Antigonoi 11–22 3m2d5p

antigonoi

11—22

Poems by Yannis S. Stergis

Copyright 2014 hyphen S.A. Published by .ParkerStergis. at Smashwords

Smashwords Edition License Notes This ebook is licensed for your personal enjoyment only. This ebook may not be re-sold or given away to other people. If you would like to share this book with another person, please purchase an additional copy for each recipient. If you’re reading this book and did not purchase it, or it was not purchased for your enjoyment only, then please return to Smashwords.com or your favorite retailer and purchase your own copy. Thank you for respecting the hard work of this author.

ποιήματα

αντιγόνοι

11—22

ΓΙΑΝΝΗΣ Σ. ΣΤΕΡΓΗΣ

Copyright 2014 ΥΦΕΝ Α.Ε. Εκδόσεις .ParkerStergis. Smashwords Edition

Στο χαρισματικό χορδιστή καραβοκύρη που κούρδισε ξανά μετά από χρόνια την εσωτερική μου λύρα και ξύπνησε στο στόλο μου την όρεξη για ανοιχτή θάλασσα!

αντί προλόγου

Η εφηβεία μου δεν ήταν ιδιαίτερα θορυβώδης, αλλά ως γνήσιος “αντίγονος”, στη ζωή μετά τα 11 χρόνια μου, ακύρωσα, πένθησα και ξαναέγινα φίλος με ό,τι αποτέλεσε καθρέφτη στο βιολογικό, τον πνευματικό και ουράνιο πατέρα μου. Ανενόχλητος και απερίσπαστος από “πολέμους διαδόχων”, μονοφθαλμίες και δυναστείες, εστιάστηκα στην υπέρβαση της Αντιγόνης του Σοφοκλή και ακύρωσα τη διαζευκτική δυαδικότητα του “ή το ένα ή το άλλο”, υιοθετώντας στα πάντα τη συνθετική δυαδικότητα του “και το ένα και το άλλο και ό,τι υπάρχει μεταξύ τους”. Από τα 22 μου χρόνια και μετά είχα να διαχειριστώ το πένθος μου για την ακύρωση αυτή. Κινήθηκα από το ένα άκρο στο άλλο με ιλλιγγιώδεις ταχύτητες και γεύτηκα τα χρώματα, τους ήχους, τις μυρωδιές και τις υφές της ζωής πολλές φορές επικίνδυνα και με μεγάλο ρίσκο. Και πάντα την τελευταία στιγμή πριν την πλήρη ανάλωση ξαπόσταινα, αυτόματα, απρόθετα, και ο κίνδυνος μετατρεπόταν σε χαρά και απόσταγμα. Με απασχολούσε το γιατί και το πώς και η μόνη λογική απάντηση ήταν ότι ως “αντίγονος” είχα πάντα καθοδήγηση. Έτσι, στα 33 μου έγινα και εγώ πατέρας. Και τότε κατάλαβα ότι το σημείο, στο οποίο πάντα μ’ έβρισκα να ξαποσταίνω είχε τη φύση της χρυσής τομής, του μέτρου. Υπήρχε πάντα η κληρονομιά ενός συστήματος αξιών και ένα νήμα αδύνατο να σπάσει ανάμεσα σε αυτό και σε μένα. Συναντήθηκα με το συνοδοιπόρο συν–αντίγονό μου που ως παραβολικός καθρέφτης μάζεψε την ακατάσχετη ροή και είπε “τί είναι όλα αυτά; τι θα κάνουμε λοιπόν με όλα αυτά;”. Οι “αντιγόνοι” είναι η ποιητική τριλογία της ακύρωσης στην εφηβεία μου, του πένθους στη νεότητά μου και της συμφιλίωσης στην ωρίμανσή μου. Στο 11–22, την πρώτη συλλογή, βρίσκονται κάποια από τα ποιήματα που έγραψα στην εφηβεία μου, τα πιο ενδεικτικά, παλεύοντας και ακυρώνοντας, ξεκινώντας και καταλήγοντας με μια προδοσία. Γιατί κάπως έτσι το ένιωσα τότε το ψαλίδι στο κάθε προγονικό νήμα, είτε αυτό ήταν βιολογικό, είτε πνευματικό, είτε, ακόμα, και ουράνιο.

11

Η πρώτη απολογία

Τρικυμία που σ’ έζησα στης λατρείας τις πόρτες με πανσέληνο άναστρη στη σκιά κάποιου δέντρου, πόσο το είναι μου κλόνισες, και μικρό πόσο μ’ έκανες στου εαυτού μας τη σύμπνοια, στην κοινή αναλαμπή.

Ένας χείμμαρος φόβων με παρέσυρε κι έσβησε τις φωτιές της πίστης ανάβοντας ενθουσιασμούς. Παρά λίγο στη θάλασσα μ’ έριχνε να πνιγώ. Κι εγώ έκλαιγα, γέλαγα, φώναζα, παραπονιόμουν, μα προσπάθεια δεν έκανα στην όχθη να βγω.

Και τραβούσα ένα χέρι για βοήθεια, και το παρέσερνα, γιατί τάχα ήταν γήινες οι προσπάθειες για επιβίωση. Πόσο λάθος είχα! Ευτυχώς ο χρόνος έκρινε, κι έσπρωξα το χέρι πίσω. Και με πήρε μαζί του.

Τώρα σώος σχεδόν, πόσο λυπούμαι, και ζητώ χώρο άπλετο για μια απολογία.

Έμαθα, τώρα, να χτίζω γεφύρια, πάνω από πλάνους χειμμάρους, με πλειθιά την ψυχραιμία, την υπομονή και μυστρί την αγάπη και το χρόνο.

12

Αρχή εγένετο...

Ψάχνω να βρω ανθρώπους να νιώθουν την αρχή να πλησιάζει. Νά’ρχεται σε μένα, στην αγκάλη της μεγάλης και θερμής ψυχής μου.

Να γεύεται το απόσταγμα της ελπίδας μου, την αλμύρα από τα δάκρυά μου, τους λυγμούς της συγκίνησης ν’ακούει, να ρουφάει τη ματιά μου ακατανίκητα.

Να με πιάνει απ’ το σβέρκο, να ρωτά «δε σου θυμίζω τίποτα; Η βαθιά ματιά μου, η μελιά λαλιά μου, τις τρύπες στ’ άκρα μου τις βλέπεις; Για την αγάπη σου τις έχω...»

Συχώρα με, συχώρα με που δεν τα κράτησα,

σ’ έχω στο μυαλό και την καρδιά μου συνεχώς, τα μυστικά μας, όμως, δεν τα κράτησα. Νιώθω πως πρέπει να τ’ ακούσουν, να τα μάθουν, να τα γευτούν, να τ’ αγαπήσουν.

Τους έχω ανάγκη για σένα, για σένα... Ανάγκη από αγάπη, από σένα, από σένα... Δώς μου κουράγιο μοναχά, και κράτα τα αποθέματα της αγάπης μου αμείωτα.

Η μάχη δεν είναι πια προσωπική. Είναι δική μας και αιώνια.

Ουρανέ μου, μην σκιρτάς! Δε θ’ αφήσω κανέναν να κλέψει το γαλάζιο σου, και προπαντός τον ήλιο, το φεγγάρι σου, τ’ αστέρια σου π’ αστράφτουν...

Όλα δικά σου είναι, κι έτσι θά’ ναι!

13

...εν συνεχεία...

Στα τρίσβαθα του κόσμου του ονειρικού σ’ έψαχνα μία φορά κυνηγημένος, κατακρεουργημένη την αυτοπεποίθησή μου είχα, από του λίβελου το σκότος.

Σε μια πλάκα από χαλκό, πάνω σε μάρμαρο τό’ δα γραμμένο, μα εγώ το ήξερα κι ας τό’ μαθα τώρα... Τ’ άσπρα σκαλιά ανεβοκατέβαινα, κι έψαχνα φως να ξεδιψάσω.

Μα τώρα σε βρήκα ή συ με βρήκες; Το ίδιο κάνει... Τώρα με ξέρω, και σένα σε ξέρω. Βοήθα με μόνο να το πιστεύω, άσε με πρώτα νά’ μαι κοντά σου.

Κι ας βγάλω απ’ αυτούς εδώ τις παρωπίδες, μην έχουν ψευδαίσθηση πως δίνουν δίκια, την καρδιά μου σπαράζουν, τα μάτια και το στόμα μου στεγνώνουν. Γιατί νά’ ναι άδικοι, γιατί φθονούν;

Ποιας αφυδατωμένης συνείδησης όργανα είναι; Κι είναι και είδωλα... Τυφλέ μου κόσμε, δώσε αξία πρώτα στα χέρια σου, στα δυο τα μάτια σου, πίστεψε πρώτα στην καρδιά σου. Τό’ χεις ανάγκη!

14

...εν συνεχεία...

Κύμα γαλάζιο, φλογερό, ψυχρό μου χάδι. Η αύρα βάζει τον καιρό να μ’ εμποδίζει, σύ όμως προσπερνάς και στο σκοτάδι, χρώματα δείχνεις και διακρίνεις χωρίς φως.

Πλάνες ματιές, μαύρες ματιές, έμπιστες κλωθοπλέχτρες μπλέκουν και μένα σ’ ώριμα καμώματα. Μάταιες προσπάθειες ν’ ακουστούν, να ρίξουν πίσω τις ανασφάλειές τους και κακώς να θάψουν.

Κούφιες ημέρες, κούφια πρόσωπα και κούφια λόγια, μάγισσες δόλιες, μανιές τρωγλίτισσες, σ’ ένα συμπόσιο με τσάγια μυστικά, χωμένο κάστανο, χλωμό σπαθόχορτο, πικρό λιβάνι χωματερής.

Μα πάνω απ’ όλα ο λωτός της λησμονιάς,

με ζουμί μεστό π’ αφήνει στίγματα. Και πού θα πάει, δεν θά’ χουν κάποτε πού να τα δώσουν, και το περίσσευμα θα φάνε οι ίδιες.

Μα, θά’χει σάρκα και χυμό απέριττο. Ψάχνουν για λύτρωση, παρακαλάνε, πέφτουνε, ακόμα, κι άλλο, συνέχεια... Μα χέρια δεν έχουνε να πιάσουν το σκοινί που πετάξαμε να πιάσουν...

Αντάλλαξαν τα χέρια τους μ’ ελπίδα για μνήμη, το σκοινί έπεσε, κι εγώ κοιτάζω...

15

...εν συνεχεία...

Δώς μου το χέρι το λευκό για να το πιάσω, τ’ άσπρο το νερωτό το μάρμαρο να το χλωμιάσω, να γίνει πιο ασθενικό κι από το δόλιο το χαλκό το βρώμικο βλέμμα, το ύπουλο για να ντροπιάσω.

Στ’ αμέτρητα σκαλιά να τρέχω μια ζωή, στα μάρμαρα γλιστρώντας να γυρνώ, και ν’ ανεβαίνω στα υπόγεια της συνείδησης, κει που μπολιάζουν το κακό στο αίμα το μαύρο, το ξερό, κει που την αιώνια κατάρα στο μέτωπο το καθαρό

σου την κολλούν σα βουλοκέρι.

Την έπαρσή του, την πλαστή του αγερωχιά, θα γκρεμίσουμε αυτοί που έδεσε με κρίκους τις μέρες της εβδομάδας χωρίς την Κυριακή, τα πενθήμερα του μήνα με τα τετράωρα του μερονύχτου.

Αυτό το Γιούνη θα του κόψουμε τα κλαδιά και θα του σβήσουμε τα μάτια. Θα τον ρίξουμε απ’ το πολύθρονο της καταστροφής, και με τη χάρη σου σύμμαχό μας.

16

...εν συνεχεία... Ήλιε μου, θέλω να πιαστώ απ΄τις αχτίδες σου, κόσμε μου, άσε με να σκιρτώ με το ρίγος απ’ το χρώμα σου, φίλε μου, δώς μου το όνειρο το στεγανό, τ’ απαραβίαστο, κρίμα που... βλέπεις, μα δε βλέπεις την κατάντια μας.

Ανία απειλητική μ’ έχει κυκλώσει, με τη γλυκύτητά της έχω εκπλαγεί, απελπισία σκοτεινή μας στιγματίζει; Ένα περιστέρι ήρθε να μου πει, πως τ΄ όνειρό σου ήλιε τό’ χω ματαδεί. Σφαίρες ατσαλένιες, γκρίζες, φωτεινές, σφαίρες αέριες και διαπερατές, πορφυρένιες μάζες ήρθαν και καθίσαν στο κεφάλι μου.

Και τί πλάσματα ήταν αυτά, αέναες μορφές, θολές μάλλον όμως,

πρωτόγονα καλλιεργημένες, με τις ξεχασμένες μνήμες μας ζωγραφισμένες στα μάτια και τα χέρια τους.

Μα γιατί τα λησμονήσαμε; Οι καρδιές μας δεν τ’ αφήσανε ποτέ τους. Έρχονται μόνα τους, ενοχλητικά και μας θυμίζουν την ύπαρξή τους.

Είναι μνήμες μόνες και στερημένες. Στο μυαλό του καθένα μας αραχνιασμένες μα ανυπόμονες, λευκές και ατιμασμένες. Συντονισμένες με το φως σε συχνότητες άγνωστες, υπερκινητικές και φευγαλέες, Αγαπημένες και λυπηρές...

17

...εν συνεχεία... Κιθαιρώνες και Τέμπη, κοιλάδες, κορφές, δε μου φτάσαν να ξεχάσω. Ιστορίες νεκρές, ντροπιασμένες μορφές, μου στεκόνταν την οδύνη μου να πλάσω.

Σε υπόγειους διαδρόμους, λαβύρινθους, το κεφάλι μου έγερνα στο πλάι, μοχθώντας τη μνήμη να κεντρίσω. Μήπως έχω ξαναπεράσει απ΄ εδώ;

Σα μια ξεχασμένη κι αφημένη απ’ το χρόνο βιβλιοθήκη, αμέτρητες πηγές αλήθειας, βυθισμένες σε πυκνό σκοτάδι. Και μια φλογίτσα να καίει στην παλάμη μου, γιατί δε βρήκε καντήλι να κουρνιάσει.

Φτωχή μου φλόγα, γιατί μάταια προσπαθείς;

Γιατί εσύ να ξεθάψεις με το φως σου τις εικόνες; Νά’ σαι η προδωμένη μου συνείδηση; Νά’ σαι η ελπίδα και η πίστη μου; Και πας να δώσεις νόημα στη μνήμη μου;

Και η φλόγα έσβησε... Προδωμένο εγώ, πόσο σε πλήγωσε...

18

...εν συνεχεία... Πες μου ηλιαχτίδα πονηρή του φθινόπωρου, Πώς ν’ αγαπήσω απλά αυτό που λατρεύω, ζωή που οδηγείται από τον ίδιο το στόχο της, χάνει την εμπιστοσύνη στον εαυτό της, όταν διακρίνει τις αλυσίδες που την περιβάλλουν.

Θέλω να ζήσω ελεύθερος, ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ, να κλάψω, να γελάσω, θέλω όμως να δω και σένα, Θέ μου...

Πού είσαι; Απάντα μου! Θα σε βρω; Σε πιστεύω, είσαι εκεί.

Κι εγώ όμως είμαι δω, είμαι δω και περιμένω...

19

...εν συνεχεία... Το τέλος του τέλους μου δεν έφτασ’ ακόμα. Χτύποι ανυπόφοροι κι αν με ταλαιπωρούν, στις φλέβες τις κυανές κυλά κόκκινο αίμα, τις απολήξεις του έρωτά μου για σε να σπιλώσει.

Οι καρδιές στον άνεμο μελάνιασαν όλες. Κίτρινο φθινοπωρινό με σάπια πορφύρα να κρύβουν ολέθρια αγγίγματα ενός γαλανού ουρανού, με κάτασπρο ήλιο, με τραγούδια που απεγνωσμένα ψάχνουν τ’ αυτιά μου, με άρπες επίχρυσες, ολοζώντανες, με χορδές τα μαλλιά μου και αρπίστρια... εσένα.

20

...εν συνεχεία... Σήμερα σε θέλω δικιά μου, να κάνω την ασχήμια μου ομορφιά σου. Να κάνω τον έρωτά μου μεγαλείο σε σκοτάδι απέραντο, άπειρο, άτρωτο.

Σήμερα σε θέλω κοντά μου, να σε στολίσω με τη λαχτάρα μου, με τον πόθο και με τη ζωή μου. Να χαϊδέψω το σώμα σου με τα όνειρά μου.

Σήμερα σε θέλω φαντασία μου, όραμα απτό, χειροπιαστό. Να κρεμαστώ από τα λόγια σου κι από το δάκρυ σου, και να πιαστώ απ’ τον γκρεμό της αγωνίας σου.

Κι αν ήταν σήμερα να σ’ έχω πλάι μου

κι αν ήταν χθες ή αύριο, δε με νοιάζει, είσαι δική μου στην καρδιά μου, την ψυχή μου και το σώμα μου.

Ένας κόσμος αγέρωχος, γεμάτος ζωή και θάνατο, γεμάτος απ’ τα όνειρα τα πιο κρυφά μου.

Ναι! Σ’ αγαπώ και σε στηρίζω. Θά’ μαι κοντά σου, θά’ μαι κοντά σου! Στο φωνάζω! Θά’ μαι κοντά σου την πανσέληνο, και στο σκοτάδι. Κάθε νύχτα και κάθε μέρα. Σε κάθε άστρο και σε κάθε βλέμμα. Σε κάθε σου κλάμα και σε κάθε λουλούδι...

21

Η δεύτερη απολογία Κάτω από μια νεκρή ελιά ονειρεύτηκα την άλλη γη, μύρισα καινούριο αέρα Κι έγειρα δειλά στην άκρη, μέταλλο για μαξιλάρι, όπλο μου η ανοχή.

Κράτα με, κράτα με κοντά σου, φεύγει η λατρεία, σφίξε με, πονώ. Ζέστη μου, φως μου, ανθρωπιά. Δένω στο φθόνο καντηλιά, γελώ στο χρόνο, συντροφιά!

Στήθη αγαλμάτινα με ζώνουν κι ένοχες αρρυθμίες με παγώνουν Μέσα στα μπαρ, η στέρηση βλέπεις!

Ποια μοναξιά μπορεί ν’ αντέχεις; Δως μου ευχή, πες προσευχή... Πάντα θα μ’ έχεις!

Μα για τώρα..., συγγνώμη...

https://www.facebook.com/parkerstergispublishing http://www.parkerstergis.com