Ang Maikling Kuwento 1kv

Ang Maikling Kuwento Ang maikling kuwento ay isang makabagong sangay ng panitikan na sadyang kinakathang masining upang madaling pumasok sa isip at damdamin ng magbabasa ang isang pangyayari sa buhay na inilalarawan sa kuwento. Mga bahagi at sangkap o elemento ng maikling kuwento Ang maikling kuwento ay may simula, gitna at katapusan. Sa simula matatagpuan ang tatlong mahahalagang sangkap o elemento: ang tauhan na ipinakikilala ayon sa kaanyuan o papel na gagampanan, halimbawa, ang bida at kontrabida; ang tagpuan na pangyayarihan ng aksyon o insidente na naghahayag ng panahon, halimbawa, kung taginit, tag-ulan, oras at lugar, at ang sulyap sa suliranin, na magpapahiwatig sa magiging problemang kakaharapin ng pangunahing tauhan o ng tanging tauhan. Sa gitna, tatlo rin ang sangkap. Ito ay ang sumusunod: ang saglit na kasiglahan, na nagpapakita sa panandaliang pagtatagpo ng mga tauhang nasasangkot sa problema; ang tunggalian na tahasan nang nagpapakita ng labanan o pakikibaka ng tanging tauhang inilalahad at ito ay maaaring ang kanyang pakikipagtungali sa sarili, sa kapwa, sa kalikasan; at ang kasukdulan, ang pinakamadulang bahagi ng kuwento kung saan iikot ang kahihinatnan ng tanging tauhan, kung ito ay kasawian o tagumpay. Sa wakas naman matatagpuan ang kakalasan at ang kinatapusang sangkap. Sa kakalasan mababatid ang kamalian o kawastuan ng mga di-inaasahang naganap na pagbubuhol na dapat kalagin. Mababatid naman sa katapusan ang magiging resolusyon ng kuwento at ito’y maaaring masaya o malungkot, pagkatalo o pagkapanalo ng pangunahing tauhan. May mga ibang kuwento na hindi na winawakasan at wala ang dalawang huling sangkap nito. Iniiwan na lamang itong bitin sa kasukdulan at hinahayaan na lamang ang magbabasang humatol o magpasya sa dapat na kahinatnan nito. Mapaghamon ang ganitong wakas sa isip ng mga mambabasa. Parang kabilang na rin sila sa mga saksi sa kuwento.

Maikling kuwento  

tl.wikipedia.org view original

Ang maikling kuwento - binaybay ding maikling kwento - ay isang maigsing salaysay hinggil sa isang mahalagang pangyayaring kinasasangkutan ng isa o ilang tauhan at may iisang kakintalan o impresyon lamang. Isa itong masining na anyo ng panitikan. Tulad ng nobela at dula, isa rin itong paggagad ng realidad, kung ginagagad ang isang momento lamang o iyong isang madulang pangyayaring naganap sa buhay ng pangunahing tauhan. Si Edgar Allan Poe ang tinuturing na "Ama ng Maikling Kuwento."

Paglalarawan

Bilang isang masining na panitikan,naglalahad ng isang pangyayari ang maikling kuwento. Hindi katulad ng nobela, hindi kahabaan ang pagsasalaysay sa maikling kwento, higit na kakaunti ang mga tauhan nito, mas mabilis ang paglalahad, at higit na matipid sa paggamit ng mga pananalita.

Layunin Bilang anyo ng panitikan, may layunin itong magsalaysay ng isang maselan at nangingibabaw na pangyayari sa buhay sa pangunahing tauhan, at nag-iiwan ng isang kakintalan sa isip ng mga mambabasa. Isa pa rin sa mga pangunahing layunin nito ang manlibang. Isa itong uri ng panitikan na nag-iiwan ng mga aral at kaisipan sa mambabasa.

Kayarian Bilang isang akdang pampanitikan, maaaring magsalaysay ng tuluy-tuloy ang maikling kwento ng isang pangyayari hango sa tunay na buhay; may isa o ilang tauhan lamang, sumasaklaw ng maikling panahon, may isang kasukdulan, at nag-iiwan ng kakintalan o impresyon sa isip ng mambabasa.

Mga Elemento 

Panimula- Dito nakasalalay ang kawilihan ng mga mambabasa. Dito rin kadalasang pinapakilala ang iba sa mga tauhan ng kwento.



Saglit na Kasiglahan- Nagpapakita ng panandaliang pagtatagpo ng mga tauhang masasangkot sa problema.



Suliranin- Problemang haharapin ng tauhan.



Tunggalian- May apat na uri: tao vs. tao, tao vs. sarili, tao vs. lipunan, tao vs. kapaligiran o kalikasan.



Kasukdulan- Makakamtan ng pangunahing tauhan ang katuparan o kasawian ng kanyang ipinaglalaban.



Kakalasan- Tulay sa wakas.



Wakas- Ito ang resolusyon o ang kahihinatnan ng kwento.



Tagpuan- nakasaad ang lugar na pinangyayarihan ng mga aksyon o mga insidente, gayundin ang panahon kung kailan naganap ang kuwento.



Paksang Diwa- pinaka kaluluwa ng maikling kwento.



kaisipan- mensahe ng kwento.



Banghay-pangyayari sa kwento.

Mga uri

May siyam na uri ng maikling kuwento: 

Sa kwento ng tauhan inilalarawan ang mga pangyayaring pangkaugalian ng mga tauhang nagsisiganap upang mabigyan ng kabuuan ang pag-unawa sa kanila ng isang mambabasa.



Sa kwento ng katutubong kulay binibigyang-diin ang kapaligiran at mga pananamit ng mga tauhan, ang uri ng pamumuhay, at hanapbuhay ng mga tao sa nasabing pook.



Sa kwentong bayan nilalahad ang mga kwentong pinag-uusapan sa kasalukuyan ng buong bayan.



Sa kwento ng kababalaghan pinag-uusapan ang mga salaysaying hindi kapanipaniwala.



Naglalaman ang kwento ng katatakutan ng mga pangyayaring kasindak-sindak.



Sa kwento ng madulang pangyayari binibigyang diin ang kapanapanabik at mahahalagang pangyayari na nakapagpapaiba o nakapagbago sa tauhan.



Sa kwento ng sikolohiko ipinadarama sa mga mambabasa ang damdamin ng isang tao sa harap ng isang pangyayari at kalagayan. Ito ang uri ng maikling kwentong bihirang isulat sapagkat may kahirapan ang paglalarawan ng kaisipan.



Sa kwento ng pakikipagsapalaran, nasa balangkas ng pangyayari ang interes ng kwento.



Nagbibigay-aliw at nagpapasaya naman sa mambabasa ang kwento ng katatawanan.

Tema

Mayroon mga pagkakaiba ang tema sa mensahe ng isang maikling kuwento. Ang tema ang pangkalahatang kaisipang nais palutangin ng may-akda sa isang maikling kwento. At ang kaisipang ito ang binibigyan ng layang maikintal sa isipang ng mga mambabasa. Maaaring maging tema ang mga sumusunod: palagay sa mga naganap na pangyayari sa lipunan, obserbasyon ng may-akda tungkol sa pag-uugali ng tao, paniniwala sa isang katotohanan o pilosopiyang tinatanggap ng tao sa buong daigdig sa lahat ng panahon, o ang dahilan ng pagkakasulat ng may-akda. Ang mensahe naman ang tuwirang pangangaral o pagsesermon ng manunulat sa mambabasa.

Mga Bahagi

Ito ang mga bahagi at ng sangkap ng isang maikling kuwento:

Simula Kabilang sa simula ang mga tauhan, tagpuan, at suliranin. Sa mga tauhan nalalaman kung sinu-sino ang magsisiganap sa kuwento at kung ano ang papel na gaganapan ng bawat isa. Maaaring bida, kontrabida o ang tauhan. Sa tagpuan nakasaad ang lugar na pinangyayarihan ng mga aksyon o mga insidente, gayundin ang panahon kung kailan naganap ang kuwento. At ang bahagi ng suliranin ang siyang kababasahan ng problemang haharapin ng pangunahing tauhan.

Gitna Binubuo ang gitna ng saglit na kasiglahan, tunggalian, at kasukdulan. Ang saglit na kasiglahan ang naglalahad ng panandaliang pagtatagpo ng mga tauhang masasangkot sa suliranin. Ang tunggalian naman ang bahaging kababasahan ng pakikitunggali o pakikipagsapalaran ng pangunahing tauhan laban sa mga suliraning kakaharapin, na minsan ay sa sarili, sa kapwa, o sa kalikasan. Samantalang, ang kasukdulan ang pinakamadulang bahagi kung saan makakamtan ng pangunahing tauhan ang katuparan o kasawian ng kanyang ipinaglalaban.

Wakas Binubuo ang wakas ng kakalasan at katapusan. Ang kakalasan ang bahaging nagpapakita ng unti-unting pagbaba ng takbo ng kuwento mula sa maigting na

pangyayari sa kasukdulan. At angkatapusan ang bahaging kababasahan ng magiging resolusyon ng kuwento. Maaring masaya o malungkot, pagkatalo o pagkapanalo. Gayunpaman, may mga kuwento na hindi laging winawakasan sa pamamagitan ng dalawang huling nabanggit na mga sangkap. Kung minsan, hinahayaan ng may-akda na mabitin ang wakas ng kuwento para bayaang ang mambabasa ang humatol o magpasya kung ano, sa palagay nito, ang maaring kahinatnan ng kuwento.

Deogracias Rosario  

tl.wikipedia.org view original

Si Deogracias A. Rosario Cruz ng katoliko o kwentas ay isinilang sa Tondo, Maynilanoong Oktubre 17, 1894. Nagsimulang magsulat noong 1915 sa Ang Demokrasya. Taong 1917naman ng magsimula siyang sumulat sa Taliba. Naging Pangulo siya ng Samahang Ilaw at Panitik, Kalipunan ng mga Kuwentista at Kalipunan ng mga Dalubhasa ng Akademya ng Wikang Tagalog. Siya ang kinilalang Ama ng Maikling Kuwentong Tagalog. Ayon sa mga kritiko, siya ang nagbigay ng tiyak na anyo sa maikling katha bilang isang uri ng kathang pampanitikan. Nakita sa kanyang mga akda ang palatandaan ng paghihimagsik sa kinamulatang tradisyon ng maikling kuwento. Sa ginawang pagsusuri ni Dr. Genoveva Edroza Matute, guro at kwentista sa mga akda ni Deogracias A. Rosario ay ganito ang kanyang sinabi: "Kadalasang ginagamit niya (Deogracias A. Rosario) bilang pangunahing tauhan ang mga alagad ng sining, bohemyo at kabilang sa mataas na lipunan; maliban sa ilan, iniiwasan niyang gumamit ng mga tauhang galing sa masa; at paulit-ulit na lumilitaw sa kanyang mga akda ang mga tauhang galing sa ibang bansa, ngunit sa pagbabalik sa tinubuang lupa ay nagiging makawika at makabayan". Ang ilan sa kanyang mga akda ay Ako'y Mayroong Isang Ibon, Ang Dalagang Matanda,Manika ni Tadeo, Aloha, Bulaklak ng Bagong Panahon at iba pa. Ang pinaka-obra maestra ni Rosario ay ang Aloha na kasama sa katipunang 50 Kwentong Ginto ng 50 Batikang Kwentista. Binawian ng buhay si Deogracias A. Rosario sa gulang na 42 noong Nobyembre 26, 1936.

Talambuhay ni Deogracias A. Rosario Ipinanganak noong 17 Oktubre 1894 sa Tondo, Maynila, si Deogracias A. Rosario ay ang Ama ng Maiikling Kwentong Tagalog sa bansa. Sumusulat din siya sa ilalim ng mga alyas na Rex, Delio, Dante A. Rossetti, Delfin A. Roxas, DAR, Angelus, Dario at Rosalino. Isa nang manunulat sa gulang na 13, una siyang nagsulat para sa “Ang Mithi”, isa sa tatlong naunang pahayagan sa bansa na nakatulong nang husto sa pag-unlad ng maikling kwentong Tagalog. Karera Naging manunulat siya ng "Ang Democracia" noong 1915 at nang kinalaunan ay nagsulat din siya para sa Taliba, na naglulunsad ng buwanang patimpalak para sa tula at maiikling kwento. Sa Taliba, tumaas ang kanyang posisyon bilang katulong ng patnugot at sa huli, ay naging patnugot. Nagsulat din siya para sa Photo News, Sampaguita at Lipang Kalabaw. Kasama sina Cirio H. Panganiban, Amado V. Hernandez, Arsenio R. Afan at iba pa, si Rosario ay isa sa mga pangunahing taga-ambag sa Liwayway. Naging myembro rin si Rosario ng iba't ibang asosasyon ng mga manunulat. Kabilang dito ay ang Kalipunan ng mga Kuwentista, Aklatang Bayan, Katipunan ng mga Dalubhasa at ang Akademya ng Wikang Tagalog. Nagsilbi siya bilang pangulo ng Ilaw at Panitik, na may mga prominenteng kasapi tulad nina T.E. Gener, Cirio H. Panganiban, at Jose Corazon de Jesus. Mga Ilang Akda ♥Dahil sa Pag-ibig ♥Ang Anak ng Kanyang Asawa ♥Ang Manika ni Takeo ♥Walang Panginoon ♥Dalawang Larawan ♥Ang Geisha ♥Bulaklak ng Inyong Panahon ♥Mga Rodolfo Valentino

Gumawa rin siya ng mga salin tulad ng: ♥Ang Puso ng Geisha ♥Ang Mapaghimagsik Nagsulat din si Rosario ng mga titik tae sa Tagalog ng ilang mga awit na binuo nina Nicanor Abelardo at Francisco Santiago. Kabilang sa mga kanta na ito ay ang “Mutya ng Pasig”, “Dignity of Lobot” (tagalog na bersyon), “Cancion Filipino”, “Sakali Man”, “Alma Mater Commencement Exercise” at “The Piece of Night”. Mga Gantimpala Pinangalanan ni Teodoro A. Agoncillo ang kanyang akda na, “Mayroon Akong Isang Ibon”, bilang isa sa pitong pinakamagandang maikling kwento na naisulat sa panahon ng Amerikano, noong 1932. Isang taon matapos nito, siya ang idineklarang pinakamagaling na manunulat ng maikling kwento para sa akda niyang “Aloha,aloha”. TEST By - Theodore Thomas The car turned sideways. It was then his mother began to scream. Robert Proctor was a good driver for so young a person. The turnpike curved gently ahead of him. Travel was light on this cool morning in May. He felt rested, but alert. He had been driving for two hours. The sun was bright but not glaring. The air smelled fresh and clean. He breathed in deeply. It was a good day for driving. He looked at the gray-haired woman sitting in the front seat with him. Her mouth was curved in a quiet smile. As she watched the trees and fields slip by on her side of the turnpike Robert Proctor looked back at the road. "Enjoying it, Mom?" he asked. "Yes, Robert." Her voice was as cool as the morning. He listened to the smooth purr of the engine. Up ahead he saw a big truck. It was spouting smoke as it sped along the turnpike. Behind it was a blue convertible, content to stay in line. Robert Proctor noted this and put it in the back of his mind. He was slowly overtaking the car and the truck. He would reach them in another minute or two. It was a good morning for driving. He pulled up and began to the blue convertible. Though his speed was a few miles an hour above the turnpike limit, his car was under perfect control.

The blue convertible suddenly swung out from behind the truck without warning. It struck his car near the right front fender. His car was knocked to the shoulder next to the turnpike median strip. Robert Proctor was too wise to slam on the brakes. He fought the steering wheel to hold the car on a straight path. The left wheels sank into the soft left shoulder. The car seemed to pull toward the left. If it kept going that way, it might cross the island and enter the lane carrying cars coming from the other direction. Robert held on to the steering wheel. Then the left front wheel struck a rock, and the tire blew out. The car turned sideways. It was then that his mother began to scream. As the car turned, it skidded part way out into the oncoming lanes. Robert Proctor fought the steering wheel to right the car. But the drag of the blown tire was too much. His mother's scream rang steadily in his ears. As he strained at the wheel, he wondered how a scream could go on so long. An oncoming car struck his car from the side, and spun him farther into the left-hand lanes. He was thrown into his mother's lap. She was thrown against the right door. It was locked and it held. With his left hand he grabbed the steering wheel. He pulled himself up. He turned the wheel to try to stop the spin so he could get his car out of traffic. His mother could not right herself. She lay against the door, her cry rising and falling with the spin of the car. The car began to slow down. In one of the spins, he twisted the wheel straight and headed down the left-hand lane. Before he could turn off the pike to safety, a car loomed ahead of him. The man at the wheel of that other car seemed unable to move. His eyes were wide and filled with fear. Beside him sat a girl with her head against the back of the seat. Soft curls framed her lovely face. She was asleep. It was not the fear in the man's face that reached Robert Proctor. It was the trust in the face of the sleeping girl. In a flash the two cars sped closer to each other. Robert Proctor had no time to change the direction of his car. The driver of the other car remained frozen at the wheel, Robert Proctor stared into the face of the sleeping girl. His mother's cry still sounded in his ears. He heard no crash when the two cars met head on at high speed. He only felt something push into his stomach. Then the world went gray. Just before darkness came, he heard the scream stop. He knew then that he had been hearing one single scream. It had only seemed to drag on and on. Robert Proctor seemed to be at the bottom of a deep black well. There was a spot of faint light in the far distance. He could hear the rumble of a voice. He tried to pull himself toward the light and the sound. But the effort was too great. He lay still and gathered his

strength to try again. The light grew brighter and the voice louder. When he tried again, he seemed to draw closer to the light and sound. He opened his eyes and looked at the man sitting in front of him. "You all right, son?" asked the man. He wore a blue uniform. His round face was familiar. Robert Proctor moved his head slowly. He discovered that he was lying back in a chair. He could move his arms and legs. He looked around the room. Then he ed. The man in the uniform saw the look in Robert's eyes. He said, "No harm done, son. You just took the last part of your driver's test." Robert Proctor looked at the man. Though he saw the man clearly, he seemed to see the faint face of the sleeping girl in front of him. The uniformed man went on talking. "We hypnotized you to make you think you were in an accident. We do it to everybody these days before they get their driver's license. Makes better drivers of them. Makes drivers more careful for the rest of their lives. it now? Coming in here and all?" Robert Proctor nodded, thinking of the sleeping girl. She never would have awakened. She would have gone from her light sleep to the dark sleep of death. Worst of all would have been his mother's death. The uniformed man was still speaking. "So you think you're all set now. If you still want a driver's license, sign this application and we'll see." Robert Proctor looked at the license application and signed it. He looked up to find two men in long white coats. They were standing one on each side of him. Somehow the sight of them made him angry. He started to speak but the uniformed man spoke first. "Sorry, son. You failed your license test. You're sick and need treatment." The two men lifted Robert Proctor to his feet. He said, "Take your hands off me. What is this?" The uniformed man said, "Nobody should want to drive a car after going through what you just went through. It should take months before you can even think of driving again. But you're ready to drive right now. Killing people doesn't seem to bother you. We can't let your kind run around loose any more. But don't you worry, son. They'll take good care of you. They'll fix you up." He nodded to the two men. They began to march Robert Proctor out. At the door he spoke. His voice was so full of pleading the two men paused. "You can't really mean this," he said. "I must still be dream- ing. This is all part of the test, isn't it?" The uniformed man said, "No, son, but you can try again later." They dragged Robert out the door, knees stiff, feet dragging. As they pulled, his rubber heels slid along the two grooves worn in the floor.