My Hart Klop Muffins 6to4

“Kyk waar jy loop, moroon!” Ek swaai om. Niemand noem my ’n moroon en stap weg met al sy tande nie. Beslis nie ’n grootbek in ’n groen bakkie vol duike nie. “Wie’s jou moroon?” skel ek en skop na sy wiel. “Kyk jy liewer waar jy ry, dofkop!” Hy swaai sy vuis deur die oop ruit. “Jy storm net oor die pad sonder om eens te kyk! Wat’s jou probleem, airhead?” Airhead? Nóú het hy te ver gegaan. Ek plak die stapel bokse voor die bakkie se neus neer en marsjeer na die venster. “As jy jou oë oopmaak en die kennisgewings lees, rotgesig, sal jy sien geen voertuie word hier toegelaat nie! Nie dat ’n mens hierdie ding ’n voertuig kan noem nie.” Hy leun op sy regterarm by die venster uit en lig sy sonbril. Dadelik begin my voete sweef. Ek oordryf nie, dis die ongelooflikste paar oë wat ek al in ’n menslike gesig gesien het. Gode, ja, engele selfs, was dalk al geseën met sulke stukkies hemel, maar geen gewone aardling nie. Van Aardt se stem bring my grond toe. “Katrina, sê jy’s jammer sodat ons kan loop!” Ek waai na hom met my hand. “Gaan weg, Art.” “Trina, die mark maak oor ’n halfuur oop!” Die engel in die groen bakkie rev die enjin. “Sê my, airhead, waar is die organiseerder van hierdie plek?” Hy is verdwaal. My engel is verdwaal. Wonderwerke gebeur nog. “Volg my,” sê ek, my stem aspris sexy en hees. “Ek sal jou gaan wys.” Ek buk oor, tel die bokse met geoefende grasie op en stap met swaaiende heupe voor die bakkie uit. Hopelik sien hy hoe perfek my nuwe skinny jeans om my boude span. Van Aardt is al besig om die gazebo op te slaan toe ek uiteindelik by ons staanplek onder die eikeboom aankom. Nog gloeiend ná my triomftog grawe ek

in ’n boks op soek na die pakkie skroewe waarmee ek die opslaantafel aanmekaar moet sit. “Ek het opgelet, Art, dat jy my weer eens Trina genoem het,” sê ek. “My naam, soos ek al oor en oor vir jou gesê het, is Kat. Kort en kragtig, om nie te praat van sexy, suave en gesofistikeerd nie.” Ek raak so meegevoer dat ek die skroewe laat val sonder om dit agter te kom. Van Aardt tel ’n houtbokkie van die gras af op en vou dit oop. “Ek sal dit dalk oorweeg om jou Kat te noem,” sê hy droogweg, “mits jy op jou beurt die naam gebruik wat ek verkies. My doopnaam is Van Aardt – dis die naam wat my ouers my gegee het – ek hou daarvan en dit pas by my.” Hy snuif effens en druk sy goueraambril terug op sy neus. “Maar Art klink net soveel beter,” sê ek terwyl ek hom help om die tafelblad op die bokkies te sit en die tafeldoek oor te gooi. “Art is – wel – arty.” “Trina, moenie so ’n idioot wees nie.” Van Aardt gryp die tafeldoek se punte en trek dit reg. “Lyk ek miskien kunstig? Lyk ek miskien soos ’n – Art?” Ek moet erken, nee. Van Aardt is kort en maer. Hy het stokkerige vaal hare en ’n gesig soos ’n hamster met ’n bril op. Hy lyk soos iets wat nie genoeg sonlig en skoon water kry nie. Iets wat sonneblomsade en appelstronke eet en onder ’n hoop skaafsels slaap. Maar hy is my beste, beste maat. Ek ken hom al van my geboorte af, eintlik van vóór my geboorte. Art-hulle woon langs ons en ons ma’s is beste vriendinne. Ek het Art se hamsterstemmetjie gehoor toe ek en hy nog in ons ma’s se boepies gelê en droom het. “Oukei, oukei,” gee ek teësinnig toe, “miskien lyk jy nie nou arty nie, maar mense verander. Image is alles, hoor. As jy kunstig lyk, dan kom die res vanself en . . .” Art praat my dood. “So jy probeer sê ek moet net kunstig lyk as ek kunstig wil wees? En dat ek kunstig sal wees indien ek kunstig lyk?” “H’m, so iets.” Soos altyd maak hy knope in my logika.

Ek gee die handgemaakte T-hemde wat te koop is een-een vir hom aan en hy pen dit vas aan die draad wat hy aan die agterkant van die gazebo gespan het. Daarna maak ek my geldsak om my lyf vas en vou die piekniekstoele oop. Heeltyd wens ek dat Art die onderwerp sal drop. Dit gebeur nie. Op sy gewone perfekte Afrikaans sê hy: “Kom ons volg die argument tot sy logiese uiteinde.” Hy frommel sy hamsterneus soos altyd wanneer hy weet hy’s op die wenpad. “Om iets te wees, moet jy soos daardie iets lyk, reg?” “Soort van.” Ek maak ’n ongeërgde gebaar. “Ipso facto, as iemand ’n dokter wil wees, het hy net ’n wit jas en ’n stetoskoop nodig?” “Dit sal help. Sal jy ’n dokter vertrou wat nié ’n wit jas aanhet nie?” Hy staar na my. “Natuurlik. Hoekom nie?” “Jy weet goed wat ek bedoel,” sê ek ergerlik. Van Aardt is die enigste mens wat ek ken wat my in ’n hoek kan dryf. Verlede jaar het die debatspan van die St. Kierans-meisieskool hulleself so vas gepraat dat hulle kaptein begin huil het. Natuurlik wil ek my doodlag wanneer hy dit aan iemand anders doen, maar ek haat dit as hy sy trieks op my uithaal. “So jy sê,” beur hy voort – baie soos ’n hamster op ’n oefenwiel – “ek moet net my naam na ‘Art’ verander om ‘kunstig’ te wees. Dan sal al die ander ‘kunstige’ dinge soos die lang hare, die oorbel en die gepynigde gesigsuitdrukking vanself volg. Dan sal ek soos ons ‘kunstige’ vriend daar oorkant lyk en ook wees.” Ek volg sy vinger en sien dat Hildegarde, die baasspelerige organiseerder van die kunsmark, haastig aangestap kom met hy-van-die-bakkie op haar hakke. Ek kan dit nie help nie, ek begin bewe. Hy-van-die-bakkie het net mooi alles wat ek in ’n ou soek. Lank, met goed gevormde bene gegiet in stywe swart jeans, en ’n swart T-hemp wat elke spier afteken. Donker ontwerperstoppels, ’n perfekte neus en hemelse oë voltooi die

prent. Hy het die gesig van ’n digter – en ek is betower. So betower dat ek met albei hande aan ons tafel moet vasklou terwyl ek my aan die visioen van manlike perfeksie vergaap. Te laat onthou ek presies hoe wankelrig ’n bokkietafel is, veral wanneer jy nie die skroewe ingesit het nie. Toe hy verbystap, só naby dat ek aan hom kan raak, gly die blad van die bokkies af en ek slaan neer met ’n stapel T-hemde bo-op my. Hy-van-die-bakkie grinnik. Ongelukkig kan ek nie sy volmaakte tande bewonder nie, want Van Aardt skreeu op my: “Jou flippen idioot, nou’s alles vol modder!” Ek word altyd aggressief wanneer ek verleë is. “Dis nie my skuld nie!” kap ek terug. “Dis jy wat nie die tafel behoorlik aanmekaargesit het nie!” “Katrina, mag ek jou daaraan herinner dat die tafel jou verantwoordelikheid is? Dis jóú tafel. Jý moet dit aanmekaar sit, nie ek nie.” Soos gewoonlik is hy reg. My pa het die kastig onfeilbare opslaantafel vir ons gemaak. Wel, het ek nuus vir hom! Stomend staan ek op en begin om die Themde op te tel. Ten minste is hulle skoon – Ma en tannie Ilse sit die T-hemde altyd in plastieksakkies – maar ek sal al die sakkies moet vervang. Die kuns- en vlytmark word elke Saterdag in die tuin voor die restaurant op die wynplaas, De Akker, gehou. ’n Stuk of dertig tafels word in twee sirkels op die gras oopgepak. Hy-van-die-bakkie het die oop plek oorkant ons gekry. Hy is besig om sy voorraad uit te pak en ek vrek om te weet wat hy verkoop. Dis netnet te ver om te kan sien wat daar aangaan. Weer skel Art my uit. “Trina, hou nou op om op jou tone te staan en rondkyk en help my om klaar te kry voor die mense kom!” Hy sit die tafelblad met ’n klapgeluid op die bokkies neer en draai die skroewe in. “Wat’s jou probleem? Jy’s vandag heeltemal simpel.” Uit die hoogte staar ek na hom. “My probleem, my liewe Van Aardt, is die gevolg van ’n oorweldigende emosie wat beheer gekry het oor my psige. Om op te som, Art, ek is verlief.” Ek staal my vir sy reaksie en soos altyd stel hy my nie teleur nie.

“Weer?” Van Aardt plak die koffiefles op die tafel neer. “Wat van verlede week se groot liefde?” “Ou nuus.” “En Oktober se ou van die maand?” “Van Aardt,” sê ek koeltjies, “jy verstaan nie die delikate aard van ’n vrou se wese nie. Liefde is breekbaar, broos, vlugtig, eteries. Dis nie iets wat ’n ou sommer verstaan nie, dis . . .” Art praat my dood. “Jy’s reg as jy dink ek verstaan jou nie. Hoe kan jy verlief wees op iemand wat jy pas ontmoet het, iemand wat jou moroon en airhead noem?” “My liewe Van Aardt, dis chemies . . . feromone, sulke goed. Hy laat my hart vinniger klop, my kop lig voel, sy perfekte manlikheid laat my na woorde soek.” “Asof.” Van Aardt rol sy oë. “Niks kan jóú na woorde laat soek nie. Kekkel soos ’n hoenderhen. Die grootste spul bog.” Neerbuigend sê ek: “Die fout met jou is dat jy nog nooit verlief was nie.” “Dalk,” sê hy terwyl hy ’n stapel T-hemde netjies maak, “dalk nie. Maar as ek die dag verlief raak, sal dit vir altyd wees.” “Ha-ha-ha, vet kans!” koggel ek. Ek sou hom nog lank kon terg, maar ’n paartjie kom aangestap en ek skakel my verkoopstem aan. “Goeiemôre, ons het pragtige handgedrukte T-hemde vir die kleingoed. Dis lieflike, oorspronklike Kersgeskenke, veral vir oorsese familie,” borduur ek voort terwyl die vrou na die pryse kyk. “Voel net die kwaliteit.” Ek hou ’n T-hemp uit. “En dis kleurvas, want ons behandel elke kledingstuk met hitte wanneer die drukwerk klaar is.” ’n Mollige dogtertjie met ’n druppende draairoomys kom aangewaggel. “Oooeee!” koer ek, “is sy nie te oulik nie! Sy sal tog te pragtig lyk in hierdie

pienk T-hempie met die blou olifantjies op.” Ek hou die olifanthemp voor haar en hoop maar net sy mors nie roomys daarop nie. Die man haal sy beursie uit terwyl ek die vrou oorreed om T-hemde vir die hele familie te koop, sowel as een van ons pienk varkiehempies vir haar dogtertjie. Toe ek die geld wegsit, grinnik ek tevrede. Van Aardt kan sê wat hy wil oor my gekekkel, maar ek kán verkoop. Met die geld van ons eerste verkope veilig in my geldsak, voel ek ek verdien ’n blaaskans. “Ek gaan kyk gou na die ander stalletjies, oukei,” kondig ek aan. Art gluur na my oor die rand van sy koffiebeker. Kuier-kuier loop ek van stalletjie tot stalletjie. Ek wil dit so beplan dat ek by sýne sal kom wanneer daar niemand is nie. Maar eers gaan ek kleedkamers toe. Daar vat ek my hare vas, gee dit ’n draai en knoop dit vas sodat ’n string lossies oor my linkeroog val, net soos hulle op Seventeen Hairstyles maak. Ja, dis beslis meer sexy so. As ek net geweet het hoe om langer en ouer te lyk. Toe ek uitstap, flits my oë na sy stalletjie. Tot my verligting is daar niemand en ek skiet kortpad oor die gras. “Haai-haai!” sê ek, so betowerend as wat ek kan. “Hoe’s dinge?” Hy is besig met sy iPad en kyk nie op nie. “Stadig.” Daar is ’n stilte. “Dankie.” Van naby is hy éérs aantreklik. Minder soos ’n engel en meer soos Ian Somerhalder, die Hottest Vampire, die ou wat Boone Carlyle speel in die TVdrama Lost. Daar staan ’n aantal botteltjies op “Boone” se tafel. Ek tel een op en lees die etiket. “Chomacea Drops. Wat doen dit?” Hy lig sy oë effens van sy iPad af op. “Druppeltjies vir lae lewensdrif.” “O? Ek vat dit.” Ek steek my hand in my geldsak en haal die note uit wat ek vir die T-hemde gekry het. So ’n klein botteltjie kan tog nie baie kos nie. Dalk vyftien rand.

“Dis honderd vyf en sewentig rand,” sê “Boone” asof hy my gedagtes gelees het. Ek trek my asem met ’n sisgeluid in. Dis min of meer wat ons vanoggend gemaak het, dis nou ná die huur van die stalletjie af is. My loon vir die dag sal nie naastenby soveel wees nie. Ma en tannie Ilse gaan hectic omgekrap wees omdat ek so baie geld op druppels uitgee het. Ek sit die botteltjie neer. Hy ignoreer my en fokus op sy iPad. Die bloed stoot in my wange op. Nou dink my engel ek kan dit nie bekostig nie. Ek soek tussen die note rond en sit die regte bedrag op die tafel neer. My geldsak voel skielik baie plat en ék voel ’n bietjie naar. Hy steek die botteltjie, saam met ’n pamflet, in ’n papiersakkie waarop Earthsome Enterprises gedruk is en skuif dit oor die tafel. Terwyl ek met ’n kloppende hart wonder of sy selnommer dalk op die pamflet is, sê hy met ’n verveelde stem ek moet dit geniet. Hy maak geen geheim daarvan dat sy aandag by sy iPad is nie. So maklik laat ek my nie afskrik nie. Veral nie nadat ek ’n volle honderd vyf en sewentig rand op ’n bottel druppeltjies geblaas het nie. Ek moet darem waarde vir geld kry. Baie beslis steek ek my hand uit. “Ek is Kat.” Die hand wat hy uithou, is sonder enige entoesiasme. Nogtans stuur sy aanraking ’n skok deur my. Hande kan jou baie oor mense vertel. Syne is kunstenaarshande, die vingers koel en die palm net hard genoeg om manlik te wees. Aan sy duim is ’n silwer ring in die vorm van ’n slang. Dis net so hot. Hy kyk vlugtig op. “Pierre Cordier,” sê hy kortaf. Ek voel hoe my binnegoed in jellie verander. Sy sielsblou oë kontrasteer perfek met sy swart wimpers en donker ontwerperstoppels. Ek is mal oor ouens met stoppels. En sy naam is net so artistique. Ter wille van ordentlikheid moet ek my hand terugtrek. In elk geval, Pierre was so soort van besig om sy vingers los te wikkel. Ek tel die pakkie met die druppeltjies op. “Sien jou later, Pierre,” groet ek met ’n uitlokkende glimlag.

Toe hy nie antwoord nie, stap ek na ons gazebo. Ek kan nie wag om te kyk of sy selnommer op die pamflet is nie. Dit sal regtig lekker wees om nou en dan vir hom ’n sms te stuur. Langs die pad haal ek dit uit. Belaglik! Geen sel. Van Aardt het pas ’n xxxx-grootte olifanthemp aan ’n vrou in ’n stywe wit broek verkoop. “ ’n Olifant vir ’n olifant,” brom hy en slinger homself in die voustoel. Terwyl ek die pakkie met die druppeltjies ongemerk in my rugsak druk, sê ek stroperig: “Moenie lelik wees met die mense nie, Art.” As ek verlief is, is ek altyd die liefde vanself. Van Aardt lyk of hy ’n haarwurm ingesluk het. “Hoe lyk die ander stalletjies?” “Interessant. Gesellig. Prettig.” “En hoe was jou ontmoeting met die liefde van jou lewe?” “Van Aardt!” Ek raps hom op die skouer. “Jy’t op my gespioeneer!” “Nee, ek het nie. Daar was geen sprake van spioenasie. Alles was oop en bloot vir die hele wêreld om te sien.” Ek meet die afstand na Pierre se stalletjie. So Van Aardt het alles gesien. Hopelik nie die honderd vyf en sewentig rand se druppeltjies nie. Koue sweet slaan skielik op my uit en ek knyp my oë toe. Wat het my besiel om so baie geld op die simpel goed te mors? Toe ek my oë oopmaak, kom ’n lang blonde meisie onder die ry eikebome uitgestap. Sy het ’n silwer korset, ’n ballet-tutu en blou jeggings aan en haar ekstra-lang bene eindig in ’n paar ligbruin faux suede stewels. Sy stap om Pierre se tafel en gee hom ’n piksoen op die wang. Daarna vlei sy haarself op die gras neer en steek ’n sigaret aan. Haar hare glinster soos goud in die son. ’n Siek gevoel kom sit in my maag. “Sien,” sê Art. “Hy’t klaar iemand.” Ek voel koud en warm gelyk. “Ag, rubbish! Wat laat jou dit dink?” “Die soen. Die ontmoeting van lip en wang.”

“Dit beteken niks. Hy is ’n artiste! Kunstige mense soen mekaar die hele tyd! Dit beteken absoluut niks.” “Regtig?” Die woord drup sarkasme. ’n Gryskop man kom aangestap. Ek kap Van Aardt ’n ignore, skakel my beste verkoopstem aan en verkoop ’n oulike T-hempie met eendjies op aan hom. Terwyl die oupa wegstap, verwyt ek myself. Het ek wraggies meer as twee keer my dagloon op simpel druppeltjies geblaas? Hopelik was dit darem die moeite werd. Sal dit nie wonderlik wees as tutu-girl volgende week griep het nie? Dit sal nog wonderliker wees as Pierre my volgende keer nie net raaksien nie, maar my uitvra. Dan sal hy sy selnommer vir my moet gee. Dit sal fantasties wees. Ons tafel raak besig en ek kan net nou en dan na Pierre Cordier aka Ian Somerhalder loer. Toe ek eenkeer weer vinnig soontoe kyk, is hy en tutu-girl net weg. Hoe het dit gebeur sonder dat ek iets agtergekom het? Sal ek hom ooit weer sien?

Die volgende paar dae dink ek net aan Pierre. Die stukkies hemel vir oë. Die spore van lyding op sy sensitiewe gesig. Hier is ’n ou met ’n siel. Iemand so poëties dat hy ver bo gewone aardlinge verhewe is. Iemand wat die diepste geheimenisse van die lewe kan peil. Ek bly op die uitkyk vir die groen bakkie in die hoop om hom weer te sien voor volgende Saterdag. Oor en oor speel ons eerste ontmoeting in my gedagtes af. Hy was baie gespanne toe ek by sy tafel was. Miskien was hy ingedagte. Op ’n hoër vlak. Dalk het hy oorweldig gevoel deur my sexy haarstyl en my sexy teenwoordigheid. Offff . . . het ek dalk nié ’n goeie eerste indruk op hom gemaak nie? Ek het hom eers uitgeskel en toe voor hom in die modder neergeslaan. Dis nie besonder vleiend of vroulik nie. Inteendeel. Wat kan ek doen om sy oog te vang? Teen Woensdag het ek ’n idee. Ek moet ’n nuwe eerste indruk maak. Die vraag is net hoe? Ek dink en dink tot my kop pyn. Daardie Donderdag gedurende die rekenaarperiode kry ek die antwoord. Terwyl meneer Etsebet verduidelik hoe die soekenjins Google, Yahoo en Bing van mekaar verskil, surf ek ongemerk rond en klik op seventeen.com. Ek verkyk my aan die celebs en hulle sassy hare en uitrustings. Hoekom kan ek nie sulke klere koop nie? Pierre sal heeltemal van sy iPad vergeet as ek by die markie opdaag in ’n Dolce & Gabbana-rok met swart tights en superhoë penhakke. Of in Sarah Hyland se boyfriend-baadjie en gefrommelde wit rok. Wat as ek my hare vasmaak in ’n chic messy high bun soos Taylor Swift? Pierre sal mos mal raak! Ek verlekker my nog in die gedagte aan die verliefde uitdrukking in Pierre se Somerhalder-oë, toe my naam opklink. “Katrina?” Ek wip. “J-ja, meneer?” “Waarmee is jy besig?”

Waarmee ek besig is, is ’n foto-artikel oor hoe ek my messy bun moet set met ’n spritz Garnier Fructis non-Aerosol-haarsproei, maar dis vir seker nie wat meneer Etsebet wil weet nie. “Net besig om die Google-soektegniek in te oefen, meneer,” sê ek met ’n onskuldige stem. Hy staar stip na my. Gelukkig lui die klok op hierdie oomblik en almal begin om hulle boeke in te pak. Na ’n laaste kwaai kyk in my rigting, wys meneer Etsebet ons moet loop. Wat ’n verligting. Sjoe. Plus, ek weet wat om te doen! Om ’n nuwe eerste indruk te maak, moet ek my beeld totaal verander. Die ding is net hóé? Wat kan ek doen om ’n onuitwisbare tweede indruk op die ou van my drome te maak? Geld vir klere soos Sarah Hyland s’n het ek beslis nie. Terwyl ek uitstap, skiet iets my te binne. Tutu-girl! Sý het beslis ’n diep indruk op Pierre gemaak. So diep dat sy net daar kan opdaag en hom soen. En . . . sy het beslis nie in Sarah Hyland se klerekas ingevaar nie. Art het gesê sy lyk heng vertraag, maar wie wil hóm tog beïndruk? Ja, ek sal my beeld verander, so drasties en so artistique dat Pierre sy iPad sal neergooi en my in sy sterk arms sal opraap. Wat het tutu-girl nou weer aangehad? Waar gaan ek dit alles kry? Die stewels het ek, dis maklik. Die blou jeggings sal ek by Andrea leen. Sy’s my ousus en sy’s op varsity en ek leen kort-kort van die klere wat sy hier los. Sy wil altyd kraam as iets vuil of weg is, maar so what? Ingedagte stap ek in die gang af na die wiskundeklas. Die korset is egter ’n probleem. Eerstens is ek platsak en tweedens moet ek nog vir Ma en tannie Ilse vir die druppels betaal. Derdens het ek Saterdag net voor toemaaktyd ’n amazing paar oorbelle gesien. Dit het nes regte skoenlappers gelyk en ek móés hulle net hê. “Jy’s lekker mal,” het Van Aardt geraas. “Jy’t nie eens geld nie!” “Ek het dit nodig.”

“Wag vir jou verjaardag. Miskien koop iemand dit vir jou.” “Jy verstaan nie. Ek moet dit nóú hê.” “Onmiddellike behoeftebevrediging. Dis jy in twee woorde. Pure kind.” Natuurlik was ek woedend. En natuurlik leen ek toe sommer weer uit die geldsak Ek sal dit mos terugbetaal. Plus, ek is die topverkoper, Ma en tannie Ilse kan nie sonder my klaarkom nie, hulle sal verstaan. Verstaan? Ma het ontplof. “Ek het al hoeveel keer vir jou gesê jy moenie geld uitgee wat jy nie het nie, maar dis altyd dieselfde storie! Geld brand ’n gat in jou sak! Wanneer sal jy leer om te beplan en vir iets te spaar?” Selfs tannie Ilse, wat altyd so dierbaar is, was omgekrap. “Ons het die geld nodig, Katrina, sodat ons nog van daardie donker emulsie kan koop,” het sy op haar sagte manier gesê. “Jy weet ons probeer om alles met ons kunsvlytgeld te doen en binne ons begroting te bly.” Boonop was die oorbelle ’n totale ramp. In die badkamer se helder buislig het dit heeltemal anders gelyk as in die handspieël by die stalletjie. Erger. Dit pas glad nie by my nuwe beeld nie, tutu-girl sal skerpioene dra, nie skoenlappers nie. Geld vir ’n korset het ek baie beslis nie. Maar daar is hoop. Ek kyk in die gang af op soek na my beste vriendin. Onthou dan dat sy musiek het aan die anderkant van die skoolgebou. Dankie tog vir informasietegnologie. In die stap stuur ek ’n sms aan haar. Help! Liefdslewe in gvaar! Soek silwr korset vi Satrdg! Antw gou! Carla woon by haar pa en stiefma en hulle het miljoene. Haar stiefma stuur altyd die au pair met hulle BMW om Carla by die skool te kom haal. Carla het die meeste en die beste klere van almal wat ek ken. En anders as my eie suster worrie sy nie as ek iets by haar wil leen nie. Sy antwoord dadelik. Watse liefde? Vtel! Het 10/10 ou ontmoet. Moet Strdg 11/10 lyk!

Die antwoord kom dadelik. Sal silwr top bring en ou uitcheck Ek glimlag tevrede. Nou het ek alles wat ek nodig het. Behalwe die tutu. Dis ’n probleem, ’n vet probleem. Ek het ballet na die eerste les gelos. Al daardie dogtertjies in die NG-kerksaal wat engeltjies en roosblaartjies en veertjies moes wees, het my selfs op vierjarige ouderdom naar gemaak. Tien jaar later betaal ek die prys: geen balletklasse, geen tutu. Dit suig. Nie dat dáárdie tutu nou nog sou pas nie, maar dit suig nog steeds. Daar is wel iemand wat my kan help. Marlé Ug! Groenewald. Marlé is balletmal. Sy vrek oor al die pienk goetertjies wat ’n mens moet hê. Die weird pienk haarnette, die donsige pienk truie, die ligpienk tights en die dofpienk satynskoene. Marlé dra selfs pienk wanneer sy nié dans nie. Sy sal beslis ’n ekstra tutu hê. Vyf ekstra tutu’s. Geen probleem. Die probleem is sy weet ek kan haar nie verdra nie. Ek gaan nogtans probeer. Gedurende eerste pouse kry ek haar in die biblioteek. Sy kyk na prente van Nadia Nerina en Tracy Li in ’n dik boek oor – ja, jy het dit – ballet. “Hallo Marlé,” groet ek, baie, baie vriendelik. “Ek wonder of jy vir my ’n guns sal doen en ’n tutu vir my leen?” Sy staar my aan. “Vir wat? Ek dag jy haat ballet.” “Neeeee! Ek is mal daaroor! Ek droom daarvan om by . . .” ongemerk loer ek na die boek, “by Sadler Wells te dans soos Nadia Nerina. Dink net – alleen daar op die verhoog – op jou tone – met die skare aan jou voete –” Ek gooi my kop terug en tol om en om op my tone. “Maar jy weet tog wat ek bedoel,” vlei ek haar. “Jy verstáán, want jy het al sulke goed gedoen.” Sy val nie vir my vleitaal nie. Staar net na my. “Laas kwartaal het jy my Pienkie genoem en allerhande lelike goed oor my gesê,” verwyt sy my. “Ek is baie jammer, Marlé, regtig. Maar jy ken my tog, ek sê soms goed wat ek nie bedoel nie. Eintlik . . . eintlik was ek jaloers! Regtig, ek bewonder die manier

waarop jy . . .” nou moet ek baie vinnig dink, “oefen en oefen met soveel toewyding en . . . en . . .” en dit terwyl jy zip talent het, voltooi ek die sin in my gedagtes. Sy lyk nog steeds agterdogtig en ek raak desperaat. Hoekom moet sy so moeilik wees? Eerlikheid duur die langste, sê Van Aardt iewers in my agterkop. Oukei, oukei, ek sal eerlik wees! skel ek terug. Wel, amper eerlik. “Jy sien, Marlé, daar’s hierdie ou. Hy’s net so ongelooflik wonderlik fantasties en hy’s mal oor ballet en ek wil hom verras. Ek weet ek sal nooit naastenby so goed soos jy kan dans nie, maar ek moet iewers begin.” Ek voel naar toe haar gesig verhelder. Sy’s net so weird. ’n Ou wat van ballet hou is seker haar idee van die sewende hemel. Sy fantaseer seker elke aand in haar bed oor die dag wanneer Aspoestertjie se prins haar gaan opraap en tot middernag toe met haar gaan pirouette. “Wie is hy?” vra sy. “Wat is sy naam?” Natuurlik wil ek heng graag vir iemand van Pierre vertel. Nie dat daar veel is om te sê nie, maar nog steeds. “Sy naam is Pierre Cordier,” begin ek dromerig. “Oeeee, ek is mal oor die naam Pierre!” “Hy’s ’n student en hy’t sy eie kar . . .” Haar oë rek. “Regtig? Watter soort?” “Ek weet nie – ’n soort suv – en hy werk by die kuns- en vlytmark.” “Waar jy en Van Aardt altyd Saterdae werk?” Ek knik verras. Hoe weet sy dit? Marlé staar na my. “Hoe lank gaan julle twee al uit?” Hoe kan ek haar teleurstel? “ ’n Hele ruk . . .”

“Het hy jou al gesoen?” Hoe kan ek nee sê? Hoe kan ek sê hy sit nie eens sy iPad neer as ek met hom praat nie? “Natuurlik!” lieg ek. “En hy soen soos ’n droom. Lyk ook soos een. Swart hare en persblou oë en heng lank en dra hierdie ongelooflike tight jeans en het hierdie donker stoppels wat jou hele lyf laat tintel wanneer hy jou . . . hm . . . soen.” Haar gesig word rooi en ek verander die onderwerp. Dis dalk nie ’n goeie idee dat sy te opgewonde raak nie. “Hy is met een woord fantasties,” som ek dit op. Sy glimlag dromerig en sê: “Natuurlik kan jy ’n tutu by my leen, Trina. Ek sal môre een skool toe bring. Ek sal graag jou Pierre wil sien, hoor.” Ek bedank haar oor en oor. Toe ek huis toe loop ná skool voel ek ’n bietjie sleg. Dalk moes ek nie gesê het Pierre het my gesoen nie. Dis nie heeltemal waar nie. Eintlik is dit glad nie waar nie. Maar maak dit regtig saak? Teen volgende week sál dit die waarheid wees. Teen volgende week sal ons mekaar al honderde duisende kere gesoen het. Hoe anders?

Art se mond val oop toe hy en tannie Ilse my Saterdagoggend kom oplaai. Maar nie so groot oop soos Ma s’n nie. “Wat op aarde het jy aan?” vra sy. “Jy lyk bisar.” “Dankie, Ma,” sê ek kil. “Ma weet net hoe om ’n mens goed te laat voel oor jouself.” “Oulike . . . e . . . tutu,” sê tannie Ilse, so dierbaar soos altyd. Sy draai weg met ’n boks vol T-hemde in haar arms. “Ek hou veral van die verskille in tekstuur,” sê sy oor haar skouer, “die gladde jeggings, die growwerige suede, en die kant van die tutu.” “Krap seker soos nog iets,” sê Ma. Ek antwoord nie, maar sy het ’n punt. Die tutu krap soos ’n steekbaardbrak. Ek kan skaars my vingers weghou van die band om my middel. Nou weet ek waarom ballerinas leotards dra. Hoe het tutu-girl dit laas Saterdag uitgehou? “Trina, loop trek iets verstandigs aan,” raas Ma. “Dit gaan vandag 38 grade wees by die mark. Jy sal vergaan van die hitte in daardie . . . uitrusting.” “Ek is amper vyftien jaar oud,” sê ek baie, baie waardig. “Ek sal dra wat ek wil.” “Jou keuse,” sê Ma met daardie suur kyk wat sy altyd na my kant toe gooi wanneer ek nie wil maak soos sy sê nie. “Onthou net, ek kan jou nie vroeg kom haal nie. Ek en tannie Ilse is die hele dag by ’n omgewingsfees. Ons sal julle eers teen vyfuur kry.” Ek rol my oë. “Ja, Ma!” Ek tel ’n boks vol T-hemde op en volg tannie Ilse. As sy net my ma was. Sy’s baie gaaf en sy kritiseer my nooit. Art, wat enigiets sal doen om konflik te vermy, is besig om die bokse en goed agterop die bakkie te laai. Ma hou nie op preek nie, en toe ons ’n halfuur later by die mark stilhou, is ek in ’n liederlike bui. “Enige teken van loverboy?” vra Art baie, baie soet, toe Ma-hulle weg is en ek

en hy besig is om die gazebo op te stel. Ek trek ’n gesig terwyl ek my geldsak ombind. “Ek weet nie wáárvan jy praat nie.” “Van die liefde van jou lewe. Jou sielsgenoot.” Natuurlik weet ek presies wat hy bedoel, maar ek wil hom nie die bevrediging gee om te sien hoe teleurgesteld ek is nie. Al die moeite vir niks. En die flippen tutu maak my gek. Elke keer dat ek draai of buk, veeg dit iets van die tafel af. Teen tienuur is ek rasend. As Pierre net wil kom. As die tutu my net nie so gekrap het nie. As ek Pierre en sy ellendige druppeltjies en – veral – die ellendige tutu-girl net nooit gesien het nie. Art moet laat waai met die verkope, want ek sit agterin die gazebo en wens ek was dood. Nee, nie ek nie . . . Ma! Ek wens sý was dood, sy en haar alewige gepreek. En ek wens Art was dood. Altyd so koel en kalm en in beheer. En waarom was die simpele tutu-girl nie ’n miskraam voor haar ma se tyd om was nie? Maar veral wens ek Pierre met die ontwerperstoppels en die simpel druppeltjies was dood. Nee, nie dood nie, ek wens hy was hiér. As ek sy selnommer gehad het, kon ek hom sms en vra of hy nog kom. ’n Groep mense kom aangestap en ek moet opstaan en Art help om kinderhempies te verkoop aan ’n simpel pa met ’n simpel baba in ’n simpel kangaroesak. Ek vat die geld en draai te vinnig om om die hempies te gaan haal. Die tutu vee Art se beker van die tafel af sodat die oorskietkoffie in straaltjies teen my been afloop. Ergerlik staar ek daarna. Hoekom loop alles vandag skeef? Gelukkig is die koffie koud, want die jeggings is so warm soos die hel self, en ek kan dit nie uittrek nie, want die simpel tutu skyn deur. As ek nie doodgaan van die hitte en die gekrap nie, gaan Marlé my vermoor. Sy’t oor en oor gesê hoe moeilik dit is om ’n tutu te was en ek het oor en oor belowe ek sal mooi daarna kyk. Net daar neem ek ’n besluit. ’n Nuwe eerste indruk se voet. Ek gaan iets koop, iets koels wat jou nie krap en ’n hitteuitslag gee nie. Liefde se voet.

In die tweede sirkel kry ek ’n stalletjie met somerklere. Daar is ’n kort denimrompie wat afgemerk is na dertig rand. Cool! Ek betaal met nog ’n lening by Ma en tannie Ilze en wals agter die afskorting in om die stewels, die leggings en die simpel tutu uit te pluk. Die rompie voel soos ’n droom na al die warm, krapperige goed. Ek stap terug, gooi die stewels onder die tafel in en smyt die tutu in ’n boks agterin die gazebo. Art se stem is kleurloos en plat.“Lover-boy het toe gekom.” Ek swaai om. “Wat? Waar?” “Op sy gewone plek.” My mond val oop. Die lewe is wreed. Vyf minute nadat ek die tutu uitgeskop het, toe kom hy. Maar dis nog steeds briljant dat hy wel hier is en boonop besig is om sy goed uit te pak. Dit gee my kans om sy perfek-gespierde bene in die nouende swart jeans te bewonder. “Ek gaan hom gou help,” sê ek. “Regtig, Trina!” Art klink geïrriteerd. “Jy’s veronderstel om mý te help en nie om jou belaglik te maak oor vreemde ouens nie.” Ek trek ’n gesig voor ek die grasperk met ’n wipstappie oorsteek. My hart hamer teen my ribbes. Nog net vyf treë, dan kan ek met hóm praat, my digter, my askeet, die ou van my drome. Net jammer die nuwe eerste indruk waarmee ek so geswoeg het, is in sy maai. Ek loop stadiger. Wat as hy my nie onthou nie? Wat as hy my weer ignoreer? Dit sal ’n hengse vernedering wees, veral met Art wat vir my staan en kyk. Ek wilwil omdraai, maar iets keer my. Dalk Pierre se smal boude daar waar hy oor die bokse buk. Hoe kan ek sy aandag trek? Sal ek iets uitroep? Wat sal ek sê? “Hallo” en “Haai” is regtig ongesofistikeerd. Wat van “Ciao”? Dis Italiaans vir hallo én tot siens, dis dié woord vir enige geleentheid. Voor sy stalletjie kom ek tot stilstand, stoot my vingers deur my hare, stryk my rompie plat en laat rol die soet klanke oor my lippe: “Ciao, Pierre . . .”

Dit word verswelg deur iets wat soos ’n mishoring klink. “Jy het omtrent ’n cheek!” bulder Hildegarde, die organiseerder van die kunsmark. Sy storm by die stalletjie in. Pierre kom orent, sy skraal lyf verdwerg deur haar tamaai pers kaftan en die bos gekartelde hare wat tot by haar middel hang. “Jy het wraggies ’n cheek!” Almal is bang vir Hildegarde, selfs as sy in ’n goeie bui is, en Pierre is duidelik geen uitsondering nie. “Hoe durf jy twee uur laat hier aankom?” skel sy. “Die mark begin stiptelik om nege. Teen kwart oor nege moet almal gereed wees vir die eerste klante. Kyk hier!” Sy hou ’n dik arm met ’n oranje Swatch voor sy gesig. “Kyk hoe laat is dit al!” Pierre steier effens en sy volmaak gevormde wenkbroue trek saam in ’n stunning frons. Hy is net so aantreklik, selfs al is hy kwaad. Wat as hy sy goed vat en loop? Dan sien ek hom dalk nooit weer nie. Ek moet iets doen voor Hildegarde hom uitskop. Dit sal ’n ramp wees. My romanse sal verby wees nog voor dit begin het. Ek neem haar aan die arm. “Dis nie sy skuld nie, Hildegarde. Pierre het my nou net vertel wat gebeur het. Daar was ’n ongeluk. Die kar voor hom het buite beheer geraak en oor die pad geswenk, vas in ’n minibus vol kinders op pad na ’n partytjie toe. Shame . . .” nou dink ek vinnig, “hulle het die mooiste rokkies aangehad en hulle was so opgewonde en alles. En toe tref die kar hulle en daar’s bloed en derms en al die geskenke en klein liggaampies oral in die pad.” Ek vee oor my oë. “Wie kan verbyry en hulle net so los? Watter soort mens sal nie stilhou en hulle help nie?” Pierre staar na my. Dis die eerste keer dat hy regtig na my kyk. Hildegarde lyk agterdogtig, maar wat kan sy sê? “Oukei dan,” gee sy toe. “Maar volgende week is jy betyds.” Sy stommel na die volgende stalletjie en Pierre gee my nie net ’n warm glimlag nie, hy slaan sy arm om my lyf en soen my op die wang. My knieë word jellie.

“Dit was briljant!” Hy grinnik. “Jy’s ’n genie. Wat is jou naam nou weer?” “Kat,” sê ek terwyl ek diep in sy oë kyk, “en jy is Pierre.” My Pierre, wil ek byvoeg, maar ek waag dit nie. Nog nie. Maar gee kans.

Aan die oorkant is Van Aardt omsingel deur ’n groep toeriste. Ergerlik skreeu hy op my en beduie ek moet kom help. Eintlik wil ek vir Pierre vra om sy selnommer vir my te gee sodat ek hom volgende Saterdag kan herinner om betyds te wees, maar Art gaan so tekere ek móét net eers teruggaan. Ek gooi ’n sexy glimlag na Pierre. “Sien jou nou-nou.” Ekstaties van geluk sweef ek oor die grasperk. My wang gloei nog daar waar sy lippe was. Nooit weer kan hy my net ignoreer nie. Het hy my dan nie gesoen nie? Het hy my nie omhels en ’n genie genoem nie? Triomfantlik swiep ek die gazebo binne. Selfs Art se vriesende kyk het geen uitwerking op my nie. Ek is verlief op Pierre en hy op my en dis wonderlik. Die toeriste koop dat dit klap, want om die een of ander rede vloei die regte woorde net uit my uit. Om verlief te wees gee aan my ’n totaal ander soort energie. Ongelukkig het dit geen goeie uitwerking op Art nie, sy gesig bly suur. Maar wat maak dit saak? Ek is so verlief ek kan enigiets vat, selfs my beste vriend wat vir my kwaad is. So tussen die klante deur loer ek na Pierre. Dis maar stillerig by hom. Amper niemand gaan staan en vra uit oor die druppeltjies nie. Die probleem is sy tegniek. Dit stink. Hy probeer nie eens om die mense te oortuig dat hulle lewe ryker en voller sal wees as hulle sy druppeltjies koop nie. Hy sit net daar met sy iPad en lyk broeiend. Hy is so divine ek kan skaars asemhaal elke keer wanneer ek na hom kyk. Ek kan nie wag vir die einde van die dag sodat ek weer met hom kan gaan gesels nie. As ek en Art nie so besig was nie, kon ek weggeglip het, nie dat ek ’n blaaskans verdien nie, maar nog steeds. Teen twee-uur skarrel Van Aardt weg en kom terug met twee worsrolletjies. Hy plak een op die tafel voor my neer. Soos altyd is dit presies reg. Mosterd op die een kant en tamatiesous op die ander kant, net soos ek daarvan hou. Dis ’n teken dat hy besig is om sag te word. Art kan nie lank kwaad bly nie, hy is net nie so

nie. As dit net vieruur wil word sodat ek kan oorstap en met Pierre gaan praat. Ek sal hom wys hoe om sy verkope op te stoot met ’n opwindende stalletjie en verkoopspraatjies wat mense oortuig dat hulle nie sonder sy druppeltjies kan lewe nie. In die proses sal hy ook besef dat hý nie sonder mý kan klaarkom nie. Miskien moet ons ons stalletjies saamgooi. Dalk sal Hildegarde hom toelaat om sy tafel langs ons s’n te sit. Dit sal pret wees. Ons sal die hele dag lank kan cuddle – wel – wanneer daar nie klante is nie. Terwyl die middag aanstap, loer ek kort-kort na hom. Dalk kan ek sy oog vang en vir hom knipoog. Dit gebeur een keer, maar hy lig net sy vinger. Ek voel ’n stekie van teleurstelling. Dit was seker soort van ’n waai, maar hy kan darem meer entoesiasties wees as dit? Toe hy om kwart oor drie opstaan en sy botteltjies begin inpak, bewe ek van afwagting. Terwyl hy sy tafel en stoel opvou en sy strandsambreel afslaan, oortuig ek myself dat hy gaan oorstap om my te groet. En my selnommer te vra. My uit te vra op ’n date. My weer te soen . . . hierdie keer op die mond, waar dit hoort. Maar hy verdwyn tussen die bome in die rigting van die parkeerterrein met ’n paar bokse in sy arms. Gaan seker die eerste klomp goed in die bakkie sit en dan terugkom om my te groet. Ja, daar kom hy weer aangestap. My hart begin sing. Nou gaan hy na my toe kom. Nee, hy verdwyn weer, hierdie keer met die sonsambreel en die tafel. Toe daar ’n paar minute later geen teken van hom is nie, raak ek paniekerig. “Ek is nou-nou terug!” skree ek vir Art en nael oor die gras agter Pierre aan. Ek kan nie glo hy’t net sy goed gevat en geloop nie. Nie na al die hulp wat ek hom gegee het nie. Ek kom daar aan net toe hy die tafel in die bakkie laai. “Pierre,” sê ek hygend. “Hoekom gaan jy nou al?” “Verwag jy ek moet bly tot daardie heks sê ek mag gaan?” “Nee, natuurlik nie. Dis net . . .”

Amper blaker ek die waarheid uit: dat ek mal is oor hom, en dat ons sielsgenote en vir mekaar bedoel is. Maar die deur aan die bestuurder se kant van die bakkie gaan oop en tutu-girl klim uit. Sy slenter nader, net so verveeld en moody soos die vorige keer. Nou het sy ’n lang swart rok aan wat oor die grond sleep. “Kom tog net, Pierre,” kla sy. “Dit raak laat.” Pierre maak die bakkie se kap toe. Nou gaan hy my soen. Nou gaan hy my uitvra. “Sien jou,” sê hy terwyl hy inklim en die asiersdeur toeklap. Hy maak nie eens die venster oop om my behoorlik te groet nie. Tutu-girl rev die enjin en hulle ry weg. Sonder om om te kyk of vir my te waai. Stadig stap ek terug na ons stalletjie, verby die tafels met die handgemaakte juweliersware, die rakkies vir cd’s en dvd’s en die simpel hondejassies. Sal ek myself troos met ’n paar koekies by die tuisgebaktafel? Nee. Tutu-girl is so maer soos ’n skaduwee. Ek kan dit nie waag om ’n gram op te tel as ek met haar moet kompeteer nie. Hoekom hang sy so om hom rond? Wat sien hy in haar – sy’s so dikbek en bored? My mond is self dik toe ek terugkom by ons stalletjie. Die oggend het so opwindend begin. Hy’t my ’n drukkie gegee en my gesoen en my naam gevra. En toe is dit oor. Voel hy regtig niks vir my nie? Dis tutu-girl, dis wat. Sy het ’n houvas op hom. Hy wou my nie voor haar soen nie, want sy mag nie van ons verhouding weet nie. Ja, dit maak sin. Dis nie dat hy niks vir my voel nie, dis tutu-girl wat oor hom baasspeel. Ek voel beter hoe nader ek aan ons stalletjie kom. Art se slegte bui het ook verdamp. Dis skielik? Dan sien ek die rede. Agterin die gazebo, op mý voustoel, sit daardie creep, Marlé Think Pink Groenewald, en Art se oë is die ene sterre wanneer hy na haar kyk. Het hy dan geen smaak nie? “Hallo, Trina,” sê sy toe ek naderstap. My oë dwaal na die boks waarin ek die

tutu gegooi het. Hier kom moeilikheid. Ek gaan nooit die einde van die koffievlek hoor nie. Ek besluit om die bul by die horings te pak. “H’m, Marlé, oor die h’m tutu . . .” “Moenie worrie nie,” sê sy vrolik. “Art het my alles vertel.” “Hy het?” “Lawwe ou Van Aardt,” sê sy en giggel, “om sy koffie op die tutu te mors. Dis ’n wonder hy’t homself nie verbrand nie.” Sy glimlag aanstellerig vir hom. Ek voel naar. Marlé is pienk en wit en soet. Soos ’n Marshmallow. Net erger. Ek begin om die T-hemde in die bokse te pak. Dis amper sluitenstyd en alles voel skielik net so plat dat ek nie kan wag om by die huis te kom nie. Ek wil my oudste sweetpak aantrek en voor die televisie lê met ’n dvd en ’n pizza en van Pierre droom. Sal hy volgende week meer van my hou? “Sê my, Trina,” vra Marlé stroperig, “waar’s die sexy ou wat so baie van ballet hou?” So dís hoekom sy so uit die blou opgedaag het. Om te kom kyk hoe Pierre lyk. Gaan nou seker vir almal by die skool vertel daar was toe niemand. “Hy’s reeds weg,” sê ek kortaf. Sy lig haar wenkbroue. “Teen twee-uur was al sy goed reeds verkoop,” jok ek. “Daardie kruiemiddels van hom is fantasties, die mense is mal daaroor! Dit gee jou energie en verhoogde immuniteit en versnel jou metabolisme . . . én dit maak jou sexy.” Soos altyd praat ek te veel. “Dis waar!” Van Aardt lag. “Want ek drink dit elke oggend!” Ek skop hom onder die tafel, maar Marlé steek haar hand uit en druk-druk aan

die spiere in sy boarm. “Dit wys, Van Aardt,” spin sy. Ek staar na hom. Hy was nog altyd kort en maer. Waar kom die spiere ewe skielik vandaan? “Ek het ingeskryf by die gym,” sê hy, sy gesig rooi. “Ek het ook! Ek gaan elke week ná ballet.” Marlé bevoel nog steeds sy boarm. “Ons moet ’n slaggie saam gaan, Van Aardt, dit sal lekker wees. Wat sê jy?” Ek wag dat hy die klein slet op haar plek sit, maar hy het net oë vir die kurwes onder haar stywe pienk T-hemp. Erger. Hy gee haar een van sy oulike hamsterglimlaggies. “Klink goed.” “Oooeee, Art!” Sy giggel. “Ek kan nie wag nie!” Art? Wie gee haar die reg om hom Art te noem? Dis mý naam vir hom! Sy moet wegbly van hom af voor ek iets aakligs aan haar doen.

Ek het gedink Ma gaan my slegsê oor die denimrompie. Ek het al gesien hoe sit ek maande lank sonder sakgeld, maar sy verbaas my. Sy neem my sowaar Spur toe vir ’n hamburger en ’n smoothie. Die mark waar sy en tannie Ilse was, was net so besig soos ons s’n en sy is te moeg om te kook. Pa is weg op besigheid, dus is dit net ons twee wat terugsit in die sagte sitplekke en probeer ontspan na ’n lang dag in die son. Ma is heng baasspelerig, maar sy kan nogal oukei wees as sy die dag wil. Vanaand probeer sy hard. Te hard. Sy bedoel dit seker goed, maar ek kan dit nie vat as sy my probeer leer hoe om my vriendskappe te hanteer nie. Die kelner bring ons kos – ’n sampioenburger vir my en ’n slaaiburger sonder tjips en uieringe vir haar – en toe begin sy. Ek besef dadelik Art het sy ma van Pierre vertel. Die klikbek. En tannie Ilse en Ma het toe die hele dag gehad om daaroor te skinder. Ek háát dit as Ma my met haar vriendinne bespreek. “Jy weet, liefie,” sê sy, “jy hoef regtig nie iets aan jou voorkoms te verander nie. Wel, miskien kan jy jou hare ’n slaggie vasbind sodat dit nie so oor jou oë hang nie, maar . . .” Ek sug. Ma gaan altyd aan oor my hare. “Maar verder is jy piekfyn. Jy’t ’n oulike lyfie en pragtige oë, dis nou wanneer ’n mens hulle kan sien, en enige seun wat sy sout werd is, sal met jou wil uitgaan nes jy is.” “Ja, Ma,” brom ek. Die vrou weet vir seker nie waarvan sy praat nie. Ek moet ten minste agt sentimeter langer wees. My boude moet kleiner wees en my bobene dunner en my voete korter. Ek moet ouer lyk en meer gesofistikeerd. My gesig is te rond en my wangbene moet hoër wees en my neus kon gerus reguit gewees het. Ek sal tonne beter lyk sonder alles wat ek van Ma en Pa geërf het, maar hoe sê ek dit vir haar? Ek suig aan my piesang-heuning-en-grondboontjiebotter-smoothie terwyl sy aan

haar slaai peusel. Sy dieet altyd. Dis nou wanneer sy nie verslankende kruiemiddels gebruik of allerhande weird oefenprogramme volg nie. Dan vertel sy vir my ek moet tevrede wees met hoe ek lyk! “As ’n mens eienaardige, ongemaklike klere moet dra om ’n seun te beïndruk is daar fout,” gaan sy voort. “Dis nie hoe jy lyk wat tel in ’n verhouding nie, maar wie en wat jy is.” “Hoekom het al die mooiste meisies dan altyd dates?” daag ek haar uit. “Al is hulle total bitches wil almal nog steeds met hulle uitgaan.” Sy skud haar kop. “Dis swaar om ’n tiener te wees, liefie. Ek weet. Ek was daar.” Ja, ja, dink ek. Ma was ’n tiener in die jaar negentien honderd en sewentig. Toe almal vlegsels gehad en met vulpenne geskryf het. Sy weet presies hoe dit vandag is. Sy’s ’n ekspert op dwelms en ouens en weet net hoe om tieners te hanteer. Een ou kursussie en Ma is ’n kenner. Ons skool het ’n reeks klasse aangebied vir ouers van tieners. Ma en Pa het elke week gegaan. Hulle het aantekeninge gemaak! En Ma het elke ou dingetjie tot vervelens toe met tannie Ilse bespreek. Nou weet sy presies hoe om my te hanteer. Sy lyk afgehaal toe sy die pakkie versoeter in haar swart koffie inroer. Ek voel skuldig. Ek doen nie juis moeite om maklik te wees by die huis nie. As ek in ’n slegte bui is, haal ek dit op almal uit. “Ons het miljoene van daardie nuwe dinosourus-hempies verkoop, weet Ma,” verander ek die onderwerp. “Daar het so ’n arty ou verbygekom met ’n poniestert. Hy’t gesê dis ’n heng nice graphic.” Ma se gesig verhelder. Sy droom van die dag wanneer sy genoeg klante het om ’n winkel oop te maak by die Waterfront, een wat in kinderklere spesialiseer. Dan wil sy en tannie Ilse ’n fabriek begin en mense in diens neem. Op die oomblik ry hulle al hulle wins uit agter goedkoop materiaal aan. Daarna moet hulle alles aflewer by die vrouens wat die T-hemde maak. En dan moet hulle twee nog die motiewe op die T-hemde druk en dit verpak. Dis veral die verkopery wat Ma haat. Elke naweek moet ons vroeg opstaan, alles

inlaai en die stalletjies opstel. So ’n stalletjie hou ’n mens vreeslik vas en dis aaklig as dit koud is. Aan die einde van die dag, nadat jy ure gestaan het en rasend honger is, moet jy alles oppak en weer in die kar laai. En raai wat? By die huis moet jy alles weer afpak, al is jy ook hoe moeg. “Julle het regtig goed gevaar,” sê sy heelwat vroliker. “Ons sal ’n klomp ekstra dinosourus-hempies druk. Jy het seker weer al die verkoopwerk gedoen?” “Art het ook.” Ek voel ek moet hom krediet gee. “Vandag was hy nie so skaam soos altyd nie.” Ma glimlag. Art is amper soos haar eie kind. “Hy is besig om groot te word,” sê sy. “Kry meer selfvertroue.” Verbaas staar ek na haar. “Meer selfvertroue! Art is die koppigste mens wat ek ken. Hy’t oor alles ’n opinie!” “Sterk menings en koppigheid beteken nie noodwendig die persoon het selfvertroue nie,” begin Ma met haar kursusstem. Gelukkig bring die kelner die rekening en sy raak besig met haar beursie. Op pad huis toe vee ek alles wat sy gesê het uit my geheue. Behalwe een ding: dat Art verander het. Hy is in ’n ander klas as ek, dus sien ek hom nie so baie by die skool nie. Maar hy het altyd pouses in die biblioteek rondgehang en ek kon hom altyd daar kry as ek hom oor iets wou sien. Deesdae skop hy ’n bal op die rugbyveld rond of hy speel muurbal. En hy het spiere. So op sy hamstermanier. Natuurlik kom hy nie naby Pierre nie, maar wie kan? Pierre. Wat is dit met hom? Beteken ek iets vir hom of verkies hy vir tutu-girl? Wat kan ek dóén dat hy van haar sal vergeet?

Daardie aand lê ek in my bed en dink aan Pierre. Hy is alles waarvan ek nog altyd gedroom het in ’n ou. Vir ’n paar soet oomblikke het ek vas geglo ek is ook alles waarvan hy nog altyd gedroom het. Maar nou voel dit al hoe meer asof hy my bloot as ’n simpel dogtertjie sien. Hoekom? Ek is amper vyftien, ek’s nie meer ’n kind nie. Ek verstaan dit nie. Die een oomblik soen en druk hy my en vertel my hoe briljant ek is, sodat ek kosbaar en spesiaal voel. Maar gee hy my ’n kans om aan die verhouding te bou? O nee, net die volgende oomblik praat hy skaars ’n woord met my. Draai nie eens sy venster af om my te groet nie. Dit moet die tutu-girl wees. Sy het ’n houvas op hom. Skielik weet ek. Sy is sy baas. Natuurlik! Dis hoekom sy hom die vorige dag kom haal het. Dis hoekom hy nie vir my tot siens wou sê of ’n date met my wou maak nie. Hy mag nie besigheid en pret meng nie. Dis wat. Dit suig dat hy my nie in Marlé se tutu gesien het nie. Dan sou hy gesien het hoe arty ek kan wees. Dat ek nie omgee om anders te wees en uit te staan nie. Toe hy my gesien het, het ek ’n vervelige denimrompie aangehad. As hy my net kan sien wanneer ek gesofistikeerd en suave lyk. Hy sal my beslis nie kan weerstaan nie. Hy sal vere voel vir wat sy tutu-girl-baas ook al mag sê en net daar ’n date maak. Ons sal elke naweek uitgaan en ek sal vir almal vertel my kêrel is al uit die skool en dat hy sy eie kar het, al is dit ’n ou goor bakkie. Dalk kan ons in die bakkie gaan kampeer of naweke Bettysbaai toe gaan en op die strandmeer roei. Wie weet, dalk gee Ma vir my ’n nuwe bikini vir my verjaardag. Die gedagte aan my verjaardag gee my ’n blink idee. Ek gaan ’n partytjie hou en al my vriende nooi. Dan sal hulle sien watter fabulous ou ek het. En Pierre sal sien hoe jaloers almal op my is. Dit sal fantasties wees. Pierre . . . daar . . . tussen al my vriende! En hulle ontmoet hom en sien hoe mal

hy oor my is. Hoe jaloers sal hulle nie wees nie, veral Marlé. Nie dat ek haar sal nooi nie. Daar is nie ’n manier dat ek vir Pienkie sal toelaat om my kleurskema te bederf nie. Ekstaties druk ek my kussing teen my vas. Dis ’n briljante plan. Ek gaan aan Ma werk en werk tot sy besef ek moet, moet, móét ’n partytjie hê. Nie dat dit maklik sal wees nie. Sy is altyd so moeg ná die kunsmark dat sy nie krag het vir mense nie. En Pa is pynlik oor ’n skoon, netjiese huis. Hy haat dit as die plek vol tieners is wat net wil jol. Toe ek die volgende oggend wakker word, kan ek eers nie verstaan waar die heerlike, warm gevoel binne-in my vandaan kom nie. Dan onthou ek. My partytjie! Gewoonlik lê ek tot Ma aan my deur begin hamer. Vanoggend spring ek uit die bed en nael in die gang af, want ek het ’n plan. Dalk help dit as ek Ma vroeg vra, wanneer sy nog deur die slaap is, voor sy mooi weet wat haar getref het. “Ma! Maaa-haaa!” Ek gooi haar kamerdeur oop en sy kom slaperig orent. “Wat gaan aan? Hoe laat is dit?” “Dis halfagt, Ma! En ek het die wonderlikste idee! Kan ek ’n partytjie hou wanneer ek verjaar?” “Halfagt? Regtig, Trina, ek het weke laas ’n bietjie laat gelê.” “So ek kan?” “Nes jy wil. Los my net uit.” Dis so goed soos ja. Dis fantasties! Meer as fantasties! Ek begin dadelik om sms’e te stuur. Ma is bitter boos toe sy uiteindelik uit die badkamer strompel en ontdek ek het die partytjie klaar gereël. “Vir wie sms jy so, Trina?” vra sy terwyl sy haar klam hare uitkam. “Jy’s al ure lank op jou selfoon.”

“Ek nooi net almal vir my party, Ma.” “Party! Watter party?” “Komaan, Ma. My partytjie! Ma’t gesê ek kan.” Haar kop sak op haar hande. “Vergeet dit, Trina,” kreun sy dit uit. “Die vorige keer het julle die huis amper afgebreek. Ek moes die matte laat stoomskoonmaak van al die kos wat julle ingetrap het. En iemand het ’n gat met ’n sigaret in my beste tapisseriekussing gebrand.” “Ma weet dit was Andrea se pelle,” stry ek. “Hulle rook almal. En dit was Eben Delport wat die kussing gebrand het. Ek het gehoor toe Andrea hom uitskel.” “Dit traak my nie wie se vriende dit was nie. In hierdie huis word nie weer partytjie gehou nie.” “Maar Maaaa!” Al my lugkastele stort in duie. Nou sal ek nie vir Pierre kan nooi nie. En ek wou so graag afshow voor my pelle. Veral voor Art. Hy was so aaklig oor ek al weer verlief is. Hy sê wel nie veel nie, maar ek weet hy dink my verhouding met Pierre is gedoem. Ek móét hom net eenvoudig verkeerd bewys. Dan dink ek aan nog iets. Dalk is Pierre nog heeltyd net te skaam om my uit te vra. ’n Partytjie sal die druk van hom afneem. Dis nou wel nie ’n regte date nie – net met ons twee iewers alleen nie – maar as hy my so tussen my vriende sien jol, vra hy my dalk uit op ’n regte date, net ons twee. Maar nou is dit alles bederf. Skielik is ek woedend. “Dis net so onregverdig! Andrea mag partytjies hou, maar ek nie! Haar vriende is baie erger as myne! Hulle brand gate in die meubels en mors op die matte en steel Pa se wyn. Myne is ordentlik en het maniere! Nou word ek gestraf omdat Andrea uitgehang het met ’n dorkus soos Eben Delport!” Dit werk. Ma se gesig wys sy voel skuldig. “Wel . . .” begin sy.

“Dankie, dankie, dankie, Ma!” Ek gryp haar en druk haar vas. “So ek mag maar?” Sy sug. “Trina, jou Pa is hier vir jou verjaardag. Jy weet hoe haat hy ’n gemors en ’n geraas in die huis. En ek sien regtig nie kans vir ’n kosmakery nie, om nie te praat van alles opruim en skoonmaak agterna nie.” “Ons sal skoonmaak, Ma! Ons sal alles doen, ek belowe!” Sy skud haar kop. “Dankie, maar nee dankie. Jy kan nie eens jou eie kamer skoonhou nie.” “Maar ons kan uitgaan, Ma! Cine-Café is fantasties. Ons kan daar gaan partytjie hou!” Sy weet wanneer sy verloor het. “Goed dan,” sê sy, “maar dis duur. Net vier van julle.” “Vyf saam met my?” Sy sug. “Vyf saam met jou.” Ek straal. Vyf saam met my en een van daardie vyf gaan hý wees. My held, my droom. Wat kan beter wees as dit?

Die volgende Saterdag kan ek my geluk skaars glo. Die mense langs ons het gekanselleer. Dis twee oumense wat die aakligste potte verkoop: sigaretbakke en blompotte wat soos klippe lyk. Terwyl ons ons stalletjie opstel, storm Hildegarde verby terwyl sy skel oor mense wat nie toegewyd is nie en ander dinge eerste stel – en wat moet die publiek dink as ’n stalletjie ewe skielik net nie meer dáár is nie? Ek spits my ore. Wie kan dit wees? Ek hoor iets van iemand wat ’n baba gehad het en net eenvoudig die dag afgevat het. “Hildegarde,” roep ek uit. “Wat as Pierre langs ons intrek vir die dag? Dan kan ek ’n ogie oor hom hou, hy verkoop juis ’n bietjie stadig.” Sy dink vir ’n oomblik, dan knik sy. “Goed. Ek sal vir hom sê wanneer hy kom. Maak seker hy loop nie weer vroeg nie, anders sal hy volgende week ’n ander mark moet gaan soek. Geen toewyding. Absoluut geen toewyding nie!” Ek is in my skik, maar Art bederf dit. “Hoekom moet jy altyd voorgee om te wees wat jy nie is nie?” vra hy. Ek gaap hom aan. Waar val hy uit? “Vat daardie rok,” gaan hy voort. “Jy lyk nes Liewe Heksie.” Liewe Heksie? Ek het gedink ek lyk cool. Ek het die rok spesiaal uit Andrea se kas gegaps omdat dit soos die tutu-girl se uitrusting van die vorige week lyk. As Art net kan verstaan hoe belangrik dit is dat ek ’n goeie indruk op Pierre maak. “Ek lyk g’n stuk soos Liewe Heksie nie,” verdedig ek myself. “Swart is cool. Almal dra swart hierdie somer.” “Jy bedoel daardie simpel vriendin van Pierre dra swart. Hoekom wil jy vir Pierre beïndruk? Jy ken hom skaars.” Ek kan nie aan ’n antwoord dink nie. Diep binne weet ek hy is reg en dit laat my skaam voel. Maar ek gaan nie dat hy agterkom nie, nie wanneer hy so goor is

nie. “Jy’s net jaloers,” snou ek hom toe. “Net omdat jy nie ’n meisie kan kry nie, moet jy my kanse bederf en my afbreek en dit net omdat jy g’n selfbeeld het nie.” Hy word bloedrooi en ek weet dit was in die kol. “So jy dink jy weet alles van my af?” skel hy terug op sy perfekte Afrikaans. “Jy dink jy ken my, maar wat weet jy van my af? Niks. Jy ken net die beeld wat jy van my het, hoe jy dink ek is. Dís hoe jy die hele wêreld sien, Katrina, al wat vir jou saak maak, is die beeld wat iemand uitstraal, nie die werklikheid nie.” My mond gaan oop om hom iets vreesliks toe te snou, maar Pierre kom aangestap met sy piekniektafel in sy een hand, die strandsambreel oor sy skouer en ’n karton onder sy arm. Hy glimlag op sy magic manier toe ek naderdraf om hom te help. “Hi, Kat.” Nog nooit het my naam so soet, so melodieus geklink nie. “Jy lyk oulik.” Die woorde is musiek in my ore. Ek gooi ’n triomfantlike kyk na Art. Hy ignoreer my, maar sy ore word rooi. Goed so, dink ek. Jy het geen idee wat cool is nie, Van Aardt, al staan jy op jou kop. As jy nie van my hou soos ek is nie, is dit too bad. Ek draai my rug op hom en fokus op Pierre. Soos elke keer het hy net ’n wit laken oor sy tafel gegooi en sy dosies met druppels en pilletjies daarop gepak. ’n Pryslys lê eenkant, sommer so plat op die tafel. G’n wonder hy’t nog amper niks verkoop in die twee weke dat hy mark toe kom nie. Ek grawe in ons bokse rond en haal ’n lang stuk Malawi-drukwerk uit. Ek drapeer dit oor sy tafel en gooi die wit lappie skuins daaroor. Dit lyk tonne beter. Hy bekyk my van onder sy donker wenkbroue, met daardie ongelooflike skewe glimlag op sy ongelooflike lippe. Ek pak die botteltjies uit en maak ’n paar leë bokse aan die agterkant staan.

“Jy het hoogte nodig,” verduidelik ek. “Mense koop makliker as die uitstalling op meer as een vlak is.” Ek sit die helfte van die botteltjies op die omgedopte bokse neer en stut die pryslys daarteen. Die res van die botteltjies rangskik ek in die vorm van ’n piramide. “Klante hou van ’n mooi uitstalling. As hulle gaan staan om na jou uitstalling te kyk, dan het jy hulle.” Net toe kom ’n paartjie verby. Dit lyk soos studente, ernstige studente wat vervelige goed swot soos Rekeningkunde. Art se soort mense. Hulle pas verslap ietwat toe hulle by Pierre se tafel kom en ek trek dadelik weg met my verkoopspraatjie. “Goeiemôre. Is dit nie ’n pragtige dag nie?” Die ou knik. Die meisie het swart kringe onder haar oë, asof sy die hele nag lank geswot het. Ek weet net hoe om haar te benader, selfs al het ek nie ’n clue wat in die botteltjies is nie. “Ons produkte is spesifiek geformuleer om jou te help om die stres verbonde aan ’n aktiewe lewe te hanteer,” begin ek. “Dikwels wanneer jy hard studeer en alles insit, is jy te besig om ordentlik te eet.” Die meisie knik en ek weet ek het haar. “Hierdie produk is so saamgestel dat dit jou energievlakke herstel en laai vir die dag.” Elke woord kom net so van ons ontbyt-muesli-boks af. Duidelik gebruik sy ’n ander ontbytkos, want sy staar na my asof ek heldersiende is, tel een van die botteltjies op en lees die etiket. Daar is wit vlekkies op haar naels. “Ons produkte voorsien jou van al die vitamine en minerale wat jy nodig het om optimum-gesondheid te geniet,” borrel ek verder. “Dit help jou liggaam om sy natuurlike balans te herstel.” Ek wys na haar naels en sy knyp haar hande in vuiste saam. Noudat sy effens in die verleentheid is voor haar kêrel, is ek seker sy gaan koop, maar ek moet spring voor sy die prys sien. “Vir net vier honderd en vyftig rand kry jy drie maande se voorraad,” sê ek vinnig. “Dis ’n klein prys om te betaal vir gesondheid en vitaliteit.” Sy maak haar handsak oop en haal haar beursie uit. Pierre glimlag breed toe hulle wegstap. “Jy’s ’n ster,” sê hy. “Hoe doen jy dit?”

“Jy moet die mense oortuig hulle het iets nodig,” sê ek. “Gewoonlik weet hulle nie wat hulle soek nie. Jy moet vir hulle sê.” Teen elfuur lyk sy verkope beter as goed. Ek laat waai met die verkoopspraatjies en hy leer vinnig. Art is alleen by die T-hemp-stalletjie en dis duidelik dat hy sukkel. No ways gaan ek hom help. Hy moet my eers om verskoning vra. Wie dink hy is hy om my te kritiseer? Tussen klante deur ontspan ek en Pierre op die voustoele. Hy vertel my van die dramakursus wat hy by City Varsity volg en dat hy eendag films wil maak. Hy verkoop die druppeltjies vir ’n agentskap in Durbanville en hulle betaal hom kommissie vir elke botteltjie. Party aande werk hy ook by die Internet Café. Hy is ’n droom van ’n ou. Terwyl hy op sy warm manier vir my vertel hoe wonderlik ek is om hom met die verkopery te help gloei ek van plesier. Uiteindelik besef hy hoe nodig hy my het. As ek hom net oor die tutu-girl kon uitvra, maar ek wil ook nie hê hy moet dink ek gaan hom probeer beheer wanneer ons eendag uitgaan nie. Hy vra my uit oor myself en ek vertel hom van die skool en van Ma en tannie Ilse se besigheid. Ek is so verlief op hom, ek is kwaad as daar klante kom. Dan moet ons ophou fokus op mekaar en opstaan om hulle te help. As Art nie so vieslik omgekrap was nie, was dit ’n perfekte dag. Enige oomblik, enige oomblik gaan Pierre my uitvra. Wag net.

Art moet dit bederf. Marlé daag onverwags op. En probeer hy haar ignoreer? Maak hy goor aanmerkings oor haar simpel pienk klere? Nee, dis of hy aan geheueverlies ly, veroorsaak deur oormatige blootstelling aan kurwes. Art se bui verbeter oombliklik toe hy haar sien. Erger. Hy kan sy oë nie van haar afhou nie. Teen etenstyd los hy haar by die T-hemde en kom terug met twee worsrolletjies met tamatiesous aan die een kant en mosterd aan die ander kant – nes ek daarvan hou. Hy gee een vir my. Ek is op die punt om hom te vergewe en hom te gaan help met die verkope, toe hy vir Marlé ook een aangee. Nes myne. Hoe durf hy my uitvindsel steel en vir Marlé gee? “Hoe lyk dit met ’n worsrolletjie, Pierre?” vra ek hard. Art sê niks, maar sy ore word rooi. “Dankie, Kat!” Pierre leun oor my en sy gespierde bolyf raak-raak aan my skouer. Ek kan sweer dit was met opset. “Happie?” Toe my lippe om die worsrolletjie sluit, maak ons oogkontak en ’n elektriese stroom skiet deur my, so erg, ek kan nie kou of sluk nie. Ek móét hom hê. Ek móét hom vertel hoe rasend, mal verlief ek op hom is. Art bederf dit weer. Hy flirt nog die hele dag met Marlé, maar dit was heeltyd net woorde. Hierdie keer trek hy haar af op sy knie. Sy hand rus op haar bobeen en hy kyk voor by haar T-hemp in. Ek wil hom vermoor. Veral toe sy hom ’n stukkie van die worsrolletjie voer. Erger. Daar drup tamatiesous op sy ken en sy giggel en vee dit af met haar vinger. Toe, tot my skok, druk sy dieselfde vinger in haar mond en suig daaraan.

Disgusting. “Sy laat dink my aan Marilyn Monroe,” sê Pierre. Verbeel ek my of is daar ’n tikkie bewondering in sy stem. “Dieselfde kombinasie van onskuld en sexygeit.” “Jy bedoel simpelgeit,” sê ek. Dadelik voel ek spyt. Netnou dink hy ek is jaloers op haar en hy mag nie lelike goed van my dink nie. Hy’s te belangrik vir my. Ek wil hê al my vriende moet hom sien en jaloers wees op my. Hy móét net na my partytjie toe kom. Ek sit my hand op sy arm. “Pierre,” spin ek, “dis Vrydag my verjaardag. Wil jy dalk Cine-Café toe kom saam met my? My treat.” Sy voorarm verstyf effens, maar tog glimlag hy vir my. “Sure.” “Sal ons jou kom oplaai? So teen sewe-uur?” “Nie nodig nie. Vrydag het ek laat klas. Ek kry jou sommer daar.” My hart wil bars. My grootste droom is besig om waar te word. My eie kêrel gaan met sy eie kar na my partytjie toe kom en al my vriende gaan jaloers wees en oor hom praat. “So jy hou ’n partytjie, Trina?” vra Marlé. “Is ek ook genooi?” Vet kans, dink ek suur. Art lyk ook die ene belangstelling. Hy het nog nooit een van my partytjies gemis nie. Dis my kans om hom terug te kry. “Ek het nog nie besluit wie almal genooi is nie,” sê ek vermakerig. “Behalwe Pierre, natuurlik. Dalk is dit net ons twee.” Art rol sy oë. Hy weet goed ek hou van groot, raserige partytjies met baie mense. Hy weet ook my pa sal my nooit alleen laat uitgaan met ’n vreemde ou nie. Veral nie een wat al op universiteit is nie. “Ag toeeee, nooi ons ook,” pleit Marlé. “Ek en Arty is mal oor Cine-Café. En ek verdien dit, kyk net hoe mooi het ek vandag vir Arty gehelp.”

Art lig ’n wenkbrou en staar na my. Ek weet wat hy dink. Hy is kwaad omdat ek die hele dag vir Pierre gehelp het en hom alleen gelos het terwyl ek goed weet hy kan nie so goed verkoop soos ek nie. Hy wonder seker wat hy vir Ma en tannie Ilse gaan sê wanneer hulle wil weet hoekom ons so min geld gemaak het. Ek wonder ook. “Oukei,” sê ek onwillig, “julle kan seker maar kom.” Pierre loer na sy iPad. “Great. Tyd om te loop.” Ek kan nie glo die dag is om nie. Anders as ander dae het die tyd behoorlik gevlieg. Art begin ons T-hemde inpak. “Ek gaan gou ’n bietjie na die ander stalletjies kyk voor hulle toemaak,” sê Marlé. “Kom jy saam, Art?” Hy skud sy kop. “Oppak is deel van die werk,” sê hy met ’n betekenisvolle kyk na my. Ek sê niks, maar ek weet goed wat die kyk beteken. Ma gaan enige oomblik hier wees en wat as hy besluit om haar te vertel wat ek heeldag gedoen het? Ek stap agterom die gazebo en begin om die tentpenne uit te trek. Tot my verbasing sien ek die tutu-girl onder die akkerbome naby die parkeerterrein. Marlé staan by haar. Hulle gesels en swaai hulle hande. Hoe ken hulle mekaar? Ek oorweeg dit om nader te sluip en hulle af te luister, maar op daardie oomblik roep Pierre my: “Kat! Ek het iets vir jou. Om dankie te sê vir al jou hulp.” Hy staan baie naby aan my met sy hand uitgestrek voor hom en ’n klein, vet papiersakkie op sy palm. Sy smeulende Somerhalder-oë hou my gevange. Dadelik begin my hart woes hamer. Dit kan net een ding wees . . . en dit is ’n hoë juwerliersboksie. Binne-in gaan ’n ringetjie wees – of ’n hangertjie – die een of ander duur stukkie juweliersware wat ek skool toe kan vat om by my vriende te spog. ’n Tasbare bewys van sy gevoel vir my. Bewend van afwagting neem ek die sakkie by hom en maak dit oop. Verward staar ek na die inhoud.

Dis ’n sjokolademuffin. “Ek het gedink jy’s dalk honger,” sê hy. “Jy’t mos jou middagete vir my gegee. Toe koop ek dit gou.” My hart begin weer klop. Hierdie keer wilder as tevore. Hy het gesien! Hy het onthou! Ek swel van geluk. Hy gee om, hy gee regtig om vir my, juig dit in my. My wonderlike, bedagsame Pierre het vir my ’n muffin gekoop omdat hy nie wil hê ek moet honger ly nie!

Tuis kan ek myself skop omdat ek vergeet het om Pierre se selnommer of e-pos te vra. Hoekom het ek die kans deur my vingers laat glip? Sondagmiddag kom vra Art my om verskoning. Ek lê langs die swembad en werk aan my tan en droom van Pierre, toe sy kop oor die tuinmuur verskyn. “Hi, Kat. Kan ek kom swem?” “Hang af.” Hy klim oor die muur en kom lê langs my op die plaveisel. “Ek is jammer ek was so goor met jou.” Net toe roep tannie Ilse van hul agterdeur af: “Van Aardt! Telefoon.” “Wie’s dit?” “ ’n Meisie.” Art rol sy oë. “Marlé. Sê ek’s nie hier nie!” skree hy. Ek is so in my skik ek gee hom ’n volle dosis van my sjarme. Hy’s nou wel nie Pierre nie, maar hy is tog Art – so half soos ’n uitgerekte trui – nie opwindend nie – nie flashy nie – nie iets waarmee jy sal uitgaan nie – maar heel oukei om mee uit te hang.

Daardie week by die skool is Marlé al agter Art aan. Die ander ouens begin hom terg en ’n slag of wat betrap ek hom dat hy tussen die biblioteekrakke wegkoes. Die hele week droom ek van Pierre. Ek kan nie wag dat dit Vrydag moet word nie. Wat sal hy vir my verjaardag vir my gee? Hierdie keer dalk regtig ’n hangertjie wat ek onder my klere skool toe kan dra en vir almal kan wys. Dalk ’n ring, ’n silwer slang, nes syne. Donderdagaand kom tannie Ilse en Art oor met my present. Tannie Ilse gee groot presente en sy kies altyd net die regte ding. Dan draai sy dit nog mooi toe ook.

Hierdie keer met handgemaakte papier met ’n klossie droë grasse opgeplak. Dis amper te mooi om oop te maak. Sy gaan kombuis toe saam met Ma en Art druk die pakkie in my hande. Terselfdertyd leun hy oor en mik na my wang. Art het my laas gesoen toe ons vyf jaar oud was en dokter-dokter onder die eetkamertafel gespeel het. Hy vang my onverhoeds, net toe ek iets vir hom wil sê. Ek dag ek gaan dood, want die soen beland op my oop mond. Van pure verleentheid gryp ek die present en ruk die papiere af dat die grassies in alle rigtings spat. Art se gesig is rooi, maar hy glimlag. Breed. Ek vergeet skoon van die simpel soen toe ek die present sien. Dis die mees ongelooflike rok. Sysag en baie, baie kort met spaghetti-strappies. Dis ligblougrys en dit skitter in die elektriese lig. In ekstase laat vat ek kamer toe. Lank draai ek voor die spieël rond. Die rok is amazing. Dit kleef op al die regte plekke en klok effens uit by die soom. Ek weet ek lyk fantasties. Nee. Nie fantasties nie, sexy, sauve en gesofistikeerd. Ek wals terug sitkamer toe. Art staan op toe ek inkom en sy oë rek. Tannie Ilse druk my vas en gee my ’n soen. “Kat, jy is regtig ’n pragtige ding!” “Baie mooier as Liewe Heksie,” voeg Art by. Ek voel soos ’n miljoen rand. Nou het ek iets om Cine-Café toe te dra. Iets wat Pierre so sal ruk dat hy my net daar sal vasgryp en soen – diep en vol ie – nie skeef en per ongeluk soos Art nie.

Teen Vrydagmiddag voel ek minder seker van my saak. Die rok is fantasties, ek is mal daaroor, maar wat gaan Pierre daarvan dink? Dat dit dogtertjie-agtig is? Skielik wonder ek of tutu-girl iets so sag en vroulik sal dra. Seker nie. Al haar klere is hard en stekelrig.

Wat as my rok Pierre afsit? Ek sal voor al my vriende verneder wees en my wonderlike Fransman nooit weer sien nie. Teen halfsewe, toe Art en Marlé die voordeurklokkie lui, is ek terug in my swart uitrusting, afgerond met die suede stewels. Ek voel nie besonder mooi of sexy nie, maar ten minste sal Pierre daarvan hou. Art se gesig val. “Ek dag jy gaan jou rok dra?” Marlé giggel. “Ek het mos gesê dis te klein vir haar.” Ek kan nie glo hy het my present vir Marlé gewys nie. En dis nié te klein nie. Sy is die een met die kanne, nie ek nie. “Dis nie te klein nie,” sê ek skril. “Ek hou net nie eintlik daarvan nie. Dit het geen spesifieke styl nie. Nie dat jy sal weet wat ek bedoel nie, Marlé.” Art se gesig word stil en hy vat aan een van Marlé se krulle. “Jy lyk pragtig, Marlé,” sê hy. “Sag en vroulik en stylvol.” Sy giggel en kruip onder sy arm in terwyl sy haar boobs ver uitstoot. Net toe lui die voordeurklokkie en Carla kom in. Nou wens ek éérs dat ek die blou rok aangetrek het, want sy het iets aan wat amper so lyk, maar in ’n diep persrooi – en sy lyk fantasties! Teen háár voel ek swart en vervelig, soos Aspoestertjie voor die bal, vol roet en met ’n ou rok aan. Maar hoe kan ek die blou rok nou gaan aantrek ná alles wat ek daaroor gesê het? Wat meer is, dis vir Pierre dat ek wil mooi lyk en hy is mal oor my swart rok, hy het self so gesê. Nee, ek moenie vergeet wat my plan is nie: om Pierre se hart finaal te steel.

Op die kop sewe-uur laai my pa ons voor Cine-Café af. “Sms my wanneer julle huis toe wil kom, maar nie te laat nie, hoor, en pas julleself op,” sê hy voor hy wegry. Daar is geen teken van Pierre voor of binne-in die restaurant nie. Ek weet nie wat om te doen nie. Ons staan ’n rukkie buite rond, maar na ’n kwartier begin ek bekommerd raak dat ons ons tafel gaan verloor. Die plek is gepak en daar is ’n tou mense. ’n Kelnerin neem ons na ons plekke. Daar is drie stoele en ’n bankie vir twee wat ek graag vir my en Pierre sou wou hou, maar toe ek my oë uitvee, sit Marlé daar en hou vir Art plek. Ek is woedend, maar ek sê niks. “Hallo, julle, my naam is Tamsin, baie welkom by Cine-Café,” sê die kelnerin terwyl sy die spyskaarte uitdeel. “Al ons kos is heerlik, maar om te begin kan julle gerus na die bruschettas kyk.” Sy babbel voort en ek wonder hoe iemand so vrolik kan wees terwyl ek so aaklig voel. Ek het weer eens met my beste vriend baklei, hý flirt met die simpelste girl in die heelal en Pierre, my held met die hemelse oë, is laat vir my partytjie. Ek probeer so lank moontlik draai voor ons bestel, maar later kan ons nie anders nie. Almal val weg toe die kos kom, net ek kan niks inkry nie. Kort-kort gaan ek uit, maar daar is geen teken van Pierre nie. Marlé hang aan Art en neem foto’s van hom met haar duur, nuwe iPhone. Tussendeur speel sy en Carla Spot the Movie Prop. “Daar’s die pajamas uit The Mask,” giggel Marlé. Sy staar in Art se oë. “Ek is mal oor ou movies, en jy, Arty baby?” Ek weet Art kan Jim Carrey nie vat nie, maar hy sê: “Mal daaroor.” Teen dié tyd is ek desperaat. Waarom kom Pierre nie? Hoe kan hy dit aan my doen? Ek het wel ’n bietjie oordryf toe ek vir Marlé van hom vertel het, maar hy ís amper my kêrel en hy hét my nodig, hoekom kom hy dan nie? Marlé sit so te sê op Art se skoot en ek voel alleen en uitgesluit. Ek kan sien Carla kry my jammer en dit laat my net nog erger voel. Ek soek nie haar

simpatie nie. Ek soek niemand se simpatie nie. Hulle moet my bewonder en my beny, dis wat ek wil hê. Teen nege-uur weet ek dis verby. As ek net sy selnommer gehad het, miskien moet ek nog net een keer gaan kyk of hy dalk buite wag. Weer stap ek ingang toe. Ek voel naar van teleurstelling toe ek rondkyk en hom steeds nie sien nie. Waar sou hy wees? Wat as hy in ’n ongeluk was? Of gehijack is? Hoe kan ek nou weer alleen tafel toe gaan? Dit gaan aaklig wees. Wat as hulle happy birthday to you sing wanneer die poeding kom? Ek stap na die kleedkamer en sluit myself toe in een van die hokkies. Net daar begin die trane loop wat ek die hele aand al terugsluk, al van die uitval met Art oor die verjaardagrok. Tussen die trane deur kry ek dit selfs reg om die waarheid in die oë te kyk. Pierre het my gedrop. Hy voel vere vir my. Dit was alles net verbeelding. Meteens gaan die kleedkamerdeur oop. Haastig sluk ek my trane terug. Dit sal aaklig wees as iemand my hoor huil en vir my jammer voel. Ek krimp ineen toe ek die stemme hoor. Carla en Marlé. Neeeeee! “Ek is so jammer vir Kat,” sê Carla. “Sy wag nog steeds buite vir Pierre. Sy’s mal oor hom. Ek wonder hoekom hy nie gekom het nie?” “Ek kan nie glo sy’s so naïef nie,” antwoord Marlé. “Sy staan nie ’n kans by hom nie. Eerstens is hy hopeloos te oud vir haar.” “Dalk,” sê Carla, “maar sy’s baie mooi en snaaks en sy’t tonne persoonlikheid. Baie ouens is mal oor haar, Van Aardt is een van hulle.” “Van Aardt?” Marlé se stem is skril. “Weet jy hoe goor is sy met hom? Hy’t die mooiste rok vir haar gegee – en wat doen sy? Trek daardie vieslike swart sak van haar suster aan. Dis nie net te lank nie, swart is nie eens haar kleur nie.” “Sy dra dit omdat Pierre daarvan hou,” sê Carla. Sy klink omgekrap en ek voel effens beter. Ten minste het ek een lojale vriendin. “Hy’t vir haar gesê sy lyk oulik daarin.” “Hierdie hele Pierre-storie is die grootste spul junk.” Ek sukkel om te hoor wat

Marlé sê bo die gespoel van die toilet. “Sy’t vir my gesê hy’s haar boyfriend, nè, maar ek sê jou nou hy is nié en hy sal ook nooit wees nie.” “Wat? Hoe kan jy dit sê?” “Ek het vir Tanita by die markie raakgeloop – Saterdag – ek ken haar – sy’t dieselfde balletjuffrou as ek en sy’s ’n vriendin van Pierre. Toe vra ek haar uit oor Katrina en Pierre en toe sê sy – en jy hoef my nie te glo as jy nie wil nie, maar dis waar, oukei! Wel, sy sê toe Pierre sal nooit ’n meisie hê nie, want he’s not into girls – en dis nie net Katrina nie, hoor, alle meisies! Sy wou haar kraak toe ek sê Katrina vertel vir almal hy is haar ou.” Hulle stemme vervaag en die badkamerdeur klik toe agter hulle. Baie stadig maak ek my deur oop en staar in die spieël na die wrak met die maskarastrepe onder die oë, die rooi neus en die stukkende hart. Die liefde in my lewe is gay en my lewe is oor nog voor dit begin het.

Graag soos ek wil, kan ek nie die hele aand in die badkamer bly nie. Ek moet teruggaan tafel toe en almal in die oë kyk. Dit gaan ongelooflik embarrassing wees. Ek probeer om die skade aan my gesig te herstel, maar ek lyk nog steeds soos ’n treinramp. Erger, ek voel soos een, maar ek gaan nie huil of wys ek’s ontsteld nie. Carla en Marlé weet nie ek het afgeluister nie. Ek gaan net eenvoudig maak of alles oukei is. Ten minste weet ek hoe! Dis mos hoe ek in die eerste plek in hierdie moles beland het! Ek het alles opgemaak. My hele verhouding met Pierre was in my kop. Hoe kon ek so blind gewees het? Hoe kon ek die manier waarop hy terugtrek as ek net aan hom raak, misgekyk het? Die feit dat hy my nooit eens uitgevra het nie, het ek net geïgnoreer. Terwyl ek myself malverlief gedink het, het hy net vere gevoel. Hy en sy ou muffin. As ek hom net kon wys wat hy daarmee kan doen. Die ergste is dat Marlé al ’n week lank weet hy is gay en niks vir my gesê het nie. Sy kon my darem vertel het, iewers eenkant. Maar nee, sy laat toe dat ek ’n krater van myself maak oor ’n ou wat niks van meisies hou nie. Sy sit nou seker lekker en lag daar langs Art. Ek voel effens naar by die gedagte. Vir wie het sy almal vertel? Wat het sy vir tutu-girl gesê? Wat as tutu-girl alles vir Pierre vertel het? En sy het seker! Dis seker waarom hy nie na my partytjie toe wou kom nie. Te bang vir my. Bang ek gryp hom. Bang ek probeer hom soen. Hy wil my seker nóóit weer sien nie. Nie dat ek hóm ooit weer wil sien nie. Nog nooit het ek so simpel en skaam gevoel nie. Die ergste is ek moet my pelle gaan face. En vir Art. Art wat nog heeltyd sê ek moet ophou om so simpel te wees oor Pierre. As ek net kon doodgaan. Nou moet ek gaan lag en gesels en maak of ek nie omgee dat Pierre my gedrop het nie.

Ek byt op my tande. Toe, met my kop hoog in die lug en ’n fake smile op my gesig, seil ek terug na ons tafel. “Wat ’n gemors!” Ek giggel. “Pierre het nou net laat weet sy kar is gesteel en hy’s nog by die polisiekantoor. Ek het vir hom gesê ons het klaar geëet en alles, toe sê hy hy sal my later by die huis kom sien. Hy’s regtig baie spyt – hy’t so daarna uitgesien om julle te ontmoet – maar ons sal later weer ’n kans kry.” Dit voel of ek gaan crack, veral toe Carla warm en simpatiek vir my glimlag. As ek net by die huis kan kom sodat ek my kan uithuil. Ek loer na die leë poedingbakkies. “Is almal klaar? Dan kan ek seker maar betaal en my pa sms?” Dit lyk of Marlé iets wil sê, maar Art druk ’n peperment in haar mond. Toe die Audi voor die restaurant stilhou, kan ek gil van verligting. Ek was lank laas so bly om my pa te sien. “Moet ek saam met jou huis toe kom?” vra Carla terwyl ons inklim. Ek gaap lank. “Nee, sjoe, ek’s te moeg. Sien jou môre, oukei.” Netnou vra sy miljoene vrae en dan moet ek alles verduidelik. Nee, ek wil by die huis kom en alles in my dagboek skryf. “My ma-hulle is uit vir die aand,” sê Marlé vir my pa. “Hulle het nie gedink ek gaan so vroeg by die huis wees nie. Ek het vir hulle gesê ons gaan fliek na ete.” Sy giggel en loer onderlangs na my. “Kan oom my miskien by Art se huis aflaai? My ma-hulle sal my dan daar kom haal.” Art kla nie. Ek wil regtig hê ons moet weer pelle wees, veral noudat ek so goor voel, maar hy staar sonder ’n woord deur die ruit. Sal dinge ooit weer normaal raak tussen ons?

By die huis gaan ek reguit kamer toe, haal my dagboek uit en blaai deur al die getjommel oor Pierre. Dit hou aan en aan. Is hy lief vir my of is hy nie? Hoe kan ek verander sodat hy van my sal hou en ’n date met my sal maak? Wat kan ek doen om drie jaar ouer te lyk as wat ek is? En bladsye vol oor hoe ek rondkyk op soek na sy simpel bakkie wanneer ons iewers heen ry.

Ek blaai verby al die getjol. Op ’n skoon bladsy begin ek skryf. Ek skryf alles neer nes dit gebeur het. Dat my lewe oor is op vyftien. Dat ek nooit weer skool toe kan gaan nie. Teen môre het Marlé beslis alles op Twitter en Facebook uitgelap, met foto’s. Teen môre weet almal dat Pierre my gedrop het. Miskien sal Ma toelaat dat ek Maandag na ’n ander skool gaan. Erger. Môre moet ek mark toe gaan en Pierre face. Dalk trap hy my voor almal uit omdat ek loop en vertel hy’s my kêrel. Nee, môre is ek siek. Art kan alleen gaan. Hy sal wel regkom, hy kan enigiets hanteer. As hy nou hier was, sou hy my vashou en op sy skouer laat huil soos die dag toe die vullislorrie my kat doodgery het. Hy’s my beste vriend, die enigste een wat my regtig verstaan en regtig vir my omgee, die een by wie ek nóú op hierdie oomblik wil wees. As hy hier was, sal ek hom om verskoning vra oor ek so ’n bitch was. Meer. Ek sal hom vertel hoe ek regtig oor hom voel. Die woorde stroom uit my pen, gemeng met trane wat oral watermerke maak. Ek het jou lief, Art, skryf ek. Jy is die ou in my lewe. Met jou hoef ek nie iemand anders te wees nie. Vergeet van image, vergeet van goeie indrukke, by jou is ek net myself. Ek moet erken, Marlé se geflirt het my met nuwe oë na hom laat kyk. Ek het skielik gesien hoe lank hy geword het. Dat hy spiere het en selfs al skeer. Simpel ek was so opgemaak met Pierre dat ek nie gesien het hoe superhot Art geword het nie. Marlé het. Sy het my laat sien hoe oulik hy regtig is. Sy het my laat besef dat ek nog altyd vir hom lief was, al van die begin af, toe ek en hy oor sy Duplo-treinstel baklei het. Hy is die eerste ou wat my op die mond gesoen het, en dit skaars vier-entwintig uur gelede. Ek draai die bladsy om en skryf: Ek het jou lief, Van Aardt!!! Skielik weet ek. Hy is vir my ook lief. Die soen bewys dit. Hy was so goor oor Pierre omdat hy jaloers was. Marlé is net ’n rookskerm, ’n manier om mý jaloers te maak, dis wat. Ek het genoeg gedink. En genoeg geskryf. Dis tyd vir aksie.

Die vieslike swart rok vlieg na die hoek van kamer, gevolg deur die vieslike bruin stewels. Art se sysagte verjaardagrok glip oor my kop en my beste sandale beland aan my voete. Op ’n nuwe high wals ek by die deur uit. Die plan is om Art te soek en hom te vertel hoe ek oor hom voel. My lewe is glad nie oor nie. ’n Wonderlike, nuwe begin saam met Van Aardt wag op my.

In Art-hulle se huis kon ek nog altyd kom en gaan nes ek wil. Hy kan ook enige tyd van die dag by ons huis instap sonder om te klop. Ek laat myself by ons agterdeur uit en klim oor die lae heining tussen ons erwe. Dit wat ek vir hom wil sê, is so belangrik ek wil nie by die voordeur ingaan en eers met tannie Ilse praat nie. Nee, ek wil vir Art gaan soek en my arms om hom slaan en sy oor knibbel en vir hom fluister hoe ek oor hom voel. Dan wil ek sy lippe op myne voel en hoor dat hy nog altyd mal verlief is op my. Ek onthou ons gesprek die dag toe ek op Pierre verlief geraak het. Hy het gesê as hy die dag verlief raak, sal dit vir altyd wees. En dis net hoe dit gaan wees. Vir altyd. Al die kere dat ek gedink het ek is verlief, was net verbeelding. Ek was nog altyd net verlief op die idee van verlief wees, nie op die ou nie. Maar nie hierdie keer nie. Hierdie keer is dit ware liefde wat ewig gaan hou. Art sal sy eie rekenaarbesigheid hê en ryker word as Bill Gates en ek sal ’n suksesvolle joernalis wees. Ons sal ’n sprokiestroue hê met Carla as my strooimeisie. Dalk sal ek vir Pierre ook nooi. ’n Paar jaar na ons troue gaan my eerste boek verskyn en gaan ek die Eugene Marais-prys wen. Ons sal ’n dogtertjie hê vir Art en tweelingseuns vir my, en ’n groot huis by die see, en ’n au pair om die kinders op te pas, en ons gaan elke dag uiteet in ’n duur restaurant. Ek loop by Art-hulle se agterdeur in en af in die gang. Hulle het ’n ou Victoriaanse huis met ’n veranda reg rondom. Ek draai by die eetkamer in. Art sit graag op die stoep op die wiegstoel. Die ligte is af, wat ideaal is, want ek wil hom verras. Verras? Art? Toe tog nie. ’n Tintelende laggie laat my droom aan skerwe spat. Met ’n kloppende hart steek ek vas. Nog ’n borrellaggie klink op. Geluidloos tree ek na die venster en loer deur die kantgordyn. En daar is hulle.

Marlé sit op die armleuning van Art se stoel. Die maanlig skitter op haar blonde hare. Sy leun oor hom en sê: “Ek het jou baie lief, Art.” Toe, voor my oë, soen sy hom vol op die mond.

Ek is so verblind van trane toe ek in die gang afstorm dat ek in tannie Ilse vashardloop. Sy gryp my aan die skouers. “Kat, liefling, wat gaan aan?” Ek skud haar hande af en hol uit. Ek kan nie praat nie. Nie met haar nie, nie met enigiemand nie. Nee, ek wil by die huis kom en myself onder my duvet begrawe en nooit weer uitkruip nie. Hoe kon ek so blind gewees het? Weer eens het ek myself probeer bluf. Watter sot is ek nie? Gaan ek dan nooit, ooit leer nie? Kon ek nie sien Art is nog minder verlief op my as wat Pierre was? Hy ís verlief, ja, maar op Marlé, nie op my nie. Terwyl ek terugklim oor die heining verwens ek myself oor my groot kop. Ma se petunias trap ek in die grond in. Sy gaan omtrent skel, maar wat maak dit saak. My lewe is oor en hierdie keer is dit finaal. Die telefoon lui toe ek by die agterdeur inval. Ma antwoord, en aan die manier waarop sy na my kyk, weet ek dis tannie Ilse. “Dankie vir die bel,” sê sy en sit die telefoon stadig neer. “Wat gaan aan, liefie?” wil sy weet. Ek wil nie, maar ek bars in trane uit. Ma trek my nader en ek vertel alles. Sy sê nie veel nie, hou my net vas en gee snesies aan. Later maak sy warm melk en neem my bed toe, soos toe ek klein was. Toe sy dink ek slaap, is sy weer op die foon met tannie Ilse. “Jy’s so gelukkig om nie dogters te hê nie, Ils. Ek dag Andrea is erg – sy sit heeltyd vas met Eben – nie dat hy die tipe seun is wat ek vir haar sou kies nie, maar as sy moet weet dat ek hom nie goedkeur nie, sal sy éérs vasberade wees om met hom uit te gaan. Nee, ek moet maak of hy die perfekte aanstaande skoonseun is en hoop sy verloor self belangstelling. “Maar Trina! Nee kyk, sy is óf bo, óf onder, geen middeweg. Die een oomblik is sy dolverlief en dan weer is sy in die diepste van ellendes. Haar lewe is ’n melodrama.”

Ek kan nie glo wat Ma alles vir tannie Ilse vertel nie. Wat weet hulle twee in elk geval van die liefde af? Ma is al tagtig jaar lank met Pa getroud. Sy’t al vergeet hoe dit is om verlief te wees. “Hierdie keer is dit anders,” gaan Ma voort. “Dis ernstig.” Ek sal my regterarm gee om te weet wat tannie Ilse sê. Ma mompel “hmm” en “mmm” en “ja, ek weet wat jy bedoel” tot ek wil skree. Maar ek kan nie dat sy agterkom ek luister af nie, sy sal die foon dadelik neersit en dan mis ek dalk iets belangriks. “Art is so anders as Eben,” sê Ma ’n rukkie later. “Hy is so prakties en verstandig en Trina is so totaal regterbrein-oorheersend en vol emosie en ie. Hulle vul mekaar uitstekend aan. Dit sal ’n jammerte wees as dit die einde van hul vriendskap moet wees. Ek wens hulle het ons geleer hoe om hierdie soort kwessie te hanteer gedurende daardie ouer-tiener-kursus.” Daar is nog ’n lang stilte, dan sê Ma: “Jy is seker reg. Art en Marlé kan dit doen. Trina het ’n dag nodig om te herstel. Ek wens jy kon haar sien, Ils, sy het soos ’n baba gehuil, ek was so jammer vir haar. Dit was amper soos ek en Leon van Rensburg in graad tien, onthou jy?” Sy lag, maar ek wil my doodgril by die gedagte aan Ma en Leon van Rensburg, wat nou seker ’n grys ou oom is. “Ai, jong liefde tog!” Ma lag weer. “Onthou jy hoe jy gehuil het oor Paul de Wet by die matriekdans?” Ek vererg my. Hoe kan Ma sit en lag terwyl my lewe aan skerwe is? Verstaan sy nie hoe erg dit is dat ek Art verloor het nie? Nog ’n stroom trane rol oor my wange en ek ryg nog ’n string snesies uit die boks wat Ma voor my bed gelos het.

Die volgende oggend lê ek in die bed en kyk na die grys lug en die takke wat in die wind rondswaai en die reëndruppels wat teen die ruite afloop. Dis die regte dag om in ’n warm bed te lê met ’n warmwatersak en ’n dvd. Maar nie vir my nie. Daar is te veel gedagtes wat op my afstorm. Soos dat Art op die verkeerde meisie verlief geraak het. Dat hy Marlé vir ewig en altyd gaan liefhê en met Marlé gaan trou en kinders hê. Allenige ek sal van voor af moet begin. Nee, ek het my les geleer. Ek gaan nie trou nie. Ek gaan ’n beroemde skrywer word en net vir my boeke en my karakters leef. As die pyn net wil ophou. Wat kan ek dóén dat die pyn sal ophou? Ek kyk om my rond. My kamervloer is besaai met klere. Ma het in die ouertiener-kursus geleer dis kontra-produktief om met tieners oor hulle kamers te baklei. ’n Slaapkamer is glo ’n tiener se toevlugsoord. In die res van die huis kan jy daarop aandring dat hulle agter hulle opruim, maar nie daar nie. Ma het dit dalk ’n bietjie letterlik opgeneem, dink ek terwyl ek my kamer bekyk. Dis nie net deurmekaar nie, dis vieslik. Daar is rakke vol stowwerige sagte speelgoed wat ek beslis kan uitgooi. Die sierrand teen die plafon wat ek van leë Skittles-pakkies gemaak het, het dalk lank gelede cool gelyk. Nou irriteer dit my. Ek klim op ’n stoel en pluk dit af. Die aansteekbord bo my lessenaar is vol foto’s van my en Carla en Art. Daar is foto’s van ons twee by die Nuwejaarsparty wat Carla laas jaar gehou het, waar ons twee maak of ons tango met blomme tussen ons tande, foto’s van my as kleuter met my hond in my arms, ’n foto van my en Andrea en Art in ’n plastiekswembadjie. Ek en Art sit styf langs mekaar en dis so duidelik soos daglig dat ek op twee al mal was oor hom. Hoe kon ek so blind gewees het? Hoe kon ek so simpel gewees het? As ek nie vir Pierre geval het nie, sou ek gouer agtergekom het wat die feite van die saak is en sou ek vir Art gevang het voor Marlé haar kloue in hom kon slaan. Nou is dit te laat. Hy is verlief op iemand anders en dis vir altyd.

Ek pluk die foto’s af en smyt dit op die vloer. Ek wil nie aan Art herinner word nie. Nog minder wil ek partytjies en vriende onthou. Daardie deel van my lewe is oor. Van nou af gaan ek ernstig wees. Op my skoolwerk fokus. My voorberei op ’n suksesvolle loopbaan. Dalk word ek nog redakteur van Sarie of Cosmopolitan. Dan dra ek snyerspakkies en duur skoene en kry al my make-up verniet by die groot skoonheidshuise wat wil hê ek moet daaroor skryf. Ek pluk my kas oop en staar na my klere. Blomme en strepe is uit. My nuwe beeld moet by my nuwe lewe pas. Miskien hou ek darem my jeans en ’n paar eenvoudige, strak T-hemde. Die res ruk ek van die hangers af en smyt dit op die grond. Dit begin lekker word. Wie het gesê opruim is goor? Ek pluk my laaie oop en gooi al my truie en toppies en onderklere uit. Die nuwe ek gaan niks dra wat net naastenby gister is nie. Daarna takel ek my boekrak. Ek gooi al die kinderboeke uit wat ek gehou het omdat die karakters my maats was. Die Bienkie-reeks, Liewe Heksie en Maasdorp beland op die hoop goed in die middel van die vloer. Ek trek ’n stoel nader en haal Niekie, my ou teddie, van die gordynkap af om hom ook op die hoop te gooi. Maar ek bedink my. Ek kan hom nie weggooi nie en ek kan hom ook nie meer uitstal nie. Hy beland agterin my kas. Dalk kry ek hom eendag nodig vir my kinders. Toe onthou ek dat ek nie kinders gaan hê nie en die trane loop opnuut oor my wange. Net toe klop iemand aan my deur. Seker Ma met roosterbrood en tee. Ek het haar nou regtig nodig. “Kom in,” snuif ek. Die deur gaan oop en daar staan Art. “Kat, ek moet met jou praat . . .” Sy mond hang ’n rukkie oop. “Wat de dinges gaan hier aan?” “Ek maak aan kant.” “Aan kant?” Ek bekyk die kamer deur sy oë. Die hoop klere op die vloer, die string Skittles-

pakkies, die foto’s en boeke en sagte speelgoed. Art soek sy pad oor die vloer na my. “Jy’s net so weird, Katrina, jy doen altyd alles met mag en mening. Dis hoekom ek so lief is vir jou.” Ek moet verkeerd gehoor het. Wat dan van Marlé? “Ma’t my vertel wat jy gisteraand gesien het. As jy ’n bietjie langer gebly het, sou jy gehoor het wat ek vir Marlé sê. Dat ek nie verlief is op haar nie en dat daar iemand anders is. Sy’t dadelik geweet dis jy.” Hy neem my hand. “Ek is al eeue en eeue lank lief vir jou, Kat.” My hart wil smelt, maar daar is tog iets wat ek nie verstaan nie. “Hoekom het jy dan so met Marlé geflirt?” Art sit sy arm om my skouer en trek my nader. Dit voel so reg, ’n bietjie soos toe ek klein was en my kat dood is en hy my getroos het, maar ook anders, baie anders, want nou is sy arms sterk en sy hart slaan so woes dat ek elke slag kan voel. “Ek moes iets doen sodat jy my in ’n nuwe lig kan sien,” verduidelik hy. “Vir jou was ek maar net jou beste maat van langsaan. As ek vir jou gesê het hoe ek voel, sou jy my uitgelag het. Stry?” My wange raak warm. “Is jy seker jy’t my lief, Art? Ek was so gemeen en alles.” Hy neem my gesig tussen sy hande. “Onthou jy wat ek gesê het, Kat? As ek verlief is, is dit vir altyd.” Sy kop sak en hy druk sy lippe teen myne. Die soen is so stadig, diep en vol ie dat ek wegsmelt in sy arms. Wie sou kon dink Van Aardt kan só soen? “Ek het jou lief, Katrina,” sê hy na ’n lang, lang tyd. Ek moet eers asem skep voordat ek kan praat. Toe verstrengel ek my vingers agterom sy nek en sê skamerig: “Ek het jou ook lief, Art.” Hy kyk my vol in die oë. “My naam is Van Aardt.” Ek kyk net so diep in syne. “En my naam is Kat. En ek hou niks van muffins

nie.” Hy lag en trek my nader en ons soen weer. En weer. En weer. En nog ’n keer.

Art is toe alleen markie toe, maar later die middag bel Pierre. Tanita het my nommer by Marlé gekry en hy wil my net om verskoning vra – en kan ons nog vriende wees? Ek sê ek verstaan, en ja, ons kan beslis nog vriende wees.

Human & Rousseau ’n druknaam van NB-Uitgewers Heerengracht 40, Kaapstad 8001 Posbus 6525, Roggebaai 8001, Suid-Afrika www.nb.co.za

Oorspronklike titel: Noem my Kat Kopiereg © 2000 in teks deur Helen Brain

Geen gedeelte van hierdie boek mag sonder die skriftelike verlof van die uitgewer gereproduseer of in enige vorm of deur enige elektroniese of meganiese middel weergegee word nie, hetsy deur fotokopiëring, skyfof bandopname, of deur enige ander stelsel van inligtingsbewaring

Omslagontwerp deur Chenél Ferreira-Lotz Oorspronklike tipografie deur Teresa Williams E-boekontwerp deur Nielfa Cassiem-Carelse

Gedrukte uitgawe Eerste uitgawe 2012

ISBN: 978-0-7981-5678-3

Epub-uitgawe Eerste uitgawe 2012 EPUB: 978-0-7981-5684-4

Besoek ons ook by www.facebook.com/NBJongklomp Besoek Helen by www.helenbrain.co.za

Kyk uit vir ander titels in die reeks:

1. Rugbyballe en bikini’s 2. Daar’s ’n ou in my aarbei-smoothie 3. My hart klop muffins 4. Ouens is nes ekstra bagasie 5. Liefde is nie tjoklits nie 6. Soene op ’n Suzuki

Rugbyballe en bikini’s Hunks wat rugby speel is net só vorige eeu, besluit Anelle. Maar wat is dit met Martin Nel dat hy haar so anders laat voel?

Daar’s ’n ou in my aarbei-smoothie Yolandé se liefdeslewe is ’n ramp. Tot ’n geheime bewonderaar allerhande goodies in haar tas begin wegsteek. Wie is dit? Wil sy hom ooit hê?

My hart klop muffins Kat is moeg vir vervelige mense. Tot hý op die toneel verskyn, die sexy donkerkop wat haar hart muffins laat klop. Maar wat is Pierre se donker geheim?

Ouens is nes ekstra bagasie Net toe die supercool Brett met Barbara vas uitgaan, moet sy haar tasse pak en by haar pa gaan kuier. In ’n tent. In die bos. Saam met ’n weird Engelse ou wat sy nie kan vat nie.

Liefde is nie tjoklits nie Tamara is verlief. So verlief dat sy haar voorkoms sal verander net sodat Scott haar moet raaksien. Maar is Scott dit werd of is hy net ’n charmer?

Soene op ’n Suzuki As Lizanne se ma haar net nie agterop sexy Ryno Thiart se sexy Suzuki gesien het nie. Nou pers sy haar af om met boring Gerhard Greeff op te maak. Wat nou?