję, że ty lk o p o to , b y ziewn ąć – o d s łan iając s iek acze wy g ląd ające jak k ły , jak d łu g ie b iałe o s trza. – M iecz, Sn o w. Szy b k o ! – Baz trzy mał ró żd żk ę w g ó rze, jak b y miał zamiar d y ry g o wać o rk ies trą. Niek ied y b y wał n ap rawd ę p o mp aty czn y . Simo n p rzy ło ży ł p rawą d ło ń n a wy s o k o ś ć b io d ra i wy s zep tał s ło wa mag iczn ej fo rmu ły , k tó rej n au czy ł g o M ag : – Ku s p rawied liwo ś ci, k u o d wad ze, k u o b ro n ie s łab y ch . W o b liczu mo cy . Po p rzez mag ię, mąd ro ś ć i d o b ro . Po czu ł, jak w d ło n i materializu je mu s ię ręk o jeś ć. M ag o s trzeg ał g o , że n ie zaws ze s ię to u d aje; o s trze miało włas n ą wo lę. Gd y b y Simo n p rzy wo łał je w n ieo d p o wied n iej s y tu acji, ch o ćb y i z ig n o ran cji, M iecz M ag ó w n ie p o jawiłb y s ię. Zając, n iemal b o jaźliwie, s ięg n ął p rzed n ią łap ą k u p o d ło d ze, p o czy m

s p ad ł z s u fitu n iczy m u ro czy d o mo wy k ró liczek , k tó ry s tu rlał s ię z k an ap y . – Nie atak u j – p o wied ział Simo n . – Nad al n ie zn amy jeg o zamiaró w… J ak ie mas z zamiary ? – k rzy k n ął. W k o ń cu b y ł to zaczaro wan y zając, mo że więc p o trafił mó wić. J ak b y w o d p o wied zi zwierzę zad arło g ło wę i zap is zczało w k ieru n k u p u s teg o miejs ca n a n ieb ie. – Nie ch cemy cię s k rzy wd zić – zap ewn ił Simo n . – Ty lk o s ię u s p o k ó j. – Na Cro wley a, Sn o w, zamierzas z mu k azać ch o d zić p rzy n o d ze? – Zaws ze to jak ieś wy jś cie. – M y ś lę, że p o win n iś my zwiewać. Zając k u lił s ię p rzy d rzwiach . Simo n s ięg n ął lewą ręk ą p o s wo ją ró żd żk ę. – Sp o k o jn ie, p ro s zę! – zawo łał, zn ó w u ży wając teg o s ło wa o wielk iej mo cy . Zając g n iewn ie s p lu n ął w jeg o s tro n ę. – No d o b rze – zwró cił s ię d o Baza – u ciek amy . Liczę d o trzech . Baz ju ż ru s zy ł d o wy jś cia. Zając n a n ieg o zas y czał, ale n ie s p u s zczał o czu z Simo n a. Zamach n ął s ię p azu rami n a jeg o n o g i. Simo n o wi u d ało s ię o d s k o czy ć, ale zwierzę mo men taln ie zaatak o wało z d ru g iej s tro n y . Gd y Simo n o trzy mał s o lid n y cio s w g ło wę, zaczął s ię zas tan awiać, czy Baz w o g ó le s p ro wad zi p o mo c. Nie miało to p ewn ie żad n eg o zn aczen ia, b o i tak n ik t b y tu n ie zd ąży ł n a czas . Simo n mach n ął mieczem n a zająca, ran iąc g o . Zwierzę co fn ęło łap ę, jak b y u k łu tą k o lcem. Po tem s tan ęło n a ty ln y ch n o g ach i zas k o wy czało . Simo n p o d n ió s ł s ię d o p io n u … b y u jrzeć k u le o g n ia, jed n a p o d ru g iej b ijące w b iałe fu tro . – Ty p rzeb rzy d ły b ru d n y g ry zo n iu ! – k rzy czał Baz. – M iałeś b y ć o p iek u n em i talizman em, a n ie jak imś p iep rzo n y m p o two rem! I p o my ś leć, że p iek łem ci cias tk a i p aliłem k ad zid ła… To za mo je cias tk a! – Ale mu p o wied ziałeś – s k o men to wał Simo n . – Zamk n ij s ię, Sn o w. M as z ró żd żk ę i miecz, ale wo lis z b ez s en s u mielić o zo rem? Simo n p o n o wn ie zamierzy ł s ię mieczem n a zająca. W walce zaws ze wy b ierał miecz zamias t ró żd żk i. Rzu cając k u le mag iczn eg o o g n ia, Baz ró wn ież p ró b o wał u ży ć zak lęcia p araliżu jąceg o i b o les n y ch k lątw. Nic p o za o g n iem n ie p rzy n o s iło efek tu . M iecz s ię p rzy d awał – Simo n mó g ł zran ić zająca – ale n iewy s tarczająco .

Ró wn ie d o b rze mó g ł g o d rap ać ig iełk ą. – Ch y b a jes t o d p o rn y n a mag ię! – k rzy k n ął Baz, g d y zwierzę ru s zy ło n a n ieg o . Simo n ws k o czy ł zająco wi n a g rzb iet i u s iło wał wb ić miecz w g ęs te fu tro n a k ark u . Os trze ześ lizg iwało s ię p o s k ó rze, n ie p rzeb ijając jej. Baz tak że zas zarżo wał. Od rzu cił s wo ją ró żd żk ę i s k o czy ł b es tii n a p ierś . Zając zach wiał s ię i to wy s tarczy ło , b y Simo n złap ał g o za s zy ję. W ferwo rze walk i, g d y s p o g ląd ał p rzez g ęs te fu tro , mig ał mu Baz z o b n ażo n y mi k łami. Zając ru s zy ł n a n ieg o z zęb ami, ale Baz trzy mał s ię jeg o d łu g ieg o u ch a, a d ru g ą ręk ą walił g o w n o s . Nas tęp n ie g ło wa Baza zn ik n ęła w g ęs tej s ierś ci zwierza. Ko lejn ą mig awk ą b y ła twarz k o leg i cała u mazan a k rwią. – Baz! – Simo n s tracił p an o wan ie i zając rzu cił n im p rzez całą k o mn atę. Up ad ł n a materace u s tawio n e w k ręg u , a s iła u d erzen ia s p rawiła, że s ię p o n ich p o to czy ł. Gd y s ię p o zb ierał, u jrzał, jak zając, leżąc n a g rzb iecie, młó ci p o wietrze ws zy s tk imi czterema łap ami. Baz leżał mu n a b rzu ch u , jak b y wtu lał s ię w o g ro mn ą mas k o tk ę, a b iałe fu tro wo k ó ł jeg o g ło wy b y ło p o p lamio n e k rwią. – Nie – wy s zep tał Simo n . – Baz, n ie! – Po d b ieg ł d o zająca, trzy mając o b u rącz n ad g ło wą s wó j miecz, i z całej s iły wb ił g o w czerwo n e o k o . Zając o p ad ł b ezwład n ie, a jed n a z łap zn alazła s ię w o g n iu . – Baz – wy ch ry p iał Simo n , s zarp iąc k o leg ę za ramię. Sp o d ziewał s ię, że ten tak że b ęd zie b ezwład n y , ale n ie p o ru s zy ł s ię. Sp ró b o wał jes zcze raz i wb ił p alce w s zczu p łe ramię Baza. Baz jed n ak s ięg n ął d o ty łu i o d ep ch n ął g o mo cn o . Simo n , zmies zan y , u p ad ł n a p o s ad zk ę. Do p iero wted y d o s trzeg ł, że Baz p rzy cis k a twarz d o s zy i zająca. Że z n ieg o p ije. Na g ard le i n a u s zach zwierza wid ać b y ło ran y cięte, d u żo g łęb s ze, n iż p o trafiłb y zad ać s wo im mieczem. Baz u k ląk ł zająco wi n a p iers i, o d p y ch ając n a b o k p as zczę, i zan u rzy ł u s ta g łęb iej w p o s o ce n a jeg o s zy i. – Baz… – s zep n ął Simo n , z wo ln a d o ch o d ząc d o s ieb ie. Przez ch wilę, a n awet k ilk a ch wil, p o p ro s tu p atrzy ł. Wres zcie wy d awało s ię, że Baz s k o ń czy ł. Po rzu cił zająca i s tan ął o b o k , p lecami d o Simo n a. Simo n o b s erwo wał, jak s ięg a p o M iecz M ag ó w i wy s u wa g o z o k a b es tii. Wted y s ię o d wró cił, ś ciąg n ął ramio n a d o ty łu i zad arł g ło wę. J eg o twarz, cały p rzó d – s zk o ln y k rawat i b iała k o s zu la – o ciek ały k rwią. Krew k ap ała

mu też z n o s a i b ro d y , a n awet u fo rmo wała n iewielk ą k ału żę p o d ręk ą, w k tó rej trzy mał miecz. Ty le k rwi. By ł mo k ry , jak b y d o p iero co wy s zed ł z k rwawej k ąp ieli. Rzu cił Simo n o wi miecz d o s tó p . Po tem ręk awem o tarł u s ta i o czy . W zas ad zie ty lk o ro zmazał k rew jes zcze b ard ziej. Simo n n ie wied ział, co p o wied zieć. J ak zareag o wać n a… co ś tak ieg o . Na całą tę jatk ę. Po d n ió s ł miecz i wy tarł g o d o czy s ta p elery n ą. – Nic ci n ie jes t? Baz o b lizał warg i – „jak b y b y ły s p ierzch n ięte”, p o my ś lał Simo n – i s k in ął g ło wą. – To d o b rze – p o wied ział. I zd ał s o b ie s p rawę, że n ap rawd ę tak my ś li. Cath p rzerwała czy tan ie. Lev i miał o twarte o czy i p rzy g ląd ał s ię jej. Us ta miał zamk n ięte, ale n ie zaciś n ięte, i wy g ląd ał n iemal n a p o d ek s cy to wan eg o . – Czy to ju ż k o n iec? – zap y tał. Ch wy ciła lap to p a. – Czy to za to mn ie lu b is z? – Za co ? – Że ci czy tam? – Czy lu b ię cię, b o p o trafis z czy tać? – Wies z, o co mi ch o d zi. Uś miech n ął s ię s zerzej, tak że wid ać mu b y ło zęb y . Dziwn ie b y ło p atrzeć n a n ieg o w tak i s p o s ó b . Z b lis k a. J ak b y b y ło jej wo ln o . – Częś cio wo – o d p arł. Cath o b ejrzała s ię n erwo wo p rzez ramię. – M y ś lis z, że Reag an b ęd zie miała n am za złe? – Nie. Nie jes teś my p arą o d liceu m. – J ak d łu g o ze s o b ą b y liś cie? – Trzy lata. – By łeś w n iej zak o ch an y ? Od g arn ął wło s y , zmies zan y , ale n ie zażen o wan y . – Ro zp aczliwie. – Och . – Cath s ię o d s u n ęła.

Lev i p rzek rzy wił g ło wę, b y złap ać jej s p o jrzen ie. – Po ch o d zimy z małeg o mias teczk a, g d zie w k las ie w liceu m b y ło jed en aś cie o s ó b . W p ro mien iu d wu s tu mil n ie b y ło n ik o g o in n eg o , z k im k tó rek o lwiek z n as mo g ło b y s ię u mawiać. – I co s ię s tało ? – Przy jech aliś my tu taj. Zd aliś my s o b ie s p rawę, że to d ru g ie n ie jes t jed y n ą o s o b ą n a ś wiecie, z k tó rą mo żn a p ó jś ć n a ran d k ę. – M ó wiła, że cię zd rad zała. Oczy Lev ieg o p o s mu tn iały , lecz wciąż s ię u ś miech ał. – To też. – Ile mas z lat? – Dwad zieś cia jed en . Cath p o k iwała g ło wą. – Wy g ląd as z p o ważn iej. – To p rzez mo je wło s y – p o wied ział z u ś miech em. – Uwielb iam two je wło s y – wy p aliła. Un ió s ł b rew. J ed n ą. Cath zaws ty d zo n a p o trząs n ęła g ło wą, o p u ś ciła p o wiek i i zamk n ęła lap to p a. Lev i p o wo li zb liży ł s ię d o n iej i p o ch y lił g ło wę, więc jeg o k o s my k i o p ad ły d o p rzo d u i p o łas k o tały ją w u ch o . Co fn ęła s ię, czu jąc, że s ię ru mien i. – J a tak że lu b ię two je wło s y – rzek ł. – Przy n ajmn iej tak mi s ię wy d aje… Zaws ze je cias n o związu jes z alb o u p in as z. – To n ied o rzeczn e – p o wied ziała Cath , o d s u wając s ię. – Co ? – To ws zy s tk o . Ty i ja. Ta ro zmo wa. – Dlaczeg o ? – Có ż, n ie wiem n awet, jak d o teg o d o s zło . – Nie wy d aje mi s ię, żeb y n a razie d o czeg o k o lwiek d o s zło … – Nic n as n ie łączy – p o wied ziała. Czu ła, jak b y o b iek cje w n iej k ip iały i d o p iero teraz zn alazły u jś cie. – Nawet mn ie n ie zn as z. J es teś s tars zy i p alis z. I mas z p racę. M as z też d o ś wiad czen ie. – Tak n ap rawd ę p alę wy łączn ie w to warzy s twie… – To s ię n ad al liczy . – Ale to n ie ma zn aczen ia. Nic, co wy mien iłaś , n ie ma zn aczen ia, Cath .

A więk s zo ś ć n ie jes t n awet p rawd ą. M n ó s two rzeczy n as łączy . Cały czas ro zmawiamy , a p rzy n ajmn iej k ied y ś tak b y ło . A to s p rawiło , że ch cę jes zcze więcej z to b ą ro zmawiać. To n ap rawd ę d o b ry zn ak . – Co n ib y mamy ws p ó ln eg o ? – Lu b imy s ię wzajemn ie – o d p arł. – Co jes zcze? Po ró wn u jąc z res ztą ś wiata, mamy b ard zo wiele ws p ó ln eg o . Gd y b y n a Ziemi wy ląd o wały u fo lu d k i, p rawd o p o d o b n ie n ie u miały b y n as o d ró żn ić. J eg o s ło wa zb y t p rzy p o min ały to , co k ied y ś p o wied ziała Nick o wi… – Lu b is z mn ie… p rawd a? – zap y tał. – Nie cało wałab y m s ię z to b ą, g d y b y m cię n ie lu b iła. – No ale mo g łab y ś … – Nie – o ś wiad czy ła s tan o wczo . – Nie mo g łab y m. I n ie czy tałab y m ci p rzez całą n o c… Lev i u ś miech n ął s ię tak , że p rawie wid ać mu b y ło ó s emk i. To b y ło złe. Nie p o win ien s ię tak u ś miech ać. – Dlaczeg o mi p o wied ziałeś , że to b y ł ty lk o zwy k ły p o cału n ek ? – s p y tała, s p o d ziewając s ię, że g ło s jej s ię załamie. – Tamta d ziewczy n a w o g ó le mn ie n ie o b ch o d zi. To zn aczy mo że tro ch ę, ale n ied u żo . Dlaczeg o two im p ierws zy m o d ru ch em b y ło d an ie mi d o zro zu mien ia, że to , co zas zło międ zy n ami, s ię n ie liczy ? I d laczeg o teraz, k ied y mó wis z co ś zu p ełn ie o d wro tn eg o , miałab y m ci wierzy ć? Dlaczeg o p o win n am wierzy ć w two je s ło wa? Lev i wres zcie p o jął, że n ie p o win ien s ię u ś miech ać. Op u ś cił wzro k i zn ó w p rzy warł p lecami d o ś cian y . – Có ż, ch y b a p o p ro s tu s p an ik o wałem… Cath czek ała w milczen iu . Lev i ws u n ął d ło ń we wło s y n ad czo łem i zacis n ął ją w p ięś ć. (M o że d lateg o tak wcześ n ie zaczął ły s ieć. Ciąg le je tarmo s ił). – Sp an ik o wałem – p o wtó rzy ł. – Wy d awało mi s ię, że jeś li s ię d o wies z, ile p o cało wan ie cię d la mn ie zn aczy ło … to b ęd zie jes zcze g o rzej n iż cało wan ie in n ej d ziewczy n y . Cath p rzemy ś lała jeg o s ło wa. – Bezs en s o wn e ro zu mo wan ie – s twierd ziła. – To n ie ro zu mo wan ie. – Od wró cił s ię w jej s tro n ę, b y ć mo że zb y t s zy b k o . – Pan ik o wałem. M o g ę b y ć s zczery ? Ko mp letn ie n ie p amiętam tamtej d ziewczy n y . – Bo n o to ry czn ie cału jes z jak ieś n a imp rezach ?

– Nie. To zn aczy … ech . – Sp o jrzał w d ru g ą s tro n ę. – Czas ami, ale zwy k le n ie. Z tamtą d ziewczy n ą cało wałem s ię wy łączn ie d lateg o , że n ie b y ło cieb ie. Bo n ie o d p is y wałaś n a mo je es emes y . Bo zn ó w my ś lałem, że za mn ą n ie p rzep ad as z. By łem s k o ło wan y i tro ch ę p ijan y i n ap ato czy ła s ię ta d ziewczy n a, k tó rej ewid en tn ie s ię p o d o b ałem… Wy s zła p ewn ie z p ięć min u t p o to b ie. A p o k o lejn y ch p ięciu min u tach g ap iłem s ię n a telefo n , s zu k ając p retek s tu , żeb y d o cieb ie zad zwo n ić. – Dlaczeg o n ie p o wied ziałeś mi teg o ws zy s tk ieg o wted y , w s zp italu ? – Bo czu łem s ię jak s k o ń czo n y d u p ek . A n ie jes tem d o teg o p rzy zwy czajo n y . Zwy k le p rzecież jes tem d o ran y p rzy łó ż, wies z? – Nie wiem. – Zwy k le jes tem p o zy ty wn y m b o h aterem. Na ty m o p arty b y ł p lan zd o b y cia cię… – By ł tak i p lan ? – By ł. – Głu ch o u d erzy ł ty łem g ło wy w ś cian ę, a ręce o p ad ły mu n a k o lan a. – A raczej n ad zieja. Że zo b aczy s z, że jes tem p o rząd n y m g o ś ciem. – I zo b aczy łam. – Właś n ie. A p o tem zo b aczy łaś , jak cału ję k o g o ś in n eg o . Cath ch ciała, żeb y ju ż p rzes tał mó wić. Do ś ć ju ż u s ły s zała. – Ch o d zi o to , Lev i… – Wy mó wien ie n a g ło s jeg o imien ia ty lk o d o p ełn iło całk o witej d es tru k cji wewn ątrz jej ciała. Co ś , ch y b a ś led zio n a, właś n ie wy zio n ęła d u ch a. Cath p o ch y liła s ię d o p rzo d u i p o ciąg n ęła g o za ręk aw s wetra, ś cis k ając materiał w p ięś ci. – Wiem, że p o rząd n y z cieb ie facet – p o wied ziała. – I ch cę ci wy b aczy ć. W k o ń cu to n ie d o k o ń ca tak , że mn ie zd rad ziłeś , n o , mo że ty lk o tro s zk ę. Ale n awet jeś li ci wy b aczę… – Dalej ro zciąg ała jeg o n o wy s weter. – Nie s ąd zę, żeb y m s ię d o teg o n ad awała. Do relacji ch ło p ak -d ziewczy n a, o s o b a-o s o b a. J a p o p ro s tu n ik o mu n ie u fam. Nik o mu . A im b ard ziej mi n a k imś zależy , ty m b ard ziej n aras ta we mn ie p ewn o ś ć, że ta o s o b a s ię mn ą s zy b k o zmęczy i b ęd zie ch ciała s ię wy co fać. Lev i s p o ch mu rn iał. „To n ie p rzy g n ęb ien ie – p o my ś lała – ale jak b y zad u ma”. Sp o ch mu rn iał, jak b y n ad czy mś my ś lał. – To wariactwo – s twierd ził. – Wiem – p rzy zn ała Cath , czu jąc n iemal u lg ę. – Właś n ie tak . J es tem wariatk ą. Wy ciąg n ął ręk ę i zaczep ił p alcami o man k iet jej s wetra. – Ale mimo to ch ces z mi d ać s zan s ę, tak ? Nie ty lk o mn ie: temu , n am? – Tak – o d p arła Cath , jak b y s ię mu p o d d awała.

– Do b rze. – Lek k o p o ciąg n ął jej ręk aw i u ś miech n ął s ię n a wid o k ich d ło n i, k tó re n iemal s ię s ty k ały . – Nie p rzes zk ad za mi, że jes teś wariatk ą – p o wied ział mięk k o . – Nawet n ie wies z… – Nie mu s zę – p rzerwał jej. – Kib icu ję ci.

Ob iecał, że n ap is ze d o n iej n as tęp n eg o d n ia. M ieli razem wy jś ć p o jeg o p racy . Na ran d k ę. Lev i n ie n azy wał teg o ran d k ą, ale czy m in n y m n ib y to b y ło ? On lu b ił ją i ws p ó ln ie wy ch o d zili. M iał p o n ią p rzy jech ać. Tak b ard zo ch ciała zad zwo n ić d o Wren . „Id ę n a ran d k ę. I to n ie ze s to lik iem n o cn y m. An i z n ik im, k to ch o ć tro ch ę k o jarzy s ię z meb lem. Po cało wał mn ie. I wy d aje mi s ię, że, jeś li mu p o zwo lę, zro b i to jes zcze raz”. Nie zad zwo n iła jed n ak . Wy b rała n au k ę. Po tem d o p ó źn a, tak d łu g o , jak wy trzy mała, p is ała o Bazie i Simo n ie. – Po d s tęp n y Szaro b u r – k p ił Baz. – J eś li k ied y k o lwiek zo s tan ę czarn y m ch arak terem, p o mó ż mi, p ro s zę, wy my ś lić p s eu d o n im, k tó ry n ie k o jarzy s ię z k o ły s an k ą d la d zieci. Bard zo też ch ciała, żeb y Reag an ju ż wró ciła. Prawie s p ała, g d y o twarły s ię d rzwi. Reag an wes zła d o ś ro d k a p o ciemk u , p o włó cząc n o g ami. By ła s p ecjalis tk ą w p o ru s zan iu s ię b ez włączan ia ś wiatła. Prawie n ig d y n ie b u d ziła Cath . – Hej – wy ch ry p iała Cath . – Śp ij d alej – s zep n ęła Reag an . – Hej. Dziś b y ł tu Lev i. Ch y b a u mó wimy s ię n a ran d k ę. Nie p rzes zk ad za ci to ? Szu ran ie u s tało . – Nie – o d p arła Reag an n o rmaln y m to n em. – A to b ie? – Ch y b a też n ie. – No to ws zy s tk o g ra. – Reag an o two rzy ła s zafę i s ły ch ać b y ło d wa g łu ch e o d g ło s y , g d y k o p n iak ami p o zb y wała s ię b u tó w. Po tem jes zcze wy s u n ęła s zu flad ę, a n as tęp n ie wład o wała s ię d o łó żk a. – Ale to ws zy s tk o , k u rwa, d ziwn e… – mru k n ęła jes zcze. – Wiem – p o wied ziała Cath , g ap iąc s ię w ciemn o ś ć. – Przep ras zam. – Przes tań p rzep ras zać. Dla cieb ie to b ard zo d o b rze. I d la Lev ieg o . Ale b ard ziej

d la cieb ie. – Co mas z n a my ś li? – To , że Lev i jes t ws p an iały m facetem. Ale zaws ze zak o ch u je s ię w s tras zn ie u p ierd liwy ch d ziewczy n ach . Cath wy wró ciła o czami i n aciąg n ęła k o łd rę. – No to rzeczy wiś cie lep iej d la mn ie.

*** – A więc wres zcie u mó wiłeś s ię n a ran d k ę z Ag ath ą? – Gło s Pen elo p e b y ł mięk k i, mimo zas k o czen ia malu jąceg o s ię n a jej twarzy . Żad n e z n ich n ie ch ciało , b y u s ły s zał ich s ir Bleak ly , k tó ry lu b ił s zas tać n iead ek watn y mi k arami; mo g li s k o ń czy ć, g o d zin ami zamiatając k atak u mb y alb o p o p rawiając b łęd y w s k o n fis k o wan y ch liś cik ach miło s n y ch . – Po o b ied zie – s zep n ął Simo n . – Pó jd ziemy p o s zu k ać s zó s teg o zająca w Uk ry ty m Les ie. – Czy Ag ah ta wie, że to ran d k a? Bo s zczerze mó wiąc, b rzmi to jak Zwy k ły Wto rk o wy Wieczó r z Simo n em. – Ch y b a wie. – Simo n s tarał s ię n ie p o k azać Pen elo p e s wo jeg o n iezad o wo len ia. – M ó wiła, że wło ży n o wą s u k ien k ę… – Zwy k ły Wto rk o wy Wieczó r z Ag ath ą – s k wito wała Pen elo p e. – Uważas z, że mn ie n ie lu b i? – Och , Simo n ie, n ig d y tak n ie twierd ziłam. M u s iałab y b y ć id io tk ą, żeb y cię n ie lu b ić. Simo n wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u . – Tak więc ch cę ty lk o p o wied zieć – d o k o ń czy ła Pen elo p e, wracając d o zad an ia d o mo weg o – że p o ży jemy , zo b aczy my . Frag men t ro zd ziału 1 7 p o wieś ci Simon Snow i sześć białych zajęcy, co p y rig h t © 2 0 0 9 b y Gemma T. Les lie

25

Kied y Cath s ię o b u d ziła, Reag an s ied ziała p rzy jej b iu rk u . – Nie ś p is z ju ż? – Ob s erwo wałaś mn ie, jak s p ałam? – Tak , Bello . Ob u d ziłaś s ię? – Nie. – No to s ię o b u d ź. M u s imy u s talić p ewn e zas ad y . Cath u s iad ła i p rzetarła o czy . – Co ci s ię d zieje? Gd y b y m to ja cię tak o b u d ziła, ch y b a b y ś mn ie zab iła. – Bo w n as zej relacji mam p ełn ą p rzewag ę. Ob u d ź s ię, mu s imy p o g ad ać o Lev im. – Ok ej… – Cath n ie b y ła w s tan ie u k ry ć u ś miech u , jak i wy wo łało b rzmien ie jeg o imien ia. Lev i. M iała ran d k ę z Lev im! – Czy li s ię p o g o d ziliś cie? – Tak . – Sp ałaś z n im? – Ku rczę, Reag an . Nie. – To d o b rze – p o wied ziała Reag an . Sied ziała n a k rześ le Cath z jed n ą n o g ą p o d k u rczo n ą, u b ran a w k o s zu lk ę z u czeln ian ą d ru ży n ą fu tb o lo wą i s p o d n ie d o jo g i. – Nie ch cę wied zieć, k ied y z n im s y p ias z. To p ierws za i p o d s tawo wa zas ad a. – Nie zamierzam iś ć z n im d o łó żk a. – Wid zis z, właś n ie tak ich rzeczy n ie ch cę wied zieć… Ej, ale jak to n ie zamierzas z iś ć z n im d o łó żk a? Cath p rzy cis n ęła o b ie d ło n ie d o o czu . – No n ie w n ajb liżs zej p rzy s zło ś ci. Ty lk o ro zmawialiś my . – Nib y tak , ale zad ajes z s ię z n im o d p rawie ro k u . – Oto rzeczy , d o k tó ry ch mn ie n ak łan ias z: jed en – s p o ży wan ie alk o h o lu , ch o ć jes tem n ieletn ia; d wa – n iek o n tro lo wan e p rzy jmo wan ie lek ó w n a recep tę; trzy – s ek s p rzed małżeń s k i. – Bo że ś więty , Cath ! Sek s p rzed małżeń s k i!? J aja s o b ie ro b is z?

– Do czeg o zmierzas z? – Lev i b y ł mo im ch ło p ak iem. – Wiem. – Przez całe liceu m. – Wiem, wiem. – Cath zn ó w zak ry ła o czy . – Nie mu s is z mi o ty m o p o wiad ać. – Straciłam z n im d ziewictwo . – Aaaa! Przes tań ! Nap rawd ę! – Właś n ie p o to p o trzeb n e n am s ą zas ad y – p o wied ziała Reag an . – Lev i to jed en z mo ich n ajlep s zy ch p rzy jació ł, a ja jes tem two ją jed y n ą p rzy jació łk ą, więc n ie ch cę, żeb y to ws zy s tk o zro b iło s ię d ziwn e. – Za p ó źn o . I n ie jes teś mo ją jed y n ą p rzy jació łk ą. – Wiem. – Reag an wy wró ciła o czami i zato czy ła ręk ą d o k o ła. – M as z p rzecież cały in tern et. – J ak ie s ą te zas ad y ? Reag an p o d n io s ła p alec. M iała d łu g ie ró żo we p azn o k cie. – Po p ierws ze, n ik t n ie o p o wiad a mi o s ek s ie. – Zg o d a. – Po d ru g ie, żad n eg o mig d alen ia w mo jej o b ecn o ś ci. – Zg o d a. Ale p o wtarzam, że n ie ma żad n eg o mig d alen ia. – Po trzecie, zamk n ij s ię, n ik t n ie o p o wiad a mi o s wo im związk u . Cath s k in ęła g ło wą. – Gra. – Po czwarte… – Wid zę, że d u żo n ad ty m my ś lałaś , co ? – Wp ad łam n a ten p o my s ł, g d y s ię p ierws zy raz cało waliś cie. Po czwarte, Lev i jes t mo im p rzy jacielem i n ie mo żes z b y ć o mn ie zazd ro s n a. Cath s p o jrzała n a Reag an . Na jej ru d e wło s y , p ełn e u s ta i s terczące p iers i. – Sąd zę, że jes t zb y t wcześ n ie, b y s ię n a to zg ad zać – p o wied ziała. – Nie – zap ro tes to wała Reag an . – M u s imy to załatwić o d razu . Nie mo żes z b y ć zazd ro s n a. A w zamian ja n ie b ęd ę s ię n ap in ać, żeb y p rzy p o min ać s o b ie i Lev iemu , że to mn ie p ierws zą k o ch ał. – O mó j Bo że – wes tch n ęła Cath z n ied o wierzan iem i k u rczo wo ch wy ciła k o łd rę. – Nap rawd ę b y ś co ś tak ieg o zro b iła? – M o g łab y m – o d p arła Reag an , p o ch y lając s ię. Na jej twarzy malo wało s ię tak ie

s amo zas k o czen ie jak n a twarzy Cath . – W ch wili s łab o ś ci. M u s is z zro zu mieć, że n iemal p rzez całe ży cie b y łam u lu b ien icą Lev ieg o . I o d k ąd s ię ro zs taliś my , n ie u mawiał s ię n a p o ważn ie z n ik im in n y m. – Bo że, n ie p o d o b a mi s ię to . Reag an p o k iwała g ło wą, jak b y p o wtarzała: „A n ie mó wiłam?”. – Dlaczeg o n a to p o zwo liłaś ? – s p y tała Cath . – Dlaczeg o p o zwo liłaś , żeb y tu ciąg le p rzes iad y wał? – Bo wid ziałam, że mu s ię p o d o b as z. – Reag an zag n iewan a. – A ja n ap rawd ę ch cę, b y b y ł s zczęś liwy .

wy d awała s ię n iemal

– Czy wy … wró ciliś cie d o s ieb ie w międ zy czas ie? To zn aczy o d k ąd zerwaliś cie? – Nie… – Reag an o d wró ciła wzro k . – Kied y s ię ro zs taliś my n a p ierws zy m ro k u , b y ło b ard zo n iep rzy jemn ie. Zaczęliś my s ię s p o ty k ać d o p iero p rzed wak acjami. Wied ziałam, że ma p ro b lemy n a zajęciach , i ch ciałam mu p o mó c. – No d o b rze – p o wied ziała Cath , k tó ra p o s tan o wiła p o trak to wać to ws zy s tk o z p o wag ą. – Czy li jak ie s ą te zas ad y ? Żad n eg o g ad an ia o s ek s ie, żad n y ch czu ło ś ci, żad n eg o zwierzan ia s ię n a temat związk u … – Żad n ej zazd ro ś ci. – To mo że żad n ej n ieu zas ad n io n ej zazd ro ś ci. W p o rząd k u ? Reag an wy d ęła warg i. – No d o b rze, ale mu s is z zach o wać ro zs ąd ek . Zatem żad n ej n ieu zas ad n io n ej zazd ro ś ci. – Oraz n iezach o wy wan ie s ię jak s tras zn a n arcy s ty czn a s u k a, k tó rej p rzes zk ad zają u czu cia jej b y łeg o ch ło p ak a d o k o g o ś in n eg o . – Zg o d a – p o wied ziała Reag an , wy ciąg ając d ło ń . – Nap rawd ę mamy to p rzy p ieczęto wać u ś cis k iem d ło n i? – Tak . – Wies z, że z teg o , co jes t międ zy mn ą a Lev im, mo że jes zcze n ic n ie wy jś ć? Nawet n ie b y liś my n a ran d ce. Reag an wąs k o s ię u ś miech n ęła. – Nie s ąd zę. M am co d o was d o b re-złe p rzeczu cia. Grab a. Cath u ś cis n ęła jej d ło ń . – A teraz ws tawaj – zarząd ziła Reag an . – Zro b iłam s ię g ło d n a.

Po p o łu d n iu , g d y ty lk o Reag an wy s zła d o p racy , Cath o d s k o czy ła o d b iu rk a

i zaczęła p rzeg ląd ać zawarto ś ć s zafy , b y wy b rać co ś , w co mo g łab y s ię u b rać. Najp ewn iej jak iś T-s h irt, k ard ig an i jean s y . W s zafie zn ajd o wały s ię s ame T-s h irty , k ard ig an y i jean s y . Ro zło ży ła n a łó żk u k ilk a rzeczy . Szu k ała jed n ej, k tó rą k u p iła w zes zły m ro k u n a p ch lim targ u – małeg o zielo n eg o , ro b io n eg o n a d ru tach k o łn ierzy k a zap in an eg o n a s taro d awn y ró żo wy g u zik . By ła ciek awa, d o k ąd zab ierze ją Lev i. Na p ierws zą ran d k ę z Ab lem p o s zła d o k in a. Wren też p o s zła i zab rała k ilk a k o leżan ek . Po tem wy ch o d zen ie z Ab lem o zn aczało p rzeważn ie p rzes iad y wan ie u n ieg o w p iek arn i alb o ws p ó ln e u czen ie s ię w p o k o ju Cath . Zawo d y p ły wack ie, jeś li b y ł s ezo n . Ko n k u rs y matematy czn e. J eś li s ię zas tan o wić, to w zas ad zie wcale n ie b y ły to ran d k i. Nie zamierzała s ię p rzy zn ać Lev iemu , że o s tatn io b y ła n a ran d ce n a k o n k u rs ie matematy czn y m. Sp o jrzała n a ro zło żo n e n a łó żk u ciu ch y i p o żało wała, że n ie ma p rzy n iej Wren . Żało wała, że n ie p o wied ziała s io s trze o Lev im, zan im s ię p o ró żn iły … Czy li w zes zły m ro k u , ale wted y p rzecież n awet jes zcze Lev ieg o n ie zn ała. Co b y p o wied ziała Wren , g d y b y tu b y ła? „Ud awaj, że o n lu b i cię b ard ziej n iż ty jeg o . To jak k u p o wan ie s amo ch o d u : n ie mo żes z d ać p o s o b ie p o zn ać, że ci zależy ”. Nie, teg o ty p u rad u d zielała s amej s o b ie. Ale co b y p o rad ziła s io s trze? „Przes tań s ię k rzy wić. J es teś my ład n iejs ze, g d y s ię u ś miech amy . J es teś p ewn a, że n ie ch ces z waln ąć s zo ta n a o d wag ę?” Ro zmy ś lan ie o Wren ty lk o p o g o rs zy ło p o d en erwo wan a i s mu tn a. I jes zcze s amo tn a.

jej

s amo p o czu cie.

Teraz

b y ła

Po czu ła u lg ę, g d y Reg an k o p n iak iem o two rzy ła d rzwi i zaczęła g ad ać o k o lacji. – Ro zp u ś ć wło s y – d o rad ziła, rwąc n a p ó ł k awałek p izzy . – M as z ład n e wło s y . – Ten k o men tarz jes t zd ecy d o wan ie s p rzeczn y z n as zy m k o d ek s em – o d p arła Cath , jed ząc twaro żek . – Z p u n k tem trzecim, jak s ąd zę. – Wiem. – Reag an p o k ręciła g ło wą. – Ale czas ami jes teś tak a n iep o rad n a. J ak b y m p atrzy ła n a małeg o k o tk a, k tó remu g ło wa u tk n ęła w p u d ełk u p o ch u s teczk ach . Cath wy wró ciła o czami. – Nie ch cę mieć p o czu cia, że n ag le mu s zę d la n ieg o in aczej wy g ląd ać. To id io ty czn e. – Id io ty czn e jes t ch cieć ład n ie wy g ląd ać n a ran d ce? Uwierz mi, Lev i s ię p ewn ie teraz g o li. Cath s ię s k rzy wiła.

– Sto p . Żad n y ch p ry watn y ch in fo rmacji o Lev im! – To in fo rmacja o facetach w o g ó le. Tak to s ię zwy k le o d b y wa. – Przecież o n ju ż wie, jak wy g ląd am – p o wied ziała Cath . – Nie ma s en s u teraz s to s o wać trik ó w. – Od k ied y u czes an ie s ię i n ało żen ie o d ro b in y b ły s zczy k u to trik i? – Ale to tak , jak b y m p ró b o wała o d wró cić jeg o u wag ę b ły s k o tk ami. – Cath zato czy ła o k rąg d ło n ią, w k tó rej trzy mała ły żeczk ę, i n iech cący u p ap rała s o b ie s weter twaro g iem. – Przecież o n ju ż ws zy s tk o wie. To jes t mó j p rawd ziwy wy g ląd . – Us iło wała zes k ro b ać s er i n ie wetrzeć g o b ard ziej. Reag an p o ch y liła s ię n ad s to lik iem i zd jęła k lamrę z wło s ó w Cath . Ro zs y p ały s ię, o p ad ając n a u s zy i n a o czy . – Pro s zę – p o wied ziała. – To jes t twó j p rawd ziwy wy g ląd . Presto mutatio. – Bo że – b u rk n ęła Cath , zab ierając s wo ją s p in k ę. Naty ch mias t zn ó w u p ięła wło s y . – Czy to alu zja d o Simo n a Sn o wa? Teraz to Reag an wy wró ciła o czami. – Nie jes teś jed y n ą o s o b ą, k tó ra czy tała tę s erię. Zach o wu jes z s ię, jak b y to n ie b y ł o g ó ln o ś wiato wy fen o men . Cath zaczęła ch ich o tać. Reag an zmierzy ła ją wzro k iem. – A co ty w o g ó le jes z? Czy to co ś w two im twaro g u to b rzo s k win ie? – Ob rzy d liwe, p rawd a? Ale d a s ię p rzy wy k n ąć.

Gd y wracały k o ry tarzem, o k azało s ię, że Lev i s ied zi ju ż p o d d rzwiami. Cath p o d żad n y m p o zo rem n ie p o d b ieg łab y d o n ieg o z p is k iem. Zad emo n s tro wała jed n ak włas n ą wers ję tak ieg o zach o wan ia: n erwo wo s ię u ś miech n ęła i s p o jrzała w p rzeciwn ą s tro n ę. – Cześ ć – p rzy witał s ię Lev i, ws tając. – Cześ ć – p o wied ziała Reag an . Lev i g łu p awo mierzwił wło s y n a czu b k u g ło wy , jak b y n ie b y ł p ewn y , d o k tó rej z d ziewczy n ma s ię u ś miech ać. – J es teś g o to wa? – zwró cił s ię d o Cath , g d y Reag an o twierała d rzwi. Cath s k in ęła g ło wą. – J a ty lk o … wezmę k u rtk ę. – Od n alazła ją i zało ży ła. – Szalik – p o d p o wied ział Lev i. Więc wzięła i s zalik . – Do zo b aczen ia p ó źn iej – zwró ciła s ię d o Reag an .

– Raczej n ie – o d p arła Reag an , p o p rawiając fry zu rę p rzed lu s trem. Cath p o czu ła, że s ię ru mien i. Nie p o p atrzy ła n a Lev ieg o aż d o mo men tu , g d y o b o je s tali p rzy win d zie. (Stan : s tab iln y , p ełen u ś miech ). Gd y ro zs u n ęły s ię d rzwi, p o ło ży ł jej d ło ń n a p lecach , co s p rawiło , że p rawie ws k o czy ła d o win d y . – J ak i jes t twó j p lan ? – zap y tała. Uś miech n ął s ię s zero k o . – M ó j p lan jes t tak i, żeb y ro b ić ws zy s tk o , żeb y ś ch ciała s ię ze mn ą zo b aczy ć tak że ju tro . A twó j? – Zamierzam s p ró b o wać n ie zro b ić z s ieb ie k rety n k i. – No to mamy u s talo n e – u ś miech n ął s ię. On a tak że s ię d o n ieg o u ś miech n ęła. To zn aczy tak o g ó ln ie w jeg o s tro n ę. – Po my ś lałem, że p o k ażę ci Kamp u s Ws ch o d n i. – No cą? W lu ty m? Drzwi win d y zn ó w s ię o twarły i Lev i p u ś cił Cath p rzo d em. – Świetn ie s ię zn am n a o p ro wad zan iu p o za s ezo n em. Po za ty m d ziś wcale n ie jes t aż tak zimn o . Zaczął s ię o d d alać o d p ark in g u . – Nie mu s imy jech ać s amo ch o d em? – s p y tała Cath . – Po my ś lałem, że p o jed ziemy tran s p o rtem k amp u s o wy m. – M amy włas n y tran s p o rt!? Po k ręcił g ło wą. – Ech , ci z Kamp u s u M iejs k ieg o … Tran s p o rt k amp u s o wy o k azał s ię n iewielk im b u s em, k tó ry n ad jech ał n iemalże o d razu . – Pan ie p rzo d em – zarząd ził Lev i. Wewn ątrz b y ło jaś n iej n iż za d n ia i p rawie p u s to . Cath wy b rała miejs ce i u s iad ła b o k iem, k ład ąc zg iętą n o g ę p rzed s o b ą. W ten s p o s ó b n ie mo żn a b y ło u s iąś ć o b o k n iej. Lev iemu to n ajwy raźn iej n ie p rzes zk ad zało . Ch wiejn ie u s iad ł n a s ied zen iach p rzed n ią i p o ło ży ł ręk ę n a o p arciu . – M as z b ard zo d o b re man iery – zau waży ła. – M o ja mama b y łab y zach wy co n a, s ły s ząc co ś tak ieg o . – Uś miech n ął s ię. – A więc mas z mamę. Ro ześ miał s ię. – Ows zem.

– I tatę? – I cztery s io s try . – Stars ze czy mło d s ze? – Stars ze i mło d s ze. – Czy li jes teś ś ro d k o wy ? – Do k ład n ie w ś ro d k u . A ty ? J es teś s tars zą czy mło d s zą b liźn iaczk ą? Wzru s zy ła ramio n ami. – Uro d ziły ś my s ię p rzez ces ars k ie cięcie. Ale Wren b y ła więk s za. Zd aje s ię, że p o d k rad ała mi jed zen ie czy co ś . M u s iałam zo s tać w s zp italu o trzy ty g o d n ie d łu żej n iż o n a. Cath n ie d o d ała ju ż, że czas em wciąż o d n o s i wrażen ie, że Wren zab iera więcej, n iż jej p rzy s łu g u je, jak b y wy s y s ała en erg ię z Cath alb o jak b y p rzy s zła n a ś wiat z więk s zy m jej zap as em. Nie p o wied ziała mu teg o , b o u zn ała, że to mro czn e i d ep res y jn e. Oraz p o n ieważ w o b ecn ej ch wili n ie zamien iłab y s ię z Wren , n awet g d y b y to miało o zn aczać, że d o s tan ie lep s zą p ęp o win ę. – Czy to zn aczy , że jes t d o min u jąca? – zap y tał Lev i. – Niek o n ieczn ie. To zn aczy ch y b a jes t. Przeważn ie. Tata mó wi, że d awn iej, g d y b y ły ś my małe, b y ły ś my tak s amo ap o d y k ty czn e. Na p rzy k ład ja d ecy d o wałam, w co s ię u b ierzemy , a o n a, w co s ię b ęd ziemy b awić. – Ub ieran o was jed n ak o wo ? – Kied y b y ły ś my małe. Lu b iły ś my to . – Po mag ałem k ied y ś p rzy p o ro d zie b liźn iak ó w – p o wied ział. – Cieląt. Kro wa n iemal teg o n ie p rzeży ła. Cath wy trzes zczy ła o czy . – J ak to s ię s tało ? – Wid zis z, czas em, k ied y b y k s p o ty k a k ro wę, p o s tan awiają s p ęd zać ze s o b ą więcej czas u … – J ak to s ię s tało , że b y łeś p rzy p o ro d zie? – Na ran ch u zd arza s ię to d o ś ć częs to . To zn aczy p o ro d y , n ie b liźn ięta. – Praco wałeś n a ran ch u ? Un ió s ł b rew, jak b y n ie wied ział, czy Cath żartu je. – J a mies zk am n a ran ch u . – Ah a. Nie wied ziałam, że n a ran ch u s ię mies zk a. M y ś lałam, że to tak jak fab ry k a

alb o firma, to zn aczy miejs ce p racy , d o k tó reg o s ię p rzy ch o d zi. – Na p ewn o p o ch o d zis z z Neb ras k i? – Zaczy n am my ś leć, że Omah a s ię n ie liczy . – Có ż – u ś miech n ął s ię – mies zk am n a ran ch u . – To co ś jak farma? – W p ewn y m s en s ie. Na farmie s ię co ś u p rawia, a n a ran ch u wy p as a s ię trzo d ę. – Ah a. To b rzmi jak … Czy d o k o ła s p aceru ją s o b ie k ro wy ? – Tak . – Ro ześ miał s ię i p o k ręcił g ło wą. – Nie, b y d ło p rzeb y wa w s p ecjaln ie d o teg o p rzezn aczo n y ch miejs cach . Po trzeb u je d u żo p rzes trzen i. – Czy właś n ie ty m s ię ch ces z zajmo wać p o s tu d iach ? Pracą n a ran ch u ? Twarz Lev ieg o n ieco s p o ch mu rn iała. Ściąg n ął b rwi, a jeg o u ś miech p rzy b lad ł. – To … n ie tak ie p ro s te. Ran ch o jes t ws p ó ln e, mo jej mamy i k ilk u wu jk ó w, i n ik t d o k o ń ca n ie wie, co s ię s tan ie, g d y o n i ws zy s cy p rzejd ą n a emery tu rę. M am d wan aś cio ro k u zy n ó w, więc n ie mo żemy g o p o p ro s tu p o d zielić. Ch y b a że je s p rzed amy . Czeg o tak n ap rawd ę n ik t n ie ch ce. Hm… – Zn ó w g wałto wn ie p o trząs n ął g ło wą i u ś miech n ął s ię. – Ch ciałb y m p raco wać n a ran ch u alb o z ran ch erami. Po mag ać im u s p rawn iać p racę. – Zarząd zan ie g o s p o d ars twem. – No p ro s zę, a u d ajes z, że n ie zwracas z u wag i n a to , co mó wię. Wy s iad amy , to n as z p rzy s tan ek . – J u ż? – Kamp u s Ws ch o d n i leży ty lk o o trzy k ilo metry o d two jeg o ak ad emik a. Ws ty d , że tu n ig d y n ie b y łaś . Cath p o s zła za n im d o wy jś cia. Lev i p rzy s tan ął, żeb y p o d zięk o wać k iero wcy , i u ży ł jeg o imien ia. – Zn as z g o ? – s p y tała, g d y b u s o d jech ał. Lev i wzru s zy ł ramio n ami. – M iał p lak ietk ę z imien iem. No d o b ra… – Stan ął tu ż p rzed n ią i p o wió d ł s wy m d łu g im ramien iem d o k o ła. Uś miech ał s ię, jak b y p ro wad ził teletu rn iej. – Cath er Av ery , jak o s tu d en t co lleg e’u ro ln iczeg o , czło n ek ro ln iczej s p o łeczn o ś ci, o b y watel Lin co ln w s tan ie Neb ras k a, ch ciałb y m cię o ficjaln ie p o witać n a Kamp u s ie Ws ch o d n im. – Po d o b a mi s ię tu – p o wied ziała, ro zg ląd ając s ię. – J es t ciemn o . I p ełn o tu d rzew. – Kąś liwe u wag i mo żes z zo s tawić n a ro g atk ach , ty mias to wa p an iu s iu .

– Kto b y p o my ś lał, że p o ch o d zen ie z Omah a k walifik u je mn ie jak o mias to wą. – Po p rawej cen tru m s tu d en ck ie Kamp u s u Ws ch o d n ieg o . Tam mamy k ręg ieln ię. – O, k o lejn a k ręg ieln ia… – Nie cies z s ię tak , w p lan ach n a d ziś n ie ma g ry w k ręg le. Cath p o d ążała za Lev im k rętą alejk ą i u ś miech ała s ię g rzeczn ie p rzy k ażd y m b u d y n k u , k tó ry jej p o k azy wał. Ciąg le d o ty k ał jej p lecó w, żeb y zwró cić jej u wag ę alb o s ię u p ewn ić, że p atrzy we właś ciwą s tro n ę. Nie p o wied ziała mu , że Kamp u s Ws ch o d n i (zwłas zcza w lu ty m, n o cą) wy g ląd a tak s amo jak Kamp u s M iejs k i. – Gd y b y ś my tu b y li za d n ia – o d ezwał s ię Lev i – p o s zlib y ś my d o M leczarn i n a lo d y . – Wielk a s zk o d a. J es t id ealn ie mro źn ie tej n o cy . – Zimn o ci? – Zatrzy mał s ię p rzed n ią i zmars zczy ł czo ło . – Czy tak cię matk a u czy ła wiązać s zalik ? J ej s zalik wis iał lu źn o wo k ó ł k o łn ierza. Lev i o p atu lił ją zręczn ie i s zczeln ie. Cath miała n ad zieję, że k u rtk a zamas k o wała jej k o mp ro mitu jące d rżen ie. Lev i p o d n ió s ł ręce i d elik atn ie u s zczy p n ął czu b k i jej u s zu . – Nie jes t źle – p o wied ział, p o cierając je. Czy jes t ci zimn o ? – Un ió s ł b rew. – Ch ces z wejś ć d o ś ro d k a? Po k ręciła g ło wą. – Nie. Ch cę o b ejrzeć Kamp u s Ws ch o d n i. Wy s zczerzy ł s ię w u ś miech u . – I b ard zo d o b rze. Nie d o s zliś my n awet d o mu zeu m trak to ró w. Oczy wiś cie jes t zamk n ięte. – Oczy wiś cie. – Lecz mimo to warte o b ejrzen ia. – Oczy wiś cie. Po mn iej więcej pół g o d zin ie zro b ili s o b ie p rzerwę w co lleg e’u s to mato lo g iczn y m, b y p ó jś ć d o to alety . W h allu n a n ieb ies k ich k an ap ach s ied zieli lu d zie i u czy li s ię. Lev i k u p ił g o rącą czek o lad ę z au to matu , n a s p ó łk ę d la n ich o b o jg a. Cath n ie p rzep ad ała za d zielen iem s ię n ap o jami, ale s twierd ziła, że g łu p io b y ło b y p o ru s zać tę k wes tię. W k o ń cu ju ż s ię cało wali. Gd y wy s zli n a zewn ątrz, n o c wy d awała s ię cich s za. Ciemn iejs za. – Najlep s ze zo s tawiłem n a k o n iec – rzek ł mięk k o Lev i. – Czy li co ? – Cierp liwo ś ci. Tęd y p ro s zę…

Szli wijący m s ię ch o d n ik iem, p ó k i n ie p o ło ży ł d ło n i n a jej ramien iu . – To tu – p o wied ział, ws k azu jąc n a n ieo d ś n ieżo n ą ś cieżk ę. – Og ro d y . Cath

u s iło wała

s p rawiać

wrażen ie

zaan g ażo wan ej.

Gd y b y

n ie

ś lad y

w to p n iejący m ś n ieg u , n ie mo żn a b y s ię n awet d o my ś lić, że jes t tu jak aś ś cieżk a. Wid ziała jed y n ie ś lad y , k ilk a zwięd ły ch k rzak ó w i p arę zach was zczo n y ch łat b ło ta. – Zap iera d ech w p iers iach – ro ześ miała s ię. – Wied ziałem, że ci s ię s p o d o b a. J eś li d o b rze to ro zeg ras z, p rzy p ro wad zę cię tu w p ełn i s ezo n u . Szli s p acerem, co jak iś czas p rzy s tając, b y p rzeczy tać tab liczk i in fo rmacy jn e, wy s tające g d zien ieg d zie s p o d ś n ieg u . Lev i n ach y lał s ię wted y , o trzep y wał ręk awem ś n ieg i czy tał n a g ło s , jak i ro d zaj ro ś lin miał ro s n ąć w d an y m miejs cu . – A więc tak n ap rawd ę – p o wied ziała Cath , zg in ając s ię wp ó ł n ad tab liczk ą – p rzeg ap iliś my ró żn e o d mian y ro d zimy ch traw. – I k wiató w p o ln y ch – d o d ał Lev i. – Brak u je jes zcze k wiató w p o ln y ch . Od es zła n a k ro k , ale ch wy cił jej d ło ń . – Po czek aj, wy d aje mi s ię, że g d zieś tu p o win n o b y ć co ś zimo zielo n eg o . Cath p o d n io s ła wzro k . – Fałs zy wy alarm – p o wied ział, ś cis k ając jej ręk ę. Zad rżała. – Zmarzłaś ? Po k ręciła g ło wą. J es zcze raz ś cis n ął jej ręk ę. – To d o b rze. Krążąc p o o g ro d zie, n ie ro zmawiali ju ż o ro ś lin ach , k tó ry ch n ie u d ało im s ię zo b aczy ć. Cath cies zy ła s ię, że n ie ma ręk awiczek . Dło ń Lev ieg o w jej d ło n i b y ła d elik atn a, n iemal g ład k a. Przech o d zili p rzez k ład k ę, g d y p o czu ła, że ciąg n ie ją za ramię. Op arł s ię o b alu s trad ę. – Cath , mo g ę cię o co ś zap y tać? Zatrzy mała s ię i s p o jrzała n a n ieg o . Ujął jej d ru g ą d ło ń i p rzy ciąg n ął k u s o b ie. Nie całk iem, ty lk o tro ch ę – s p ló tł z n ią p alce, jak b y two rzy li s zp aler. W ciemn o ś ci wy g ląd ał jak n a czarn o -b iałej fo to g rafii. Z b lad ą s k ó rą, s zary mi o czami i p as emk ami jas n y ch wło s ó w… – Nap rawd ę u ważas z, że cały czas s ię z k imś cału ję?

– Tro ch ę tak – o d p arła Cath . Us iło wała n ie zwracać u wag i n a to , że czu je k ażd y jeg o p alec. – Do mn iej więcej mies iąca temu my ś lałam, że cały czas cału jes z s ię tak że z Reag an . – J ak mo g łaś tak p o my ś leć? Przecież o n a s p o ty k a s ię z ch y b a p ięcio ma in n y mi ch ło p ak ami. – M y ś lałam, że jes teś jed n y m z n ich . – Ale to z to b ą zaws ze flirto wałem. – Dla p o d k reś len ia s wo ich s łó w lek k o ś cis n ął jej ręce. – Flirtu jes z ze ws zy s tk im, co s ię ru s za. – Czu ła, że o czy jej zamarzają. – Flirtu jes z ze s tars zy mi o s o b ami, z mały mi d ziećmi i z k ażd y m, k to s ię n awin ie. – Och , wcale n ie… – zareag o wał z o b u rzen iem. – Ro b is z tak – p o wied ziała, o d p y ch ając jeg o ręce. – Na p rzy k ład wted y , w k ręg ieln i, p amiętas z? Flirto wałeś z k ażd ą is to tą lu d zk ą, jak a zn ajd o wała s ię w b u d y n k u . Zd ziwiło mn ie, że g o ś ć, k tó ry wy d awał b u ty , n ie d ał ci s wo jeg o n u meru telefo n u . – Po p ro s tu b y łem miły . – J es teś wo b ec teg o wy b itn ie miły . Dla k ażd eg o . Przech o d zis z s ameg o s ieb ie, żeb y k ażd y p o czu ł s ię wy jątk o wo . – Czy to źle? – A jak ro zp o zn ać, że s ię jes t d la cieb ie k imś n ap rawd ę wy jątk o wy m? Sk ąd miałam wied zieć, że n ie jes teś d la mn ie p o p ro s tu zwy czajn ie miły . – Nie wid zis z, że p rzy to b ie zach o wu ję s ię in aczej? – Wy d awało mi s ię, że wid zę. M n iej więcej p rzez d wan aś cie g o d zin . A p o tem… No wies z, o k azało s ię, że cały czas k o g o ś cału jes z. Żeb y o k azać lu d zio m s y mp atię. Bo mas z w s o b ie tak i p rzy mu s , żeb y in n i czu li s ię p rzy to b ie wy jątk o wo . Lev i s k rzy wił s ię z d ezap ro b atą. – Przez cztery mies iące k ręciłem s ię w p o b liżu two jeg o p o k o ju , zap ras załem cię n a imp rezy , s tarałem s ię zaws ze b y ć b lis k o , n a wy p ad ek , g d y b y ś czeg o ś o d e mn ie p o trzeb o wała. A ty n iczeg o n ie zau waży łaś . – Bo my ś lałam, że ch o d zis z z mo ją ws p ó łlo k ato rk ą! I p o wtarzam: jes teś miły d la k ażd eg o . Ro zd ajes z tę s wo ją s y mp atię, jak b y cię to n ic n ie k o s zto wało . Lev i s ię ro ześ miał. – Bo n ie k o s ztu je. Uś miech an ie s ię d o o b cy ch lu d zi n ie n ad weręża mo ich zas o b ó w.

– Có ż, mo je n ad weręża. – Nie jes tem to b ą. Us zczęś liwian ie lu d zi s p rawia mi p rzy jemn o ś ć. I jeś li ju ż, to d aje mi to jes zcze więcej en erg ii, k tó rą p rzezn aczam d la o s ó b , n a k tó ry ch mi zależy . Cath z tru d em p ró b o wała p rzez całą tę wy mian ę zd ań u trzy my wać k o n tak t wzro k o wy jak n o rmaln y d o ro s ły czło wiek . Teraz p o zwo liła więc s o b ie zerk ać w d ó ł, n a ś n ieg . – Sk o ro u ś miech as z s ię d o ws zy s tk ich , jak mam s ię czu ć, k ied y u ś miech as z s ię d o mn ie? Przy ciąg n ął ich s p lecio n e ręce tak , że trzy mali je teraz p rak ty czn ie w g ó rze. – A jak s ię zwy k le czu jes z, g d y s ię d o cieb ie u ś miech am? – zap y tał. I u ś miech n ął s ię lek k o . „J ak b y m n ie b y ła s o b ą”, p o my ś lała Cath . Ch wy ciła jeg o d ło n ie mo cn o , b y u trzy mać ró wn o wag ę i s tan ęła n a p alcach , o p ierając b ro d ę n a jeg o ramien iu i d elik atn ie mu s k ając jeg o p o liczek . By ł g ład k i i mo cn o p ach n iał mies zan k ą p erfu m i mięty . – J ak id io tk a – p o wied ziała cich o . – I jak b y m ch ciała, żeb y to s ię n ig d y n ie s k o ń czy ło .

Ty m razem w b u s ie u s ied li ju ż o b o k s ieb ie, p atrząc n a s wo je d ło n ie, b o b y ło zb y t jas n o , b y p atrzeć s o b ie w twarz. Lev i milczał, a Cath n ie martwiła s ię p rzy czy n ą teg o milczen ia. Gd y d o tarli d o jej p o k o ju , o b o je wied zieli, że w ś ro d k u n ie ma n ik o g o , i o b o je mieli k lu cze. Lev i o d win ął jej s zalik i p rzy ciąg n ął ją d o s ieb ie za wis zące k o ń có wk i, p rzez k ró tk ą ch wilę p rzy cis k ając twarz d o czu b k a jej g ło wy . – J u tro , p o ju trze i p o p o ju trze – p o wied ział.

I tak b y ło . Przy s zed ł p o n ią n as tęp n eg o d n ia. I k o lejn eg o . A p o mn iej więcej ty g o d n iu Cath ju ż liczy ła n a to , że Lev i w jak iś s p o s ó b wś lizg n ie s ię w jej ro zk ład d n ia. I b ęd zie s ię zach o wy wał tak , jak b y b y ł to n ajn atu raln iejs zy s tan rzeczy . Nig d y n ie mó wił: „M o żemy s ię ju tro s p o tk ać?” an i „Zo b aczy my s ię ju tro ?”. Sły s zała ty lk o : „Kied y ?” i „Gd zie?”. Sp o ty k ali s ię w cen tru m s tu d en ck im międ zy wy k ład ami. Ch o d ziła d o n ieg o d o Starb u ck s a, g d y miał p rzerwę w p racy . Czek ał n a k o ry tarzu , żeb y o n a lu b Reag an

wp u ś ciły g o d o ś ro d k a. J ak d o tąd u d awało s ię im u n ik ać n iezręczn o ś ci w relacjach międ zy ich tro jg iem. Cath s iad ała p rzy b iu rk u , Lev i n a jej łó żk u , i o p o wiad ał im o b u h is to rie alb o s ię z n imi d ro czy ł. Czas ami Cath n ie mo g ła zn ieś ć in ty mn o ś ci i u czu cia w jeg o g ło s ie. Czas ami o d n o s iła wrażen ie, że mó wi d o n ich tak s amo jak tata, g d y zwracał s ię d o n iej i Wren . J ak b y o b ie b y ły jeg o d ziewczy n ami. Us iło wała teg o tak n ie trak to wać. Starała s ię, jeś li Reag an b y ła w p o k o ju , s p o ty k ać s ię z n im w in n y ch miejs cach . Lecz k ied y p o d jej n ieo b ecn o ś ć b y li w p o k o ju s ami, n ie zach o wy wali s ię jak o ś b ard zo in aczej. Cath jak zwy k le s iad ała p rzy b iu rk u , a Lev i jak zwy k le ro zwalał s ię n a jej łó żk u i o p ierał n o g i n a jej k rześ le, p o czy m o p o wiad ał n ies two rzo n e h is to rie. Lu b ił ro zmawiać o jej tacie i o Wren . Uważał, że to fas cy n u jące mieć s io s trę b liźn iaczk ę. Lu b ił tak że ro zmawiać o Simo n ie Sn o w. Wid ział ws zy s tk ie filmy p o d wa alb o trzy razy . Wid ział wiele filmó w – lu b ił ws zy s tk o co fan tas ty czn e i p rzy g o d o we. Su p erb o h atero wie, h o b b ity , czarn o k s iężn icy . „Gd y b y ty lk o czy teln ik iem – p o my ś lała Cath – mó g łb y b y ć p rawd ziwy m n erd em”.

był

lep s zy m

Có ż… b y ć mo że. Uzn ała, że żeb y b y ć p rawd ziwy m n erd em, trzeb a p refero wać ś wiaty wy my ś lo n e n ad rzeczy wis to ś ć. Cath w o k amg n ien iu , b ez wah an ia, p rzen io s łab y s ię d o Świata M ag ó w. Kied y w zes zły m ro k u zo rien to wała s ię, że n awet g d y b y o d k ry ła s ek retn e p rzejś cie d o Szk o ły M ag ii Watfo rd , to b y ła ju ż n a n ią za s tara, p o czu ła p rzy g n ęb ien ie. Wren tak że b y ła tro ch ę p rzy b ita, g d y Cath jej to u zmy s ło wiła. Dzień p o s wo ich o s iemn as ty ch u ro d zin ach leżały ran o w łó żk u . – Cath , ws tawaj, id ziemy k u p ić jak ieś p ap iero s y . – Nie mo g ę – o d p arła. – Zamierzam iś ć d o k in a n a film d la d o ro s ły ch . A p o tem zaciąg n ę s ię d o armii. – Ej, o lejmy d ziś s zk o łę i ch o d źmy d o k in a n a 500 dni miłości. – Wies z, co to o zn acza, p rawd a? – Cath s p o jrzała n a g ig an ty czn ą map ę Watfo rd p rzy p iętą d o s u fitu . Tata zap łacił jed n emu z g rafik ó w w s wo jej firmie, żeb y im tak ą n amalo wał, w ramach p rezen tu g wiazd k o weg o . – J es teś my za s tare n a Watfo rd . Wren , s ied ząc o p arta o wezg ło wie, zad arła g ło wę. – Ku rczę, mas z rację.

– Nie żeb y m k ied y k o lwiek wierzy ła, że to mo żliwe – d o d ała Cath p o ch wili – n awet g d y b y ły ś my małe, ale jed n ak … – Ale jed n ak – wes tch n ęła Wren . – A teraz jes t mi zb y t s mu tn o , żeb y n au czy ć s ię p alić. Wren b y ła n ajp rawd ziws zy m n erd em. M o że i miała p ięk n e wło s y i zad awała s ię z p rzy s to jn y mi ch ło p ak ami, ale g d y b y Cath o d n alazła s ek retn e p rzejś cie, k ró liczą n o rę, d rzwi wewn ątrz s zafy , Wren b ez n amy s łu p o s złab y za n ią. Nawet teraz, mimo że b y ły s o b ie n iemal o b ce, Wren mo g łab y z n ią p ó jś ć. (To b y łab y k o lejn a k o rzy ś ć z o d n alezien ia mag iczn eg o p o rtalu – miałab y d o b rą wy mó wk ę, żeb y zad zwo n ić d o Wren ). Lev i jed n ak n erd em n ie b y ł. Za b ard zo lu b ił p rawd ziwe ży cie. Dla n ieg o Simo n Sn o w b y ł ty lk o o p o wieś cią. Ch o ć o p o wieś ci u wielb iał. Od k ąd zaczęła s ię ta cała s p rawa z Lev im, Cath zan ied b ała p is an ie Rób swoje, Simonie. Z jed n ej s tro n y wy d awało s ię to zu p ełn ie zro zu miałe – n ie b y ła aż tak ą d ziwaczk ą, żeb y wo leć wy my ś lać s cen y miło s n e, n iż w n ich u czes tn iczy ć. Z d ru g iej s tro n y zaś … Simon Snow i ósmy taniec miał wy jś ć za mn iej n iż trzy mies iące, więc Cath mu s iała s k o ń czy ć Rób swoje d o teg o czas u . M u s iała. Ósmy taniec miał b y ć zak o ń czen iem s ag i o Simo n ie, ws zy s tk o s ię miało w ty m to mie wy jaś n ić – więc Cath mu s iała jak o p ierws za s two rzy ć włas n e zak o ń czen ie. Zan im Gemma T. Les lie o p u ś ci k u rty n ę. Cath p o trafiła s ię u czy ć w o b ecn o ś ci Lev ieg o (o n też w k o ń cu mu s iał s ię k ied y ś u czy ć, więc s ied ział n a jej łó żk u i s łu ch ał wy k ład ó w, czas em jed n o cześ n ie g rając w p as jan s a), ale n ie p o trafiła p rzy n im p is ać. Nie u miała s ię zatracić w Świecie M ag ó w. Bo zb y t zatraciła s ię z Lev im. Lev i miał metr o s iemd zies iąt wzro s tu . Wy d awało s ię jej, że jes t wy żs zy . Uro d ził s ię n a ran ch u . Do s ło wn ie. Ak cja p o ro d o wa p rzeb ieg ła tak s zy b k o , że jeg o mama u s iad ła n a s ch o d ach i s ama p rzy jęła s wó j p o ró d . J eg o tata p rzeciął p ęp o win ę. – M ó wię ci – p o wtarzał Lev i – to s ię aż tak b ard zo n ie ró żn i o d p o ro d u cieląt. M ies zk ał z p ięcio ma k o leg ami. M iał fu rg o n etk ę, b o u ważał, że k ażd y p o win ien u mieć p ro wad zić wielk ie au to – że jazd a s amo ch o d em o s o b o wy m jes t jak ży cie z ręk ami związan y mi z ty łu . – Co jeś li b ęd zies z p o trzeb o wała co ś p rzewieźć? – Nie u miem s o b ie p rzy p o mn ieć an i jed n ej s y tu acji, w k tó rej mo ja ro d zin a p o trzeb o wała fu rg o n etk i.

– Bo mas z s amo ch o d o we k lap k i n a o czach . Nie p o zwalas z s o b ie n awet n a my ś len ie o wielk o fo rmato wy ch o k azjach . – Tak ich jak ? – Darmo wy o p ał d o k o min k a. – Nie mamy k o min k a. – Po ro że jelen ia. Cath p ars k n ęła. – Zab y tk o wa k an ap a. – Zab y tk o wa k an ap a? – Cath er, p ewn eg o d n ia, g d y ju ż zwab ię cię d o mo jeg o p o k o ju , b ęd ę cię zab awiał k o n wers acją n a mo jej p ięk n ej zab y tk o wej k an ap ie. Kied y mó wił o ran ch u , o s wo jej ro d zin ie alb o fu rg o n etce, zmien iał s ię to n jeg o g ło s u . Lev i b rzmiał, jak b y mó wił z ak cen tem. J ak b y zaciąg ał. Przeciąg ał s amo g ło s k i. Nie u miała s twierd zić, czy to n a p o k az, czy n ie. „Gd y ju ż cię zwab ię d o mo jeg o p o k o ju ” s tało s ię ich wewn ętrzn y m żartem. Nie mu s ieli s ię s p o ty k ać w cen tru m s tu d en ck im an i czek ać, aż Reag an zo s tawi ich s amy ch . W k ażd ej ch wili mo g li p ó jś ć d o Lev ieg o . J ed n ak jak d o tąd Cath n a to n ie p o zwalała. Lev i mies zk ał w d o mu , jak p rawd ziwy d o ro s ły . Cath mies zk ała w ak ad emik u , jak mło d y d o ro s ły – jak k to ś , k to wciąż p rzech o d zi o k res p ró b n y p rzed d o ro s ło ś cią. Tu , w n ie d o k o ń ca d o ro s ły m o to czen iu , d awała s o b ie z Lev im rad ę. We włas n y m p o k o ju z p o jed y n czy m łó żk iem i p lak atami z Simo n em Sn o wem n a ś cian ie. W miejs cu , d o k tó reg o zaws ze mo g ła wejś ć Reag an . Lev i mu s iał s ię czu ć o s zu k an y . Dawn iej, w czas ach , g d y n ie b y li ze s o b ą, g d y Cath my ś lała, że o n n ależy d o in n ej, zas n ęła z n im w jed n y m łó żk u twarzą p rzy twarzy . Teraz za to , k ied y ju ż ze s o b ą ch o d zili (n ie d o k o ń ca u mawiali s ię n a ran d k i, ale s p o ty k ali s ię k ażd eg o d n ia), o d czas u d o czas u ty lk o trzy mali s ię za ręce. A i n awet wted y Cath u d awała, że n ic s ię n ie d zieje – jak b y teg o n ie ak cep to wała. I n ig d y n ie d o ty k ała g o p ierws za. Ch o ć b ard zo teg o ch ciała. Bo że, ch ciała s ię n a n ieg o rzu cić i wy tarzać w n im, jak k o t p o k o cimiętce. Ale właś n ie d lateg o teg o n ie zro b iła. Bo b y ła Czerwo n y m Kap tu rk iem. By ła d ziewicą i id io tk ą. Lev i p o trafił s p rawić, że traciła o d d ech w win d zie za s p rawą s ameg o d o tk n ięcia (p rzez k u rtk ę!) jej lęd źwi.

O czy mś tak im mo g łab y p o ro zmawiać z Wren , g d y b y n ad al miała s io s trę. Wren p o wied ziałab y jej, żeb y n ie zach o wy wała s ię jak g łu p ia – że ch ło p cy tak b ard zo ch cą cię d o ty k ać, że n ie zależy im, czy jes teś w ty m d o b ra. Lev i jed n ak n ie b y ł ch ło p cem. Nie n ap alał s ię jak ci, k tó rzy p o raz p ierws zy zag ląd ają d ziewczy n ie p o d b lu zk ę. Lev i wid y wał ju ż to , co p o d n ią jes t. I p rawd o p o d o b n ie wiele razy włas n o ręczn ie ją zd ejmo wał. Na s amą my ś l Cath zad rżała. Nas tęp n ie p o my ś lała o Reag an i zad rżała jes zcze mo cn iej. Nie zamierzała zo s tać d ziewicą d o k o ń ca ży cia. Plan o wała jed n ak załatwić tę s p rawę z k imś tak im jak Ab el. Z k imś , k to b y łb y jes zcze b ard ziej n ied o ś wiad czo n y i żało s n y n iż o n a s ama. Z k imś , p rzy k im n ie czu łab y , że traci n ad s o b ą k o n tro lę. Gd y b y

s p o jrzeć

o b iek ty wn ie,

w

n iek tó ry ch

as p ek tach

Ab el

był

n awet

p rzy s to jn iejs zy o d Lev ieg o . By ł p ły wak iem. M iał s zero k ie ramio n a i u mięś n io n e ręce. M iał też wło s y jak Fran k ie Av alo n (wed łu g b ab ci Cath ). Lev i b y ł s zczu p ły i ch erlawy , a jeg o wło s y – có ż, b y ły , jak ie b y ły – a jed n ak to ws zy s tk o b u d ziło w Cath n ajd zik s ze in s ty n k ty . Na p rzy k ład to , że k ied y zas tan awiał s ię, czy s ię z czeg o ś zaś miać, p rzy g ry zał d o ln ą warg ę i u n o s ił b rew… Wariactwo ! A g d y jed n ak p o s tan o wił s ię ro ześ miać, jeg o ramio n a zaczy n ały d rżeć, a b rwi s p o ty k ały s ię p o ś ro d k u . Brwi Lev ieg o b y ły meg azmy s ło we! J eś lib y Cath miała p o d ejmo wać d ecy zję jed y n ie n a p o d s tawie b rwi, d ałab y s ię „zwab ić d o jeg o p o k o ju ” ju ż d awn o temu . Gd y b y zach o wy wała s ię racjo n aln ie, wied ziałab y , że międ zy trzy man iem s ię za ręce a s ek s em s p ro wo k o wan y m b rwiami jes t jes zcze wiele fo rm d o ty k u … ale Cath n ie zach o wy wała s ię racjo n aln ie. Przez Lev ieg o miała wrażen ie, że n ie mo że u fać włas n emu ciału . Us iad ła p rzy b iu rk u . On u s iad ł n a łó żk u i k o p n ął w jej k rzes ło . – Wies z – p o wied ział. – Po my ś lałem, że w ten week en d p o win n iś my p ó jś ć n a p rawd ziwą ran d k ę. Na k o lację, p o tem d o k in a… – Uś miech ał s ię, więc Cath tak że s ię u ś miech n ęła. Ale s zy b k o zrzed ła jej min a. – Nie mo g ę. – Dlaczeg o n ie? M as z ju ż in n e p lan y ? Na cały week en d ? – W p ewn y m s en s ie. J ad ę d o d o mu . W ty m s emes trze jeżd żę tam częś ciej, żeb y s p rawd zić, co u taty .

Lev i u ś miech ał s ię s łab iej, ale wy ro zu miale s k in ął g ło wą. – J ak s ię tam d o s tan ies z? – M ies zk a tu n a p iętrze tak a d ziewczy n a. Erin . J eźd zi d o d o mu co week en d , żeb y s ię s p o tk ać ze s wo im ch ło p ak iem. To p ewn ie d o b ry p o my s ł, b o n ie d o ś ć, że jes t n u d n a, to n a d o d atek o k ro p n a, więc jeś li s p u ś ci g o z o k a, z p ewn o ś cią zn ajd zie s o b ie lep s zą. – J a cię zawio zę. – Na s wo im b iały m k o n iu ? – M o ją czerwo n ą fu rg o n etk ą. Cath p rzewró ciła o czami. – Nie. M u s iałb y ś o b racać d wa razy . Wy s zło b y z ty s iąc d o laró w n a b en zy n ę. – Nie d b am o to . Ch cę p o zn ać two jeg o tatę. No i b ęd ę miał mo żliwo ś ć s p ęd zen ia z to b ą k ilk u g o d zin w p o d ró ży – w s y tu acji n ien ag łej. – Nie, w p o rząd k u , mo g ę p o jech ać z Erin . Nie jes t tak a zła. – Nie ch ces z, żeb y m p o zn ał two jeg o tatę? – Nawet s ię n ad ty m n ie zas tan awiałam. – Nap rawd ę? – Wy d awał s ię u rażo n y . (Delik atn ie, ale jed n ak ). – A ty my ś lałeś , żeb y mn ie p rzed s tawić s wo im ro d zico m? – zap y tała. – Tak – o d p arł. – Ch ciałem cię zab rać n a wes ele mo jej s io s try . – Kied y ? – W maju . – Ch o d zimy ze s o b ą d o p iero o d trzech i p ó ł ty g o d n ia, p rawd a? – Wed łu g p rzeliczn ik a czas u p ierws zo ro czn iak a to jak ieś s ześ ć mies ięcy . – Nie jes teś n a p ierws zy m ro k u . – Cath er… – Lev i zah aczy ł s to p y o n o g i k rzes ła i p rzy ciąg n ął je d o s ieb ie. – Nap rawd ę b ard zo cię lu b ię. Cath wes tch n ęła g łęb o k o . – J a tak że b ard zo cię lu b ię. Uś miech n ął s ię i u n ió s ł b rew. – Czy mo g ę zawieźć cię d o Omah a? Cath k iwn ęła g ło wą.

*** – Przeg iąłeś – p o wied ział Simo n , rzu cając s ię d o p rzo d u n a d łu g i s tó ł w jad aln i. Pen elo p e ch wy ciła g o za p o ły p elery n y , więc p rawie wy ląd o wał twarzą n a ławie. Szy b k o s ię o trząs n ął. – Pu ś ć mn ie, Pen n y – p o p ro s ił i mo cn o n atarł n a Bas ila, u n o s ząc p rzy ty m o b ie p ięś ci. Bas il an i d rg n ął. Wy s zep tał jed y n ie: – Gd zie d o b re p ło ty , tam d o b rzy s ąs ied zi – i lek k o trącił ró żd żk ę. Pięś ć Simo n a trafiła w s o lid n ą zap o rę zaled wie k ilk a cen ty metró w o d s zczęk i n ieru ch o meg o Bas ila. Co fn ął ręk ę z o k rzy k iem b ó lu . Na ten wid o k Dev , Niall i res zta k u mp li Bas ila zarech o tała jak p ijan e h ien y . Bas il jed n ak p o zo s tał n iewzru s zo n y . Gd y zaś p rzemó wił, zro b ił to tak cich o , że s ły s zał g o ty lk o Simo n . – Czy tak właś n ie zamierzas z to zro b ić, Sn o w? Tak zamierzas z p o k o n ać teg o two jeg o Szaro b u ra? – J ed n y m ru ch em ró żd żk i zd jął zak lęcie, ak u rat w ch wili, g d y Simo n o d zy s k ał ró wn o wag ę. – Żało s n e – d o d ał i o d s zed ł. Frag men t ro zd ziału 4 p o wieś ci Simon Snow i piąty miecz, co p y rig h t © 2 0 0 8 b y Gemma T. Les lie

26

Na wid o k Cath p ro fes o r Pip er wy ciąg n ęła ręce. – Cath , wró ciłaś ! Ch ciałab y m p o wied zieć, że s ię teg o s p o d ziewałam, ale tak n ap rawd ę n ie b y łam p ewn a, miałam jed y n ie n ad zieję. Cath wró ciła. Przy s zła p o wied zieć p an i p ro fes o r, że p o d jęła d ecy zję. Po n o wn ie. Że n ie b ęd zie p is ać zad an eg o o p o wiad an ia. M iała teraz wy s tarczająco d u żo d o p is an ia i wy s tarczająco d u żo zmartwień , a ten p ro jek t b y ł p rzy k ry m b alas tem z p ierws zeg o s emes tru . Na s amą my ś l o n im czu ła w u s tach s mak p o rażk i (p lag iatu i g łu p ieg o Nick a, k tó ry u k rad ł jej n ajlep s ze zd an ia). Cath ch ciała to ju ż mieć za s o b ą. Kied y jed n ak s tała w g ab in ecie p ro fes o r Pip er, a ta n iczy m d o b ra wró żk a u ś miech ała s ię d o n iej, Cath n ie b y ła w s tan ie p o wied zieć teg o o twarcie. „Ewid en tn ie ch o d zi tu o mo ją p o trzeb ę s iln ej fig u ry matk i – p o my ś lała zn ies maczo n a s o b ą. – Ciek awe, czy n o g i mi b ęd ą mięk n ąć w o b ecn o ś ci k o b iet w ś red n im wiek u , aż d o mo men tu , g d y s ama s ię n ią s tan ę”. – Nap rawd ę miło z p an i s tro n y , że d ała mi p an i d ru g ą s zan s ę – zaczęła Cath i u s iad ła zach ęco n a g es tem p an i p ro fes o r. Teraz miała p o wied zieć: „Ale zmu s zo n a jes tem o d mó wić”. Zamias t teg o wy s zło jej jed n ak : – By łab y m g łu p ia, n ie k o rzy s tając z n iej. Pro fes o r Pip er p ro mien n ie s ię u ś miech n ęła. Op arła ło k cie n a b iu rk u i p o d p arła d ło n ią b ro d ę, jak b y p o zo wała d o zd jęcia n a ty ł o k ład k i. – Czy zatem mas z ju ż jak iś p o my s ł n a o p o wiad an ie? – Nie. – Cath zacis n ęła p ięś ci i p o tarła n imi u d a. – Za k ażd y m razem, g d y p ró b o wałam co ś wy my ś lić, czu łam s ię tak a… p u s ta. Pro fes o r p o k iwała g ło wą. – Os tatn im razem p o wied ziałaś co ś , co n ie d aje mi s p o k o ju . Po wied ziałaś , że n ie ch ces z b u d o wać włas n eg o ś wiata. Cath p o p atrzy ła n a n ią. – Tak . Właś n ie tak . Nie ma we mn ie n o weg o ws p an iałeg o ś wiata, k tó ry b y s ię d o mag ał o p is an ia. Nie ch cę zaczy n ać z n iczy m.

– Ależ Cath , więk s zo ś ć p is arzy g o n ie ma. Więk s zo ś ć z n as n ie jes t Gemmą T. Les lie. – Zato czy ła ręk ą d o k o ła. – Pis zemy o ś wiatach , jak ie zn amy . Sama n ap is ałam cztery k s iążk i, k tó ry ch ak cja ro zg ry wa s ię w p ro mien iu s tu d wu d zies tu mil o d mo jeg o ro d zin n eg o mias ta. A więk s zo ś ć o p o wiad a o rzeczach , k tó re p rzeży łam o s o b iś cie. – Ale p rzecież p is ze p an i p o wieś ci h is to ry czn e… Pro fes o r Pip er s k in ęła g ło wą. – Wy b ieram co ś , co p rzy d arzy ło mi s ię, d ajmy n a to , w 1 9 8 3 ro k u , i p rzerab iam tak , b y p rzy d arzy ło s ię k o mu ś in n emu w ro k u 1 9 4 3 . W ten s p o s ó b ro zb ieram mo je ży cie n a częś ci i o p is u jąc je n a wy lo t, p ró b u ję je lep iej zro zu mieć. – Czy li ws zy s tk o , o czy m p an i p is ze, jes t p rawd ą? Pro fes o r p rzek rzy wiła g ło wę i mru k n ęła. – Hmm… tak . I n ie. Ws zy s tk o zaczy n a s ię o d p rawd y , n a p o d s tawie k tó rej s n u ję p o tem mo je o p o wieś ci. Czas em o d latu ję d alek o . Ale ch o d zi o to , że n ie zaczy n am z n iczy m. – Ws zy s tk o , co d o tąd n ap is ałam, zaws ze wiązało s ię z mag ią – p o wied ziała Cath . – M o żes z n ap is ać co ś o mag ii, jeś li b ęd zies z ch ciała. Nie mu s is z p rzecież zaczy n ać o d p o zio mu mo lek u larn eg o czy jak ieg o ś men taln eg o Wielk ieg o Wy b u ch u . Cath wb iła p azn o k cie we wn ętrze d ło n i. – By ć mo że n a p o trzeb y teg o o p o wiad an ia mo g łab y ś zacząć o d czeg o ś au ten ty czn eg o – zas u g ero wała d elik atn ie p ro fes o r Pip er. – Od jed n eg o d n ia z two jeg o ży cia, o d czeg o ś , co cię zd u miało , zain try g o wało , co ch ciałab y ś zg łęb ić. Zaczn ij i zo b acz, co s ię wy d arzy . M o żes z o p is y wać rzeczy wis to ś ć alb o p o zwo lić, b y p rzek s ztałciła s ię w co ś in n eg o : i d o d ać mag ię. Ty lk o zn ajd ź s o b ie p u n k t zaczep ien ia. Cath p rzy tak n ęła, b ard ziej d lateg o , że ch ciała ju ż wy jś ć, n iż d lateg o , że zg ad zała s ię z ty m, co właś n ie u s ły s zała. – Ch cę s ię z to b ą zn o wu s p o tk ać – d o d ała p ro fes o r Pip er. – Za k ilk a ty g o d n i. Zo b aczmy s ię i p o ro zmawiajmy , d o czeg o d o s złaś . Cath zg o d ziła s ię i p o s p ies zy ła d o d rzwi, z n ad zieją, że n ie wy d a s ię to n ieg rzeczn e. „Kilk a ty g o d n i. Pewn ie. J ak b y k ilk a ty g o d n i mo g ło załatać d ziu rę w g ło wie”. Przecis n ęła s ię p rzez tłu m ro zk rzy czan y ch s tu d en tó w an g lis ty k i i u ciek ła n a ś n ieg .

Lev i n ie ch ciał wy p u ś cić z rąk jej k o s za z p ran iem. – Sama mo g ę to p o n ieś ć – p o wied ziała. M y ś lami n ad al b y ła w g ab in ecie p ro fes o r Pip er, więc n ie miała n as tro ju n a… có ż, n a Lev ieg o . Na to jeg o wieczn ie d o b re u s p o s o b ien ie. Gd y b y b y ł p s em, b y łb y g o ld en retriev erem. Gd y b y b y ł g rą, b y łb y p in g -p o n g iem, b ezu s tan n y m, en erg iczn y m i lek k im. Cath n ie miała o ch o ty n a g ry . – Dam rad ę – o d p arł. – Zajmij s ię d rzwiami. – Ale n ap rawd ę – n acis k ała. – M o g ę to p o n ieś ć. Lev i ty lk o s ię u ś miech n ął i s p o jrzał n a n ią czu le. – Ko ch an ie, o twó rz d rzwi. Dam rad ę. Cath p o mas o wała s k ro n ie. – Czy ty właś n ie n azwałeś mn ie „k o ch an iem”? Uś miech n ął s ię s zero k o . – Wy rwało mi s ię. Ale to b y ło p rzy jemn e. – „Ko ch an ie”? – A co , wo lałab y ś „s erd eń k o ”? To mi s ię k o jarzy z mo ją mamą… A mo że „mała”? Nie. „Du s zk o ”? „Ko tk u ”? „M is iaczk u ”? – Przerwał n a ch wilę. – Wies z co ? Zo s tan ę p rzy „k o ch an ie”. – Nie wiem n awet, o d czeg o zacząć – p o wied ziała Cath . – Od o twarcia d rzwi. – Lev i. M o g ę s amo d zieln ie n o s ić włas n e ś mierd zące b ru d y . – Cath , n ie p o zwo lę ci n a to . – Nie ma, że n ie p o zwo lis z. To jes t mo je p ran ie. – Ale to ja n io s ę k o s z i mo g ę z n im zro b ić, co mi s ię p o d o b a. – Nie p o trzeb u ję, żeb y ś za mn ie n o s ił mo je rzeczy . M am d wie s p rawn e ręce. – Nie o to ch o d zi – p o wied ział. – M u s iałb y m b y ć s tras zn y m d u p k iem, żeb y p o zwo lić mo jej d ziewczy n ie d źwig ać co ś ciężk ieg o , p o d czas g d y ja id ę o b o k i mach am ręk ami. „Two jej d ziewczy n ie?” – Raczej k imś , k to s zan u je mo je p ro ś b y – s p ierała s ię. – A tak że mo ją s iłę i… ręce. Lev i u ś miech n ął s ię jes zcze s zerzej. – M am wielk i s zacu n ek d la two ich rąk . Po d o b a mi s ię to , w jak i s p o s ó b p rzy czep io n e s ą d o res zty two jeg o ciała.

– Ro b is z ze mn ie wy d elik aco n ą k alek ę. Od d awaj mo je p ran ie! – Sięg n ęła p o k o s z. Lev i s ię o d s u n ął. – Cath er. Wiem, że jes teś w s tan ie to u d źwig n ąć. Ale ja n ie mo g ę ci n a to p o zwo lić. Nap rawd ę n ie p o trafiłb y m iś ć o b o k cieb ie z p u s ty mi ręk ami. To n ic o s o b is teg o . Zro b iłb y m tak d la k ażd eg o z d wo ma ch ro mo s o mami X. – To jes zcze g o rzej. – Dlaczeg o ? Czemu jes zcze g o rzej? Że s zan u ję k o b iety ? – To n ie jes t s zacu n ek , to p o d ważan ie mo żliwo ś ci. Szan u j n as zą s iłę. – Szan u ję. – Wło s y o p ad ły mu n a o czy i p ró b o wał je zd mu ch n ąć. – By cie ry cers k im wy raża s zacu n ek . Ko b iety b y ły u cis k an e i p rześ lad o wan e o d zaws ze. J eś li mo g ę u łatwić im ży cie d zięk i mo jej n ad zwy czajn ej s ile fizy czn ej, to zamierzam to ro b ić. Przy k ażd ej n ad arzającej s ię o k azji. – Nad zwy czajn ej. – Tak . Nad zwy czajn ej. Ch ces z s ię s iło wać n a ręk ę? – Nie p o trzeb u ję n ad zwy czajn ej s iły fizy czn ej, żeb y n o s ić włas ​n e b ru d y . – Złap ała za u ch wy t, p ró b u jąc o d s u n ąć jeg o d ło ń . – Ud ajes z, że n ie wies z, o czy m mó wię. – Nie, to ty u d ajes z. – Zaru mien iłaś s ię, wies z? – Có ż, to d lateg o , że jes tem s fru s tro wan a. – Nie zmu s zaj mn ie, żeb y m cię zn ien ack a p o cało wał. – Od d awaj p ran ie. – Emo cje ro s n ą, twarze s ię ru mien ią… tak to s ię właś n ie zaczy n a. Te s ło wa ro zś mies zy ły Cath . Co b y ło też tro ch ę iry tu jące. Uży ła więc całej s wo jej zu p ełn ie zwy czajn ej s iły , b y p ch n ąć k o s z w jeg o p ierś . Lev i lek k o g o o d ep ch n ął, ale n ie o d d ał. – Po k łó ćmy s ię o to n as tęp n y m razem, g d y b ęd ę ch ciał zro b ić d la cieb ie co ś miłeg o , d o b rze? Sp o jrzała mu w o czy . J eg o s p o jrzen ie s p rawiło , że p o czu ła s ię całk o wicie o d k ry ta, jak b y k ażd a jej my ś l wielk imi literami wy p is y wała s ię n a jej twarzy . Pu ś ciła k o s z, p o d n io s ła z p o d ło g i to rb ę z lap to p em i o two rzy ła d rzwi. – Wres zcie – p o wied ział. – Tricep s y mn ie ju ż b o lą.

To b y ła n ajmro źn iejs za i n ajb ard ziej ś n ieżn a zima, jak ą Cath p amiętała. By ła ju ż p o ło wa marca, fo rmaln ie wio s n a, a wy d awało s ię, że trwa s ty czeń . Każd eg o ran k a Cath b ez zas tan o wien ia zak ład ała ś n ieg o wce. Tak p rzy wy k ła d o ś n ieg u i d o ch o d zen ia p o n im p iech o tą, że n ie p rzy s zło jej n awet d o g ło wy , b y s p rawd zić teg o d n ia p ro g n o zę p o g o d y . Nie zas tan awiała s ię n ad waru n k ami d ro g o wy mi, wid o czn o ś cią an i n ad ty m, że ch y b a n ie jes t to n ajlep s zy d zień n a jazd ę z Lev im d o d o mu . O ty m ws zy s tk im my ś lała d o p iero teraz. M iała wrażen ie, jak b y ich fu rg o n etk a b y ła jed y n y m p o jazd em n a d ro d ze międ zy s tan o wej. Nie d ało s ię d o s trzec s ło ń ca, n ie d ało s ię d o s trzec d ro g i. M n iej więcej co d zies ięć min u t z g ęs tej s zaro ś ci p rzed n imi wy łan iały s ię czy jeś czerwo n e ty ln e ś wiatła i Lev i wcis k ał h amu lec. Nie mó wił n ic ju ż o d p rawie g o d zin y . M iał zamk n ięte u s ta i mru ży ł o czy , zb liży ws zy s ię d o s zy b y , jak b y p o trzeb o wał o k u laró w. – Po win n iś my zawró cić – wy s zep tała Cath . – Taa… – rzek ł, trąc u s ta ręk awem, i zacis n ął d ło ń n a d źwig n i zmian y b ieg ó w. – M y ś lę, że łatwiej ju ż b ęd zie jech ać d alej. Najg o rs ze za n ami. Do jed ziemy ju ż jak o ś d o Omah a. Kied y z lewej s tro n y mijało ich in n e au to , u s ły s zeli metaliczn e d zwo n ien ie. – Co to za d źwięk ? – s p y tała. – Łań cu ch y n a o p o n y . – Lev i n ie wy d awał s ię p rzes tras zo n y . Ale b y ł n iety p o wo milczący . – Przep ras zam – p o wied ziała. – W o g ó le n ie p o my ś lałam o p o g o d zie. – M o ja win a – o d p arł, zn ajd u jąc u łamek s ek u n d y , żeb y s ię d o n iej u ś miech n ąć. – Nie ch ciałem cię ro zczaro wać. Ale teraz my ś lę, że g o rzej s ię p o czu ję, jeś li cię zab iję… – To b y ło b y n ie p o ry cers k u . Lev i zn ó w s ię u ś miech n ął. Sięg n ęła d o d źwig n i i d o tk n ęła jeg o d ło n i. Palcami g łas k ała jeg o p alce. Przez k ilk a n as tęp n y ch min u t – mo że n awet k ró cej – o b o je milczeli. Tru d n o b y ło mierzy ć czas w tak n ap iętej i s zarej atmo s ferze. – O czy m my ś lis z? – o d ezwał s ię Lev i. – O n iczy m. – Na p ewn o n ie. Od k ąd p o cieb ie p rzy s zed łem, wy d ajes z s ię zamy ś lo n a i n ies wo ja. Czy ch o d zi o to , że mam p o zn ać two jeg o tatę?

– Nie – o d p arła s zy b k o . – Prawie o ty m zap o mn iałam. Zn ó w zap an o wała cis za. – No to o co ch o d zi? – Po p ro s tu … o co ś , co ma związek z p ro fes o r Pip er. Ale p o wiem ci, g d y ju ż n ie b ęd zie n am zag rażać ś mierteln e n ieb ezp ieczeń s two . Lev i p ró b o wał wy macać jej d ło ń n a fo telu , n ie o d ry wając wzro k u o d d ro g i, więc mu ją p o d ała. Uś cis n ął ją mo cn o . – Nie jes teś w ś mierteln y m n ieb ezp ieczeń s twie. – Po ło ży ł s wo ją d ło ń z p o wro tem n a lewarek . – M o że ty lk o g ro zi ci k ilk u g o d zin n e u więzien ie w s amo ch o d zie, k tó ry wp ad ł d o ro wu . Op o wiad aj. Nie mo g ę teraz mó wić, ale mo g ę s łu ch ać. Ch ciałb y m p o s łu ch ać. Cath o d wró ciła s ię o d b o czn ej s zy b y i s p o jrzała n a Lev ieg o . Fajn ie b y ło n a n ieg o p atrzeć, g d y o n n ie mó g ł s p o jrzeć n a n ią. Lu b iła jeg o p ro fil. By ł tak i… p łas k i. Pro s ta lin ia b ieg n ąca o d wy s o k ieg o czo ła, aż p o d o ś ć d łu g i n o s – n a k o n iu s zk u n ieco s ię wy g in ała, ale n ie za b ard zo – i d ru g a p ro s ta, o d n o s a p o p o d b ró d ek . Czas em jeg o p o d b ró d ek ro b ił s ię mięk k i, n a p rzy k ład g d y s ię u ś miech ał alb o u d awał zas k o czen ie, n ig d y jed n ak zb y t mięk k i. Plan o wała, że k ied y ś g o w to miejs ce p o cału je, n a g ran icy żu ch wy , tam g d zie p o d b ró d ek b y ł n ajb ard ziej d elik atn y . – Co s ię s tało ? – zap y tał. – Po zajęciach , p o s złam… Od p o czątk u . Wies z, że w zes zły m s emes trze ch o d ziłam n a zajęcia z p is an ia? – Tak . – No więc n ie o d d ałam p racy zaliczen io wej. M iałam n ap is ać o p o wiad an ie, ale teg o n ie zro b iłam. – Co ? – zd ziwił s ię. – Dlaczeg o ? – J a… miałam wiele p o wo d ó w. – To b y ło tru d n iejs ze, n iż mo g ła s ię s p o d ziewać. Nie ch ciała o p o wiad ać Lev iemu o ty m, jak a b y ła n ies zczęś liwa, jak n ie ch ciała wracać d o s zk o ły , jak n ie ch ciała s ię z n im s p o tk ać. Nie ch ciała, żeb y p o my ś lał, że ma n ad n ią tak wielk ą wład zę. – Nie ch ciało mi s ię g o n ap is ać – o ś wiad czy ła. – To zn aczy , to n ie tak ie p ro s te, ale… p o p ro s tu n ie ch ciałam. M iałam b lo k ad ę p s y ch iczn ą. No i wies z, p o ty m jak tata miał załaman ie, n ie wró ciłam d o s zk o ły n a s es ję. – Nie wied ziałem. – Có ż, tak właś n ie b y ło . Więc p o s tan o wiłam n ie p is ać p racy . Ale mo ja

wy k ład o wczy n i n ie wy s tawiła mi k o ń co wej o cen y . Ch ce mi d ać d ru g ą s zan s ę, p o wied ziała, że mo g ę n ap is ać o p o wiad an ie w ty m s emes trze. No i ja tak jak b y s ię zg o d ziłam. – Ojacie, ale fajn ie. – Taaa… – A co , n iefajn ie? – No fajn ie. Ty lk o że… Do b rze b y ło mieć to z g ło wy . M ieć p o czu cie, że s k o ń czy łam z ty m cały m p o my s łem. Z p is an iem p ro zy . – Przecież cały czas co ś p is zes z. – Ale fik cję fan o ws k ą. – M ó w jaś n iej, u s iłu ję p ro wad zić w ś n ieżn ej zamieci. – Przed zmaterializo wało s ię jak ieś au to i twarz Lev ieg o n ap ięła s ię w s k u p ien iu .

n imi

Cath o d czek ała, aż zn ó w s ię ro zlu źn i. – Nie ch cę wy my ś lać włas n y ch p o s taci, włas n eg o ś wiata. Nie mam n a to p o my s łó w. Ob o je milczeli. J ech ali b ard zo p o wo li. Co ś za o k n em p o s tro n ie Lev ieg o p rzy k u ło u wag ę Cath . Pó łciężaró wk a o b ró co n a o s to o s iemd zies iąt s to p n i. Gwałto wn ie wciąg n ęła p o wietrze, a Lev i zn ó w ch wy cił ją za ręk ę. – J es zcze ty lk o p iętn aś cie mil – p o wied ział. – Czy ten k iero wca p o trzeb u je p o mo cy ? – Po licja ju ż tam b y ła. – Nie wid ziałam. – Przep ras zam cię za to ws zy s tk o . – Przes tań , p rzecież ś n ieg n ie s y p ie p rzez cieb ie. – Twó j tata mn ie zn ien awid zi. Un io s ła jeg o d ło ń d o u s t i p o cało wała g o w k o s tk i. Lev i zmars zczy ł czo ło , jak b y g o to zab o lało . Cath ws łu ch iwała s ię w p racę wy cieraczek i p atrzy ła czu jn ie p rzed s ieb ie. – J es teś p ewn a? – zap y tał Lev i p o k ilk u milach . – Z ty m p is an iem p ro zy ? J es teś p ewn a, że n ie mas z p o my s łó w? Bo jeś li ch o d zi o Simo n a i Baza, to jes teś s tu d n ią b ez d n a. – To co in n eg o . On i ju ż is tn ieją. J a n imi ty lk o ru s zam. Sk in ął g ło wą. – M o że jes teś jak Fran k Sin atra. Nie p is ał s wo ich p io s en ek , ale g en ialn ie je

wy k o n y wał. – Nie zn o s zę Fran k a Sin atry . – Daj s p o k ó j, n ie mo żn a n ien awid zić Fran k a Sin atry . – Trak to wał k o b iety jak p rzed mio ty . – No d o b rze. – Lev i p o p rawił s ię n a s ied zen iu i n aciąg n ął s zy ję. – Sk o ro n ie Fran k Sin atra, to mo że… Areth a Fran k lin . – Fu j. Div a. – Ro y Acu ff? – Kto ? Lev i s ię u ś miech n ął, co s p rawiło , że Cath zn ó w p o cało wała jeg o p alce. Sp o jrzał n a n ią p rzelo tn ie i p y tająco . – Ch o d zi o to … – zaczął cich o . By ło w tej ś n ieżn ej b u rzy co ś , co s p rawiało , że o b o je mó wili cich o . – Są ró żn e ro d zaje talen tó w. M o że two im talen tem jes t in terp reto wan ie. M o że jes teś s ty lis tk ą. – I u ważas z, że to s ię liczy ? – Tim Bu rto n n ie wy my ś lił Batman a. Peter J ack s o n n ie n ap is ał Władcy Pierścieni. – W s p rzy jający ch waru n k ach o k azu jes z s ię s tras zn y m n erd em! Uś miech n ął s ię s zero k o . Najech ał n a o b lo d zo n y frag men t, więc p u ś cił jej ręk ę, ale n ad al s ię u ś miech ał. Za o k n em p o wo li wy ło n iła s ię wieża ciś n ień w k s ztałcie d zb an k a n a k awę. Do jech ali d o g ran icy mias ta. Teraz d o k o ła p o jawiało s ię co raz więcej s amo ch o d ó w, n a jezd n i o raz w ro wach . – I tak mu s is z n ap is ać to o p o wiad an ie – o rzek ł. – Dlaczeg o ? – Żeb y p o d n ieś ć ś red n ią o cen . Czy to n ie jes t waru n ek two jeg o s ty p en d iu m? Po wied ziała mu o s ty p en d iu m k ilk a wieczo ró w temu . („Umawiam s ię z g en iu s zk ą i s ty p en d y s tk ą!”, u s ły s zała wted y ). Oczy wiś cie, że ch ciała p o d n ieś ć ś red n ią. – No tak … – Więc n ap is z o p o wiad an ie. Nie mu s i b y ć wy b itn e. Nie mu s is z b y ć Ern es tem Hemin g way em. M as z s zczęś cie, że d o s tałaś d ru g ą s zan s ę. Cath wes tch n ęła. – Wiem. – Nie zn am two jeg o ad res u . M u s is z mn ie p o k iero wać – p o wied ział. – Ty lk o jed ź o s tro żn ie – p o p ro s iła Cath , p o ch y lając s ię s zy b k o , b y cmo k n ąć g o

w g ład k i p o liczek .

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

*** – Nie mo żes z o g o lić g ło wy . Będ zies z wy g ląd ał jak ch o ry p s y ch iczn ie. – Go rzej wy g ląd am z wło s ami. Wy g ląd am zło wro g o . – Nie ma czeg o ś tak ieg o jak zło wro g a fry zu ra – zaś miał s ię Simo n . Leżeli n a p o d ło d ze w b ib lio tece, międ zy d wo ma rzęd ami reg ałó w: Baz n a p lecach , Simo n p o d p ierał s ię n a ramien iu . – Sp ó jrz n a mn ie – p o wied ział Baz, o d g arn iając d łu g ie wło s y z czo ła. – Każd y s ły n n y wamp ir ma tak i wd o wi s zp ic. J es tem p rzeciętn y . To tak , jak b y m p o s zed ł d o fry zjera i p o p ro s ił o fry zu rę n a Drak u lę. Simo n ś miał s ię tak b ard zo , że p rawie u p ad ł n a Baza. Ten p o d trzy mał g o wo ln ą ręk ą. – No ale n ap rawd ę – d o d ał Baz, d ru g ą ręk ą wciąż trzy mając wło s y i p ró b u jąc zro b ić p o ważn ą min ę. – To jak d ro g o ws k az n a mo jej twarzy . Tęd y d o wamp ira. Simo n o d s u n ął d ło ń Baza z jeg o czo ła i n ajd elik atn iej, jak p o trafił, p o cało wał g o w lin ię wło s ó w. – Po d o b ają mi s ię two je wło s y – p o wied ział. – Nap rawd ę, b ard zo . Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w marcu 2 0 1 1 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

27

Kied y z ch ro b o tem wjech ali n a p o d jazd p rzed d o mem, Cath o d etch n ęła g łęb o k o , p o raz p ierws zy o d d wó ch g o d zin . Lev i wy p ro s to wał s ię w fo telu i o p arł g ło wę n a zag łó wk u . Kilk a razy o twarł i zamk n ął p ięś ci, p ro s tu jąc p alce. – Nig d y więcej ju ż teg o n ie ró b my – p o wied ział. Cath o d p ięła p as b ezp ieczeń s twa i p rzes u n ęła s ię w s tro n ę Lev ieg o , o b ejmu jąc g o ramio n ami. Uś miech n ął s ię tak s zero k o , że zaczęła żało wać, że mu s i p o czu ć ad ren alin ę, b y p o trafić g o tak s wo b o d n ie p rzy tu lać. Ob jął ją w p as ie, a Cath tu liła g o mo cn o , ch o wając twarz w jeg o k u rtce. Us ta Lev ieg o b y ły b lis k o jej u ch a. – Nie p o win n aś mn ie n ag rad zać za n arażan ie two jeg o ży cia, wies z? Po my ś l, jak i n ieb ezp ieczn y p reced en s s twarzas z. Cath p rzy tu liła g o jes zcze mo cn iej. By ł tak i d o b ry . By ł d o b ry i n ie ch ciała g o s tracić. Nie żeb y u ważała, że s traci g o ak u rat n a międ zy s tan o wej, ale tak o g ó ln ie – n ie ch ciała g o s tracić. – Nie zas tan awiałb y m s ię d wa razy , g d y b y m s am miał jech ać w tak ą p o g o d ę – s zep n ął – ale n ie p o win ien em b y ł jech ać z to b ą. Przep ras zam. Po k ręciła g ło wą. Na u licy p an o wała cis za, k ab in ę fu rg o n etk i s p o wijał p ó łmro k , n a zewn ątrz b y ło b iało . Po k ilk u min u tach d ło ń Lev ieg o p rzes u n ęła s ię w g ó rę i w d ó ł p o p lecach Cath . – Cath er – wy s zep tał – n ap rawd ę b ard zo cię lu b ię…

Gd y wres zcie wy s ied li, p rzed n ia s zy b a b y ła ju ż całk iem p o k ry ta ś n ieg iem. Lev i n ió s ł jej p ran ie, n a co Cath mu p o zwo liła. Den erwo wał s ię, że p o zn a jej tatę, a o n a d en erwo wała s ię tatą. Od czas u ś wiąt d zwo n iła d o n ieg o co d zien n ie i o d wied zała g o ju ż o d tamtej p o ry . Wy d awało s ię, że rad zi s o b ie n ieźle, ale w jeg o p rzy p ad k u n ig d y n ie b y ło tak d o k o ń ca wiad o mo … Otwo rzy ła d rzwi i zo b aczy ła, że tata s ied zi w s alo n ie. Do o k o ła walały s ię p ap iery

i k artk i s amo p rzy lep n e p o p rzy czep ian e d o ś cian i zas ło n – p o s o rto wan e p o my s ły . Tata s ied ział n a s to lik u k awo wy m, żu jąc k o ń có wk ę d łu g o p is u . – Cath – p o wied ział ro zp ro mien io n y . – Czy żb y n ad s zed ł ju ż czas n a wizy tę Cath ? – Sp o jrzał n a o k n o , p o tem n a s wó j zeg arek ; n ie miał zeg ark a n a ręce. Nas tęp n ie d o s trzeg ł Lev ieg o i zamarł. Op u ś cił n a n o s o k u lary trzy man e n a g ło wie i ws tał. – Tato , to Lev i. Po d wió zł mn ie. – Nie tak miało to zab rzmieć. Sp ró b o wała więc jes zcze raz: – To jes t, y y y … Lev i. Lev i wy ciąg n ął d ło ń . – M iło p an a p o zn ać, p an ie Av ery . – Zaciąg ał. M o że jeg o ak cen t b y ł jak tik n erwo wy ? – Cieb ie tak że miło p o zn ać – rzek ł tata. I d o d ał: – Lev i. – Stras zn ie p rzep ras zam, że wio złem Cath er w tak ą p o g o d ę – zaczął Lev i. – Nie zd awałem s o b ie s p rawy , jak złe s ą waru n k i. Twarz taty n ie zmien iła wy razu . Zn ó w s p o jrzał w s tro n ę o k ien . – A co , b rzy d k a p o g o d a? Niezb y t n a to zwracałem u wag ę o s tatn io … Lev iemu zrzed ła min a. Uś miech n ął s ię g rzeczn ie. Tata p o p atrzy ł n a Cath i p rzy p o mn iał s o b ie, że miał zamiar ją p rzy tu lić. – J es teś cie g ło d n i? – zap y tał. – Czy to ju ż p o ra o b iad u ? Od ran a b łąd zę we Fran k en mg le. – Czy li p o zy s k aliś cie Fran k en b ean s ? – s p y tała. – Nad al n eg o cju jemy . Bez k o ń ca. Więc jak , Lev i, zo s tan ies z n a o b iad ? – Och , d zięk u ję, p ro s zę p an a, ale lep iej b ęd ę ju ż wracał, p ó k i jes zcze jes t wid n o . Cath o d wró ciła s ię g wałto wn ie. – Ch y b a żartu jes z! Nie wró cis z d o Lin co ln w tak ą p o g o d ę! – Nic mi n ie b ęd zie. M am n ap ęd n a cztery k o ła, zimo we o p o n y i k o mó rk ę. – Nie! – u cięła o s tro Cath . – Nie b ąd ź g łu p i. M amy fu k s a, że u d ało n am s ię b ezp ieczn ie d o jech ać. Nie p o zwalam ci wracać. Lev i p rzy g ry zł warg ę i b ezrad n ie u n ió s ł b rwi. Tata wy min ął ich i p o d s zed ł d o d rzwi. – J ezu – p o wied ział, s to jąc n a g an k u – o n a ma rację, Lev i. Będ ę s o b ie p o wtarzał two je imię, d o p ó k i g o n ie zap amiętam, d o b rze? – Do b rze, p ro s zę p an a. Cath p o ciąg n ęła g o za ręk aw. – Zo s tajes z tu , w p o rząd k u ?

Nerwo wo o b lizał d o ln ą warg ę. Nie zwy k ła wid zieć g o w tak im s tan ie. – Do b rze, p ro s zę p an i – wy s zep tał. – Ok ej – rzu cił tata, wracając d o s alo n u – o b iad … – Zajmę s ię ty m – p o wied ziała Cath . – Ty s o b ie p racu j. Wy g ląd as z, jak b y ś ju ż b y ł b lis k o . Uś miech n ął s ię z wd zięczn o ś cią. – Dzięk u ję ci, có reczk o . Dajcie mi ty lk o p ó ł g o d zin y , żeb y m to s o b ie d o k o ń czy ł – p o wied ział i wró cił d o s wo ich n o tatek . – Lev i, zd ejmij k u rtk ę. Cath zzu ła b u ty i o d wies iła k u rtk ę n a wies zak . – Zd ejmij k u rtk ę. Lev i p o s łu ch ał. – Ch o d ź – zwró ciła s ię d o n ieg o , id ąc d o k u ch n i. Ws zy s tk o wy d awało s ię w p o rząd k u . Zerk n ęła d o p o k o ju taty i d o łazien k i. Ty m razem n ie b y ło wiers zy p is an y ch p as tą d o zęb ó w. – Przep ras zam – p o wied ział Lev i, g d y zn aleźli s ię w k u ch n i. – Daj s p o k ó j. Przez cieb ie s ię d en erwu ję. – Po win ien em jech ać. – Ale b ard ziej b y m s ię d en erwo wała, g d y b y ś jech ał w tej ś n ieżn ej zamieci. J ezu , n o u s iąd ź. J u ż d o b rze, tak ? Uś miech n ął s ię ty m s wo im u ś miech em. – No d o b rze. – I u s iad ł n a k rześ le. – Dziwn ie cię tu wid zieć – p o wied ziała. – Po mies zan ie ś wiató w. Lev i p rzeczes ał wło s y p alcami. – Na two im tacie n ie ro b i to ch y b a wrażen ia. – J es t p rzy zwy czajo n y d o o b ecn o ś ci ch ło p ak ó w w ty m d o mu . Lev i s ię zd ziwił: – Nap rawd ę? – To p rzez mo ją s io s trę – wy jaś n iła Cath , czu jąc, że s ię czerwien i. Otwo rzy ła lo d ó wk ę. Ewid en tn ie b y ła tu b ab cia. Ws zy s tk ie b u teleczk i z p o zas y ch an y mi res ztk ami jak ich ś p rzy p raw zn ik n ęły , za to p ełn o b y ło p o jemn ik ó w p ró żn io wy ch o p is an y ch zmy waln y m p is ak iem. By ło też ś wieże mlek o , jaja i jo g u rt. Otwo rzy ła zamrażark ę… Dan ia o d Health y Ch o ice, p rawd o p o d o b n ie te s ame co p o p rzed n io , g d y p rzy jech ała d o d o mu z wizy tą. Ob ejrzała s ię n a Lev ieg o .

– M as z o ch o tę n a jajk a? – Ws p an iale. – Uś miech n ął s ię. – M am o g ro mn ą o ch o tę n a jajk a. W jed n y m z p o jemn ik ó w zn alazła wło s k ą k iełb as ę z p ap ry k ą. Przeło ży ła zawarto ś ć n a p ateln ię i p o s tan o wiła zro b ić jaja w k o s zu lk ach . Żeb y s ię p o p is ać. M iała ch leb to s to wy i mas ło . Na p ewn o wy jd zie n ieźle. – M o g ę ci p o mó c? – zap y tał. – Nie, d am s o b ie rad ę. – Sp o jrzała p rzez ramię n a Lev ieg o , a p o tem o p u ś ciła g ło wę i u ś miech n ęła s ię d o k u ch en k i. – Po zwó l mi ch o ć raz zro b ić co ś d la cieb ie. – Do b rze – zg o d ził s ię. – Czy m s ię teraz zajmu je twó j tata? Op o wied ziała mu . O p iep rzo n y m Kelly m i Grav io li, i o ty m, jak p o jech ali k ied y ś n a ro d zin n e wak acje i g d y o g ląd ali Wielk i Kan io n , tata n ie wy s iad ł n awet z wy p o ży czo n eg o s amo ch o d u , ty lk o s ied ział z n o tes em i zap is y wał p o my s ły . J ak o że b y ła to Neb ras k a, tata p raco wał d la wielu k lien tó w z b ran ży ro ln iczej, a Lev i ro zp o zn ał n awet jed en z jeg o s lo g an ó w, k tó ry wy my ś lił k ied y ś d la jak ieg o ś n awo zu : „Więk s ze p lo n y , zd ro ws ze p o la – w p rzy s zły m ro k u zau faj Sp u rto wi”. – Twó j tata jes t M ad M an em! – p o wied ział. Cath s ię ro ześ miała, więc s ię s p es zy ł. – No wies z, n ie ch ciałem p rzez to p o wied zieć, że jes t s zalo n y … J ed li p rzy s to le w jad aln i i n ag le, w trak cie p o s iłk u , Cath p o czu ła, że mo że n ie mu s i s ię tak d en erwo wać. Lev i też ju ż tro ch ę wy lu zo wał i b y ł n ieco g rzeczn iejs zą wers ją s weg o zwy k łeg o „n iech -mn ie-ws zy s cy -k o ch ają” s ieb ie, a tata wy d awał s ię b ard zo zad o wo lo n y z o b ecn o ś ci Cath . J ajk a wy s zły jej wp ro s t d o s k o n ale. J ed y n y zg rzy t p o jawił s ię, g d y tata s p y tał o Wren . Cath wzru s zy ła ramio n ami i zmien iła temat. Tata ch y b a n ie zwró cił n a to u wag i. By ł d ziś n ieco ro zed rg an y i g wałto wn y , tro ch ę n ieo b ecn y , ale Cath s twierd ziła, że to p ewn ie p rzez p racę. Wy g ląd ał zd ro wo i zap ewn iał ją, że k ażd eg o d n ia b ieg a. Co jak iś czas o d zy s k iwał p ełn ię ś wiad o mo ś ci n a ty le, żeb y zlu s tro wać Lev ieg o . Po o b ied zie Lev i n aleg ał, że p o s p rząta ze s to łu i u my je n aczy n ia. Gd y ty lk o zn ik n ął w k u ch n i, tata p o ch y lił s ię d o Cath . – Czy to twó j ch ło p ak ? Cath wy wró ciła o czami, ale p rzy tak n ęła. – Od jak d awn a? – Od mies iąca. Tak jak b y . No , tro ch ę d łu żej. Nie wiem. – Ile ma lat?

– Dwad zieś cia jed en . – Wy g ląd a n a s tars zeg o … – To p rzez fry zu rę. Tata zg o d ził s ię ru ch em g ło wy . – Wy g ląd a n a miłeg o . – J es t n ajmils zy – p o wied ziała Cath tak s zczerze, jak ty lk o p o trafiła, ch cąc, b y jej u wierzy ł. – Przy s ięg am, to n ap rawd ę p o rząd n y facet. – Nie wied ziałem, że ro zs tałaś s ię z Ab lem. Gd y n aczy n ia zo s tały u my te – Cath wy tarła je d o s u ch a – mieli z Lev im p o o g ląd ać film, ale jak ty lk o zaczęła p rzek ład ać p ap iery z k an ap y , tata s ię s k rzy wił. – A n ie mo g lib y ś cie p o o g ląd ać n a g ó rze? Cath , o b iecu ję, że ju tro b ęd ę cały twó j, ale teraz… – Pewn ie – o d p arła. – Nie s ied ź d o p ó źn a, d o b rze? Uś miech n ął s ię, ale my ś lami b y ł ju ż p rzy s wo im n o tes ie. Cath p o p atrzy ła n a Lev ieg o i g es tem p o k azała mu , b y p o s zed ł za n ią p o s ch o d ach . Czu ła jeg o o b ecn o ś ć za p lecami i żo łąd ek jej s ię zacis n ął. Gd y wes zli n a p iętro , Lev i d o tk n ął ty łu jej ręk i, ale Cath p o s zła d alej, d o s wo jeg o p o k o ju . Teraz, g d y p atrzy ła o czami Lev ieg o , wy g ląd ał jak p o k ó j d ziecięcy . M ieś cił s ię n a p o d d as zu , b y ł d u ży , z p o ch y ły m s u fitem, ciemn o ró żo wy m d y wan em i d wo ma k remo wy mi łó żk ami z b ald ach imem. Każd y cen ty metr ś cian i s u fitu p o k ry ty zo s tał p lak atami i zd jęciami. Ob ie z Wren n ie o d p in ały n ic a n ic, n awet jeś li z czeg o ś wy ras tały . Po p ro s tu wies zały n o we p lak aty . Shabby chic w s ty lu Simo n a Sn o wa. Cath s p o jrzała n a Lev ieg o – b ły s zczały mu o czy i p rzy g ry zał d o ln ą warg ę. Po p ch n ęła g o lek k o , a wted y s ię ro ześ miał. – To n ajb ard ziej u ro cza rzecz, jak ą w ży ciu wid ziałem – p o wied ział. Wes tch n ęła. – Ok ej… – Nie, s erio . M y ś lę, że ten p o k ó j p o win ien zo s tać zach o wan y d la p o to mn o ś ci, b y lu d zie mo g li s ię d o wied zieć, jak wy g ląd ało ży cie n as to latk i w d wu d zies ty m p ierws zy m wiek u . – Ro zu miem… – O Bo że – wy k rztu s ił, wciąż s ię ś miejąc – n ie wy trzy mam! – Zs zed ł k ilk a s to p n i w d ó ł, p o ch wili zn ó w ws zed ł d o p o k o ju i zn ó w wy b u ch n ął ś miech em. – No ju ż d o b rze… – p o wied ziała Cath , p o d ch o d ząc d o s wo jeg o łó żk a i s iad ając

u wezg ło wia n a k o łd rze w ró żo wo -zielo n ą k ratę. Na p o s zewk ach n a p o n u s zk i wid n iał wizeru n ek Simo n a Sn o wa. Nad g ło wą, n iczy m łap acz s n ó w, wis iał mo b il z b o h aterami San rio . Lev i wo ln o p o d s zed ł d o łó żk a. – Wy g ląd as z teraz tak o ś lep iająco s ło d k o , że b ęd ę ch y b a mu s iał p atrzeć n a cieb ie p rzez o k u lary o ch ro n n e. Wy wró ciła o czami, a Lev i u s iad ł tak , że ich n o g i k rzy żo wały s ię ze s o b ą n a wy s o k o ś ci ły d ek . – Nie mo g ę u wierzy ć, że twó j tata, ch o ć d o p iero co mn ie p o zn ał, wy s łał mn ie d o two jeg o p o k o ju . A p rzecież wie o mn ie ty lk o ty le, że zab rałem cię w p o d ró ż w trak cie zamieci. – On ju ż tak i jes t – p o wied ziała Cath . – Nig d y n ie trzy mał n as p o d k o n tro lą. – Nig d y ? Nawet g d y b y ły ś cie małe? – Nawet wted y . Ufa n am. Po za ty m s am wid ziałeś , czas em o d b ieg a my ś lami n ap rawd ę d alek o . – Có ż, g d y p o zn as z mo ją mamę, n ie o czek u j, że ch o ć n a mo men t s p u ś ci n as z o czu . – Reag an mu s iała to u wielb iać. Lev i wy trzes zczy ł o czy . – Uwierz mi, mama i Reag an za s o b ą n ie p rzep ad ają. Stars za s io s tra Reag an zas zła w ciążę w o s tatn iej k las ie liceu m, a mo ja mama b y ła p rzek o n an a, że to u n ich ro d zin n e. Namó wiła więc s wo je k ó łk o mo d litewn e, żeb y s ię w n as zej in ten cji mo d liło . Gd y s ię d o wied ziała, że s ię ro zs taliś my , ze s zczęś cia wzn io s ła ręce k u n ieb u . Cath u ś miech n ęła s ię n iep ewn ie, p rzy tu liła p o d u s zk ę i zaczęła ją s k u b ać. – Przes zk ad za ci, g d y mó wię o Reag an ? – To ja zaczęłam temat. – Ale p rzes zk ad za? – Tro s zk ę – p rzy zn ała Cath . – Op o wied z mi więcej o two jej mamie. – W k o ń cu u d ało mi s ię cieb ie zwab ić d o p o k o ju , a ro zmawiamy o mo jej b y łej d ziewczy n ie alb o o mamie. Cath u ś miech n ęła s ię d o p o d u s zk i. – No d o b rze… – zaczął. – M ama wy ch o wała s ię n a ran ch u . Szy je k o łd ry i n arzu ty p ik o wan e. Ud ziela s ię w k o ś ciele. – J ak im?

– Bap ty s tó w. – J ak ma n a imię? – M arlis s e. A two ja? – Lau ra. – J ak a jes t? Cath u n io s ła b rwi i wzru s zy ła ramio n ami. – By ła arty s tk ą. M o że n awet n ad al n ią jes t. Po zn ali s ię z tatą w ag en cji rek lamo wej, zaraz p o s tu d iach . Lev i s tu k n ął k o lan em w jej k o lan o . – I… ? Cath wes tch n ęła. – I n ie ch ciała zach o d zić w ciążę, wy ch o d zić za mąż an i n ic w ty m s ty lu . Tak n ap rawd ę n awet n ie ch o d zili ze s o b ą n a p o ważn ie. Starała s ię o p racę w M in n eap o lis alb o w Ch icag o … ale wp ad ła. U n iej ch y b a też b y ło to ro d zin n e, więc ro d zice s ię p o b rali. – Cath p o p atrzy ła n a Lev ieg o . – To b y ła k atas tro fa. Nie ch ciała jed n eg o d zieck a, a co d o p iero d wó jk i. – Sk ąd o ty m wies z? Tata ci p o wied ział? – On a n am p o wied ziała. Uzn ała, że p o win n y ś my wied zieć, jak a jes t n ap rawd ę i d laczeg o s k o ń czy ła w tak p o żało wan ia g o d n ej s y tu acji. Ch y b a p o to , żeb y ś my n ig d y n ie p o wtó rzy ły jej b łęd u . – Czeg o n ib y miały ś cie s ię n au czy ć? – Nie wiem. Trzy man ia s ię z d alek a o d facetó w? A mo że u ży wan ia p rezerwaty w? Alb o trzy man ia s ię z d alek a o d facetó w, k tó rzy n ie wied zą, jak u ży wać p rezerwaty w? – Zaczy n am d o cen iać k ó łk o mo d litewn e. Cath k ró tk o s ię zaś miała. – Kied y o d es zła? – zap y tał Lev i. Wied ział ju ż, że jej mama o d es zła. Cath k ied y ś mu o ty m ws p o mn iała, jas n o d ając d o zro zu mien ia, że n ie ch ce ro zwijać tematu . Teraz jed n ak … – Gd y miały ś my p o o s iem lat. – Sp o d ziewałaś s ię teg o ? Cath p o p atrzy ła mu w twarz. – A s k ąd ! Ch y b a n ik t s ię n ie s p o d ziewał. Po za ty m jak jes teś d zieck iem, to , co b y s ię n ie d ziało , n ie s ąd zis z, że mama mo że o d ejś ć, wies z? Nawet jeś li u ważas z, że cię n ie lu b i.

– J es tem p ewn y , że cię lu b iła. – Zo s tawiła n as – p o wied ziała Cath – i n ig d y n ie wró ciła. Kto s ię tak zach o wu je? – Nie wiem… k to ś , k o mu czeg o ś b rak u je? Cath p o czu ła, jak łzy n ap ły wają jej d o o czu , więc p ró b o wała o d eg n ać je mru g an iem. – Tęs k n is z za n ią? – Nie – o d p arła cich o Cath . – M am ją g d zieś . Tęs k n ię za Wren . Lev i p o d k u rczy ł n o g i i p rzes u n ął s ię, tak że teraz s ied zieli o b o k s ieb ie. Ob jął ją ramien iem i p rzy tu lił. – W p o rząd k u ? Przy tak n ęła i wtu liła s ię w n ieg o z wah an iem, jak b y n ie b y ła p ewn a, jak to zro b ić. Lev i ry s o wał p alcem k ó łk a n a ramien iu . – Wies z? – zaczął. – Ch ciałem ci p o wied zieć, że tu jes t tak , jak b y Simo n Sn o w p u ś cił p awia… ale p o n amy ś le s twierd zam, że jes t tak , jak b y k to ś zeżarł Simo n a Sn o wa, w b arze ty p u „zjed z ty le, ile zmieś cis z”, i p o tem s ię tu zerzy g ał. Cath s ię ro ześ miała. – M n ie s ię p o d o b a. – Nie p o wied ziałem, że mi s ię n ie p o d o b a. Do p ó k i ro zmawiali, ws zy s tk o s zło łatwo . Na s zczęś cie Lev i ciąg le g ad ał. Op o wied ział jej o s to warzy s zen iu GSRZ. – Co o zn acza ten s k ró t? – Gło wa, Serce, Ręce, Zd ro wie. Nie zn acie teg o w p o łu d n io wej częś ci Omah a? – Zn amy , ale tam ro zwijamy to jak o „g rają s p o k o , ru s zaj zad ​k iem”. – Przy k ro s ły s zeć. Przeg ap iłaś wiele k o n k u rs ó w h o d o wli k ró lik ó w. – Ho d o wałeś k ró lik i? – Kró lik i czemp io n y ! A p ewn eg o ro k u n awet macio rę. – Zu p ełn ie jak b y ś d o ras tał n a in n ej p lan ecie. – Gło wa, Serce, Ręce Zd ro wie… to n ap rawd ę fajn e, n ie s ąd zis z? – M as z jak ieś zd jęcia z k ró lik ami? – I z b łęk itn ą ws tążk ą. – Ch y b a b ęd ę p o trzeb o wała o k u laró w o ch ro n n y ch , żeb y je o b ejrzeć. – Nie żartu j! By łem tak im s ło d ziak iem, że p o trzeb n e ci b ęd ą s p ecjalis ty czn e g o g le z filtrem. O, właś n ie s o b ie p rzy p o mn iałem s ło wa ś lu b o wan ia: „Ślu b u ję w g ło wie p ielęg n o wać jas n e my ś li, w s ercu lo jaln o ś ć, ręk ami s łu ży ć, a zd ro wie

wy k o rzy s tać d la lep s zeg o ży cia, mo jeg o k lu b u , mo jej ws p ó ln o ty , mo jeg o k raju i mo jeg o ś wiata”. Cath p rzy mk n ęła o czy : – Gd zie mas z te g o g le? Po tem o p o wiad ał jej o s tan o wy m targ u ro ln iczy m – jes zcze więcej k ró lik ó w i macio r p lu s ro k p o ś więco n y n a n au k ę p ieczen ia b ro wn ie – i p o k azał jej w telefo n ie zd jęcia s wo ich czterech b lo n d s ió s tr. Cath n ie p o trafiła zap amiętać ich imio n . Ws zy s tk ie p o ch o d ziły z Bib lii. – Ze Stareg o Tes tamen tu – d o p recy zo wał Lev i. J ed n a z jeg o s ió s tr b y ła d o k ład n ie w wiek u Cath , a d ru g a jes zcze ch o d ziła d o liceu m. – Czy to n ie jes t d la cieb ie d ziwn e? – Co ? – Że u mawias z s ię z k imś w wiek u s wo jej mło d s zej s io s try ? – Dziwn e to b y b y ło d o p iero , g d y b y m s ię u mawiał ze s wo ją mło d s zą s io s trą… – Nad al jes tem n as to latk ą. – Ale jes teś ju ż p ełn o letn ia. – Wzru s zy ł ramio n ami. Sztu rch n ęła g o . – Cath , jes tem ty lk o d wa i p ó ł ro k u s tars zy o d cieb ie. – W p rzeliczn ik u p ierws zo ro czn iak a to jak d ek ad a. Przewró cił o czami. – M ó j tata my ś lał, że mas z trzy d zieś ci lat – p o wied ziała Cath . – Niep rawd a… n a s erio tak my ś lał? – zd ziwił s ię. – Nie – zach ich o tała. Lev i zo b aczy ł g rę z Simo n em Sn o wem i n aleg ał n a ro zeg ran ie p arty jk i. Cath miała n ad zieję, że g o zmiażd ży , ale o k azało s ię, że Lev i ma n ap rawd ę ś wietn ą p amięć, a ws zy s tk ie p y tan ia w g rze d o ty czy ły n ie k s iążek , a filmó w. – Nies tety n ie ma tu p y tań d o ty czący ch wątk u h o mo s ek s u aln eg o – s twierd ził Lev i. – Ch cę d o s tać o d cieb ie b łęk itn ą ws tążk ę, k ied y ju ż wy g ram. O p ó łn o cy Cath p o my ś lała, że tata p o win ien ju ż p ó jś ć s p ać. – J es teś zmęczo n y ? – zap y tała Lev ieg o . – A co , d o s tan ę łó żk o z n amio tem? – To s ię n azy wa b ald ach im i n ie, d o s tan ies z s o fę. J eś li p o wiem tacie, że jes teś p ad n ięty , zmu s zę g o d o s k o ń czen ia p racy . Lev i s ię zg o d ził. – Po trzeb u jes z p iżamy alb o czeg o ś w ty m s ty lu ?

– Prześ p ię s ię w ciu ch ach , to ty lk o jed n a n o c. Zn alazła d la n ieg o zap as o wą s zczo teczk ę d o zęb ó w, wy g rzeb ała z s zafk i czy s tą p o ś ciel i d ała jed n ą ze s wo ich p o d u s zek . Kied y zes zli n a d ó ł, p ap ieró w b y ło jes zcze więcej, ale tata o ch o czo u p rzątn ął k an ap ę i p o cało wał Cath w czo ło . Wy mu s iła n a n im o b ietn icę, że n ie b ęd zie p raco wał w s wo im p o k o ju . – Nie zmu s zaj mn ie, żeb y m n a cieb ie k rzy czała p rzy lu d ziach – p o wied ziała. Przy g o to wała k an ap ę, a g d y Lev i wy s zed ł z łazien k i z mo k rą twarzą i wilg o tn y mi wło s ami, wręczy ła mu p o d u s zk ę. Od ło ży ł ją n a k an ap ę i u ś miech n ął s ię d o Cath s zero k o . – Po trzeb u jes z jes zcze czeg o ś ? – zap y tała. Po k ręcił g ło wą. Co fn ęła s ię o k ro k , ale złap ał ją za ręk ę. Przeb ieg ła p alcami wzd łu ż jeg o d ło n i, u waln iając s ię. – Do b ran o c – p o wied ziała. – Do b ran o c, k o ch an ie.

Ob u d ziła s ię o trzeciej z k laro wn y m u my s łem i zb y t s zy b k o b ijący m s ercem. Zes zła n a p alcach p o s ch o d ach , ch o ć wied ziała, że i tak b ęd ą s k rzy p ieć. Przes zła p rzez k u ch n ię, s p rawd zając, czy k u ch en k a jes t wy łączo n a, czy ty ln e d rzwi s ą zamk n ięte, czy ws zy s tk o jes t w p o rząd k u … Drzwi d o p o k o ju taty b y ły o twarte; s tała w n ich , d o p ó k i n ie u s ły s zała jeg o s p o k o jn eg o o d d ech u . Wted y n ajcis zej, jak p o trafiła, p rzes zła o b o k k an ap y . Drzwi fro n to we tak że b y ły zamk n ięte. Zas ło n y zaciąg n ięte. Na ich u licy mo zo ln ie p raco wał p łu g ś n ieżn y . Kied y s ię o d wró ciła, o k azało s ię, że Lev i p rzy g ląd a s ię jej, o p ierając s ię n a ło k ciu . Nie miał n a s o b ie s wetra, ty lk o lu źn y b iały T-s h irt. J eg o wło s y b y ły ro zczo ch ran e, a u s ta i o czy n ap u ch n ięte o d s n u . Gło wa, Serce, Ręce… – Co s ię d zieje? – wy s zep tał. Cath p o k ręciła g ło wą i czmy ch n ęła n a g ó rę. Lev i mu s iał wy jech ać jes zcze p rzed ś n iad an iem; ch ciał zd ąży ć d o p racy . J im Flo wers , u lu b io n y s y n o p ty k taty Cath , p o wied ział, że waru n k i n a d ro g ach s ą d u żo lep s ze, ale i tak p o win n o s ię jech ać p o wo li.

Tata s twierd ził, że w n ied zielę s am o d wiezie Cath d o s zk o ły , ale Lev i ty lk o s p o jrzał n a zas y p an ą ś n ieg iem h o n d ę i zap ewn ił, że to żad en p ro b lem wró cić tu p o Cath . – A więc… – zaczął tata. Stali n a g an k u , p atrząc, jak Lev i o d jeżd ża. – To jes t twó j n o wy ch ło p ak . Przy tak n ęła. – Wciąż tak s tras zn ie ch ces z wró cić d o d o mu ? Przen ieś ć s ię n a in n ą u czeln ię? Po ś więcić ży cie n a o p iek ę n ad n iezró wn o ważo n y m p s y ch iczn ie o jcem? Cath wy min ęła g o , wch o d ząc d o d o mu . – Śn iad an ie?

To b y ł n ap rawd ę d o b ry week en d . Pięć ty s ięcy s łó w Rób swoje. Ry b n e taco s z s u ró wk ą z rzo d k iewk i i k ap u s ty . Zaled wie d wie ro zmo wy o Wren . A n ied zieln e p o p o łu d n ie p rzy n io s ło Lev ieg o i s p rawiło , że Cath p rzes k ak iwała p o d wa s ch o d y n a raz.

*** Szaro b u r o b racał w d ło n i małą czerwo n ą k u lk ę. Przez o s tatn i ro k Simo n ws zęd zie n o s ił ją ze s o b ą. Zg u b ił ją zaraz p o ro zp o częciu s zk o ły – p o za ty m ju ż jej n ie p o trzeb o wał. – Kłamies z – p o wied ział. – Nie jes teś mn ą. Nie jes teś częś cią mn ie. – J es tem ty m, co z cieb ie zo s tało – o d p arł Szaro b u r. A Simo n mó g łb y p rzy s iąc, że jeg o włas n y g ło s n ig d y n ie b rzmiał tak d źwięczn ie i s ło d k o . Frag men t ro zd ziału 2 3 p o wieś ci Simon Snow i siódmy dąb, co p y rig h t © 2 0 1 0 b y Gemma T. Les lie

28

– Ku rczę, Cath , jeś li p o trzeb u jes z o d p o czy n k u o d n as , to mi p o wied z. Lev i leżał n a jej łó żk u . Właś n ie p o wied ział jej, że wy b iera s ię n a k ilk a d n i d o d o mu , n a u ro d zin y s wo jej s io s try . A o n a zamias t p o wied zieć: „Będ ę tęs k n ić” alb o „Baw s ię d o b rze”, o d p arła ty lk o : „Do s k o n ale”. – Nie o to mi ch o d ziło – tłu maczy ła s ię. – Po p ro s tu mó j tata jed zie w ten week en d d o Tu ls y , więc n ie b ęd zie mn ie p o trzeb o wał. Ty tak że jed zies z d o d o mu i n ie b ęd zies z mn ie p o trzeb o wał, co o zn acza, że mam cały week en d n a p is an ie. M am s tras zn e zaleg ło ś ci z Rób swoje… Og ro mn e zaleg ło ś ci. Całk o wicie wy p ad ła z ry tmu . Gd y n ie p raco wała n ad s wo im tek s tem k ażd eg o d n ia, ch o ćb y i k ró tk o , traciła wątek , g u b iła n as tró j. W efek cie p is ała d łu g ie i b ezcelo we d ialo g i alb o s cen y , w k tó ry ch Simo n i Baz s tu d io wali wzajemn ie s wo je twarze. (Nie wied zieć czemu , s cen y te b y ły s zalen ie p o p u larn e wś ró d k o men tato ró w, ch o ć n ie p o p y ch ały ak cji w żad n ą s tro n ę). – Nad al b ęd ę cię p o trzeb o wał – p o wied ział Lev i, d ro cząc s ię. Po tem n as tąp ił d łu g i i b ezcelo wy d ialo g , p o d czas k tó reg o Cath s tu d io wała u ważn ie twarz Lev ieg o (a b y ło to tru d n iejs ze, n iż b y s ię mo g ło wy d awać, ze wzg lęd u n a jeg o ży wą mimik ę). Prawie g o wted y p o cało wała… Po n o wn ie p rawie g o p o cało wała p o p o łu d n iu , k ied y zatrzy mał s ię p o d jej ak ad emik iem, żeb y s ię p o żeg n ać p rzed wy jazd em. Cath s tała n a ch o d n ik u , a Lev i wy ch y lał s ię p rzez o k n o s zo ferk i. Tak łatwo mo g ła g o p o cało wać. W d o d atk u b y ło b y to b ezp ieczn e, b o u więzio n y b y ł w k ab in ie i wy jeżd żał z mias ta. Nie n as tąp iłb y więc efek t k as k ad o wy . J ed en ru ch n ie p ro wad ziłb y d o k o lejn eg o . Ale g d y b y g o p o cało wała – g d y b y d ała mu d o zro zu mien ia, że o n mo że ją p o cało wać – n ie d ało b y s ię ju ż ro zp amięty wać tamteg o n a wp ó ł s en n eg o lis to p ad o weg o p o cału n k u … M in ęło s ześ ć g o d zin , o d k ied y Lev i wy jech ał d o Arn o ld , a Cath n ap is ała ju ż d wa ty s iące s łó w o p o wieś ci o Simo n ie. Tak d o b rze jej s zło , że zaczęła s ię zas tan awiać, czy ab y n as tęp n eg o d n ia n ie zro b ić s o b ie p rzerwy i zająć s ię zaleg ły m o p o wiad an iem n a

zajęcia – b y ć mo że n awet b y je s k o ń czy ła. Do b rze b y ło b y s ię p o ch walić p rzed Lev im, g d y wró ci w n ied zielę, że ma to ju ż z g ło wy . Ro zp arła s ię n a k rześ le i wy p ro s to wała ramio n a, g d y n ag le o two rzy ły s ię d rzwi i d o p o k o ju wp ad ła Reag an . Cath n awet n ie d rg n ęła. – No p ro s zę, k o g o my tu mamy – p o wied ziała ws p ó łlo k ato rk a. – Samiu teń k ą. Nie p o win n aś teraz ab y p o g łęb iać więzi z d u mą Arn o ld ? – Po jech ał d o d o mu n a u ro d zin y s io s try . – Wiem. – Reag an p o d es zła d o s wo jej s zafy i s tan ęła p rzed n ią w zad u mie. – Pró b o wał mn ie n amó wić n a ws p ó ln ą p o d ró ż. Ten ch ło p ak ma alerg ię n a s amo tn o ś ć. – M n ie też p ró b o wał n amó wić – p rzy zn ała Cath . – A g d zie b y ś n ib y n o co wała? – Teg o ch y b a n ie p rzemy ś lał. – Ha – p o wied ziała Reag an , p o lu zo wu jąc k rawat n ależący d o s łu żb o weg o s tro ju . – Ch ętn ie p o jech ałab y m d o Arn o ld ty lk o z teg o p o wo d u . Żeb y zo b aczy ć n a włas n e o czy , jak p o zn ajes z M arlis s e. – Nap rawd ę jes t tak a o k ro p n a? – Pewn ie ju ż n ie. Wy tren o wałam ją d la cieb ie. – Zd jęła p rzez g ło wę b iałą k o s zu lę zap in an ą n a g u zik i i s ięg n ęła p o czarn y s weter. M iała jas n o fio leto wy s tan ik . Właś n ie to . Do k ład n ie tak ie rzeczy wk rad ały s ię w u my s ł Cath i p o ws trzy my wały p rzed cało wan iem s ię z Lev im. Og ląd an ie k o lo ro wej b ielizn y jeg o b y łej d ziewczy n y . Świad o mo ś ć, k to wy tren o wał Lev ieg o w p ewn y ch s p rawach . Gd y b y ty lk o Cath tak b ard zo n ie lu b iła tej d ziewczy n y … Reag an p o d es zła d o Cath i p o d etk n ęła jej czu b ek g ło wy p o d n o s . – Czy mo je wło s y ś mierd zą czo s n k iem? Cath p o wąch ała je u ważn ie. – Nie jak o ś b ard zo . – Ch o lera – zak lęła Reag an , p ro s tu jąc s ię. – Nie mam czas u ich u my ć. – Po trząs n ęła g ło wą p rzed lu s trem n a d rzwiach i wzięła to reb k ę. – Ok ej, jeś li ws zy s tk o p ó jd zie d o b rze, p o win n aś mieć d ziś w n o cy p o k ó j ty lk o d la s ieb ie. Nie ró b n iczeg o , czeg o ja b y m n ie zro b iła. – J ak d o tąd d o b rze mi s zło – p o wied ziała Cath o s ch le. Reag an p ars k n ęła i wy s zła. Cath zmars zczy ła czo ło . „Nie b ąd ź zazd ro s n a”. M iały ju ż u s talo n ą zas ad ę d o ty czącą tej k wes tii, ale Cath p o trzeb o wała jes zcze jed n ej, n a włas n y u ży tek : „Nie

p o ró wn u j s ię z Reag an . To jak p o ró wn y wan ie jab łek i… g rejp fru tó w”. Kied y k ilk a min u t p ó źn iej zad zwo n ił telefo n , Cath o trząs n ęła s ię z res ztek zawiś ci i u ś miech n ęła s ię. Lev i miał d o n iej zad zwo n ić, zan im p o ło ży s ię s p ać. Ch wy ciła k o mó rk ę i ju ż miała o d eb rać, g d y n a ek ran ie zo b aczy ła imię Wren . WREN. Nie ro zmawiały ze s o b ą – n awet n ie es emes o wały – o d p rzerwy b o żo n aro d zen io wej. Od b lis k o trzech mies ięcy . Dlaczeg o teraz d o n iej d zwo n i? M o że to p o my łk a? M o że zn ó w p o my liło jej s ię C. Cath p atrzy ła n a wy ś wietlacz, jak b y o czek iwała jak ieg o ś wy jaś n ien ia. Telefo n p rzes tał d zwo n ić. Cath n ad al mu s ię p rzy g ląd ała. I zn ó w s ię ro zd zwo n ił. WREN. Wcis n ęła „o d b ierz” i p rzy ło ży ła ap arat d o u ch a. – Halo ? – Halo ? – Ten g ło s n ie n ależał d o Wren . – Cath er? – Słu ch am? – Bo g u d zięk i! M ó wi… two ja mama. „Two ja mama”. Cath o d s u n ęła telefo n o d u ch a. – Cath er? – Tak ? – p o wied ziała s łab o . – J es tem w s zp italu z Wren . „Two ja mama”. „Cath er”. „Wren ”. – Dlaczeg o ? Czy ws zy s tk o z n ią w p o rząd k u ? – Zb y t wiele wy p iła. Kto ś – ale n ap rawd ę n ic więcej n ie wiem – ją p o rzu cił. Po my ś lałam, że mo że ty b ęd zies z wied ziała. – Nie – o d p arła Cath . – Nie wiem. J ad ę d o was . J es teś cie w s zp italu ? – Szp ital Świętej Elżb iety . Dzwo n iłam ju ż d o was zeg o o jca – wraca s amo lo tem. – Do b rze. J u ż jad ę. – Ok ej. Do b rze – zak o ń czy ła ro zmo wę Lau ra. „Two ja mama”. Cath s k in ęła g ło wą, wciąż trzy mając telefo n w p ewn ej o d leg ​ł o ś ci o d u ch a. Wcis n ęła „zak o ń cz”, d o p iero k ied y wy p ad ł jej n a k o lan a.

Przy jech ała p o n ią Reag an . Cath p ró b o wała n ajp ierw d o d zwo n ić s ię d o Lev ieg o . Nie s ąd ziła, że jej p o mo że, w k o ń cu b y ł o cztery g o d zin y d ro g i s tąd , ale ch ciała z n im

p o g ad ać (p o trzeb o wała b ezp ieczeń s twa). Nie o d eb rał, więc wy s łała mu ty lk o s u ch eg o es emes a – wren jes t w s zp italu – i zad zwo n iła d o taty . Też n ie o d eb rał. Reag an wied ziała, jak d o jech ać d o s zp itala, i p o d wio zła Cath p o d s ame d rzwi. – M am iś ć z to b ą? – Nie – o d p arła, licząc n a to , że Reag an ją p rzejrzy . Nie p rzejrzała. Od jech ała, a Cath s tała p rzez ch wilę p rzed d rzwiami o b ro to wy mi, jak b y n ie miała s iły p rzez n ie p rzejś ć. Więk s zą częś ć s zp itala zamy k an o n a n o c. W recep cji b y ło p u s to , wy łączo n o g łó wn e win d y . Cath s k iero wała s ię n a o s try d y żu r. Kto ś z p ers o n elu p o wied ział jej, że Wren jes t n a g ó rze, i k azał jej iś ć p u s ty m k o ry tarzem. W efek cie Cath wy s zła z win d y g d zieś n a s zó s ty m p iętrze, n ie wied ząc, k o g o tak n ap rawd ę ma s zu k ać. Kied y p ró b o wała s o b ie wy o b razić Lau rę, p rzy p o min ała s o b ie ty lk o jej p o s tać z ro d zin n y ch fo to g rafii. Dłu g ie b rązo we wło s y , d u że b rązo we o czy . Sreb rn e p ierś cio n k i. Sp ran e jean s y . W d n iu ś lu b u , w p ro s tej żó łtej letn iej s u k ien ce, z lek k o wid o czn y m b rzu ch em. Nie b y ło tu tak iej k o b iety . Po czek aln ia b y ła p u s ta, n ie licząc b lo n d y n k i s ied zącej w k ącie i zacis k ającej d ło n ie w p ięś ci. Po d n io s ła wzro k , g d y Cath wes zła d o p o mies zczen ia. – Cath er? M in ęło k ilk a s ek u n d , zan im lin ie i k o lo ry u ło ży ły s ię w twarz, k tó rą Cath mo g łab y ro zp o zn ać. W ciąg u ty ch k ilk u s ek u n d jak aś jej częś ć p o d b ieg ła d o tej o b cej k o b iety o b lo n d wło s ach , o b jęła ramio n ami jej u d a i p rzy warła twarzą d o b rzu ch a. In n a częś ć Cath k rzy czała. Najg ło ś n iej, jak ty lk o p o trafiła. A jes zcze in n a p o d ło ży ła o g ień p o d cały ś wiat i p atrzy ła, jak p ło n ie. Ko b ieta p o d n io s ła s ię i p o d es zła d o Cath . Cath s ię n ie p o ru s zy ła. Lau ra min ęła ją, id ąc d o d y żu rk i, g d zie p o wied ziała co ś cich o p ielęg n iark o m. – J es teś jej s io s trą? – zap y tała p ielęg n iark a, p atrząc n a Cath . Cath s k in ęła g ło wą. – Ch cemy , żeb y ś o d p o wied ziała n a k ilk a p y tań . Cath s tarała s ię, jak mo g ła. Nie wied ziała, czy m u p iła s ię Wren . Nie wied ziała też, g d zie an i z k im. M iała wrażen ie, że n ie p o win n a o d p o wiad ać n a tak ie p y tan ia w o b ecn o ś ci o b cej o s o b y – w o b ecn o ś ci Lau ry , k tó ra s tała tam i p atrzy ła n a Cath u ważn ie, jak b y ro b iła

n o tatk i. Cath p o s łała jej b ezrad n e, o b ro n n e s p o jrzen ie i Lau ra co fn ęła s ię z p o wro tem d o k ąta. – Czy Wren częs to p iła alk o h o l? – s p y tała p ielęg n iark a. – Tak . – Czy częs to s ię u p ijała? – Nie wiem. – Czy traciła wted y ś wiad o mo ś ć? – Tak . – Czy s to s o wała jak ieś in n e u ży wk i? – Nie wiem. – Czy zaży wała jak ieś lek i? – Pig u łk i an ty k o n cep cy jn e. – Czy mas z d o wó d u b ezp ieczen ia? – Tak . – M o g ę ją zo b aczy ć? – s p y tała Cath . – J es zcze n ie – o d p o wied ziała p ielęg n iark a. – Czy co ś jej jes t? – J a s ię n ią n ie o p iek u ję, ale jej lek arz d o p iero co ws zy s tk o p rzek azał was zej mamie. Cath p o p atrzy ła n a Lau rę, n a s wo ją mamę, tę zd en erwo wan ą b lo n d y n k ę o zmęczo n y ch o czach i w b ard zo k o s zto wn y ch jean s ach . Us iad ła n ap rzeciwk o n iej, p ró b u jąc s ię u s p o k o ić. To n ie b y ła p ró b a p o jed n an ia an i n ic w ty m s ty lu . Cath b y ła tu ty lk o z p o wo d u Wren . – Czy z n ią ws zy s tk o w p o rząd k u ? Lau ra p o d n io s ła wzro k . – Tak mi s ię wy d aje. J es zcze s ię n ie o b u d ziła. Kto ś ją p o d rzu cił n a o s try d y żu r k ilk a g o d zin temu i o d jech ał. Zd aje s ię, że n ie w p ełn i o d d y ch ała. Nie b ard zo wiem, jak to d ziała. Po d ają jej teraz p ły n y . M o żemy ty lk o czek ać. Lau ra b y ła o b cięta n a d łu g ieg o b o b a, a jej wło s y u k ład ały s ię p o n iżej p o d b ró d k a w d wa o s tre s k rzy d ła. Ub ran a b y ła w b iałą k o s zu lę i miała zd ecy d o wan ie zb y t wiele p ierś cio n k ó w. – Dlaczeg o zad zwo n ili ak u rat d o cieb ie? – zap y tała Cath . M o że i n ieg rzeczn ie, ale n ie o b ch o d ziło jej to . – Ach tak – p o wied ziała Lau ra i s ięg n ęła p o s wo ją k remo wą to reb k ę. Wy jęła

telefo n Wren i p o d ała g o Cath . – Sp rawd zili w k o n tak tach – wy jaś n iła. – Po wied zieli mi, że zaws ze n ajp ierw d zwo n ią p o d „M ama”. „M ama”, p o my ś lała Cath . Wy b rała n u mer taty . Włączy ła s ię p o czta g ło s o wa. Ws tała i o d es zła p arę metró w w p o s zu k iwan iu o d ro b in y p ry watn o ś ci. – Tato , tu Cath . J es tem w s zp italu . J es zcze n ie wid ziałam Wren . Zad zwo n ię, jak s ię czeg o ś więcej d o wiem. – Ro zmawiałam z n im ju ż wcześ n iej – o zn ajmiła jej Lau ra. – J es t w Tu ls ie. – Wiem – o d p arła Cath , p atrząc w wy ś wietlacz. – Dlaczeg o to o n d o mn ie n ie zad zwo n ił? – J a… p o wied ziałam mu , że ja to zro b ię. Sam mu s iał zad zwo n ić n a lo tn is k o . Cath z p o wro tem u s iad ła, ale ju ż n ie n ap rzeciw Lau ry . Nie miała jej n ic więcej d o p o wied zen ia, n ie ch ciała też ju ż n iczeg o o d n iej u s ły s zeć. – Wy … – Lau ra o d ch rząk n ęła. Każd e zd an ie zaczy n ała, jak b y n ie s tarczało jej tch u , b y je d o k o ń czy ć. – Wciąż jes teś cie d o s ieb ie b ard zo p o d o b n e. Cath g wałto wn ie p o d n io s ła g ło wę i s p o jrzała n a n ią. Patrzy ła jak n a k o g o ś całk o wicie o b o jętn eg o . Aż n ag le p o czu ła, że wid zi k o g o ś , p o k im o czek iwała, że b ęd zie ją tu lił, g d y w n o cy o b u d zi ją zły s en . Za k ażd y m razem, g d y Lev i p y tał o jej matk ę, Cath twierd ziła, że n iewiele p amięta. I zaws ze b y ło to p rawd ą. Teraz jed n ak co ś s ię zmien iło . Ob ecn o ś ć Lau ry o d b lo k o wała w mó zg u Cath jak ieś maleń k ie, u k ry te d o tąd d rzwi. Wy raźn ie wid ziała teraz s wo ją mamę s ied zącą p o d ru g iej s tro n ie s to łu w jad aln i. Śmiejącą s ię z czeg o ś , co p o wied ziała Wren , więc Wren p o wtarzała to w k ó łk o , żeb y mama cały czas s ię ś miała. Śmiała s ię n o s o wo . M iała ciemn e wło s y , wty k ała p is ak i w k o k a i p o trafiła ws zy s tk o n ary s o wać. Kwiatk a. Ko n ik a mo rs k ieg o . J ed n o ro żca. Kied y zaś s ię d en erwo wała, p s try k ała p alcami. Ps try k , p s try k , p s try k – g d y ro zmawiała p rzez telefo n . M ars o wa min a, o d s ło n ięte zęb y . „Ćś ś ś ”. M ama k łó cąca s ię z tatą w s y p ialn i. M ama w zo o , g o n iąca p awia razem z Wren . Wy rab iająca cias to n a cias teczk a imb iro we. M ama ro zmawiająca p rzez telefo n i p s try k ająca p alcami. M ama k rzy cząca w s y p ialn i. M ama s to jąca n a g an k u , zak ład ająca Cath k o s my k i wło s ó w za u s zy . Głas k ała ją wted y k ciu k iem p o p o liczk u i s k ład ała o b ietn ice, k tó ry ch n ie zamierzała d o trzy mać. – J es teś my b liźn iaczk ami – p o wied ziała Cath . Wied ziała, że to n ajg łu p s za

mo żliwa o d p o wied ź, ale ty lk o n a tak ą zas łu g iwało s twierd zen ie: „Wciąż jes teś cie d o s ieb ie b ard zo p o d o b n e”, zwłas zcza jeś li p ad ało z u s t włas n ej matk i. Cath wy jęła telefo n i n ap is ała d o Lev ieg o : jes tem d alej w s zp italu , n ie wid zialam jes zcze wren . zatru cie alk o h o lem. mama tu jes t. zad zwo n ie ju tro . A p o tem n ap is ała jes zcze: cies ze s ie, ze czy tas z to g d ziek o lwiek teraz jes tes , d ziek i temu lep iej s ie czu je. Ws k aźn ik b aterii zaś wiecił n a czerwo n o . Lau ra tak że wy jęła s wó j telefo n . (Czemu Cath tak ją n azy wała? Gd y b y ła d zieck iem, n ie wied ziała n awet, jak jej mama ma n a imię. Tata zwracał s ię d o n iej p er „s k arb ie” – o s tro żn ie i w n ap ięciu – „s k arb ie” – a mama mó wiła d o n ieg o „Art”). Teraz p is ała d o k o g o ś es emes a, p ewn ie d o s wo jeg o męża, i z jak ieg o ś p o wo d u s tras zn ie to Cath wk u rzy ło . Że ak u rat w ty m mo men cie mu s iała d o k o g o ś p is ać. Że afis zu je s ię ze s wo im n o wy m ży ciem. Cath s p lo tła ramio n a i p rzy g ląd ała s ię d y żu rce p ielęg n iarek . Kied y p o czu ła n ap ły wające łzy , p rzek o n y wała s ieb ie w d u ch u , że to z p o wo d u Wren , i p ewn ie p o tro s ze tak właś n ie b y ło . Czek ały . I czek ały . Każd a z o s o b n a. Lau ra ws tała, b y p ó jś ć d o łazien k i. Ch o d ziła w tak i s am s p o s ó b jak Wren , k o ły s ząc b io d rami i o d g arn iając wło s y z twarzy . – Ch ces z k awy ? – zap y tała. – Nie, d zięk u ję – p o wied ziała Cath . Po d n ieo b ecn o ś ć Lau ry p o n o wn ie u s iło wała d o d zwo n ić s ię d o taty . J eś lib y o d eb rał, p ewn ie b y s ię p o ry czała i mo że n awet p o wied ziałab y d o n ieg o „tatu s iu ”. Ale n ie o d eb rał. Lau ra wró ciła z b u telk ą wo d y , k tó rą p o s tawiła n a s to lik u . Cath jej n ie o two rzy ła. Pielęg n iark i n ie zwracały n a n ie u wag i. Lau ra p rzeg ląd ała czas o p is mo . Kied y d o p o czek aln i ws zed ł lek arz, o b ie zerwały s ię z k rzes eł. – Pan i Av ery ? – s p y tał, p atrząc n a matk ę Cath . – J ak o n a s ię czu je? – o d ezwała s ię Lau ra, co Cath u zn ała za zręczn ą o d p o wied ź. – M y ś lę, że n ic jej n ie b ęd zie – o zn ajmił lek arz. – Od d y ch a ju ż n o rmaln ie. Tlen wró cił d o s tałeg o p o zio mu . Nawad n iamy ją i p rzed ch wilą p o d n io s ła s ię, b y ze mn ą p o ro zmawiać. Zd aje s ię, że n ieźle s ię p rzes tras zy ła… Czas ami to wy ch o d zi n a d o b re. – M o g ę s ię z n ią zo b aczy ć? – s p y tała Cath .

Lek arz p o p atrzy ł n a n ią i n iemal u s ły s zała, co p o my ś lał: „Bliźn iaczk i!”. – Do b rze – zg o d ził s ię. – Nie p o win n o jej to zas zk o d zić. Przep ro wad zimy jes zcze jed n o b ad an ie. Po wiem p ielęg n iarce, żeb y was p o in fo rmo wała, g d y s k o ń czy my . Cath k iwn ęła g ło wą i zn ó w s p lo tła ramio n a. – Dzięk u jemy – p o wied ziała Lau ra. Cath wró ciła n a s wo je k rzes ło , a Lau ra wciąż s tała p rzy d y żu rce. Po ch wili wró ciła n a s wo je miejs ce, p o d n io s ła to reb k ę, wcis n ęła zu ży tą ch u s teczk ę h ig ien iczn ą d o k ies zen i i n erwo wo p o p rawiła s k ó rzan e u ch wy ty . – Có ż – zaczęła – to ja ju ż s o b ie p ó jd ę. – Co !? – wy rwało s ię Cath . – Po win n am p ó jś ć – s twierd ziła Lau ra. – Was z tata zaraz tu b ęd zie. – Ale… n ie mo żes z. Lau ra zało ży ła to reb k ę n a ramię. – Sły s załaś , co p o wied ział lek arz – ciąg n ęła Cath . – Za ch wilę b ęd zie mo żn a s ię z n ią zo b aczy ć. – Ty s ię z n ią zo b acz. Po win n aś s ię z n ią zo b aczy ć. – Ty też. – Nap rawd ę teg o ch ces z? – zap y tała o s tro Lau ra, a p o d wp ły wem teg o to n u jak aś częś ć Cath s ię s k u liła. – Wren b y teg o ch ciała. – Nie b ąd ź tak a p ewn a – o d p arła Lau ra, s k u b iąc czu b ek n o s a. Zn ó w b rzmiała jak k to ś b ard zo zmęczo n y . – Po s łu ch aj… Nie p o win n o mn ie tu w o g ó le b y ć. Zad zwo n ili d o mn ie p rzez p rzy p ad ek . Teraz ty tu jes teś , tata jes t w d ro d ze… – Nie zo s tawia s ię n ik o g o s ameg o w s zp italu – p o wied ziała Cath . Wy s zło d o ś ć p ło mien n ie. – Wren n ie jes t s ama – p o d k reś liła Lau ra. – M a cieb ie. Cath zerwała s ię n a ró wn e n o g i i lek k o s ię zach wiała. „Nie ch o d zi o Wren – p o my ś lała – ch o d zi o mn ie”. Lau ra p o p rawiła to reb k ę n a ramien iu . – Cath er… – Nie mo żes z tak p o p ro s tu wy jś ć. – To jed y n e, co mo g ę w tej s y tu acji – rzek ła cich o Lau ra. – Ch y b a w jak iejś altern aty wn ej rzeczy wis to ś ci. – Cath p o czu ła wzb ierającą w n iej falę wzb u rzen ia. – J ak ą trzeb a b y ć matk ą, żeb y wy jś ć ze s zp itala i n ie zo b aczy ć

n awet włas n eg o d zieck a? J ak ą trzeb a b y ć matk ą, żeb y je o p u ś cić? Wren jes t n iep rzy to mn a, a jeś li ci s ię wy d aje, że to n ie ma z to b ą n ic ws p ó ln eg o , to s ię g ru b o my lis z. Po za ty m ja tu jes tem! Nie wid ziałaś mn ie o d d zies ięciu lat i tak p o p ro s tu s o b ie wy ch o d zis z? Teraz!? – Nie o d wracaj k o ta o g o n em – wy s y czała Lau ra. – Ewid en tn ie mn ie tu n ie ch ces z. – Tu ch o d zi o mn ie! Nie jes t mo im zad an iem cię tu ch cieć alb o n ie ch cieć. Nie jes t mo im zad an iem zas łu g iwan ie n a cieb ie. – Cath er – u s ta i p ięś ci Lau ry b y ły mo cn o zaciś n ięte. – Pró b o wałam s ię z to b ą k o n tak to wać. Starałam s ię. – J es teś mo ją matk ą – p o wied ziała Cath . J ej p ięś ci zaciś n ięte b y ły jes zcze mo cn iej. – Po s taraj s ię b ard ziej. – To n ie jes t miejs ce an i czas n a tak ie ro zmo wy – zau waży ła mięk k o Lau ra, n erwo wo s k u b iąc p as ek to reb k i. – Pó źn iej p o ro zmawiam z Wren . Z to b ą też ch ciałab y m p o ro zmawiać. Bard zo b y m ch ciała z to b ą p o ro zmawiać, Cath er. Ale teraz n ie ma tu d la mn ie miejs ca. Cath p o trząs n ęła g ło wą. – Teraz alb o n ig d y – rzu ciła, żału jąc, że n ie p o trafi zn aleźć lep s zy ch s łó w. – Nie b ęd zie ju ż n ig d y tak iej o k azji. Lau ra u n io s ła g ło wę i o d g arn ęła wło s y z twarzy . J u ż jej n ie s łu ch ała. Teraz b y ła Tą Wy n io s łą. – Nie p as u ję tu – p o wtó rzy ła. – Nie b ęd ę s ię n arzu cać. I o d es zła. Ściąg ając ramio n a i k ręcąc b io d rami.

*** Będ zie mu s iał p o wied zieć M ag o wi, co zo b aczy ł. „Wres zcie wid ziałem Szaro b u ra, s ir. Wiem, z k im walczy my – ze mn ą”. – Ty m, co z cieb ie zo s tało – p o wied ział p o twó r. „Co ze mn ie zo s tało ? – Zas tan awiał s ię Simo n . – Du ch ? Wy rwa? Ech o ? M ały zag n iewan y ch ło p czy k o n ies p o k o jn y ch d ło n iach ?” Frag men t ro zd ziału 2 4 p o wieś ci Simon Snow i siódmy dąb, co p y rig h t © 2 0 1 0 b y Gemma T. Les lie

29

Pielęg n iark a p rzy s zła p o g o d zin ie. Cath zd ąży ła wy p ić wo d ę p rzy n ies io n ą p rzez Lau rę. Wy tarła twarz b lu zk ą. Po my ś lała, że ta p o czek aln ia jes t o wiele s y mp aty czn iejs za o d tej w s zp italu Święteg o Ry s zard a. Pró b o wała rean imo wać telefo n , ale całk iem p ad ł. Na wid o k p ielęg n iark i o d razu s ię p o d n io s ła. – Ty d o Wren Av ery ? Cath s k in ęła g ło wą. – M o żes z wejś ć. A mo że ch ces z p o czek ać n a mamę? Cath p o k ręciła g ło wą.

Wren b y ła w s ali s ama. Pan o wał p ó łmro k , a o n a leżała z zamk n ięty mi o czami. Cath n ie wied ziała, czy ś p i. – Po win n am n a co ś u ważać? – zap y tała p ielęg n iark ę. – Nie, o n a teraz ty lk o o d p o czy wa. – Wk ró tce p rzy jed zie tu n as z tata – d o d ała Cath . – Do b rze, p rzy ś lemy g o tu . Cath p o wo li i p o cich u tk u u s iad ła n a k rześ le p rzy łó żk u . Wren wy g ląd ała b lad o . Na s zy i miała ciemn ą p lamę, ch y b a s in iak a. Wło s y jej u ro s ły o d ś wiąt, wp ad ały jej d o o czu i k ręciły s ię p rzy s zy i. Cath je o d g arn ęła. – J a n ie ś p ię – wy s zep tała Wren . – Nad al jes teś p ijan a? – Tro ch ę. J es tem zamro czo n a. Cath

jes zcze raz u s p o k ajający m

g es tem

p o p rawiła jej

k o s my k

wło s ó w.

Us p o k ajający m p rzy n ajmn iej d la Cath . – Co s ię s tało ? – Nie p amiętam. – Kto cię tu p rzy wió zł? Wren wzru s zy ła ramio n ami. Na ręce miała zało żo n y wen flo n , a d o p alca co ś jej

p rzy k lejo n o . Z b lis k a czu ć ją b y ło wy mio cin ami. Ale p ach n iała też s o b ą – p ły n em d o p łu k an ia tk an in i p erfu mami M arca J aco b s a Lo la. – Do b rze s ię czu jes z? – J es tem o g łu p iała. I ciąg n ie mn ie n a wy mio ty . – Tata ju ż tu jed zie. Wren jęk n ęła. Cath o p arła ręce n a s k raju materaca i p o ło ży ła n a n im g ło wę, ro b iąc g łęb o k i wy d ech . – Cies zę s ię, że cię tu p rzy wiezio n o – p o wied ziała. – Kto k o lwiek to zro b ił. J a… p rzep ras zam. „Za to , że mn ie p rzy to b ie n ie b y ło , że mn ie n ie ch ciałaś mieć p rzy s o b ie, że i tak n ie wied ziałab y m, jak cię p o ws trzy mać”. Teraz, g d y miała ju ż s wą s io s trę o b o k i miała p ewn o ś ć, że n ic jej n ie jes t, p o czu ła, jak b ard zo jes t zmęczo n a. Wło ży ła o k u lary d o k ies zen i k u rtk i i zn ó w p o ło ży ła g ło wę n a łó żk u . Od p ły wała, a mo że o d p ły n ęła ju ż jak iś czas temu , g d y u s ły s zała s zlo ch . Po d n io s ła g ło wę. Wren p łak ała. M iała zamk n ięte o czy , a łzy s p ły wały jej p o p o liczk ach i s zy i. Cath n iemal p o czu ła, jak to mu s i łas k o tać. – Co s ię s tało ? Wren p o k ręciła g ło wą. Cath p alcami o tarła jej łzy , a p o tem wy tarła ręce w b lu zk ę. – Zawo łać p ielęg n iark ę? Wren zn ó w p o k ręciła g ło wą i zaczęła s ię p rzes u wać w łó żk u . – Ch o d ź – p o p ro s iła. – J es teś p ewn a? – zap y tała Cath . – Nie ch cę, żeb y ś s ię p rzeze mn ie zak rztu s iła włas n y mi rzy g ami. – J u ż n ie mam czy m rzy g ać – s zep n ęła Wren . Cath zd jęła b u ty i p rzez b arierk ę wd rap ała s ię n a łó żk o . Po ło ży ła s ię o b o k Wren . Delik atn ie ws u n ęła jej p o d k ark włas n e ramię. – Przy tu l s ię – p o wied ziała. Wren p rzy warła d o n iej, z g ło wą n a jej ramien iu . Cath ro zp lątała ru rk i wo k ó ł ręk i s io s try , a p o tem mo cn o ch wy ciła jej d ło ń . By ła lep k a. Ramio n a Wren ciąg le d rg ały . – J u ż d o b rze – u s p o k ajała ją Cath . – J u ż d o b rze. Pró b o wała n ie zas n ąć p ierws za, ale b y ło tak ciemn o i b y ła tak a zmęczo n a, i ws zy s tk o s ię jej zamazy wało …

– O Bo że – Cath u s ły s zała g ło s taty . – Och , Wren , có reczk o ! Otwo rzy ła o czy , g d y tata p o ch y lał s ię n ad n imi o b iema i cało wał je w czo ło . Os tro żn ie u s iad ła. Wren miała zap u ch n ięte i zaro p iałe o czy . Tata p o ło ży ł d ło ń n a jej p o liczk u . – J ezu s M aria – p o wied ział, k ręcąc g ło wą. – Dzieck o ! M iał n a s o b ie s zare s p o d n ie o d d res u i wetk n iętą w n ie b łęk itn ą k o s zu lę. Po marań czo wy k rawat w b iałe g wiazd k i wy s tawał n ied b ale wciś n ięty d o k ies zen i. „Ub ran ie s łu żb o we”, p o my ś lała Cath . Od ru ch o wo s p rawd ziła o czy taty – b y ły zmęczo n e i b ły s zczące, ale s p o jrzen ie miał trzeźwe. Nag le p o czu ła s ię p rzy tło czo n a tą s y tu acją i ch o ć to n ie jej d o ty czy ło całe zamies zan ie, p o ch y liła s ię w s tro n ę taty i mo cn o g o u ś cis ​k ała, d o tąd wtu lając twarz w jeg o k o s zu lę, p ó k i n ie u s ły s zała b icia jeg o s erca. Oto czy ł ją ciep ły m ramien iem. – No d o b rze – p o wied ział tward o . Cath p o czu ła, jak Wren ch wy ta ją za ręk ę. – No d o b rze – p o wtó rzy ł – jes teś my cali. Wren n ie mu s iała zo s tawać w s zp italu . – Sp ać i p ić wo d ę ró wn ie d o b rze mo żes z w d o mu – o rzek ł lek arz. W p rawd ziwy m d o mu . W Omah a. – Wracas z ze mn ą – p o wied ział tata, a Wren n ie p ro tes to wała. – J a też jad ę – zazn aczy ła Cath , a tata ty lk o s k in ął g ło wą. Pielęg n iark a wy jęła Wren wen flo n , a Cath p o mo g ła jej p ó jś ć d o łazien k i i p o k lep y wała ją p o p lecach , g d y n ad u my walk ą s zarp ały n ią to rs je. Po mo g ła jej u my ć twarz i p rzeb rać s ię we włas n e ciu ch y – jean s y i b lu zk ę n a ramiączk ach . – Gd zie mas z k u rtk ę? – s p y tał tata. Wren ty lk o wzru s zy ła ramio n ami. Cath zd jęła s wó j k ard ig an . – Śmierd zi p o tem – zau waży ła Wren . – Czy li b ęd zie to n ajład n iej p ach n ąca rzecz n a to b ie – o d cięła s ię Cath . M u s ieli jes zcze p o czek ać n a wy p is . Pielęg n iark a s p y tała, czy Wren ma o ch o tę p o ro zmawiać ze s p ecjalis tą o d u zależn ień . Od mó wiła. Tata ty lk o s ię n a to s k rzy wił. – J ad łeś co ś ? – zap y tała g o Cath . Ziewn ął. – Zatrzy mamy s ię g d zieś p o d ro d ze. – J a p ro wad zę – zas trzeg ła Cath . Tata s tarał s ię zn aleźć lo t z Tu ls y ju ż wczo raj, ale aż d o d zis iejs zeg o p o p o łu d n ia

n ie b y ło żad n eg o , więc w efek cie wy p o ży czy ł s amo ch ó d – Kelly d ał mu ag en cy jn ą k artę k red y to wą – i jech ał p rzez s ied em g o d zin . Pielęg n iark a, k tó ra p rzy s zła z k artą wy p is u , p o wied ziała, że Wren mu s i o p u ś cić s zp ital n a wó zk u in walid zk im. – Tak ie s ą p rzep is y . Wren n ie ch ciała, ale tata b y ł s tan o wczy : – Ch ces z s ię teraz k łó cić czy wo lis z mo że wró cić d o d o mu ? Pielęg n iark a wy p ro wad ziła ich d o p o czek aln i, g d zie Cath p o czu ła, że p o d s k o czy ł jej żo łąd ek . Na wp ó ł ś wiad o mie s p o d ziewała s ię u jrzeć tam Lau rę. „Ak u rat!”, p o my ś lała. Drzwi s ię o two rzy ły i n ag le Wren cich o załk ała. Przez mo men t Cath p o my ś lała, że b y ć mo że Lau ra n ap rawd ę tam jes t. Alb o że Wren zn ó w ch ce zwy mio to wać. W p o czek aln i, z g ło wą p o d p artą n a ręk ach , s ied ział jak iś ch ło p ak . Us ły s zał s zlo ch Wren , s p o jrzał n a n ią, ws tał i w jed n ej ch wili Wren zerwała s ię z wó zk a i p o wlo k ła s ię d o n ieg o . Wziął ją w o b jęcia i s ch o wał twarz w jej b ru d n y ch o d wy mio tó w wło s ach . To b y ł ten wielk i g o ś ć z M u g g s y ’eg o , k tó ry waln ął tamteg o p ijak a. Cath n ie mo g ła s o b ie p rzy p o mn ieć jak miał n a imię. J av ier, J u lio ? – Kto to ? – s p y tał tata. – J an d ro – wy jaś n iła Cath . – Ach tak – p o wied ział, p atrząc, jak s ię tu lą. – J an d ro . – Taa… – Cath miała n ad zieję, że to n ie o n p o d rzu cił Wren d o s zp itala, p o czy m zo s tawił tu s amą. M iała też n ad zieję, że n ie ma n ic ws p ó ln eg o z ty m s iń cem n a jej s zy i. – Cześ ć – u s ły s zała czy jś g ło s . Od s u n ęła s ię, b o zd ała s o b ie s p rawę, że b lo k u je p rzejś cie. – Cześ ć – p o wtó rzy ł g ło s . Sp o jrzała d o g ó ry – p ro s to w u ś miech n iętą twarz Lev ieg o . – Hej – p o wied ziała zd u mio n a. – Co ty tu ro b is z? – Do s tałem two jeg o es emes a i o d p is ałem ci. – Telefo n mi p ad ł. – Cath p atrzy ła n a zmru żo n e o czy Lev ieg o i u ś miech wy rażający u lg ę i p ró b o wała tak im g o zap amiętać. Trzy mał d wa k u b k i k awy , a z k ies zen i jeg o flan elo wej k o s zu li wy s tawał b an an . – Pan ie Av ery ? – p o wied ział, wy ciąg ając jed en k u b ek d o taty . – M iała b y ć d la J an d ro , ale wy g ląd a n a to , że jeg o mamy ju ż z g ło wy .

Tata p rzy jął k awę. – Dzięk i, Lev i. – Lev i – p o wtó rzy ła Cath . Wied ziała, że jes zcze ch wila i s ię ro zp łacze. – Nie mu s iałeś p rzy jeżd żać. Po g łas k ał ją lek k o p o d b ro d ą, p o d ch o d ząc p ó ł k ro k u b liżej. – Ows zem, mu s iałem. Cath p ró b o wała p o ws trzy mać u ś miech , ale w efek cie u ś miech n ęła s ię tak s zero k o , że p rawie o d p ad ły jej u s zy . – Nie ch cieli mn ie wp u ś cić. An i J an d ro . Ty lk o n ajb liżs zą ro d zin ę. Cath k iwn ęła g ło wą. – Czy z two ją s io s trą ws zy s tk o w p o rząd k u ? – Tak . M a k aca, jes t zaws ty d zo n a… Wracamy w tró jk ę d o Omah a. – A czy z to b ą ws zy s tk o w p o rząd k u ? – Tak . Tak . – Ch wy ciła jeg o d ło ń i lek k o ś cis n ęła. – Dzięk u ję ci. – Nie wied ziałaś n awet, że tu jes tem. – Teraz wiem. I zas to s u ję s o b ie tę ś wiad o mo ś ć ws teczn ie. Dzięk u ję ci… Omin ęło cię u ro d zin o we p rzy jęcie s io s try ? – Nie, b ęd zie ju tro p o ms zy . Teraz s ię ch wilę zd rzemn ę i wracam. No , ch y b a że czeg o ś o d e mn ie p o trzeb u jes z. – Nie. – J es teś g ło d n a? Cath s ię ro ześ miała. – A co , zamierzas z mi zap ro p o n o wać b an an a? – Zamierzam zap ro p o n o wać ci p o ło wę b an an a – o d p arł, p u s zczając jej d ło ń . Wręczy ł jej k awę, wy jął b an an a z k ies zen i i g o o b rał. Cath s p o jrzała n a Wren . Przed s tawiała właś n ie s wo jeg o ch ło p ak a tacie. I ch o ć wy g ląd ała jak p ó łto ra n ies zczęś cia, J an d ro wp atry wał s ię w n ią, jak b y b y ła mis s ś wiata. Lev i p o d ał Cath p o łó wk ę b an an a i s tu k n ął w n ią jak p rzy to aś cie. – Na zd ro wie! Cath , p atrząc mu w o czy , p o wied ziała: – Dałab y m ci teraz g wiazd k ę z n ieb a. Oczy Lev ieg o ro zb ły s ły rad o ś n ie i u n ió s ł b rew. – Do b ra, ale czy b y ś ją d la mn ie zab iła?

Cath s ied ziała za k iero wn icą. Po d jech ali n ajp ierw d o M cDo n ald a, g d zie tata zamó wił d wa filet-o -fis h e i zas trzeg ł, że żad n a z n ich n ie ma p rawa mu z teg o p o wo d u d o k u czać. Wren s ię s k rzy wiła. – Nie o b ch o d zi mn ie, ile to ma ch o les tero lu , ty lk o ten zap ach mn ie p o p ro s tu o b rzy d za. – By ć mo że n ie p o win n aś s ię wcześ n iej zalewać w tru p a – zau waży ł tata. Wted y Cath zro zu miała, że o n n ie zamierza u d awać, że n ic s ię n ie s tało . Że n ie zamierza p o zwo lić Wren d alej ży ć p o s wo jemu . Ro zs maro wała s wo jeg o ch ees eb u rg era n a k iero wn icy i b y ła ch y b a jed y n ą o s o b ą n a tras ie, k tó ra p rzes trzeg ała o g ran iczen ia p ręd k o ś ci. Gd y d o tarli d o d o mu , Wren p o s zła p ro s to p o d p ry s zn ic. Tata s tan ął w s alo n ie, zag u b io n y . – Ty n as tęp n y – p o leciła Cath . – J a aż tak n ie ś mierd zę. – M u s imy o ty m p o ro zmawiać – rzu cił. – J es zcze d zis iaj. To zn aczy ty n ie. Ty n ie mu s is z. J a mu s zę p o ro zmawiać z Wren . Po win ien em b y ł zro b ić to ju ż w ś więta, ale ty le s ię d ziało … – Przy k ro mi. – Niech ci n ie b ęd zie p rzy k ro , Cath . – To też mo ja win a. Kry łam to p rzed to b ą. Zd jął o k u lary i p o tarł czo ło . – Niezb y t d o b rze. Wid ziałem p rzecież, jak o n a s ię zach o wu je… Liczy łem jed n ak , że… s am n ie wiem, jak o ś s ię zmity g u je. Krawat ju ż p rawie wy p ad ł mu z k ies zen i. – Po win ien eś p o ło ży ć s ię s p ać – p o wied ziała Cath . – Weź p ry s zn ic i d o s p an ia. Wren wy s zła z łazien k i w s zlafro k u taty i s łab o s ię d o n ich u ś miech n ęła. Cath p o k lep ała tatę p o ramien iu i p o s zła za s io s trą n a g ó rę. Gd y wes zła d o p o k o ju , Wren s tała p rzed n iemal p u s tą k o mo d ą i n iecierp liwie g rzeb ała w res ztk ach g ard ero b y . – Nie mamy żad n y ch p iżam. – Sp o k o jn ie. – Cath p o d es zła d o s wo jej s zafk i. – M as z. – Dała jej T-s h irt i k ró tk ie s p o d en k i jes zcze z czas ó w lek cji g imn as ty k i w liceu m. Wren s ię p rzeb rała i wczo łg ała d o s wo jeg o łó żk a. Cath p o ło ży ła s ię n a k o łd rze o b o k n iej. – Śmierd zis z wy mio tami – zau waży ła Wren .

– Two imi. J ak s ię czu jes z? – J es tem zmęczo n a – p o wied ziała z zamk n ięty mi o czami. Cath d o tk n ęła d elik atn ie jej czo ła. – Czy to b y ł twó j ch ło p ak ? – Tak – wy s zep tała Wren . – Alejan d ro . – Alejan d ro – p o wtó rzy ła Cath , ch arcząc p rzy H i wy d łu żając R. – Ch o d zicie ze s o b ą o d p o p rzed n ieg o s emes tru ? – Tak . – Czy zes złej n o cy b y łaś z n im? Wren zap rzeczy ła ru ch em g ło wy . W jej o czach zaczęły wzb ierać łzy . – A z k im b y łaś ? – Z Co u rtn ey . – Sk ąd mas z teg o s in iak a? – Nie p amiętam. – Ale n ie p rzez Alejan d ra? Wren o twarła o czy . – Bo że, Cath , n ie! – Zn ó w zacis n ęła p o wiek i i zad rżała. – Pewn ie teraz ze mn ą zerwie. Nie zn o s i, g d y s ię u p ijam. M ó wi, że to d o mn ie n ie p as u je. – Dziś n ie wy g ląd ał, jak b y ch ciał cię rzu cić. Wren wzięła g łęb o k i i rwan y o d d ech . – Nie jes tem w s tan ie teraz o ty m my ś leć. – Więc n ie my ś l. Śp ij. Wren zas n ęła. Cath zes zła n a d ó ł. Tata też ju ż s p ał. Nie zd ąży ł s ię u my ć. Cath p o czu ła n iewy tłu maczaln y s p o k ó j. Os tatn ią rzeczą, jak ą p o wied ział jej Lev i, g d y żeg n ali s ię w k o ry tarzu s zp itala, b y ło : „Naład u j telefo n ”. Tak więc zro b iła. I zab rała s ię d o p ran ia.

*** – Nie mo żemy s ię p rzy jaźn ić – p o wied ział Baz, p o d ając Simo n o wi p iłk ę. – Dlaczeg o n ie? – zap y tał Simo n , p o d b ijając ją k o lan em. – Bo jes teś my wro g ami. – Nie mu s i tak b y ć. To n ie jes t reg u ła. – J es t. Sam ją wy my ś liłem. „Nie zap rzy jaźn iaj s ię z Simo n em. On i tak ma ju ż zb y t wielu p rzy jació ł”. – Po trącił Simo n a ramien iem i p rzejął p iłk ę. – J es teś wk u rzający – s twierd ził Simo n . – Prawid ło wo . Zn aczy , że właś ciwie g ram ro lę two jej n emezis . – Nie jes teś mo ją n emezis . Szaro b u r n ią jes t. – Hmmm – zad u mał s ię Baz, p o zwalając, b y p iłk a s p ad ła n a ziemię, i k o p n ął ją d o Simo n a. – Zo b aczy my . His to ria jes zcze s ię n ie zak o ń czy ła. Frag men t p o s tu Baz, ty to lubisz, o p u b lik o wan eg o we wrześ n iu 2 0 0 8 ro k u p rzez au to rk i Fan Fix x .n et M ag icath i Wren eg ad e

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

30

– Nie mu s imy o ty m ro zmawiać – p o wied ziała Wren . – By łaś w s zp italu z p o wo d u o s treg o zatru cia alk o h o lem – zau waży ł tata. – Więc b ęd ziemy o ty m ro zmawiać. Cath p o ło ży ła k ilk a zap ak o wan y ch w fo lię b u rrito n a s to le międ zy n imi i u s iad ła u s zczy tu . – Nie ma o czy m mó wić – u p ierała s ię Wren . Wciąż wy g ląd ała s tras zn ie. M iała p o d k rążo n e o czy i żó łtą, wo s k o wą cerę. – Ty p o wies z, że n ie p o win n am ty le p ić, a ja p o wiem, że mas z rację… – Nie – zap rzeczy ł tata. – J a p o wiem, że w o g ó le n ie p o win n aś p ić. – To raczej n iezb y t realis ty czn e. Ud erzy ł p ięś cią w s tó ł. – Dlaczeg o n ib y n ie, d o ch o lery !? Wren o d ch y liła s ię w k rześ le i zajęło jej ch wilę, żeb y s ię o trząs n ąć. Nig d y w ro zmo wie z żad n ą z n ich n ie u ży wał wu lg ary zmó w. – Ws zy s cy w to warzy s twie.

p iją

–

s twierd ziła

s p o k o jn ie.

Niczy m

jed y n a

racjo n aln a

– Two ja s io s tra n ie p ije. Wren wy wró ciła o czami. – Wy b acz, ale n ie zmierzam zmarn o wać s tu d en ck ich lat n a s ied zen ie w ak ad emik u i p is an ie o g ejo ws k ich czaro d ziejach . – Sp rzeciw – wtrąciła Cath , s ięg ając p o b u rrito . – Po d trzy man y – p o wied ział tata. – Two ja s io s tra ma ś red n ią cztery zero , Wren . I b ard zo u p rzejmeg o ch ło p ak a. Rad zi s o b ie n ap rawd ę d o b rze, jeś li ch o d zi o s tu d en ck ie lata. Wren g wałto wn ie o d wró ciła g ło wę.

– M as z ch ło p ak a!? – Nie p o zn ałaś Lev ieg o ? – tata wy d awał s ię zas k o czo n y . I s mu tn y . – Czy wy w o g ó le ze s o b ą ro zmawiacie? – Od b iłaś ch ło p ak a ws p ó łlo k ato rce? – zd ziwiła s ię Wren . – Dłu g o b y o p o wiad ać – p o wied ziała Cath . Wren jed n ak ciąg le s ię w n ią wp atry wała. – Cało waliś cie s ię? – Wren – rzek ł tata. – To p o ważn a s p rawa. – Co mam p o wied zieć? Za d u żo wy p iłam. – Nie p an u jes z n ad s o b ą. – Wcale n ie, jes tem p o p ro s tu o s iemn as to latk ą. – Otó ż to . Dlateg o wracas z d o d o mu . Cath p rawie p o p lu ła s ię jed zen iem. – Nie wracam – o ś wiad czy ła Wren . – Wracas z. – Nie mo żes z mn ie zmu s ić – p o wied ziała i zab rzmiała p rzy ty m, p rawie jak b y miała d wan aś cie lat. – Tak właś ciwie to mo g ę. – M o cn o s tu k ał p alcami w b lat s to łu . Samo p atrzen ie n a to n iemal b o lało . – J es tem two im o jcem i ja tu rząd zę. Po win ien em b y ł p o d jąć tę d ecy zję ju ż d awn o temu , ale lep iej p ó źn o n iż wcale, jak s ąd zę. Bo jes tem two im o jcem. – Tato – wy s zep tała Cath . – Nie – p o wied ział, p atrząc n a Wren . – Nie p o zwo lę, żeb y to s ię p o wtó rzy ło . Nie zamierzam jes zcze raz o d eb rać tak ieg o telefo n u . Nie b ęd ę s ię teraz co week en d zas tan awiał, g d zie jes teś , z k im s ię zad ajes z i czy jes teś n a ty le trzeźwa, żeb y s ię zo rien to wać, że wy ląd o wałaś w ry n s zto k u . Cath wid ziała ju ż k ied y ś tatę w tak im s tan ie, s ły s zała jeg o ty rad y , p atrzy ła, jak wy mach u je ręk ami i p rzek lin a, jak p ara b u ch a mu u s zami. Ale to n ig d y n ie d o ty czy ło ich , jeg o có rek . Nig d y n ie wś ciek ał s ię n a n ie. – To o s trzeżen ie – p rawie k rzy czał, ws k azu jąc p alcem n a Wren . – To b y ło jak żó łta k artk a. A ty u s iłu jes z je zb ag atelizo wać. J ak im b y łb y m o jcem, g d y b y m cię teraz o d es łał d o s zk o ły , wied ząc, że n ie p o jęłaś tej lek cji? – J es tem p ełn o letn ia! – k rzy k n ęła Wren . Cath p o my ś lała, że to raczej n ied o b ra s trateg ia.

– M am to g d zieś ! Nad al jes teś mo ją có rk ą! – J es t p o ło wa s emes tru . Zawalę ws zy s tk ie p rzed mio ty . – Nie p rzejmo wałaś s ię s zk o łą an i s wo ją p rzy s zło ś cią, g d y zatru wałaś s ię teq u ilą. Zad arła g ło wę. – Sk ąd wies z, że p iłam teq u ilę? – Ch ry s te, Wren – wes tch n ął g o rzk o . – Pach n iałaś jak s h ak er d o marg arity . – W s u mie to n ad al tak p ach n ies z – wy mamro tała Cath . Wren o p arła ło k cie n a s to le i u k ry ła twarz w d ło n iach . – Ws zy s cy p iją – p o wtó rzy ła z u p o rem. Tata o d s u n ął k rzes ło . – J eś li ty lk o ty le mas z n a s wo je wy tłu maczen ie, to ja też mam d o p o wied zen ia ty lk o jed n o : wracas z d o d o mu . Ws tał i p o s zed ł d o s wo jeg o p o k o ju , trzas k ając d rzwiami. Wren p o ło ży ła g ło wę n a s to le. Cath p rzy s u n ęła s ię d o n iej. – Ch ces z as p iry n ę? Wren p rzez k ilk a s ek u n d milczała. – Dlaczeg o ty s ię n a mn ie n ie wś ciek as z? – A d laczeg o miałab y m s ię wś ciek ać? – By łaś zła o d lis to p ad a, n awet o d lip ca. – No tak , ale ju ż mi p rzes zło . Bo li cię g ło wa? – Przes zło ci? – Wren o d wró ciła g ło wę d o Cath , leżąc jed n y m p o liczk iem n a s to le. – Wczo raj b ard zo mn ie wy s tras zy łaś – p rzy zn ała Cath . – I p o s tan o wiłam, że ju ż n ig d y n ie ch cę tak s ię o d cieb ie o d d alić. A co g d y b y ś u marła? Przecież ro zmawiałam z to b ą p o raz o s tatn i trzy mies iące temu . – Nie u marłab y m. – Wren zn o wu wy wró ciła o czami. – Tata ma rację. Zach o wu jes z s ię jak g łu p ia. Wren o p u ś ciła wzro k , p o cierając twarz n ad g ars tk iem. – Nie zamierzam rzu cać alk o h o lu . „Dlaczeg o n ie?”, miała o ch o tę zap y tać Cath . Zamias t teg o p o wied ziała: – To zró b s o b ie p rzerwę. Ty lk o d o k o ń ca ro k u . Żeb y mu u d o wo d n ić, że p o trafis z. – Nie mo g ę u wierzy ć, że mas z ch ło p ak a – s zep n ęła Wren – a ja n ic o ty m n ie

wied ziałam. – J ej ramio n a zaczęły d rżeć. Zn ó w s ię ro zp łak ała. Cath n ie p amiętała, żeb y jej s io s tra k ied y k o lwiek aż ty le p łak ała. – Ej, ju ż d o b rze. – Nie u marłab y m – p o wtó rzy ła Wren . – Ok ej. – J a… b ard zo za to b ą tęs k n iłam… – Wciąż jes teś p ijan a? – Ch y b a ju ż n ie. Cath n ach y liła s ię i p o ciąg n ęła Wren za wło s y . – J u ż w p o rząd k u . Też za to b ą tęs k n iłam. Nie za two imi p ijack imi wy g łu p ami, ale za to b ą. – By łam d la cieb ie wred n a – wy s zep tała led wie s ły s zaln ie Wren , p atrząc w b lat. – J a d la cieb ie też. – Racja – p rzy zn ała Wren – ale… Bo że, wy b aczy s z mi? – Nie. Wren s p o jrzała n a s io s trę żało ś n ie. – Nie mu s zę ci n iczeg o wy b aczać – p o wied ziała Cath . – Z to b ą to tak n ie d ziała. J es teś częś cią mn ie. Na zaws ze. Nieważn e, co s ię wy d arzy . Wren p o d n io s ła g ło wę i wy tarła o czy . – Tak ? – Tak . – Cath s k in ęła g ło wą.

Tata wy s zed ł p o b ieg ać. Wren zjad ła s wo je b u rrito i wró ciła d o łó żk a. Cath wres zcie o d czy tała ws zy s tk ie es emes y o d Lev ieg o . wracam… b ed e k o lo 3 cath er… b ard zo mi n a to b ie zalezy . ch y b a to d o b ry mo men t zeb y ci p o wied ziec. jes zcze g o d zin a d ro g i jes tem w p o czek aln i, ale wp u s zczaja ty lk o ro d zin e. h an d ro tez jes t. w razie czeg o jes tem o k ? jes tem w arn o ld . s liczn y d zien . wied zialas ze w arn o ld zn ajd u ja s ię les s o we k an io n y i wy d my ? p ad lab y s n a wid o k tu tejs zeg o zro zn ico wan ia b io lo g iczn eg o . zad zwo n d o mn ie k o ch an ie. jes li ch ces z mo zes z tez mo wic d o mn ie k o ch an ie.

zad zwo n zad zwo n zad zwo n Zad zwo n iła. Lev i właś n ie jad ł o b iad . – Ws zy s tk o g ra? – zap y tał. – Tak . Atmo s fera jes t tro ch ę n ap ięta. Tata wś ciek a s ię n a Wren , ale n ie d o k o ń ca wie, jak ma to ro b ić. A Wren zach o wu je s ię jak d u że d zieck o . Zd aje s ię, że n ie p o trafi s ię p rzy zn ać d o b łęd u . – Ch ciałb y m p o ro zmawiać d łu żej – p o wied ział Lev i – ale mo ja mama ma ś wira n a p u n k cie o d b ieran ia telefo n ó w p o d czas ro d zin n y ch p o s iłk ó w. Zad zwo n ię ju tro z tras y , d o b rze? – Ty lk o jeś li d ro g a b ęd zie p ro s ta i p łas k a i n ie b ęd zie d u żeg o ru ch u . – Wracas z ju tro ? – Nie wiem. – Brak u je mi cieb ie. – To g łu p ie – p o wied ziała. – J es zcze d ziś ran o s ię wid zieliś my . – Nie ch o d zi o czas – o d rzek ł Lev i i s ły s zała, że mó wił to z u ś miech em. – Ch o d zi o o d leg ło ś ć. Kilk a min u t p ó źn iej n ap is ał: POM YSL… jes li ci s ie b ed zie n u d zic i za mn a zates k n is z n ap is z jak ieg o s s p ro s n eg o fan fik a o n as . b ed zies z mi g o mo g la p o tem p rzeczy tac. s wietn y p o my s l p rawd a? Cath id io ty czn ie u ś miech n ęła s ię d o wy ś wietlacza. Pró b o wała s o b ie wy o b razić, jak b y to b y ło teraz s p ro wad zić s ię d o d o mu i zo s tawić Lev ieg o . Nie p o trafiła n awet my ś leć o ty m, jak s p ęd zi b ez n ieg o wak acje. Tata n a p ewn o teg o n ie zro b i. Na p ewn o n ie zmu s i Wren d o rzu cen ia s zk o ły . To b y ło b y s zaleń s twem… Ch o ć p rzecież tata jes t s zalo n y . I mo że n awet ma rację, że Wren s traciła n ad s o b ą k o n tro lę. W n ajg łu p s zy mo żliwy s p o s ó b , b o p o łączo n y z p rzek o n an iem, że ws zy s tk o jes t w p o rząd k u . Cath p o d o b ał s ię p o my s ł, że s io s tra tu b ęd zie: Wren i tata w jed n y m miejs cu . Gd y b y ty lk o d ało s ię k awałek s ieb ie zo s tawić w d o mu , żeb y ich p iln o wał… Otwo rzy ły s ię d rzwi i d o ś ro d k a wto czy ł s ię tata, s ap iąc p o in ten s y wn y m b ieg u . Rzu cił k lu cze i telefo n n a s tó ł. – Cześ ć – p o wied ział d o Cath i zd jął o k u lary , żeb y wy trzeć twarz. – Cześ ć. Wło ży łam two je jed zen ie d o p iek arn ik a. Sk in ął g ło wą i min ął ją, id ąc d o k u ch n i. Cath p o s zła za n im.

– Będ zies z jej teraz b ro n ić? – zap y tał. – Nie. – Nap rawd ę mo g ła u mrzeć, Cath . – Wiem. I… my ś lę, że ju ż o d d awn a źle s ię d ziało . Ch y b a ma d u że s zczęś cie. – O ile wiemy . – Ty lk o że… ch ces z zab rać ją ze s zk o ły ? – M as z lep s zy p o my s ł? Cath p o k ręciła g ło wą. – M o że p o win n a p o g ad ać z jak imś p s y ch o lo g iem alb o co ś . Tata zro b ił tak ą min ę, jak b y d o s tał o d Cath mo k rą s zmatą. – Bo że, Cath , jak b y ś s ię czu ła, g d y b y cię k to ś zmu s ił d o wizy ty u p s y ch o lo g a? „Kto ś mn ie ju ż k ied y ś zmu s ił”, p o my ś lała Cath . – To b y ło b y s tras zn e – o d p arła. – No właś n ie… – Przeło ży ł b u rrito n a talerz i n alał s o b ie mlek a. Wy g ląd ał n a b ard zo zmęczo n eg o i zg n ęb io n eg o . – Ko ch am cię – p o wied ziała. Sp o jrzał n a n ią, trzy mając k arto n n ad s zk lan k ą. Z czo ła u b y ła mu jed n a zmars zczk a. – J a cieb ie też k o ch am? – rzek ł p y tająco . – Wy d awało mi s ię, że to d o b ry mo men t, żeb y ci to p o wied zieć – wy jaś n iła. Tata k iwn ął g ło wą, jeg o o czy p ełn e b y ły s iln y ch emo cji. – M o g ę p o ży czy ć tweg o lap to p a? – s p y tała. – J as n e, o czy wiś cie. J es t w… – Wiem. Dzięk i. Cath p o s zła d o s alo n u i wzięła s reb rn y k o mp u ter taty . Bard zo ch ciała tak i mieć, ale tata twierd ził, że n ie p o trzeb a jej mas zy n y d o p is an ia za ty s iąc o s iems et d o laró w. Kied y b y ła ju ż n a g ó rze, zo b aczy ła, że Wren ro zmawia p rzez telefo n i p łacze. Na wid o k Cath ws tała z łó żk a, wes zła d o s zafy i zamk n ęła za s o b ą d rzwi. Nie b y ło w ty m n ic d ziwn eg o , mo że p o za p łak an iem – zaws ze tak ro b iły , g d y p o trzeb o wały p ry watn o ś ci. M iały n ap rawd ę d u żą s zafę. Cath wes zła n a s wo je k o n to w Fan Fix x ie i b ezmy ś ln ie p rzeg ląd ała k o men tarze. Zeb rało s ię ich zb y t wiele, b y mo g ła n a k ażd y o d p o wied zieć in d y wid u aln ie, więc n ap is ała ty lk o o g ó ln ie:

Cześ ć, d zięk u ję ws zy s tk im – jes tem teraz zb y t zajęta p is an iem, żeb y wam o d p is y wać! I o two rzy ła s zk ic n ajn o ws zeg o ro zd ziału … Sk o ń czy ła n a s cen ie, w k tó rej Baz k lęczy n a g ro b ie matk i. Us iło wał jej wy jaś n ić, d laczeg o zwraca s ię p rzeciwk o włas n emu o jcu , d laczeg o zwraca s ię p rzeciw ro d o wi Pitch ó w, b y walczy ć p o s tro n ie Simo n a. „Ro b ię to n ie ty lk o d la n ieg o – rzek ł, g ład ząc d łu g imi p alcami wy ry te n a n ag ro b k u imię s wej matk i. – To d la Watfo rd . Dla ś wiata M ag ó w”. Po ch wili Wren wy s zła z s zafy i p o ło ży ła s ię n a łó żk u s io s try . Cath s ię p rzes u n ęła i p is ała d alej. Po k o lejn ej ch wili Wren n aciąg n ęła n a s ieb ie k o łd rę i zas n ęła. J es zcze p ó źn iej tata zajrzał z k o ry tarza. Po p atrzy ł n a Cath i b ezg ło ś n ie p o wied ział: – Do b ran o c. – Cath k iwn ęła g ło wą. Nap is ała ty s iąc s łó w. A p o tem jes zcze p ięćs et. W p o k o ju p an o wała ciemn o ś ć, więc Cath n ie p o trafiła o rzec, jak d łu g o Wren n ie ś p i an i jak d łu g o czy ta jej p rzez ramię. – Czy M ag n ap rawd ę zamierza zd rad zić Simo n a, czy to ty lk o p o d p u ch a? – Nie, ch y b a n ap rawd ę – p o wied ziała Cath . – Po ro zd ziale, w k tó ry m zmu s ił Simo n a d o s p alen ia s mo czy ch jaj, p łak ałam p rzez trzy d n i z rzęd u . Cath p rzerwała p is an ie. – Ty to czy tałaś ? – Oczy wiś cie, że tak ! Wid ziałaś , ile mas z o s tatn io o d s ło n ? Os iąg n ęły jak iś n ieb o ty czn y p o zio m! Teraz n ik t n ie p o rzu ci Rób swoje. – Wy d awało mi s ię, że ty to zro b iłaś . Dawn o temu . – Có ż, my lis z s ię. – Wren p o d p arła g ło wę ręk ą. – M o żes z to d o d ać d o imp o n u jącej s terty ważn y ch rzeczy , co d o k tó ry ch b y łaś w b łęd zie. – M y ś lę, że M ag ch y b a zab ije Baza. – Cath jes zcze n ik o mu teg o n ie mó wiła, n awet s wo jej p ierws zej czy teln iczce. Os łu p iała Wren g wałto wn ie u s iad ła. – Cath – s zep n ęła – n ie…

– Czy Alejan d ro z to b ą zerwał? Wren p o k ręciła g ło wą. – Nie… ty lk o jes t zły . Cath , n ie mo żes z zab ić Baza. Cath n ie wied ziała, co p o wied zieć. Wren ch wy ciła k o mp u ter i p rzes u n ęła k u s o b ie. – J ezu Ch ry s te, p o trak tu j to jak o in terwen cję.

Kied y Cath o b u d ziła s ię n azaju trz, w n ied zieln y p o ran ek , b y ła w p o k o ju s ama. Do ch o d ził ją zap ach k awy . I jed zen ia. Zes zła n a d ó ł, g d zie tata s ied ział ju ż p rzy s to le z n o tes em. Od d ała mu lap to p a. – A, d o b rze – p o wied ział. – Wren mó wiła, że mamy n a cieb ie p o czek ać. – Z czy m? – Z mo im werd y k tem. Zamierzam wcielić s ię w k ró la Salo mo n a, tak że wam w p ięty p ó jd zie. – Kim jes t k ró l Salo mo n ? – To win a was zej matk i, k tó ra ch ciała wy ch o wy wać was b ez relig ii… – Ch ciała tak że, żeb y ś wy ch o wał n as b ez matk i. – M o cn y arg u men t, k o ch an a. Wren ? Ch o d ź tu , two ja s io s tra s ię o b u d ziła! Wren wes zła d o jad aln i, w jed n ej ręce trzy mając ro n d el, a w d ru g iej p o d k ład k ę p o d g o rące n aczy n ia. – Sp ałaś – p o wied ziała, u s tawiając je n a s to le – więc zro b iłam ś n iad an ie. – Ojej – zareag o wał tata – czy to g rav io li? – Nie. To całk iem n o we s ero we g rav io li – p o wied ziała Wren . – Siad aj. Będ ziemy ro zmawiać. – Wciąż miał n a s o b ie s tró j d o b ieg an ia. Wy g ląd ał n a s p ięteg o i p o ru s zo n eg o . Wren u s iad ła. Zach o wy wała s ię s wo b o d n ie, ale też b y ła s p ięta. Cath p o zn ała to p o ty m, jak ś cis k ała d ło n ie. M iała o ch o tę ch wy cić ją za ręce i ro zlu źn ić p ięś ci. – No d o b rze – zaczął tata, o d s u wając g rav io li, żeb y n ie s tało mied zy n imi n a s to le. – Oto mo je waru n k i: mo żes z wró cić d o s zk o ły – Wren i Cath wes tch n ęły z u lg ą – ale n ie b ęd zies z p ić. W o g ó le. Żad n eg o u miark o wan eg o p icia alb o ty lk o w o b ecn o ś ci two jeg o ch ło p ak a, czy ty lk o n a imp rezach . Nig d y . Po cząws zy o d teg o ty g o d n ia, b ęd zies z s ię wid y wać ze s p ecjalis tą i zaczn ies z ch o d zić n a s p o tk an ia AA. – Tato – zap ro tes to wała Wren – n ie jes tem alk o h o liczk ą.

– To d o b rze. To n ie jes t zaraźliwe. Będ zies z ch o d zić n a mity n g i. – Będ ę ch o d zić z to b ą – zap ro p o n o wała Cath . – J es zcze n ie s k o ń czy łem – p o wied ział tata. – Czeg o jes zcze ch ces z? – jęk n ęła Wren . – Bad an ia k rwi? – Będ zies z p rzy jeżd żać d o d o mu w k ażd y week en d . – Tato ! – M o żes z też p o p ro s tu wró cić. Wy b ó r n ależy d o cieb ie. – J a mam tam, w Lin co ln , jak ieś ży cie – zap ro tes to wała Wren . – Nie o p o wiad aj mi tu , d zieck o , o ży ciu . Po k azałaś właś n ie k o mp letn y b rak s zacu n k u wo b ec włas n eg o ży cia. Dło n ie Wren , wciąż zaciś n ięte w p ięś ci, leżały n a k o lan ach n iczy m ciężk ie g ru d y węg la. Cath k o p n ęła ją w k o s tk ę. Wren zwies iła g ło wę. – Niech b ęd zie – o d ezwała s ię. – Niech ci b ęd zie. – Świetn ie – o d rzek ł tata i wziął g łęb o k i wd ech . Przez ch wilk ę p rzy trzy mał p o wietrze w p łu cach . – Gd y p o czu jes z, że jes teś g o to wa, o d wio zę cię d o s zk o ły . – Ws tał i s p o jrzał n a g rav io li. – A teg o n ie zamierzam jeś ć. Cath p rzy s u n ęła ro n d el i ch wy ciła za ły żk ę. – J a zjem. – Sp ró b o wała o d ro b in ę. Cias to n aty ch mias t ro zp ły n ęło s ię jej w u s tach . – Po d o b a mi s ię tak mięk k o ś ć – p o wied ziała. – I że n ie mu s zę u ży wać zęb ó w. Wren p atrzy ła n a s io s trę p rzez k ilk a s ek u n d , a p o tem wzięła jej ły żk ę i też s p ró b o wała. – Smak u je jak zwy k łe g rav io li… Cath o d eb rała jej ły żk ę. – Ale jes t b ard ziej s ero we. – To jak trzy p o trawy w jed n ej – d o d ała Wren . – Smak u je jak p izza. – Alb o jak wilg o tn e ch eeto s y . – Oh y d a – o rzek ła Cath . – Nie d a s ię teg o jeś ć.

*** – Zaczy n am o d n o s ić wrażen ie, że n ie p rzep ad as z za mo ją o b ecn o ś cią. – Nig d y jej n ie p rag n ąłem – p o wied ział Simo n , p ró b u jąc p rzejś ć o b o k s wo jeg o ws p ó łlo k ato ra. – Fak t. – Baz s tan ął w d rzwiach . – Tak b y ło . Do p ó k i n ie zd ecy d o wałeś , że ch ces z mn ie zaws ze mieć p rzy s o b ie. Że ży cie jes t p u s te, jeś li n ie s ły s zy s z w p o b liżu b icia meg o s erca. – Tak zd ecy d o wałem? – No mo że to ja tak zd ecy d o wałem. Nieważn e. Na jed n o wy ch o d zi. Simo n wes tch n ął g łęb o k o , ewid en tn ie wy trąco n y z ró wn o wag i. – Sn o w, czy żb y m cię wk u rzy ł? – Tro ch ę. – Na Aleis tera, n ie s ąd ziłem że d o czek am tej ch wili! Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w lu ty m 2 0 1 2 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

31

Kied y wes zły d o Sch ramm Hall, Alejan d ro ju ż n a n ie czek ał. Grzeczn ie u ś cis n ął d ło ń Cath . – M an iery ch ło p có w z b ractw – wy jaś n iła Wren . – Ws zy s cy s ię tak zach o wu ją. J an d ro n ależał d o b ractwa n a Kamp u s ie Ws ch o d n im, o p o wiad ała, k tó re n azy wało s ię Zag ro d a. („Nap rawd ę tak s ię n azy wa”). Więk s zo ś ć s tu d en tó w z teg o b ractwa ro b iła d y p lo m z ro ln ictwa i p o ch o d ziła s p o za Neb ras k i. J an d ro p rzy jech ał ze Sco tts b lu ff, czy li n iemal z Wy o min g . – Nie miałam p o jęcia, że tam też s ą M ek s y k an ie – s twierd ziła Wren – ale o n twierd zi, że jes t ich całk iem s p o ro . J an d ro n ie p o wied ział wiele więcej p o za: – M iło cię wres zcie p o zn ać, Cath . Wren cały czas o to b ie o p o wiad a. A k ied y o p u b lik u jes z jak ąś h is to rię o Simo n ie Sn o w, to n ie mo g ę s ię o d ezwać, d o p ó k i n ie s k o ń czy czy tać. Wy g ląd ał jak więk s zo ś ć ch ło p ak ó w Wren – k ró tk ie wło s y , s ch lu d n y , atlety czn a b u d o wa – ale Cath n ie p amiętała, żeb y n a k tó reg o ś z n ich Wren p atrzy ła w tak i s p o s ó b jak n a Alejan d ro . J ak b y ś wiata p o za n im n ie wid ziała. Gd y Lev i wró cił z Arn o ld , d o ch o d ziła d zies iąta. Cath ju ż s ię u my ła i p rzeb rała w p iżamę. M iała wrażen ie, że week en d trwał n ie d wa d n i, lecz d wa d łu g ie lata. „Przeliczn ik p ierws zo ro czn iak a”, p o wied ziałb y Lev i. Zad zwo n ił, żeb y jej p o wied zieć, że wró cił. Świad o mo ś ć, że s ą w ty m s amy m mieś cie, jes zcze b ard ziej ro zp aliła jej tęs k n o tę. Czu ła ją w b rzu ch u . Czemu lu d zie wciąż tru ją o s ercu , s k o ro n iemal ws zy s tk o , co s ię ty czy ło Lev ieg o , Cath o d czu wała w b rzu ch u ? – M o g ę wp aś ć? – zap y tał, jak b y b ard zo teg o ch ciał. – Żeb y p o wied zieć ci d o b ran o c. – Reag an tu jes t – o d p arła Cath . – Bierze p ry s zn ic. I s ąd zę, że s ię p o ło ży s p ać. – M o żes z zejś ć n a d ó ł? – A d o k ąd ? – Po s ied zimy w mo im s amo ch o d zie.

– J es t s tras zn ie zimn o . – Włączy my o g rzewan ie. – J es t zep s u te. Zawah ał s ię. – M o żemy p o jech ać d o mn ie d o d o mu . – Nie ma two ich ws p ó łlo k ato ró w? – Wy d awało s ię, jak b y miała całą lis tę arg u men tó w, k tó re wy liczała p u n k t p o p u n k cie. Ty lk o że n ie b y ła ju ż wcale p ewn a, p o co to ro b i. – To n ie ma zn aczen ia – n acis k ał Lev i. – M am włas n y p o k ó j. W d o d atk u o n i ch cą cię p o zn ać. – Wy d aje mi s ię, że więk s zo ś ć z n ich p o zn ałam n a imp rezie. Lev i jęk n ął. – Ile reg u ł u s taliła Reag an ? – Nie wiem… p ięć, mo że s ześ ć? – No d o b ra, to ta b ęd zie s ió d ma: k o n iec ze ws p o min an iem tamtej g o d n ej p o żało wan ia imp rezy , jeś li n ie jes t to ab s o lu tn ie k o n ieczn e. Cath s ię u ś miech n ęła. – Stracę wó wczas jed y n y p o wó d d o wb ijan ia ci s zp il. – J es tem p ewien , że co ś wy my ś lis z. – Nie wy my ś lę. Nieu s tan n ie jes teś d la mn ie d o b ry . – Po jed źmy d o mn ie, Cath . – Sły s zała, że s ię u ś miech a. – J es t wcześ n ie i n ie ch cę s ię ju ż żeg n ać. – J a też n ig d y n ie ch cę s ię z to b ą żeg n ać, ale jak o ś d ajemy s o b ie z ty m rad ę. – Czek aj, n ap rawd ę? – Tak – s zep n ęła. – Po jed źmy d o mn ie – p o wied ział cich o . – Do two jeg o g n iazd a ro zp u s ty ? – Tak , właś n ie tak ws zy s cy mó wią n a mó j p o k ó j. – Ech , mó wiłam ci ju ż. Twó j p o k ó j jes t… za b ard zo twó j. Wejd ziemy d o ś ro d k a i b ęd zie w n im ty lk o łó żk o . A ja zwy mio tu ję z n erwó w. – I z p o żąd an ia? – Bard ziej z n erwó w. – Dlaczeg o to tak i p ro b lem? W two im p o k o ju w zas ad zie też jes t ty lk o łó żk o .

– Dwa łó żk a. I d wa b iu rk a. I n ieu s tan n a g ro źb a, że wró ci mo ja ws p ó łlo k ato rk a. – Właś n ie d lateg o p o win n iś my iś ć d o mn ie. Nik t n as n ie n ajd zie. – To mn ie właś n ie s tres u je. Lev i mru k n ął. J ak b y s ię mo cn o zamy ś lił. – A g d y b y m ci o b iecał, że cię n ie tk n ę? Cath s ię ro ześ miała. – No to teraz n ie mam żad n ej mo ty wacji, żeb y p ó jś ć. – A co jeś li b y m o b iecał, że p o czek am n a twó j ru ch ? – Ch y b a żartu jes z! W n as zy m związk u to ja jes tem o s o b ą n ieg o d n ą zau fan ia. Nie p o trafię u trzy mać łap p rzy s o b ie. – Nie zau waży łem. – W mo jej wy o b raźn i tak właś n ie jes t. – Ch ciałb y m ży ć w two jej wy o b raźn i. Cath zas ło n iła twarz d ło n ią, jak b y mó g ł ją zo b aczy ć. Zwy k le n ie flirto wali w tak i s p o s ó b . Tak b ezp o ś red n io . M o że to d lateg o , że ro zmawiali p rzez telefo n . A mo że z p o wo d u min io n eg o week en d u . Ws zy s tk ieg o , co s ię wy d arzy ło . – Hej, Cath … – g ło s Lev ieg o b y ł tak i mięk k i… – Na co d o k ład n ie czek amy ? – Co mas z n a my ś li? – Ślu b o wałaś ab s ty n en cję? Ro ześ miała s ię, ale u d awała o b rażo n ą. – Nie! – Czy n ad al… – wes tch n ął g wałto wn ie, jak b y tru d n o mu b y ło to p o wied zieć – ch o d zi o k wes tię zau fan ia? O to , że p o win ien em s o b ie n a n ie zap raco wać? Gło s Cath n iemal zamarł. – Bo że, Lev i, n ie! Ufam ci! – Nie ch o d zi mi ju ż n awet o s ek s – mó wił d alej. – To zn aczy … n ie ty lk o o to . M o żemy w o g ó le o ty m n ie ro zmawiać, jeś li d zięk i temu p o czu jes z s ię s wo b o d n iej. – W o g ó le? – No , p rzy n ajmn iej d o n as tęp n ej tak iej ro zmo wy . Czy g d y b y ś wied ziała, że n ie n acis k am, że temat n ie p o jawi s ię n awet n a h o ry zo n cie, p o trafiłab y ś s ię o d p ręży ć i… p o zwo lić, żeb y m cię d o ty k ał? – O jak ie d o ty k an ie ch o d zi? – zap y tała. – M am ci p o k azać n a man ek in ie? Ro ześ miała s ię.

– O zwy k łe d o ty k an ie – p o wied ział. – Ch cę cię d o ty k ać. Tu lić. Ch cę s ied zieć p rzy to b ie, n awet jeś li b ęd ą in n e o p cje. Wzięła g łęb o k i o d d ech . Czu ła, że jes t mu co ś d łu żn a za te wy zn an ia. Że p o win n a je jak o ś o d wzajemn ić. – J a tak że ch cę cię d o ty k ać. – Tak ? – Tak . – O jak ie d o ty k an ie ch o d zi? – zap y tał. – Czy p o d ał p an ju ż o p erato ro wi n u mer p ań s k iej k arty k red y to wej? Ty m razem o n s ię ro ześ miał. – Ch o d ź ze mn ą, Cath . Brak u je mi cieb ie. I n ie ch cę s ię teraz zn ó w z to b ą żeg n ać. Drzwi g wałto wn ie s ię o twarły , a d o p o k o ju wes zła Reag an w ​T-s h ircie i s p o d n iach o d d res u , z ręczn ik iem n a g ło wie. – Do b rze – p o wied ziała Cath . – Kied y p o mn ie wp ad n ies z? Na p ewn o s ię u ś miech ał. – J es tem n a d o le.

Cath zało ży ła b rązo we leg g in s y ro b io n e n a d ru tach i k o s zu lo wą s u k ien k ę w k ratę, k tó rą zab rała Wren . Do teg o zaręk awk i, k tó re p rzy wo d ziły jej n a my ś l ry cers k ie ręk awice i w k tó ry ch czu ła s ię jak ry cerz w ró żo wej s zy d ełk o wej zb ro i. Do cin k i Lev ieg o n a temat jej s zczeg ó ln eg o u p o d o b an ia d o s wetró w jes zcze tę jej s k ło n n o ś ć p o g łęb iały . – Wy ch o d zis z? – s p y tała Reag an . – Lev i właś n ie wró cił. – M am n a cieb ie czek ać? – u ś miech n ęła s ię lu b ieżn ie. – Tak . Zró b tak . A ten czas p o ś więć n a ro zmy ś lan ie, jak b ezws ty d n ie łamies z u s talo n e reg u ły . Cath czu ła s ię g łu p io , czek ając n a win d ę. Ob o k p rzech o d ziły d ziewczy n y w p iżamach , a Cath o p u s zczała ak ad emik . Gd y wes zła d o h allu , Lev i ju ż tam b y ł. Op ierał s ię o k o lu mn ę i ro zmawiał z k imś , z jak ąś zn ajo mą… Kied y jed n ak d o s trzeg ł Cath , jeg o twarz ro zjaś n ił u ś miech , o d ep ch n ął s ię ramien iem o d k o lu mn y i n aty ch mias t mach n ął n a p o żeg n an ie tamtej d ziewczy n ie. – Cześ ć – p o wied ział, cału jąc Cath w czu b ek g ło wy . – M as z wilg o tn e wło s y .

– Tak s ię d zieje, g d y je my jes z. Zało ży ł jej k ap tu r n a g ło wę. Pierws za ch wy ciła g o za ręk ę, za co o trzy mała wy jątk o wo s zero k i u ś miech . Gd y wy ch o d zili z b u d y n k u , w g łęb i s erca, w b rzu ch u , czu ła, że n ie wró ci tu aż d o ran a. Z p o czątk u Cath p o my ś lała, że w d o mu Lev ieg o o d b y wa s ię jak aś k o lejn a imp reza. Grała mu zy k a i n iemal w k ażd y m p o mies zczen iu b y li lu d zie. Ws zy s tk o to jed n ak b y li ws p ó łlo k ato rzy d ziewczy n y , a w jed n y m p rzy p ad k u ch ło p ak .

Lev ieg o

o raz ich

p rzy jaciele,

Lev i p rzed s tawił ją ws zy s tk im. – To jes t Cath er. – To jes t mo ja d ziewczy n a, Cath er. – Ej, s łu ch ajcie. To jes t Cath er. Uś miech ała s ię s ztu czn ie i wied ziała, że i tak n ie zap amięta żad n eg o z imio n . Po tem Lev i p o p ro wad ził ją s ch o d ami, k tó re n ie mo g ły b y ć o ry g in aln ą częś cią d o mu , b o p ó łp iętra b y ły d ziwn ie cias n e, a b ieg i s ch o d ó w p ro wad zo n e b y ły w n iereg u larn y ch o d s tęp ach . Po k azał jej p o k o je ws zy s tk ich lo k ato ró w, a tak że łazien k i. Cath n aliczy ła trzy p o zio my , a Lev i p o d ążał jes zcze wy żej. Gd y k latk a s ch o d o wa zro b iła s ię tak wąs k a, że n ie d ało s ię iś ć o b o k s ieb ie, s zed ł p ierws zy . Sch o d y zak ręciły p o raz o s tatn i i zak o ń czy ły s ię p rzy d rzwiach . Lev i zatrzy mał s ię i o d wró cił z zak ło p o tan iem, trzy mając ręce n a p o ręczach . – Cath er – wy s zczerzy ł s ię. – Nin iejs zy m u d ało mi s ię zwab ić cię d o s wo jeg o p o k o ju . – Kto b y p rzy p u s zczał, że zn ajd u je s ię o n n a k o ń cu lab iry n tu ! Otwo rzy ł d rzwi, a p o tem u jął ją za ręce i wp ro wad ził. Po k ó j o k azał s ię n iewielk i, z d wo ma man s ard o wy mi o k n ami p o b o k ach . Nie b y ło g ó rn eg o o ś wietlen ia, więc Lev i włączy ł lamp k ę s to jącą p rzy d u ży m łó żk u . Rzeczy wiś cie b y ł to w zas ad zie p o k ó j z łó żk iem. Oraz co n ajmn iej p ięćd zies ięcio letn ią p o ły s k u jącą tu rk u s o wą k an ap ą. Ro zejrzała s ię. – J es teś my n a s amej g ó rze, p rawd a? – To d awn a s łu żb ó wk a – o d p arł. – Ty lk o ja n ie miałem n ic p rzeciwk o wd rap y wan iu s ię tu taj. – J ak wn io s łeś tę k an ap ę?

– Przek o n ałem To mmy ’eg o , żeb y mi p o mó g ł. To b y ło s tras zn e. Nie mam p o jęcia, jak k to ś wn ió s ł tu wcześ n iej łó żk o , a p rzecież s to i w ty m miejs cu o d zaran ia d ziejó w. Cath o d wró ciła s ię n erwo wo i p o d ło g a p o d n ią zas k rzy p iała. Łó żk o Lev ieg o n ie b y ło zas łan e, p o d u s zk i leżały w n ieład zie, a n a cało ś ć zarzu co n o n arzu tę, k tó ra wy g ląd ała n a d o ś ć s tarą. Wy g ład ził ją i p o d n ió s ł p o d u s zk ę z p o d ło g i. Po k ó j wy d awał s ię mieć więcej ws p ó ln eg o z zewn ętrzem n iż z res ztą d o mu . Cath s ły s zała g wizd wiatru w s zp arach o k ien . – Na p ewn o zimą jes t tu zimn o … – Ale za to latem g o rąco – d o d ał. – M as z o ch o tę n a co ś d o p icia? M ó g łb y m zro b ić h erb atę. Po win ien em b y ł zap y tać o to , g d y b y liś my n a d o le. – Nie trzeb a. Lev i s tał w miejs cu , w k tó ry m g ło wą o cierał s ię o s u fit. – Nie b ęd zie ci p rzes zk ad zało jeś li s ię p ó jd ę p rzeb rać? Przed wy jazd em p o mag ałem p o ić k o n ie i tro ch ę s ię u b ło ciłem. Cath u s iło wała s ię u ś miech n ąć. – Pewn ie, n ie k ręp u j s ię. W ś cian y wb u d o wan o s zafk i. Lev i u k lęk n ął p rzed jed n ą z n ich , wy jął rzeczy , a n as tęp n ie wy mk n ął s ię z p o k o ju . Fu try n a zn ajd o wała s ię jak d la n ieg o o p rzy n ajmn iej trzy cen ty metry za n is k o . Cath o s tro żn ie u s iad ła n a k an ap ie. Po czu ła ch łó d tap icerk i. Przeb ieg ła p o n iej p alcami – ś lis k a b awełn a z wy p u k ły mi zak rętas ami i k wiatk ami. Ten p o k ó j b y ł g o rs zy , n iż s ię s p o d ziewała. Ciemn y , o d d alo n y . Niemal wś ró d d rzew. Niemal zaczaro wan y . Nawet cy b o rg p o czu łb y s ię tu in ty mn ie. Zd jęła k u rtk ę i o d ło ży ła ją n a łó żk o , n as tęp n ie p o zb y ła s ię o ciek ający ch b u tó w i p o d win ęła n o g i n a k an ap ę. Gd y ws trzy my wała o d d ech , s ły s zała g rająceg o n a d o le Bo n Iv era. Lev i wró cił, zan im Cath s ię n a to p rzy g o to wała (b y ło to n ieu n ik n io n e). Zd aje s ię, że u my ł twarz. M iał n a s o b ie jean s y i b łęk itn ą flan elo wą k o s zu lę. Ład n ie mu b y ło w ty m o d cien iu . Wy d o b y wał o p alen izn ę jeg o twarzy , b lo n d k o lo r jeg o wło s ó w i ró żo wo ś ć u s t. Us iad ł o b o k n iej n a k an ap ie – wied ziała, że tak zro b i. W ty m p o k o ju n ie b y ło miejs ca n a p rzes trzeń d la s ieb ie. Un ió s ł d ło ń Cath i s p o g ląd ając n a n ią, g ład ził p alcami jej wierzch . Głęb o k o wes tch n ęła.

– J ak to s ię s tało , że tu zamies zk ałeś ? – Praco wałem z To mmy m w Starb u ck s ie. J ed en z jeg o ws p ó łlo k ato ró w s k o ń czy ł co lleg e i s ię wy p ro wad ził. J a wó wczas mies zk ałem z trzema k o les iami, k tó rzy n ie p łacili czy n s zu , p o za ty m n ie p rzes zk ad zały mi s ch o d y … Tata To mmy ’eg o k u p ił ten d o m jak o lo k atę k ap itału . To mmy mies zk ał tu o d d ru g ieg o ro k u co lleg e’u . – A teraz co ro b i? – Stu d iu je p rawo . Cath s k in ęła g ło wą. Im d łu żej Lev i d o ty k ał jej d ło n i, ty m b ard ziej ją to łas k o tało . Ro zp ro s to wała p alce i mięk k o wes tch n ęła. – Przy jemn e? – s p y tał, p o d n o s ząc n a n ią wzro k . Sk in ęła p o n o wn ie. J eś li d alej b ęd zie jej w ten s p o s ó b d o ty k ał, to i k iwać g ło wą n ie d a rad y . Będ zie mu s iała p o ro zu miewać s ię mru g an iem: raz n a tak , d wa razy n a n ie. – Co s ię s tało w week en d ? – zap y tał. – J ak s ię ws zy s cy mają? Cath p o k ręciła g ło wą. – To b y ło wariactwo . J u ż jes t d o b rze. I ch y b a ju ż s ię p o g o d ziły ś my z Wren . Us ta zad rżały mu n iezn aczn ie. – Tak ? – Tak . – To s u p er. – Sły ch ać b y ło , że p o wied ział to z p rzek o n an iem. – Tak . Su p er. Czu ję, jak b y … Lev i p o d k u rczy ł n o g ę i s ztu rch n ął k o lan em w jej u d o . Niemal p o d s k o czy ła. Sfru s tro wan y , wy d ał d ziwn y o d g ło s , tro ch ę jak ś miech , a tro ch ę jak wes tch n ien ie, i zmars zczy ł n o s . – Nap rawd ę aż tak s ię d en erwu jes z? – Raczej tak – p rzy zn ała. – Przep ras zam. – A wies z, z jak ieg o p o wo d u ? To zn aczy czy wies z, co cię tak s tres u je? Kied y wcześ n iej mó wiłem, że n ie mu s imy wy k ład ać k wes tii s ek s u k awa n a ławę, mó wiłem p o ważn ie. – Nie ma tu żad n ej ławy – s twierd ziła Cath . – Za to jes t łó żk o . Po ło ży ł jej d ło ń n a s wo jej p iers i. – Teg o s ię b o is z? – Nie wiem, czeg o s ię b o ję… – Kłams two . Wielk ie k łams two . Bała s ię, że o n jej zaczn ie d o ty k ać i że n ie p rzes tan ą. Bała s ię, że n ie jes t g o to wa, b y s tać s ię tak ą o s o b ą.

Kimś , k to n ie p o trafi p rzes tać. – Przep ras zam – p o wied ziała. Lev i o p u ś cił wzro k n a ich s p lecio n e d ło n ie. Wy g ląd ał n a ro zczaro wan eg o i s k o ło wan eg o . Tak ie trak to wan ie g o b y ło n ap rawd ę d o d u p y . Nieu czciwe. Na d y s tan s . I to p o ty m, jak raz za razem rzu cał d la n iej ws zy s tk o . – W ten week en d … – zaczęła Cath i s p ró b o wała s ię d o n ieg o p rzy s u n ąć. Uk lęk ła n a jed n ej z k an ap o wy ch p o d u ch , tu ż o b o k n ieg o . – Dzięk u ję ci. Lev i u ś miech n ął s ię i s p o jrzał n a n ią, u n o s ząc jed y n ie wzro k . – Nie wiem, czy p o trafię ci p o wied zieć, jak wiele to d la mn ie zn aczy ło – d o d ała. – Że b y łeś tam, w s zp italu , że p rzy jech ałeś . – Ścis n ął jej d ło ń . Cath ciąg n ęła: – Nie wiem, czy p o trafię ci p o wied zieć, jak wiele d la mn ie zn aczy s z, Lev i. Po d n ió s ł g ło wę. J eg o o czy zn ó w wy p ełn iała n ad zieja. I czu jn o ś ć. – Ch o d ź n o tu – p o wied ział, p o ciąg ając za ręk ę. – Zd aje s ię, że n ie wiem jak . Zacis n ął s zczęk i. – M am p ewien p o my s ł. – Nie mo g ę czy tać ci Simona – d ro czy ła s ię. – Nie wzięłam k o mp u tera. – Ale telefo n mas z? Przek rzy wiła g ło wę. – Nap rawd ę tak i miałeś p o my s ł? Czy tan ie mo ich o p o wiad ań ? – Ows zem – p o wied ział, p o cierając wn ętrze jej d ło n i. – To cię zaws ze o d p ręża. – A ja my ś lałam, że p ro s is z mn ie o czy tan ie, b o p o d o b a ci s ię o p o wieś ć… – Bo mi s ię p o d o b a. I p o d o b a mi s ię, że s ię wted y relak s u jes z. Wies z, n ig d y mi n ie d o k o ń czy łaś teg o k awałk a o zającach . I n ig d y n ie p rzeczy tałaś mi an i jed n eg o frag men tu Rób swoje. Cath o d s zu k ała wzro k iem s wo ją k u rtk ę. J ej telefo n b y ł w k tó rejś k ies zen i. – Czu ję, że s p rawiam ci zawó d – p o wied ziała. – M iałam tu p rzy jś ć i wy p rawiać ró żn e rzeczy , a n ie czy tać żało s n e wy p o cin y . Lev i p rzy g ry zł warg ę i zd u s ił ś miech . – „Wy p rawiać ró żn e rzeczy ”. Tak s ię to teraz n azy wa? Daj s p o k ó j, Cath , n ap rawd ę ch cę s ię d o wied zieć, co s ię p o tem wy d arzy ło . Do p iero co zab ili zająca, a Simo n s ię w k o ń cu zo rien to wał, że Baz jes t wamp irem. – Na p ewn o teg o ch ces z? Lev i s ię u ś miech n ął i ch o ć n ad al czu jn y , k iwn ął g ło wą. Cath s ięg n ęła p o telefo n . Nie miała zwy czaju g u g lan ia włas ​n y ch tek s tó w, ale g d y

ty lk o wp is ała „M ag icath ” i „Piąty Zając” wy s zu k iwark a p o k azała właś ciwy u ry wek . Gd y s zu k ała frag men tu , n a k tó ry m s k o ń czy li, Lev i d elik atn ie ch wy cił ją w p as ie i p rzy ciąg n ął d o s ieb ie. – W p o rząd k u ? – zap y tał. Sk in ęła g ło wą. – Czy tałam ju ż tak ie zd an ie: „Simo n n ie wied ział, co p o wied zieć. J ak zareag o wać n a… co ś tak ieg o . Całą tę k rwawą jatk ę”? – Tak mi s ię wy d aje. – A o ty m, jak zając s ię zap alił? – Co !? Nie. – Do b ra, to ju ż wiem, g d zie s k o ń czy liś my . – Op arła s ię p lecami o to rs Lev ieg o i p o czu ła jeg o p o d b ró d ek w s wo ich wło s ach . „Nic tak ieg o s ię n ie d zieje – u s p o k o iła s ię z my ś lach . – J u ż to p rzerab iałam”. Wło ży ła o k u lary we wło s y i o d ch rząk n ęła. Simo n n ie wied ział, co p o wied zieć. J ak zareag o wać n a… co ś tak ieg o . Całą tę k rwawą jatk ę. Po d n ió s ł miecz i wy tarł g o d o czy s ta p elery n ą. – Nic ci n ie jes t? Baz o b lizał warg i – „jak b y b y ły s p ierzch n ięte”, p o my ś lał Simo n – i s k in ął g ło wą. – To d o b rze – p o wied ział. I zd ał s o b ie s p rawę, że n ap rawd ę tak my ś li. Nag le za Bazem ro zb ły s n ął p ło mień , a jeg o twarz zn alazła s ię w cien iu . Od s k o czy ł g wałto wn ie, o d s u wając s ię o d zająca. J ed n a łap a zajęła s ię o d o g n ia, p ło mien ie p ięły s ię p o k o rp u s ie. – M o ja ró żd żk a… – zawo łał Baz, ro zg ląd ając s ię p o p o d ło d ze. – Szy b k o , Sn o w, rzu ć zak lęcie wy g as zające. – J a… żad n eg o n ie zn am – o d p arł Simo n . Baz ch wy cił jeg o ręk ę, w k tó rej ten trzy mał s wą ró żd żk ę, i o p ló tł s k rwawio n y mi p alcami jeg o d ło ń . – Wy p o wied z ży czen ie! – k rzy k n ął, zak reś lając ró żd żk ą p ó ło k rąg . Og ień zd ławił s ię z s y k iem, a żło b ek o g arn ęła ciemn o ś ć. Baz p u ś cił ręk ę Simo n a i zaczął s zu k ać s wo jej ró żd żk i n a p o d ło d ze. Simo n p o d s zed ł d o o k ro p n eg o tru ch ła. – Co teraz? – rzu cił w k ieru n k u p ad lin y . J ak b y w o d p o wied zi zając zaczął mig o tać, zn ik ać, wres zcie ro zp ły n ął s ię

całk o wicie, zo s tawiając p o s o b ie jed y n ie wo ń metalu i s p alo n ej s ierś ci. I jes zcze czeg o ś … Baz wy czaro wał k u lę b łęk itn eg o o g n ia. – Ach , tu jes t, ten łajd ak n a n iej leżał! – p o wied ział, s ch y lając s ię p o s wo ją ró żd żk ę. – Sp ó jrz. – Simo n ws k azał jak iś cień n a p o d ło d ze. – To ch y b a jes t k lu cz. – Po d n ió s ł g o . Rzeczy wiś cie b y ł to s taro d awn y k lu cz z b iały mi zak rzy wio n y mi zęb ami k ró lik a n a k rzy wce. Baz p o d s zed ł, żeb y s ię p rzy jrzeć. Ociek ał k rwią; jej zap ach b y ł p rzy tłaczający . – M y ś lis z, że miałem to zn aleźć? – zap y tał Simo n . – Có ż – zad u mał s ię Baz – k lu cze n a p ewn o s ą b ard ziej p rzy d atn e n iż g ig an ty czn e mo rd ercze zające… Z ilo ma jes zcze mu s is z walczy ć? – Z p ięcio ma. Ale s am n ie d am rad y . Ten b y mn ie p rzecież zab ił, g d y b y n ie… – M u s imy p o s p rzątać ten b ajzel – p o wied ział Baz, s p o g ląd ając n a p o p lamio n y p led . – Będ ziemy mu s ieli o p o wied zieć o ws zy s tk im M ag o wi, k ied y wró ci – s twierd ził Simo n . – Nie p o rad zimy s o b ie s ami z ty mi zn is zczen iami. – Daj s p o k ó j. Teraz mo żemy s ię p rzy n ajmn iej u my ć. Natry s k i d la ch ło p có w, jak i res zta s zk o ły , b y ły o p u s to s załe. Wes zli d o k ab in p o p rzeciwn y ch s tro n ach … Przerwała czy tan ie. – Co ś s ię s tało ? – zap y tał Lev i. – Głu p io s ię czu ję, czy tając n a g ło s tak ie rzewn e g ejo ws k ie k awałk i. Są tu two i ws p ó łlo k ato rzy . J ed en z n ich jes t g ejem, p rawd a? Ch y b a n ie d am rad y teg o czy tać, b ęd ąc p o d jed n y m d ach em z p rawd ziwy m g ejem. Lev i zach ich o tał. – M icah ? Uwierz mi, jes t w p o rząd k u . W mo jej o b ecn o ś ci ciąg le o g ląd a rzeczy h etero . M a o b s es ję n a p u n k cie Titanica. – To co in n eg o . – Cath , n ie ma p ro b lemu . Nik t cię n ie s ły s zy … Ale ch wileczk ę, n ap rawd ę n ap is ałaś s cen ę p o d p ry s zn icem? To zn aczy … TAKĄ s cen ę p o d p ry s zn icem? – Nie! J ezu …

Lev i p o p rawiał u ś cis k , p ó k i zn ó w mo cn o n ie trzy mał jej w p as ie. I zn ó w wło ży ł twarz w jej wło s y . – Czy taj mi d alej, k o ch an ie. Simo n s k o ń czy ł p ierws zy i zało ży ł czy s te jean s y . Kied y p atrzy ł n a zajętą k ab in ę, wo k ó ł k o s tek Baza n ad al p ien iła s ię ró żo wa wo d a. „Wamp ir”, p o my ś lał, o b s erwu jąc p ły n ące s tru g i. Po raz p ierws zy p o zwo lił s o b ie n a u ży cie teg o s ło wa. Po win ien p o czu ć n ien awiś ć alb o ws tręt n a tę my ś l – my ś li o Bazie zwy k le wy wo ły wały w n im teg o ty p u emo cje. Teraz jed n ak o d czu wał wy łączn ie u lg ę. Baz p o mó g ł mu o d n aleźć zająca, walczy ć z n im i u rato wał mu ży cie. Simo n czu ł u lg ę. I wd zięczn o ś ć. Wrzu cił o s malo n e i p o p lamio n e u b ran ia d o k o s za i wró cił d o p o k o ju . Baz p rzy s zed ł d łu g o p o n im. Wy g ląd ał lep iej n iż p rzez o s tatn i ro k . J eg o p o liczk i i u s ta b y ły zaró żo wio n e, a s zary ch o czu n ie o taczały ju ż cien ie. – J es teś g ło d n y ? – zap y tał Simo n . Baz s ię ty lk o ro ześ miał. Sło ń ce jes zcze n ie zd ąży ło s ch o wać s ię za h o ry zo n t, a w k u ch n i n ie b y ło n ik o g o . Simo n zn alazł ch leb , s er i jab łk a i wy ło ży ł je n a p ó łmis ek . Dziwn ie b y ło b y tk wić we d wó ch w p u s tej jad aln i, więc o b aj u s ied li n a k u ch en n ej p o s ad zce, o p ierając s ię p lecami o s zafk i. – Wy jaś n ijmy to s o b ie raz n a zaws ze – zaczął Baz, o d g ry zając k awałek zielo n eg o jab łk a i u s iłu jąc b rzmieć s wo b o d n ie. – Zamierzas z p o wied zieć o mn ie M ag o wi? – J u ż i tak u waża cię za wielk ieg o d u p k a – s twierd ził Simo n . – Ows zem – p o wied ział cich o Baz – ale to jes t d u żo g o rs ze i d o b rze o ty m wies z. Wies z, co b ęd zie mu s iał zro b ić. Wy d ać Baza Zg ro mad zen iu . A to wiązało s ię z u więzien iem, a mo że n awet ś miercią. Od s ześ ciu lat Simo n ro b ił ws zy s tk o , żeb y Baz wy leciał ze s zk o ły , ale n a p ewn o n ie ch ciał ry zy k o wać jeg o ży ciem. A p rzecież… Baz jes t wamp irem – wamp irem, d o ch o lery ! Po two rem. A d o teg o jes t wro g iem Simo n a. – Po two rem – p o wtó rzy ł Lev i. J ed n ą ręk ą ro zp u ś cił wło s y Cath . Ok u lary s p ad ły jej n a ramię, więc o d ło ży ł je n a łó żk o . – Wciąż mas z wilg o tn e wło s y – p o wied ział,

p o trząs ając n imi. Simo n s p o jrzał n a Baza i p o n o wn ie s p ró b o wał p rzy wo łać o d p o wied n i s tan p rzerażen ia. By ło g o jed n ak s tać ty lk o n a lek k i n iep o k ó j. – Gd zie to s ię s tało ? – zap y tał. – M ó wiłem ci ju ż – o d p arł Baz. – Do p iero co o p u ś ciliś my miejs ce zb ro d n i. – Zo s tałeś u g ry zio n y w żło b k u ? J ak o małe d zieck o ? Dlaczeg o n ik t s ię n ie zo rien to wał? – M o ja mama n ie ży ła. A o jciec wp ad ł i mn ie wy k rad ł. M y ś lę, że mu s iał co ś p o d ejrzewać… Nig d y o ty m n ie ro zmawialiś my . – Nie zau waży ł, k ied y zacząłeś p ić lu d zk ą k rew? – Nie ro b ię teg o – rzu cił Baz wład czo . – Po za ty m… p rag ​n ien ie n ie o b jawia s ię n aty ch mias t. Przy ch o d zi wraz z p o k witan iem. – – – –

J ak trąd zik ? M ó w za s ieb ie, Sn o w. Kied y p o jawiło s ię u cieb ie? Teg o lata – p o wied ział Baz, s p u s zczając wzro k .

– I jes zcze n ie… – Nie! – Dlaczeg o ? Baz o d wró cił s ię d o n ieg o . – Ch y b a żartu jes z! Wamp iry zamo rd o wały mo ją matk ę. Po za ty m jeś li mn ie n ak ry ją, s tracę ws zy s tk o , co mam… Ró żd żk ę, ro d zin ę, mo że n awet ży cie. J es tem czaro d ziejem. Nie jes tem – ws k azał n a s wo je g ard ło i twarz – ty m czy mś . Simo n zas tan awiał s ię, czy k ied y k o lwiek w trak cie ws p ó ln y ch lat b y li s o b ie z Bazem tak b lis cy , czy k ied y k o lwiek s ied zieli tak b lis k o s ieb ie. Ramię Baza n iemal d o ty k ało jeg o ramien ia. Simo n mó g ł zo b aczy ć k ażd ą n ieró wn o ś ć i k ażd y cień n a jeg o – trzeb a p rzy zn ać, wy jątk o wo g ład k iej – cerze. Każd ą b ru zd ę jeg o u s t, k ażd y b ły s k b łęk itu w jeg o s zary ch o czach . – J ak ci s ię u d aje p rzeży ć? – zap y tał. – J ak o ś d aję rad ę, d zięk i. – Ch y b a n ie n ajlep iej. Wy g ląd as z o k ro p n ie. Baz k rzy wo s ię u ś miech n ął. – J es zcze raz d zięk u ję, Sn o w. Wies z, jak mn ie p o cies zy ć.

– Nie mó wię o ch wili o b ecn ej, teraz wy g ląd as z ws p an iale. – Baz u n ió s ł jed n ą b rew, a d ru g ą o p u ś cił. – Os tatn io jed n ak – ciąg ​n ął Simo n – wy g ląd ałeś , jak b y ś miał zn ik n ąć. Czy u d ało ci s ię… czeg o ś n ap ić? – Ro b ię, co ty lk o mo g ę – o d p arł Baz, rzu cając o g ry zek n a talerz. – Nie ch ces z zn ać s zczeg ó łó w. – Ows zem, ch cę – zao p o n o wał Simo n . – Po s łu ch aj, jak o twó j ws p ó łlo k ato r mam ży wo tn y in teres w ty m, żeb y ś n ie ch o d ził s p rag n io n y k rwi. Lev i wciąż trzy mał d ło ń we wło s ach Cath . Czu ła, jak je p o d n o s i, i czu ła d o ty k jeg o u s t n a k ark u . Dru g ą ręk ą mo cn o p rzy ciąg ​n ął ją d o s ieb ie. Cath s k u p iła s ię n a telefo n ie. Tę h is to rię n ap is ała tak d awn o temu , że n ie p amiętała, jak s ię k o ń czy . – Nig d y b y m cię n ie u g ry zł – p o wied ział Baz, p atrząc Simo n o wi p ro s to w o czy . – To d o b rze – o d p arł Simo n . – Cies zy mn ie, że p lan u jes z mn ie zab ić w n ieco b ard ziej trad y cy jn y s p o s ó b . Ch o ć mu s is z p rzy zn ać, że tru d n o ci s ię p o ws trzy mać. – Oczy wiś cie, że jes t mi tru d n o . – Un ió s ł ręk ę w g eś cie, wed łu g Simo n a, b ard zo d la n ieg o ch arak tery s ty czn y m. – M ęczy mn ie p rad awn e p rag n ien ie, a cały mi d n iami d o k o ła p ętają s ię b ezu ży teczn e b u k łak i p ełn e k rwi. – I cały mi n o cami – d o d ał cich o Simo n . Baz p o trząs n ął g ło wą i o d wró cił wzro k . – Po wied ziałem, że n ig d y n ie zro b ię ci k rzy wd y – wy mamro tał. – W ty m u k ład zie p o zwó l mi s o b ie p o mó c. – Simo n p rzes u n ął s ię n ieco , więc ich ramio n a teraz s ię s ty k ały . Nawet p rzez ręk aw s wo jeg o T-s h irtu k o s zu lę Baza czu ł, że Bazo wi ju ż n ie jes t zimn o . By ł ciep ły . Zn ó w wy d awał s ię zd ro wy . – Dlaczeg o ch ces z mi p o mó c? – zap y tał Baz, o d wracając s ię d o Simo n a, k tó ry s ied ział tak b lis k o , że p o czu ł ciep ły p o wiew jeg o o d d ech u n a p o liczk u . – Uk ry wałb y ś co ś p rzed włas n y m men to rem p o to , b y p o mó c wro g o wi? – Nie jes teś mo im wro g iem – p o wied ział Simo n . – J es teś ty lk o … n ap rawd ę k iep s k im ws p ó łlo k ato rem. Lev i s ię ro ześ miał, a Cath p o czu ła to n a k ark u . Baz s ię ro ześ miał, a Simo n p o czu ł p o d mu ch p o wietrza n a rzęs ach .

– Nien awid zis z mn ie – p rzek o n y wał Baz. – Nien awid ziłeś mn ie o d ch wili, g d y s ię p o zn aliś my . – Nie n ien awid zę teg o , co jes t teraz – zap ewn ił g o Simo n . – Teg o , co ro b is z. Teg o , że zap rzeczas z s wo jemu n ajp o tężn iejs zemu in s ty n k to wi, b y ch ro n ić in n y ch lu d zi. To więk s ze b o h aters two n iż co k o lwiek , czeg o ja d o k o n ałem. – To n ie jes t mó j n ajp o tężn iejs zy in s ty n k t – mru k n ął Baz p o d n o s em. – Czy wies z, że p rzez p o ło wę czas u , k tó ry razem s p ęd zamy , mru czy s z p o d n o s em? – No p ro s zę, Sn o w, n ie s ąd ziłem, że zau ważas z tak ie rzeczy . – Zau ważam – o d p arł Simo n , czu jąc, jak wzb ierające w n im n ag ro mad zo n a p rzez s ześ ć lat iry tacja i zło ś ć o raz d wu n as to g o d zin n e zmęczen ie s p o ty k ają s ię n a czu b k u jeg o g ło wy . Po trząs ​n ął n ią i mu s iał s ię ch y b a p o ch y lić d o p rzo d u , b o n ag le wp ad ł n o s em w n o s Baza… – Po zwó l mi s o b ie p o mó c – p o wied ział. Baz an i d rg n ął. Nas tęp n ie s k in ął g ło wą, d elik atn ie zd erzając s ię czo łem z Simo n em. – Zau ważam – p o wtó rzy ł Simo n i wy s u n ął u s ta d o p rzo d u . Po my ś lał jes zcze o ws zy s tk im, co d ziś p rzes zło p rzez u s ta Baza. O k rwi, żó łci i zak lęciach . Teraz jed n ak jeg o u s ta b y ły mięk k ie i miały s mak jab łek . A Simo n an i p rzez ch wilę n ie d b ał o to , że właś n ie ws zy s tk o zmien ia. Cath p rzy mk n ęła o czy i p o czu ła, jak Lev i p rzes u wa b ro d ą wzd łu ż lin ii k o łn ierzy k a. – Czy taj d alej – wy s zep tał. – Nie mo g ę – p o wied ziała – to ju ż k o n iec. – Nap rawd ę? – Od s u n ął s ię n ieco . – Ale co s ię d zieje p o tem? Będ ą walczy ć z p o zo s tały mi zającami? Zo s tan ą ze s o b ą? Czy Simo n zerwie z Ag ath ą? – To o twarta s p rawa. W o p o wieś ci n ie ma n ic n a ten temat. – Ale mo g łab y ś to d o k o ń czy ć. W k o ń cu ją n ap is ałaś . – Nap is ałam ją d wa lata temu – rzek ła Cath . – Nie wiem, co s o b ie wted y my ś lałam. Zwłas zcza jeś li ch o d zi o o s tatn i ak ap it. J es t d o ś ć s łab y . – M n ie s ię p o d o b ało – s twierd ził Lev i. – I p o d o b ało mi s ię „p rad awn e p rag n ien ie”.

– No tak , to b y ło n iezłe… – Przeczy taj mi co ś jes zcze – wy s zep tał, cału jąc ją tu ż p o n iżej u ch a. Cath wes tch n ęła. – Ale co ? – Co k o lwiek . Więcej fan fik cji, rap o rt n a temat wy s iewu s o i… J es teś jak ten ty g ry s , k tó ry lu b ił Brah ms a – d o p ó k i czy tas z, p o zwalas z mi s ię d o ty k ać. M iał rację. Do p ó k i czy tała, miała wrażen ie, jak b y d o ty k ał k o g o ś in n eg o . Co , jeś li s ię n ad ty m zas tan o wić, b y ło tro ch ę ch o re… Up u ś ciła telefo n n a p o d ło g ę. Po wo li zwró ciła s ię w s tro n ę Lev ieg o , s k ręcając talię w jeg o ramio n ach , i p atrząc n a n ieg o , p o wied ziała: – Nie. Nie ch cę s ię ro zp ras zać. Tak że ch cę cię d o ty k ać. Gd y p o ło ży ła mu n a k o s zu li o b ie d ło n ie, jeg o p ierś zafalo wała g wałto wn ie. Oczy miał s zero k o o twarte. – Do b rze… Cath s k o n cen tro wała s ię n a o p u s zk ach p alcó w. Czu ła d o ty k flan eli, czu ła, jak ś lizg a s ię p o b awełn ie T-s h irtu , k tó ry miał p o d s p o d em. Czu ła ciało Lev ieg o , mięś n ie i k o ś ci. J eg o s erce b iło w jej d ło n i, miała wrażen ie, jak b y mo g ła je ch wy cić p alcami… – Bard zo cię lu b ię – wy s zep tał. Sk in ęła g ło wą i ro zs u n ęła p alce. – J a cieb ie też. – Po wied z to jes zcze raz – p o p ro s ił. Ro ześ miała s ię. Po win n o is tn ieć o s o b n e o k reś len ie n a tak i ro d zaj ś miech u , k tó ry k o ń czy s ię ju ż w ch wili, g d y s ię zaczął. Śmiech u , k tó ry jes t raczej s y lab ą wy rażającą zas k o czen ie i zarazem p o twierd zen ie n iż czy mk o lwiek in n y m. Cath właś n ie tak s ię zaś miała, a p o tem o p u ś ciła g ło wę i p rzy cis n ęła d ło n ie d o jeg o to rs u . – Nap rawd ę b ard zo cię lu b ię, Lev i. Po czu ła, jak ś cis k a ją w p as ie i cału je jej wło s y . – Nie p rzes tawaj teg o mó wić – p o p ro s ił. Cath s ię u ś miech n ęła. – Lu b ię cię – p o wtó rzy ła, wo d ząc n o s em p o jeg o p o d b ró d k u . – Og o liłb y m s ię, g d y b y m wied ział, że s ię d ziś zo b aczy my . Gd y mó wił, jeg o p o d b ró d ek d rg ał.

– Po d o b as z mi s ię właś n ie tak i – p o wied ziała, p o cierając n o s em i p o liczk iem o jeg o zaro s t. – Lu b ię cię. Do tk n ął jej k ark u i p rzy trzy mał tam d ło ń . – Cath … Przełk n ęła ś lin ę i d o tk n ęła warg ami jeg o p o d b ró d k a. – Lev i… M n iej więcej wted y zd ała s o b ie s p rawę, że zn ajd u je s ię b ard zo b lis k o jeg o lin ii s zczęk i i p rzy p o mn iała s o b ie, co p lan o wała zro b ić, jeś li n ad arzy s ię o k azja. Zamk n ęła więc o czy i p o cało wała g o p o n iżej p o d b ró d k a, p o n iżej żu ch wy , w miejs ce, k tó re b y ło mięk k ie i n iemal p u lch n e jak u n iemo wlak a. Wy g iął s zy ję i b y ło to jes zcze p rzy jemn iejs ze, n iż s o b ie wy o b rażała. – Lu b ię cię – p o wtó rzy ła. – Bard zo . Lu b ię cię w ty m miejs cu . Do tk n ęła jeg o s zy i. Bo ziu , ale b y ł ciep ły – miał ciep łą i g ru b ą s k ó rę, tward s zą n iż jej. Ws u n ęła mu p alce we wło s y , g ład ząc ty ł g ło wy . On n aś lad o wał jej ru ch y i s p o jrzał jej w twarz. – Cath , czy jeś li cię teraz p o cału ję, to s ię s p ło s zy s z? – Nie. – Nie b ęd zies z p an ik o wać? Po k ręciła g ło wą. – Raczej n ie. Przy g ry zł lek k o d o ln ą warg ę i u ś miech n ął s ię. – Lu b ię cię – s zep n ęła. Przy cis n ął ją d o s ieb ie. No i p ro s zę. Działo s ię TO. Cało wała s ię z Lev im. By ło o wiele lep iej teraz, g d y n ie b y ła ś p iąca an i n ie miała n ied o wład u u s t p o cało n o cn y m czy tan iu n a g ło s . Od d awała p o cału n k i. Kied y Baz cało wał s ię z Simo n em, Cath za k ażd y m razem zwracała s zczeg ó ln ą u wag ę n a mo men t, w k tó ry m jed en z n ich o twierał u s ta. Lecz g d y n ap rawd ę s ię k o g o ś cału je, tru d n o n ie o two rzy ć u s t. Us ta Cath n a p rzy k ład b y ły ro zch y lo n e, n a d łu g o zan im d o tarł d o n ich Lev i. Teraz tak że b y ły o twarte. Lev i ró wn ież n ie zamk n ął u s t, ale co jak iś czas co fał s ię, jak b y ch ciał co ś p o wied zieć, p o czy m zn ó w ru s zał k u jej warg o m. Bo że, ten jeg o p o d b ró d ek . Ch ciała s ię p o b rać z ty m p o d b ró d k iem. Ch ciała g o zamk n ąć w zło tej k latce.

Więc g d y p o ch wili Lev i zn ó w s ię co fn ął, Cath zaczęła cało wać jeg o p o d b ró d ek , p rzy cis k ając twarz p o n iżej lin ii s zczęk i. – Uwielb iam cię tu . – A ja u wielb iam cieb ie – p o wied ział, o p ierając g ło wę n a k an ap ie. – Nawet jes zcze b ard ziej, wies z? – I tu – k o n ty n u o wała, d o ty k ając n o s em jeg o u ch a. J eg o u s zy s p rawiały , że p o my ś lała o g en o ty p ie i p rawach d zied ziczen ia M en d la. I że ch ce je o d g ry źć. – Do b rze tu s mak u jes z – zamru czała. Un ió s ł ramio n a, jak b y g o to łas k o tało . – Ch o d ź tu d o mn ie, ch o d ź – p o wied ział, p o d n o s ząc ją w p as ie. Sied ziała o b o k n ieg o , a o n ch ciał ją s o b ie p o s ad zić n a k o lan ach . – J es tem ciężk a – o s trzeg ła. – To d o b rze. Cath zaws ze wied ziała, że jeś li d o rwie s ię d o Lev ieg o n a o s o b n o ś ci, zro b i z s ieb ie p o ś miewis k o , i to właś n ie s ię d ziało . Ocierała s ię o jeg o u ch o , jak b y ch ciała p o czu ć je k ażd y m frag men tem twarzy . „By ło w p o rząd k u … – wy o b rażała s o b ie jeg o ju trzejs zą relację d la Reag an alb o k tó reg o ś z o s iemn as tu ws p ó łlo k ato ró w. – Nie mo g ła p rzes tać lizać mi u ch a. Ch y b a ma jak ąś zajawk ę n a u s zy . Nie ch ces z wied zieć, co wy p rawiała z mo im p o d b ró d k iem”. Lev i mo cn o ś cis k ał ją w talii, jak b y p rzy g o to wy wał s ię p o d n ies ien ia jej w g ó rę, jak w jeźd zie fig u ro wej n a lo d zie. – Cath … – wy s zep tał i p rzełk n ął ś lin ę. – I tu też – p o wied ziała n iemal b o les n y m to n em. By ł zb y t s ło d k i, zb y t d o b ry , zb y t… – I tu , b ard zo . Nap rawd ę, u wielb iam całą two ją g ło wę. Lev i s ię ro ześ miał, g d y p ró b o wała p o cało wać k ażd y ru ch o my elemen t jeg o twarzy . Grd y k ę, u s ta, p o liczk i, k ącik i o czu . Baz n ig d y n ie cało wałb y Simo n a w tak ch ao ty czn y s p o s ó b . Simo n n ig d y n ie zmiażd ży łb y s o b ie n o s a n a czo le Baza, tak jak p rawie zro b iła to Cath . Po d d ała s ię d ło n io m Lev ieg o i ws p ięła s ię mu n a k o lan a. Ud ami o b ejmo wała jeg o b io d ra. Wy g iął s ię d o ty łu , b y s p o jrzeć jej w o czy , a o n a u jęła jeg o twarz w d ło n ie. – I tu , i tu , i tu też – mó wiła, cału jąc jeg o czo ło , d o ty k ając p u s zy s ty ch wło s ó w. – M ó j Bo że, Lev i, d o p ro wad zas z mn ie d o s zaleń s twa. Nas tęp n ie zaczes ała mu wło s y d ło ń mi i o cierała s ię o n ie twarzą, a p o tem p o cało wała w czu b ek g ło wy , d o k ład n ie tak s amo , jak o n zaws ze cało wał ją (b o ty lk o

n a tak ie p o cału n k i mu p o zwalała). Wło s y Lev ieg o n ie p ach n iały s zamp o n em an i ś wieżo s k o s zo n ą k o n iczy n ą. Pach n iały k awą i p o d u s zk ą Cath p o ty m, jak razem s p ęd zili n o c. Przy ło ży ła u s ta d o lin ii jeg o wło s ó w, tam g d zie b y ły n ajd elik atn iejs ze i n ajjaś n iejs ze. J ej włas n e wło s y n ie b y ły an i w p o ło wie tak mięk k ie. – Lu b ię cię – p o wied ziała, czu jąc n ag ły n ap ły w łez. – Tak b ard zo cię lu b ię, Lev i. Wy o b rażała s o b ie jeg o relację: „A p o tem cało wała mn ie w zak o la i p łak ała”. W jej wy o b raźn i Lev i b y ł jak Dan n y Zu k o z Grease. J ak w tej p io s en ce: Tell me more, tell me more. J eg o twarz wy d awała s ię ro zp alo n a. – Ch o d ź tu – p o wied ział, ch wy tając ją za b ro d ę i zb liżając s wo je u s ta d o jej warg . Pro s zę. Działo s ię TO. Cało wała Lev ieg o . Działo s ię TO.

– Nie jes t p rawd ą, że n ie p o trafis z u trzy mać rąk p rzy s o b ie – wy s zep tał p o jak imś czas ie. Leżał wciś n ięty w k ąt k an ap y , a Cath leżała n a n im. Sp ęd ziła n a n im d o b ry ch k ilk a g o d zin . Zwin ęła s ię n ad n im jak wamp ir. Nawet teraz, ju ż wy czerp an a, n ie mo g ła p rzes tać p o cierać u s tami, w k tó ry ch p rawie s traciła czu cie, o jeg o flan elo wą k o s zu lę. – Raczej n ie p o trafis z u trzy mać u s t. – Przep ras zam – p o wied ziała Cath , p rzy g ry zając warg i. – Nie wy g łu p iaj s ię. – Do tk n ął jej u s t k ciu k iem. – I ju ż n ig d y n ie p rzep ras zaj. Przy s u n ął ją tak , żeb y jej twarz zn ajd o wała s ię d o k ład n ie n ad jeg o twarzą. Od ru ch o wo b łąd ziła wzro k iem p o jeg o p o d b ró d k u . – Sp ó jrz mi w o czy – p o p ro s ił. Cath s p o jrzała. Pro s to w p as telo wą twarz Lev ieg o . Zb y t ład n ą, zb y t d o b rą. – Po d o b a mi s ię, że tu jes teś – p o wied ział, ś cis k ając ją. – Ze mn ą. Uś miech n ęła s ię, a jej wzro k zn o wu zab łąd ził. – Cath er… Sp o jrzała mu w o czy . – Wies z, że s ię w to b ie zak o ch u ję, p rawd a?

*** – Od p o czątk u wied ziałaś ? – Nie o d s ameg o p o czątk u – p o wied ziała Pen elo p e – ale o d d łu żs zeg o czas u . Co n ajmn iej o d p iątej k las y , k ied y n aleg ałeś , żeb y ś my cały czas ś led zili Baza. Kazałeś mi ch o d zić n a jeg o ws zy s tk ie mecze. – Żeb y p iln o wać, czy n ie o s zu k u je! – zap ewn ił ją Simo n o d ru ch o wo . – J as n e – zak p iła Pen elo p e. – Zaczęłam s ię ju ż zas tan awiać, czy w o g ó le s ię d o my ś lałeś . Ale d o my ś lałeś s ię, p rawd a? Simo n p o czu ł, że s ię u ś miech a i że o b lewa g o ru mien iec, n ie p o raz p ierws zy zres ztą w ty m ty g o d n iu . An i n ie p o raz p ięćd zies iąty . – No tak … Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w marcu 2 0 1 1 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

32

Wren wró ciła. A wraz z n ią ś wiat Cath wró cił n a właś ciwe to ry . Wcześ n iej miała wrażen ie, jak b y k to ś wy wró cił g o d o g ó ry n o g ami, a o n a mu s iała s ię k u rczo wo trzy mać p o d ło g i, żeb y n ie wy p aś ć p rzez s u fit. Teraz mo g ła zad zwo n ić d o Wren , k ied y ty lk o miała n a to o ch o tę. Bez zas tan awian ia s ię i martwien ia. Sp o ty k ały s ię n a lu n ch ach i n a o b iad ach . Do p as o wy wały d o s ieb ie g rafik i, tak b y wy p ełn ić s o b ą wo ln e ch wile. – J ak b y p rzy s zy to ci b rak u jące o d n ó że – s k o men to wał to Lev i. – J es teś teraz zad o wo lo n ą ro zg wiazd ą. – Pro mien iał tak , że mo żn a b y p o my ś leć, że to o n o d zy s k ał s io s trę. – Stras zn ie s ię ty m tru łaś . Niero zmawian iem z mamą, n iero zmawian iem z s io s trą. No rmaln ie jak w o p o wieś ci o J ak u b ie i Ezawie. – Nad al n ie o d zy wam s ię d o mamy – o zn ajmiła Cath . Ro zmawiała z Wren o mamie. Nawet całk iem częs to . Wren n ie b y ła zas k o czo n a ty m, że Lau ra n ie zo s tała w s zp italu . – On a o mija tru d n o ś ci. Aż d ziw, że w o g ó le p rzy s zła. – Pewn ie my ś lała, że jes teś u mierająca. – Nie b y łam. – J ak mo żn a o mijać tru d n o ś ci? – p o wied ziała zg o rs zo n a Cath . – Przecież b y cie ro d zicem to p as mo tru d n o ś ci. – On a n ie ch ce b y ć ro d zicem. Ch ce, żeb y m mó wiła jej p o imien iu . Cath p o s tan o wiła w my ś lach , że zaczn ie mó wić d o Lau ry p er mamo . Nas tęp n ie o d razu p o s tan o wiła, że w o g ó le n ie b ęd zie d o n iej mó wić… Wren b y ła z n ią w k o n tak cie (z Tą, Któ rej Imien ia Się Nie Wy p o wiad a). Przeważn ie es emes o wały , b y ły też zn ajo my mi n a Faceb o o k u . Od p o wiad ał jej tak i p o zio m zaan g ażo wan ia; u ważała ch y b a n awet, że lep s ze to n iż n ic i b ezp ieczn iejs ze n iż co k o lwiek in n eg o . Cath teg o n ie p o jmo wała. J ej mó zg p o p ro s tu p raco wał in aczej. Tak s amo jak jej s erce. Ale n ie miała zamiaru s p ierać s ię o to z s io s trą. Od k ied y Cath i Wren zn ó w s tan o wiły tan d em, Lev i u ważał, że p o win n i ws p ó ln ie

s p ęd zać czas . Całą czwó rk ą. – Wied ziałaś , że J an d ro s tu d iu je w s zk o le ro ln iczej? – s p y tał. – Sp o tk ałem g o n awet n a zajęciach . – No to mo że p o win n iś my ch o d zić n a p o d wó jn e ran d k i – o d p arła Cath . – A p o tem s ię p o b ierzemy teg o s ameg o d n ia p o d czas ws p ó ln ej ceremo n ii i b ęd ziemy mieć id en ty czn e s u k ien k i i we czwo ro p o k ro imy to rt wes eln y . – Ph i – p ars k n ął Lev i. – Sam s o b ie wy b io rę s u k ien k ę. Tak n ap rawd ę w czwó rk ę s p o tk ali s ię raz, mo że d wa, i to p rzez p rzy p ad ek – k ied y J an d ro p rzy ch o d ził p o Wren alb o Lev i p o Cath . – Nie ch ces z s p ęd zać czas u ze mn ą i Wren – p rzek o n y wała Cath Lev ieg o . – M y ty lk o s łu ch amy rap u i ro zmawiamy o Simo n ie. Do p remiery Ósmego tańca zo s tało zaled wie s ześ ć ty g o d n i i Wren s tres o wała s ię ty m zd ecy d o wan ie b ard ziej n iż Cath . – Nie mam p o jęcia, jak zamierzas z to ws zy s tk o zeb rać d o k u p y – mó wiła. – M am o g ó ln y zary s – p o wtarzała Cath . – Tak , ale mas z ró wn ież zajęcia. Po k aż mi ten zary s . Zwy k le p rzes iad y wały n ad lap to p em w p o k o ju Cath , b o p o tem b y ło b liżej n a wy k ład y . – Nie s p o d ziewajcie s ię, że was zaczn ę ro zró żn iać – o ś wiad czy ła Reag an , g d y ws p ó ln e s ied zen ie wes zło im w n awy k . – J a mam k ró tk ie wło s y – p o wied ziała Wren . – A o n a n o s i o k u lary . – Przes tań – jęk n ęła Reag an . – Nie k aż mi s ię wam p rzy g ląd ać. I tak czu ję s ię, jak b y m o g ląd ała Lśnienie. Wren p rzek rzy wiła g ło wę i zmru ży ła o czy . – Nig d y n ie wiem, k ied y żartu jes z. – To b ez zn aczen ia – wtrąciła Cath . – Nie zwracaj n a n ią u wag i. Reag an zmierzy ła ją wzro k iem. – J es teś J ack iem czy Plack iem? Dziś p is ały w p o k o ju Wren , żeb y Reag an mo g ła n ieco o d etch n ąć. Sied ziały n a łó żk u z lap to p em n a k o lan ach . Co u rtn ey właś n ie p rzy g o to wy wała s ię d o wy jś cia. M iała s ię u czy ć w b ractwie Sig ma Ch i. – Nie mo żes z zab ić Baza – p o wied ziała Wren , n acis k ając k lawis z ze s trzałk ą w d ó ł i s k an u jąc wzro k iem zary s ak cji Rób swoje. Ciąg le wracały d o teg o tematu . Wren b y ła n ieu g ięta.

– Nie s ąd ziłam, że to k ied y k o lwiek zro b ię – o d p arła Cath . – Ale b y ło b y to d la n ieg o o s tateczn y m o d k u p ien iem, ro zu mies z? Gd y b y s ię p o ś więcił d la Simo n a, p o ws zy s tk ich ty ch latach walk i i jed n y m d ro g o cen n y m ro k u miło ś ci… Ws zy s tk o , p rzez co ws p ó ln ie p rzes zli, s tało b y s ię jes zcze b ard ziej wzru s zające. – J eś li g o zab ijes z, ja b ęd ę mu s iała zab ić cieb ie – zag ro ziła Wren . – A za mn ą u s tawi s ię k o lejk a. – M y ś lę, że Bas il n a s tó wę u mrze w o s tatn im filmie – rzu ciła Co u rtn ey , zak ład ając k u rtk ę. – Simo n mu s i g o zab ić, w k o ń cu to wamp ir. – Najp ierw mu s iałb y u mrzeć w o s tatn iej k s iążce – p o wied ziała Cath . Nad al n ie b y ła p ewn a, czy Co u rtn ey jes t g łu p ia, czy p o p ro s tu mó wi s zy b ciej, n iż my ś li. Wren p o trząs n ęła g ło wą i wy wró ciła o czami, co miało o zn aczać: „Nie trać n a n ią czas u ”. – Nie p racu jcie zb y t ciężk o , d ro g ie p an ie – p o wied ziała jes zcze Co u rtn ey i p o mach ała im n a p o żeg n an ie. Od mach ała jej ty lk o Cath . Co ś zas zło międ zy Wren i Co u rtn ey . Cath n ie wied ziała, czy ch o d ziło o o s try d y żu r, czy o co ś in n eg o . Nad al s ię k o leg o wały , jad ały ws p ó ln ie lu n ch e, ale Co u rtn ey iry to wała Wren n awet d ro b iazg ami: ty m, że n o s iła s zp ilk i d o jean s ó w, alb o że my ś lała, że „k u p y wać” to p o p rawn a fo rma. Cath p ró b o wała s ię d o wied zieć, co s ię s tało , ale Wren zaws ze ty lk o wzru s zała ramio n ami. – On a s ię my li – p o wied ziała Cath . – Nie s ąd zę, żeb y G.T.L. k ied y k o lwiek zab iła Baza. – Ty tak że n ie mo żes z teg o zro b ić – s twierd ziła Wren . – Ale to zro b i z n ieg o ro man ty czn eg o b o h atera. Po my ś l o To n y m z West Side Story alb o o J ack u z Titanica, alb o o J ezu s ie. – Piep rzen ie – o cen iła Wren . Cath zach ich o tała. – Piep rzen ie? Wren s ztu rch n ęła s io s trę ło k ciem. – Ows zem. Os tateczn y m ak tem b o h aters twa n ie p o win n a b y ć ś mierć. Zaws ze p o wtarzas z, że ch ces z p o d aro wać Bazo wi h is to rie g o d n e jeg o p o s taci. Że ch ces z g o o calić p rzed Gemmą. – Bo n ie u ważam, żeb y o n a d o s trzeg ała p ełn y p o ten cjał tej p o s taci. – Więc zamierzas z g o zab ić, tak ? Czy lep s zą zems tą n ie b y ło b y n ap is an ie mu d o b rej res zty ży cia? Najb ard ziej p u n k ro ck o we zak o ń czen ie Rób swoje p o leg ało b y n a ty m, że Baz i Simo n ży ją d łu g o i s zczęś liwie.

Cath s ię ro ześ miała. – M ó wię p o ważn ie – p o wied ziała Wren . – Ty le razem p rzes zli, n ie ty lk o w two ich o p o wieś ciach , ale też w k an o n ie i ty ch s etk ach fan fik ó w, k tó re p rzeczy tały ś my … Po my ś l o s wo ich czy teln ik ach . Po my ś l, jak ie to b ęd zie ws p an iałe zo s tawić n am n ad zieję. – Ale ja n ie ch cę, żeb y s ię zro b iło zb y t k iczo wato . – „Ży li d łu g o i s zczęś liwie”, a n awet s amo „ży li d łu g o ” n ig d y n ie jes t k iczo wate. To n ajs zlach etn iejs za i wy mag ająca o g ro mn ej o d wag i rzecz, n a jak ą mo g ą s ię zd ecy d o wać d wie o s o b y . Cath u ważn ie p rzy jrzała s ię s io s trze. By ło to jak p rzeg ląd an ie s ię w lek k o k rzy wy m zwierciad le. – Czy ty ab y n ie jes teś zak o ch an a? Wren o b lała s ię ru mień cem i s p u ś ciła wzro k . – Tu n ie ch o d zi o mn ie, ty lk o o Baza i Simo n a. – Teraz ch o d zi o cieb ie – u p arła s ię Cath . – J es teś zak o ch an a? Wren p rzes u n ęła s o b ie k o mp u ter n a k o lan a i zaczęła p rzewijać tek s t d o p o czątk u . – Tak – p rzy zn ała o b o jętn ie – i n ie ma w ty m n ic złeg o . – Nie twierd zę, że jes t – wy s zczerzy ła s ię Cath . – J es teś zak o ch an a! – Och , zamk n ij s ię. Przecież ty też. Cath zaczęła p ro tes to wać. – Przes tań – p o wied ziała Wren , ws k azu jąc p alcem n a twarz s io s try . – Wid ziałam, jak n a n ieg o p atrzy s z. J ak ty to k ied y ś n ap is ałaś o Simo n ie? Że wo d ził o czami za Bazem, „jak b y ten b y ł n ajjaś n iejs zą rzeczą w jeg o p o k o ju , jak b y s wo im b las k iem p rzy ćmiewał ws zy s tk o in n e”? No to ty s ię właś n ie tak zach o wu jes z. Nie p o trafis z o d erwać o d n ieg o wzro k u . – J a… – Cath b y ła n iemal p ewn a, że Lev i rzeczy wiś cie jes t n ajjaś n iejs zą rzeczą w jej p o k o ju , w k ażd y m p o k o ju . By ł jak ży wy p ło mień . – J a g o n ap rawd ę lu b ię. – Sp ałaś z n im? – Nie. – Cath wied ziała, co Wren ma n a my ś li, i że n ie zależy jej n a wy s łu ch iwan iu o p o wieś ci o p ik o wan ej n arzu cie o d b ab ci an i o ty m, jak zas y p iają wtu len i w s ieb ie n a ły żeczk ę. – A ty ? To zn aczy z J an d ro ? Wren s ię ty lk o ro ześ miała. – No jach a. Więc jak … zamierzas z to zro b ić? Cath ro zmas o wała p rawy n ad g ars tek . Nad g ars tek p is ars k i.

– Tak – o d p arła. – Tak my ś lę. Wren ch wy ciła s io s trę za ramię. – O Bo że! Op o wies z mi? – No jach a. – Cath ją o d ep ch n ęła. – Nie u ważam, żeb y to s ię mu s iało wy d arzy ć n aty ch mias t, ch o ć Lev i s p rawia, że teg o ch cę. I s p rawia, że zaczy n am my ś leć… że b ęd zie całk iem n ieźle. Że n ie mu s zę s ię martwić o to , czy ws zy s tk ieg o n ie s p iep rzę. Wren wy wró ciła o czami. – Nie s p iep rzy s z. – No có ż, ale fu ro ry też n ie zro b ię, p rawd a? Pamiętas z, jak d łu g o u czy łam s ię jeźd zić s amo ch o d em? No i n ad al n ie p o trafię jeźd zić d o ty łu n a ły żwach . – Ale p o my ś l ty lk o , ile p ięk n y ch p ierws zy ch razó w n ap is ałaś d la Simo n a i Baza! – To zu p ełn ie co in n eg o – o d p arła Cath lek ceważąco . – On i mają zu p ełn ie in n e częś ci ciała. Wren zaczęła ch ich o tać i n ie mo g ła p rzes tać. Przy tu liła k o mp u ter d o p iers i. – A więc czu jes z s ię s wo b o d n iej z ich ciałami n iż… – ś miała s ię – ze s wo im włas n y m, ch o ć… n ig d y n awet ich n ie wid ziałaś … – Zaws ze s taram s ię to o p is ać jak o ś n ao k o ło – Cath też s ię teraz ś miała. – Wiem – p o wied ziała Wren – i ś wietn ie ci to wy ch o d zi. Gd y wy ś miały s ię ju ż d o k o ń ca, Wren d ała s io s trze k u k s ań ca w ramię. – Będ zie d o b rze. Przez p ierws ze k lik a razó w d o s tajes z o cen ę ty lk o za o b ecn o ś ć. – Świetn ie – zak p iła Cath . – Bard zo mn ie p o cies zy łaś . – Po k ręciła g ło wą. – Cała ta ro zmo wa jes t p rzed wczes n a. Wren u ś miech n ęła s ię, ale s zy b k o s p o ważn iała. – Cath … – Co zn o wu ? – Nie zab ijaj Baza. Zro b ię ci k o rek tę cało ś ci, jeś li zech ces z. Ty lk o … n ie zab ijaj g o . Baz zas łu g u je n a s zczęś liwe zak o ń czen ie b ard ziej n iż k to k o lwiek in n y .

*** – Ćś ś ś . – – – – – –

J a ty lk o … Cich o . M artwię s ię, że… To p rzes tań . Ale… Simo n .

– Baz? – Tu taj. Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y we wrześ n iu 2 0 1 1 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

33

– Zaczęłaś ju ż? – zap y tała p ro fes o r Pip er. – Tak – s k łamała Cath . Nie p o trafiła s ię p o ws trzy mać. Nie p o trafiła s ię p rzy zn ać – p ro fes o r mo g ła jes zcze ws zy s tk o o d wo łać. Cath n ad al n ie p o k azała jej s wo ich p o s tęp ó w… Bo żad n y ch n ie zro b iła. Za d u żo s ię d ziało . Wren . Lev i. Baz. Simo n . Tata… W zas ad zie n ie martwiła s ię ju ż o tatę tak b ard zo jak wcześ n iej – o t, k o rzy ś ci z co ty g o d n io wy ch wizy t Wren w d o mu . Z reg u ły jej s io s tra tak s ię wted y n u d ziła, że p rak ty czn ie relacjo n o wała s wó j p o b y t n a ży wo , wy s y łając mn ó s two es emes ó w i e-maili. Tata k aże mi o g ląd ać z n im p ro g ramy d o k u men taln e. Przez n ieg o wró cę d o p icia. Wren n awet n ie wied ziała o u mo wie w s p rawie zaleg ​ł eg o tek s tu n a zajęcia z p is an ia. Cath ro zważała też p o n o wn e p o wied zen ie p ro fes o r Pip er, że n ie n ad aje s ię d o p is an ia literatu ry , że w zas ad zie jes t literatu ro fo b k ą. J ed n ak g d y d o n iej p rzy s zła i s p o jrzała w jej twarz wy rażającą n ad zieję i p ewn o ś ć… Nig d y teg o n ie wy d u s i. Będ zie jak o ś zn o s ić te wy k ań czające s p o tk an ia k o n tro ln e, ale n ie p o wie p rawd y – że o zad an y m p ro jek cie my ś li wy łączn ie wted y , g d y s ied zi w ty m p o k o ju . – To ws p an iale – p o wied ziała n au czy cielk a, n ach y lając s ię zza b iu rk a, b y p o k lep ać Cath p o ramien iu . Uś miech ała s ię tak , jak Cath ch ciała, b y s ię u ś miech ała. – Tak mi u lży ło . J u ż my ś lałam, że b ęd ę mu s iała wy g ło s ić k o lejn e k azan ie o tru d zie i zn o ju p is ars twa, a o b awiam s ię, że n ie mam n a to o ch o ty . Cath s ię u ś miech n ęła. I p o my ś lała, jak ws trętn ą jes t k reatu rą. – Więc o p o wiad aj – zach ęciła p ro fes o r Pip er. – M o g ę p rzeczy tać to , co ju ż n ap is ałaś ? Cath zb y t s zy b k o p o trząs n ęła g ło wą, a p o tem zwo ln iła i k ręciła n ią w b ard ziej n o rmaln y m temp ie. – Nie. To zn aczy jes zcze n ie. I p o p ro s tu … jes zcze n ie. – Niech b ęd zie. – Pro fes o r zro b iła s ię p o d ejrzliwa (a mo że to Cath zaczęła wp ad ać w p aran o ję?). – M o żes z zd rad zić, o czy m p is zes z? – Tak – o d p arła Cath . – Oczy wiś cie. Pis zę o … – Wy o b raziła s o b ie wielk ie

o b racające s ię k o ło . J ak w Ko le Fo rtu n y . Gd zie s ię zatrzy ma, b ęd zie d o b rze, tak i temat s o b ie wy b ierze. – Pis zę o … Pro fes o r u ś miech n ęła s ię. J ak b y wied ziała, że Cath k łamie, lecz mimo to ch ciała to ciąg n ąć. – M o jej mamie – d o k o ń czy ła Cath . I n erwo wo p rzełk n ęła ś lin ę. – O mamie – p o wtó rzy ła p ro fes o r. – Tak . To zn aczy o d teg o wy ch o d zę. Pro fes o r p rzy b rała n iemal wes o łą min ę. – J ak my ws zy s cy .

– To aerie – p o wied ziała Cath . – Tak to s ię n azy wa. Lev i s ied ział u wezg ło wia, a o n a s ied ziała n a n im o k rak iem. Os tatn io s p ęd zała w tej p o zy cji d u żo czas u . Lu b iła b y ć n a g ó rze, czu ć, że w k ażd ej ch wili mo że s ię wy co fać. (Prawie n ig d y n ie ch ciała). Sp ęd zała też d u żo czas u , b lo k u jąc k ażd ą my ś l n a temat teg o , co jes zcze mo g ło b y s ię w tej p o zy cji wy d arzy ć. J eg o b io d ra b y ły o b s zarem ab s trak cy jn y m, jeś li ch o d ziło o Cath . Niep o zn an y m, n ieo p is an y m. Gd y zaczy n ała my ś leć o jeg o b io d rach w k ateg o riach realis ty czn y ch , k o ń czy ło s ię to tak , że k u liła s ię s ama w k ącie k an ap y . – Co to jes t aerie? – zap y tał. – Orle g n iazd o . – Ach tak – k iwn ął g ło wą i p rzeczes ał ręk ą wło s y . Cath p o wtó rzy ła ten g es t s wo ją d ło n ią, czu jąc jak jed wab is te k o s my k i ro zs y p u ją s ię jej międ zy p alcami. Uś miech n ął s ię d o n iej jak d o k lien tk i, k tó ra właś n ie zamó wiła mięto wą latte. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – s p y tała. Sk in ął g ło wą i cmo k n ął ją w n o s . – Oczy wiś cie. – Kied y s ię zn ó w u ś miech n ął, p o ru s zy ły s ię ty lk o jeg o u s ta. – Co ś s ię d zieje. – Cath zaczęła z n ieg o s ch o d zić, ale ją p rzy trzy mał. – Nie, n ic ważn eg o . Po p ro s tu … – Zamk n ął o czy , jak b y b o lała g o g ło wa. – M iałem d ziś tes t. Nie p o s zło mi d o b rze. – Och , a p rzy g o to wy wałeś s ię d o n ieg o ? – Najwy raźn iej n iewy s tarczająco . Cath n ie wied ziała, ile Lev i s ię u czy ł. Nie wid y wała g o z k s iążk ą, za to n ie ro zs tawał s ię ze s łu ch awk ami. Zaws ze s łu ch ał wy k ład ó w, g d y s ch o d ziła d o n ieg o d o s amo ch o d u . Zaws ze je wy łączał, g d y ws iad ała.

Przy p o mn iała s o b ie, w jak i s p o s ó b u czy ł s ię z Reag an : ws zęd zie walały s ię fis zk i, zad awali s o b ie n awzajem p y tan ia… – To p rzeze mn ie, p rawd a? – Nie – zap rzeczy ł. – Nieb ezp o ś red n io . Ale n ie u czy s z s ię ju ż z n ik im. – Cath er. Sp ó jrz n a mn ie. Nig d y w ży ciu n ie b y łem tak i s zczęś ​l iwy . – Nie wy d ajes z s ię s zczęś liwy . – Nie ch o d ziło mi o tę ch wilę. – Uś miech n ął s ię, s łab o , lecz s zczerze. Cath ch ciała zacało wać te jeg o d ro b n e ró żo we u s ta. – M u s is z s ię u czy ć – p o wied ziała, u d erzając w jeg o p ierś . – Do b rze. – Z Reag an i z ty mi ws zy s tk imi d ziewczętami, k tó re wy k o rzy s tu jes z. – Do b rze. – J eś li ch ces z, to ze mn ą tak że. M o g łab y m ci p o mó c w n au ce. Ch wy cił ją za k u cy k i zaczął zs u wać g u mk ę d o wło s ó w. Lek k o o d ch y liła g ło wę. – M as z wy s tarczająco d u żo włas n ej n au k i – s twierd ził. – Po za ty m ty s iące fan ó w Simo n a Sn o wa liczą n a cieb ie. Cath p o d n io s ła g ło wę i p atrzy ła n a p ęk n ięcia w s u ficie, g d y ro zp u s zczał jej wło s y . – J eś li to ma o zn aczać b y cie tu , w o rlim g n ieźd zie, razem z to b ą, zamias t teg o , że b ęd zies z s ię s zlajał n ie wiad o mo g d zie z k imś in n y m, to ch ętn ie s ię p o ś więcę. Pu ś cił lu źn o jej wło s y – o p ad ły p o n iżej ramio n . – Nie p o trafię d o jś ć d o teg o , czy k o ch as z mn ie, czy mó j p o k ó j. – Ob ie o d p o wied zi s ą p rawd ziwe – o d p arła Cath , a p o tem p o my ś lała o s ło wie, jak ieg o u ży ł, i s ię zaczerwien iła. Uś miech n ął s ię, jak b y ją właś n ie p rzech y trzy ł. – No d o b rze – p o wied ział, b awiąc s ię jej wło s ami. – Będ ę s ię więcej u czy ł. – Ug iął n o g i, co s p o wo d o wało , że mu s iała s ię p o ch y lić d o p rzo d u . – A teraz zd ejmij o k u lary . – Dlaczeg o ? M y ś lałam, że p o d o b ają ci s ię mo je o k u lary ! – Uwielb iam je. A s zczeg ó ln ie u wielb iam mo men t, w k tó ry m je zd ejmu jes z. – Nie mu s is z s ię d zis iaj u czy ć? – Nie. Właś n ie zawaliłem tes t. Nie mam s ię n a co u czy ć. Zn ó w zach wiał n ią, p o ru s zając n o g ami. Wy wró ciła o czami i zd jęła o k u lary .

Lev i s zero k o s ię u ś miech n ął. – J ak ieg o k o lo ru s ą two je o czy ? Wy trzes zczy ła je n ajs zerzej jak p o trafiła. – Wid zę je d o s k o n ale – p o wied ział. – Ty lk o n ie wiem, jak ieg o s ą k o lo ru . Co mas z wp is an e w p rawo jazd y ? – Nieb ies k ie. – Nie s ą n ieb ies k ie. – Są. Na o b wó d ce. – Ale w ś ro d k u s ą b rązo we. M iejs cami też s zare i zielo n e. Cath wzru s zy ła ramio n ami i p o p atrzy ła n a jeg o s zy ję. Tu ż p o n iżej u ch a miał p iep rzy k , a d ru g i u p o d s tawy s zy i. By ł teraz b led s zy , n iż g d y g o p o zn ała. Wted y wy d awał s ię o p alo n y jak d zieciak , k tó ry całe lato b awił s ię n a d wo rze. – J ak ie mas z p lan y n a lato ? – zap y tała. – Będ ę p raco wał n a ran ch u . – Będ ziemy s ię wid y wać? – Tak . – Kied y ? – J ak o ś to o g arn iemy . Do tk n ął jej p o liczk a. – Ale n ie tak jak teraz… Lev i ro zejrzał s ię p o p o k o ju i u jął jej twarz w d ło n ie. – Nie, n ie tak – p rzy zn ał. Cath s k in ęła g ło wą i s ch y liła s ię, b y p o cało wać g o w miejs ce p o d u ch em. – J es teś p ewien , że n ie mu s is z s ię u czy ć? – A ty mu s is z? – Nie. Dziś p iątek . Lev i d o p iero co s ię o g o lił, więc jeg o s zczęk a i s zy ja b y ły n ies ły ch an ie g ład k ie. M ięk k ie i mięto we. Przes u wała d ło ń p o jeg o to rs ie, w d ó ł flan elo wej k o s zu li, aż n ap o tk ała p alcami n a g u zik , k tó ry o d razu p o s tan o wiła ro zp iąć. Lev i n ab rał p o wietrza. Trafiła n a d ru g i g u zik . Kied y ro zp ięła trzeci, Lev i o d s u n ął s ię o d n iej i ś ciąg n ął k o s zu lę p rzez g ło wę. Nas tęp n ie T-s h irt. Cath p atrzy ła n a jeg o k latk ę p iers io wą, jak b y n ig d y czeg o ś tak ieg o n ie wid ziała. J ak b y n ig d y n ie b y ła n a p ły waln i.

– W u b ran iach wy g ląd as z s zczu p lej – p o wied ziała zas k o czo n a, g ład ząc p alcami jeg o ramio n a. Ro ześ miał s ię. – Czy to miał b y ć k o mp lemen t? – To … Nie s p o d ziewałam s ię, że jes teś tak i s iln y . Sp ró b o wał ją p o cało wać, ale s ię o d s u n ęła. Nie ch ciała jes zcze o d ry wać o d n ieg o wzro k u . Lev i n ie b y ł o s ten tacy jn ie u mięś ​n io n y , jak J an d ro . Nawet n ie jak Ab el. Ale b y ł s p ręży s ty i ład n ie zb u d o wan y , mięś n ie łu k o wato ry s o wały s ię n a jeg o ramio n ach , ręk ach , to rs ie. Cath ch ciała n ap is ać o d n o wa k ażd ą s cen ę, w k tó rej p o jawiały s ię k latk i p iers io we Baza alb o Simo n a. Op is y wała je jak o p łas k ie, k an cias te i tward e. Lev i za to s k ład ał s ię z mięk k ich ru ch ó w, o d d ech u , łag o d n y ch k rzy wizn i ciep ły ch zag łęb ień . To rs Lev ieg o b y ł jak o s o b n a ży wa is to ta. – J es teś p ięk n y – p o wied ziała. – Ch y b a ty . – Nie k łó ć s ię ze mn ą. J es teś p ięk n y .

Zd jęcie Lev iemu k o s zu li b y ło tak ś wietn y m p o my s łem, że Cath n ab rała o ch o ty , b y p o zb y ć s ię i s wo jej. Lev i też o ty m p o my ś lał. Bawił s ię rąb k iem jej b lu zk i, ws u wając p alce tu ż p o d materiał, g d y s ię cało wali. Cało wali – Cath u wielb iała to s ło wo . W s wo jej p ro zie u ży wała g o o s zczęd n ie, b o wy d awało jej s ię p ełn e mo cy . Wy mó wien ie g o b y ło jak cało wan ie. „Wielk ie d zięk i, języ k u an g iels k i”. Lev i cało wał żu ch wą i d o ln ą warg ą. Nie miała aż tak wielk ieg o d o ś wiad czen ia, b y u miała o cen ić, czy to cech a in d y wid u aln a, ale in tu icy jn ie tak właś n ie czu ła. Cało wał ją i ws u wał ręk ę p o d b lu zk ę i g d y b y teraz p o d n io s ła ręce, p rawd o p o d o b n ie b y jej tę b lu zk ę zd jął. W tej k wes tii mo g ła n a n ieg o liczy ć. Zu p ełn ie n ie b y ła w s tan ie s o b ie p rzy p o mn ieć, d laczeg o tak zwlek ała an i czeg o tak b ard zo s ię b ała… Czy czek ała n a ś lu b ? W tej ch wili tru d n o jej b y ło my ś leć o czy mk o lwiek in n y m n iż Lev i… z k tó ry m n ie zb liży ła s ię an i o milimetr d o małżeń s twa. Przez to zap rag n ęła g o jes zcze b ard ziej. Bo jeś li n ig d y s ię n ie p o b io rą, n ie b ęd zie miała d o ży wo tn ieg o d o s tęp u d o jeg o to rs u , an i d o jeg o u s t, an i d o teg o , co mo że s ię wy d arzy ć z jeg o b io d rami. Co jeś li p o b io rą s ię z in n y mi o s o b ami? Po win n a więc u p rawiać z n im s ek s teraz, p ó k i jes t o k azja. „Po k rętn a lo g ik a – alarmo wał jej mó zg . – Żało ś n ie p o k rętn a”.

„Sk ąd wiad o mo , czy s ię za k o g o ś wy jd zie?”, zas tan awiała s ię. J ej telefo n zawib ro wał. Lev i s s ał jej warg i, jak b y ch ciał z n ich wy s s ać p o s mak d żemu z k o lacji. Telefo n zn ó w zawib ro wał. Wren . To ch y b a n ie b y ło n ic ważn eg o . Pewn ie zn ó w n arzek ała n a tatę alb o tata n a n ią. Alb o k tó reś z n ich zo s tało zab ran e d o s zp itala… Cath s ię o d s u n ęła, ch wy ciła Lev ieg o za ręce i u s iło wała wy ró wn ać o d d ech . – Ty lk o s p rawd zę – p o wied ziała. – To Wren … Sk in ął g ło wą i p u ś cił jej b lu zk ę. Cath p o ws trzy mała s ię, b y n ie ześ lizg n ąć s ię p o n im jak n a zjeżd żaln i. M o g ło b y to b y ć p rzy jemn e, ale p ewn ie n ig d y n ie o d zy s k ałab y włas n ej g o d n o ś ci. Zamias t teg o ch wiejn ie z n ieg o ws tała i s ięg n ęła p o telefo n . Po d n ió s ł s ię za n ią i p ró b o wał czy tać jej p rzez ramię. h ej – p is ała Wren – p o win n as p rzy jech ac d o o mah a. jan d ro tu jes t. id ziemy p o tem p o tan czy c d o g u aca may a. p rzy jed z! n ie mo g e – o d p is ała – czas d la lev ieg o . Rzu ciła telefo n n a p o d ło g ę i ch ciała zn ó w u s iąś ć n a Lev im, o p latając mu b io d ra u d ami, ale ro zp arł s ię ju ż n a łó żk u z u g ięty mi n o g ami. Nie d ało s ię. Pró b o wała p rzes u n ąć jeg o k o lan a, ale jej n ie p o zwo lił. Przy p atry wał s ię jej, jak b y n ad al u s iło wał d o p recy zo wać b arwę jej o czu . – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – zap y tała, k lęk ając p rzed n im. – Tak . A u cieb ie? – Bro d ą p o k azał n a telefo n . Cath s k in ęła g ło wą. – Id ealn ie. Lev i też s k in ął g ło wą. Cath s k in ęła jes zcze raz. A p o tem u n io s ła o b ie ręce.

*** Ag ath a n erwo wo mięła rąb ek p elery n y . (Nad al wy g ląd ała ład n ie. Nawet załzawio n a twarz Ag ath y b y ła p ięk n a). Simo n ch ciał ją zap ewn ić, że n ic s ię n ie s tało , ch ciał zap o mn ieć o ty m, co zas zło międ zy n ią a Bazem w les ie… „Ag ath a s to jąca w p o ś wiacie k s ięży ca, trzy mająca b lad e d ło n ie Baza… ” – Po wied z mi p o p ro s tu – p o p ro s ił d rżący m g ło s em. – Nie wiem, co p o wied zieć – załk ała. – J es teś ty . I jes teś d o b ry . I p rawy . I n ag le p o jawia s ię o n … I jes t… in n y . – On jes t p o two rem. – Simo n zacis n ął s zczęk i. Ag ath a ty lk o p o k iwała g ło wą. – By ć mo że. Frag men t ro zd ziału 1 8 p o wieś ci Simon Snow i siódmy dąb, co p y rig h t © 2 0 1 0 b y Gemma T. Les lie

Więcej Darmo wy ch Eb o o k ó w n a: www.Frik Sh are.p l

34

Wes zły d o win d y i Cath n acis n ęła d ziewiątk ę. – Nie wierzę, że o d p iętn as tu min u t k łó cimy s ię o to , czy Simo n w jak imś k iep s k im fan fik o wy m tek ś cie p o win ien u ży ć miecza, czy ró żd żk i. Przez „n ie wierzę” ro zu miała: „Nie wierzę we włas n e s zczęś ​c ie”. Wren s zła d o jej p o k o ju , g d zie p lan o wały razem p raco wać n ad Rób swoje, d o p ó k i Lev i n ie s k o ń czy p racy . Tak i miały teraz zwy czaj. Cath u wielb iała p o wtarzaln o ś ć. Wzras tał jej wted y p o zio m s ero to n in y . Wren p o p ch n ęła ją. – Nie k iep s k im. To b ard zo ważn e. – Ty lk o d la mn ie. – I d la mn ie. I d la k ażd eg o , k to to czy ta. Po za ty m ty s ama jes teś ju ż wy s tarczający m p o wo d em. Pracu jes z n ad ty m o d d wó ch lat. To d zieło two jeg o ży cia. – Bo że, ale żało s n e. – M iałam n a my ś li: d zieło d o ty ch czas o weg o ży cia. Uważam, że ro b i wrażen ie. Ro b iło b y n awet, g d y b y ś n ie miała ty s ięcy fan ó w. J an d ro n ie p o trafi u wierzy ć w to , ile o s ó b cię czy ta. M ó wi, że p o win n aś to jak o ś s p ien ięży ć… Nie d o k o ń ca o g arn ia zas ad y fan fik ó w. Kied y ś ch cieliś my o b ejrzeć Spadkobiercę Maga, ale zas n ął. Cath żach n ęła s ię, ale ty lk o tro ch ę n a żarty . – Nie mó wiłaś mi, że jes t n iewierzący . – Ch ciałam, żeb y ś g o n ajp ierw p o zn ała. A jak z Lev im? Drzwi win d y s ię ro zs u n ęły i d ziewczy n y wes zły n a p iętro Cath . – On to u wielb ia – p o wied ziała. – Simo n a, fan fik cję, ws zy s tk o . Zmu s za mn ie, żeb y m mu czy tała n a g ło s mo je tek s ty . – A n ie o d rzu ca g o g ejo s two ? – Nie, ma n a to wy rąb an e. A co , J an d ro p rzes zk ad za?

– Nies tety . – Przes zk ad zają mu g eje? – Nie… mo że tro s zk ę. Ch o d zi raczej o s amą id eę d ziewczy n h etero p is zący ch o ch ło p cach h o mo . On u waża, że to zb o czo n e. Ro zś mies zy ło to Cath . Wren tak że zaczęła s ię ś miać. – Uważa, że to ja jes tem tą zb o czo n ą – s twierd ziła ze zd u mien iem Cath . – M ilcz! – s ztu rch n ęła ją p o n o wn ie s io s tra. Cath s tan ęła w miejs cu – p rzy jej d rzwiach s tał ch ło p ak . Niewłaś ciwy ch ło p ak . – Co s ię s tało ? – Wren też s ię zatrzy mała. – Zap o mn iałaś czeg o ś ? – Cath – o d ezwał s ię Nick , p o d ch o d ząc b liżej. – Cześ ć, czek ałem n a cieb ie. – Cześ ć, Nick . – Cześ ć – p o wied ział jes zcze raz. Cath s tała jak ieś d wa metry o d d rzwi i n ie ch ciała p o d ch o d zić b liżej. – Co ty tu taj ro b is z? Nick wy g ląd ał n a zas ęp io n eg o , miał o twarte u s ta. Wid ziała, jak p rzes u wa języ k iem p o zęb ach . – Ch ciałem z to b ą p o ro zmawiać. – Czy to ten twó j k o leś z b ib lio tek i? – s p y tała Wren , p rzy p atru jąc mu s ię, jak b y n ie b y ł p rawd ziwy m czło wiek iem, a zd jęciem n a Faceb o o k u . – Nie – o d p arła Cath , raczej w o d n ies ien iu d o zaimk a „twó j” n iż res zty p y tan ia. Nick rzu cił o k iem n a Wren i p o s tan o wił n ie zwracać n a n ią u wag i. – Po s łu ch aj, Cath … – Nie mo g łeś p o p ro s tu zad zwo n ić? – zap y tała. – Nie miałem n u meru . Dzwo n iłem n a s tacjo n arn y , b o jes teś w s p is ie s tu d en tó w, ale zo s tawiłem ty lk o p arę wiad o mo ś ci n a p o czcie g ło s o wej. – M amy p o cztę g ło s o wą? Drzwi d o p o k o ju g wałto wn ie s ię o twarły i wy jrzała z n ich Reag an . – To d o cieb ie? – zwró ciła s ię d o Cath , ws k azu jąc ru ch em g ło wy n a Nick a. – Nie – zap rzeczy ła Cath . – Tak my ś lałam. Kazałam mu zaczek ać n a zewn ątrz. – M iałaś rację – rzek ła Wren , n ie d o k o ń ca p o cich u . – Rzeczy wiś cie ma k o n ty n en taln ą u ro d ę… Reag an i Wren n ie wied ziały , co wy d arzy ło s ię z Nick iem, n ie miały p o jęcia, jak

wy k o rzy s tał Cath . Wied ziały ty lk o , że n ie ch ciała z n im mieć więcej d o czy n ien ia i że o d mawiała ch o d zen ia d o b ib lio tek i Lo v e’a. Zb y t s ię wted y ws ty d ziła, b y je wtajemn iczać w s zczeg ó ły . Teraz jed n ak n ie czu ła ju ż ws ty d u i p atrzy ła mu p ro s to w o czy . Czu ła g n iew. Czu ła s ię o s zu k an a. Nap is ała z n im n ap rawd ę d o b ry tek s t, k tó reg o n ig d y n ie o d zy s k a. J eś lib y ch ciała wy k o rzy s tać k tó reś zd an ie, k tó ry ś d o wcip , lu d zie mo g lib y p o wied zieć, że mu je u k rad ła. J ak b y w o g ó le ch ciała co k o lwiek o d n ieg o . No , mo że p o za jeg o s zalik iem we wzó r p ais ley , k tó ry zaws ze s ię jej p o d o b ał. Za to g ó wn ian ą d ru g o o s o b o wą n arrację w czas ie teraźn iejs zy m mó g ł s o b ie zatrzy mać. I ws zy s tk ie te s wo je ch u d e b o h aterk i z p alcami zab arwio n y mi o d p ap iero s ó w. (Te b o h aterk i mó wiły żartami Cath , co b y ło n ie d o zn ies ien ia). – Po s łu ch aj, mu s zę z to b ą p o ro zmawiać – p o wtó rzy ł. – Nie zajmę ci d u żo czas u . – Więc mó w – p o wied ziała Wren . – Właś n ie – d o d ała Reag an , o p ierając s ię o d rzwi. – M ó w. Nick s p o jrzał n a Cath , jak b y o czek iwał, że g o wy ratu je z tej s y tu acji, ale n ie b y ła w n as tro ju . Zas tan awiała s ię, czy b y p o p ro s tu n ie o d ejś ć i n ie zo s tawić g o n a p as twę Wren i Reag an , k tó re p rzeważn ie b y wały n iemiłe i tru d n e, n awet jeś li k o g o ś lu b iły . – Nie k ręp u j s ię, s łu ch am – p o wied ziała. – No d o b rze… – Nick o d ch rząk n ął. – Więc. Do b rze. Przy s zed łem p o wied zieć, a k o n k retn ie p o wied zieć Cath – tu n a n ią s p o jrzał – że mo je o p o wiad an ie zo s tało wy b ran e d o „Prairie Sch o o n er”. To tak ie u n iwers y teck ie czas o p is mo p o ś więco n e literatu rze – wy jaś n ił Wren . – To wielk i zas zczy t d la s tu d en ta p rzed d y p lo mem. – Gratu lacje – rzek ła Cath , n a n o wo czu jąc zd en erwo wan ie. J ak b y jes zcze raz ją o k rad ał, ty m razem trzy mając n a mu s zce. Nick s k in ął g ło wą. – Tak , có ż… o p iek u n k a fak u ltetu , zn as z p ro fes o r Pip er, y y y , p o wied ziała… – Ro zejrzał s ię p o k o ry tarzu , p o ru s zo n y i tro ch ę ziry to wan y . – On a wie, że p o mag ałaś mi w p is an iu mo jeg o o p o wiad an ia, i p o my ś lała, że b y ło b y miło , g d y b y ś my p o d zielili s ię au to rs twem. – J eg o o p o wiad an ia… – Wren s p o jrzała n a Cath . – By ło b y miło ? – zap y tała Cath . – To p res tiżo we czas o p is mo – ciąg n ął Nick . – Do s tałab y ś s tatu s ws p ó łau to ra, mo g lib y ś my n awet p o d p is ać s ię w p o rząd k u alfab ety czn y m, czy li two je n azwis k o jak o p ierws ze.

Cath p o czu ła czy jąś ręk ę n a p lecach . – Cześ ć – p rzy witał s ię Lev i i p o cało wał ją w czu b ek g ło wy . – Urwałem s ię wcześ n iej. Cześ ć – p o wied ział rad o ś n ie d o Nick a, wy ciąg ając d o n ieg o ręk ę. – J es tem Lev i. Nick u ś cis n ął mu d ło ń , zmies zan y i zak ło p o tan y . – A ja Nick . – Nick z b ib lio tek i – u zu p ełn ił Lev i wes o ło , o b ejmu jąc Cath ramien iem. Nick s p o jrzał n a n ią. – No więc co o ty m my ś lis z? M o że tak b y ć? Po wies z p ro fes o r Pip er, że s ię zg ad zas z? – Nie wiem – o d p arła Cath . – Po p ro s tu … – „Po p ro s tu , p o p ro s tu , p o p ro s tu ”. – Po ty m ws zy s tk im, n ie wiem, czy b ęd ę s ię d o b rze czu ć w tak iej s y tu acji… Wb ił w n ią s p o jrzen ie s wo ich g ran ato wy ch o czu . – Cath , mu s is z s ię zg o d zić. To d la mn ie wielk a s zan s a. Wies z p rzecież, jak b ard zo mi n a ty m zależy . – No to s o b ie weź ten tek s t – p o wied ziała cich o Cath . Us iło wała zap o mn ieć, że s ą tu p rawie ws zy s tk ie n ajważn iejs ze o s o b y w jej ży ciu . – Weź g o s o b ie, Nick . Nie mu s is z s ię ze mn ą d zielić au to rs twem. Nick tak że u d awał, że ich n ie ma. – Nie mo g ę – p rzy zn ał, p o d ch o d ząc o k ro k . – On a, to zn aczy p ro fes o r Pip er, mó wi, że alb o p u b lik u jemy p o d d wo ma n azwis k ami, alb o w o g ó le. Cath . Pro s zę cię. Na k o ry tarzu zro b iło s ię cich o . Reag an wp atry wała s ię w Nick a, jak b y w my ś lach ju ż p rzy wiązy wała g o d o to ró w k o lejo wy ch . Wren p atrzy ła n a n ieg o wzro k iem jed n ej z b o h aterek jeg o o p o wieś ci – p ełn y m p o g ard y . Lev i zaś s ię u ś miech ał. Tak jak d o ty ch p ijan y ch g o ś ci z imp rezy w M u g g s y m. Zan im n amó wił J an d ro , żeb y jed n eg o zd zielił. Cath n ad al u d awała, że ich ws zy s tk ich tu n ie ma. M y ś lała o o p o wiad an iu Nick a – ich o p o wiad an iu – i o ty m, co o d s ieb ie d ała. Zas tan awiała s ię, czy jes t s zan s a, żeb y co ś z teg o o d zy s k ać. A p o tem p rzy p o mn iała s o b ie, jak s ied ziała w b ib lio tece o b o k Nick a i p ró b o wała g o n ak ło n ić, żeb y p u ś cił n o tatn ik . Lev i ś cis n ął jej ramię.

– Przep ras zam – p o wied ziała – ale n ie ch cę ws p ó łau to rs twa. Od p o czątk u miałeś rację, cała h is to ria jes t two ja. – Nie – o d p arł p rzez zęb y . – Nie mo g ę teg o zmarn o wać. – Będ ą jes zcze in n e o k azje. J es teś ś wietn y m p is arzem, Nick – s twierd ziła z p rzek o n an iem. – Nie p o trzeb u jes z mn ie. – Nie. Nie mo g ę teg o zmarn o wać. J u ż i tak s traciłem p rzez cieb ie as y s ten tu rę. Cath s ię co fn ęła i wes zła p ro s to w Lev ieg o . Reag an o two rzy ła d rzwi s zerzej, a Wren wy min ęła Nick a, p o p y ch ając p rzed s o b ą s io s trę. – M iło b y ło cię p o zn ać – p o wied ział Lev i i trzeb a g o b y ło d o b rze zn ać, żeb y s ię zo rien to wać, że n ie mó wił s zczerze. Nick n ie u s tęp o wał, jak b y n ad al s ąd ził, że u d a mu s ię p rzek o n ać Cath d o zmian y zd an ia. Reag an zatrzas n ęła mu d rzwi p rzed n o s em. – Umawiałaś s ię z ty m g o ś ciem? – zap y tała, zan im jes zcze d o b rze s ię zamk n ęły . – To ten twó j b ib lio teczn y ch ło p ak ? – Partn er d o p is an ia – p o p rawiła Cath i mijając ws zy s tk ich , o d ło ży ła to rb ę n a b iu rk o . – Co za b u c – mru k n ęła Reag an d o s ieb ie. – J es tem p rawie p ewn a, że mo ja mama ma tak i s zal. – Czy o n u k rad ł two je o p o wiad an ie? – s p y tała Wren . – To , n ad k tó ry m razem p raco waliś cie? – Nie. Nie d o k o ń ca. – Cath o k ręciła s ię d o k o ła. – To ju ż b ez zn aczen ia – p o wied ziała tak d o b itn ie, jak ty lk o p o trafiła. – Do b rze? Sp o jrzała im ws zy s tk im p o k o lei w o czy – b y li g o to wi jej b ro n ić – i zro zu miała, że n ap rawd ę n ie ma to ju ż zn aczen ia. Nick , ch ło p ak , k tó ry n ie p o trafił b ez n iej n ap is ać s wo jej h is to rii an ty miło s n ej, n ależał d o zamierzch łej p rzes zło ś ci. Uś miech n ęła s ię s zero k o d o Lev ieg o . – Ws zy s tk o g ra? – zap y tał i ró wn ież s ię u ś miech n ął, b o n ie u miał in aczej. („Dzięk i Bo g u za n ieg o ! Sto k ro tn e d zięk i!”). – Tak , g ra i b u czy – o d p arła. Wren n ad al b ad awczo s p o g ląd ała n a Cath . – Ws p an iale – rzu ciła n ag le, jak b y p o d jęła jak ąś d ecy zję. – Ok ej, ws p an iale. – A p o tem o d wró ciła s ię d o Lev ieg o i d ała mu k u k s ań ca w ramię. – No d o b rze,

p u łk o wn ik u Starb u ck , s k o ro ju ż tu jes teś , mo żes z mn ie p o d rzu cić d o Zag ro d y . A p o d ro d ze mo żes z też załatwić n am mo k k ę z b iałą czek o lad ą. – M o żemy ru s zać o d razu – zg o d ził s ię Lev i o ch o czo . – Bo zap ark o wałem w n ied o zwo lo n y m miejs cu . Cath zn o wu wzięła s wo ją to rb ę. – I ch cę, żeb y ś cie wied ziały – p o ch walił s ię, o twierając im d rzwi (Cath wy jrzała n ajp ierw, b y s ię u p ewn ić, że Nick ju ż s o b ie p o s zed ł) – że ro zp o zn ałem alu zję d o Battlestar Galactica. – Tak , tak – o cen iła Wren – jes teś g eek iem p ierws zej k las y .

Kied y d o jech ali d o s ied zib y b ractwa, d o k tó reg o n ależał J an d ro , Lev i wy s iad ł p ierws zy , żeb y p o mó c Wren . J u ż p rawie n ie p o mag ał Cath ws iad ać an i wy s iad ać, b o zwy k le rad ziła s o b ie s ama, n ie d ając mu o k azji. Po wy jś ciu s io s try n iech ętn ie p rzes iad ła s ię z miejs ca tu ż o b o k k iero wcy n a miejs ce p as ażera i zap ięła p as . Lev i u ru ch o mił s iln ik i wrzu cił b ieg , n awet n a n ią n ie p atrząc. Tak n ap rawd ę u n ik ał jej, o d k ąd wy s zli z jej ak ad emik a. – Ws zy s tk o w p o rząd k u ? – zap y tała. – Tak . J es tem ty lk o g ło d n y . A ty ? – Nad al n a n ią n ie p atrzy ł. – Czy to p rzez Nick a? – Zd ała s o b ie s p rawę, że to mo g ło b y b y ć p rzy czy n ą. – Nie – o d p arł Lev i – a mam p o wó d ? Od n io s łem wrażen ie, że n ie ch ces z o n im ro zmawiać. – Bo n ie ch cę. – Do b rze. J es teś g ło d n a? – Nie. J es teś zazd ro s n y ? – Nie. – Po k ręcił g ło wą, jak b y p ró b o wać co ś s trząs n ąć, a p o tem o d wró cił s ię d o n iej z u ś miech em. – A ch ces z, żeb y m b y ł? – zd ziwił s ię. – M o g ę ci u rząd zić s cen ę zazd ro ś ci, jeś li lu b is z te k limaty . – Raczej n ie – p o wied ziała Cath – ale d zięk i za p ro p o zy cję. – To d o b rze, b o jes tem zb y t g ło d n y , b y s ię wś ciek ać. Będ zie ci p rzes zk ad zać, jeś li s ię g d zieś p o d ro d ze zatrzy mamy ? – Sk ąd ! A mo że ja ci co ś p rzy g o tu ję? M o że jajk a? Lev i s ię ro zp ro mien ił. – Bo że, p ewn ie! A mo g ę s ię p rzy g ląd ać? Cath s ię u ś miech n ęła.

– Ale z cieb ie g łu p tas .

Lev i miał o ch o tę n a o mlet. Wy jął z lo d ó wk i jaja i s er, a Cath o d s zu k ała p ateln ię i mas ło . (Ku ch n ia ju ż n iemal n ie k o jarzy ła s ię jej z tamtą b lo n d y n k ą. Dziewczy n a wid o czn ie n ie miała mo cy zawłas zczan ia p rzes trzen i). Cath ro zb ijała właś n ie jajk a, g d y Lev i p o ciąg n ął ją za k u cy k . – Hej. – Tak ? – Dlaczeg o two ja s io s tra mn ie n ie lu b i? – Ws zy s cy cię lu b ią – p o wied ziała Cath , ro ztrzep u jąc jajk a wid elcem. – To d laczeg o s p ęd zas z z n ią czas , ty lk o g d y n ie ma mn ie w p o b liżu ? Sp o jrzała n a n ieg o . Op ierał s ię o zlew. – Ser – zarząd ziła, ws k azu jąc g ło wą n a jeg o ręce. – Zetrzy j g o . – Ale k ied y s ię n ie ru s zy ł, ty lk o n ad al n a n ią p atrzy ł, d o d ała: – M o że lu b ię cię mieć ty lk o d la s ieb ie. – M o że… – p o wied ział, p rzeczes u jąc p alcami wło s y . – M o że s ię mn ie ws ty d zis z. Przelała mas ę jajeczn ą n a p ateln ię i s ięg n ęła p o tark ę. – Czeg o miałab y m s ię ws ty d zić? Two jej u ro d y czy p o ry wającej o s o b o wo ś ci? – Alejan d ro jes t s ty p en d y s tą – rzek ł cich o Lev i – a jeg o ro d zin a p o s iad a n a włas n o ś ć p o ło wę San d Hills . – Po czek aj… co ? – Cath o d ło ży ła p rzy b o ry i o d wró ciła s ię d o n ieg o . – Ty n ap rawd ę s ąd zis z, że s ię cieb ie ws ty d zę? Lev i d elik atn ie s ię u ś miech n ął i wzru s zy ł ramio n ami. – Nie g n iewam s ię, k o ch an ie. – Nie n o , ch y b a zwario wałeś . Nie wied ziałam n awet teg o ws zy s tk ieg o o J an d ro , a p o za ty m k o g o to o b ch o d zi? – Zb liży ła s ię d o n ieg o i zacis n ęła p ięś ci n a jeg o czarn ej b lu zie. – Ku rczę, Lev i, s p ó jrz n a s ieb ie… jes teś … – Brak o wało jej s łó w. By ł jak malo wid ło n as k aln e. J ak film o s k aro wy . Stan ęła n a p alcach i p o ciąg ​n ęła co za b lu zę, aż jeg o twarz zn alazła s ię tak b lis k o , że mo g ła p atrzeć mu ty lk o w jed n o o k o n a raz. – J es teś czy s tą mag ią. Lev i u ś miech n ął s ię tak , że o czy zmien iły mu s ię w wąs k ie s zp ark i. Po cało wała g o w k ącik u s t, a o n s zy b k o o b ró cił g ło wę, b y p o cało wać jej warg i. Kied y Cath u s ły s zała, że jaja n a p ateln i zaczy n ają s k wierczeć, o d s u n ęła s ię, ale Lev i mo cn o trzy mał ją w p as ie. – No więc d laczeg o ? – zap y tał. – Dlaczeg o Wren mn ie n ie lu b i? M am n a cieb ie zły

wp ły w? Go ły m o k iem wid zę, że n ie ch ces z mo jej o b ecn o ś ci, g d y jes teś z n ią. Cath o d ep ch n ęła s ię o d jeg o p iers i i wró ciła d o k u ch en k i, s zy b k o ś cierając s er n a p o d s mażo n e jajk a. – To n ie ma z to b ą n ic ws p ó ln eg o . Lev i p ró b o wał wejś ć w jej p o le wid zen ia, więc o p arł s ię teraz o s zafk ę p rzy k u ch en ce. – Sk ąd wies z? – Bo … p o p ro s tu … to d ro b n o s tk a – p o wied ziała. – By ło b y in aczej, g d y b y ś z n ami d o ras tał alb o g d y b y ś p o zn ał n as o b ie w ty m s amy m mo men cie. – Co b y b y ło in aczej? Cath wzru s zy ła ramio n ami i zes k ro b ała o mlet d rewn ian ą s zp atu łk ą. – Bo wted y b y łab y m p ewn a, że miałeś wy s tarczającą p o rcję in fo rmacji, b y n a ich p o d s tawie wy b rać mn ie. Lev i p rawie p o ło ży ł s ię n a k u ch en ce, żeb y złap ać jej s p o jrzen ie. – Nie ró b tak , zaraz s ię p o p arzy s z. Wy p ro s to wał s ię, ale ty lk o tro ch ę. – Oczy wiś cie, że wy b rałem cieb ie. – Ale n ie zn ałeś Wren . – Cath … Żało wała, że p rzy o mletach n ie ma więcej p racy . – Wiem, że u ważas z, że jes t ład n a… – Wies z o ty m, b o u ważam, że ty jes teś ład n a! – Po wied ziałeś k ied y ś , że jes t las k ą. – Kied y ? – Gd y ją p o zn ałeś . – Przez ch wilę Lev i wy d awał s ię zmies zan y i p ięk n ie wy g iął w łu k jed n ą b rew. – Nazwałeś ją Su p ermen k ą – d o d ała Cath . – Cath er – rzek ł, p rzy p o min ając s o b ie s zczeg ó ły – u s iło wałem zd o b y ć two ją u wag ę. Us iło wałem p o wied zieć, że to ty jes teś las k ą, n ie mó wiąc teg o b ezp o ś red n io . – No to ci s ię n ie u d ało . – Przy k ro mi. – Zn ó w ch wy cił ją w p as ie. On a wp atry wała s ię w s mażące s ię jajk a. – Wiem, że mn ie lu b is z – p o wied ziała. – To wied z, że cię k o ch am. Cath g ap iła s ię w p ateln ię.

– Ale o n a jes t d o mn ie b ard zo p o d o b n a. Nawet n iek tó rzy n as i d o b rzy zn ajo mi n ie p o trafili n as o d ró żn ić. A n awet jeś li w k o ń cu p o trafili, to d lateg o , że Wren zaws ze b y ła tą lep s zą. Więcej mó wiła, częś ciej s ię u ś miech ała alb o n ajzwy czajn iej w ś wiecie lep iej wy g ląd ała. – J a was o d ró żn iam b ez p ro b lemu . – Dłu g ie wło s y , o k u lary . – Cath … ch o d ź d o mn ie, p o p atrz mi w o czy . – Po ciąg n ął ją za s zlu fk i, lecz zan im o d wró ciła s ię d o n ieg o , zd ąży ła jes zcze o b ró cić o mlet. – Po trafię was o d ró żn ić. – Nawet b rzmimy tak s amo . W p ewn y m s en s ie n awet mó wimy tak s amo . M amy te s ame g es ty . – To p rawd a – p rzy tak n ął, ch wy tając ją p o d b ro d ę. – I właś n ie p rzez to ró żn ica międ zy wami wy d aje s ię ty m b ard ziej d ramaty czn a. – Co mas z n a my ś li? – To , że czas em two ja s io s tra p o wie co ś tak ieg o , że p rawie jes tem w s zo k u , s ły s ząc to , wy p o wiad an e two im g ło s em. Cath s p o jrzała mu n iep ewn ie w o czy . By ły d u że i s zczere. – Na p rzy k ład co ? – Nie mo g ę s o b ie p rzy p o mn ieć n iczeg o k o n k retn eg o , ale… o n a n a p rzy k ład częś ciej s ię u ś miech a. A jed n o cześ n ie jes t b ard ziej tward a n iż ty , n ied o s tęp n a. – To ja n ig d y n ie wy ch o d zę z p o k o ju . – Nie p o trafię ci teg o wy jaś n ić… Lu b ię Wren , ch o ć s łab o ją zn am. Ale o n a jes t b ard ziej… rad y k aln a n iż ty . – Pewn a s ieb ie. – Częś cio wo p ewn ie tak . Bard ziej ch o d zi mi o to , że o n a b ierze s o b ie z d an ej s y tu acji to , co ch ce. – Nie ma w ty m n ic złeg o . – Nie n o , wiem o ty m – zg o d ził s ię Lev i. – Ale ty tak a n ie jes teś . Nie p rzep y ch as z s ię, jes teś u ważn a. Ws zy s tk o p rzy jmu jes z. Lu b ię to w to b ie. Wo lę to . Cath zamk n ęła o czy i p o czu ła, jak łzy s p ły wają jej p o p o liczk ach . – Lu b ię two je o k u lary – d o d ał. – Lu b ię two je k o s zu lk i z Simo n em Sn o wem. Lu b ię to , że n ie d o k ażd eg o s ię u ś miech as z, b o wted y , g d y u ś miech n ies z s ię d o mn ie… Cath er. – Po cało wał ją w u s ta. – Sp ó jrz n a mn ie. Tak zro b iła. – Sp o ś ró d ws zy s tk ich wy b ieram cieb ie.

Cath wes tch n ęła ciężk o i d o tk n ęła jeg o b ro d y . – Ko ch am cię – p o wied ziała. – M ó j Lev i. Lev i ro zch y lił u s ta, jes zcze zan im ją p o cało wał. Po ch wili o d s u n ął s ię o d n iej… – Po wtó rz to .

M u s iała mu p rzy g o to wać n o wy o mlet.

*** – Wies z, co jes t n ajb ard ziej ro zczaro wu jące w b y ciu czaro d ziejem? Pen elo p e p o k ręciła g ło wą i wy wró ciła o czami – k o mb in ację tę d o p ro wad ziła o s tatn imi laty d o p erfek cji. – Nie wy g łu p iaj s ię, Simo n . Nie ma n iczeg o ro zczaro wu jąceg o . – Ows zem, jes t – s twierd ził, ty lk o p o częś ci s ię z n ią d ro cząc. – Zaws ze mi s ię wy d awało , że d o teg o czas u ju ż n au czy my s ię latać. – Ph i, k ażd y mo że latać. By le ty lk o miał p rzy jaciela. – Wy ciąg n ęła d o n ieg o u p ierś cien io n ą d ło ń i u ś miech n ęła s ię s zero k o . – Dalej, d alej w g ó rę! Simo n p o czu ł, jak s ch o d y p o d n im o d p ły wają w d ó ł, i ś miejąc s ię, wy k o n ał s alto . Kied y zn ó w b y ł we właś ciwej p o zy cji, wy celo wał s wo ją ró żd żk ę w Pen elo p e. Frag men t ro zd ziału 1 1 p o wieś ci Simon Snow i pięć mieczy, co p y rig h t © 2 0 0 8 b y Gemma T. Les lie

35

– Sp ó jrz ty lk o – p o wied ziała Reag an czu le. – J ak o n e wy ro s ły . Cath o d wró ciła s ię i p atrzy ła, jak d wie b ard zo s k aco wan e s tu d en tk i p ierws zeg o ro k u n iep o rad n ie g rzeb ią w ły żk ach . – Wciąż p amiętam tę n o c, g d y wró ciły d o ak ad emik a z p ierws zy mi tatu ażami M y Little Po n y – wes tch n ęła Reag an . – A ja p o ran ek , g d y zau waży ły ś my , że wd ała s ię im in fek cja – d o d ała Cath , p o p ijając s o k p o mid o ro wy . Właś n ie teg o b ęd zie jej b rak o wało . W ak ad emik u mo żn a b y ło liczy ć n a cztery ro d zaje s o k ó w z au to matu , w ty m p o mid o ro wy – g d zie in d ziej d o s tało b y s ię p o mid o ro wy ? Reag an g o n ie zn o s iła. – To tak , jak b y ś p iła k rew – mawiała – g d y b y k rew miała k o n s y s ten cję g ęs teg o sosu. Wciąż o b s erwo wała d ziewczy n y n a k acu . – Ciek awe, ile zn ajo my ch twarzy zo b aczy my w p o wak acjach . Każd eg o ro k u p o jawia s ię n o wa p artia, ale więk s zo ś ć z n ich n ie wraca d o ak ad emik a n a d ru g ą tu rę. – W p rzy s zły m ro k u – zap ewn iła Cath – n ie zro b ię teg o b łęd u i n ie p o zwo lę s o b ie n a tak ie p rzy wiązan ie. Reag an p ars k n ęła. – J eś li ch cemy mies zk ać w ty m s amy m p o k o ju , wy p ad ało b y ju ż teraz zło ży ć p o d an ia. Cath o d ło ży ła s zk lan k ę. – Czek aj… Czy ty właś n ie p o wied ziałaś , że ch ces z n ad al ze mn ą mies zk ać? – No jach a, p rzecież i tak n ig d y cię n ie ma. Wres zcie mam p o k ó j ty lk o d la s ieb ie. Cath s ię u ś miech n ęła. I p o ciąg n ęła s p o ry ły k s o k u . – Có ż… zas tan o wię s ię. A mas z mo że jes zcze jak ich ś s ek s o wn y ch b y ły ch ch ło p ak ó w?

Wren miała rację.

Piln o wała, żeb y Cath co wieczó r p u b lik o wała n o wy ro zd ział Rób swoje, Simonie. – W p rzeciwn y m razie n ie zd ąży s z p rzed Ósmym tańcem. Zamierzały wziąć u d ział w imp rezie p remiero wej, k tó ra miała s ię o d b y ć o p ó łn o cy w k s ięg arn i M ó l Ks iążk o wy w Omah a. Lev i też ch ciał z n imi p ó jś ć. – Przeb ierzemy s ię jak o ś ? – zap y tał p ewn eg o razu , g d y b y ła u n ieg o . – Nie p rzeb ierały ś my s ię o d czas ó w g imn azju m. – Cath s ied ziała z lap to p em n a k an ap ie. Teraz p o trafiła ju ż p is ać w o b ecn o ś ci Lev ieg o . By ła tak s k o n cen tro wan a n a Rób swoje, że mo g łab y p is ać n awet w p o k o ju p ełn y m zwierząt cy rk o wy ch . – Ch o lera – mru k n ął – a ja tak ch ciałem mieć k o s tiu m. – Za k o g o b y ś s ię p rzeb rał? – Za M ag a. Alb o za k tó reg o ś wamp ira – h rab ieg o Vid alię. Alb o za Baza. Czy wted y o s zalałab y ś z p o żąd an ia? – J a ju ż s zaleję z p o żąd an ia. – Po wied ziała z d ru g ieg o k o ń ca p o k o ju . – Przep ras zam. – Cath p o tarła o czy . Lev i k u s ił ją cały wieczó r. Dro czy ł s ię z n ią. Ze ws zy s tk ich s ił p ró b o wał s p rawić, żeb y o p u ś ciła ś wiat s wo ich my ś li i zajęła s ię n im. – M u s zę jes zcze d o k o ń czy ć ten ro zd ział, żeb y Wren zd ąży ła g o p rzeczy tać p rzed s p an iem. Cath b y ła ju ż tak b lis k o zak o ń czen ia Rób swoje, że k ażd y ro zd ział wy d awał s ię jej n iezwy k le is to tn y . Gd y b y teraz n ap is ała co ś g łu p ieg o , n ie mo g łab y p ó źn iej teg o n ap rawić. Nie b y ło ju ż czas u n a wy p ełn iacze; k ażd y ro zd ział mu s iał zawierać zamk n ięcie jak ieg o ś wątk u fab u larn eg o alb o o s tatn ią wielk ą s cen ę związan ą z jak ąś p o s tacią. Każd ej z n ich ch ciała n ap is ać zak o ń czen ie, n a jak ie zas łu g u ją. Nie ty lk o Bazo wi i Simo n o wi, Ag acie i Pen elo p e, ale tak że p o zo s tały m b o h atero m: Declan o wi – o p o rn emu ło wcy wamp iró w, Eb o wi – p as terzo wi k ó z, p ro fes o ro wi Ben ed icto wi, tren ero wi M aco wi… Starała s ię n ie zwracać u wag i n a liczb ę o d s ło n , b o ty lk o zwięk s zało to p res ję, ale wied ziała, że p rzek racza o n a ws zelk ie rek o rd y . Dzies iątk i ty s ięcy . Do s tawała tak wiele k o men tarzy , że Wren mu s iała s ię n imi zająć i z p ro filu Cath o d p is y wała, d zięk o wała czy o d p o wiad ała n a p y tan ia. Cath jak o ś rad ziła s o b ie z zajęciami n a u czeln i, ale trak to wała je p o łeb k ach . Po zo s tałe zad an ia jawiły s ię jej jak p rzes zk o d y , k tó re mu s iała p o k o n ać, b y d o trzeć d o Simo n a i Baza. J es zcze jed n a rzecz wiązała s ię z tak in ten s y wn y m p is an iem… J ej u my s ł n ig d y

tak n ap rawd ę n ie o p u s zczał Świata M ag ó w. Gd y zas iad ała d o p is an ia, n ie mu s iała s ię mo zo ln ie wczu wać w h is to rię, d o s trajać s ię d o k limatu . J u ż tam b y ła, o d razu . Cały mi d n iami. Prawd ziwe ży cie to czy ło s ię g d zieś n a marg in es ach . Nag le jej lap to p s ię zamk n ął, a Cath led wie zd ąży ła co fn ąć p alce. Nawet n ie zau waży ła, że Lev i p rzen ió s ł s ię d o n iej n a k an ap ę. Od eb rał jej k o mp u ter i o s tro żn ie o d ło ży ł g o n a p o d ło g ę. – Przerwa n a rek lamy . – W k s iążk ach n ie ma rek lam. – Nie zn am s ię n a k s iążk ach – p o wied ział, p rzy ciąg ając ją k u s o b ie. – No to co , an trak t? Cath o p o rn ie u s iad ła mu n a k o lan ach , n ad al p o g rążo n a w my ś lach o o s tatn im n ap is an y m zd an iu , n iep ewn a, czy ch ce je teraz p o rzu cać. – W k s iążk ach n ie ma też an trak tó w. – No to co jes t? – Zak o ń czen ia. Ch wy cił ją za b io d ra. – Do jd zies z i d o teg o – p o wied ział, wo d ząc n o s em wzd łu ż d ek o ltu jej T-s h irtu . J eg o wło s y łas k o tały ją w b ro d ę. Lev i rzu cił n a n ią s wo je zak lęcie. – Do b rze – wes tch n ęła, cału jąc g o i p o ch y lając s ię d o p rzo d u . – Zró b my an trak t.

– M u s is z n ap is ać o s o b n y ro zd ział d la Pen elo p e – u zn ała Wren . Wracały razem d o ak ad emik a, ro zch lap u jąc k ału że. Wren miała n a s o b ie żó łte k alo s ze, więc ws k ak iwała d o wo d y , o ch lap u jąc n o g i s io s try . – A g d zie n ib y mam g o zmieś cić? – p ry ch n ęła Cath . Śn ieg ju ż to p n iał, ale wciąż mo żn a b y ło zo b aczy ć o b ło k wy d y ch an eg o p rzez s ieb ie p o wietrza. – Po win n am b y ła n ap is ać g o d wa ty g o d n ie temu . Teraz b ęd zie s ię wy d awał wy my ś lo n y n a s iłę… Właś n ie d lateg o p rawd ziwi p is arze czek ają, aż n ap is zą k s iążk ę d o k o ń ca, zan im k o mu k o lwiek ją p o k ażą. Stras zn ie b y m ch ciała mó c s ię co fn ąć w czas ie i p rzep is ać p o czątek . – J es teś p rawd ziwą p is ark ą – p o wied ziała Wren , ro zb ry zg u jąc wo d ę. – J es teś jak Dick en s . On też p is ał w o d cin k ach . – Wy rzu cę ci te b u ty . – J es teś zazd ro s n a. – Wren wlazła w k o lejn ą k ału żę. – Nie jes tem. Są o k ro p n e. Zało żę s ię, że n o g i s ię w n ich p o cą. – Co za ró żn ica, i tak teg o n ie wid ać.

– J a zau ważę ró żn icę, jak d o jd ziemy d o d o mu i je zd ejmies z. Są o k ro p n e. – Ej, tak w o g ó le to właś n ie ch ciałam z to b ą o ty m p o ro zmawiać. – O czy m? – O p o k o ju , ws p ó łlo k ato rach … Po my ś lałam s o b ie, że mo że w p rzy s zły m ro k u mo g ły b y ś my mies zk ać razem. J eś li ch ces z, to w Po u n d , d la mn ie to b ez zn aczen ia. Cath zatrzy mała s ię i s p o jrzała n a s io s trę. Wren s zła jes zcze p rzez mo men t, zan im s ię zo rien to wała, p o tem tak że p rzy s tan ęła. – Ch ces z ze mn ą mies zk ać? – s p y tała Cath . Wren b y ła tro ch ę zd en erwo wan a. Wzru s zy ła ramio n ami. – Tak . J eś li ty też ch ces z. J eś li ju ż s ię n a mn ie n ie g n iewas z o … to ws zy s tk o . – Nie g n iewam s ię – o d p arła Cath . Przy p o mn iała s o b ie ten d zień zes złeg o lata, g d y Wren jej o zn ajmiła, że n ie ch ce z n ią mies zk ać. Cath n ig d y wcześ n iej n ie czu ła s ię tak zd rad zo n a. Prawie n ig d y . – Nie g n iewam s ię – p o wtó rzy ła, ty m razem z p rzek o n an iem. Wren wy k rzy wiła lek k o u s ta i wd ep n ęła w k ału żę międ zy n imi. – To d o b rze. – Ale n ie mo g ę – d o d ała Cath . Wren zamarła. – J ak to ? – Ob iecałam ju ż Reag an , że zamies zk am z n ią. – Ale p rzecież Reag an cię n ie zn o s i. – Co ? Niep rawd a. Dlaczeg o tak mó wis z? – Bo jes t d la cieb ie p o d ła. – Tak i ma s ty l b y cia. Tak n ap rawd ę ch y b a jes tem jej n ajlep s zą p rzy jació łk ą. – Ach tak – p o wied ziała Wren . Wy d awała s ię tak a d ro b n a. Cath n ie wied ziała, co p o wied zieć… – Ale mo ją n ajlep s zą p rzy jació łk ą jes teś ty – rzek ła zak ło p o tan a. – No wies z, wb u d o wan ą, n a całe ży cie. Wren p o k iwała g ło wą. – Wiem… No d o b rze, w p o rząd k u . Po win n am s ię b y ła s p o d ziewać, że zn ó w razem zamies zk acie. – Ru s zy ła p rzed s ieb ie, a Cath p o d ąży ła za n ią. – A co z Co u rtn ey ? – Przen o s i s ię d o s ied zib y Delta Gamma. – Ach , zap o mn iałam, że s ię s tarała tam d o s tać.

– Ale n ie z teg o p o wo d u cię p o p ro s iłam – tłu maczy ła Wren , jak b y u ważała, że n ależy to wy jaś n ić. – Po win n aś s ię p rzen ieś ć d o Po u n d . M o g łab y ś zamies zk ać n a n as zy m p iętrze. M ó wię p o ważn ie. Wren s ię u ś miech n ęła i ro zp ro s to wała ramio n a, o d zy s k u jąc wig o r. – Pewn ie, w s u mie czemu n ie? J es t b liżej d o cen tru m k amp u s u . Cath ws k o czy ła d o n as tęp n ej k ału ży z tak im imp etem, że o b ry zg ała Wren aż p o u d a. Wren o d s k o czy ła z p is k iem – d la teg o wid o k u warto b y ło całk o wicie p rzemo czy ć s o b ie b u ty .

*** – Na miło ś ć M o rg ian y , Simo n , p o czek aj! – Pen elo p e wy ciąg n ęła ręk ę, d o ty k ając jeg o p iers i. Ro zejrzała s ię p o u p io rn ie o ś wietlo n y m p o d wó rzu . – Są in n e s p o s o b y wy d o s tan ia s ię p rzez p ło n ącą b ramę. Frag men t ro zd ziału 1 1 p o wieś ci Simon Snow i trzecia brama, co p y rig h t © 2 0 0 4 b y Gemma T. Les lie

36

Cath p is ała ju ż o d czterech g o d zin , a g d y u s ły s zała p u k an ie d o d rzwi, p o czu ła s ię jak k to ś , k to s to i n a d n ie jezio ra i p atrzy p o d s ło ń ce. To b y ł Lev i. – Cześ ć – p rzy witała g o , zak ład ając o k u lary . – Dlaczeg o n ie n ap is ałeś ? Zes złab y m n a d ó ł. – Nap is ałem – o d p arł, cału jąc ją w czo ło . Wy jęła z k ies zen i telefo n . Dwa n ieo d eb ran e es emes y i jed n o p o łączen ie. M iała wy łączo n y d źwięk . – Przep ras zam. – Po k ręciła g ło wą. – Daj mi s ię ty lk o s p ak o wać. Lev i u s iad ł n a jej łó żk u i p atrzy ł n a n ią. J eg o wid o k , g d y tak o p ierał s ię o ś cian ę, p rzy wo ły wał ty le ws p o mn ień i czu ło ś ci, że Cath wd rap ała s ię n a n ieg o i zaczęła cało wać jeg o twarz. Uś miech n ął s ię i o to czy ł d łu g imi ramio n ami. – M as z jes zcze d u żo d o n ap is an ia? – Tak – p o wied ziała, g ład ząc p o liczk iem jeg o p o liczek . – Całe mn ó s two ro b o ty , zan im s ię p o ło żę. – A p o k azałaś ju ż co ś p ro fes o rce? Cath właś n ie zaczy n ała g ry źć g o w p o d b ró d ek , g d y o d s u n ęła s ię, p rzy g ląd ając s ię ś lad o m zęb ó w. – Co p rzez to ro zu mies z? – Czy o d d awałaś jej tek s t k awałek p o k awałk u , czy raczej czek as z, aż n ap is zes z cało ś ć d o k o ń ca? – Ale ja… p racu ję n ad Rób swoje. – Nie n o , wiem p rzecież – rzek ł z u ś miech em, g łas zcząc jej wło s y . – Ale zas tan awiałem s ię n ad two im zad an iem n a zajęcia z p is an ia. Ch ciałb y m, żeb y ś mi je p rzeczy tała, jak s k o ń czy s z. Cath u s iad ła n a łó żk u . Lev i n ie wy p u ś cił jej z rąk . – J a… ja teg o n ie zro b ię. – Nie ch ces z mi p rzeczy tać teg o o p o wiad an ia? J es t zb y t o s o b is te czy co ś tak ieg o ?

– Nie, n ie to . J a… p o p ro s tu n ie zamierzam teg o zro b ić. Lev i s p o ważn iał. Nie ro zu miał, o czy m mó wi. – Nie zamierzam g o n ap is ać. Po p ełn iłam b łąd , o b iecu jąc, że to zro b ię. J eg o ręce mo cn iej s ię zacis n ęły . – Niep rawd a, n ie p o p ełn iłaś . O czy m ty mó wis z? Nie zaczęłaś jes zcze? Od s u n ęła s ię tro ch ę, ws tała z łó żk a i p o s zła s p ak o wać lap to p a. – M y liłam s ię, g d y p o wied ziałam p ro fes o r Pip er, że p o trafię je n ap is ać. Nie p o trafię. Nie mam żad n eg o p o my s łu i to mn ie p rzeras ta. Nie wiem n awet, czy k ied y k o lwiek s k o ń czę Rób swoje. – Oczy wiś cie, że s k o ń czy s z. Po s łała mu o s tre s p o jrzen ie. – M am ty lk o d ziewięć d n i. Lev i wy d awał s ię zb ity z tro p u . I ch y b a tro ch ę u rażo n y . – M as z d wan aś cie d n i d o k o ń ca s emes tru . Ok o ło cztern as tu d n i d o mo jeg o wy jazd u d o Arn o ld i o ile wiem, całą res ztę ży cia n a s k o ń czen ie Rób swoje. Cath p o czu ła, jak tężeje jej twarz. – Niczeg o n ie ro zu mies z. – Więc mi wy jaś n ij. – Simon Snow i ósmy taniec wy ch o d zi za d ziewięć d n i. Lev i wzru s zy ł ramio n ami. – No i? – No i o d d wó ch lat n a to p racu ję. – Żeb y s k o ń czy ć Rób swoje? – Tak . I mu s zę s k o ń czy ć p rzed o ficjaln y m zak o ń czen iem s erii. – Dlaczeg o ? Czy Gemma Les lie wy zwała cię n a p o jed y n ek n a czas ? Cath wrzu ciła d o to rb y ład o wark ę z p o p lątan y m k ab lem. – Nie ro zu mies z teg o . Lev i wes tch n ął ze zło ś cią i p rzeczes ał p alcami wło s y . – M as z rację, n ie ro zu miem. Ręce Cath d rżały , g d y ws u wała je w ręk awy k u rtk i, a w zas ad zie g ru b eg o s wetra n a fu trzan ej p o d p in ce. – Nie mo g ę p o jąć, jak mo żes z p o raz d ru g i zmarn o wać te zajęcia – p o wied ział Lev i, mars zcząc czo ło ze zd en erwo wan ia. – J a mu s zę walczy ć o k ażd y s to p ień , zab iłb y m za d ru g ą s zan s ę z n iek tó ry ch p rzed mio tó w. A ty s o b ie tak p o p ro s tu

rezy g n u jes z, b o n ie mas z o ch o ty p is ać, b o wy zn aczy łaś s o b ie jak iś deadline i n ic p o za ty m n ie wid zis z. – Nie ch cę o ty m ro zmawiać. – W o g ó le n ie ch ces z ro zmawiać. – M as z rację. Nie mam teraz czas u , żeb y s ię z to b ą k łó cić. Po wied ziała to w złej ch wili. Lev i s p o jrzał n a n ią, d o tk n ięty d o ży weg o . Cath s zu k ała jes zcze s łó w, b y p o wied zieć to in aczej, ale ws zy s tk o , co p rzy ch o d ziło jej d o g ło wy , b y ło b ezn ad ziejn e. – M o że p o win n am tu d ziś zo s tać. Omió tł ją s p o jrzen iem. Ch ło d n iejs zy m, n iż k ied y k o lwiek mo g ła s ię s p o d ziewać. Po międ zy b rwiami o d zn aczały s ię mu d wie g łęb o k ie b ru zd y . – Do b rze – o d p arł, ws tając. – Do zo b aczen ia za d ziewięć d n i. Wy s zed ł, zan im zd ąży ła wy jąk ać: – Co !? Nie zamierzała ws zczy n ać d ziewięcio d n io wej k łó tn i. Ch ciała ty lk o wy rwać d la s ieb ie d zis iejs zy wieczó r. Nie miała czas u n a p o czu cie win y z p o wo d u zajęć z p is an ia. Na s amą my ś l o ty m g łu p im o p o wiad an iu cała s ię jeży ła. Po ło ży ła s ię n a łó żk u i zaczęła p łak ać. J ej p o d u s zk a n ie p ach n iała ju ż Lev im. W o g ó le n iczy m n ie p ach n iała. On n ie ro zu miał. Że g d y wy jd zie o s tatn ia k s iążk a o Simo n ie, to b ęd zie k o n iec. Ko n iec ws zy s tk ieg o . Całeg o teg o two rzen ia i p rzetwarzan ia. Gemma T. Les lie b ęd zie miała o s tatn ie s ło wo i b as ta. A ws zy s tk o , co Cath b u d o wała p rzez o s tatn ie d wa lata, p o zo s tan ie jed y n ie ś wiatem altern aty wn y m. Oficjaln ie n iezg o d n y m… M y ś l ta s p rawiła, że zaczęła s zlo ch ać żało ś n ie w p o d u s zk ę. Tak jak b y zd ążen ie p rzez G.T.L. miało jak iek o lwiek zn aczen ie. Tak jak b y Cath n ap rawd ę mo g ła s p rawić, że Baz i Simo n ży lib y „d łu g o i s zczęś liwie”. „So rry , Gemma, d o cen iam twó j p o my s ł, ale ch y b a ws zy s cy s ię zg o d zimy , że to s ię miało zak o ń czy ć w in n y s p o s ó b ”. To n ie b y ł wy ś cig . Gemma T. Les lie n ie wied ziała n awet, że Cath is tn ieje. I d zięk i Bo g u . A jed n ak … g d y Cath zamy k ała o czy , wid ziała jed y n ie Baza i Simo n a. A w g ło wie s ły s zała wy łączn ie ich g ło s y . Należeli d o n iej, o d zaws ze. Ko ch ali s ię, b o o n a w to wierzy ła. Po trzeb o wali jej, b y ws zy s tk o s p ro s to wała. Po trzeb o wali jej, b y ich p o p ro wad ziła.

Baz i Simo n b y li w jej g ło wie. Lev i b y ł w jej b rzu ch u . Lev i, k tó ry g d zieś zn ik n ął. Za d ziewięć d n i ws zy s tk o s ię s k o ń czy . Za d wan aś cie d n i Cath n ie b ęd zie ju ż s tu d en tk ą p ierws zeg o ro k u . A za cztern aś cie… „Bo że, ale ze mn ie id io tk a!” Czy zaws ze ju ż b ęd zie tak g łu p ia? Do k o ń ca s wo jeg o żało s ​n eg o ży cia? Cath p łak ała, aż p o czu ła, że to n ie ma ju ż s en s u , i ws tała, b y n ap ić s ię wo d y . Gd y o two rzy ła d rzwi, zo b aczy ła, że Lev i s ied zi n a p o d ło d ze, s k u lo n y , z p o d k u rczo n y mi n o g ami. Wy s zła n a k o ry tarz, a o n p o d n ió s ł wzro k . – J es tem s tras zn ie g łu p i – p o wied ział. Cath p ad ła o b o k n ieg o n a p o d ło g ę i p rzy tu liła g o . – Nie wierzę, że to p o wied ziałem – p rzy zn ał. – Nie mo g ę b ez cieb ie wy trzy mać n awet d ziewięciu g o d zin . – Nie, mas z rację – o d p arła Cath . – Zach o wu ję s ię jak wariatk a. To ws zy s tk o jes t s zaleń s twem. I n awet n ie d zieje s ię n ap rawd ę. – Nie o to mi ch o d ziło . To jes t p rawd ziwe. M u s is z s k o ń czy ć p is ać. – Tak – zg o d ziła s ię, cału jąc g o w miejs ce, w k tó ry m p rzerwała to ro b ić. – Ale n ie d zis iaj. M iałeś rację. M am czas . Zaczek ają n a mn ie. – Ws u n ęła mu ręce p o d k u rtk ę. Ch wy cił ją za ramio n a. – Ró b , co mu s is z zro b ić. Ty lk o p o zwó l mi b y ć w p o b liżu p rzez n as tęp n e d wa ty g o d n ie, d o b rze? Sk in ęła g ło wą. Cztern aś cie d n i. Z Lev im. A p o tem o p ad n ie k u rty n a.

*** – By ć mo że walk a n ie jes t ro związan iem – p o wied ział Simo n . – Co ? – Baz o p ierał s ię o p ień d rzewa i p ró b o wał złap ać o d d ech . Wło s y zwis ały mu w lep k ich s trąk ach , a twarz u mazan a b y ła b ło tem i k rwią. Simo n n ajp ewn iej wy g ląd ał jes zcze g o rzej. – Nie mo żes z s ię teraz p o d d ać – d o d ał i p rzy ciąg n ął g o d o s ieb ie g wałto wn ie, ch wy tając za s p rzączk i p rzy p elery n ie. – Nie p o zwo lę ci n a to . – Nie mam zamiaru s ię p o d d awać – o zn ajmił Simo n . – Ty lk o … mo że walk a n ie jes t ro związan iem. W two im p rzy p ad k u n ie b y ła. Baz u n ió s ł b rew ze zd ziwien ia. – Zamierzas z s ię mig d alić z Szaro b u rem? Czy tak i mas z p lan ? Bo wies z, o n ma jed en aś cie lat i wy g ląd a d o k ład n ie tak jak ty s am. Więc b y ło b y to zarazem p ró żn e i zb o czo n e, n awet jak n a cieb ie, Sn o w. Simo n zd o b y ł s ię n a p ars k n ięcie ś miech em i mo cn o ch wy cił Baza za k ark . – Nie wiem, co zro b ię. Ale mam ju ż d o ś ć walk i, Baz. J eś li teg o n ie p rzerwiemy , wk ró tce n ie b ęd zie d la k o g o walczy ć. Frag men t Rób swoje, Simonie, o p u b lik o wan y w k wietn iu 2 0 1 2 ro k u p rzez au to rk ę Fan Fix x .n et M ag icath

37

– Cath er. – M h m. – Ws tawaj. – Nie. – Tak . – Dlaczeg o ? – Bo mu s zę iś ć d o p racy . J eś li wk ró tce n ie wy jd ziemy , to s ię s p ó źn ię. Cath o two rzy ła o czy . Lev i zd ąży ł ju ż wziąć p ry s zn ic i wło ży ć g o ty ck ie ciu ch y . Pach n iał my d łem. – M o g ę tu zo s tać? – Tu taj? – Tak . – Ale b ęd zies z tu u n ieru ch o mio n a. – Nie s zk o d zi. Lu b ię tu b y ć, p o za ty m i tak b ęd ę ty lk o p is ać. Uś miech n ął s ię. – Do b rze. Przy n io s ę jak iś o b iad , jak wró cę… A ty w ty m czas ie n ap is z ws zy s tk ie s ło wa – p o wied ział, cału jąc ją w czo ło . – I p o zd ró w o d e mn ie Baza i Simo n a. Po my ś lała, żeb y jes zcze s o b ie p o s p ać, ale n ie d ała rad y . Ws tała więc i p o s zła p o d p ry s zn ic (i p ach n iała teraz jak Lev i). Ucies zy ła s ię, że n ie s p o tk ała n ik o g o n a k o ry tarzu . Co n ajmn iej jed n a o s o b a b y ła w d o mu , b o k to ś p u s zczał mu zy k ę. Wró ciła n a g ó rę. Zes zła n o c b y ła ciep ła, więc s p ali p rzy o twarty ch o k n ach , ale teraz p o g o d a s ię zmien iła i zro b iło s ię zd ecy d o wan ie zb y t ch ło d n o , zwłas zcza d la k o g o ś z mo k ry mi wło s ami. Wzięła lap to p a i ws u n ęła s ię p o d k o łd rę, o p atu lając s ię n ią s zczeln ie, b o mimo ws zy s tk o n ie ch ciała zamy k ać o k ien . Wcis n ęła g u zik i czek ała, aż k o mp u ter s ię włączy . Otwo rzy ła n o wy d o k u men t Wo rd a i p atrzy ła, jak k u rs o r n a n ią mru g a. W ek ran ie wid ziała s wo je o d b icie. Dzies ięć ty s ięcy s łó w; n ie mu s iały b y ć n awet d o b re. Po za n ią p rzeczy ta to ty lk o jed n a o s o b a. Nieważn e n awet, g d zie zaczn ie, p o d waru n k iem, że zamierza s k o ń czy ć.

Zaczęła p is ać. Sied ziałam n a s ch o d k ach za d o mem. Nie… Sied ziała n a s ch o d k ach za d o mem. Każd e s ło wo b y ło ciężk ie i ran iło ją, jak b y wy ry wała je s o b ie k o lejn o , jed n o p o d ru g im, z żo łąd k a. Nad ich g ło wami p rzelaty wał s amo lo t i ws zy s tk o b y ło n ie tak , całk o wicie n ie tak . J ej s io s tra tak że zd awała s o b ie z teg o s p rawę, b o ś cis n ęła jej d ło ń , jak b y o b ie miały zn ik n ąć, g d y b y teg o n ie zro b iła. Nie b y ł to d o b ry tek s t, ale p rzy n ajmn iej b y ł. Cath zaws ze g o mo g ła p o tem p o p rawić. Na ty m właś n ie p o leg ało p ięk n o wy rzu can ia z s ieb ie mas y s łó w – im ich b y ło więcej, ty m b ard ziej traciły n a warto ś ci. Stras zn ie p rzy jemn ie b ęd zie d o n ich wró cić i p o wy cin ać ws zy s tk o , co zb ęd n e, w fazie red ak cji. Samo lo t, o s p ale p rzes u wając s ię p o n ieb ie, leciał tak n is k o , że mo żn a b y ło p o my ś leć, że wy b iera s o b ie d ach , n a k tó ry m zaraz wy ląd u je. Sły s zały p racę s iln ik a; d źwięk ten wy d awał s ię b liżs zy n iż k rzy k i d o b ieg ające z d o mu . J ej s io s tra wy ciąg n ęła ręk ę d o g ó ry , jak g d y b y mo g ła d o tk n ąć mas zy n y . J ak g d y b y mo g ​ł a ją ch wy cić. Dziewczy n k a ś cis n ęła d ru g ą ręk ę s io s try , p ró b u jąc zak o twiczy ć ją n a s ch o d k ach . „J eś li o d ejd zies z – p o my ś lała – p ó jd ę za to b ą”. Czas ami p is an ie jes t jak zb ieg an ie z g ó rk i. Palce zo s tają n a k lawiatu rze, tak s amo jak n o g i zo s tają w ty le, n ie n ad ążając za res ztą ciała. Cath b ieg ła i b ieg ła, zo s tawiając za s o b ą s zlak ch ao ty czn y ch s łó w i k iep s k ich p o ró wn ań . Czas ami d rżała jej b ro d a. Czas ami o cierała o czy ręk awem s wetra. Kied y zro b iła s o b ie p rzerwę, b y ła b ard zo g ło d n a i tak b ard zo ch ciało jej s ię s ik ać, że led wie d ała rad ę zejś ć d o łazien k i n a trzecim p iętrze. W p lecak u Lev ieg o zn alazła b ato n ik p ro tein o wy , wró ciła d o łó żk a i p is ała d alej, aż u s ły s zała jeg o k ro k i n a s ch o d ach . Zamk n ęła k o mp u ter, zan im o two rzy ły s ię d rzwi. A n a wid o k jeg o u ś miech u zap iek ły ją o czy .

– Przes tań p o d s k ak iwać – rzu ciła Wren . – Przez cieb ie wy g ląd amy jak n erd y .

– Właś n ie – p o p arła ją Reag an z p rzek ąs em. – Właś n ie p rzez to wy g ląd amy jak n erd y , p rzez to two je p o d s k ak iwan ie. Lev i u ś miech n ął s ię d o Cath . – Przep ras zam, atmo s fera zaczy n a mi s ię u d zielać. Na s wó j czarn y T-s h irt z d łu g im ręk awem zało ży ł jej czerwo n y , z n ap is em RÓB SWOJ E, i z jak ieg o ś p o wo d u wid o k Baza i Simo n a s p o g ląd ający ch z jeg o p iers i wy d ał s ię jej n iep o k o jąco s ek s o wn y . – Sp o k o – o d p arła. J ej też s ię u d zielało . Czek ali w k o lejce ju ż p o n ad d wie g o d zin y . W k s ięg arn i p u s zczan o mu zy k ę z filmó w o Simo n ie Sn o w i ws zęd zie b y ło p ełn o lu d zi. Cath ro zp o zn ała p arę o s ó b z p o p rzed n ich p remier; b y li tro ch ę jak b y czło n k ami k lu b u , k tó ry miał zjazd y co k ilk a lat. 2 3 :5 8 . Sp rzed awcy zaczęli wy k ład ać wielk ie p u d ła z k s iążk ami. Sp ecjaln e p u d ła, g ran ato we w zło te g wiazd y . Kiero wn iczk a k s ięg arn i miała n a s o b ie p elery n ę i n iewłaś ciwą s zp iczas tą czap k ę wied źmy (n ik t w Watfo rd n ie n o s ił s zp iczas ty ch czap ek ). Stan ęła n a k rześ le i s tu k n ęła w k as y mag iczn ą ró żd żk ą, k tó ra p rzy p o min ała raczej co ś , czy m mo g ła s ię p o s łu g iwać Dzwo n eczek . Cath wy wró ciła o czami. – Os zczęd źcie mi teg o s p ek tak lu – p o wied ziała Reag an . – M am ju tro eg zamin . Lev i zn ó w p o d s k ak iwał. Kiero wn iczk a ceremo n ialn ie o b s łu ży ła p ierws zą o s o b ę, a ws zy s cy w s k lep ie zaczęli b ić b rawo . Ko lejk a ru s zy ła d o p rzo d u i p o k ilk u min u tach Cath d o tarła d o k as y , a s p rzed awca wręczy ł jej k s iążk ę g ru b ą n a co n ajmn iej d zies ięć cen ty metró w. Ob wo lu ta p rzy p o min ała w d o ty k u ak s amit. Cath o d es zła o d k as y . Us iło wała p rzed rzeć s ię p rzez tłu m, ś cis ​k ając k s iążk ę o b u rącz. Na o k ład ce b y ł ry s u n ek Simo n a, k tó ry wzn o s i M iecz M ag ó w n a tle ro zg wieżd żo n eg o n ieb a. – O ran y , jes teś cała? – u s ły s zała czy jś g ło s . Lev ieg o ? – Ej… ty p łaczes z? Cath p o g ład ziła o k ład k ę, p rzes u wając p alcami p o wy p u k ły ch zło ty ch literach . Nas tęp n ie k to ś in n y wp ad ł n a n ią z imp etem, wcis k ając jej w b rzu ch eg zemp larz k s iążk i, a w zas ad zie d wa eg zemp larze. Cath p o d n io s ła wzro k d o k ład n ie wted y , g d y Wren o b ejmo wała ją ramien iem. – On e o b ie p łaczą – Cath u s ły s zała g ło s Reag an . – Nie mo g ę n a to p atrzeć. Cath tak że o b jęła s io s trę.

– Nie wierzę, że to ju ż n ap rawd ę k o n iec – s zep n ęła. Wren p rzy tu lała ją mo cn o i p o k ręciła g ło wą. Też p łak ała. – Nie b ąd ź tak a melo d ramaty czn a, Cath – ro ześ miała s ię o ch ry p le. – To s ię n ig d y n ie s k o ń czy … Przecież to Simo n .

*** Simo n p o d s zed ł d o Szaro b u ra. J es zcze n ig d y n ie b y ł tak b lis k o n ieg o . Led wie mó g ł zn ieś ć żar i s iłę p rzy ciąg an ia. M iał wrażen ie, jak b y Szaro b u r ch ciał wy rwać mu s erce i wy s s ać ws zy s tk ie my ś li. – Stwo rzy łem cię z n ien as y cen ia – p o wied ział Simo n . – Z mo jeg o g ło d u mag ii. – Two ją mo cą. Simo n wzru s zy ł ramio n ami, co b y ło n ad lu d zk im wy s iłk iem w o b ecn o ś ci Szaro b u ra i p rzy ciś n ien iu , jak ie p o wo d o wał. Całe s wo je ży cie, a ju ż n a p ewn o o s tatn ie o s iem lat Simo n s tarał s ię zd o b y ć mo c i s p ro s tać s wemu p rzezn aczen iu , jak im b y ło zo s tan ie czaro d ziejem, b y ć mo że jed y n y m, k tó ry b y łb y w s tan ie p o k o n ać Po d s tęp n eg o Szaro b u ra. A p rzez to jed y n ie p o d s y cał mo c Szaro b u ra. Simo n zro b ił o s tatn i k ro k d o p rzo d u . – Ale n as y ciłem ju ż g łó d . Frag men t ro zd ziału 2 7 p o wieś ci Simon Snow i ósmy taniec, co p y rig h t © 2 0 1 2 b y Gemma T. Les lie

38

To b y ł jej o s tatn i d zień w ak ad emik u Po u n d Hall. W jej p o k o ju b y ł ch ło p ak . A k o n k retn ie w jej łó żk u , zajmu jąc więcej miejs ca n iż p rzewid zian a d la n ieg o p o ło wa i wy jad ając res ztk ę jej mas ła o rzech o weg o . Wy jął ły żk ę z u s t. – Od d ałaś tek s t? – Ws u n ęłam p o d d rzwiami. Ale wy ś lę też e-mailem, n a ws zelk i wy p ad ek . – Przeczy tas z mi g o ? – Ph i. – Cath wy jęła z to rb y Ósmy taniec i rzu ciła n a łó żk o . – Prio ry tety – p o wied ziała. – Po s u ń s ię. Lev i zmars zczy ł n o s i p ró b o wał zlizać mas ło o rzech o we z zęb ó w. Cath s ztu rch n ęła g o w ramię. – Po s u ń s ię. – Z u ś miech em o p arł s ię n a jej p o d u s zce, g es tem ws k azu jąc miejs ce p o międ zy s wo imi zg ięty mi n o g ami. Umo ś ciła s ię tam, a o n o b jął ją o d ty łu ramio n ami i mo cn o p rzy tu lił. Czu ła jeg o b ro d ę z ty łu s wo jej g ło wy . – Czy właś n ie wy cieras z mas ło o rzech o we w mo je wło s y ? – Zap o b ieg awczo . Gd y b y m ci p o tem wk leił we wło s y g u mę d o żu cia, to b y s ię n ie p rzy k leiła. Otwo rzy ła k s iążk ę i o d n alazła miejs ce, w k tó ry m p rzerwali. Ks iążk a b y ła o g ro mn a. Czy tali ją o d d wó ch d n i, z p rzerwami n a n au k ę i eg zamin y , a zo s tało im jes zcze cztery s ta s tro n . Przed n imi b y ł ty lk o jed en ws p ó ln y week en d , więc Cath zamierzała czy tać, d o p ó k i s tarczy jej p ary w p łu cach . – Nie wierzę, że jes zcze n ik t mi n ie zd rad ził zak o ń czen ia – p o wied ziała. – J a ci za to zd rad zę, że p lan o wałem cię p ó źn iej p o zb awić o d zien ia. – By łam n a lu n ch u z Wren i cztery razy o mal s ię n ie wy g ad ała. Bo ję s ię wejś ć d o n etu , cały Fan Fix x aż h u czy o d k o men tarzy . – J a s o b ie zro b iłem zn aczek p rzy p in an y d o fartu ch a: NIE M ÓWCIE M I, J AK SIĘ SKOŃCZYŁ SIM ON SNOW. – M o że p o win n am s o b ie co ś tak ieg o n ap is ać n a czo le?

– M o g ę ci p o mó c, p o ty m, jak cię ju ż ro zb io rę… – Pamiętas z, g d zie s k o ń czy liś my ? Zak ład k a mi wy p ad ła. – Stro n a trzy s ta d ziewiętn aś cie. Szaro b u r n as tawił wo d o łak i p rzeciw s zk o le i p ełzały d o k o ła, s tro s ząc p łetwy , mo cząc ws zy s tk o i s zczerząc k ły n a mło d s ze d zieci. A wted y Pen elo p e, n as za b o h aterk a, rzu ciła zak lęcie, k tó re s p rawiło , że s p ad ł d es zcz s reb ra. – Wy d aje mi s ię, że to Baz rzu cił to zak lęcie. – Tak , ale Pen elo p e s ię p rzy g ląd ała. By ła n iezwy k le p o mo cn a. – Zatem s tro n a trzy s ta d ziewiętn aś cie – p o wied ziała Cath . – J es teś g o to wy ? Lev i u mo ś cił s ię, k ilk a razy p o cało wał Cath w s zy ję, n as tęp n ie ją u g ry zł, aż wres zcie ś cis n ął k o lan ami. – Go to wy . Cath wy o b raziła s o b ie, że Lev i zamy k a o czy , i o d ch rząk n ęła. Sreb ro o d b ijało s ię jak rtęć o d s k ó ry Simo n a, ale p rzy wierało d o fu tra wo d o łak a. W żó łty ch o czach b es tii p o jawiły s ię s talo wo s zare lin ie, n as tęp n ie p o twó r o s łab ł i ru n ął n a ziemię. Simo n złap ał o d d ech i ro zejrzał s ię wo k ó ł. Ws zy s tk ie wo d o łak i p ad ły , a Pen elo p e zag an iała mło d s ze d zieci d o wzg lęd n ie b ezp ieczn ej fo rtecy . Bas il wielk imi s u s ami zb liżał s ię d o n ieg o p o trawie, s trzep u jąc s reb ro ze s wej czarn ej p elery n y . Nie zad ał s o b ie n awet tru d u , b y u k ry ć k ły ; Simo n wid ział je z d alek a. Ch wy cił mo cn iej ręk o jeś ć M iecza M ag ó w i u n ió s ł g o w g eś cie o s trzeżen ia. Baz zatrzy mał s ię p rzed n im i wes tch n ął: – Dałb y ś ju ż s p o k ó j, Sn o w. Simo n p o d n ió s ł miecz wy żej. – Nap rawd ę my ś lis z, że ch cę z to b ą walczy ć? – s p y tał Baz. – W tej ch wili? – A czy m s ię n ib y ta ch wila ró żn i o d k ażd ej in n ej? – Ty m, że teraz jes teś my w s tan ie wo jn y . I p rzeg ry wamy . Ty p rzeg ry was z… ch o ć raz. Ale n ie jes t to an i w p o ło wie tak s aty s fak cjo n u jące, jak my ś lałem. Simo n ch ciał p ro tes to wać, p o wied zieć, że wcale n ie p rzeg ry wa, że n ie mo że s o b ie p o zwo lić n a p rzeg ran ie tej b itwy , ale n ie d ał rad y . Ob awiał s ię, w g ru n cie rzeczy b y ł p rzerażo n y , że Baz ma rację. – Czeg o ch ces z, Baz? – zap y tał p o d ejrzliwie, o p u s zczając miecz.

– Ch cę ci p o mó c. Simo n s ię ro ześ miał i o tarł twarz ręk awem. Na twarzy zo s tały s mu g i k rwi i s reb ra. – Nap rawd ę? Wy b aczy s z mi, mam n ad zieję, jeś li ci n ie u wierzę, b io rąc p o d u wag ę to , że p rzez o s tatn ie o s iem lat p ró b o wałeś mn ie zab ić. – Nie s ąd zis z, że g d y b y m n ap rawd ę ch ciał to zro b ić, ju ż d awn o b y ś n ie ży ł? – Baz u n ió s ł ciemn e b rwi. – Nie jes tem aż tak n ieu d o ln y . Przeważn ie ch ciałem ci ty lk o u p rzy k rzy ć ży cie… i o d b ić d ziewczy n ę. Palce Simo n a zacis n ęły s ię n a ręk o jeś ci. Baz zb liży ł s ię o k ro k . – Sn o w, jeś li teraz p rzeg ras z, ws zy s cy p rzeg ramy . M o że i ch ciałb y m ś wiata b ez cieb ie – i b ez two jeg o o jca ty ran a – ale n ie ch cę ś wiata p o zb awio n eg o mag ii. A jeżeli Szaro b u r wy g ra… Simo n u ważn ie s tu d io wał p o ważn ą, b lad ą twarz Baza i jeg o h ip n o ty zu jące s zare o czy . Czas em my ś lał, że zn ał te o czy lep iej n iż włas n e… Lev i s ię zaś miał. – Ćś ś ś ś – s k arciła g o Cath . – Nie wierzę, że to s ię d zieje… … czas em my ś lał, że p o trafi czy tać z twarzy s weg o wro g a lep iej n iż jak iejk o lwiek in n ej. Lep iej n awet n iż z twarzy Ag ath y . – Po zwó l mi s o b ie p o mó c – p o wied ział Baz. W jeg o g ło s ie b rzmiało co ś , czeg o Simo n n ie ro zp o zn awał. Szczero ś ć? Wrażliwo ś ć? Simo n s zy b k o p o d jął d ecy zję. (Zaws ze tak ro b ił). Sk in ął g ło wą i s ch o wał miecz d o p o ch wy . Nas tęp n ie wy tarł d ło ń w jean s y i wy ciąg n ął ją d o Baza. Baz wp atry wał s ię żarliwie w o czy Simo n a. Simo n zas tan awiał s ię, czy k ied y k o lwiek u d a im s ię p rzezwy cięży ć d awn ą wro g o ś ć, ich ws p ó ln ą p rzes zło ś ć. Za d u żo teg o b y ło , b y tak p o p ro s tu o ws zy s tk im zap o mn ieć. Ws zy s tk ie te k lątwy . Ws zy s tk ie czary . Ws zy s tk ie te ch wile, g d y rzu cali s ię n a ziemię, mio tając p ięś ciami i ró żd żk ami, łap iąc s ię za g ard ła… I wted y Baz p rzy jął jeg o d ło ń . Dwaj czaro d zieje, teraz ju ż d waj mło d zi mężczy źn i, u ś cis ​n ęli s o b ie d ło n ie, p rzez ch wilę czu jąc co ś n iezwy k le ważn eg o – n ić p o ro zu mien ia. – A co z Ag ath ą? – zap y tał Simo n , g d y ch wila ta min ęła, g d y ju ż p u ś cili s wo je ręce. Baz u ś miech n ął s ię s zero k o i ru s zy ł s tro my m zb o czem p o d g ó rę, w s tro n ę

zamk u . – Nie b ąd ź g łu p cem, Simo n . Nig d y n ie zrezy g n u ję z Ag ath y .

*** Kied y b awis z s ię z s io s trą w ch o wan eg o , o n a czas em n u d zi s ię i p rzes taje cię s zu k ać. I wted y zo s tajes z – p o d k an ap ą, w s zafie, p rzy k u cn ięta za k rzak iem b zu – i n ie ch ces z s ię p o d d ać, b o mo że o n a ty lk o g ra n a czas . Ale mo że ju ż s o b ie p o s zła… M o że teraz o g ląd a telewizję i wy jad a res ztę ch ip s ó w. Czek as z. Czek as z, aż zap o min as z n a co , aż zap o min as z, że is tn ieje co ś p o za b ezru ch em i cis zą. M ró wk a mo zo ln ie wd rap u je s ię n a two je k o lan o , a ty n awet n ie d rg n ies z. I wted y n ie ma ju ż zn aczen ia, czy o n a p o cieb ie p rzy jd zie – wy s tarcza ci s amo u k ry wan ie s ię. (Wy g ras z, jeś li n ik t cię n ie zn ajd zie, n awet jeś li n ik t cię n ie s zu k a). Kied y wy ch o d zis z zza k rzewu , to ty lk o d lateg o , że s ama teg o ch ces z. To jak p ierws zy o d d ech p o d łu g im n u rk o wan iu . Gałązk i s trzelają p o d two imi s to p ami, a ś wiat jes t g o ręts zy i jaś n iejs zy . Go to wi czy n ie – n ad ch o d zę! Raz, d wa, trzy , za s ieb ie! Frag men t o p o wiad an ia Porzucone au to rs twa Cath er Av ery , zd o b y wczy n i Nag ro d y Stu d en ck iej w k ateg o rii I i II ro k , „Prairie Sch o o n er”, jes ień 2 0 1 2 ro k u

PODZIĘKOWANIA

Dzięk u ję, d zięk u ję, d zięk u ję ws zy s tk im, k tó rzy b y li d la mn ie d o b rzy , g d y p is ałam tę k s iążk ę, a s zczeg ó ln ie: Beth an y , k tó ra jes t ws p an iałą i n iezmo rd o wan ą p ierws zą czy teln iczk ą i cu d o wn ą p rzy jació łk ą – i d zięk i k tó rej ży cie i in tern et s tają s ię lep s ze. Fo res to wi, k tó ry mó wi o ty ch ws zy s tk ich p o s taciach , jak b y b y ły p rawd ziwy mi lu d źmi, i J ad e, k tó ra s ię n imi n ig d y n ie n u d zi. M o jej red ak to rce Sarze, k tó ra jes t p o p ro s tu zajeb is ta. Ws zy s tk im w wy d awn ictwie St. M artin ’s Pres s , k tó rzy ciężk o p raco wali, b y p o mó c mo im k s iążk o m zn aleźć czy teln ik ó w o raz p o mó c czy teln ik o m zn aleźć mo je k s iążk i. Po d zięk o wan ia n ależą s ię też: Ch ris to p h ero wi, k tó ry jes t n ieb y wały m ag en tem. Ro s ey i Lad d ie, d zięk i k tó ry m jes tem s zczęś liwa. I Kaio wi, k tó ry k aże mi p is ać. Po n ad to : p o s tan o wiłam n ap is ać tę k s iążk ę, p o ty m jak p rzeczy tałam mn ó s two (ale n ap rawd ę mn ó s two ) fan fik ó w. To d o ś wiad czen ie b ard zo mn ie zmien iło – wp ły n ęło n a mo je p o g ląd y o p is an iu i s n u ciu o p o wieś ci o raz p o mo g ło mi lep iej zro zu mieć mo ją włas n ą in ten s y wn ą relację ze ś wiatami fik cy jn y mi i p o s taciami. A zatem d zięk u ję Wam, że je p is zecie.

Ty tu ł o ry g in ału : Fangirl Co p y rig h t © 2 0 1 3 b y Rain b o w Ro well Co p y rig h t © fo r th e tran s latio n b y M ag d alen a Zieliń s k a Op iek a red ak cy jn a: Ag n ies zk a Urb an o ws k a Pro jek t o k ład k i: Olg a Grlic Ilu s tracje n a o k ład ce: No elle Stev en s o n Ad ap tacja o k ład k i n a p o trzeb y p o ls k ieg o wy d an ia: Eliza Lu ty Ad iu s tacja i k o rek ta: J o an n a M ik a

ISBN 9 7 8 -8 3 -7 5 1 -5 7 6 7 -3

www.moondrive.pl Zamó wien ia: Dział Han d lo wy , u l. Smo lk i 5 /3 0 2 , 3 0 -5 1 3 Krak ó w, tel. (1 2 ) 4 2 7 1 2 0 0 Zap ras zamy d o k s ięg arn i in tern eto wej Wy d awn ictwa Zn ak , w k tó rej mo żn a k u p ić k s iążk i Wy d awn ictwa Otwarteg o : www.zn ak .co m.p l

Plik o p raco wał i p rzy g o to wał Wo b lin k

wo b lin k .co m